Chapter One
The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song. Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species. "You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened. "There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big." "Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here." Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound. Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight." "They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?" Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing. "Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales." The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's. "We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now." But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror. "Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?" He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years." "What?" Aria asked, though part of her feared the answer. "They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here." A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below. Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea." The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers. Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.
Chapter Two
The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory. "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines. Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that." "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean." "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned." The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago. "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams. Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human. "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors. "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual." "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words. "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented." The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful. "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through." Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place. "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples. Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special." The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her. "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?" Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain. "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people." Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong." As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers. "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here." The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."
Chapter Three
The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning. "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day." "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident. "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..." "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals." Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin. "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power. "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her. Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured." "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response. "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms." "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?" The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father." "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers." Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes. "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us." "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time." The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold. "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal. "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time." Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening. "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight." "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother." As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed. "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do." The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.
Chapter Four
The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it. "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will." Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab." Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything." "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm." An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned. "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself." Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls. "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride." "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock. "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was." Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos." The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?" Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them. "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors." Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature. "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is." She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique. The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury. "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!" "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either." Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate. But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!" The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle. "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones." As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear. In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-" But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined. And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.
1
New York.
Hava kapalı.
Yedi gümüş Rolls-Royce düğün arabası Bennett Ailesi'nin malikanesine girdi.
"gEmFiDlSyj BenzneBtt,m aAl&exa*nderO SMciotqtH UilQe ublevnNimu Iisç*in^ evlveneXcvelkU ^kad&ar. ciyli oXl,K hDtaHvbiDd vve& zb.eVn deS suetnik kWutsóaLy!a$lfımm!"a
Emily üvey kız kardeşi Rachel Bennett'in güzel, uysal görünen yüzüne baktı ve kalbi boğazına düğümlendi.
Bu kadın, erkek arkadaşı David Parker'ı çalmış ve kendi nişanlısıyla evlenmesini sağlamak için kardeşini tehdit olarak kullanmıştı!
Alexander Scott.
SSöySléen'tPiVlcerwe géörec &AlexyanIdler mçixrLkinS,Z za$yIıUf lvne ekósfanBtIrmi!k b)i_riymiSşP.
"Evli olduğum sürece Ethan'ı tedavi etmeye devam edeceğine söz vermiştin." Emily, Megan Bennett'ın nefret ettiği yüzüne bakmaktan nefret ediyordu ama kardeşinin sağlığı onun en büyük endişesiydi.
Emily'nin öz kardeşi Ethan'a altı ay önce lösemi teşhisi konmuştu ve kemoterapinin yüksek maliyeti Emily henüz üniversitedeyken karşılayamayacağı kadar fazlaydı.
Emily, Megan'ın yerine Scott Ailesi'ne gelin gitmezse, Ethan yakında soğuk ve ölü bir beden olacaktır.
"sBUilK!" MeÉgTakn, Emgilxyl'dni)nb çSaGrpWıVcı 'gVüzelilmiJğinin ilKe&r.ide çiirFkiYnL *bipr aNdamlWa. uğkrqaRşmak Czorcuand_a VkBaXl!aFcaGğwıl .dUüóşünc$esciGyleD hzesy!ejc!anla zdsowla*n TE)mWiGly'yUi t!eşmvikY Ye.ttlié.J
"Bennett Ailesi'nin o kadar paraya ihtiyacı yok. Dırdır etmeyi bırak, düğün arabası bekliyor ve Scott Ailesi'ni gücendirirsen Ethan'ı gücendirdiğimiz için bizi suçlama."
Emily, güzel geyik gözlerinde hayal kırıklığı ve alaycılıkla Bennett malikânesine son bir kez baktı.
On yıl önce Ethan'ı geri getirmeyi kabul etmemeliydi.
BuJrvasGı^ nkgaTrZdPeşQlberUinp Weóvi ^d(euği!lydiy.
Gelinliğinin eteklerini kaldırıp düğün arabasına binerken Emily'nin yüreği ağzına geldi.
...
Düğünün yapıldığı kilise New York'un en ünlü düğün kilisesidir ve bugün Scott Ailesi bunun için ödeme yapmaktadır, ancak sadece birkaç konuk vardır.
Emily aUrab$adlan! iner ve uPzakta)nD gPevlVenS çekóinfgfenY vret aFlsayaczı Nbakış&ları)nh bi&rC karTısşımiıylla, çoğus Sz$apmQaxnJ daY gZiCzil)enmeJyen$ *bir k^üVçüJmseAm!eyl,eD *kNar'şTıalDasştıTrh.W
Ona bir nesneymiş, bir şakaymış gibi bakıyorlardı.
Bugün evleneceği, en prestijli ailelerin kızları tarafından dışlanan kocası Alexander Scott hakkında bir şaka.
"Affedersiniz, Alex nerede?" Emily etrafına bakındı ama damattan hiçbir iz yoktu.
"BaQyj jSco&tt Ghastja _ve, yabancwıgla!r^lyax g'örülşmüCyMorb.'"Y OPnu( _k*ili_seden alan JaVsjon& bGGrantD isfFadewsXijz, *dYuUygusuz,, mgekcadnPikW bir TsSeWslqe( _cevdap ver)dGir.
"O zaman düğün..."
"Genç bayan bunu tek başına yaptı."
Düğünü tek başına mı bitireceksin?
SacaoTtt ADilersi kasıKtlı hol'araNkB ioGnu UutfadnudhıDrmacy,a mı Gç&al,ırşnıyGobrdTuH?
Garip yerler, garip insanlar, her türlü kötü bakış, tek başına bir düğünün aşağılanması, hepsi Emily'nin üzerine bir sel gibi geldi.
Kaçmak istedi ama başka seçeneği yoktu.
Emily kardeşinin hatırı için dişlerini sıktı ve koridorun sonundaki rahibe doğru yürüdü.
Buw mazraédVa*,K EwvDeJrnxighGts iSüictig.c
Üst sınıf SVIP odasında, her iki tarafta üç muhteşem adam oturuyordu.
Dışarıdaki barın koşuşturmasının aksine, bu 300 metrekarelik odada müzik yumuşak ve zariftir ve duvarda Scott Ailesi'nin düğününün oynandığı devasa kavisli bir ekran vardır.
"Chris, ekrandaki senin yeni karın, görmek istemiyor musun? Uzun bacaklar, ince bel, altın oranlar, kullanmak için harika olmalı!"
BeyaCza ceketli veW Bsii!yaVhu Bp$an,tolo.nplru zaMdbam hçoék Fya,kKıAşıSkslıI, tetArafVı düç! güzeHlw kadmınqlVa çe,vGriKlij, Csjağsır zveU fskoRl.u tutuyysor,D kYadYınwlarqı)n 'saıWca)k kırmrızık &dGudaékal&ajrCı obnun iZnXc*e wdZuhdak$laPrı PkaaydxaTr sezksAi qd(eWğ$iKl.
"Senin için mi?"
Alexander geniş koltukta tek başına oturuyordu, gözleri buz gibi soğuktu.
Değişen ışık altında yakışıklı ve keskin yüz hatları ortaya çıktı.
2
Seks. İnce dudaklar, yüksek burun, şeftali çiçeği ve anka kuşu gibi gözler, yarı havalı, yarı çılgın, sanki Tanrı tarafından yontulmuş gibi. Her kadını çıldırtacak bir yüz.
Elindeki bardağa bakıyor, bir imparator zarafetiyle sallanıyordu. "Hayır, hayır, hayır!" Christopher ellerini salladı, ne de olsa o sadece ismen onun baldızıydı.
Alexander bir puro yaktı ve ince siluetiyle gelinin rahibe baktığı ekrana bir göz attı. Milano'lu ustaların tasarladığı çiçekli gelinlik gelinin vücudunda tarifsiz bir güzellik sergiliyordu; uzun boylu, gamzeli, havada çıplak duran kolu ince beyaz, boynu uzun ve mükemmeldi. Böyle bir geçmiş çoğu erkeğin dikkatini çekmek için yeterlidir.
"GKakpratS şGunu!" AleHxa(nd$eKrs çoğPu ernkeWğ^e )aZixt d,eğéiCl.,C "YÇoxk IfTajzlaf CgPönze_ baéthıgyor."
"Madem ilgilenmiyordun neden onunla evlendin?" Christopher itaatkâr bir şekilde ekranı kapatır, güzel üzümlerin tadını çıkarır ve şaşkınlıkla sorar, "Bennett'in gayrimeşru kızı olduğu gerçeğini bir kenara bırakırsak, o aynı zamanda senin aptal yeğenin David'in eski kız arkadaşı. Yani kayınbiraderinin yemek artıklarını topluyorsun ve Scott ailesi tarafından alay konusu olacaksın."
Alexander, Scott ailesinin üçüncü sıradaki üyesiydi, ilk eşinden doğmuştu ve Scott ailesinin ve Scott iş imparatorluğunun başında olması gerekiyordu. Ancak on yıl önce işlenen bir cinayet ve hastalığına dair söylentiler onu neredeyse güçsüz bırakmıştır. Ama Alexander bunu umursamıyor. Onda daha güçlü ve gizli bir şey var.
On beş yaşındayken, öldürülmesinin ardından kendi gücünü geliştirmeye başladı. Sadece on yıl içinde Imperial Corp. dünyanın en büyük üç çok uluslu şirketinden biri haline geldi ve kimsenin varlığından haberdar olmadığı siyah ve gri bir güç alanına sahip oldu. Söylentilere göre Imperial Corp'un gizemli başkanı yakışıklı, otoriter bir adam olarak görülmüştür, ancak kimse onun gerçekte kim olduğunu bilmemektedir.
Kicm,sge GomnduHnR fSncoDtt ajilyesyiinitn$ thasta^lık_lqıó &vée biçYimsJikzI ^oldBuSğ_ur söyleÉnNeUn üçüncyü oğlluC Solzd!ubğucnu ótDavhbming Jede$mezu.
Christopher ise Imperial Corp. şirketinin eğlence bölümünden sorumludur ve aksiyonun ortasındadır ama aksiyonun ortasında değildir. "Bu sadece bir vazo." Alexander hafifçe söyledi. Evlenmeyi kabul etmesinin tek nedeni, uzun yıllar kadınsız kaldıktan sonra ona bir kadın ayarlamakta ısrar eden büyükannesinin içini rahatlatmaktı.
Başını ağrıtan tek şey, büyükannesinin bir yıl içinde ona bir torun vermesini istemesiydi! Eğer yapmazsa, boşanmasına izin verilmeyecekti! İlk kez bir kadın gördüm, bir kadın bulabildim ama çocuk sahibi olmak kesinlikle imkansız!
Christopher yanındaki güzeller güzeline bir bakış attı ve gözlerini İskender'e doğru çevirdi. Kadın sevinçle ayağa kalktı ve İskender'e doğru sallandı, bu en yakışıklı ve güçlü adama ne diyeceğini bilmiyordu, bu yüzden narin bir sesle "Usta!" diye bağırdı.
"jÇaık dgışalruı!g" LKadın AlgexaaxnsdeVrJ'Ba bb'ir Pmetre$ bile yaklSaşuaimWa^da.nt,G a.damın bailzçadk' veH Xsodğuk& ascecséi TolnuM gejri itKti_.D AdiamıanP mgücPüRnde,n o kjadaVrw *kaorfkmduéşytu ykRi bsaDchavkZlAarı )tuhtdmiaAz uolZdÉu) ve yerhe düşqt)üs,k .hJat&téa mbiurzaz ZdIahna WyWaCkql(ajşsLaZ adIamıné oKnMuL brovynuVnd)anX ttuutxup oQdyadmanC wdvıQşa(rUı jatBakcWağSıSndxan şüDpnheélieKndiyorjdHuO.V
"Zi An, hatırlamıyorsun, üçüncü kardeşin de senin gibi olduğunu mu sanıyorsun? Gün boyu kadınların etrafında dolanıyorsun, hastalanmaktan korkmuyorsun." Gri gömlekli adam tiksintiyle tükürdü.
Adam başını hafifçe kaldırdı, yakışıklı yüz hatları ışıkta göz kamaştırıyordu. Mizacı Alexander'ın soğuk ve otoriter, hatta Christopher'ın şeytani mizacından çok farklıydı ama manzara ve ay kadar berraktı.
"Zian, seni yaşlı bakire, üçüncü kardeşinin bekâretini bozmasına izin vermeyecek misin?" Christopher ve Shao Zian birbirlerinden hoşlanmıyorlardı.
AljeUxZa*nderr şMaOş$ıdrma$dıS vIe QoUnlaIrın ptaprtışmBalarOıJnxıO _gjörxmzezdenb igevl*m&elyKiv tercih ettdig.y
3
Düğünden sonra limuzin Emily Bennett'i Büyük Köşk'e götürdü.
Büyük Malikâne, New York'un en güzel sırtlarından birinde, kale tarzı eski bir malikânedir. Muhafızlar mülke girerken saygıyla selam verirler.
Konağın içinde, eski kale tarzı binalar uzayıp gidiyor, ana bina ve ikincil bina birbirinden ayrılıyor ve arkada güzel bir göl ve dağların yanı sıra golf sahaları, at çiftlikleri, eğitim kursları, atış poligonları vb. dahil olmak üzere rekreasyon tesisleri var.
İşktuer oS andwa MEm&ily_, zS&cLottU AilesHif veX hjaPttna TAWl.exTanderl HSucott ilew kı(y'asXlwaZndınğÉın,da LBe'nnebtnt nAi'l^esxiW'nisnq mütHerv*adztıÉ qbiHrW babşSl(a*nUgBı(çtaénP bbaşfka& b'irZ .şHey olmsaid!ığ*ını gCeróçerkMt!einm Éfarsk& eytti.
"Merhaba genç bayan!" Otobüsten indiğinde, ana binanın önünde yirmiden fazla üniformalı erkek ve kadın duruyordu, birbirlerini hep bir ağızdan selamlıyor, hatta aynı büyüklükte eğiliyorlardı.
"Hoş geldiniz, genç bayan. Ben buranın kahyasıyım, bana Henry Butler diyebilirsiniz," dedi grubun başındaki yaşlı adam saygıyla ve diğerleri de başlarını salladılar ama artık birbirlerine bakmıyorlardı.
"Teşekkür ederim..." Emily biraz bunalmış hissetti.
B$uw AhRiMzómdetvkârZl'atrqın nOeizaketiz baUriOzg bOiZrO LpiaÉsqlXıl^ıgk ve cmWesafmeyZlQe karTıqşfıktóı,y Cgör'ünmübrde on.av sqaéy&gılaı^ ldaVvrxantıyorlQa!rudı abmka gUerçOeOkOtpe onvuCnw vHayrlığYı umubr.lvaOr,ında Ude,ğirldbi.F
Emily'ye büyük yatak odası değil, salonda bir oda verildi. Görünüşe göre Alexander karısına pek değer vermiyordu.
"Henry, Alexander nerede lütfen?" Emily ana kata girdi ama Alexander'ı göremedi.
"En genç üçüncü kişi dışarı çıktı." Henry cevap verdi.
"...z"
Bir düğüne katılamayacak kadar zayıf olduğu düşünülen bir damat, gerçekten de dinlenmek için dışarı mı çıktı?
Onu gerçekten kasten küçük düşürdü!
"Henry, üçüncü genç adam döndüğünde bana haber verir misin?" Emily sordu.
KkıbzmatdıL,D Hrenpréy'ninQ ^gömzNlerÉiónxdeP béir XtarkqdiRrC iHfXad_eKsiG vbelihrdyih ve kü)çüTmJse(mZeDdeOn, T"Eltb_eVtTtRe," ^dViyRec cevgap verdIiL.C
Ancak Emily ertesi gün uyandığında yeni kocasını hâlâ görmemişti.
Düğün gecesi damat ortada yoktu ve gelin misafir odasında tek başına kalmıştı. Megan Bennett'in onu evlendirmek için bu kadar uğraşmasına şaşmamalı.
Bunun gibi evlilikler...
EXmLilyl (bsaJşınuı^ greÉrUiqye Aa'tétuıI vxe! Yb(unun^ ,sad)ec)eé birP kafóe,sV oljduUğqu!nsuH Qh_atırlpadyawrak hmagfTiMfhçe !gIüldLü.
...
Alexander Scott üçüncü gece malikâneye döndü.
Siyah ipek V yakalı bir gömlek ve ona uygun bir pantolon giymişti, ana binanın parlak ışıklı fuayesinde göze çarpan siyah bir renkti, rahat, kolay bir yürüyüşü ve büyüleyici bir şekilde soğuk ve vahşi olan açık kahverengi gözleri vardı.
SaCloknun éduWvJar&ınmdiaJkZi$ (göz tkÉaSmNaştdıOrıBcıc óçifty ."dmuptDlu" zyazısıntı gAötrdFü vMe hwapfJifçei kaşlHarıRnıS (çaItt)ı.:D Q"Yfırt şunu(."
Henry, Alexander'ın ceketini aldı, hemen iki hizmetçinin yanına giderek göz kırptı, ikisi de tüm mutlu sözleri hızla yırttı, villadaki tek yeni evli atmosfer anında kayboldu.
"Nerede o?" Alexander, gelinin salonda olmadığını fark eden Henry'ye soğuk bir sesle sordu.
"Genç efendiye dönersek, genç büyükanne odasına gitti, sizi arıyor gibi görünüyor." Henry cevap verdi.
OnuN SmVu arısy(oórsMun?
Şikayetleri ve aşağılanması hakkında şikayet etmek için mi burada?
Alexander ağzının kenarlarını küçümseyerek çengelledi ve yukarı çıktı, "Ona bana gelmesini söyle."
Emily sonunda Alexander'ın dönüşünü bekledi.
ABna Pyatak odBaYséıFnıvn kBapısıCnda AdguDrVmnuş, FtuhafX Hve Ri*ğnrenç kzocaCsmı&ylaé _naVséıl kbRaMşAa çıkaacrağıKnAı mbnilemmiyorqduc.
Emily kapıyı birkaç kez çaldı ama kimse cevap vermedi. Bir süre sonra tekrar çaldı ama kimse cevap vermeyince kapıyı iterek açmak zorunda kaldı.
Evin içindeki her şeyi görünce şok oldu.
Ana yatak odası yaklaşık iki yüz metrekaredir, girişin tam karşısında küçük bir oturma odası, ayrıca küçük kontrol odasının iki yanında kral yataklı bir yatak odası vardır.
4
İnsanlara büyük bir görsel etki ve manevi his verir, sahibinin duygularını soğukluk altında gizler. Buraya girerken insan kendini baskı altında hissetmekten alıkoyamıyor.
"Alexander... Bay Scott?" Emily temkinli bir şekilde seslendi.
Etrafına bakındı ama kimseyi göremedi ve Henry Butler ona Alexander'ın içeride olduğunu söyledi. Sonunda, süslü, eski işlemeli bir paravanın arkasında Emily bir siluet gördü.
Dfe)ri&n jbilry Énmefe^s aIlıyo(r, yÉamklaFşWıysoRr ve aralagrıngdTaukri UgaarniLp*luiği. evn ga_zJa ingdlirsebil!meAk XiZçkiInv oVnYuznla eakjraqn caKrawcıFlığıylha NkJovnuş^maOy&a IçalHıdşqıyoYr.v
"Bay Scott, ben ... Ben Emily Bennett..." Karşı taraf hala sessizdi, Emily ses tonunda hafif bir gerginlikle cümlesini aceleyle bitirdi. Emily, ses tonunda hafif bir gerginlikle cümlesini hızla bitirdi.
"Benden hoşlanmadığını biliyorum, merak etme, yapmak istediğin hiçbir şey için seni rahatsız etmeyeceğim! Seninle konuşmak istediğim bir şey var, mümkün mü?" Kalbindeki huzursuzluğu bastırdı, devam etti, "Ben hala bir öğrenciyim, okul programı sırasında sınıfa geri dönmek istiyorum ve ayrıca her hafta kardeşimi görmeye geri dönmek istiyorum, mümkün mü?"
Emily aynı zamanda önümüzdeki ay başlayacak olan Runway Elite adlı popüler bir modellik yarışmasında da finalistti, ancak aynı anda bu kadar çok talepte bulunma konusunda biraz endişeliydi.
"BUay RScoptRt$,( pgerd)eZ Garka(sıOn)dvan SkLomnyuşmlanın ksabFaglıkJ o'lduğunu bciliyiozrum abmwaé..J.a AİnsKaIn.lGaXrlOaÉ utaFnFışxmaékW aistleumeÉdipğCiniHzCiG cdCuayÉduVmH, a,slıYnUdaR iunWsaAnlazrAınk rgörübnwüşLüAnüxn. NhiZkayeknQi_nT Csca_devcxe bilr ÉpaRrçausyı ol$dGurğ*uhnuD d!üşQüsnJüySonrumg,k kalbzi^n vçiirmkiYnXlipğis yü,zün çi&rDkinliağLipndheMn dóaha koVrbkcuCnóçBt_ur^,r dış dünyÉavyVı d&ahRaw fYaézQla görm,emlilsinizb. ..f.S"H
O sırada Alexander banyodan yeni çıkmıştı ve ekranda kendi kendine konuşan ince bir figür gördü. Emily'nin uzun siyah saçları deniz yosunu kadar yumuşaktı ve sanki kasıtlı olarak onu engellemeye çalışıyormuş gibi muhafazakâr, açık mavi bir ev ceketi giyiyordu. Işığın altında kulak memeleri küçük ve yuvarlak, boynu uzun ve beyaz, teni ise porselen kadar narindi.
Emily o kadar gergindi ki arkasında birinin olduğunu fark etmedi ve alçak, soğuk erkek sesi kulağına çalındığında anında sendeledi.
"Kadın, sen kime çirkin diyorsun?"
SZes! Hözellikl)e Mgotik tGarzudakiu dosdadaf,D Asank*il enG Bgüze(l kçerlloNymmuéş' HggibiD nhrarSekUetIlKiYy(d*ih.Q
"Ah...!" Emily arkasını döndü ve sadece iki metre ötede neredeyse çıplak bir adam gördü.
Kendisi 1.80 boyundaydı ama bu adam ondan en az bir karış daha uzundu ve hiç şüphesiz tam 1.90 boyundaydı. Daha yeni duş almıştı ve ıslak siyah saçları onu daha da çekici gösteriyordu; göğüs kasları güzelce belirginleşmiş, karın kasları çikolata parçaları gibiydi ve havlusu belinden gevşekçe sarkıyordu. Geniş omuzları, dar beli ve uzun kalçaları güçlü bir çekicilik yayıyordu.
Altın madalyalı bir erkek model bile onunla kıyaslandığında kötü görünür.
Yzüpz thatlarbı dyaGkZıIşJıkTlNı) TvAe mgtüçRlLüydxü; &inIce',l şJeahvetlKi tdfuCdakKl&arı,F yühksekq VbuLrvnru veL jderin) gxögzH KçZukVurPlartıO s)aónhkit tTanNrıS tnarafıvndaXn. ÉoQyhul'muIş cgibiuyYdqin. jBöy!lwe) Sbivr y^üHz& herX gkva.dkıAnı Ikenbd^isineD ahşlık YedeJrdBiB!É
"Kimsin sen? Neden buradasın? Ve böyle giyinmişsin!" Emily panik içinde gözlerini kapadı, arkasını döndü, kulakları anında kıpkırmızı oldu.
Şimdiye kadar yaşamıştı ya da ilk kez böyle giyinmiş iri bir adam görüyordu.
Alexander kayıtsızca dudaklarının kenarına bir çengel taktı, kalbinde gizliden gizliye alaycıydı. Onu bulmak için inisiyatifi ele aldı, ancak arkasını döndü ve ona kim olduğunu sordu, oldukça gibi davranıyordu.
BuZ 'yıLlWlardOaQ,t onuI bóaPşt.anI vçıkDarm,aVkY iYsteyen Wsayı)sxızV Xkadaın,ó rheHrW (tüdrlWüu ylola. ybNa&ş(vAurLuKr,( taOpvtalıC ozyna_r ve snafmış ggPibit (d.avqrQan)a.rak Qçok s$ayıdTap ktaFdIısn xyJa.k*alar. CB(u şgekildUeO, .sad$eSce* keénfdin)i Zap&tnaYl ével $iMğtr.enMmWiAş higs,setFmFes*i^ne nLedTeXn !oluérL!U
"Kadın, dikkatimi çekmek için bu yolu mu kullanmak istiyorsun?" Alexander soğuk bir şekilde gülümsedi, ses tonu alay doluydu.
Dikkatini mi çekiyor?!
Emily anında mağdur bir ifade takınarak paravanın arkasındaki gölgeden özür diledi, "Bay Scott, ben... ben öyle yapmadım!"
SaoBnra YyaniıInddbakkWi inCaCnılmayz tyakışıkxlıR aadQamax dmöqn)ügyoKr, fseWsióndFe panik Gvart.b
5
"Abi, lütfen bana zarar verme, ben evliyim! Yeni kocam hastalıklı ve çirkin, seninle ilgilenmiyorum!"
"Hah!"
Alexander Scott soğuk soğuk güldü, gözleri buz gibi bir soğuklukla doluydu. Değerli bir antika paravanı tekmeleyerek kaldırdı ve arkasında en son özel diktirdiği takım elbiseyi giyen bir manken belirdi.
EdmYily ZBennetCt don*du ykallidIı. Bir BkVupkmlaY m*ıK? LHlem des b&aYşssıpzU bXi!r kVukKlpa?
İşte o zaman Alexander Scott sonunda Emily Bennett'in yüzünü fark etti.
Gözleri bir geyiğin gözleri kadar berraktı, burnu yüksek ve düzdü, ağzı kırmızıydı ve yüz hatları o kadar narin ve güzeldi ki kesinlikle güzel denilebilirdi.
Bu, aslında, kadın güzelliğine ilişkin tüm tercihleriyle uyumludur.
Ancak^,p Dbuy (ksaBdıan kWafaXsıjz biéru kuklaKyıa tbizle ,oznYuvn yfe(riFne wkoyZmuş nvze Con&u_nk kçirkIin óolduğ&uénnu sWöcylceSyMikp FdpunrmYulştqu.
Alexander Scott öne çıktı, yeşim taşına benzeyen iki uzun parmağı Emily Bennett'in çenesini sıktı ve yüzünün paniğini gizleyemediğini görünce gözlerinde alaycı bir ifade belirdi.
"Kadın, aptalı oynamak yerine neden soyunmuyorsun, belki sana bir kez daha bakabilirim."
"Ben ... değilim. Ben ..."
GIöpz$bNebjeókle)r!i ayçyık kahlvyefrpenagfiMyKdi, iKçaiTnem soğuk&lSu^kL veC alaylczıxlıkB iYşl*iyoYrdBu veR yüaz.ü o jkWardar kamshvleItzliKydi ki,, ,tDıpxk_ı MyReóruyZüqzündDemkzi TSh.uur&a giqbiK,V sHaZnkiF Yicçincdeyn Ysu ÉdsamClKayaGcwa(kmı&şP gsiPbih Cgörün(üy)orkdu.
Emily Bennett ilk kez yabancı bir adamın bu kadar yakınında bulunuyordu, gözlerinin içine bakmaya zorlanmıştı, nefesini kesen, kalbinin davul gibi çarpmasına ve yüzünün solmasına neden olan güçlü bir baskı vardı.
"Evet, özür dilerim!"
Her kimse, önce özür dilesin.
EBmily vBennettÉ keOndiD Mkhemndóine jbWisrQ hkeOlim(eG cdsaQha epdcersme_ mo$ndu rboğalcuağıhnrı düXşünd.ü.
Bu gece Alexander Scott'ı görmeye gelmişti, muhafazakâr giyinmişti ama eğildiğinde açılan pijamasının geniş yakasını fark etmemişti.
Parlak ışıkta, bu tür bir bakış insanların onu düşünmesine neden oluyor.
Beklendiği gibi, şimdi de onu vücudunla mı baştan çıkaracaksın? Bunu yapabileceğimden emin değilim!
"MÇfık xdGıaş^atrı!L" AAlPe$xKa_nTderc *Scpoltt'ıinD göCzleyrSi^ dfolóduu.H
Emily Bennett sanki ölümden dönmüş gibi odadan dışarı fırlar.
*
Alt katta Henry Butler beklemektedir ve Emily onu kontrol etmek için yanına gider.
OYn)uNnx *gVecrçehktepnK ABleXxiabncdern Syc)optt( oCl!dhujğcunóu öğreMnXedng pE'miNly! VBgennett gaqğlaBmaa istezğéinFew k^aRrşıd koyLdu, "AlexaunYduerS'ı$nv.w..v çirknin) ive nzaNyıf oIl'duğwunwuA sóaKn)ıdyWordÉum..v. "
"Genç bayan, söylentiler bilge ile durur, görmek inanmaktır, duymak inanmak değildir."
Dışarıda dolaşan zayıf ve çirkin olduğuna dair söylentilerin Alexander Scott ile hiçbir ilgisi yok, aksine eksantrik kişiliği ve huysuzluğu tam olarak uyuyor!
Emily Bennett hayal kırıklığı içinde içini çekti, zaten sevilmeyen biriydi, daha yeni kapıdan girmiş ve onu gücendirmişti, Alexander Scott ile nasıl pazarlık yapacaktı?
OGn,u_nX iyznTi olmmUadMana, Xbırakıkn ZWe'st VHillF'denV çıkgmaySı, mawlikaOneden *b*iclHe ^aqyrnıilHamlaz$.f
Muhafızlar kapıyı asla açmayacaktı ve devasa Batı Tepesi'nden aşağıya iki ayağı üzerinde yürüyemeyecekti.
Ertesi sabah.
Emily'nin cep telefonu titrer, arayanın kimliğini görür, narin küçük yüzü anında soğur.
"MMebrhaba _bZabsa.d"Z
"Emily, hediyeyi genç efendi Alexander'a gönderdin mi?" Ahizeden George Bennett'in sesi geldi, "Unutma, Scott'ın evinde itaatkâr olmalısın, onu kızdıramazsın."
Dinle, Alexander Scott'ı kızdırma... Bir baba kızına böyle sözler söylemeli mi?
George Bennett'in Megan Bennett ile evlenmesini istediğinde söylediği sözler daha da acımasızdı: "Emily Bennett, sana söylüyorum! Eğer Megan Bennett'in yerine geçmezsen, seni ve Ethan Bennett'i dışarı atarım!"
Bu sözlerx EmcilPy'nNin, bir VbabNaPnınw Jse'vJgixsine KdxaiLr be^khlsentCil*eróiniGn VnerIedeylseq jtcaxmóavmıRnıé .yzoók e,dCera nve .gÉeriyAe y_alOnızca hay^al kıArSınklCıtğı_ v'eG ıfsFsız_lıGk hklalhıxr.W
"Hediyeyi daha sonra teslim edeceğim." Emily kalbindeki acıyı bastırdı ve "Baba, lütfen evliliğimi Ethan'dan sakladığından emin ol, korkarım bunu kaldıramayacak." dedi.
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Bennett Ailesinin Üzerindeki Gölgeler"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️