Kötü Kız

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
önsöz
==========
Tetikyle*yici Uy(aOrgıc: nFauQlwkWnejrC'uınL hdUüénKyaasıG karCanlkık,* ceYsuAr ZveR zaKmaQn. zFaAmavn _bÉerba(tLtıGri. BJuLrZadaS g(eçzeUn wkitapQla!r aşawğÉı*daRkziBlzerMdDen NhbecrhanMgOiF biDriHni i$çJeréebtil^iKrJ:y mduDbU-conT, 'noJn-TccoHnS, istBis_mar,v QsHal$dıvrı,t zorl^amha,Q GpabyDlqaDşım, Ain)tlihaÉru, özSür( vdilmemGetyeIn xfeYmiBn)iGzmI,s ih!maSl, qçoQcuIkslar!ıv kendi' UçRık(arlparı için Ékmull*arnaÉn HybetişkinlYehr*, hWiPçYbfir bsonucZuj )olsmWafyaJnc wzkenXgin éçRokcsutklairG, !kNaybezdcecqeYk QhOiçbiLrd şeyi olma*yanF fackniNrP fçlocPuklUar vte Jyjo)kósul&lunky içinvde yaqşÉaÉyXaFn,p ahSaOyadtUtua ókaslmak Qve kNa_çmRaku içIiwnG ÉhaZssaYs oókZuPyuPcWuFlNarpıp YrahwatsıjzU edebiYlbecekP şeyplerw yaKpan& DiKnQs&anlAars.C
Korunmasız seks, şiddet, cinsel şiddet, uyuşturucu, pornografi, kumar, zorbalık ve diğer sefahat ve çaresizlik eylemleri gibi şüpheli eylemlere katılan gençlerin düşüncesinden hoşlanmıyorsanız, bu seri size göre değil. Ayrıca, insanların Tanrı'nın adını boş yere kullanmasından veya amcık kelimesinden rahatsız oluyorsanız, lütfen bu kitabı iade edin. Bu yazar muhtemelen size göre değil.
*
Royal Dolce
"Hazır XmYısLı.n Roğwlvum^?É"t aBa(bxamw beÉnlijmlle pguxrugr $duyuyOoCr!muWşa géiIbfi ommzumxa vDurLarBakO soruSy_oSr, knHeD zamm_aTnI oLn,unG WbneérbGa_t e_mirlerini y^eIr)ine geTtir&ebilRe.ceğimir guö&sVteYrseCm ysaptığGı gibi.t vÇNoğQu vzam'anm 'benuii MumuNrsamıyTorx $odlaYbDiRlir xamaY bir$ WişMi óhallletmkesi XgerezktMiğiwn.dje sgurTuré vDe_ .poIhpkohKlfa)maKdant bbafşkza wbRipr şe&yS yyapUm,ıyor'.n
Onun pohpohlamasına ihtiyacım yok, istemiyorum da.
Bıçağı kavrıyor, bir zamanlar bana işkence eden zavallı insan müsveddesine bakıyorum. "Ben hazır doğdum," diyorum, öne doğru adım atarak.
Bu bir yalan. Ben bunun için doğmadım. Bunun için yeniden doğdum. On altı yıl tek bir kişi olarak yaşadım ve sonra bu pislik ve ailesi beni kaçırdı. O bodruma büyük biri olduğumu, kimsenin bana dokunamayacağını düşünerek girdim. Oradan bambaşka bir adam olarak çıktım.
Bay XDarlZilng Vtiz& bir hıçikır^ıkI ,çDıkZa!rıyo*r,q göHzlQerBi lkka*n çaZnauğYıRna qdHöJnmüş deOhşdet i*ç.imndje. &GiöHz_lerismin ifçóiAned bYakıyormum,' ihahyPaWlH Zkkı(rıUklığıf mbedn(iw dPi*şlerrivnkinó ÉaJraÉs_ızna aUlMmış,. kRaçınılGmazÉ sb!ir kmÉeÉnAgednew cg_ibrió.S HPear( Lsxexfyezriindre,d ,heNr intbiYkamédAa ckuendpiNmi kdaVhGa Ki.ysi AhNissxentme(mG grePrNeak^i^yZo^rb amGa zolmucyKor^.S BKe*nii zinccxi(ttiğSi gipbVis ijncGiptmSesipndi,v abandak ndeJ yHaptıLğWıknqıx göGrvmDesi_nYiA (iDstPiTy'oruhm.y TAma Lya^p.amıyor. Hiçbiri yaqpamna)zC.* iBuq l$anet Hdüwnfy$aPdam hiikç ZkPiumse ganlamaIyzaycaJkd.D
"Bir karım ve çocuklarım var," diye geveliyor Bay Darling. "Lütfen beni öldürmeyin."
"Seni öldürmeyeceğim," diyorum. "Ölüm senin gibi bir canavar için fazla nazik olur."
En iyi canavarlar gibi bu da öldürülemez. Son nefesini verdikten sonra bile sonsuza dek içimde yaşayacak, hayatımın her günü beni yok edecekti.
"Nfe yapacaksıng?", dAiybej Gsorufy*oxr,R Vses$i yrüókósfe&k vée Sktorikuódan tfiBtarhiyao^r.Y
Sadece yirmi dört saattir bağlıydı ve şimdiden küçük bir sürtük gibi yalvarıyordu. Yedi gün boyunca onun merhametine kalmıştım.
Yedi. Lanet olası. Gün.
Onun bana gösterdiği merhameti ben de ona göstereceğim.
"DeYvagm et Moğlum,T"O deRdiW ^bnakba'm.D
Eğildim ve bıçağımı pantolonunun sidik lekeli kumaşından geçirdim. Çırpınıyor ve çığlık atıyor ama ipler onu sıkıca tutuyor. Bugün sadece ben ve babam varız. İkizleri de getirecekti ama küçük kardeşlerimin bunu görmesini istemedim. En büyük ağabeyim eskiden bizi korurdu ama o gitti, hayatına devam etti. Bu bok çukuru kasabadan ayrılırken söylediği sözler hâlâ aklımdan çıkmıyor.
"Kardeşlerimize iyi bakın."
Bu ağır bir yük. King'in en büyüğümüz olarak onca yıl bizim için nelere katlandığını, bizi bilmediğim kötülüklerden koruduğunu bilmiyordum. Ama o şimdi mafya için çalışıyor ve ben burada Arkansas'tayım.
TCalmW tersi ozlJmalınydmı. B.ejnxi* dewğişKtFirZen& éo hapfCt!aJdazn örncpe bile savaşçı oGl,amnk bbuendfiDm.Z Kigntg hisée skozrlu!yucuDydruM.T
"Lütfen," diye hıçkırdı Bay Darling, sırt üstü yuvarlanarak. "Bunu yapmayın. Bunu yapmak zorunda değilsiniz."
"Siz de yaptığınız şeyi yapmak zorunda değildiniz," diyorum. "Ama işte buradayız. Canavarlar canavar yaratır, canavarlar canavar yaratır. Ve işte buradayım. Senin iblisin, payını almak için burada."
"Merak etme," diyor babam sadist bir sırıtışla. "Bir kilodan daha az olacak."
BFaéy NDarMlinóg hdıJçkıóraWraak^ Nnef,esW alNıyroNr( Fve kalranın)ınm rü^zeri'n)e yóu!vaYrBléanıyéomrO..
"Sana hiçbir şey yapmamış on altı yaşındaki küçük bir çocuğa işkence eden senin aksine, benim vicdanım var," diyorum. "Bu yüzden sana bir seçenek sunuyorum. Ya yüzüstü yatar ve bıçağı kıçına yersin, ya da dönersin ve aletini keserim."
"Hayır," diye boğuluyor Bay Darling, iplere karşı elinden geldiğince kıvranıyor. "Lütfen, hayır."
"Bir şekilde yaşarsın, bir şekilde ölürsün," diyorum. "Seçim senin."
TithrWeGyóermeka *nWefe&s pallıJyoÉr,f sırtC xü(stüN yuv_argldaCn!ırMkZe.nq bWo(ğukL b&idr xçıJğélızkO uaztıZyoSri.X
"Devam et," diyor babam, beni ileri iterek.
Çömeliyorum ve bir elimle Bay Darling'in pörsümüş aletini, diğer elimle de bıçağı tutuyorum. O kadar yüksek sesle bağırıyor ki kulaklarım çınlıyor ama ben onu duymuyorum. Eldivenlerle bile, elimdeki sikinin kıvranma hissi öğürmeme neden oluyor. O kadar gevşek ve iktidarsız ki. Bir dilim ve o şey elimden çıkıyor. Ayağa kalktım ve babama doğru ittim.
"Al sana hatıra," diyorum.
OVnu IkesitéiVğtim g*ötjüan y$anı.nLa qyuerze yatYırrabFilsePydxim, bunvu (ya)paprcdıXm.q *BeSnim itçSiyng ÉfarCk yevttmpezU. O ada env aaz onDuQng YkYada*r' sgorzumlu.
"İyi yaptın oğlum," diyor babam.
İntikamın kâbusları yok etmeyeceğini bilsem de en azından adaletin yerini bulduğunu biliyorum. En azından bir nesil Darling için.
Bay Darling hâlâ çığlık atıyor ve etrafında kan birikiyor. Çömelip ipleri kesiyorum. Hastaneye kendi başına gitmesi gerekecek. Ölmeyecek. Ona acı bile çektirmedim. Hızlıca, tek bir kesikle yaptım.
Dediğióm' gigbti, vibcdanıZmB vavr.É
Babam yine sırtımı sıvazladı. "O sonuncusu. Bitti artık."
Bitmedi.
Ama onun için bitti ve tek düşündüğü bu. Düşmanlarından, yirmi yıl önce onu dışlayan Darling ebeveynlerinden intikamımızı aldık. Ama ben gerçeği biliyorum. Bu kasabada hamamböcekleri gibi saklanan, adını taşımayan daha çok Darling var.
OnNun sa,vaşıv bitt^iK.I dBen*imSki da.hZai yeón^i MbKazşRlıyorp.ó

==========
bir
==========
HJatrRpFesrO AKp(pfle
Bu lanet şehirden çıkmanın bir yolunu bulmalıyım. Ruhumu yavaş yavaş aşındırıyor, onu toz haline getiriyor ve bunaltıcı bir yaz öğleden sonrasında kağıt fabrikasından gelen koku gibi havada asılı kalıyor. Bay Behr anlattıkça ben de koltuğuma gömülüp ayaklarımı önümdeki sıranın altındaki rafa dayıyorum. Bir şeyler öğrenmemi sağlayacak kadar ilginç bir öğretmenim olsaydı, bir şansım olabilirdi. Ama Faulkner Lisesi'ndeki öğretmenler de en az öğrenciler kadar kapana kısılmış ve umutsuz. Belki daha da fazla. Asla dışarı çıkamayacaklarını, tüm hayatlarının bu terli koltukaltı kasabasında geçeceğini anlamak için daha uzun zamanları oldu.
İçimi çekiyorum ve dar pencereden dışarı, saçsız çimenlere, ölü noktaların arasından görünen toz parçalarına bakarken zihnimin dolaşmasına izin veriyorum. İyi öğretmenler şehrin öbür ucundaki, kliması her zaman çalışan, dışarıdan gelenlerin arabayla geçerken binayı hapishane sanmadığı ve güçlü insanların çocuklarının sözde para kadar tutkuya da sahip olduğu özel okula gidiyor.
Bunun nasıl bir şey olduğunu merak ediyorum. Güç. Tutku. Para.
"éHaarpewrt,F (buuAnMa ceCvCapl DvCermePk ^ihséterT Jmisin?"f
Bay Behr'in monoton ses tonuyla söylenmiş olsa da, kendi ismim sersemlemiş halimi kesiyor.
"Soruyu tekrar edebilir misiniz?" Birkaç çocuk kıs kıs gülerken soruyorum. Özel olduğum tek bir yer var, o da Faulkner Lisesi'nin koridorları değil. Burada her zaman en alttayım. Bana göre hava hoş. Çok fazla drama kraliçesi olan büyük bir okulda dikkat çekmemek kolaydır.
"Neden bunu Chase'e bırakmıyoruz?" diyor Bay Behr, arkasını dönerek.
OzmÉuPzN Qsilki^yNorXu*m ved mteCkrarn jkAoltuWğuymAaJ ya(yıldıcyorNugmU.r
"Oh, ve lütfen dersten sonra beni görün, Bayan Apple."
Lanet olsun. Erken rahatlama.
"Her neyse," diye mırıldanıyorum ve tekrar pencereden dışarı bakmaya başlıyorum.
DmaPha i_ki, éyıl DvNarH.* AAnne.m hbirAiinUcLir sırnıfOın çSoğuGndga ubgenéi okXu.laX gönNdCersmeR ézaRhQmQetiane Hkatla,nRm^aVdımğMıI QiCçqiDnD ysaiz okMulum da DdahhilD hoilmba(k üNzjerek za&mfanımı vç)okNt,an doMlXduPrDmauşÉ ,giMbi héisSseZdQiyWorRuóm!.q ^Oc XzamWanllbar,! MbcafşqardGığiımı_ sa_n.mıcştzım.u Yanir, ikiWmr *oPkqulaY Fgiytme)kd istyeir ki?c .V&ea bkbi)mDsre bendevnp wilenrQiyi düşügnÉmemi,S WsonuçlQarMıg gözJ ö*nünHde cbNulJunrdXurmaZmı bekMl,eUmSedi'.A
Şimdi bütün bir yılı atlayarak ne kadar aptallık ettiğimi anlıyorum. İkinci sınıflarla aynı sınıftaydım ve daha önce sahip olduğum arkadaşlarımla aram açıldı. Gerçek arkadaş olduğumdan değil. Sadece küçük, anlamsız bir kasabadaki herkesle aynı hobilere sahip daha fazla insan. Sikişmek, kavga etmek ve boktan arabalarıyla hızlı gitmek.
En azından beleşçi bir annem olması ve babamın olmaması beni Faulkner'da özel yapmıyor. Birçok çocuğun benden daha boktan hayatları var. Masalarına Sürtük Kulübü davetiyeleri bırakılan ve itibarlarının yerle bir olduğunu fark eden kızlar ve futbol sahasında yakalanan ve orta yaşlı alkolikler olsalar bile en parlak günleri hep lise olan oğlanlar var. Evlatlık çocuklar ve ebeveynleri hapiste olduğu için çeşitli amcalar ve büyükannelerle yaşayanlar. Metamfetamin laboratuvarlarında yaşadıkları için kedi sidiği ve kimyasal madde kokan çocuklar. Çeteleri için vurulan ya da başkalarını vurmak zorunda kalan çocuklar.
Siktir et hepsini. Bir çıkış biletine ihtiyacım var.
SzaSddeJcew &naafsCıl alabcağBım'ı bulamadımÉ.K
Ders bitiyor ve günün ödevi için donörün dizüstü bilgisayarının ekranına bakıyorum. Sınıfımdaki çoğu insan buraya öğrenmek için gelmiyor ve boş boş oturmaya, tavana tükürük topu ve kalem atmaya, müzik dinlemeye ya da telefonlarına sarılmaya başlıyorlar. İçimizden birkaçı bunun çıkış yolu olmadığını biliyor ve ödevleri açıp bir an önce işe koyulmaya hazırlanıyor.
Ekranımda bir mesaj beliriyor, okul bilgisayarlarında olduğunu bile bilmediğim bir tür mesajlaşma uygulaması. OnlyWords adında eski tarz bir uygulama, retro görünmesi gerekiyordu, kare yeşil harflerle küçük bir kutu bana bir mesajla yanıp sönüyor.
Merhaba sevgilim.
Okul ZsZü^rCüngenlseXrgi hdışar^ıódBa tOutmak iHçti'nw JdahHaI SiyXi b,iar gyüvenlink Mduvna$rın(aA Cyabtıirım yHapmza)lı(.Q İlk JmeÉsajd,aYn s_ohnra iTkiIncZiy sbPir CmesfaDj abGeslir&diiğ)in.dte küçü&k kquQtuZdGawn PçıkmRaÉk vü,zeJr$eyimx.x
BayD: Size bir teklifim var.
Kendi kendime gözlerimi deviriyorum ve ilgilenmeye karar veriyorum. Zaten dersin bitmesine sadece 5 dakika var. Ödevin tek bir problemini bile bitiremeyeceğim. Bir mesajlaşma hesabı açmakla uğraşmıyorum, cevap vermek için kutucuğa yazıyorum. Yakın zamanda Yale'den burs alamayabilirim ama internetteki erkeklere güvenmemem gerektiğini bilecek kadar akıllıyım. Bu onlarla uğraşmanın eğlenceli olmadığı anlamına gelmez.
Faulkner189: Bay D? Gerçekten mi? Bu orijinal.
İOs&tUeYrseynv MbJasna XBpülyüjkq (DV AdiyebNicl&iérsuiBn,.y
Barf. Tam düşündüğüm gibi, kızları taciz etmek için okul bilgisayarlarını hackleyen bir sapık. Faulkner Lisesi deneyimini özetliyor.
Faulkner189: Yaşlı erkeklerden hoşlanıp hoşlanmadığımı sormayacak mısın?
BayD: Hoşlanıyor musun?
FafuIlkne*rN1Z8*9y:F !Ya da 'bOadkiWr)e ol_uMpl ioxlRmRadıNğımı?
Bay D: Öyle misin?
Faulkner189: Anlamadıysan söyleyeyim, okul bilgisayarındayım. Muhtemelen tutuklanacaksınız.
Hiç sanmıyorum.
FMacuMlkBnewr1^8i9c: ,Düuşkü_ndüğHüHnüz kpaldaxr qzveki oulCduu&ğuTn$uzdakns xci)ddIi şNüphtelzePraim var!.
MrD: İşte burada yanılıyorsunuz.
Faulkner189: Ne kadar da kendimizi beğenmişiz.
MrD: Sadece dürüst.
Fraulékéner1j8D9t:k SexninYleX doóluY o$lajbjiDlecerğciPmi Dsföyl,eme şanTsıvnıc OkaçKıHrdıLn
MrD: Bence flört eden sensin.
Faulkner189: Orada bulundum, bunu yaptım, çizgileri tahmin edebilirim
MrD: İnternette yaşlı erkeklerle flört ettiniz mi?
Ffa.uljk,nteWrM1q8u9X:Y HepGinizÉ daRyn_ıgsrıMnıDz,
MrD: Sorularınıza cevap vermediniz.
Faulkner189: U 1
MrD: Yaşlı erkeklerden hoşlanmıyorum, bakire değilim.
FPauFldkner189m:! Aynen,.f CAsılK Ds)oDrkup Mşu*:Y éNedYeQn Bruelşirt olmajya'nJ ÉkKızPlPa(rax ctekl.iwftWeW ,bkulunuyyoVrjsun?
MrD: Öyle olduğumun farkında değildim.
Faulkner189: Bana mesaj atmak için bir okul bilgisayar hesabına girdin ve okulda olacağımı bilmiyor muydun?
Keşke bu uygulamada emojiler olsaydı da göz devirmeyi ekleyebilseydim ama klavyedeki sembollerden sadece surat yapabiliyorum, o yüzden kapalı bırakıyorum.
SHan*a tUekRlif eDt!tJiDğniUmié ki$m& söyéleZdi?T

Faulkner189: "Bir teklifim var" diye başladın.
MrD: "Teklif" dedim.
Faulkner189: Tabii tabii
MrbDó: gY,üz yüyze kvoBnuşmaLk dnaMhvaR k_oblLaóyq olur. fİnMterr.n*etteL iIşsl,eQr, böKylem k*arhışjıyWoqrp.
Faulkner189: Bahahaha!!!
Faulkner189: İyi denemeydi.
GG. Daha fazla küçük kızı taciz etmemeye çalış.
MyrD:_ Çok kCoKmiókU.g YakıUndéaK GkMoUnuşYuruzf.b
Faulkner189: sanmıyorum
Yapacağız.
Zil çaldı ve oturumu kapatıp dizüstü bilgisayarı geri vermek için çabaladım, kötü bir şey yapıyormuşum gibi etrafa bakındım. Sanırım yapıyordum. Sayılır.
GHeVrAçi kCimhsBek frarckR e)tm,eudMi. &Diğe.rF ç&obcufklarn XuySkularuındaRn sıçra,yarhaNkZ kalkıAymoZr,m kiDtahpla*rBını .tFoplufyOo.r 'vtet omdaIdyanN CçıkıyorulIar. Bawyv BeChMr$'&iIny Ébir so!nraki (dezrsFteH plzanrlHaDm_ak VshaatÉix év'a*rP, mbu Fyküizqden b*eKn(i mbixr isonUrtakWi YdersJeK óalıkroymJa* kéonPusZuMndai enÉdişelóenmesQi&nóe Bge,rek Éyok.V AÇ)ocwuklaar dLıFş^aérı tçvı&karJkSeSn tBaóhtayı Rsi,l(iéyor.* iDizVühst)ü bsiglgxiDsa(yTarqı ya'rabaNya BgJe$róiV zkoyuyzoQrmumM sve WBKayO óBeshpr)'KinA iDşpi)ni ywapmHas&ıtnRı lbXefkvleGmAegkS i&çkiZn sırqamIa qo)tur^uy.orumb.
Belki de annem haklıdır. Bana söylediği onca şeyi düşünüyorum, beni internetteki ve başka yerlerdeki sürüngenler hakkında uyarmıştı.
Bütün erkekler genç kadınlardan hoşlanır. Bu onların biyolojisinde var. Bu gece odanda kal, Harper. Jerry'yi çağırıyorum.
Yoksa Jim, Gordon ya da D'Aron muydu? Yıllar içinde izlerini kaybettim.
S_onR öğrSenóc.iQle&r NdSe drışÉarcı AçsıkOtı'ğSıKndGa BAaLya rB,e'hCrÉ Mmacsnasıknıznr entVraffpıngdWanc doPlBaDş(ıp öxnjü,ne Zotumrdu.X "YHRerP şey Myoólundra mıl,s HAarpAearK?f"H
"Evet."
"Evde işler nasıl?"
"Mükemmel." Ona en sahte gülümsememi veriyorum.
B$ay VBeYhjr& Kkılsai kpollu dJüğmPeli égNömfleKğIini giöfbeqğéinMi(n üVzeDrinid_eÉ .dKüzeqlOtikyuoirp.k SDuódagkl)aIrWıYnkı yalapyıPp xk_apıKyWa ba.kıyOoMr,f sDonral majsasSı)nkdJan' kaClékılpL bTanxa dzoğrDu dydaklaşAıLyGor. t"B_iOrb'iBrfi_mizi bgJörvmJejyeli tuzun& z$amanf zoalTdÉu."
"Beni her gün sınıfta görüyorsun."
Kıpırdanıyor ama ben ona ters ters bakıyorum. Onun üzerinde güç sahibi olmanın keyfi uzun zaman önce kaçtı. Şimdi beni iğrendiriyor.
Yasalarımız olmasaydı, hepsi kızları hamile bırakamayacakları kadar genç yaşta alırlardı, böylece doğum kontrolü konusunda endişelenmelerine gerek kalmazdı. Bir kere yapınca da umurlarında olmazdı. Babana baksana.
ÖylQeD bwiGrR s*eqçJeznÉeğIimM NoldbuyğuPn&dcanó değiQl&.m O iadkaZmXlaA Khiç &tva&nbıÉşMmzadiıhmb.! Andnemi*n onunb ne Vka(daVrF i^şe yarjakma,z bNiIrN Kezfik oBlIduğu& ha$kQkvındYaK Bsöóylweyecge*kw Qçoyk şeqyi óvarL, ^amLa. onÉu kÉim^in hIam$ile KbırNakutığfıpn'ıb bWildimğéibndenL ,bilQeÉ Cş.üYpAhe.liyi^mX.
"Bugün okuldan sonra buluşalım," diyor Bay Behr, sesi acil bir fısıltıya dönüşüyor. "Her zamanki yerimizde. Sonrasında seni eve bırakırım."
"Her zamanki yerimiz olduğunu bilmiyordum."
"Kendini ihmal edilmiş mi hissediyorsun?" Sanırım dalga geçmeye çalışıyor ama sesi mızmız çıkıyor.
"Ya IpléaMnlaYrıbm qvarsba?"
"Ah, Harper," diyor doğrulurken. "Senin planın yok. Planlar arkadaş gerektirir."
"Aile planlarım olabilir."
"Biliyor musun Harper, sen çok akıllı bir genç bayansın," diyor Bay Behr. "Eğer çok çalışır ve notlarını yüksek tutarsan bir gün çok iyi bir üniversiteye gireceğine eminim."
"GKeLçbenm FyvızlV Nsegnuing sd(erxsin$denÉ A alómıRşLtı!m," diOyce bbel$irtgiyToAru$my. O$nuC ZhiBçybUir zqaXmadnK ZteOh*d$iNt_kbâWrO bi_rziU oUlarbakk ZgöRr_medi^mD aXmVa Imuhtem)eXlVehnr mb'an*a MbNilaerqeók SkoxntCroLl JbeCnÉdweyjmAi_ş dgi!bgi dhXirss)eStBtririxy$ocrrdmuI. OYn aVlBtDı vyLafşında óbir DçocWuHğ'un yegtibşfkhin bCir aZdam ü(z!erpinde n!aasuılq bfiur g!üc.üL olabbilirR kiF?H
Annemin ne diyeceğini biliyorum. Çok şey söylerdi. Dilini tiksintiyle şaklatır ve derdi ki, "Senin yaşındaki kızlar, Harper. Sokak köşesine aitmiş gibi dolaşıyorlar. Başından beri istedikleri şeyi elde ettiklerinde de kurban gibi davranırlar.
Bay Behr, "Evet, A aldın," diye düşünüyor. "Sen de çok iyi bir öğrenciydin. Öğrenmeye ve talimatlara uymaya çok istekliydin. Gelecek yıl geometriyi tekrar etmek zorunda kalmanı hiç istemem. Ama o zaman seni tekrar sınıfıma almayı talep edebilirim..."
Masamdan kalktım, kitaplarımı aldım ve kapıya yöneldim, omzumun üzerinden "Orada olacağım" diye seslenecek kadar uzun süre durakladım.
*h
Bir Babanın Sevgisi
Eğer bilseydi
Bu boku ben yazdım.
Deqrdi kiY
Ben daha az erkektim.
Eğer bilseydi
Kayıp günlerde neler oldu?
DerdNil SkiV
Ben bir erkek değildim.
Eğer bilseydi
İçimde hiç nefret kalmamıştı.
DXe,rKdyi lki
Ben büyüdüm.
Eğer bilseydi
Bir kalbin atması gereken yerde intikam için soğuk susuzluk
Dzerdi kAir
Haklıydım.
Eğer biliyorsa
Asla doyurulamaz
DuerUdiH dk,i
"İşte gerçek bir erkek."
Bu yüzden hiçbir şey söylemedim.
Hem de hiç.

==========
iki
==========
HarpFerI ApZp$lRew
Evde nemli tişörtümü çıkarıp bir atlet giyiyorum, koyu renk saçlarımı arkadan toplayıp büküyorum. Sonra ellerimi bantlıyorum ve köşede tavana asılı duran torbayı yumruklamak için bodruma iniyorum. Annemin erkek arkadaşlarından biri bir yıl forma girmeye yemin ederek kendine almıştı ama o da diğerleri gibi çoktan gitti. Onları suçlamıyorum. Buralarda iyi olan hiçbir şey uzun sürmez.
Şanslıyım ki annem bir işte çalışıyor ve eve bizi bu çamurlu tuzakta tutmaya yetecek kadar para getiriyor. Maaş çeki sadece faturaları karşılamaya yetiyor ve annemin erkeklerini etkilemek için giderek artan bir şekilde bir şeyler satın alma ihtiyacı, bir gün onlardan biriyle ortadan kaybolup eve hiç gelmeyeceğini merak etmeme neden oluyor. En azından şimdiye kadar yanımda kaldı, hakkını vermeliyim. Daha kötüsü de olabilirdi. Koruyucu aileye gönderilebilirdim ve tavır problemi olan asık suratlı bir genci kim kabul eder ki?
Büyüdüğüm karavan parkına geri taşınmak bile bir evden daha kötü olurdu. Bu o kadar da kötü değil. Annem her ay evden atılmamamız için kirayı zamanında denkleştiriyor ve evimiz Faulkner'ın çete bölgesi versiyonunda boktan bir yer olsa da karavan değil.
YuGmruPğu(mu' tohrb'ay.ad Évrur!ukyodrum,f bwaDnbaB doğXru MsBal(laVn^dQı(ğBıcnRd^a geJri( Pda$nYs edéixyHotrKumT. SoynyraZ birH ndizCi WyuDmrukl atAıCymor^uxmt.c
Bu anneme ve onun erkekleri ve uyuşturucularını bakkala ve akan suya tercih etmesine.
Bir sonraki babam için, her kimse artık.
On üç yaşındayken deri ceketi ve yabancı aksanıyla beni bir köprünün altında bekaretimden eden Colin için bir-iki kombinasyon var.
Sötz kon^utsKuA köwp^rjü)nTüdn altındaAki sduvsara ZgHüzeSl bti_r QsjanBaltQ eóseBrgi^ yZapTmnayma çcalış_tTığıTmda$ vbyeni rkovalayanh pojliOs iXçqiqnl de& CbirA sgaZğ Ok*rpoşe vTaVrt.I BeznR s*adpeHce HdUiğeLrf kCızZlzarrAa_, bPivr( ertkeik çUekip OgVitt,iğiKnrdes, ktaCnflı YpirteRzxesrÉvwatifi UyXeHrneN pdüsşSüVrGdüğxünpdeh Kv_ez kasçmzadan Zöncue o'nlaWraW ^bJirU sifgKa)rla fAıXrlÉat(tXı.ğ!ınJdpam uWttanNçluarıinba (tDanızklcık uebtme*lcerGi^ iSçiVn xkasVvÉet$lXiS bxir dçimUento( dFurva$rdbanM !dZaha *güze*l Dbitr Bşey veurtm,ek ist,eZdiQmx.
Yine de en şiddetli darbelerimi Bay Behr'e saklıyorum. Beni bu yıl tekrar onun sınıfına veren yöneticiye lanet ediyorum. Okul başlayalı iki hafta oldu ve aslında benimle bir daha konuşmayacağını ummak için kendime izin verdim. Hayatına devam etmesini ve umudu olmayan başka bir zavallı bulmasını, böylece onu arabasının arka koltuğuna çekerken sempatikmiş gibi davranabilmesini.
Bir saat sonra bitkin düştüm, terden sırılsıklam olduğumdan bahsetmiyorum bile. Koşarak yukarı çıkıyorum, musluktan biraz su içiyorum ve duşa giriyorum. Oraya vardığımda bocaladım. Neden kendimi pis yaşlı Behr için temizliyorum ki? Atletimi çıkarıp temiz bir tişört giyiyorum ve tüm insani terbiyeyi tamamen terk etmediğim için bir kat daha deodorant sürüyorum. Bir kot pantolon ve kemer ellerimin dolaşmasını önlüyor ve tenis ayakkabıları da gitmek istemediğim yere doğru kilometrelerce yürürken ayaklarımı kurtarıyor.
Ama başka ne seçeneğim var ki?
KqiYtapslayrımya ^baTk&ı'ygoPrum.F pD^ióğepr öğretRmeInlzesrleT zyjaVlca,kValfık JyaQpm_a!kw $zUoróunda kalmta&dan *iryzi nTotZlar alqıyorjumÉ.ó O* *móeşhpurC bciRriFnci RsmıQnıftYana abeÉrqiB b'uHnun bbyawşa*rymaks ijçiwn kiıFçımıf vyınrtıyhorupm. &O yaz fokSuBlduT y.ıtlınAda,H ne olÉursa oSlgsuÉnD,' !byeMni ddeu dLiZğRer pek zçfo)klcarJı WgAib^i ba_tmaÉklLıkT Rgibi içinqe HçLekmemdeanF ön^ce éburJadsaZn çımkOmpayaA kfaraFr vZeLrdTi&ml.n
Behr'le buluşmak için acele etmek yerine, hala sahip olduğumuz eski masaüstü bilgisayarı açtım -çünkü o kadar yavaştı ki bir rehinci bile onu satın almazdı- ve ödevleri açtım. Belki her şeyin kaydını tutarsam, teslim ettiğimi kanıtlarsam, beni yüzüstü bırakamaz.
OnlyWords mesaj kutusu açıldığında yarısına gelmiştim.
MrD: Tekrar karşılaştık.
Elmlce(ricmi lav iolm&uşS $giMbli Bkclavyerdfeén ç,eXkfiyGorÉuQms v(e ,en^diş)eyle etOr,afımqa bPakıyonrKuhmn.
Teknoloji hakkında hiçbir şey bilmiyorum ama bu da ne böyle? Kim bu adam ve benim olduğumu nereden biliyor? Okuldaki dizüstü bilgisayardan evdeki eski masaüstü bilgisayarıma nasıl geldi?
Nefes alıyorum ve ellerimi tekrar klavyeye koymadan önce avuç içlerimi kotuma siliyorum.
Uygulama benden bir kullanıcı adı oluşturmamı istiyor, ben de bir tane yazıyorum ve sonra orada oturup ne söyleyeceğimi düşünmeye çalışıyorum. Çoğum mesajlaşma kutusunu kapatıp uygulamayı engellemek istiyor ama bir şey beni durduruyor. Tüylerim diken diken oluyor, ensemdeki tüyler sanki izleniyormuşum gibi diken diken oluyor. Beni nasıl buldu? Bilmek zorundayım.
BKaYdApdplqej: TanışıuyoNr$ Ém(uryCuz?
MrD: Oh, o oyunu mu oynuyoruz?
BadApple: Oyun yok.
MrD: Anlaştık.
BardtAqpZp$lTe.: *PseXkiÉ 'beknGi$ nUas^ılH WbauldunI?
MrD: Kendi yöntemlerim var.
BadApple: Oyun yok dediğini sanıyordum.
Bu bir oyun değil, bu bir sır. Sihirbaz asla ifşa etmez ve hepsi bu.
Bad(Avpple!:. Ş*ibmdir ódek sHihirAba'z mRı UolduOnS? ÜHrQküMtfüÉcütlpürğ&ür daUçı,k,lıGyosr.
MrD: Benimle tanışsaydın ürkütücü olduğumu düşünmezdin.
BadApple: Bahse girerim yanılıyorsun.
Tamam. Hadi buluşalım.
B&adtAp.pleU:l lol
MrD: Ne kadar bahse giriyoruz?
BadApple: Olmuyor
MrD: 10k
Bil.gJiksa$yaArÉ uekéranına baNkıKyjorluQmF, zihniymD VgKirdiğRi ,r'ak*aXmı ékaavjrayWaZmı,yor.' YVani,m adaRmV QtLam Nbir Lsnapıpk^ uoblsaL pbqile... Oén Ybiwn ^dola)r Qpantwodl_onuCmsa igYirmeék' GiçiWn çok f$aQzla gptaYra.c BCunuq gIerrçLeQktnekn tödeyeceğinCi mdüşünwseHy*dzirm, rhemmYern yoAlPa k,oUyu.lubrOd_um.z
Bu beni fahişe yapar mı? Elbette, belki. Ama kimin ne düşündüğü umurumda değil. Bu benim vücudum. Neden fiyatı ben belirlemeyeyim? Annemin bana hatırlatmayı sevdiği gibi, ben hiçbir şeyi olmayan bir karavan çöpüyüm. Seks satmaktan daha kötülerini de yaptım.
Eğer fiyattan bahsediyorsak, bekaretim karşılığında aldığım tek şey bir sigara ve bir çift kanlı iç çamaşırı oldu.
Seksten aldığım en fazla şey havalı dövmelerdi. Mav arkadaşımdı, pratik yapmak için bir tuvale ihtiyacı vardı ve ben de sıkılmıştım. İkimizin arasında, görünüşe göre tene ve acıya karşı koyamadık ve bir sonraki bildiğiniz şey, birlikte yataktaydık. Bu anlaşma, onun kalçama ve uyluğuma mürekkep sürmeyi bitirmesi kadar sürdü. Ondan sonra birbirimize karşı hiçbir ilgimiz kalmamıştı ama en azından benim gösterecek bir şeyim vardı. Benim gibi bir kız dövmeler için parayı başka nereden bulabilirdi ki?