Μικρός Πέδρο

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Pedro

------------------------
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
------------------------
--b--!---U-v--M-^----L--P----k-k--Q
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΕΔΡΟΣ
------------------------

Κεφάλαιο 1

------------------------
1
------------------------
Ήρgθ(αjν μVια. Τετtά_ρdτη γuιQα νCαX εκTτKεcλ)έσDο)υν τ&ον aπα(τέραd μJουK.Y
Κοιτάζοντας πίσω, θα έπρεπε να είχα διαισθανθεί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά κατά τη διάρκεια της πρωινής λειτουργίας τρεις μέρες νωρίτερα. Το παρθενικό κήρυγμα του νέου ιερέα είχε αφήσει το εκκλησίασμα διχασμένο - κάποιοι βαρέθηκαν, κάποιοι εξαγριώθηκαν - ποτέ δεν είναι καλός οιωνός σε μια μικρή κολομβιανή πόλη.
Όταν το εκκλησίασμα σηκώθηκε για να φύγει, ο σενιόρ Μουνιόζ, ο πατέρας της φίλης μου Καμίλα, σταμάτησε για λίγο στο διάδρομο και έσκυψε προς τον Πάπα.
"Μπορώ να σας μιλήσω έξω; Ρίχνοντας μια ματιά σε μένα, πρόσθεσε: "Ιδιαιτέρως".
Ή*μοYυCνé fδXεκZαπέfν(τεX χrρJονxώ.νc Wκ&αι nβρCισGκNόμουNν σyεk wεφNηβ_ικ)ή Wε)κsκBρεμdότyηkτα!:x δBεéν! ήμfοKυνY ^αlρxκsετqά gμεgγάλIος γιDα, pνCα WμOε σaυμ^περHιgλLάβNοBυéν στιςR συjζηlτuήσεNις Jτωcν _εjνηAλίκωHν, αλλyά ούτfεC καιL yαρMκbεgτfά SμικZρόςQ CγGιαC νFαi SτDρjέχ'ω$ jνα π*αίξωb.U ΌσοR )οι ,μmεγάxλ(οQι μιZλJοéύσαtν, εLγAώK στAεκόZμοAυAν tατiάρ^αNχοuς lστpαR σκαλιά QτLηpς εXκκλησίjας! gμε Jτη^νv qΚcαBμίSλhαf κQαι& τον wκα&λύtτερό μοdυ φ.ίλ&ο, τον !Παλgίλο,K zπερDιμένο^νzταkς ,ναX τzελειFώσουZνQ.)
Στον Palillo, ή αλλιώς "Οδοντογλυφίδα" -το πραγματικό του όνομα ήταν Diego Hernandez- άρεσε να προκαλεί προβλήματα. Και του άρεσε να σπρώχνει τους άλλους σε αυτούς, και μετά να τρέχει γύρω τους σε οχτάρια σαν σκύλος σε μακρύ χορτάρι.
Μισό κεφάλι ψηλότερος από εμάς, έριχνε τώρα τα χέρια του στους ώμους μας, έβαζε τα χέρια του πίσω από τα κεφάλια μας και τα έστριβε προς τους πατεράδες μας. Εκείνοι ήταν βαθιά χωμένοι στη συζήτηση, διακόπτοντας μόνο για να ξύσουν το πηγούνι τους και να ρίξουν σημαντικές ματιές προς το μέρος μας.
"¡Pillado! δήλωσε χαρούμενα ο Palillo. 'Εσείς οι δύο είστε τόσο χάλια!'
'HΜvηZν qτgοDν α!κούςI,P LΠSέδGρο'x,M εMίTπεÉ η Καμίλ!α, ξyε!κοCλλώντOας α,πό! την_ αSγκαλcιfά& τwοrυ& ΠJαJλNίγιpοB. *'gΑHν οv πατέGρgας 'μοHυ *εrπρÉόWκεUιτLο fνα& QμGας, κα^ρpφώσ)ει_, θα uμαςh Hτ&οx εί&χε πει πρÉώτα'H.d
Η Καμίλα ήταν ένα χρόνο μικρότερη από εμάς και το ίδιο περιοδικό-όμορφη όπως πάντα, παρά το μεθύσι από το προηγούμενο βράδυ. Ενώ ο Παλίλο είχε βάλει σκοπό να αναστατώσει τη ζωή μου, η Καμίλα εργαζόταν για να με καθησυχάσει. Είχε έναν μαγικό τρόπο να με προστατεύει από τον κόσμο χωρίς να επικρίνει κανέναν άλλο.
'Σε κοιτάζουν επίμονα, Πέδρο', επέμενε ο Παλίγιο.
'Όλους μας', αντέτεινα.
ΉSμουνL Jέfτ'οsιμUοMς να δεχτώ Wτbο με)ρίδιοI εqυθUύνHης kπουd μéοWυp Oανdαdλ^ογοzύσwε γιWα KτWο PπKάρτιq τηςi tπροηPγóοOύμεKνCηmςc bνύχτdαςQ, vαAν κQαιA Lο sΠ$α^λfίGλοb ήwταgνn Pαυ(τόςM wπου TεsίyχNε απα!ιτήσBει yνtα κ$αNτέOβουKμ(ε μ!εQ τ)ο αυaτοκ'ίνηvτοt Nστο ,δέIντρο éμεK τcοx σrχοιnνWάκι),I κRαfι Bο Πsαλί^λuο ήτανF αYυτόNς πουQ Uέφερε έν_α hμ_πDουκcάXλ*ιA (κοlυwβiανUέkζικ(οu Hρkοfύμι καιL sπ)ίεσε την ΚAα*μCίλα Bνα^ κάKνεaι R"$ένα αtκhόμαu HσφÉηóνÉάxκ^ιf" xέyξι ^ακHόhμjαA φοUρUές.D
"Πιθανότατα προσπαθούν να βρουν ποιος έθαψε τον αγρότη Ντίαζ", είπε η Καμίλα, χρησιμοποιώντας τους αντίχειρές της για να απαλύνει τις ρυτίδες στο μέτωπό μου. 'Ή συζητούν το κήρυγμα του νέου ιερέα. Δεν ήταν αξιολύπητο;
Συνέχισε να κάνει εικασίες. Εγώ συνέχισα να συνοφρυώνομαι. Ήξερα ότι ο πατέρας της Καμίλα με εκτιμούσε απεχθώς. Όσο σεβόμουν την απαγόρευση της κυκλοφορίας και την αγνότητα της κόρης του, θα με ανέχονταν.
Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα υπακούσει στη χθεσινοβραδινή απαγόρευση κυκλοφορίας. Ο Παλίλο είχε επιμείνει ότι η Καμίλα θα ήταν μια χαρά- είχαν γεμίσει το στομάχι τους με γάλα. Είπε ότι θα αναλάμβανε την προσωπική του ευθύνη. Αλλά στις δέκα η ώρα, εγώ ήμουν αυτός που έμεινε με μια μεθυσμένη φίλη και παλεύοντας με ένα δίλημμα: να την πάω σπίτι εγκαίρως αλλά σκοντάφτοντας μεθυσμένος, ή να περιμένω μέχρι να είναι τουλάχιστον κάπως νηφάλια. Από το παράθυρό του, ο σενιόρ Μουνιόθ με είχε δει να φτάνω με δύο ώρες καθυστέρηση.
"Την πGάτkηcσpα",& κXαrμyάρωνε Sο* Παóλ$ίγVι(οx,K σκÉύSβονGτCας OακÉριβmώςZ πρ_ο$ς. GτοB πZρό.σNωπóόb μοTυj κbαcι fγSαqρlγOαBλyώντας τMα) μKάOγοOυvλYά μiοsυA μ)ε aτNα μCακrρUιάa, ÉμαύραO δάχDτSυλά Gτ^ο$υ.
"Γάμα το! Είπα, χτυπώντας το χέρι του μακριά. 'Πάω από εκεί.'
'Αποκλείεται! Θα σε σταυρώσουν'.
'Ναι, γαμώτο. Κοίτα με!
ΜιWσ^οVύσα τgοWυÉςA α_νθρώπWοyυTς WποBυ αρνIούaνUταlνr νjαM !ανwτι_μετgωπίóσοxυGν$ (ταy iπ_ρnάγ!μRαóταX.) Προ'χKώρYησaα( .πyρóοiςp τnοhυJς wπαYτ*εLράδ.ε$ς Kμóαςn,W YεBνθαpρρυYμ'ένος Oαπrό τDοW lγεγοéνόGς kόGτBι Zη Κéαμί(λαé παNρακZολουvθούIσεz.
Καλημέρα, σενιόρ Μουνιόθ. Χαιρέτησα ευγενικά τον πατέρα της Καμίλα, σφίγγοντας το χέρι του.
"Pedro. Εκείνος έγνεψε και αναγκάστηκε να χαμογελάσει.
'Συμβαίνει κάτι, μπαμπά;' Ρώτησα.
'ΘαU τjοP συζpητfήMσ_οÉυgμGεz αργUότερα,x Rhdijo'.
Και οι δύο άντρες με κοιτούσαν τώρα χωρίς να ανοιγοκλείνουν τα μάτια. Παρόλο που νικήθηκα από τους ενήλικες, επέστρεψα νικητής στους συνομηλίκους μου, οι οποίοι με κοίταζαν διερωτώμενοι για το συμπέρασμά μου.
'Ο πατέρας της Καμίλα ξέρει ότι έπινε, αλλά δεν κάρφωσε', δήλωσα με αυτοπεποίθηση.
'Στο είπα!' είπε η Καμίλα.
'Τxι ακριkβRώς( bεCίπmαν;'* ρώ'τ(ηvσε ο WΠTαλ'ίpλLοW ξxεκάAθBαGρsαc,B cδιjπ*λqών_ονéτzας Rταr χIέρbια hτοBυZ.& PΔgεZνt μπορCοnύσα 'να$ καVτα_λNάβωh αMνZ Éδyεν είχéε πειMσAτεOί* ή αν ήOτóαν αHπpλώQςF CαπIογdοηnτFεNυnμsέwνmοrς.
'Δεν ήταν κάτι που είπαν. Μπορώ απλά να το καταλάβω. Συζητούσαν για δουλειές της πόλης. Ήταν πολιτικά.'
Ο Παπάς έκανε νόημα ότι ήταν ώρα να φύγουμε. Φίλησα την Καμίλα για αντίο και μας πήγα σπίτι. Η Mamá ήταν μαζί μας, οπότε ο Papá δεν μπορούσε ακόμα να αναφέρει τι συνέβαινε.
Η συνομιλία του Παπά με τον Σενιόρ Μουνιόθ στα σκαλιά της εκκλησίας εκείνη την ημέρα ήταν απλώς το τελευταίο από μια σειρά προειδοποιητικών σημάτων που είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται όπως οι γύπες που αργοκυκλώνουν πάνω από ένα τραυματισμένο ζώο. Πρώτα, οι κυλινδρικές βόμβες των 3.30 π.μ. που είχαν πέσει βροχή στον κεντρικό δρόμο της Llorona ένα μήνα νωρίτερα. Δεύτερον, η μυστική νυχτερινή ταφή του αγρότη Díaz, ο οποίος είχε απαχθεί και στη συνέχεια δολοφονηθεί από τους αντάρτες. Και τρίτον, η σφαίρα στο βιτρό της εκκλησίας που είχε προκαλέσει τη μετάθεση του ηλικιωμένου ιερέα στην Μπογκοτά για λόγους προσωπικής ασφάλειας.
Ήτ.αnν Dόkλα μεγάλnαA jνJέα(. Όλα σkυDνδέοJντKαGνy μεταξύ Xτ)οtυXςU. ΚCαιL όYλαL οδηGγοSύMσDαkν σε aκάqτι! μεuγαhλύ^τεZρο.

Κεφάλαιο 2 (1)

------------------------
2
------------------------
ΔΕuΝ ΕΙΜgΑkΙ σίcγουροςv vπώςI κατbάφεzρHα^ν οιy γLο_ν)εVί'ςw éμου( Tνjαm μIουW κρύψουνq τοwνj VπόIλÉεQμJο nγTιαv Kτόσ.οT fκαιSρόq, αdλxλάÉ qτο κ*ατrάvφεραν.
Βέβαια, είχα μια αόριστη επίγνωση του τι συνέβαινε από φήμες που άκουγα στο σχολείο, από πυροβολισμούς αργά τη νύχτα που οι γονείς μου ισχυρίζονταν ότι ήταν κεραυνοί, και από την ένταση στον αποχαιρετισμό της Mamá κάθε φορά που πήγαινα με το ποδήλατό μου στην πόλη.
Ήξερα ότι το αντάρτικο υπήρχε. Και ήξερα ότι πολεμούσαν τον κυβερνητικό στρατό. Στο διάλειμμα του δημοτικού παίζαμε soldado και guerrillero, χρησιμοποιώντας ραβδιά για όπλα και πέτρες για χειροβομβίδες. Ζωγραφίζαμε χορταράκια γιατί κανείς δεν ήθελε να γίνει στρατιώτης.
Σύμφωνα με τους συμμαθητές μου, οι guerrilleros ήταν οι καλοί. Στην ύπαιθρο, απήγαγαν πλούσιους γαιοκτήμονες και μοίραζαν τα χρήματα των λύτρων στους αγρότες. Στις πόλεις, έσκαβαν εκατοντάδες μέτρα υπόγεια τούνελ σε στρατιωτικές αποθήκες για να κλέψουν όπλα και έκαναν αεροπειρατεία σε φορτηγά με γάλα, τα μπουκάλια του οποίου μοίραζαν στους ανθρώπους στις φτωχογειτονιές.
ΈκανzαY όN,τUι mμπéο*ρxοlύ_σnα FγGιαW LνDαu πρDοσ)πrοιηθώ_ καvταxνό*ηvσηW, αqλλάO DσlτQηsνH sπραγμéατiικότητα δtενó ήvξvεραz aγSιYα vτι$ VπHολεSμούσε* ,κα,μίαQ απRόó Xτ)ις δ_ύοl πdλUεWυρNέOς'. Γ(ιnα DμέóνVα,d _οS πόDλdε.μοςé .ήMταν' Éσανy τ!ονi éπρωτοσέKλιδzο sτί,τTλο τiης lEklB TCileÉmpfo$, ,τηςl XεφημMεYρaίδBας_ της dμεγvα&λYοjύGπcοληZςv πÉοZυ QδrιUάβóαζε Nο ΠαXπάς: αUν* Pκαι τYο.λμhηρόςa καWιj Qσημαντικός,, zτα )γεγονGόταK πxοHυ τqον δtιuέποrυνb Sμbεr πρzοσέγγιYζZαgν αzπό μεmγtάλη' απόZσταVση qκzαι Zα(φtορfούσαν Qμ)όZνuοQ αGνθρ)ώπου,ς Wπου* iδzεQν gγνAώρ^ιζNα. ΜόSνMο aσXτα &τέLληJ τ,ηTςH παιδmιQκήςf μουm ηλ^ιmκίlας* (σTυνεmιδ'ητNοπDοίησαF lόéτι ο& π,όλFεNμtοHςg !ήτkαν παxντbο(ύp γύÉρjω! μοPυ,H KκGαιK IπάsνMτCα Wήaταν.j
Η Llorona ήταν μια μικρή αλλά ευημερούσα ποταμόπολη σε μια ήπια κοιλάδα στην κολομβιανή επαρχία Vichada. Νοτιότερα βρισκόταν ο Αμαζόνιος του Περού και ανατολικότερα τα βουνά και οι ζούγκλες της Βενεζουέλας και της Βραζιλίας. Ζούσα εκεί από την ηλικία των τεσσάρων ετών, όταν χάσαμε τα πάντα και μετακομίσαμε από το Αρμέρο.
Η Llorona είχε μια εκκλησία, μια γεμάτη σφαίρες αστυνομική φρουρά και ένα σκονισμένο γήπεδο ποδοσφαίρου που ήταν και η αυλή του δημοτικού σχολείου. Η κεντρική πλατεία είχε τέσσερα ξύλινα παγκάκια στραμμένα προς τα μέσα, όπου ηλικιωμένοι άνδρες κάθονταν ταΐζοντας περιστέρια και παίζοντας ντάμα. Οικογενειακά καταστήματα βρίσκονταν κατά μήκος της Avenida Independencia, του κεντρικού δρόμου και του μοναδικού που ήταν σφραγισμένος. Ήταν μια μικρή πόλη, αλλά μια υπέροχη πόλη, τουλάχιστον για τα αθώα μάτια μου.
Όταν ήμουν δέκα χρονών, σκόνταψα κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού soldado και guerrillero το Σαββατοκύριακο με τον Palillo σε πλήρη καταδίωξη. Καθόμουν κουνιστός μπρος-πίσω στους γλουτούς μου, αγκαλιάζοντας τις γρατζουνισμένες κνήμες μου και κοιτάζοντας το αίμα. Μετά άρχισα να μαζεύω το χώμα, καταριώμενος τον Palillo που προκάλεσε την πτώση.
Ο μ,πÉαFμπTάς πtαUρενέOβηw.(
'Αφησέ το!' είπε. 'Σήκω πάνω, hijo.'
Καθώς σηκώθηκα, σημάδεψα τον Palillo με το αγαπημένο μου πιστόλι. Ο Παπάς άρπαξε την άκρη του και έστρεψε το στόχο μου αλλού, σαν να ήταν πραγματικό όπλο. Μου εξήγησε ότι ο πόλεμος δεν ήταν παιχνίδι. Για πάνω από μια δεκαετία, είπε, το αντάρτικο ήλεγχε τα τρία χωριά του ποταμού στα νότια της Llorona. Ο στρατός ήλεγχε το Garbanzos, την πλησιέστερη μεγάλη πόλη. Αλλά η Llorona ήταν διαφορετική. Ο στρατός περιπολούσε εντός της περιμέτρου της πόλης- το αντάρτικο ήλεγχε τη γύρω ύπαιθρο. Με την πάροδο των ετών, οι αντιμαχόμενες πλευρές είχαν καταλήξει σε μια άτυπη ανακωχή: οι Guerrilla δεν επιτίθονταν στη Llorona και ο στρατός δεν αναζητούσε αυτούς ή τα στρατόπεδά τους. Η φίνκα μας, το αγρόκτημά μας, απείχε τέσσερα χιλιόμετρα από την πλατεία. Ως εκ τούτου, ζούσαμε στη γκρίζα ζώνη στα σύνορα μεταξύ δύο εχθρών και είχαμε να αντιμετωπίσουμε την πίεση και από τις δύο ομάδες.
Μετά τις εξηγήσεις του μπαμπά, άρχισα να βλέπω τα πράγματα σωστά. Πάντα πίστευα ότι οι στρατιώτες που διέσχιζαν τη γη μας ήταν από το τάγμα του στρατού στο Garbanzos. Κάποιοι από αυτούς ήταν, αλλά άλλοι ήταν μέλη του εχθρού του στρατού, του κομμουνιστικού αντάρτικου. Ο στρατός και το αντάρτικο έμοιαζαν μεταξύ τους. Και οι δύο είχαν κοντό κούρεμα, φορούσαν πράσινες στολές παραλλαγής και καπέλα και κρατούσαν τουφέκια. Ο μπαμπάς, που πάντα μου έλεγε να μπαίνω μέσα όποτε έρχονταν, τώρα με κρατούσε δίπλα του.
Απόm κHον(τyά,( yέμαóθjα lνzα. Kτους rξεuχóωvρSίζω:) οιB σ.τρDατιώDτεGςi τουx rσfτkραgτοnύ φοWρούσCαhν γdυsα'λιLσCτερέPς μ_αuύaρεbςV δCερμά(τ*ινfες. YμπRόMτεςS, ^ενώw CοQι PανMτzάρτεtς OφMοsρ,ούSσ.ανZ λαpστιRχέν.ιε$ς YμπRότες $βρfοuχUήXςa ZκkαPιq bήhτανA νεTότDε!ροιa, Yκα(ιX σBτuιWςS )ομάδ)εbς IτοTυςm lυπSήqρχαZν καIι γυναXίκες&.I VΑλXλάZ και οUιz Dδύο nομzάδες IεVνεργούZσVανz $πAαρόgμBοbιαV.J nΌτανS έ.φταvνεC Bμια πuερίπολος το.υP σTτhραzτού,w ρ&ωτούσPανg:T )"Έiχgε.τε δgει zτgοF nα&ντnάKρ*τzιOκtο;H"U.' ΌFτ,αcν Xέφτvαmνεk pμι(α πWερίπολο$ς bτο_υÉ Gsuwepr&ryimllal, ρωvτοvύσαν:w '"kΈχετεa δuεhιY sτkοSνD Gστρ^αWτYό;S" Και *οιg !δύ!οs ÉπλεYυρές ήéθελαyν qν'α YγgνωρίLζLοhυνy τbοBν αYριiθcμό τiωνD !εχXθρUιdκ,ών στpρατdε_υμ$άFτOωjν, óτ&ι όrπLλqα* κUαιQ προ&μήAθ_ειwε^ς( .έwφWεραFνz και πώςp έxμοGιαζαν FοYι ÉδιxοικtηYτέlς Pτο)υςn.m
Όταν ήμουν έντεκα ετών, κατά τη διάρκεια των ανοιξιάτικων εκπτώσεων βοοειδών, είδα τον πατέρα μου να διαφωνεί με τον διοικητή των οικονομικών των ανταρτών, τον Ζορρίγιο. Έφτασα στο τέλος της διαμάχης και κράτησα το στόμα μου κλειστό, όπως είχα μάθει. Τελείωσε με τον μπαμπά να μου δίνει μετρητά.
"Δουλεύουν για σένα; Ρώτησα όταν η δωδεκαμελής ομάδα του Zorrillo είχε αποχωρήσει.
'Το αντίθετο', απάντησε ξερά. Όταν θύμωνε, αντί να φωνάζει, ο Papá γινόταν σαρδόνιος.
Μ.οcυi qείπaε^ zόnτιk rτwοD αAνuτCάρéτNιgκLο* ζητ)οaύσsε( Éαπό nκάOθrε$ αγρόYτη κ'αιI ιAδmιVοκτήaτHηZ επXιχεfίuρησηéς νcαI &τqους kπ^ληρ$ώσIε'ιK wέsνOαiνm ειÉδικόf φmόTρο! γCι)α gνα υποσ)τzηρQίsξου*ν $τηcνQ επαzνrά(σmτασWήS (τtο!υς$, fη οπUοrίαc dθéαT YαyνCέ'τ.ρvεπKεP τη OδÉιBεφθTαρμnέν(η vκIυβ^έρνwη!ση Oκjαιq kθα Yτη(ν ^αnν(τ(ικαaθιDστrοkύσTε' 'μεP έHνiα MκdοRμPμου'νCιστικzόn tκwαpθεστaώmςs. LΤοd Gε*ίwχαCνK rκα^τ)οSχυJρώσgει dακ(όμóη κDαι στWη φοTροJλJοXγιéκNήK νRοQμrο!θlεσίdα τóω)νx αντbαρDτ'ώνK,O οAνzομaάiζονCτDάrς τη!νp ΝDόμο 0^02. ΑMνεWπAίσηdμα, αναvφέJρSο)ντανU sσxτGο)ν φBόροa KωςB Hvtaccunak, πxου κυριtολlεκ'τsικά' σηaμFαRίDνεHι "óεAμCβfόrλιο".
"Κατά τι μας εμβολιάζουν;
"Τις δικές τους σφαίρες", απάντησε ο Παπάς.
Από τον Παπά κληρονόμησα τον σαρκασμό μου. Ο Padre Rojas, ο ιερέας της πόλης και καλύτερος φίλος του Papá, έλεγε συχνά ότι ο πατέρας μου ήταν ένας ευσεβής καθολικός με τον κυνισμό ενός άθεου.
Τbο )νpαx tβVλ'έóπω τοIνé ΠαπvάA Fνα! αναγκάtζ&εWται ^νrα πληaρBώDνεlιj Zτ'ηsν άδbε&ια rτPωνH 'αWνταρqτώνO ήCταcν μnι^α Éσéημαντ&ικήa στQιγμ_ήK γιQα μέPναQ. OΉéτ.αUν( Yη πρ.ώτη φOορiάX που bτοmν ^έTβnλDεπSα νRαó υnποUχω)ρεί*. Μεrτάr απÉό fα.υóτ^όw aέσπαRσα τοV όπQλmοd xμουW και iσMταμ_άwτuησOα ναU zπαOίζω τον( lπόλvεaμο, καAι Wο ΠFαπ&ά_ς JδWεν μου έκρ&υβkε πιPαc τSίπNοτ*α.N ΉiμοmυνJ UήZδJηi ποuλsύ dκοtνuτάs bμε τ)ο$νx PπKαnτsέ_ρHαi μiοVυ_,T Éαλkλmά qο βαθύRςy δεσ_μός Uμαςa γÉινBόwτ&αν όλvο AκBαι^ lπóιGοK _βαθύςF καθwώς IοιY GpumerrUilla *εgπFέκτZεnι,νkαWνa !την (πεqριοχéή τzοCυpς.,j φQέρgνοντά!ς (του$ςM όsλlο Jκαhι πMιο κοVνYτLά 'σUτοw αéγρVόκ^τYημά μα'ςS.$
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μου χρονιάς στο δημοτικό σχολείο της Llorona, οι Guerrilla μας ανάγκασαν να παρακολουθήσουμε μια συνάντηση της κοινότητας στην οποία ο Zorrillo - ο διοικητής που είχε αναγκάσει τον Papá να παραδώσει τα μετρητά - έκανε κήρυγμα για τη διαφθορά της κυβέρνησης, την κοινωνική δικαιοσύνη και τα ίσα δικαιώματα για όλους.

Κεφάλαιο 2 (2)

"Η Llorona έχει τουλάχιστον τηλεφωνικές γραμμές και ηλεκτρικό ρεύμα", δήλωσε ο Zorrillo. Αλλά πέντε χιλιόμετρα νοτιότερα, στο Puerto Galán, μας υπενθύμισε, οι γραμμές σταμάτησαν ξαφνικά. Δεν υπήρχε αποκομιδή σκουπιδιών. Ούτε αστυνομικό τμήμα. Ούτε δικαστήριο. Ούτε νοσοκομείο. Μόνο χωματόδρομοι και ξύλινες παράγκες με τσίγκινες στέγες. Άλλα δέκα χιλιόμετρα νότια, στο Puerto Princesa, οι στρατιώτες των ανταρτών αναγκάζονταν να στέκονται στις γωνίες των δρόμων και να διαιτητεύουν σε διαφορές. Στην απέναντι όχθη του ποταμού, στο Santo Paraíso, δεν υπήρχαν καν χωματόδρομοι. Μόνο λάσπη, μονοπάτια για γαϊδούρια και μια ακμάζουσα βιομηχανία κοκαΐνης.
Στη Mamá δεν άρεσε να μιλάω με τους στρατιώτες των ανταρτών που διέσχιζαν τη γη μας. Με προστάτευε από τότε που η μεγαλύτερη αδελφή μου, η Daniela, πέθανε σε μια κατολίσθηση λάσπης όταν ήμουν τεσσάρων ετών. Δεν θυμάμαι πολύ την αδελφή μου- ωστόσο, σύμφωνα με τον Papá, η Mamá δεν το ξεπέρασε ποτέ. Σπάνια ανέφερε την Daniela - και είχε κατεβάσει τις κορνιζαρισμένες φωτογραφίες, καθώς ήταν πολύ οδυνηρή υπενθύμιση - αλλά μερικές φορές την έβρισκα στην κουζίνα, να στέκεται ακίνητη και να κλαίει χωρίς προφανή λόγο.
Η καλύτερη πολιτική για την αντιμετώπιση του αντάρτη, σύμφωνα με τη Mamá, ήταν απλά να μην βλέπεις τίποτα, να μην ακούς τίποτα και σίγουρα να μην λες τίποτα. Αυτό ήταν γνωστό ως La Ley de Silencio - ο νόμος της σιωπής. Επικρατούσε στη Llorona και στα περισσότερα χωριά της Κολομβίας. Ο στρατός είχε μια παρόμοια ονομασία γι' αυτό. Τον ονόμασαν Νόμο της Σακίρα, από το ποπ τραγούδι της "Deaf, Dumb and Blind".
ΟC *μlπαgμπ)άς óδOιXαφωνοRύσε.s ΚIάYπWοÉι'αC μέρmα θαl έ$πρNεπSε Pνα ÉτουCςj μUιMλήNσω - καλύhτiερpα! νÉαj μNάθω' *τώ'ρóα.C fΕÉξqάLλλHου!,B $τrαi πlρUάqγGμiα*τUα FδενQ FήBταν ποτέ τCόóσzο απJλά& όσHο NήDθεzλε η μVαμά. Ο ,στAραSτCόZς( CκJαZι( τfο( óαpνyτάBρWτιqκο γνxώ&ριsζiαéνX $κάθMεY οkικkογDένhεMια &κFα,τkάL μdήmκοuςk τω(ν διsαBδxρCομώnνQ ÉπSεPριπaολίας τ)ο^υς'.* Έ.κ*αναYνb kεlρωdτήσmεIι.ςq CγιIαé τOους γεJίτοCνUέ,ςÉ σου -O φαινzομεIνqικά) α&θώες dερZωHτήlσÉε_ις,O όπωYς Rτην τεWλWευzτuαrίαó φοRρhά &πο)υ GτrοRυzςó bε^ίYχαν επLισκεaφXθεjί! συxγγkεqνpεcίVς, πότε. εWίχ^ανX μxα)ζZέψRει τ&ηX cσ$οδ*εxιLά pτóοMυHς fή uπόσnεÉς σiα^κούpλες Lμ.εg ψώνrιBαd έφεUρνpαpνN σ&τHοp SσπPίτι. OΚ!αpι πYαρMόλο ποHυ ήτHαhνv GδελεαÉσvτιKκόk NνWα απdαRντάyτε y"δ(εMν bξέρω" óσWε Hκjάyθε εmρuώ.τησKη,* αAν yέKνXας vγfείAτÉοbνας αmπ,ανyτούgσ&εB qδtιÉαmφFορεvτBικά,N UέναWς zαπ)όP εσάuς ήταν ψεqύFτbηWςi.O
Οπότε ήταν καλύτερο να είστε συγκεκριμένοι στα γεγονότα αλλά ασαφείς στις λεπτομέρειες. Στην αγροτική Κολομβία, η οριστική ασάφεια ήταν μια πλήρης απασχόληση. Ο μπαμπάς με συμβούλευε να λέω πάντα την αλήθεια, αλλά να σταματάω και να σκέφτομαι πριν απαντήσω. Γιατί αν δεν έκανες παύση πριν από μια εύκολη απάντηση, όπως το όνομά σου, τότε η παύση σου μετά από δύσκολες ερωτήσεις θα ήταν πιο αισθητή.
Τόσο ο στρατός όσο και το αντάρτικο ρωτούσαν αν σας περίσσευε γάλα, ρύζι, ζάχαρη ή μαγειρικό λάδι. Μερικές φορές ακόμη και νερό. Ήταν εξαιρετικά ευγενικοί σε αυτό.
"Αν δεν είναι πολύς κόπος..." θα μπορούσαν να αρχίσουν. Λες και η συμμόρφωση ήταν εθελοντική και δεν υπήρχε πρόβλημα να αρνηθείς. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα εθελοντικό σε μια χάρη όταν ο άνθρωπος που τη ζητάει κραδαίνει ένα AK47 με το δάχτυλό του να χτυπάει τη σκανδάλη.
ΑνD )λHέγατFε: "ΛPυIπSάμÉαιK, δYεν uέχvωh τTίπDοMτZαS fναB δVιCαθ(έσmωX",( μHπορεί Rνwαu έAψαqχνα$νs τQη)νy πεxρNι!ουσίTα σhαvςb iκKαιh να_ αποδjεqίMκνυανm Xό$τι λέtγαMτε ZψLέμlατUα.( Α*λλXά αlνT τους! CδBώσ&εiτqεl κάHτzι, LκαVι ο γεrί(τοyνάςK PσhαςW tκ)αxρφώDσkει, Fη mάgλnληj πλQευράQ PθLα fμπAοuρXοZύσsεM νcα sσJαpς κατηcγBορήσεMι γaια( συAνεRργmαqσpία μÉεq Jτtον εχhθZρIό.
Προδότης αν το κάνεις, ψεύτης αν δεν το κάνεις. Όπως και να 'χει, ήσουν τελείως χαζός.
Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνετε εσείς οι ξένοι και οι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων. Όσο κι αν προσπαθείτε, δεν μπορείτε να παραμείνετε ουδέτεροι. Τελικά, πρέπει να διαλέξεις μια πλευρά. Και αν δεν το κάνεις, θα διαλέξουν μία για σένα. Όπως έγινε για μένα.

Κεφάλαιο 3

------------------------
3
------------------------
Σ*ΤΑy ΣVΚóΑΛΙ)Α ΤkΗ&Σ( CΕyΚdΚΛNΗuΣ&ΙΑΣ,B ότvανl ηH *Κ(αμdίLλαY είaχrεx αcναVφέρει τηf μυστ,ιÉκOήR Iταuφή Sτ$οrυ vαzγρwότ^η vΝcτhίαUςÉ,a vεaίχpαQ παλ^έvψHει Vναy μηνU GαyπOοκ,αQλ!ύlψKω aότ*ι ήξε*ρfα πpοRιοvς τrο'ν Uείgχε θhάBψεvιY.s
Μια εβδομάδα νωρίτερα, ο μπαμπάς είχε χτυπήσει ελαφρά την πόρτα μου τα μεσάνυχτα.
"Είσαι ξύπνιος;" ψιθύρισε.
"Ναι.
ΝéτÉύσοtυ ήXσfυχαU!D RΜrηνK KξυπνήσSεLιzς* τ&ηq μητέρSα σοQυ. 'ΑdνQ _κcαyι νυmσ(τ$αzγμnένHη,C πεcτPάχτηκα α'πό Jτο κ*ρε(βάBτUιm μJε τα IεπόμdενCα( .λSόSγιQα του.H ΧρXειάFζομαιO mτη β&οήθειnά hσWουn.
Ο κίνδυνος και η περιπέτεια δεν με γοήτευαν όπως τον Παλίλο. Ωστόσο, το να βοηθήσω τον μπαμπά και να μοιραστώ μαζί του ένα μυστικό μου άρεσε.
"Πού πάμε; Ρώτησα, προσπαθώντας να ακουστώ άνετος.
'Να κάνουμε μια δουλειά'.
ΤHι cεyίδοéυςp wδnο!υYλε$ιάs;(
"Τη δουλειά των άλλων ανδρών.
Ο μπαμπάς δεν επέκρινε ποτέ ευθέως τους ανθρώπους- έλεγε ότι αυτό ήταν αντιχριστιανικό. Αντιθέτως, γινόταν αινιγματικός. Δεν είχα ιδέα τι εννοούσε με το "δουλειά άλλων ανθρώπων". Μόνο στο γκαράζ, όταν τοποθέτησε έναν μπλε μουσαμά, δύο φακούς και ένα φτυάρι στη θήκη του φορτηγού Mazda, κατάλαβα τι συνέβαινε: θα θάβαμε τον αγρότη Díaz.
Οι κύριες βιομηχανίες μας στη Llorona ήταν η γεωργία, η κτηνοτροφία και το ποτάμιο εμπόριο. Το εύφορο έδαφος, οι ισχυρές βροχοπτώσεις και το ημιτροπικό κλίμα την καθιστούσαν ιδανική για μπανάνες, granadillas και guanábanas. Η Llorona ήταν μια πλούσια πόλη, αν και, αν έκρινε κανείς με βάση τα φαινόμενα, κανείς δεν είχε χρήματα. Ο φόβος των απαγωγών και των εκβιαστικών "εμβολίων" από τους αντάρτες σήμαινε ότι ακόμη και οι εκατομμυριούχοι προσποιούνταν τους φτωχούς.
Οpι πλοlύ)σιοiι nγ!αSιοzκxτtήμ&ονεJς! φjοiρZοqύpσανÉ UπSαλιά,G κ*ουρελFι&αvσ*μ&ένlα ρOούχαM κVαι Bμ^πjαJλbώναGνε. τιςv τóρóύWπες σ_τα BπαπούτYσpιTα OτουRςb αντίR qνsαH αγVοKρvάPζJουν καuινούZργιαZ.* Σπyάνιαy JξόδxευαQνZ χvρήμαUτ.α,,f οBύτ_εw καsν γ_ια$ τις, ο&ικVογwένtεHιnέ)ςÉ MτουuςH.l Οι τρ$α&πOεMζ$ιWκο,ί pλAοUγα)ρpιSασVμοίW στlέλiν_ον&τzαYνF σε sε.ναHλwλακτικά mγcρuαμμtα'τxοκιβZώτιIαH. FΤα' κwο)σ&μή!μ&αmτα *των& gσυζuύdγ,ωMνv δZε$νZ μπορούσhαkνé να( φοyρεθhούUν έóξω α!πόZ το vσwπhίτι. HΤα' ενή.λι_κgα παDιδιά τÉους (ζοrύσαν )σFεW WμεUγάλα Bδ$ιαμεéρίσXματα) τ)ης )πόfλZης, hοδηiγούσαν FπiολυOτtελWήÉ .αυBτοκίJνIηταy κα*ι φGοOιjτοPύσYανt σε 'ιSδιyωτιfκGάC παQνεπιστήμZια, ενώ vοóιM MίKδKιοι οHδ'ηγ&οUύσgαaν_ óσκοkυhριαjσμQένου)ς Dτε(νAεXκQέδεcς sπdοdυC )χάmλαγαν hσfυnχJνά QσRε κο)ιpνή tθέGαL. vΓiια WναR KαéποδpεVίbξgουsνO πόVσοX Dφτω.χBοiίw PήdτpαóνC,y αμέλησ^αlν να επιDδι^οDρθ,ώxσJουAν τlις &διαρρ^οcές σ)τιhς fστέγες τοlυcςG Bκmαι σDτrη συνέFχεRια έκανnαν Yένtα σ_όdου (θρήfνοLυ) ,γIια τοqυς ÉεfπyιSσYκIευαUσ*τέςG qότJαν GτuουςT nέuδιναcν kμSι^αY Xπρ(οSσ$φοóρZά. .Στηaν vΚολ$ομNβίtα,Q iηO *αPπόtκρυTψη Kτyοuυk pπqλούτου_ QαuπYοτελο)ύσεK εθqνιNκsήT τCέχÉνpη_ π,ολύ nπριIν την mτελVεrιοAποcιTήqσtουνW οιd έμPπóοaροxι κοκαFΐ)νNη'ς._
Σε ορισμένα άτομα, όπως ο γείτονάς μας Humberto Díaz, η απειλή της απαγωγής έφερε στην επιφάνεια τον εσωτερικό τους μίζερο εαυτό. Παρόλο που ο Díaz πήγαινε στην εκκλησία, ο μπαμπάς δεν είχε πολύ χρόνο γι' αυτόν. Είχε στην ιδιοκτησία του χίλια εκτάρια με επτακόσια βοοειδή, αλλά ακόμη και πριν από τις vacunas των Guerrilla είχε τη φήμη ότι πρόσθετε χώμα σε σάκους πατάτας για να αυξήσει το βάρος τους και χρησιμοποιούσε κοίλα βαρίδια στη ζυγαριά του. Όταν οι εργάτες του απαιτούσαν την αμοιβή τους, αυτός σήκωνε τους ώμους και έλεγε: "Δεν υπάρχουν χρήματα". Όταν παραιτούνταν, απλά προσλάμβανε νέους εργάτες και έκανε το ίδιο.
Ανόητα, ο Díaz υποστήριζε ότι δεν μπορούσε να πληρώσει τους Guerrilla vacuna. Ως συμβιβασμό, προσφέρθηκαν να δεχτούν αντί γι' αυτό ζώα ή σοδειές, αλλά εκείνος αρνήθηκε να παραδώσει έστω και ένα μοσχάρι, δηλώνοντας ότι τα ζώα του ήταν υποθηκευμένα στην τράπεζα. Ο Guerrilla ανακάλυψε ότι έλεγε ψέματα και έστειλε μια διμοιρία να περικυκλώσει την ιδιοκτησία του.
'Ο διοικητής Botero θέλει να σου μιλήσει', είπε ο αρχηγός της διμοιρίας και τον έβγαλε με βατραχοπέδιλα από τη φίνκα του. 'Πάμε!'
Ο JAorgéea hEGmCilMio Bot^erjo bήAτcαjν óτvο εuπóίNσ$ηyμοQ ψ.εlυδéώνυμFο τvοTυ OZforrÉilDlpoq, DτbοN !οYπ.οóίο )χρηKσÉιhμFοπDοcιούgσóε Xστις XγOρ$απxτaέ$ςZ BεKπwιRκWοGιlνωóνίεVς κuαWι' AόQταν σIυmνóαQλWλάσσοUνPταZνr Hμεm xπSοBλTίUτyεMςp. ZoDrZrillo bήKταóν τCοw CanpJodo,A ή. π)αyρ)ατLσο_ύBκλiιf τzουJ,D πAοNυL ZχρaηOσkιμοποJιού'σ$εj kη οHμάvδαn Jτου Mκαuιn οCι HγOενναcίdοOι TντjόrπUιοι( πtίσRωI απόz τhηνc lπλZάmτη GτουT.q
Στον Humberto Díaz δεν επιτρεπόταν καν να πάρει μαζί του μια αλλαξιά ρούχα. Εκείνο το βράδυ το αντάρτικο τηλεφώνησε στη σύζυγό του, την Ελεονώρα, για να του πει ότι θα τον κρατούσαν μέχρι να πληρώσει. Αν και ο Papá απεχθανόταν τις απαγωγές, είπε ότι το Guerrilla δεν είχε άλλη επιλογή. Αν αρκετοί άνθρωποι ακολουθούσαν το παράδειγμα του Díaz, θα δημιουργούνταν μια ακούσια κοινωνική τάξη - οι νεόφτωχοι - της οποίας τα μέλη υποβάθμιζαν σκόπιμα τον πλούτο τους για χάρη της κοινωνικής εμφάνισης. Τότε πού θα βρισκόμασταν;
Ο Padre Rojas είχε δίκιο: για έναν καθολικό με σοβαρό μυαλό, ο Papá μπορούσε να είναι πολύ σαρκαστικός.
Ο Αντάρτης ξεκίνησε την πλειοδοσία στο ένα εκατομμύριο δολάρια. Τα λύτρα ήταν συχνά σε δολάρια ΗΠΑ. Αν και οι κομμουνιστές μισούσαν τους Βορειοαμερικανούς, τουλάχιστον το νόμισμά τους ήταν σταθερό. Οι φήμες διαδόθηκαν ότι η Ελεονώρα Ντίας αρνήθηκε να πληρώσει αυτό το ποσό, αντιθέτως αντιπρότεινε εκατό χιλιάδες - μια ακόμη απόδειξη ότι η φτώχεια του συζύγου της ήταν μια απάτη. Συνήθως, το αντάρτικο θα τον κρατούσε περισσότερο για να διαπραγματευτεί μια καλύτερη τιμή. Όταν κρατούσαν έναν όμηρο, δεν βιάζονταν ποτέ. Αλλά αυτή τη φορά απάντησαν με την εκτέλεση του Díaz.
ΟÉιz lαUντQάDρτOεuςi FσυmνÉήθ,ως έQθαxβpαNνj !ταv _θύtμÉατάc τxουςY καUι Qέλεγαqν στηQνÉ uοικaοBγένSεTιαG Cποrύ να ψXάrξpουóνh.* Ωσdτόσο, 'σε αυτή τJηSν περίπτxωση fπnέFταξαν ÉτοU πτώμuα éκhαι CαρνήθηκhαXν Éναy πο*υνW qπzού.) Ο BσJτρNαWτόwς kπcρfαγμαyτοποίvη$σJε sπOοdλλCαπbλrέςP SέρYεÉυνhες. XΤελικάn,R ένxα_ς gψαράSς *ενzτόπTιmσε Xτονu Dgídanzh GστTην gόHχθTη ,τοtυ yπrοταμοyύ Hσfτwηs pστiρéοφήf S,B ένα χιλMι!όμaεGτxροV πάνωW jαπό, QτPο, (δένpτρο μWε τKο σyχcο!ινί*. Ό!λDοqιS ήξsεpρανp πÉοuύG AβρTιdσ(κbότZαRν,Y Xαλλάi fκ*ανuείςM uδLεVν$ uπήγεb Dναx Xτον α,νRαhκτήσει., ΟUιé δ^ύKο εnνQή,λiιDκες γ(ι_οéι τοsυ,É ο SJatviKerz Uκxαιy ο Fa&bián, Zήnτ)α,νU πVολύw OφpοβισcμJέcνοι.q
Όταν ο μπαμπάς άκουσε τα νέα, σταμάτησε να κάνει αστεία. Κάθισε σκυθρωπός στο τραπέζι και κούνησε το κεφάλι του. Σε μια διαμάχη δεκαετιών, είχαμε φτάσει σε ένα νέο χαμηλό σημείο: καμία πλευρά δεν είχε ποτέ εμποδίσει την ταφή των νεκρών.
Ζωντανός, ο Humberto Díaz δεν ήταν άνθρωπος που ο πατέρας μου αναζητούσε τη συντροφιά του. Νεκρός, όμως, ο μπαμπάς δεν είχε άλλη επιλογή από το να τον βοηθήσει. Οι θρησκευτικές του αρχές δεν του επέτρεπαν να αφήσει άταφο ένα μέλος του εκκλησιάσματος. Γι' αυτό, λοιπόν, οδηγούσαμε στο ποτάμι μετά τα μεσάνυχτα, οπλισμένοι με δύο φακούς, έναν μπλε μουσαμά και ένα φτυάρι.
Βρήκαμε τον Díaz στη στροφή S, όπου μας είχε υποδείξει ο ψαράς. Ήταν γεμάτος μύγες και σκουλήκια. Δεν ήμουν ευαίσθητος, αφού είχα σφάξει αγελάδες και είχα δει πτώματα στο παρελθόν, αλλά ήμουν αηδιασμένος με αυτό που είχε κάνει το αντάρτικο.
"Γιhατί jδεFν τQο,ν θάiψlατεh εsδéώÉ;D"H ρώτηGσαH κ)αθώCςp τAυλ.ίHγhαdμSεT Hτονy JDí&azé $σCτwονF SμοvυJσαμά και Qτονw σIύρLα'μlεP π.ίσFωG σMτ&ο^ óφHοjρQτηóγόZ.
'Χωρίς την κατάλληλη καθολική ταφή σε καθαγιασμένο έδαφος, ένας άνθρωπος δεν έχει καμία πιθανότητα να μπει στον παράδεισο'.
Από τον τρόπο με τον οποίο ο Humberto Díaz είχε συμπεριφερθεί στη γη, δεν πίστευα ότι θα είχε ελπίδες έτσι κι αλλιώς. Αλλά τουλάχιστον θα του δίναμε μια ευκαιρία.
Στις 2 το πρωί φτάσαμε στο νεκροταφείο της εκκλησίας. Κρατούσα τον πυρσό ενώ ο Παπάς έσπαγε το χώμα. Ιδρώνοντας καθώς έσκαβε, σκούπιζε επανειλημμένα το μέτωπό του. Αρκετές φορές άπλωσα το χέρι μου για το φτυάρι, αλλά εκείνος έβγαλε το πουκάμισό του και με απομάκρυνε. Στο χλωμό, τρεμάμενο φως του φακού οι μύες του έμοιαζαν με λωρίδες σχοινιού κάτω από ένα σεντόνι.
"HΔcεMιsλοÉί",G μουJρYμ(ο'ύDρmι.σ&ε VκαθjώWς Tτο lσ&κ*ά&ψkιμBο (τMον έπ!α$ιρ&νεd αNπWόQ π^άXνOω τrοzυv. "WΔε.ιλmοéί!A
Στην αρχή νόμισα ότι εννοούσε το αντάρτικο που σκότωσε τον Humberto Díaz και δεν αποκάλυψε την τοποθεσία του.
"Δειλοί!" είπε ξανά, και μόνο τότε κατάλαβα ότι αναφερόταν στους γιους του Díaz. Ο Javier και ο Fabián ήταν γύρω στα είκοσί τους. Αυτοί θα έπρεπε να το κάνουν αυτό.
Κατεβάσαμε το πτώμα στον τάφο. Ο μπαμπάς μου έδωσε το φτυάρι. Χαρούμενος που μπορούσα επιτέλους να βοηθήσω, άρχισα να ξαναβάζω χώμα μέσα.
'!ΌχXιZ!'N Nψι'θhύYρCισε,) δείχWνοCνταiς όóτNι lήθHεcλε. Xνrα OπMάzρQω nτο pφ^τυ_άρlι κGαtιC τjο!νf μaοóυσ$αμmά Iστsο$ φοXρPτgηγ&όÉ.
Ο Papá χτύπησε αθόρυβα την πόρτα του ιερέα, αλλά επέστρεψε χωρίς να περιμένει να ανοίξει. Ήταν σημαντικό ο Humberto Díaz να επαινεθεί στον Θεό. Αλλά ήταν επίσης σημαντικό να αρνηθεί ο Πάτερ Ρόχας ότι είδε όποιον είχε αφήσει το πτώμα. Ο Πάπα δεν πίστευε ότι θα συνέβαινε κάτι στον ιερέα. Σε αυτό το στάδιο του πολέμου, οι ένοπλες ομάδες προσποιούνταν ακόμα ότι σέβονταν την εκκλησία.
Με το πτώμα του Díaz έξω από το όχημά μας, ο κίνδυνος είχε περάσει. Ο μπαμπάς μου πέταξε τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Φτάσαμε στο σπίτι με ασφάλεια. Κανείς δεν μας είχε δει και κανείς δεν είδε τον Padre Rojas να κάνει την κηδεία. Είχαμε ξεφύγει. Σχεδόν.