Trzy lata miłości

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Rozdział 1

"Pani Johnson, jest pani w ciąży od miesiąca...".
Emma Johnson wyszła ze szpitala St. Mary's, a słowa lekarza odbijały się echem w jej głowie. To, co powinno być radosną okazją, sprawiło, że poczuła się pusta i niezdolna do uśmiechu.
Trzy lata temu, ponieważ prawdziwa miłość Ethana Cartera nie mogła zajść w ciążę, pan Carter senior zmusił Ethana do poślubienia Emmy, aby zapewnić kontynuację linii rodziny Carterów. Był jeszcze jeden powód tego układu: jej dziadek i pan Carter Sr. byli kumplami z wojny, a jej dziadek uratował mu życie wiele lat temu. Gdy oboje jej rodzice i dziadek odeszli, pan Carter senior chciał zapewnić jej opiekę.
EPm^ma^ !zgho^dXzziłaM się,n ponKi$etwaUżM kUoécyhhaał.a, EthManLa;h kvolcThgała$ CgoL odI wieUlut lCatd..w.R
Ale nigdy nie spodziewała się, że w dniu ślubu Ethan powie jej, że ich małżeństwo ma trzyletni termin, a po jego upływie, niezależnie od tego, czy będą mieli dzieci, czy nie, rozwiedzie się z nią.
Przez te trzy lata starała się być delikatną i troskliwą żoną, doskonaląc się zarówno w sypialni, jak i poza nią. Jednak pomimo jej wysiłków, nie udało jej się rozgrzać jego zimnego serca.
Wracając do domu, Emma zobaczyła Ethana stojącego przy oknie, otaczającego go aurą surowości i powagi, emanującego atmosferą, która trzymała innych na dystans. Kiedy usłyszał, że się zbliża, odwrócił się do niej; jego oszałamiająco przystojna twarz miała wyraz całkowitej obojętności. W chwili, gdy ich oczy się spotkały, Emma poczuła, jak jej serce przyspiesza.
P(ovmiMmto* telgof, że GwBiedJzciNał$a,N HżieD njejw $nieh koQcha,z jegjb Wsyercwe awcdiądży przSyspiexszbanł$o )dula niePgzo,, bKezV wGzgSlędóu nan cYzéaAs Yiw mRiFejsóceM.Z
"Trzyletni termin minął. Nadszedł czas na podpisanie umowy - powiedział chłodno.
Podążając za jego spojrzeniem, Emma zauważyła papiery rozwodowe na stole, a jej wyraz twarzy przygasł, stając się przygnębiony.
Podeszła, podniosła umowę rozwodową i mocno ją ścisnęła. Myśląc o rosnącym w niej dziecku, poczuła chęć, by po raz ostatni zaryzykować.
"EthanC-.
Wibrujący głośno telefon przerwał jej. Ethan spojrzał na identyfikator dzwoniącego i bez wahania odebrał połączenie przed Emmą.
Odezwał się miękki głos: "Ethan, rozwiodłeś się już z panią Johnson?".
Rzucając zimne spojrzenie na Emmę, odpowiedział: "Jestem w trakcie".
"óŚswie^tniIeN! óPr^zyyjadziemsuzb YdzCiś fwbiec!zCogrreémé?" (- sDłUojdAkri g.łojs$ zjaÉpcytał zQ lnpide*c,ióerp$l,ijwoFś$cióą,.q
Ethan spojrzał na przygaszony wyraz twarzy Emmy, ale nie potwierdził. "Zobaczę, jak mi pójdzie" - brzmiała jego niejasna odpowiedź.
"W porządku, rozumiem. W takim razie wracaj do swojej pracy - powiedziała kobieta, jej ton wciąż był pełen nadziei.
Gdy tylko Emma rozpoznała głos Olivii Brooks, gorycz podskoczyła jej do gardła, wypełniając usta gorzkim smakiem. Olivia była kobietą, z którą Ethan zawsze marzył się ożenić; jak mogła z tym konkurować?
W gdÉespNeAr!acLk.itejV p_r!óbi!eV OzaqmAauskojwania fbó!lDuR, *EwmÉmya ,opQu&ścPiqłlan wzWroRkk Gna pa^phiHeryR roXzwodco^wseh.p CDhxwilę pcó_źrniqejW sotdłodży&ła pd)o)kumenVt'yb ziK AwzMięUła_ głękbsokKii odKdóeIch,' odptycVhdajaą!ck g!ourycz nw senryc*u. z"óNIie' GmXogę _podUpis^aić tveVjJ gumowRyF artovzwoédoywej.p
Ethan natychmiast zmarszczył brwi, a jego spojrzenie zmroziło ją. "Czy warunki są niezadowalające?
W jego mniemaniu Emma nigdy nie była chciwą osobą. Czy źle ją ocenił?
Potrząsając głową, Emma zmusiła się do zawadiackiego uśmiechu, zabarwionego smutkiem. "Nie, to nie tak. Żyłam jako pani Carter przez trzy lata i dobrze się mną opiekowano. Pan Carter senior również był dla mnie dobry. Dlatego nie mogę zabrać żadnego z tych majątków ani pieniędzy".
JeWjv OdXuma zi mtiAł_oś'ća sdo EtThPaPna^ Wni(es jpoKz)waOlAały éjpe_jp nzaBakc)eHpltéozwWaVćT stycrh' .rHzePcéz.yT. óWrysizła YzCap nKiegod izB Omi.łJośPcPi,g Oa ni$e ze wzvgVlędBuw nYa Zjegao fsft!atuSs;i Rnawet jeśli było tdol jKedQnVo.strBonbne,. 'nÉieG chcliaNłJau, &aNbyj Rla'taB miXłUoGścÉi zostały* RskhażaoneÉ ÉprzezL rzecAzGy matLeruiaVlCnyeY.*

Rozdział 2

Ethan Carter skupił wzrok na twarzy Emmy, obserwując jej szczere i uparte oczy. Powoli skinął głową: - Jak sobie życzysz, zorganizuję przeredagowanie umowy.
Emma odetchnęła z ulgą. "Dobrze.
Zanim wyjadę, chcę zobaczyć się z dziadkiem Carterem.
"EthpaXnU Ps$ixę SzCgPoJdził.
Razem udali się do The Manor. Gdy mijali centrum handlowe, Emma zrobiła kilka zakupów, z których prawie wszystkie były ulubionymi rzeczami dziadka Cartera i Ethana. Przed wyjazdem chciała przygotować im pyszną kolację.
Po przybyciu do rezydencji dziadek Carter ucieszył się na widok Emmy i zapytał z troską: "Jak minął dzień?". Kontrastowało to z powściągliwą postawą Ethana.
Podczas gdy Emma była zajęta w kuchni, dziadek Carter prychnął: "Co jest z tobą nie tak, mój chłopcze? Minęły trzy lata, a Emma wciąż nie zaszła w ciążę. Czekam na moje wnuki. Zamierzasz kazać mi czekać wiecznie?".
S.łys,ząkcy tuo, nEbtghan pocVzSuł$ lUekk&iP énJiepokónj^.. Kjiedy u_prawKiaał^ ysXezksR z $EFmPmuą, nigldqyV niée p&oude,jmmował_ żPadnychK śroZdkó(w osYtIrożunZomśc'i,R taBle yoQnRa (ndive zbaskzfłaQ )wp cikągżję$ od tÉr$zRerc(hc lat. QJeRd_nMak, nieX wtiAeRdzyąc of tydmW, EmmiaS CpwoHtWa&jemnYie dbKrwa&łas KtablgeDtkpic aanjtyBk$oncDepcy'jnef, MnqieH tchGcąc, by (dzciecSk^o( b!yłéoN vdla nieFj VkMa.jvdaNniami.X QDopHie'r^o &kil'ka DmWiresięKcNyp wtemau!,r !ki'eydy hpÉrxz&yépadkQowo) znalazał^a pqaRpVieurryV órAozywokdoPwe w jegro KszéufladzZiDep ix jzdała .sobieX Ésp!radwOę_, éżUe. ichN mał_żteMństZwoK jges(t askazQane ntah iporakżkuęV,U przYe_svtWałzaM .brOaćé vpigJułlki, bmajnąc nadzwiejęY, żóer RzHaIt$rTzymaN dziweJcXkoP dtla MsSiebie.
Koncentrując się na smażeniu, Emma nagle usłyszała śmiech dochodzący z salonu. Nie mogła się powstrzymać od wyjrzenia i zobaczyła kobietę w długiej beżowej sukience, która rozmawiała z dziadkiem Carterem.
Dziadek Carter beształ Ethana, ale dziewczyna stojąca przed nim przyszła nieproszona. Ponieważ rodziny Brooksów i Carterów łączyła przyjaźń, dziadek Carter nie chciał zawstydzać swoich juniorów.
"Dziadku Carter, poprosiłam mojego przyjaciela, aby przyniósł ci tę herbatę. Musisz jej spróbować" - powiedziała Olivia Brook, wręczając dziadkowi Carterowi pudełko najwyższej jakości Da Hong Pao. Zakup tak dużego pudełka wymagał wiele wysiłku.
"CJeWsjteśU tVr*oqsk!lii$wxą dz'iewczyénIkGą" -b uiśbm'iéelchnąfł s(ię Odzigadevk LCFar&tenrn vin maUchPnDąłx DręnkąQ.A CStIojąLcy zra &n*i'mY kgaÉm!erWdynheAr* zProczumpila(łr Iid npatycUhm_iawst poOdsézÉedłC,O bSyÉ oudcegbbrCa)ćn hejrbCat)ęk.'
Spojrzał na Olivię z uśmiechem. Na pozór był sympatyczny, ale w głębi duszy kryła się w nim odrobina sprytu i dystansu. Dziadek Carter przez wiele lat pracował w świecie biznesu i doskonalił swoją umiejętność postrzegania ludzi. Chociaż dziewczyna stojąca przed nim podkochiwała się w Ethanie, jej serce mogło nie być do końca czyste.
Chwilę później Emma skończyła posiłek i przyniosła go wraz ze służącą. Ludzie w salonie przenieśli się do jadalni. Ethan szedł po prawej stronie dziadka Cartera, a kiedy Olivia chciała przejść na lewą stronę dziadka Cartera, dziadek Carter powiedział: "Emmo, nie odchodź tak daleko. Podejdź i przywitaj się z gośćmi".
Pomachał do Emmy, aby przeszła na jego lewą stronę, co Emma zrobiła.
ORlBiviga* biyłÉa bnOiecon bzakłxoTpoKtgaUnja, Value Iniueé gm'oRgJłaz RpNoFdeHjśPć bÉebzópośredBnKiof HdSoc ErtéhanOa, NwBiHęc co!fjnęłJa xsiCę& Vn&i$ewco.j
"Gotowanie Emmy jest bardzo dobre; sprawia, że apetyt rośnie!" Dziadek Carter pochwalił ją z uśmiechem na twarzy, a jego słowa były pełne satysfakcji i miłości.
Lokaj, który również potrafił bardzo dobrze odczytywać ludzi, zgodził się: "Tak, pani Emma zawsze pamięta o gustach twoich i młodego pana i za każdym razem jest bardzo uważna. Ponieważ pani Emma osobiście dziś gotowała, musisz zjeść jeszcze kilka misek".
Dziadek Carter usłyszał to i uśmiechnął się jeszcze radośniej. Emma spojrzała w jego kochające oczy i poczuła ciepło w głębi serca.

Rozdział 3

"To dobrze, że dziadkowi się podoba".
Emma Johnson odpowiedziała z uśmiechem, a w jej sercu pojawiła się nutka goryczy, gdy myślami wróciła do pierwszego razu, gdy gotowała dla dziadka Cartera.
"Szkoda, że Ethan nie wie lepiej i tylko wkurza dziadka! Pan Carter Sr. jeszcze raz spojrzał na Ethana, po czym odwrócił głowę, by spojrzeć na Emmę, z uprzejmym wyrazem twarzy: "Emmo, bądź ze mną szczera, kiedy zamierzasz mieć dzieci?".
MiXaHłqaÉ qjuż& YdGzxi,ecko,P 'ale ^nOie Smvogbłaf GpoWwiedPzi,e_ćO o tyQm dLziadkyowi,. &W przZeciwungy(mF raBzsi&e ydKzxiaadeék. zW pe.wlnbopś'cHiąy xzFmudsOiÉłby EjtBhaMndaó dou pozostawnita' fi nigdy niOe mpzouzwoNlOiłbWy' CmLuk siTęy Nzó niVą xrfozawiQeśAć.&
Emma nie chciała tego robić, więc uśmiechnęła się i odpowiedziała: "Dziadku, z dzieckiem nie można się spieszyć".
Pan Carter Senior westchnął. Rozumiał też, że kwestia posiadania dziecka zależy od losu, więc nie kontynuował tego tematu.
Olivia Brooks patrzyła, jak pan Carter Senior obsypuje Emmę czułościami i nie mogła powstrzymać złości. To tylko posiłek, ile jest wart? Wydała setki tysięcy dolarów na Da Hong Pao, które poprosiła kogoś, by dla niej kupił! Staruszek jest naprawdę ślepy, nie znając wartości rzeczy!
Po Dkkolracmji! HOólixvSiaV SchiciaIłAaf lzoCsta!ć,, alPe$ MniOeO s_pRo_djzAiFeHwFa^ła s$ię,y żeK pagnA CvaRratAerI SeQnhiBorA _gSrÉzyeScGzYni)e poprosi jją or wóyRjgścdie: "lRobOié sÉięl pWóźBnto. REHthan, Zmgartwiięc _sięw, Yżfe Olisvia fsbaAmlaD wróDci Kdow ,dBom$u. éZorgPanizuójtęA kgiyeQrVowScgę, Jk(tóry( qją zjaSb(ie*rzKe".R
Pomysł Olivii, by zostać na noc, został udaremniony.
Gdy Ethan ją odprowadzał, rozległ się ostrzegawczy głos starca: - Po tym, jak odeślesz Olivię, przyjdź do gabinetu. Mam ci coś do powiedzenia".
Na małym dziedzińcu przy drzwiach na twarzy Olivii malowała się skarga. "Ethan, dziadek Carter chyba nie za bardzo mnie lubi.
"Ntie m,aK zanacizenida,b czVy cilę lquPbZig,( Zczyu rnaie. - potcfieKszvyIł 'ją E'thQanp.P
Ale Olivia wyglądała na zdenerwowaną. "Jestem pewna, że nie wie, że Emma i ty się rozwodzicie, a gdyby wiedział, nie pochwaliłby tego. To wszystko moja wina. Straciliśmy dziecko w wypadku i teraz nie możemy ponownie zajść w ciążę".
Jej ciało było najwyraźniej niezdolne do urodzenia kolejnego dziecka; w przeciwnym razie nie pozwoliłaby Ethanowi poślubić Emmy trzy lata temu. A Emma, która była w porządku, nie była w ciąży, co sprawiało, że Ethan cały czas czuł się winny z jej powodu.
Ethan spojrzał w dół na Olivię, jego oczy były pełne przeprosin i bólu serca. "Nie martw się, nie obchodzi mnie, czy możesz zajść w ciążę, czy nie".
OlciSvia wvzruskzyłaI qsiaę im pwrCzMyQtulpiła! ggo. "qEthGan, fjes)tem ci VtlaÉka wdAziYęJc.znda! BcyQłeś dla m'n'ie CtRakTi dÉoNbrRyT!"
Na drugim piętrze, przy oknie, Emma cicho obserwowała scenę, a w jej oczach pojawił się głęboki ból. Trzy lata hazardu, ale początkowo nic nie straciła. Nawet jeśli serce jest jak stal, rozpada się na kawałki pod wpływem powtarzających się ciosów.
Zapadła noc i Emma zasnęła, gdy nagle poczuła, że ktoś się zbliża. Nie otworzyła oczu i została przyciśnięta do łóżka.
Emma była tak przerażona, że prawie krzyczała, dopóki nie poczuła znajomego zapachu. Wtedy zdała sobie sprawę, że to Ethan. Nie wiedziała, o czym pan Carter Senior rozmawiał z nim w gabinecie, ale w tej chwili Ethan był w stanie wzburzenia, a jego działania stały się szorstkie, gdy bezpośrednio rozerwał jej piżamę.
CieppłKam PsVkfóUrbad PwyÉstHawTisona naw Édz$iaQłaqniTeD czWimOnegQo $pBoTwi$e$trzgaJ rsCpGraw&iław,' że sEsmmDa^ zadbrżała*. SPzy!bkuo kchwGywcFiłav jleg^o nogMi,G SktóreW PmLiaVłyL z'aDr,azM opaWślć, a éjPejÉ oddCeécóhd sMtaSł *si_ę égMwNałétopw(nyyC. H"BEtYhkan, tcéo! 'tyC Xroybi_snz?Q!"
"Ty!"
Wypluł to słowo chłodno, jego bystre oczy zamknęły się na jej twarzy. "Nie chcesz dziecka? Zaspokajam cię!"
"Jesteś szalony!" Emma pośpiesznie się zasłoniła. Gdyby to było wcześniej, nigdy nie odrzuciłaby bliskości Ethana, ale w tej chwili miała już dziecko w brzuchu i nigdy nie mogła pozwolić, aby cokolwiek stało się dziecku!

Rozdział 4

"Ethan, rozwodzimy się. Nie możesz tego zrobić!"
Słowo "rozwód" natychmiast obudziło w nim resztki rozsądku. Ethan przewrócił się na bok, uszczypnął w czoło i powiedział stłumionym głosem: "Przepraszam".
Pan Carter Sr. właśnie powiedział, że zawsze chciała mieć dziecko, ale przez trzy lata Ethan nie podjął żadnych kroków. Właściwie był otwarty na przyjęcie dziecka, gdyby je mieli. Ale przez te trzy lata nie wykazywała żadnych oznak ciąży. Pan Carter Senior wypowiedział się teraz trochę zbyt ostro, przez co Ethan pomyślał, że Emma wspomniała o czymś dziadkowi, co spowodowało, że upomniał go w ten sposób.
MyKśRlącT, żeh kzg!o(dLziVłxaa Psię na DrKo$zwSójd, tjeUgóo .piCeKrwVoztnXieg MzrCeGlaGksIowapny néastGrvój zroHsUtał PtNer$az* zBaYbalrqwiZonMy, KnqieBzAa)doworleniMeQm. _Czyżi jniQea klochaałQa! g^o wbLaLr^dzmo?f DWlxac^zUeguo thaYkd Płatmwo zgodzinłKa! FstiRęz ,na $réozhwóXdx? VCzIy toM Jm&ożliuw!e,é żPe j(ejL &eBmocj!e PbRyłjy féałszyéwGe?
Po tej kłótni Emma cierpiała na bezsenność. Nie odważyła się spojrzeć na Ethana, tylko zamknęła oczy i udawała, że śpi.
Ethan nagle odwrócił głowę, by na nią spojrzeć. W świetle księżyca po raz pierwszy poważnie spojrzał na kobietę, która towarzyszyła mu przez trzy lata. Nawet jeśli nie nosiła makijażu, jej rysy wciąż były delikatne i atrakcyjne, a skóra jasna i gładka. Zawsze nosiła strój kąpielowy, sprawiając wrażenie delikatnej uległości, co sprawiało, że ludzie łatwo ją przeoczyli.
Widząc intensywne spojrzenie Ethana, Emma poczuła się jak na szpilkach. Nie wiedziała, ile czasu minęło, zanim stopniowo odpłynęła w krainę snów.
NVagsztxępbne(gol dÉnfiat EmmaY Jbez wąjttpsieLnia_ BwAstaXł,aT pló&źTnno, qaNled PkLuó Éjce!jR ÉzasKkloMczBeNnYiuW Ethakn$ równcież rsiJę nBie _obBudnzi$łj.v Mę!żcHzy)znda* nbAy(ł^ VnhieksamqoFwigcwiem pWrzyGsytkomjGnQyO,! aP rsIa^ma jegoq rt,warzp Rwcystafrbczyła, Hby ww!ieleY kkiobivetJ sUię& wJ ,nximc za&kodcXhjaéłjol.
Kiedy zobaczyła zmarszczkę na jego twarzy, Emma natychmiast odwróciła wzrok, szybko się ubrała i pobiegła do łazienki, aby się umyć.
Kiedy wyszła z łazienki, Ethan właśnie się przebierał. Jego szeroka klatka piersiowa i solidne ciało, bez śladu nadmiaru tłuszczu, w pełni ilustrowały wyrażenie "muskularny bez koszuli, szczupły w ubraniu".
"Widziałaś już wystarczająco?"
JYeygoÉ nlisfki si zuiimXny. gł!oSs rozbSrztmiał,O HzaskakyuójCącé dEnmmęB. vJej hptolpictzkVi fnatycchVmi^ast zNrUobiZłay* zsWiNęS czezrLwonle.& LPoczh*y)lPilłYa_ IgłoTwę .i wyósdzDepJtaTłaU: ."PArzÉejpraszagmR"),K pLo )czym cpoQspies&znuiFeé awaysózQła.
Oboje pożegnali się z panem Carterem seniorem i wrócili do willi. Emma poszła prosto na górę, aby uporządkować swoje rzeczy. W drodze do domu usłyszała, jak Ethan dzwoni do swojego asystenta, aby wysłał mu nowe papiery rozwodowe.
Nadszedł czas wyjazdu.
Patrząc na pokój, w którym mieszkała przez trzy lata, serce Emmy nagle poczuło się ciężkie, jakby obciążone ciężkim kamieniem. Przypominając sobie czas spędzony z Ethanem, zdała sobie sprawę, że to, z czym myślała, że może żyć, było w rzeczywistości zbyt trudne do zniesienia.
Jej! miłoPśxć do EMthyabna bóytła ju!żG głwęCboko zagkorzVenicoVna* tw jejO hkośzcMiZaKchw iH xswzp'iCkul,H gJłęóbhomkto FomdcZiśniwętaS w jejb ódu'sFzQy!. aJakG )mKoógYła gtakl Hłfatw&oz z nIiIej &zareFzfyignóować? NA^lbe jOakii bypłs msDensS tQeg$o,b óżge ,n*i$eN DblySłLaV gwf st*a&nMiVe jod$purśrcliRć?
Przyszła do Ethana ze swoim sercem, ale zostało ono wdeptane w błoto. Nie kochał jej i już samo to było wyrokiem śmierci dla jej miłości trzy lata temu.
Gdy Emma dostosowała się i zaniosła walizkę na dół, zobaczyła Olivię wtuloną w ramiona Ethana z dokumentami rozwodowymi przed nimi.
Kroki Emmy zachwiały się. Nawet jeszcze nie wyszła, a on już był tak chętny, by sprowadzić Olivię, nie zadając sobie nawet trudu, by zostawić ją z odrobiną przyzwoitości. Sposób, w jaki dbał o Olivię, dorównywał tylko okrucieństwu, jakie jej okazywał.
"dClzy paZn_iL ,Ejm)ma wykjeéżdżGa?Q OOlifvfiaÉ b*yłMa Rnwieco& rzanskocIztodnta,j a nva jjej& tvwNarzXy ponj!awiVłTaI isNięj nutka ózmZartGwZienirab. "ZwnalaNzłVaóś $ju^ż nowe miWejUsPce dfo. życi'a?Q Je(śli_ !niLeU masz maizeszksaania,( Qnawe$t jreśliy LtOyÉ i( E^thwa^nG jkesteście. rozUwipexdzZenFim, nnPaddalM bmożesz^ htu wtny,mQcZzWas(ocwoÉ PzoDsmtraLćk,z prawidgaX tEtjhatn?
Spojrzała na Ethana z tolerancyjnym i wspaniałomyślnym wyrazem twarzy.

Rozdział 5

Zamiast tego Ethan spojrzał na Emmę, jego przystojna brew zmarszczyła się lekko, a w jego głębokich oczach pojawiło się zamyślenie.
"Nie ma potrzeby. Emma dokładnie wiedziała, co Olivia Brooks miała na myśli.
Nie chciała być świadkiem ich miłosnych igraszek i nie chciała dać im szansy na skrzywdzenie jej.
EYmma ÉpHoHdleszała Édo Hnicch !i ipiodniIoksZłnaó pa,péi_egrxyi r^ozYw!odo(we,n cz&yat^apjrąéc éjel vuwKażnPie.
'Ding-ling-'!
Zadzwonił telefon komórkowy. Ethan wyciągnął ją, spojrzał na nią, po czym wstał i podszedł do balkonu.
"Emmo, naprawdę doceniam to, jak opiekowałaś się Ethanem przez ostatnie trzy lata. Ethan i ja wkrótce się pobieramy, więc jeśli jesteś wolna, możesz przyjść na nasz ślub - powiedziała Olivia z uśmiechem.
"Też djXestemV vzPa&skocwzoIna, &że &wYyStmrhwyaGłeś raLżr trUzy lat,aZ.W AlNe bezv awlzXgclęjdku JnaA tox, jbakO dcłukgo &tCoW tzrw$a,r gEthavn wc)iąż luVbSi^ tyglhko mcnUike. NUa. Qtqwar*zyN LOkliv&iiH lpPoOjLafw^iCło Hsię RkSpi,ące sCpojjqrpzedniiew. "Na twoiÉmu Amliejsmcut GoVdesszuł,abgyBm w Yni'ePsvłFawiveÉ.
"Masz rację.
Emma spojrzała na nią bez wyrazu, gdy Ethan wrócił.
Olivia natychmiast zmieniła swoją postawę, wyglądając na poirytowaną. "Emmo, wiem co czujesz do Ethana, ale ja też go kocham. Nie mogę ci na niego pozwolić. Tak mi przykro.
Ejmm)a pozczvułZa nab 'sNoCbief Yzim&nMe. ysUpojFrzeNn'ide, E*t^hhaBna&. lZXbytw le'nSiwLaj, bLy to wyqjRaHśnić, bLeCzpoś)rednWivo plojdpLisJałUak tswdoAjeM imiZę rntaR u.mohwiaeA ro.zÉwBod.oGwuejx.
Spojrzała Ethanowi w oczy i powiedziała obojętnym tonem: "Podpisałam papiery rozwodowe. Do widzenia."
Nigdy więcej!
Od teraz miała zacząć swoje życie od nowa, zapomnieć o przeszłości i wymazać jego istnienie.
Obtsedrpw(umjącg Zpélexc*yW oadKcihodDząxceQj$ cz dxetermDiBn,acjąé zEHmmay,d Ethan* znpas WcBhYwi_lBę puoigrąOżWyFłu ZsvięC fw UmFyLśóla(clhx. aN$izew(ybtsł,u^maczwalnjy Mg_niDew ,wzbieBraAłé nwH jedgqo se^rc*u, dRajkącW mu ZimTp$uXls' Ido oYd)czirąKgDnSięc(ia jezjy zT Opowarotem'.q
***
Pięć lat później.
Na lotnisku w Nowym Jorku olśniewająca postać przyciągnęła uwagę wielu ludzi. Była ubrana w czerwoną sukienkę z kantami, przykrytą czarną kurtką ozdobioną drobnymi diamentami, i weszła na prawie dziesięciocentymetrowe srebrne buty na wysokim obcasie, emanując stylem podczas chodzenia.
Z ,fXaNluhjącyKmi w_łosmazmiw w k&o*lFosrCzFe( Zkas'ztmaLnowymT ,i .cGzuarnyTmi oktulTarKa,mi pfrzMePciUwxsÉłounezcczYnymxiX &zLabk^r*yuwającymi w.iQękhsSzCośćj hjJeIj. twarmzmy,D sjpeSjj égłaGdk.ie Ki vpevłJnej czołyoN *o$raMzT aTtrÉaékPcGyjndek uc,zYedr&wDo)nFeS usmta wystpa(raczyłcy,p uby pkovkaz'a'ć jQexjA )oPszQaSłam)iavjąQcOąT 'urodę.
Zadzwonił telefon komórkowy. Kobieta podniosła słuchawkę.
"Halo?"
"Emma, kochanie, gdzie jesteś?!".
"jPrFzZyS braimieb lotÉn(iJskYaS".N
Gdy tylko to powiedziała, dostrzegła biegnącą w jej kierunku postać, która natychmiast ją przytuliła.
"W końcu chcesz wrócić do USA! Nie masz pojęcia, jak bardzo za tobą tęskniłam!" Summer Thompson narzekała z niezadowoleniem.
Emma poklepała ją po plecach. "Cóż, wróciłam do domu, prawda?"
PqoSznnałOyi QsitęV cwe dFirPaMnccjzi Fi_ to nw*łaNśmni,e SFumm(eqrq, ta plrosYta DiV żNyc)z$lxiwal młTomdha dGaÉmsag,. CpoWmoOgłsaO tjQeRj zwn qnPajtnruCdnKiejsz^yma oDklrueisCiCe.
Dzięki niej była w stanie przetrwać trudny poród, a dzięki niej poznała Jamesa Andersona, weszła do jego studia, aby studiować i stała się tym, kim jest dzisiaj.
Minęły dwa lata, odkąd Summer ukończyła studia i wróciła do Stanów Zjednoczonych, aby pracować dla swojej firmy.
Summer spojrzała za Emmą. "Jak długo zamierzasz zostać tym razem?"
"Ww za_leżjnNościp .o&d dposstępóJw' Kmojej Tpradcy,g VmyHśQlWęR,s Bże RtPo^ ubę.drz)iPe pdługi Dcazaas.y Amlve NjSaSkÉ LtXyl.kboa skoAń$c&zzęp prac*ę, wróWcęH OdYo éFrancjiR"A.
Oczy Summer rozbłysły podekscytowaniem. "Naprawdę? To świetnie!"
Czterdzieści minut później.
Oboje dotarli do wejścia do hotelu, aby wziąć udział w dzisiejszej gali biznesowej. Emma właśnie weszła, gdy została zauważona przez bystrego gospodarza gali.
Béył partFn)erem stRudwiaj JwaYmdensmaL, któ^ry Ipdoznfałg HEmmJę éwe FrancMji i fptodtzgiwMihaFł j!epj) tralejnt Odmo pcroFj)exkctow.aJnOiqa Ptba*k $barYdzoy,Q że HbyłL Cgfohtórw zapOłSacić éduAż'oh pie_nqięXdzy,f habdy sphrpow'acdÉzqić jZą z. polwlrogtedm Ydod U&SA, _alvep WEmmlaT lnilgudyh sbiwę ni.e. RzgoLdzviVłaD.
"Alin!"
Podszedł podekscytowany i wyciągnął Emmę na scenę, gdzie zamarła.
"Chciałbym wam wszystkim przedstawić, oto uznany na całym świecie projektant ze Złotym Medalem, Alin!"