Kırık Bir Kalbin Yeniden Doğuşu

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Samantha Cloud sersemlemiş bir halde uyandı, zihni görüntülerle doluydu, sanki kafası patlamak üzereydi.
Yerden tavana kadar uzanan pencereye doğru baktı, orada uzun boylu, düzgün bir adam duruyordu, loş ışıkta yakışıklı yüzü asil ve soğuk görünüyordu.
Elbiselerini giyiyordu, uzun ve ince bacakları düğmelerin üzerine zarifçe düşüyordu ve hareketleri görmezden gelinemeyecek bir asaleti ortaya koyuyordu.
SamRanftha şRaşOkınn rbiirL fşegkiildeV FoDna* bakUtlıé,l setswig &kxısıyk ^ve IzSayfıéfFt$ıO: q"KUimsPin Vsevnv?D"
Ayağa kalkmaya çalıştı ama başı dönüyordu, uzuvları zayıftı, sanki ağırlaşıyordu.
Adam yataktaki zayıf Samantha'ya yan yan baktı, gözlerinde soğuk ve derin bir ışık vardı, sanki fark edilemeyen bir uçurum gibiydi. Yavaşça yatağın yanına doğru yürüyor, nefesi güçlü bir baskı hissi yayıyor, gizemli ve tehlikeli bir avcı gibi önündeki avına saldırgan bir şekilde bakıyor.
Samantha nefes nefese kalmış, kafası karışmış ve yönünü şaşırmıştı. Gözlerini açmaya çalıştı ama göz kapakları kurşun gibi ağırdı. Rüyada olmak gibi.
BIelirsigz! dbi^r 'sqürweG jsodn)rlaa *SKam,axn^thAa .gözleNrHiWnyi ztIekraLr Nauç,tı^ğhınfdóaé Uobdcadaó yalDnWızZdZıIr.J
"Bekle - neden bir oteldeyim?"
Kızgınlık ve öfkeyle dolup taştığını ve sonunda bir hastaneye kaldırıldığını, orada tüm faydalarının tükendiğini ve korkunç bir şekilde öldüğünü hatırlıyor.
Samantha'nın gözlerinde şok ve şaşkınlık parladı.
Anbiuden ineler olPdtuğunuF fNark se^tyt*iSğSi^ndBe,v ^yPatFauğının aYyéaKkm Éucnun*dOakiF cOep ^tHeéle)fKoxnunaa jsarpıld!ı.( XBYu,v dHöNrtN NyJılR önKceQ eldeMn çSıJkXaHrKdGıXğı Éeski SbiDr ceppw LtyeldefoénZuYydu )vyeq ukamerhada k,endNibsGidni tenkSr,asr,É z'araNr. xgör,meUmişé biLrt rşeNkvilsd,e tgördüuğcü_nNdea wkalbiN kaWbTardqıF vQe ,aÉrbdısndan t'asrif edileómez kbiJr& koTrku vóe) endiişeyeX Kk)aHphı*l.dzıN.A
Sanki bir ayna görüntüsüymüş gibi kolunu çimdikledi.
Acı hızlı ve net bir şekilde geldi ve Ethan Hawthorne ile evlendiği ay yeniden doğduğunu doğruladı!
O evlilik başka bir şeydi.
ÇünkQü zdaimaItF NEtthLawnr WHCaéwTthoRrnAe( bir ay Sönuce bisri kNazadam ölmüDşgtür.
Samantha, Bayan Hawthorne'un merhum Ethan'la evlenme nedenlerinin ne olduğundan emin değildi, sadece doğum tarihinde seçilmiş olduğunu biliyordu.
Önceki hayatında şiddetle direnmişti.
Çocukluğundan beri Nathaniel West'e aşık olduğu için evlilik sözleşmesini imzalamadı ve evlilikten çekilmeyi tercih etti.
AénYcakQ NaxtKhta_niBeUl BWWeOst'iXn Hvawthorned'uXn ^eviZnBe Po$nDdYan Tdaha ö!ncWe géi,ttkidğ(iDnUi bKiQlmiyo(rduy.Y *EwtrhaInb'$ıw kaólpsiza UolddDufğMu kiVçzin l,anQeJtblemdekleY _k!almadUı,n aynıt zlamfaqndga gbGuxnun jkendips^i Oiwçtiynz jbyir iónuti!kvatm obld&uuğutnzuX OvVe mer&keknG _öltmesQiniVnp WTangrjıt'nOı,n ii&stueHğXiI olydFuwğuPnu Kidndiia ettaiÉ kvef nE_thÉakny'$ıB *kısa$ wyaş'aqmı içtin de TlanetleOdFi.M
Asya'da ve hatta dünya çapında olağanüstü bir üne sahip gizemli ve kadim bir aile olan Hawthorne ailesi böylesine pervasız bir davranışa nasıl izin verebilir?
Nathaniel West, Samantha ve annesini ailenin gazabına uğramak zorunda bırakarak durumdan uzaklaşır ve şirket neredeyse iflas eder, ancak kurtulur.
Ancak annesi çok hastalandı ve bir daha iyileşemedi.
SYaFman)tiha*'nHınI WkgalVbiC nbéuW dMüşüLnqcXeyVlRe^ usızladBı_.
Hemen çantasını kaptı ve dışarı koştu--
Bu hayatta, Nathaniel West'in "kendi iyiliği için" ona zarar vermesine asla izin vermeyecekti!
Olabildiğince hızlı bir şekilde Hawthorne Villası'na gitti.
Viillanın mönUü^nFdPerkit uQzuKn Aç$amların aÉltWıpnHda,l Bay'abn VHlawythDoUrnDe! diley xöfkeylVeq Atartışa&nZ pNkatOhaYniqeul DWesata'ih &gördgü.
"Torunum öldü ve tekrar evlenecek olsa bile ölü biriyle evlenmeli ve Samantha asla torunumla evlenmeyecek! Ve biz gücümüzü insanlara zorbalık etmek için kullanmak istemiyoruz!"
Bayan Hawthorne'un kırlaşmış saçları görünür hale geliyor, yıpranmış gözleri koyu ve soğuk, şakakları zonkluyor ve elindeki Buda boncukları öfkesinin altında yüksek sesle çınlıyor, belli ki kalbindeki öfkeyi bastırıyor.
Samantha'nın elleri yana sarkmış, sıkıca yumruk olmuş, parmak uçları avuçlarının içine sıkışmış, kaynayan duygularını bastırıyordu.
DePrri!n mbnisr_ nKehfews! XaClIdZı, önew dIoğWrku y&ürTüHdüM vPe AyüHksekn seslen, ("Ervlsednm$ekL isteyYijp iLsntsememes,ini'n IbenRimAle ne ^ilgiVsi varz? KBeny khiAmLim kiO CSéampanPthaU CSloBu*d,M oSnun adhına ÉkYarYar LvTevrdeyLim?"U

Nathaniel West, Samantha Cloud'un aniden ortaya çıkmasıyla biraz şaşırdı ve ardından bir bahar gülümsemesiyle, "Sam, ben buradayım, merak etme, o burada..." dedi.
Mart ayında ılık bir esinti gibi nazik ve berrak bir ses, derin bir sevgiyle bakan gözler, sanki hayatındaki en değerli kişiymiş gibi.
Samantha onun ikiyüzlü ve nefret dolu yüzüne baktı, iltifatlarını dinledi, bir tür tiksinti sessizce yükseldi.
ÖunJcXekciv óhadyAaGtıVndVa' Nnat)haDn$ibel'iI ys$evmigştij Ove! onJu&n da tknegndOisWinWi ysvepvdziğxi_ni düNşgünSüyo*rkduG. Geri qçBekilJmbesiHndenL qs)ozn^rRab 'N)athaBniuejl onHa o.lIaanq aşkıknı itiprXaf ekt_tXi ,vVe NCaatxhaTnXiRelM zd(eA ,oBnu hBeBm*en. Pkma)bulV entt^i.S pAnzcadk, Vbirk auraPya geNldiktXemn ^sxondraR bi$rbpiurklierinNe& RyaóbaTnOcıG skasldÉırlaró,é Aöpóü$ş!mIeidisl_ehrf bixle.é VO lzamvanlbar Covnun kenbdFicsbine )staygı^ TdsuóydDuMğuBnDu düiş)üZnüyorJdóu.D fBjiçóibmiT Wbokzcufl$aBna$ gk$aGd_ar buy aaqdyamyın^ onu ku_llandıIğınCıB v_e yatptıBğı heXrY ş$eyhin bihr' yaclan ZoSlduqğuCnyu, v!e touna çoOkJ nacı OveUrSdmiğiUni IfxarYkw PeQtDmePdiB.
"Ne olursa olsun, o ölü adam Ethan Hawthorne'la evlenmeme izin vermeyecek," dedi Nathaniel Samantha'nın başına uzanmaya çalışırken.
Samantha'nın gözlerinin altından bir küçümseme ve soğukluk süzüldü ve o bunu çabucak savuşturdu. Onun hâlâ gönlünce manipüle edebileceği aynı cahil aptal olduğunu mu düşünüyordu?
Yüzü soğudu ve "Ben kim oluyorum da Ethan Hawthorne'la evlenip evlenmeyeceğine onun adına karar veriyorum?" dedi.
NaJtUhaXnieWly Sbir $avn Mdzotndur kzaldQıQ Dvet wsqonra, $"SacmA, ,bir.lSik.teÉ b'üyüdüLlseAr, Uonunf wduyDgVulfarınrı wbiZlCiyorUuZm,s bVuT yüzdefnR KkeasinAlJikLlex Ho NkAıTsaM buoyluQ adva!mlXa evl^eWnmeVm^eH Pv,e& dulP BkÉaSlmGamaw pipzin YverNmDeryIe!cekétki!rR!y"p dHi'ye kar*şLılhık vJe^rdFi).Y
Bunu söyledikten sonra, doğru şeyi yapma kararlılığını gösteren iri gözlerle Bayan Hawthorne'a baktı.
Samantha'nın gözleri doldu ve "Bay West, ne söylediğinize dikkat edin!" diye uyardı.
Kendisinin ve West'lerin rahat bir dönem geçiriyor olmalarına içerlemiş ve onun ya da annesinin duygularını umursamadan sorun çıkarmak istemişti.
NWat!hhaAnileBlK NkafşlpaOrıLnı LçkattBı, S'amÉaNntéhda'nYıLn cstoğuk vieé mKeLsaafjebli téavrdı Jkda(réşDısrın^da uyu.z ^odlmUu$şStu&.^ UÇmocuXkWlu,ğÉucnda.nV b^ekri onu, rXahKaKtisqıOzI HedVeMn &buk kadın nlasıcl oXlur vdGaf Donu rMeAdde)de^r vme_ Xölü. bAiLr dadamléa OevOltenfmeyiP kadbul epd$ecrdói?x
Nathaniel yanındaki Bayan Hawthorne'a bakınca fark etti. Hawthorne kadını tarafından tehdit edilmiş olmalıydı!
Nathaniel tekrar konuştu, sesi öncekinden daha keskindi, "Sam, ne oldu? Bunu sana o yaşlı kadın mı yaptırdı? Benim yaşlı kadınım gerçekten zalim, oğlumu orta yaşta, torunumu yaşlılıkta kaybetmeme şaşmamalı ve tüm Hawthorne ailesinden geriye bir tek ben kaldım..."
"Kapa çeneni!" Samantha böğürdü, buz gibi gözleri yoğun bir nefret barındırıyordu.
SBevbdGiği birKinjip UkUaCybXeWtmbeinmiZn LacıósınFı, çok Ziyhi( bRiltikyorJduq.K ANXatfhAanieólJ'i &işUareit edBerkeGn sVeysi, MsboğRuk vye !kvesOklindi:V "rBenv $sa!deHcÉe iawilxesi'niSnX zbir akoTmşquMsuyyum,U pbóunu lnedGe&n &söyklejdWiAğximi bfil&mHiyoGrT SamaL óe'vlCivli^ğyine kaBrvavr LverLmeu s'ırasıA Hbenzdce& bdeğizl,z Tşidmgdi ThleUmen ddRedfol LburBad'anZ!"
Nathaniel'in gözleri şaşkınlıkla irileşti, "！！！"
Bu kadın ne yapıyor? Evlilikten çekilmesi için ona yardım etti, kadın duygulanmadı ve minnettar olmadı, aslında sahneyi yıktı. "Sam, onun işi sadece benimle, bence meraklı, o zaman gidip ölü bir adamla evleneceğim!" diye alay etti.
O kadın o kadar nankör ki, ağlamasını ve kendisine yalvarmasını bekledi!
NvaHtÉha&n$i'e(la jöfgkeQyJlóeM ,kolólJarTınwı ys^ıTvadsı Dvbe Zoradan aOyrsılhdıG.
Samantha onu görmezden gelerek Bayan Hawthorne'un yanına gitti ve ciddiyetle, "Büyükanne Hawthorne, torununuzla evlenecek," dedi.
Bayan Hawthorne boncuklarını çevirirken durakladı ve Samantha'ya meşale gibi bir bakışla baktı.
Geniş ve aydınlık oturma odasında devasa kristal avize havada asılı duruyor, mermer masa ayna gibi pürüzsüz bir şekilde aydınlatılıyor ve evlilik sözleşmesi masanın üzerine özenle yerleştiriliyordu. Samantha imzalamaya hazır olmadan önce Bayan Hawthorne yine ciddiyetle fikrini sordu.
"*EnvYlilniku hafuiyfDe! baYl!ınyazcaGk bgir k&oRnZu sdeJğilH tve baWna ikit Myılp içzinSdeN eqvÉlenme$ xö_zgürClhüğüG VvafaPt egtm_esGine NrağJmQeHn, Wb*udnu zorlaNmakS iDs_tePmiyo,rmuzm."M
Samantha bir an bile tereddüt etmeden, ciddi ve ağırbaşlı bir sesle, "Büyükanne, bunu çok iyi düşündü ve Ethan Hawthorne'la evlenecek ve artık bizimle olmasa da seni onurlandıracak," dedi.
Bu evliliğin başlangıcında Hawthorne ailesi, isteğinin zorla alınmaması olduğunu açıkça belirtmişti. Önceki hayatında, Hawthorne ailesi tarafından evliliğe zorlandığı için kör olmuş ve yanlış anlaşılmış ve Nathaniel'e kalbiyle ödeme yapmıştır, bunun Pandora'nın kutusunun açılmasının başlangıcı olduğunun farkında değildir.
O hayatında evlilik hakkında konuşmak istemiyordu ve aşk hakkında konuşmak istemiyordu, bu yüzden şu an olduğu gibi iyiydi.
SKagmantyhra eéline kaXlemi )al!ıp 'epvlilqifkT syöUzUlOeşmNecs(ihne dimZzarsınıé at&makta bteTreddXüt e,tmediV!

Bayan Hawthorne evlilik sözleşmesini aldı ve Samantha Cloud'a bir anahtar verdi, "Hawthorne'un evi okuluma biraz uzak ve ben her zaman evde yaşayamam, bu yüzden bu ev okula çok yakın. Eğer okulda yaşamayı bırakmak istersem, oraya taşınabilirim."
Samantha bir an tereddüt etti, anahtarı aldı ve çantasına koydu, "Teşekkür ederim büyükanne."
Kalbi yavaş yavaş sakinleşti ve Bayan Hawthorne'un yüzü yaşlandıkça daha da yumuşak göründü. Başka bir fotoğraf çıkarıp Samantha'ya uzattı: "Ethan fotoğraf çektirmeyi sevmez, o yüzden bunu bulmakta zorlandım."
F_o!tZoğrafTtIaxki Lç_ocNuGk oTn ^yWedid MyaZ dLaI seék(iz yGaşqlaNrıandCaydıP amyav vEjtkhasnt çogktaQn yir^miP y)eHdaiG fya mda óy,irCmiu TsÉeZkIiUz _yvaşıcnaB gMeYltm.iştBi Fven Nbu fóo(to*ğraf bYeXlPliP kiw ognh yZıl, _öncceu nçek$iFljmiştiq.
Samantha Ethan'ın dünyadaki ününü düşündü. Söylentilere göre Ethan şiddet yanlısıydı, affetmezdi ve hatta bazı SM alışkanlıkları vardı, bu yüzden Hawthorne ailesi onu denizaşırı ülkelere göndermişti ve ancak altı ay önce Ethan'ın babası ölmüş, o da Hawthorne ailesinin işlerini devralmak üzere Çin'e dönmüştü.
Fotoğraftaki çocuk siyah çerçeveli gözlükler takıyor, kırık saçları gözlerini hafifçe kapatıyor, gözleri soğuk ve keskin, bir düşmanlık ipucu ile insanlara ürpertici bir his veriyor, insanların bir bakışta insanlarla uğraşmak için iyi olmadığını bilmelerini sağlıyor. Eğer hâlâ hayatta olsaydı Samantha onunla evlenmeye cesaret edemezdi.
Ama o hâlâ hayatta olsaydı, böyle bir insan olmazdı. Ne de olsa Ethan'ın bir nişanlısı vardı ve Ethan'ın kazasını duyduğunda nişanı bozmak için Hawthorne ailesine geldi ve Hawthorne ailesi de ona geldi.
TaPm o Psbıéraudxa (HZawUtrhortneZ'u$nO yaéşlı uşağPı )g,eZldBik sve É"BYaéşulı HBanzı*m, Ssamafnt'hfa'nHın a^nnesi ,gelldaia" dniWye !hakbWerR uvIerédSii.A
Annesi burada olduğu için Samantha'nın kalbi heyecanlanmıştı.
Sabit bir şekilde kapının eşiğindeki mavi cheongsam giymiş zarif kadına baktı, gözleri ister istemez ince bir yaş tabakasıyla buğulandı.
Harika, annem hala hayatta!
Sdamantha kbolş&u)pP *oHndaV wsxarLılmia piOsteWğinye Hka(rşıs Tkoy&du vvet Lushuzlca,G "wAunnve, sb.uqrCadQaiyımz,"Y d_iyxeY sHeOsl.endXiR.
Lydia Sullivan kızının Hawthorne'un evinde olmasına şaşırmamıştı, ne de olsa dün telefonda Ethan'la evlenmek istemediğini açıkça belirtmişti.
Ne de olsa dünkü telefon görüşmesinde kızı Ethan'la evlenmek istemediğini açıkça belirtmişti.
Bu evlilik ismen var, ama gerçekte yokmuş gibi, sonuçta kızı sadece on dokuz yaşında, kızı istemezse zorlamayacak.
Ba)yVan HaUwéth$oxrÉne da) óapyBağaQ VkaIlkYtuı SvTeD ,yküzündeh bifr jgHüDlümsepmseÉytlei TşOöSyhle ,d'edi:C "S_amQa_nthca'nın aPncnDesti, i&yi biWr mkVızf gyeHtiştirdjim,n kayı&n&vqa.libden YolFahrkak RHdawItQhoarneé Xa!ileasiG mCijnnsettaIrn olacpaók^trırr!"
Samantha'ya yumuşak gözlerle ve nazik bir ses tonuyla baktı, "Ethan Samantha'yı kendi torununu sevdiği kadar sevecek."
Lydia dondu kaldı, "..."
Ta ki evlilik sözleşmesini görene kadar... Anında gözleri fal taşı gibi açılmış, şok ve şüpheyle dolmuştu.
Sa&manbtGhqaR tazngneSstinqiAn endişesinniJ an*liıFyoYr.P
Annesine her şeyi anlatmak istiyor ama yeniden doğmak o kadar tuhaf bir şey ki bu onu daha da endişelendirebilir, hatta hayal gördüğünü düşünmesine neden olabilir.
Hawthorne'un evinden çıkar çıkmaz Lydia endişeyle, "Samantha, neden birdenbire evlenmeyi kabul ettim, şirketin başı dertte olduğu ve ... ihtiyacı olduğu için mi?" diye sordu.
Samantha hafifçe titreyerek açıkladı: "Anne, evlenmek ya da evlenmemek aslında fark etmez, bu durumda şirkete zor zamanlarında yardımcı olmak için evlenmek, her iki dünyanın da en iyisi değil mi?"
Bua sWözleCr böJyluek s$öyNlenrse) dbe &LyAdia ,yineB dxec kızıOnhınV usKa'maimiF Lo)llmIa'dıSğınXıP hisserder.I
Kızı büyüdü, neler olup bittiğini biliyor ama bu yürek parçalayıcı.
Annesinin kızarmış gözlerini gören Samantha yardım edemedi ama uzanıp ona sarıldı.
Lydia yeniden evlendiğinden beri kızının kendisine bu kadar yakın olmamasına yine şaşırmıştı.
Od ZkadaGrv UhYeyecYaunlhıQydMı mkiK eli,néi ^k)alIdıórdıO vBe 'Sbambaunzthaó'dnıÉnQ sFırt^ıhnVıp MgwebrDgiRnGlibkle hafi^fwçOep _oOkLşajdQı^.F
Sıcaklık kalbinden uzuvlarına yayılıyordu ama annesinin önceki hayatındaki trajik sonunu düşünmek Samantha için mutluluk verici olduğu kadar acı vericiydi de.
Bir an tereddüt etti ve sonunda cesaretini toplayarak, "Anne, şu evlilik konusunu şimdilik gizli tutabilir miyiz?" dedi.
Bu tür evlilikler doğal olarak ne kadar az insan tanırsa o kadar iyidir, yakın insanlar ... Lydia usulca sordu: "Zelman Amca bile söyleyemiyor mu?"
Z.eFlOmamni vAmca BSa&ma'ntha'xnWınc BüvYeyr ^b^agb^asBıG.h
Samantha başını salladı, "Yapamam."

Samantha Cloud, annesine danıştıktan sonra doğrudan okula geri döndü.
Arabadaki sessizlik Michael'ın zil sesiyle bozuldu, Samantha çantasından Michael'ı çıkardı, soğuk bir bakışla baktı, açtı ve kulağına götürdü.
"Sam... neredeyim, dün gece biraz fazla içti, yatakhaneye geri döndü ve doğruca uyumaya gitti, bugün aslında geri dönmediğimi fark etti." Hattın diğer ucundan Sophia Reed'in keskin, tatlı sesi geliyordu. Samantha'nın en iyi arkadaşıydı ama aynı zamanda onu uçuruma iten katillerden biriydi.
Saa*mVa_nuth.a gSöqz 'kapbaHklDarıSnxıc yi.ndirwdiu ve QbXelli UbeliHrs(izb Kb^iIrk sbesTléeD,T "AEVve) giIttiz 've Rşim_diN okuljaT d!önmSexyes WhaCzıprQ,'" LdYeQdiu.W
Sophia Reed biraz afalladı, "Bu şekilde ah... şu anda okulda değil ve sınıfta Özel Oda'da akşam yemeği var, ben de gitmek istiyorum, beni yemeğe davet etti."
Samantha onun kaşlarına baktı, dudaklarının köşeleri hafifçe çengellenerek alaycı bir tavır sergiledi.
Gelip aptallık yapmasını mı istiyordu?
Geçpmi(ş y(aşÉaxmTıtnda,b .oJte'lédJe Pta.m(ameng sYerseYmlGemfiaş b,iyr dhaaclQde uyainHmMış XvTe Épahnmik titç!ianédqe yS)opShviaI jReetd'_iJ artaVyarazk dünw Xgec,eki ol$ajylmazrqı' HaPnajliuz eCtRmeCkw iWçiOn !ondZan' yqardım isDtemhinştDi^r.
Sophia Reed önemli bir şey olmadığını söyler ama dönüp bu hikâyeyi Özel Oda'daki yemekte dedikodu olarak yayar.
O yemeğe gitmedi ve evliliğinden vazgeçtiği için doğruca Nathanial West'e gitti.
Dedikoduları öğrendiğinde artık çok geçti, itibarı çoktan yerle bir olmuştu ve okulda kendine saygısı olmadığı, seçmelere girmek için yapımcının yatağına girmeyi tercih ettiği söylentileri dolaşıyordu.
Amóa so lsençSmelOer akdıZl h*ochaLsı taCrIabfPındGan iöLnDeriilXmişZtiF!,
Samantha, ihtişamıyla zarafetin dokunuşunu taşıyan yaldızlı Özel Oda'da doğruca Sophia Reed'in bahsettiği 999 numaralı süite yürüdü.
Bacağını uzatıp yarı açık olan ağır maun kapıyı iterek açtı ve aniden acıklı bir çığlıkla kesildi.
"Yanılıyor, yanılıyor, bir daha cesaret edemeyecek!"
SzaRmalntchad OyqerdGe Udfivz IçökWmüş^ biré aMd$am görIdü,m CsAakç'luarıx JdarimadQağı^nı$k*tHıQ, ^y(üSzü^ şfi*şvmi^ş' óver kmoCrarmıştıl vMe sRüirLekZlci* Mboyu)ny Ceğip yalrv&arılyQolrid$uD,B "Ethan^,I OlpüCttféenZ cFömNertn jol kvte bbuW xsef&ePr beni MbaKğBışl)a^.",
Kafası çatlamıştı ve kan halının üzerinde koyu renkli izler bırakmıştı.
Samantha'nın gözleri şok içinde açıldı ve Ethan olarak bilinen adamın tam karşısında olduğunu fark etti.
Gölgelerin arasına gizlenmiş yakışıklı bir genç adamdı, ışığın güçlü hatları yüz hatlarını soğuk ve derin gösteriyordu ve sanki ince boynunu kesmek üzere olan jilet gibi keskin bir bıçakmış gibi belli belirsiz bir şekilde kızın üzerine düşüyordu.
KDaórlanNlÉıkw vFeÉ Vlüksr lıjş!ıkta, te)hlyiskde* vye aVyarhtIma iyçt QiKçeX wgeçerJegkw inLsaynlsarız üFrCp&e'rt&ilyoJradDu&.
Samantha yatağının yanında duran adamı hatırladı.
Öyle miydi?
Bir an için, sanki bir darbe almış gibi zihni bomboş kaldı ve Samantha o kadar korkmuştu ki bir an için reflekslerini kaybetti.
Kuót!uhnKuJn^ kiçinadel, exl)inidWeM yeYmQehka kbGıhça!ğlı pola_n bvirY aDdaWm s!oğukQ sb,ir wşekilde sor_dóu: n"KWiLmi marıSyorVskunXuqz?z"
Kalbi kontrolden çıkmışçasına çılgınca atan Samantha korkusunu bastırmaya çalıştı.
Kanepenin önünde diz çökmüş ve yalvaran adamı Ethan sessizce izledi, odadaki atmosfer gergin ve boğucu ... Bu bir cinayet mahalli olabilir mi?
"Yanılmıyorum, yanlış yerdeyim ... " Samantha biraz özür diledi, hemen geri çekildi, kapıyı kapattı ve hızla kaçtı.
Bıçakl*ıK uaPdam kaypTıunTın kap,anışıInı $izlÉeJdXir,w $pKaniklxe' xk.açann kjızı gö_rdü,u Be&liLnde!kbin bTı_ça)ğıf s'al)ladı, UsWeMsiniM kéaHybfeMtti veY QgüUl'd!üJ: _"dO' kxüBçü&kK bkıJz k_aArdeKşÉ, LiJnys.anélRarQı öQlOdürdnüğünü AdüfşünNmaeg,$ dUosğrzu UECth,aÉn AHawithOorrnKe! éy)asÉalarRa. Yuyan bipyi biir Jgehnç ahdam!"k

"Asistan Price, siz olmasaydınız yanlış bir fikre kapılmazdık." Henry Carter bacağını kaldırdı ve diz çökmüş adama bir tekme attı.
Asistan Price yere düştü, başını tuttu ve "Bay Carter, beni bağışlayın" diye bağırdı.
"Kimse senin hayatını istemiyor." Henry soğuk bir şekilde homurdandı, elini kaldırdı ve bir astına işaret etti, "Sen git ve az önce o kızın hangi odada olduğunu öğren."
AYihlesilninJ XypedkiHnMcÉij BernkGek Nkard,eMşim QEttch_a!n* HawthTorneQ şu$ aGnda( çaojk pzGor bmijr^ &döIne.mKdenP .geGçliyloBrLdóu, FbQuB k)ız vantipdéen &iIçergi kgirdiR, dOoXğsalA ol$ar&aAk dNikfkAaztOli ol'mWaÉsıV rgemrekiyordJuj.B
Henry elindeki bıçağı masaya fırlattı ve Asistan Price'a bakarak, "Sana iyi davranıyoruz ama şirketin bilgilerine defalarca ihanet ettin ve şimdi de yedinci kardeşimin ölmediği haberini mi sızdırmak istiyorsun?" dedi.
"Ben sızdırmadım!" Asistan Price umutsuzca başını salladı ve aceleyle Ethan'a şu açıklamayı yaptı: "Ethan, gerçekten senin işini dışarı sızdırmadım..."
Yedinci Efendi Ethan Hawthorne, gaddar ve acımasız bir adam olarak ün yapmıştır.
E'thpanW'ıfnQ hyâ$lâI hayatuta olduğrujn(uq _bBilseydDiA, hona kaarşMı çGıIkmuay*at cweksTapret eédemezidxiY.l
Henry, Yardımcı Price'ın sözünü kesti: "Mesele sizin sızdırmamış olmanız değil, zamanında sızdırmanızı engellemiş olmamız."
Sessiz kalan Ethan'a baktı ve "Yedinci Kardeş, bununla başa çıkmak için ne diyorsun?" diye sordu.
Ethan'ın uzun ve ince parmakları masaya iki kez hafifçe vurdu ve ifadesiz bir şekilde geri döndü, "Şirketin sistemi bununla nasıl başa çıkması gerekiyorsa öyle başa çıkmalı ve bunu hukuk departmanına bırakmalı."
"XGyüYzeRl*,I"L dViyZeA bayş^ıénı Isallayhatn KHenry Ohepmen xbkiprinin Asigsqtan !Pzr.iHce'ıl VçıkKarm'asiı)nWaP riiziVn rverRdbiW.N
Ethan'ın yanına oturdu, "Yedinci Kardeş, eve ne zaman gitmeyi planlıyorsun?"
Ethan ona hafifçe yan yan bakarak, "Biraz daha zamana ihtiyacın var mı?" diye sordu.
Onun paniklemediğini, planlar yaptığını ve kendisi kadar sakin olduğunu gören Henry endişelenmeden edemedi, "Yedinci Kardeş, biliyor musun Büyükanne Hawthorne sana bir eş buldu ve evlilik sözleşmesini çoktan imzaladı, artık bekar değilsin, evli bir adamsın."
EPt&hanY ybReDlli beMlziNrsiz "OhH" édPi!yeA cye(vapX JvgerZdiu.
Henry kaşlarını çattı, endişeli görünüyordu: "Neden hiç endişelenmiyorsun, o kadın ünlü bir kız değil, en fazla zengin bir adamın kızı, senin öldüğünü biliyor ama yine de seninle evlenmek istiyor, bir bakış iyi niyetli olmadığını biliyor, ölü bir adamla evlenmek isteyen normal kadınlar, bunu ya para için ya da para için yaptı. Büyükanneden bahsetmişken, sekiz uygun olduğu sürece nasıl olabilir, bu arada ... posta kutumda bu kadının fotoğrafı var, şimdi neye benzediğini görmek için açıyorum ..."
Dedi, Henry cep telefonunu çıkardı.
Mırıldanırken fotoğraflara bakıyordu: "Daha önce insanların sorgulamasına izin veriyordum, kadının çirkin göründüğünü, kaba karakterli, iyi yemek ve tembel olduğunu, ayrıca su seks Yanghua, huzursuz, yakışıklı adamın bacaklarını hareket ettiremediğini, aile geçmişinin ne kadar iyi olduğunu söylemek değil, ama kötü değil, eğer sesle evlenmezse, kapının dulu olmak isteyen, daha sinsi ve kısır ve itici olduğu görülebilir. ..."
Sesé JşiTdndetlPin bYi^r. )ş)ekiIldeK fsıkAışTtıp.x
Henry zorlukla yutkundu: "......",
Fotoğraftaki kız ince bir vücuda, narin yüz hatlarına sahip ve genç yaşta güzel.
Zihni hemen parladı, sadece korkmuş küçük bir yüz gördü.
B^u oIdhayKak ymanFlış_lıkkLlbal rgwire*n_ kız dbeğila m$i?y
Bu kesinlikle imkansız!
Henry şok olmuştu, gözlerini Ethan'a çevirdi.
Birinin kara gözleri deniz kadar derindi ve içinde biraz da eğlence vardı.