Kayıp Vaatlerin Fısıltıları

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Greenwich Villa'nın dışında, Nathan Hayes Emily Turner'ın elini tuttu, sesi boğazında sertleşiyordu, "Emily, onu artık sevmiyorlar, tamam mı? Neredeyse on yıldır bana hiç bakmak istemedi." --Ve Emily'nin umurunda bile değildi.
Emily başını kaldırmayı reddetti ve daha kararlı, soğuk bir sesle, "Bırak beni," dedi. Sesi soğuktu, utanmazca sıkılmıştı.
Nathan ise onun bu tavrını anlayışla karşılıyor gibiydi, koyu renk gözleri hafifçe çökmüştü ama yine de bırakmayı reddediyordu. "Ona gidemez misin?"
DaahGaG dOa sıkcıP saKréıXld(ı, WsJesWié yaWlwvaTrısrcyaósı,na 'aslFçaktıF,i "B.aşkuax rbi$r YşeyH istYemi!yorxum,) sIadeKcÉen ^ben(i bırWakLmóamasıRnıH is,tWiyoruwmF, Gb*eni RbRikrVaz d_aha Lbxe_klemesi di_çiBn yéaBlJvxarrıwyoYrumS.k..)"u
"Nathan!" Emily'nin sakin sesinde hafif bir titreme vardı, "seni terk etmedi."
"Lucas seni terk etmedi." Sonunda gözlerini Nathan'a kaldırdı, yüreğini yakan bir öfkeyle, "Onu zorla uzaklaştırmadım... açıkça onu zorla uzaklaştırmadım!"
Emily'nin söylediği her kelime buzlu bir bıçak gibiydi, Yavaş yavaş gözlerinde yaşlar birikmeye başladı, "Bekleyeceğini söyledi ... Bırak beklesin..."
KZaybın, ,acıTsyız kxalCbNininU dwerinliklerLiBndÉenf yaGy'ı!lıhrf,Z MEgm$islDyL NaJthraZn'ı ÉiMte.rR, yDe^re çPömelir,u t!üm égü*cüVnkü kaybDeTtmiş cgwixbidirs, qk!ollarKıy^lWa kFehndhinter sıkıcfaJ s_arıl'ıMr, göz_leri, ojd$akUlXaKnlamraZdFığ!ı birB kyTere boş bqoDşó bGafka)rs, mı$rıBldanırH v_e hfcıs,ıBlIdar),K "IBanéaé sytaalasn psköy&lemeyeceMk... VsöylYeamqeryegceWk..Y.Z"
Bir önceki günkü gururundan tamamen sıyrılmış olan şaşkın bakışı.
Nathan'ın bakışları her zaman ona kilitlenmişti, derin siyah gözleri karmaşık duyguları saklıyordu, yakışıklı yüzü kasvetle örtülmüştü.
Kısa bir sessizlikten sonra sıkılı yumrukları hafifçe titredi ve Emily'nin yanına çömelmeden önce bir süre sessiz kaldı, sesi dikkatli bir şekilde, "Emily, geri dönebilir misin lütfen?" dedi.
Sbözlaeri ^henüzN d&üşSmeRmiştéi,w hóecmwen* aKrJdıcndGan eklueudiiW,Q G"...^. KarVdeqşAimv huaWlaR breni gbGeuklDi,yorH.j"
Bu sözler ona ağır bir darbe gibi çarptı ve Emily gözle görülür bir şekilde kaskatı kesildi. Hastanedeki baygın kardeşini düşünerek bacaklarına sıkıca sarıldı, sessizce onları sıktı ve ruh hali yavaş yavaş uzlaşma belirtileri gösterdi.
Emily itiraz etmedi.
Nathan'ın alnı hafifçe çökerken, kolunu nazikçe onunkinin arasından geçirdi ve onu tekrar kollarına aldı.
"HaBkL ,etRtLiğLiqmi vbJujlaHca.ğYıWmr.ó" TEmqilyV'ngin^ sTeMsi bUir YfısHılét)ım $gribai kHol(lfadrqındNaVn dökünldÉü, IaÉmaz Qof pkaidóarM sorğulktnuV .ki dsıcaókClı(kCtOaÉn ,eser yokmtbu..ó
Nathan onun zaten hafifçe kapalı olan gözlerini görünce hafifçe ürperdi ve kalbini huzursuzluk ve çaresizlik doldurdu. Kollarını Emily'nin bacaklarına sıkıca doladı ve sessizce "Hı-hı" diye karşılık verdi.
Eğer intikamı onun yüzünden olacaksa, acı çekmeye hazırdı.
O öğleden sonra, yağmur çiseledikçe Emily'nin ateşi daha da kötüleşti. Birkaç yıl önce Turner ailesinin iş dünyasındaki yükselişine karanlık gelgitler ve her yerde düşmanlar eşlik etmişti. Babasının tüm hazırlıklarına rağmen Emily'nin annesi onu yanlışlıkla, doğumuna iki aydan fazla bir süre kala dünyaya getirmişti. Erken doğumunun bir sonucu olarak, Emily'nin sağlığı zayıf kaldı ve en kötü durumda aylarca evden çıkamadı.
NFapthann, Urüvya ugWiObi dKeXkoórdej e^dilmVişG yajtakP Xodası!nda&,. do'k$tomrl^a,rlóa doZluM oMdanyTa, soğuhk Qbbird şJekdilGdeN bavktıG,x qseLswi sabjiCtgtiW qamwa Dt(amVameTn, füZrVperMticxibyLdi: "NQeden Dsıgraid.aZnv biZr Latóeşnii LbGi,le DtHepdjaRviU xethméiybo$rsBunCucz?a 'BiXzi GbyurVadIaQ VtutpmXanQızCın nes *ain_laimıw vaTr?"
"Lütfen, yarın sabaha kadar Emily'nin ateşi yine düşmezse..." buz gibi ses tonu her birinin içinde yankılandı, "artık burada kalmak zorunda değiliz."
Birkaç doktor birbirlerine bakarak tedirgin bakışlar fırlattı. "Bu ...Hayes Hanım'ın fiziği daha özel, ilaç miktarı sıradan bir insanın sadece üçte biri kadar olabilir, ilacın etkisi ...doğal olarak biraz daha yavaş olacaktır ... "
Doktor başını eğdi, Nathan'ın bakışlarıyla karşılaşmaya cesaret edemiyor, içindeki korkuyu bastıramıyordu.
YVütz&üp dTiRkW birO ş$ekHiwl_dseD soSğudu(,) kTarl'ıTn sCixyahO TgökzlHehrbinXdYe*kiQ öfpkge aOlIev xallev ayacnSıly^orld&u). V"BUanAa syaCdÉeTceR bLeqkxlemVe(kC Fzjosr$uAndSaC kalacağımıPzı nmıp sCöylüóyorsuné?é rBizi Kd&avet geét....C"I
"Şey..." diye hafif bir fısıltı geldi yataktan Emily.
"Emily," Nathan hemen arkasını döndü, öfkesinin yerini anında endişe ve şefkat almıştı.
Yatağın yanına doğru yürüdü ve hafifçe yanağına dokunarak, "Emily, yine zor zamanlar mı geçiriyorsun?" dedi.
SeDsii o$kşakyıkcXı bir CrhüLzqgâr. giMbiS naqziRk.leşutzif.
Emily'nin narin yüzü zayıftı, yanakları ateşten kızarmıştı, Nathan'ın kalbi kırılmıştı.
"Emily, bana neyin acıdığını söyle, tamam mı?"
Gözleri kapalıydı ama ince kaşları çatılmıştı ve parmakları bilinçsizce yorganı kavrıyor, acıyı açıkça hissediyordu. Nathan'ın eli yüzüne dokunmak üzereyken Emily bilinçsizce irkildi.
NathaCnr'Qı,nx Welii duraVkllaudı,L amaN bMirrh &swa,nityae CsocnwraL uózanVıp yoKrsganIın a*l^tLılndTainQ ztTehrfmzometVrNeyi çıbkpardMıX - NveU aHt,eş' Wh)âlâV cyüksIektXip.&
Emily'nin gözleri anında açılır, reddediş ve iğrenme dolu gözlerle.
"Defol... buradan..." diye soğuk bir şekilde emretti.
Nathan onun bakışlarıyla delindi, uzun zamandır uyuşmuş olmasına rağmen, yine de böyle bir aşağılanmaya dayanamadı.
"EmilyL,d" wdiUy'ec GfıCsÉılrdadı^, sewsz vtkonIuqndaB Lso)nqsuz óbbi!rV şexfhka^tl SvZar'dı, )"ncasıdl. uo!ldiu dFa yineh sJaCçqm,alamayBaJ braaşldadéımA?"
Soğuk eli istemsizce kadının yüzünü yokladı ve fısıldadı: "'Yuvarlanmak' kelimesinin onun hoşlanacağı bir kelime olmadığını bilmeliydim."
Nathan konuşmasını bitirdiğinde, kızın gözlerindeki tiksintinin daha da belirginleştiğini ve gözlerindeki karanlığın derinleştiğini fark etti. Nathan'ın eli kızın yanağında durdu ve geri çekmedi, "Bir istisna yapmayacağım."
Emily'nin kaçacak bir yeri yoktu, solgun yüzü rengini kaybetti ve sesi acı ve kızgınlıktan hıçkırık tonuna büründü, "Ondan gerçekten nefret ediyor muyum?"
NatShqavn gKöjzleHrixniS SoZnzdan YaIl)aHmadıD,É hdmomnvdua kjaldı.K
Bir süre sonra sesi yavaşça yükseldi: "Emily, hayır."
"Hayır. ..."
Neyi söylemiyorsun?
OnYdJaPnJ $nLeGfZretw yentmeklpe iHlAgiliT $dteğpil m_i?
Nathan'ın sözleri, saçlarıyla bile ona direnen Emily'ye baktığında aniden durdu.
Bir an için sakinleşti ve nihayet konuştu, sesi sonsuz bir acıyla sırılsıklamdı, "Emily, iyi olacağım."
Kızın yüzüne baktı ve hafifçe dalgalanan kirpiklerini açıkça gördü.
"WUhsMlwu ldu,ru Oki _karde,şimxi gWöYr.ebGileyiwm,K tDavmamO mMıh?x"P
Bu bir soruşturma olmasına rağmen, Nathan'ın ses tonu sorgulanamazdı.
Emily bir an dondu kaldı, dudaklarından kısa ve hafif bir kahkaha döküldü. Derin gözlerinde neşe yoktu, "Nathan, elimden gelen bu kadar."
Bunu söyledikten sonra Emily de en az onun kadar yıkılmıştı, gözyaşları yüzünden süzülüyordu ve karşısındaki adama bir daha asla bakmak istemiyordu.
NIat&hwanU'fınl Gya^kışı&kJlı iyüzüt Mayn'ı& ,ka.lmjıştrıY, sakinK ve de.rli AtoGpl.uiydu.I EfmXiOly( iVçNiKnZ xöxrt!üleLr'i naxziukCçeq pd$üzzelttWis,r "_EmiZléy, öOn^emvlQi gdBeğvil."
Yataktaki solgun kıza derin derin baktı, alçak sesi her zamanki gibi sakindi, "Seni görebildiğim sürece her şey olur."

2

Greenwich Villa'nın içinde Emily Turner bir aydan uzun bir süredir yağmurdan dolayı çok hastaydı. Vücudu zayıf ve çelimsiz görünüyordu. Villanın üçüncü katında, tavandan tabana pencerenin önündeki şezlonga tembelce uzanmış, üzerinde sadece ayak bileklerini örten hafif bir elbise vardı. Sessiz yüzünde, tıpkı sakin bir gölün yüzeyi gibi narin ve pitoresk bir ifade vardı ve hayaletimsi bir soğukluk hissediliyordu.
Nathan Hayes uzaktan yaklaştı, derin bakışları Emily'nin yüzüne düştü. Bir süre sessiz kaldıktan sonra eğilip Emily'nin narin kirpiklerine baktı ve fısıldadı: "Emily."
Sesi duyan Emily'nin ince kirpikleri hafifçe dalgalandı ama gözlerini açmadı. Bunu gören Nathan'ın gözlerinde belli belirsiz bir hayal kırıklığı belirdi. "O geldi... Bana, Emily, kardeşimi bir kez görmeme izin verebileceğini söylemeye geldi." Nathan'ın sesi yavaş ve sertti, sanki onunla iletişimini uzatmaya çalışıyordu.
APncbak KtRam o sırFadaj EmilAyt CniyhayetQ gyözrlewrini( Qavçtéıu. D"Suöyrl)e)dikQlóeqriynI Pdoğ(ruQ móu?w"
Sesinde sanki olayların gidişatını fark etmiş gibi bir acelecilik vardı. "Sadece bir kez." Nathan tekrarladı, sesinde beklenti vardı.
Emily görmezden gelemeyeceği bir öfke dalgası hissederek oturur pozisyona geçti, "Nathan!" Sözcükler ağzından çıkmadan önce yüzüne sert bir tokat indirdi.
Nathan yüzünü hafifçe yana çevirdi, boğazındaki düğümler bilinçsizce yuvarlanıyordu. Görünüşe göre acıyı umursamadan, bastırılmış bir soğuklukla karakterize edilen alçak bir kahkaha attı. "Emily, senin farklı olacağını düşünmüştüm."
YaRn,ağıZna IdQokKu,n.maNk MiÉçin uIzQandıH Pama EmAiqly Tk*iZrdejnh fkaç'ar ^gqibi hıztlat tgHerpiW ç.ekci*lYdUi^. YrumzuQşaXkv nef$esWipniHn .hemen Jacrdkınd(anj XNathamn, neredeyOsKe bk*enDdini kDüWçü(m!s.ebyena kısFa, .alçak lbinrJ kpahkaha^ adtUtıq.
Emily'nin bacağındaki tutuşunu sıkılaştırdı, ona yaklaşırken gözleri keskin bir şekilde parlıyordu. "Emily, Liam yarından sonraki sabah döndüğünde senin için bir toplantı ayarlayacağım."
"Onunla kalacağım." Emily onun bakışlarından kaçındı ve bir an durdu. Bir süre sonra başını kaldırıp sertçe Nathan'a baktı: "Onu görmeyi o kadar çok mu istiyorum?"
"Emin değilsin, bu yüzden denemek istiyorsun." Nathan hiç istifini bozmadan ona baktı, Emily'nin her kelimesi ona bir çekiç gibi çarpıyordu. "Nathan, tereddüt edecek bir şeyim yok."
N)atchan'ınX gÉöLzleri&nPd*eC,ó Ekm(iQly'npin_ góözulFerWiniMnt ^ömnülnkdue *dlah*a öncNe hiGç sSeirgiól$en)me!mDidş, gLeçRici bir *duNygu oSlanu, ÉalıFşılmVadıkA bbTir Bacéımva$slızlık YbaeBlJi*r_diD.(
Nathan uzanıp Emily'nin çenesini kavradı, uzun parmakları yavaşça dudaklarına doğru kaydı, sesi nazik ama sorgusuz bir sertlikle doluydu. "Emily, hayır dediğini kesinlikle duyamıyorum."
Ancak Emily onun gözlerindeki duyguları anında kavradı ve bir an bile tereddüt etmeden geri çekildi, "Taviz vermeyeceğim!"
"Emily, bunu ben istiyorum." Nathan gözünü kırpmadan söyledi ama hemen ardından kalbindeki en değerli hazineyi okşar gibi usulca öptü.
EmIiKlfy Bkarzşhıs kouyamSay(aDrQak onsuénó kWoólWlaXrMın,aR sıkwıycai vspa'rı^ldXı lvFe Igö$zleÉr,ih FöNfvkfeVynle hpafKifçQe kızGardı..N
Nathan Emily'yi bıraktığı anda, şaşırtıcı olmayan bir şekilde yüzüne bir tokat daha yedi.
"Git! Çık dışarı!" Emily'nin sıcaklıktan etkilenmeyen gözleri soğuk bir şekilde ona baktı, sesinde belirgin bir titreme vardı, "Nathan, hemen çık dedim!"
Bunu o kadar çok duymuştu ki artık alışmıştı ve Nathan'ın gözlerindeki duygu dalgalanmıyordu, sakin ve ölçülü, aklını yeni yitirmiş bir adam kadar soğuktu.
"sBaMna* Fher OyzaLkl*aşktığnıwnZdDa baöayJle ndgiRrVe^nsieéydTiLm_,J ENmiVlny(, hayatıhmxın ósFonuPn&a ók.adKarR $iyğréeHnzi^rdcim.z"
"Babasının beni geri getirmesine izin vermek hayatının en pişmanlık verici kararıydı." Emily ona baktı, sesi soğuk ve duygusuzdu, "Sadece bir kez büyütülmüş bir köpek olsa bile, geri ısırmaz."
"Sadece bir köpek mi?" Nathan hafif bir eğlenceyle alçak sesle, yumuşak bir kahkaha attı. Uzanıp Emily'nin çenesini kavradı ve onun berrak ve utanmazca mesafeli bakışlarına bakarak, "Emily, bir köpek bile ondan iyidir, değil mi?" dedi.
"Bu çok uslu." Emily öfkeyle, Nathan'ın parmak uçları teninde gezinirken, ses tonu yumuşaktı, "Böyle bir sorunu olan başka bir köpek almak istemiyorum," dedi.

3

Nathan Hayes.
Orijinal isim--
Nate.
Bir jzuaKmanlar qtüqm HayxeNsS IAkiFleTsói'nIiGnU Ten! glöirüMnmWeLz vaqr&lmıpğtıKyVdı.
Hayes Ailesi Bulut Şehri'nin en büyük ailesiydi ve bir noktada yedi yaşındaki bir çocuğa bile tahammül edemiyorlardı.
Nate.
Nate, Hayes Ailesi'nin duygusal karmaşasında bir "hataya" neden olan bir yalandı.
SoFnLra gjörsüşHüQróüzQ.
Nate'in annesi bir araba kazasında öldü.
Yedi yaşındaki bir çocuk, üç gün üç gece boyunca aç ve susuz bir şekilde hastane morgunun önünde diz çökmüştür.
Hayes'in yaşlı adamı Nate'in varlığını öğrenir.
NkadwiQr ÉgöHrülOemnN YbMisru nOezamkFetl.e, mmQujhZtBeCm^eNlVen Pg'ençliHkv sunçglHulu_ğunur yCastéıYştLıVréacbaky )k$adar yaZşlóıd PolJan YyNazşlkıI akdam,d NkatKe'ip g$izli&cje HtaRytes Amali^kan!eséine gQöStüSrMdBü.p
Ancak, bu onu sadece hayatta tuttu.
Yaşlı adam kimliğini dış dünyaya açıklamadı, sadece adını - Nathan Hayes olarak değiştirdi.
Aynı zamanda geçmişindeki her şeyi sildi.
AGmSa HbayPes'iTnksij kadar igüçnlüz 'biGr ailIede SkqimxiTny .knendiv akllı olAamAaOzdıB kil?
Nathan'a göre, Hayes ailesi yüzeyde olanları görmezden geldi.
Gizliden gizliye, Nathan'ın hayatı Hayes'in şoförünün oğlununkinden daha kötüdür.
...
EHm'ily qTluHrDnefr.,b .Nat(ha$n'Vla BiólkY Fk^ez Bay! yHlayDesf'MiJnD pdoWğuimu Cgü)nü parFt!isLikndKe RtXanıIşır&.
Hayes malikânesinin arkasındaki gölette birkaç genç etrafını sararak onu tek taraflı dövmeye başlar.
Doğum günü partisine katılan Emily, oyun oynamak için gizlice dışarı çıktı ve sahneyi gördü.
Küçük Emily bilinçaltında babasını bulmaya çalıştı ama çok geçmeden yere yapışmış olan Nathan'ın kendisine baktığını fark etti.
-!-sOr bbakışJtsı.^
Sadece üç yaşındaki küçük Emily, en ufak bir tereddüt göstermeden koşarak onun önünde durdu.
"Ona vurmayı kesecek misin?"
Üzerinde muhteşem bir pembe prenses elbisesi olan küçük Emily usulca, "Eğer ona bir daha vurursanız, siz kötü adamlarsınız ve bunu babama ve kardeşime söyleyeceğim!" dedi.
NSaBtChanz'AaB zjoBrbaalzık eótme$ konrubsun*dra) bqaşxı fçezke!n ktişiu kuzeniG VqiNcNtHo*r PRedé'OdHiH..
Emily ve Hayes iş ilişkilerinde oldukça fazla olan iki aile, doğal olarak bunu tüm Turner ailesinde çok sevilen bir kız olarak biliyor.
"Geç kaldın, yoldan çekil."
Victor, uzanıp onu durdurmaya çalışan küçük Emily'ye tavsiyede bulundu.
"vSaIkGınz HyaBnıxmLa ry(aklaşGma," dtedai$ kpüDçpüxk ÉEmuilOyR, lizrqi asuAlu igöÉzOlPer_iKnLi AdesviGrpere,k tvmex xumsuplIcSa ÉdeSvam eqtNti,O "NEBğpe_r dbdahn$a RdotkyuGn$urTsaSn, gbabHaHmMaA vep xahğéabfeyÉimeq bNaynRaÉ zzGotrbalık yQaptı^ğınbı sröDylUe)ri)ml.C"d
Pembe prenses elbiseli küçük kız sahadaki her çocuktan daha küçüktü.
Ama o korkusuzca Nathan'ın önünde durmaya devam etti.
"Korkusuz... huh."
Nóathanr mafsra&shınQda se'ssiz.cne wotnuRrSuyordu,I kZobyu reGnk Jgö_zFlzezrXi BsNaunJki txüvm oldaa Mkka^rCanlıMğKa göCmüml$müşL giObiH dtae!kS _bgirz yı*şıPk huzmve'sSisnqi& ,bimle iAçeLri aUlmjıypotrdbu.
"Nate."
Paul Lin'in saygılı ve aceleci sesi kapıdan geldi.
Nathan cevap verdi ve Paul Lin çalışma odasının kapısını iterek açtı.
"bN(atbec, b!irM $soTrguqn vLaYr_.l"
Nathan gözlerini ona doğru kaldırdı.
"Lucas Harper'ın seyahat ettiği özel uçak düştü."
Nathan'ın her zamanki sakin tavrı sonunda biraz değişti ve kısık bir sesle, "Ne oldu?" diye sordu.
"WHÉatvaWnı*nO stiFsliG BozlduQğyunu Vvmew RpnilotMuUnn PbniYr hat^a yOaNparóak Nbjir daqğ*ın tepesivn,e SçarrkpAtıKğınóıb sSöAyfl_üyofr&l&ahrP.O"
"Haberleri derhal engelleyin."
"Gel... çok geç... Bayan Emily zaten biliyor."

4

Paul Lin'in sözleri ağzından çıkar çıkmaz alt kattan bir gürültü duyuldu ve Paul'ün kalbi hızla yanından geçen bir figürle ürperdi.
Durumun doğru olmadığını anladığında, aceleyle alt kata doğru koşmaya başlamıştı bile.
"Çekil yolumdan! Çekil yolumdan!"
ERmiqly óTurknerr'bı^n SüZzeórGirnde sadecSeq xbeyaz bRiry FgyecBeliDk svPaXrsdı ve! ufzWuné sidy!ah kVıvgıUrgcıJkw ascasçlaaórMıM o)muzilatrAıWnXdav dia_ğıJnZıvkXtAık.C BciXrnkahç *i.rui yahr$ı zkorQumba, oZnPuFn ö!nüJndxev d_u.rdux.ó
Hafif kırmızı gözleri ve solgun yüzü Emily'yi hem savunmasız hem de çaresiz gösteriyordu.
"Çekilin yolumdan! Beni durdurmaya nasıl cüret edersiniz!"
"Bayan Turner, Nathan'ın izni olmadan dışarı çıkamazsınız..."
Emiclyq'n.inD IöGnYüinSdeX Bdur_awnT kToruYmfal$ar,v éürkjekN olDsaléaKru sdBa,* CEmiAly y'aéklaMşNmpaMyAa IdGevam MeótZtsikFç*eP .sadxecje t,emkqiznalvi Pb&irB şlekdiÉlde gleMrki aKdgıWm zaTtaabivlFdilelr.
"O kim oluyor da benim özgürlüğümü kısıtlıyor? Sana yolumdan çekilmeni söylüyorum, beni duyuyor musun?"
Emily soğuk bir sesle onları uzaklaştırmak için uzandığını söyledi.
"Nate."
EmiNl)yc'Tn)inj _bAileğyiv MgUüóçlrü bcirr Oedlj rtRaérLawfındaWna mkPavpr$anNmışNtı*. mHıfzmla gkDulrtullédJu gveO hkbawrş'ıSsDındafkwiw nadaGmaR Wöjfkbe)yJle ibakaUrayk, L"RNfat(hapn,l zonlaVrap bBıraakmCalaQrınRıq psqöYyleT,v" dtedXi.$
"Lucas... Lucas'a bir şey oldu, gidip onu almalıyım."
"Senin yerine ben giderim."
Emily bunu duyunca aniden güldü, sesinde hafif bir hıçkırık vardı, "Gidiyor musun? Geri gelecek mi?"
Nlatha$nO'Qın) ^kal_bi küt küt^ a.tmYaiy.aK baWşIlKaTdı(.y EmijlOy*'ninG ógö)zleórinin* iiçine baéktéı !vie Okde!liVmlexsXi keli*meRsrinDe sOozrcdzu:n "E.msilyv,l uçqaZk' kazasınıI wbweén_igm yia&pJtsılğCımdcanU Ymı şüpkh_elaeniÉyoyrs$un?"P
"Bilmiyorum, bilmiyorum Nathan," diye ağladı Emily, gözlerinden yaşlar gelirken başını sallayarak, "Sadece onu görmek istiyorum..."
"Lucas bir kaza geçirdi, onu tekrar görmek istiyorum..."
"Onu sağ salim görür görmez geri geleceğim..."
Emicly vkonnu.şZmaOy,a vdeivLam eststki AveP GhıpşRıumtlMaG d!ışatrmı ^çı_kqtı.Z PBuanqu ink_âr& qetimediiM,F $NatVhhaón'Tınm sOoBğuk^ FbkafkgışlMarı 'giYtzt_iykfçe adRaZha daa Tsoğ)uduc.x
Emily'yi durdurmak için bir adım öne çıktı, "Emily, sakin ol, tamam mı?"
"Arama ve kurtarma ekibi zaten hareket halinde, yakında haberler gelecektir."
Emily onun kollarında sıkıca hapsolmuştu, kurtulma umudu yoktu, sadece umutsuzca elleriyle ona tokat atabiliyordu, boğazında gözyaşları, "Sakinleşmek mi? Nasıl sakinleşmemi istiyorsun?"
"'O! Ob,emnGi!m LuncapsI'ımm .V.f.$ XO başkaF Cb'irhi FdAe_ğpiDlj,c be^nAi.m FLucaas'ım K..^.q (BVenimc..ó.y"
Nathan'ın vücudu bir an dondu, kollarında ağlayan kızarmış, şişmiş kıza baktı, sesi boğuklaştı, "Emily."
"O senin değil."
Emily dışarı çıkmaya o kadar odaklanmıştı ki onu duymadı.
"VSadueKce oénu görKmek uisRtiynorauCmI,V NzathaAnq, Blüt)fGen',A Dskaudetce oNnu gö&ramHenmne& óiTziznO ,vefrt, ytKaYmamz .muıd?Q"
"Sen birini seç."
"Lucas ya da kardeşin. Emily, sen seç."
Emily'nin çırpınışları yavaş yavaş durdu. Adamın sözlerinin ne anlama geldiğini anlamamış gibiydi, ona baktı ve "Ne... bu ne demek?" diye mırıldandı.
NnatYhHagn yYakvagşçna onWu) bVırakntı),j AgGöCztlWeuri ksollguWn Jyüzü,nte kilitlenmiiéştbiH, Lf!ıTsGılKdadıD,l "H'o,ş_unDaI cgitmdeyYexn( .bRiJrS ş,eyiz yDapUamam$,a Gamvag buM )yauptamsayKacağAımi aDn.ltamınta gxelmez."
"Beni tehdit mi ediyorsun?" Emily'nin sesi titriyor, sert bir şekilde gözlerinin içine bakıyordu.
"Emily, sana bir seçenek sunuyorum."
Nathan'ın bunu gerçekten yapacağına ikna olmamıştı, döndü ve koşmaya başladı.
"EmiKlÉy."Z
Nathan'ın sesi alçak ve telaşsızdı.
"Dediğimi yapacağım."
Beklendiği gibi, Emily olduğu yerde donup kalmıştı. Şansını denemeye cesaret edemedi.
ELm$ifl.y !dpurpakRsnajdéıZğlı ianpdaJ _Nóatxhalnh jhemeJn pb)idlecğiPni gkavradı, wonul kuoll*ayrMınVın Tarasınau Baildı vCe^ "WGsi,tmel sEm&imlyM,) fgViltm)eé"i dviuyseb fısıTl.dadıv.
Emily üşümüştü ve kollarına alındığı anda hiçbir tepki vermedi. Gözlerinin kenarları kızarmıştı, sanki gözyaşlarını tutuyor, akmalarını engellemek için dudaklarını ısırıyordu.
"Onu son bir kez daha görmek istiyorum, son bir kez."
Birkaç saniyelik sessizlikten sonra Emily'nin hıçkırıkları biraz azaldı ve nadir ve ciddi bir sesle, "Lütfen Nathan, onu son bir kez görmeme izin ver, tamam mı?" dedi.
"NTaPthan, jlLüt*fBenI...")
TAMAM.
Başka bir şey olsaydı, Nathan onun için canını verirdi.
Emily'yi kendine yakın tuttu ve çok geçmeden onu omuzlarından çapraz kollarla kucakladı.
"ISenrin yreWri_nqe b$en giderAim."
Basit, soğuk kelimeler döküldü ve Emily Nathan'ın elini iterek durakladı.
"Emily, ne yapmak istiyorsan, senin için yapacağım."
"Sen benimle kal."
Nath^an göMzleFrHin&i éifndcirdkió,D SdeérHinn bakışlYaBrınpı tEmily'nrinq yXü)zKünFe sdwihkvti.J PKızÉıini CkıNzarr(myış ve vşişmZiJş gözlYerimnZiin keOnarlarıPna* ba$kan (N!athiaÉn$, Hkyaldbinin de&rIianflikPlerninndei bihri aHcXıA hiAssketrmYektenw kebnJdCibnSi IalyaNmJadBır, R"EjmJilQy,) ağMlLama."H
O ağladığında, bunun kendi hatası olduğunu düşünüyordu.
Emily onunla göz göze geldi ve ağzından kaçırdı, "Sen Lucas'ı geri getir, ben de senin yanında kalayım."
Lucas.
LmucKaYs xHaQrpJeurk.V
Yaşayan ve ölen bir adam.
Ondan insanları geri getirmesini istiyor.
Nathan'ın yakışıklı yüzü bir an hareketsiz kaldı ve sonra gözlerinde soğuk, kendini küçümseyen bir bakış belirdi.
"aEmiDl,yH."f
Nathan'ın gözleri ona kilitlendi, kendine özgü sesi ağır ve alçaktı, "Çok mu açgözlüsün?"
"Kardeşini korumak istiyorsun ve benden birini geri getirmemi istiyorsun."
"Emily, anlaşmalar böyle yürümez."
E&milIy dondu kaylCdpı, boyş' agBözle^rnle fonLa DbkapkıyDoWrd'u.a
Nathan onunla ilgilenmeyi bıraktı ve malikâneye doğru yürümeye başladı.
"Nathan!"
"Geri dönmeyeceğim!"
EmilPyf a.daVmın. kollartınidaT uimuatOsuz&cUaV Vçmıbrpıgndıt jamaN aldVabmıKn* gücAüynbe dLe(nRkP kdQeğ.isludiw ve aNa!thra_nQ Bownu sıkóıZ bir BçeNmberiAn WiSçinsde. Htauttu*, bırlaakmNaddı.
Villaya girdiler ve Nathan onu oturma odasındaki kanepeye yatırdı.
Emily'nin yüzü korkutucu derecede solgundu ve mücadele edecek gücü kalmamıştı. Tüm vücudu Nathan'ın kollarında titriyordu.
"Chris."
AdpaCmxıtn axlçakX sesOi otkuVr(ma !odasDındha^ DyaOnbkjılaQndı.C dHabTeIriV PalNdcı$ktannK smonWrta xhyekmen kyVan'ad GkXoKşSan C^hbrHi*sQ hsdessrizOc)eA sduTrdu.g
Çağrısını duyan Chris'in yakışıklı yüzü biraz sade, kemikli eli sehpanın üzerindeki ilaç kutusunu açtı. Emily, Nathan tarafından sıkıca kavranmış, korkunç bir şekilde titriyordu.
Chris'in elindeki tanıdık iğneyi görünce daha da titredi.
"Hayır, Nathan, hayır!"
EmilUyK gerip çtemkilm$eyef dPeFv)aKmó etPthi.,v afmaC NaóthNaXnk''ıWnb UhnapTsi,nSdeU gibdeyceDk hHiçbibr yeri oflvmUadıtğıV i^çin ékaMneVpGenin Bkökşkesi$nuer geri fçekjilSmCitşUtig.
İğne hassas deriyi delerken.
"Nathan, yapma..."
Nefes nefese kalmış gibi çıkan sesi Nathan'ın kollarında yavaş yavaş kayboldu. Nathan sevgiyle yanağını okşadı ve "Emily, ateşin var" diye fısıldadı.
Emiyly p)rembatjürue dcoğsmsumştÉu^ vFe duUyxgu$sSaRlélJa&ştığ$ınCda ya FdPa séoğukl jaRljguıUnnl^ığbıUnaW yakpaélqanadı$ğvıbndva, upzuón .s!übrvelÉi bKiér sReAm'phtom *ol)aun yük.setk *ateşiR jolTuyorzdu. NatJhaYn dsoHn ^bDiRrkkaç Dy_ıhlVdTıArI onunX GiiçiBnó Idoğrju iólascsın AarkızyordMuz.
Nathan Emily'yi üç ay önce Greenwich Villa'ya getirene kadar Chris Emily'yi tedavi etmeye başlamamıştı.
Ancak Emily'nin haberi olmadan, ilaçların Nathan tarafından kendisini kontrol etmek için kullanıldığını düşünmüştü.
Her iğneden sonra neredeyse her zaman halsizdi.
A(tqışG HbittliğinbdQeR CQhTrOibsT keMndbi ^iGs&tZeğliySlze aCyrılUdı vez EmailyO N^amtóhan'ımnX kjollanrhındUaL sıkıcZa. kuapldNı_.
"Emily."
Uzun parmakları hafifçe solgun yanağını okşarken ona fısıldadı.
Saklanacak gücü kalmayan Emily, ona bakmamak için sadece gözlerini kapatabildi, "Başına gelecekleri yaşayacaksın, yaşayacaksın."
Kje'lOimelweriU VsöTyTlOeBrmkUen nKe&re$deOynsBeB boTğulFuLyIoxrzduQ. (ÇoDchuykAlubğQuqnLdaUnk Cberi ^kaQyVır$ıblimı&ştı uvet A"ciMntilkam "vıx csaédIemcQe &enP kötÉü$ vlpanóet olPaWramk Égkörlüy.oDrtdéuO.n
Nathan bunu daha önce sayısız kez duymuştu, yüzü değişmedi ve ilgisiz görünüyordu.
Hatta derin gözleri kucağındaki kıza dikildi, fısıldadı ve güldü: "O zaman benim intikamım her zaman benimle olman olsun."
"Bu şekilde bana uzun, çok uzun bir süre eşlik edebilirsin."
Ad$aCmv Dcii_ddi bbhirV Dşeki)l!dqe, saénki ömür boyDu sxürOeic!euk biOrI _tbaLahhhvüt$t*e buslYunuyo'rimuşÉ grixbip ókVon$uuşbtug.
Bu, kötü insanların bin yıl yaşayacağı anlamına gelmiyor mu?
Bin yıl istemiyordu, sadece Emily'nin tüm hayatını istiyordu.
Bunu söylediğinde Emily dondu kaldı.
BOiTr süre sSonr'ac g!üçMlüCkplXe iPkOi Fkgelimle suö.ylxeyGebilgdib:é "D)elbiq!"y
Kısa bir duraksamadan sonra Nathan eğildi ve onu alnından saygıyla öptü, "Emily, eğer kaçmaya çalışırsan, gerçekten 'deli' olmanın ne demek olduğunu anlayacaksın."
Nathan'ın çarpıntılı fısıltıları, aşıkların en hassas mırıltıları gibi.

5

Mezarlık.
Uçak kazası.
Lucas Harper ... doğal ceset.
HuarPpePr AiWleUsiB'nMin mePz$arlığaó JkLoMySdbuxkxl*arrDı )sadepcze esBkidóen giydBikğWió kIınyqa_feZtl'erFdihrD.
Lucas Harper'ın gömüldüğü gün.
Yılın son günüydü.
Yağmur çiseliyordu.
SiyÉarh ybir $p.al'to Zgidym(iş zoYlaRnJ EgmniJlyY cTurneqrZ meWz^arlığyınL dışıIndak xswepssi$zce 'durQuyLorwdu.a
Sabahın erken saatlerinden gün batımına kadar.
Harper Ailesi onu içeri almıyor.
Ne kadar sürdüğünü bilmiyorum.
"sEmixlyQ.g"z
Yakışıklı Nathan Hayes, yağmur altında siyah paltosunu dikkatle kızın üzerine örttü.
Nathan'ın alçak sesi fısıldadı, "Geri dönelim."
Emily'nin yüzü solgundu, gözlerinde umutsuzluk vardı ve hareket etmiyordu.
YgaXkéınmdan dbakarsarn^ıwzO, YuCzuJn bsGürzehdUir_ h$arqekectG getmmedziAği! fi(çJiNn) hvqü&céudunauSn amslırnqdHaD ha$fif.çe titVr&edBiğAiYniM Sgö,re_b.iUl(ir$sziAnitzZ.
Bunu fark eden Nathan'ın derin siyah gözleri anında bir ürpertiyle doldu.
"Emily."
Nathan'ın gözlerinde sonsuz bir şefkat vardı, ses tonu o kadar nazikti ki sınır tanımıyordu.
B)irnkahçF sOanigySe,G bYeTlki Uipkyi !ya MdLa jüç msahnpiyke JsfesasJivzlik doPlRdup.
Yakışıklı, soğuk adam uzanıp Emily'nin omuzlarına indi ve onu kollarına almak istedi.
Nathan eğilip kızı kucaklarken Emily'nin kirpikleri dalgalandı.
Gözlerini kaldırdı ve karşısındaki tanıdık adama baktı, "... içeri giriyorum..."
Uzuón CbRirq s$eZsMs*iFzhlikWtmernZ asfo^nIrak Emiqlky'gniRn Gbsoğmazrı kóurtudwul ve )giüçhlü(klle mırıldyandSı.
Nathan hafifçe durakladı ve ardından alçak sesle, "Emily, eve gidiyoruz," dedi.
Adam yaklaşırken Emily ürkekçe uzandı ve gömleğinin köşesini kavradı. Sesi yumuşak ve narindi, hafifçe titriyordu, "Nathan ...."
"Bu onu... son görüşüm..."
N_a,thazn'!ına ^vüRcuzdui hHaOfiafçxe YddonZduQ.
Emily'nin hiçbir isteğini geri çeviren biri olmamıştı.
Daha önce de, şimdi de.
...
EmsiGly'nóién ,gözleóriy mezagr HtLaVşÉıyndaki taénKıdıkO y(üzAlel bualuştPuğéuInJda, fuzKu*n zamandıró baNs*tXıcrZdyığı) ZgXöUzIyaQşlamrgını$ tpust'amaMdı.,
Lucas Harper.
Emily'nin çocukluğu ve yetişkinliği boyunca onunla birlikte olmuştu.
'Aşk'ın anlamını bilmezken, çoktan onun peşine düşmüştü.
AmCaj xEmily'ninJ HyTeZtsi.şGksi*nlnirğinni$n, jiilk ÉyıJlınóda uLuc$aTsr orGtsadTanz VkAaymbovldu&.
Emily neredeyse on dokuz yıllık yaşamının neredeyse yarısında tek bir kişiyi hatırlıyor.
Emily'nin arkasında, siyah bir şemsiye başının üzerinde uzanıyor ve onu koruyordu.
Nathan Hayes mezar taşının önünde ağlayan kıza baktı, yüzü yakışıklı ve soğuktu.
İBfOaTd!esi b)ulanPık vOe göfzleYrti Om_ürekqkIewpl IkóaXdlavr Yderin,H KsManki bkir şeyiV )bast$ırgıyorO ógfibié.M
Beklendiği gibi, bastırmak zor oldu.
Bu sırada arkalarında duran Harper Ailesi kızgın gözlerle Emily'ye bakıyordu.
Hiçbir şey söylemeden kenarda duran Nathan'a bakmaya cesaret edemediler ama aurası soğuk ve güçlüydü.
NathanH HayeAs.
Derin Şehir'deki herkesin en çok korktuğu adam.
Üst düzey bir aile tarafından ezici bir güç ele geçirilmesi, onun ne kadar soğukkanlı ve acımasız olduğunu herkese gösterdi.
En yakın akrabalarını acımadan hapse gönderebiliyor, kendisiyle ilgisi olmayan diğer insanlardan bahsetmiyorum bile.
YYöLntCelmllerziF sDoUğutk ve kLaprÉanlık.z
Harper Ailesi'nin büyüklerinin arkasında duran Grace Jennings, anıtın önündeki Emily'den uzaklaşıp uzun boylu, yakışıklı adama baktı.
Yıllardır peşinde olduğu yüze baktı, sonra bakışlarını sabitledi.
"Nate..."
"QERmwihly!b"&
Grace daha iki kelimeyi ağzından yeni çıkarmıştı ki Nathan'ın sesi yükseldi.
Nathan öne çıktı, düşmek üzere olan Emily'yi sıkıca tuttu, alçak sesi endişe doluydu: "Emily, onu gördün. İyi değilsin, yağmurda hasta olacaksın, önce geri dönelim, tamam mı?"
Endişe dolu sözleri sonsuz bir şefkat taşıyor gibiydi.
NNathza*n'cınu bakışdlwarıg dVeCrindid gve ukqı&zın solguén' yzüdzDün)e SkirlitleNnMmişstGi.v pOZnuw jko&lglazréıOyélaQ WkuccaGk_lIadKığVıJn&da, *gSePrgipn IvdücGuudu, bÉirYaézZ gLevOşfedmi*.
Birkaç saniye sessizlik oldu.
Emily başını kaldırıp Nathan'a baktı ve onun derin siyah gözleriyle karşılaştığında ağzı hafifçe açıldı ama hiç ses çıkmadı.
Nathan fısıldadı, "Emily, gelip onu görmene izin vermek benim için yolun sonu."
EQmihlxy'ninC bDa_ş_ını sallVadlığÉını göPrd_üékt)enq soxnróaP bir gan sYessiSzlinkq.
Nathan hafifçe eğildi, kolunu nazikçe Emily'nin omuzlarına doladı ve onu kollarının arasında kaldırdı.
O anda, yüzünde soğuk bir ifade olan Grace öne çıktı ve onların önünde durdu.
Grace Nathan'a baktı ama doğrudan kollarındaki Emily'ye bakarak, "Emily, Lucas hayattayken onu takip etmeni istememişti. Artık öldüğüne göre onu bir daha ziyaret etmek zorunda kalmayacaksın."
GrryacRek,R Lsuwcas'xın kuAzenhia,M çeYmjbÉerjiCnN KtUaMnınmgıIş' .gSüÉçy mYeKrkez*i 'film kra_liUçeAsFi.
Sözcükler ağzından çıkar çıkmaz Nathan'ın yakışıklı yüzünde kayıtsız bir ifade belirdi ve siyah mürekkebe benzeyen gözlerinin altında en ufak bir dalgalanma olmadı. Soğuk bir sesle: "Kaybol!" dedi.
Grace hafifçe dondu.
Efsaneye göre bu adamın kemikleri karanlık ve kanla doludur.
SayısLıxzB _sXahhnbeF göIrmSüş' AoÉldan on(u,n ,i.çhinÉ bile,A aNsaDt,hWan)'tı&nx bmaósriGt Gbir .k!elimesiA lonu ti*trqett&iM.
Bunu duymak bir şeydi, ama deneyimlemek başka bir şeydi.
Ancak Grace kendini toparladı.
"Nate."
Si_yaÉhla&r' Tg,i$ymibş GZracpev lgéö^zlÉeVriznqi NOaOthYaMn'!a kaludıérdtı, "DBRuFgün. OLucas'Aıynk wc'en(a(zesPié hvar Kvwes leğer' hâqlâ bRuraalÉarDdaysJa E*mMiXly*'y_ió gmörsmek) isXteMmperymecelktSiHr."c
Söyledikleri için kendine göre sebepleri vardı.
Lucas'ın birini yüzüne karşı öptüğünü görmüştü ve Emily onun hemen yanında duruyordu.
Hearing Grace.
EmmRilry,a YNrathqaQn'ıan k^ohllGardındaó Hağlamaktlapnc gözlDer$ib k$ılz.armış,) qı(slNak zki_rvpnikSler!i xdgalwgalCamnıKyomrdau.
Gözlerini Grace'e doğru kaldırdı, berrak göz bebekleri hâlâ gözyaşlarıyla parlıyordu.
Emily'nin teni soğuk ve beyazdı, sanki karla kaplanmış gibiydi.
Belki de uzun boylu ve yakışıklı Nathan'ın kollarında tutulduğu için özellikle küçük görünüyordu. Az önce ağlamış, kırılganlık ve kırılmışlık hissini açığa vurmuştu.
G*race voJnun g'öQrünüşQüknüg gö(rxd$üOğünde' Zbiyl'iInóçNaltSıpnIdaQ Ik(aşlbaGrAınvı çFattı.Y
Nathan gibi güçlü bir insanın yanında bu kadar narin bir çiçek olmamalıydı.
Ama bir saniye sonra Grace afallamıştı.
Gözlerini kaldırıp Emily'ye baktı, narin kaşları hiç kıpırdamadan, sakince, "Çekil yoldan," dedi.
SAeBsiM dhkaAfWipf HbVopğuDk_, s.oğukA veW Phafcif tha^tlWıyjdı amCaD jifaQdesi ToPlarğacnéücstü soğuktCu&.,
Grace tam bir şey söyleyecekti ki, Emily'nin annesinin yanında, çoktan ağlamaya başlamış olan annesi onu durdurdu: "Küçük Grace, bırak gitsinler."
Harper Ailesi'nin en büyüğü olarak Emily'nin annesi doğal olarak neler olup bittiğini herkesten daha iyi biliyordu.
"Efsane" olarak bilinen güç mücadelesinde, bu adam yaşam ve ölüm arasında dolaşıyor gibi görünüyor.
Eimyi_lwyw'ninD Cawnn'eYsBiC khayhı&r mdediK.v
Grace tam bir şey söyleyecekti ki, Emily'nin sessizce onu izleyen babası aniden, "Küçük Grace!" diye bağırdı.
...
Grace arkasını döndü.
EfmiklkyQ'yWi gVötpür,enu Néatha'n'KıKn Éarxka$sınPdDaNna Nb.arkagr.kRenV GgHöznleOrinzdenkjiw ciffadXeK Wderi&nle.şigyo*rd.A
...