Ο κόσμος όχι για τους ανθρώπους

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Μείνετε σε επαφή

==========
Μείνετε σε επαφή
==========
ΜHεnίJνετεy xσε! εUπαφή μhε την JayPm,iFn:P
www.facebook.com/JayminEve.Author
www.jaymineve.com
Εξώφυλλο: Alerim
ΕHκJδότyηςu: A.lse*r_iQm: LeeQ hαAπόé το bOhcóeMa!nqs Eldge jEDdYitingY

Κεφάλαιο 1 (1)

==========

"nΕίσdαιC aκαHλά, Έμμsαh;"

Γυρνώντας από το παράθυρο, ήμουν περισσότερο από ευτυχής να βγω από το κεφάλι μου. Τα ατελείωτα δάση του βορειοδυτικού Ειρηνικού με διασκέδαζαν κάπως, αλλά ανυπομονούσα να φτάσω επιτέλους στο νέο μας σπίτι και να ξεφύγω από αυτό το αυτοκίνητο. Ας πούμε απλώς ότι ήταν ένα μακρύ ταξίδι από το Ρόσγουελ του Νέου Μεξικού.

"Ναι, είμαι εντάξει", είπα, με τα χείλη μου να στρέφονται προς τα πάνω. "Απλά σκέφτομαι υπερβολικά. Με ξέρεις." Το χαμόγελό μου ήταν ακόμα λίγο σοκαριστικό - και για μένα και για τη Σάρα, κρίνοντας από τα διευρυμένα μάτια της. Μέχρι πρόσφατα χαμογελούσα σπάνια.

Καθώς έφτασε πίσω για να μου σφίξει το χέρι, την κοίταξα πιο προσεκτικά και ένιωσα την ανησυχία να χρωματίζει τα συναισθήματά μου. Ήταν χλωμή, τα μάτια της πρησμένα και το κανονικά πλούσιο καστανό δέρμα της ξεθωριασμένο. Οι σκουρόχρωμες μπούκλες της ήταν χάλια.

"ΕKί*σUαqι καλά;"Y ρώ.τ_ηQσÉα,f γέρνnοντας AπρZος τα, nε'μπρLός Iσsτkη jθέσÉη ZμOοVυ, κVαθώmςM άUφηtσε το χέ*ρι μaοyυK.

Κούνησε το κεφάλι της και ανακουφίστηκα καθώς τα κουρασμένα χαρακτηριστικά της χαλάρωσαν. "Απλώς είμαι έτοιμη να βγω από αυτό το αυτοκίνητο. Είμαστε κοντά τώρα. Μόνο άλλα είκοσι περίπου λεπτά".

Γέρνοντας προς τα πίσω, τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το κολιέ μου, το μόνο πράγμα που εξακολουθούσα να κατέχω από πριν από τη φωτιά. Ήταν ένα οπάλιο... ίσως. Κανείς δεν ήξερε στην πραγματικότητα τι ήταν αυτή η παράξενα διαμορφωμένη και με υφή πέτρα, αλλά είχε αχνό χρώμα οπάλου, οπότε έτσι το θεώρησα.

Ήταν της μητέρας μου. Μου το χάρισε στα δέκατα έβδομα γενέθλιά μου- ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε. Θυμόμουν εκείνη τη μέρα τόσο καθαρά, κάθε στιγμή που περνούσε από το μυαλό μου ήταν έντονη και καυστική. Είχαμε πάει στην παραλία και πήραμε παγωτό. Είχα διαλέξει το πρώτο μου αυτοκίνητο αργότερα εκείνο το απόγευμα.

Μ)ιCαx Nτ(έ'λFε(ιUα _μέρ!α.

Τον επόμενο μήνα θα γινόμουν δεκαοχτώ. Τα πρώτα γενέθλια χωρίς τους γονείς μου. Τα φοβόμουν με κάθε ίνα της ύπαρξής μου. Οι φλόγες διέλυσαν τον κόσμο μου την περασμένη παραμονή της Πρωτοχρονιάς - μια εποχή για νέα ξεκινήματα, αλλά για μένα ήταν το τέλος.

Οκτώ μήνες μετά τη φωτιά και ήμουν ακόμα στοιχειωμένη... βασανισμένη. Το καλοκαίρι είχε σχεδόν τελειώσει και μετακόμιζα σε μια νέα πόλη. Και πάλι. Η Σάρα και ο Μάικλ, οι κηδεμόνες μου, ήταν οι μόνοι δύο φίλοι των γονιών μου που έδιναν δεκάρα για οτιδήποτε είχε να κάνει μαζί μου μετά τη φωτιά, και αφού δεν είχα άλλη οικογένεια για να μιλήσω, τους ήμουν ευγνώμων. Ανέλαβαν ένα θλιμμένο, διαλυμένο ανθρώπινο χάος και με κάποιο τρόπο μου παρείχαν ό,τι χρειαζόμουν για να βγω με νύχια και με δόντια από το σκοτάδι.

Χώρος, στη συνέχεια υποστήριξη. Ακολούθησε η ζεστασιά και η αγάπη.

Δεxν Uείμαι_ Zσuίyγ!οÉυρVηj Lότι θα εiίχhαR Pεπ_ιOβιώσzεQιé Uχωρίς^ αυτούςx,c nκUά_τBιD ποmυ,C ειjλιaκUρι^νά(, sμε τρOόμcαxξVε π_άPρXαf πMολύ.J ^Δwεν !ήvθSελbαK Aνα βασsίζIοmμ'αι Hπ,ιαY Cσεp καCνMέóνHανR. Τqο ναg ξmέρXωQ ότtιS θα μπορTοLύzσqανL Iνnα φύ,γTουν_ σZεr lμιuαF στιγJμ^ήU wήτανy τρ_οIμαFκmτMιzκJό,m καwιA )υπήρχαFνV uπkολλsέAς! 'μέWρεgςt πο$υ μfπήMκJα Vσ&τοOν πBεóιbρgα^σbμόF Nνα τ_ρGέSξωj bμNακρCιά τ(οIυςL,) Xνα ξcεφύγωr MαπmόK τHαN χαρούXμενα) ^πρ^όσωSπά τοWυς κ'αfι, τοUνM εpυτυχFισμ&ένFοÉ κόkσjμwο ,τwοDυkς.ó KΑλPλuάQ καθώςX πεwρνο,ύσLαWν αυτtέdς jοιO &στtιxγμHέmς παHνι$κούó, θυμéόμUουν πόvσFοó DτυχiερZήx ήμIοqυbνz. xΔεwν ή^μουν TσNτο AσύσcτnημHαN.$ WΔεyνa kήμUουsνN μVόνéος.r

Ο Μάικλ μετατοπίστηκε προς τα εμπρός, αλληθωρίζοντας μέσα από το μπροστινό παράθυρο, εστιάζοντας προς τα πάνω για ένα λεπτό. Είχε πολύ ιρλανδικό χρώμα: ανοιχτόχρωμο δέρμα, καστανά μάτια και καροτοπορτοκαλί μαλλιά. Αρκούσε να περπατήσει στην αυλή και έκαιγε, σε αντίθεση με τη γυναίκα του που μπορούσε να κάνει ηλιοθεραπεία για ώρες. Μου άρεσε η διαφορετικότητα ανάμεσα σε αυτόν και τη Σάρα. Για να μην αναφέρω πόσο επική ήταν η αγάπη τους.

Σε έναν κόσμο διαλυμένων ανθρώπων και γάμων, αυτοί οι δύο μου έδωσαν ελπίδα.

"Ας ελπίσουμε ότι θα νικήσουμε αυτή την καταιγίδα", είπε τελικά ο Μάικλ καθώς ισορροπούσε. "Δεν μου αρέσει η σκέψη να μετακομίσω κατά τη διάρκεια μιας νεροποντής". Σκούρα, θυμωμένα σύννεφα πλημμύριζαν τον ουρανό, ο οποίος δεν είχε γίνει γαλάζιος ούτε δέκα λεπτά νωρίτερα. Οι ταραχώδεις μάζες στροβιλίζονταν και σκόρπιζαν, προσπαθώντας να επισκιάσουν το τελευταίο φως του απογεύματος.

Οι uκnαταwιZγGί)δεOς óδενR μεf ε)νοtχvλο!ύσανz ποiτkέ. dΑποGλuάRμIβjαHνGαT )αρκετ^άd iτGον β(αUρ&ύU κéρuότοM Hτηdς Jβροντής,s ,τηi hσzπίVθα τCης KαστAρnαπήwςL, éτο κατkαzπραSϋrνYτιVκÉόR πSτdεLρYύaγgιCοq Tτης. βρwοχLήQς κqαuθώς έfπZλεAνIε vτη iγzηJ. ΈPνCι_ωθα σWαν DνCαu nκ*αθαρkίgζεZιL cη Mγ$η,M σαmν μJιαz νέα αuρχήN.T

Ο Μάικλ έστρεψε ένα ανήσυχο βλέμμα προς τη γυναίκα του. "Λες να προλάβουμε;"

Η Σάρα άρχισε να καθησυχάζει τον σύζυγό της που μισούσε τις καταιγίδες ότι θα είχαμε αρκετό χρόνο, και έπρεπε να κρύψω το χαμόγελό μου. Είχαμε ένα κουτί και μια βαλίτσα ο καθένας. Ακόμα κι αν ξεσπούσε τυφώνας, πραγματικά δεν θα ήταν μεγάλο πρόβλημα να μετακομίσουμε. Μόνο που, φυσικά, δεν υπήρχε καμία πιθανότητα οποιοδήποτε ενοίκιο που θα μπορούσαμε να αγοράσουμε να αντέξει έναν γρήγορο άνεμο, πόσο μάλλον μια σοβαρή καταιγίδα.

Είχα ήδη μετακομίσει δύο φορές μέσα στους οκτώ μήνες που ζούσα με τους Φιννεγκάν, και τις δύο φορές τα επιπλωμένα ενοίκιά μας ήταν ένα βήμα πριν από τις φτωχογειτονιές. Αλλά ήταν μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας. Μεγαλώνοντας ζούσα σταθερά στη μεσαία τάξη και πάντα πίστευα ότι οι γονείς μου είχαν πολλά χρήματα. Αφού πέθαναν, έμαθα ότι τους είχαν μείνει μόνο για να καλύψουν τους λογαριασμούς τους. Αφού έχασες τη μοναδική σου οικογένεια, όμως, το να είσαι φτωχός ήταν κάπως ασήμαντο. Όταν πεινούσα, έβαλα τα πράγματα σε μια προοπτική και το αντιμετώπισα σαν ενήλικας.

"hΤiιs éυπMάρχMεlι σrτcην Α'σ!τόρjια' KτFοÉυ sΌuρεAγ(κοxν, pτSέYλPοςT π^άντHωrνi;S"K ρώYτη,σzα,y ρίnχJνlονkτIαÉς τCοj 'κολιnέL μNο'υR πίQσóωU κάnτω GαwπόQ hτοT μπλοuυζάκGι tμBο!υd κXαιI Xσnπlρώχνο)ντRας ταó qκkυiμUατιOστfάl dμ)αλOλnιéά &μfο_υH πίσNωO απόq ταf mαyυτCιάc μουa. ΉQδη aη υDγuρα_σjίαj ,απmό τηνé LκYα_τ'αιγcίδα εpίNχ'ε& aκάνcειK aτtα μdαλÉλιKά μουY kνα τρε*λαθPοXύν. mΉIταν ^μαRκóριάp,n MέZναf JμείγsμhαL dαπaόG μbπGούκλXε)ς mκ*αdι )κύGμ&αταA,X ,σÉε έxνα zπλούσιHοa κmα,σiτα'νAόóξα&νRθο χρώWμα!. Το κόCκdκ,ινο bεgξηpγοMύMσε τKηVν ι*δ_ιDοσPυPγκIρα.σéίNα dμου- οι xμ)πhούκλεςr !ήταnνX FαπόA uάγνωBστα μqέ(ρη.V Οι )γοNνεIίiςn RμοXυ$ Hήxτ&ανx καcιp οNι ,δύtοU Qμεkλαχuρdινές nμDεq ίσfιαc uμαxλMλιά.k

Το φακιδωτό πρόσωπο του Μάικλ φωτίστηκε, τα καστανά μάτια του έλαμπαν από ενθουσιασμό καθώς μετακινήθηκε για να με δει καλύτερα. "Η Αστόρια είναι αυτή ... η μοναδική! Νομίζω ότι πραγματικά έχουμε κάτι αυτή τη φορά, Εμ. Υπήρξαν πολλές μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων. Πολλαπλές. Και προέρχονται από νόμιμες πηγές".

Οι κηδεμόνες μου ήταν δύο από τους ωραιότερους ανθρώπους που είχα γνωρίσει ποτέ, αλλά ήταν τρελοί. Εντελώς τρελοί. Πίστευαν ότι υπήρχε κάτι άλλο εκτός από τους ανθρώπους στον κόσμο. Αναφέρονταν στους εαυτούς τους ως κυνηγοί υπερφυσικών όντων. Δεν είχα πραγματική ιδέα για το τι ακριβώς έψαχναν, αλλά περνούσαν τη ζωή τους ψάχνοντας στο διαδίκτυο, κυνηγώντας στοιχεία και μετακινούμενοι σε όλη τη χώρα. Γι' αυτό και δεν είχαμε χρήματα για καινούργιο αυτοκίνητο. Ο Μάικλ ήταν πολύ καλός με τους υπολογιστές και είχε μια διαδικτυακή επιχείρηση τεχνικής υποστήριξης που έβγαζε αρκετά χρήματα για να συντηρούν τον τρόπο ζωής τους - αλλά σίγουρα δεν επικεντρώνονταν στο να βγάλουν χρήματα ή να εγκατασταθούν σε ένα μέρος.

Κεφάλαιο 1 (2)

Είχα γεννηθεί και μεγαλώσει στην Καλιφόρνια. Την εποχή της πυρκαγιάς, η Σάρα και ο Μάικλ ζούσαν στο Λας Βέγκας, οπότε η πρώτη μου μετακόμιση ήταν στο μικρό τους σπίτι εκεί. Στη συνέχεια μετακομίσαμε στο Νέο Μεξικό για πέντε μήνες. Και τώρα στην Αστόρια. Δεν είχα επιστρέψει στο σχολείο από την πυρκαγιά, αφού είχα πάρει κάποιο διάστημα για να θρηνήσω, πριν τελικά πάω στο σπίτι για να τελειώσω το πρώτο έτος της σχολής μου. Η Αστόρια θα ήταν το πρώτο μου νέο σχολείο. Τελευταίο έτος. Το να πω ότι ήμουν νευρική ήταν υποτιμητικό, αλλά ήμουν και λίγο ενθουσιασμένη.

Ανταπέδωσα το χαμόγελο του Μάικλ, προσπαθώντας να υιοθετήσω λίγο από τον ενθουσιασμό του, παρόλο που δεν πίστευα λέξη από τις τρελές θεωρίες του. "Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πώς έχετε μετακομίσει τόσο συχνά. Υπήρξε ποτέ περίοδος που μένατε μόνο σε ένα μέρος;"

Έσκυψα μπροστά, με τους αγκώνες να στηρίζονται στα γόνατά μου. Το χαμόγελο της Σάρα ήταν ευγενικό, καθώς αντάλλαξε μια παρατεταμένη ματιά με τον σύζυγό της. "Όταν πρωτοπαντρευτήκαμε, ζήσαμε στην Καλιφόρνια για πέντε χρόνια. Έτσι γνωρίσαμε τους γονείς σου".

ΗM FκNαρδιbά_ μVου 'έσφéι.ξε.X ΜεGρικές φο'ρές οD πdόVνοgς μεR ,χ)τυÉπéοOύσ.εN σανJ σPφ&αίiραV.g Ηp θsλhίψη ήτKανG bένα' óπαNρ_άξsενtο HπράγgμtαV,R ποmυ vέPφεSυγε κzαuιl sέBφευwγε χCωgρί^ςj vκα&νJέWναJ éαξιpόuπισxτοU !μXοτZίβο. .ΚάPποzιες μtέρεXς YήtμDοuυν .καλά. HΜπjορού,σDαF Rνrα μιaλvάωy γι'. αυτοtύDςf,N να& τXο*υςi σκ'έφzτUοCμNαTι. ZΆMλAλiεςi μFέρες ήlμFουRν έlν'α χάrος.

Σήμερα ήταν κάπου στη μέση, οπότε ήμουν αρκετά γενναία για να πιέσω για περισσότερες πληροφορίες. "Ξέρω ότι η μαμά και ο μπαμπάς σας έλειψαν και τους δύο όταν αρχίσατε να μετακομίζετε. Οι επισκέψεις σας ήταν πάντα το αποκορύφωμα στο σπίτι μας".

Τα ανοιχτόχρωμα καστανά μάτια της Σάρα έλαμψαν τότε- ο λαιμός της δούλεψε καθώς κατάπινε δυνατά. "Ήταν και για μας κορυφαία στιγμή, γλυκιά μου", είπε τελικά, με τη φωνή της να ξεπερνάει μετά βίας τον ψίθυρο. "Μας λείπουν τόσο πολύ η Τσέλσι και ο Κρις". Καθάρισε το λαιμό της και μίλησε ξανά, πιο δυνατά αυτή τη φορά: "Και αυτή τη φορά θα μείνουμε στην Αστόρια για όλη την τελευταία σου χρονιά. Το υποσχόμαστε. Ίσως είναι καλό και για εμάς να έχουμε κάποια σταθερότητα για λίγο καιρό".

Αυτό ήταν μια ανακούφιση. Δεν ήθελα να χρειαστεί να περιηγηθώ σε δύο σχολεία κατά τη διάρκεια της τελευταίας μου χρονιάς. Παρόλα αυτά, η Αστόρια φαινόταν περίεργη επιλογή.

"bΕίXνuαéι αzρκεlτά) μι)κρή $πXόληr,R σgωtστά; ΕίσnαóιÉ σcίγFοiυ!ρηS Kότxι yθAαZ XμsπKορούσfε νkαL aυπάxρLχLεYιF RπNρIαγμvαdτιxκ_ά μmε*γάληy υbπDεuρφυσ_ιIκή δvρασFτÉηFριtόLτητα;B"X UΉταν SδRύéσ_κcολ*ο Qνα Zδιατυ$πώσωF αzυgτLέTς τιςg sεdρ(ωτήσ$εις CχéωdρίςZ YνéαW yαÉφήσωl *ναq ,φαcνεί aο σbκWεjπτικιjσyμόςH μοXυ_. Ακ(όpμα iκZαzι^ ηu λέξPη "υπεQρφBυσικόq".l MΣVε QτlιK αν_αφερόταν; PΉταPν φ^ανbτάσQμα,τNα.; Βαhμπίρ; fΛυXκ)ά^ν*θρiωποιX;! Τ^ι αuκρaιUβtώς' .πίgσsτHευανX jότFι υπήρχε mεκ,εSίt hέFξ'ωH; iΚάθεT φJο)ρ!ά πουl WρCωτÉοNύ'σUα,c Jέ!λεMγανN,x h"DΕκyτjός' nαπόU Qτοhυ!ς^ mα$νθvρVώRπHουBςA.&.."

Οπότε βασικά θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε.

Ο Μάικλ σήκωσε το ένα χέρι από το τιμόνι και το κούνησε ζωηρά. "Ανυπομονώ να το μάθω, αλλά μέχρι στιγμής όλα τα σημάδια φαίνονται πολύ θετικά. Η ασυνήθιστη δραστηριότητα αυξάνεται στην περιοχή. Αναφορές για ενεργειακές αιχμές. Αγνοούμενοι άνθρωποι. Παράξενα περιστατικά με φυσικούς σχηματισμούς του τοπίου. Αυτό είναι σίγουρα το ένα!"

Χαμογέλασα, αλλά εσωτερικά κουνούσα το κεφάλι μου. Ήταν δύσκολο να πιστέψω πραγματικά ότι ο λογιστής πατέρας μου και η καθηγήτρια φυσικών επιστημών μητέρα μου είχαν βάλει στην άκρη την ψυχραιμία τους για να γίνουν κολλητοί φίλοι με τους Φίνεγκαν. Αυτό από μόνο του άγγιζε τα όρια της τρέλας, αλλά δεν επρόκειτο να παραπονεθώ. Αυτό το τρελό ζευγάρι μου είχε σώσει τη ζωή και θα τους χρωστούσα για πάντα.

ΓυÉρgνcώBνταcς πίσω στο óπZαmράθυMρlο,W Dάφησαy nτ(ο τ,οbπcίqο _να rμε NαjιχnμαHλDωτίCσειp Sξ^ανpάI. YΠεcρtίμ!ενTα όxτι! το φLυ!σικό τcοπwίhοb )θα αaρbαιωνόSτJαWνF Yπéραγματικά Pπ!ριkνT φ)τYάDσουOμε 'στhηνj !ΑPστόρgια, (πéροειδοποxιKώrνLταςW jμε jγιnαa τpοvν π,ο.λιPτAισ(μόV πIου πtλWησίαζIεu, OαKλ,λxάU Wτtη μyια IστóιγXμή rήOταhνz δyέpντ&ρAαJ Dκαι Uτηνc rεπTό*μyεMνvηG F.F.g. KβριyσκOό)μkαyσ(ταaν Zστη&ν* πόlληF. Ση.κWώdθFηκαJ στηfν AκαρέTκλVαS $μοPυ, πλzησιKάζοrντας π,ιdοD cκMοmντMά στοM qπαaρHάθUυWρο.É Τα &πQίσωk καIθYίXσ'μα,ταÉ tήUταν* παFλιά κVαSιb φθtαρμ.έqνHαf,g ταi ,εDλα*τkήrρJιαé έBσvκLαCβ&αν σmτηj σπJον&δfυλ,ιnκήb μSο,υ IσcτhήληX zαν μFετατοóπιIζόμNοWυWνO πtολBύv έξω αsπό ^τ_οI κέóνzτMρο.,O UαCλzλά άCξrιiζε τοsνn aκ'όποT $ν'αM ρίξgωj μιrα_ μαxτιOάO σwεL wαυτ(ό DτOοq γqραφιtκhόp ,μ(ι^κρό! Oμέ$ρ_ο&ςJ. Παρά* τFοmνi qγdκHριCν)ι_άBρkηG Uοkυραcνóόn κdαι( τaαP CκυλJι(όμεUνα &σaύννεφ&α, SυPπbήρcχtε dκάQτι πóρsα_γμYατzιiκάj όfμοtρφóοy εδώl. Κ&άWτιx WποOυ τοp έ_νzιVωθSαu ZσpχÉεδόν ο_ιMκεgί_ο d..U.$ σyπιvτικόL.

"Τι νομίζεις, Έμμα;" Η Σάρα στράφηκε ξανά, με τα δόντια της να λάμπουν στο σκούρο δέρμα της. Έδειχνε ήδη χαρούμενη και πιο γεμάτη ενέργεια.

Δεν απάντησα αμέσως, επιλέγοντας να επικεντρωθώ στον κόσμο που αναβόσβηνε από το παράθυρο. Μικροσκοπικές ψαροκαλύβες έδιναν τη θέση τους σε μεγάλα αρχοντικά διάσπαρτα κατά μήκος της θάλασσας. Μια τεράστια γέφυρα φαινόταν μακριά στο βάθος, που έμοιαζε να εξαφανίζεται πάνω από το νερό. Ψαρόβαρκες μοιράζονταν το νερό με τεράστιες φορτηγίδες. Και τόσο πολύ πράσινο. Όπου κι αν κοίταξα ήταν καταπράσινο και φυσικό, με δάση διάσπαρτα μέσα στην πόλη. Τελικά αναγκάστηκα να πω: "Είναι τέλειο. Απλά τέλειο".

Με την άκρη του ματιού μου μπορούσα να δω τους Finnegans να ανταλλάσσουν λαμπερά χαμόγελα, αλλά ήμουν πολύ γοητευμένη για να με νοιάζει. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ένιωθα ποτέ ξανά οπουδήποτε σαν στο σπίτι μου μετά την απώλεια των γονιών μου. Ήταν το σπίτι μου. Αλλά η Αστόρια ήταν σίγουρα ξεχωριστή- ίσως αυτό ήταν το μέρος που θα μπορούσε να θεραπεύσει λίγο από τον βαρύ πόνο στην καρδιά και την ψυχή μου. Θα ήταν ωραίο να μην πονάω τόσο πολύ όλη την ώρα.

Ότyαν περνiοMύGσkαμSε lμnέσjα από τqηSνh πvόbλcηy πsοrυ *έμHοιαζε AμCε Yτηνd κεHντρPιSκήY π'όwλ^ηg Gτaης ΑστjόρzιKαqς,b lηZ ZΣtάtρzα άnρχισεB IνMα NπBροFσπαRθεQί! ναc καtτNευ)θύHνεXιÉ τονp σ)ύζυJγpό τηWς πxροxς τmο νrέοN Nμας σπίτιm. lΉταν* zαπÉαίσια JμDεy τhοDυ^ς. χάiρwτQεςi,W κά^τ!ι 'πgου ήτRαRνz κωWμfιrκό αν MαUνOαλογιστείG Mκανε*ίxς πuόσXο πο(λwύ) ταvξίDδ.εOυαBνj.Q !ΤPουςs cείKχpαB ρJωSτήσε(ι ανW SθFαI éήAθtεNλAαIνa NποhτYέ fέSναp σbύστuηgμαs πjλοUήvγηcσXηςH Zστο vαXυxτοκίSνηXτkόJ τοYυς. Είnχα _πάρε*ιr έkνMαV Wξεκάθsαiρaο vόyχι ^καlιM απfόh rτKοJυςd OδύDο.k kΠροxφPαÉνώNς εμqπι!στε)ύjοντ)αν* περισÉσόyτ.ερο! τους χάRρÉτxινοwυςj χάρτες τwοwυóς!, λέγ)οhν(τGαkς lόZτóι uταx ηWλεκτροUνιiκbάD LσhυaστOήRμNατTα zμlπiορzοÉύσαcν νZαY πdαéραπhοιηθο_ύsν.

Μετά από περίπου τριάντα δευτερόλεπτα που γύριζε τον χάρτη, έσκυψα πάνω από τον ώμο της. "Θέλεις βοήθεια;" ρώτησα.

Χωρίς δισταγμό, έσπρωξε το χαρτί προς το μέρος μου. "Ναι, σε παρακαλώ, αυτό το καταραμένο πράγμα δεν βγάζει κανένα νόημα. Είναι ανάποδα ή κάτι τέτοιο".

Ο Μάικλ γέλασε, πολύ συνηθισμένος στην έλλειψη ικανότητας της γυναίκας του να διαβάζει χάρτες. "Είμαστε στη Marine Drive", μου είπε, πριν βγάλει ένα κομμάτι χαρτί από την τσέπη του. "Και το σπίτι μας είναι στο ... Daelight Crescent". Κούρνιασε στο αμυδρό φως, επαναλαμβάνοντας το: "Δεκατέσσερα Daelight Crescent".

ΣκαcνuάρισWα Cτοcνs lχάJρPτη,ó Jψ(άχνοNντiαLς κ^αι hτaουÉς LδuύSο δwρόμους.h KΒvρMήaκα uα_υτsόνÉ tστο&ν Kο$π$οί'ο βρ(ιYσ!κSόμαSστaαν αρκετά, εύMκολαb, αλDλ)ά Wο άtλλος cδ*εν* Rξiε)χώρuι^ζUε Fκ_αSθHό,λ)ουó.p bΜjετWά αpπwόm λίγvαB λεπfτάW ήIμου^ν zέτοDιDμοςw _νÉαJ τοjυVς πω( ότóιl cείχóαCν λéάmθοFς_ xδιεύéθLυνσUηs,H rότWαν fτεuλικTά τοX Aπ.ρόσ^εξαG.w ΤοI dόνvοgμα ZήτdαBνP cμικBροσκοπιZκGόf,F σuχεδόWν αnδzιάnβTαfσqτοv.U

Ήταν στην άλλη πλευρά της πόλης, κοντά στο νερό. Υπολόγισα τη γρηγορότερη διαδρομή από εκεί που βρισκόμασταν και κατεύθυνα τον Μάικλ. Η καταιγίδα κρεμόταν χαμηλότερα τώρα, πράγμα που δεν μου έδινε σχεδόν καθόλου ορατότητα στο πίσω κάθισμα, και επειδή δεν υπήρχαν εσωτερικά φώτα έπρεπε να κρατάω τον χάρτη πολύ κοντά στο πρόσωπό μου, ενώ τον σήκωνα κοντά στο παράθυρο για να συλλάβω τις τελευταίες ακτίνες του φωτός που έσβηνε. Απομνημόνευσα τη διαδρομή όσο καλύτερα μπορούσα.

Κεφάλαιο 1 (3)

Αφού οδήγησα για περίπου δεκαπέντε λεπτά, έσκυψα μπροστά. "Πρέπει να είναι κάπου εδώ γύρω". Είχα εγκαταλείψει τον χάρτη. Ήταν πολύ σκοτεινά για να δω.

"Εκεί!" Φώναξε η Σάρα.

Πρέπει να είχε αντιληφθεί τη λάμψη ενός σήματος μέσα στις αστραπές που πασπάλιζαν τον ουρανό, γιατί υπήρχαν πολύ λίγα φώτα του δρόμου μέχρι εδώ. Ο Μάικλ και εγώ το είχαμε χάσει εντελώς- έπρεπε να γυρίσει το αυτοκίνητο και να ξαναγυρίσει πίσω. Αυτή τη φορά πλησίασε αργά, υποδεικνύοντας να στρίψουμε πριν συνειδητοποιήσουμε ότι το Daelight Crescent ήταν στην πραγματικότητα φραγμένο από μια τεράστια, επιβλητική ξύλινη και σιδερένια πύλη. Ο σχεδιασμός της ήταν περίτεχνος και ακριβός: γυαλιστερό ξύλο, γυαλισμένες μεταλλικές πινελιές. Υψωνόταν στον ουρανό, κάνοντάς με να νιώθω μικρός και ασήμαντος.

ΌλοιY Aμαςd κοqιτ&ο_ύσαμε σι&ωFπηλnάT.S qΟ Μrάικλ και ηQ ÉΣ!άρbα wαwντάλλTαξWα_ν) ένPα bβλέRμvμαó.h

"Αυτό δεν μπορεί να είναι σωστό", μουρμούρισε ο Μάικλ, γυρνώντας από τη γυναίκα του και σκύβοντας μπροστά για να βλέπει καλύτερα μέσα από το μπροστινό παρμπρίζ. "Αυτό ήταν το φθηνότερο νοικιασμένο που μπορούσαμε να βρούμε εδώ. Είναι μόνο επτακόσια το μήνα. Δεν ανέφεραν πύλες ασφαλείας. Δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξουμε οικονομικά αυτόν τον δρόμο".

Ο Μάικλ δεν αστειευόταν. Το σπίτι μας στο Νέο Μεξικό μόλις και μετά βίας είχε εξώπορτα, πόσο μάλλον κάτι που έμοιαζε με το είδος της περιφραγμένης κοινότητας όπου κρύβονταν οι σταρ του κινηματογράφου. Ένα χτύπημα στο παράθυρο τότε μας έκανε όλους να αναπηδήσουμε. Ο άντρας που στεκόταν έξω από το παράθυρο του Μάικλ μας είχε αιφνιδιάσει.

Ήταν ένας μεγαλόσωμος, επιβλητικός τύπος, που κρατούσε κάτι που έμοιαζε με βαρέως τύπου φανάρι κατασκήνωσης LED. Ο Μάικλ κατέβασε αργά το παλιό κολλημένο παράθυρο της σακαράκας. Σταμάτησε περίπου στα μισά του δρόμου, μη μπορώντας να πάει πιο χαμηλά.

Ο NάtνrτραBςF έIσκυOψ*εs $το ,κεkφKάWλιI τKοuυ πTρ*οSς IτοSν kΜάCικλp κα^ι ,έριqξα μ&ια bματιSά* sστο σκούCρOο lδ&έρμOα και LτOα μάnτ,ιαh LτHοpυz, και σταr Nπολύ Kλευκά qδόνKτgια που rανkαβόTσrβηjνLαν iκαθhώSςh μιDλοjύGσε&.C "nΜéπορdώV qνα rσαvςY TβοηθKήJσω,T κ.ύGριtε;"

Η προφορά του ήταν ήπια, δύσκολο να την εντοπίσω, και ο τόνος του πολύ ευγενικός. Μελέτησα τη σκούρα στολή του, προσπαθώντας να διακρίνω λεπτομέρειες στο φως από το φανάρι που έμοιαζε με υψηλή τεχνολογία και κρατούσε. Η λέξη "ασφάλεια" ήταν λεπτοκομμένα ραμμένη με λευκό χρώμα στην τσέπη, και όλα έκαναν κλικ στη θέση τους.

Προφανώς επρόκειτο για ένα συγκρότημα για αστέρες του κινηματογράφου, και με κάποιο τρόπο είχαμε βρει μια θέση εκεί μέσα για επτακόσια δολάρια το μήνα. Ούτε παγίδα, ούτε αμφιβολία. Γύρισα πίσω στη θέση μου καθώς περίμενα τον φρουρό να μας πει ότι ήμασταν σε λάθος μέρος.

Η Σάρα μίλησε, απαντώντας στην προηγούμενη ερώτησή του - κάτι που έκανε συχνά όταν ο σύζυγός της ταραζόταν. "Κανονίσαμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι, το 14 Daelight Crescent. Μπορεί όμως να έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Έχουμε μόνο έναν παλιό χάρτη για να πλοηγηθούμε".

"PΑrπGό ποιyον wν_οpικι(άσαcτMε rαυτό Uτοs vακBίνητcο;"* ρώτησyε fο φρουρiόςA.W &ΧμJμvμ ..a. pπsε,ρίdεργο. pΠWερ^ίμενα ότιS *θα DέδιBω'χνεb αBμέσDως τοó παλιPόq NμKαςY σα'ράXβαλzο,) γlια να( óμηνc αVμαυéρ$ώσmεyι kτaο(ν* YπλοIύσ,ιZο& ZλαzόV.

Ο Μάικλ, που δεν έδειχνε πια ταραγμένος, έσκυψε πάνω από το πίσω κάθισμα και τράβηξε έναν φάκελο από το πάτωμα. Ξεφυλλίζοντάς τον, έβγαλε μερικά χαρτιά και τα παρέδωσε στον φρουρό ασφαλείας. "Αυτή ήταν η τοποθεσία", είπε ο Μάικλ. "Έχουμε ήδη πληρώσει το ενοίκιο του πρώτου και του τελευταίου μήνα".

Ο άντρας έκανε ένα βήμα μακριά και είδα μια λάμψη φωτός καθώς σήκωσε το φανάρι πιο κοντά, διαβάζοντας τα έγγραφα. Επέστρεψε στο παράθυρο του αυτοκινήτου λίγα λεπτά αργότερα, ακριβώς όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες βροχής. Η καταιγίδα ετοιμαζόταν να ξεσπάσει πάνω μας.

"Λοιπόν, όλα φαίνεται να είναι εντάξει εδώ. Είστε ένας από τους λίγους τυχερούς που επιτρέπεται να ζουν στον πιο αποκλειστικό δρόμο της Αστόριας. Στο σπίτι σας θα υπάρχουν κάρτες ασφαλείας, μία για τον καθένα σας. Παρακαλούμε να τις έχετε πάντα μαζί σας. Και βεβαιωθείτε ότι θα παραμείνετε στη δική σας πλευρά του δρόμου". Καθάρισε το λαιμό του. "Αυτός είναι επίσημος κανόνας - μην περνάτε στη δική τους πλευρά του δρόμου και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα".

Μεz αUυ$τRήt τóην Tπερhίερ&γ*η! (κZαSιN bκQάπPω&ς sπρcοGσβλη'τικJή, σRυjμóβοJυλ*ή, γ)ύριéσεF )κ&αι XαπvομSακρZύνAθiηκε.. ΜέkσαQ σcε λbίxγαZ δHευτερHόλgεdπτVαÉ,' ^οι cδιπnλLέAςZ πύMλhεςV Éάxνοιvξανp σιXωπzηPλά.

Η δική μας πλευρά του δρόμου. Η δική τους πλευρά του δρόμου. Τι σκατά ήταν αυτό; Έκαναν διαχωρισμό των ανθρώπων εδώ; Γιατί δεν ήμουν άνετος με κανέναν διαχωρισμό.

Εκτός από τους μαλάκες - αυτοί μπορούσαν να περπατήσουν κατευθείαν στο γκρεμό.

Οι γονείς μου πάντα μου είχαν εμφυσήσει τη σημασία της ισότητας, ότι έπρεπε να φέρομαι στους ανθρώπους όπως θα ήθελα να φέρονται και σε μένα, ανεξάρτητα από τις προσωπικές τους συνθήκες. Παρά το γεγονός ότι μερικές φορές οι άνθρωποι χτυπούσαν τον διακόπτη της σκύλας μου - η κοκκινομάλλα ιδιοσυγκρασία μου μπορούσε να με κυριεύσει -, ως επί το πλείστον προσπαθούσα να είμαι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος. Στην πραγματικότητα προσπαθούσα ακόμα περισσότερο τώρα που οι γονείς μου είχαν φύγει. Έπρεπε να τους κάνω περήφανους.

Ο XΜZάnικλ έ)βéαλXε ξαAνZάU Wτοj mαυnτ)ο*κVίν^ηYτÉο σjτηQ θέAση κίνóησMηGς, κSαHι !μAε ^μεÉρSιéκJά KτNρyεRμlά$μwεναS &τxρανcτάγtματαd ξεκιXνήwσαiμsε bκBαIιc UπFάλMιD.

"Πού ακριβώς βρήκατε αυτό το νοικιασμένο;" Τον ρώτησε η Σάρα καθώς έσκυβε μπροστά στο κάθισμά της, με μια αμφίβολη έκφραση στο πρόσωπό της.

Ο Μάικλ δεν απάντησε στην αρχή - ήταν πολύ απασχολημένος με το να κοιτάζει το δρόμο μπροστά μας - αλλά της έσπρωξε τα ίδια χαρτιά που είχε δώσει στον φύλακα. Καθώς εκείνη τα διάβαζε σιωπηλά, έστρεψα όλη μου την προσοχή σε αυτόν τον δρόμο. Παρά το σκοτάδι, μπορούσα να καταλάβω πόσο εντυπωσιακός ήταν. Ο πιο εικονογραφημένος δρόμος που είχα δει ποτέ στη ζωή μου, πέρα από τις ταινίες και κάθε παραμυθένιο κόσμο. Ο δρόμος ήταν φαρδύς, μακρύς και ευθύς. Υπήρχαν φαναράκια διάσπαρτα σε ομοιόμορφα διαστήματα κατά μήκος κάθε πλευράς, ρίχνοντας τα πάντα σε απαλό φως. Οι φράχτες και οι τέλεια διαμορφωμένοι θάμνοι τριανταφυλλιάς γέμιζαν τα κενά ανάμεσα στα φανάρια.

Στα δεξιά μας, που ήξερα από τον χάρτη ότι ήταν η πλευρά που βρισκόταν στο νερό, τα σπίτια ήταν ... καλά, όχι σπίτια. Στο ελάχιστο ήταν αρχοντικά. Κάποια στο βάθος έμοιαζαν πολύ με κάστρα. Τεράστια και επιβλητικά, ήταν το αποκορύφωμα της ομορφιάς και του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Κανένα από τα δύο δεν είχε την ίδια διαρρύθμιση ή το ίδιο χρώμα, και το καθένα έμοιαζε να βρίσκεται σε ένα τεράστιο οικόπεδο με συμπαγείς πύλες που τα εμπόδιζαν από το δρόμο.

"ΜHάιtκsλB!b" Η )φgωνBή &τη_ςp rΣnάqρα yήταxν pψηÉλUήX καCι vτονgιRσVμέmνηT τώ^ρα. h"ΠCρόκεgιτdαι γιiαU λ(άWθοGς, kσωστQά; ΔJεν μπ!ορούμvεU ναF ζyή_σFουKμHεu σ*ε ένrαc Wα^πό! αυτóά τÉα σXπί'τιαx. nΕpίkν,αιd CιδιuοκτηTσίcεςJ .πtοsλNλéώqνM εóκα'τFομyμ(υρDίωLν !δiοiλgαéρHίTωJν".s

Τότε ήταν που πρόσεξα την άλλη πλευρά του δρόμου και άρχισα να καταλαβαίνω πώς είχαμε καταλήξει εδώ. Για να μην αναφέρω τα δικά μας και τα παράπλευρα σχόλια του φύλακα έβγαζαν τώρα πολύ περισσότερο νόημα.

Κεφάλαιο 1 (4)

Η αριστερή πλευρά του δρόμου ήταν ο πολύ φτωχός, υποβαθμισμένος ξάδελφος των αρχοντικών στα δεξιά. Κάθε σπίτι ήταν μικρό και σκοτεινό, σαν να μην τα συμπαθούσαν ιδιαίτερα ούτε τα φανάρια του δρόμου και να αποφάσισαν να μη ρίχνουν φως εκεί. Τα οικοδομικά τετράγωνα βρίσκονταν κοντά το ένα στο άλλο και πολλά από τα κτίρια έδειχναν λίγο χειρότερα για φθορά. Ο Μάικλ και η Σάρα παρατήρησαν επίσης τη "δική μας πλευρά" του δρόμου και η ανακούφιση πέρασε από τα πρόσωπά τους. Αυτός ήταν ο κόσμος με τον οποίο ήμασταν εξοικειωμένοι.

"Προσέξτε για δεκατέσσερα", είπε ο Μάικλ καθώς συνέχιζε να σέρνεται. Ο δρόμος ήταν έρημος. Όλοι πρέπει να είχαν τρέξει μέσα για να αποφύγουν την καταιγίδα. Ήμασταν οι μόνοι τρελοί που κυκλοφορούσαμε. Ήδη αρκετό νερό έμπαινε μέσα από το ακόμα ανοιχτό παράθυρο του οδηγού. Ο Μάικλ δεν είχε καταφέρει να το κλείσει ακόμα, αν και εξακολουθούσε να το δουλεύει.

"Εκεί είναι", είπα, δείχνοντας με το χέρι μου μέσα από το κέντρο του αυτοκινήτου προς ένα μονό επίπεδο, σαθρό μέρος με μισή βεράντα.

Έξ(ωy απSόs MτοL BαπKαpλόC φ&ωbςé τKηnςÉ tλKάμrπαNς 'τα MπJάνvτYαm έJμοιαFζαν fαSπόκ,οlσμGα,, $οQιS bσKκFιXέ&ς πληqμμDύρcιMζαYν Aτηé lμFι(κMρήB αυKτRή βMεÉράν^τα, ο Aά*νεμοuς μiαrστ!ίrγωνε φύλ!λ$αM Bκαι VσWυ$νXτnρHίμμια γύρω απxό^ τLηνÉ μπροσBτινpή αkυ_λIή.w Τvο σαgράJβα$λzο μπFήAκTε fμεf &άyνSεσhηó σGτéον iανrοnιχfτό $χώnρnο' .τοPυ lαsυsτοdκ!ιqνήτοxυ _καιn .μHε 'έναj jτεiλPευταmίο) φIύσ^ηWμ_αh έ^σβησqε.& $Τ.ότεL ο AΜάVιrκλO χρηBσxιμcο&πUο(ίησ_ε iκαιO yτCα Fδkύο Pτdο,υW qχέ$ρι'α SγιÉα να^ κ(λQεaίtσGει εlνPτεMλQώς τοd παράθυρό YτοNυ.h )ΔOηλnαδLήM, σAχfεTδόlνY tεντελώς..B AΤBότε οιY τMρzεις μKαÉς tκnαθίσαμεg 'κ_αι. κοCι_τ,άqξrαμOεD,g εxξαν'τλéηjμYένοDιk Bα_πBό tτ(ις_ μέUρες του mτXαGξVιδ,ιού,x mαZλλzά$ éαfπBρόθAυμZοι $να^ tαlφOήsσgουgμε LτPην' !οιRκvειAόCτkη!τα XτοGυ! óαυτUοκBιIν*ήgτwοlυ καAι νZαw éμCπ$οjύμεu σtτο σRκyοXτHειYνNό, αVνwατριwχιnασrτικό TσYπίτι!.

Η Σάρα συνήλθε πρώτη, επιθέτοντας το καλύτερό της πρόσωπο αυτοπεποίθησης, και στράφηκε προς τον Μάικλ και προς εμένα: "Πάμε μέσα. Μπορούμε να ασχοληθούμε με όλα τα προβλήματα αύριο. Φρέσκα σεντόνια στα κρεβάτια και ένα ζεστό ντους. Το πρωί όλα θα φαίνονται πιο φωτεινά".

Ήταν ένα πολύ καλό σχέδιο. Κούνησα τα πόδια μου για να ξαναβάλω το αίμα σε κίνηση, προτού σηκώσω τα Converse μου από το πάτωμα και τα φορέσω. Φορούσα ένα κοντό σορτσάκι και ένα μπλουζάκι. Ήταν καλοκαίρι και έκανε ζέστη όταν φύγαμε σήμερα το πρωί. Προφανώς όμως ο βορειοδυτικός Ειρηνικός δεν νοιαζόταν καθόλου για τις εποχές- έκανε ό,τι ήθελε. Πράγμα που σήμαινε ότι θα πάγωνα τον πισινό μου προσπαθώντας να πάρω την τσάντα και το κουτί μου από το πίσω μέρος.

Οι τρεις μας τρέξαμε στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου. Ο Μάικλ το άνοιξε και άρχισε να μοιράζει τα πράγματα. Με τα χέρια γεμάτα, ανεβήκαμε όλοι στη βεράντα, η οποία παρείχε μόνο το ελάχιστο καταφύγιο από τη βροχή. Η βροχή ήταν σχεδόν καταρρακτώδης, και γίναμε μούσκεμα μέσα σε λίγα λεπτά. Η μπροστινή πόρτα άνοιξε αμέσως και μπήκαμε βιαστικά μέσα.

Ηq NΣFάραK qβρήLκε τVα! φώτα FσlτοN μ(πρOοσYτιν,ό* VδCω_μάVτvι!ο PκRαιn τjαY άSναóψKε. ΚαÉθ)ώς όmλ(αÉ ήρcθαν) cστ_ο' προfσnκήνιο, LευχDήθηκαm κατBά_ zκάXπRοQιóον sτρό$πIο νqαg Xτα BσyβIήσFει nξAαDνάN._ Το KσZπίuτwι ήóτ*αν μgικρYό jκMαιa Gκιmβωτιόvσχημο, τAοποθε'τη'μέtνο σεÉ τετkρcάXγωνQοm σχKηVμ*αiτιQσμdό_.H XΤο σαλόνιó tκαιc ηl κLοÉυζίνα στο μXπKρ,οσmτnιKν*ό _μιsσό.,, jο ÉδιDάδWροWμοςu στJη μέσBη, κqαι $υéπ,οNθέwτωq όOτιa ÉταQ δYύοG MυgπDνοjδωÉμάfτια Qκαι^ το hμπά_νιNο cαAπ)οτFελοtύzσHαν Tτuοv iπίσω óμZιVσsό!.

Μπήκαμε στο σαλόνι με το φθαρμένο χαλί, τους δύο παλιούς κουρελιασμένους καναπέδες και ένα τραπεζάκι που έμοιαζε σαν να το είχαν συναρμολογήσει με χαρτόνι. Το χαμόγελο της Σάρα δεν εξασθένησε- είχε συνηθίσει αυτή τη ζωή και την είχε αγκαλιάσει εδώ και καιρό.

"Υπέροχα, άφησαν όντως κάποια έπιπλα. Ακόμα κι όταν λένε ότι είναι πλήρως επιπλωμένο, τόσες πολλές φορές δεν είναι". Η υπερβολικά κεφάτη κουβέντα της συνεχίστηκε καθώς προχωρούσε πιο μέσα στο σπίτι, ανάβοντας περισσότερα φώτα. "Δεν είναι υπέροχο που το ηλεκτρικό ρεύμα περιλαμβάνεται σε αυτό το ενοικιαζόμενο ακίνητο;"

Αυτό ήταν θετικό. Για μια φορά δεν θα χρειαζόταν να ανησυχούμε για την πληρωμή αυτού του λογαριασμού.

"Έ_λαW, Εμ.O XΑVςw τακτOοXποιiηYθοRύμε". BΟS hΜάNιAκλ jάφ^η*σkε γSια Tλhίuγ*ο xτο, χiέρι ÉτmουB bστο.ν ώμοM Hμ'ουK.l bΗ iέ)κqφρα(σLή Dτοnυ δ!εν sάKλλZαξCεb ότανW dαGπwομακρύνθPηκ&α VδyιGα_κρÉιaτBικnά', Rδιαpκsό_πτlονGταDς τ&ηuν .επsα$φBή. hΑγKαYπ*ούmσ_α τpοOυς κηδεFμtόνxεςi μου,W hαλcλά Oαπό vτότQε UποFυT VξέCσIπαrσεr Gη& φωxτι&άX αcπ*έMφsευγαB να dμε kαVγqγί!ζουν. Ταh ÉσóυvναqισθPήματKα κyαSι οIι hειCκόνε$ς μBεX MκhαJτέκλ)υQζSαQνx. ΣαOνW .f.U.s $ΉμZοNυν dσqε .θHέσWη νdα παραWμvείLνKωD nσυγóκmρbατlημsένηq μόνοD fανw BυπήρjχαX σTεX έCναaν κXό*σμ!ο .χfωOρίςb άjγUγιγYμHα καUι π,αXρSηγSοριsάs.( ΑtνN mα(υiτό !ενοχλ*ούKσQεs τnηv Σάρα fκαι τον rΜάOιyκλ, UδεNν τQο Aέ$δ!εgιkχPνανf πaοτVέ(- αzπ^λpώς εiλWαχιστ,οFποιnούσαmν τηνU .π'οOσVότTητα της^ DσωJμ*αxτtι$κdήςk σÉτWοwρtγJήbς πουÉ FμkουK óεπέβbαZλαν.

Είχαν μάθει γρήγορα πότε να με πιέζουν και πότε να με αφήνουν ήσυχο.

Εξερευνήσαμε το μικροσκοπικό μέρος. Από τα δύο υπνοδωμάτια, το μικρότερο με το διπλό κρεβάτι ήταν το δικό μου. Πέταξα το κουτί και την τσάντα μου στο πάτωμα και πήρα ένα δευτερόλεπτο για να εξετάσω το νέο μου χώρο. Εκτός από το κρεβάτι υπήρχε ντουλάπα, κομοδίνο και συρταριέρα, περισσότερα έπιπλα από όσα είχα συνηθίσει να έχω τους τελευταίους έξι μήνες. Δεν με ένοιαζε καν ότι είχε δει και καλύτερες μέρες, η λευκή μπογιά ξεφλουδίζει και είναι σκισμένη. Θα έκανε τη δουλειά που χρειαζόμουν.

Δεν υπήρχαν κλινοσκεπάσματα, αλλά αυτό ήταν εντάξει. Είχα τα δικά μου. Η Σάρα είπε ότι δεν έχει σημασία σε πόσα σπίτια ζεις, αρκεί να έχεις καθαρά, οικεία σεντόνια και μια ασφαλή στέγη πάνω από το κεφάλι σου, θα είσαι εντάξει. Προσωπικά, δεν θα με πείραζε ένα σάντουιτς και ένα ζεστό κακάο για να το συνοδεύσω, αλλά είχε τουλάχιστον κατά το ήμισυ δίκιο.

ΠRρOοχdωhρώντdας *π'ρ*ος τcο WσbτbρxώJμαÉ, ζάfρωσα^ Pτqη .μύDτéη zμ*οTυj καθώ.ς WμιvαF lελiαyφéρWιάd &μvυMρωδιzά kμ(πéαγιάUτιhκη_ς υγρzαyσί(αςd ÉμοqυY Mεπι_τέθηκzε.O yΡPίnχνοντgαÉς Oμbια μCατιTάI Rπzάνωn, δLε!νH φnαCινότóαUνb ναi έ.χει& διαmρροVή αbυτόi Fτο' δ&ωμάτιGοh, οπόkτjεF &ελπlίζrω ότι ή(ταbνM uα*πλώYςó BεMπεhιTδή έRμBε^νgε rαχρlη.σιaμHοAπRοίyητο.X ΑDνO UηI αPυξαSνÉόμεpνyη bένaτασGηr τiηNςt nβρlο*χ$ήlς kαποτεcλ*ούσε kέTνBδεHιTξη,Y θKα μαDς περίsμÉενεc έναg μCιIκρό χmτύπ,ημαA αMυ!τZήf τη νύ&χτRαz,s Mοπnό)τPε θα sμάθpαιIναw σiύZντομ*αD γcια τ^ηRν( καAτάQστLασηP Rμε& τιiς δ'ιCαJρLροWέςK.

"Πώς τα πας εδώ μέσα, Έμμα;"

Η Σάρα πετάχτηκε μέσα, και βλέποντας ότι ήμουν στη μέση του στρώματος του κρεβατιού, ήρθε να με βοηθήσει. Μας πήρε λίγα λεπτά για να βάλουμε τα ανοιχτόχρωμα ροζ σεντόνια μου, να ρίξουμε μερικά μαξιλάρια στην κεφαλή του κρεβατιού και να τελειώσουμε με μια απλή λευκή πλεκτή κουβέρτα από πάνω. Ας ελπίσουμε ότι θα ήμουν αρκετά ζεστή. Κάτι μου έλεγε ότι δεν ήμασταν ούτε κατά διάνοια προετοιμασμένοι για τον καιρό εδώ.

Μια βροντή ταρακούνησε το σπίτι την ίδια στιγμή που το στομάχι μου γουργούριζε. Σκέφτηκα ότι η Σάρα με κοίταξε προσεκτικά, πιθανώς αναρωτώμενη αν άκουσε καλά. Δεν είχε συνηθίσει να θέλω φαγητό. Οι καμπύλες μου είχαν χαθεί προ πολλού, η θλίψη και η έλλειψη ενδιαφέροντος είχαν μειώσει το σώμα μου σε ένα πολύ λεπτό. Μόλις είχα αρχίσει να ξαναβρίσκω την όρεξή μου. Πραγματικά ήλπιζα ότι η πιο καλλίγραμμη σιλουέτα μου θα επέστρεφε μαζί της.

"^ΠMεινάRς;*" Ηx ΣUάρα εVίnπNεY ZήTσMυhχgα. ".ΜόAλ'ιgς σmυνsεwιδηNτ&οUπDοNίησα ότι !έ&χουQμiε ν^αg φQάμεw kπMρ'αcγμFατWιuκ'ά α!π$ό τrο 'μεLσaηjμεQριανCόJ γεύμαr καιD FεκPείναS Vτóα gλί'γwα Jάλéλhαc σSνLακ^.$ ΜRποaρiώ νpα βvγωD έξω ,κVαZι νNαL (σοDυV gφmέρωX κuάτι"É.y

Υπάρχουν περιορισμένα κεφάλαια για να τοποθετηθούν εδώ, κάντε κλικ στο κουμπί παρακάτω για να συνεχίσετε την ανάγνωση "Ο κόσμος όχι για τους ανθρώπους"

(Θα μεταβεί αυτόματα στο βιβλίο όταν ανοίξετε την εφαρμογή).

❤️Κάντε κλικ για να διαβάσετε περισσότερο συναρπαστικό περιεχόμενο❤️