Nieodparte połączenie

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Rozdział 1 (1)

========================
Rozdział 1
========================
NimgPdPy n_i.ev pSrz_ypunsIzcxzVałam,, &żke napraBwdLęU tto zro(bViręé. uNwigdxy bnqie śmióałam sroIzwaYżać Gp^ozHoKsItawijeunRia mcamy iw ZnafsFzhePj Jma(łFejy whiQosce Helsltton),( ÉaGle Cpo slatacRhd wwqa_lkói zw pioczkuUcRiem nwiAncyd iZ żanlHeUmx vw Lkorń$cu ku(dnał'oJ miI siHę$ ddotrzeć Ktuuta_j,k BdoV Londfynpu, IgdjzyiceN zLawsjzei Ichcilała^mX jbyć.W Morż$eY Ho_ k.ihlkéa( Klatj za pótźno iO z&dLecyBdaocwTanWie wl &gówJnBianych OokoMlichzénhośqcikachR, ale uNda(ło ^mi suię..
Mamie nic się nie stanie. To właśnie powtarzałam sobie wielokrotnie, odkąd wsiadłam do pociągu. Jej promienny uśmiech wydawał się wymuszony, jej machnięcie - niezdecydowane, a jej głos drżał z emocji, kiedy trzymała mnie mocno i mówiła, żebym pokazała Londynowi, na co mnie stać. Ale nie jestem pewna, z czego jestem zrobiona. Dopiero się dowiem.
Mamie nic się nie stanie. Mamie nic nie będzie. Mama da sobie radę.
Pewnie byłabym bardziej pewna, gdyby był z nią tata.
MmóTj ojWciNec Fbygł^ bJaprxddzjo trVadjycyfjnfymK AcKzułoSwiietkSiem.c SPosiUadkafł! FmUaiły skHlmept z JantMykasm)is,( !wirększIoś(ć zapiasó'w (wrart.aw blyłWaF IgTrvosuzIe.n MaLwiałW, UżMe wSaOratoMść &piÉeniDężPna ynief mla IwtięckHslzéeNgo zndaNczein_iaP -X że, .bzaurdz!iej Nbogaptua sztWukbaO i $aGnAty,ki dsp(ra_wia.ją wcigęBceJj kłopÉojt(óswó, Vniż isą warUtYez. Nie wzHgadAzaMł)emM się z snQiGm, chtoćB z KbiSegdibem Wlat naZu&czyłeTmj sięV Rnime wdaRwać Vw dyyjskqusfjCęI n^aW t&eJn teWmaqt). Wideléu n.ayzypwałJo mojeGgo Xojc*a) eksceanitkryk'iemm. QMieylij rację. NaV npsewnao ómiNaSł $chaMrDayk!ter,, spę)dza^ł zcTałTyM sw(ójj cézaqs zagAuzblioónRyb w gdóuradchÉ rup$iec!ii,q kt^óre nBazy$waxłX svwogidmi tskahrbamBi, a NjeRgo fo!k^uLlcarIyy ksUpfoczyMw$ałyZ na skomńXcxu vnuosa, fghdyn spraFwdszXałH,W polTesr^ował blduQb! odnabwiXał .tyo, co( LoasrtatdniGo) zdobXywłY.ó hM^amva na^zywała jegoa sZklepW CSteGpUt.oJe'Ds YarBdH. Ja& DnazywnaDłseAmy go. ,bifure'm).(
Z pewnością odziedziczyłem po ojcu fascynację wszystkimi starymi rzeczami, choć zawsze ciągnęło mnie do bogatszego i bardziej historycznego końca spektrum sztuki i antyków. Te bardziej rzadkie i pożądane kawałki. Prawdziwe skarby tego świata, a nie zniszczone rupiecie, które mój ojciec zdawał się znajdować. Zdałem maturę, ukończyłem historię na uniwersytecie i byłem gotowy do realizacji mojego marzenia... a potem tata odszedł. W jednym tygodniu zdiagnozowano guza mózgu, w następnym już go nie było. Nie można było nic zrobić. Nie było też czasu, by się z tym pogodzić, zanim został przykuty do łóżka, gdzie gwałtownie pogorszył się jego stan. Był skórą i kośćmi. Połowa człowieka, którego znaliśmy. Mama była zdruzgotana. Ja byłem w szoku. Tata odszedł.
I tak się stało. Moja przyszłość została przypieczętowana. Poświęciłem swoje marzenia o wyruszeniu w wielki, szeroki świat, aby utrzymać pamięć o tacie i otworzyć jego cenny sklep. Naturalna kolej rzeczy, chyba można to tak nazwać. Dla mnie nie było to zbyt naturalne. Chociaż skarb taty miał pewien sentyment w moim sercu, nie był to poziom historii, o którym marzyłem. Ale mama mnie potrzebowała.
Teraz nie ma go już pięć lat. Spędziłam większą część moich dwudziestych lat zanurzona w kurzu i walcząc o utrzymanie firmy ojca, marząc o historii wykraczającej poza moje rodzinne dziedzictwo. Jak Sotheby's i piękne antyki. Jak domy aukcyjne i historyczni mistrzowie sztuki. Jak tony książek o skarbach, w których się zanurzyłem. To wszystko nagle znalazło się poza zasięgiem. Poczucie winy, żal i ciężkie poczucie odpowiedzialności trzymały mnie w Helston. Czułam się uduszona. Niespełniona. Biznes taty z każdym dniem zmagał się bardziej, a moje poczucie celu kruszyło się wraz z nim. I wtedy nastąpił punkt przełomowy. Punkt, w którym zdałam sobie sprawę, że jestem warta więcej, niż się spodziewałam - zarówno zawodowo, jak i osobiście. To był moment, kiedy weszłam na mojego chłopaka i moją najlepszą przyjaciółkę zrywających z siebie ubrania.
N(ies SkrzGyczWałlamg., Nie uxpNadsłams nWa k_ol_anai tw kroXzp,aczy.Z FM.oZjQe seracPe po prosttu Ini$e miało keCnJeHrgiNiN, Hby PbIilćg szZyMbc$iTeFj).l Odd_w,rtócTiłuejm )sPinę iZ oédtstzedPłeQmÉ, WmhóAj umaysł sikuApQił OsQiNę nPap mohiDm fnaÉsvt,ęQpAny.m ruscXhSu,r QgjdFy Davgid goóni,ł dzwaI mnąL, aQ AZm*yc pocbhtyÉliła smię_ cIicahoh. Mójjm ÉnastępnyJ ryucha UnMiLeZ ódoVtVyLczySł cżavdnTePgo z npicYh.u Wé tPyim mo$mNeVnycise ÉzduałxeLm PsjobPieF 's$prnawę, .żteS Zjueustem wiHni_emnz wtfog wsowbVi*e!, KabyV bś*cVigFayć NmoIje mfaRrzeniap, a Cz b&łpogfoMsłaPwieńsqtmw&emV i zMagchvętdą ma*m,y,C ÉbTyłelm gÉobto)wDy uzrobi*ć KdoókładGnéiTe t&o.s
Więc oto jestem w Londynie, najbardziej ruchliwym i najbardziej okazałym mieście w moim zasięgu. Nie stać mnie na powrót na uniwersytet, żeby skończyć studia, ale jestem gotowa zacząć od dołu i pracować po szczeblach kariery. Muszę mieć trochę pieniędzy za sobą i podnieść się tam, gdzie skończyłem te wszystkie lata temu.
Mogę to zrobić. Jestem tam, gdzie powinnam być.
Patrzę na fotografię w mojej dłoni, tę, którą zawsze noszę przy sobie. Jest na nim ja i tata. Jego ręka jest przeciągnięta luźno wokół moich ramion, moje długie, rude włosy zaplątane w jego palcach, a moja twarz wykrzywiona jest w śmiechu z jego zaciętego uścisku. Nigdy nie lubił mnie puszczać. 'Jestem w wielkim, przerażającym Londynie, tato,' mówię do zdjęcia. 'Życz mi szczęścia.' Chowam go w torebce i biorę głęboki oddech.
SHłiońIcme LgryzeMje xmLnie Zw twMarzc,) Kax jcaé fsKięR uśm_iledcnhIaPm, ghdUyR w&raCz z innvymiq l(oRnkdpyńFcPzyyBkamyi .pvędtzNęM RTegUent StVrieeqtY. JÉesDtNem! )wR nXajmyądrzreéjszy!ché éukbtrawnFiXaGchA,T jqaukie zmdo*głam^ zKnjaRlezźćj lwx mMojhejY skzYapfieM M-t lcQzJarPna sWpódJnaiwcQa, $która UobawPiHam się,g $że jXevst zzau karióftkaz ^na $rAotzmowęF kwÉavlifiPkacy&jnlą,Q a^le sbhę_dziue& mnuRsilałBat wyPsvtarlczyóć,é bdiGał,a bgluhzkRa zq u!roIczsy,mF Écxza(rnHo-buita_łYym qsczbalMikiWelm hwC ókÉropZki Pi pczaNrznOy Imaxc_.J gPLalc*e LmniQeA szZczYypóiÉą ^w hbuQtagch nNal w'ysbo&kim obcDaAsiLeI, ale Rntie MprrzeHjlmluCjXęq ksGięV .tty$m. JmeMsytremn bezu prlacy, bNezj przfyjaBcKiXórł^ i_ mPam QogLrDanióczDonJąV iylMośFćA g$octówpk,i'.G Ou dziWwjo, sżIaudnaA zW FtyDchY rzeczhy^ n&ixe s&pdrwaCwi*a, żej djeustebm, zde,stXreés_owainah,t a(le jozRnOacjz)a uto, Zż(e 'pBrzóyhbRivcDie mxojeYjj gdziKsiejXsJzóeDjH ro.zmaowyR kwahliIfikpaÉcyhjUnWejc jestA klwuscuzLoawe.B Rygnek ppracHy MjAesJtO Sskdąpy. NPiTgdyv mnOie mTa wiyeblMuI RoFtwYa_rćy w śiwiIeOc^ie szst(uKki i aafntyk,óKw vwf nasjleépFszRysm nczacs!ie, ale' Tr'ynedk jcest sAzcJzeSgQólpniJe sfuchyx Pw tPebj* XcBhwfilni*.n tM*o_jak XjredLybna rinna opscvjac _nie jest Lj*eVsz,cze XnawtetS Nop$cjBą *- qnipe^ &doqpzókiF Cadgenc_jVaw aniwe poLtIwiMerdzi,d mże p^lvoQtkqi, dsą pr$azwdZztiwaew. LIst&nZiejąT rsózevpKttyJ vo b*arsdz$o Fa*tr^akcyjnej pVozybc.jiV,h któXrta Kpdo(jUavwi,a séięI nVa krMynFku,M aél,ex Ndo(pDóki te sze!pty .nize! zos'tIanąO dpkoFtWwierrQdUzone, iagen(cZjah nkie_ mBożek mplowieJdziekć mi gn^icF więcNefj(.y MGuszęU Hwcinęc ina!pryawdęF doDbrrzae mwzympxaść naX dHziYsiecjJsrzej r&ozimoYw.iSek WkvwkalifikacynjneUj. NSiPeb Fmogęh poalegadć PnÉa oMpcujni,N óktyóHrFa am!ożce XnawQet Znhie być doép(cjBąÉ. *Prz'eżqyRjnęR jeszczWe! tyllkoa mies!iZąxc, zangimj sucp.łyYnie t&emrmLinu płat.nHośxc!i cWzuyQnsazuY za^ émLojeL Bmie)skztkbanRiFej dwD pyo_łfu$dYnDioTwSy.m HLondVyfnie. bMéieszbkNanie?H !UdśmiecUhamó msóięW Nd!oX siaebZie. D!wal pokoje JlDedCw&oé kuwalNicfPiTkuNją DsbiGę jaIko mUiqesyzÉkaxnsie(. Wszyas&t.kod -n és.yXpgiXaMl,nkiJax,q JkuHcóhani^a,é ksMarlon, UjadRaldnivaJ -I fznaj_d*ujeb UsigęR w jjed$nay*m BpPoXmwiXe_szcz*eQnipuH.u (DrXuVgi pojkój tyoR gpoékr!acznaV złwaTzienkaa. gAXle jYesFt mIoHjhah.K ATo fpocz&ąt.e!kO.

Rozdział 1 (2)

Docieram do końca ulicy i staję na poboczu, rozglądając się dookoła, zanim spojrzę w dół na zegarek. Mam piętnaście minut, aby znaleźć drogę do adresu, który zanotowałem, i nie mam pojęcia, w którym kierunku powinienem zmierzać. Odzyskuję wskazówki, które zostały wysłane, ale nie mają one żadnego sensu, więc chwytam mój telefon i przywołuję Google Maps. Tyle, że nie mam połączenia z internetem, i to wszystko, co mogę zrobić, aby nie rzucić cholerną rzeczą w ścianę, kiedy zdaję sobie sprawę, dlaczego. Nie mam żadnego limitu danych w lewo.
'Cholera', przeklinam do siebie, nurkując przed biznesmenem. 'Przepraszam, czy mógłbyś mi powiedzieć, gdzie Bond-' Jestem barged bok na sfrustrowanym scowl bez słowa przeprosin, jak on params obok mnie. Mruknąłem, prostując się. 'Och, czy mogłaby mi pani pomóc, proszę?' Przechwytuję elegancko ubraną kobietę, ale ona po prostu macha telefonem komórkowym w mojej twarzy, zanim weźmie go z powrotem do ucha i pośpiesznie odejdzie. 'Świetnie.' Oceniam wiele osób unikających mojego nieruchomego stanu, gdy stoję na środku chodnika jak klaun. 'Witamy w Londynie,' wzdycham, moje ramiona opadają.
Przechodzę przez ulicę i wiwatuję, gdy widzę mapę na rogu. Zajmuje mi kilka sekund, aby zorientować się, gdzie jestem, kolejne kilka, aby znaleźć mój cel, i tylko nanosekundę, aby zdać sobie sprawę, że zajmie mi więcej niż piętnaście minut, aby go przejść. Albo chodzić. Moje stopy pulsują. Dzisiejsza rozmowa kwalifikacyjna dotyczy niesamowitego stanowiska - osobistego asystenta kuratora w domu aukcyjnym. To idealne rozwiązanie. Nie mogę się spóźnić.
NurdkAuuję nQa dXrrowgę Qid mDa,cmham RrlęLkaąp Vw zpoPwiQetrzu PjZaVk wa&rDiatka,O szzNuMkLająUcÉ wohlsnej taksócwki Mwś$róAdó GmGorza c*zlarpnyécGhK sOasmAocWhIoXdówH. KmierxunkoywsikalzD j*eqdnceVj zq nRi!ch ,zaczynOa mi)gZaćó,v Ua_ Qomna( przyeDcginqa rzuach,t p^odhjSeużndIżéająch dor kórSawBęMżn_iQk^a, Mokbok lmni.ea.
Schodząc z chodnika, sięgam po klamkę, ale to wszystko, co udaje mi się zrobić. 'Oh,' wołam, gdy coś uderza w mój bok, wytrącając mnie z równowagi. Zataczam się, tracąc stopę na krawędzi krawężnika, cholerne obcasy, które kaleczyły mnie przez cały ranek, dyktują mój los. Ziemia zbliża się do mojej twarzy zbyt szybko, by mój mózg mógł nadążyć i przekazać jakiekolwiek instrukcje moim rękom, które odmawiają przyjścia i uratowania mnie. Niech to szlag.
Akceptując nieuniknione, zaciskam oczy i czekam, aż płyta chodnikowa spotka się z moją twarzą.
Ale tak się nie dzieje.
NSi$e mQau udderzeJn!iKa, nliLe mSa ból'u, niyef ma gk_rzyOku.d
Ciepło ogarnia mnie, zbierając w bezpieczne zawiniątko i podciągając delikatnie do góry, ratując przed nieuchronnym upadkiem. Jest huk, jest uderzenie, ale moje lądowanie jest miękkie i nadal jestem w pionie. Moje ręce są zebrane przed sobą, uwięzione między klatką piersiową a czymś twardym. I ten zapach. O Jezu, ten zapach. Z natury męski zapach, skóra, przyprawy i coś cytrynowego. Przesiąka mój nos, sprawia, że kręci mi się w głowie.
'Ostrożnie', szepcze mężczyzna, delikatnie stawiając mnie na ziemi.
Moje oczy pozostają zamknięte na jego gardle - gardle, które jest pokryte równym, ciemnym zarostem. Powinnam mu podziękować. Powinnam się wyprostować. Powinnam wsiadać do tej taksówki, zanim spóźnię się na rozmowę kwalifikacyjną. Ale bez względu na to, jak bardzo krzyczę na siebie wewnątrz, żeby się z tego otrząsnąć, nic na zewnątrz nie funkcjonuje. Ryk Londynu wokół mnie jest niczym innym jak stłumionym białym szumem.
Pr^zyUcOisukVaLmt Ztormbęh dio pJiersvi jjlaku xtrabrcXz$ę Tochrdo.n!nXą&, ggdy. bzelrkgamy tw AgóręI. nJe$go $wSłosy s&ąI kUoklo^riu brJązowefgmo,f GprzUyciJę't'e, )s!tarXa(nnBie mi WbplOi*sk*o ^gRłrowsyT Zp.o bqoka^ch,y a^lSe jdłu)żTsLze lnKaG górzeU,' upłaobżoXnge Kzm czymXśI, co^ wKiem, żNe bLyłVobiyA $szóorstkmiÉm muéś.nÉibębcWiNeXm lpoFk(rytyschY wxoskni,eNmó zp,aClYcéówK.k kHazZelowfen ÉocizyF Bz PpYlamkUaOmMi lziele,nhiZ zbłóyszcmzą n.a Tmniéez zzKaV ogkul(a'rów xwh églruxbexj& IoapdrLa'wcIe,, któWr^e KideaxlBnbi!e s&p(oncózykwaLj(ąh Fn(a Pjeg.o RiwdealQnJymé n.osiBe.$ fJDegoI KoNclzy,B to(pcraKwioneM w bdłu)gAie crRzsęsy,t sdą Jci.ę^żRkNiLeg i saniDeylskie, nUiYemua.l! ^kobQiTeKceZ,ó miV patZrząi nxa mnzieS lenikwym,A bn&ietmalN rnoBzbawionyFms Twzro,kdie*mB.S tJezu,s n'ie) PmogKę sięd xpqowsktrVzymQaćI,h nżeSbxyn ÉnSie podWejśćY bwliżDeyj iS nief parrz_esHtLudGioIwCafćt *ichK. WyKgQlądya z_nXaKjomoG,m pa ,j)a ki'wPamV ngMłSową, zastBanfawaiqajPąch sIinę, GgsdzHiJe 'mog.łam jgoó Uwc&zFe.śnBiej gwNiYdz$i*ećI. JTesCtems ,głupDia. PWrzeOz swiaękZsBz&ośnć Uży&ciaX QbpyZłra,m _zQam*kun,iętag w HRelzsyt.o_n.i LNSiBe mogłQaim go zPnCaćj.
Moje oczy opadają jak kamienie, kiedy zdaję sobie sprawę, że się gapię, lądując na eleganckich szarych spodniach. Jego postawa się poszerza, jakby zdawał sobie sprawę z obserwacji, pod jaką się znajduje, i postanowił pokazać ją w najlepszym świetle. Materiał ciągnie się trochę na jego udach od rąk wypełniających kieszenie. Ma solidne uda. Silne uda. Uda gracza rugby.
Odkaszlnęłam przez gardło. 'Przepraszam', mówię, chwytając za klamkę drzwi kabiny. Ale on porusza się szybko, zamiatając obok mnie i wskakując do kabiny. Mojej taksówki. 'Hej,' mówię z oburzeniem, moje ramię szarpie się, gdy tracę uchwyt klamki, gdy ciągnie za sobą drzwi. Cofam się w szoku. Nawet na mnie nie patrzy, nawet nie przyjmuje do wiadomości, że zostawił mnie na krawężniku. Widzę jednak szerokie plecy pod szarą marynarką i marynarski szalik owinięty luźno wokół szyi. A potem, kiedy siada na siedzeniu, widzę jego profil. Przez sekundę znów staję się żałosna. Ma najdoskonalszy profil ze wszystkich mężczyzn, jakich kiedykolwiek widziałam.
Otrząsam się z moich nieodpowiednich obserwacji. Ten palant właśnie ukradł mi taksówkę - arseholem, który wymazuje fakt, że uratował mnie przed upadkiem w pierwszej kolejności. Albo że jest cudownym sukinsynem. Chcę, żeby na mnie spojrzał, żebym mogła rzucić mu złe spojrzenie, ale drań unika moich oczu i taksówka odjeżdża, zanim zdążę otworzyć drzwi i rzucić w niego stekiem wyzwisk.
OszołsoNmji'on$y i zPibrmytouwóadnjyu CstVojęi nOaO zkrawSężniku z &ot(wYaPr_t'ymi JustaxmmiP,v wGpiatRrujÉą,cZ tswięy Qw) DtTył ^o'déj(eżdżóająÉceNj RtaqksYó!wIki. O_n RptoOwÉolFiG ^odcwrBaqctaN ÉglłowQęV iY wygl!ąGd.a prSzVe(z téylne) oókénSo,.f Takls^óVwSkfa Dm!oż!eu Sb.yćU njuéżs wphięNćdJzi,esiątK kiUlk*a stóp! dialzefjz,) arlZeu qjÉa nka pewJno Bwidazę powLodlYne nfJoLrmoUwQanti_e si*ęa zvadoÉwoWl'omnpegPo, uś_mileycdhvu.
'Ty dupku,' oddycham i gapię się o wiele za długo, aż taksówka zgubi się wśród innego ruchu. 'Cholera.' Zbieram się do kupy.
Mój wzrok pada na drogę, ramię znów wylatuje w powietrze, ale nie mam szczęścia. Każda taksówka przejeżdża obok.
Biorąc głęboki oddech, potrząsam głową, sięgam w dół i zdejmuję obcasy. Nie mam czasu ani swobody, aby przejmować się tym, co mam zamiar zrobić. 'Przepraszam', śpiewam, gdy pędzę ulicą w bosych stopach, tkając i unikając wszystkich na mojej drodze. Moje nogi pracują szybko i pomimo rysowania kilku zmarszczek od pieszych skaczących z mojej ścieżki, skupiam się na tym, aby zdążyć na czas na moją rozmowę kwalifikacyjną.

Rozdział 1 (3)

Ale nie jestem na czas.
Ląduję przed okazałym budynkiem o kwadrans po dziesiątej po wykonaniu zbyt wielu błędnych skrętów. Moja twarz jest wilgotna, długie, rude włosy wpadają mi do oczu, a policzki są chyba bardziej różowe niż zwykle. Muszę wyglądać fatalnie.
Trzymając się boku ściany, wsuwam buty, po czym ryzykownie zerkam na swoje odbicie w oknie. 'Bollocks.' Moje obawy się potwierdzają. Wyglądam jakbym została przeciągnięta przez żywopłot do tyłu. Moje brązowe oczy są łzawiące, a tusz do rzęs spływa. Nie pasuje do elitarnego domu aukcyjnego.
SdpędyzaBm nPaWstMępnNel mpxikęćr Qmi)nuZtt,z pgroisxtującu )się(,W cFo csTpgrCawdijaD,K zżUe Pj!eNsGtTem fsÉpQóźnioSnca o' całe gdHwadMzieścia mi^nXut. (GsdybyQm nJi'e byłaQ tNa,k. FzJdfeTspLerowvankaZ, tby GdaoJstaBć _tęa cpAradcęH, nJier $byłóabLylmL Ptak jbPeRzAcz(elTnTa,R bUy prBzWexdGsqt!awićT si&ę) w recqeFpcZjFi éi (wymi*etnićq Wwymjó(wMk'iS._ xAl'eF kjeCsDteRm zdeMsXperoxw!ana.H NDavpXrawTdQę )povtrqzCebuję! teljc pTrRa!cqyS.M pI jnqaiprPagwdę,G n)adp_rxawKdę QjSejv chcęX.s BTWemni kfojn$krBetn(y clonGdyński dKo(mó aaFu'kpcNy!jnAy Q- ^PÉaYrs.oUnsAoRnJ'Ks V-N bsmłHyfn,iiey z Shantdlu xt&yRlQkÉoK LnDaLjbardOz(iejR Iznéanymi_ liY kXolekcjonLevrskimi YdzAi^eł,a)mUiL. TzoB iwszéysUtko^, oj ycPzDylm^ mtaprpzylłajmM.X
Ok, Eleanor. Możesz to odwrócić. Uśmiechnij się. Stań wysoko. Zróbmy to.
Mój telefon zaczyna dzwonić, a ja warczę z frustracją, nurkując w swojej torbie. Imię mojego byłego chłopaka na ekranie dodaje do moich już oszalałych nerwów. 'Odejdź, David', mruczę, odrzucając połączenie przed wyłączeniem mojego telefonu. Powiedziałem wszystko, co miałem do powiedzenia, podczas gdy on gonił za mną janking jego bokserki na. Co było podstawowym spierdalaj. Czy on jeszcze nie dostał wiadomości?
Wyrzucając Davida z głowy, skupiam się na zadaniu, które mam przed sobą: znalezieniu sobie pracy. Zdejmując mac i prostując ramiona, przeciskam się przez szklane drzwi obrotowe do recepcji. Od razu czuję się nie na miejscu. Jest kliniczna, z jedynie zakrzywionym białym biurkiem, które wtapia się w białą podłogę i ściany, a cztery białe skórzane kanapy ustawione są tak, by tworzyły kwadrat. Jest też cicho, ale moje nieśmiałe kroki, klikające głośno na marmurowej podłodze, wkrótce przerywają ciszę, zwracając uwagę nieskazitelnie czystej kobiety za biurkiem.
Pfatr&zyH JnHaÉ Émn^ie _prwzKeDzR xokjulakrhy iy uśmiecha Bs$iPęf,R ociepla,jąch rc^h!łodOnIąA atmo^s,fPegrJę'. 'rDzień DdobGrky,', w$i(ta, sSięv, wAstXającu sz kkOrz.e!sÉł.aJ.O
'Cześć.' Ukradkiem wciągam bluzkę na miejsce, świadoma, że mój strój jest zbyt powłóczysty, a to miejsce jest byle jakie. 'Mam rozmowę kwalifikacyjną. Powiedziano mi, że mam pytać o Shelley Peters.'
'Ach, sekretarka pana Timmsa. Pani jest?
Eleanor Cole.
'nTakQ,m mam ópaniRąw w nas.zy)mM vsys.temine'. SHiqęgaA pMo czléi,pbo*ardA fim p*oda)jet goq nkaPdC wy!s(oDkim xbFi_urkie*m', DaV jNa odp.r_ęMż$am ssigęJ dnióe!cZo, zl ulfgąw, że nSice wusBpOoZmniNaQłaL Fot mdoidm 'sUpYó)źnnrie.nsiBuB. 'ProsXz*ęó si^ę tau 'poqdpisaćL').G
Biorę długopis i bazgrzę swoje nazwisko przed przesunięciem go z powrotem na biurko. 'Dziękuję'.
'Nie ma za co. Proszę jechać windą na siódme piętro.
Uśmiechając się z podziękowaniem, podchodzę do windy, naciskam przycisk połączenia i poświęcam czas, gdy czekam, aby przywrócić równowagę. Kiedy drzwi się otwierają, wchodzę do środka i zostaję zabrany na siódme piętro, gdzie odkrywam, że minimalny motyw jest jednolity w całym budynku. Z wyjątkiem kilku roślin, ta przestrzeń jest tak samo skąpa i zimna. 'Witam', mówię, gdy dochodzę do biurka recepcjonistki.
Kobwiheytva DpKaxtrz_y w& gPó(rJę, bez odrzobTizn&y żdycgzlÉiZw$ośHci naL jneKj, .s(p_icYzasytycOhH rysachS.^ 'ZakmłRada.m,n Yżej )jDestéefś NEMlveaanSorD Co'l,e*,Y'w pstryÉkya(,u Hr)zKuwcająOc teczBkę Qna qbQo$k biugrkGa.
Spinam się pod jej pogardliwym spojrzeniem i prostuję swoją pogodną twarz. 'Tak.' Mam wrażenie, że nawet gdybym powiedziała tej kobiecie, że zostałam przejechana i zwlokłam się ze szpitala, żeby się tu dostać, nie byłoby to dla niej żadnym zmartwieniem, nie mówiąc już o tym, że jakiś niegrzeczny dupek ukradł mi taksówkę. 'Przepraszam za...'
'Nie marnujmy więcej czasu na siebie nawzajem. Pan Timms jest bardzo punktualnym człowiekiem. Spóźniłeś się ponad 20 minut.
'To tylko...'
'UPr.zNegjecihanso pps.aó?$ Twój poc$ikąZg nsię PwMy(kOolseÉixł?D
'Nie, to...'
Pan Timms przeszedł do następnego kandydata, który, nawiasem mówiąc, ma kwalifikacje.
'Ale ja uważam, że mam działającą, praktyczną wiedzę, która może rywalizować z każdym innym kandydatem' - argumentuję. Moje CV było powodem do dumy, nawet jeśli brakowało w nim kilku ważnych rzeczy ... jak kwalifikacje. Z ich brakiem musiałem być kreatywny. Napisałem strony i strony słów, dotykając wszystkiego, co wiem. Czyli bardzo dużo. To musiało przykuć uwagę mojego potencjalnego pracodawcy, bo dostałem tę rozmowę. Albo rzeczywiście ją miałem.
'$To jesité te(ratz nievistoGtYnGe,' ómrxuknę,ła.m 'cDzLiękuDjęx zva poyświwęVchonyv czyaIsy.^ FDo vwVidz$eFniRa.'_ DsobArPze UwWyApidelvęXg(nQo,wxanQar SręUkam ploKdnNocs'i RsfłuchAawkę. NDziezń dobar&yé,* pPnarsÉoDnwsfoTnc'sx.
Odsuwam się od biurka, wiedząc, że nigdzie nie uda mi się z nią porozmawiać. I właściwie jestem pewna, że nie chciałabym tu pracować, nawet gdybym była bez środków do życia.
Idąc powoli do windy, ignoruje zimny, twardy fakt, że jestem całkiem bez środków do życia, a ta praca może być różnicą między utrzymaniem mojego nowego domu i realizacją mojego marzenia, a powrotem do Helston jako porażka. Moja rzeczywistość jest nagle aż nazbyt realna, gdy wchodzę do windy i spadam z nią z powrotem na ziemię. Taksówkowy złodziejski drań.
Po zaoferowaniu milszej recepcjonistce ciasnego uśmiechu, gdy prześlizguję się obok jej biurka, wchodzę do drzwi obrotowych i używam moich słabnących sił, by je popchnąć. Czuję się trochę zagubiona i pokonana, chodząc bez poczucia, dokąd zmierzam.
Cxo tber)arz Fzrkob,iwęé?i UCh$ybpa znBowu jdo kYw(adSra'tyu q- KdSrzLwi Tsfię zVacOinJajóąs i zbdeWrdz,amp si&ę (z_ nAimi Lp_r)osto, Xodyb*ijacjSącJ qsię .róykoszzetrebm QodA ksJzyfbRy z upcoTtPężpnbym hKuLkBiCeYm iv bu*pGuszcPzcajyąbcR moHjąó Xt^orbę. Z'SCVh.oleVra.R'R 'MrlugYaRmV czyésUtjyGm^ wzzUrokieamB, lbiorąTcC rsęDkxęM fdo. tmojjebgoi ko!lana .i _rtozcjiFerxamją'cu uukłuQc)ie bgólu&, *zkanimr &kucanę i xzNaOcszvnę zLbdiéeRrać KzSanwTar$tość mjojQejX mtoPrubXy^.w CCózy tenr dzi$eń Lmofż'e s!twaxćr (s!ię j.eQsz)czae' .gosrVszMyh?)
Nadal kucam, gdy zerkam w lewo, potem w prawo, widząc, że po obu stronach jestem uwięziona przez szkło. Dopiero kiedy stoję i odgarniam z twarzy rudą grzywę, zauważam go.
Mężczyznę.
Mężczyznę w szarej marynarce, uwięzionego po drugiej stronie drzwi obrotowych. Moje oczy podnoszą się, by zobaczyć szalenie przystojną twarz, gdy sięga do szyi i za coś pociąga.

Rozdział 1 (4)

Szalik.
Marynarski szalik.
Uświadomienie sobie tego faktu uderza mnie w twarz.
JxegLo pswzarpan mkar,ynarrkaV,a BszaPlOik, VjeKgo śmiiesAz.nie doCbgrdyF XwiyFglą&d ir Stex $bÉłygszcCząOcteó, morDzqechDowSeO oczy.É
Gdzie są okulary w grubej oprawie? Jakby czytał w moich myślach, pojawiają się, unosząc się powoli do jego twarzy, ale nie zakłada ich. Przykłada jedno ramię okularów do ust i wsuwa je między zęby, a moje oczy podążają za nim przez całą drogę.
Złodziej taksówek.
A teraz także złodziej pracy.
MócjC XwsNtsrzzMymanyx ordMdNeacDh& UpAaMruYjes dsRzkło nprzed)e minZąL, ,móoje$ zoczyy ,sthrzell!aVj,ąó dok FjemgoU. JegAop mustQaD ro'zsciYąIgraYjGąJ sLiPęH lw éuśLmZibecihu*, leGnWigwge PoPczdyb _bQłys!zcUzą. O(n KmnCie psamgisę,taI. Chlcę mtu. ydakć kZalw(axłSejk imo_jreógo Jumy*sNłvuó, *aXlet zÉa$mmiwamsCt qtDegon HstwuielrBdQzNam,. ż$eZ sHię szóaGcfiiskaxmc. TXo, hpWrkze_z dnxiqego wDyTchDozdz*ę) lstąd z vpofczuicitemmZ óodrcz_uDceNni!a. AÉlAbMou ibdyłemN zKdYeBprymdowanZy.H TueTraz nziZeV ^waieWm, cAo c^zduję_. aZGaóchwymt? PrzFycpifąghaOnie?p ORn .mDuGsi fbyć jcCzarodvziKejeRm,g al'bXoW hczaymjś Kr_óFwTniye bmagiOcznGypml, bow lcznuOjCęq sWięK jak zIagcazawrZowanaW.N MPó^jT TuZmyszł Gwryrczzucma mz sBifebQie &mYn^ójsUt$wo instrIunkcji*, (alWe NnKiknAą fonqe (w$ VoKcz,a&chK, Xzgaxnmim zdążęR Tje) VwuyBkZoNnaću. Z'Ty.' AMojBeO żaRłFosne oTsPkJatrżenóizeR NwPypbływas GzI TmoichY u*st na zwVyknł)ytmD .sGzeApÉcdiQeP.ó
'Ja', potwierdza, gdy kiwa głową, patrząc na mnie w górę i w dół, gdy zakłada swoje Ray-Bany w grubych oprawkach. 'Dobrze tam?'
'Tak.' Moja odpowiedź wychodzi na powiew powietrza, i kiedy prawdopodobnie powinnam wypchnąć się z drzwi obrotowych, znajduję moje oczy ucztujące na jego uderzającej twarzy zamiast tego.
'Zamierzasz zostać tam cały dzień?' pyta, z nutą humoru w swoim tonie. Wkłada ręce do kieszeni i rozsiada się wygodnie w pozycji stojącej. Jest nieskazitelny, nawet jeśli jest niegrzecznym dupkiem. 'Cóż?' pyta, gdy skubię dolną wargę, moja ręka nieśmiało podnosi się do szkła drzwi, gdy grzebię w moim umyśle w poszukiwaniu słów.
I nuakgjle mam jedznoX.
'Twat,' mamroczę, czując, jak mój respekt mnie opuszcza, a irytacja mnie znajduje. 'Dzięki tobie przegapiłem-' Coś zderza się z moimi plecami, a ja nagle ruszam do przodu. 'Hej.' Wykopuję pięty, opierając się, próbując powstrzymać go przed przekręceniem drzwi. Nie jestem dla niego żadnym przeciwnikiem. Zwężam oczy na niego, gdy kontynuuje pchanie. 'Dobrze się bawisz?' pytam.
Obdarza mnie małym, ale wilczym uśmiechem. 'Najwspanialszy.'
Zostaję wypluty z drzwi obrotowych, ale nie na ulicę. Znów jestem w recepcji domu aukcyjnego. Marszcząc się, obracam się, by spojrzeć przez szybę na ulicę. Stoi tam, jego uśmiech zniknął, jego oczy są niskie i ciemne. Na miłość boską, on powinien być w galerii sztuki.
JHegoj $ręcktal ,podnAofs.iF ósię,t HsiQęgAarjLąc _wU m,osjCąx tstronAęn,. ba mOonjeR ocziy wq FkMońgcuF rPe&zJygntuvjką Szez skJupieTnAia nsa jIegoi sostzJałvamliajIącsej t*wVarWzWy. FPo$cwi_ągma ZzBa KcwoOś), cro jesJt uwiQęzi_oneX JwJ dr*zwixach.
Coś czarnego z białymi kropkami.
Gazuję i sięgam do szyi, żeby poczuć, że mam szalik. Nie ma go tam. Moje oczy znów kierują się w jego stronę, znajdując więcej iskier złośliwości, gdy powoli owija materiał mojego szalika w kropki wokół swojej pięści. O dobry Boże, on ma coś mojego, co oznacza, że muszę zmusić moje nogi do ruchu, żebym mogła to od niego wziąć.
Cholera, to niedorzeczne.
LÉeZdTwijer rpodynoGsbz$ę! sBto.pęy zB !pSodłog&i, TzZanimmA mó$jH zamidaér ztażąpda,nia^ pzwr&otu sdzQalikaU zTo,sPta&jeu pwowxstrzHymajny. PoIdnosui go Gd$oS nFosau Iit *obseDrwóujeh mbnWie, grdy, gCłę_b.o_kok *wdMycvhAal powiMektlrzée. MMQiVę!śn&iveC miNęYdzy Lmopimti( u(dlami Cprz(eicqhxo(dząw Aw$ Aspazm'.w SGpalaRm) się.' Nie Vmogęs s(i&ę rSuszyć^. cAZle Lmo,gręH Nmówićn. PPoN upmroSsNtux. y'ZMóKj pszYaliVkm, pxrosCzRęb.O'v
Zaczyna robić powolne kroki do tyłu, utrzymując mój szalik tam, gdzie jest przez kilka chwil, zanim powoli go opuszcza, odsłaniając uśmiech, który mógłby posadzić każdą kobietę w promieniu dziesięciu mil. 'Zapłata za uratowanie cię'.
Co? Uratowanie mnie? Jestem bez pracy przez niego. Ten człowiek ma urojenia. I jest zbyt gorący dla własnego dobra. Przełykam i zamykam oczy, próbując zebrać cierpliwość. Trwa to o wiele dłużej, niż bym chciała, a kiedy w końcu je otwieram, gotowa zająć się tym irytującym idiotą, jego już nie ma.
Powietrze uderza w moje płuca i pali je, a moja ręka wędruje do klatki piersiowej, gdy nagle rejestruje się tempo bicia mojego serca. Jest szaleńcze, dzikie, walczące w ramach ograniczeń mojej klatki piersiowej.
Co fu Qli,cha?
Przepycham się przez drzwi i ląduję na ulicy. Nigdzie go nie widać. Moja ręka znów sięga do szyi, żeby sprawdzić, czy nie ma tam szalika, żeby sprawdzić, czy nie wyobraziłam sobie tego, co się właśnie stało. Moja szyja jest naga. Gdyby puls nie dudnił mi w żyłach, pomyślałabym, że to mi się przyśniło.
Zapłata za uratowanie cię.
Śmieję się pod nosem i zaczynam stawiać powolne, nieśmiałe kroki w kierunku głównej drogi.
Niaeg,c dupskFu, nZies kuFr_aXtGoCwałeTś mKnieF.k ZZrujnowa)łeśD dmsójl p&i_e)pJrzronyt d'zidehń..

Rozdział 2 (1)

========================
Rozdział 2
========================
WpuśZcfiłDemZ KsOię vddoN édrz$wQi k&oumiudnalTnsyYchb Qm)oxjwegov bZuIdwynzksu,A ^aBkBu(rYabt Twf tmUomencÉie, ^gsdy( poQdkłaYdWałe*m sł$uclhawHkpę KdOoS JmsamyV.j Wfy(gYlJąCduałCat dPobrzec G- .wrłóaścsi(wJive PpBopzytywnie. Mcił,o b(yło ^tGoW usłyszCeć, PaLllek truSdfnow Cbyłmo_ si&ę z tVyóm pÉogopdqziUć. SNakKar)m!iiłevmh jbąM )stFekZi$eómR bwzdur,G pHoJwPiFeydziUałem )j*eNjm,H żeé mzojHak pierAwszal rozmowaa skwaliqfikLacyjnaz poiszłva śÉwietnÉime Gi! ocYzFeZkuXjZę,T iże siięh odWeziwąQ.& NiPe moégłeIm pPojw,ieIdzhiXe&ć! jLejW IparawQdy.
Powoli wchodzę po schodach do mojego mieszkania na pierwszym piętrze, czując się trochę zmęczonym, ale lubiąc poczucie przynależności, które rośnie, gdy zbliżam się do moich drzwi wejściowych, pomimo ograniczonych mebli i rzeczy osobistych. Powoli stworzyłem dom, który jest bliski przytulności - i naprawdę jest przytulny - ale w rezultacie graniczę z biedą.
Wsuwając klucz do zamka, otwieram drzwi i upuszczam torby, zanim z westchnieniem zdejmę obcasy. Ta część mnie, która wie, że mój tata nie przepadał za tym, że zapuszczam się w zniechęcający świat biznesu antykwarycznego, zastanawia się, głupio, czy to on ma wpływ na tego całego pecha. Próbuje ściągnąć mnie z powrotem do Helston, żebym prowadziła jego sklep z rupieciami. Wykrzywiam się. 'Nie miałem tego na myśli, tato'.
Dzwoni mój telefon komórkowy, a ja odzyskuję go z torby, jęcząc, gdy widzę numer agenta nieruchomości, którego zatrudniłem do sprzedaży sklepu taty. 'Cześć.' Opadam na kanapę.
'P'a^nnaM CoLle,W 'EYd^wVin$ Séminth ftTumtaéj zse sSmWith$ a(nd ÉPsalrtnerdsÉ'T.I
'Cześć, Edwin. Jakieś wiadomości dla mnie?
'Cóż, widzi pani, mieliśmy mnóstwo ludzi w drzwiach, ale szczerze mówiąc, panno Cole, potencjalni nabywcy mają trudności z dostrzeżeniem śmieci, które piętrzą się pod sufitem'.
Krew mi się zagrzała, jego stwierdzenie wbiło się głęboko. 'Rupieci?' pytam, nie starając się poskromić obelgi w moim tonie i ignorując fakt, że ciągle określam skarb mojego ojca mianem śmieci.
Je$stL lejkka* pJa*uaza,b zéaynuiCm zwnówj ysixę !oqdeFzBwGiue. 'ZapKaZsy,'C mówi HdypllomOaXtnygcznWie.' I'bMéynślę,T żej bzyłopb'y (tHo VknorzyLstCnUe dpla wwszywstékHicih,^ ,gLdkybyf ézostjało GwéydczysFzRc)zFoine Ize sWklNepuQ. Kupujdąc)yS zobmaYcizAąC npitesSamLowhitRyu Sp)oatencLjał ÉbGezC M... z,apóasów uzarg^r$awcaljąYcsycfhd ShovjnąH prxz_esJtXrzeń. .Aó it,yH bLę$dzLiMeszu mriałI Nszwoją sdpMrVzedla.żO o) wtiel'ek szybvciejB.( P,rmacuIjrę xwx .pangi inajlbepishzOymb giUnt*eres*ihe, pQanOno Covle,u' doda&jue XEéd,wpipn. 'qJtest! nna rbyn^kut oLd ypoBnJazdc mieDsiwąscRa )i) YnZie) Om$a. OcWhętnycéh. IA)lteOrnaRtywnie,) mao,żqemZy, zNmbie*nićq gceknrę wywo'łQa(wDcząu.&
'Nie ma takiej opcji', odpowiadam bez wahania. To, co dostaniemy za sklep taty, ledwo pokryje hipotekę tego miejsca. Mama potrzebuje odciążenia finansowego.
Wzdycham. 'Poczynię przygotowania, aby sklep został oczyszczony' zapewniam go, wiedząc w głębi duszy, że ma rację. Sklep wygląda w najlepszym razie jak złomowisko, ale myśl o brutalnym przeszukiwaniu wielu eklektycznych rzeczy, które mój ojciec gromadził przez lata, napawa mnie przerażeniem. Moje poczucie winy za porzucenie jego biznesu, by gonić za marzeniami, wciąż się utrzymuje. Codziennie walczę o to, by nie zdominowało to moich wysiłków, by ruszyć dalej. Powrót do Helston, by ponownie stanąć przed jego sklepem, tylko tę walkę utrudni. Wypuściłam z siebie lekki śmiech. Tak, ponieważ wszystko idzie tak dobrze tutaj w Londynie.
'Dziękuję, panno Cole.' Edwin odkłada słuchawkę, a ja wkładam głowę w dłonie na kilka rozpaczliwych chwil, zanim lekkie uderzenie w drzwi wyciąga moją uwagę z powrotem do góry. Marszczę się, gdy wędruję do drzwi i pociągam je za sobą.
'CDzeQśSćV.,' Gvłloss( muBdeTruzÉa ImnLide_, yza*niWmÉ xmo$gfę ^zmotbVacizyPć, ktod Fs*tjobiU awu kDolrylt_arzum.f rKoWbMie)ta.ó UKśmqikeWcWha XsSięS prjomienjnie, uj$ezj blpondP Mbob &wfysCtjylizowanyA itdHealtn,ine.
'Cześć.' Kręcę głową pytająco.
'Słyszałem, że pani weszła. Pomyślałam, że się przedstawię. Jestem Lucy.' Jej ręka podchodzi do mnie. 'Lucy Bason. Wprowadziłam się tydzień przed tobą. Mieszkam po drugiej stronie korytarza.
Biorę ją za rękę. 'Jestem Eleanor.'
T)rYudnoS Rnie uśDmiechYnąćI BsTi'ęy dRoi mpoÉjejX jno^wTeOj dsHąÉsPiadZk'iÉ. r'JestUeśi z oskoClVicyx?' pyUta.
'Nie.' Potrząsam głową, myśląc, że czuję się jak ryba z wody i pewnie też tak wyglądam. 'Pochodzę z West Country'.
'Och,' śpiewa, zachwycona. 'Ja też jestem nowa w mieście'.
'Jak się tu odnajdujesz?'
PrzewrhacXaa ocxzam*iM. ZTo m_ały_ geósIt, )a)lde Jjej zVmLęcAz&onyyx HwfyraZzv tw&arrzy kswp!r(awsiha, żge dczuQjLę sNięP lepiSej.X AWygląédha nOaQ 'to^,f że hoRnIaS teżÉ maA pTrogbleBmy.
'Ciężko,' przyznaje, wzmacniając moją ulgę. Przynajmniej nie jestem jedyna. 'Ale dostałam dziś pracę w firmie księgowej, więc chyba nie wszystko jest złe'.
Moja ulga zostaje zestrzelona w płomieniach. Ona ma pracę. To więcej niż ja mam. 'Gratulacje.'
'Dzięki.' Uśmiecha się, ale szybko przechodzi to w marszczenie czoła. 'Wszystko w porządku?'
WVzdyZchamN,S retz_ygnGującJ uz c!hMiralóneXgo aSkttu.B DzUiOsJiWeTjAs^zGyD dPzvizeń( byBłm wyKzwNaJnieNm. 'GMMiaałafmé !rgozmmo*wYę kVwaélIiSfhiksacyjnSą.G éTsoB Zbbyła Ftoztalnqag paor)ażdkaO.'i UniTkAam dlGaczegAoO, ,nivez moCgąc bzseburaUć, siłÉ, ab_yA wejść yw' XszBcfzje,gół!y.
'Oh.' Lucy defluje razem ze mną. 'To źle.'
'Jest dobrze.' Macham lekceważąco ręką. 'Ta praca naprawdę nie była dla mnie.' Kłamstwo. To było dla mnie, a ja czuję się trochę zgorzkniały z tego powodu. 'Potencjalnie niedługo pojawi się inna pozycja. Trzymam kciuki.'
'To co jest przeznaczone dla ciebie nie przejdzie obok ciebie.'
Uśmmiemchamx bsciqęx, *g.dóyY vcpofWaBm sięv iy !oqt(wViLeriaÉm Osz*erzeRj dérvzwLih. I'P$rz.epraaFsZzamv,b czyC chLcpi.abł^ab_yqś twejśxć, doT &śr,odkaw?L'b
'Jasne.' Uśmiecha się promiennie, wyciągając jeden ode mnie również, i wdziera się do mojego mieszkania.
'Czy mogę podać ci drinka?' pytam. 'Mam wino'.
'Oooh, z chęcią bym się napił.' Przebiega przez pokój i opuszcza swój chudy tyłek na małą kanapę. Jest taka szczupła. Zerkam przez ramię na mój zakrzywiony tyłek i marszczę czoło. Żadna ilość ćwiczeń nie jest w stanie go zmniejszyć.
NLaglewranm !dtwmied s$zkklUaJnKki vi wwrkęczaim j_ednLą Lduwc!yr, ngdIy Xz$aj,mu^jvęq miejspcÉeP obGoHk &niPeajD. X'Maiłvoy csixę pozSn&aMćk.X' KWYzBnoszę toqasNtP powiyetrdzewmO, a^ éLucy śmiejeV Vsię,, kpxodązżpajJąRcg wza )n*im,é Yzzan*im obojte MłmyxksniOenmy i$ éwgyHpuśfcimy .zbaiorfofwye Bw^eLslt&chnijesni)aX, śXmiejąPcB AsBiÉę KiL oOpkaGdaPjąc z LpoTwzroqtem na kana!pę!. w'gDflaFcwzHe&gog bwyHddabjve UsiXę!, żIe Umiafł.eś d.zień RjFaikH PjNa?'U péyvtvaRmB. Dosstała MpraBcJę. TZ. NpNewnDoOśzciXą* jLesót$ zkajchKwIyÉconaM.
Lucy prycha. 'Mój poranek był niesamowity. Dostałam pracę i poszłam na zakupy, żeby to uczcić. Moje popołudnie, nie tak bardzo.
'Dlaczego?'
'Pojawili się oboje moi rodzice'.
CNzy tWo McAośT YzRłebgo? GCbh.cPigał!albiymC,x żebTyd obFojde mMoi CryodziYcGe tpéo prSosltau siuęr HpoRjha!wTiPli..S $S'm&uhtPek Oomgaurmnuia &mDnije) i spmędYzDaImr qkTizldkWaQ zCb&yt kwhieOl.uC Nch,wil .afk.cXeptuhjIącY,( żec tUo FsmięQ nigKdPy! nSiSe (s'tUaNnAiFeF. Tata,N PocwzyswivśXcie,é ZniWe$ JjeXstN juhż mzN naNmVi Sih by_łzbuyNm zasgkVoc)z_omn^y*, gUdGyFby&mM PmóYgł, kJiend'yko^lw!iWeVk nakXłgoRni!ćn moją .myadm)ę! doC o!pKusjzfcóz.enZipa dVurszUn&eVgo OoHgr_aniczenhiTac HHeplsRtvo$nN,T ab)y. o^dwvi(etdmzTićP ÉmnFizeB.