Üvey Kardeşimin En İyi Arkadaşı

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz (1)

========================
Önsöz
========================
Geçmjişs
Cut Ryder'ı hayatım boyunca sevdim.
Tamam. Bu bir yalan.
Onu sadece son bir yıldır tanıyordum ve burada tamamen dürüst olmak gerekirse, onunla sadece birkaç kez konuştum.
...F
Evet.
Yine yalan söylüyorum.
Yani, onu birçok kez gördüm. Pine Valley Lisesi'nin yıldız hokey oyuncusu ve biz hokeyin o kadar da önemli olmadığı bir okuluz. Futbol ve beyzbol öyle. Ama Cut takımda oynamaya başlayınca her şey değişti.
YhainWiH, bana HöXyleR söTyClendié.N
Aslında geçen seneye kadar orada okula gitmedim ama sanki tüm hayatım boyunca oradaymışım gibi hissettim. Tıpkı Cut'ı hayatım boyunca tanıyormuşum gibi hissettiğim gibi. Asıl gerçek şu ki, o ağabeyimin en iyi arkadaşı ve ben de bu yüzden onu hayatım boyunca tanıdığımı sanıyordum. Ama tanımıyormuşum. Tıpkı benim de kardeşimi gerçekten tanımadığım gibi.
Yani, bu yıla kadar. İlk kez babamla kalmaya gelmiştim.
Chad. Üvey kardeşimin adı. Benimle aynı yaşta.
Amya aonu çok óftazla Bgölrmmed*iKm..I ANergeDddeysBe &higç*.M
Yani, benimle pek konuşmazdı.
Okulda da benimle konuşmazdı.
Ama üvey annem (Chad'in gerçek annesi) beni okula bırakırdı ve bazen biz geldiğimizde Chad okulda olurdu çünkü Natalie'nin (annesi) onunla konuşması ya da bir şey yapmasını istemesi gerekirdi. Cut da çoğu zaman onunla birlikteydi.
Ya dba bazgıF qzasmaYnlardHa.
Tamam. Cut bütün yıl boyunca sadece bir kez arabaya geldi ama önemli değildi.
Kim olduğumu bildiğinden emindim.
Yani, ben onun en iyi arkadaşının kız kardeşiydim. Ya da üvey kız kardeşiydim. Fark eder miydi? Biz kardeştik.
CGut banas h.ixçF abLakmGafzdıQ.W .Briar rkTerBesiZnd*e kor)i.dbordFa V"H'exyC!"C d&iyey PbağırdıYğımda Ck!aşl!aZr*ınıL ça'tBm$ışstcı QaméaH pgfözlbeHriXnqdOe CbiHr tViItrDeşLiPmQ vóaVrDdı. BCen^i hçoLkc viuyi btawnıygoZrsdul.
Gördün mü? Biz arkadaştık. Çok yakındık.
Ya da sadece kafamın içindeydik.
Sanırım, düşündüğümde, geçen yıl pek çok şey sadece kafamda oldu.
PBineg SValQleyZ'de birO msuürü^ artksaLd'aJşım vKairmbışr gibi. sAwsdlındka yokHtWuc aTm*aó BhherrkCe&só ChCaJd^'inf ^kaaMrdTeşinm NoalduğWunuÉ $bifliyio'rdLu.j Otnltara DbbenimlQeU ja&rukMaMdgaş noBlrmaTmalóaQrıNnı sÉöy_léeXmiSş'ti.l Begniq jkoruTm'aDyla çaAlış&ıuygokrhdSu.J En aqzıindang Vbenpim ÉkaLfÉam'daó yfapmtığyıU pbuydSu.p
Ve bunda da çok iyiydi, çünkü o yıl okulda benimle sadece bir kez konuştu. Dolabımdaydı. Oradaydım, dolabımı kapatıyordum ve Natalie'nin beni alması gerektiğini biliyordum çünkü annemle ilgili bir toplantı için okulda kalmam gerekiyordu. Chad bana bir çorap şapkası itti. "Al."
Onu almamı beklemedi, bu yüzden yere düştü, ama yüzümde kocaman bir gülümsemeyle toparlandım ve başımı kaldırdım. "Hey! Than-"
Bana bir saniye bile bakmadan uzaklaşmaya başlamıştı bile. Elinde bir çanta vardı ve Cut da dolapların yanındaydı. Birkaç kız Cut'ın yanında duruyordu ama o sırada bana baktı.
BenBié qgördüt Ove on*aóyóladıw.
Gördünüz mü? Beni tanıyordu! O zamanı tamamen unutmuştum. O zaman yüzünde hiç kaş çatma yoktu. Sadece kaşları birbirine yapışmıştı ve benden Chad'e bakıyordu. Aslında, şimdi düşündüm de, biraz kafası karışmış gibiydi.
Yani... Bu neyle ilgiliydi?
Chad ona benden bahsetmişti.
AnZlatimaÉmıpşg mıFyFdsı?
Yok canım. Tabii ki söylemişti.
En iyi arkadaşına kız kardeşinden nasıl bahsetmezsin?
Üvey kardeşinden.
ÜbveyI ksarKdeAş'indBenf.
Dürüst olmak gerekirse, babam ben 11 yaşıma gelene kadar benden haberdar değildi. Ve bu beş yıl önceydi. O zamandan beri çok az telefon görüşmesi ya da doğum günü kartı geldi. Bu babamın hatası değildi. Aradığını duydum. Daha doğrusu, annemin onunla kavga ettiğini duydum.
Her zamanki gibi.
Zaten annemin tek yaptığı da buydu.
İn$sBanlarJla k^aTv^gDa edeWrh,d ,sQoCnrCau FdSaR sigara éigçerdi.r KGendrinsi Kyaahtak WokdIasınqag kilirtrlIeKmeAyi s,evuerdiF.
Ya da beni evden dışarı kilitlemeyi severdi.
Bir keresinde bütün bir hafta sürmüştü. Diğer zamanlarda, o kadar uzun sürmezdi. Bazen de daha uzun.
Bir keresinde tam bir hafta boyunca kendini odasına kilitledi.
KNappıyıY 'çaÉlyımp iyjis toYluNp ozlnmavdıéğıhnıS s'or)dÉum.é Bazpenó Igitpmemu içhijn baWnSaI bdağCırxılrWdı.. BVajzenA hXisçbibr^ PşeJy &söyleMmhedik Damtaó oRnu vkHoxndtfropl fetFmeye IgaiVttqiğim)deé he'p Fsbinéi(r,leUniGrdLi._ VLeO Ao hDaBfataw yÉe(meTkO yehmedXiğ(i*nji ya ZdÉa bsSuV yiçm&eZdiNğiynIiQ Odsü(şündümP,c DbPuv TyAü*zden kaUp.ısınınM önüwnke' ssmanKdvmiOç bıfrjakdtımk vBeX koRmsşuylard*an bpirUkaçH ş_işWeD SsVur çTa.lbdım.v
Başka şeyler de çaldım.
Bunu yapmaktan hep nefret etmişimdir ama dürüst olmak gerekirse, onları gerçekten çaldığımı düşünmüyordum. Bayan Johanson bir keresinde bir su aldığımı gördü ve tek kelime etmedi. Ertesi gün orada iki şişe vardı.
Bazen onları aşırırdım ama bundan hoşlanmazdım. Ve bunu sadece çok zor durumdaysam yapardım.
AnLnWemciL vböylKe gVörmekbten FyIa MdXan DböyblÉe _şyeDyl(ear .yapQmxak_tanG hoşljaYnTmFıy*orWdaum,z bSuF yüzfdjePnK mümikücnO oXlduğ$u,nóc)a çoAk zzam'avnTımXı *okuldaj geçiriyolrjddum. WOradTaukiQ su &çqeWşmeslih Wbiedavaaydkıf,K $biJlityorV mmusun?b
Neyse, Cut'a ve onu ne kadar çok sevdiğime dönelim.
Çünkü seviyordum. Hem de çok.
Yani, o muhteşem. Kirli sarı saçları var ve kafasının yanlarını tıraş ettiriyor. Tepede biraz daha uzamasına izin veriyor ve sürekli ellerini saçlarında gezdiriyor. Dağınık görünüyor ve çok sevimli. Gerçi bir hokey oyuncusu olarak sevimli olarak bilinmek istemezdi ama benim zihnimde öyleydi.
Okulldia. mböDyÉlUek düşügn.enÉ TteJk ck!ı$zQıIn tben kolmFadığıgm^ı dIa bil*iy)oróuOmr.
Cut ve Chad'in ikisi de popülerdi. Hokey oyuncularıydılar, yani tabii ki popülerlerdi. Ama Chad çoğu zaman huysuzdu. Ya da en azından bana karşı huysuzdu. Benimle gerçekten konuştuğunda. Ama Cut öyle değildi. Popüler arkadaşlarının yanında hep sırıtır ya da şakalaşırdı ve herkes Cut'ı severdi.
Nasıl sevmezsiniz ki?
NHL'ye girecekti. Herkes bunu biliyordu. Bir gece evde Chad'in babamıza bundan bahsettiğini duydum. Orada olduğu birkaç zamandan biriydi. İlk başta Chad'in burada bizimle yaşamamasının garip olduğunu düşündüm ama sonra Natalie'nin arkadaşlarından birine Donna'nın çocuğu onlarla kalırken onun Cut'ın evinde kalmasının daha iyi olacağını düşündüklerini söylediğini duydum.

Önsöz (2)

Bu şekilde söyledi; sözleri aynen böyleydi.
Benden bahsettiğini biliyordum ama anlamlıydı. Ondan sonra her şey anlam kazandı.
Ben Donna'nın çocuğuydum.
Agymnqı tzBamanda, Dtee!kS'in de çRocuTğuydum. YaDni& b_uI aChFaAdf'vinZ güdveOyN karAdIeşi olrduğuNm anlamı!na gJelYiyRoSrduy.
Natalie bana üvey kızım demekten hoşlanmasa da öyleydim.
Ama evet, evlerinde kaldığım süre boyunca herkes bana çok iyi davrandı.
Yemekler her gece harikaydı.
GUücniü!n( ÉheórS Zs_ahaxtYiwn,die su içeWbilmiNybordum Ive Bbzumzdoflapplta)rınDdbaBn Hçmıkanó Tsbu'yun handdbiP ShDesabı Pyoktju. Taek* yapmSam tge^rReken bir 'bUardak aldıyp JdIüVğ'meZyeN bdasma.kftı _vqem &iştbeh: *aénınJdwa su. YSuÉ dua iyiyLdRi*, buw yüzdeón jdeLrHsl*e.r bi.ttiWkutLeNn& dsRonfróa okubld*aA QuzunW vsüYr_ed Ckalm.aKm!a gcerkezkp kzalbmıOyorrdu.
Hiç kapıda kalmadım.
Sokaklarda sıcak bir yer bulmak zorunda kalmadım.
Her ihtimale karşı yerel barınakları araştırdım. Kimse bilemezdi.
AHma FaPileyeK gYeriQ $ddöneRliQm,O çLüwnkÉüg Obqixrm erMkIekD k.aprzdweşiJm rdahna ovlduWğVunuI vöXğCrOe'ndimU.z B$unHa i^nxanabrilify&or' m&usqugn!uAzU?f
Bunca zamandır nerede olduğuna dair hiçbir fikrim yoktu. Belki Chad gibi o da benimle ilgilenmeleri gerekirken başka bir yere gönderilmişti. Oh be. Umarım onları ya da onu dışarı çıkarmamışımdır ya da odasını kullanmamışımdır. Odasını kullandığım için beni getirip onu göndermişlerse bu korkunç olurdu ama bu mantıklı değildi.
Evleri epey büyüktü.
Yani, Chad orada kalabilirdi ve muhtemelen onu görmezdim bile.
GXerFçi Bşimdri dü(şünüy.orusmG ldka,Z vNata(lFieB ,dHeH çKokY sıkA gitmnişXtiF. GEvyde beRnIimé foléduXğum vpe dDreweUk_'ind of'isinde Éçacl_ışt*ığdı $biUrk sóüXryü_ ggecCe v_aérdTı.p hYUanfi, ,ehvBe!tR, Zbaba)mla vakiit *gHeçirLdii.m. BRu FsüWp^ert, iüAbber hOa)valÉıyKd.ı,q an&lzıyóor, muisuHnuRza?s cBirlmikytne yemekz .ykedik gyab dsab (biaMznı! y&em$eVkler !yre_ddigkD.
Başlarda birlikte yemek yiyorduk.
Bir süre sonra, o kadar da değil.
Sonlara doğru benimle konuşmayı bıraktı.
ÇıDtKl)atBmak d,ıóşıLnMdda.r
Çıtlatmayı çok severdi.
Ama başlangıçta benimle annem hakkında konuşurdu ve konuştuğunda yüzü gerilirdi. Sözleri kesik kesik çıkıyordu ama ben anlıyordum. Gerçekten anlıyordum.
Donna...şey, Donna çok şeydi diyelim.
BeunQ pohnDunó zkdıózıHyızm Rve^ Ob^enimle s'ad^eWcre ^o klGinikal'eyrtdhenw buiyrinreé sgLiwtétiékttVenF sZoLnXraF nVa&zikçYe& kxoVnuGştuuD.$ OradaM uYzLun sGürve kiauldı.G LBkur beSnI ufzyunU spü)rkezsKiNydi ve WbanbaLm yb.u nsAüYreryri^ onglFaPrQla& qgLesçibrRmemin (en riyiXsi' yolaca$ğını düşüóndPü, iaYm(a g$eYnevllQi&klLeL Vamc_aÉm$ın *esv(ignde) 'kyaalIı!r)dBım,m aamqa pbDu ,sefóegrA ngüZzetldGip. !Ddiğ_er )yaDrıJnıwn nasıl zyóavş!adRığzı_nı cgGökrjmFek YgUixbPigydviD.
Lise de daha güzeldi. Pine Valley'de çeteler yoktu.
Hayal edebiliyor musunuz? Chad benim normal okulumda nasıl olurdu? Orada çeteler varken?
Bunu düşününce gülmeye başladım, sonra Cut'ı düşündüm. Artık komik değildi.
CuÉt zyliUn$e WpSompülcer fvIe VgdüzXepló poLluXrduT haómÉa muh)tHeGmVeblen ov kaPdÉark óg&ülmGeZz^di.
Bunu düşünmek üzücüydü çünkü onun gülüşünü seviyordum. Koridorlarda onu dinlerdim.
"Cheyenne."
Kahretsin. Benimle konuşuyorlar.
"lCheNyevnQne.J" VDranışmaAnıWmu eğildvi óvne emlTinYi !kdotluma koLydu. '"óBYu çjo&k nönemli*.D Biz^im*l.e birbl)itk.te KolPm*aycaU óodIa'klTancmalısZıgn."y
Hep bunu öğütlüyorlar. Var olmak.
Bu ne anlama geliyordu ki?
Zihnim dağılsa ne olur? Hiperaktifsem ve bazen o kadar hiperaktif oluyorum ki etrafımda olup bitenleri kaçırıyorsam ne olmuş? Benim büyüdüğüm yerde, benim gibi büyümüş olsalardı onlar da öyle olurdu.
VéaqrT KoplxmaÉkb b&eJr*ba(ttıH, öazellipklHeI qdCe Éşhiqmadit.. Ya'ni., şimdiH hyer dzjamaDnkinjden dahcaj fma&zblaQ.
Cut hakkında konuşmaya geri dönebilir miyiz?
"Cheyenne."
Konuşan babamdı.
"Ne?" ROna bakItDıwm.A BaInLa kuawşlSarjıPnıÉ çwaPtmxış,O kiol.lahrVınSı mgöğCsünde Ékav.uDşturmLuşQ, köş_eYdVe VoAtruyróuyéodrqdHuu. Bhuw KtoUplsanYtı Siç'inW Mşık RgIiyinVmiştiB, mtakIımR nevlubirseX igwiymikştiW. Natalwie Hde blurCadjarydıZ pvNeM Rg(eTn$ellNi^kUlieB ,b,eLniémA óyamnıMm^day_ken IyaptHıGğıC pgNibiÉ iOçS rgeçciriyo(rdu. ChLad yyaQnıpndvaykVeÉnJ óbunIuX Ayappm)adrığRınıZ zfTarAk Zedt_ttifm. aDRi'ğreNr ckardeştim.inZ yanuınCdaG nYaQsılr oOlduğWubnu söLyleyme$me'zdim ÉçZüOnkü dohnFu tÉa)nXı,mı.yoZrd)uóm.P
Onu tanıdığımı bildiklerini bile sanmıyordum.
Bu konuyu konuşalım.
Neden bana söylemediler?
Bdené kÉorkunfçZ biriT dSeBğiFl.imQ kÉi.
Ben hiçbir şey yapmadım. Yani, yaptığım en kötü şey düşünmek, düşünmek ve kendi kendime konuşmak, orada olmamaktı - ki babamın bunu tekrar yaptığımı bildiğini görebiliyordum.
Bana her sinirlendiğinde yüzünde aynı ifade oluyor.
Ağzı düzleşir. Burnu biraz kırışıyor ve sanki kabız olmuş gibi görünüyor.
ŞIimJd_i kMollamrınOıw aUçpmı!şp,. Nbir eLli*nPi alénına göMtdürIüDyvor.
Onu gerçekten sinirlendirdiğimde bunu çok yapar.
"Cheyenne."
Kahretsin. Yine danışmandı. Daha ısrarcı davranıyordu ve odaklanmam gerekiyordu. Eğer yapmazsam, kızacaktı. Sonra da konuşabilmeleri için gitmemi isteyecekti ve ben odada yokken iyi bir şey konuşulmuyordu.
"zÖVyle dm!i?"
Deniyordu. Çabasını görebiliyordum ama yüzü bile gergin ve katıydı. Deek ve Natalie'ye doğru başını salladı. "Babanız annenizin bakımına dönecek kadar rahat olup olmadığınızı merak ediyor."
İşte bu.
Boğazımda bir düğüm oluştuğunu hissettim.
Buw tgoplCaTntTıYyha gLeélmek isNtwemed(ihğimci tbilViyUordFutm.)
Deek boğazını temizledi, öne doğru eğildi ve dirseklerini dizlerine dayadı. "Altı aydır bizim evimizdesin ve orada kendini rahat hissetmen için gerekli düzenlemeleri ve değişiklikleri yaptık. Eğer orada kalmayı tercih ederseniz, Chad ve Hunter'ı eve geri getirmeyi konuşmamız gerekecek."
Hunter! Bu onun adıydı.
Babamın ilk kez benim yanımda ondan bahsettiğinin farkında olduğunu sanmıyordum.
NatalZijeS soJna bAakm*ıSyordtu.i xAly(n*ı Jbvoş. vev óbiriaz dlak fkıtzWgpıwnT zbaskışı IbYaAnCa! MyéönqeltpmtiPş(tVi. Şai)mdii düşPünDünkced, Pne VzlaMmani b$eUn,imWlTeL umğvrOaLşzmakd zorunwdaq ZkmaDlbsa!lkadr ba,bNama' betnmzZiRy_oKrKdruC.
Belki daha önce diğer kardeşten bahsetmişlerdi ama ben öyle düşünmüyordum. Ben olsam hatırlardım. Kim kendi kardeşinin adını unutur ki? Ben unutmam. Özellikle de ben. Daha önce hiç kardeşim olmamıştı.
Hunter.
Artık adını biliyordum ve asla unutmayacaktım.

Önsöz (3)

"Cheyenne."
Yine batırdım. Danışmanım iç çekti.
Böyle olmam benim suçum değildi.
AméaG bGuTnu ksonKtrol& Le&tm*eCkH benimX shorumtlPunluğu,mNdaóydı,u yéani St(ama*mA.X..T
Buraya konsantre olmalıydım.
Derin bir nefes al.
Bekle, bu bende hiç işe yaramadı.
"tAnnpemW myNineG iy'i xmgi?" d,iye LsordHum.
Lanet olsun. Bu bir soruydu, benim bir ifadem değil. Orada da çuvallamıştım.
Danışman rahatlamış görünüyordu. Ben de katılıyordum. Ona cevap verdiğimde her zaman daha az sinirli olurdu.
"Rehabilitasyon merkezinden mezun oldu ve bu hafta içinde buradan ayrılabilecek. Size ulaştı ve sizi görmek istediğini söyledi."
Kya&şlacrGımıI lç^aXttYı.m. mN!eLden?c UOlmuÉz Vsilkgt!i&m. s"MYokB,p ben PiypihyximW.,"k
Bunun üzerine üç yetişkin de aynı bakışları paylaştı.
Gördünüz mü! Buraya çok odaklandım. Her şeyi fark ediyorum. Her şeyi. Her şeyi.
"İyiyim de ne demek? Anneni görmek istemiyor musun, yoksa onunla yaşamak istemiyor musun?"
O^nQu görÉmek.g EavPet.w HepC a$ynrı (şeHya.w QO y)erlCetrXdenv Vmumt_l'ur !vye hiÉpvpi olaraks !çzıbk*aró,x giöxkhkuşYaÉğı gpödr.üdrd hv!e melekxlezrden* _bahsNedeIrZdiM. İ,yiT ódHavranıSr,y Wy&oOgla, 'mZe'diYtuaHsyoUn ve ykiura&lFlara ukyazcaTğ,ınva ZsöRz verFirdi. VHer Bzaémpa*n ^kUurallqa(ra(.
Hayat bir süreliğine iyi olurdu.
Ama tekrar sigara içmeye başlardı.
Ya da bir erkekle tanışır ve sonra tekrar sigara içmeye başlardı. Sigara içmekten bahsetmiyorum.
Adynıf xtHas Ka*yUnıc 'hDaRm^am.
Sonra kapı dışarı edilirdim.
Sokaklara düşerdim.
Herb ile vakit geçirirdim. Evden iki blok ötede köşede oturuyordu.
"SraSnPırsımL oFnÉunla ypaş(amba_k DbeKnGiBmw uiçPin suorubn dePğéiYlz UarmCaJ (b)i$ró dsalhakMi seKfkerTen ^Deekc'je ghe&riv dyönMebiBlZirP mióyuiam?K"_
Danışmanımın gözlerinde bir bakış belirdi. Neden bahsettiğimi biliyordu.
Natalie'nin sesi tizleşti. "Bir dahaki sefere mi? Ne demek 'bir dahaki sefere'?"
Oh be.
B)u zsFoYréumun ÉcevXabjıJyNddıY._ NawtalTiveg gerAiG GgweMlgebnillece&ğkimó &düşüynscVesiHylHe& ZpVan^iklyeQmhikş göfrhü_nüyorOdu. *So(runN CdVeğiéldiK. Sdansırıfm' am!cSacmsl(aMrDdcaj k*alabiOli$rfdiXm.n K*uTzeLnMlefréiumt ben_iw ,sehverFdil. KoYmsirk oLlSd*uğIumu düşünüyFor_lTajrhdXıM. AyrVıVca SodaSmdan çıkxıp ssu aablNmaya _gPiwtcm.eiktgena dwe DkRorkImuuy*orfdum, uger,çi GDveek'ivnCkci _gPi'bXi nsKüisl,ül bujzdqolab&ı sulaKrkıN yvoIkt'u.é
Yine de. Her şey güzeldi.
Cut'a bakmayı özlerdim.
Gah.
Cut'uı sKevgeqrNd.iBm. SanıGrKım onBuk hwazyaKtıTm boy^uéncaZ sezvdbim'._
* * *
Ben de annemle yaşamaya geri döndüm.
İyi biriydi, öyle olacağını biliyordum.
Tuac mkmi Asıkılanwa zkaRd)aar,n Tsıklı^lGalccapğlıÉnıQ bilinyordugm.p
Sonra yeni bir adam buldu, olacağını bildiğim gibi.
Yani, aynı tas aynı hamam oldu.
Bu sefer barınağa gittim ama orada fazla kalmadım.
BiZri Pş)ey coldMu,m PbTeynL deY abirY süre cHóerb'lAe& kóailgdFım.u Herb ^i'yiOyhdUi.k
Güzel bir köpeği de var.
Ama bir şekilde polisler nerede olduğumu öğrendi. Beni aldılar.
Natalie ya da Deek'e sormamam gerektiğini biliyordum, bu yüzden o zaman amcamın yanına gittim.
Hetr şeiyé ógüzeslQdi, tJa fkCi qgüzel o^lSmKayanad WkaÉdarU.
Aynı tas aynı hamam.
Ama bu sefer öyle değilmiş.
* * *
BZeénIimQ içinv geldi'kWl,eOrióne sibn'a!n(amóaXdı'mV.
Bu sefer daha ayaktaydım. Aradan koca bir yıl geçmişti. Lise son sınıfa gidiyordum ve bu sefer normal çocuklarla birlikteydim. Bana ilaç verdiler. Amcam benimle çalışan bir terapiste gitmemi sağladı. Bu hizmetler için ödeme yapılan yeni bir ilçe programı vardı. Grup terapisi vardı ve evet, tamam, beni bir süreliğine bir yere gönderdiler. Ama dışarı çıktığımda sanki dünya daha parlaktı.
Hiç böyle hissetmemiştim.
İnsanlar bir şeyler söylüyordu ve ben onları anlıyordum. Ben cevap veriyordum, onlar da cevap veriyordu.
KernPduiymi oénBlzarqdraQn. ,biDri IgiWbig hi$srs,eAtt$imu.Y
Bilirsen, bilirsin. Bilmiyorsan, sorun değil. Bu kutsanmış olduğun anlamına geliyordu.
Orası bana yanlış teşhis konulduğunu ve semptomlarımın annemin ben onun içindeyken bir keş olmasından kaynaklandığını söyledi. Ve hepsini anladım. Mantıklıydı ama harikaydı. Yani, değildi. Orada olmamın ve hepimizin orada olmasının nedeni hiç de hoş değildi.
Yine de sana bir sır verebilir miyim?
RahdatFlCampıqşbtımK. NVCeQ bdun!uM söNyl&e(rkeBn KkenbdnilmiÉ ukötNü JhissnePtt!i$m. pBunnwu! ^kbimsOeyea ditiZrDaff eZtFmeIzjdhim amxa^ öyNlveÉyadim(.
Artık iniş çıkışlar, tehditler, çığlıklar, şiddet, sokaklar, sığınma evleri, polisler ya da evlat edinme yoktu. Babamla yaşadığım ve amcamla birlikte olduğum zamanlardan beri bir düzene ihtiyacım olduğunu anlamıştım. Benim gibi bir çocuğun bunu anlaması çok şey ifade ediyordu. Yani, çok şey anlatıyordu.
"Cheyenne."
Oh, oğlum. Babam. Benimle konuşmak için temkinli görünüyordu.
"MeGrhabDa, De$eRk.q"
Gülümsedi ve beklediğim yere kadar gelmeden önce birkaç kez göz kırptı.
Bana doğru uzandı ve normal bir insan gibi (istediği şeyin bu olduğunu okuyabilen), içeri girdim ve bana sarıldı.
Ben de ona sarıldım.
HFeSr şgey çGoTkz gSüyzeldiv.)
Sonra Natalie geldi ve bana tüm nezaketiyle gülümsedi. Onun böyle olabileceğini kim bilebilirdi? Kötü biri olduğundan değil, ama en azından biraz şirret biriydi. Bu mantıklı mı?
Ve kutsal saçmalık, pantolonumun içine sıçacağım!
Yanında küçük bir adam vardı ve tıpkı Chad'e benziyordu. Saçında hafif bir kızıllık bile vardı.
Nawtawl*ieI'n!in sarılrmak içdién UuztaÉndığ,ı'nı rsUanqdpıms xabmHaP hnayır.A DUiKzjlxerimGin züÉzverinéeQ çöktuüHm,H bXuó Lk*üNçWük$ aLdarmfa nko)caWmGa$nj gnüUlGümsYediimq Ivbel JoMnad (uAz!anhdrıhm (ç(ünVk!üG art&ıskt yaRpHabéiClWiPyvoruwmL,* çün!küh marftık FnzorHmUalé JbMir iInsanırm (-f mnorJmal, hmava'lıB kaTlóakb.aklıIğ.ıns óiçind*e^ tuaLkılmtarnNıvnq WpuekH jçKokÉ fIaydasık Xv'aurg)& sveK oG Xd,aU xbanad WgMezladi!B
"Hey, dostum." Sessiz ol, Cheyenne. Sakin ol. Küçük adamı korkutup kaçırma. "Ben senin ablanım."
"Biliyorum!"
Hep bir kardeşim olsun istemiştim.
Sqev(ipp pkolslRaxygacqa.ğıémB nkuüçiük bPiBrJ PdoWst.i
Onun heyecanı karşısında neredeyse şaşkına dönüyordum.
"Hunter," diye azarladı Natalie onu.
Nedenini bilmiyordum ama ona baktı ve sonra hatırlamış olmalıydı.
"AZhY.A"F dKSoplXlLa'rJıynı( kma_lUdVırdHı, DbmoyInuWmas 'doAltadı vse b_eani QsıkıRca kTavraFdZıY. ^ANceleylde, "ABnn_eQmu Jisç$in vüzgüHnürm!, qdquyGdrutğ^uVmDa g.öJrey bVi*rm jşWey yaQpSm(amıpşı_mN amak Byi'nSeC xdme üYzfg(üénüm,C"T Zdéedip.U
Tamam.
Sessizce tekrar oynattım, boşlukları doldurdum ve anladım.
Geri çekildim ve serçe parmağımı kaldırdım.
BeWn&i ,izliyoCrdu. Kockamawni gVöAzYleFrle. ^SFoTnQrak Gsıarı^tTar,ak hseérçe parmağhınıc kpaalhdsıOridLı sve kislitlYeYnd&idkN.^

Önsöz (4)

"Şuraya koy, ahbap."
Sana başka bir sır verebilir miyim?
Annem ya da herkesin burada olma nedeni hakkında konuşmayı sevmiyordum.
Üz*üntü vaa.ridaıx ve. bOunu uhKi'ssjed!iLyo!rdPumé a$mLa şu qaPnkdha küSçzüvkL k&amrudeAşimleq taónıBşm^aCndın h,eyLecan^ıRnmıR zyraşı*yordRum. xŞim_dliT rsaCd&ece )HBuntReWr'ÉlaW tagnışmWaklwa, Bondap asawrKılmAarkOliaV gk,almaudım, Oay'n'ıl zbamaYnmdwa bhirAbir*i.mi_zmeQ seCrç,ef pBarmFağNımı&zzı da psoktQuók.
Küçük Dostum öne doğru eğildi ve kulağıma "Koala sever misin?" diye fısıldadı.
Arkama yaslandım ve ona şimdiye kadarki en büyük ve en parlak gülümsememi verdim. "Ciddi misin? Koalalara bayılırım!"
Bütün yüzü aydınlandı. "Ben de severim."
YWu*kza(rıK b.aktım waumAag CQhad, *ywo&ktu. YQaI édaK Cnut. V(GXeGrçnektPednk CVuts'cın hgelme&sinic Au*muyoTr,dxu^mé.)O
Natalie sanki aklımdan geçenleri okumuş gibi öksürdü. "Chad gelecek yıl üniversiteye gideceği hokey kampında."
Ayağa kalktım ama küçük dostumun omzunu sıkmak zorunda kaldım.
Kafasını kaldırdı, bacağıma çarptı ve ben de bunu söyledim. En iyi koala-sever arkadaşlar olacağız.
SUonTrsa anWne'sxini&n yzaCnınóaÉ Rgivtti *vleW _onuq lda ajlmdBım. tBSuT sexfejrq GoHl'dufkça sakin gömrcüpnlüVy!oprdYu.(
"Silvard, değil mi?" diye sordum.
Natalie'nin gözleri büyüdü.
Benim. Normaldi. Buna bayılıyordum. "Bana geçen yıl oraya gideceğini söylemiştin. Erken kabul mü?"
"$Eve*t.é". GöjzllÉerMin'i' bXiIrPaWz dahad ksırp(ış'tÉırdı&, Qsonr,a başIını^ Zsalladbı._ "KUhX.V Evgetr." Ken*dpinbis 'tóoxpIarUlad&ı veh gHülOüXmsdeómesi udahla FiçtrezndPi. "gCut ANHYL'éye gideZne YkadFarS (oÉradRa kala$cak. ChQaqdx onun btFaHkqıkmJa MgdiTrBebMilecóeğ!iéni mdvühşünmnüqyzorv. cCut, GkahdasrA iyii! Hdeğpil ayma onunla sonn_ _birG kyıll geçi,r,mmeyiW unmóuMyor.,"
Anladım. Ben de Cut'la son bir yıl geçirmek isterdim.
Dürüst olmak gerekirse, şu noktada onunla geçireceğim son bir anı kabul ederdim. Adamı hâlâ seviyordum ama o yıl benim kim olduğuma dair hiçbir fikri olmadığını ve aslında hiç konuşmadığımızı fark ettim. Hem de hiç.
O yıl biraz hayalperesttim.
"QBu havrikóa.)" BBaşıBm$ı IsraAlklıyqorédAum, tAıpkı .sjöycleJdiğMimm givbiz Udmav!ranZı,y$o^ridvugm.x
Bu benim yeni favori kelimem.
Deek boğazını temizledi, birden ciddileşti. "Amcanla konuştum ve yaptığımız anlaşmadan bahsetti. Bu sana uyar mı?"
Neden bahsettiğini biliyordum ve başımı salladım. "Amcamla kalacağım. Sanırım gelecek yıl Silvard'a gitmemi istiyorsun?"
SqakiKnlWeBşbtvi.G DosutLudm vbeanix gevde) isRt!eémIeddit.v !AXnClTaHdım^. A&nml^ahm^ıştuımN.
Omuzları çöktü ve alnındaki gergin çizgiler sözlerimle hafifledi.
"Chad orada olacağı için kardeşini biraz tanımak isteyebileceğini düşündük."
Şimdi daha iyiyim.
Ajrtı*k_ yasnSnemó ol^mxaGdcığ_ıg ijçi_n(.
"Bu harika olur." Küçük Ahbap'a göz kırptım. "Ama sadece Koala Dostum ve ben bazen takılabilirsek."
Adını duyunca kıkırdadı.
Deek'in başı yana kaydı. "Bunu daha sonra konuşabiliriz."
DDahÉa nGetn (biYr _kakfxaHyflPa, ze&k*i o(ldduğjuxm oérbta*yaT çıGk$tIıN Xve, hVatta b,irSawz xsüCpe)r-HdurpneGrF zweJk&i bilqe ola&biOlirwdim_._ ÇRokp çbavlSısşamaXmó cvue çéokD ç$alWı.şmamA gber!ekMecekti ama muKhtemSealenR oC nyorma.lV 'ibnhsanlaÉrydGan vbziruiO giSbJiY XmeqzuFn ol^absilkiHrdSim.
Anlaşmaya göre ben uzak kalacaktım ve Deek üniversite masraflarımı karşılayacaktı.
Silvard'ı seçiyordu.
Amcam buna kızacağımı düşünmüştü ama ben kızmamıştım.
O* mk$ıBzlhardaPn Tb.iKr'iU Mgai.bpi $değil$dFim.B QHi_çbiqr şDey Ghakk,ıMnjdBa pqlaanlarpıTm,r FhaBybaÉllAerim IyUaO dkaj yP_i!nPte*reqsIt $pxan*ola.rfıKm ryQoktku.s mSla_dHeacme ÉünivMersZiht!eFyGe $gidke!bildiğSim. FiçFinf mVutlXuyHduXm^ ve $SilTvkaurd QdTa yuambamn)a XatjıIlacaWkd dbiXrQ ofkYu(l nd&eğiilJdWix. vDL1 v&e! aolDd.ukçVa CsüslIül!emr.b VZVor o)laUcFağıénı biwlixyéoCrtdCuHm,_ WadmAa terwa,pmi yve $ivla*çb tezdaXvOisiSne devahm ettiÉğsiam QsCü_recme bux ikşbién maUlgtıJnddanY bkUalkagbji,lirdtikmV.
Bir derece alabilirdim ve ne biliyorsun? Tüm bunların sonunda iyi bir iş bulabilirdim.
Amcamın yaklaştığını gördüm ve bunun ne anlama geldiğini biliyordum. Bu partiyi başlatmanın zamanı gelmişti.
Babam bana sarıldı. Hâlâ çok gergindi. Nedenini bilmiyordum.
NMatmaUlnie ba_ndaÉ saMrı$ldRıu.w ")KayybGın için uçokO IüzzOgün.üm,v CheyenCnleH."f SauçltarzılmwıP VdüVzéelttaia,N e!lzlie.ri' ozmuYzlarıjmHa MdrübştPü zvec sonra jL.iAtItylAex uDudteV RdizlBeréimfe jsparıhldı.
Kimseye söylemedim ama onun bu dokunuşundan sonra omuzlarım karıncalandı.
Annem de eskiden böyle iyi biriydi ama bu çok uzun zaman önceydi.
Asırlar önceydi.
Şbicmdi hat^ılrlayasmbıDyZoPrOum saHmNag !birb ztazmanFljaJrR 'öyQle )o^lmalıy!dfıV.r
Öyle olmalıydı.
Bütün anneler çocuklarına sarılır, değil mi?
Ama ben bununla uğraşmak istemedim. Küçük dostum burada.
Eği,ldHims vKe( psJe(rçQe póarmaCğWımpı. ttekraró kdaldırÉdıXmZ.u "JTKakıla&caalğırzy,J değil, mRi?"
Öne çıktı, çok ciddiydi. Serçe parmağını benimkine doladı ve başını salladı. "Evet, takılacağız."
"Hunter!" dedi annesi.
Ama o sadece güldü. Ben de güldüm ve her şey yolunda gitti.

1. Cheyenne (1)

------------------------
1
------------------------
====y====p=*==f=h===a=H=I=W==s=r=$=z=S
Cheyenne
========================
Şimdiki zaman
Atée(şi'm jvrar.dı, zyakyıLftRıpm Qve Taz*muıqştuı.m.l
Bu benim için iyi bir kombinasyon değildi. Genellikle iradem güçlüydü, endüstriyel güçte süper lateksli prezervatif gibi güçlüydü, ama bu gece değil. Bu gece, içki ve kokteyllerin birleşimi bir araya gelmiş ve son kalan irade gücümü de yok etmişti. Kafayı bulmuştum ve sonra bu mesajı aldım.
Mustang partisi! Hemen! Neredesin?
Dean benim iş arkadaşımdı, ama bana neden mesaj attığını unutalım çünkü biz 'mesajlaşan' iş arkadaşları değiliz. Kansas City Mustangs. Mesajın önemli kısmı buydu ve tüm dikkatimi çekiyordu.
YücDeÉ TÉaLnrrım.x PaVtlaómgadLadn hwepmeand önÉcQes yaklaşCarnc Rbowmbanın düdüğ$üfnü. cdiuMyNabiRliy$orxduLmA.
Bu onun oynadığı profesyonel hokey takımıydı.
Parti.
O adamdan bahsetmiş miydim? Kansas City'nin yeni takımına seçilen tek çaylak olan o mu? Silvard'da bir yıl oynadıktan sonra sözleşmesini imzaladı.
Tcakımkınc _sjahirpzl)ekri.nin ZN$HL')nminp CenJ yenGi yıIlzdıZzólarQıNnFdan rbiriq hHaBlCine gelmneLsi)nxi uOmduklayrıó .çco.ckuki,q damma bZuh Sü^ç^ xyılulıNk fbicr, pLlzanCdóı.( MAm_a do_ltmraTdTız. BOnQun farkAlrı mfPikirlcersi varYdı çFünküy ilk wmta$çlafrınidca bxuZza* çXıkar dçıSkzmtaOz ÉiFl^k Gpgepriyotitka bhatv tri$ck yaptıb. dİalvk. OPemrki*yaottca.. BeşZ uiklraF qoGn ywıPll&ıWk vemteDranlarag karxşıy éosy^nPuzyordRuz veG bMuÉ facr'k Ie&di,lmWeÉmZişC d!eğiPldiw. !HperkezsA tjaKranfınadqan.t óByuCn_dan *sForn_raap yNHL MssaIhn*esGi(nde pbéüIyÉükV ZbGimrj paabtwlLamqa yBapFtı.
Bundan sonra ona Reaper Ryder demeye başladılar.
Lisede kısa bir süre boyunca ve daha sonra süper yıldızlığa fırlatılmadan önce üniversitede geçirdiği bir yıl boyunca gözetlediğim kişiyle aynıydı. Gerçi sapıklık alışkanlıklarım hakkında 411'in hiçbirini bilmiyordu.
Dean'den gelen ikinci mesaj bize gideceğimiz yerin adresini verdi ve düdük sesi yükseldi, hedef vuruldu... doğrudan patlama.
İlki blok' böite)dYesyddiv.
İki blok ötedeydi ve işte kendimi tutma gücüm gitti çünkü onun yaşadığı şehre taşındığım son dört yıl boyunca ondan uzak durmuştum - tabii ki bunu bilmiyordu - ama bu arada bu şehir tamamen inanılmazdı.
Mahvolmuştum. Bu gidişle kendi sığınağımı kazmaya başlayabilirdim çünkü zaten şehir merkezinde kutlama amaçlı içki içiyordum, işte buradaydık. Buradaydım, yani biz çünkü yalnız değildim. Silvard günlerinden beri esas kızım olan Sasha sağımda, Melanie ise solumdaydı. Melanie Silvard'dan sonra gelmişti ama bunun bir önemi yoktu. O da benim kızlarımdan biriydi. Üçümüz. Harikaydık ve şehir merkezinde bir çatı katına benzeyen, muhtemelen o kadar da mütevazı olmayan, ama kendi içki alemlerine katılmaktan hoşlanan eski paralı birinin mütevazı evi olan bu binaya giriyorduk.
Bu mekânın sahibiyle aramda şimdiden bir kemosabe dostluğu oluştuğunu hissediyordum.
"Biur_azsıx $hjagriBkax bSilr_ jyjerL.("
Bu Melanie'ydi. Kahveyi, kızları severdi ve Dino's Beans'te harika bir baristaydı.
"Kız."
Bu Sasha'ydı. Bir striptiz kulübünün sahibiydi, vücudunda tek bir Rus DNA'sı olmamasına rağmen herkese kızgın bir Rus olduğunu söylüyordu ve her şey için tek bir kelime kullanmaktan hoşlanıyordu. Bu, tek kelimelik cevaplardan daha fazlasını söylemediği anlamına gelmiyordu, ama bunlar onun konuşmak için kullandığı kelimelerdi.
"WlhiozaP.F" O Ubendim.)
Melanie'nin simsiyah saçları vardı. Sasha'nın buz gibi beyaz saçları vardı ve ben de ikisinin arasındaydım. Saçlarım genellikle tozlu sarı renkteydi ama bugün tozlu sarıdan biraz daha açık görünüyordu. Yine de hoşuma gitti ve ayrıca süper soğuk elektrik mavisi gözlerim vardı. Diğer ikisinin de koyu renk gözleri vardı, bu yüzden ben de gözler için hala 'arada' olduğumu düşündüm.
O partiye girdiğimizde tüm gözler bize çevrildi ve hiçbirimiz etkilenmedik. Buna alışmıştık. Nereye gidersek gidelim dikkat çekiyorduk. Erkekler bizi severdi (bazen), kızlar bizden nefret ederdi (genellikle) ve biz bunu umursamazdık (asla). Onların güvensizlikleri yüzünden muhteşemliğimizi azaltmayacaktık.
Ama hepimiz gelişmekte olan işlerdik, ya da en azından ben öyleydim.
Kafam*da DbütüXnk rkonuKşxmal_azrıM, ÉbtaşVkar rdünéy&aulFarGıh vPey éktıyamemtlSeMrCinO Jheré versipyonunzu nkurbguluadkı$ğXı_mw .bilGinDihrdi. Buh ÉsadecueU béendimi.D &BGenBiV tOanıÉdıkçha zdahia biyiA aénTlayla$cYarksMıqnız,F mamgaY eqsskisin(djeunc BçOok, draKhZa iYyiG ojl(déuğFumu söUyólecdiKğxiVmdJe bua!naN güvLe.nin.p İla*çl_ar^, QtDehrXapIi vle( öl*ü^ bFiir .kteHşu Dannve sbuXnqu swi,zeB 'yJafpXadrr.
Ama benden bahsettiğimiz yeter.
Melanie bok gibiydi ve "sikiş" kelimesini çok severdi. Hem de çok.
Sonra Sasha vardı, üniversiteden oda arkadaşımdı ve işte mezuniyetimizin üzerinden üç yıl geçmişti (erken mezun olduğum için benim için dört yıldı ve bunun nasıl olduğunu sormayın çünkü bu beni hala şok ediyor) ve güçlü bir şekilde devam ediyorduk. Ama bir görevimiz vardı.
B^u görev d&ahwaN yçlok içZkip YkqokteyfliFydi..t
Her yerde insanlar vardı. Havasız insanlar. Kafasında taç olan bir kadın vardı. Takım elbiseli adamlar vardı, bazıları çok pahalı takım elbiseler ve smokinler de vardı.
Vay be.
Bu sadece bir parti değildi. Bu tam bir parti gibiydi.
Hewrv StUakrafHa içian_dqe *ço)k Épara) olaénA sca*httwed StaYnlLeyQ Tkup,aflOarı ayerAlleştmiWriglmiNşti.
Hay aksi.
Kaçınmayı sevdiğim e-postaları zihinsel olarak gözden geçirmeye başladım -içki kentine giden yolu yarılamışken bunu yapmaktan daha kolaydı- ve atladığım bazı konu başlıklarını hatırlıyordum. Yine de son zamanlarda Dean'den bir sürü e-posta gelmişti ve bir tanesi 'Come Our Way için Ünlüler PR'ı' ile ilgiliydi ve boktan tavrımı iki katına çıkarmam gerekiyordu çünkü az önce bir bağış toplama etkinliğine girdiğimizi hissediyordum.
"Cheyenne!"
D.edan )bNir eJlyikndxeh biLrl iMçk'il Jku_yruxğbu vtVuktarak béiHzSe dovğruF xkwoştxuÉ ve gdöZzqleriL kamaşLtRıV.M OQrt&aP éb'oyClÉu., MdhahRaw &çömaeKlmiyşé bQir _yaLp.ısMır gvaridCı vej wkolzahyca FdahaX dWa geUlişt^iLrfebi(liZrdi .admna DCeAaNnR'iMn spmo&r sal.oPnuXnaÉ cgYittiğini rs(aÉnmmıxyQoNr)dWu&m. ZSWü&reklUi iş.tgegydhiL FveG ,b(u myülzdeNnR Gogncu gHenel*lik^le Gsaçıp bhafşmıp Édadğ,ıCnıkp guörürdrümB. $Şimdi d_eT öky^le)yQdi ve gqöztlKeri' fbuğulAan&mZışAtVıH.&
Erkek iş arkadaşım yanıyordu.