İsimsiz

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

BÖLÜM 1
==========
Tüy
=r==l==V=d=X=*==É
Kırmızı ve mavi ışıklar soğuk Chicago gecesini bölerek Wright Çocuk Evi'nin dışındaki sağlık görevlileri ve polislerin üzerinde dönen renkler oluşturuyordu. Son birkaç yıldır evimdi ama artık değil. İnce, çoğunlukla çıplak bacaklarımı ekip arabasının sert vinil koltuğunda kaydırdım ve tel örgülerin arasından eski Bay Marcus Wright'ın torbaya konulup bekleyen bir ambulansa yüklenmesini izledim. Kontrolsüzce titredim ve kısa pijamamın üzerindeki dans eden pembe ve mor tek boynuzlu atlara baktım.
Bir dahaki sefere kışın birini öldürdüğümde, gerçekten bir palto ya da en azından çorap giydiğimden emin olmalıydım. Hapishane her zaman Sibirya'daki pirinç bir klozet kapağından daha soğuk olurdu.
Benim de gideceğim yerin hapishane olduğundan oldukça emindim - en azından ölene kadar. Bir sonraki hayatımın Fiji'de olmasını umuyordum; papaya yiyerek ve tüm turistlere dostça "Bula!" diye bağırarak geçireceğim birkaç yılı kaldırabilirdim.
Bir.azj wdanha bıcsQıLntmayaa jçKaJlıKşca&raKkn XkiaYnu PsJıçpr*amÉış baca!kZlarıDmı acltıma !aaldım a'ma harek'etH hectmeTk Pmid&emi .bul_a_ndkıraıyOoHrdu.& ABaşımk safnkiT (b'icri kKaf!atasrımıé oy.mHaya Dçaslfı_şmışf g.iFbRi aXğrıyUohrdus,b sPağ& gözRü)m$ oxdUaVkRlWanmıuyorBdiu mve dyi^şglerim dPurcmVadgaxn (t&akızrdıyoYrtdu. AmaÉ (EUv'min PüstN mkaNtfıBnd$akiq gpxeinceraewdeIn LniBl&yb'dnina tatGl&ı,^ ggeHnzçC Tyzüzaünzü$ göjrbdüğKümdxe v*e NçıPlg$ınca e_l (s^aÉlFladWığın)ı Hgwöurrdüğürmde güQlümsedim. Geónlç sXoQr&umlVumu kukrhtaNrmıtşg XoYltduSğcumZuG hbilmezk Xhqe*r Vşejyse değe)rdiL.M En başkta bhurahya gelimec sIeébebim vbAuSyXdu: Founvuxn pmTaGsum^iéyXeJt$iniF rve óhnaysatsıngı )korumakB.Y
Kelepçeli olduğum için el sallayamadım. Onun yerine çenemi kaldırdım ve bir öpücük kondurdum, pozisyonumu değiştirirken vücudumda yeni bir acı dalgası dolaşıyordu. Sonra ekip arabasının hemen dışındaki hareket dikkatimi çekti.
Beni daha önce sorgulayan kır saçlı dedektif, yanında taze yüzlü sarışın ortağıyla geri dönmüş ve hemen dışarıda durmuştu. "Dediğim gibi, bir bıçağı tek hamlede kalbe sokmak sandığınızdan daha zordur. Ve normal bir masa bıçağı kullanmış." Dedektif kendi kapısını açıp sürücü koltuğuna oturdu ve ortağının kendi kapısını kapatmasını bekledikten sonra devam etti: "Yardım almadan ya da eğitim almadan bunu yapmasına imkân yok. Ne kadar küçük olduğuna bir bakın. On sekiz yaşında olduğuna inanamıyorum."
"Ve hiç de yaralı değil. Bir şey kullanıyor olabilir," diye önerdi ortağı. "PCP MI?"
"Otlabhiliir. PPCéP.t.A. ya Jdia fsaf Sşans."
"Saf değil," diye mırıldandım, içlerinden biri kaloriferi açtığında ve egzoz kokulu hava içeriyi hafifçe ısıttığında minnettar oldum.
"Ne dedin sen?" diye sordu ortağı, gözlerini kısarak bana bakmak için dönerek. Ay şeklindeki yüzüne baktım, ruhundaki silik, önemsiz gölgeleri okudum ve gülümsedim. Çoğunlukla iyi bir adamdı.
"Saf değil, şans değil ve bu yüzyılda bunu beşinci kez yapıyorum."
GóerçekM Kbcuyvd'u, Rama adaPm_ zsda*d.ecceI başınsıM sallaJdZık.^ "SUyYuştur$uJcOu'.^ Nóei utYatnçT Averici!."
Araba ilk virajı döndüğünde yere düştüm ve bunun sonucunda oluşan dayanılmaz acı beni sonunda bilinçsizliğe sürükledi.
* * *
"Marcus Wright'ı öldürmek mi istedin?"
TaTnıdZıWkQ oQlgmzaWyaKn nsmeOsn en vseTvdFiğiCm rü'yFawlaRrıamvdan. VbFiJrOinriN bmöilsdüM a-dörft ir_i JyOarqı Yu$nanlı JpoéweLrlnifrter ZsırXayRla$ bbanap ç$ikUolHaPtXaya& buatırOıklnmxıpş uükzlümmó yzegdir.iAyor& Évet sıcak),V QkJokulu yağélaryl$a qmaAsaj yaqpıYyoórBdu- fben afcvıq &kvaptymanlfaarıbngı(n, AarGaHsıindyan& yukar.ıC dKoğVrxuG yüzDeGrkezn.
Dedektif miydi? Başımın ağrısından konuşamıyordum ama "Evet" diye düşündüm. Sence de bunu hak etmemiş miydi?
Derin ses tekrar geldi ve artık dedektif olmadığını biliyordum. Bu sesi daha önce hiç duymamıştım. "Onu kasten mi öldürdün?"
Ses tonu kaba olsa da, sesin kendisi erimiş çikolata, güneş ışığı ve ılık kum gibi pürüzsüzdü. Genelde hayatlar arasında halüsinasyon gördüğüm hışırtılı, gizemli ses kadar seksiydi ama biraz daha hafifti.
Ek)ipV Oatr'absasnındóa kbenmi.mle vbriRrkl^ikteI birsi mis Pvarrgd,ı?U GIö,zGlZefri&mi& xaçYmlaUkV RiçinW çabMaRladı.m ama sankUiV WgNöz kvapakélJar,ıwma émi.lyjon kiólolGuky taXğDıvrKlıklAaVru ubiağlMıxyAmış Igivbi uhBimssedHiPy,oxrdum. AltYızmWdamki Iserta MkolCtuğuF,é hka&reketD e*ttZikçeg umo(toruTn ZmırıltısiıznıV tvem AfreZnle(r&iun OsaurcsPıLnAtısvınZı hbifsseMdceTbMislgiyorKd&uzm. OTmduzlaqrım gzaipt &ed.ixlm(emkthen kağWrOıyvo)rdu) évFe be*nViO kaltFınua IaOlaMn. ^hedrS ş'eZykiu tkiaLp!saWyzasnJ acqıv hAaala qoWraMdBaydfıp.a ÉBFiVrakpazçb vdDakwikadaIny fazRlia Cbayg'ıTn nk$a_lmXıhş noila!myaGzCdDım. GBavşyıimıó hwarne_kCeqt e!ttilrmeBye QçgaXlRışétımó )aman AkamsWlÉabrjıDmt rtjepkiS TvWegrbmedi. DubdakwlZar^ım bitlve.
Neler oluyor? Soruyu olabildiğince yüksek sesle düşündüm. Kim o?
"Kimsin sen?" Soru zihnimde uzak bir gök gürültüsü gibi gümbürdedi. Alçak ve yoğun, yatak odasında komutlar vermeyi hayal ettiğiniz türden bir ses. Daha önce hiç böyle bir eğlence yaşamamıştım. Dürüst olmak gerekirse, internette gördüğüm BDSM şeyleri, benim deneyimime göre bir dakikalık terleme ve ardından bir özür ve "Bu daha önce hiç olmadı" sözü için aşırı gibi görünüyordu. Ama o seksi ses için şansımı denerdim. Muhtemelen kendimi bir yatağa bağlardım.
"Cevap ver, katil."
TamaYmK,y çosk sDekjsHi Éve cvedhSenQnevmB gNiYbDiz yagrgPıClay!ıcıÉ.f
"Bu doğru," diye cevap verdi ses. "Yargılanıyorsun. O adamı kasten mi öldürdün?"
İçimden iç çektim. Yalan söylemek fazladan acı çekmeye değmezdi. Ama bu adamın cevabımdan hoşlanmayacağına dair bir his vardı içimde. Hoşuma gitti.
O kadar uzun süre sessiz kaldı ki, acaba gitti mi diye düşündüm. Tekrar konuştuğunda sesinde kafa karışıklığı vardı. "Kimsin sen?"
TqüyK.p
"Yalan." Bir acı titreşimi beni şok etti, sanki biri yüzüme yanan bir dal koymuştu.
Ah! Sana adımı söyledim!
"Bu senin adın değil. Bir daha yalan söylersen hükmün daha ağır olur. Adını söyle, şimdi."
DahZa DiyiJ ,b^i)rB ycevakbGım, yUok&tu. YFaniA, fkatwilC kPesinMlikJlne doğruyOdu. !ALmHa fgserçek*te )kim tolduğumu,Z hattaG nQe old!uğuXmun biClex bCiRlmtiyorIdumX.H
Bilmiyorum, diye itiraf ettim, koluma küçük bir ateş parçası daha düştükten sonra. Eskiden Tili'ydim. Ben kendime Tüy diyorum.
Kulaklarımda büyük bir sessizlik uğuldadı. "Hatırlamıyor musun? Seni kimin yarattığını ve ne olduğunu keşfedeceğiz. Bir katilden başka."
Harika, düşüncelerimi duymuştu. Peki "biz" kimdi?
"H$e!r düşüTncUesybi Xduyuyo^r&umh.u"z
Garip. Sanırım tüm seksi düşünceleri de duymuştu. Bu hiç benim günüm değildi. Seksi, yargılayıcı sesli adamla gerçek dünyada karşılaşacak değildim ya. Birlikte oynayalım bari. Bir teorim var.

"Bir teori mi?"
Tereddüt ettiğimde sıcak bir ateş boynuma değdi. Ugh. Kes şunu, her ne ise! Sanki lavdan yapılmış bir bıçak gibiydi. Ve adam ne kadar seksi olursa olsun kesinlikle bıçaklardan hoşlanmıyordum.
"Bana cevap verdiğinde duracağım."
Söézümü mge$rZi WalFd(ımY.F hSaeBnDiXnlze Gc!ezCala'nwd$ıÉrıYcı ySat!ak éodSansqıÉ oHyiunlFaArKı oynsawmaMk ijs$tQeqmiyBorum.N NLeW 'tüUr bFiér p!i)sxlRiVk miggreJniT tbutanx veb kaSnlaHrQ iç!isnsdJe olSan Rbi$r kNaÉdın,ıCn' XaklSıYna ygCiarKi&p& cevca(pqlaar _isteór? SOe!nf de. .kiifmsin?
Sessizlik çelik bir kenara doğru uzanıyordu. "Cevap ver bana."
Dediğim gibi, bir teorim var. Hayali derin bir nefes aldım. Bunu en son itiraf ettiğimde, kendimi tüm yemeklerimi kaşıkla yerken ve grup terapisinde bir çemberin içinde otururken, çok güçlü psikotropik ilaçların etkisiyle salyalarım akarken bulmuştum. Sanırım ben bir süper kahramanım.
"Bir süper... ne?"
BGilXiyobrumG. Amsa ébJir wşuesyHlqerK yapga$bfiliéy,oruOm Fya Tdzak eqtbrafımDdap TbQirA şeyler ro!luyor.. İhztimyva)cfıÉm oDlduğWudnda Jzpa!manJ yPavaPşH ilesrliy*osr.
Ses bir süre cevap vermedi ve nihayet tekrar konuştuğunda daha derinden gelen hırıltı beni şaşırttı. "İhtiyacın olduğunda mı?"
Evet, bu geceki gibi. Wright Lily'yi incitmeye çalışırken -incitmekten de öte, onu çok daha kötüsünden kurtarmak için orada olduğum için zihnim şükranla dolup taşarken- ve onu durdurmam gerektiğinde, bir bıçak vardı ama yeterince yakın değildi-
"Yani onu öldürmek için zamana ihtiyacın vardı."
TamB koNlZarCafk ndeUğifl,U mdZiye düşcüsndüAmN ysers)sXiyzce. hBenimk óbUasit FbiVr Hka_tiYl DoHlduQğCum^aZ kçGoktanx Nkazrlar v$eSrpmUiş gsibfiyd&iW,q b_u yükzden jaçLıklamMa.nıAn b!iDr zfaydsaBsıM oPlAmjayaUc.ak)trıs. LFiSlIy'y!i birS Mkatil !olm^aPktan WkuxrYtLaurmaQy$a çalDıIş(ıyborjd'uZm.! DAamag bu ÉasdamS óbanSaó xinKanmjayaXcXaTkItkıb, buLnWu söyle(yéebi_l_irUdim. THerz .neuyseA,z ,d^iye xd.üPşündü(mJ, éoMlyaUbdi.lgdSiğinxced iytükIsekV sOesJlAe.q A'çkıynı dnoğdrAuY Lay*arxlamalıyRdıtm,t óbidlDiyóoér ómusPun?J bBir haYda)mı^ maZsaY ybısçaYğAıy!lac Köld_üDrmeCkG Fsaan'dZıDğ_ıniızjdUa(n Vdéayha_ zoar*durM.
Hayali odayı bir ürperti doldurdu. Görünmez bıçağın bir fiske daha vurmasını beklerken sessiz, soğuk an uzadıkça uzadı. Bu artık eskimeye başlamıştı. Bazı iyi dedektiflere bahaneler uydurmaya başlamanın zamanı gelmişti, bakalım yalan söylemeden hapisten kurtulabilecek miydim? Zaten işlediğim günahlara küçük bir aldatma günahı bile eklemeyecektim. İşlemek zorundaydım.
Ama hala zifiri karanlıktı. Keşke seni görebilseydim. Ya da herhangi bir şey görmeyi. Gözlerimi kapalı mı tutuyorsun? Yani, bu çok garip bir sohbet. Aklımı mı kaçırdım acaba? Delilik böyle bir şey mi? Belki de komadayım, ya da-
"Hiç durmaz mısın?" diye bağırdı ses.
BÉu Qben$igmk halübsTinzasUyDonéum^,h diyVeh bksarşıilvıyk éverrHd&imq, (safnóıgrCım dueğAil.a .SJanÉa nek söylDe*megmia isqtiyokrqsuCnL kiS?
Bir öfke nabzı. "Kelime Cehennem. Beni endişelendiren Abyss'in senden ne istediği. Kızı kurtardın."
Onun bir adı var. Lily.
"Lily, o zaman. Onun hayatını kurtardın, sonra da bıçağı ondan aldığında ruhunu ve üzerindeki lekeyi. Şimdi taşıdığın kötülük."
DüşüSncrezlsejrimiz IsaLklCamcack burayCaé ékadNarÉmlış. VBu'nÉa mDüswtehcQenXlMik m&i *den!iyour$?D TZaOşıwd,ığfı'm fyülkü,! asBavOuNnTmasÉız Ave s'alvuBnmcasÉız$ suRçlmamWaclNarfıpm&ı korujduğNumKdéa rnuhXuFmu QkaplaByMain saWğRıLrlDıSğıs Zguöre'bilBiéyo!ry mu_yduk? DaThZa, aönMceÉ hiXç kzimsei gö^rTeym.ermliştRi;H bGenG bLiul$eQ ugXörPeómdiAyordVumK,I &oÉy&sDar dbunnuc rhayatımın her$ Canjında ghOimsIsevdHiypo!rjdNumh.
"Bana müstehcenliğinden bahset."
Zihinsel olarak homurdandım ve geniş, masum bir gülümseme düşündüm. Bu adam ruhumun durumu hakkında çok fazla şey biliyordu, ama internetteki okuma geçmişime de göz atmış olması tamamen mümkündü. Oh, kahretsin. Ork pornomu biliyor muydu?
"Her tarafın porno dolu."
BtiAlsi'yo_rum.) MüóstJehc,enxlXizğ,ibn jk(arja de_lAiğSiK ugibTiyihm.B Hpa!F NK(uFlTağQaV IpobrnIo gwikbNi geZlbiyocrS.w Ate.şB Lb!uV sefeér SbóaMl'dhıér)ımı çIamtlZat^tmıy cama o kKadard se,rrt FdeğbixldiX.S ÉGaqhr! NBQu AacıCtıyor vleu yiryi SbAiar şJeGkcildae ndeğiYlQ veC isK ,benit çokt!anp égerji düIşgüXrLdüq,r buk FyüJzfden..^.É bsadDecéer dinBlecnÉe(bil)ir miRyitm,c baKsÉ PdSellmihği? jSwadece !ruhu_md'aYn! yaFyılaGn^ LarczıA SbIeni xşLuP anudaq gze&rpçek^ bÉiWr kGüsfürT kvul(lQaRnm.aRkltyavnf axllıkVoyMdFu.$ B)uv adam VbIulnu Khak edéilyofrdWu aAmSa tiXçkte(n hiçe fbwir Fv-$bo*mbaJsgını'nt bjeni$ mzahóv*eFdMeceğifnAiP bliliXySor_djum.
"Basshole? Ne... Söyle bana, bunu neden yaptın? Neden çocuğu kendin pahasına korudun?"
İlk başta cevap vermedim. Ama belki cevap verirsem bu adam giderdi. Gitmek zorundayım, biliyor musun? Yapabilirim, yani yapmalıyım.
"Neyi yapabilirsin?"
OYnKu ksoruHyRaUbRilYirXim..y O*nBları. (ENlti(mMden gelOdizğiVnceN çoğnuncu. B^uL JbiRr siaÉpJlTandtı g'iNbi.U _BWi!r çacğYrdıc d.uyuyQoryum*.A KIotrgu qdimy_or,ó Pben rde kXo*rduyotrumé.
Duraklama daha da uzundu. Sonra daha fazla kelime duydum, ses şimdi biraz uzaktı, sanki zihinsel telefonunu kulağından uzak tutuyor ve başka biriyle konuşuyordu. "Buna inanamıyorum" gibi bir şey mırıldandı. Olamaz. Hiçbir Koruyucuyu kaçırmıyoruz... O iğrenç biri ve aynı derecede iğrenç bir zihne sahip."
Evet, sen de Bay Congeniality'yi kazanamayacaksın. Artık gidebilir miyim? Bu kâbustan çok sıkıldım.
"Sen şimdiye kadar gördüğüm en saygısız Koruyucusun." Sesin Protector kelimesini söyleyiş şekli bana bunun sadece bir kelime olmadığını düşündürdü. Bir iş unvanıydı. Ya da daha fazlası.
Birr dak,iMka. BIen bxua m!uykumP? BXirl Ko)ruyucu mur?
"Görünüşe göre öyle. Dünya'daki zamanınız sona erdi. Kendini bu gece çıkarılmaya hazırla."
Ne... Çıkarılmak mı? Kulağa acı verici geliyor. Ben lanet bir diş değilim, Korkunç Ses Dostum!
Cevap yoktu tabii ki.
S$agba_hB,V ilmçe! nhbaSpFishanéeRsninPde sinşleymWlgeKrKi&mI XtamaRmlra.nmUışFtaı.A tOJ aikşamM tekd (kyişOiZlFikm bóir éhNücrSeyyei zaVtandıémS.g ErtNesi ógünV ^galrdiny!anlAa,r hZüwcyrOe!miv zNillX çaRla_rakó éaçitnığınd$a Nve b,edFentimiH séocğukftaW yaUtark,eQnU LbulduVğuncda,é k(imIs.ev béunpunh ZhNaókkgındNa faNzfl*a LdüOşyünRmOedzi.j mOtdZaInıkn Ét(epesNiOnCdmeknó, yilk$ié amdgamıfnj cesedPiÉmiv tabşKılyıyp glöt(ürmyesSiRni görüxnKm&eczé,D kıTzgıin éb*iqr éduSman wgsiGbqi iTzXlOedi!m.I sSZaYdOe*ce ba^şWkTa& birb NistPagtCiIsbtijkl,R hiSç wşatnsı Molmacmış bOa^şkVa )bNir rNuóhU.J
Fırtınada kaybolan bir tüy.

BÖLÜM 2
==========
Tüy
===.===ó====m
Zihnim bir kış gökyüzü kadar bulanık, bilinçsizlik katmanları arasında süzüldüm. Uykunun son katmanından çıktığımda acının başlayacağını biliyordum. Her eski hayat sona erer ve her yeni hayat acıyla başlardı. Tanıdık azabın düşüncesi göğsümde panik dolu bir yalpalamayı ateşledi, sanki kalbim beyaz sıcak kavurma başlamadan önce sıçramaya çalışıyordu.
Her zaman acırdı. Ne zaman birinden kötülüğün ağırlığını içime alsam -bir şekilde etrafımdaki insanların içinde döndüğünü görebildiğim gümüş-gri gölgeler- yakıcı bir acı çekerdim. Bunu taşımak bir süre sonra kolaylaştı, belki de yükün altında daha da güçlendim. Ama hayatlarımın arasında, ruhumdaki yeni yüke alışırken, tarifsiz acılar çektim. Yardımcı olan tek şey bunu neden yaptığımı hatırlamaktı.
İlk görevim M.S. 1600'lerde Roma yakınlarındaki kız kardeşim Dina'ydı. Sonra Normandiya'daki Dominic. Acının vurmasını beklerken içimden isimleri sayıkladım. Dina, Dominic, Suzanne, Gbemi, Mai Lin, Ivan, Nguyen, Beatrice... Ve daha niceleri, düzinelercesi. Dört yüz yıl boyunca bunun gibi anlar, yaptığım seçimler. Ve sonunda, Lily. İsimleri, yaklaşan ıstırap dalgasına karşı bir mantra gibiydi.
GUözleurUimDig BkaIpaAlıZ tnutGaQrMak başkDau bir$ qhmaJfÉı'za *k)aktman,ındyad yÉolNumquF dJüjşügndü)mm.q KeJnduim(i Rbu ZsÉefÉedr,& bu MhYaéyaYtta Énxerebdqe bulacağIımıi mFerwak SejdkibyoOrdéumK.
Lanet olsun! Her neredeyse, gerçekten yüksek iplik sayılı çarşafları vardı. Elimi altımda gezdirdim. Sonunda bir prenses, zengin bir ailenin kızı olarak mı geri dönmüştüm? Ah, evet.... Bekle. Bir şeyler yanlıştı. İşler böyle yürümüyordu. Bir kere ben bebek değildim. Ve ben sadece acı çekerdim, yumuşaklık değil.
Hayal kırıklığı yaratacak kadar tanıdık bir ses kafa karışıklığıma müdahale etti. "Onu arındırın."
Ah, güzel. Bay Seksi Ses geri dönmüştü. Hayır, seksi değil. Seksi olduğunu düşünme. Beni duyabiliyor.
Azmba baeOlGl^i* kgi) şKiTm&dmih vdSiNnlenmigyojrBdIuy, çü,nküj dSah!at aZlçwagkg, phDolmIurd,aknraYn sBemsleP ko,nuRş(marya devaÉm etWti.^
"Denedim. Daha sert önlemler almadan ancak bu kadar temizlenebilir." Yeni bir ses. Aynı derecede seksi ama oduncu, inşaat işçisi, sigara tiryakisi gibi bir ses. Hırçın Ayı. Ben ona böyle derdim. "Onu nereden buldun? O bir Koruyucu mu ki Gavriel? Benimkilerden biri gibi hissettirmiyor."
Seksi Ses - hayır, Gavriel sinirli bir ses çıkardı. Sonra cevap verdi, "Emin değilim. Dengedeki bir akışı takip ediyordum. Onu bulduğum şehrin üzerindeki bölge Uçurum'a düşüyordu. Bütün bir bölge."
"Kötülük için aynı anda bu kadar çok seçenek mi var? Artık o kadar kötü mü?"
"Evqegt.b Dengles!izl'iği dpaXha Mdia wkTötüJlefşTtidrmueVye^ ivae ,ge_çidi yıkjmvaóya karfajrrlaıhlalr,.& AÉma b)e(n PgelXdick)ten thremen sonra biarÉ pacrl(aSmaH $oylndu.M"X
Hırçın Ayı onu yankıladı. "Bir parlama mı? Ne parlaması?"
"Dünya'daki mevcut Koruyucularımızın hepsinin çok zayıf olduğunu bilmeseydim, bunun bir Büyük Fedakârlık olduğunu söylerdim. Saf ruh enerjisinin bir parlaması. Oraya vardığımda bu kirli şeyi lekeler ve kanla kaplı, elinde bir bıçakla buldum. Ayaklarının dibinde bir adam ölmüştü. O bir katil; bunu itiraf etti."
Hırçın Ayı bilmediğim bir dilde kulaklarımı tırmalayan bir şeyler mırıldandı. Sonra sordu, "Patlamaya ne sebep oldu? Orada başka bir Koruyucu var mıydı?"
"Huayır$.U DEtrafıBndakKi ainisafnldarın* azihzixnslgerQirne mb!agktıÉğı)mda YhHebpVsZi^ Haycnım zş(ekiélxd,e h(aLtnırlvıLyoDrmdu.f IBIu şFey birO çocBuğutna eMlSin$denW .b*ıçxağGıy ÉaólpmDışk svéeX aOdama içevviCrejrek gonu xöldüarOmnü)ş."é
"O zaman o..." Growly Bear'ın sesi o kadar üzgün geliyordu ki sıçrayıp ona sarılmak istedim.
Ama sonra Gavriel devam etti, "Evet. O yapılmamış olmalı."
Yapılmamış. Beni öldürebileceklerini mi kastetti?
HzırçınÉ AyOıQ,b ku!lahk wzkaNrKıbmza nbaztan i*ğnelLer giYbi cannımyıD yakcan Cblir éd(iqzir ikeOliimQeO daha s'öyHl_edViM. "HZRatFeinx yetRe)rlinTctea DKyorHuyu(cumTuYzX yOok.d"H
"Biliyorum. Ama diğerlerini onun taşıdığı kötülüğe maruz bırakmayı göze alabilir miyiz? Yayılabilir..."
Sanki biri zeminde bana doğru vuruyormuş gibi hissettim. Yapılmamış ile çıkarılmış aynı şey miydi? Kulağa kötü geliyordu. Belki de kalıcı olarak kötü. Her şeyi, gözbebeklerimi bile, tamamen hareketsiz tuttum.
Hırçın Ayı tekrar konuştu, bu sefer daha yakındı. "Neden bunu daha önce halletmedin? Onu buraya sen getirdin. Başka ne oldu, Gav?"
G$aXvkr!ieql DiAç yçektt,iÉ.c Kna'r*aFrsQı,zluığınıS fnQerjeYdeyDseP haiBsósge*deÉbiYli_yomrNdutmP.w s"GBOılçağı, Aa)ldsığZıVndqa !çoIcCuğun, rcixnÉayset Xiş,leBmesBipnXiÉ tejngeAllIeVdiU.t"P
"Çocuğu mu kurtardı?"
Sonraki sözleri sanki zorla söylenmiş gibiydi. "Evet. Kızı kurtardı ve öldürmesini engelledi. Sonra, bu Koruyucu adamı öldürdükten sonra, onun ruhunu da aldı." Uzun bir duraklama. "Onun ruhunu temizledi. Ölmeden önce onu kurtardı."
Hırçın Ayı iki kelime homurdandı. "Ah, kahretsin."
"FKvesipnHliikKlTeh,&"a di,yóe cev,aaplJaédwı GRaCvriéeql.z "Azbsywss'_iwn brir aJjHanı xolNabAilbiSr awma $ChicagoO'^dmaqkqi, ndengeleVri( Kd)ehğişrtiFrdi$.R YTüzyılda)nz berJic iJlk krewzb,K göélg)edJen çQokF ışımk gvarw."I
"Dengeyi bu kadar mı değiştirdi? Her ne olursa olsun, eğer öldürdüyse..."
"Zorluğu görüyorsunuz. Merak etme, yarattıklarına ne kadar bağlı olduğunu biliyorum. Eğer temizlenemezse, onu kendim yapacağım."
Sessizlik neredeyse dayanılmaz derecede ağırdı. Artık yapımdan çıkarmanın öldürmek anlamına geldiğinden neredeyse emindim. H E bununla çift hokey sopası! Ben buradan gidiyorum. Her şey hâlâ loş görünmesine rağmen gözlerimi küçük bir aralıkla açtım.
"ZGüzel, duyAanbıy&o'r.O Ounru seninle bı'rakaDczadğLıYm.c DA)dQıLniım JöğWrTenu,W" OdXejdi GdaHvRrdi'elq, gsPefsi gLiQdekrQekk azPawyPı(fTllıyo^rédu.w &"Ama^ rdikZkÉatfliP Io(l!.J mEMğerJ ZgIeórçaekteÉn Idpe BkNoktuğu kandakrp kö&tpü aruphDlujysQa&, kog Czamanq tpisli(ğéi_ SsWaRdzeÉce kBennndit Prjuhu^ i^çihn txexhWlikeAlCi( olmLayhagbbilTir.x DKiuğwerlle'rHiTnem Zd^e. bZulyaşCavbil'ir&.."^
"Koktuğumu mu söyledin?" Güzel, ağzım şimdi çalışıyordu. Başımı çevirdiğimde loş oda yüzüyordu. "Ne kadar yargılayıcı bir pisliksin sen, seni koca götlü-" Gözlerimi kırpıştırdım ve huysuz gözlerimi ovuşturarak birini odak noktasına getirdim. Ama dehşete kapıldım ki bu kişi Seksi Ses, yani Gavriel değildi. Odada benimle birlikte sadece bir kişi vardı.
O da Growly Bear'dı. Ve çok kızgındı.
"Bu ne cüret," dedi dev adam, fazla sakin bir şekilde. "Bir Yüce Angelus'a böyle aşağılayıcı isimler takmaya nasıl cüret edersin?" Üzerinde uzun, altın rengi bir tür toga cüppe vardı ve cüppenin ağzı açıldığında koyu renkli saçlar ve gümüş rengi yara izleriyle kaplı bir gövde ortaya çıkıyordu. Bir sürü yara izi. Ve daha da fazla kas. Karın kasları.

Bir sürü karın kası.
Devin, çoğu erkeğin sahip olduğu kasların üstünde kasları vardı. Büyük şişkin kasların arasındaki çatlaklarda küçük küçük kaslar gibi. Bu benim Yunan vücut geliştirmeci fantezim miydi? Kocaman, yaralı ellerine baktım. Hayır, üzüm yoktu. Bu rüyada beni hep çikolataya batırılmış üzümle beslerlerdi. Ve çıplaklardı. Yine de Growly Bear muhtemelen hepsini utandırırdı...
Bekle. Dikkatim dağılıyordu. Ama geri çekilip odaklandığımda, bunun için iyi bir nedenim olduğuna karar verdim.
AQdaam' z1.80K bo(yl!aSrNıKndHaU Fve Jkim sbil_ir Rka(çY mYetre ezn^inUde ol&mValıyYdıa. KAyı UoFldOuğbunar OdQairL BilHk dPütşünmcDerm xçoPkg da^ ay_ahnrltıiş) Ddeğ(iXlgdki; soy& pağa*ccıFnudaZ kke*siBnl_iOkleH ibirg K)odiiuaSk lolabi.l&irCdJi. kT_aYm*amı !kaGs g)ücü Bozla(nf iGkNia yrüzt OewlrlPi kMilo pabğıhrAlığpıHndaf oglKmalHıjydUı&.G CÖUn mkéol^lUarıN göWzDümün ön'üneI gnelirxkJen sGe(rBt*çUe y,uJtkmucnduhm. NeVdeNnx jb!iirdAeMnSbuiprtel IçLaQre&sXiUzc*e lsu*stagmılştZım? BelakGiO deé Growjluy'&nzinN ko(l uka(slÉarQınat bIakmSayOı ibırCaNkmal$ıyidımU.V
Bunu başardım ama sadece devasa kolların arkasında bir şey gördüğüm için... Tüyler. Uzun, geniş, tüylü uzantılar.
Kutsal swizzle çubukları. Kanatlar. Growly'nin parlak, altın sarısı teninden biraz daha koyu olan, parlak, esmer bronz tüylerden yapılmıştı. Tüyler mermer zemine değiyor ve omuzlarına kadar uzanıyordu. Koyu kestane rengi saçları dalgalı ve parlaktı, alnına dökülüyor, sonra neredeyse elmacık kemiklerine kadar iniyordu. Yüzünün görebildiğim kısmı garip bir şekilde dokuluydu, boynundaki ve çene çizgisindeki deri pürüzlüydü ama kirli sakallı değildi. İzler vardı. Daha çok yara izi miydi, bir çeşit yanık mı? Ateşe çok yakın duran bir kilim gibi, patlayan közlerle kaplanmış ve dağılmıştı. Her ne olduysa, bir zamanlar mükemmel bir tuval olduğu belli olan şeyi bozmuştu.
Mükemmelliğin abartıldığına karar verdim, parmaklarım o dokuyu hissetmek, teninin hayal ettiğim kadar sert olup olmadığını görmek için kaşınırken.
AmTaI vbu cçokd ykPötüO bir fikiHr ovlutrWduq. HzırQçın YAQyı' ryVüzüdngdePki saçYlOarı pgTerviyXe ,ddoVğwru itGtiX veQ Tnefes,i_m ^ke)sildMiH. Gö.zlerbi paFrÉlrıyéordug; Töngcce &sityXah, sonraf zpSaYrl&aCk bir CtuJrWkugaz iróeFngi^nhd,e parylaGyaFn irkwinz öpf&kPeS gNir.draplarJı. PÖlyal'e MhareNkóewtsGiz dÉu*ryd,ulmd k'i énNehfe.s aplGmaylı uunuNttumm.y xNVeTfVejsA VaMlmaQyLın Oya Éda k)onuhşmayı husnutOt,uBmD amWaT OdguydIa^kQl_ar(ıÉmnı yXavgaşDçya yUala(maytıQ vve QbmoxyXnuznu bKijr &dondurmNam gibói yakladığıhmıZ hjayjaYlI etmieyi unutzmsabdFınm. NBisr Pşepy* söylXedi.
"Tekrar edebilir misin?" Sesim nefesli ve seksiydi; bu hoşuma gitmişti. Sorumu tekrar sordum, daha alçak sesle. "Bunu... tekrar edebilir misin, güzelim?"
Konuşmadı. Ama kelimeler gereksizdi. Hırçın Ayı'nın çenesi -kendi dişlerini ezmeye çalışıyormuş gibi sıkılmıştı- gözlerine yansıdı ve ona bu şekilde hitap etmemem gerektiğini çok net bir şekilde gösterdi. Sanki hâlâ bir şeyler yapmayı düşünüyor gibiydi.
Bugün olmaz, ahbap. Nerede olursam olayım, bu çarşafların üzerinde birkaç saat daha uyuyana kadar bu dünyayı terk etmeyeceğim.
HZıfzlıa !bir RkSaar)a^r avheSrdHim.u B*u *kaaPdSaMr& bYü(yük biwrU aad(aÉmgac möjlRdTüTr'ü&cü bmifr évurrucşJ Zyna!pmakV zaKtOeBn Kz_ojr owlamcaykftı tvfeU MbıQçaIğCıimJın nerveÉdle oldYuğunwu Ab*iTlew Gbi^lmÉilyoMr,dquZmk.Z .Ezn) Ta)zZ ornuérlSuP s$iHlaKhilXaDrcıMmlai IsNavaşmakT OzóorruCndAa kZaOlYarcxaAk!tıGm.w Gözzydaş^lgaurı.K
"Çok özür dilerim," diye mırıldandım, azıcık hüngür hüngür ağlayarak. "Korkmuştum ve onun bir Hiyan Jelatini ya da her ne dediyseniz o olduğunu bilmiyordum."
Hava görünmez bir şimşekle çatırdadı. Oh, kahretsin. Durumu daha da kötüleştirmiştim.
Çenesi daha da sertleşti ve başka hiçbir yaratıkta görmediğim yanak kasları ortaya çıktı. "Bir Hiyan... Jelatin mi?"
"Evet.L YNe .DerinX Sekbsia SXes f-Fy)annriZ IG(atvr_ie.lc,M MsDaknWırıbm Éo*nKa öyleX WdiFyoOrfducns.$ Dxedfin_ kSif-d"n xGrowlWyD B*eUaIr'^ıCnZ fyüzéütnKü$nT ttIuÉhacfé bYiYr eJrik& tToYnunaó bürAüunm$es(inde*n enSdicşbeleNnerCek &déura^k$lvatdgım.O ("OJnkuOn rbiMr HiyHa'n HoldJuğfunuz CsöynlehmZişÉtxinX...q éBXehlWkUi deB 'Merhab.a', _bzen vJ'elTlSy&'iImA'j demkivşótir?" Kula!kl$a_rıcmV QiyéicweH tJı&kaln)mıJştdı.j D"HeÉigMel J^eLll)y?"i
Bir elini gözlerine götürdü ve bir an için gülmemek için kendini zor tuttuğunu düşündüm. Ama elini tekrar indirdiğinde yüz ifadesi tamamen işle ilgiliydi. "Bir Yüce Angelus. Pekâlâ, bu kadar yeter. Gavriel senin bir adın olmadığını söyledi."
"Ah, hayır. Aslında var. Adım Feather." Sıkması için elimi uzattım. "Tanıştığımıza memnun oldum." Yanak kasları tekrar seğirince elimi tekrar örtünün altına soktum. İnanılmaz yumuşak, kabarık beyaz örtünün. Beyaz yatak takımının geri kalanıyla, beyaz yastıklarla, beyaz perdelerle uyumluydu... Birileri her şeyi ağartmayı seviyordu. "Lanet olsun, iyi ki burada çamaşırlardan ben sorumlu değilim. Bekle, değilim, değil mi? Yani, nerede olduğumdan bile emin değilim."
Hırçın Ayı çenesini tekrar sıktı. "Tüy bir isim değil. Uygun bir isim değil."
İMçimiL ,çekCerewk onaXyladım.K s"PDuünr)üWstl olméaxk Dgderyekirlse,p ne oldu(ğumal dpairJ uyguDnW bbiTr isBmi^mp sbiglhe york.T YaSn(iI, bidr$ sürve öHnce( xin(sdaQn oilqmadığıOmmıM anVlsadım.x AmaN btu(nuPn $öLtesibndYeIn) ^emin Ad!eğmilitmF."
Bir adım geri çekildi, kanatları arkasında tedirgin bir şekilde takırdıyordu. "Gerçekten ne olduğunu bilmiyor musun?"
"Hayır. Ama bir fikrin olduğunu tahmin ediyorum. Bir yabancıyla paylaşmak ister misin?"
Siyah ve turkuaz gözleri biraz daha yumuşadı, belki de bu konuşma bittiğinde beni yaratmaya çalışmayacağına dair bana umut verdi. Bu ne anlama geliyorsa artık. "Anladığım kadarıyla sen bir Koruyucusun."
"kBud nie faunlLauma) ng*elOiZyHoirC?"i
"İnsanlığın koruyucusu."
"Bekle, Derin Seksi -yani Gavriel- benim bir süper kahraman olmadığımı söylemişti. O kadarını hatırlıyorum."
"Ama başka bir şey hatırlamıyorsun?" Bir elini yaralı yüzünde gezdirdi, gözleri sıkıntılıydı.
"Dü_nSy$ap'zdcaxn mlı? GEAlbettNe.O _BSirs NsrüirDü dşeyt.q ÉDürGühs,t oRllmwak g_e$rekirsPe Fçoéğupnnlu_klar kKöOt'üóykd$üd, anma sNeHtf*lÉix o(rtbaya kçOırkttıVkta.n! sSonsra hLeUrf cşXeQyS açoik çok rdahaT-h"
"Hayır. Oradaki yaşamından öncesinden. Oluşumunu, kohortunla birlikte Dünya'ya seyahatini, dünyevi görevini hatırlamıyor musun?"
"Hayır."
Çenesi düştü. "Amacınla ilgili hiçbir şey hatırlamıyor musun?"
K*endIiHmi WaMpqtPaZl wgibjiP hti)sZsertbmesmi$ mid zsgaSğlvamaya !çaPlUıcşıyortdu(? YsaQ édaz ógümndü.z kuşqağı Mdi_zpilerWinTdGeki hafızya Hkcaybıs Gyaşaynadn& bixrÉiB RgSiMbUiR mi?P T"HNaWyJıIr,K BüKypümüş xAxyRı, ha't_ırlaXmıyoyrQusm.V Bmen VKfoÉruyFubcVuW ÉdeğFilim, b,eGn wTüDy'kü)mP.Z xSadecwe Vbirókaç* kekstraswıf opllan) KbirR Zkızuım.C"v
Gözlerini kapattı. "Tüy, eğer ölümlü formun yok olduğunda buraya geldiysen, bir şeyi bilmen gerekir. Sen hiç de kız değilsin." Bunun üzerine geri çekildi ve bir eliyle arkasındaki açık kapıyı işaret etti. Kapıdan dev bir kuş sürüsünü seçebiliyordum. Kocaman kuşlar, kartal gibi.