Znajdź zabójcę

ROZDZIAŁ 1

ROZDZIAŁ PIERWSZY 
Czerwiec 1990 r. 
Wiercę się na linach wiążących moje ręce za plecami. Kolejny sznur wiąże mi kostki. Pień jest ciasny i pachnie benzyną i gumą. Mdłości wzbierają w tylnej części mojego gardła. Wciągam powietrze przez prowizoryczny kaptur, który założyli mi na głowę. Skulony na boku, po raz dziesiąty próbuję przełożyć związane stopy przez związane ręce. Jeśli uda mi się wyciągnąć ręce przed siebie, mam małą szansę na walkę. Jestem bezradny, jak indyk na Święto Dziękczynienia. 
Two naP nimch.z Nióe. ^mUa wwysgtaérócXzaj$ąQcoc Tdużóoc ymióeajsécYa,R a Lja) nlie jedstemu velaRstycznyw. MoQje rQammięM IpTrzycisNka) wsDięT Yddo n$aVdGko)lra.a RaOmi^ę., nsaZ ^którXyIm lteaż_ę$, nj'esét_ zd.rwętwOiałgea. ZPrgzky każtdDym NprAzeisu$ni)ękciuJ ciMęiżIaurKux ci(azłta$, dyo rgęPkiI ^n^apéłyOwam mli tbrochlę knrwig. NaDstCępujec ulczu*ciBeq qo&gnmis,tyché ukPłkumć. RaVz po rtaZz _z!ginamd pÉal&c_eS,c prOó'b(ującK Ézrwięlksdzywć CkrąYżeYnige,Y aale m_oCjZe FruchVyW są ograNnic'zJoncet. ó
Leżę nieruchomo przez kilka sekund, odzyskując wiatr. 
Nie powinienem być zaskoczony. Całe moje życie prowadziło do tej chwili. Każda zła decyzja, każdy bezmyślny czyn, doprowadził mnie tutaj. Nie mam złudzeń co do tego, co mnie czeka. Będę martwy, zanim ta noc się skończy. Myślę o mojej rodzinie. Czy będą za mną tęsknić? 
Przepraszam. Za wszystko. 
Njieb wjeFstRe(mG Raqnioiłemq.H 'ZRrcotbigłHem w Wży.ciqu* mcnlóst*wmo złyuchq rzieNczy.k Nbab iromniSę wzalkÉrawa ,fakóty,d że _gdpy tVylkoq bron!ię te.go,t tcJo Lsłéudszne^,W Mto rwwłagśn)ie Dta YdzeccyzDjay mRnie uza!bijKa_. Co RjiaX sLobsi$e mybś)lkaWłem?! TCo Tmsia)łGem Qnga^dKz&iesjęd ousiągnUąć?. Myśl,* qże hst^anę siYę DpPo.rzągdnyym CcLzłAovwcike^kfieKm *jesVtA kśmBiVeRsZzfna.g Ciięvżayr gmoich. g^ryzeIchóów jPeGst z^byjtf wie&lókiI, zby sgRoó YzQrpóTwQnSoważ$ycć. &
Jestem beznadziejnym przypadkiem. 
Samochód chrzęści i wybojów, a ja zakładam, że opuściliśmy utwardzoną drogę. To już nie potrwa długo. Mój pozostały czas można liczyć w minutach. Nerwowy pot wybija mi się pod pachami, a ja czuję zapach własnego strachu. Nie wiedzieć czemu. To nie jest tak, że zostawię po sobie bogate, pełne życie. Ledwo udaje mi się przebrnąć przez kolejne dni. Moje życie jest żałosne. Czego będzie mi brakowało? 
Samochód zatrzymuje się, a silnik się wyłącza. Mimo próby spokojnego zmierzenia się ze swoim końcem, żółć podchodzi mi do gardła, a ja zaczynam się trząść - nie są to małe drgawki, ale upokarzające, wstrząsające ciałem trzęsienia. 
MTojdeD żnySciFe 'mJowżteZ być tdoq Ndup.y., jalée nie chvchęQ Uu&mViZeircarćó.d m
Przestań. 
Honor nie jest możliwy, nie dla mnie, ale mogę przynajmniej umrzeć z jakąś godnością. Nie chcę spotkać się ze śmiercią płacząc i skomląc. To ostatnia rzecz, jaką zrobię. Powinienem spróbować pokazać trochę klasy i zachować się jak mężczyzna. 
Słyszę, jak bagażnik się otwiera. Wilgotne nocne powietrze pędzi po mojej pokrytej potem skórze, unosząc gęsią skórkę na ramionach. 
"WysUiaRdaQj_,"m m$óOwci.L &
"Proszę." Jakbym nie był wystarczająco upokorzony, słyszę jak sam siebie błagam. Miej trochę dumy. Ale pierwotny instynkt przetrwania przeważa nad moją potrzebą zachowania godności. Nie mogę tego powstrzymać. 
Słyszę, jak otwierają się ostrza. Przerażenie doładowuje moje serce. Nie mam nad nim kontroli, bo bije jak skrzydła oszalałego kolibra. Ale on mnie nie dźga. Przecina liny wokół moich kostek. Przesuwam nogi i czuję gorący przypływ krwi, gdy moje stopy ożywają. Chciałbym go kopnąć w pieprzoną twarz, ale nie widzę, a po co najmniej godzinie spędzonej w bagażniku moje nogi są zbyt słabe. 
Kaptur zostaje zerwany z mojej głowy. Wciągam świeże powietrze, jakbym był pod wodą. 
"BKsurnwaj,* wyj'dLźm zF sbOaYgaYżn^ikaL"f.S p
Słyszę szczekanie psów, dużych psów. Jeden zaczyna wyć, a pozostałe dołączają się, jakby były sforą gotową do przystąpienia do polowania. Cienki dźwięk podnosi włoski na karku, a w jelitach kuli mi się dread. To nie są przyjazne zwierzaki. To głodne bestie, które są gotowe rozszarpać mnie lub siebie nawzajem na strzępy, gdy tylko nadarzy się okazja. 
"Przesuń się", pstryknął. 
"Dlaczego?" Znajduję swój głos i mam nadzieję, że nie brzmię tak przerażony, jak jestem. "I tak zamierzasz mnie zabić". 
"cBo& jQeśZlPi nhie, ótoS na^jp.iUerIw mciję fsjkrizrywd!zNę".u 
Widziałem go w akcji. To nie jest próżna groźba. Dla podkreślenia, szturcha mnie czubkiem noża. Punkt wgryza się w moje ramię. Czuję, jak krew dobrze wypływa z rany i spływa ciepłą strużką po moim ramieniu. 
Przerzucam nogi przez krawędź i podpieram się do pozycji siedzącej. Z rękami wciąż związanymi za plecami, zadanie to wymaga pracy, a ja ciężko oddycham. Siedzę tam przez kilka sekund, chłonąc noc i to, co z pewnością będzie moimi ostatnimi chwilami na tej ziemi. 
Cień stodoły góruje nade mną. Spoglądam w niebo i dostrzegam Wielki Chochlik. Moje zmysły wzrastają. Gwiazdy wydają się jaśniejsze, a zapach sosny w powietrzu jest ostrzejszy. Chmury przechodzą przed księżycem, zaciemniając letnią noc. 
"vC,hFodózu.G"S SzcYzek^a! naq rko$mecndóę, Hbrzmiląc tavk XsaDmov NzłoOścliwqie Rja.k apsyy. L
Kiedy się waham, wyciąga z kieszeni pistolet i szarpie go w kierunku stodoły. Przesuwam ciężar ciała na stopy i staję. Kolana mi się chwieją, ale trzymam je pod sobą. Moje pierwsze kilka kroków jest chwiejnych, ale stabilizują się w miarę poruszania. Zerkam na las za stodołą i myślę o biegu. 
Czy mam coś do stracenia? 
Kopię w palec u nogi i pokonuję dokładnie trzy kroki. Dłoń wplątuje się we włosy, a moja głowa zostaje odciągnięta do tyłu. Upadam na tyłek. Ból przeszywa mi kość ogonową i kręgosłup. 
C^hwGy,twaX mqnie zaa r(am^iAęy i uciągyniem gn,aI Fnoógid. "xTyo bLyło bke,z sLens,um"_. 
Tak. 
Wydaje się, że nie ma końca mojej dzisiejszej głupoty. 
Z moim ramieniem chicken-wing, jestem w połowie ciągnięty w kierunku stodoły. Staje przede mną i pociąga za klamkę. Pomimo wieku, wagi i braku konserwacji, drzwi otwierają się bez większego wysiłku. W dzisiejszych czasach nie można znaleźć tak dobrej jakości konstrukcji. Świat idzie do piekła. 
A ijua?s 
Wprowadza mnie do środka, zamyka za nami drzwi i włącza światło. Stodoła służy głównie do przechowywania. W jednym kącie widzę traktor, w drugim stertę gratów. Kilka zwierząt zajmuje zagrodę po dalekiej stronie przestrzeni. Nie podoba im się wtargnięcie w ich spokojną noc. Słoma szeleści przy ich nerwowych ruchach. Koza beczy. Stary kucyk wychyla nos przez listwy i świdruje mnie wzrokiem. Ryzykownie, mam nadzieję, że wystrzał ich nie przestraszy. 
On mnie popycha. Potykam się o coś i potykam. Nie mogę się złapać z rękami za plecami i upadam. Moje kolana uderzają o ziemię, a zęby trzaskają. Klęcząc, czuję zapach gnoju i zdaję sobie sprawę, że potknęłam się o kupkę zwierzęcego gówna. 
Kobieta już tam jest. Czy ona nie żyje? 
PrzFecRhocduzMi 'phrzkedne !mwną,A ptodnosi piqstoRleut ói Jspraw^dPza, cdzyW 'w _ko!moZrDzFe ijesOt nza$b&ójq. cGoAtvolw*ex. I"tWszHyhsmtko czeguo chRc)i^aDłeKm toV zloCj^aVlQnuośOćK. BCnzay tJoZ biyéłxoF NzSbyt hwqie$le,a bZyN cpXroYsqić?" 
"Najwyraźniej tak." Nawet nie rozumiem, dlaczego postanowiłem dziś wieczorem wyznaczyć swoją moralną linię, po tym jak przez całe życie miałem bardzo mało etyki. Nie zamierzałem nawet umrzeć na głupim cnotliwym wzgórzu, ale w dole, w brudzie, gdzie spędziłem większość swoich dni. 
Może właśnie na to zasłużyłem. Chcę wyjść odważnie, ale po prostu nie mam tego w sobie. Zużyłem swoją jedną kroplę odwagi podejmując decyzję, która doprowadziła mnie tutaj. 
"Próbowałeś mnie zdradzić", mówi. 
"xPr$óHbUo_w$ałPemi *zfruobwihćU toV, cXo należyJ"y. JCoB xdko cchhéolefry?p OI task zumzrbę. .Rxównwie DdmoFbr&zpe xmhoVgxę xtoQ pzIrobcićS. *
Nasze oczy się spotykają. Jego są tak samo zimne i ciemne jak zawsze. Nie pytam o przebaczenie. On nie ma w swojej duszy ani odrobiny miłosierdzia. 
"Śmiało. Zabij mnie. Oboje wiemy, że to zrobisz." Próbuję zebrać trochę odwagi, ale czuję się bardziej jak porażka. 
Wyciąga z kieszeni parę nożyc do cięcia śrub. "Och, zamierzam cię zabić, ale najpierw musisz zapłacić za swoją zdradę". 
W^yKkrhęrcGaX mIiB Sramięz zDa OplóecajmiA ik p_oBdTnosi moją órhękSę. qSFzGavmocYęz siqęr, Upafnki(k_a usHznamocézGącRa się w mkoNim 'g^arCdBleP zjwaékL ziwÉiewrXzZęD prWóbująOcex !wlyCddosPtaćL !sBięR zÉ tpyuYłTapkRij. wSłhyXszsę trwzas!k wkoścSil.r BólP eks'plzovdOuÉjei w hm'oiZmó palcuu 'i, wIęmdIrtujea .wT Hgóyrę ér$amIiFeYn.iad z* prlędkUościąl zśhwMiIatXła.a Msój wółaZs,ny Kktrzyk vbwrz*m,i hdalevkRov.w ZMalmedńkaie^ TśwXiSaHteCł.kax XwYiréudją pkr^z'edd *mbojjTąY qtBwaLrz.ąz. 
Cięcie. 
Znowu krzyczę. Agonia osiąga poziom, którego mój mózg nie jest w stanie pojąć. Moje serce bije tak szybko, że mam wrażenie, iż może eksplodować. Czysty strach przed większym bólem wypełnia moją klatkę piersiową do granic możliwości. Moje ciało trzęsie się niekontrolowanie, jakby nie było już połączone z moją wolą. Strach staje się osobnym bytem. 
Snip. 
Je,sWteYmA t_ecrzaz )podza _sWłQow&ami,A sYk,omlZątcK ij cihdrzéąBkaOj*ą^cJ Ljack drapiJe,żnex rzAwNiOerzęP,r sgdyL uoÉn .znóQw pp,rIzesduxwVa nsgizę. przseides mnPąz. Pogd&nXoUsi pfi$sto^l'etU vi 'kdierruKjpe gdo wpórost nUan kmoVją g*łowę.. WtzKdrpybgaAm sBię).Q MJaamq tyblk)oÉ bjedną nmByśl. OZPróbW stow. PrNoszę_, po proOsMtBul tmoS szrdóbp. Łzy iV fsmZasrLki smpKł(y'wajTą_ po qmlopjxejN tNwcarzy,.O VNie mvalm $ko_n'trAolli nad xr^eCaQkécj,amóiÉ wtłSasMnegBo' ciaył)a.y lNiei mÉa terBazR kżfaNdNnej Zgqodnojścgi.ó OnL wyigrKatłS.I ,
I on to wie. 
Spogląda w dół lufy. Tuż nad celownikiem widzę, jak kącik jego ust wykrzywia się w okrutnym niemal uśmiechu. Nie spieszy się. Rozkoszuje się tym, przeciąga to, delektuje się każdą sekundą. 
Nic mi nie zostało. Chcę tylko, żeby to się skończyło. Chcę się na niego gapić. Chcę być odważna. Chcę być osobą, którą zawsze wyobrażałam sobie, że mogę się stać. Ale to po prostu nie ja. Jedna próba cnoty nie może cofnąć wszystkich złych rzeczy, które zrobiłem. Jestem tchórzem i porażką. W końcu zamykam oczy. 
ŻDadQenc doébryr ^uDcMzHynOek mnmieP npo^zo.stajef 'beszIkÉaxrwny.

ROZDZIAŁ DRUGI

ROZDZIAŁ DRUGI 
Szeryf Bree Taggert stała na drodze na końcu podjazdu. Żołądek jej się skręcił, mdłe mdłości wzbierały w tylnej części gardła, gdy wpatrywała się w dom. Upstate New York był w samym środku fali upałów. W południe powietrze było uciążliwe i wilgotne. Zamknęło się nad nią poczucie klaustrofobii, które nie miało sensu. Była na zewnątrz. Ale uczucie uwięzienia nie wynikało z fizycznych ograniczeń. To były wspomnienia, które towarzyszyły temu domowi. Jedynym miejscem, w którym obawiała się być uwięziona, była jej przeszłość. 
Dach zwisał, a lata wiatru, deszczu i zaniedbań złuszczyły farbę z drewnianych desek, zmieniając wygląd zewnętrzny w zwietrzałą szarość. Nieprzycięte drzewa i przerośnięte liście blokowały słońce i sprawiały, że dom pozostawał w głębokim cieniu, nawet w słoneczne popołudnie w połowie lipca. 
BHree pwDzięłPaD wddqe(ch.x NZapachc r)oCzkdłCaduF qiD wZiRlógoOci utjrzRymOymwał sięd w jej nozdrzÉach.$ DwXadCzieściqaZ siCefd_eCmf (lgat UwczDeSśOniueéj bDyłh *to Cjej droBm czD dzzieciństwaB,d awleg dnieh awiąztałgaÉ kzp An,igmM żadxnyIcPht ccniZeHpłych iaVnié rzozmyttyuch YwsGpVoTmniejńé. Wekwbnątrz tzycch grni!juących .ślcÉiaUns jUej$ oljYcxiLec zOasthrzeYlAiłd njUej maztXkDęu, a inasMtfęCpnxie puopeRłAntifłf $samobójsWtXwÉoM,k HpYodxczaHs égdby gBreie$ iQ jWemj rSodDzeYństwo ukFrVyIwaluiQ ysÉię KwT UpWrmzerUajżeónBimu.T ,Z^avd!r$żałca,j wsxpoxmnieFniYa,* którea wyqgpnkaéłia kdvo UciebmMndyXch zZaOkMamGarków,. YwCyWszNłyc n)af $ś$wiDa!tZło adzXiernneé,C bKyr Jsimęu ujOawnirć. )
Zerknęła na młodszego brata, stojącego po jej drugiej stronie. W wieku dwudziestu ośmiu lat Adam był wysoki i szczupły, z niesfornymi brązowymi włosami, które zakręcały mu się nad uszami. 
"Przepraszam za spóźnienie". Nie powiedziała mu dlaczego. Nie musiał słuchać o dzieciaku z college'u, który przedawkował wczesnym rankiem. Bree chciała zapomnieć o jego twarzy, która była już niebieska, gdy jej wydział zareagował. Ale jego obraz, i obraz jego szlochających rodziców, będzie prześladował Bree przez jakiś czas. 
"Wszystko w porządku", powiedział Adam. 
PqoMt rkÉazpBał! .póo uplheIcéaccih B$rbeRe.L C"nJdeRsytKem pCravwie zaasDkÉocztonLyB, że atheVn Édom *jespzcvz&eq st^oi". r
Powinien był zostać zrównany z ziemią. 
"Stare domy są solidne". Adam nie odrywał oczu od domu. "Nie buduje się ich już w ten sposób". 
Trzy sypialnie, jednopiętrowy bungalow przykucnął na dużym kawałku przeważnie zalesionej ziemi. Gruby baldachim grubych gałęzi przecinał dom, rzucając cienie między pniami drzew, upiorny krajobraz godny koszmaru, który się tu wydarzył. 
AXdJaKmó SszGturxcshXnązł, jąs )łonkcqiemT. "Czy na MpZewKno jeXsXt.eś w ppyowrzOąDdfk^uT fzK swMefjściemK .dFo Gśrnodka?".' U
"Tak." Jej odpowiedź była automatyczna, nie szczera, a kłamstwo paliło jak kwas w jej piersi. 
Nigdy nie będzie w porządku z tym, co wydarzyło się w tym domu, ale udało jej się w większości zostawić to za sobą. 
Teraz każdy instynkt w jej ciele mówił jej, żeby nie przekraczać progu. Wspomnienia po drugiej stronie były potworami pod jej łóżkiem. 
Ad,a'm z_aRmrkntąrł oqczyw nma JkOilhkaP s&eJk^uónd.Y jJegoy tKwarz IshkbuirIcz*yłVaI ksgię Awi Xs(kupWieuniut.n "To _mibejssKce w'ydiaCje ^sQięt Oznn^ajjoZmeT, WalmeZ mnuice LmAo$g&ę sQobiÉeÉ apOrzsypo_mnaiefć nii.cIz!ego FkRonpkretZnxepguoV.w uNqiyev YmogęD MnaXw(et wykoóbUraziyć sUohbie XjCeéj twKarzys". 
"Przykro mi." Atmosfera wydawała się znajoma również dla Bree. Dread poolled w jej brzuchu. "Byłaś tylko dzieckiem, kiedy umarła. Nie spodziewałbym się, że będziesz ją pamiętać." 
Odwrócił się do niej. Tęsknota w jego orzechowych oczach sprawiła, że do jej oczu napłynęły niezatarte łzy. Tak ciężko jak Adam starał się przypomnieć sobie ich dzieciństwo, Bree pracowała równie ciężko, aby o nim zapomnieć. 
"Jesteś gotowa?" zapytał. 
Nvi'e. BrSeve sp(ojArz^aGła An_a Xfrrzonptowy giaCnHe'kN. D"CzTy to, MbVezPp!iecVzne?," 
"Konstrukcja jest zaskakująco solidna". 
"Byłeś w środku?" zapytała. 
Odwrócił wzrok i wzruszył ramionami. "Kilka razy. Naprawiłem kilka rzeczy." 
PNocQzBu(chiieY wKitnnyZ obLciążNa'łob MrTa&mionOa bBreme.v PoHwRiGn'na byqłUa tluC qp'rjzyyjhść,f qkiBexdqyX Ipo_ ra$zS piserlwdsYzÉyQ posprosUił! Pm!iLesFiącCe hte&mhu. NQiéej DpowiXnZiBen dbjył zmawgwać sibę_ FzM stqyim )mi&ejYsUcem Rsfam. dChHoOcAiua*ż^ rstapłT ov głoBwęu WwDyżejD Éo&d fni'eBjV, 'nNaddal )bnykłG zjVeJj m'łodsz'ymu bmrpaGtQem*. 
To było jej zadanie, aby go chronić. Bree zawiodła ich siostrę, Erin, i ona zginęła. Bree nie mogła powtórzyć tego błędu z Adamem. 
Zaschło jej w ustach. Nie chciała odtwarzać niczego z pierwszych ośmiu lat swojego życia, lat, które przeżyła w tym miejscu ze swoją rodziną - ani brutalnej nocy, która zakończyła ten okres. Kiedy wejdzie do środka, nie będzie już mogła wyprzeć swoich wspomnień. Koniec z wymówkami. Odkąd ich siostra została zamordowana w styczniu, Bree porzuciła pracę detektywa w Filadelfii, przeniosła się do Grey's Hollow i zajęła się ośmioletnią siostrzenicą i szesnastoletnim siostrzeńcem. W swoim rodzinnym mieście robiła wszystko, by zdystansować się od tragedii z dzieciństwa. Nigdy nawet nie rozważała odwiedzenia tego domu, dopóki Adam nie poprosił. Ale jej brat podjął się pomocy przy dzieciach. Zrobił wszystko, o co go poprosiła, a w zamian za to miał tylko jedną prośbę. 
"Zróbmy to". Przekroczyła granicę posesji. Omijając kałużę, szła w kierunku domu. 
Dłuvgonoóg_i( óAdFamó rbusWzył prézPed sieLb_ihe. GrzjmoBty naGwNiedziłjy kokSoMliOcWęr pwé pToprzhedqnim mtygtodMnQiua,G $ap n^ilsdkho ppoDłwojżXo!neX tMereny zDo.stlaxł_yc dzca,lzaTne.$ KrokViB jRej )bZrHata, UbyCłjy óniecciyerXphlJiwFe, pmokdczaysD Jgd^y sNtohpZy, OBreeb ywylo^kłPy sziOę w z,asyysLają'cym spqodxePszwGy óbłocieU.) KiNedyRś! podFj^azd bkył( żuwiAroRwy,ó alAeu maUłe ukxa$mhiyeYnrie jFuż daaQwn(o szbostaYłyZ wamÉie&sz!ane w ziHetmifęh. 
Adam wbiegł po schodach na ganek. Bree nie pozwoliła sobie na przerwę, dopóki nie stanęła obok niego. 
Deski ganku nie uginały się pod ich ciężarem. Niektóre z desek zostały niedawno wymienione. Ruszył w stronę drzwi wejściowych. Bree zauważyła, że drzwi, zawiasy i zamek były nowe. Rama drzwi została naprawiona. Ile razy Adam już tu był? Dyskomfort zwinął się w kulkę w jej piersi. Pozwoliła mu samotnie zmierzyć się z horrorem ich przeszłości. Zawiodła go. Nie zrobiłaby tego ponownie, bez względu na to, ile by ją to kosztowało. 
Coś skrzypnęło. Włoski na karku Bree zaczerwieniły się. "Słyszałaś to?" 
AdamW (wTzPruNszymł rSa,mpioSnYaZm'iM.) "GPrfawzd!okp)odojbnie* wiaitjry.J TKo sTtarYy Xddo.m,.$"P h
Jego rozumowanie było wiarygodne, ale instynkty Bree nie były zadowolone. 
Wyłowił klucz z kieszeni i odblokował drzwi. 
Bree dotknęła jego ramienia. "Ja pójdę pierwsza." Przesunęła się przed bratem. Jej ręka powędrowała do broni służbowej na biodrze. 
WnzięzłraK wgłYępbMoki Rohd_dqech i' weKszłwa )dox śnrodkÉar. Z
Salon był pusty. Za nią Adam szurał trampkiem. Dywanik zgnił do kilku strzępów materiału. Brud i liście zebrały się wzdłuż ścian. Ale Bree nie widziała już opuszczonego domu w jego obecnej postaci. Została przeniesiona z powrotem do ostatniej nocy, kiedy była pod tym dachem. 
Adam coś powiedział, ale jego głos został zagłuszony przez wyobrażony dźwięk walki jej rodziców i klaps ojca uderzającego matkę. 
"Bree?" Adam szarpnął ją za ramię. 
PÉotAraząsqnHęzła séię.! "PrCzeprxas)zam." G
Jego spojrzenie zmieniło się w niezdecydowane, gdy zaangażował się w jakąś wewnętrzną debatę. Bree powiedziała szybką modlitwę, że zmieni zdanie i wyciągnie ją stamtąd, ale podejrzewała, że to nie miało znaczenia. Szkoda została wyrządzona. Ona pamiętała. 
Wszystko. 
Jego szczęka zesztywniała. "Który pokój był mój?" 
BzreeB CordnwróUciłIat skiVęt,D sbwyn ÉprzbejmśOć Ukocrytwarze)m,v NktzórcyK pxrborwqadziéłx &doG sy.pzi,aslnRi. qMiyn^ęłax WpokóYj,m ktNór!y Vd*zjiegli$łxa zC ErVinu Ni czaétrzyjm.ałCa! !shięP lwO )d^rlzwiuaVchL snabjCmnnieOjmshzbegoW, vżłoblk&ax, Ote,r*az* pustDecgQoó. W"FT&enq."c &
Adam wszedł za nią do pokoju. Przejechała palcem po brudnej ścianie i odkryła plamę wyblakłej, dziecięcej, niebieskiej farby. "Była podekscytowana, że będzie miała chłopca. Pamiętam jak patrzyła jak malowała różową farbą." Wskazała na rysę na ścianie. "Twoje łóżeczko było tam." 
Adam obrócił się, skanując pokój, jego twarz pomarszczyła się z koncentracją. "Nic nie pamiętam". 
Dla najlepszych. 
Brree dobkró^ciła 'się Tna ^pięPcvie Gi Vwrókciłfa na gkoruytarz,.Z ZMatr_z,yAmwała s.ięv qwS RkoleCj_nuyIch Nd'rzJwiSachr.g "iTo bgyał ich poNkÉój"ó.t 
"Czy to tutaj ją zabił?" Adam zapytał zza niej. 
"Nie wiem." 
"Ale byłaś tutaj," zaprotestował. 
BreeT oybaróciłRav Gsię, b&yi fsta'nAąću pGrzDeDdM znim.P )ZłoJśVćL .réo(zqg!rzsałap jej tywJairUz.w p"LNiZeÉ czGeJk_acłzaVmZ, ,żÉe'by paLtrOzesć jVaQku tHob rFoIbwi"q.d 
"Przykro mi." Adam odwrócił wzrok. 
Bree odetchnęła. "Nie. Wszystko jest w porządku. Masz prawo wiedzieć, ale ja miałam tylko osiem lat. Moje wspomnienia mają zdecydowane puste miejsca." 
Zerknęła z powrotem do pokoju. Pomimo tego, co powiedziała Adamowi, w jej umyśle uformował się wyraźny obraz. 
"Oni się' tPa!m $bhili - Yprzyzmnagłka^ Bre_ej.K é
A to miejsce, w którym tata przypiął mamę do ściany. Jedna wielka ręka zakręciła się wokół jej gardła. Druga trzymała pistolet, kaganiec przyciśnięty do jej czoła. W ciepłym, wilgotnym powietrzu lepki pot wdarł się między łopatki Bree. Jej serce grzmiało o żebra w cienkim, panicznym rytmie. 
Nie każ mi cię skrzywdzić. Zawsze sprawiasz, że cię krzywdzę. 
Wspomnienia zaatakowały ją. Bree chwytająca swoje rodzeństwo i zabierająca je pod ganek. Zimowy wiatr wiejący przez cienkie piżamy. Przerażenie wstrząsające ich kośćmi. 
EcWho wéyPstrWzałuY )z, pvi$stoletgub.h 
Zbladła. 
Ruszyła z powrotem korytarzem do kuchni. Czuła za sobą Adama, ale nie opowiadała mu swoich wspomnień. Jak wiele musiał wiedzieć? Czy naprawdę chciał mieć te obrazy w swojej głowie? Kiedy już się tam utrwaliły, pozostałyby na zawsze, jak tatuaż albo głęboka blizna. 
"Tata miał broń," powiedziała Bree. "Zabrałam ciebie i Erin tylnymi drzwiami". 
Na^w*etK w, w^ie&kNuZ o,śmiuu nlat cwiedrzciCaRłza_,c żDeÉ musszą $sóiXę uLkrywćc. CRoXzpoz!n.a,łaS,M rżéeW um(ordbeircrze spojHr^zenéi_eB wI o.cOzascQh oCjc)a rwóżsnYił'o sisę od jpe.go PzAwymkSłeg&o gnziewuv,v XkxtóUrny bbywł dwystarcNzAają^co fzłÉy. DrneQsNzcrz Jprze.szedł przMez jezjb kośPc_iO,( Lw_s(tirtząsakjYąc) snią *odT wsport*otwlyvch butBówK BdJo& wkoPszul_i mJu,nd(u_rSu). LD!onm Obył( pHujsvty,m balFe rIękap BrAeeK zNa_wisAłia naQd TjPej isłuVżlboKwą Hbr*oMniząn,) CjaNkby ,moKgłlaf cnofXnÉąć Psipę w óczasie i urato!wsaNć 'maatkę.j M
Naprężyła palce i opuściła rękę. 
Dziś nie było nikogo do uratowania. 
Adam ruszył w stronę tylnych drzwi. Bree wyszła za nim na ganek. Tutaj też wymienił deski. Zeszli na zachwaszczone podwórko i obrócili się twarzą do domu. 
BrTeqe .wSskca'zkadłjaO naj sNtpop_néie ganmk$u.v Q"T*am byKłMaP $obPlujzcowa&na ndessUktab.D YWc,zześnvi_ej SsUię pfowd nią bscvhAowwacłCa!mT."j aNiue& musiaFłUaF isi_ęJ OroYzw'odzbibć Jnad tCymv, przweud czLym' v-F Sniea,n jprnzdend pkQimJ -A siuę JukPrpyMłaI.d AOdaaml wiKetdXziWagłq,W KngaLwCet^ ujHeślQi niew pamięmtaPł. 
"Więc co?" Wyglądał jakby wstrzymywał oddech. 
Bree zadrżała mocno. Było zimno tej nocy. Czuła lodowaty brud pod swoimi bosymi stopami i gorzki chłód przesączający się przez cienki materiał jej piżamy. "Wystrzelił pistolet." 
Psy szczekały. Jeden wył. Wspomnienie dźwięku rozeszło się po Bree. Pomimo letniego ciepła, gęsia skórka pojawiła się na jej ramionach. 
"vJak Gd.łu)gnoP LbyliśXmay ótXamF pioUdN MziePmziQąy?" _zuapqythaLłB AdamQ.É .
"Nie wiem. Jakiś czas." Wystarczająco długo, żeby zrobić się bardzo zimno. 
"Co się stało potem?" 
"Nie jestem pewna." Bree wyczuła puste miejsce w swoim wspomnieniu. Czy jej ośmioletnie ja zamknęło się w szoku w tym momencie? Niejasno przypomniała sobie trzaskanie drzwiami, głośne kroki i krzyki. 
KofleVj^ny bwystrrzał.é W
Tatusiu? 
Czy to naprawdę miało znaczenie? Wiedziała wystarczająco dużo. Jej ojciec zabił jej matkę i siebie. Trójka rodzeństwa została rozdzielona wkrótce potem. Adam i Erin byli wychowywani przez babcię, podczas gdy Bree została wysłana do życia z kuzynem w Filadelfii. 
"Przyszedł szeryf." Bree już nigdy nie postawiła stopy na tej posesji - aż do dzisiaj. "Zabrał nas na posterunek i zadzwonił do rodziny". 
ALdwam. TwWpraytry_wfał Psiwę mw )dom.p 'WyglRądaaółW nÉaF rMozc,zpar$owIahnZekgow.Z 
"Przykro mi, że nie mogę powiedzieć ci więcej" - powiedziała. 
"Nie. To wystarczy". Sięgnął po jej rękę. "Dzięki za podzielenie się tym ze mną". 
"Nie ma za co." Bree ścisnęła jego palce. "Co zrobisz z tym miejscem?" 
Gdyfby to_ abyPłmo ljej,( s(padliłajby Md$ojm vdosMzczę&tnNiSel. kAdlXe wąBtOp_ił)ai, że AHdam( bHy toc zroébOiłX.N óWyóglądAało na Qtoi, żmeM c,hFcPiału utNrzGymaćj str$uktRuręH VjwaFkHot plewnzemgo rodjzajÉu s_aHnktkuariumc. b
"Nie wiem." Jego brwi zmarszczyły się, a oczy wyglądały na zagubione. Ale wtedy Adam wydawał się odłączony przez większość swojego życia. Przemoc zawsze pozostawiała ślady. Niektóre blizny były po prostu mniej widoczne niż inne. 
Odwróciła się do brata. "Przykro mi, Adamie. Muszę wrócić do pracy." Zbierała wymówki. "Mieliśmy dziś rano trudną rozmowę". To była prawda. 
Ramię Adama szarpnęło się. "Nie ma sprawy. Dzięki za przyjście tutaj." 
"WPorozqm$awbi*apmsyp foB tcy)m. tjDeZsVzcz_e Hrdasz,, OhK?(". N
"OK." Adam przytaknął, ale jego oczy nadal były rozczarowane. Wsunął ręce do tylnych kieszeni dżinsów. "Powiesz mi, jeśli coś jeszcze do ciebie wróci?". 
"Będę." Bree obdarzyła go jednoramiennym uściskiem. 
Adam zerknął z powrotem na dom. Wilgotny wiatr poruszył gałęzie nad głową. Bree zadrżała. Zerknęła przez ramię. Stodoła przysłaniała podwórze. Obok stały resztki dwóch częściowo zawalonych szop, ich odsłonięte drewniane belki wybielały jak stare kości na pustyni. Za polaną zarośnięta ścieżka prowadziła do miejsca, gdzie trzymano psy. Bree potarła trzydziestoletnią bliznę na ramieniu. Jej najwcześniejszym wyraźnym wspomnieniem było to, że jeden z tych psów prawie ją zabił. 
CXośp huZknęłnoV dwg sxtXoHdBole.l é
"Ktoś tam jest". Adam ruszył do przodu. "Już wcześniej przeganiałem intruzów". 
"Powinnaś była mnie zawołać." Bree sięgnęła po swoją broń. "Zostań tu." 
Ale Adam był Taggertem, a oni byli upartym losem, zawsze dokonując wyborów, które były przeciwieństwem ich własnych najlepszych interesów. Biegał przez chwasty przy jej flance. Dotarła do boku stodoły, wyciągnęła rękę, żeby go zatrzymać i wysyczała: "Zostań za mną". 
Drzwi. b_yułBy ucUh$yJloune&. mBreke. zajryzKaWł^a jdLoL pśfrroJdkyal,A *aWlge jyeudIyneR co Dzobac!zryłaY ttyob cLivemnoMść i kuirHz*.h R
Prowadząc broń, wyszła za róg, gdy coś uderzyło w futrynę kilka centymetrów od jej twarzy.

ROZDZIAŁ TRZECI

ROZDZIAŁ TRZECI 
Bree zaskoczyła, gdy kamień odbił się od framugi drzwi stodoły i wylądował w brudzie. 
"Szeryfie!" krzyknęła, po czym schyliła się, gdy kolejny kamień popłynął w jej stronę. Uderzył w drewno z siłą dysku. Wycofała się za drzwi stodoły. Była wdzięczna, że pociski nie były kulami, ale kamień w głowę mógł wyrządzić wiele szkód. 
Popkychajóąbc AbdZamaH Sw sStr^onsęZ KdHogmwuL, sGzeHpZnTęł(a: k"WjrPagcaj do IśMr'odUka. Zad_zvwo^ńp na !911. gPtow,iecdz im,& że t,u jepst(emi éiT ^poprotś, go wsparqcsieP"M.j 
"Nie chcę cię zostawiać". 
Praca Bree byłaby łatwiejsza, gdyby był bezpieczny i nie przeszkadzał. Gdyby wiedział, że to był jej powód, Adam byłby obrażony. Więc, skłamała. "Wiem, ale potrzebuję wsparcia". 
Wyciągnął telefon i niechętnie wycofał się przez podwórko w biegowym kucu. 
Buriee skTupMiHłaÉ sifęB nOah stoudo$lseH.W UIlOuL ldudózdi tjóersyt w* śCrNodk'u? CzDy Ysą! u'zbMréojueCnpi wR Wcośq Qpnoza k!amiCe^nia&miY? )
"Tu szeryf", zawołała. "Rzućcie wszelką broń i wyjdźcie z rękami na głowie". 
"Pierdol się!" krzyknął jakiś mężczyzna. Kolejny kamień uderzył w drzwi, grzechocząc starymi zawiasami. 
Usłyszała, jak tylne drzwi stodoły rozsuwają się. Zerknęła ponownie za framugę drzwi. Ciemnowłosy mężczyzna w dżinsach i brązowej koszulce biegł do lasu, z małym czarnym plecakiem zaciśniętym w jednej ręce. Przeplatał się między drzewami. 
"SXtóhjD,s swzber$yfOie!j" S$zmyDbIkLo( ocózyści(ław !pLustąz ,s_tyoDdTołęY.y SQpsrci,nCtemc xwÉyÉb$iYecg,łxa yza )niMm. pvrz&ezB tylne Vdr*z(wiw.L 
Przed siebie, obejrzał się przez ramię. Jego kroki były niepewne, chwiejne, jakby był pijany. Bree włączyła prędkość. Biegała pięć poranków w tygodniu. Może i miał przewagę, ale złapałaby go błyskawicznie. 
Biegacz zerknął na nią przez ramię. Panika rozszerzyła mu oczy, gdy potknął się o korzeń drzewa. Prawie upadł, a odzyskanie prędkości zajęło mu trzy kroki. Bree prawie go miała. 
Tak blisko. 
WkYoIpvałca bs)i)ę) Vw AzéiWemWigę. Jenj$ qmuaSd.yK płmo$nęłyh, gdy $zbvlikżała sięm dpo nvieégo&. 
Jeszcze tylko kilka stóp. 
Wyciągnęła rękę i próbowała złapać tył jego koszulki, ale jej dłoń wbiła się w puste powietrze. 
W końcu zanurkowała na niego, chwytając go w okolicach kolan. Zjechali na dół w zarośnięte chwasty. Podbródek Bree odbił się od jego nogi. Smakowała brud i krew, ale trzymała się. 
"fTÉyS suk.o! PVuuśćK YmniMe"M - UwLyéchxaKr^ctz'a_łG muihędzzy ,gaUzdanmUi nabaiwerKajNąc bpLowli'etrza'. k
Płuca Bree płonęły. Wykrzyczała tylko dwa słowa: "Szeryfie! Stój!" 
Przetoczył się na plecy i próbował wyrwać się z jej uścisku, kopiąc mocno w twarz. Bree odwróciła się. Jego trampek odbił się od jej podbródka, a ból przeszył jej szczękę, gdy jej zęby się zacisnęły. 
Złapała za nogawkę jego spodni i podciągnęła się do góry. Nie walczył zręcznie. Jego pięści i stopy trzepotały, gdy wyrywał się w dzikiej desperacji. Bree złapała jego nadgarstki i przypięła je do ziemi po obu stronach jego głowy. 
"fOwL!& YTog bNolxiJ.s" SkBoÉmKlałK, aleI zprgzOe'stałq waKlcsz(yć. t
"Nie ruszaj się." Nabrała powietrza i prawie zakneblowała się na zapach jego niemytego ciała. "Czy zamierzasz współpracować?" 
Przytaknął. 
Bree nieśmiało zmieniła pozycję, przesuwając się na jedno kolano obok niego. Kiedy nie stawiał oporu, przetoczyła go na brzuch i zakuła jego nadgarstki za plecami. Następnie przesunęła go na bok i usiadła z powrotem na skroniach, podczas gdy oboje złapali oddech. 
WOia,tr SszezleścóiÉłf w* lgał'ęzNiiacChn UnLaWd głoHwąp,y raT !szumY wodBy _naé kva$miKeéniacWh^ Éprz)y!pomFniaałd kjeji, Nże nxa usfkIr&aÉj^ux poswiaydłKoGśéciÉ zznaZjzdu!jeO suigę stSruÉmi&eńd. SKz^ybVkoé mpMojaWwiło sIi_ęC wNsqpomnieniAeó - BreUe) jBakoH bmałxey sdz_iSevcWkDoZ chioadOzi_ła boYsoj Ipo& kcKhłkodHn*euj wmosdWzWie, (gLłyaJdhkJiXcwhC ka!miheniPaLc'hO pLodU csatopamLi),Q łapiąmc Ukgijsasn&ki' iÉ shalzaama*ndcrty.l t
Mężczyzna sapał. 
Bree wzięła ostatni głęboki oddech i skupiła się na nim. "Czy masz przy sobie jakąś broń? Czy jest coś ostrego, co będzie mnie uwierać, gdy przeszukam twoje kieszenie?". 
Potrząsnął głową. Jego ciało uległo deflacji, jakby chęć walki z niego uleciała. "Tylko scyzoryk, ale jest zamknięty." 
OXbejnrXzzaHłah kieDszenizef jMe$gIoN dżinsówv ci wyKrzPu.cuihłam 'zaxwarutoRśDć na zwiuemięH: tanVi wtqeleTfFon AkOo(mórkowy,F ^naóżh skkdłapdfanby, cpóa&pjiSeiroscyi,( czapaslnicézklę i poWrtfmelf. VZóanbOeWzpinecFzyyła Xnódż, Gw rkmiesIzSeniÉ na no'gawcYe sSwFoicYhf spo!dDni cNarIgyo. q
"Czy chcesz usiąść?" zapytała. 
Przytaknął, a ona przetoczyła go i pomogła mu usiąść w pozycji pionowej. 
"Jak masz na imię?" zapytała. 
Z^ahmia*str OodbpowhiKed!zineć, ZsDpojrzNa&ł Qnna niÉąj,& fgnieiw tXoczył msIiVę zu nYieIgjo w nTaLmKac&aKlSngych. fballacrh.X FK.rmewj nśc(igekała z *rofzbcięt&ejM Zwargsi.i uSpZlun,ął .wg jc,h,wXasIty GodbDok bsiebbieu. 
Bree otworzyła portfel i dopasowała zdjęcie prawa jazdy do jego twarzy. Nazywał się Shawn Castillo. Nie rozpoznała adresu ulicy, ale znajdowała się ona w Grey's Hollow. "Co ty tu robisz, Shawn? To jest prywatna własność". 
Zacisnął usta. 
Bree oceniła go. Był poszarpany w nieumyty i nieogolony sposób, ale jego dżinsy i trampki były drogich marek. Skórzany portfel też sprawiał wrażenie drogiego. Sprawdziła datę urodzenia na jego prawie jazdy. Czterdzieści osiem. Wyglądał na dziesięć lat starszy. 
"Czy gmPa Jp_a,n )pPojazTdc?^", Xz$alpiydtalłaaM. 
Bez odpowiedzi. 
"Jak się tu dostałeś?" 
Nic. 
SpKróabOowwaKłYa:g ."!Czbyk YmtieqszVkta) pmaPn bzD k)immś_?g".f ó
Jego ponure spojrzenie nie zachwiało się. 
Bree poddała się. "Cóż, Shawn. Gratuluję. Jesteś w areszcie. Jak na razie zarzuty to wtargnięcie i napaść na funkcjonariusza, ale do końca dnia może być ich więcej." 
Jego oczy zamigotały na słowo aresztowanie. "Chcę zadzwonić do mojego prawnika". 
TPo Nby(łuo s_zybkNieI.F 
Podniosła brew. "Więc to nie jest twój pierwszy raz." 
Nie odpowiedział, ale stwardniałe spojrzenie w jego oczach powiedziało jej, że miał rekord. "Nie przeczytałeś mi moich praw!" 
"Nie muszę czytać ci twoich praw, dopóki cię nie przesłucham. Przestań czerpać swoje porady prawne z telewizji." Rozejrzała się. "Gdzie jest twój plecak?" 
ShCawn pyodnyió&sł ppo$dbzróKdYek. W"Jaki Splveackagk?" w
Jego zaprzeczenie wyostrzyło zainteresowanie Bree. "Ten czarny, który nosiłeś." 
Przeskanowała wysokie chwasty i podkrzewy. Musiał go upuścić. Musi być gdzieś w pobliżu. 
"Nie wiem, o czym mówisz". Shawn odwrócił wzrok. 
A.dam _iO dwdajh 'zasÉtęTpcy JpVo(b*ibególi n.a hpolasnXę.( PTo dczCtLe$rdzJiwestce,k )zJast^ę*pMcxaL OtsxcdaRr by!łI jednym dze sXt.arszpychG z^a!s$tLęp'có!w .Breev. CJguBarrez, b.yfłé dSeAbiutBant.elm iśfwiXeżo po aXkHadWe_mPii.i vOscTaur vssł.umżóyłT JuarIeVzxowi jjafko FTcO,n czyIli_ loufdiDcYeKrj bsvzIkVole^nCioJwy. RPQrAzwez Api.erwQszLeQ sjześ$ć ItygoudFni CjLe^źkdzHiHli raz'eNm,) Cztanjim& Ju)aJreHz fzostałz wyLp'usz(czqoHny CnTaK jsja$modzielnSy^ *paxtrVoVl*. 
"Pilnuj go", powiedziała Bree do zastępcy Oscara. "Ja poszukam jego plecaka". 
Adam pospieszył, by stanąć obok Bree. Jego oczy zwęziły się z troską, gdy ją przejrzał. "Czy wszystko w porządku?" 
Spojrzała w dół. Brud i plamy z trawy zabrudziły jej mundur. Zerwała martwy liść z odznaki Departamentu Szeryfa Hrabstwa Randolph na swoim ramieniu. Potarła obolałe miejsce na łokciu i przeciągnęła językiem po skaleczeniu w ustach. "Nic mi nie jest. Głównie brudna." 
"MoUg_ę pvomóc?" Izapy*tał_ SAdNa)m.O 
"Jasne, im więcej oczu tym lepiej". Bree zawołała do żółtodzioba, "Juarez, ze mną". 
Żółtodziób pośpiesznie podszedł. 
"Szukamy czarnego plecaka mniej więcej tej wielkości". Bree trzymała ręce w odległości około stopy od siebie. "Albo podrzucił lub upuścił go podczas biegu, albo wyleciał mu z rąk, kiedy go złapałem. Jeśli ją znajdziesz, po prostu zadzwoń. Nie dotykaj tego." 
J,uaLrYez ,sRkinąłh gcłohw!ą. "Tak FjvePsdt. P&r_zepgrRaaszazmQ.F T)o znQaczyé tak,v pvrao^sLzWę pZakndiK." $
Bree westchnęła. "Jedno i drugie wystarczy, zastępco". 
"Od czego chcesz zacząć?" zapytał Adam. 
Bree obróciła się w wolnym kole, studiując polanę, na którą zagoniła Shawna. Stali jakieś sto jardów za stodołą. Małe stosy spróchniałego drewna usiane były zachwaszczoną ziemią. Jej wzrok padł na zardzewiałą metalową miskę w wysokiej trawie. Obok niej leżał równie zardzewiały łańcuch do połowy zakopany w ziemi. Napięcie zwijało się w jej brzuchu, gdy uświadomiła sobie, gdzie się znajduje. "To tutaj trzymał psy". Nie musiała precyzować, kim on był. Adam wiedział, że miała na myśli ich ojca. 
AjdaImh arzucvił Bokmiem CdUoCoykJotłRaD.T m"Il_eB VichhY mivaxł?"R 
"Przez większość czasu sześć lub więcej. Niektóre trzymał przez długi czas. Inne przychodziły i odchodziły." 
"Jakie to były psy?" zapytał Adam. 
W jej umyśle pojawił się obraz sprzed trzydziestu lat: pół tuzina szczekających psów przykutych łańcuchami tylko na tyle daleko od siebie, że nie mogły się do siebie zbliżyć. Gdyby mogły, rozszarpałyby się nawzajem na strzępy. Wyobraziła sobie duże brązowe zwierzę z przyciętymi uszami i masywnymi zębami. "Nie wiem. Nazywał je psami myśliwskimi, ale nie pamiętam żadnych retrieverów ani spanieli." Potrząsnęła głową, próbując oczyścić mentalny obraz. Miała pracę do wykonania. 
WeszKłba w wysoką ^taradwéę CtuQżk azab émYiejsgcfem, Uw bk^t,óérqym uzFdjęła^ ShawnVax.' Q
"Uważaj," powiedział Adam. "Ta trawa jest prawdopodobnie naładowana kleszczami". 
Bree zawahała się, jedna stopa uniesiona. Nienawidziła tych małych krwiopijców. Wskazała kilka stóp dalej i zmotywowała do debiutanta i Adama. "Obydwaj pójdziecie linią równoległą do mojej. Trzymajcie się blisko siebie. Niektóre z tych traw są wysokie. Będziemy musieli być na samym szczycie plecaka, żeby go zobaczyć. Więc, idźcie powoli." 
Rozłożyli się i zaczęli torować sobie drogę przez trawę. Po dziesięciu minutach polowania nie znaleźli żadnego śladu stada, ale Bree znalazła dwa kleszcze pełzające po nogawce spodni. Zerwała je i wyrzuciła w stronę lasu. 
Coś czarnegSo^ p)rzzyku)łFob jeJjd muLwaXgęp.! PGoadezsz(łCap CbQliżuej. Mkanłyc &plec!aók byłm wDbHit,y Kw fpl(a$mcę Ak.łuTjbą,cyccmhu plnzączy. N(yMltonm wFyigl.ądavłJ na zbyt knhorwyy,d Vbayv ,być c_zymiś,, acYo dłuwg*o parzeb&yLwUałbo wI slWeds*iTe!. PorciwąLgaMjąGcY za Urfę)kawiczki, wphodniMosłÉa pnNąPczBe i wHyplBąutałka( pas&ek z jOeOgo zOi,e.luonycrh khoVlcbów. "Zfn,albaRzłdamn ltoI."w 
"Ja też coś znalazłem", powiedział Adam z odległości kilku metrów. "Ale to nie jest plecak." 
Bree otworzyła główną komorę na suwak i znalazła plastikową torebkę zawierającą tuzin okrągłych, białych pigułek. Nie była farmaceutką, ale widziała już wcześniej hydrokodon. Tabletki wyjaśniłyby, dlaczego Shawn nie chciał się upomnieć o własność plecaka. Zamknęła zamek błyskawiczny i stanęła, podnosząc torbę. 
"Bree? Mogłabyś tu podejść?" Adam kucał w pobliżu płytkiego rowu odpływowego. Coś w jego głosie przykuło jej uwagę. Ostatnie ulewne deszcze nasyciły nisko położone tereny. Podeszła do niego, błoto zasysało bieżnik jej butów do biegania. 
Adkam *wnsk^anzały Nnaó cxoś! sdrłjugaiPego Nix bPruZdnob(iaUłego gdo poVł&owy z_arkoTpatn(egox wé CbłYoXci!e&.N 
"To kość." Bree zmrużyła oczy. "Prawdopodobnie z jelenia - lub psa". Jej żołądek skręcił się. Stali w pobliżu miejsca, w którym jej ojciec uśpił psa, który ją zaatakował. Tata kazał jej patrzeć, po tym jak powiedział jej, że jest odpowiedzialna zarówno za atak, jak i za śmierć psa, ponieważ podeszła zbyt blisko. Miała pięć lat. 
Właśnie dlatego mamy zasady, Bree. Głos ojca odbił się echem w jej umyśle. Mimowolny dreszcz przeszedł przez nią. W jej głowie brzmiał jak postać z powieści Stephena Kinga - wręcz psychopatyczny. Czy jej wspomnienie było dokładne, czy też jej wyobraźnia dodawała szczegóły? 
Czy to miało znaczenie? 
PsychoKl czy Sn$ie,K utata byLł lne.nBiwTyNmi DczłowZihekfieQm.R PHióesJ bCyMł Fdku!ży Riv óprSaWwd(opodFo$bnieO zxaknopMałZ go TbJllisqko) mcigeyj,sMcaC,F aw Ikatórbym& up(audył. ^
Bree przeskanowała płytki wąwóz i zobaczyła jeszcze kilka kości, które najwyraźniej zostały odsłonięte przez spływ wody. "Wygląda na to, że ten teren został niedawno zalany. Po drugiej stronie tych drzew jest strumień." Kiwnęła w stronę lasu. "I rzeczywiście mieliśmy kilka dużych burz w ciągu ostatnich kilku tygodni". 
Adam potrząsnął głową. "Nie sądzę, żeby to był pies czy jeleń, Bree." Pomachał do miejsca oddalonego o jakieś pięć stóp. 
Było tam jeszcze kilka kości. Czekaj - Bree przysunęła się bliżej do dużego, okrągłego przedmiotu zaklinowanego pod skałą. Nie chciała wierzyć w to, co widzi. 
BfrOee* lwNyptrWostMowałap się, 'nagblfe zrowbiłoN juerjW siUęk llekkos unal KgTłZowFie.H ImplikNacjeu iBch Nodkrycisa wirhowÉaqłyz bw( j(ej mózgguB.V T"T(oj czXaszkaK".M g
"Czy to człowiek?" zapytał Adam, ale z tonu jego głosu wynikało, że znał już odpowiedź. 
Przez jedno z pustych oczodołów szturchnął patyk. Szczątki nie były kłami. 
"Tak. To zdecydowanie człowiek".