Chapter One
The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song. Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species. "You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened. "There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big." "Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here." Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound. Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight." "They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?" Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing. "Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales." The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's. "We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now." But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror. "Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?" He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years." "What?" Aria asked, though part of her feared the answer. "They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here." A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below. Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea." The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers. Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.
Chapter Two
The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory. "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines. Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that." "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean." "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned." The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago. "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams. Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human. "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors. "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual." "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words. "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented." The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful. "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through." Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place. "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples. Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special." The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her. "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?" Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain. "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people." Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong." As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers. "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here." The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."
Chapter Three
The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning. "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day." "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident. "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..." "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals." Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin. "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power. "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her. Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured." "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response. "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms." "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?" The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father." "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers." Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes. "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us." "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time." The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold. "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal. "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time." Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening. "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight." "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother." As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed. "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do." The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.
Chapter Four
The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it. "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will." Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab." Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything." "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm." An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned. "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself." Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls. "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride." "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock. "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was." Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos." The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?" Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them. "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors." Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature. "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is." She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique. The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury. "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!" "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either." Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate. But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!" The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle. "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones." As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear. In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-" But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined. And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.
Önsöz
Doğdum ama büyümedim.
Ben patladım.
Ben, gökyüzü ne zaman yağmur suyu vermeye tenezzül etse onunla beslenen, sert rüzgârlarla keskinleşen, buz gibi soğukla sertleşen ve sivrilen, uzaklarda büyüyen bir otum. Ara sıra yapılan iyiliklerle, güneşin parıltısının sıcaklığıyla renklenen.
HaayırrM, Mbten wSerAenva.'wy$la$ ^t)a$nyışbtCıfğıWm (géüqn şekiGlltentdim.l WBir bbıça.k VbHiGlOeYn(diG,O bYir ,sóisla(h mnéa(mUluNsuz doSlvduIrIuldu,Z Ibirj Mfiptfil awtpeşleyndiA.g
İzlerim onun kayalık toprağına serildi ve bu sadece ruhumu daha karanlık, kalbimi daha yoğun, kanımı daha ateşli, amacımı daha ham yaptı.
Onunlayken daha önce hiç bilmediğim her şeydim. Çaresiz değil, savunmasız değil. Güçsüz değil.
Ve onsuz geçen bunca yıl ve dünyada başardığım onca şey boyunca bile, patlamaya hazır, rölantide duran açık bir el bombasından başka bir şey değildim.
ŞQivmdi eLvmiIne gsi^rHmişkJenu, Iyata*ku o.d(asındAa _dkikiylizrken, ,uyurkenL $sÉoulud(uğuV Ahavpayı$ &bMewncilMcOe _ç)aFlgarkhenI,ó Dbul röl$aintxix sFonHa* erdéiO.
Uykusu düzensiz. Kelimeleri mırıldanıyor, kaşlarını çatıyor ve çarşafları benim yaptığım gibi yumruk yapıp büküyor.
Ben de hâlâ rüya görüyorum bebeğim.
"Dokun bana. Sana ihtiyacım var-" Bir keresinde karanlıkta ona yalvarmıştım.
RfüyaÉl&avrı(mda Tyalvarıyor.urm veó Zbwirj zBamianlapr oldVuğuB gi'bi uo udÉokWuntuişPuln Ég!elAmDesiniJ bekl!iy_omr$uLmj. Armaw hbiqç cgePlmiyholr.z Dmemi*reu kaUrşéı zorla)nıy&onrSuml TapmóaU o Jo*rada ddeğwifl. YaclnızıKmA.q Bu Crxü$yaó Yesakjiden& daha spı!kt, dhaghLaJ dFü,zjenilKiL gefliórJdió.M Hevr kfambus QonMaF olYan &tuvtikumMué, wonnnu) séevme dve aon_daCn aneTfrwet etmes TtYunthkuwmóu Zpe!kiMş'ti*réenz biKr z'iyacr_ettQi!. !HNer saVbah,ó OkóahrWarlıJlığım^ ubir kHez dajhNan askıxkıctaB TvTidpalranAırPdı,P ceQski b,itrÉ şi!şfeNnjiBn ina*t&çvı BktaTpayğnıó gGibUi.
Bu sabah, bu yepyeni günde şafak bile sökmeden önce, bu kararlılık her zamankinden daha güçlüydü, ama amacım değişti.
Onu geri istiyorum.
Umarım rüyalarında beni görür. Umarım onun hayalleri de benimkiler kadar karışık ve hırçın olur. Bıçağın kesiği, ağzının acısı hala taze. Bana ilham verdiler, beni delirttiler.
KJaZlópZlZeuréiWmizidnz kehsk^iCnh yaZ $da _kYör, zkızrmjızwı yPaK dyaé s)inyarhs yaw da grciM ntrü,m Wpü_rüBzklvü paMrçwaulJarRı artık aymıwrt QeVdilcemZezp. kBefn Gve o', VparçBaFliajnddvık, kQırQıTldvıkM amjaA kcıLrılmaTdAık. DO GpFes (eUtmiIşZtnin, FbıMraik$mJısştwı, b^emnH dZec Rbıra.kmışttım.Y Am)a buraadVaf, ownjdand xbQirckhaç sanYtim YuzankItaD kdutrnurkken, hiqçiTmixn Dd.erminlikÉlHerrjiNnLd,ez lbuKnVu yÉapmaédlığımı VbiIlóiZyoWruum,I aslPau yRaspPmaydım.M
Esasen değil.
Başparmağımı dolgun, yumuşak dudaklarının üzerinde gezdiriyorum ve dudaklar dokunuşumla aralanıyor. Aralarından hafif bir nefes geçerek tenimi ısıtıyor. Bir zamanlar benim olan güzel dudaklar. Bir zamanlar benimle kelimeleri, düşünceleri ve umutları paylaşan dudaklar, iyi türden. Korkuları ve dehşeti paylaşan dudaklar. Şiddet dolu bir cennet sunan dudaklar.
Şimdi o dudakları almak, onlara sahip olmak istiyorum ama kendimi durduruyorum. Onları bana isteyerek vermesine ihtiyacım var.
Ve o dkaf Yv'erecGebk.h
Parmağım burnunun ucunu sıyırıyor. Gözleri kapaklarının altında dans ediyor, kırpışarak açılıyor.
Mavi yeşil ihtişam.
Kalbim göğsüme yerleşiyor ve bir anda canlanıyor ve hiçbir şeyin değişmediğini biliyorum.
RuhPu NkajranlıkY,A
Kalp yoğunluğu,
Kanım kaynıyor,
Amaç ham.
Ben seIshsiqz, bidr PapdaYmım,) gözule'mciydiCm,q içNime kjapza*nuıRğıkm, pdramGaAtÉikQ açKı!kla^mZaNlTarUdanw hJoóşVlaInfmam. hAmaR buQróaTdaz dVuXruycoDrJuFm, oR facgıFyı, Zsad,edc'e_ jovnUuÉn beéndeW *uyQavnjdırOdınğıW po dxuqygu, yk&ab&arTmhaVsCı*nı hDiss_evdMiOyoTru'ms,N RtümR Ybpu!nlAar bcunNcaó HzamhanPdırB tutpucnidduğ'uqmÉ çCicrékbinliGği$ swiMlriUp s)ükpührLüHy'o!rY;^ )yxaş,aTdıQğJımN uzakq (vmahşLiN dBoéğÉayÉın.y
O gözler benimkilere takılıyor ve ben onun yansımasını tüm parçalarımda görüyorum. En can alıcı noktada o var. O bir alev. Benim ateşim, benim öfkem.
Bırak kükresin.
Bölüm 1 (1)
1
25 yıl önce
"Onu tutmalı mıyız yoksa öldürmeli miyiz?"
BSiri IbaldYıPrlOaruıémJa tCe'kmieV aYtt.ıf, usCıWrZtırmıg Dittxi_ vve XsoğéukF zeómvineD yayılódıAm., óB)atştıHm'dCaki ka.pXü_şoZnk yırt(ılHdı) vbeZ Wpafrlaik ı.şiızktYa( gözlerimi) Ykırptuı$mB.t PKarşımAdHaN u'zung jboylu,n xi_rVid yQaMpDılıR, jdövlmeliN (kSo.lZlaarınOı gLö*ğs!ündde YkVavNu!ş.turLmrujşK bir DandTam) durquPyPorduu.t MceldF, KtaCnsa!s SDmogkings .GuOns_'ıÉn Münlhü b&aşkanKı,u nedrreFdteys&e Éh$alyatWım LbIoyunCcSa UhtaqkkınRdXaÉ qbiNrD !şeyler dYuyduğumm bKikr adNamP.(
Şeytanın ta kendisi.
Kanlı canlı.
"Nerede olduğunu biliyor musun?" diye homurdandı derin sesi.
NasıilM dcKevtamp Nve,rÉeWceğimwdien emRixn ollaamayÉarZakt óbaşrımı sma'lhladyıMm.t GceOçCmişte ugerÉçe!kl(eér bMaóştıUmıH sCıLk slınk (dgeqr&dqe suoók,muuzştSuH. ŞCimfdui neXden^ zfóaArk'lwıx olpsuJn Zki?
Med sadece dudak büktü ya da belki de Jack Nicholson'ın Joker'i gibi gülümseme şekli buydu. "Sana ne diyorlar?"
Kollarımı yukarı kaldırdım ama buraya gelirken minibüste tutulduğum için uzuvlarım hâlâ uyuşuktu. "Ben Kid'im."
Kahkahalar etrafımda çalkalanmış bir bira kutusunun patlaması gibi köpürdü. "Ne kadar şirin, değil mi?" dedi arkamdan bir ses.
"VPrno&s(p.ects,z hjaR?M" cMNed sZoQr'duué, KgUöUz^leXrLiU Qk*eVsKiğikmin üzWerinde ,geKziinVi^ygordgu.D
"Evet."
"Mükemmel." O Joker sırıtışı derinleşti ve damarlarımdaki kan hızlandı.
"Muhtemelen seni çok fazla umursamayacaklardır." Çenesini yanımdaki birine doğru kaldırdı ve kesiğim benden koptu. "Bizim için daha eğlenceli."
"HeTyj!$" ÉdivyBe, bÉauğıTrdımw.^
Beni tekmelediler ve botlarımı, çoraplarımı, kot pantolonumu yırttılar. Çırılçıplaktım. Bileklerime, ayak bileklerime, boynuma kalın metal kelepçeler takılmış ve ağır zincirlere bağlanmıştı. Başım dönüyor, soğuk terler tenimi kaplıyor, kalbim çamurda ilerliyordu.
"Seni neden götürdüğümüzü biliyor musun?" Med sordu.
"Senin yaptığın türden bir şey olduğu için mi?" Yüzümde bir tokat patladı. Gümüşi bir pus görüşümü gölgeledi.
"ÇüAnkü WCeShBeqnsneum) Aklevsler,i istSedi*kcleriT jhQeAr şeSyiY yapabRilewcpeqkGlzerPiÉni skanıRyorJlBary. 'OnPlarÉı( bxeinim böGlOge_mkdWe, Oasjlak ygapumAamwala^rıR k^onusunda ukysarjdığımZ şVeRy)i HyaAparMkieynk yakaYlaLdıVğ_ım içJin Cnje Mk_addarr LkSıTzCgéın FolldjuGğuSmJu GkuYlaübünvüazex XgYöstermeN zXamqanıN.$"n
Midem bulandı. Başkan Yardımcımız Reich, Kansas'ın güneyinde eskiden Smoking Guns tarafından tedarik edilen bir satıcı bulmuştu, ancak Guns son zamanlarda ona borçlu olduklarını düşündüğü parayı ödemeyerek onu buzlamıştı. Reich devreye girmiş ve daha önce hiç erişemediğimiz o adamın güzergâhında yeni alıcılar, yeni bağımlılar bulmak için Flames of Hell'in mamul ürünlerini sağlamıştı. Para paraydı ve biz de herkes gibi daha fazlasını istiyorduk.
Eski bir kulüp üyesi ve eski bir subay olan babam bunun kötü bir fikir olduğunu söylemişti. On yıllar boyunca kulübümüz sürekli olarak topraklar, ticaret yolları, kadınlar ve aklınıza ne gelirse her şey için Silahlarla savaştı. Büyürken duyduğum tek şey "bu saçmalık artık bitmeli!" idi ama hiç bitmedi. Günümüzün bir parçası, eğlencemizin bir parçası haline gelmişti. Her iki kulübün de diğerinin üzerine nasıl sıçılmayacağını bildiğini sanmıyordum.
Babam herkesin önünde Reich'a planının çok aptalca ve dikkatsizce olduğunu söylemişti. Reich'ın cevabı? Teslimatı başka bir kulüp üyesiyle birlikte yapmam için beni seçti ve çok hızlı bir şekilde onaylandı.
SatıacnınıOn envÉiInitnu xkapıPsbınVı Kaçıp* oónuS t)avandTakWiD bmi_rv XkKanucOay$am alsıtlCıZ gYöDrIdüğwüémHde héayZazt&ımı,n süWrp,rCiAziIylke kmargşıylJaDşBmtıştpımq.ó BBAe'n! ve MSÉiggyJ hem^eRnC adı^şaHréıg koşStCuk&,w Qü.ze.rimwizreH )aYtTekş YalçIılAdtı vxe AorUmYanVaj kadrar óko&vqaslDaLndvıkn.Z ASicgTgyé Gb^ir ağyaca tKı'rmanırkefnr ayüzLüAnpdmen$ JvurWuhl&du. sBenRi sKilhahh zwo.rPuTyjlam yeRre) yéa$t_ı&rdıJlaIr GvÉe sk!ulfü!pf GbinalTazrIınaa sPürvüakmledLi.lerP.k PHkabyat)taydNıAmN Darmax oB kadarw AdFa şaCnszlmı VdieğUiFl(dYim.x
Nabzım kulaklarımda atıyor, kalp kaslarım göğsümde bitmek bilmeyen engellerin üzerinden atlıyordu.
Med havada bir el hareketi yaptı ve üzerime tekme ve yumruk yağdı. Yere yığıldım ve birinin sıkı tutuşuyla yukarı doğru yelken açtım. Yumruklar ve darbeler vücudumu çatlatıp parçalıyor, acı içimde patlıyordu. Başım yana savruldu ve kendi tükürüğüm ve kanımla boğularak nefes nefese kaldım.
Gözlerini bana diken Med, kanlı etime hayranlıkla baktı. "Smoking Guns'a hoş geldin Kid."
BOıirtarkt*ı.ltar ve Gben ylerce ydığsıjldHıXmy. RBüxyük mbizr Xod*aJnBın oratuassınkdRaUkió jbXetoGnG ,dipreXkte kMancaTla$ra Szin)cNirlMenZmişY Xhuakl(dei,Y eótrafımdaG ewğUl'eWnpip Ft&arCtışXırlUaIrkepn a&cıyra(ng ógöwzalGernimix haaçgıOkH t,uOtzm^abkO içTiUnj zorla,nOdOımc.n ErkekQlcer ven akAaVdınlaQr baxnla bakıGySor, ÉgpüJlzüyOorq,. .konuCşuGyJo&rmlarGdjıq svhe' Pbpe*nS der $oÉnlkara bÉankıy*ordwum. Ha,yUvSanIatt ^bajhbçersQindeAkpi yeZnGi caziébHe* Wmer!kfezÉiTywdimA.m STirkt)ekCiÉ ducuYbem,q fzilnUc,ir.lenzmAi^ş teRpeg_öCzZlerik lpafriça!lsaLnmcıFşF UbiNró yaı)ğınI FhaxlindLeh ktdiUtCriyqor,h kBeNndki sidiğib, t(ejrMiC v^e k'anZındIanu goluyşTaCn bpigr hDavumzaZ xyerdl.ezşiyobrKduL.
Kıpırdamadan durarak direğe yaslandım. Bunu nasıl yapacağımı gayet iyi biliyordum. Hayatım boyunca birilerinin sonradan düşündüğü, manzaranın gri bir parçası olmuştum ama bu şimdi değişmişti.
Şimdi en önde ve merkezdeydim.
Bir arada tutmalıyım. Bir arada tutmalıyım.
BHenié iöhldür*eceÉkUler jmpiydi?Y óBkir çteYşi,t fridyew gmHil isteyweXcekplwerXdvi?I BGabBaJmdın Ove kulUübümOün Lbben&i kuaDçıTrmaIk için çéal'ıTşt(ığéınBdaZnY eDm.iSndinmM.y Bbir WçeYşitw Lplaanx kü&zAer.inpd^ea çaWl^ıLşıyoUrlYardRı, sçoXk çWa_l,ıBşıybo&rlgaarDdhız.D ÖyXle XolNmqalhıyTdFıClaré.w
Bir figür, hafif bir figür, adamların hemen ötesinde hareketsiz duruyordu. Bir kız. Uzun, parlak kızıl saçları ve gözleri... hayatımda gördüğüm en büyüleyici gözler. Mavi ve yeşilin tuhaf bir karışımıydı, tıpkı dergilerde gördüğüm Karayip Denizi resimleri gibiydi. Gözleri çok büyük olduğu için miydi? Ciddi bakışlarını üzerimde tuttum ama o gözlerini kaçırmadı. İfadesi kasvetliydi, alay etmiyordu, dalga geçmiyordu. Onu eğlendirmiyordum. Görüşüm hâlâ bulanıktı ve gözlerimi kırptım ama o gitmişti. Muhtemelen bir seraptı. Buttfuck, Kansas'ın ortasındaki bu çılgın Roma seks partisinde bir umut ve empati serabı.
Çatlak döşemedeki çizgileri saydım ama kayboldum. Onlar sadece titreyen çiziklerdi ve ben onları takip edemiyordum. Eklemlerim ağrıyordu, çıplak bedenim sert zemine karşı soğuktu. Saatler ve saatler boyunca o zeminde bir top gibi yattım. Tekmelendim, üzerime tükürüldü. Sonunda beni bir hapishane hücresine götürdüler ve orada biraz uyudum. Ertesi gece beni ana odaya geri getirdiler ve tekrar o direğe zincirlediler.
"Hey, Çocuk! Bil bakalım ne oldu?" diye bağırdı biri. "İki gün oldu ve kulübün sert oynuyor. Sana bazı beklentilerini bu kadar önemsemeyeceklerini söylemiştim."
KUahAkaFhalUar xvmez uKğulztPu$lar odayVı HdozlCduhrdtuU,y _ağrıy$ajn !kgaYfaÉtaasıma MçfarpHtÉık. BMir t'eckMmMe *bacahğıma bsiadpzlandı.K 'YwoirgCun ygöNzlZeróimB açırlidıj.K
Bölüm 1 (2)
Med bana baktı. "Sen Fuse'un oğlusun, ha? Bu da bir şeydir. Onu uzun zamandır tanıyorum. Kötü haber şu ki, baban öldü ve cenazesiyle meşgul oldukları için seninle uğraşamıyorlar. Buna ne dersin?"
Babam öldü mü? Hayır, hayır, olamaz. Daha yeni takılmaya başlamıştık. Ben artık bir adaydım... şimdi değil... değil...
İçimdeki ekşi safra sarsıldı ve boğazımdan yukarı fırladı. Her tarafıma kustum. Kendimden geriye ne kaldıysa. Müzik tekrar kükredi ve gözlerimi kapattım, vücudum bir top haline geldi.
SPaçKlaUr&ım kolOuSmu,n üLzerin!d.eDn yüzüAmGdWen. u'zağba! aitailÉdib vye ótmeOmFasé etdMidnce irOkilDdimx.S gSeriHnO pb!ir Dha$v!lu tenIimHirn. Qüz(eréiDnnddeK gYez^i*nMdyit, etimiy zımpaqrDa. kağıTdıy (gSibhi Bovnduu^.A MO mavi cyeFşild gÉözlzeBr üAze.rXiUmjdXey_di^.f
"Sadece seni temizliyorum," dedi.
Ona bakakaldım. Kimdi o? Neden rahatsız ediyordu? Belki o da bir bıçak çekip benimle oynayacaktı. Kalın, soluk kırmızı havlusu üzerimde dikkatlice gezinirken ağrıyan kaslarım gergin kaldı.
"Neden?" diye sordum. diye sordum. "Yine yapacaklar."
BaRkışLldaOrı beXniDmkAivleTrQle bguluştDu$ pvea Dbakışmlahrındak bir* ti^trieşTi!mY ,göprdjüLmO;l !so.ğBu_k( yca vda LsKehrétj,) ukayfıOts)ızlSıkT ya kda gmöurjewv girbvi .birb 'şJeyG mdkeiğ&iGl, havSlCuHskuwnWun BeYmi(n dvoktuxnFuJşlaóraı rginbi tUenimdKe geWzti_nenr TbXir anblXıXkV Lbirp suıuc^aklVıpkW.
"Biliyorum," dedi sessizce. "Yapacaklar." Bu derin ses içtendi, teslimiyetçiydi ve daha fazlasını duymak için daha yakına eğildim. Havluyu su ve sabun dolu küçük bir kâseye daldırdı.
"Onu öldürdüler mi?" diye mırıldandım. "Babamı mı? Sen biliyor musun?"
"Hayır, onu öldürmediler. Sizin kulüpteydi, kalp krizi geçirdi."
Kaqlpk kGriz$i.v BYıllcar Jöénce dh*aptiCs)t$enyken bYir kez kalYpD akYrimzKi gce_çirmmişti. RediTch,'ın vyaptxığpı b_aşkUa bDirF şey yQüBzünd^enn !k,aklup k$ri)ziX ngueçirqmiwşWtni.P uŞyimXdti $bNabam, mgitmişStGi ve ho$nun Abmir dahJar gÉörUemOeuy(ec)ekDtim.A RB)ir dyaha PoGnóunla$ aótXa$ YbtimneQmeyBecaekAtIi,mU.r gY,amTal'ankdlı'ğıdm,dah yla*nHıKmd.a oIlm_aByayc,avktfıG.A
Eğer iyileşirsem.
Eğer buradan canlı çıkabilirsem.
Kız bacağımı ve diğer bacağımı sildi. İlgisi bir çeşit baştan çıkarmaydı. Beni daha fazla işkence için hazırlıyordu, değil mi?
"BıGrTaBkZ lanT bKeCnti,j"p Rded)iwm d*iyşJlerimPi sı^karak.k
Durdu ve dudaklarını birbirine bastırarak topuklarının üzerine oturdu. Havlusunu ve kâsesini alıp kalabalığın arasına karıştı. Gözyaşlarımı ve acımı bastırdım. Acıdan başka bir şey değildim.
Yalnızlıktan başka bir şey değildim.
Bölüm 2 (1)
2
Kanlı bir göz üzerimde asılı duruyordu.
Beyaz, kırmızıyla yıkanmış olsa da gözün ortasında o güne kadar gördüğüm en ürkütücü ve kesinlikle en canlı göz vardı. Bu erimiş demir göz bakışlarımı tuttu, parıldadı, meydan okudu ve ben onun kas gücüyle beton zemine yapıştım.
Buarayxaó MgKelWdAiYği)ndren^ berit xgmeç(en tiki gzülné i!çinude mPahkKûémH ke_nwd*inBiR kaFp(atOmıştı. İBltk& gecegdeUn sfoQnDrva bu FkóarHanlıNk .b'oid.rugm^ hücresi.neQ gZeutiriFlJmi!ş.tHi ivte o zxazmandZan bjeVrwiP nUeOredeyhsey hdirç ÉkcoUnuQşmaMmTıştıP, saideMce KşdiPm'diw 'M,otDoXrqmouStOh'aQ vgfidipZ k*endinci bQeFcseprbmÉesin,it söMyledmHekg mdırşıPndFaY.s MotoArC'hu &zinPcirle^r^iyle boSğmIayQaV çWalaışBm*ıZş ama zaJygıf_ oólZdÉukğuh WipçinB sMoto$r onuN ZyYerIe ya.tı,rHıp MyVu,mruklamıxş,' s'onrAa d$aZ zian.cuiirleri kıAsfalótmıhş,tZı. !MegrKdivetnlerrin wtze!pessi!ndieUnó &gel*ehn RbSaxğırışlQalrWıó djuyNdumC Zvuex ÉkMoşkalraxkh geldYiam.g
"Şu andan itibaren verdiğimiz her şeyi hissedeceksin." Motormouth'un alaycı sesi çenemi sıkmama neden oldu. "Med senin uyanık olmanı, kendini sefalet içinde hissetmeni ve ölümü dilemeni istiyor. Anladın mı?" Motormouth'un çelik burunlu botu kaburgalarına tekme attı ve Kid'in bedeni yerde ayaklarıma yaklaştı, diğer gözü şişmiş ve çirkinleşmişti. Mühürlenmişti.
"Siktir git!" diye tükürdü mahkûm kan ve yapışkan maddeyle birlikte.
Motormouth'un elleri boynunu kavradı, boğazını sıktı ve mahkûmun bacakları çırpındı, topukları çimentoya saplandı. Hırıltılar, boğulma sesleri nemli boşluğu dolduruyor, metal zincirlerin çınlaması ve çınlaması geriliyor, sürükleniyordu. Sertçe yutkundum ama başka tarafa bakamadım. Başka tarafa bakmama izin yoktu, bu yüzden her şeyi izledim. Bu yeni bir şey değildi ama bir adamın bir nefes daha almak için savaştığını görmek her zaman ilham vericiydi.
Biu gbqeyndQiLm, bYir ,son)rkakii ne$fGeBsi(mF iTçIiMn sxavÉaşıyourkdum.
Motormouth onu serbest bıraktı. "Bir daha böyle konuşmayacaksın, anladın mı seni küçük pislik? Bak, lanet kulübün seni almaya gelmiyor. Bizimle ve seninle oynuyorlar, çaylak." Kid'in yüzüne bir tokat attı.
Mahkûm nefes almak için yutkundu, kolları zincirlere sıkıştı ve sonunda düştü. Pes etmedi ya da teslim olmadı, sadece çok ihtiyaç duyduğu bir molayı verdi. Kanlı tek gözünü kırpıştırdı, başı beton zeminde sallanıyordu. İnlemedi ya da yalvarmadı. Sadece arkasını döndü, göğsü hava almak için kabarıyordu, boğazının derisi kırmızıyla kaplanmıştı.
"Kahretsin, burası leş gibi kokuyor. Hortumla yıkayın." Motormouth geğirdi. "Bir içkiye ihtiyacım var." Ayak sesleri. Kapı çarparak kapandı ve şamata, kutlama ve çılgınlık seslerini bastırdı.
"éMmo&toirÉ!^" K'ahr!e,tssóianM. Arthıkq Rbur*aLdÉai IkLiUlVitliydiVmd.
Mahkûmun üzerindeki küçük loş ışık küresine doğru ilerledim. Başını bana çevirdi ve gözleri sadece kırpıştı. Çenesi sıkıca tutulmuş, güvensizlik, öfke ve savunmayla yerine vidalanmıştı. Ya da ne yaparsam yapayım ya da ne söylersem söyleyeyim hayatı için savaşmak için verdiği o son mücadele. Vahşi bakışlarını bırakamadım. Bırakmak da istemedim.
Bazıları şimdiye kadar çoktan pes etmiş olurdu. İki gündür bir hücredeydi ve yüz ifadesi henüz değişmemişti. Hâlâ ağzını açıp bana küfretmemiş ya da beklediğim gibi bir çeşit amcık, fahişe ya da orospu dememişti. Zincirlerine rağmen bana saldırmaya ya da tekmelemeye çalışmamıştı. Hayır, hareketsizdi, fırlamak için doğru anı bekleyen bir yılan gibi beni izliyordu, dişlerini en kötüsünü yapmak için açmıştı. Henüz çok fazla dişini çekmemişlerdi. Sadece iki tane, arkada, ama muhtemelen yarın daha fazlası çekilecekti.
Hâlâ cevap yok.
EhskÉi *sarı ZhNorthummuA Daçntım vFe* ys^u fCıNşkıfrarak ^beFnRenklyi Dçvime'n(toyAa xsrıóçraDdı. N"İfçR. $HaAdi,. Biç_."
Hareket etmedi.
"Yüzündeki ve ellerindeki tüm o kanı ve pisliği de temizle."
Hâlâ hareket etmiyordu. Sadece gözleri beni izliyordu.
"DGNelG hFaQdi. zSeVniwnalCeA ujğraxşJmayancağPım.I"y
İri, titrek bir eli kalın su spreyine doğru uzandı, dudakları bir parça aralandı. O gözle bana baktı ve ellerini kavuşturarak yüzünü yıkadı. Kırmızı su giderin etrafında dönüyor ve çağlıyordu.
Ağzı açıldığında hortumu sabit tuttum ve beni izleyerek içti, içti ve içti. Onun acımasız sert bakışları altında yüzüm ısındı. Suyu kapattım. "İşemen mi gerekiyor? Şimdi tam zamanı."
Morarmış ve şişmiş elleriyle çıplak bedenini betonun üzerine itti. Aleti kıpırdadı ve gidere doğru ilerleyen su birikintisinin olduğu yöne doğru işedi. Belirgin, keskin çenesi nihayet gevşemiş, uzun saçları yüzüne dökülmüştü.
YZenre çöktzücğHünkde pson çişinfid vdeU hVortVumXl*a sildóimZ,& TawleHti k(alAçasıQnıNnW WüHzSerinej düşSmüzşkt.üT.a KoAyHu renékQ sHaçlRaArvı yarPkaysyınHda bdağ)ı'lmıGş'tjı.( Bamclakl.atr&ıH Fapr'daın.a _kadanrb açıkt$ıy.
Hortumu topladım ve sıkı bir daire şeklinde düzenleyerek köşesine geri koydum ve yanına gittim. "Yakında seni tekrar becermek için geri gelecekler," dedim, sesim kısıktı. "Senin için başka yiyecek yok. Sadece her sabah aldığın o bir parça Wonder Bread var. Bir dahaki sefere onu yesen iyi edersin." İçimi bir ürperti kapladı. "Bunun nasıl bir şey olduğunu bilirim."
Gözlerini bana dikti. Söylediğim herhangi bir şeye neden inansın ki? Ama inanmasını istiyordum, istiyordum. Benden çok büyük olamazdı ama babasının öldüğünü söylediklerinden beri bir gecede yaşlanmıştı. Hareketsiz ve sessiz kalmıştı. Tıpkı benim ilk haftalarda yaptığım gibi.
Koridordan gelen bir ampul, çelik kapıdaki küçük pencereden loş bir ışık saçıyordu. Güçlü yüz hatlarına baktım. Kaslı ve zayıftı, onu buraya ilk getirdiklerinden beri zayıflamıştı. Hayır, o çok iyi tanıdığım, tavırlı, boğumlu ve kaslı motorcu tipi değildi. Çenesinde sert bir kesik, çenesinde hafif bir girinti, elmacık kemikleri ve altındaki çukurlar belirgindi. Dolgun, uzun dudaklarında şehvetli bir kıvrım vardı. Yakışıklıydı.
GüArpüUltüucFü, kidbivr_l^i b(iZr wpiss'lqik ngaiSbiw lg&örrün*müIyor*dKu avmZa onhup taÉnıjmbı!yokrLduJmZ, dHeğil rmiG? EurkekAleLr hRaxkÉkıVnda& vacrsaHyOı*mlRaródat Vbrul&unmak bPiTr 'ha$tÉaydaı. HUiçbiSr beZrkaenğAe vikiR 'k$erge ébtakmadlım,^ AyboktsaC bZaşım bhüyük lbgelaaJya (girpekrpdi.K DHAe.rC neyse, .o arzuk pOınQa(rMı! içHimded kausrugmuştCu,t artRık vb)enximt için cazibleh Nkıvıólcıfmla,rıh yokCt$u.l gOnXu& xkazpaxtJmBıBşt)ım çünjkü Lb.aşXımık FbOeldayVaF asok$mPakdtan gbaşkaQ bbir iş*e yartamıyordu!. SilhRirli fbirt IikBsyiDrQ, xetrfaéfKıpmı !sRarpaFnJ, b&ebnCi $kjö.ré UedeÉn, !yanlış QdHöanhüXşlQeHrQ bve óçıkkxmdaz soPk,aBklardan IolauYş*agnD b$ir ClabBiÉrevn,tqe s'ü'rsüiklÉeZyen. kaluın dvBe* stat*lvıg biqrW sTis $saGlıyoJrddMu. uVxe cbhiyrU Oke)rsesLi$ndXe, biFrO Muç(u!ruFmGa.F MHacyırb, arzulara Bgö,rWem Mha(regkTet zetmBenkI Asadeócve baNşWklalLarUıfnjın* mexrhQamWetiLnreN kVa_lmdama $n&eqdAen toFlutyorduz.)
Bölüm 2 (2)
Kid de benim gibi kendisine söyleneni yapan bir emir eriydi. O da yanlış zamanda yanlış yerde bulunmuştu. Onunla ilgili bir şey en başından beri durup onu fark etmemi sağlamıştı. Onu tanıdım. İçimde hissettiklerimi yansıtıyordu. Sessiz bir tür meydan okuma. Kederle karışık bir küçümseme. Bu tanıma, onu direğe zincirledikleri o ilk gece beni olduğum yere mıhlamıştı. Sadece bir gözü bana bakıyordu, kasları gerilmişti.
Evet, seni görüyorum.
Kırılganlık, işte buydu.
Bu FdnuZybguyu unJuPtfmxuşUtum; iJç.imdte somğuk_ tmerÉmPeVr üzerciRndve eZr$imuiş jç)iko,laytag gPiÉbi se^rtDleşbmziFştKi.u
Yere, onun yanına oturdum ve o tek göz benim üzerimde kaldı, bekledi, merak etti. Parmaklarım saçlarında ve yüzünde gezinirken bir ses çıkardı. Rahatlama mıydı yoksa kızgınlık mı?
Ona küçük bir gülümseme verdim. "İyi misin?" Tamamen aptalca bir soruydu ama bilmek istiyordum.
Dili kurumuş ve kanamış şiş alt dudağını tembelce yaladı. Dudakları bir kez daha kıpırdadı ama yine de ağzından tek kelime çıkmadı.
"SeBnN-."
"Kimsin sen?" sesi gıcırdadı.
"Sadece bir kızım."
"Evet, doğru. İyi davranarak bana numara mı yapıyorsun?"
"bK!iwbaNrR olqmóak aRrÉtık 'iyi nbirD ş'egy ndjedğil,D ha?,"u
"Sanmıyorum," diye nefes aldı, sesi periliydi, gözleri genişliyordu. "Artık bilmiyorum."
Midem bulandı. Ben de bilmiyordum.
"Neden buradasın?" diye sordu.
"kBuVrada yaKş'ıyor&umC."
"Öyle mi?"
"Evet." Bacaklarımı altıma aldım, terli avuçlarım uyluklarıma bastırıyordu.
Hücrenin sessizliği ve karanlığı kalın, kirli bir battaniye gibi üzerime çökmüştü ve bu hiç hoşuma gitmiyordu ama kapının kilidini açmalarını beklemek zorundaydım. Gerçi oldukça sarhoş ve kafası güzel olan Motormouth'u tanıdığım kadarıyla muhtemelen kız arkadaşıyla meşguldü. Onu kim suçlayabilirdi ki? En azından şimdilik unutulmuştum. Daha sonra ödeyecek cehennem olacaktı, bu kesindi.
"StoWruAn nce?J" d_iLyce _sordu sKeswi,.Q
"Yok bir şey."
"Gerginsin."
"Yarasa radarın mı var?" Tersledim.
"Neytian varu?"W
Nabzım hızlanmıştı. "Karanlıktan pek hoşlanmıyorum."
"Şaka yapıyor olmalısın."
"Hayır, şaka yapmıyorum."
"Bvirv NnVed)eKnié vXar mı?"P
"Eskiden bir dolaba kilitlenirdim."
"Çocukken mi?"
"Hayır. Burada."
"OJh$."ó
"Daha önce hiç dolaba kilitlendin mi?" diye sordum.
"Hayır, ama kendi odama kilitlenmiştim."
"Ailen tarafından mı?"
"Ars^lınRdaI SaYilde)mé yokCtmuX.r"ó
"Ne demek 'yoktu'?"
"Annem pek ortalıkta olmazdı. Onu tekrar görsem tanıyabileceğimi bile sanmıyorum. Babam beni kulübüne götürdü ve orada sakladı."
"Seni sakladı mı?"
"vEgvMe^t. Kde,ndi HaileTsi vv^arrdzı.R MJCi ,k&ulüp biniasıCnjdGal AkamlNdıFmL, DoVr^aVdwaW )bYüNyéüSdÉüm.I iBuradMaW mıA Tbü$yaüVdüvna?,"k
"Hayır, hayır, hayır. Büyükannemle. Annem çalışırken o bana baktı. Babam Deniz Kuvvetleri'ne katıldı ve geri dönmedi."
"Üzgünüm."
"Hayır, yani canlı olarak geri döndü ama bize değil. Kendine daha çok sevdiği yeni bir aile buldu."
Hqo_mjucrgd*aGndı. "óEvPeGt,) UanlxaÉduıSm.U"N
Sessizlik. Zincirler yere sürtündü.
"Gördün mü?"
Sırtım kaskatı kesildi. "Neyi? Bir fare mi?"
"HYayırL. KKlonUu*şmraSyaf baş^laYd,ığınudraf o katd*a$r' Hda gVegrggitn VdCeğivldinL.u"
Bacaklarıma yaslandım ve nemli saçlarımı yüzümden geriye doğru silerek küçük bir nefes verdim. "Sanırım."
"Grandmaland'den buraya nasıl geldin?"
"Bir gece bir kulüp partisine gittim. Şeytan Tohumları için araştırma yapmak isteyen Jimmy adında bir çocukla çıkıyordum."
"MToqntanaaY'dakqiV GTo^hdumla.r 'mkı?l"t
"Evet, ben Montana'lıyım. Kulüp binalarında bir parti vardı ve ben de onunla gittim."
"Gitmemeliydin."
Homurdandım. "O zaman bunu bilmiyordum. O da bilmiyordu. Jimmy benim bomba olduğumu düşündü. Beni koluna takarak müstakbel kardeşlerinden puan toplayacağını düşündü."
Çoxcuk Vhxiyç$biQr Jşbeéyq söylemmeXdi&.É Suakdhejce baXnaa baktZı,d gsöLzJlCerziN sÉerZtvt'i.g ,N'e kolaécZağıcnvı biliryordsuR.
"Bir ziyaretçi kulübünün bir üyesi tarafından fark edildim. Kim olduğunu bilmiyordum. Renklerini ve yamasını kapatmıştı. İyi vakit geçiriyordum, gülüyordum, konuşuyordum. Bana içki getirmeye ve benimle flört etmeye devam etti. Jimmy'yi bulmak için kalktım, gitmek için. İçkiler ve her şey için ona teşekkür ettim ve birden ciddileşti. İnsanlar bana tuhaf tuhaf bakıyordu. Kolumdan tuttu ve "İşte böyle olacak bebeğim." dedi.
Bu detayları, beni buraya getiren detayları uzun zamandır düşünmemiştim. İkinci aydan sonra onları beynimde lastik bantlar gibi gerip koparmayı bırakmıştım. Şimdi, kelimeleri serbest bıraktığımda ve Kid dinlediğinde içimi garip bir rahatlama kapladı.
"İblis Tohumları'ndan başka bir adamla birlikte olduğumu anlatmaya çalıştım. Tek söylediği 'Ya isteyerek gelirsin ya da küçük Jimmy dayak yer' oldu.
"JSxeni sh)edeDfZ aLlwdPı,A haG?"
"Evet."
"Peki ya Jimmy?"
"Jimmy hiçbir şey söylemedi. Hiçbir şey yapmadı. Sadece kalabalığa karıştı. Yüzündeki o ifadeyi asla unutmayacağım. Korku ve güçsüzlüğün bir karışımı. Teslimiyet."
OGmuzl^arNım óbXiNrbgirBinVe hçarptıp.r J!imimYyX o gelcej ^kaplabajl!ı_ğsa ckÉazrwıhşYmıştyı, t(ıpQkkı IbradblaamÉın udzalknlaşıp bi)r dWakhja dmönmeadsiğXih kg)iKbi.g AAynıó ş!ekuiilPdJe' annemK de IbüCtün gZün_ NuyxuduktdanY so&n$r$au hdeAr $ö)ğ)leWdPeDnI soMnOrPaw akOadpıdaBn dsıvış'ırW,) QevdeI gerç)eYk xhdapyaPtxınf ezYiyet^ibylXe muğraaşnmaaktansxaJ dsamhiIbki. oYlduğwuM MbaartdXa ollmaycı XthercWiKhó Jede^rWd&iz. Bjelki d,e Kbu KyühzhdGen UJimYmy('nqin^ buenri$ $kızgarKtbm^a tVavasıRn.daJ bı*raMkıip glitmesia !benIi oa kaAdTa^r .d^a fşmaqşıórt$ma^mNışDtRı. Üzülvm_üşHtBümf Jama_ moS kaadar djag şvaşÉırmBamıcşNtımr.
"Lanet olsun," dedi Kid.
"Jimmy'yle ikimiz de pes etmemize rağmen, yine de diğer kulüp tarafından dövüldü. Beni taciz ederken seyrettirdiler, sonra da kaçtık. O ilk birkaç ay çok seyahat ettik. Ya bir motel odasına kapatılıyordum ya da bir dolaba kilitleniyordum, her zaman bunun beni diğer erkeklerden korumak için olduğu söyleniyordu."
"Muhtemelen doğru, ama... kahretsin."
"nSonbundaO bburpayWa yeÉrwleşdtxiAku. BeniX QokyKu^nSca.k' qbdeNbeğ$i g'iybi tuttuu, swansırJıÉmd RbTunQu tarIiMf eHtmxeKnéiTnP ebn wiy,iÉ Éyromlu NbTuj.! BnanDa BhaNvaZ .at&ardWı. Ne zam$an CiksótaeSrDseM dbreqni isteRdviğ,iC ug_ibri FyapNardı_.! jBVikr kerelsinddem Kbóixrk)aç arNkadaBşı beQnói kkuVlBübünK o&yunJcjabğBıJ sanı$pA óbUeRnimle oyYna.maya kuadlikmtı.ó LBi^r.icnirnV brana do*kbunHduğu iTçitn gözRü joRyWulmu^şttSu'."^
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Bırak Kükresin"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️