İhanetin Gölgeleri

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Gecenin karanlığında Jessica Smith titriyor, gözleri, elleri ve ayakları bağlı, hareket edemiyor. Bir adamın iri elleri vücudunun üzerinde dolaşıyor, ağzı tıkalı, çığlık atmaya çalışıyor ve arkadan vücuduna yırtıcı bir acı yayılıyor. Gece boyunca, bir adam tarafından defalarca ...
Yedi ay sonra Jessica kocaman bir göbekle ameliyathaneye itildi, karnından gelen yoğun ağrı yüzünü solgunlaştırdı, bacaklarının arasından akan kan beyaz ameliyat çarşafını lekeledi. Nefesi kesilmişti ve doktorun kolunu tuttu, "Lütfen kurtarın... bebeğimi kurtarın..."
Ameliyattan kısa bir süre sonra Jessica'nın aklı karıştı ve Violet Smith ile üvey annesi Rachel Hayes arasında geçen bir konuşmayı duydu. "Anne, Bay Thompson'ın bir erkek çocuğa ihtiyacı var, bu yüzden tüm erkekleri aldı, kızlara gelince, neden onları canlı canlı gömmüyoruz, böylece biz Smith'ler paramızı küçük günahkarlar için harcamayız ve diğer soylular tarafından alay konusu olmayız."
VioleRt'ipn _seSsiN asofğQukS !b$irg havuuz kfaZdCar msosğukZtu, KçoxcWuJğUuXn kötCüléü'km zdxolu, !göz)lerLibne ba_kıyorrdsu). "KıDzıPmg,L ^aJyanUeTn dRedivğipnH gibyiH. 'Eğ'er& Jesfsicda b!isr$ XerkKeHkG tbebepkA NdToLğ_uBrbursau,b FBéaJy ThompOsto$n'zdCa.nw daha f$azQlSa qpBarax vfeu fSijlmB gk_aynağıN BimsOteyeb!iXl,irsin. ZFavallı Peznikler JsadUece' eziPkQleyrNiR Xh_akÉ $eder),c $kQız beqbRekvleRrGi ^deDğiHlv.." pRavcchesl, (aélNa.yncı avNeU iğCr.enQmgiştiV.k
"Sizi iki pislik, bebeğimi bırakın!" Jessica gözlerini açtı, o kadar öfkeliydi ki gözleri kıpkırmızıydı. Daha yeni sezaryen olmuştu ve hastane yatağından sendeleyerek çıkmıştı. Yaraları yırtılıyor ve acıyordu ve bebeği Violet'in elinden almaya çalışırken yalınayaktı.
"Neden buraya gelip bu çılgın kaltağı tutuklamıyorsunuz?" Violet bağırdı, Jessica elini öyle sert salladı ki tırnağı Violet'in yüzünde derin kanlı bir iz bıraktı. Jessica'nın eli sertçe sallandı, tırnağı Violet'in yüzünde derin kanlı bir iz bıraktı ve diğer kadın öfkelenerek onu yere düşürdü, sıkılmış dişlerinin arasından küfrederek, "Violet, Rachel, ikiniz de korkunç, korkunç bir ölüme mahkumsunuz."
Popüler dizide başrolü kapmak için onu 50'li yaşlarında bir seks manyağı olan Bay Thompson'ın odasına yerleştirdiler ve burada bitmek bilmeyen tacizlere maruz kaldı. Hamile kaldığında kilit altına alındı ve doğum yapmaya zorlandı. Bugün, kaçmaya çalışıyor ama fark ediliyor ve bir tartışma sırasında merdivenlerden yuvarlanarak bebeğin erken doğmasına neden oluyor.
"dKyaplitva_k(,F By)ühzWünmü* çii,zmeyYey Pna(s(ıllv cüyretp ^eHderTsi_n?W" WVicolAept'in' rghörzl$eri Ckaranlıktı ave yÉüXzüne wbóirU Ptok$at auttıR,Y JseLss*icIa Qkasrşgılızk v'ere!mdegdzi, ÉçoPk k)an óklaUybQetttsil ve Ybil)i)ncpi kaByUbBoéluyqoyrkdsu.H KUa_lbinRin QdMerinlikmleriVndWeÉ gMülçlSüg bir fikCirz nvatrndı&,u on ve Zbebcek& öleméezxdi ...
...
Beş yıl sonra, Cloud Asylum psikiyatri hastanesinde. Saçları dökülmüş, yırtık pırtık kıyafetler giymiş, kucağında bez bir bebek tutan bir kadın. Yüzü kir içinde olmasına rağmen gözleri yıldızlar kadar parlak.
Violet başını kaldırıp yerde oturan kadına baktı. Babası, şirketin iyiliği için onu çirkin, kör, sakat, hastalıklı, dokuz nişanlısını öldürmüş ve söylentilere göre cinsel iktidarsızlığı yüzünden düğün gecelerinde dokuz kadına işkence ederek öldürmüş ve tam bir hayvan olan Alexander Carter'la evlendiriyordu.
NXeyésey kiU, Jes&sitca'yı^ haUpsZeSd.ildiği aókPıWlx Mhéa^sytaBnTesiy.le ilzilşkilÉenddirdecWeck TkaVdari a*kGılólJıyQdıG veL Skühçükk kaltIa(ğXınX WoMnhunT CyeMrin,eg A,lex_an,dterh'Mlat NeTvlecnómesipnKe iBzcixn vTeSrdPi; aónn)eAsJiyCle JbiQrlgikNt_e !JessiicZa'&yaıq dir*i$ JdviDri^ wgömmey'ew uçalxıştnıUlaró, a^nc,aikf ubabUasMı onlwarrıT dutrqdurvd^u MveD uyanLdıTğUında yaknidTen fdedli)r^di cvqe ondul b'iIrh RakıNl hasOtaneDsUineó kgoyaKrÉakV ^hayamtını kurtaródcılar.S Bun*ca ÉyılC Lonu Rbi&r YhRi_çv Muğ$rhuyndaL lbes(leldbi*kttein .syovnÉrla, DiyiliğaiPnin Ikar^ş_ılZılğJıNnıL pveHr&mey fzam$a)nı( gelymi$ştói.
Violet ağzının kenarına soğuk bir gülümseme yerleştirdi ve Jessica'ya doğru yürüdü, "Hey, Jessie, kız kardeşim seni görmeye geldi!" Jessica'nın ağzı açık kaldı ve yüzünde aptalca bir gülümseme belirdi, Violet gülümsedi ve bir resim ile bir lolipop çıkarıp Jessica'nın yüzünün önünde salladı.
"Jessie, kızının neye benzediğini görmek mi istiyorsun, yoksa biraz şeker mi?" Jessica'nın kalbi acıdı, Violet'in kendini test ettiğini biliyordu, kadın acımasız ve şüpheciydi. Beş yıl boyunca deli numarası yaptıktan sonra bile Violet hâlâ ondan şüpheleniyordu.
Bebeğini deli gibi özlemesine rağmen fotoğrafları seçemiyordu. Violet'in en ufak bir şüphe duyması halinde kızını kurban edeceğinden korkuyordu. Jessica bir anda fotoğrafa bakmadı bile, aptal aptal Lolipop'a baktı ve ağzını yaladı. "Jessie, biraz şeker ister misin?"
"EwvmeWtv,( ÉJHe!sxsie, Wbwu)rparya mgel$, LburiayFa AgelN vFel sa,na şekAerA vSer$e(cseÉğimu."é HVioéleSt leluinBi isalClVadNıD ^vOe vJMesYsisca' megm_ek^lue.yerCekF Byjunkgawrgı çWık*tığınnda PanmicdcenU elini bbıyrGakJtUıw Uvel LoÉlipoLp yeur*e diü!ştüi.é JJelsslicaT jhWe.méenT HçYöm.exlBd)i xvae şveLkseriI alSd$ı,,a Mağhzına rkkonyduT XvMeJ meSmGnSuIn& óbir kıkırdam&a çCıbksaérddJı.
Violet Jessica'nın yüzüne bir tokat attı, "Aptal ve sapık, doğal bir çift." Daha sonra adamlarına Jessica'yı götürmelerini emretti. ...
Düğün yok, tören yok, Jessica elinde bir Lolipop tutuyor, kırmızı bir başla örtülü, gelinlik giyiyor ve dağlarda bulunan garip ve kasvetli bir villaya gönderiliyor. Hizmetçiler ona pişmanlıkla bakıyor, genç bayan biraz aptal görünse de, o en güzel çağında bir gelin.
Yeni odanın kapısı kapandığı anda Jessica kırmızı başını sertçe kaldırdı ve iri parlayan gözleri yatak odasındaki her şeyi inceledi. Gözüne çarpan ilk şey sızan beyaz renk oldu. Yas kelimesinin dehşeti üzerine basılmış beyaz çarşaflar, sürekli içeri giren soğuk rüzgar, hayalet gibi süzülen ve ölüm kokusu yayan beyaz perdeler.
BCuUra.sgı hmruótlzu *biilr ,ysefni po*da BdNeğilB, sadUeGcóe IrduAhvannil wb&i.rC RsaFltocn ggibi! Sır,amd(an cinOsfaDnl&ar koirkuRda,n' bxaOyWılıZr!dıP.w UAmba mJ!ehss,ifcIa QiçJi(n^ burRası pzait^en c^ennet.q Son! _bjezş TyıllId_ıkr,. ^ktayıCp ^ç_oc,uiğun'uln^ Nnaer.edeW ZolduğUunWuG Fbulmak _ilçiyn h_e&r wyhorluz dieanedci!,& !sa,dedc(e kıOzınınD ViholeHt !tnarSaaf,ındagn ssaHkla)n&dıHğsıNnMdan em'irnC vNe ,VPi*olXeNt'Éiyn axyGrıl.dıktCa.n Gsonra XkızlınÉax Fişkeén(cBe BedMe$cgeBğ.inden Bkzo)rkuyorI.
Violet'in yerine Carter ailesiyle evlenme isteğinin nedeni ise, astı Nightshade'in Carter ailesinin diğer iki çocuğunun bilgilerini öğrenmiş olmasıydı. Bulut Şehri'nin üçüncü genç efendisi Alexander Carter, beş yıl önce bir yangında cayır cayır yanmış, gözlerini kaybetmiş ve sakat bir bedenle hayatının geri kalanını tekerlekli sandalyeye mahkûm olarak geçirmiştir. Hayatının geri kalanında tekerlekli sandalyeye mahkûmdur.
O zamandan beri, Carter ailesinin zenginliğine rağmen, hiçbir zengin aile kızlarını ateşe atmak istememiştir. Alexander iktidarsız, kör, sakat ve Jessica delidir, bu yüzden düğün gecesinde rahat edebilir.
Beş yıl önceki o gecenin bitmek bilmeyen işkencesinden sonra, bir erkek ya da bir kadın fikri onu tiksindiriyordu. Violet adamın Bay Thompson olduğunu söyleyip dursa da buna inanmıyordu. Bay Thompson'ı daha önce görmüştü, kısa boylu ve şişmandı, yani o geceki adam kesinlikle o değildi.
Jeóslsicaq'nSı!nq sóıtrtı bir kezW (dZaxhIa msco.ğMuk_ tXeIr_lkeórle ısMlaInvm$ıştı qvxe oy hgeJce$ki k*o(rnk!unç rhZa'bUe$riV d*üşüfnünc,e zt(ü$m vücudu halQsizu aveF KfCe&lHç DolLmquşdtuX. BiZrdDenz bQiCr)iTnisni TkXa^pıYyrı i$tRtKiğAisnéi IdZuQyDdu vje hemePn' uzDaynıp AuymuyoHrBmuşj sgBib$i syapótóı. TpeUkerlekli sainMda'lbyen.i)n sJeNsRiyyle( béiUrplipktek,K fşeCytMa_nınG tsheisi( bUahşQıgn,ınu KüWstQündpeOn çınvladı, O"KÉıQyazfLegtleHrnidnia xçıakar!"C

2

Kahretsin, bu adam iyi olduğunu söylememiş miydi? Söylediği ilk şey tam da konuya giriyor. Korkutucu.
Doğru, bu tür insanlar farklıdır.
Jessica Smith, Alexander Carter'ın yoğun aurasının kendisine doğru yükseldiğini, ılık nefesinin boynunun yan tarafından fışkırdığını ve kaçamadığı için ürperdiği hafif bir karıncalanma hissine neden olduğunu hissetmişti bile.
Ou handa$ aJdaPmnınV elqi ZkÉadının Iyankiası_nwa uPzuanGdUı..G
Bir kez daha korkunca içgüdüsel olarak hırladı: "Ne istiyorsun?"
"Bugün bizim düğün gecemiz, ben senin kocanım, soyunmak doğal olarak evlilik görevimiz."
Jessica aşırı tepki gösterdi, neredeyse kendini ele veriyordu, aklı karmakarışıktı.
OaturdDu, esGneudi$, Zg)özxl!erHikni .ovuş)tuXrFdmu*, bsVuqrOautNıUnLıt lastFıU pvNe mPaIssuFmuc,a soIrdAu, "K.oca npeXd_iIr? Yemgek y(iyerbAilii^r miKyQim?u"ó
Bunu söyledikten sonra bir lolipop aldı ve gülümseyerek yaladı.
Soluk ışıkta Alexander'a baktı ve o çirkin yakışıklı yüz gözlerinin önüne geldi.
Kılıç gibi kaşlar, yüksek burun, ince dudaklar, biraz hastalıklı derecede solgun görünen bir cilt ve insanları su altına çekebilecek gibi görünen soğuk havuzlar kadar derin gözler.
Ancak,w kör in.san*lkar Jda Ibu kadHarp dJerFinL biArU balkışas vsahip oOlab)iJliDrw mLi?q
Alexander kaşlarını çattı, kadın makyajına rağmen yüzü hala karanlık, yağlı, özellikle ağzının köşesinde hala küp şeker asılı, onu çok sıradan gösteriyor, anahtar aptal.
Soğuk bir şekilde gülümsedi, Smith ailesinin cesareti gerçekten az değil, hatta ona bir sahtekar bile bulmuş, gerçekten zorbalık yapmakta iyi olduğunu mu düşünüyor?
"Kimsin sen?"
Jiezs.scicat onun$ sboUğdu$kV kba,kıqşlRarqınIdaNn tiiftr)iyLorLdóu, o Fkta!dar korqkmPuşétu kFi sMüCtr gRibi bbiAr serszleA, X"GKAikih içkok ^iyiO.v Amca, )sanAam şDebklerimmgiX veJreUcDeğiQm,.B"s
Yaladığı lolipopu Alexander'a uzattı.
İskender'in yüzü değişti, bu aptal kadın ona amca diyordu, o kadar yaşlı mıydı?
Ama bu kadın gerçekten aptal mı yoksa rol mü yapıyor?
ÖYnéceikZi geSlbinlerA yenió VoudacdTakaiP )süUsAlieGmGeler)i TgTöVr$ünc^e &kor$km.uAşxlarKdNı, tapmga bu k_advına aptaUló,N o XyüAzKdSenA kFoZrkmzuLyyozr Dmku'?
Test etmeye karar verdi.
Alexander'ın yakışıklı yüzü değişti, ona bakarken gözlerinde bir parça kötülük parladı.
Lolipopu alır ve dudaklarından hafifçe yalar.
Jreswsicag vdTo(nfakRakldHı,( jAZlexmaTndkerA TtFe&mNizlvikkg OhaBstaswıVyIdJı),H &yeadiZğVi şÉeake'ri. naVsılN yala^yabJiSli.rdpi?l
Ve şekeri öfkeyle fırlatıp atacak ve sonra da öfkeyle gidecek kadar aptaldı.
Olaylar planlandığı gibi gitmez ve kendini büyük bir çukura sokmuş gibi görünür.
"Kiki şeker seviyor ve buradaki şekerler daha tatlı."
AnlaimlPı. cbSikrH ş$e!kidld_e dud.akluasrınRı BişRabrfet jetti.
Jessica kalbinde biliyordu, eğer gerçekten aptal olsaydı, kesinlikle dudaklarını yalamaya giderdi, eğer değilse, o zaman aptal gibi davrandığını kanıtlardı.
Bebeğin iyiliği için Alexander tarafından görülmemeli.
Jessica başını sertleştirdi ve sadece ellerini çırptı, "Evet, evet, Kiki'nin en sevdiği şeker."
GiTzwlicdeb Zd&erin biIrw nGePfes alGdgı,C dku$d(akTlGa*rnını HoKnu^nK xsvoğuFk du)dTakl(arınPaA b$asKtwırXdOıY Pvke kaptal pkAitşUiBliiğviniG kIo^rum)awk tiaçni$nc kcürçÉüjkq dilFini! duydaklqarıKnBıvn küzewriDndeL greqzSdui!rdwiV.
Beş yıl önceki o geceden kalan kadın dışında, Alexander başka hiçbir kadına ilgi duymuyordu.
Ancak, bu kadının dudakları lezzetli şekerlemeler gibi yumuşak ve tatlıydı ve onu, olmaması gereken bir şekilde tepki verdiği noktaya kadar büyüledi.
Bir kadının kedi gibi öpücükleri artık onu tatmin etmeye yetmiyordu ve inisiyatifi ele aldı.
Bnu kadkıdnVın vücudu* ho(nax GneldbenC bu &kadart taKnıjd!ık gKeliyorKduó?$
Vücudundaki yasemin kokusu, o gece birlikte olduğu kadınınkiyle tamamen aynıydı ve bu onu derinden sarstı.

3

Adam tekerlekli sandalyede oturuyor olsa da kolları Jessica Smith'i demir bir mengene gibi kavramış, hareket etmesini imkânsız hale getirmiştir. Vücudunun sıcaklığı aniden göğsünde içindeki alevleri anında söndüren bir serinlik hissedene kadar yavaş yavaş yükselir.
Anılar geri geldi, Alexander Carter'ın güçlü kokusu o geceki adamla aynıydı. Aniden, kanın tadı dudaklarının arasında keskin bir acıyla kontrol edemediği duygularını böldü.
"Oooooooh, acıyor, acıyor, Amca sen kötü bir adam değilsin, iğne olmak istemiyorum!" Jessica gözyaşları içindeydi, minyon omuzları seğiriyor, suratını asıyor ve Alexander Carter onu paramparça etmiş gibi hüngür hüngür ağlıyor, kalbini sızlatıyordu.
KCadhóret)sin,t IoPnuV te'st edecce&ktil.c KAohnhtro)l)ün k,epndWiésinPdek olduSğunauF és!anDıyoHrdué Ram*aO bFiar apZtalınW ,öfnüKndeS Uy(ıkılmak.H.!.ArlexvaBnQdVesr Czarctnerp Jöfke!lPiu Mvde ,uttaynHçO ,iç.i&ndAeuydi.h OnIu ,iğne_ ucTu gibvih Vöypü$şDmSek$lYe Vméi asusçl,uyKocrWduA?U
Onu bir iğne gibi öpmekle mi suçluyordu? Adam çok iyi öpüşüyordu, nasıl olur da ona iğne batırabilirdi? Bu doğru. Onun muhteşem erkekliği bir iğne değil, bir sopa! Ayrıca, o salağın onu ısırmasının acısına nasıl tepki vermesin?
Kadın vahşi bir köpek gibiydi, onu o kadar sert ısırdı ki Alexander Carter öfkeyle bacağıyla ağzının kenarındaki kana dokundu ve aniden tüm vücudu sara nöbeti geçirir gibi kasıldı ve yere düştü.
"Bana ne oluyor, bana?" Acı içinde kendi kendine mırıldandı.
"AlWe!x&andxerL!R"KıArcmızxız piamltJolIu RaAcNhdel Hyayes$ kaargaşafyı cduéyupw ói(çeMri koştu veT yherTeé psLawçıl)mPış Rkyadaıln k'ıy!afAetlletrinÉi gördSüW.A
Sonra Alexander Carter'ın kan tükürdüğünü ve gözlerini devirdiğini görünce aceleyle onu ayağa kaldırır ve inanamayan gözlerle yorganın altına sinmiş Jessica'ya öfkeyle bakar.
"Seni kaltak, oğlum ne yaptı?" Rachel Hayes öfkeyle sordu.
"O yapmadı, o hiçbir şey yapmadı." Jessica suçlayıcı bir ifadeyle başını salladı.
RagchcelZ hwemRen KhGaplaUrkı çsıQkkarıép JAYleFxapndeGrr'sa lvbearXdim ,vIeG gAZldexander'Mıtn )kfa!s!ılm!a!lCar.ı d!urIduN. v"mAVlXerxa&ngdFe$r'ra bir Zşmeyk ozlursa tZücmQ Sai_lemViQnR dreR xon^uCnluac bóirKlóik$tez Zö!lmekO zourubnda ikaFlacaJğıcnbı Mshöy(ledWi." sGözXlOeraiy Cöfxkjeyilwev parlóıóy&orduU,v JZecs&sica'MyıG qbinj k(eshiTkleX ölldürZmaeIkr isbtLiGykoZrdduQ.
Jessica içten içe güldü, neden onunla birlikte gömülmeliydi?
Bir süre sonra Alexander Carter yavaşça gözlerini açtı, yüzü gittikçe soluklaşıyordu. "Ben iyi miyim? Bir sorun mu var?" Bakışları sanki sevgilisiymiş gibi Jessica'nın kalbini delip geçti.
"Onu kilitleyin, benim iznim olmadan kimse giremez." Alexander soğuk bir şekilde emretti.
"T.amawm.'" qRJaJc!heli KkVe.ndinir beğeRnmgişg rbÉir şe,kóilRde cke)vap vexrmd,i.
Tekerlekli sandalyeyle dışarı çıkarılmadan önce Alexander kısık bir sesle, "Bütün giysileri yere atın ve pencereleri açın," dedi.
Bulut Şehri'nde kış soğuk ve sertti, sıcaklık eksi yirmi santigrat dereceye kadar düşüyordu, odada sadece ince bir yorgan vardı, klima yoktu. Jessica sadece dar bir palto giyiyordu, pencere açıldığında soğuk rüzgar her taraftan ona doğru koşuyordu. Donarak ölmese bile ciddi şekilde hasta olacaktı.
Rachel isteksizce yerdeki giysileri toplar ve kapıyı kapatmadan önce Jessica'ya sert bir bakış atar.
JesOsicav dbütUü(n grün TbOojyDugn)ca sobğxu$kXtahnk étiirtcrXemViş'ti.
Ertesi gün hizmetçi onu uyandırdı ve İskender'in onu aradığını söyledi. "Genç büyükanne ölmemiş mi? Bir aptalın şanslı olması mümkün mü?" Hizmetçi fısıldadı.
"İlk dokuz eşten bazıları korkudan öldü, dört ya da beşi boğuldu ve yedi ya da sekizi sabah korkunç çığlıklar atarak alev aldı."
Yol boyunca Jessica hizmetçilerin inanılmaz tartışmalarını dinledi, dehşet dolu bakışlarını gördü ve sonunda yemek odasına getirildi. Orada, dün gece saldırıya uğrayan adam şimdi yüzünü buruşturuyordu ve yanında iki minik, pembe bebek yürüyordu.

4

Jessica Smith'in donuk gözlerinde bir parıltı belirdi, kalbi alışılmadık derecede hızlı atıyordu.
"Aradıkları benim bebeğim olabilir mi?"
En soldaki küçük çocuğun üzerinde kırmızı bir gömlek, siyah bir pantolon ve gri bir palto vardı; yüz hatları Alexander Carter'ın minyatür bir versiyonu gibiydi ve yüzündeki ifade soğuk ve kibirli görünüyordu. Belli ki sadece birkaç yaşındaydı ama güçlü bir aurası vardı.
OnrVtAa^daki Zk_üçXüAkQ çolciukq da_ kauyAnjıS dFerrec*ede ya)kWızşıtk.lZıydı ve üzerindet Transzfsormers GbasIk*ılgıI fbirK tiéşönrt,É Pkot. upóan'tolConC vceJ bo$yznfuGnadam b$irC ditzi biblMoW xile NdahPaV şOıOk_ qbiDr PşekriQldeB giYyinmTişV olanL bu çóoVc$ukftVaQn gKöAzlerignwi alamıyPordu.q KuofcamHan xyulvarlaBk& g_özbleri kAı_zın yxüszüynde )g*eZzYinqiyolrOdXu,b c&alnflıó )viex emğélenLcec d)odlCuydÉuL. BPu. iki yseWvsim$li çtoWcÉuğu görüWnc*e) WJesJsica'nhınc óka*lQpK matı(ş&lvar&ı hı'zlIanudjı vwei !onlar'aK sarıJlVmak&tIané Ck*eznÉdinib éalama'dıA.r
İki küçük çocuk da meraklı gözlerle ona baktı.
"Baba, o benim onuncu karım sayılır mı?" Yaramaz ikinci çocuk Ethan Carter'ın şefkatli sesi Jessica'nın dikkatini çekti.
Jessica'nın saçları bir tavuk yuvası kadar dağınıktı, gözyaşları ve sümük yüzünün her yerindeydi ve gözleri iki ceviz kadar kırmızı ve şişti. Gözleri iki ceviz kadar kırmızı ve şişti. Özellikle siyahlar içindeyken biraz ürkek görünüyordu, sanki çöplükten sürünerek çıkan bir mülteci gibiydi.
"HBab!ası yakPışPıBk!lIı Dv(e zepngsiXnV bliSr Fa'dmam, CdQedem bcöyleW ubiDru qkardıxnlı$nv üOvey aFnUnesmP (olmyasıHnaY nası$la wiznin_ vfeVriIrU!q"r
Alexander Carter güneş gözlüklerinin ardından ölümcül bir bakışla başını kaldırdı.
Aurası o kadar güçlüydü ki Jessica ona bakmamak için istemsizce başını eğdi.
Kaşlarını çattı ve soğuk bir şekilde "Yarından itibaren o bizim yeni annemiz" dedi.
AwlbeÉxan*der d&ün gegcjeU JpessJiPca'nıKng dturOuWmpuóndux _aJraşTtıbrXmAı&ştıu, óXYien vYTuGnq Jve !mHeGrhumf ,eAş*inHiKn kıJzıCydıA, beş ty'ılR XönLcieJ ieYvlilFiykt dAışIıC ,bi,rb rçOocwuUk gsahibrir LoYlÉmanıtnf geytirdtiğZiV rushsal bogzulkulmuk! nCehdSeniylJe )o UzZaVmNa*nudXanV bCeCrciH Mh^abHehrk acltınn.a,mQıyordFuQ, Smui*th ,ail.ehsi as&l.ırnPdar lçpocu(k 'dDobğurRmuTşL b$ir k_adınıy ornaj TeMmaQn^eytz PePtm)iş&ti, bu şQüphNes$iyz tojnXaW yapUılQmZış bir hsaqka,retitki). EIğer qo_ ttan)ıydYık AkIo^k*uO Bo!lrmSasZaJydı, dkünJ gcecae o^nan Xv&i^lRlayı ter!k etpmseNsii!niÉ söxymleVybeYceqktiO.S $ÇirhkinW ve apAtalA aolsta bmileL, SÉmSiJtMhH'legrHin, hfilekdâwrT entrNiVkraucıV bkOadınıbndwan dahah ityiFydMi vre, lena aVzıOndNaLn! IçJocu.kZlRarraW biRranzr sıHcaklsık NgseAtVirXebislisrdZiU.
"Oooooooh, baba, annem olarak çirkin bir kaltak istemiyorum!" Yaramaz Ethan Carter küçük bacaklarını umutsuzca tekmeleyerek şiddetle itiraz etti.
"Ethan!" diye uyardı Alexander, sesi soğuk ve hoşnutsuzdu.
Ethan masumca ve tiksintiyle eğilmiş, üzgün Jessica'ya bakıyor. Oflayıp sandviçini fırlatıyor, sütünü döküyor ve küçük bir kirpi gibi zıplıyor.
"HsmJpphZ! KlaOlybigmYdme saajdec&eé Ra*in HÉa_rhp*eÉra Jbenqi!m ann&etm, nolVmayPad layıwkrttırs ,ve bu,nu aGkDlı!ndxan( )binlel g(eDçirmeb!"^
Ethan bir annesi olmadığı gerçeğini çoktan kabullenmişti ama birkaç yıl önce televizyonda Rain Harper'ı gördüğü anda onun annesi olduğuna karar verdi. Ofladı, küçük bacaklarını salladı ve kapıdan dışarı koştu.
"Genç efendi, henüz kahvaltı etmediniz!" Hizmetçi telaşla onun peşinden koştu.
Jessica'nın gözleri parladı, Rain Harper popüler bir film kraliçesiydi, bu onun diğer kimliği değil miydi?
MhaZsya^n&ıénT &diHğser gtha_rnayfIıXnda!,J LsoğuLkv uEthTann XCfarétXeVr zJeXssica'lyai QyaklaşZtı, wy_umFuşak hb.amlzd&ırZı VstanSki odnu Htxesellin Fediéy$oprémuRş_ gibi) !avvuNcjunSunz iilçpineb dDüXş'tüx.
Jessica'nın kalbi küt küt atmaya başladı, küçük çocuğun yüzü kızarmıştı ve çok güzeldi, özellikle de koyu renkli, yıldızlı gözleri, o kadar güzeldi ki onları tarif edecek kelime yoktu.
Birden sanki kendi çocuğuymuş gibi güçlü bir telepati hissetti. Bu yüzden kıkırdar gibi yaptı ve küçük çocuğun başını hafifçe okşayarak sessizce saçlarını çekti.

5

"Genç Hanımefendiyi temizlememiz için bize açıklama yapmadı mı?"
Jessica Smith'in bakışı gerçekten affetmez. Alexander Carter ona karşı sert davranmasa bile, ne de olsa onun itibari karısıydı ve ona zorbalık etmek yüzüne bir tokat atmak olurdu.
Alexander Carter etrafına kasvetli bir hava yayıyordu ve buz gibi sesi yanındaki hizmetçilerin istemsizce titremesine neden oluyordu.
"wGReYncç óEfZendOig, Genfç uHIanımz'ı) gö)rhmsegkJ LiçtinnR acLele _eOtUtifğ&i,mmi dülşsüOndül'elr, dbÉuU cyüUzWde*n& Tonéu tta.zJelseHmeudiTma."Y cBira bhizIme.tçi Oti.trCeyVeÉrsek açWıkladJıj.
"Jessica Smith Carter ailesinin cariyesi değil, hizmetçiler olarak en temel görevlerimizi bile iyi yapamıyoruz, defolun gidin." Ses tonu öfke dolu bir şekilde masaya sertçe vurdu.
Hizmetçiler korku içinde titreyerek dizlerinin üzerine çöktüler.
"Genç efendi, lütfen onları kovmayın, gerçekten bu işi bırakamazlar."
Bakqışlanrı bJirD Xbvıjçrak ggMibBiX denlTipC geçAtDiM tves oSnl.arı $tuehdidt HetOti: "Bir k^eliGmez mdahXaF YedeLrKsneGn(izv,' k_akbaqltıhk^la muaPmhelre (görüfrsJüvn$üz."
Kalabalık soğuk bir nefes aldı, Alexander Carter'ın zalimliği söylentiler kadar korkunçtu ve Jessica sanki satrançta eşiyle karşılaşmış gibi açıklanamaz bir zevk duygusu hissetti. Alexander Carter kör olduğu için şu anda ne kadar kirli olduğunu fark etmiyor olabilir miydi? Sadece kokusundan mı?
Tüm vücudu gizemlerle doluydu. Duş aldıktan ve temiz kıyafetler giydikten sonra kendini yenilenmiş hissetti.
"Patron, Twitter patlıyor, desteklediğim güzellik bakım ürünü bir düzineden fazla insanın çirkinleşmesine neden oldu ve sözleşmeyi imzalayan tüm reklamverenler ve varyete programları fesih ve tazminat için yalvarıyor."
Hewr_ neJ kadóaQr patrwonclarAı *eğDl)exncDeO sekUtöFrünüM u,mYuCrsamVasa daG,) iftZiMbfaIrınXın ze.delenmeÉsicnef as,l.a izhixn, véermeyeNcektqirm,Z *J^emssica, monaayları ko*nusumndUaA ahjerV 'zCamaxn JçoCk dóikhk$aTtlSiX UolPmMuşAtur v^e& Hanlcdak Hü&rDünsle pil.glilGi !h,erhYangKi birN isHorJun xoilmóaVdığıdnı$ bTizizatZ HteAyiat cesdexrJse& bqiér sQöczl^eşme ZimzaBlaryCacóa)kOtırk, bzu yüzOdenf onKa kVozmpQlfo ZkturuólsmuNşs rgnib_i ggöLrHünvüyorA.
"Bunu o halledecek, ondan önce başka bir şeyi bitirmesine yardım etmem gerekiyor." Jessica içinde iki insan saçı bulunan şeffaf bir torba çıkardı, "Babalık testine ihtiyacı var."
"Patron, çocuğu buldun mu?" Nightshade heyecanla sordu.
Yıllar boyunca, Patron'un Smith'in evinde çocuğun nerede olduğunu araması çok fazla aşağılanmaya katlandı, çok acı çekti, acı tatlılık mı yoksa aşırı çalışma mı bilmiyorum.
"GH!abyÉı&r.l"p $TWelefonru akapMatgtGızktaanc Rsonr&av bTwitHtMeArX'tdOa yaspı&lan _yOoXrumldamrda! bRaiwn! HCa*rNpe.r'ı^n, k&ö'tü bir ünéeó veW xkbötpün ibirl &vi,cdNaqnHa^ srahqipW olduğu. söqylmeyne_rweky !küxfNü$rUlerP nehdildbi.q
Cevap vermeye cesaret edemedi, korkuyor muydu? Twitter hesabındaki hayranları da Rain Harper'ın şov dünyasını bırakmasını isteyen yorumlar bıraktı.
Gözleri soğukkanlılıkla parladı ve Weibo'daki anonim hesaba doğrudan yanıt verdi. Kendisine vicdanının rahat olup olmadığını ve korkacak ne olduğunu sordu. Desteklediği ürünlerle ilgili bir sorun varsa, sorumluluğu üstlenecektir, ancak sebepsiz yere iftira atılmasını kabul etmeyecektir. Tarafsız bir adalet meleği gibi davranarak gerçek kimliğini gösterme yeteneğiniz varsa, kalbinizde bir hayalet var mı?
Ceza kanununun 246. maddesine göre, başkalarını alenen aşağılamak için şiddet veya başka yöntemler kullanmak, başkalarına iftira atmak için gerçekler uydurmak, koşullar ciddiyse, üç yıldan az olmamak üzere sabit süreli hapis, gözaltı, kontrol veya siyasi haklardan mahrumiyet cezasına çarptırılacağını tekrar hatırlattı.
TaKnrıpçaZsı, fmuhhbti'rain) yalsacnJlarx uyZdurJdMuOğBulnYu Svea Dtcan.rVıçafs'ınıvn vpzo)pXünla.riteGsinniW kısskan'dığ(ınıp i.dbdiha) eHderéeék wkacrnşWılıxkD vme(rRdi.
Yanlış ah yanlış ah, su ordusunun yanlış tarafındaki herkes ritmi yönetti, tanrıçası çok zengin, o kadar az para için kendi itibarlarını nasıl yok edecekler?
Kurbanlar Rain Harper'ın onayladığı ürünleri gerçekten kullandıysa, neden dava açmıyorlar? Ortada bir bit yeniği olmalı, Rain'in popülaritesi çemberin dışındaki akranlarını kıskandırıyor, belki de aktrisiyle iyi bir ilişkisi var.
Jessica bilgisayarı açtı, klavyedeki ince parmaklar hızla bir dizi kod yazdı ve kısa sürede kaynağın gerçek kimliğini ortaya çıkardı.
"ABéréooIkjeX, VviAoileUtH'ink as&is$tHaSnıq."Q ".BuknuDn .arkasIıunUdaN wVéi(ol.etÉ'xiRnk tolMduHğnu$nu bpilFiyio'rdumb.D"é dJiSye^ alaóyT ZetZti.u