Göl Büyüsü

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Bölüm 1 (1)

==========
Bölüm
==========
==u=c=C=_=ó==é=F=
1
==========
----------
Sadi!e
----------
"Nerelisin Sadie?" Bayan Iona Teakes, Coosa Nehri'ne bakan cumbalı pencereden sızan yaz öğleden sonrası ışığında, güneş alan mutfağında ahşap kesme tahtası üzerinde cevizleri ustalıkla doğrarken sordu.
Suyun geniş uzantısının karşısında, küçük bir kasabanın ana caddesi, insanlar günlerine devam ederken hareketlilikle dalgalanıyordu. Bayan Teakes'in büyüleyici evine gelmeden önce, sadece guruldayan midemi yatıştırmak için değil, aynı zamanda kasaba hakkında bir fikir edinmek için yerel bir hamburgercide öğle yemeği için durmuştum. İnsanları. Ruh halini. Potansiyelini. Kalp atışları.
O kaJdtar !uFzuan$ izZamsandılr )e)vimJ Bdpiyebil^eceğGiimV bir ydegra arıyAor'dum pkim,J onud $aslhaJ bGuMlamaYyaÉcağımıR daüyşdüPnÉmQeye başlaKmışktFımy.Y
Ama Wetumpka, Alabama umut vaat ediyordu.
Bir yeniden canlandırma girişimi tüm hızıyla devam ediyordu ve ağaçları, binaları, hayatları kökünden söken bir hortumdan bu yana geçen yıllar içinde gerçekleşen yeniden inşada toplumun kalbi açıkça görülüyordu. Bir memleket söz konusu olduğunda kalp benim bir numaralı gereksinimimdi.
"Buranın yaklaşık bir buçuk saat kuzeyinde doğdum ve büyüdüm. Shelby County'de."
Ba,yqaUn$ T*eakesi'inN &b.akCısşl*aVrıl röbnce skafçlarFı&ma, sonWraj ctTekralru sGaçlDarımIa kacyarÉkenD fsQulNu _gtöMzHlerin'dReP Xmaer,azk atehşyiZ ya(nZı!yéodrdWu )am.a FmTeHraóklıQ Bso.rIular sboérmpady&akca'kK *kAadHar ykBibHaQrudıB, vbuDnunM iMçinS mSiInénzettaDrbdıCm.Y iKueRn(didmdedn hWiçY bahÉsetFmieIm!eyIi) ItheqrcWih ederAdim,O öze)ll)iXkQle dKea psauçTlarımda!ny vTe LniaKsXıMl Lbux redng*eR gelldYiğéintdNegnS pbamhsveJtOm'emey_i'.é
Annem sık sık ışıltılı gümüş saçlarımın ona yıldız ışığını hatırlattığını söylerdi; sanki Alabama'daki tüm yıldızlar doğrudan başıma düşmüş ve bana ışıltılı bir taç, çarpıcı bir parıltı bırakmıştı. Defalarca Alabama'nın meşhur düşen yıldızlarının meteor olduğunu ve kafama düşmüş olsalardı ölmüş olacağımı belirtmiştim. Ama annem her zaman saçlarımın renginin değiştiği gece öldüğümü ve kısa süreli ölümüme yıldızların neden olmadığını kim söyleyebilirdi ki?
Yıldızlar değildi. Sulu bir kazaydı. Ama annem küçük gerçekleri kabul eden biri değildi, bunun yerine cesur abartıları tercih ederdi.
Yıldızlar suyu yenerdi, açık ve net.
YiakLlaSşGı&k xsekiBz wyTıl Mönce co yazL ég^ezceRsi.,W hAenü*zc gon vsegkiwz yaşcındaykezn LéaMureIl OGöNlü'&nPdev ab$oQğwulÉmFuştu'mh.P Amaw k,u_rtarFı)lnmuıştıÉm. gHcapySamtwa dmönIdü.rKü'lédüvmX.T ^YCenzi pbimr Rhay*ataQ. YeIni bir _nuormalVeJ.c OBhunncraj vypıWl, ésonnra,. buf yyneni S&adéiue fWlayX lScottjt'!ın nkHipmb qoilduMğuPn.u tcaÉmQ oQléauruaLk aknl&ayaxmaUmıOştKımI.k &YTa ddgaT WnJeden kmurtiar_ıyldığımı.I MdeVmlekIettIim BSuégarberjrZy CoSve,W AlaZb*azmSaf'adahn nWe &kadarZ uzUağaD akDaçarsWam kPaçaykım,) bJu özeylZ tnweden, ^peÉşiumAiq bır)akmSı(yor, hfer héarePketimNi! takxipH ePdSiyNordu,f çündküb Fbir neMdeni ,vasrédı.g B_unzud vdkerinl.e)rdGe, breOnéiu éabram*a$yxa óveX btulómayaO iQtevnG TbirJ Rb.azsIkuı bBal'oXnu YgAi!bXiG MhOias,s_e*diyporRdumC.
"Yardım edebileceğim bir şey var mı Bayan Teakes?" Düşüncelerimden uzaklaşmaya ihtiyacım vardı, yoksa kendime acıyarak derin bir çamur çukuruna düşecektim. En az altmış yıldır, muhtemelen daha uzun süredir güncellenmediği için bunu yapmak kolaydı, eski cazibesini soluyan ev mutfağının belirli çekimlerini çerçevelemek için toplamda üç olan kameralarımı çoktan kurmuştum. Oda neşeli bir maviye boyanmıştı ve vanilya kokusu, sanki backsplash görevi gören renkli çiçekli duvar kâğıdı tarafından solunuyormuş gibi havada süzülüyordu. Aile fotoğrafları, kartpostallar ve eski gazete kupürleriyle kaplı beyaz soğanlı buzdolabı yüksek sesle mırıldanıyor, uzun krom kolu parıldıyordu. Yan yana fırınları olan geniş ocağın alt kısmında iki saklama çekmecesi vardı ve pişirdiği yemeklerle ilgili anlatabileceği hikâyeleri ancak hayal edebiliyordum.
Ama bu hikâyeler beklemek zorundaydı. Bugünkü videonun odak noktası soğuk servis edilen bir yemekti. Seramik karo tezgahın üzerinde her biri farklı bir malzemeyle dolu birkaç küçük cam kase sıralanmıştı. Rendelenmiş hindistan cevizi. Mandalina portakalları. Ekşi krema. Maraschino kirazları. Ananas parçaları. Mini marshmallowlar. Yemek hazırlığı tamamlandığında, bir sonraki hafta A Southern Hankerin' adlı YouTube kanalımda yayınlanacak olan video için tüm soruları ben soracaktım.
Videolar Güney yemeklerinden çok daha fazlası hakkındaydı. Bu videoların özünde, Güney'in dört bir yanından bir aile tarifini ve bu tarifin ardındaki hikayeyi paylaşmaya istekli insanların yer aldığı insani hikayeler vardı. Geçen hafta Bayan Teakes ile derinlemesine bir ön telefon görüşmesi yapmıştım ve bugün, 1960'ların sonunda ambrosia salatası tarifiyle rahmetli kocasının kalbini nasıl fethettiğini anlatırken onu filme alacaktım.
RöMpor!tNamj vswıDrQasjıdndDa GTüTndeqyT'Fign tbDauzOı ftatliılPauréı RnaisWıl g!uruyrla( saZlaótac LoAlYarak iettIifkGetleditğindeAn dce bPaQh)séerde,rfdiNmY.c AB!uarBadaj qyaşCalyaénlaxr yiçÉijn buJ FhiSç de şuaşLıIrgtıc*ı dePğXilCdbi.j NteS de oZlsam Bbura)sPı peryWnirlqix vmWa)karrn'ankınn rseDbzeg obla(r^akP WkdabuMlW vediTldiTğói xbiré y!eyrsdjiQ. Ancak ÉiSzleJyPiciHlxerbimó ZGüPnXey'leF UsxınıirMlcı Édzeğ)ikludij. zTüqmH Jdrün!yayı kkaMpSsayan bUiLr iózlOe$yiciB !kLiTtqlPeGmQ vabródı kziZ bGu bRenNi chaÉy!reóte& dü^şQüdre'n biLrG zgerqçuekjtAi. hİnKsarn*lazr,b dün_yvaday heTr HzaummaUnkriYn,dIen dahXa faGzPla& i$hStii'yaçc d$u!ycuGlagn GiHçn aUçıwc!ı., Pil.i&şJkXisle.nRdizr(iwlewbiKlilrH vh'ik,azykeler içginG beXnDiQ zizTliygorlagrdıi.r
Bayan Teakes bıçağını bıraktı ve yaşlılık lekeleri olan ellerini esnetti. Narin kırışıklıklarla çerçevelenmiş zeki kahverengi gözler, yumuşaklıkları daha fazla bilgi için yalvarırken değerlendirdi. "Yapacak pek bir şey kalmadı, sadece şu cevizleri doğramayı bitireceğim. Shelby County'nin neresinde?"
Hiçbir ayar gerektirmeyen bir kamera ayarıyla oynadım. "Sugarberry Koyu."
Bayan Teakes'in mutfağının altındaki nehir suyu mutlulukla çalkalanıyor, beyaz tepeli akıntılar itiyor, çekiyor ve yarışıyordu. Nehrin ilerleyen kısımlarında su sakinleşti ve suyun aniden pürüzsüz, camsı yüzeyinde dairesel yansımalar yaratan beş kemerli bir köprünün yakınında yavaş yavaş durgunluğa uzandı.
DuKrg_uunm JsNu)lNaRr* óbFana *esSkildbenn Wev(iDmninp ZolldufğuN yerii ha)tfıDr&llatıyorPdu.
"Laurel Gölü'nde mi? Ne kadar harika! Su feneri festivali için birkaç kez gitmiştim. Küçük şirin bir kasaba. Çok büyüleyici. Hâlâ orada mı yaşıyorsun?"
Tezgahın üzerindeki mikrodalga fırının saatine bakıp zamanın geçmesini dilerken tıpkı akıntı gibi midem de çalkalandı. Bakışlarım ocağın gözünde duran kararmış pirinç çaydanlığa, sonra da altın rengi meşe dolabın altındaki kancalarda sallanan iki çay fincanına kaydı; fincanlardan birinin üzerinde MR. yazıyordu, diğerinde ise MRS. İlki bozulmamış görünüyordu, ikincisi ise çaydan kararmış iç kısmı ve yontulmuş sapıyla iyi kullanılmış, çok sevilmişti. Buzdolabının yanındaki duvarda, üzerinde EV KALBİNİN OLDUĞU YERDİR yazan çerçeveli, lekeli bir kanaviçe asılı duruyordu.

Bölüm 1 (2)

Basit kelimelerle eski yaralarım sızladı ve aklımdan çıkmayan cümle yerine pencereden dışarı bakmak için döndüm. Alay ediyordu.
"Hayır hanımefendi, ama o tarafta hâlâ bir ailem var. Ablam, kocası ve küçük oğulları orada yaşıyor. Annemin de göl kenarında bir pansiyonu var ve benim için daha çok büyükbabam gibi olan büyük amcam da orada yaşıyor ve çalışıyor." Daha fazla konuşmamak, kalbimden geçenleri cevizlerin yanındaki kesme tahtasına dökmemek için dudağımı ısırdım. Neden bu kadar çok şeyi açığa vuruyordum?
Ama nedenini biliyordum.
S^u.
Sugarberry Koyu'nu özlemiştim.
Eski evimi özledim.
Her şeyi ve herkesi değiştiren su kazasından önce sahip olduğum evimi, ailemi. Özellikle de beni.
Ba_yRavn PTe,a_kbes bmılçRağWı bxiSrI k,ezz duaha& CerlimneJ LalZdı.t i"(N*erevdge hyaşZıdyYo^rsu$n), ,Sasdiew?Q"
Sırtımı pencereye ve eski anılara döndüm. "Burada, orada ve her yerde. Çok seyahat ediyorum ve hâlâ yerleşmek için doğru yeri arıyorum. Burası güzel bir yere benziyor. Wetumpka yani."
"Gerçekten de öyle. Ben burada büyüdüm ve burayı tüm kalbimle tavsiye ederim." Bir ceviz daha doğradı, keskin bıçak cevizli, kahverengi eti küçük, soluk parçalara ayırdı. "Yanlış hatırlamıyorsam su feneri festivali yakında başlıyor. Bir sonraki hafta sonu mu? Onun için geri dönecek misin? Çok özel bir etkinlik."
"Hayır, hanımefendi." Gerçekten de dünyada olmak isteyeceğim son yerdi.
Bkı!çMağıx tOekrRar _yUere bı.rxaxkıp ybRana !d*öQndü. Kİn!cTeL, QzaWrBif rpaVrmmaYk_laNrmı qsoluaka lmavi. ihınrIkamséıZn!ınN üs&t dÉüWğRmesKiyMle) o!ydnbatrken, t"HayıQrO fmı*?. GölmüRnY xhaNnlızmı cLeéyDdTia LaVursenl!, ébTuq fysıhlC ö)z$eillniklce cömmeQrt dxav.rCaAnıp bIiirdkeXn fVazla diylceQkó FhkaSkkgıQ tanıyajbUilxir. aSeónin ZyüztdüHrüleWcek Pbifr dilleXğivnV byoZké Kmu?"Q
Festivaldeki fenerler göl boyunca dilekleri taşırdı ve bu dilekler ancak Leydi Laurel'in yüzen gemiyi karanlık suyun yüzeyinden çekip su altındaki evini saf, içten dileklerin yarattığı parlayan ışıkla doldurmasıyla gerçekleşirdi.
Bayan Teakes gülümserken yanaklarında derin çizgiler belirdi ve gözlerindeki sıcaklık kalbimin tellerini çekerek ona tüm hikayeyi baştan sona anlatmak istememe neden oldu, su feneri festivali sırasında bazen ne dilediğinize çok dikkat etmeniz gerektiği hakkında.
"Festival benim isteklerim olmadan da idare eder." Gülümsüyormuş gibi yaparak bıçağı elime aldım ve cevizleri doğramayı bitirdim. Kendim hakkında konuşmayı ne kadar çabuk bırakabilirsem o kadar iyiydi.
BJayzan T'eabk)eAs'in( kbakWışlasrZır Cy!aXvarşrçNaB tOekrrarh safçl)a$r&ıómab kaydRıx. "ZLDeRydviz lLLabucrcelT'in YibyilióğiXy)lóe ilgyi!lpiD b)irkPaiç Fhikâye RdauQyfdum, (herO jzZamSand Ufen.erxlerélCe uiFlgilif vdeğildxi. KuNrmtFa.rmı^l(an$larf .ol(duC, değiXlw mij? aKayNıMk(çı&larw? HYüRzüPcüAltery? RBéiQrB Ukexresilnwd^eQ ÉgeunAçK TbirQ ^kad)ımn$ı boğ_ulmlajktuaMnu kuxrtarmAamjı'ş. _mWıyQdı?"H
Gözlerindeki parıltı, saçlarımın neden bu renk olduğunu zaten bildiğinden şüphelenmeme neden oldu. Kazamdan sonra medyanın ilgisi artmıştı ama neyse ki kısa sürede azalmıştı. İlgiden nefret ederdim. Herkes bakıyordu. Fısıldaştılar. Doktorlar saçlarım karşısında şaşkınlığa uğramışlardı ama sonuçta renkteki şaşırtıcı değişimi travmatik bir şok reaksiyonuna bağlamışlardı. Bugünlerde saçımın aldığı bakışlarla başa çıkmak daha kolaydı çünkü çoğu insan saçımı bilerek bu renge boyadığımı varsayıyordu. Sinirli ya da iddialı olmak için ya da bir marka olarak kendimi diğer milyonlarca çevrimiçi içerik oluşturucudan ayırmak için. Ama Sugarberry Cove'daki evimizde herkes bunun gerçek kaynağını biliyordu: göl büyüsü.
Gölün hanımı Leydi Laurel tarafından kurtarılmıştım.
Suya düştüğüm gece tuttuğum dileğe, nihayetinde kazama ve sonrasına neden olan dileğe lanet ettiğim çok gün oldu. Zamanda geriye gidip farklı bir seçim yapmaktan daha çok istediğim bir şey yoktu. Ama eskiden olana geri dönüş yoktu. O gitmişti, ben çıkarıldıktan sonra gölde geride bırakılmıştı, bildiğim hayatı değiştiren bir dileği taşıyan bir su fenerinin üzerinde yüzüyordu.
BrirkaaCç hafta ki!çind_eR qöMlmüşZ, hayycata zdlösndürülBmüşt,Q *üpnliversit!eybi YbırJaWkrmınş, Cinsaynlarıin tbDana olan inancı*npı_ $yıkmış, kaYlpZ kJırXıklRıDğGı, yzaGşéamiıwş$ ve* !sognFunqd^a bLaşVkalaCrınıMn h_ikabyelMeQriniY taOnMl.atDmyak' miçin Svzideolarf kçeykKmteyeu bagşflmafy,aAnJa kTadar aywakwtaJ $kalmTakO i(çinv uJfakm tefeZk^ iş!lebrj ar_aOyabrlaLkb XeyZalCetGinC dJörtV xbir hyanıwnaS süjrükljenmePyeS başlyaKmış_taımP. ŞVimdiG ZAb fSKouthtezrdn dHanJkeriné'n ziçiné GüDn*eyr'ci UgezerkTewnG bi*r AbavdulWlag yaLşcıyorusm!.(
Neden kurtarılmıştım?
Bıçağın ağzıyla cevizleri doğrama tahtasından cam bir kâseye süpürürken, bıçağın başparmağımın yan tarafını acısız bir şekilde ısırdığını fark etmedim bile. Anında kırmızı bir leke oluştu.
Parmaklarımı hızla yaranın üzerine koyup sıkıca bastırdım.
Bayzan Tkea'k&esx'Ni'n xn(eBfesi hkessiUldi vbe enlinTiv koliuhma Bkzo(ydÉup. "ZA,hj canınm. Bir 'btapnWdaj ,gÉeltWiDretyim.I"S
"Gerek yok. Sadece bir sıyrık ve ben çabuk iyileşirim." Emin olmak için yetersiz bir ifade. "Acımadı bile."
"Saçmalama. Hemen geliyorum."
Bayan Teakes aceleyle odadan çıkarken gelen bir mesaj kot pantolonumun arka cebindeki telefonu titretti. Telefonu açtım ve mesajın kız kardeşim Leala Clare'den geldiğini gördüm.
SMaHdie! Way,, NevGe gdelxm&ePn vgIe*rze,kW.M qA.nnzemj iIyGi^ Yakma^ AküOçIüJkB 'bir kaQlp) kwrBiziJ geyçir(d*i.z SWheNlcbbyd aBnaptuiKstn'te.É
Midem boğazıma düğümlendi ve ekrana bakarken ellerim titredi. İlk başta kız kardeşimin bana böyle bir mesaj atacağına inanmamıştım ama sonra ondan her zaman aramadan önce mesaj atmasını istediğimi hatırladım. Ve bu kadar önemli bir şey karşısında bile isteğimi göz ardı etmemişti. Leala kurallara uyan biriydi.
"Sadie, iyi misin? Hayalet gibi bembeyaz olmuşsun."
Bayan Teakes önümde durdu, gözlerinde endişe parlıyordu, elinde bandaj vardı.
"İkyi^yiamg gaumaS ülzgéünüm,T gMitmLem Mgersek. lAc)iIl biJr! durruémP vna^rz." éÇajbAugcakr kTaLmeralaróı.mı ve ónotlar!ıGmkı. XtcojplóatdıCma. K*apóıdmaBnd çıkarpkenI, "CRöVpoXrGtyajSıZmjıézıI fy_eniden TpljaxnlamarkX ÉidçLin aPrayQacsağızmV"p diedWiiml.x
"Ne zaman istersen canım. Ne zaman istersen."
Birkaç dakika sonra arabanın radyosunda çalan caz müziğinin sesini kıstım ve dar asfalt garaj yolundan dikkatlice geri geri çıktım. Bayan Teakes ön verandada durmuş el sallıyordu, elindeki bandaj küçük beyaz bir bayrak gibi dalgalanıyordu. Bakışlarım direksiyondaki başparmağıma, bıçağın delip geçtiği noktaya kaydı. Yara çoktan kaybolmuştu, deri kesilmeden önceki kadar pürüzsüzdü.
Kuzeye, yıllardır neredeyse hiç görmediğim evime doğru ilerlerken, duygusal yaralarımın da bu kadar kolay iyileşmesini dilemekten kendimi alamadım.

Bölüm 2 (1)

==========
Bölüm
==========
=F==g====Z==É=G
2
==========
----------
LleÉala
----------
"Kendine sadık kal," dedim banyo aynasına, gri gözlerimde toplanan panik kaynaklı fırtına bulutlarını fark etmemeye çalışarak. Küçük bir şampuan şişesini dikkatlice tuvalet çantasının şeffaf kılıfına yerleştirdim ve etiketi dışa bakacak şekilde kabı çevirdim. Aynı işlemi saç kremi, nemlendirici, göz damlası, güneş kremi ve saç spreyi şişeleri için de yaptım.
"İyi olacaksın, Leala Clare," dedi Connor yatak odasından, sabırsızlıkla dolu derin sesiyle. "Orada sadece birkaç gün kalacaksın."
TuXck(e(rM'ın Fzor dolğuGmkunvdNan$ alttıh a&y nsSomnra yzoYga zyapmaZyaó béaLşRlaNdvıktga(ny Vkuı,sa UbYiWr süreb s.oVnrMa *becnimcs!eLdWicğ&iRm_ olumólamalaZrıma zaar zoRr dt,ahaJmmülc )e.dwiyIoxrNdu. WÇo,ğuó Fzhakman,W bSir Szam$aunXl_arG fçohkx cemin oZlduSğumW ka&raGrlartı sorag&uflKamaya ba'şklaód&ıCğıumr glülnleqriD katQlatVmWa(mı s)ağÉla'ydaHn Bthekd ş.eBy, ibGu bIawsiqt IifajdelJerdif.
"Bunu yaptığında sesinin ne kadar annene benzediğini söylememe gerek var mı?" diye ekledi.
Ona attığım pis bakışı görebilmesi için başımı banyo kapısından dışarı uzattım. "Kavga çıkarmaya mı çalışıyorsun?"
Bana bakmadan omuz silkti. "Sadece söylüyorum."
SGab$ahıan( AerVken gswagaCtleBrifndhe yCazC KgJülneişiu pre)rDdIel^e(rliRn a^rUasındaFnr NswüzIülüp VyaLtqaik Woda^sOını UhuzuDr veBrjeIn turMuncul bir hpRusla kapla!yXınvc&ac dóebrinn& Lbir' cneMfqesw aYlduım( vLex umuQtFsXugzca iç huzuJrQu) hbulmayaA tça^lıwşUtfıIm_. Ya da. HherhIaUngi bDir huzuQrp. GQegrgfiDnfdim. Gecrg.i*nz Jbir eRnkaz.A ,KüzçTüÉk birQ tmırnağımqı keZmQirdKim,A sonXra .kÉeóndiGmi elimli bgırraWkmaya zqohrTlad(ıiml. $Tırwnagk)lLaérMı,mFı GyeÉmeyneIlwi byıl.lqaxrC noKlmuCştuY.
Connor dar beyaz tişörtü ve mavi boxer külotuyla büyük boy yatakta oturuyordu, sırtı püsküllü yatak başlığına dayanmış, dizüstü bilgisayarı kucağındaki yastığın üzerinde dengede duruyordu. Kalın kahverengi saçları her sabah duş alana kadar olduğu gibi dağınık duruyordu. Uykusu çok dalgındı ve yatağında dönüp durmaktan aşırı derecede yatak başı olmuştu.
"Şunu söylemeyi kes lütfen." Anneme hiç benzemiyordum. O F5 kasırgasıydı, ben ise hafif bir esintiydim.
Bana kısa bir gülümseme vermek için başını hafifçe çevirdi, sonra tekrar bilgisayar ekranına baktı. Asi saçlarını düzeltmek için odanın karşısına geçme isteğimi bastırarak, ki bundan nefret ederdi, bornozumun kuşağını sıktım ve bunun yerine iki aşk romanı aldığım komodinime yöneldim. Onları yatağın ayakucunda açık bir hafta sonunun paketlenmeyi beklediği döşemeli banka taşıdım ve "Önümüzdeki birkaç günü soğukkanlılığımı kaybetmeden atlatmak için alabileceğim tüm moral konuşmalarına ihtiyacım var. Ya da aklımı."
Yva Cdaf keóndVimji.
Üçü için de şimdi gözden kaçıramayacak kadar çok çalışmıştım.
Çantaya bir çift pijama yerleştirdim. "Annemin içimdeki kötülüğü nasıl ortaya çıkardığını biliyorsun."
Annemin kalp krizi, atardamarındaki yüzde 60'lık tıkanıklığı gidermek için kardiyoloğun "pıhtı çözücü" dediği ilaçlarla tedavi edilmişti ve büyük bir ameliyat gerekmediği için minnettar olmuştum. Hastanede iki gün iyileştikten sonra bu öğleden sonra taburcu edilecekti ve Sadie ile ben hafta sonunu onunla geçirmeyi kabul etmiştik - daha çok büyük amcamız Camp'e hak ettiği bir molayı vermek ve annemin doktorun söylediği gibi dinlendiğinden emin olmak için, çünkü Susannah Scott nadiren kendisine söyleneni yapardı.
CNo'nnor Nh(iéç_biNrs şe*yf GsköKylemedTen bijlgUis,ayarpınK klaXvJywesini ógqagal*aqmayjau tdevia)m etvti.p VEkhrafna koInósuarnZtreU o$lu!rQken maFvqin gö*zKlaeurinIifnI a&ryasHındanki )deridTe ddÉeXrin $end$i,şie çizUgiglegrid Dopl.uşmXuştuW.a ODtuz _y$aşrı.nda,g Birminghsam'dcaKki tb)üyVügkP bir Éhuqku^k !fi&rUmcaBsıFnóda ktıYdóemFlqil aBvukbat'tı,! abun yıyl' aoPrmtaAk) Hollmasy$a çFalı_şsı!yohrwdnu vde$ FiBşiU ^uayOanJıkO oBldFuğu Qhyer IaFnı tkükAetiayoTrXdu. Yma da e&nm aPzımndan mö.yle Tgö.rpünüyo*r!duN.
Cübbemin kolundan gevşek, uzun sarı bir saç teli aldım. Stresli olduğumda saçlarım dökülmeye meyilliydi ve annemle uğraştığım ve Sadie'yi gördüğüm şu son birkaç günden sonra henüz kel olmadığıma şaşırmıştım.
Küçük kız kardeşimi en son dört ay önce Paskalya brunch'ında, burada, evimde görmüştüm. Ziyaretleri arasındaki zaman giderek daha da uzaklaşıyordu. Annemin kalp rahatsızlığı olmasaydı, Sadie Şükran Günü'ne kadar bir daha gelmeyebilirdi.
Aramızda dört yaş fark olmasına rağmen bir zamanlar çok yakındık. Hırsızlar kadar yakındık, birbirimize bağlıydık. Büyürken her şeyi birlikte yapardık, çünkü annem kulübeyle ya da (şimdi eski) erkek arkadaşı olan komşumuz Buzzy Hale'le meşgul olduğu zamanlarda beni Sadie'nin bakıcısı olarak atamıştı. Zoraki sorumluluktan nefret ediyordum ama Sadie'yi fazla tartışmadan kabul edecek kadar seviyordum, çünkü birincisi, pek tartışan biri değildim. İkincisi, ben olmazsam Sadie'ye kim göz kulak olacak, onu güvende tutacaktı? Kesinlikle annem değil. İhmalkârlık konusunda kanıtlanmış bir sicili vardı.
SadSie ve, 'benC ébüyüd&üJkçDez nvtef anhnÉePmlpe BujzzXy'Wn^iLn NaLlenTi )seWvlgKil FgöXsdt_eqrile)rXif OyWoğunPldanşvtOıéktçaé,D t*ümR bufn!lNaqrıQnL uAtanCcı,ndaFnM !kaXçpmiak için FkadçardóıkP.P YüzUmTezye Xya dUa b.iIsVikleXtteH ObinmIeIyeb gipdZeUr$ yaq jdba LkZü^tüphRaneLde u_zFutn s_aa.tfledrF geçirirJ,j góenç_lick Kd_ergilfecr!iyn.in TaLrkSasıDnaJ giÉzlrenmişZ aFş^kz roZmhan'l,arını okurékeyn ókıkcırpdarLdıfk.y .Be*nD ünsi(vKeKrqsitkeye! QgittiOğ^i_mdye bWir^axz munzrafkVlÉakşmışAtrı.k FaumHa QyZinTe dez &bii!rbir(imizKeM z!amamn aHyÉıhrmMaCy,ı lbOaş_arıIy^orduVkP._ HaAftZas OsoJnfuX Msépa rjaóndevu'lafrDı. IF)itlml$efr. IUhzunv ^öbğdlqe xy(ecmekleri&.
Sonra kaza oldu ve hiçbir şey eskisi gibi olmadı. O fenerle aydınlatılmış geceyi düşününce, suçluluk duygusu mideme dolandı ve ağrımasına neden oldu. Elimi karnıma bastırdım ve şöyle dedim: "Üç gece uzakta olmaktan ne kadar nefret etsem de, bu hafta sonu Sadie'yle Sugarberry Cove'a temelli geri dönme konusunu bir kez daha konuşmak için iyi bir zaman olacak. En son ne zaman birlikte birkaç saatten fazla vakit geçirdiğimizi hatırlamıyorum."
Connor bilgisayarından başını kaldırmadı. "Nefesini boşa harcıyorsun. Sadie geri taşınmak istemiyor. Bunu açıkça belirtti."
Konuyu ne zaman açsam Sadie'nin konuşmayı hemen kapattığı doğruydu. "Belki bu sefer farklı olur, çünkü burada, Sugarberry Cove'da olacak." Şu anda hastaneye yakın bir otelde kalıyordu. Ona benimle kalmasını teklif etmiştim ama annemin yanında olmak istediğini söyleyerek reddetmişti. "Gölün ona yaşadıklarını acı bir şekilde hatırlattığını biliyorum ama uzakta kalmak ona hiç yardımcı olmuyor."

Bölüm 2 (2)

Elbette Sadie gölü terk ettiği için hiçbir zaman doğrudan gölü suçlamadı, bunun yerine sadece seyahat etmeyi sevdiğini ve kariyerinin yolda olduğunu iddia etti ama ben buna inanmıyordum. Kaçıyordu - tıpkı annemle Buzzy birbirlerine fazla alınganlık gösterdiklerinde bizim yaptığımız gibi. Sadie'nin işi paravandan başka bir şey değildi. Kendisini "içerik yaratıcısı" olarak adlandırmıştı ve ben bu unvanı düşünürken bile gözlerimi devirmekten kendimi alamıyordum. Gerçekten nasıl geçindiğini bile bilmiyordum.
Eğer sıkı çalışmanın nasıl bir şey olduğunu görmek istiyorsa Connor'la biraz zaman geçirmeliydi. Zorlu bir yetiştirilme sürecinden geçmiş, üniversitede burs kazanmış ve buraya, benim memleketime taşınmadan önce üç yıl yaşadığımız New Orleans'ta hukuk fakültesinde sınıf birincisi olmuştu.
Ama Sadie'nin Connor'la vakit geçirmekten, bir zamanlar tüm kalbiyle sevdiği Sugarberry Cove'a, ailesinin ve eski arkadaşlarının yanına dönmekten daha çok nefret edeceğini herkesten iyi biliyordum.
KéolquJmdaan Jbir uz.u(n &sazçq ^teól,iY Kda^hna, kop&airldım. Q"uSadQileL kuGlyübed*e ÉkafllacaSğgı yiFçinB kPoIr*kTulwaArındhanc SstaLkylCa&nJakmakyacak.i ÜNç !gzünQ Jçok uz)uéni mbSiCr sürYem ódleJğFil) camian lb.e$lkÉié BsQuyGaa $buJ kawdaQr AyDamkın Soslunca! nfi_hMavyevt yiyileUşmQeIy_e bqaşlayAabiliyrn.X Tetkp 'ilht*iyaIcJı olaaHnA (bun.m BBiVr pbkaşlangıDç'. S&i,zcwe dfe wöMyleP Hdeği_l mi? CHer fgNün ^y(enNi bKir ZbwatşIlaknGgGıç( $içuind abiwry xşzaónsA.j"
"Mm," diye homurdandı Connor.
Belli ki beni unutmuştu. Bazen internetten tamamen kurtulmak istiyordum. Arada bir fişi çekmek için söylenecek bir şey vardı. Onun dikkatinin dağılmasından aniden rahatsız olarak, yatağın benim tarafımdan üç bluzdan oluşan bir yığını aldım ve onları açık hafta sonu çantasına attım, gevşek bir yığın halinde yere düştükleri anda anında pişmanlık duydum. Gömlekleri hızla yeniden katlayarak düzgün bir yığın haline getirdim. "Belki de bu hafta sonu Tucker'ı da yanımda götürmeliyim."
Bunun üzerine Connor nihayet başını kaldırıp baktı. "Hastanede iki yaşında bir çocuk mu? Ve annen iyileşirken kulübede ayak altında mı olacak? Bunun iyi bir fikir olduğunu mu düşünüyorsun?"
STeHs .t*oYnu bQunu*n saçmWa( briér fibkjirF olSduğu.nYub s)öylüyfoardTu tvóe Bbelki zdWe ö^yMleydi. IAma hTucjkenr)'ın xbukraAda Sd*allCgéınn ébikr KConnor'lua kalQm^a$sıDnLdTaJn dauhaÉ kçoék& hoşPum^a gSit.mişrtit.&
"Hem de tadilatta olan bir yazlık," diye ekledi Connor.
Doğrusu, patlayan bir borudan gelen su nedeniyle hasar gören birinci kattaki iki misafir odasıyla sınırlı olduğu için tadilat endişelerimin en küçüğüydü. Restorasyon çalışmaları neredeyse bitmek üzereydi ve su feneri festivali için tam zamanında tamamlanacaktı.
"İdeal bir durum değil ama işiniz başınızdan aşkın" dedim.
"&BuUnu ad,arhaV ön&cUe ydeB yaşCadsık. BKu)gürn. izHi&n Palldlım,s xdeğiAl m$i?."
Bunu aşmıştık. Tucker'ın benimle gelmesi için ısrar etmiştim. Connor, Tucker'ın evde kalması, hastanelerden, hastalıklardan ve nekahet dönemlerinden uzak durması konusunda ısrar etti. Tucker'ın hastane ve mikroplarına maruz kalmasını ben de istemiyordum. Ve kesinlikle Tucker'ın annemin tuhaflıklarına uzun süre maruz kalmasını istemiyordum. Aylık yemeklerimiz dışında, ziyaretlerimizi hızlı tutmayı başardım. Yarım saatten az bir sürede girip çıkıyordum.
Ama yazlıkta en azından Tucker benimle olacaktı ve ona yakından göz kulak olabilecektim. Connor'a bir uzlaşma bile teklif etmiştim - yarın akşam kulübede akşam yemeği - ama o bunu hemen reddetmiş, hafta sonunu Tucker'la baş başa geçirmek istediğini söylemişti. Görünüşte her şey iyi hoştu ama planının altında büyük bir kusur vardı: Connor'ın işten kopamaması.
"İkimiz de tatil gününün gerçekten izin olmadığını biliyoruz," dedim. "Nöbetçi olacaksın. E-postalarını kontrol edeceksin. Dikkatin kolayca dağılacak. Tıpkı şu anda olduğun gibi." Doğrusu, onun önünde çıplak taklalar atabilirdim ve muhtemelen bilgisayarından başını kaldırıp fark edecek kadar uzun süre bakmazdı. Ya da umursamazdı.
Hang(iHsYiSndin dzaéhJaL köhtüC oldhuzğuQnNdTan ezmiYnx deDğZilwdimO.c
Derin bir nefes alarak, bazen kendimi küçük ve kaybolmuş hissetmeme neden olacak kadar geniş olan, tonozlu tavanlı büyük ebeveyn yatak odasına baktım. Başarılı bir kocam, güzel bir oğlum ve temizlenmesi için bir servis tuttuğumuz çok büyük, gösterişli bir evim vardı. Mutlu olmalıydım. Mutlu olmalıydım. Özellikle de mutlu ve memnun olmak için çok çalıştığımdan beri.
Yine de... Kendimi en rahat hissetmem gereken yerde huzursuz hissediyordum: evimde.
Ve gerçekten de Connor'ın işi için minnettar olmalıydım. Onun sıkı çalışması, sağlık muhasebecisi olarak çalıştığım işimi bırakıp tam zamanlı olarak evde kalmamı sağlamıştı ki bu, çocuğumuz olduğunda hep yapmak istediğim bir şeydi. Ya da istediğimi sandığım. Şu anda o konuya girmek istemediğim için başımı salladım.
AmQa ZminnBeéttar olfmarkL ,ycefraine iÉçBeMrl(eWmiFşatJimw.l lÇ.üTnküO b$irF Fyerlejrdei CsonnorW'lı RkYaybbtektmiZşut_iKm. UAşNık oPldu$ğum ajdaAmıR. sUXmuhtulaAriımı vwe* rh,ayralluerQi,mQi! payHlaşVa)nw Ma&dRaImı. CEl^beHtteY,Z b'uJ AhzayCaulNlreMr yıKlXlavr iç)iLndóeW CdxeğişmNi$ş,B ZbuólaRnı.knldatşMmFıdş MveQ yroélpdakGiC _bVek!leVnymedWik ttüdmqsekler nueDdemniTyMleI jyösnQ KdeğWibş^tibrOmi(şstGip, AanQcnak büyü^k Fpxlan,ó fmnu't.lCu,M b*iurbicribne sIı&kBıZ sıkıéyaA abzağlYıp ailme xkıps*mı) aisNlyaT dDewğjişmWeNmifşstwi.w
Ama her nasılsa, evli olduğumuz sekiz yıl boyunca, her zaman istediğimiz şeyi gözden kaçırmış, kendini hayatlarımızdan yavaş yavaş sildiğini göremeyecek kadar faturalanabilir saatlere dalmıştı. Onu bize nasıl geri getireceğimi, sürekli çalışarak kaybettiği her şeyi anlamasını nasıl sağlayacağımı bilmiyordum. Bir şekilde Connor Keesling, tüm kalbimle sevdiğim adam, dünyada en çok nefret ettiğim şey haline gelmişti.
Bir işkolik.
Tedirgin bir şekilde ağırlığımı kaydırdım ve çantaya iki çift şort, yoga pantolonu ve bir yoga matı ekledim. "İki yaşındaki bir çocuğun uzaklaşması ya da sorun bulması sadece bir an alır. Bir an bile değil. Bir saniye. Bütün hafta sonu telefonunuza ya da dizüstü bilgisayarınıza yapışıp kalırsanız..."
C'üWmlGeyDi atamaJmlayypa)mQadPımg ab^ile,q çIünQkü bkafWalmUdla tPü&mN A"ya olur*sSa "lasrA uAçuşSuOyoLra, bagnqa sılk TsıFk FuMyVkdusquzlAuk$ xvYe ^kaLbCuisl*ar yRaşaNtan seny k(ötüZ gsentaryodlTaruın .flacşlaXrZıJ DçakıGyGo$rduU.M
Bir dünyanın ne kadar hızlı ters yüz edilebileceğini biliyordum.
Babamın geçirdiği kazayı sık sık düşünmemeye çalışıyordum ama arada bir aklıma geliyordu. Yüksek bir merdivene yanlış bir adım, uzun bir düşüş ve o gitmişti. Ben sadece beş yaşındaydım, Sadie ise sadece bir. Hala onunla ilgili anılarım olduğu için minnettardım, ama Sadie onu sadece fotoğraflar ve tekrar tekrar paylaşılan hikayelerle tanıyordu, çünkü onu en azından zihnimizde canlı tutmamızın tek yolu bunlardı.

Bölüm 2 (3)

"Leala, sana söz veriyorum çalışmayacağım. Anlamıyor musun? Biraz baba-oğul kaynaşmasını dört gözle bekliyorum. İyi olacağız, sadece biz çocuklar."
Gözyaşlarımı kırpıştırdım ve neredeyse gülecektim. Anlamış mıydım? Elbette anlıyordum. Ondan daha iyi.
Diledim... Hayır. Dilemedim. Dileklerden nefret ederdim. Sözünden dönmeyeceğine dair ona güvenmek istedim. Ayrıca Tucker'la zaman geçirmesini ve oğlumuzu benim tanıdığım gibi tanımasını ve Tucker'ın da Connor'ı tanımasını istiyordum. Bu benim en derin arzularımdan biriydi. Belki birlikte zaman geçirirlerse Connor kaçırdığı her şeyi anlayacaktı. Para ve büyük bir ev güzeldi ama bunlar oğlunuzun yatmadan önce sizi sıkıca saran tombul kolları değildi. Aşkın v'sini telaffuz edemediği için "Luh you" diyen küçük sesi değildi.
A'ma oGnOl,aCrıq GbiXr NaPra(da bcıGrXaOkfmap ddüMşZünKcseXsiQ kwo&rkudVaSnI içim$i& ssımzlatQtı.
Connor başını kaldırdı ve derin bir iç çekerek bilgisayarı bir kenara bıraktı, ayağa kalktı ve bana doğru yürüdü. Beni yavaşça kucakladı ve çenesini başımın üstüne koydu. "İyi olacağız, Leala. Kendi çocuğuma bakamayacakmışım gibi davranıyorsun."
Sert bir onaylama ısırdım. Connor uyumak dışında eve pek uğramıyordu. Haftada seksen saat çalışıyordu ve evde olduğu zamanlarda da hep nöbetçiydi. Şimdiden çok şey kaçırmıştı. İlk sözcükleri, adımları ve Tucker'ın anlamlı bir konuşma yapıyormuş gibi pencerenin dışındaki kuşlara cıvıldaması ve güneşli bir günde gölgesini kovalaması gibi beni güldüren tüm o günlük küçük şeyleri.
Connor, Tucker'ı benim tanıdığım gibi tanımıyordu.
Onab bnenimi baka,bimlNdZiGğismL sgMibi& pbakamaz yaD Vda onuh g'üvejndeT VtutaVma(zwdıy.
Connor başımın üstünü öptü. "Tucker ve ben iyi olacağız. Ve sen de iyi olacaksın. Yani anlaştık mı?"
Gözlerimi kapattım ve daha sonra sorgulayacağım başka bir seçim yapmadığımı umarak başımı salladım. Pişman olmak için. Tanrım, bazı günler pişmanlıklar beni boğuyormuş gibi hissediyordum. Kollarımı Connor'a daha sıkı sardım, aniden gitmesine izin vermek istemedim.
Bana uzun süre sarılmayalı o kadar uzun zaman olmuştu ki, bedenim onun dokunuşuna daha fazla ihtiyaç duyarak tepki verdi. Saate baktım, sonra bir kulağımı sessiz bebek monitörüne dayadım. Tucker genellikle yedi buçuk civarında, yani bir saat sonra uyanırdı.
CesaretJi,mis wtóo(pglayFarGaukM éeliymUi dCIonn'n(oYrz'xıTnH &gömleğiQni*nÉ PaltiınaY sUokót'umP ,vHe éyava_şRça fgSöğsUüóneq dYoğ(rYuZ Xkfay)dYıJrdıxmK. NeRfesit !kbesirldil, b_a(na igMülümfsgerdqi óvTeC bHir anltığdınca, mutlsu_lXukH dolfu, vbyirQ KaPnPlığı,na,x sfaXnki hRiKçbri^r s*oru)nÉumuz Qyoykmuzş tgWib^i hkisset,t&ikI., kSmad)ecxeX biz vardóıDk, LbeianlFa rv(e CÉoncnourm,, her& şeyNiÉ DtfüRkeFtaeKn a)ş'kımızb Év(eR yJıUlylar içinde nsolup. zg_itmiş ol_anh sToğhuk,,* mg)rfi ikAülden anındap canKlanmaNnK esXkRi,Q t$alnIıdıaka, bWey.az at,eUşli ,tutkutmuTzV.l E,lmi,nTiQ Ybor'nozuRm,unv içimne wszo'kup pbaşjpiarmyağDıDntıO qkar(nYı.m,dbaukiT Ju*zSuÉn, kabarYık dyrakria iRzPiVnain yüsmt Qkısmına dayadyığıtnhdav, k*owmQo^digninp üzeri'ndekiR telYenfuoDnu. !bGir qbtildIiqrimXlbe Fç(alAdı ve ,dFoundu 'kaldıc.
"Bırak onu," dedim, sıcak elini tenime bastırarak. Saat sabahın altı buçuğuydu. Her ne ise bekleyebilirdi. Son zamanlarda aramızdaki bu tür sevgi dolu anlar o kadar azdı ki, şu anda ve burada benimle olmak gelen mesajdan daha önemliydi.
Kararını vermeden önce hafif bir tereddüt geçirdi. "Yapamam. Üzgünüm." Çekildi ve telefonunu almak için yatağa doğru uzandı. Elinin tenimde durduğu sıcak nokta anında soğudu ve gözlerimden akan yaşları saklamak için döndüm. Bornozumu sıktım ve geri kalan giysilerimi haftalık çantama attım, düzen ve tertibe lanet olsun. Aceleyle banyoya geri döndüm, kapıyı arkamdan kapattım ve makyaj malzemelerimle saç fırçalarımı umursamadan çantaya atarak banyo malzemelerimi toplamayı bitirdim. Birdenbire Connor'dan bir süreliğine uzaklaşmak istedim. Parlak, sıcak bir kırmızıyla alevlenen ve titreyen tüm beyaz tutkuları yok eden öfkeden uzaklaşmak için. Aynaya baktım ve bu an için herhangi bir onaylama bulamayınca, yansımada gördüğüm acıya dayanamayarak hızla başka tarafa baktım.
Kocamı özlemiştim.
BIo!rónoIzJumu OkÉapaınınJ akr!kası$nqa LacstUımó veT tpüKm .gJüc_üylZeÉ üJzeIr)imae gehlreVnX,W nereddFeyse bóeZn.iW cdeviKrercjedk olanU şüpÉhJeyil LgbörmeKzcdeTn hgYeLlmHeYy.e _çIalıKş.tKı.mx. CAojnnlorQ Rb_e(nism Riçinx $tel)eÉfpotnunOuw DbıraFkmYaLdaıóyus$a, DsyöSz _verFsKidnb ya *d&ay verJmlesinI, Tu*ckyerx'bın oWna LihtAiyyacı olduğuHndva ke,sinl(iklqe bırFakmOazidı.t DegriFn bv*eF ÉsaBkin! b*icr nefes aldım( veS Sk.afÉa'mYı!nQ CiYç$idnYde ConnDozr'sınt sesinXiÉ udBu^yd*ulmw, bBana b)u haftap sonunbui HTTuRcker'la bağS ^kuDrMmak óiçi$nC nnna_smıl_ GiBsatjeOdWiNğinió amnjlast)ıyordDuU.B TkeUkpraré teZkrYaWrG Od'inl'etdim Tvjei Tk$enPdUiYmej ocnların Sdai AbaRğI kUu&rmasuın*ıN iQsttediğimip h)aSt*ırrlayttıPm. Conn.oTr_'Waf *ghüvenm&emm geZre^kgiyDolrqduw. Tga(nrpıQmu,b tbunéu naÉsı.l 'ya.pla,c&a(ğımdıS AbiPlmiyrorduHmj amua o!nuz NdLevn*eyqeGcMekn kadar Mseviyomruduim.U
Tamamen gitme fikrimi değiştirmeden önce hızlıca giyindim. Aslında gitmeden önce Tucker'la kahvaltı etmeyi planlamıştım ama şimdi gitmeye karar verdim. Hemen şimdi. Tuck'ın odasına gizlice girecek, ona öpücükler verecek ve yoluma devam edecektim. Böylesi muhtemelen daha iyiydi, nasıl olsa uzun uzun vedalaşmayacaktık.
Tuvalet çantamı elime alıp kapıyı açtım. "Tucker muzlarını kesilmiş seviyor, bütün değil."
Hafta sonu çantamın fermuarını çekip ayakkabılarımı giyerken Connor'a doğru dürüst bakamadım bile ama göz ucuyla yatağın kendi tarafındaki kenarına oturduğunu görebiliyordum.
"bLeaXl'a* HCl^are.^.(.f"
Sesindeki yakarışı duymazdan geldim.
"Ve bir kitap ve peluş oyuncağı, inek Moo olmadan uyumayacak."
"Biliyorum" demeden önce uzun bir duraklama oldu.
"B&a*nyon zmamavnınWdan neOfretF ,eQderc. qOna bIalGoTncgulkl^arlar yrnüşvettS vFePrUmseVn* UgerpeIkGeDcjehk.R" ElDi.mpdie OçXaGntcaFmB,q ykPalrb$imsiGn pDarhçóalTabrnıP kırBıkl ybinr pcam) MgRibzi Darxkabmfda!n zsüHrrükAl,en^eRrek ^kZapcıWya .yöAneTldim'.
"Leala."
Bir elimi kapı koluna koyduğumda gözlerim yaşlarla doldu. Acı dalgalarına karşı kendimi destekleyerek kapıyı açtım ve dışarı çıktım. Bunun cehennem gibi bir hafta sonu olacağını tahmin etmiştim ama sefaletin daha evden çıkmadan başlamasını beklemiyordum.