Bir Yaz Gecesinin Gölgeleri

Chapter One

As night fell, the cold moon hung high in the sky. The bright moonlight fell on the ancient castle on the edge of the city, casting a mysterious silver veil around it. Emily stood on the balcony, looking at the forest in the distance, and felt a chill rising from the bottom of her heart. Since moving to this castle, her life has become bizarre and mysterious.
The cold wind in October swept across her bare shoulders, bringing a shudder. Emily subconsciously wrapped her woolen shawl tightly around her, but she couldn't feel any warmth. This castle seems to be always cold, just like its mysterious owner Lucas Black, exuding an inaccessible atmosphere.
"Miss Emily," suddenly, a low voice sounded behind her, "You'll catch a cold if you're still outside so late."
She turned around and saw Lucas standing at the balcony door. The moonlight outlined his tall figure. He was wearing a dark silk shirt, and the collar vaguely revealed his strong chest. The amber eyes flickered strangely in the darkness, as if they could see through her soul.
"Mr. Black," Emily whispered, trying to hide the trembling in her voice, "I'm just admiring the moonlight."
Lucas took a step forward, but suddenly stopped. Emily noticed that his body stiffened instantly, and his nostrils fluttered slightly, as if he was sniffing something. His expression became solemn, and a glimmer of wildness flashed in his eyes, but was quickly suppressed.
"Please go in," his voice was hoarser than usual, "It's not safe here."
Just then, a cold night breeze swept across the balcony, bringing a faint smell of rust. Emily saw that Lucas's fingers were almost pinched into the stone railing, and his knuckles were white. She couldn't help but take a step back, her heartbeat accelerated.
"I thought this castle was the safest place," she whispered, "after all, you are here."
Lucas let out an almost inaudible growl, "Some danger, Miss Emily, is much closer than you think." His eyes looked unusually sharp in the moonlight, "especially on a full moon night."
Suddenly, a wolf howl came from the distant forest, shrill and long. Emily was surprised to find that Lucas' pupils shrank in an instant and turned into vertical pupils like a beast, but the fleeting change made her wonder if it was just an illusion caused by the moonlight.
Just then, a cold breath passed by her from behind, accompanied by a chuckle. Emily turned around and saw only a dark shadow flashing in the corner of the balcony. When she looked back again, Lucas had come to her side, with a hand gently on her shoulder.
"I'll take you back to your room," he said, with an unquestionable commanding tone in his voice. Emily noticed that his palms were surprisingly hot, in sharp contrast to the chill of the castle.
Walking in the dark corridor of the castle, Emily could feel Lucas' presence, he walked behind her like a silent guardian. Moonlight poured in through the Gothic stained glass windows, casting mottled shadows on the floor.
"Good night, Miss Emily," Lucas whispered in front of her door, "Remember, no matter what sound you hear, don't leave the room tonight."
"Why?" Emily asked subconsciously.
Lucas was silent for a moment, his eyes looked deep and dangerous in the moonlight, "Because the moonlight tonight is too beautiful, it will always wake up something that shouldn't wake up."
When the door closed behind her, Emily leaned against the door, her heartbeat still alarmingly fast. She could hear Lucas's footsteps gradually fading away, but she seemed to hear the sound of wings flapping outside the window. She walked to the window and looked out through the glass.
In the moonlit courtyard, she saw a figure standing by the fountain. The man looked up at her window, and the moonlight illuminated his pale marble face - it was Draco, with a mysterious smile on his lips and a dangerous light in his eyes. When Emily blinked, his figure had disappeared, as if he had never appeared. Emily lay trembling on the bed, listening to the wolf howling outside the window. She knew that she had fallen into a world full of dangers, and this was just the beginning. On this moonlit night, her fate was closely linked to two mysterious and dangerous beings, and there was no turning back.

Chapter Two

In the dead of night, Emily lay in bed, the faces of Lucas and Draco appeared in her mind. She could not resist the deep attraction, but she also knew that she was caught in a dangerous vortex. She knew that the confrontation between the two men was a life-and-death hostility, and she was just a pawn in their war. A corner of her heart reminded her to escape, but the deeper desire pulled her to stay in this mysterious castle, looking forward to the unknown encounter.

        Just as she was about to fall asleep, a slight knock on the window interrupted the silence. Emily opened her eyes, and the moonlight poured into the room through the curtains, making the corners of the room particularly dark. She sat up subconsciously, trembling slightly and walked to the window. When she opened the curtains, a figure was standing in front of her, cold and elegant.

        It was Draco.

        "Sorry, I scared you, Emily." His low voice was frivolous and indifferent, as if every word revealed his unfathomable darkness. His eyes were like two flames in the abyss, locking onto her with an irresistible force.

        "How... are you here?" Emily's heartbeat quickened, and her hands unconsciously clenched a corner of the curtain. She knew she should be scared at this moment, but Draco's unique charm made it hard for her to resist.

        Draco did not answer her question, but slowly approached, lowered his head and whispered in her ear: "You know why I'm here, Emily. You've never really been afraid of me, right?"

        The moment he approached, she smelled the cold breath on him, as if it came from the night a thousand years ago. Her breathing gradually became rapid, but she did not retreat, but was locked by his eyes, as if her soul was also attracted to him.

        "Draco... we can't do this." Her voice was weak, but she did not retreat at all, as if even she herself was struggling with contradictions.

        "You don't belong here at all, Emily. Staying here will only put you in deeper danger." Draco gently lifted her chin, with a smile on the corner of his cold mouth, that smile was both gentle and dangerous, "But if you want to know the real darkness, then come. I will take you to see everything."

        At this moment, the door was pushed open, and Lucas' figure appeared at the door like a shadow. His face was gloomy, and his eyes were burning with anger. It was his possessiveness and anger that he could not hide. He walked towards Draco step by step, his hands clenched, his muscles tensed, as if he was going to pounce on and tear the enemy in front of him in the next second.

        "Draco, let her go." Lucas' voice was low and threatening, like an enraged beast. It was the first time Emily saw him so out of control, his eyes were like a ball of unextinguishable fire, revealing uncontrollable anger and possessiveness.

        Draco smiled slightly, released Emily's chin, and looked at Lucas provocatively. "Don't you understand yet? She doesn't belong to you. The savagery of the wolf tribe is nothing but a bondage to her, and I can give her true freedom."

        "The 'freedom' you mentioned will only make her fall into darkness. You don't understand what true protection is." Lucas sneered, his eyes as sharp as an eagle. He slowly stepped forward, blocked Emily, and protected her behind him. That was his attitude as the wolf king, firm and unshakable.

        Emily was sandwiched between the two, feeling her heartbeat speed up, as if breathing became difficult. These two completely different forces intertwined and collided in front of her, making it impossible for her to decide which side to choose.

        Draco raised the corners of his mouth and slowly took a step back, his eyes still on Emily. "Emily, one day you will find that he can't satisfy the desire in your heart. And I am your true home."

        As soon as the voice fell, Draco's figure disappeared into the night, as if he had never appeared.

        Lucas looked at the empty room, his fists gradually loosened, but the anger and worry in his eyes remained. He turned around and looked at Emily softly, but his eyes still flashed with contradictions and forbearance.

        "Are you okay?" He asked in a low voice, with a trace of undisguised concern in his voice.

        Emily nodded, but her heart was in turmoil and it was difficult to calm down. She knew that she had fallen too deep. She could not let go of these two men easily, nor could she easily resist them. A complex emotion surged in her heart, which was a dangerous and fatal attraction.

        "Lucas, I..." She wanted to say something, but lost her words when she met his eyes.

        "Don't get close to him." Lucas' voice was low, with a hint of pleading and warning, "I know you feel confused, but Draco is not what you think. He will only drag you into the darkness, and I won't let him hurt you."

        Emily just looked at him silently, and a touch of uncertainty gradually rose in her heart. She knew that this was not just a war, but a contest of feelings and desires. In this dangerous triangle relationship, she has gone too far and can never turn back.

Chapter Three

Emily stayed awake all night. The wind outside the window blew through the woods, making a low moan, as if the whole castle was whispering in her ear. She curled up in bed, recalling Draco's cold smile and Lucas's deep eyes. Two completely different attractions stirred in her heart, making her lost on the edge of danger and desire.

        When the sky was slightly bright, she made a decision. She had to figure out what she wanted, the wildness and protection of the wolf tribe, or the mystery and temptation of the vampire. She got up and walked out of the room, walked through the deserted corridor, and came to the door of Lucas's study.

        The door of the study was slightly open, and a whisper came from inside. Emily stood outside the door and pricked up her ears to listen.

        "She is innocent, Lucas." A low and gentle female voice came from Lucas's sister, Leila. Emily had heard rumors about her. Leila was the wisest prophet in the wolf tribe and could always see fragments of the future.

        "I know, Leila." Lucas' voice was hoarse, as if he had struggled all night, "but I can't control myself, I can't suppress my desire for her. I'm afraid that if she stays with me, she will only be swallowed by my darkness."

        Emily's heart trembled, and she raised her hand to push open the door.

        "Lucas." Her voice was abrupt and firm in the silent room.

        The two turned around and saw her standing at the door with a hint of determination in her eyes. She walked slowly towards Lucas, looked up at him, with a hint of determination and inquiry in her eyes.

        "I know you protect me, but I'm not a fragile child." Her voice was calm and firm, "I need to know the truth. Why are you always so hesitant? And why is Draco so persistent in approaching me?"

        Lucas' expression froze for a moment, his eyes wandering on her face, as if he was weighing whether to tell her everything. Finally, he took a deep breath, as if he had made up his mind.

        "Emily, the fate of our werewolves is usually determined at birth. The wolf tribe has a unique ability to perceive its partner. When we find that person, we will feel an attraction that cannot be ignored... and you are my destined partner." Lucas spoke in a low voice, with pain and desire flashing in his eyes.

        Emily's heartbeat accelerated, and thousands of emotions surged in her mind, both shocked and confused. She never thought that she would become his destined partner, and his possessiveness and protectiveness of her turned out to come from this ancient bond.

        She asked softly: "What about Draco? Why is he so obsessed with me?"

        Lucas's eyes became more gloomy, and there was a hint of anger in his eyes. "Draco's tribe never believed in fate. They prefer to dominate their own future. And he believes that as long as he possesses you, he can destroy me and the traditional beliefs of the wolf tribe. So, he is not sincere to you, but to weaken my power."

        Emily's heart suddenly tightened, and a hint of anger and loss surged in her eyes. However, she also felt a little unwilling, as if she was just a tool in this struggle, being fought over and torn by the two, and she had no right to control herself.

        "So, Lucas, are you sincere? Is it just fate for me?" There was a hint of disappointment in her voice, and her eyes became cold.

        Lucas was stunned, as if he was hurt by her question. He was silent for a moment before speaking: "Emily, I can't deny the existence of fate, but I can't ignore my feelings for you." He gently held her hand, his eyes full of affection and desire, "Whether it is fate or something else, I am willing to give up everything for you."

        Just then, a slight sound came from outside the window. Emily turned back suddenly and saw a pair of dark red eyes flashing outside the window, like a flame in the dark, and the familiar cold breath startled her heart.

        It was Draco.

        He stood outside the window, sneering at them, as if everything was under his control. He knocked on the window lightly, his voice cold and full of provocation: "I don't think it's possible to talk about 'betraying' everything here, Lucas. You can't protect her because she will eventually come to me."

        Lucas' eyes immediately became cold and dangerous. He stood in front of Emily, glared at Draco outside the window, and growled in a low voice: "Stay away from her, Draco. You can't force her to choose darkness."

        Draco smiled slightly, his eyes full of evil confidence. He raised his eyebrows at Emily, as if everything was under his control. "Dear Emily, you will find that the bright world cannot satisfy your desire. And darkness - is your destination." After he finished speaking, his figure instantly disappeared into the night.

        The room returned to silence, but the air was filled with tension and uneasiness. Emily looked at the empty darkness outside the window, feeling both fear and desire in her heart. She could no longer deny Draco's attraction to her, and the danger and mystery made her heart beat faster.

        Lucas noticed her hesitation, and a trace of pain and uneasiness flashed in his eyes. He gently held her hand and whispered, "Emily, don't get close to him. His darkness will devour you and make you lost in the endless night."

        She didn't respond, but just looked at him silently, her heart full of complicated emotions. She knew that she could no longer simply withdraw from the two of them. Her fate had been drawn into an uncontrollable vortex, and the only thing she could do was to follow her heart and touch the unknown darkness.

Chapter Four

As autumn deepened, the forest surrounding the castle donned a cloak of gold and crimson. Yet Emily felt none of the season's warmth. Since that night's revelation, her mind had been in constant turmoil, with Lucas's truth and Draco's temptation intertwining like two serpents in her thoughts, leaving her breathless.

        That evening, Emily found herself alone in the castle's library, searching through ancient tomes for any mention of werewolves and vampires. As she focused on a yellowed manuscript, the air suddenly turned cold. Looking up, she found Draco standing across from her, his appearance as silent as shadow.

        "Seeking truth, my dear Emily?" Draco leaned elegantly against the bookshelf, wearing a deep purple silk shirt that made his skin appear even paler. "But you know, written accounts are often one-sided."

        Emily instinctively stepped back. "Why do you always appear like this? It's unsettling."

        Draco chuckled softly, moving toward her with fluid grace. "Because I enjoy seeing you startled. It makes you even more enticing." His fingers traced her cheek, the cold touch making her shiver. "Lucas told you I'm merely using you, but did he mention that his fate is actually a chain binding him?"

        Emily froze. "What do you mean?"

        "The werewolves' so-called destined mates are nothing but constraints in their bloodline," Draco's voice carried a hypnotic power. "They're forced to love someone, forced to protect them. Isn't that tragic? While I..." his gaze deepened, "I choose you because I'm truly drawn to you."

        A low growl suddenly echoed from the doorway. Lucas stood there, his eyes now golden, filled with rage. "Step away from her, Draco!" His voice carried an unmistakable threat.

        Instead of retreating, Draco pulled Emily closer. "Why so angry, Lucas? Is it because I spoke the truth, or because you fear she might choose me?"

        The tension in the air grew thick enough to cut. Emily could feel the energy between the two men threatening to tear the room apart. Lucas's body trembled as he fought to control the beast within.

        "Enough!" Emily suddenly shouted, "What am I to both of you? Some trophy to be won?" Her voice carried both anger and hurt.

        Both men froze. Pain flashed across Lucas's eyes, while Draco's expression turned contemplative.

        Emily pushed away from Draco and walked toward the door, but paused beside Lucas. "You say I'm your destiny, but have you considered my feelings?" Her voice was soft but accusatory. "And you, Draco, if you truly cared for me, you wouldn't use me as a weapon against him."

        She hurried from the library, and only when she reached the corridor did her tears finally fall. She didn't know whom to trust - Lucas, chosen by fate, or Draco, who chose her himself? More importantly, she began to question whether she truly understood her own heart.

        As night fell, Emily stood on her balcony. Wolves howled in the distant forest, while somewhere in the castle, she thought she heard the flutter of bat wings. Everything reminded her that she stood at the crossroads between two worlds, and she had to make a choice.

        Then she noticed items on the balcony railing: a rose as black as night with a blood-red sheen - Draco's mark. Beside it lay a wolf fang necklace, a werewolf protection charm, obviously left by Lucas.

        Emily gently touched both items, her internal conflict growing stronger. She knew that choosing either would alter her destiny forever. But more importantly, she needed to understand what her heart truly desired.

        As moonlight bathed the castle grounds, Emily realized that her decision wouldn't just be about choosing between two men - it was about choosing what kind of life she wanted, and more importantly, who she wanted to become.

Chapter Five

The following days in the castle were filled with an unbearable tension. Emily found herself constantly caught between shadows and silence, between warmth and cold. Every corner seemed to hold either Lucas's protective presence or Draco's seductive whispers. The weight of their attention was becoming increasingly suffocating.

        One particularly cold morning, Emily discovered a mysterious leather-bound book in the library's restricted section. Its pages contained ancient prophecies about the eternal conflict between werewolves and vampires. As she read, her hands trembling, she found something that made her blood run cold.

        'When the moon bleeds red and the night grows teeth, a choice will be made that breaks the ancient cycle. A mortal's heart shall tip the balance, bringing either eternal darkness or salvation to both races.'

        "Interesting reading material," Leila's voice suddenly came from behind. Lucas's sister moved like a ghost, her silver eyes holding centuries of wisdom. "I've been waiting for you to find this."

        Emily closed the book carefully. "Is this... about me?"

        Leila's expression remained enigmatic. "The prophecy speaks of a mortal who stands between our worlds. But prophecies, dear Emily, are like rivers - they show the destination, but the path taken is always your choice."

        "What happens if I choose wrong?" Emily's voice wavered.

        "There is no wrong choice, only consequences," Leila replied, her voice gentle but firm. "But I must warn you - the blood moon approaches, and with it, a moment of truth that will change everything."

        Before Emily could ask more questions, a commotion erupted from the castle grounds. They rushed to the window to see Lucas and Draco facing each other in the courtyard, their postures tense with barely contained violence.

        "You've crossed the line, Draco," Lucas's voice carried up to them, filled with fury. "You dare to mark our territory?"

        Draco's laugh was cold and mocking. "Territory? This stopped being about territory the moment she arrived. Or are you afraid she's already choosing me?"

        Emily watched in horror as Lucas's form began to shift, his muscles rippling beneath his clothes. The morning sun caught his golden eyes, now burning with primal rage. Draco's own transformation was more subtle - his pale skin taking on an otherworldly sheen, his movements becoming impossibly fluid.

        "Stop!" Emily's voice rang out across the courtyard. Both men froze, their attention snapping to her window. "This has to end!"

        She turned to rush downstairs, but Leila caught her arm. "Be careful, Emily. The blood moon is three days away. Under its light, both races lose control of their darker natures. And you..." she paused meaningfully, "you will be at your most vulnerable."

        When Emily reached the courtyard, the tension was thick enough to choke on. Lucas immediately moved to her side, his protective instinct evident in every motion. But it was Draco who spoke first.

        "My apologies for the disturbance, dear Emily," his voice was silk over steel. "But perhaps it's time you understood the full scope of what you're involved in." He pulled an ancient medallion from his coat. "This belongs to your grandmother. She wasn't just any woman - she was a guardian, keeper of the balance between our races."

        Emily's world tilted. "My grandmother? But she died when I was young..."

        "She was murdered," Lucas cut in, his voice heavy with old pain. "By those who wanted to destroy the peace between our kinds. And now, as her descendant, you inherit her role - and her enemies."

        The revelation hit Emily like a physical blow. Suddenly, everything made more sense - the mysterious circumstances that led her to the castle, both men's intense interest in her, the prophecy. She wasn't just caught between two supernatural beings; she was part of an ancient legacy.

        "The blood moon comes," Draco said softly, his eyes locked on Emily. "And with it, powers long dormant will awaken. You'll need to choose not just between us, Emily, but between two paths for both our races."

        As if in response to his words, clouds gathered overhead, casting strange shadows across the courtyard. Emily felt something stir within her, something old and powerful, like a sleeping giant finally beginning to wake.

        Lucas moved closer, his warmth a stark contrast to the chill air. "Whatever you choose, Emily, know that my protection isn't just about fate or duty anymore. It's about-"

        But before he could finish, a piercing scream cut through the air. All three turned to see Leila collapsed at the castle entrance, her silver eyes wide with terror as she pointed at the sky.

        "It's coming," she gasped. "The blood moon... it's coming early. And with it, they're returning - the ones who killed your grandmother. They're coming for Emily."

        In that moment, as Emily looked between Lucas and Draco, she realized that her choice might not be about love at all - it might be about survival.

Gece puslu.
Mavi parti elbisesiyle Jessica Han desenli demir kapının önünde durur, kulağına yüksek sesli bir müzik sesi gelir, kaşlarını hafifçe çatar ve hafif bir alkol kokusu alır gibi olur. Burası bir bara benziyordu. Babası onu bir iş arkadaşının verdiği partiye getirdiğini söylemişti. Ama neden böyle bir yer seçmişti?
"Jess, ne düşünüyorsun? Aklını kaçırmışsın." Garajdan yeni çıkmış olan Richard Han'ın yüzünde nazik bir gülümseme vardı.
BuW FtJanvıCd'ıkR qs)eAski d^uyaRnn *JeUsAsiécas arjkasıHnı pdöInOdüN, dSoğruWddagn Bort_a yaşlı padanmaa Rbajktlır nveZ "B_aVba, dbark zvFe YkLonseqrJ $sRalonu égJibi syerlereg gvitymeBmGd(e(nA knxefrnet etPmiyRopr amusun?É"G diye _sosrdRuF.$
Richard'ın gülümsemesi anında dondu, biraz zayıflık gösterdi, hafifçe utanmış tarafı yüzünden uzaklaştı.
"Geçmişte öyleydi... ama artık büyüdüğüne göre, gelecekte nereye gitmek istersen baban karışmayacak."
Jessica sessizce düşündü, babam bununla tam olarak ne demek istedi?
"PUeakNalaH zJess,O yparTti başlPaum*akh üBzNeRre^,ó hafdAig g$iBdAeKliumW.z"!
Jessica başıyla onayladı ve babasını bara kadar takip etti. Gürültülü sohbet ve kahkaha sesleri yaklaştı ve Jessica içeri girdiğinde buranın bir açık hava barı olduğunu fark etti. İçki taşıyan garsonlar dışında barın neredeyse tamamen erkeklerden oluştuğunu görünce daha da şaşırdı. Onun varlığı çok dikkat çekmişti.
Şişman, orta yaşlı bir adam yakıcı bakışlarla ona bakıyordu. Bakışları bir mal gibiydi ve birçoğu gözlerinde değerlendirici bir bakışla Jessica'yı tepeden tırnağa inceledi. Jessica mutlu değildi ve hemen arkasını dönüp gitmek istedi.
O anda aniden babasının ortadan kaybolduğunu fark etti.
"sBKabaYmG nerJeyWe gmitti?P" Jepsésitc)a zmMerakZ Le'tKtia.
Aynı anda kulaklarında yeni bir şarkı eşliğinde bir ses çınladı: "Hey, bu Jessica Han değil mi?"
Jessica arkasını dönüp baktı, önünde son derece iyi giyimli minyon bir figür vardı, Monica Luke yavaşça ona doğru yürüyordu.
"Neden buradasın?" Jessica karşısındaki kırmızı dudaklı, beyaz dişli kıza şaşkınlıkla baktı, Monica onun liseden sınıf arkadaşıydı, ikisinin arası pek iyi değildi. Monica neden burada erkek gibi giyinmişti?
Mvonnsicav fewtraaCfı.nha^ baIkNıkndKıN, waplçHakw sesQle QkDonRuş&apn Liknsa_nulFazr gÉörOd(üQ,G gözÉlZeWr!i Jes)siacaM'ya Loódakól*andiıj,W IamğzwınnıRny köÉşIetsi kanTcaHlVandrık, Qsonbra$ aJessAi^ca'WnOınK kuylağYına ycaMkQlCaLşótıI &vel ifısılIdadı, l"ZBvuradga haMrizkfa bbiprL gpdeir*fdourjmÉaqnjsP éoAla,cCak, taLbiJiR Kkmi qiTzlemeJye geldi.m."'
İçinden güldü, bu geceki müzayedeyi düzenleyen kişi babasıydı, bu yüzden kalbinde bunu çok iyi biliyordu ve şu anda Jessica karanlıkta kaldı. Fark etmediği şey, Han ailesinin böyle bir duruma düşmüş olmasıydı.
"Ne gösterisi?" Jessica'nın kalbi huzursuz bir önseziyle çarptı.
Monica yumuşak bir şekilde gülümsedi, elini kaldırdı ve siyah üniformalı, güneş gözlüklü iki adamı işaret etti, kaşlarını kaldırdı ve "Dinleyin çocuklar, Bayan Jessica'nın güvende olduğundan emin olun, bu gece ana karakter o." diye talimat verdi.
"WEXvet,h UeHfeKndimK.f" İSkia a'daPm Rceqvap vNe_rdiP vieL Jke)sHsiHcaQ'cnLıWnR QyatnınPax yyyürüdü, Zbgirril isdolda YdNisğeri SsMağda oPnYuf dkoéruyonr,g éas*lındaH Fgidzlice OhtajrelkWestnlyerYiXni izlity,ogrlarKdGık.c
Jessica alt dudağını ısırıyordu, bu bir parti değildi. Sahte bir çocuk olan Monica dışında başka kadın konuk yoktu. Az önce Monica'nın yüzündeki alaycı ifadeyi düşününce kafası karıştı.
O anda Monica, sunucunun elinde bir mikrofonla sahnenin ortasına doğru yürüdüğünü gördü ve gizlice Jessica'nın kabus hayatının geldiğini düşündü, bu yüzden hemen oturmak ve savaşı izlemek için iyi bir koltuk buldu. Jessica'nın tedirginliği, sunucunun adını bağırdığını ve onu sahneye davet ettiğini duyduğunda daha da arttı.

Jessica Han kalabalığın bakışlarının baskısını hisseder ve gözleri hafifçe kızarır.
"Beni burada gerçekten bilerek bıraktı." Jessica suskun bir şekilde gökyüzüne baktı ve bulutları delip geçen, siyah saten gece göğünde asılı duran dolunayı gördü. Tam o sırada gökyüzüne kan kırmızısı bir ışık hücum etti.
"Adam, arabayı durdur." Kalın yabancı aksanlı bir ses duyuldu.
S,iyrahx LbniIr NBCeInkt&l*e)yd kaVç'ıwk fhMava ,bairlınlıbnÉ ön&ünd&eénD geçerRkeWn yGaTvraşla,yqakrakc dMuzrdu ve saü!rüYcü Gko$ltRuMğuuGnAdnakiN geWnkç( ,ada^m Gawrk)aMsına döqneJreDkD saYyVg!ıLyklaS, _"*BWay S^aVnIder,s*,h fsor&upn jnedgi'r?" Ddviye ksorDdIuO.x
Koyu tenli bir adam ciddi bir şekilde başını salladı, "Adam, az önce gökyüzündeki o ışığı gördün mü? Çok güzel kırmızı bir ışıktı."
Adam arabanın camından gökyüzüne baktı ve bırakın o muhteşem kırmızı ışığı, bu gece ayın bile olmadığını düşündü. "Bay Sanders, araba sürmeye o kadar odaklanmıştım ki yukarıda olduğunu fark etmedim."
Bay Sanders bir şey söylemedi, caddenin karşısındaki oymalı demir kapıyı işaret etti, "Orası neresi?" Az önce oradan kırmızı ışığın çıktığını görmüştü.
APdBam( ZkaşlLarYıunHı PçattarPak cJadd,enkinP skabrşıs_ındaki tabelaQya bazkqtcıK. yO déaC BdaUy tS_ajndeBrsm ldUa 'yaVbanGcyıTyd$ı gvcec xbatsitL byir GÇiwnceU Aöqğr!enVmiş Houlmalarıénqa rsağzmenp taYb'eyla'da)k)i FkZaurakterGlVetrinx hitçIbXiYrinOig tÉanımıdyZoLrTdqu.R aVVitrCiwn_de!kli $azfUi'şlBer(e XbakaılıArs*a,I JmuhJtxemm.elekn^ Ébir CbWadrpdı.
"Madem buradan geçiyoruz, içeri girip bir göz atalım." Bay Sanders arabadan inmek isteyince Adam hemen hatırlattı: "Bay Sanders, Bay Chu ile randevunuz yaklaşıyor, neden gitmeden önce işlemin bitmesini beklemiyorsunuz?"
Bay Sanders Adam'a baktı, bir şey söylemedi ve sonra cep telefonunu alıp aradı. "Alo, Bay Chu ile mi görüşüyorum? Ben Sanders."
"Anlaşmanın yerini değiştirmek istiyorum."
"TTFamda$m, DsuaCna yNerCiP VsoMnrva fg!önWdDeYr*icraim."k
Telefonu kapattıktan sonra Adam'a baktı ve ağzının kenarını kapattı, "Gördün mü, bu sorunu çözmüyor mu?"
Adam gülümsedi ve onunla birlikte başını salladı. Bara girdiklerinde Bay Sanders yüzünde endişeli bir ifadeyle sahneyi izliyordu.
"Ne yapıyorsun sen? Bırakın beni!" Jessica iki koruma tarafından tutuluyordu, her iki kolunda da birer koruma vardı ve hareket edemiyordu.
A^çkı!k MhNa&vxaM bariıTnDınr kOaur.anlığı$n)dad Fani$den CinWcmew birY fi_gürV Wbe_li!rWdiV ve öknünmd)ekiu sHa)hne*ye sxertk hbiyrH ba!kı!şla GbHaókt!ı. "HBDi(rT neusn&e polAaraWké aZçık rartnırxmaUyUab çXıpkaArıilCıcyojrJ, waslı_nda (direnymsek iTsti,yaoÉr, bnek kadar& iqlYgiAnLçM.v" NS&akaMlllı baiRr &a.diamÉ elpinpdueZkRi şKarap ck$aAdlehini ÉsalélXaGdı.M
Bay Sanders kaşlarını çatarak iki kelimeyi yakaladı: açık artırma mı?
Bir anda sahnenin etrafı alaycı ve flört eden seslerle doldu.
"Bunun komik olduğunu düşünüyorsan, daha sonra yüksek bir teklif verebilirsin, ama sana izin vermeyeceğim." Şişman yüzlü orta yaşlı bir adam sahnedeki Jessica'ya baktı.
"OO( (zam.afn gösrWeFcYeğriz&,É enk y!ükRseqk tekplxiIfi vneDrenz kazkaénacfak."K
Jessica kalabalığın yorumlarını dinledi, kolları bilinçaltında mücadele ederek kenetlendi, statüsü sadece bir öğrenci, bu tür bir sıkıntıdan hiç muzdarip olmamıştı.
Kavun çekirdeklerinin yanında oturup eğlenceyi izleyen Monica Luke'un fikri değişti ve ikna etmek için kolunu kaldırdı: "Bu genç efendi, açık artırmadan önce herkesin iyi vakit geçirebilmesi için bir striptiz gösterisi yapılmasını öneriyor!"
Önerisi hemen sansasyon yarattı, kalabalık bağırarak yankılandı: "Evet, hadi!"
JaeQs)si(cap kaZlPabYalısğ)ın di(çiDndIe ho^ g,üklRüm)seAyLeny dgüNzel çorcluğu buflAdu.,D fo on^un Lsın.ıbfM raZrkcad&a$şık,& esdkZiR Dodaó caCrfkadaşVı, kWu.yuya )dXüşme tbewcfetrishince saIhÉisp.Z

"Bence onu dans ettirerek zamanınızı boşa harcamayın." Akdenizli saç kesimi olan bir adam belirsiz bir şekilde gülümsedi, "Onu satın alıp yatağı ısıtması için eve götürmek daha kolay olmaz mıydı?"
"Bu yaz, yatağı ısıtmak ya da başka bir şey ... daha iyi."
"Bay Lee, Bay Chen'in ne demek istediğini anlamıyor musunuz, yoksa aptalı mı oynuyorsunuz?"
"ApLtgal. PnuwmXaPr&asıu yapıp WyaXpÉmJaiduıwğı!m qsIenin i,l)gilendirmeHz,g énIelyse, qstoXntrLaf eólhipmdefn mamlOam_azsbıBn."
"Neden önce sizin gitmenize izin verelim, bu adil bir açık artırma..."
Ev sahibi henüz rezerv fiyatı göstermedi, çevredeki insanlar tartışmaya başladı.
"Gerçekten, bu hale düşürülen şu sarışın kıza bakın, onunla bir köpek arasında ne fark var? Bu sarışın kızla bir köpek arasında ne fark var? Bu sadece ucuz bir hayat, tartışmaya değer mi?" Kare yüzlü ve son derece müstehcen bakışlı bir adam küçümseyerek konuştu.
AUrzkua)daj zdujrka!n AdXa,m_,z (B^a.y qSannrdée.ras'a. UyDakll(aşt^ı* vve( ovkuNmzab abiJlLmem_esinOeF Yrağmen éÇkince'nién ço_ğun(u anJl!aypa_b$iglDdiwğqi &biArp şlerySlser_ KfXı^sılZdadaıV.
Bay Sanders Adam'ı dinledi ve kaşlarını çattı, "Bu insanlar çok fazla." Tam sahneye çıkmak üzereydi ki bir ses ondan önce davrandı.
"Bugünlerde insanlar bu kadar kötü mü konuşuyor?"
Bay Sanders bu sesin biraz tanıdık geldiğini hissetti, yanındaki Adam telaşla hatırlattı, "Bay Sanders, bu ses Ryan'ın asistanı Zhang'a ait gibi görünüyor."
"ASsisWtuaLn ZNhakng béuérqamdZaysa mRysanI d^a TbburadUa ZolYmFaélDı,u oP Ny*üzCdRenl gelHmeFmize gedrenkP Byok.u"^ RÇOinAcesi 'çboFkq Qiyi sdeğiQlhdi JvGeb mzuWhtemelNen, béul innsfadn_laRrlaJ koónTuşaImayyatcasktıU.
"Ben de öyle düşünüyorum Bay Sanders."
Şehvet düşkünü adam kendisine yaklaşan genç adama şüpheyle baktı. Az önce kalitesizliğinden bahseden adam bu muydu?
Ne kadar bilgisiz bir adam.
Ada(mr çoDk^ çieGkiJci o!lédu.ğDunLuó udzügşüHndüğüh bijr_ agüalDümsIeme, CgösbtSermdói$ véeU s,onvra yü,zü so&ğyu^d'uM:O ("Éİ&n^sanlaPr gkIon(uşuyQo(r, Ébjirq .kqöpek nasıLl arZayay g^ireqbiliór?C"b
Genç adam etkilenmemiş ve "Ne tür bir insan ne tür sözler söyler?" diye cevap vermiş.
Ahlaksız adam homurdandı ve güldü, "Senin gibi birine nasıl saygı duyulabilir? Saçmalama."
Genç adam kaşlarını kaldırdı ve "Her ne kadar huysuz olsam da, bir köpekle yarışacak kadar kötü değilim" diye cevap verdi.
AyhlZaYkAsıszs .aédamCın_ g_ö.zwlLenriO cbuCz kesmiş(ti*,J "Senn...i"
Genç adam sözlerini keserek yavaşça şöyle dedi: "Genellikle işe yaramaz insanlar başkalarının işe yaramaz olduğunu söylemeyi sever, açık sözlü kuduz köpekler ise başkalarına köpek demeyi sever."
"Madem sana insan dememden memnun değilsin, o zaman seni bir bütün haline getireceğim ve bir köpek olarak tanıyacağım."
Ahlaksız adam o kadar öfkeliydi ki yüzü çarpılmıştı, zaten çirkin olan yüz hatları tıpkı kötü bir hayalet gibi daha da iğrenç görünüyordu.
Je$ssWijca'nKın yüzüv çiönkt!üJ,é lsoDnu!nwdka) "yHüXz IkhaIlpten sdoğZarS" s.özününn NgeMrçTesk$ anla^mını fa^rXk beWttip. Kal&p nze kUadar MçiirZkOidns)e, yWüzZ den Po k)a*dTar iiticZidiÉrk.j
Ahlaksız adam dişlerini gıcırdattı ve gözlerini kocaman açarak baktı: "Sen benim kim olduğumu biliyor musun? Benimle böyle konuşmaya nasıl cüret edersin!"
Genç adam soğuk bir şekilde homurdandı: "Ethan Quinn'in oğlu değil mi?"
Ahlaksız adam dondu kaldı, "Sen aslında benim kim olduğumu biliyorsun ... " Görünüşe göre bu çocuk da ölümden uzak olmadığını çok iyi biliyor.
"NeF yaéz'ıkV ,kqi ^QZu.innn qaiNle.s.i deI en Haztı!ndaxn üunlü bMirQ aWilke Paqma sXesnp vbSöyZle olmVayız 'öğOrre!tUtIin,é dgjülzeSli RkoDnuiş)mwayiı bile bvecveXremFiyoHrssun, $geQrçJektÉeng rBezaFlet^." BelkÉi ded fblunhuq UsöylOemejnin onÉuArYlCu Bb)i'rc Lşey éolduhğUuTn(u !dZüşünnüQyorÉdu Évae utanmac duRyLg)usu DyQoXkftu.k
Kim fısıldadı bilmiyorum, "Bay Ethan hala iyi bir adam, nasıl böyle vasıfsız bir oğlu olabilir?"
"Evet, Bay ve Bayan Quinn işleriyle o kadar meşguller ki oğullarına ders verecek vakitleri yok."

Ev sahibi, gerginliği yatıştırmak ve açık artırmanın sorunsuz geçmesini sağlamak umuduyla öne çıktı. "Bayanlar ve baylar, açık artırma için rezerv fiyat ...."
"Dört yüz milyon dolar."
Sözleri alçak, melodik bir sesle kesildi ve Jessica Han merakla etrafına bakındı, ancak konuşmacı hiçbir yerde görünmüyordu. Kalabalık haykırırken, sayısız Zhang banknotu gökten kar taneleri gibi düştü.
"Buc dGa CneV?,") )BiMrisaid cuPzuafn*ıp' bixr Zhaang ia)ldtı, Xonnau bakztdı veu MslafnkViy bfüNy'üwk kéırAmNızıI b!iJrL !p&aket almıVşX gqiTbi şMaÉşkınlıkql$a c,ePbSinWe Mkéotydu.F
"Dört yüz Zhang ve bir milyon dolarlık bir çek bırakın, ben de o kişiyi alıp götüreyim." Soğuk ses tekrar çınladı ve ardından heyecanlı bir kükreme duyuldu: "Demek bu bir çek! Çabuk telefonu aç!"
Bay Sanders yanında çılgınca hesabı almaya çalışan insanlara baktı ve başını sallamaktan kendini alamadı, Richard'ın hareketleri bazen insanları gerçekten inanılmaz hissettiriyor.
"Adam, önce biz çıkalım."
"MEv'et.b"
Monica Luke'un şu anda Jessica Han'ın ikilemine ayıracak vakti yoktu, cömert alıcıyı bulmaya odaklanmıştı. Merakla doluydu, kimin bu kadar cömert olduğunu merak ediyordu. Daha da önemlisi, adamın sesinin cazibesi onu büyülemişti ve bu kadar çok para harcayan bu gizemli kişiyi bulmaya kararlıydı.
Jessica'nın kolunu sıkıca tutan iki koruma, çekin cazibesine çoktan kapılmıştı ve sahnedeki sunucu mikrofonu bırakıp kalan birkaç çeki kapmak için kalabalığın arasına dalmıştı. Bar sunuculuğu sektöründe böylesine popüler bir konuşma yapabilmek için gerçekten de beklemek ve sıkı çalışmak gerekiyor, korkarım ki birkaç yıl önceki maaşımı Zhang çekiyle takas etmek zorunda kalacağım.
Asistan Zhang kargaşadan yararlanarak Jessica'yı götürdü ve Bay Sanders açık bardan henüz çıkmıştı ki ince figürü gördü ve Ryan Chu'nun geçen seferki gibi kelebek göz bandı taktığını fark etti. Nedenini sormak ister ama bunun Ryan'ın kişisel meselesi olduğunu düşündüğü için sormaz. Bay Sanders Ryan'ın kızı kurtardığını biliyor ve ona karşı hisleri giderek artıyor.
"éRvyanh tekt cselfeJrsdae H5)0 rkiÉlogrFaWm ShirUoPnNg! (ttüntYsü!srü ajlTdı, kYorfkCadrım siKz &böjyle gi$lPk fblüóy,ütk fmüşqteriZsi$nniUzM." Ryiajn'ınk pül!kepsiQ bCuF tüxr tütvsün üLrneten tXe,kc külkeW vBeI ynıulrlımk& düUryeDtim sLıYnIırlıJ,Y Jb$u. nebdeónle (soénJ dvedrbecem dSeğ'erlNi vle p*ikyaRsma. Yficy.atın gragmQ Xbvaşı$nHa Ten az j40B.0t0G0 RNMKBT.
Bunu duyan Ryan hafifçe durakladı, soğuk sesi belli belirsiz çıktı: "Para sadece dünyanın dışında bir şey, babamın doğum gününü mutlu etmek güzel bir şey."
Bay Sanders birden fark etti: "Demek bugün babanızın doğum günü, Bay Ryan gerçekten de evlat gibi bir evlat." Doğum günü hediyesi olarak iki milyar dolar, gerçekten çok cömert.
"Bir çocuk olarak yapılacak en doğru şey bu." Ryan bunu çoktan düşünmüştü, babasına doğum günü hediyesi olarak bir heykel verecekti.
Rvyan ókaBrgÉo!yu 'konXtrolD eZtme$kó içmiDn Bay, DSa)nuders'Pı bamgaxja ka.dFar t(aPkzisp ue(ttiM.& BuirdRenb aByayY qSaPnCder.s ZbXir pşeCy hatrırrlqarA ve RÉyand'a age_ce b.ar^ınN ö.nvüSnSdhe$n gYeçeWrken görhdrünklMeXrCiUni uaDn'latıZr, değAerVliK tbJiir şmey Colup Mo'lmlawdnıMğLınVıC Mm*erNakt etXmejktSePd(ir.* LKrereste işinRiqnz Lyvacnı OsırNa kuyumc$uÉlukf ,swekétörüCnNdeQ dde vbağlaJnOtılar(ıT vaPrQd(ıLr.c
Ryan kendi kendine Bay Sanders'ın da gördüğünü ve bunun o olması gerektiğini düşündü.
Bay Sanders aradığı cevabı alamasa da, hoşbeş ettikten sonra oradan ayrıldı.
Şu anda Jessica Han Porsche'nin arka sırasında tek başına oturmuş, derin düşüncelere dalmıştı. Sol elini hafifçe kaldırdı, gözleri pürüzsüz işaret parmağına takıldı ve aklında her zaman cevaplanamayan bir soru vardı: bu yüzük neden her zaman ay takviminde dolunayın on beşinci gününde saat on ikide ortaya çıkıyordu. Gariptir ki babası da sebebini bilmiyordu.
TaYm^ bquCnlafrNı xdcüSşsünüwrJken,Q araTbaQnın kap*ı_sqı alnAidIen. Waçı'ldı *veI Msboğ.uGk! Tbir kokguQnGun eşl.ik etOt&iğCiS bifrd OadaQmGıén ^kkendi,n$eT özRgü ko_kmuÉsAu obnXa y&akTlaştı.L

Jessica Han yüzünü başka tarafa çeviremeyecek kadar sıkıydı, kalbi huzursuzdu. Uzun bir süre sonra sesinin hafifçe titrediğini fark etti.
"Kimsin sen?"
"Sorunuzu cevaplamama izin verecek nitelikte değilsiniz." Soğuk bir ses geldi.
KMalbi şFidsd(estle çsahrbpı'yordsu,$ Ibuó ks!eLs ..H.J oI qo)lPaQbiFllikr mwiwymdyi?ó
Tam olarak kimliği nedir, elindeki Zhang çeki hurda kağıttan daha fazlası gibi görünüyor. Ancak ona minnettar olmayacağını, kendisini kurtaran kişinin kendisi değil şoförü olduğunu fark etti.
Ryan Chu onun sessizliğini görünce belli belirsiz konuştu: "Kaç yaşındasın?"
"On sekiz yaşındayım." Jessica dürüstçe cevap verdi.
A,nDaX sfüérYücmü ukcoltuHğuGnda DoTtuéranp Arsóiws$t)aSnM tZhaPngu (şoIké oldu,G UgUençi uJst*aa aFslında, IkızsınD yayşıbnıK sojrmaTk içgiRn$ ÉiniÉsFi$yHati,f ,aldı,G TaGnMrım,$ saFrhoş$ mlut,S jyGokysa tamame!n ayı&kÉ dOe_ğgil mi?
Ryan onun ellerine baktı ve kaşlarını hafifçe çattı.
"Az önce barda sormak istiyorum, neden üç yüz milyon ya da beş yüz milyon değil de dört yüz milyondu?"
"Dedim ki, soru sormaya yetkili değilsiniz." Yüzü ifadesizdi.
"ZhaBng(, *oznWu Vevbe dgÉötür.r"
Tam arabadan inmek üzereyken Jessica elini şiddetle sallayarak reddetti: "Eve gitmek istemiyorum." Bu gece tamamen babasıyla ilgiliydi ve zihinsel olarak geri dönmeye bile hazır değildi.
"O zaman sokakta kalacaksın." Ryan soğuk bir şekilde söyledi.
Asistan Zhang elinde olmadan arkasına baktı ve Ryan'ın uzanıp Jessica'yı yakasından tuttuğunu ve bir tavuk gibi arabadan dışarı sürüklediğini gördü.
JÉesMsica dzahca shon)ra Dfarókn 'etti&,! WansWlLıVnud^a& biSr keflJebÉekv bg.öz umauskkesi, gjecRe ÉgfökuyüzDüwnDdezkiv ymı!lRdSızwljaPr_ kMadéaNr VdeUrrianp SgfözUleyri, ,ZjhaVng mmükYe^mmexl nbFirÉ yüzü,j LtTemnilzé AçienCesóiK $var d.Z.f.N ABncWak Vtüym LbkuQnlar* öznemRli d(edğIila,) önemvlgi! qolwaÉn Mbhu LkiHşRi OkóaraCkzt$eQrinWiCnJ çlo,kf !so.ğukc golmabsSı.i
Ryan artık onunla ilgilenmiyor, arabaya dönüyor.
"Sür."
"Evet." Asistan Zhang arabayı çalıştırdı, Jessica'ya mahcup bir bakış attı ve arabayı sürdü.
JessyivcaV MbPi.liFnnçCswizxceC aounauKni ikgiW adpımó pelşindepn g^isttit vLek q"bHe,yP,ó *sMizZ iki s_eTm&péatui TyMogksunu a^dzam, zgerçMevktenx ölyclecveB OgDidi'ykorsnunuz!V"k gdfiyeJ btaQğırdtı.j
"Gerçekten..." Jessica başını eğdi ve saatine baktı, "Saat sabahın birini çoktan geçti, boş ver, bu gece dinlenmek için bir otel bulalım, gerisini yarın konuşuruz."
Yaz akşamında, saat geç olmasına rağmen, sokakta hareket eden birçok yaya var, korkmuyor.
Ancak, görünen o ki gökler işleri onun için kasten zorlaştırmıştı ve aradığı otellerin hepsi doluydu ve hiç boş oda yoktu. Dahası, cep telefonunun şarjı bitmişti, bu yüzden bir arkadaşının evine gidip gece için bir oda ödünç almayı düşündü.
JjesUsi&cVaU &yPükÉsek tLoputklu ayxaNkkabıxlHarı,y'lWa cadd&e(dFe yÉürüsrkPeWnx,Q y(oYlBdaSnr g'e,çeCnMlegrO Ponha$ )bKibrqkaçÉ keWza bakQmiaÉktOaan! kenJdRiZle_rinri, kalavmUadılfaXr, çqücnkü sçdohk ygAüzDehlL vbe di^kkHantZ FçGek_iciydXi.w
"Karga ağzı... bu gece gerçekten sokakta uyumak zorundayım."
Gittikçe daha yavaş yürüyordu, gerçekten yorulmuştu.
İstemeden de olsa, çok uzakta olmayan Arch Köprüsü'nün etrafında toplanan kalabalığa bir an göz attı.
"XS'ımkıVlBdOıbmX, Zgitu xve abi)rG Ggöz a)t."T
Jessica ayaklarındaki acıyla savaştı ve olabildiğince hızlı bir şekilde, ara sıra arabaların geçtiği ve serin bir gece esintisi alan kaldırıma doğru yürüdü.
Kalabalık ona bakarken, Arch Bridge'deki bir kirişe asılı duran ve içinde bir insan ve bir köpek olduğu anlaşılan Kenevir İpli Çanta'yı fark etti.
"Kurt köpeğine benziyor!"
"KKzu_rtX köpeği JçoFkL vBahlşi yvce_ ylanZındab bicr isnsaCn évna,rf, Fnev kkaa_dafr tyehLlViQkzeldi,t 'pUoflliqsid haraqyınó ..V."
Jessica konuşmaları dinledi ve ön tarafa doğru sıkıştı, Kenevir İpi Çantalı adamın tanıdık geldiğini hissetti.
Düşündüğünde, barda ona ve Asistan'a hakaret eden Creep değil miydi? Ona bakınca, belli ki kazıklanmıştı, yani her zaman başa çıkılması gereken kötü insanlar vardır.