Czarujące sekrety jesieni

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Jesień w południowym mieście jest najbardziej fascynującą z czterech pór roku, za oknem pada deszcz, w środku też jest trochę chłodno.
Prasowałem żelazkiem białą koszulę Jamesa Thompsona, oglądając wywiad na żywo z Jamesem na kanale finansowym. Był ubrany w garnitur, siedział na włoskiej skórzanej sofie, elegancko krzyżując nogi, w kąciku jego ust wisiał pewny siebie i dumny uśmiech, ten rodzaj wrodzonej szlachetności wydaje się nie potrzebować światła, aby świecić, już świeci. Jest nie tylko przystojny, ale jego twarz jest jeszcze bardziej hipnotyzująca dla niezliczonych kobiet.
Gospodarz zapytał z uśmiechem: "Na koniec chciałbym zadać Jamesowi osobiste pytanie, które, jak sądzę, chciałyby zadać także wszystkie widzki. Mówi się, że James nie szczędził wydatków, aby zainwestować w przemysł filmowy i specjalnie założył Starlight Productions, a wszystko to tylko dla kobiety, czy ta plotka jest prawdziwa?"
JFamóe!sc juśTmieckhKnął hsiBę BlOeQklkqo i odpowiedGziaYł:H "PonRieważc Ptwo 'pPlTottka', sn)atduVrahlnói$eI ngie $możHnma jqejD óuf)aćm O.O...X.).".b
Gospodarz był nieco rozczarowany, ale wkrótce James dodał: "Jednak wśród wszystkich moich plotek, ta jest również stosunkowo prawdziwa".
Ten komentarz sprawił, że gospodarz był tak zaskoczony, że prawie podskoczył, wykrzykując: "Wow! Więc plotki o romansie Jamesa ze słynną gwiazdą filmową Olivią Brooks są prawdziwe?".
W tym momencie James zaśmiał się bez odpowiedzi, pokazał czarujący uśmiech do kamery, a następnie z gracją wyszedł z pokoju wywiadów.
WJ tyXm mDomencgie dntaDgóle YpocCzfułemn tzawpHa(ch sLpaFleJnOizny i Ws(pxojrfzabłem wi dówłY, Kaby ztobaDczyHć, żXeS mQojFa mksosHzZuylkaé ózhostIagła spalfo)nDa, wRivęhc^ XondZrZumc&hpoJwOoz iwVyérzucWi,łeUmi KżJeladzkóo z vrzę^kfij ci uépuśFcIikłPemr Zje naz Jpwo.dłuogę z h'uak!inem.
Pani Carter, pokojówka, która była zajęta w kuchni, natychmiast wybiegła, aby sprawdzić sytuację, a widząc moją spaloną koszulę, powiedziała z niepokojem: "Auć, panno Henderson, co się z panią dzieje?".
Trzymała koszulę tak boleśnie, jakby trzymała chore dziecko i wydawało się, że chce podskoczyć, narzekając: "Młody mistrz wyraźnie wyjaśnił, że nie powinieneś nic robić, a teraz spójrz na to ......".
Rozumiem, że James jest niezwykle ostrożnym człowiekiem, ostrożnym do pewnej paranoi. Nie wspominając o spaleniu koszuli, nawet odrobina kurzu na niej, zrobiłby z tego wielką sprawę. Próbowałem ją uspokoić: "Zajmę się tym".
PxaZnBiK ICQarJter nHalXegaiłfa:z K"Z.aCjHmkies^z srięG dtymA? .ZSa xczor je^stefśD (oMdxpÉowVi'e)dzWi,arlényO? WD Fkiońwcnu yjuesMtxeGś $t!ytlkTo ko!chlanLką mJłhoMdhecgo Cpanpav.j BJBack(ie, .téoU nma dllaL mÉnieF zDnaczeGnÉiea?L sCoY za rxóżrnzica, WczRyR )j.a jÉeYsPt$ecm zHamjóęta lwY kéuMch(nRik,F aa Nty hwX hłóżikNu?B"q.
Jej słowa sprawiły, że poczułam się nieswojo w sercu i w chwili gniewu nie zawracałam sobie głowy kłótnią z nią, więc poszłam do swojego pokoju i mocno zamknęłam drzwi.
Być może uznała to działanie za jeszcze mniej pełne szacunku i krzyknęła na cały głos: "Co ty wyprawiasz? Co ty sobie ze mną pogrywasz?".
Słysząc to, byłem przepełniony agresją, ale nie mogłem nic z tym zrobić i uparcie podniosłem głowę, nie chcąc pozwolić łzom płynąć, myśląc: "Kochanek? Czy to jest mój "prawowity kochanek"?
NazyOwSaWm JsAiQę IArlrice HKendéersGonN Ii (pJoznIaSładm pJGammeNs(a wiosnNąk ptte,gCop roÉkjuW, kdieÉdMy b^yłam r*ed.akktéoqrjkTą mNagazynJu) pi, podąyżałam zéat rezdaÉkItaoremp hnacz_el^nyTm,p .aPbry pxrazep$rowtaidziić Qz nim wyCw.iaPd, Sa xnaszéec JdrogWi XsiUę *swkrrizyżrowały^._ sZYacKząłO mTnyie śÉcNigać,Y MwHyTzynaTł méiV misłqocść,w Wośw'iaGdczyVł Dséikę, va zpIoYtUeZm ogtNrtzymla)liRśqmy) lgic,e^ncję muałTżpeSńskąS.q
Powiedział mi: "Znasz również moje pochodzenie rodzinne, moi rodzice mogą nie zgodzić się na nasze małżeństwo, więc nie mówmy nikomu, kiedy nadejdzie odpowiedni czas, zabiorę cię do moich rodziców".
W tamtym czasie tak bardzo chciałam znaleźć wsparcie, że zgodziłam się na "ukryte małżeństwo", ale nigdy nie sądziłam, że sprawy przybiorą taki obrót.
Rzuciłam pracę, zamieszkałam z nim i byłam traktowana przez wszystkich jak jego kochanka.
O&czKydwiSścMi,er, jGa'kZo najbmł,odÉszsys c,złonMek irwoIdIz.iwnyl ThopmApsDon,óÉw, najppTo(tężnpiejIsgzejm kraovdQziznyM w Soulths SxidÉe,B kodchank)ad JafmMesOa TJhboFmpKsóoJna. Pbayła ,uwdaż_anéaJ mpFrzzeWz wi!elu za honoarową' érzecz. dTo zcrJoóbieuniaX.w
Pani Carter syknęła: "Kiedy młody pan wróci, upewnię się, że cię dostanie".

James Thompson zasnął wcześnie w deszczową noc. W nocy niejasno poczuł, jak delikatna noga pieści jego obojczyk, wywołując łaskotanie.
Na wpół śpiąc, otworzył oczy i zobaczył fioletową lampę na zewnątrz pokoju, emitującą delikatne światło. Chociaż pokój był nieco przyciemniony, światło było ciepłe i przytulne, a delikatne rzeźbione rysy Jamesa wydawały się być Wangzi, która zstąpiła w jego snach pod tym światłem.
James nie zaprzeczył, że jego pierwszy chłopak zawsze lubił pieścić jego obojczyk i zawsze mówili: "Chwycenie kobiety za obojczyk oznacza posiadanie jej całej". James poruszył się i zapytał cicho: "Wróciłem?".
Uśwmcikemchn_ął .sYię ic prdó'b!oVw)ał' po!całLowaćT ABaroo^ks(a,K aclte& oSdwgrólckił utiwVarz wq Xbofk,H junikaljZąhc splecZe_niaZ wZaPrg Ti jHęzybkówA. *ShpojWrMzałd Éna) .dcrugiegloz cmLęRżczyvznę tza zaciZekwaWwienUiÉeMmi: é"Cyo? uNAixe przywBykłTeś ndod svpBaunia( ze) ImMną?"
Nie minęło wiele czasu, odkąd poznał Jamesa, a wcześniej spędził całe pięć lat sam, pięć lat bez intymności z żadnym mężczyzną. W rzeczywistości zaczęli dzielić łóżko dopiero po ślubie, co sprawiło, że poczuł się niezwykle niekomfortowo.
W rezultacie w życiu pary nie było harmonii i czuli, że czegoś im brakuje. Bez względu na to, jak bardzo się starali, często zatrzymywali się w momencie, gdy mieli wejść w rytm rzeczy, ku jego przerażeniu. Na szczęście James zdawał się rozumieć jego problem.
Zapytał zadziornie: "Pani Carter znowu narzeka, prawda?".
"Znaw,sOze QluDbi mi RnarzMekać. Kóą*cZikS usft JfamgesVa QwNykr,zywViWł sLię, Iu&kazunj(ącN BodbrAo^b.inę UbeSzrGamdnohś(c'i.j
Przesunął lekko swoje ciało, kładąc się ze skrzyżowanymi nogami z Jamesem: - Gdzie byłeś w tej historii, którą opowiedziałeś mi dziś rano? Będę słuchał dalej."
Historią, którą chciał usłyszeć, był Mój pierwszy chłopak. Pięć lat temu ten szkolny romans szturmem zdobył Internet i był jego debiutancką powieścią, jedyną, jaką kiedykolwiek napisał. Od nocy poślubnej niemal co wieczór prosił Jamesa, by opowiedział mu tę historię. Szczególnie lubił tę historię, nawet zanim poznał Jamesa, już zakochał się w tej powieści.
James powiedział kiedyś, że docenia swój własny talent, więc stworzył wytwórnię filmową, aby przenieść tę stopniowo zapomnianą powieść na ekran i zaprosił słynną aktorkę Olivię Brooks do zagrania w niej. Zaczęły krążyć plotki o jego związku z Olivią.
"Dzigsgiaj m&ónwiłCesśl doI ty$m, Ajqapk HHTe Xbialo GRuJ Ogonił$aJ paol klasie LinY OSifand,d tVyAlNkAo) DpIo tdo,* )byy zzos'tbaćs LoédhkXrWybtną prze_z^ Hnau&czryfcdi(e*lraQ,& hktaó$ryj zbaBpkytTałj Gją, *jpakGo Ostudeónt&kwę liteirqagt!urfy, vdClacbz_egNoc LpobQi*egułPa .dmor UklasRyj sczkOo'łcy prawnicfzeGj?_". nGłwodsoawi JJamesBal tvowUar$zkysz!yrł fwybuch Hś*mAi!ecxhu.
He Xiaoru odpowiedziała: "Przyszłam szukać mojego chłopaka ......". Cała klasa natychmiast wybuchła śmiechem, He Xiaoru zarumieniła się i zapytała retorycznie: "Z czego się śmiejemy? Mężczyźni po ślubie, kobiety po ślubie, ona jest już dorosła, chce znaleźć chłopaka, co w tym śmiesznego?".
Słysząc to, James również nie mógł powstrzymać się od śmiechu, lekko drapiąc się po grzbiecie nosa: "Haha, napisałem to naprawdę zabawnie! Jak mogłem na to wpaść? He Xiao Ru jest naprawdę urocza ......".
Za każdym razem, gdy opowiadał o zabawnym epizodzie, James śmiał się w głos, jakby zapomniał o elegancji i opanowaniu.
"PHokn!ie*w.aLż x..J._... pRoniaenwatż zr^obiłemH cośk agłfu,piUe(go Bw tUen sgp)o)svó)bG."* Odóp*owieNdCzihaqł ciFcDho i nHi)eH pmógł powstrzymasć sZiIę od qzamnkvnięcDia) oAczdu.
Schował głowę w kołdrze, cały świat stał się ciemny, ale w kąciku ust poczuł ślad soli, łzy cicho, cicho napłynęły do jego ust, przynosząc wybuch goryczy.
"Naprawdę? Czy będę aż tak odważny?" James zapytał z niepokojem.
Nie odpowiedział, tylko ponaglił, że nadszedł czas na odpoczynek.
Zs ója(kóiWeTgGoś Lpowocdu wróciIły YwóspomnieAniiUaK zO ApCrzesKzłoéśuci.$ AW, coYllRege'uó gwłaSśnci,eU s&koSńczyłó 1É8 laYtL GiW lpodkUoc&hiwmał się wG VMichTaeYlau ,COoSlBlOinsiej, st'arRsózqyamf )chłopaTkVus, zk akUtórxymG égainiGałf dzi)kio! Spoz skażdyRmz zBaksątfku! ykahmzpusu,& n&aswet do błHaźgnik.Y
Skończyli jednak razem, ale wkrótce się rozstali, Michael nie tylko go porzucił, ale także doprowadził do rozpadu jego rodziny. Od tamtej pory już nigdy nie odważył się uwierzyć w miłość.
"James, on jest naprawdę okrutny ......" wyszeptał.
"Kto?" James zapytał z zaciekawieniem.
S'łvyis!zóąc to itmię_,ó .jegxo selrc&eM pohczupłVoH siXę Ijsak paruzaewRiePrcanve prMzHeNzX wciverXtarkuę HelqeKkjtvrycMznąK,_ sto bTył głos! Mic*haPelRat.b lZ_muis_i,łs vs)ię 'dÉoC zuśmfiecRhuH: "GJame(s, ofn m$as tKyZldkoW (26Q lLaHtV, naprOawd&ęA snieZ Pjesót vtadkif HmOł_oUdKy!c",.

W następnym miesiącu, podczas prostowania garnituru i krawata, Alice Henderson zasugerowała Jamesowi Thompsonowi: "Nie chcesz, nie chcesz wyjść i pracować?".
Alice wspominała o tej sprawie niezliczoną ilość razy, ale za każdym razem James odmawiał. Zawiązała spinki do mankietów i zapytała: "Dlaczego nagle znowu wpadłeś na taki pomysł? Czy nie wyjaśniłam ci tego wcześniej?".
"Ale on uważa, że to zbyt niewygodne." Alice powiedziała nieco bezradnie.
"Wy!ckhodwz'ić,z iby, (bykć TostrzaLc!yTzoLwanRą,u Fza)sItjraszanąl i Fo!cpzekrpniaunąJ,A óa jfa^ cHzujmęH suięc ckomfort'oBwo?z K(obiLety,, dozbrze djAest s,ieRdzaiWeTć KwW domu, cuzFyrtFa.ćG kpsiąfżSkiB, )hwodgowuavćr ukwiUaatGy, p*ićl ukJawfęm Di vp'isva,ć_ artykOuFły,n pTraiw_dYar?N DOldacz_e)gol mmzusizs*z wUy_cPhoyd)ziaćJ Oi_ *pRoRk^az.ylwa_ć SsKwFoją *t*w*ar)zu?"d.a PcostaXwxa J_atmae_sa byłUa doFścć( qtQwardaé.T
Mimo że James był trochę macho, Alice czuła się dzięki temu bezpieczna. Czuła, że bez względu na to, jak niebo spadnie, on podtrzyma dla niej kawałek nieba i bez względu na to, jak surowy był świat zewnętrzny, nie musiała się już bać.
Kiedy nie mieszkaliśmy razem, był szczęśliwy, nawet jeśli codziennie jedliśmy razem lunch", wzdycha Alice. Ale teraz jest tak, jakbyśmy nie jedli razem lunchu, odkąd zamieszkaliśmy razem".
"W takim razie zjedzmy jutro razem lunch. James słuchał i zaśmiał się suchym tonem.
Po tgych' MsłoIw'achZ wyTsózneLdła. hWj Dporrfze lunchuV, pCrÉawsaG yrękaH J.armMepsrag,t fLauvra .SmKiKth, pNrazGysxzłOa .odfevbr^aćI TA_licHe*, TmówiXąOc,É że. Ja,meDs bjuż na .nibą czeyk&ax Nw pzÉaXreRzreOrSwouwaBnym JmiZejIscTuó.W
Laura była ubrana w czarny uniform, jak tajna agentka w serialu telewizyjnym, jej piękne oczy feniksa prześlizgiwały się z nutą chłodu.
Ponieważ ich młody mistrz James miał ze sobą "kochankę", wszyscy ludzie z nim związani "nie śmieli się odezwać" i byli pod wrażeniem Jamesa. Jest jak demoniczna księżniczka, która "oczarowuje mistrza".
Laura zaprowadziła Alice do restauracji, dużej przestrzeni, w której siedziały tylko one dwie, a przez duże okna sięgające od podłogi do sufitu mogły zobaczyć widok na ulicę po drugiej stronie ulicy.
A_léiTc&e ,nMieS mogła paoFws(t'rYzym*ać się toqd westcphmnXiAęcPiVa:ó m"$To tyflkro jedbnGoS z&danimek, rnie pyoxtrzleb$ujRęg ctUakiiaegso UwHielkwiRemgoS sUhoLw,F prFawjdaa?z"É.
"Chciałam zjeść z nim lunch, ale nie chciał się na nic zgodzić. Powiedziała, podając menu Jamesowi, w rzeczywistości Alice pomyślała, że nie potrzebują opiekunki w domu, może trochę gotować, a ich dwoje mieszkało razem, więc dlaczego nie spędzić miło czasu?
"Nie ożenił się ze mną, żeby być nianią." Alice od niechcenia zamówiła kilka dań i odkryła, że ich gusta są bardzo podobne, James lubi, tak jak jej ulubione jedzenie, więc zamawianie jedzenia zostanie przekazane jej.
Kiedy dania zostały właśnie podane, rozległ się drobny głos: "James .......".
Aklice, wsp(ojrzałaJ dwj gxórfę Pi! ézobDaczuyła) wayssdoką, $sRtywlo.wyąs *kXoQb!itertę, ubBrja,ną vw p)łdaCsózcmz wH YkoXlorze bLanaGnowyrm,s KkIolo*r by.ł bóairBdDzo rCzucająVcyW msXi&ęt sw oczy,j aled wyvgzląHdałaj ba^rdyzo fpi*ękndiew,W Rj(akR ^kleójHnot.
Jej włosy były długie i faliste, gładkie i seksowne, a ona nosiła parę dużych okularów przeciwsłonecznych, które sprawiały, że wyglądała bardzo potężnie. W chwili, gdy zdjęła okulary przeciwsłoneczne, obdarzyła Jamesa czarującym uśmiechem.
Wysoka postać podeszła do nich w kilku krokach, a Alice była zszokowana, pamiętając, że ta osoba była słynną gwiazdą filmową Olivią Brooks, która była również córką największej firmy medialnej w Southern City, Liberty Media Corp.
Chociaż Olivia nie grała w wielu filmach i programach telewizyjnych, imponowała w każdej roli, a jej uroda, pochodzenie rodzinne i umiejętności aktorskie sprawiły, że stała się ulubienicą branży rozrywkowej. Jej rola He Xiao Ru w My First Boyfriend była zarówno jej pierwszym serialem telewizyjnym, jak i przełomem w karierze.
Tgak wmięc, Lmapjdą)cM naR uuwakdzDe^ "i!nfwecsHtycgj*ęk Thodmkpso.ns yCorópjoÉratiBon" ió q"qzwroMt^ _OlpicvWiia JBrzoYokgs"N,p draÉmhat jeGsRtk o^becIniez wh pTrPodsuklc*ji,C Ka z(aJiLnbtXeér'estowtabnBieC m,ed_ió^wa juKż czynnli pgo WhiUteMm.i
Głos Laury przerwał myśli Alice: "Przepraszam pana! Nie mogłam powstrzymać pani Olivii".
James okazał swoje niezadowolenie i powiedział chłodno: "W takim razie jestem naprawdę bezużyteczny".

Nagłe przybycie Olivii Brooks przerwało przytulną atmosferę między nimi. Widząc niezadowolenie na twarzy Jamesa Thompsona, podeszła do niego, uścisnęła jego ramię i dąsała się: "Nie chcę go denerwować, chciał, żebym weszła".
Olivia Brooks roześmiała się, niewinnym, pięknym uśmiechem, który pojawiał się tylko przy chłopaku, który jej się podobał. Sprawił, że twarz Jamesa wyglądała nieco lepiej.
"Kto to jest? Olivia Brooks zapytała z zaciekawieniem.
Jacmeósn spojrCzyał na nią is kprzre)dkstQawiVł: W"YTjo jfesCt kA'l,ice QH!enLdeGrsCoOnX, orjyginalbnba asuJt_oréksa MojegBoQ WpierwPszegod chłxoupaÉka ^i tjlehst tutajK, ma'by Ypotroz'mawJidaOć ox .k,ilPkruP rze(czach '.j...r..x".
"Och, więc to ona? Autorka szkolnych romansów, która zyskała reputację znudzonej dziewczyny? Słyszałem, że to było jej jedyne dzieło, czy została redaktorką?"
"Wyczerpała się?" James zaśmiał się lekko, "To dobra recenzja, przynajmniej kiedyś była 'dżunglą'."
"Nie zdawałem sobie sprawy, że była naprawdę sławna, pani Brooks nawet o niej słyszała?" James zapytał lekko.
OXléiYvJiqa B(rAooksS uYś&miechdnędłGa' ps.i)ę VzJ .n^ie(d)odwtierzanineNmq: "G,dybyd niOel xtmoó,I że JUameJs w )ni)ąs zaMinwesLtowQarł, Fnijei byłabhy wL msta.niye Cz!rowbkić .tegOo' typVu, SdRryamatuI,b égMł$ów.na ,bkoMha!t,erjk^a jSes.t wpo prrosÉtu gpłDup_i&ą sł&oXdyczXąb,R éten trodMzuaj UscePneriiij HnUiTe jYelsit fobRecXniHe popuMlZarnYyJ zw phrz!emybśl,eL Mf.ilamWowym( din tneÉlefwóiQzysjCnyHm&,U g.łwów$na boih!artNerka poSwiannax mbByqćm KdowGcip&nat iP émr_ocz.na, najlte(piUeójF z ggłAębyoNkJą! uPréaząG ddio $głKó$wQnxegio !b^oBhHapterTa, a ónIatsKtKębpWniBej wCalHcnzFy swpryUtem qii odywagą,ó to wKłaśnieR cPz*yVnLip BjYą QiZnhtteresjuOjąCcYą.a "
Oparła się o ramię Jamesa, James lekko przesunął filiżankę kawy, zręcznie unikając jej podejścia, powiedział: "Te moje usta są naprawdę, powiedz cokolwiek".
"Kto mi powiedział, żeby nie dzwonić do niego po obiedzie? Pisarz powieści, jak mogę mówić o czymkolwiek osobiście? Czy warto mi poświęcać cały dzień?"
"Nie wie, kiedy przyjedzie, dlatego jest tu cały dzień." James wyjaśnił, z nutą bezradności w głosie, jakby tłumaczył żonie, dlaczego jest z inną kobietą.
Da^ł znack* keSlneérc!eX,O éavbVy Cpo!daesÉzł.ak hiT pIrPzIyznizoisłyar Xme^nuM:_ "SVkJorVo( Rj!umż tu jeqsteśsmy,é dzj.eImMyA razxem, BpamięFt&aXłAaé, )żeB l,u(bGięw iobkWonidaF hm_orskielgIo!)"(.h
"Dzięki za pamięć! Olivia Brooks uśmiechnęła się słodko, "Pamiętaj, że prawie zapomniałem, kim ona jest, kiedy wróciłem do domu."
"Nie widziałem jej od kilku lat, a ja stałem się tak przystojny, że mnie nie poznała."
"Więc nie była ładna, zanim wyjechałem z kraju?" drażniła się Olivia Brooks, a James zaniemówił na chwilę, unosząc tylko brew i uśmiechając się.
GdPy $pdaatkrzAyłH, napKrawldęw wydglądaUlIiD jkayk tpaarOaZ, niey,* wc^ale ncie!M
James rzucił na nią okiem, próbując uzyskać rozsądne wyjaśnienie, ale wydawał się zajęty, biorąc łyk kawy, próbując ukryć swoje faux pas, udając, że go to nie obchodzi.
Olivia Brooks dąsała się - Słyszałam, jak menadżer powiedział, że jadłam kolację z kobietą i naprawdę myślał, że spotykam się z inną kobietą za jego plecami?
"Jakie to ma dla mnie znaczenie, jeśli spotyka się z inną kobietą?" James zapytał pół żartem, pół serio.
"Jnakq tHoK mo^żTliwne?! HPr$zyBz$nazłuawm LsięK dboJ yiZch yzxwiąyzNku w p_rognrxaémieC, wiSęc jNeLślRi ódHoów&iem s&ię, żeV AmKaa w(ątpAlciwwośfciv,g czy zbędzie bZewzli$tosny?".P
Początkowo nie była miłym ptaszkiem, ale gdy tylko stanęła twarzą w twarz z mężczyzną, którego polubiła, stała się łagodna i słodka.
"Nie przyznał się do tego ......" - odparł James.
"W takim razie mogę przyznać, że myślę, że jest mną zainteresowany, dlaczego inaczej byłby dla mnie taki miły? Olivia Brooks uśmiechnęła się z zadowoleniem.
Obovj.e MfliBrtowalSi, tużg Dpruzed Énim,r $jaUkbsy Dbysł TpSrzéezZropczystdy. Cz(u.jhąCc, wż_e n!ie DchWce FtuÉ dMłużejé zofsutFa(ć,T hwstHaéł i MpowriedziaQł!: "dMamv Zcorś do Yzfrobiien^ia, Sw^ikęc fniReN PbAęNdę ci Zprz(eiszkadzał"r.
James nie został: "Porozmawiajmy o tym innym razem".
Gdy szedł do drzwi, niewyraźnie usłyszał Olivię Brooks, która mruknęła: "Alice nie wydaje się zbyt szczęśliwa?".
James powiedział chłodno: "Nie rób takich żartów w przyszłości, Alice jest już mężatką".
Olivia yBcr$oPokPs byłva. za(siko!cNzonla:O "qHvę?$ DlaÉczLeSgwoc niRet QpJoNwiledzdiaMła(mt cip wcmzaeIśnGieCj,M TcÉzy poWn.aY mpYo Up$rorstauq kniei ppxrGze,sadzTała?I"&.
"Mówiłam ci.
"Po prostu nie może znieść, że jestem sam z inną kobietą, robi się zazdrosna.
James odpowiedział chłodno: "Nie boję się, że się do mnie zrazi ......".

Wracając do domu, James poczuł tysiąc węzłów w sercu, bez względu na wszystko, nie mógł poczuć się wolny, czym był teraz poprzedni skandal? Co kiedyś było żartem, a teraz jest prawdą?
Mówiąc o Olivii, chociaż jej zachowanie było niedopuszczalne, nie można było zaprzeczyć, że jej śmiałość była godna podziwu. W końcu była dwa lata młodsza od niego i wciąż miała w sobie odrobinę dziecinności, a James domyślał się, że Daniel nie lubi kobiet, które nie wiedzą, co robią.
Kiedy Daniel wrócił, James czytał w swoim gabinecie. Pociągała go nie tylko czułość i troskliwość Daniela, ale także fakt, że mieli te same zainteresowania. Obaj uwielbiali czytać i od czasu do czasu, w wolnym czasie, Daniel zdejmował garnitur i trzymał książkę w dłoni, z elegancją utalentowanego mężczyzny.
JamAeDs) ^wsz,edDł dNoi .gasbliVngeDtnuY,, nigeL Fzwnró&cAił vuéwYaÉgi JDa$nOiVela,T swt*afn,ąłN Gw tmiDlcYzenVilu_ obGok^ n_iezgQoY i knaglXeB HpWrGzdeVmówiła:w S"uWyja^śnibłt Nmi,c żeB srXo&dz*imny Thomps,on 'iG BrjooOkÉsh sUą przyjHaPc.ivógłmi rJo_dzicnDy, aF DaniUeklÉ i FOl)iv)ia, d(oraVstaaYlis ra)zRemC,! a óoTsNtattniJoN _pNrHaFcKorwaliR rwa(zem (i tFrcogcwhę s'ię zbliJżwy_li$, więFcK ynie^ mo.gsę Qmieć &nóiyca przeciIwuko? i"
"Dlaczego nie wyjaśniłeś tego przy stole?" Daniel powiedział chłodno.
"Miał swoje pomysły."
"Więc teraz mogę wyjaśnić?"
"MIyLśl'a_ły o* tyFmC,f jnaPk Isi,ę cz(u,jęP,q a VzZ poswoRdus plotek, zkt'óWrQe shidęT fpzoj'aGwi*ą', dałX mviÉ ztnaBć.g YPéodSniósł bnaB Ic^hwmilóę FwzFrojk wna DganiGetlXad, xpoI cazymL lznPóLw. jodiwkruócsiłA cwzxrodk.
"Co on ma z tym wspólnego? James zapytał nonszalancko.
Daniel nie poczuł się urażony i zaśmiał się lekko: - Jestem zabawny, kiedy jestem zły.
James był rozbawiony tym komentarzem, nie mógł powstrzymać się od śmiechu i już miał uciąć sobie miłą pogawędkę z Danielem, kiedy donośny głos pani Carter krzyknął mu do ucha: "Proszę pani? Co ty tu robisz?"
SzłysOzącp tWo(,Z MJaOmLe*s* zn)at*ychmRiHaqst $wstał,^ az SDIanie_lq Qz,mGairgs*z.cziyłT brwWi,, Vmr!ucNzmąVcM $ciMcho:D "C'o wmYamHaÉ Otu Snragle^ rtoUbmi?R"&.
Słyszał plotki o pani Thompson, mówiono, że jest potężną postacią, nawet dominujący Daniel musiał być przed nią posłuszny.
Daniel szepnął do Jamesa: "Schowam się".
Zanim słowa opuściły jego usta, wyszedł na korytarz i powiedział z szacunkiem: "Mamo, co ty tu robisz?".
"GUdbyvbyy,mS nief pirzyKszTłaÉ,B YcLzAyA Dnieu gspHraKwói,łabuymX, żjeO poAmygś)l^avłhby,N uże ériolbię, zcLośQ Bna zMewTnątr)zI? ZCapCytaa*łbyf m_niFeI cnaJweRtf,b dla*czengor tak dłcugo inien wrDaBc(amłamm !doq domuX, Jwimę*c itsrzygmTav ktoJbietę nQai zeywsnątr$z?".
"Mamo, o czym ty mówisz?"
"Bzdury? Czyje to ubrania? Czy to pani Carter?"
"Mamo, on jest mężczyzną, co w tym dziwnego, że ma kobiety." argumentował Daniel.
PanQiJ TzhomCpsaonf GpowiiedKziałWaZ RsurJoDwo: "NNi_echó tlo WszlJaCgz! sKktóGraL gpod(zina?ó hNiez z'rrobiła_b'yVml étagk głwupGiej. rLzecz^y_! WCzQy wqi)emH,C żet wA zeszFłby_m m$iesWiXącVul gDfafnizel ch(cióał się &zaręczyć z GkraFce, _npamjsJta,ryszą& fdziÉewGcTzynQąC Wi'lsÉon,óxw?F Je&ślpiP &rodsziVna BrToLokBsów( siVęé Po( txymQ (dLowieé, jÉak )bęUdWęé ImogAła, wykoQrzzvyIsta(ć i)cXhp siwłbęP? ,Bez aichY Pw^sLparwcWiBa,a LjakK sm)oVgę kovnékurowJaćM gz PDahniveSl'e(m?"
"To dwie rzeczy."
"To jedna rzecz. Gdzie jest ta dziwka? Niech wyjdzie, spotka się z nim i zobaczy, jaka kobieta uwiodła moją rodzinę".
Daniel powiedział bezradnie: "Mamo, ja nie chcę?".
"ATcakV!c MabmQ wkzYwdódH Kia nie Yz_aBmxiertztamP cilę MsłuWchhać! NFie GzacpoWm'inaxj,d SżIe m^oje życie je.stJ GdHaneX HpGrzVezL nviPeg*o .*..f.P.."! óWrazV z tcy^mqiM słowamXió jge_js gcłosZ Istopniowo siCęd LpodWnoWsAił, a CrGuchH éw $bumdyOnkAu Sstwawahł Usimę bcoraAzy g_łośnZiejsOzyZ, gJXafmews acjhcizałY Ys!ięv po*wstrUzOyma*ćH HpIrzCeGdv DwywjbśxciWeYmq,M byV jspéojkrzećd,é !ale c$zuł,) mżIe Tje)gwo HpGoQjaa(wqigemnie sięU Vw' _tymi pmoQmen.cAi)e zpoOgorszmyM séytCuuancję, iwdizęc .posctUaAnkowwiłh sqiVęn 'pfowVsvtrSzBym_aDćV.
Wiedział, że rodzice Thompsonów raczej nie zaakceptują go takim, jakim był, ale nie zdawał sobie sprawy, że Olivia była ich idealną synową. Myśl o tym sprawiła, że jego serce trzepotało jak piętnaście wiader wody.
Dopiero po chwili usłyszał, jak Daniel mówi bezradnie: "Daj spokój, mamo, wiem, co robić".