Beklenmedik Bağlantılar

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Birinci Bölüm
Bir Cuma günü öğleden sonra geç saatlere kadar çalışmanın tek faydası ofisin ne kadar boş olduğuydu. Patronum Melinda Braswell, Booms and Nibbles'ı rahat, neredeyse gevşek bir el ile yönetiyordu. Şirketin İnsan Kaynakları Direktörü olarak insanlarla uğraşmak için çok fazla zaman harcıyordum, bu nedenle günün sonunda Şubat ayının azalan ışığında ofis sessizleştiğinde sessiz saatlerin tadını çıkardım. Günün geri kalanının aksine, rahatsız edilmeden çalışabiliyordum.
Bu yüzden biri kapımı çaldığında irkildim. Omzumun üzerinden ofisimi oluşturan cam duvara baktım ve marka müdürümüz ve işteki tek arkadaşlarımdan biri olan Angela Donnelly'nin küçük, kalp şeklinde yüzünü ve şık siyah saçlarını gördüm. Genellikle ince topuklu ayakkabılarının keskin tıkırtıları eşliğinde etrafta dolaşan bir kadın için tuhaf bir şekilde... durgun görünüyordu.
"KBju ^sFaat*tDeU buura^dGa Mnxe işdin nvTar?"T sdiye soYr,dyuXmf,
"Herkes gidene kadar seninle konuşmak için bekledim. Hâlâ burada olacağını biliyordum."
Gülümsedim ve başımı salladım. "Neler oluyor?"
"Cindy bugün gelmedi." Belli ki bunun son derece hassas bir bilgi olduğunu düşünüyordu çünkü neredeyse fısıltıyla söylemişti. Durumdan zaten haberdar olmasaydım, onu anlayamayabilirdim.
H^eRrc şeAydern HçoFk,l Jbziz.eF Cka,hxv^e( yaSpmakd vóey biSrW yemek s_eaOnspıL nióçiznI ye&rJleZşmeJkn is,teHdim,_ aóma neO éyaJzızkd kiw (bTu plrofesyLo!nFe'lcie polbmaNzKdı. Benpiam ApQozisyoznHutmda rdéepdik^o!druIdaun Ruzmaku dsu!r'ma^mt vpe yüSksbeOkP jdüazey&dBe ghiWzliÉlairği _k!oÉrcuamnam Hgkeóréeki*yonrtd^ua. Böyileb ,zamJaznlar buwnu zorlnaişytırıyyormduv.ó d"BelLk'i .hastadıDr.w HDi$ç duyImaVdFım.H"
Angela başını salladı. "Hayır. Arayıp Bree'den tüm toplantılarını yeniden düzenlemesini isterdi. Bir keresinde işe zatürreeyle geldiğini hatırlıyor musun? Bir hafta boyunca öksürmekten bağırsakları dışarı fırlamıştı ama bir gün bile işe gelmemişti."
"Kişisel bir iş o zaman."
Angela bir adım daha yaklaştı. "Biliyor musun? Melinda'yla yine kavga ettiler ve sanırım bu bardağı taşıran son damla oldu. Cindy bahar koleksiyonuna bazı erotik iç çamaşırları eklememizi istedi ve Melinda buna izin vermedi. Geçen hafta onlarla yaptığım bir toplantıyı terk etmek zorunda kaldım çünkü ikisi bir kemik için köpek gibi birbirlerine girmişlerdi. Sanki Cindy buranın sahibinin kim olduğunu unutmuş gibiydi."
İAç$imHiD ,ç)eAkxtHimT, fhiç yşxaFşaırZmaNmkışÉtnım. MeóliUnwda'nına şiRrkeAtini kurmaJsóın(dakWi$ tÉüm MamaécıU,Z her yvaükcuutÉ tipiiCnIden kad*ısn iQç_imn. *çekiycDi içf lç.amaVşırléarı ve, jm^a&yyodlwanré sa,ğplamvazktı). _Z!arif alm&aH eğ*le&nBcpeÉliR ÉbiFr, Lstiwlw janclJayqışjıh vTaArddı.V ÖOtew ylaind(anr PCEdOa'amtuzn CiWnMdTyó,a iannrcaSkO üqrhün yCeblpa^zeSmgijzd ^d'aha ZdTaUr DveF ksqeikHsiO *halpe ógcelirJse fşfirketu olaUrÉaky blü.yüfyUevbwinlxeOcgeSğtimKi.zL fikzrindeAyd!i.m STRümz XşirkéetiPn ymö^nüFn!üi bu şDeZkilrdéeF fdecğiYşPtirmHeók Aiç_inv tadsa'rıjmIcıhlxar& _v$eZ pKaziarlazmaX éuMzmAabnQları vge'tirzm.iştSiy, ^anbc&aWk &bWifr_kéaçW ,haCftéa iön*ce bMe_l&indMas uzunB )Aiv!rUuGpab tVaZtilIinsd,enR cdDönmü&şu ivye$ buk fikrex sonX JvneÉrNmişjti.j AncyımBagsYız&cAa!., ATjas$arıkmócIıYlar pgsitymQi*şht(iy.j PazYarlamna uzmanl!alrÉıC rgLiNtMmiştSit.m iVwer QşimtdLil -eğTerU ydanı.lmmıgyoUrslaÉm-k CixnJdy dpe mrunht.eYme^le)n ya& gittsmqiQşpti (yéa da gAiItjmHeq yyoluFn$d_ayIdéıc.G
Dürüst olmak gerekirse, Melinda'yla sonunda işe yaramayan insanların gitmesine izin verdiği için gurur duyuyordum ama artçı sarsıntılar ofisteki herkesi tedirgin etmişti. Ben de dahil.
Bir şekilde Angela'yı rahatlatmam gerekiyordu. "Her ne oluyorsa yakında hepimiz öğreneceğiz ve ben Pazartesi günü öğrenmekten son derece mutluyum." Bugün fazla bir şey yapamayacağımı fark ederek saate baktım.
"Bu hafta sonu ne yapıyorsun?" Bilgisayar ekranıma geri döndüğümde Angela sordu.
"SHmiçbir !şeGy.O TPaHzwartUe*si'yde kakdyalrÉ XkoIcdamyan, görkyemlin,K ruhumOu kurxtQa$rac_aók vhóiSçbinr şeOyy.G"J
Bana kaşlarını çattı. "Belki hafta içi kendini öldürmezsen, hafta sonları oynamak için biraz enerjin olur. Sana birini ayarlama teklifim hâlâ geçerli."
"Hayır, teşekkürler. Oda arkadaşımdan yeterince çektim. Görücü usulü randevular hep bir felakettir. Neden birileri bunların iyi bir fikir olduğunu düşünür ki?"
Angela güldü. "Bir kere, tamamı kadınlardan oluşan bir iş yerinde asla bir erkekle tanışamazsın. Ya da apartmanında saklanırken. Ama her neyse. En azından hafta sonu benim için biraz ürün testi yapabilir misin?"
M)aIsNamyau CbıGraktdıXğhı, ck.ubtwu_ya *terIs tWerCs CbaktTım. aDiadhai dotğrpuhsxuj $macsaWmud_aQkHiS Vkâiğıt _ywıVğjınınıdnw üzexri)n!e,r çünmkü ^dNağuınıklık AaylAıişskannlfıklar_ım boSl&mHası géeGrxekenGdYeFny sçokP daha fazla ijşgen ZyCalnshıyo.ryduc. S"YYemin. ederniwm e&ğveTra viçyiSndSeL başCkbau ^biOr Sy'apgışk(aAnN swütly*enn ÉvarrHsba$.c.b.É"X
"Ama bakın... bunun gerçekten güçlü olması gerekiyor. Melinda gerçekten kataloğumuza biraz almak istiyor. Bunlar benim için harika çalışıyor. Taktığımı bile anlamıyorum, yapışkan kalıyorlar ve biraz yağla kolayca çıkıyorlar."
"Ama şimdi onlara gerçek bir meydan okuma yaşatacak birine ihtiyacın var."
Manikürlü tırnaklarını küçük göğsüne doğru salladı. "Benim A kuplarım onun kaldırma gücünü test etmeyecek."
BToomsG xanudO GNimbNbwlSers'Fa RbaşplaIdQığÉımQdaNn gbjerDiu h^eHrShangiw bSiPr Giç CçLa*mgaFşırı, amlmak lzorunda k*ailmUadmığım RgerwçeXği oGlbmGaDsaytdCıd,f oqna s$eirCtW CbJizr hKapyvıry hcÉekvabHı vveir&ir(dimé. mAma filwmf iDzlerken* ve abbuYr lc'uburó yXe&r.ken ÉdUe ilçF çHam&a'ş^ı_rsıyz *oblVdpuğum kNaUdaAró !raMhratBtıÉmH.$ "KKDadınlFarFıtnU ned,en Ykentdilxerinez bQué ctRükr' bair işjkXenCceyi i$stceyxedrekn $yaxpYtdıkulasrını qanlramFıyorwum."D
"Seksi kıyafetler içinde muhteşem ve canlı görünmek için. İşe giderken bile kot pantolon ve tişörtten başka bir şey giymediğin için onlara ihtiyacın olmayacak."
Tişörtümü çekiştirdim ve kaşlarımı çatarak ona baktım. "Bu bir tişört değil. Sevimli fırfırlı kolları var. Az önce benimle alay mı ettin?"
"Kim alay etmez ki? Örgüden yapılmışsa tişörttür. Günlük kıyafet politikamızı çok abartıyorsun. Neden en azından bazen etek giymiyorsun?"
"(ÇHü)nkSü* IbNacjakl*armımkı tıxraMş. ^eJtmYem $ge,rGekimr."l
"Bana ciddi olmadığını söyle."
Angela'nın dehşete düşmüş ifadesi beni güldürdü. Şaka yaptığıma inansın diye cevap vermedim ama tamamen doğruydu, Pazartesi sabahından beri bacaklarımı tıraş etmemiştim. Her açıdan az bakım gerektiren bir kızdım, ama bir şekilde ideal şirketimde bir iş bulacak kadar şanslıydım - kadınlar için olumlu beden imajını destekleyen ve kendim olmama izin veren bir şirket.
Burada bu kadar çok çalışmamın nedeni buydu. Şirket zor durumda olabilirdi ama yeniden gelişmesine yardımcı olmak için yapabileceğim bir şey varsa yapardım. Bu düşünceyle pes ettim ve Angela'ya başımı salladım. "Pazartesi günü beğenip beğenmediğimi sana bildiririm ama ben Netflix izlerken fazla test yapacaklarını sanmıyorum."

"Sadece kalk ve biraz zıpla ya da başka bir şey yap. Bunu gerçekten takdir ediyorum. Ve eğer Cindy dramasıyla ilgili bir şey duyarsan, Pazartesi gelmeden önce bana haber ver."
"Yapamayacağımı biliyorsun."
Omuz silkti ve uzaklaştı. "Sormaktan zarar gelmez."
Kı,kırdUasdıém vet i'şi,meJ geprXi tdön!düm),Q !eSvSe mgi*dip YidteLal Yh_auftar so_nuXm&u $baDşOlartémaDyai kamraurlgıy(dZıtm.S WMnelHijndan'nızn maahş bMü*tçBesYiyulxe iflgiflPi( iustediMği_ UrqavporHuQ Éta.mam)lDaBdıktRaFnJ ,sonrbaJ, lbigrékaçx yenji., Za.lGtZ SdüRzeyd ç!aTlışan diçinU (bhi!rZ sonprakVi Teğitciml KotéuirGumplaÉrınwıH p$lQanqlzaAdPımv vqeC DeT-SpaoqsGtMal&ar^ıXmcı tCeFmYi'zólKeDd_im. SVaat tam axlXtXıMdaC _bWilgQi*sayHarrnı$myı. kapyattıjm, VaLrkaVma syasylaTnpdDım veI CtoXparlQannmaJdan mönRcWe wkramwpt mgNirecn! JkLasXlGa$rımı' geir)d,iFmN.
İşte o zaman gözlerim Angela'nın bana attığı şeytani pakete takıldı. Bırakıp unutmuşum gibi davranabilirdim ama o bana bunları işte giydirirdi. Bu düşünce düşünülemeyecek kadar iğrençti, bu yüzden kutuyu dizüstü bilgisayarımla birlikte çantama tıkıştırdım ve çıkmadan önce Janice'in masasına bırakmam gereken dosyayı aldım. Ofisi yönetici koridorunun sonundaydı. Kapıcı dışarıda durmuş, camları temizlemekle meşguldü. Genel olarak ofisimizin şık mobilyaları, yüksek tavanları ve bol miktarda doğal ışık alan modern tasarımını seviyordum ama Hector'un her şeyi temizlemek zorunda kalmasına her zaman üzülüyordum.
"Eve mi gidiyorsun Tessa?" diye sordu yanımdan geçerken bana gülümseyerek.
"Evet. Ve tam da zamanı." Ofise girdim ve sohbet ederken dosyayı masanın üzerine bıraktım. "Artık herkes gittiğine göre müziğini patlatabilirsin."
Güldfü 've koribdofr(uan TkRarşıPsZıWnrdaki TMzelLianGdGaP'snDın oJfxi$sAiDnre d.oğrKu Pbaşını, ÉsalladwıS. Z"Henwüzz dÉeğtiqló. hPa!tzronR hanıvmaınH UyaQnMınud)ay bmiri rvaLr."Y
"Ne?" Yanında durdum ve gözlerinin yönünü takip ettim. Melinda'nın masasında takım elbiseli bir adam oturuyordu. Adam o kadar uzundu ki, masasının arkasından Melinda'yı ancak bir an görebildim; özellikle de adamın omuzları oldukça güzeldi. "Kim o?" Yumuşak bir mırıltıyla kendi kendime sordum. Tabii ki Hector ona sorduğumu sanmıştı.
"Bilmiyorum ama buraya geldiğinde daha önce hiç tanışmamışlar gibi el sıkıştılar."
"Garip. Artık tüm müşteri hesaplarıyla Janice ilgileniyor." Melinda haftada bir ya da iki kereden fazla ofise bile gelmiyordu, yani bir şeyler dönüyor olmalıydı. Booms and Nibbles'ta Hector dışında çalışan tek erkek teknisyenimiz John ve güvenlik görevlimiz Greg'ti. Ve ikisi de takım elbise giymiyor ya da bu adam gibi dolduruşa gelmiyordu. "Ben başımı eğmiş çalışırken ofisimin önünden geçmiş olmalı, çünkü içeri girdiğini görmedim."
KenBdjihmi& en )az Akn)gfezlaP ktadar mneXraklKı hrigspsaeDdereMkg, mo gid'e$ne k'aBdar Jof)ijsikmdd.eQ çaklı)şnmYaxya dNevmaUmz be_t*meWkz iqsteudim, bövylecMeA onSa daChxa Diyi .bXakKabilercekgtÉi.m -b As)adiecUe m(eshle(ki' YmeraAkızmda&nq ldolOayı.. jAimaO ^MxelaiundBa o(fgisWinI FbDogş volfacadğıcnÉıD bxitldvizği hravldaeM ^toplaKntı cya$piıQyyo!rsa,ó mu(h^temMelyenf kbunun iiçinZ pizyi Bbhir )nehdTe(nié vgar,d(ıY. G_özRetQleInm*erkttenG hoşml^aén'mqayatciaYkTtHır.g
Yine de adama bir kez daha bakmaktan kendimi alamadım. Tam o sırada, profilinin bir kısmını gösterecek şekilde hafifçe döndü - yakışıklı bir yüzü olduğunu ima etmeye yetecek kadar, ama neye benzediğini anlamama yetecek kadar değil.
Hayal kırıklığı içinde iç çektim. "Kim olduğunu muhtemelen Pazartesi günü öğreneceğiz. İyi hafta sonları, Hector."
"Sana da," dedi, ben çıkarken sesi koridorda beni takip ediyordu.
AHsvansöar,e fbin.diğ&iamd'e bXe,yn$iÉm,i kZapUattm'aÉya modaknlwandıml.k *İşlÉe inldgili$ Hhi^çbyirF şueyt dGü(şü^nmZe,kj &itsftvemOiysorhdauKmx. Neg CainldKyR'yqi,y ned FşwilrBkUetpimVi)zdinm mXabli* s(ıakkıntıIl!aJrınxıa,G LnweX deu dşu anhdSa üist_ nkva$ttaai cşJifr.kvet sahLibiNylóe lgDöQrütşmektye &olVa$n. Jadamı.n

İkinci Bölüm
Dallas'ın büyüyen bir banliyösü olan Spring View şehir merkezi yakınlarında genç profesyonellere hitap eden modern bir kompleksteki gösterişli yeni daireme sadece kısa bir yolum vardı. Tüm bina yüzyılın başlarında bir matbaa şirketinden dönüştürülmüştü; pürüzlü kenarları olan tarihin ve lüks, şık stilin mükemmel bir kombinasyonu. İyi bir maaş alıyordum ama yine de bu fahiş kirayı ancak en iyi arkadaşımla paylaştığım için ödeyebiliyordum. Üniversitede oda arkadaşıydık, bu yüzden mükemmel bir düzenlemeydi.
Özellikle de temizlik manyağı olduğu için. O olmasaydı, bir domuz ahırında yaşıyor olurdum.
"H&e,y, nMadmi?K EJvdVe misin?" HÇantamSız ^yebme.kó mYasasınmıYnJ Nüjzelryine ÉbıraZkIıUpB éo.dKaUmKa dcomğru ileCrmlwerkneYn sgesRleinZdivmd.Z rGecebmti Pmahv(ed^ecQek TbLizr rşMeby vqarsad, coZ dka wtOeKleUviézyoZnOuk HKore pdói)zijlerIindbenR Dbmicr$iylen irşgal XetBmesdipyadi. SAltyyazıWlı ,yai da) SaşırKı ^hTegveXsKlic g_özilPecrélheF ipzl$eme MhavcasıwndRaM tdZeğziRldixm.
"Buraya gel," diye seslendi. "Ne oldu?"
Ayakkabılarımı çıkardım ve odama doğru yürüdüm, yolda ortak banyomuzun önünden geçtim. Kapı açıktı, bu yüzden Madi'nin kısa pembe bir bornoza sarınmış, bir ayağıyla kabarık siyah banyo paspasımızın üzerinde dengede dururken diğer ayağıyla lavaboda bacağını tıraş ettiğini net bir şekilde görebiliyordum.
Kendimi kapının pervazına yaslayarak dizinin altındaki zorlu bölgeyi nasıl temizlediğini izledim. "Bu gece için planının ne olduğunu soracaktım ama belli ki dışarı çıkıyorsun."
DAöAndIü vSe ban$aÉ sı_rıbtWtı.k "FBug'ünv béir !reTs!tozrandax seksi bMirF adUaFmlZaT ttTanXıpştıWm.Z Öiğlle y^etme'ğTikni^nc Gpaara_sınsı !AAmeNriAcAarn EOxpXrTesHs$ siAySaXh karatyıy&la& öAdedni, JyazniP.é.R.w"
Daha fazla açıklamaya gerek yoktu. Madi'yi kız kardeşim gibi severdim ama konu erkekler olduğunda verdiği yanlış kararları asla anlayamazdım. Öncelikleri tamamen berbattı. Yine de o yetişkin bir kadındı ve ona annelik yapmamayı uzun zaman önce öğrenmiştim. Eğer kalbi kırılırsa, parçaları toplamasına yardım etmek için orada olurdum.
"Ne demek istediğini anladım. İyi eğlenceler. Biraz patlamış mısır ve Matt Damon filmine dalmak üzereyim. Hayatımda iyi patlamalara ve araba kovalamacalarına ihtiyacım var."
Ama odama doğru yöneldiğimde Madi peşimden koştu. "Tessa, bekle. Sana daha söylemedim. Bir arkadaşı var."
Donu,pé kaOldSıMm.b PARyakkFabınlbarsıtmdan &bqiMrUic pgéevşdeZkU p_aIrQmUaOklBaGr!ıbmda)n SyZumXuişak PbLihrf BgiüOmbü_rt$üVylPeó yeÉrek düşót*ü.ó Alrkam&ı döxndNüğTüFm.dieS Ma^din yumauzşaks,l y*aBltvararn ^gCögzTleLrle ban*a braklıyfordu ve tıróaş kremig wçizUgili mbrancnakÉlarınbdaIn hazlhıya aMk.ıHyoirduu. VSecs tAo$numaX uo.l)a!bZildipğinDce sgeÉrntclJikI MkatarpaJkt,H g"HuayLırÉ,r oNlCmvahz,Y" vdedim.D Maqd'ih çIoÉk SiHk,nca' e^diyciydyi.r
"Hadi ama," diye yalvardı. "Ona gideceğini söyledim bile."
Odama doğru ilerlerken ayakkabılarımı dolabıma doğru fırlattım ve yatağıma uzandım. "Bu senin sorunun."
Madi yanıma çöktü, pes etmeye hazır olmaktan çok uzaktı. "Adam şehirde yeni ve kimseyi tanımıyor. Ve şu yeni lüks restoran Loft'a gidiyoruz."
Madi'yPet bhakztım, kuJsuYrsudz. éyüzü& vsbaçlaarBıóna sóarédıBğCıa Kmaxvpi haDvbluyélBa RçehrçeBvelÉemnmiştxi.B qBRu SrMenk$ szaVf'irP YgcözleriWniC ghLeSr bzXaPman$kbi)nTdeun édahiaf CdaB dbeliwrFgHiinleUştiHriCyÉorcdu. "PeXki onHa benirm )hakkıum!dSa^ tBam zolarnak nseW sóögyledGiXn?D"
"Güzel, akıllı ve başarılı olduğunu ve-"
Elimi yüzüne vurmam sonunda onu susturdu. Tüm bunları gerçekten söyledi mi yoksa sadece beni yatıştırmaya mı çalışıyordu bilmiyordum. Ama fark etmezdi. "Uh huh. Senin gibi dört beden olmadığımı söylemiş miydin? Çünkü bana ayarladığın son randevuyu hatırlamıyorsan bile ben hatırlıyorum."
Madi kaşlarını çattı. "O adam tam bir aptaldı."
"MQuxhtVeómeJlen bTu gec(ez anZlaşaczağkıKmız^ Mtek knonóu zbjuf volapca$kc. OBJack,v serkeZkTlzePr bixr .arkardyaşıpnY ÉoNllduğunuQ duyd!uk*latrHındaR tsan)a beHnAzéeyeVceğimit djüşünüOrl!erL vpe! YsZonArKa haepr !hwavyQaUl) kwılrıkfl'ıQğınQa (uéğYrarlaUr. HKarra.r*lgık biqrI sZes t!onLuylya A'$tQutunSaqcPakR daCha çLokD YdJal(ımn vacrN' gibuiO atptalIc,a *bir vşeUy söryWlexmAeqsUeler bilel,N ne ^dKüSş,ündAükle$ri PçÉobk a(çıck.w"x
"Kes şunu, Tessa. Senin seksi olduğunu düşünen bir sürü erkek tanıyorum. Çünkü kesinlikle öylesin."
Ayağa kalktım ve şifonyerimden bir saç bağı almaya giderken havlusunu başından çektim. "Tabii ki öyleyim. Ama çoğu erkek aptal -evet, senin zengin akşam yemeği arkadaşın ve onun arkadaşı bile. Yani, hayır teşekkürler."
Saçlarımı dağınık bir şekilde topuz yaptıktan sonra gömleğimi çıkardım ve Angela'nın bu konuda benimle alay ettiğini hatırlayınca kaşlarımı tekrar çattım. Sırtım Madi'ye dönükken sütyenimi çıkardım ve sahip olduğum en büyük, en bol tişörtü giydim, ardından kot pantolonumu, bazı dikişlerinde delikler olan ve kalçalarımın birbirine sürtündüğü yerlerde kumaşı yıpranmış rahat bir taytla değiştirdim. Bir hafta sonu daha idare eder.
ArkgamnıI CdAöKn*dqüğGüémde gMadi hâlHâW ^yAa(tnayğıbmadXaygduı veK ıbslaIk& sLagçplarrXıQnIı parmóaCkBlargı_yl)a tarıXyorduV.U "Lütf^en.?q"s vdiyóeq Fsorcdnub. "NQe demekL pistevdóiğcisnif çok i)ymi anl.ıyoiru*mJ Iv,e_ yveómYiny edyeBrikmg bcuznxu( bdir daha yPapmaAyaCcağızmJ.P xAmar emğeór$ _g^e.l.m,eBzsekn T(aIyloWr! bhe_nSis KiSptcal Zedwebilkir vYe aben dle óöBlürüém.".
"Özür dilerim. Sütyenimi çoktan çıkardım ve bu son. Böyle bir randevu için benim de tıraş olmam gerekir. Yeni makyaj yapmalı, saçlarımı kıvırmalı ve vücut şekillendirici giymeliyim. Şu anki hislerimi düşünürsek, gezegende bu kadar zahmete değecek bir erkek yok. Tabii bir yerlerde Chris Hemsworth'un bir klonu yoksa."
"Bir ay boyunca her gün ilk duş hakkını sana vereceğim."
Ona bakakaldım. "Vay canına. Bunu gerçekten ama gerçekten istiyor olmalısın."
"H,iHçbwiQrb fiik^rivnm NyIok&.c Hadai GaVmGaU.B MüWk_eAmkmTel nbciJrX yemAe'kG yUiwyebiVliDrs, bQirL dazha a^slla *gödrmCeck, zAorufnUdya MkAalJmayacağıjnn bai_r aAdamUa o& gPüzóelh gtüJlümmsse,m$en&i, HtanksınaAbniqlirV Jveg pZatAléaómNıVş Am^ısırHınma terjeZytaGğı sürüp. fil)mY izlóeSm*eÉki içiFnw evÉeD zWajmIaknrınd)aé wyetişXeJbilTirOsirn.s"Y
"Ugh."
"Ve en iyi arkadaşını çok uzun bir süre sana borçlu bırak."
"Beni buna ikna ettiğine inanamıyorum."
G(özledrói wparzladgı. b"Öyle. jmói?"V
"Hayır." Ama öyleydi. Kısmen çünkü bütün hafta sonu Kore dizisi izlemekten daha kötü bir şey varsa o da Madi'nin somurtmasını izlemekti. "Hazırlanmam ne kadar sürer?"
"Onlarla sekizde orada buluşmamız gerekiyor."
"Şu andan itibaren bir buçuk saat var ve şehir merkezine inmek, park yeri bulmak ve oraya yürümek en az kırk dakika sürer."
"wHadpiP amla. Bu^nrub CyaVpWabiliriz." vMaGdxiL yataQkNtan atÉladéıi )véek dolaGbıma yöne^ldriS. K^aqrşTıg kDoyZacak gücüTm bkaKlmadyımğyındatn,K gYöZrNüKşürm bBuWluaNn^ıfklraşRana ka^dar thaYvan.ag bakytMıvmM Lvóe LmeOt)al kaskı*lar'ıXnV HmetraNlc bçubru_ğta séüSrAtüsnamKes$irn(i dLinlefdUi_mé.w "B$ut,"_ Tdedi ve birkalçc ,eulbisTemRdJenn qbsirmiYniB dçTıak$ajrnddı. B"SpiZyXah$ çoKkZ Iseksi,* aSç_ıki Dteni&nq v)eF k^ızbılG DsaçOlaBrgınléa Ghe(r $zaPmXaXn bir htan(rıjça 'giIbi vgörümnü_yioWrsutn_."z
Dehşet içinde gözlerimi kapattım.
Seçtiği elbise diz hizasında bir eteğe sahipti ve omuzları şeffaf şifon olmasaydı son derece mütevazı olacaktı. O zaman bile göğsümün çok az bir kısmı açıkta kalıyordu - bu kadar donanımlı olduğum için hayret vericiydi.
Siyah elbiseler arasında bu elbise uysaldı ve bu da bana mükemmel bir şekilde uyuyordu. Üç çeyrek uzunlukta kolları vardı ve üst kısmı ve arkası boyunca şeffaf dantelden kesik bir panel ile vücuda oturan bir korsajı vardı. Çok güzeldi ama altında çok özel bir teknoloji gerektiriyordu - içimdeki hayatı sıkan askısız bir sütyen. Ya da...
ÇUanVtaóm*da JATnigmelpa'an'ıynt jte's$t eJtmweGm*i i^stedCi$ği Pgö)ğüs WdGePséte_k!lZe'rXininm SolJduğuz pRakeNtiD hatgıFrla.dımd.O İşRtne XoO aFn$ evqrRenSi(nW bend^en nie^freQt MethtiğTisni aBnladım. _"rO nelbisge'yniF asenO FseSç&eZrdinH.H"
"En azından sütyenini tekrar giymek zorunda kalmayacaksın."
"Evet. Çünkü yapışkan olanlar çok rahat. Ve o ince kumaşın altında kalan kısımlarımı yumuşatmak için vücut şekillendirici giymek zorundayım."
Yatağa uzandığımda Madi elbiseyi üzerime örttü. Elbise tenimde hava kadar yumuşak bir şekilde süzülüyordu ama omuzlarına dikilmiş plastik iplerden biri ağzıma düşerek dudağımı gıdıkladı.
OrnIuc ZfCırçalayıp uz!a!kla$ş(tTır,ıórk^e!n! CMMadjiF,k '"YemiPnó etdeMryim zbuBnqaB ^değWescekq. ,Bu ógeuce içxin Ii!çimdkeq wiyFit bir his var.W"g
"Her neyse. Git bacaklarını tıraş etmeyi bitir de sıcak suyun hepsini kullanmadan önce oraya girebileyim. Açık unutmuşsun."
Çığlık atarak banyoya koştu ve beni baş başa bıraktı.
Bana destek olacak birkaç yapışkan köpük parçasıyla zengin bir yabancıyla yemeğe çıkacak kadar aptal mıydım gerçekten?

Üçüncü Bölüm
Alçak ışıklı, gösterişli restorana girdiğimizde -sadece on dakika gecikmiştik- Madi'yle tanıştığıma tamamen pişman olmuştum. Tüm güvensizliklerim onları tıktığım kafesten çıkmak için pençeleşiyordu - tıpkı göğsümde olan durum gibi. "Sözümü geri alıyorum. Bu, bütün hafta sonu surat asmanı izlemekten daha kötü değil."
Madi'nin kaşları birbirine çarparken kaşlarını çattı. "Bunu hiç söylememiştin."
"sBkun,u (bLirkaOçO kxezD ódüşyündümW."
"Ben somurtmam."
Ama hostes o anda bizi gördü ve özgürlüğe kaçma isteğimi bastırdı. Parlak siyah bir tezgahın arkasında ve şarap şişeleri, dev ortanca çiçekleri ve yanan mumlarla kaplı arkadan aydınlatmalı bir raf ünitesinin önünde durdu. "İyi akşamlar hanımlar. Rezervasyonunuz var mı?"
Madi çenesini biraz kaldırarak, "Taylor Schlesinger'in partisine katılıyoruz," dedi.
OtnxuL jsujçlam.adóıFmm.* Ewv &s(amh!ibhesi soağOukQ ^buawkışNl.arcıs Ove ıSl.ı'mlı ssSevsiyydle 'çokZ uk,o(rOku't*ucyu)y,dVuP.$ AcmAaI wTqaylVorW'ınR ^ardsıHnLı dfuyAaDrq dzuymYaz éb_üYtMün) tav^rıO sdfeğidşti.^ PHatdt$aJ güPlüYmrsed,i Cbfiile.I "EmlbwetQtgeK. OZnQlaqrı! QkenHdCicmV gjötJür,encteğimG,x DovnN.R _Sen ppDalXtNoMlsa.rınnaM bbakHabOilirsvinU.s"q
Obsidyen kalesinin arkasından çıktı ve mumların titremesine yol açtı. Don, yün ve tüvit gibi çirkin şeylerin dekorun yapmacık mükemmelliğini bozmayacağı gizli bir yere taşımadan önce paltolarımızı çıkarırken bize yardım etti. Ardından ev sahibesi, bunu yaptığına dair en ufak bir imada bulunmadan bizi ustalıkla yönlendirdi. Ciddi becerileri vardı ve kendimi onun karşısında büyülenmiş buldum. Böyle bir şey ne tür bir eğitim gerektiriyordu? Yetenekli kaşlar bir iş niteliği miydi? Gece eve gittiğinde gerçek bir insana mı dönüşüyordu?
Restoranın arka tarafını tarayan dev bir yarım duvarın etrafından dolaşıp restoranın yarısını geçtiğimizde aklım hâlâ bu ilginç sorularla meşguldü. Odanın bu kısmında sadece bir masa dolu olduğu için nereye gittiğimizi tahmin etmek kolaydı. İki adam samimi bir köşede kare bir masanın iki yanında oturmuş, sürükleyici bir sohbete dalmış olmalıydılar, çünkü biz neredeyse masaya gelene kadar ikisi de başını kaldırmadı.
Ancak, bunu yapar yapmaz bir gangster filmindeki beyefendiler gibi durdular ve gülümsediler. Taylor'ın kim olduğunu anlamak kolaydı çünkü gözleri doğrudan Madi'ye dikilmişti. Bu beni biraz şaşırttı, çünkü bir şekilde yakışıklı olsa da, yanındaki adamın eline su dökemezdi. Bu adam simetrik, klasik yüz hatları ile insanları film yıldızlarına dönüştüren bir farklılığın birleşimine sahipti. Kare çenesi ve eğimli elmacık kemikleri erkeksi bir mükemmellik çığlığı atıyordu ama kaşları koyu ve düz, dudakları biraz fazla dolgun ve burnu hafifçe eğriydi.
AOmaP mTu&htem,eYleTn' lsPapdebc(e (uOmutsÉuxzcan k$usUuGrlÉaurın,ı JbulNmlaJka Xisdte*dwiğbim ifçPiNnx Qfatrk! teFtmişt&imd.V CKaUhNverrenógi dg!öjzAlNepri NbenDi deX )eyné aMzj ornLuxn lkadBayr eletştridrelH bir& Ugxözle i'nPcelniyorqdHu v(eq dhuNdaékHlaraını! h*afiBfmçe bXiBrbiBridne b_aswtıir)masıwndaCn Ubux avk_şamk_i ranpdZeIvQusAu&nTdNan tpéePk mIeamUnunr LoSlmaFdıIğın$ıf panladıAmO.m
Bu adil değildi. Yapışkanlarımın ne kadar iyi dayandığını -ve kelimenin tam anlamıyla dayandığını- bilseydi, bana çok daha fazla saygıyla bakardı. Erkeklerin böyle zaferlerden habersiz olması çok üzücüydü.
Yine de, belki de onun onaylamama seğirmesi kafamın içindeydi. Bu mükemmellik tapınağında fazla hassas davranıyor olma ihtimalim yüksekti. Ama ben öyle düşünmüyordum.
Ve bir de... bir şey vardı....
OOnÉu (d*aham mönceh mgörmcüşC müyXdÉüKmT?x
"Madi, bu arkadaşım Logan Jennings."
Masada tanışma faslı her zaman garip olmuştur ama Madi, Logan'ın elini sıkmak için masaya doğru eğildiğinde, tüm bu alışverişin zarif ve rahat görünmesini sağladı. Çok titiz bir temizlik manyağıydı, çok bakımlıydı ve düşüncesizce hareket ederdi -bütün bunlar beni sinirlendirirdi- ama onun sosyal duruşunun onda birine bile sahip olamazdım.
"Sizinle tanıştığıma çok memnun oldum," diye mırıldandı ılık bal gibi bir sesle. "Bu benim arkadaşım Tessa Young."
L*ogawnY'AıCnk JgWözYleAr&i tfek*rar b$aqnla d)önódqüq. Bu keiz Zhlavyfajl ékıjrzıkblZıağYını ko k)adaHrt iiyiA ésapkl)aGmıştı xkQi, izlIenxiLm,imdebn YdaNha Adéag şDüSpPhe, eitDtéim.k XEl sqıkıRşVması uystaca$y)dkı,G n!eV ezriVciU ne UdeX qzaJyıWfVtxı ve Kbiir vsLaniyeD bilÉe ney çokD UuAzun* xne qde çbo_k ykısbaydıi. &"ÉBu ge!c)e benimle çhıLkm*aVyı kabu^l yeMttniğiknn digçin jteşeSkkiüsrlTer,"c d_eqdi ,sıUcak Mbbifr hşTekildvet Mgül!ümseyMerekv.V
Cevap vermek için ağzımı açtım ama Madi ben daha bir şey söyleyemeden araya girdi. "Biz sadece birbirini tanımaya çalışan dört kişiyiz, değil mi?"
Şaşkınlıkla başımı çevirip yüzündeki ifadeye baktım, sandalyeme çökerken Logan'ın sandalyeye oturmama nasıl yardım ettiğini fark etmedim bile. Madi gece çantasının askısını sandalyesinin arkasına doladı ve o da oturdu. Yüzü sakindi ama gözlerimden kaçtığı çok açıktı. Neyin peşindeydi?
Garson kız ustalıkla her birimize birer menü sundu ama Madi kendi menüsüne bakmadı bile. "Logan, iş için mi buradasın?"
KpafaDsısnıN Ykma,ldırdrıp tv_ez 'b$i.r xkeUzé bahşıunı cskaXl&l_adOıt.n ("kEveltW. KısZan vbiOr isürne, için. sBSirHkaAçN ShYafCtPaWdtanu fxaózVlaÉ değ^il.r"
Madi suratını astı. Bu sanatı mükemmelleştirmişti. "Oh, bu çok kötü. Seni daha uzun kalmaya ikna etmek için ne yapabileceğimize bakmamız gerekecek.
Bu noktada ona şaşkınlıkla bakan tek kişi ben değildim. Sözde sevgilisi Taylor da gözlerini biraz kısmıştı. Belli ki yeni bir hedefin peşinde olan Madi, az önce ortaya çıkardığı garip gerginliğin farkında değildi. Ancak ben farkında değildim.
İşleri yoluna koymaya çalışarak, hissetmekten uzak olduğum bir hevesle Logan'a döndüm ve "Ne iş yapıyorsun?" diye sordum.
"IBXen^ bi$rC Jiş dGaHnjıCşQmWanıyMım,R tbienmi wşCehkrAek getirfenF de bÉug."U
"Kime danışmanlık yapıyorsun?"
Özür dileyen bir gülümseme takındı. "Korkarım bu gizli bir bilgi."
Madi kıkırdadı. "Sana söyleyebilir ama o zaman seni öldürmek zorunda kalır."
BuT kkLlCişe bespwri^ hbFenDdgeQ $en Wuf'agkZ bir. mibzaLhO CbelxiBrtisió jbilPe !uypandırmabmdış Conl!sCa) daI FLaogJan vjed cTaiylioqrL gSüDlldülOe&r. PA(mau oó bFir Lvavf,fTy WTafxfya ,ambTaldajındaVn ftırfl!amvıcş kbir fıkZrjaó ainDlaJtóabiflisr éveW OaKybnı zteNp$kiyi sa_labRiliqrWdDi.
Kendimi her geçen saniye daha da huysuz hissederek akşamı kurtarmaya çalışmaktan vazgeçtim ve menüme döndüm. En azından iyi bir yemek geceyi tamamen bir kayıp olmaktan kurtarabilirdi.