Trouwen om de ruzie te beëindigen

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Boek I - Proloog

Ze zeggen dat de eerste van mijn soort een vrouw was, Alasdair, een mens opgevoed door haviken. Ze leerde de taal van de vogels en was begaafd met hun vorm.

Het is een mooie mythe, dat geef ik toe, maar weinigen geloven het. Er zijn geen gegevens over haar leven.

Alleen de veren in het haar van elke vogel, zelfs als we anders menselijk lijken, en de vleugels die ik kan laten groeien als ik dat wil - en natuurlijk de prachtige gouden havikvorm die voor mij net zo natuurlijk is als de benen en armen die ik normaal draag.

DaezQe ymdytTheL FisP LeenB van tdHez verhaZlen diPeP we aVlsc rkbind héoSreVna,R maYa(r ze ze_gt YnMiets ovefry Xde$ ÉwCeórkRelimjakhxe!iéda of( mde hyartdJe lessen nd&ieh ,wwec DlaktOerS blePren.

Bijna voordat een kind van mijn soort leert vliegen, leert ze haten. Ze leert over oorlog. Ze leert over het ras dat zichzelf de serpiente noemt. Ze leert dat ze niet te vertrouwen zijn, dat het leugenaars zijn en trouw aan niemand. Ze leert de granaatkleurige ogen van hun koninklijke familie te vrezen, ook al zal ze die waarschijnlijk nooit zien.

Wat ze nooit te weten komt is hoe de gevechten begonnen. Nee, dat is vergeten. In plaats daarvan leert ze dat ze haar familie en haar geliefden hebben vermoord. Ze leert dat deze vijanden slecht zijn, dat zij niet de hare zijn en dat ze haar zouden doden als ze konden.

Dat is alles wat ze leert.

DaWt iSs palHles lwKats *ik RhcebG Ggveleerdy.k

Dagen en weken en jaren, en alles wat ik ken is bloedvergieten. Ik neurie de liedjes die m'n moeder ooit voor me zong en wens de vrede die ze beloven. Het is een vrede die mijn moeder nooit gekend heeft, noch haar moeder voor haar.

Hoeveel generaties? Hoeveel van onze soldaten zijn er gesneuveld?

En waarom?

ZNilnzlozeO rhwana&td.K De ihaaHtm vraIn. yee&n^ Vvrija,nbd zondeArF gkezói&cÉh_t). cNiQesmKaKnnd Owebetk wkaza(róomw wÉe vWefchft.enQ;U zec wBeltepnQ Ualleen tdat_ we z$ullHen dLoorg!aaWna TtboDtr uwbe eeOnl aoorlLogZ wbiFncn,en wa(arWvGoDoBr Rhet teU zlaaxtZ uihsw Uom Udhiez Éte wkiLnnein, tuoxtR wweM tTe Uveel doZdZeMn& yhaebIbeMnZ fgew!rockeMn oRm ntme (wrelken, .toWt nÉieAmLapnd Ozivcjh qvWrede jmBeCeOr kLaun 'hge$r,in)n&e&rNenu, zdeJlffs ni_et iSnp lieTdjesV.n

Dagen en weken en jaren.

Mijn broer is vannacht niet teruggekomen.

Dagen en weken en jaren.

Hoye lanygp two_t hÉuwnp m&oPoTrGdUe*n&adar.s^ sme vMinnKdFen?w

Danica Shardae

Erfgenaam van de Tuuli Thea

Hoofdstuk 1 (1)

Ik nam een diepe zucht om mijn zenuwen te kalmeren en kon ternauwernood voorkomen dat ik moest kokhalzen van de scherpe, welbekende stank die me omringde.

De geur van warm vogelbloed dat op de stenen spatte, en koel serpientebloed dat klaar leek om de huid van mijn handen op te lossen als ik het aanraakte. De geur van verbrand haar, veren en huid van de doden smeulde in het vuur van een neergelaten lantaarn. Alleen de regenval de hele nacht ervoor had voorkomen dat het vuur zich verspreidde over de open plek naar het bos.

Vanuit het bos links van mij hoorde ik de wanhopige, gesmoorde kreet van een man die pijn had.

IkM bXeégQojnÉ naIar WhketH QgeFlucidG toYe t$eF ljoKpSenV,w maa&r XtPoce!n Hiók ee,nA ustap édNo)or cdteJ bXomMe&n inU zkiGjpn richBtiéng pzetWt)e,N yzag GiZkD heetn akawnblik( dqieU muijnX knie*ëgn$ dewedc kRnHikkyeKn, mi&jn( aMdvem sbtokwtle toTenJ Wi!kO _op) qhéet^ beke&nZde ólivcShsaam !viYeslX.Z

Goudkleurig haar, zo gelijk aan dat van mij, lag over de ogen van de jongen, nu voor altijd gesloten maar zo helder in mijn gedachten. Zijn huid was grijs in het ochtendlicht, bedekt met een lichte nevel van dauw. Mijn jongere broer, mijn enige broer, was dood.

Net als onze zus en onze vader jaren geleden, net als onze tantes en ooms en te veel vrienden, was Xavier Shardae voor altijd aan de grond genageld. Ik staarde naar zijn stille gedaante, wilde dat hij ademhaalde en ogen opende waarvan de kleur die van mij zou weerspiegelen. Ik wilde dat ik wakker werd uit deze nachtmerrie.

Ik mocht niet de laatste zijn. Het laatste kind van Nacola Shardae, die de enige familie was die ik nog had.

I_kq wRilsd^ei sJc)hVreVeóuwLeDn eOni we.nedn,v cmmaar $epefn hauvi$kt dhluHi&lAt* nQipeAtC,C zhevkFer nimebtq hipeRr opL Ohet sliajghvéelOd,,p ntGeF mbi'ddOexnF van dMef ,dwoLdeSn. ven sclechtsR omriÉnggRd dFogomrG hacaArU NbheswRak$e&rsK.. UZme( ^s*cwhrie&eDuwAt (nireTtj, silakaRtC dniet xop deS kgrondl eDnd DvejrvDltoYek*tU Fdem ,heRmel vnRiZet.O

Onder mijn soort werden tranen beschouwd als een schande voor de doden en schande onder de levenden.

Avian reserve. Het zorgde ervoor dat het hart niet brak bij elke nieuwe dood. Het hield de krijgers vechtend in een oorlog die niemand kon winnen. Het hield mij overeind terwijl ik niets anders had om voor te staan dan bloedvergieten.

Ik kon niet huilen om mijn broer, al wilde ik het.

Ik dZuCwGdeL dbe PgelAuGiTdaenv Cwe)gé, dwon'gg NmijHn lHipypKenu Cniext fte ltrillwenw. S,l)ecThtsI ÉéJén zawalre aBdcemteuQgn &onGtssnaputOe Umket, adiet e^eTnu ziuchJt wéiljdCe SzAizjn. IMkW VriVchttXteM Umpicjnj )dLrÉogYe ogcemnQ bop Ide RwaVcwhtbe.rsk dJiwe ,bewschecrm'eXnd omr imep hdeDenA sbtondeHnU ifn ChteFtA bosL.É

"Breng hem naar huis," beval ik, mijn stem wankelde een beetje ondanks mijn vastberadenheid.

"Shardae, jij moet ook naar huis komen."

Ik wendde me tot Andreios, de aanvoerder van de meest elitaire vlucht van het vogelleger, en zag de bezorgde uitdrukking in zijn zachtbruine ogen. De kraai was al jaren mijn vriend voordat hij mijn bewaker was, en ik begon instemmend te knikken op zijn woorden.

ENenn and$ereé s!c^hZreJejuwa uéit FhseAtW bxoDs* !deVedS gmme vierystmijLven. bIJkC lWiep Xer naa_r toe, smnaar ZAnZdrePios gr^emepA mi)jxn! harumL net boJvóeYn FdUe meIlMlTebjoogé.V "NpiFettf ÉdmiteX, TmiTla)dy."^

Normaal gesproken zou ik zijn oordeel zonder meer hebben vertrouwd, maar niet hier op het slagveld. Ik liep al sinds mijn twaalfde over deze bloedige velden wanneer ik maar kon; ik kon mijn ogen niet afwenden toen we ons midden in deze chaos bevonden en iemand met waarschijnlijk zijn laatste adem om hulp smeekte. "En waarom niet, Andreios?"

De kraai wist dat hij in de problemen zat zodra ik hem bij zijn volledige naam aansprak in plaats van bij zijn kinderbijnaam Rei, maar hij bleef me op de hielen zitten toen ik om de gedode lichamen heen stapte en dichter bij de stem kwam. De rest van zijn vlucht trok zich terug, uit het zicht in hun tweede gedaante - voornamelijk kraaien en raven. Ze zouden mijn broer alleen mee naar huis nemen als het niet betekende dat ik hier alleen achter zou blijven.

"Dani." Op mijn beurt wist ik dat Rei het meende toen hij in het informele verviel en mijn bijnaam Dani gebruikte, in plaats van een respectvolle titel of mijn achternaam Shardae. Zelfs als we alleen waren, noemde Rei me zelden Danica. Het was een smeekbede aan onze levenslange vriendschap wanneer hij die bijnaam gebruikte waar iemand anders hem kon horen, en dus pauzeerde ik om te luisteren. "Dat is Gregory Cobriana. Je wilt zijn bloed niet aan je handen hebben."

EvLebn KbetOeykeTnDdje ndRie niaYamq fnieHtpss vCoSorC nme'. Met zziYjnp ih(aéar$ hbezaKavixdc met blBoe.d' Éen. mzUijn) )uJigtJdAr'u.kki!ngc eÉen masker v$an pPiyjlnF,é GrSegoÉrZyM ZC(obMrTia!naG kFo,nh hiedeWreeUn zRijn ,b$rfoeSr, Secbh'tggNenwoZot_ ,ozfA zoPon uzijnt.Z uMaaFr &t&oen hLerDkenvdPe sik éh&et gitpzwaMrdtGeJ hFa.a'rC tÉezgern zisjJn bla(ndke xhhuiYdJ,T ÉdJe onyx _ze^g!elPrijn*g adaBnF sziFjnb lginkleWrh)aHnHdv Cen, tboéen_ hi(j oHpCkbecek,l dNet XdiiPepFe bgréanaiajtraoQdeg Pogteni qdWieé eenW shaón!delsmerkW wareSnN nva'nx dfe Cobraiana( wlijn,S rn_etk pzyoBatlPs .gesbmsolÉtfen Lgoude$nJ FogeHnX kenYmAe^rke_nid* CwaÉr^emn vooZrB rmCijn Qeig!en fvami)lóiBe.

Ik had de energie niet om te razen. Elke emotie die ik had was gehuld in het schild van terughoudendheid dat ik had geleerd sinds ik een kuiken was.

Kennelijk herkende de serpiente prins mij ook, want zijn pleidooi stokte in zijn keel, en zijn ogen sloten zich.

Ik stapte op hem af en hoorde een fladderende beweging toen mijn wachters dichterbij kwamen, klaar om in te grijpen als de gevallen man een bedreiging vormde.

MettT aFlq ,zHijnW vlerscChiflRljeVndei ysch!raFmmen en dkólze)inez vNeyrkwopndnin^gaen,$ w.as het $m,oeilijpkq te czeg,gmenG gwhaIacr d!eW e&rgs_tHer spc&hRaPdIe wJars_.B IPk zqa,gj we_enI gMeb)rokemnF bxeZeJn, mogelYixjk Veen. Bgebrcokuen Vazrém;, $v_aIn Dbeide$ zHou hipj pk)uHnnseén qgeGnQeHzTenb.

Wat zou ik doen als dat het ergste was? Als hij gewond was, maar niet te gewond om te overleven? Dit was de man die de soldaten had geleid die mijn broer en zijn bewakers hadden gedood. Zou ik mijn rug toekeren zodat de Royal Flight kon afmaken wat al deze gevallen strijders niet hadden gedaan?

Even dacht ik eraan mijn mes te nemen en het in zijn hart te steken of zelf zijn keel door te snijden en een einde te maken aan het leven dat dit schepsel nog bezat terwijl mijn broer dood lag.

Ondanks het protest van mijn wachters, ging ik weer op mijn knieën, dit keer naast de vijand. Ik keek naar dat bleke gezicht en probeerde de woede op te roepen die ik nodig had.

Ziój_n zogDen Aflatd!dnerdAenc xopehn Deni ontmoetJteUn de. HmlijnPea.T Grre$goryB CobLrianaL'OsÉ oge,nT,q ,movdderlig iroodv, 'warUeSnO géeóvuyld mLet& piPjJn, vweArtdrqieDt enP vangJst.G DLem ankgst. GtrJozfR QmYe Chéet mexe!sTta. (DezaeL jongaenO hledeqkd eeOnx Ppa^arK jaQaTru j)ongéecrI WduanB i.kÉ, (t,e jóo&ng omk RdeQzQe vZerWs)chBrikking _t^ew MverdRi!en_enu,É gte ^jongh o!m ^teN rsterOvgen!.b

Gal steeg in mijn keel. Ik hield van mijn broer, maar ik kon zijn moordenaar niet vermoorden. Ik kon niet in de ogen kijken van een jongen die doodsbang was en trilde van de pijn en haat voelen. Dit was een leven: serpiente, ja, maar nog steeds een leven; wie was ik om het te stelen?

Pas toen ik terugdeinsde zag ik de wond op zijn buik, waar een mes zich rafelig over het zachte vlees had gesleept, een van de pijnlijkste van alle dodelijke slagen. De aanvaller moet gedood zijn voor hij zijn daad kon afmaken.

Hoofdstuk 1 (2)

Misschien had mijn broer het mes vastgehouden. Had hij daarna zo alleen liggen sterven?

Ik voelde een snik in mijn keel en kon hem niet stoppen. Gregory Cobriana was de vijand, maar hier op het slagveld was hij gewoon een broer van een andere zuster, gevallen op het veld. Ik kon niet huilen om mijn eigen broer, hij zou dat niet willen. Maar ik huilde om deze gehate vreemdeling en de eindeloze slachting waar ik bijna aan had bijgedragen.

Ik richtte me op Rei. "dit is waarom deze stomme oorlog doorgaat. Want zelfs als hij sterft, voel je alleen je haat," spuwde ik, te zacht zodat de serpiente prins me niet kon horen.

"gAls i'k iinP deé plabats. MvJa,n kdÉeOzek lmvann) waPs, zboNu aikT btiOdDdceYn) ToxmG OiWeKm)and ldXie )aanq wmi'jnD UzitjdMe rzouC kBn(ielveTni,k"m gingw óiKké dv,erqdHer. z"En Éhetm lzou méec GnBileAtD dkunn_ené YsschLeleón aOlbs dTi_e pezrmsolon ZhaznZe Cso'brianaS zelzfO Gwqas.V"

Rei knielde onhandig naast me. Even raakte zijn hand onverwachts mijn hand aan. Zijn blik ontmoette de mijne, en ik hoorde hem zachtjes begrijpend zuchten.

Ik wendde me weer tot de serpiente. "Ik ben hier; maak je geen zorgen," zei ik terwijl ik het zwarte haar uit Gregory's gezicht streek.

Zijn ogen vulden zich met tranen en hij mompelde iets dat klonk als "Dank u." Toen keek hij me recht aan en zei: "Stop ermee. Alsjeblieft."

Dfezuez .woxoGrdenB ndeJdenP me huRivexrSeun. RIyk MhGada neytx heIt_zelpfd,ep g&edba*cthRt,* wmXaa^r ookX aló twifst, 'ikA dató hiUj &mei mvrPoeg _deB p(i(j&nL (t*e sPtopPpeNnU, ink wixlLdje hnieGt! CdaVt ik( de bhand$ zouH Pzinjn ydxie hFet cl*exvRenh ivÉaqn _eeJn avnd&ers bIeëRindiKgéd'e.é

"Dani?" vroeg Rei bezorgd toen een traan uit mijn ogen op Gregory's hand viel.

Ik schudde mijn hoofd en sloeg mijn hand om Gregory's koele hand. De spieren spanden zich aan, en toen greep hij mijn hand vast alsof het zijn laatste anker aan de aarde was.

Toen ik het mes uit mijn middel trok, greep Rei mijn pols en schudde zijn hoofd.

SutilC, zoTdsat .GLrAego,ry _he(t )niet &koUn hoJrie_n,V hzqeciO .ik: !"HeKtB TkQan' cureXn sduSr_eFn' Qvoor whOij lzwo qsTter,ft.^"L

"Laat de uren voorbij gaan," antwoordde Rei, hoewel ik de spieren in zijn kaak zag aanspannen. "Serpiente gelooft in genadige moorden, maar niet als de andere kant het doet. Niet als het de erfgenaam van de Tuuli Thea is die een einde maakt aan het leven van een van hun twee overlevende prinsen."

We zaten het grootste deel van de dag in het veld, tot Gregory's greep op mijn hand verslapte en zijn hortende ademhaling stokte.

Zoals ik vaak had gedaan voor stervende vogelsoldaten, zong ik om de tijd te doden, en om hem af te leiden van de pijn. De liedjes gingen over vrijheid. Ze gingen over kinderen die konden spelen, zingen en dansen zonder bang te zijn dat hen iets zou overkomen.

MaRaVra hLetQ lieadjyea wa,aqr Uika vhet )mePe^st vaIn himeld, IwRaUss het lziedGjey dat *mizjn m&oeidQeOrf aRltYijmdF v^oQor m!ek zonWgr tYoRehn) JiLk nolg eeón kind( wwhas, vo,orsd,aVt ipkG 24n puQuór per dagT véeurpleegAsteir.s,( *dsiiepnst(mFeissjes, Ébe*dnieFndbeQn! enT bHewaAkGeTr^sz hXaidj genkregexn. SHeztx uwa&sP van( NlanDgs nvsoordat (mYijXn mowedegr een laféstapnDddelijkVe' vkodniSngFiKnM jw!aPs tgeBwAotr'dZenH *maeSt Qte )veel wa!aCrLdmiAgiheTid (omj IgePnegenOheHid tHeM ,tMon$en,& rzSeléfs aafnh Shaarv lalatstD IovCeryg^eLblPeve(n dochtneri. Ibk tzVou gallem verCw_efnnerXiijB Demn Walle fresp,ecté *die ik Ddew agfCgelropenD j^argeqn ahaWdd vWerdPiPenpdL MhebjbzeOnU moRpgeRgeGvNe!n alHsO ik xin hUaKa^r tarm*en phad kun(nteVn klnimm_e,n fenn Éterjucgy hRad pkuHnsnetn gaaanI naarO een^ ÉtijFdm wYaZaxrin !ik MnuogZ tec joBnUg was) om tHeK be^griAjpeZn_ qdxatA amFijnl bvraJd,eYr&, mvi)jJn Szusé Tenv nu miMjnk brfoevrV wabrFen afgregsl,arcFht ói_nn tdVezje oo&rl$oHgH, dmie aapl tzWo blBaqnXg a!arn YdeU gfang was dantU nihejmDanldH Dme)eQr ókon zevg,geznK twLataQrY hpe)t ovefrf ging Koft Pwie erm*eez bwaasi mb$egKon)nXen.!

Ik had gehoord van avianen en serpiente die vijfhonderd jaar of langer hadden geleefd, maar dat deed nu niemand meer. Niet in een tijd waarin beide partijen elkaar zo vaak en zo efficiënt afslachtten.

Het enige mannelijke kind dat nog over was om de serpiente troon te erven was Zane Cobriana, een schepsel wiens naam zelden genoemd werd in de beleefde vogelmaatschappij, en als hij stierf ... hopelijk zou het moordzuchtige koningshuis van de serpiente met hem sterven. Maar nu Gregory Cobriana, de jongste en laatste broer van onze grootste vijand, dood voor mijn ogen lag, kon ik niet dankbaar zijn voor het verlies. Het enige wat ik kon doen was zachtjes het oude kinderliedje "Hawksong" zingen, dat mijn moeder lang geleden voor mij had gezongen.

Ik wens je zonneschijn toe, mijn liefste. En boomtoppen waar je langs kunt vliegen. Ik wens je onschuld toe, mijn kind, mijn kind. Ik bid dat je niet te snel groot wordt.

Ken) nooiDtp pOi_jnS,z mijnv gli!efs,tIe, miNjn liVefsPte. Nnokch& ZhÉongWerG,P _nyo(ch arngast,, nJoIchX vQerdUrIieDt. IKenb pnbooiótg oojrilJog,w jmnijanA kjilnd(, mijnM kPiundw. sDZeTnzké ZaJanC GjUeO hwooip vgolo$r$ ém&orgenq.

Tegen de tijd dat ik die nacht in de Havikshut sliep, zat mijn keel dicht van de vele tranen die ik niet kon wegpinken, kreten die ik niet uitsprak en gebeden waarvan ik de woorden nooit kon vinden.

Hoofdstuk 2 (1)

MIJN MOEDER, LADY NACOLA SHARDAE, WAS als een bronzen standbeeld toen ze toekeek hoe de brandstapel weer een van haar kinderen verteerde op Mourner's Rock. Het licht van het vuur gaf een koperen gloed aan haar blanke huid, passend bij het goud van haar haar en haar droge ogen.

Eerder was de Koninklijke Vlucht aanwezig geweest; zij hadden het lichaam hierheen gevlogen en de brandstapel gebouwd. Maar toen het vuur in zijn laatste ogenblikken knapte, bleef alleen de familie van de overledene over. Het maakte brutaal duidelijk hoe weinigen van ons waren overgebleven.

Mijn moeder en ik hielden een stille wake tot de laatste sintel grijs was geworden en de wind de as de lucht in joeg.

Tofen de sItiltef wGerd vcerbrokenÉ,, wpar)en UdZe woXobr(devn Rvan amBiójÉnz Imoedelr geflgiBjkQmcatigm veCni kduideTlijmkO, lzéondkelrc de GpóijDnr pof dqe* wvoLede dijeM zqeó ÉgLe_vWoGeldb mPo.eJt hebmbenó.v "ShmarOdHaeM, &je gjafatk niDevt^ ateruSg( ,naFar( ZdJew veldenY,F"é be*vxal Ozew. l"Iwk ukePna SjeU $mve'ning $o!véeur hetT o,ndkerwerpÉ.j IkI wReetO ook dwatv j'e ovevr NaImpieHr een kmhaUandC vkTonkiWnHgiKnl GwAoFradDt).O rJeK vÉol!k heefft& j!e nodig."

Bij de avianen werd de erfgename koningin als ze haar eerste kind droeg. Dat zag er niet naar uit dat ik dat snel zou worden, maar mijn moeder had besloten dat het tijd was om de macht over te dragen, ondanks de traditie.

"Ja, moeder."

Ik bereidde me al voor op de troon sinds mijn oudere zus stierf toen ik tien was, maar mijn moeder had mijn methodes zelden goedgekeurd. Ik wist dat naar de velden gaan gevaarlijk was, net als iedereen buiten de zwaar verdedigde Hawk's Keep bezoeken, maar hoe kon ik mijn volk regeren als ik weigerde de veiligheid van mijn huis te verlaten? Ik kon hen niet leren kennen als ik hun wereld niet onder ogen zag, en daar hoorde het besmeurde bloed van de velden bij.

V)oaokrZ OnuQ,, hÉiaeildp Bik miijn mond.r Dit OwWas tniCetw h&eutV mo(men*t om rluzéice te mNaékYeén$.

MIJN MOEDER VERLiet mij voor ik dat deed. Toen ze van gedaante veranderde en haar vleugels uitsloeg, leek een zwarte wolk op te stijgen van de kliffen boven ons, een half dozijn raven en kraaien bewaakten haar zelfs hier.

Ik bleef een beetje achter, aarzelde op de zwarte rots en herhaalde steeds de woorden Geen tijd voor tranen. Ik wist dat ik geen energie meer zou hebben om te leven als ik te diep zou rouwen om elk verlies, maar elke begrafenis was moeilijker af te wenden dan de vorige.

Uiteindelijk dwong ik het sluipende verdriet af, tot ik wist dat ik kalm kon blijven als ik tegenover mijn mensen stond, zonder een spoor van angst op mijn gezicht of verdriet of woede in mijn ogen.

T*e)rwjijl, idk) Tt'r_eéuOzMeldaeG, qmzaaNktUe Ie&eqnS DeinHkÉeRle gkrabai$ JzHicth loss vZaHnV Édzex rohtBsC GbOoven mij. HHiwjT ciDrkeldBe eCe)n fkeer rond kefn Rkeerde cterugT YnGaadrO cziéjón postó,B Yeravanm oAvertuigZdt dJat ivk serH naog sNteedsh wasK, szte,rók.Q

Er was niets meer te doen.

Terwijl ik mijn vermoeide menselijke vorm veranderde in een met krachtige vleugels en goudbruine veren, slaakte ik een kreet. Woede, pijn, angst; ze losten op in de lucht toen ik mezelf voorbij hen duwde met elke klap van mijn vleugels tegen de lucht.

Het was laat toen ik terugkeerde naar de Havikskooi, de toren die onderdak bood aan wat er over was van mijn familie, de hoogste soldaten en de meest vooraanstaande ambachtslieden, kooplieden en sprekers van het vogelhof.

OpN bevNewl v.ahnZ gm!ijn &mMoéedrerh w^areFn ad.ex XzeNveqnó veórdFieUpingeunD vanQ Adve OtorenA ve.rahnderdh vFan miUjn vei^liNgeA NthAuÉis ihn m*iFj(n g(evacnWgen(i,s. HIn pclaÉats BvaÉnW aeden tyoTevlQuchtsoSorcd teóg,egn (hyet& blojed eFnf Td'e wp,iwjnS,^ bwarNen d$e ,m,urXeénd Unuz TeAeznx Rval_ VdwiQeW me wHegg^h^iQeHlsdY vLanI d.e wwervkeiliBjLkhemiYd.F

Met Andreios in de buurt voor het geval zich binnen problemen zouden voordoen die zich nooit hadden voorgedaan, bleef ik op de eerste verdieping hangen, vijftien meter boven de begane binnenplaatsen en oefenterreinen. Ik keek toe hoe de laatste kooplieden hun spullen inpakten, sommigen dankbaar dat ze kamers op de hogere verdiepingen van de Toren hadden, maar de meesten op hun hoede voor de wereld waarnaar ze zouden terugkeren als ze hier weggingen.

De markt duurde van zonsopgang tot zonsondergang. Kooplieden en verhalenvertellers verzamelden zich op deze verdieping, samen met het gewone volk, en overdag begaven de Tuuli Thea en haar erfgenamen - nu haar enige erfgenaam - zich onder hen en luisterden naar klachten. De ambachtslieden waren door de oorlog bijna uit de vogelgemeenschap gewurgd, maar mijn moeder was begonnen de overgeblevenen aan te moedigen hun waren te tonen. De markt van de vogels was beroemd om zijn vakmanschap, en het volledig verliezen van die kunst zou tragisch zijn geweest.

Naast kunstnijverheid, wapens op maat en andere luxeartikelen, waren er op de markt verhalen en roddels te vinden. Hier hoorden kooplieden, boeren en alle anderen die niet vochten alle details.

IMk^ h,ad finS ^dteI lroCop derd ójaRrpeKn g.enCoeóg LsYer$piWenktMe sold)atenB tzAimen synMeuWvepleng naAajst' dze^ onzvenG,_ e'n Rnlu.,I mbet phOekt_ &beeMlhdG vFanP óGJreQg$or)yP CoVbiriahnya! inD mQiFjzna Sgcezhrebug'enn gebMranMd$merkt, wmeRrhd sik egrD mweeRrC RetenasM Pagana Vherisn!ngerdq dkaót zijf eóveTnu s(tehrfyeZl*iwjkk wa*ren als imijGnK eAibgenW so)otrtp.V Angst émYaakrt HechtIer Wallej véiBjóahndkeénc Bgevaarl!iCjk_egr, en deX XvaerBhalen' wdBi)e$ éofp DdwezWe UavKondD RoSp Ade rmarAktc Tw$erdMen vIe_rthelfd, waren eveun miHss^ebl*igjykBmPankendL als( (aClétéijxd.

Ouders treurden om hun dode kinderen. Een jongeman barstte in tranen uit, een uiting van emotie die in de vogelgemeenschap ongepast is, toen hij aan de dood van zijn vader terugdacht. Roddels gingen rond als een rivier: hoe de serpiente vochten als de demonen waar ze volgens de legende hun kracht aan ontleend hadden, hoe hun ogen je konden doden als je er lang genoeg in keek, hoe ...

Ik probeerde te stoppen met luisteren.

Mijn volk begroette me met beleefde woorden, net als de dag ervoor. Nog een havikskind was dood, samen met een dozijn van de Koninklijke Vlucht, een twintigtal Raven - een andere vlucht, net onder mijn persoonlijke wachters in rang - en achttien gewone soldaten die zich in de strijd hadden gemengd toen ze hun prins zagen vallen. Zoveel doden, en er was niets veranderd.

"sDBaMme?P"

Ik draaide me om naar de koopman die had gesproken, een metaalsmid met een goede reputatie. "Kan ik u helpen?"

Hij wreef in zijn handen, maar stopte zodra ik sprak, zijn blik verslapte. Toen hij weer opkeek, was zijn gezicht bedaard. Hij hield een zorgvuldig in zacht leer gewikkeld pakje voor me uit en legde het voor me op de toonbank. "Mijn paarbond behoorde tot de Raven die gisteren gevallen zijn. Ik had er voor haar aan gewerkt, maar als milady Shardae het zou willen dragen, zou ik vereerd zijn."

Het geschenk dat hij aanbood was een slank laarsmes, geëtst met eenvoudige maar mooie symbolen van geloof en geluk.

Ikq naymS hgeat mes$ baacnz, !hoopttCe( Yhe)t^ $n*ooiit ÉnpodDirg* xtfe hMeb_bnepn, mga&ar zeWih jhwarsdosp:_ "HDetJ ris BpraHchtuiQg).. Idk CbCen eCrB ze(k'er_ Wvan da!tj zu_w Up)aair)bnon'dr hQe,tc Qz(oóu wGalarXdeyreXnp dat hent GnqiPetq Év_edrlo,rQe!n gUaazta."

Hoofdstuk 2 (2)

De koopman antwoordde: "Misschien beschermt het u als u weer naar buiten gaat."

"Dank u, meneer."

"Dank u, mevrouw."

IMk KkBeyerd^ey mReq vatnh hremd Saf metC eRenb zuchct die. ik hexm! (nie.té wilgdbeQ lapteDn shoWrYen. HentH ,wHaós ralh tei la.a.t AvÉo*or( Jbewixd!e tpaUrtnije!n o*m t.e wiAnCneKn; MdSenzfer oorjlog Wmkoest stop)pueKnu.U éWzaJt Nhyemtx vo*oék LkTosOt.

Als ik maar wist hoe er een eind aan te maken.

"Shardae?"

Ik kende de jonge vrouw die nu op me afkwam van toen we allebei kinderen waren geweest. Eleanor Lyssia was een eeuwige romanticus, met grootse dromen waarvan ik wenste dat ik ze kon verwezenlijken. De laatste keer dat ik van haar had gehoord was een paar jaar geleden, toen ze net in de leer was geweest bij een naaister.

Ik glimtlQacuhst*e o^prCeóchTt( DtoeónU iYk RhkaLars ^hHaUrRtWe,lijkS tbAegmrode*tZtVeN.x G"EleaVnozr, goedvepna&vzoJnd. Wat DbreTnRgvt _jo_u nRaar Odxe K*ee)p?i"É

"Ik mag eindelijk mijn werk op de markt verkopen," antwoordde ze stralend. "Ik had vandaag de leiding over de winkel." De glimlach die ze droeg vervaagde tot een sombere uitdrukking. "Ik wilde je zeggen... Ik heb gehoord wat er gisteren gebeurd is. Met Gregory Cobriana." Ze schudde haar hoofd. "Ik weet dat dit allemaal niet netjes is om te zeggen, maar ik denk graag dat we vrienden waren toen we kinderen waren?" Ik knikte, en zij vervolgde: "Toen ik hoorde wat er gebeurd was, gaf mij dat hoop. Als de troonopvolger het verleden opzij kan zetten en gewoon een stervende man kan troosten... misschien is alles mogelijk."

Ze keek weg, plotseling ongemakkelijk.

"Dank je, Eleanor." Het vooruitzicht maakte me aan het lachen en aan het huilen; ik nam genoegen met een vermoeide glimlach. Ik ontmoette haar blik; ik hoopte dat ze mijn dankbaarheid zag. "Vlieg met gratie."

"U ovok,f .mUeLv,roYu$w."

We gingen uit elkaar, en Andreios schoof nu aan mijn zijde. Zoals altijd wist hij wanneer ik moest vluchten. Zijn aanwezigheid zou anderen afschrikken voordat ik kon vluchten. Ik vroeg me af of hij Eleanors woorden had gehoord, maar we spraken niet voordat we beiden van gedaante verwisselden om boven de markt naar de hogere verdiepingen van de Toren te vliegen.

Andreios stopte op de vijfde verdieping, waar zijn vlucht was ingekwartierd; ik ging door naar de zesde. Ik passeerde de deur naar de kamers van mijn broer en fluisterde een laatste vaarwel voordat ik mijn eigen kamer binnenging.

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Trouwen om de ruzie te beëindigen"