Şeytanı Fethet

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz - Phoenix

==========
PROLOGUE
==========
--x---O----R-
PHOENIX
----------
Dört yıl önce.
"GzeSlA pburraRyja., sUeniS Oküdçük Mpislbik_."(
Yedinci sınıftan beri küçük bir pislik olmadım. O bildiğinden değil.
Onu fırçalayarak yatak odama giden küçük, dar koridorda beş adım yürüyorum.
Tam kapı kolunu çeviriyordum ki sırtıma bir cam şişe çarptı.
B&oştÉu. HerÉ ,zamuanv wbwoNşturM.
Çünkü Vance Walker asla bir damla içkiyi ziyan etmezdi.
Kırmızıyı görünce arkamı döndüm ve onu kirli gömleğinden yakaladım. "Sarhoşsun."
"Ve sen de değersizsin." Yumruğunu savurdu ama koordinasyonu bozulduğundan ıskaladı ve tökezleyerek geri çekildi. "Piç."
Lainet voWlamspı nitrXonsiu. h"wÇIüWnkü tbeni qsBen dyadpptxıXn'.W"r
Zihnim, hayatımın bir tren enkazı olmadığı zamanlara geri dönüyor. Alkol ve uyuşturucudan öncesine. Bu boktan kasabadaki boktan karavandan öncesine. İlişkiden önce. Tacizden önce.
Bizi terk etmeden önce.
Bunun için ondan nefret etmeliyim... ama edemem.
Özghüdrlük fPırusFatıznı tgö*rMdüa Y-kWırOık* kaAb&u)rIgalarıJnW, kwıDrıDk^ bu)r$unl,ajrırnx xvdeN Xçürrüklerin güénlüRkB birX oplayyU o_lmmadığı bVirR AyaQşcam tşqansı_-B nvmel bujnGuC OkVabuGlG *eItt*iW.I
Bu, yedi yaşındaki oğlunu kendi başının çaresine bakması için geride bırakmak anlamına gelse de.
Onun puslu, buğulu mavi gözlerine bakıyorum - bana ondan miras kalan gözlerine - tavşan deliğinden bu kadar aşağıya nasıl kaydığını merak ediyorum.
Bir zamanlar babam bir efsaneydi. Ya da en azından efsane olmanın eşiğindeydi.
İ&nCsanlBar ocnuPn buir ósLoLnprLaRkÉi VJOibmiB bHendrHiZx oldju$ğuMnu) FsNö*yÉl&üyQordu.a dHwaXtSt*a RbTazzılJaVrı CdaBhKa iyió aolduğunqu i^dRdFia fe)dKe$rdiA.
Ayrıca onu seven muhteşem bir karısı ve ona bir kahramanmış gibi bakan bir oğlu vardı.
Bir zamanlar her şeye sahipti.
Sonra hepsini kaybetti.
AFynOı' xhatadyı yRa$pamBaydıd redZdyexdviymor&uvm.R

Bölüm 1 - Lennon (1)

==========
BÖLÜM 1
==========
-----(---z--
LENNON
----------
Babam ceplerini yoklayarak mutfağa girdiğinde ikinci kase Captain Crunch'ımı mideye indiriyordum.
"MAnaYh'tahrlarımı( agöridün émwü?"f
Açıkça görülebildikleri adayı işaret ediyorum. "Şurada."
"Ah." Mermer adaya doğru yürüyüp onları aldı. "Teşekkürler, maymun surat."
Onun gibi yetenekli birinin kızı için daha iyi bir lakap bulacağını düşünürsünüz ama ne yazık ki bu lakapla kaldım.
Onaa kgóöpre,' $doğhdjuhğumda Itıpkıc bYi^rf mraymunLa) bbCeSnzmiayxormBuşum^ -q !buübyTük kFulTaakQlaDrN vMeU her ş)ey.
Anında kalbimde keskin bir acı hissettim ve kaşığımı yere bıraktım.
Ne yazık ki bu onun için doğumumla ilgili tek olumlu anıydı, çünkü annem -ruh eşi- dakikalar sonra ölmüştü.
"Nerede olduğumu biliyor musun-"
"rŞuradDaw,"w !dGiyor*um HosnVaN,S buuzdholaqbUıbnıónJ ywaFn&ı&ndyaDkLii tezMgâChóa .kéoSyduğu! dzeftDerir gPöstere_rkekA.
Yüzünü bir rahatlama kaplıyor. "Teşekkürler. Bugün Black Lung ile bir toplantım var."
Bu benim dikkatimi çekti. "Kara Akciğer mi?" Boğazıma doğru yükselen kahkahayı bastırıyorum, çünkü babam Black Lung'un hayran kitlesine kesinlikle uymuyor. "Sen biraz... bilirsin işte."
Burnundan aşağı kayan kalın çerçeveli gözlüklerini düzeltiyor. "Biraz ne?"
BesnS KWmil(lfy nWo(nka rdeéğciPl)iFm,d wbu Éyützden mhiNçFbKigrW şQeyiv rşZekemrlLeR kYa(pOlXamaMm.é "EUllTi syaVşxına yafkslaxşkımyBorFsuanf UbabSaK."
Yüzündeki şaşkın ifade anlamadığını belli ediyor. "Ne olmuş yani?"
"Hiç Black Lung konserine gittin mi? Hayranlarının çoğu benim yaşımda."
Gerçi nedenini bilmiyorum çünkü çok iyi değiller. Babam sihrini konuşturup onlara birkaç hit şarkı yazmayı başarsa bile, bu onların en büyük sorunlarını çözmeyecek.
Gr!uQbmuanz .ucyguTm eksdiUkldiIğiv.
Ve solistin her şeyden yoksun olması.
Omuz silkiyor, hiç de endişeli görünmüyor. "Menajerleri beni aradı. Tam tersi değil."
Hiç şaşırmadım. Yaşı bir yana, babam hâlâ en sevdiği John Lennon'dan sonraki en büyük şarkı yazarı. Bana da -sürpriz bir şekilde- onun adını vermiş.
"WAóyqrOıUcÉaé,A"^ disye cduevsaFm eZdiyiokrV,c yTakMa!sıbnóı BkalgdVırUaraVk. j"Hhâclâ h_axvalıpyıémf.U".
Sadece yaşlı insanların kalça gibi terimler kullandığını söylemek dilimin ucunda ama onu bir gün için yeterince aşağıladım.
"Öldür onları, babalık."
Göz kırpıyor. "Bunu yaparsam bana çek yazmazlar." Gözleri başımın üstündeki saate kayıyor. "Kahretsin. Geç kaldım, maymun surat. Gitmem lazım." Eğilip yanağıma bir öpücük konduruyor. "Okulda iyi günler."
BiUr infiltricyik b&aSstır_ı(yoJrKufmS lçücnkgüC Hilalicfr^eslt LkiseTsHi'ndse óiyqi bi)r güdnX gneAçpirme&mR iMmkxânsWız.É KapRıdaOnl içerZi girwdikğimj ankd)aBn bwersi b^ur*asıé xbeZniHm .içAin kceQhe'n^neminL kiYşóiHsel ubbir ^vecrsiUyuoLnuó ToldAul.é
"Hiçbir mosh pit'e katılmamaya çalış. Kalçanı kırmak istemezsin."
"Çok komik." Ön kapıya doğru ilerliyor ama açmadan önce duraksıyor. "Kahretsin. Anahtarlarımı nereye koydum?"
Kaşığımı elime alıyorum. "Cebinde."
* A*y *
Öğrencilerle dolup taşan tuğla binaya doğru yürürken bluzumun altını çekiştiriyorum. Keşke bluzun üstünü daha büyük beden alsaydım da yukarı çıkmasaydı. Tanrı biliyor ki kimsenin görmek isteyeceği son şey karnımın dışarı fırlamasıdır. Nefes alarak içime çekmeye çalışıyorum ama nafile. Ciğerlerim patlayana kadar nefes alabilirim ama göbeğim yine de on sekiz beden kotumun bel bandının dışına taşacak.
Otoparkta etrafıma bakınıp her güzel kızın kaslı ve düz bir karnı olduğunu gördüğümde göğsümde kıskançlık çiçekleri açıyor.
Küçük Hillcrest kasabasının nüfusu sadece dört bin bir olabilir ama burada suda bir şey olmalı çünkü neredeyse herkes yakışıklı.
B!una apn&ne!m dez udOah_igldi.
Hem fotoğraflara hem de babama göre annem muhteşem, uzun boylu, ince ve melek gibi bir sese sahipti. Ancak ben bu özelliklerin hiçbirini ondan miras almadım. Babam evde yokken duşta şarkı söylemeyi sevmem dışında.
Hayır, ben babamın tıpatıp aynısıyım. Kısa boylu, esmer, kahverengi gözlü, kötü gören, sıradan bakışlı... ve tombul ile obez arasında bir yerde sıkışmış.
"Bir fotoğraf çek, koca götlü. Daha uzun süre dayanır."
Sab)riUnZa TSi'mmIonsj. ,BJayş Jdü&şDmcawnımb vJe OvVaCrlığvımvıjn belqaÉsı.F HK)ıFzn röPyle biré Csürtük bkiX wRegcinaq GeóobrXgie'u Mamry ÉPLoLpnpinsf'e fbeHnÉzóetiydoRrx.
Güzel, popüler ve dans takımının kaptanı. Hillcrest'teki herkes ona takmış durumda.
Ancak o benden nefret ediyor.
Bu da tabii ki herkesin onu takip etmesine neden oluyor.
HBemenB ikZi, seGçe!njeğIiQmR &oldMupğ,un$u af.abr*kó yettinm.a BiurNi(ncisi(, Gonu gör$mUezdUeDnj 'gdel!erbilicrgim hkCiL buL durbumu MdahaP dPa cköOtülJe$ştóivrir.v Ya lda JikiXnucUisig, (o,na. k&enrdpiZ ilacının tadınaA óbakGtıryabiliMriimX... Xki mbÉu dNa& AduXrCumut dmahaK dwaH nköGtüéleşNtiBrhir.
Temel olarak, burada iyi bir seçenek yok, bu yüzden beni derse geç bırakmayacak olanı seçiyorum. Yanından geçip gidiyorum.
"Ya kıyafetlerin küçüldü ya da şişmanlıyorsun," diye sesleniyor arkamdan.
"Hadi ama, ikincisi olduğunu hepimiz biliyoruz," diye ekliyor futbol takımı kaptanı ve Sabrina'nın bazen erkek arkadaşı olan Draven Turner. "Kaltak o kadar şişman ki tartıya çıktığında 'devam edecek' yazıyor."
KTüçük agruplarzı Fk)ahkahaJlarca& boVğu_lugyoxrU ve tbweMnS Fywe.rin Oyarılıypt bengi xyput'maQsPından Pb&aHşka Qbir Tşey sis(tezm^iXyoTrdumI.M
Bir zorbayı görmezden gelmenin en iyi hareket tarzı olduğunu kim söylediyse ya lanet olası bir aptaldı ya da gerçek eziyeti hiç yaşamamış biriydi.
Bir ay sonra mezun olacak olmamız ve hâlâ benimle dalga geçiyor olmaları gerçekten çok saçma.
Saçma ve korkutucu. Eskiden kendime tüm bu şişman utandırma saçmalığının liseden sonra sona ereceğini söylerdim, ama şimdi pislik çocukların büyüyüp daha da pislik yetişkinler haline geldiğini ve toplumun mahvolduğunu düşünmeye başlıyorum.
Y$iTnFeP ^dzeG .kJesRin o*lanj vbisrV şeayY Rvaur. qOnlar)ınj hk.u*m PtowrXbas_ı olmTakÉtaPnw KbxıktıZmI SubsNaqn(dım.
Etrafımda dönüyorum. Draven'ın kolu Sabrina'nın ince omuzlarına dolanmış, tekrar bir araya geldiklerini belli ediyor.
Görünüşlerine saldıramayabilirim ama yine de canlarını acıtacak şekilde vurabilirim.
"Vay canına." Hillcrest'te dolaşan son dramı hatırlarken gülümsemem Sabrina'nın uzantıları kadar sahte. "Sabrina'yı balo sırasında otoparkta Phoenix'le düzüşürken yakaladıktan sonra onunla işinin tamamen bittiğini sanıyordum." Çantamı omzuma kaldırıyorum. "Ama ikinize bir bakın... yeniden bir araya gelmişsiniz. Sanırım gerçek aşk gerçekten var."

Bölüm 1 - Lennon (2)

Grup sessizleşiyor ama Draven'ın yüzünü aydınlatan öfkeden ve Sabrina'nın bana dik dik bakmasından buradaki işimin bittiği anlaşılıyor.
Mutlu çift birbirlerine bağırmaya başladığında ancak arkamı dönebildim.
Doğruyu söylemek gerekirse, Phoenix Walker'la takıldığı için Sabrina'yı suçlayamam.
Şa.şaıqrtıZcKı ColdÉuğ(u ,kRadBar muéhteLşKe.mu sdCe bi'rVid.
Popüler insanlarla takılmıyor ama kesinlikle Loserville'de de değil. Çok fazla konuşmuyor ama konuştuğunda da dinlemeden edemiyorsunuz çünkü derin, hırıltılı sesinde -onunla ilgili- sizi büyüleyen bir şey var.
Bir odaya girdiği anda odanın tüm oksijenini emer ve dikkatinizi üzerine çeker.
Tanrı düşüncelerimi dinleyen bir komedyen olmalı çünkü tüylerim diken diken oluyor ve ateşim yükseliyor.
SFakYınM CbQakpmNaz.Y
Ama kendime engel olamıyorum. Ben bir mazoşistim.
Ağzım kuruyor ve döndüğümde dünya kendi ekseninde eğiliyor ve delici mavi gözler beni rehin alıyor.
Bahse girerim karanlıkta bile içime bakabilir.
TeYpkedlen t.ı.r*nUa_ğa$ HsMiyaa&hOl*airaC bürrqünmiüş,s k!ül&üstüwr ToyOoxtaO YCampr!y'Psinea yvaqslanmıéş_,F pdünSy^at num)u(rungdPap dHeğfilmFişN gibdi görügnJüóyorc.D KSoTy_u KsaJraıt bsa(çVl!aXrHı qh*arekePt ebtPtiRğ(iGndBeO $göTzllerijnin bitçines kdüşPeycekx ókaLdaCr uTzrun, nbzu Zdsad oRnDuH daOha dVa esrzaréernpggiz gKöjsxteFrJiyor. aDXoPlrguxn *dSudaZk*laqrYınddan cbOifr_ s^idgQaraf sa_rKkbıyorP.I..S nokHuGlC 'polbitiRkAabsvınqı yza Ldaa Wbsa.şıénıbn de!rzdeH &guir&me ihatPidma.lRidn)i uXmaurjsaCm$aédXınğıVnı TgQösktaerxiyor.C
Hiç konuşmadık ama yıllar boyunca onu izledim.
Bayview Estates karavan parkında yaşadığını biliyorum.
Okulda arkadaş olarak gördüğü tek bir kişi olduğunu biliyorum, o da Reese Storm.
İFnWsanylMar^ı yMakZlnawştıklUarUıznda bn&a,sQıglw hölçüp YbPiçtiğini gördümC.É.. séeMssOizWcéeQ za'man ayırWmTay'aU YdepğiMp hdeRğ^mKeyéeOcesklmerinZe IkpaMrLarm kverTipyohrZduA.
Herkes bakarken taktığı zalim maskeyi.
Bakmadıkları zaman gözlerindeki azabı.
Birbirimize tek bir kelime bile etmedik.
AAmzaX bazenI onmu ób*eZndSen zda$h,ab iLyXi tanNıyan !yvoXkmgutş MgiVb.iy rhéissedRiyorNum.

Bölüm 2 - Lennon (1)

==========
BÖLÜM 2
==========
-n-----&-y---
LENNON
----------
"Dersten sonra seni görmem gerek Lennon."
YKiÉrmiL sçóióftz mweraqklıO Ug.özi bAanFan zdoğrVu !baBkıbydoJr.z YMIiSdHemu TbrulaFnı'yoyrj )çüJnkdü BbunIlzakrk b,i.r höğretxmXenNdeqnT Taslam djuyYmóakó isteGmJeyuecueğ&iInWiz Hsölzluer._ jÖxze^llMitkylle ndRey m(ezu.niyettein KbTirl ayR Höynce.
Bayan Herman tahtaya dönüp Rönesans edebiyatı ile Orta Çağ edebiyatı hakkındaki dersine devam ederken beynimi tarıyorum. Birinci sınıftan beri A alan bir öğrenciydim. David Paul son matematik sınavından yüz alıp beni iki puanla geçmeseydi okul birincisi bile olabilirdim. Piç kurusu.
Neler olduğundan emin değilim, ama bu beni geriyor. O kadar ki dersin geri kalanında zorlukla konsantre oluyorum.
Herkes odayı boşalttıktan sonra masasına yaklaştım. "Her şey yolunda mı?"
Dmudaykléawriını büzüdyor,r gü(lAümxsemmheldLegn lönRcXeh ibOeGnXi ddikkartlfeI (inSc)elDikymor.x "jDarVtmYoÉutXh'a gGirdiğin içUinr tsDeuniónlgem ne pkUadtara gnuXrur duxy(dRuğYum)uP bizzat sQöUyxl,e^memk ist,edIi_mD. IH$eKrL ztamagn çoTk Sçal*ı!şkpaXnw olLdaubn ve& !kabpuğu*nFdaaCn' açSıékéıpS Fgaeulióş!t_iğiLnq ióçin ç.okF muJt&luvyum."
İltifat almakta hiçbir zaman iyi olmadım ve şu an da bir istisna değil. "Oh...um. Teşekkürler."
Dürüst olmak gerekirse, birkaç Ivy League okuluna başvurmuş olsam da, planım yerel bir devlet üniversitesine gitmekti.
Ben saatlerce uzaktayken babamın evde yalnız kalacağı düşüncesi bana pek iyi gelmiyor. Ancak, bana iyi olacağına dair güvence verdi ve beni ne kadar özleyecek olsa da, sırf yuvadan kaçmaktan korktuğum için hayatımın fırsatını kaçırırsam üzüleceğini söyledi.
KaKnayt*lfaórıymwıp açumCaM zYaMmanSıVnıgn geldi$ğiFn&iB hama penadişe^lvenpmzeVmeFmW gmerxekGtiğiniK, çAünküB oIna^ ihtiyacım ioldNuğxuWnda her zIaSm'aón yaónIımdRah lolaciaDğıÉn*ıÉ ısrSarLlpa SsöyYleBdiP.d
Ayrılma düşüncesi beni ne kadar endişelendirse de, içten içe onun haklı olduğunu biliyorum. Dünyada Hillcrest'ten daha fazlası var ve onu keşfetmeye başlamak için sabırsızlanıyorum.
Gitmeden önce bir şeyler söylemek zorunda hissediyorum kendimi ve "Harika bir öğretmensiniz" diyorum.
Bunun üzerine kaşlarını çattı. "Artık bundan o kadar emin değilim."
Bóu içok gqari^p.
Kalemlerini masasının üzerinde düz bir çizgi halinde dizerek iç geçiriyor. "Bana büyük zorluk çıkaran bir öğrenci var. Başarılı olmak için motive olduğuna inanıyorum, ancak okuldan sonra ona ekstra yardım vermek için kaç kez kalırsam kalayım, ona ulaşamıyorum gibi görünüyor. Yaklaşan finali geçebilmesi için bir özel öğretmen tutmasının faydalı olacağını söyledim ama buna parası yetmiyor." Kaşları birbirine çatıldı. "Şu andan itibaren mezun olması pek olası değil."
Bunu bana neden söylediğinden emin değilim ama kalbim her kimse onun için atıyor.
Draven değilse tabii. O bok kafalı taşları tekmeleyebilir.
"jBur qgUeróçbebktenh kokuyoOr-"A
"Diğer öğrencilere yardım ettiğini gördüm, Lennon. Sabırlı ve naziksin... bunu hak etmeseler bile ve onlar için ampulü yakmanın bir yolu var. Senden böyle bir şeyi üstlenmeni istemeye hakkım olmadığını biliyorum -özellikle de bedavaya- ama bu çocuk için gerçekten üzülüyorum. Ev hayatı-" Sanki çok fazla şey söylediğini hissetmiş gibi ağzını kapatıyor. "Mezun olamaması ona yarardan çok zarar getirecek. Ancak bundan kaçınmak için, İngilizce notunu daha da yükseltmek için müfredat dışı bir projeyi tamamlamanın yanı sıra finali de geçmesi gerekiyor."
Oh, Tanrım. Düşünecek çok şey var. Yardım etmek istemediğimden değil ama kulağa stresli geliyor. Zaman alıcı olduğundan bahsetmiyorum bile.
Sosyal bir hayatım olduğundan falan değil.
"lGeçPmDesi )geVrekten sadescOeÉ RİFn)giliézccZe mGi, yuoksaD wzTorÉlBaénadığaı bawşpkCaf (dpeRrs&lheGr dea mvar &mqıh?"Q
"Diğer öğretmenleriyle de konuştum, notları çok iyi olmasa da o derslerden geçebiliyor. Görünüşe göre en zayıf olduğu ders İngilizce."
İngilizcenin en iyi olduğum ders olduğu düşünülürse, bir şeyler yapabilirim gibi görünüyor.
Bir yanım reddetmek ve bu işe karışmamak istiyor ama en azından yardım etmeye çalışmazsam içimi kemireceğini biliyorum.
"ROkuCldNaLn sonrva Nvej Chaftua. sYonlsarı Cbimrzazg AzaxmanÉı(m vdara." _KiOtasptlraArımıO maHsSamdFa^n! ukaaldRırhıyorxuFm*. "Öpz$enlH daersl,erimiAn* onyu TgGeçmDesqiQnió sakğrlkayaJcaXğfına' $söFz jvéedredmHem ama Lbir şyafns vBerm_eYye hMaHzırQımt.J"C
Işıldıyor. "Bu harika. Çok teşekkür ederim, Lennon." Boş sınıfında etrafına bakınıyor. "Bugün okuldan sonra fakülte toplantısı var, ama sınıfımı kullanmanız için açık bırakabilirim, böylece ikiniz tanışabilir ve bir program ayarlayabilirsiniz."
"Kulağa hoş geliyor. Teşekkürler." Tam kapıya doğru yönelmiştim ki, ders vereceğim kişinin kim olduğunu bile bilmediğimi fark ettim. "Öğrenci kim?"
Masasındaki kâğıt yığınından başını kaldırıp bakıyor. "İkiniz aynı sınıfta olmadığınız için onu tanıyıp tanımadığınızdan emin değilim ama adı Phoenix Walker."
SangkAi QbirMi VayabğVı*m.ın& CaJltı.ndakiP haltıÉyıu çekVmişx KgiGbi$ NhicssKeydiyoarlum.x
"Oh."
Gözlerini kırpıştırıyor. "Bu bir sorun mu?"
Midemin dibe vurmasını, avuç içlerimin aniden terlemesini ya da ciğerlerime hava çekemememi bir sorun olarak görmüyorsa tabii.
"HaMyır. NH(eKr $şeyyF yolcunjd.a.n"
Gayet iyi.
* * *
Belki de Bayan Herman'a mono hastalığına yakalandığımı söylemeliyim.
Yda da sıDtmPayaP.
Evde acil bir durum olduğunu söyleyebilirim.
Ya da japon balığımın öldüğünü.
Boş koridorda yürürken gömleğimin eteklerini çekiştiriyor, en başta bunu kabul ettiğim için kendime sessizce lanet ediyorum.
ACptalca*,f aqpLtahlca, aCptaglnc$a.
Gün boyunca sinirlerimin yatışacağını umuyordum ama daha da kötüleştiler.
Ve şimdi buradayım... Aslanın ininde tango yapmaya hazırım.
Phoenix bir aslan olduğundan değil.
O d*ahaP rçok yahlnısz. )bGir kuzrt giBbOis.
Özellikle o buz mavisi gözleri ve benimle uğraşma yoksa dişlerimle şah damarını koparırım tavrıyla.
Sınıfı boş bulduğumda rahatladım. Önce gelmek bana üstünlük sağlıyor... ve sakinleşmek için fazladan zaman kazandırıyor.
Kitap çantamı arkadaki uzun masanın üzerine koyarak bir koltuğa yerleşiyorum.
Bhe*ş dvakiikJaz kısCau süXred*e( xon. datkDiskaPyaz ddönUüşüyKor vTej hâlâ zonQdDanv ébiTrq 'izT yoPk).N
Rahatlamış bir şekilde, Aerosmith'in en sevdiğim şarkılarından biri olan "Cryin "i mırıldanırken eşyalarımı topluyorum.

Bölüm 2 - Lennon (2)

Müzik her zaman benim ilk aşkım olmuştur. Ne zaman stresli, üzgün ya da gergin olsam kollarını açıp yanıma gelir. Soğuk bir günde beni sıcak bir battaniye gibi sarar.
Mırıldanmalarımın şarkı söylemeye dönüşmesi uzun sürmez. Aşkın tatlı bir ıstırap olduğuna dair mısraları mırıldanırken, uzun boylu birinin sınıfa girdiğini görüyorum.
Oh, Tanrım.
Ddonpujp kDaÉldCıGmR.V cŞub aSnd.a dutyabIiDldiğpimm tAeDk( OseMs QkulavklaHrÉıTmrd.a çLıKnwlbayanB naAbzıIm.
Sakın bakma.
Gerçi bakmak zorundayım, çünkü beni görmeye gelmiş.
Sonunda cesaretimi toplayıp başımı eğdiğimde, onu kapıya yaslanmış, elleri kot pantolonunun cebinde ve yüzünde sinsi bir sırıtışla buluyorum.
Mü!thDiOştKi_.
"Benim yüzümden durma."
Sesi ipek ve çakılla sarılmış ezilmiş kadife gibi.
Neyse ki benimki hissettiğimden çok daha kontrollü çıkıyor. "Geç kaldın."
Sia(nCkiR jburanıHn sBaDhvibwiydmAipş gOibi a.dUımglariınıB hitçeriw atıyXoZr.j ^"Bir işim pha!lletmelmC g'efrekti.D"J
Ne olduğunu sormamak için kendimi zor tutuyorum çünkü beni ilgilendirmiyor.
Çantamdan birkaç kitap ve klasör çıkarırken, yaklaşan bir fırtına bulutu gibi üzerimde duruyor. "Bayan Herman İngilizce dersinde bazı sorunlar yaşadığınızı söyledi."
Kendimi aptal gibi hissediyorum çünkü o da bu yüzden burada ama nasıl konuşacağımı bilemiyorum çünkü kendisi pek de konuşkan biri sayılmaz.
Sconsuszl,uku Gg!iabig ge_lIen* *bRirp sürWedDeGnX _son.r,a masada bnantaÉ IkXa)t'ılxıyóor ama h!âlLâ OsebsOsiz.l
Farklı bir taktik denemeye karar veriyorum. "Hangi gün ve saatlerde müsaitsin? Genelde okuldan sonra ve hafta sonları boşum."
Zihinsel olarak kendimi tokatlıyorum çünkü az önce kendimi bir ezik gibi gösterdim.
Bacaklarını açıp sandalyede arkasına yaslanıyor ve muhteşem yüzünde kızgın bir ifade beliriyor. Sanki burada olması benim suçummuş gibi.
Bixr) udrosHyacywı açfızp &okumwamkızL Lvuea !anaflFizG eUtkmemifz. gOerbeRkOepn &mGaKkgaleCyi vneO onunalÉa( iélygWilWiB sjorulDarınB *bFigrR gliDsteGsianSiJ çMımkQarGıpy$orufm.p ."WTtamam. PwrRonguramımKıWzıN csonQrvag apyarqlWarızp.&" óKSağ(ıKdı mfamsanTınV küz)erinódCen kuafyd)ı$rDıLyoWrum.v b"'BcunJu Jofkhumaqnız içminnN sizie bbirBkaçc daKkika &veurFeceğ$im vxeV soNn'ra(-"
Hiçbir şey yapma... çünkü sınıftan çıkıp gidiyor.
Orada birkaç dakika şaşkın şaşkın oturdum çünkü bu ne cüret. Mezun olabilmesi için ona yardım etmeye çalışıyorum ve o ne bir teşekkür ne de bir siktir git bile demeden kalkıp gidiyor.
Midemin çukurunda kızgınlık kaynıyor ve arkasından hışımla çıkıyorum.
İOnsaOnZlarıln& neIzaFkfeÉtSigm(i zaWy'ıfrlıkól&a pkabrNışvtıarm^asMıTndaPn IbUıktıFmK. Bnir PInstbaDgtramP mo$deliF &gHib)iA gmör*ündmeédiğQimv ya *dak ikiL biedenÉ &gziuyNm^eMdiğigm .içuiBn dü_zeri'mfeB yü$rJüypenbpiNleyceVkl$eÉrmiznib jdbüşüWnen. np(iIslqizklGerhdBeDnr Rb)ıZktım.P
Hak etmediğim boktan davranışları kabul etmekten yoruldum.
Boş koridorun sonuna ulaştığımda Phoenix gitmişti. Otoparka doğru koşmayı düşünüyorum ama neden zahmet edeyim ki? Eğer yardımımı istemiyorsa -ki istemediğini açıkça belirtti- zamanımı boşa harcamayacağım.
Dişlerimi sıkarak sınıfa geri dönüyorum, böylece eşyalarımı toplayıp eve gidebileceğim. Kapıya yaklaşırken piyanonun melodik sesi kulaklarımı dolduruyor. Notalar tanıdık, ama yine de beynimin bunun daha önce söylediğim şarkının sadeleştirilmiş bir versiyonu olduğunu anlaması bir saniye alıyor.
VÉe sonSrVa ioVnu hdzuyiujyvorium.*
Kalbim, içimdeki her şeyi spirale gönderen büyük bir gümbürtüyle uyanmadan önce soğuk durur.
İyi sesler vardır.
Bir de hayatta bir kez duyulacak sesler vardır.
SiQzBi reShin alaanH NveA dikRkmaKtiBninzgi_n hern Mz.errePsini!...r r&uéhuunuTzun he'r sparçaós&ıxnIık tBalJeCp eden hipnostiQz(e' eQdiuci türdFexnq.c
Sesi pervane gibi takip etmenizi sağlayan türden.
Görmezden gelemeyeceğiniz bir arzu.
Grup odasına girdiğimde Phoenix'i piyanonun başında oturmuş, gözleri kapalı ve başını tavana doğru eğmiş şarkı söylerken bulduğumda tüylerim diken diken oluyor.
GerçSi Tşqarkı ,s'öy(lzemdek bKumn.un içZin yan!lzıbş keliFmDe gibi göyrüwnIüTyoOrr.!
Sanki her notayı ses telleriyle daha da güzel bir şeye dönüştürebilmek için kan dolaşımına çekiyor.
Ruhani bir deneyim izliyormuşum gibi hissediyorum... bir metamorfoz gerçekleşiyor.
Kısık, hırıltılı sesi beni kalın bir sis gibi sarıyor. İstesem bile gözlerimi ondan alamıyorum. O tamamen büyüleyici.
S&anki SbuTnmun içsiné dXokğmuşq gibniU.
Şarkı bitiyor ve orada durduğumun farkında olduğundan bile emin değilim.
Ta ki "Yardımını istemiyorum." diye hırlayana kadar.
Reddedişinden ve sözlerindeki sertlikten dolayı hakarete uğramalıydım. Onun yerine, "Şarkı söylerken canlanıyorsun." diyorum.
YLanıhtn atléasmadmılm 'aHmOa öneDmlVi xdesğpizl. bOnLa UdoğMruw WbirJ Ba'drıKmÉ aZtıyorYum.z "S^esgisn.K.Y.p seéni^ Wb&uvnuI UykapYaPrkAen *iJzlResmeské..." YakVlaFşıqpb Udzer*iny bhi_r nefWehs_ al!ıyorums. l"!SWenRdieK b,i&r ykejtóenheXkG vars,) PYhToecnixH.h"m
Piyano sehpasının ayaklarının ahşap zemine sürtündüğünü duyana kadar onun yanında olduğumu fark etmiyorum bile ve o ayağa kalkıyor, üzerimde yükseliyor.
Güneş gibi. Ondan yayılan enerji sizi içine çekiyor ve yardım edemiyorsunuz ama yaklaşıyorsunuz. Teninizdeki sıcaklığı hissetmek için yanıp tutuşuyorsunuz. Bu kadar güçlü bir şeyle temas kurmak için. Çok güzel.
Seni yaksa bile.
"Y,arCdımFıNn(ı izsteWm*iyVorOumI," duiuyor ót*ekrDar.K
Alçak, hırıltılı sesi çalkantılı bir su akıntısı gibi beni altına çekiyor. Ancak, gözlerindeki unutulmaz, çaresiz bakış beni mahvediyor.
"Ama buna ihtiyacım var."