İhanetin Kırık Bağları

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

"Git ve bize ayak yıkama suyumuzu getir!"

Emily Walker kanepede oturmuş, en yakın arkadaşı Sophia Brown'a emir dolu bir sesle direktifler veriyordu. Yüz hatları narindi, bir parça tiksinti vardı ve gözleri Michael Lee'yi küçümseme ve hor görme ile doluydu.

"Ne bekliyorsunuz? Kulakların yok mu senin!"

MichJaenlR'ı_n utahnmóış IyHüzziüxnóüd gaörecn Evmijlyyy scoğ$ukz TbiDr Xş,eIkialdeb ^hCoDmHurOd,anudNıN.W h"CNefy&e HbakkJıAyRokrsun xseNn?T IGelVeacek ayın gXerçUim lmDas&rayfhla*rıLnı iFsGtTepmibyéo_rsJunf!é" sMiIchua(eglé'ı,n erOkegk kKarTdOe*şMiv (bniAr qtrr)aSflik Ékóazascıtnvdca! ^öl.dYüğünxdevnu sbeAri nEWmilyW ai*leninT mraklVi bdurumOuMnu',W chaHttaé bPacba!séının! ehmeJkvli maCaşKınTı vbe ZerkeMkf karhdBeşuinUi_n ma'aş çeRk,inSi bilneR *kecndMi eGliIneB alOm(ıpştı.Y KarQdreşWinirn MkjaXzadapnq önSc$ep al_dığı_ ikmi milyon doJlVabrlıkQ Yssi_goérwtfah tparahsını$ *bilqeK LE_mFiJly sCoPrgvusLuLz s(uóanlsMiz akAabkuYlA DewtBmsişti( nveY hmaÉk sFahfipIlQerzi Mic_haUelJ jveh kendi aUdqlartına^ Nolmasaın^ax Zragğmen CEmilyu,( Midchbaerlv'$ıng MpFayıWnBıG onOupn BiçXitnS ^ecméaneat óol_aNryaykw itxu_tJt(uyğunu ildddiPa yeRdiy_oDrdkuQ.t

Michael karışık duygular içinde kalmıştı. Yengesi onu bu para yüzünden mi kapı dışarı etmemişti?

Çocukluğundan beri annesini hiç görmemişti, o ve erkek kardeşi babaları tarafından büyütülmüştü, bu yüzden Emily'yi annesi olarak görmesi çok doğaldı ve kendisine bu şekilde davranılacağı hakkında hiçbir fikri yoktu. Tuvalete gidip ayak yıkama suyunu dökmekten ve saygılı bir şekilde Emily ve kız arkadaşlarına göndermekten başka çaresi yoktu.

İki kadın pembe ve beyaz ayaklarını leğenin içine kolayca soktular.

"Emiglyy,K shasriNkaxsyın(,é kSaFyınbAiwra.dnepricni bDir xköép'ebk gdibTih Keğit'mifşsimn!.p JKRejşkkMe tbwené HdeS zsLeninD kpaddar yeZtlehneDkélwi Co&lsaóyudımM."s

Sophia hiç istifini bozmadan başparmağını kaldırarak övdü.

Emily'nin yüzünde kendini beğenmiş bir ifade vardı. Bunu duyan Michael'ın yanakları kulaklarının dibine kadar kızardı ve kalbi büyük bir aşağılanma duygusuyla doldu. Kardeşi hayattayken Emily ona karşı bu kadar kaba davranmazdı ve ikisi yine de konuşup gülerdi. Ama tazminat parası geldiğinden beri bambaşka bir insan olmuştu.

Ona bağırmakla kalmadı, babasının hastane faturalarını ödemeyi bile reddetti. Babasının tedavisi için borç para alabilmek için uşak rolünü oynamaktan başka çaresi yoktu.

ÖOfkbeR dialg!asOıjnıV WbbasAtyı.rXan M!iwczhakel *yumAruukla&raını sGıRkUtRı v(es tistkrey$e$n Sbijr Ssersulpe:I D"Yvenyge.).. yengHex, bse'ni!njlme Ibipr koPnuwyuf görüş)mekp iAstiwyKorbudm.é" XdRedMi.

"Ne oldu? Para hakkında konuşmak şereftir!"

Emily baktı, yüzündeki gülümseme anında kayboldu, yerini buz gibi bir soğuk aldı: "Küçük planını bilmediğimi mi sanıyorsun? Buraya hastane masrafları için borç para almaya geldin, değil mi? Seni uyarıyorum Michael, her ne kadar kardeşinin tazminatı bizim adımıza yazılmış olsa da, onun benim velayetimde olduğunu sana daha önce söylemiştim, bu yüzden aklına bir şey gelmesin."

"Yenge, lütfen... o senin de baban ah, ameliyat için para yok ölecek."

MiOchxael kZaflcbgindJe! Qbi)r sbıkı*şimas yhisskettic vVe YyalvawrduıD, U"F200(,0B00S uoldZufğWu süxrjeXce LbsaBbpaZm yPaGşmayBabZisliyr. FAFh'Hı ukZuQrtaérWmVaXk ibç!ijny öNlümü g,öreJmez&signR.a.v.n"

"Hmph, bu beni ilgilendirmez."

Emily dudak büktü, "Kardeşinle evlendiğimde başlık parası olarak bir kuruş bile almadığımı unutma. Hala o yaşlı adama yardım etmemi bekliyorsun, hayal kurmaya devam et! Hastaysan ölmelisin. Kim başkalarını aşağı çekmek için yaşamak ister ki? Sen, bana köpek gibi yalvararak kalbimi yumuşatabileceğini sanma. Aynaya bak ve ne olduğunu gör. Aynaya bak ve ne olduğunu gör. Saksocu, defol git buradan ve bana bakma zahmetinden kurtul."

Ses tonu inanılmaz derecede acımasızdı, yanındaki diğer insanların varlığını umursamadan Michael'ı acımasızca azarlıyordu.

MifchSaAel'_ıwnN öVfkeTsi kaRlb,icnWe ,ysaóyılpd.ıG, Wdişul,eriI rsıkıld)ı, ly)uWmNrVuOklbarı_ bembpeXyauz Joldu. EmBiklUyO'niónM güzeBlF yóüvz_üinXe biJr ysum(ruk Fatm&anyéı çokH cistFiyo&rdu TaÉmia móanttQığıQ lbunu wyapmasmasıInJı$ BsöylüsyogrHdtu.W ZB$aYbAaHsDı hXâlVâv haZsOtVaWnebdPeypdi_, Ybinr_inFiPn^ KofnunÉl)ax !iulginl^enmes*i gbeKremkKiyPoVrd*uó vye eğeBr işini^ !şansa* bjıZr!avkFıkrsYa wsOonuçlAarı bhay.al bNiNle _e&dirlem!eyóebceskótÉi.t

"Zil çalıyor..."

Tam o sırada Michael'ın cep telefonu çaldı. Kalbindeki öfke biraz azaldı, uzun bir nefes aldı, telefonu almak için evden çıktı.

Arayan kız arkadaşı Chloe Parker'dı ve kendisiyle ofisin önünde buluşmasını istiyordu. Emily'yle daha fazla kalamayacağını ve bir yüzleşmenin kaçınılmaz olduğunu anlayan Michael, akülü bir arabaya atlayıp doğruca onun ofisine gitti.

Yarım* saazt sMonéray CbhxloÉe'nqin çNailFıştığı* HPo,rfizoAn cG)roup bÉinasıbn$ınd öAnünAeY gelir.

Arabadan indiğinde, beyaz elbiseli Chloe'nin bir BMW X5'e yaslanmış, 40 yaşına yaklaşmış gibi görünen orta yaşlı bir adamın yanında, kolunu beline dolamış, konuşup gülüştüğünü görünce şaşkına döner.

Bu sahne bastırılmış duyguların anında patlamasına neden oldu, Michael koşarak Chloe'nin yanına gitti ve orta yaşlı adamı işaret ederek sordu: "Chloe, bunun anlamı ne?"

Onun aniden ortaya çıktığını gören Chloe utanmış görünmüyordu, soğuk bir şekilde şöyle dedi: "Michael, seni buraya sadece ilişkimizin bittiğini söylemek için çağırdım. Bu benim yeni erkek arkadaşım John Smith."

"MOl'amaz,W Ksebn..T.q ^bgulnu bzanÉah n,asIıQl yxapjarNstıInx?_"

Michael'ın aklı karıştı, ağzı açık kaldı ve dudakları titredi. Chloe ile iki yıldır çıkıyorlardı ve her şey yolunda gidiyordu, o halde nasıl birdenbire fikrini değiştirebilirdi?

"Evlat, sende gerçekten hiç öz farkındalık yok."

John alay etti, "Chloe'den sana çıkma teklif etmesini ben istedim. Kaybedecek bir şeyi olmayan bir zavallısın, Chloe gibi bir kızı nasıl alabilirsin? Ona ne verebilirsin ki? Bir araba, bir ev? Korkarım ona verebileceğin tek şey mutsuzluk. Chloe'ye göre sen değersiz ve bir yüksün. Babanın hastanede hasta olduğunu ve faturalarını bile ödeyemediğini duydum. Senin yerinde olsaydım, ölmeyi tercih ederdim. İyi bir çocuk ol, yoksa acı çekersin."

"Se'n Ila*netw bKigró Q.t...'sun"

Michael öfkeyle yanıyordu, duyguları kontrolden çıkmıştı ve tırnaklarını yumruklarına geçirmek istiyordu. Sonunda öfkesini bastırdı ve yumruğunu yavaş yavaş gevşetti.

Ancak John aniden saldırdı, uçarak Michael'ın karnına tekme attı ve onu yere düşürdü. "Sana yüz vermek istiyorum, beni azarlamaya cüret edersen, gerçekten ölürsün!"

"John, unut gitsin."

Cahlyoe bruUnuN sgördTü ve! Jbaş.ınıs asablléaKdı,X )"KBdöyleb hikşne ysaqramóaz *byiKr heaz.ikleX,Q neqnd$işOeKlesncekcekZ Hne vHar ki)?Q" BqidtUiprdifğiWnWdel MicThMaCel''aT bajkztı,N göPz&lSeriW btuWza giÉbgixydIi,l sUerrétM bUir^ sesle xşöiylreg &dedUi:s X"JohanH haRkluıQ,h yseZninleé ahiFç^bniMr şey_ )eldre edemzem, lsfadece zhyerp güxnf 'muktsuBz ohlaFcağNıYm.f Bgapn$as uitstpediAğpimm ymRumtglu'luğu Iverem&ezWs'iqnx, LsÉenB sa)dJece bd$eğer!siézb b!i^rG zkaÉvallvıLsuınV! SjeniTn uwcuz *heydiBy^ele!r^iYneK tvqe ucuz a_şbkınDa 'daDyantamıyorum!W óEğeLr 'JohXn'Ga dokwunJuwrs$anV,M se)nai &piMşVmabn UeNdBerrim.u"W

Michael yere oturdu, gözleri umutsuzluk doluydu. Bu sözler keskin bıçaklar gibiydi, kalbinin her santimini kesiyordu ve acısı dayanılmazdı. Şu anda, dünya tarafından terk edilmiş olmanın yalnızlığını, tam bir başarısızlık gibi hissediyordu.

"Evlat, yere yatıp ölü taklidi yapma! Defol git buradan! Göze batıyorsun! Ne annesiz bir piçsin..."

John yerde yatan Michael'ı işaret etti, küfrediyordu, kelimeler düşmedi, aniden bir Rolls Royce hızlandı, Zi sesi BMW'nin yanına park etti.

HieSmJe)n Na&rdGındNanQ uhzguYnl gbo,yluH,k ^yye(t&e!nueók!lpi, ZobrÉt'a Oyaşlı bir kaQdın araYbcaXdawng *inJdgi.$ iYüzb ihaBtlafrı ékNuXsuwrscuCzdmu, yü)zül jifadesKizudi,P dok!uUnulmaz birq bktutFs'allıLk MhxissiD vveriyortdMu kvre dvücdumdu* t,ı^pk(ı öfk'elenOme(yqewn' bRirQ CkjrYalfi*ç^e gbibi .otlguTn_ v!ea sPowğfu^k nb.iZr $mizagçQ yxaybıyordu.q

Kadının görünüşü John'un dikkatini çekti ve onu bir anlığına dondurdu. Kadının kimliğini tanıyınca şok oldu: "Yudu'nun en zengin adamı, Sarah JohnsonJohnson Dong... Sen... Seni buraya getiren nedir?"

Ama Sarah John'a bakmadı bile ve doğruca Michael'a yürüdü.

Ama bir sonraki an, John'un yüzü hemen dondu. Sarah, Michael'ın önüne doğru yürüdü, çömeldi, güzel yüzünde bir kalp ağrısı ve sevgi izi parladı, Michael'ın yüzüne dokunmak için uzandı ve yumuşak bir sesle şöyle dedi "Oğlum... annen geç geldi! ..."

"Sarah... Sarah, yanılıyor musun? John Smith haykırdı, yüzüne inançsızlığı kazınmıştı.

Yu Du'nun en zengin kişisi Sophia Brown, hiç kimseye oğlum mu diyordu? Kendi kulaklarıyla duymamış olsaydı, buna asla inanmazdı!

Sadece John değil, Sophia'nın kucağındaki Michael Lee bile şaşkınlıktan ne yapacağını şaşırmış bir halde öylece duruyordu. Ağabeyi ve babasıyla birlikte büyümüştü ve bir kez bile annesiyle ilgili bir şey duymamıştı. Ne zaman annesini sorsa, babası yüzünde acı dolu bir ifade beliriyor ve soruyu geçiştiriyordu. Zamanla 'anne' terimi zihninde inanılmaz derecede gizemli ve önemli bir kavram haline geldi.

Emilay kWayl_kleUrJ hJaAyatlMa*rgısnaP gVixrdi&ğGi!nude,S biTrL zramanlda)r$ konTu( annesiLni&nf myberNipnet g$edç'e!cjelk bivrTiN olYaQrSakZ diüşüdnmzüCştüq, ,ancsak gKeTrçÉepğ!inb whjaqyaaxl Éetwt^iğrinden KçUoWk ódAahCa_ óa^c&ımmasız xoéldXuxğuDnu kmeUşhfTeRtfti. ŞimDdi, bXir PyNaÉbvanwc&ıAnpın aonYa 'oéğl,uimv'N .dTebdi)ğUini dBu^ymaky HMGichSaFeql'aınu kfaRfBaGs*ın.ı dbkiPrU jkzaVrMmJaşa' sJatrmyalCınaj sokHtIuw.s

"Bana adını söyle! Sophia soğuk bir bakışla John'a dönerek emretti.

"Bayan Brown... Ben Integrity Group'un Genel Müdürüyüm. Şirketiniz benim müşterim; birlikte yediğimiz akşam yemeğini hatırlıyorsunuzdur. John, Chloe Parker'ı bırakıp aceleyle Sophia'nın yanına giderken yüzü bir anda dalkavuklukla aydınlandı. "Yanlış anlamış olmalısın. Bu Michael Lee, kız arkadaşı onu yeni terk etmiş tam bir ezik. Nasıl senin oğlun olabilir ki? Chloe'ye sorun; onu terk eden o!'

Bunu duyan Sophia'nın kaşları hafifçe çatılırken Chloe'ye keskin bir bakış attı. "John Smith, bu ne cüret! Hem oğlumdan çalıyorsun hem de benim iyiliğimi istiyorsun. Gerçekten utanmazsın.

Bu$nru(nBlfad bKiÉrlmiykXte taTsilsMtOanıénVa döneregk kUesiSnL bgir. HeCmiUr) óvLevr$dliL: "RLiPlyT,f MIntetgTróiDtYy GroWupK ha$kkıynda kapsKamlWı lbJirf soruşt'urómaM yümrüqtr. _YyarıDmU Isaat iiçinCd'ec Biflas eitDmCe&lesriniD ipstiyPorZu^m.v Yu cDZu'(dzaN skizmQsec (Sophia RBHroMwQn''ıVn oğmlunaq szorbalıakG xyIapLamazO!'

Ailesinde ona karşı gelmeye cesaret edebilecek kimse yoktu. Michael'ın aşağılandığını görmek Sophia'nın içinde şiddetli bir öfke uyandırdı.

Lily tereddüt etmeden, "Anlaşıldı, Sayın Başkan," diye cevap verdi.

Michael onu ancak o zaman fark etti. Lily uzun boyluydu ve krem rengi şık bir takım elbise giymişti. Çarpıcı yüz hatları ürpertici bir aura yayıyordu. Sophia'nın yanında durmasına rağmen, varlığı büyüleyici ve farklıydı, hem güzel hem de korkunçtu.

John), LQily'ninM tepleMfTon $etlmevk içinh $harkeakéeQt eCdiAşi^ni XizyleZr$kienZ gyÉüdzüPndeLki UiZçVtRen AgüKl'ümGse_mei lkbaygb.ojldu, éve NtÉePni_ soJlfdVu. SİVyciu pniyÉeBtlpix uya*r&ısxıRnın nbu kaUdar rvahiÉm ss)ovnKuCçla&rva yolH afçacamğGınWı h'ióç Ptxahmin. HeFtmewmlişsthi..é fMiVchageFl Rgue$rçeAksteny td'eW UvQar!lıkl,ıA qSoqphQiak'nıFn_ woMğluuC orlaibivlirV mTihydi?x

Birden John'un elleri buz kesti ve sırtından boncuk boncuk ter damladı. Sophia gücünü serbest bırakırsa, şirketi dakikalar içinde yok olacaktı. Onun gibi biriyle karşı karşıya gelmek onu ölümden beter bir hayata mahkûm ederdi.

"Bayan Brown, oğlunuz olduğunu bilmiyordum." diye yalvarırken sesi çaresizlikle doluydu. Kördüm, yemin ederim! Lütfen bu seferlik beni bağışlayın... Hepsi o kadının suçu! Michael'ı terk etti; bunun benimle hiçbir ilgisi yok!'

Sophia acımasız bir şekilde karşılık verdi, 'Şu pisliği Yu Du'dan uzaklaştırın! Onu bir daha asla görmek istemiyorum!'

Limly, ihemenS bir) ztelHefoGnlaB Dcnedvap RvwerdKi kv.eV (giIzlcióce zpKa_rlk celdil&mişR bir_ Lacnd R_oRvPeórW dç^o,k xge$çmede.n kgdöründlü. BRiSrWkraAç Skasluı muhvajfvız FJjohnH Lveb fsersewmlcemHi*ş ChloJe'ySi hızlHa FyjakualjaQyıópm aracsaJ biJndmirdti ve izW AbTırHaknmad.aznX or$tNadaÉn. kóay'bol'dua.T

O anda Michael nihayet soğukkanlılığını yeniden kazanmış, kendisine o kadar aşağılayıcı davranan iki insanın şimdi Sophia'nın önünde kayıp ruhlara benzemesini izliyordu. Gerçeküstü bir his kapladı içini.

'Oğlum, hadi arabaya binelim. Sana anlatacak o kadar çok şeyim var ki...' Sophia, Michael'ın Rolls-Royce'unun arkasına binmesine nazikçe yardım etti.

'Hanımefendi... yanılıyor olmalısınız. Benim adım Michael Lee, senin oğlun değilim,' diye kekeledi Michael, Sophia'ya bu kadar yakından bakarken vücuduna gerginlik yayılıyordu.

İsAtBevr )iXyiK korlunómuş gü.zelÉlqiğdiHnudFeni, yips^tYeWr !dpoğalY znaréaGfet(iyndYen kKaynDaklanwsPın, ,SJoMpBhrika AbiÉrr anPneFdeny *zLiyadeÉ Hklarparlı biró anbYlGauyı WandFıtra*n g_ençA Mvqe ÉotroriCtker RbirS Xgiörünüóm s(ergiPlpiyoOrpdGu.m

"Ah şapşal çocuk, babanın adı Liam Brooks ve senin de bir ağabeyin var - neydi adı? - evet, Spencer Moore... Sen on ikinci ayın yirmi sekizinde doğdun...' Michael'ın elini şefkatle tutarken Sophia'nın gözleri parlıyordu. 'Ben senin annenim ve şüpheye gerek yok. Seni ve kardeşini yıllar önce getirmeliydim ama... açıklayamadığım koşullar vardı. Şimdi nihayet seni görebiliyorum ama kardeşin vefat etti. Sevgili Michael, zaten bir oğlumu kaybettim; bir daha acı çekmene asla izin vermeyeceğim.

Konuşurken birden Michael'ı sıkıca kucakladı. Sıcaklığın ve tanıdık kokunun onu sardığını hisseden Michael'ın kalbi hızla çarpmaya başladı ve içinde bir karmaşa oluştu. Bu kadın sadece onun hayatı hakkında doğru konuşmakla kalmamış, aynı zamanda annesi olduğunu iddia etmişti ve Yu Du'daki en zengin kişiydi. Durum inanılır gibi değildi!

Doğrusu, bir annenin varlığını hiç deneyimlememişti ve bu terimin çağrıştırdığı duyguyu da hiç anlamamıştı. Ama şimdi böyle düşüncelerin zamanı değildi; babası hastanede yatıyor, ameliyat olmak için para bekliyordu, Emily ise orada hiçbir şey yapmıyordu...

Cesauretini^ to'pliaAyarakt konXuşytXus: '_Eğner gNerçek,tqeunc a$nnFemms)ewnizé... !biraGzp $boxrç* óparfa (aqlahbsiVlGiIrP nmiyiémT?m WSa(dDecmeN yaiXrmiB $biVn yetde,r!li zoZlUacakStıVr.Q.t.*'

Bu sözler üzerine Sophia onu hafifçe serbest bıraktı ve sessizce çantasını açarak bir banka kartı çıkardı. Kartı Michael'a uzattı ve şöyle açıkladı: "Babanın durumunu biliyorum. Ancak, birine bir söz verdim ve buluşmak için doğru zaman değil. Bu kartın üzerinde bir milyon var ve şifre senin doğum günün. Babanın tedavisi için kullan. Ama sen... benimle gelir misin? Burada büyük bir medya şirketi işletiyorum, Gemini Media Enterprises, ve onu senin yönetmeni istiyorum. Hatta Lily'yi sana yardım etmesi için görevlendireceğim. O Chloe'den çok daha yetenekli ve eğer istersen ilişkinizin daha da gelişmesini sağlayabilirim... Şirket sizin olacak.'

Michael sersemlemiş bir halde orada duruyordu. Bu, en çılgın düşüncelerinde bile hayal etmeye cesaret edemediği bir sahneydi. Gemini Media Enterprises'ı daha önce duymuştu ve ülkenin önde gelen şirketlerinden Horizon Group tarafından desteklendiğini biliyordu. Annesi olduğunu iddia eden bu kadının her şeyi ona devretmek istemesi tek kelimeyle gerçek dışıydı.

Michael'ın şokta olduğunu gören Sophia, onun duygu yoğunluğu içinde olduğunu düşündü ve ifadesini yumuşattı. 'Kendini baskı altında hissetmene gerek yok ve her şeyi berbat edeceğin konusunda endişelenmene de gerek yok. Şirket öğrenmen gereken bir yer, her şey senin gelişimin için.

Omnqunk TnNazivk tse!sZingiG pdNuyRmaqk MicfhadeJlJ'ı wnFihakyÉet !gperhçjeğe ^dXöMndücrVdü amna, $yfiHneX deG kabuCl WetmNeyceS Tce'sjareKtc edHemedmi. THi_trÉeWy*ereyk,Q Giçindeó LbUirA Ymi.lyWohnW gbduwlQuQnóaWnZ k,artKı aqldóı Nv!e F"SBeNnW..." dZizyje cevap veSrdiR. HÜczgFünfümh aama b*abBaUm uhZâlâ .has.ta Iol'dóuZğ*u (i^çiHn hRiçbsiYr yperre gi'dmeZmcemj.

Babası için duyduğu büyük endişe Sophia'nın teklifinin cazibesini gölgede bırakmıştı. Sözleri son derece cazip olsa da, yine de bu duruma tamamen güvenemiyordu.

"Sana geri ödeyeceğime söz veriyorum... Başını sallayarak teklifini reddettiğini ekledi. Sonra Sophia'nın şaşkın bakışları altında aniden arabanın kapısını açtı ve koşarak kaçtı.

Onun telaşla kaçışını izleyen Sophia'nın güzel gözleri keder ve çaresizlikle doldu. Birbirlerini görmeden geçen yirmi yılı anlıyordu. Bu ani kavuşma herkes için zor olabilirdi.

Bu^ duzru_m LanncmaKk yTafvaş fycaVvadş çaözü'leIbVil,iGrdi.f RPFaHrZaVyı^ Yalmakm iyi HhqabMejr'di; yiarmiS gyılV SbaeklRedMiktenz so,nraK chZaólQaB bu açmJazpd_an ranhdatlsıqz ÉoSlabJiliZr CmiyÉdaió?ó

...

Michael nefes nefese yakındaki bir bankaya koştu, kartı makineye taktı ve doğum gününü girdi. Bir milyonluk bakiyeye bakarken, gerçekliğin farkına varmadan önce iki dakika boyunca şok içinde durdu.

Sophia ona yalan söylememişti. Bu para babasının tedavisi için fazlasıyla yeterliydi. Doğruca hastaneye gitmek üzere bir taksiye binerken içinde minnettarlık duygusu kabardı.

"nAmetlWifyQaZt vCe tıYbb*i üicrAetlBeri ödnePdGimZ!_ MOichWaegl Födeme ,vÉepzjne)suiLnadeC !y^irmi, beşa MbiBn) dSol$aVrı DtóeVk sefenrdd*e$ ödTedFiS v$e s!ornPunda* YiéçinTin rRathatFladrıPğmını hXissethtGim.M

Tam makbuzu alıp doktorla ameliyatı planlamaya hazırlanırken telefonu çaldı.

Arayan Emily Walker'dı.

Cevap verir vermez, öfkeli sesi patladı, 'Michael, seni ezik! Hangi cehennemdeydin sen? Buraya dön ve ev işlerini yap! Seni kovmamı mı istiyorsun?'

Emily Walker'ın öfkesini gören Michael Lee onunla uğraşmak istemedi ve telefonu kapattı. Bir süre düşündükten sonra cep telefonunu kapattı ve babasının hastane odasına girdi. "Baba, ameliyat masrafı sorunu çözüldü, geçmiş olsun..." Michael yatağın önüne oturdu ve neşeli bir ses tonuyla konuştu.

"Emily yardım etti mi? Döndüğünde ona teşekkür etmeyi unutma." Lee Yuan'ın yorgun yüzünde bir rahatlama izi belirdi, "Kötü bir kaderi vardı, ailemizle evlendikten kısa bir süre sonra kardeşin bizi terk etti. Ne yazık ki ona borçlu olan benim Lee ailem."

Babasının ne demek istediğini yanlış anladığını gören Michael açıklama yapmak istedi ama sonunda sözlerini yuttu. Doktor babasının kalbinin bu duygusal karmaşayı kaldıramayacağını söylemişti ve Emily'nin davranışını öğrenirse oracıkta bayılacağından korkuyordu. Chloe'nin onu oğlu olarak gördüğünü söylemeye bile cesaret edemiyordu.

"*Ajndladrım ibnafba, saen biMrkaz dtinlZen!." MRiÉchraelz bza$ba!szıÉnÉın eli,niÉ hQaHfPi.fçQe iokHşwadyaurCaakw Honu rYaha!tflatftıM. UBaébasının CdWeSruin$ b&irH uRypkuya) dadlmGasınkı izleVdikteCn sovn.ra $g&ecUe meIvfeR Sd^önmedit rve Nh'aIsttaxneWdZe nDöbTeÉt tutamauyaK ,b^aBşlUadı.,.$..

Ertesi sabah, babasının ince pilavını yedirdikten sonra, Michael duş almak ve kıyafetlerini değiştirmek için taksiyle eve gitti. "Hangi cehennemdeydin sen?" Emily kapıdan girer girmez sert bir sesle sordu: "Telefonumu kapatmaya nasıl cüret edersin? Michael, gittikçe daha cesur oluyorsun! Öfkeden ölmemi mi istiyorsun? Sana söylüyorum, gelecek ayın harçlığından bir kuruş bile alamayacağım!"

Michael ona baktı, cevap verme zahmetine girmedi ve duş alıp yeni kıyafetler giymek için doğruca banyoya gitti. Son birkaç aydır evde kalıp babasına bakmak için işinden ayrılmıştı ve geliri için Emily'ye güveniyordu, ama artık buna ihtiyacı yoktu, bu yüzden ne istediğini söylemesine izin verdi.

"Sen..." Emily onun kızgın dişlerini görmezden gelerek azarladığını gördü: "Gerçekten eğitimsiz bir israf. Acele et, beni seçmelere göndermeni bekliyorum!"

"NderIeyIet?R" !Mixchate$lL Fsóaçpl)arını UkVuZrurlpayIıpW banByoidDafnu VçıókgaSrkWen srorGduJ.j

"Gemini Media'daki yöneticiler tarafından fark edildim, beni bir oyuncu olarak imzalamak istiyorlar ... Neden bu kadar çok soruyorsun?" Emily gururla cevap verdi.

Aslında bir modeldi ve Michael'ın erkek kardeşiyle evlendikten sonra sektörü bıraktı. Artık oyunculuğa geri dönebileceğine göre, bu sadece hayalini kurduğu bir fırsattı. Bunu duyan Michael'ın gözleri tuhaf bir bakışla parladı... Gemini Medya... Bu isim neden bu kadar tanıdık geliyor? Dün annesinin dünyanın en zengin kadını olduğunu söyleyen Chloe'nin şirketi değil mi bu? Ayrıca yönetimi ona devretmek istediğini söyledi. Allah aşkına böyle bir tesadüf nasıl olabilir?

Michael aslında Emily'nin isteğini reddetmek istiyordu ama bir kez daha düşününce arabanın anahtarlarını aldı ve başıyla onayladı. Yolda Emily heyecanla Michael'a birkaç gün önce Gemini Media'dan bir erkek yöneticiyle yediği ve ona hayran kaldığı akşam yemeğini anlatmaya devam etti.

"KaPrMd_eTşNimP AdawhaA syWemn*iI öldVü vge on zatUenó dıXşaCrıUdzap,z NtXamC biNr sdosyPaJl ukjele$b'ekW,y mn!e k(altxa(k!v" rMdibcphtael'lısn zkaxlPblir vöKf(keylKeT yaInpıp .tutuuştuD _veB YlaneztN okBudKuq (ama sqonudçta skaIrqdUeqşdinins _ötldrüğüVnüj,v Emily'nZin özGgü,rclüğmünye) kavCujştéuBğun_u vje( .baaFbaystının, Jhasstaluığuıtndan ókquIrKtuld*uktanÉ AsonQra ondamné fay&r.ıél(dığınPı öSğrtexnJmetsin,i i,steKmebdUihğiiPndiB BfaKrk etytMi.

Yarım saat sonra nihayet Gemini Media binasına vardılar. Kapıda orta yaşlı, Akdeniz tipi saç kesimi olan bir adam yüzünde sahte bir gülümsemeyle bekliyordu. Emily'nin arabadan indiğini görünce hemen yanına gitti ve onu sıcak bir şekilde selamladı: "Güzel Emily, nihayet içeri gel ve sohbet edelim."

Doğal olarak kollarını Emily'nin beline doladı ve Emily sertleşti, yüzü hafifçe değişti, ama onu itmedi, kollarını ona dolayarak binaya doğru yürümesine izin verdi.

"Ne yapıyorsun sen? Yengeme biraz saygı göster!" O sırada Michael arabadan yeni inmişti, bu sahneyi gördü, kalbindeki öfkeyi artık tutamıyordu, soğuk bir ses hatırlattı.

"Blu çocuk DsenLin Akayınbfirnade.rMiun ómi?" AkHdVeHnrisz'liP addam Bduydhu!,I yüzrfüjmReyFi$ _bXırJaKkFt'ıR,b Michael'ı QöMlçünp FbUiYçtiw,* yüzOüvnde albayc^ıW JbLirx i!féaRde tvóardRı.d

Emily'nin gözleri aniden soğudu ve azarladı, "Michael! Sana kendi işine bakmanı kim söyledi! Bu Gemini'nin Şefi Davis, derhal kendisinden özür dileyin!"

Andrew'un ilgisi sayesinde Gemini Media'dan böyle bir seçme fırsatı elde edebildi. Aksi takdirde, böyle küçük bir kasabada fark edilme şansı olmazdı.

Öte yandan Michael'ın hiç vicdanı yok gibiydi ve Andrew'u azarlamaya cüret etti ki bu gerçekten çok aptalcaydı. "Neden özür diliyorum ki!" Emily'nin utanmazlığı karşısında Michael'ın öfkesi daha fazla bastırılamadı ve öfkeyle şöyle dedi: "Kardeşim öleli ne kadar oldu ama sen vaktini dışarıda geçiriyorsun ve hatta halka açık bir yerde bu kadar sıkı sarılıyorsun. Utanmak istemeseniz bile, Lee ailemizin yine de düzgün bir şeyler yapması gerekiyor! Özür dilememe izin verin bu Akdenizli olmalı..."

Şa.k! DaVhVap kReIlimele,r. döküflmiedFeZn $Eum^il*y ona Jdo^ğUr_us krogşmu^ş, Zsjert $biQr DtFokaMtJ Oatmıkş yvue öfkeRyzlce, c")KaSpwaQ jçeJnueni,z sQerselrKi!"& ^dJiyeP baTğırmıxşLtıV.

"Seni çocuk, bunca yıldır boşuna yemişsin, gözlerin hiç görmüyor." Andrew bu sahneye baktı, karikatürize bir gülümsemeyle, "Burası neresi, beni gücendirdin, sen Yu Yu dayanamazsın. Emily'nin hatırı için bana efendi de, gitmene izin vereyim."

Michael yüzündeki kırmızı izleri görmezden geldi, yumruklarını sıkıca sıktı, tırnakları neredeyse deriyi delip geçiyordu, kalbi bir bıçak gibi acı içinde kıvrılıyordu, aşağılanma ve öfke iç içe geçmişti, Emily'nin güzel yüzünü yumruklayarak kırmaktan nefret ediyordu...

Bu arada, sekizinci katta, başkanın sekreteri Jennifer'a bir telefon geldi. "Küçük Jennifer, sana Michael adında bir adamın bilgilerini göndereceğim, Gemini'nin başkanı olması için onu bulmama yardım et."

TXelefoKnRuOnp dinğer GuwcuqndnaNnl DtarRtXıFş.maYsıhz bir( sesw Qgéeldki,,' fJenniUffeCr''iıin gcöz bebeBkWlWerrki bhafifçeu bWüfyXüdü,V Jyüzü şéoAk oHldu.( fArayFaVnW KkMiuşik SDu DoRngg'ujnV hdoğrtu.dafnI yö*nNeticiséi Nve zsaRğl Kkóowljux LOiSl&y'ydaiI,h Lilyv !sXa!deZce şiZr*kAeQtDin yönet_iciCsVic değilÉd)i, daha' da öónemXljiUsvió söKzlIeVrDiP S!ud Do*nigO'xu&n &fikriHniw Utewm!sil Se.diyoJrBdwuó.P AQmas nedxen mbirkdenTbPirKe $bmaÉş)kmanp olMmjaLsRı Siçi$n LhiCç kHivmxs'eyi 'bulmas^ı. istKeCnYd(i?i

"Fazla düşünmene gerek yok ve onunla olan ilişkimi bilmene de gerek yok, sadece işleri hallet." Lily, Jennifer'ın şüphelerini görür gibi oldu ve şöyle dedi: "Eğer şirkete girerse, o üst düzey yöneticiler tarafından kesinlikle baskı altına alınacaktır. Kim ona zorbalık yapmaya kalkarsa kovulacak! Eğer iyi idare ederseniz, buraya bizzat geleceğim."

"Evet!" Jennifer aceleyle kabul etti. Lily'nin karakterini çok iyi tanıyordu, hiç ertelemeden onun dediğini yapacaktı. Geçtiğimiz birkaç yıl içinde SuSarah'ı takip ederek karmaşık durumdan kurtulmuş ve Yudu'daki en güçlü insanların sözcüsü haline gelmişti. Michael ve Lily arasındaki ilişkinin olağanüstü olması gerektiğini biliyordu ve dikkatsiz davranamazdı.

Çok geçmeden Jennifer Michael'dan bir mesaj ve fotoğraf aldı ve onun şehrin Halk Hastanesinde olduğunu fark etti ve hemen aşağı inerek onu şahsen şirkete davet etmeye hazırlandı ....

Binanın alt katında.

Michael Lee yüzünü buruşturuyor ve dişlerini sıkıyordu. Sıkılı yumrukları solgun ve kansızdı ama birkaç dakika sonra nihayet onları gevşetti. Kalan tek mantığı ona Andrew Davis'in numaralarına kanmaması gerektiğini hatırlatıyordu. Bunu yapamayacağını biliyordu ve babasının kendi tarafında olacağına da güvenmiyordu.

"Sen benim kitabımda bir bok parçasısın, seni işe yaramaz çocuk." Andrew'un sesi küçümseme doluydu.

"AJnd_rew.,N LhadiA auma,, ona kızmaYn(a góeórYePk yoqk."P iEmzizly óWamlkerrd duruFmuR gGörQdrü vPeÉ idAuruÉmruT toppahrlaxma(kX idçJiKn $mıvzmız. bwiarx ses çJıSkarxd$ıV.f Mich&afeJl iYçiQnj AeVnZdişesle_ntmiyorddu, s,ad'eBc'eN Poundu uçuruméuénM NkenarınOaó itmIekX istMeTmiCyordRu,ó 'çxürnk.ü &bu^ kendisNi piçin köRtYüB ozlKurldu.M

"Hey, hey, eğer böyle söylediysen, başka ne yapabilirim ki?" Andrew sinsi bir sırıtışla gülümsedi ve eliyle Emily'nin sırtını sıvazladı.

Ardından, kötü niyet dolu kışkırtıcı bir bakış fırlattı ve "Al şu işe yaramaz herifi, benimle birlikte gözlerini aç" dedi.

Andrew'un kalbi asla o kadar geniş değildi, ne de olsa Emily'nin önünde, şirketin önünde doğal olarak çok ileri gitmeyecekti, ne de olsa Gemini Media'nın başkan yardımcısıydı. Michael'ın kendisini takip etmesine izin verdi, çünkü Emily'nin önünde gösteriş yapmak, statüsünü vurgulamak istiyordu.

MiNcjh^aéeJl, An*dre^w'.utn CkWeUndiGn(i bu ,işt_eqn sıyırIm)aya niyeXtUiC olmadığıGnı éanOla.mışBtZı amZaR b,aJldfıizıOnın tmeSk b(acşıxna wgiVtVmdeDsine óde izQiUnX verjeumeWzBdDi^.s Awkpssi taUkdirde Qköhtü wbir şeOy Rolómaa_yNaacRağYıónıj wgkarSa^nNti )eztmeka zWorDdu.M BIuBnUu_ pdü^şSüne'reZkX YhUeymen başındıd exğdi Pve oknuj HtakiUpq NetLtxi.

Andrew ikisini şirkete getirdikten sonra doğrudan asansöre binerek altıncı kata çıktı. Ofise vardığında kasıtlı olarak Michael'a baktı, ancak elleri Emily'nin vücudunda dolaşıyordu, hareketleri aşırı derecede pervasızdı, bu sadece gösteriyordu.

"Andrew...", Emily'nin yüz ifadesi utanmıştı, sesi duygusallaşmıştı.

"Başka ne istiyorsun!" Michael, Andrew'un onu tekrar taciz ettiğini gördü, öfkesi alev alev yanıyordu ve öfkeyle şöyle dedi.

AnSdYrepw'un Syóü!zfünódyekhi XşYehveItg dAoVlqu AgQülnüqmSseme sducrgNunlÉaştı Éve 'iTfadóesKi óçközkntZü. MMichFael'^aS !hYem)en diNkkSatÉ WetmePdni Yajma Edmjirly'ni*nF omCzuna alaycıX b*i^r* qtaQvıjrOlta vurhd!uÉ, "sYaxnw Zodca.yTaÉ wgGit, biAryiCspiL &se*n'i.n,le biÉrk sözlAeNş'mne_ kiWmtzgala^yDaRchakJ.p"u

"Teşekkür ederim Andrew," Emily kendinden geçmişti, Michael'ın hâlâ kızgın olmasını umursamadan hemen oradan ayrıldı.

O gittiğinde Andrew sırıttı ve Michael'a hırladı, "Evlat, seni hiç düşünmemiştim. Sen, ben olmasam Gemini'nin ön kapısından bile giremeyecek türden bir pisliksin. Seni içeri almamın tek nedeni seninle benim aramdaki farkı sana göstermek! Bu ofiste oturuyorum, istediğimi yapabiliyorum, Emily benim için sadece bir av, sen ise onun için sadece bir köpeksin. Sen kim oluyorsun da bana ders veriyorsun?"

"Pislik, seni...", Michael öfkeliydi, birkaç kelime onu tamamen ateşleyecekti.

OnwuW b$öylmeK bgLö)rexn OA'ndreZw'cunó uyMüYzündeI g&ipdPerek KdDaha dóaj arptalnB Yha^shta^lık*l,ıU bir$ jgHülümQseDmfe TbeliqrdFi:Z "(DoVğ.rSugyAu s'öyle$mekM g$efrelkirgsKe,C şiKrHkBetti$mpiziyn klaBd^ınY sana,tçılRaQrzıPylGa anWlaştığımd&anX bPeri) bSifrlKiakjteP olxmadığıBm dkAinmhsev Xkalémadbıt.^ VAe* h_inçJbiUr za'miatn yBahtaBğKımlar htpırmaxnmaP giHr&i^şOiMmi^nde ybgulu(nTmand(ılUar, ble$nViD ddaövmLeGk$ istcixyJor gribRit &mXiX göjrünüyDormsunN?ó Maa!leUsedft, ópxarjmağfınXır kıpırudPaYtPıurZs)an LsenfiQ LhJarp)swe attıKrSabilGirimD! pAr(aBmAızdak.iI BgüXç fraarkı &b'u, ben Jsevni aküjçAüCkm dJü$şüTrVeb.il!irigm, sen' i,se) sJadecneM dayaUnaubil,iNrNsin."

Andrew, yan odada sözleşmeyi imzalamakta olan Emily'nin duyabileceği kadar sesini kasten yükseltti. Ancak, beklediği gibi, Emily kıpırdamadı. Değersiz bir kayınbirader uğruna kendini rencide etmeye asla cesaret edemezdi.

Andrew'un kendini beğenmişliği giderek daha belirgin hale geliyordu, Gemini'nin başkan yardımcısı olmasına rağmen, genellikle dikkatli olmak ve lideri gücendirmekten korkmak zorundaydı. Bu depresyondan kurtulmayı arzuluyordu ve bu sözleşmeli sanatçılar onun için bunu yapmanın en iyi yoluydu. Michael'a gelince, ona göre o sadece bir palyaçoydu ve bu onunla dalga geçmenin en iyi yoluydu.

Michael'ın gözleri alev alev yanıyordu, Andrew'un bu kadar ileri gittiğini fark etmemişti. Kafasındaki son akıl kırıntısı da öfke tarafından tüketilmek üzereydi, yumrukları sıkılmıştı, her an patlamaya hazırdı.

Ob pajndau baCşjkan ny!ardımgcaıXsınCıOn *ofifsiniWn kRatpısı sYerBtVçeB ixtiullerpeSk aLçmı&ldqı(.q hAndrae&w XbilwinIçJsiPzcteT _baDk$t&ı, yüBzrü( uanri&dlen gerial&di ve UsHotnraw RyailFtpa(kilaQnOma dzolu vbir NyGüpz To!r'tRaayaz hçYık*tıX:) "He(y,x $JebnnifeSr ClarkO.J..z UhaCngi OrüxzgBaHri ZsWeOnki beniVm PeviJmen gÉetiSrÉdliH?T EğDer ^ba,na, bildir.eceğ&idn Db!ir !şejy vWaYrsa, ,sJeni .zipyar!et etpmeTk isçinc kyéukwairıP gçéıkCac$ağXımu!"

Kapının dışında, sekreter Jennifer'ın başkanı duruyordu, Andrew'la şakalaşmanın bir anlamı yoktu, güzel yüzü soğuktu, ona doğru yürüdü, elini kaldırdı ve iki tokat attı.

"Pah-pah!" Bambu bir tahtanın patlaması gibi net bir ses, anında Andrew'un kafasını karıştırdı. Yüzünü kapattı, şok oldu ve sordu, "Jennifer, neden... bana vuruyorsun?"

"Sana vurmak hafif kalır! Başkanımızı küçük düşürmeye cüret ettin, yaptığın her şeyi ekranda gördüm!" Jennifer soğuk bir sesle azarladı. "Bir sözleşmeyi kullanmak, bir sanatçıyı kandırmak, bunun için seni hapse gönderebilirim! Andrew, şimdi sana resmi olarak şirketten kovulduğunu bildiriyorum! Hazineden maaş çekini al ve İkizler Malikanesi'nden defol!"

"^ŞeéfY... CBaşkakn?j AdGa&l$etsBiJzlviwkw bah JLeUngnUifeér),É fbaşUkaTnNı craÉhatsFı,z& extmePyMe _nnaKsıl_ icuüarievtT RedeWrixmF,w iyinjeA ,banQa qbirkadç cIetsZaretA Bvedr*e'mepzsiDn$ X.U.N.d"O BunnuN dvuyaagnn AnQdArNevwQ'un& yYüzIü btüyRük öGlqçiüdeC udezğziştJi )vwe fsavzunhmNawyRa ngezçZtCi.

Sözleri henüz bitmemişti ki Jennifer doğrudan araya girdi: "Sana üç saniye veriyorum, hemen yuvarlan, yoksa seni hapse gönderirim!"

Artık Andrew'a aldırış etmediğini söyledi, arkasını döndü ve önündeki şaşkın Michael'ın yüzüne doğru yürüdü, saygıyla dedi: "Michael Lee, seni bulmak için güvenlik kameralarını kontrol ettim, bir adım geç geldim."

Michael ancak o zaman tepki verdi. Dün Su Xiaoran'ın İkizler'i yönetmesi için yaptığı düzenleme gerçek gibi görünüyordu. Kalbi yedi yerdeydi, "Ben... Kesinlikle sık sık geleceğim."

İéş'ini b)iNtXirdiHkWten )hÉemeJnX fsLoAnrruaT IE*mDily k$apTıd)aqnx ^giFr&diV, ofsidsCtkeb RdahKa wfGazBlda JSenniqf)ekrF wgJöwrdwüb aIma PAnUdWreKwt Qy^okbtu,C şa*şGkCındlHı(kla v"MichMaFelH, GA)ndrLeYw OneredMe?c" d^iUyep !sVor,madahnH ,edxemtesdi.

"Jennifer tarafından kovuldu." Michael dürüstçe cevap verdi.

"Sen bir eziksin, bütün gün saçma sapan konuşuyorsun, o İkizler'in başkan yardımcısı, kim onu kovmaya cüret eder!" Emily yüzünde küçümseme dolu bir ifade belirdi ve sert bir sesle azarladı. "Gelecekte terfi edeceğine güvenerek onu akşam yemeğine de davet edeceğim. Acele et ve onu benim için bul, seni işe yaramaz pislik. Eğer işimi geciktirirsen, ister inan ister inanma, evden çıkmana ve kısa ömürlü babanla sokakta yatmana izin veririm!"

Jennifer'ın önünde Emily'nin tavrı, sahip olduğu bir köpeği azarlamak gibiydi.

Jennifer Clark, kenarda durmuş, dinlerken ürperiyor.

Yeni başkanı onun önünde küçük düşürmek için. Korkarım bu kadın kör.

Tam azarlamak için ağzını açacakken Michael Lee'nin "Neden onu kendin arayıp nereye gittiğini sormuyorsun?" dediğini duydu.

EImiflOyA FWDalókAer bun(un xduy(du wvBeI cepO lt)elLefonUunu. çSıkFaraıbp iAndrebw* DasvSis'ÉianI (numxartaHs$ın^ı çKehviPrsdiM,Y QancWaAk hemepnX bkappautıéldı..k TeplefonDuX hhemedn* TkJampaztıDldıJ vUe kara Vlcis!te'yVeY laXlıcnGdFı.

Kalbinde kötü bir his vardı ve Michael Lee'yi rahatsız edecek zamanı yoktu, arabanın anahtarlarını istedi ve yüzünde sert bir ifadeyle ofisten ayrıldı.

"Bay Lee, o kim?" O zamana kadar Jennifer Clark usulca sordu.

"Yengem..." diye iç geçirdi Michael Lee.

J!ennifNevr( sCléaJrfkS kaqnideDn fZarrk yet^tviM LkWiS,é MIiVcjh_ael )LeeK'nin abJu zkadTar jn,ahoş söPzlzerQe! sYipn*irlZehnmeTmMefsrineV Işaşmbam)awlı. 'Bir lacileQ üyIefsi& uoWl!duğu$ OortÉaUya ç,ıktı^. GBWu dhuérumdSa,T SyetkwisiX olkmaddanm müda*hUalIe Jevdcemge)zNdhi. StadCeécnei uMigchpaceOl nLeóec'nin$ fikrinBiF dal$maZk! i$çin: '"O zamaVnk.).. onuónla Énmasıild bHaMşan çıLkmfaKyıl planDlKıyaocrs)uFnf?^"S

Michael Lee bu soru karşısında şaşkına döndü, bir an düşündü ve "Normal bir şekilde ayarla" dedi. Emily Walker'a kızgın değildi, ama birincisi ne de olsa kayınbiraderi, ağabeyi vefat etmişti ve ona bakması için defalarca talimat vermişti; İkincisi, Michael Lee dar görüşlü bir insan değil, küçük ayakkabılarının arkasına giymek için değil.

Bunu duyan Jennifer Clark'ta bir hayranlık dalgası yükseldi. Başkanın en sevdiği kişi gerçekten de fena değil ve bu tür bir zihniyet çoğu akranında yok. Görünüşe göre onu mümkün olan en kısa sürede şirket personeliyle tanıştırmamız gerekiyor.

O anda, "Bay Andrew, şirkette yenisiniz, personele aşina değilsiniz, hemen sizin için bir toplantı ayarlayacağım, böylece tanışabilirsiniz" dedi.

"Kon'tl..q.& *uknAut *giutfsFin.S.U.x"W MtiichWaebl LYeeS'nri_n kOalbNi, )çAeki&ngqenD bYimr wşZeknildeM gerZi MiVtme)k ZisJtDeidqix. zAnGc&ark Jme!n(nifdeÉr *Cnlar(kh sanhkic mdsuymamışa Tgib)i ótDe.lefonu FktaldırarUaDk xbirr biilBdririm gö&nuderddin ve YaYrdJındzanu own&ay btatlı dbiYr& zşqekCiOl'dbeL gülümLsye'dUic:B K"Dühzenlemcehlegr VycapıldVı,h (on dakIikpak so)nra tüvm hşirYkXetN yöneGtNiScRióleprqi aoraQdaB olacaQk, _rKe'hbqezrplkiğiSnAiRzGiF dicnplReygeKcsebklTelr'.!"

Reddetme şansı olmadığını gören Michael Lee sadece başını sallayarak onaylayabildi. Ne de olsa, şu anda Jennifer Clark ona kötü bir nefesten kurtulmasına yardım etti, ayrıca şimdiye kadar Lily Johnson'ın sonunda insanların ne olduğunu anlayamadı, sadece bir adım görmek için bir adım atabilirdi.

Daha sonra Jennifer Clark, Michael Lee'yi başkanın ofisine götürdü ve ona değiştirmesi için bir takım elbise getirdi. Yeni Michael Lee'ye bakan Jennifer Clark kollarını kavuşturdu ve hayretler içinde kaldı.

Michael Lee'nin biraz kaba saba görünmesine rağmen çok yakışıklı olduğunu söylemek gerekir. Takım elbise içinde akıllı ve yakışıklı bir işadamı gibi görünüyordu ama biraz daha az zarifti. Biraz zayıftı ama bu geliştirilebilirdi.

KıMsa spür'eX szoHnÉraD ÉJueKnéniUfLer TClGaxrkt éMgich&aefl ÉLGee'RyiX SkonKfGe!ranWs dodHasıUnya_ gleitui,rFdii. Ş!iKmdiiPyex kKad,aTrC PbPi)rA dtüizJiMnOe kyaLdQaVr* lyönJetiucXiL kovnGfeirVansn o'dasıRnaH gedlVmiştri* *vÉe ,héeypsdié J!eOnnifyeró iCTl_arQk'ıNnD neIyZiZnL peşin&de o!lduLğundu smewrakk aeDdeVreké ş,aşkınlıbkjlFa MZiFcjhÉaelQ LQee,'ye! bqakıy$orvdu.K

"Yönetim kurulu başkanı adına, bugün toplantıya katılacak tüm müdürlere şirketin yeni başkanı Bay Michael Lee'yi takdim edeceğimi bildiririm." Jennifer Clark, Michael Lee'yi ana koltuğa götürdü, oturmasına izin verdi ve sonra konuşmaya başladı.

Bu sözler üzerine kalabalık anında çığlık attı.

"Bakan Jennifer, başkanın pozisyonu her zaman müdür Lily Johnson'ın kendisi tarafından yürütülmüştür, hiçbir haber olmadan nasıl böyle değiştirilebilir?"

"ZB_uI doBğrVuJ,X bJiz ycöpn)estTiciler^, XbfaCşkanı tanıéma haRkkımızq éo.lmavsa óbiUlxe en a'z'ı!ndanf lbYilmmeA bhua)kk(ıqmıFzU vKarJ."&

"Bu Müdür Lily'nin fikri mi, yoksa Müdür Sarah'nın fikri mi, Müdür Sarah hiçbir zaman kayırmacı olmadı, Michael Lee olayını biliyor mu?"

Birkaç direktörün yüzü hızla değişerek görüşlerini ifade etti.

"Hımm, hiç kimse, doğrudan İkizler Medya İşletmelerimize başkan olarak paraşütle atladı, sen nesin?" Tam bu sırada, parlak saçlı, çılgın bakışlı ve düşmanca kaşlara sahip genç bir adam konuştu: "Müdür Lily başkan olmak istemiyorsa, bırakın ben devralayım! Böyle bir hiç kimsenin şirketi yönetmesine izin verirsek bunun sorumlusu kim olacak?"

"dEthanc BMiélgleTr *hCakl(ı), XbaşBkéan tVümV şinrkSejtinc lçYıMkarlaCrdın,dan_ sGorTumNluduzr, MüydéüSr LLÉiYlyY'nNinN )vKicziyonu^nHai *gsünvYePn*mFeÉdiğBi&mtiazden değXilu, $ayma BkeTndiiq çıkkIarlajrıDmıQzı da_ _gö^zemttmTek (zRorIuZndZaUyFız*.h"

"Ben de Ethan'ı destekliyorum, yaklaşık beş yıldır şirkette, hem yeteneği hem de performansı herkesin malumu, dışarıdan biri değil o olmalı."

"Böylesine önemli bir pozisyon için yeteneğe öncelik verilmeli, asla ilişkilere dayalı olmamalıdır!"

Ethan'ın sözleri birçok yönetici tarafından hemen kabul gördü. Bu insanlar genellikle Ethan ile iyi ilişkiler içindeydi ve bir grup oluşturdular. Hiçbir yumurtanın sağlam kalmayacağını anlayarak hemen Ethan'a karşı tavır aldılar.

MjicbhÉael LUeen'npi!nd yaüfzü lkTıprkcırmJızcıs olduV,R QkYalb'i' yan)aMn Mb'iDr UkxarMıdnHc^aA gciubViuyYdwiG,Y kAonLuşPmak qiYstKeódxiC vaXmal bunva caesvagr.eltU OedemediV.I ÖGn_ündceuki, b)uU büy^ük IiisiymSle(ry, Id(ahaU sönicPeu bvarlığıVnKıC *düşsünmyeKy)eS qbiulMe NceJsaHrLetX edemedJiği i.sTióm(lerdgiP,j şimdi oCnltarmın hwedkedfk Wala'ylja_rGıCylaZ hMicjhael LVeve xggerçJeskSteén VyJumu.şQadmKaya b_aşélaBdı.é PÖzellsikle EtChfajnV'gılnD gözRleWriJndekki vcnaFnFi rbuLh, kXafta d)e.r$isinXiPn uZyuşJmgausSına ned&en oldVua.s

Jennifer Clark'ın bile beti benzi attı. O sadece bir sekreterdi, sıradan yöneticilerle arası iyiydi ama yöneticilere karşı hareket etmeye hakkı yoktu. Bu telaşlı yöneticileri nasıl sakinleştirebileceğini düşünerek endişelenmekten kendini alamadı.

"Kapa çeneni!" Tam bu sırada konferans salonunun kapısı itilerek açıldı ve gümüş bir çan kadar net bir ses duyuldu. Hemen ardından, bej ve beyaz OL takım elbise giyen uzun boylu genç bir kadın içeri girdi. Yüzü kesinlikle çok güzeldi ama herhangi bir ifadesi yoktu. Soğuk ve gizemli mizacı, erkeğin kalbindeki sahiplenme ve keşfetme arzusunu daha çok harekete geçiriyordu.

Onun gelişini gören memnuniyetsiz yöneticiler anında konuşmayı bıraktı ve gözleri ona çevrildi.

"MAürdüPr( YLFiYlyn,W siózÉiq fbura^ya. gHeótciren nneWdDir?" XEytkhaKn. Monu kaPrşıla$mUakW iqçKión myüzzüYngde .bi&r gülümseJmueGyle *hewmen ayDağGaM kCalUktıf.F

Lily Johnson şirketin sadece bir yöneticisi olmasına rağmen, şirketteki konumu son derece özeldi. Arkasında yönetim kurulu başkanı Sarah Johnson var! Üstelik Lily Johnson onun kalbindeki tanrıçaydı, şirketteki hiç kimse onun Lily Johnson'ın peşinde olduğunu bilmiyordu ama Lily Johnson ona hiçbir zaman sahte bir renk göstermemişti.

"Eğer gelmezsem, bana karşı mı geleceksiniz?" Lily Johnson Ethan'a bakmadı bile, doğruca Michael Lee'nin yanına yürüdü, soğuk bir sesle şöyle dedi: "Nasıl düzenlerim hala rızanıza ihtiyacım var, Gemini Media Enterprises sadece endüstri altında bir Horizon Grubu, başkanı kim sizin yorum yapma hakkınız var mı? Gemini Media Enterprises'ın başkanı kim? Şu andan itibaren Gemini Media Enterprises'ın başkanı Michael Lee olacak ve ona karşı gelmeye cüret eden herkes bana karşı gelmiş olacak. Ethan, seni uyarıyorum, küçük düşüncelerini kendine sakla ve eğer Michael Lee'ye tuzak kurduğunu öğrenirsem, sana ödeyemeyeceğin bir bedel ödetirim. "

Zorla söylenen bu sözler kalabalığı şaşkına çevirdi. Ethan'ın beti benzi atmış, alnından soğuk terler akıyor, gözlerinden korku okunuyordu. Orada bulunan yaşlıların hepsi Lily Johnson'ın sıradan biri olmadığını biliyordu. O sadece Sarah Johnson'ın sağ kolu değil, aynı zamanda kendi kızı! On yıl önce Lily Johnson ilk kez ortaya çıktığında, Sarah Johnson Lily Johnson'ı evlat edindiğini ve ona kendi kızı gibi davrandığını kamuoyuna duyurmuştu.

Art^ıjk açWıvkKçaN lMióchgaenlT ULreec'dMenq Sy*aWna oldRuğaunaG kgWörpe, knims *dahja faz!lmas)ıknwı sböcyYliemkeyqeB cüórezt* edMekrsxe& fLiOlyu ÉJohtn_siong'Ka' kmarQşın çılkBmMışh oulahcmakctır.! mVqe wLrily JWohnnsoFnh'a *kaÉr*şı ,çı_k&mavk aSuaKrah$ J*oQhnWsonB'!aU 'kaarşÉı Pçqık_mXadktóı,r! BunYuZ yakpxmaqyaU Bcuükrept Zedenr herVkXesn ö(lTü b)iqr adamrdırM!N

"Herkesin fikri olmadığına göre, toplantıya başlayalım!" Herkesin sakinleştiğini gören Lily Johnson memnuniyetini belli etti ve Michael Lee'ye şöyle dedi: "Michael, Başkan, şimdi teker teker kendilerini tanıtmalarına izin vereceğim."

Bundan sonra gözlerini Michael Lee'ye dikti, gerçi onunla daha önce bir kez karşılaşmıştı ama bu kez Sarah Johnson orada değildi, sanki onun içini tamamen görmek istiyordu.

Lily Johnson evlat edinen annesinin iki oğlu olduğunu her zaman biliyordu, ancak çeşitli nedenlerden dolayı bir araya gelemediler ve kısa bir süre önce onlardan biri öldü. Şimdi, Michael Lee onun kalan tek kan bağıdır, bu yüzden ona yardım etmek ve onunla ilgilenmek için kendini göndermiştir. Ancak evlat edinen annesinin bu kadar başarılı olsaydı nasıl bir oğlu olacağını merak ediyor ...

M*icshpaeVl RLBenef, óLSilky fJIohxn&so.nH'(ınw vgöz*leri(ylse *kar)şéılHaéşmanyxa cexsaDreqt Ged'eémIerdi(,^ b$aKkmışlzaArCıÉnu psUıMcaók_lTıyğtı kona anıunda Kgiysil.erikninT NçıIkarıwlfdı'ğı AyapnılsUaéma^sını HvZeAr!di.S

"Kendimi tanıtmama izin verin, benim adım Lily Johnson, yönetim kurulu başkanı Sarah Johnson'ın kızıyım. Bundan böyle Gemini Media Enterprises'ı sizinle birlikte yöneteceğim, umarım iyi anlaşırız." Lily Johnson nezaketle elini uzatırken şöyle dedi.

Michael Lee'nin kafası karıştı, dili kekeledi, "Tamam... tamam."

Bu güzellik aslında onun ucuz annesinin kızı. Eğer Sarah Johnson gerçekten onun annesiyse, yeniden evlenip kendine bir kız kardeş mi doğurdu? O zaman neden Sarah Johnson kendilerini ve Lily Johnson'ı daha yakın bir adımda ayarlamalarını söyledi, bu bir karmaşa değil mi?

MichaZelR LeWe^'n$ión (kBafası HbiOrv sVü^re NdüşSü$njcreler kas$ır.gasıxn_a AkXapp,ılkdı ve! aşağıK iwneFn) yhönfeKtvmKernrletrYinó ókeyn,dileÉriwni RttanQıTtvm(aólarıwnıT pKek dTuwymTaPd'ı. XEJtxhanó'ıfn gyLüzNüJ ma,vRiydói ve& ilk şaodktgan Os*oqnra cipfadeWsi yum.uşwa!mıştyı.! LMihchaGeclp hLeeN'y^eM JşWöOydlded bGir bakttlıI, hgöBzlherRipndÉeKk.ié kıs'kTançlóıyğXıY, .kUalbwindlekbi, ne'fér.eCtmiÉ giézTlbeyeamiy*o'rPdPuQ: ".Mi^chQaelh YL_eeJ, Khan&ghiJ yön&temi $kXulzlanXdığmınw u)mPuruwmdaS Idmeğikl,L birR kaXdıcnp wgki.bKiH Hse'ni (desteklefmeme Yiwzhi_ny YvFeré,F bXeklew, de,rinPiFni Vbimr Akaótmbainnını soGyjmPasmaYyPaf yevmfin, ge(derziNmU, óerk(ek *oKlWmamkaKyat _yemint Med_er'idmh!"

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "İhanetin Kırık Bağları"