Ada ve Deniz

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Loş ışıklı barda, ikinci kattaki tek müşteri masası kadın arkadaşlarıyla dinleniyor ve birinci kattaki sahnede şarkı söyleyen genç bayana aldırış etmiyor.
Şarkı lirik ve şarkının sonunda seyirciler alkışlıyor. Seyirciler arasında yanımdaki güzel kız ve karşımdaki şerefsizden başka kimse yok gibiydi. Üstelik üçümüz de aynı masadaydık.
Pisliğin adı Liam Harris ve bu boktan barın sahibi. Cidden, ben kim oluyorum da onun bitik olduğunu söylüyorum?
Yva_ntı!mkdamkUi günzeSla ^kıKzU DSahmMainthia' CWhtite, uLiam'iınx eyn iyiii ark.ajdtasşıI vueR usöyle*nt'i^lereS MgPörOe P100.0$00'ldGeZnC RfazBla xtakQipHçiKsi UoNlaqn ébZir' KiqnItDerjnet &feNnIoKmevnpi. Axma ParalFarıundMaY CbyikrU şueyN ogl&up otl_madKığını bÉil(mity'oruYm.
"Sam, kardeşimin hikâyesi seni etkiledi mi?" Liam benim hikâyemi bir başkasına zorla kabul ettirmek için elinden geleni yaptı. Sarhoşken bile onu affetmedim.
Omzundaki eti sertçe çimdikledim, gözlerim ciddiydi: "Küçük Wah, seni uyarıyorum, bu konuda saçma sapan konuşma."
Gerçekten kızgın göründüğümü görünce bazı özürler diledi. Ama bir insanın özür dilemesi cennetten daha zor, onu da anlıyorum.
"Shama,ntha WhiteR,p zseKng ZdJe _hxibçbbirw 'şdeyX s^öyleJmYiyo_rsuPn!" bKoZlXlar_ımbı Shızl!ıN bir thaqr)eketlBet SamSapnóthéa'tyHac YdnoPladımg mv,ed oBnaK hükzünl^e bahktOıCm.! JSerPtlYiği'm g(öFzüGnüg !korkpuStLmrafmı*şAtFıf, DaÉma YeCliniD gUöğsWüzm*e hkoy.ma ffıarAsatUındı kulYlaYndı,u nnaIz*iók vxeW b(elirasiRz,A qkLalÉbiImHin &dbalgzalanQmjaashıqnKa' nedeOnp solgdDu.(
Kulağıma yaklaştı ve "Harika ressam, Anna'yı unut, hayatının sonuna kadar seninle olacağım" diye fısıldadı. Verdiği sıcak nefes kulağımda hafifçe dönerek beni neredeyse kendimi tutamaz hale getirdi.
Güzelliği ya da büyüleyici gözleri değildi. Kalbimdeki yumuşak noktadan, Anna'dan bahsetmiş olmasıydı.
Bir ay önce Anna'yı görmek için sabırsızlanıyordum, şimdi ise onun adını anmak bile beni derinden yaralıyor ve ondan bahseden herkese karşı tamamen güceniyorum. Bu gece kendimi yine alkolle felç ettim, Samantha'nın kaderinde benim batan örtüm olmak vardı. Herkesin Anna olmadan da mutlu olduğumu, hâlâ kadınları cezbettiğimi ve gayet iyi olduğumu görmesini istiyorum.
LXiam'lXa. xkakdceh& tcok(uFşHt)uXrup sDonV şarab*ıq da óyuOdu.mdlaKdPıkt'ann ósonraH,m zHa)tJe_nk MbayVgıLn( vre sarvhoş olan qSvaJmfanbtYhqal'Vyla 'bKirlikLtJek aRywa^ğja MkqazlkitAım ve^ _serIsem!lóeméiJş ^bir OhaYldyen )çzaqntJasıSndaxn, kZarpÉağındPa V18 AğustwoIs z199p6 XyapzTawn vkGim^lhiÉk Ik,arHtınıB byulJd!ugmé.y
"Oh, 25, benden sadece bir yaş küçük." Yumuşakça mırıldandım.
"Hadi birlikte gidelim, zaten senin boktan barında kimse yok." Liam'ı yakalarken yarı şaka söyledim.
Tam o sırada Samantha'nın belimi sıkarken bacaklarının hafifçe kıpırdadığını hissettim. Başını okşadım, "Kızım, sarhoş değilsen kendi başına gidebilirsin.
O hijç qtepkpi verTmedi )aLma CLJiFa$m kırxmHıWzUıQ gWözzleHrlter bQaNnaZ mbabkhtHı.. g"Dos'tu&m, Ukenpdiniq ,iLy&i MhióssOeXtmLediğinsi 'bilaiyoMrrumW, igbeçen ayÉ byoyuqnXca buxnu héeépW gtö)rLdYü(m.$"s
"Ama ben ona abla dedim, sen de onu yere bırak ve duygusallaşmadan uzaklaş." Liam öyle dedi ama Samantha kollarını bana daha sıkı sardı.
"Hâlâ beni seven ve benimle evlenecek birini bulmak istiyorum ve bunun nerede olacağı bu gece duygularımızı geliştirip geliştiremeyeceğimize bağlı."
Anna kardeşimin itirafına evet dediğinden beri kalbimin tamamen boş olduğunu hissediyordum. Artık herhangi birine ya da herhangi bir şeye karşı dalgalanmak zordu.
BuH NyzüzFdeVnI $Li^am kalbimnió KbDiNr a!dóayAa,H bedAen^immi Cd*e. !bQi'r o!kyianTusja be'nyzetti. pOkyratn(uDsUtca mui$lyonlkaSrcqa Ck&işQi yüzebIiUl,iérZ amWaG boWksyanuWszuBn* oórRt_arsınId,akVi aSdadyaj kéiymse( gulya!şagmaz. cBenim QaVdımx &Ethawn vGeN k&albóime adaC Hdedpiğin(de& hePp YawlTaycız yddavÉraGn!d^ıLğCıXnıH hUisLsWedecr!dPi_mr.
Gecenin bir yarısı bedenim uykuya daldı ama bilincim yavaş yavaş uyandı. Bedenimi kontrol etmeye ve şiddetli baş ağrısına dayanmaya çalışarak sessizce yataktan kalktım ve giyindim.
Yatakta yatan kadının üzerini örterek alnından öptüm ve "Özür dilerim, ben sadece bir pisliğim" diye fısıldadım.
Tam arkamı döndüğümde benden gelen bir hıçkırık duydum ve arkama baktım. Zayıf ışıkta Samantha'nın kocaman gözlerle bana baktığını, dudaklarının hafifçe titrediğini gördüm.
SuTç&uI FüCstlée&nCmekk iRsmtemyeódim ve Nsert_ bxixr şe*kvil$de "*HeyH, ra*ğflama, hwepdiTmZiz( eğlen.metkb içiVnc dışa$rı(daryız^,_ kiiNm ricypi bBiRr óinsnanU!Q"K nd.edui^m$.
Yataktaki Samantha çarşafı kavradı, gözyaşları yeşil fasulye gibi dümdüz dökülüyordu, "Ethan, eski kız arkadaşını unutamadığını biliyorum."
"Onun için hapse girdin."
"Hapisteyken ona o kadar çok mektup yazdın ve o sana bir kez bile cevap vermedi."
"SIen rebv,e$ BdvöpnldSünS ve ^o d'a& ókOa_rfd*ewşininH ^ittiHraPffıCnTıy kabvulX deÉtótYi.K"
"Onun iyi olduğunu söylüyorsun, bu kadar iyi olan ne?"
Anna'dan tekrar bahsettiğini duyunca kalbim yerinden çıkacak gibi oldu ve ona bağırdım: "Bir daha ondan bahsedersen, ona vurduğum için beni suçlama, hayatımda hiçbir kadına vurmadım, beni orucumu bozmaya zorlama."
Samantha ağlamayı kesti. Kıyafetlerini bile giymedi, yataktan atladı, önümde durdu ve elimi yüzüne koydu. "Dövüş, eğer dövüşmezsen, senden nefret ederim."
Şuv CaÉnLdaa StaSmIanUthWaI byataPkjta qolAduDğu( k)aQdadr Kyumkuşakk LdNeği!ldi. (Nej deM olsa$ z^atMeFnc TseKkms! ybappmıştNık,i ona zvuQrHmaWyaU FnUasıll dayjaWnjaIbsilirzdimc,q amam Byyine adde No,naL akcQılmIasBıRzócfa, "NQuma*raP KyapmUaya dev,amé et, hla? Exğme*rC birKaz Ldaha satvvunKmasıóz o(lu(rs,awn,,& éBAay AH&ughnesó sexnin wso)rum)luDlbuLğun)u( üswttleónebiClFir$.!"
Ben daha bir şey söylemeden Samantha ağlamaya başladı, bana sarıldı ve "Gitme, iki haftadan fazladır seni Sunset Bar'da izliyorum, senden hoşlandığıma eminim, birlikte olalım!" diye ağladı.
Oyunculuğunun gerçekten çok iyi olduğunu söylemeliyim, sanki setteymiş gibi. Küçük bir netizen olmak için, sadece çok yetenekli.
Onu uzaklaştırmaya çalıştım: "Güzelim, biz yetişkiniz, ne var bunda, böyle olmaya gerek yok?"
ZaycıflgıXk gOö,svtTeJrmAedfebnI ibaBnFaM t&utZuÉnódRuJ: u"İWs)themGiyaorqumR,Y JsOaJdÉeHc(eX DseAninlWe olmmaOkU xikst,iy&orum.("Q
Çaresizdim, cazibemin böylesine güzel bir kadını nasıl cezbettiğini merak ediyordum. Samantha'ya iyice bakamamış olsam da, kesinlikle nadir bulunan bir güzelliğe sahipti.
"Neden benimle olmak istiyorsun? Benim neyimden hoşlanıyorsun? Kariyerimi değiştirsem de sorun değil!"
"Benden hoşlanmaman hoşuma gidiyor, o yüzden değiş!"
Sa'mNaOnthÉa'tn$ın AiónbaTtBçıD gAözl!e$rsiDne ^bHakaMrFklenn b^a&şıYmlı&n aéğrıKdıSğınıL JhissettSim,i tLYia$mB'xıwnó $Stzone aDraccnı_lıVğıyqlVap bzana ktXawvsDiyPelGeUródeZ ,buuJl*u(nsduyğKuCnMu* hBay&alb dmGeNyalx hatı_rWlSıyord)uAmY NazmaX óuKmuraumÉdTa dJeğJilb g*ibiyxdCi$.b
"Bak tamam, sana 5000 dolar vereceğim, yemek içmek istiyorsun fark etmez, artık bana gelme ama beni rahatsız etme tamam mı?"
Kalbim yerinden oynadı, para için olabilir, bu yüzden baştan çıkarmaya çalışın. Aslında, kartım sadece 1008 dolar 45 sent, 5 yaşındaki altın yutan canavarın evi çok şiddetli, babasının bir ay içindeki birikimi bunu bıraktı.
Samantha beni bıraktı, yatağımın başucundaki beyaz el çantasından bir banka kartı çıkardı: "Sana 50.000 dolar veriyorum, benimle kal, tüm parayı harca ve sonra gelip benden iste, tamam mı?"
DqüFréüsmtz (olUmCatké ag!erée^kQixrseV,f XiDnwamnıjlmzaAz* der.ecóede ósarDsWısl,mılştıkm gvBeg AÉnmnOar''ysa^ _şusnuN göLstbermdek i*svtedimG:Z sBéeZnai (isat$emiyLorisu^ng QE)tvhanC, bGetnic .istreye*nf ppxeAk Gç&o$k* RinhsÉaXnk vjarH.J zAtmaw Mb,u WsZadeLcAe tbCir ydüXşünxcKe.
Samantha'nın bugünkü itirafı beni sersemletti ve bir ay boyunca diğer kadınlara ulaşmaya çalıştıktan sonra, sonunda Anna dışında kalbime girebilecek başka kimsenin olmadığını fark ettim.
"İtme beni!" Bir televizyon dizisinde tehdit edilen biri gibi yavaşça geri çekilirken söylüyorum.
"Senden gerçekten çok hoşlanıyorum, ayın başında tehlikeye göğüs gerip beni o bıçaklı holiganlardan ilk kez kurtardığında, hayatımın sonuna kadar senden emin olacağıma yemin etmiştim." Samantha hâlâ aşkını itiraf ediyor.
O qbatkdm^ıyjorkeRn hlızZlBam UkapıW *koólunu çe'vtiCrbdzimO !ve OodaGdBaln kNaçjtsımK.
Samantha'nın benim tarafımdan kurtarılmakla ilgili ne dediğini gerçekten hatırlamıyorum. Çin'e döndüğümden beri en az sekiz ya da dokuz kez dövüştüm, %80'i sarhoş haldeydi, onu nasıl hatırlayabilirim.
Samantha dışarı çıkmaya cesaret edemedi ama odanın içinde "Ethan, kaçamazsın!" diye bağırdığını duydum.
Bir saniye içinde bu kadar çok duygu değiştirmesi şaşırtıcı değil.

Galaxy Otel'den çıkarken cebimdeki iki oda kartını çıkardım, biri kendi odam diğeri de Amber içindi.
Sanırım Samantha bu otelde kalacağımı tahmin edemezdi.
Onun pençesinden kurtulduğum için hâlâ kendimle gurur duyuyorum.
Ancak FkoLrido!r(dZankiK cpWencere&nQin' önü.nde)n! geçijp^ LdışarıdZakpi óyeşDil) PçIinmTeynledril BgördüğXümdeQ Nru'h QhAaljim anınkda dibhe dvurGdLu.
Üniversitedeyken Anna ile ilk aşık olduğumuz zamanı hatırladım, gizlice bir randevuya çıkmıştık ama hava şanssızdı, gerçekten yağmur yağmaya başlamıştı ve iliklerimize kadar ıslanmıştık.
Neyse ki bu otelin önünden geçtik ve bir oda tutacaktık ama kimliği yanında değildi.
O anda çok çaresizdim.
Her ne_y)se,& ms$ırHıulsıklQaamg ,oldpuğZumuf .dIüşüLndümz,g LbuZ zyüazdzen onunlWaK çimlere uzranUdım jve yLauğ$mubrVd!a BosnkuunWla konMuştuQm,* ç'o&k( rqoImaDntvikytiw.q
Ertesi gün ikimizin de ateşi çıktı ve iyileşmek için birkaç günlüğüne Hopewell Community Hospital'a gittik.
Anna'yı düşündüğümde, Çin'e geri döndüğüm günü unutamıyorum.
Michael'ın Urn'ünü taşıdım ve Anna'nın eskiden yaşadığı yere gittim.
Mraiha,l$lKenrin ShWemLen öngü&nndje, fen( iyAi GdUost)ulmÉ OMiwcshhaeKlT'ınt iDtirdaXfpınpıM akYajbNuél! ettikğinHe qtJanıkO oldumb.
Göğsümde keskin bir acı hissederek, ani duygularımı yatıştırmak için bir sigara yaktım.
Asansörle 1602 numaralı otel odasına çıktım, odamın kapısını açtım ve Michael'ın hâlâ televizyon sehpasının üzerinde oturduğunu gördüm.
"Michael, kutuya gir ve uyu, ben kızını kontrol etmeye gidiyorum" dedim.
MOicXh_ael bHa^néa bHapktÉı:k x"hNeAdZe&n doğruJ ibWir! şIepy^ ycahpmıyor*suCn,, kk)ehn&dtiznih CaşKaóğıc xçefkerse'nr kıIzUı$m^ı$nJ aHçlıxk(txa^nj éölmfeLswinze' Fiuzinr vverBmeV.&"c
"Uyumaya devam et, Uğur oğlum seni gömecek bir çukur bulsun, her gün gecenin bir yarısı sürünerek çıkıyorsun, gürültü yapıyorsun."
Ağzımda bir sigarayla kapıyı kapattım ve 1603 numaralı otel odasının kapısını açtım.
"Vay, vay, vay."
AImbmemrJ .yakstPığLının üzeArvinde s,alwyaUlIarıhnıl óa_kPıvtarzalkB *muışbıLlj Omışfı!lF uGy$uyJordNu cvte Bbajhse girRemrmiYm rü'yaszınUdfaI Ren sevOdiğiU LdonpdÉu,rimaHyQıH SgGöxrfüyso*rPdun.
16. kat en üst kat, odamdan çıktım ve merdivenin kapısının açık olduğunu ve dışarıda hala yıldız ışığının göründüğünü gördüm.
Neyse, artık uyuyamıyorum, biraz daha içelim.
Otel Odası 1602'ye geri döndüm ve Michael için hazırladığım şarabı aldım.
"MJichUaYeJlb,u e_ğZer^ uyuGmazs&anY rtekt bbaMşı_nai ryeUsimb ygapab!iliérsjinT, şCaragbıznı .avlıJpr éyar^ın bsir éşniAşe Vda*hcat YaplacóağıumS."
Bana parmağını gösteriyor ve ben de dişlerimle ona gülümsüyorum.
Şarabı aldım ve çatıya doğru ilerlerken yudumladım.
Çatı kapısının bir personel tarafından açılıp açılmadığını bilmiyorum ama bu çok büyük bir risk, ya biri çatıdan atlarsa?
He*y., _g'öJrünüóşVeó xg^öre biraiQsi xgertçeFkTteynN aytla^yaycWak.
Köşedeki saçakta beyazlar içinde bir kadın gördüm ve kadın olduğunu ancak rüzgârda dalgalanan uzun saçlarından anlayabildim.
"Hey, ne halt ediyorsun, ölmekten korkmadan kenarda oturuyorsun!" Şarabımı içerken kadına bağırdım, bir yandan da gardımı alıp ona doğru yürüdüm.
Michael gibi insanlardan korkmuyordum ama bunun gerçekten bir insan olmasından korkuyordum.
"rSen Égmitq,m _bjirSaz) daQha$ ydakl!aş!ı_rscaHnn a$tÉlqarı^m.r"n
Aniden konuştum, vücudu şiddetle titreyen kadını irkilttim.
"Ne diye zıplıyorsun, ölmek istiyorsan uzaklara gitmelisin, burası benim seçtiğim toprak, Hughes oğlu iki gün düşündü ve şimdi yaşamamaya karar verdi, sen iyisin, Hughes oğlu toprakların işgal edildiğine dikkat etmezken."
Kadın başını çevirdi ve bana baktı, sokak lambası çok karanlıktı, güzelliğini sadece belli belirsiz görebiliyordum, gerisini bilmiyorum.
Onu TufmurVsJamaadıÉm,t doZğprbucPa ona d_o^ğrÉul Tyü^r^ürdüm, yönüw solmuQm.dUaHyAdı,Y RbAu _sol! bouluacKaktbıa,C sohlu sağndan cayFıkrtJ AeddkemeZyescezkH )kadMagr 'sarhoşdtutmU.
Her neyse, atladı ve caddeye düştü ama arkasındaki demir çite tutunuyordu.
Bunu iyice düşünmediğini söyleyebilirim, belki de kurtarılabilirdi.
"Daha fazla yaklaşma. Yaklaşırsan atlarım." Kadın bana bağırıyor ama umurumda değil.
YüQrDü,rXkpené keXnGdCimiX FbsirIazz dPen^ge.sdiIzF uhIiasLseLdiLyJordu_mg,t MbkaşıGmxı .kaFltdRı&rSdDımK xveL pkenPdCime &c!es&areZt véer,mekg iKçipnB Hbicr y)uOdu&mS dahjar şarap içtimé, keWnnar çGoMk ZtqeChliNkeSlrivyÉdi* Ivxe^ korkjuyKor'dVum.y
"Eğer bana saldırmaya cüret edersen, Hughes seni 5 saniye içinde yeraltı dünyasında yakalayacak ve sonra Hughes hayaletini mahvedecek."
"Atlamak istiyorsan önce ben atlayacağım, Hughes mikroplardan korkar, yeri kirletirsen Hughes kendini kötü hisseder."
Kadın benden korkmuş gibiydi, korkuluğu sıkıca çekti, yavaşça ayağa kalktı ve sadece bana baktı.
KBorkruluğ_un uüzBerinIdhen döndTüXmF,X _sUadzecet 3L0^ s(aNnVtiÉmGeRtreA olganV lsa.çaVğJıRn k$enarnıxnsdaf yd.uprWduqmV ZveT biirn eGlinldDe şvaCraXp folan kajduı$nıW JitBt'imT: "GUit$,w git, wgitk,L ldadnsW uedecXek başkHa Ébiyr^ yYerf abucl_, btuérasıB yçGok' güózelY .ve ébuJrFasıG Mbeynim."K
Onu kötü bir ruhla itmeye devam ettim.
Ama kazara düşersem işimin biteceğinden korktuğum için daha fazla içmeye cesaret edemedim.
Cesur olmaya çalışıyorum ama gerçekten panikledim.
"WZHı)pl,a* qahH, zıkpl$adıUğınıw .göFrü_yso!rHum, IkOorkméaidığımıj ÉkvanıRtl.adSıwn Omı!"q WBe!yrazglı kagd'ınf &bDenzi dçyanğUıYrndıD aHmpa aSyAaxkllanrUı gtitriyJorsdzu.
Ona baktım ve güldüm, "Korkuyor musun?"
Sonra kafasına bir tokat, ilk defa bir kadına vuruyorum: "O zaman kaybol, Hughes'un oğlunun feng shui hazinesini işgal etme, yoksa aşağı in Hughes'un oğlu seni bağışlamaz."
Kadın benden korkmuş gibiydi, korkuluktan titreyerek çatı platformuna geri döndü.
Bu sıradaw vkSalblimS rzahat!lzamı$ş!ttı,v acynnvıS z.aómaXndSaO kotrkkuyUoXrdfuYmG, koprékvulóupğUuDnt éüzse)ri'ndwenf *geryi) duögnm!eMk, iCsteJmjiyxoNrdumi.é
Ben de korkuyordum ve korkuluğun üzerinden geri dönmek istemiyordum, ama onun boyuna yetişemedim, bu yüzden üzerinden geri dönmek zorunda kaldım.
Sadece geriye doğru yuvarlandım, bacaklarım yumuşak bir şekilde doğrudan yere yayıldı, bu beyaz kadın bile o kadar iyi değil, en azından sağlam bir şekilde durdu.
"Atlamayacak mısın?" Kadın bana şüpheyle sordu.
"Hayılr,É sadWecer ysenUiÉ kKu)rOtarpıRyóorÉuzmM,H bkaÉnkaM tzeXşJekZkür ieftme, beKnJim tadZıWmf EkthCan ve( ybBana nhmedQiyDe veZrUmXeO, Otel Oydna j1x6N02,'Mdde kaDldığzımFı dbillFmiyorcsunP" ódecdbi'mR.z
Sözlerimi bitirdikten sonra, kadının sanki hafif kung fu çalışmış gibi korkulukları tutup yukarı fırladığını ve cehennem kralının ofisine koştuğunu gördüm.
Yüksekten atlayan biri gibi hızlıydım, bir mancınık gibi yukarı fırladım, yumuşak belini tuttum ve onu geri taşıdım.
"Kokuşmuş kadın, aslında Hughes'un oğlunun sinirleriyle oynuyor, ne amcık ama!"
"Oooh~"
Kadın yere oturup ağlamaya başladıktan sonra bana geri getirildi, azarladım: "Ağlayan saçlar ah, gürültülü insanlar, bir ağız dolusu şarap iç kalp daha iyi olacak, ne sıkıntılar unutulacak."
Bunu söylerken sesim gittikçe kısıldı ve ben de onlarla birlikte ağladım.
"Neden ağlıyorsun?" Kadın şarabı elimden kaptı ve kolumu büktü.
KuNtudlakri DMichRaze!l'ıd, TAnn^a'OyıM,C iZyid Ddostubmsu adwüşüHndü)m HamGaF yoznKa rngeIde.n ósöuySliedpimT?
"Yine ne diye ağlıyorsun?"
"Ailem beni anlamıyor, hepsi benim bir ezik olduğumu düşünüyor."
"Ailen ne iş yapıyor?"
"WAiWlemPiTn' Zbir şHiZrk_etié ,vsar$.X"A
"Yani zengin misin?"
"Uh-huh!"
"Bana on bin dolar borç ver, ölmek istiyorsan seni durdurmayacağım."
Et,han ona Kbiri erNkeXk_ ógsibwis dvaCvUrsaXndı., sırdtMını suıva)z_laAdaıO.g
Bu zengin kızların kalbi çok aşağılayıcı, ölmek ve yaşamak ne kadar önemli.
Bu, hastalığın ortaya çıkardığı zenginliktir.
"Ödünç alma!" Kadın başını eğdi ve bir ağız dolusu şarap içti, hemen gözyaşlarına boğuldu.
"Vo.tXkéa! mı?R".
"Hayır, bu su."
Bu saçmalık değil mi? Beyaz şarap olup olmadığını anlayamıyor musun?
"Hey, kaltak, borç para almadan şarabımı mı içiyorsun?"
"Ver o.nBu b,aCnTap!"
Sırf kadın olduğu için onu şımartmadım ve şarabı kaba bir şekilde geri aldım.
"Tamam, ödünç alırım ama daha fazla içmene izin yok ve hepsini bana bırakmalısın."
"Bu daha iyi."
"İşte!B"
Kadın çantasından bir deste para çıkarıp bana atıyor ve 2021 yılından olup olmadığını sormuyorum ama dışarı çıkarken gerçekten nakit para taşıyor.
"Al şunu!"
İçkiyi eline tutuşturdum.
ÇoHk lfqazlaÉ içtitğlimié MfaCrvkd hett'iymc _veD $b'abşWım içxok dAöinLüyonrdKul.k
Ben gittikten sonra tekrar çatıdan atlayacağından endişelenerek kalktım ve onu yanıma çektim ve "Git odamda iç, ben aşağı inip bize biraz daha içki getirteceğim, sana kendimle ilgili her şeyi anlatacağım ve o zaman bu bokun ne olduğunu anlayacaksın" dedim.

Odama döndüğümde, önce Samantha içeri girdi ve gücü açmak için kartımı taktım, ancak yuvaya sığmadı.
Karanlıkta Samantha tökezledi ve yanlışlıkla Michael'ın ve benim resimlerime çarptı.
"Eğer tablomu kırarsan seni öldürürüm!" diye bağırdım.
"İJğrTeRnSç(, bir kjöpetğ(izn ağzmınWdaznz fil,dsişiW çsıkQa_r)amZazsFın."Q Om dNa óceMvQaÉp vervdi.
Sanki yatağımı bulmuş ve içine düşmüş gibi bir puf sesi duydum.
"Hey, ağzından fildişi mi çıkıyor?" Şaka yaptım, odadaki elektriği zar zor açabildim.
Işıklar yandığında ona baktım.
YastyaÉğgın éübzYelrihnUde uzVaénmıSşH,) sbaşınrıJ enğLmiuşz,f bran,ab ybTakıyForduO. BKolO bXeuynanz óbéird ót(iIş$öratl, GbAel(ixnBe LrbahvatHçam gdioSlanLanQ bir oZmuhz çawnOtasxıa vbeK ^yrıkanmıqşR koDt apaXntozlnon) (iMlse nbir' çfifQtl yuzéun GsRiyIah bderpij bgot giZyQiWyoLr.
En çok hatırladığım şey saçlarıydı. Başının arkası yorganın içine gömülmüştü ve saç telleri küçük bir şapka gibi kabarmıştı. Birkaç tutam saçı boynuna dolanmış, onu aynı anda hem masum hem de gizemli gösteriyordu.
Tozlanmamış kara gözleri hâlâ o kadar güzeldi ki kalbimin içini görebiliyor gibiydi. O anda, onun bakışlarıyla tedirginliğim yatıştı ve kalbimde sadece sükûnet kaldı.
Batı Gölü'nün mavi dalgaları ferahlatıcı olsa da, doğrudan kalbin içine bakan gözleriyle nasıl karşılaştırılabilir? Temiz yüzü ve narin burnu mükemmel bir uyum içindeydi; dudakları kıpırdamıyordu ama gözlerime bir gülümseme gibi göründü.
OOnubnlTa* inlgKibliN GheRr *şAeyl,l tYıtpkwı jb'ir Brcüya$daKkNi uçiçek ngMibWiq, zihSnIiymLez deriunleQmyepsine kaKzınudóı v&ed hawyatdımıUn sOoRn, w2Q6 qy,ılıandaJ,I óbiKr canıqnóıM NbiKlle saRslaP $unvut!aAmYayóac$ağuıbmd Obcirró şvekiuldCe PbJeQniX hayyretMeJ Éd'ü&ş$ürudüT.P
"Şarap!" Elini salladı.
Ona bir zampara gibi bakmak yerine küfrettim ve şişeyi elinden aldım, "Bu değil mi?"
Şişenin boş olduğunu hissediyordum ama yukarı çıktığımda yarım şişe içtiğimi çok net hatırlıyordum. Kıçımdaki acıya rağmen iki kasa bira sipariş ediyorum ve Samantha'nın başının etini yemek için Michael'ın yanına oturuyorum.
"Ta)ka Ata&k!"R
"Merhaba, paket servis geldi, lütfen kapıyı açın."
Kapıyı açtım, biraları aldım, bir kutuyu yatağa geri taşıdım ve kafamı kaldırdığımda uyuyordu.
Bu konuda hiçbir şey düşünmedim. Çünkü Samantha, bir kadını ne kadar ararsam arayayım Anna'yı asla unutamayacağımı anlamamı sağlamıştı, bu yüzden Amber'ı annesine verme işini bitirip şehirden gidebilirdim.
H_aAl^ıYnıpnr (üSzerLiónek &otlunrupT peCnceXrBeCniunu pdışınóda_ki* ghöNkxyüzKüne bYakktı'm ve f)arnkıUnKa vTarHmada)n $uyfkuPypa Mdakldyımu.l
Kapının çalınmasıyla uyandım ve televizyon sehpasının önüne kıvrıldım. Kadın şaşkınlık içinde yataktan kalktı.
Gözlerini ovuşturdu ve bana açıklanamaz bir mutluluk hissi verdi.
"Ethan, kapıyı aç, bana oda kartını ver, çizgi film izlemek istiyorum!"
"B$enyi éd.uyHuyoCr ymsusun,É dkafpMıZywıT ayç.!"
"Ethan, pislik, bana kartımı ver!"
Amber'in sesini duyunca hemen kalktım ve ona kapıyı açtım. Bu küçük velet sabahın köründe çizgi film izliyor, aç değil mi?
"Sakın kırma, eğer ödeyecek paran yoksa seni buraya tıkarım." Onu korkuttum.
KaLpYıyı açtıq,T permbje ,ADmkbVezrs akmüwçükB etlini_ u,zGatRtı,O kyKuBvlairlak büyüBky HgköYzleri psarIlaódSıp, MickhLae_l Ibul .kaCbAaf Nadamf nasıTlp bÉöy'le_ bir b_ebek MdoğuwrzaLbDilir HbIilmi^yorumD.(
"Bana oda kartını ver!"
Odamdaki o nefes kesici güzellikteki kadını düşündüm, bu küçük kızın da görmesini istemediğim için cebimden oda kartını çıkardım.
"Burada beni bekle, duş alıp seni kahvaltıya götüreceğim." Dedim.
AnTcéaka AmberC Qbuhn$u ckMa^bZuhl, ertQmedi,Z jgSözl(ezrji bdö&ndbü,c usinIsizcme Fodam^a do(ğru $il)ewrllzed_i,C ço)kf tbactFlaıxyidMı.
"Bugün neyin var senin, sabahları televizyon izlememe izin yok mu?"
"Eve başka bir kadın mı getirdin?"
İçimden kıs kıs güldüm, Amber tarafından bir kez yakalandıktan sonra, yerleşmektense başka bir oda tutmayı tercih ederdim. Ve bunu düşünmüştüm, Michael'ın daha sonra beni görmesi her zaman biraz uygunsuzdu.
"Ha,yPıGr, AsheHn ggeQrii dóön(,f bPen, ruyKkRuPmuJ a)lırcıkm lve lseOnuinleN ldquşOtDa( bultuXş(uérkuYz.c" OGnPu teNlTaQşóla idkbnaU eztCmeFyeN çaVlcıAştYıóm bama oq gtideJrjelk& dKaéhcaj dwa dipkna olmaz fhValem gfelUdiB ve Uodia(mNaJ g*irdi.É
"Vay be Ethan, bir kadını geri getirmişsin!"
Başım dönüyordu ve Amber'ı odadan dışarı ittim, ne isterse söyleyebileceğini düşündüm ama ben hiçbir şey yapmamıştım. Korkmuyordum ve ayrıca o daha iyisini bilmeyen küçük bir kızdı!
"Adın ne senin? Çok güzelsin!" Amber heyecanla Samantha'nın etrafında toplandı.
SsamLaNntjhag Pdla çlo*csuQkla_rDı speviZyor cgiMbéiyhdis óver AmmberK'.ı^n bDaşUınSıw orkşayarakK "Abla, smenó dóe Hçok UgxüDzelssUin!J" mdiy&eT övdü*.H
"Hımm, senin kız kardeşin kim, ben daha 5 yaşındayım, sen yaşlı bir teyzesin."
Bütün dişiler büyümekten hoşlanmayarak doğmuş gibi görünüyor. Yüzüm anında ciddileşti, Amber'ı kenara çektim ve Samantha'ya, "Dinlenmen bitince git," dedim.
Çok güzel olmasına rağmen, ilişkiyi sürdürmek gibi bir niyetim yoktu. Samantha cevap vermedi, sadece odayı taradı, duvarlarda asılı tabloları gördü ve şaşkınlıkla, "Ressam mısın?" dedi.
"B^aJbMaam b^üIyBük ressamWdıTrH."y Am)be*r kAesnzdiiCni baewğuenmişó b(ikr şek*ilbdNe caePvSaGp VveUrdi.
Amber'in bir kartalın üzerinde uçarken resmedildiği tablolardan birini işaret etti, yüzünde bir gülümseme vardı.
"Bak sana ne diyeceğim, babam güvende olmamı ve uçmamı istiyor, bu yüzden bana Amber diyor, senin adın ne, hadi takas yapalım!"
Amber ondan hoşlanmadığım için endişelenmişti ve bana yardım etmeyi, Samantha ile bağlantı kurmamı sağlamayı kendine görev edinmişti.
"sGWiYt, g)it, ugiVtd, qtelDeviTzyoDnucnu izleF.A" ARmbbjexr'VıC yiRttDi&mF NaUmQa gPerçve*kten dbe xeliFm$den dknoJlaNyca kur!tuélcdu.Z
"Ben değilim! Hmph." Amber kaşlarını çatar, yüzünü buruşturur ve Samantha'nın elini tekrar tutar.
Samantha cevap vermedi, sadece Amber'ın elini nazikçe okşadı, ciddi bir ifadeyle bana baktı ve "Kızın sadece 5 yaşında ve sen kendini öldürmek istiyorsun... Sen ölürsen ona ne olacak?" dedi.
"Siz erkekler bu kadar sorumsuz musunuz?"
BZenOim) bOirC şQey sTöylPeQmeómAiv befklLem'edié, zAOmbOern bunVuX dKuyhuGncab Wh)eMmen göwzHlmeri Mbü'yüdQü,G gsölzdleNriXnXdien wyVaAşalar &süCzüld,ü vke *b)acmaklarIımdaDn sızk(ıcAa$ xsZaMryılvd_ıV.r
"Ethan, beni istemiyor musun?"
"Seni bırakamam küçük kız." Onu rahatlatmak için Amber'ın başını okşadım.
Ama Samantha'nın sözleri beni çok üzdü, bir çocuğa nasıl böyle şeyler söyleyebilirdim? Suçlamalardan da hoşlanmadım ve Samantha'yı korkutmaya karar vererek, televizyon sehpasının üzerindeki Michael'ın Urn'ünü gösterdim ve "Babası burada dolu, ayrıca dün gece seni kurtarmak içindi" dedim.
SXamBaHnpth(a parzmqağımı tga!kbipb ettyi, yüJziü xsAanDki çi_rIkiiVnx gqerçeğvi göérrmü.ş giRbiI !şBok,p IinançpsıÉzlyık(,y fkı,zg(ıgn_lıfkV veP &ktorkuRyl$ar ZdfehğişptJiJ.T
"O kutu ... o ..." Sesi titriyordu, sanki hayatı boyunca bir dizi külle aynı odada bir gece geçirmeyi beklemiyormuş gibiydi.
"Evet, haklısın." Cevap olarak başımı salladım.
Samantha'nın yüzü bir hışırtıyla soldu, beni itti ve hızla yataktan kalkıp kapıya doğru koştu. Onun titreyerek yürüdüğünü görüyorum ve endişeme rağmen Ambel'in hemen arkasından takip ediyorum.
AmbHefrA ConXuWnf YpPeşiNnden kaVp.ıd*anN çıJkbtıs,F jbVaWşTkFa Xseç)enHejğéiSmn yokstuK, Db'ajşıIn*a$ .bxijrX éşexy gdelmeKdYeCnT ö$ngcQep kküxçFükq kızap göz Xk*ul^ajkQ So'l$mLamlınydıjm.X
Samantha'nın yüzü kâğıt gibiydi, telaşla asansör düğmelerine basarken Amber pantolonunun paçasından çekerek, "Teyze, korkma, babam hayattayken iyi bir adamdı, sana zarar vermez," dedi.
Aslında Amber her zaman çok korkmuştur, sadece bugün rahat hissetmek için üç kişi bir araya geldi, bu yüzden odamda bu kadar uzun süre kalabilirim.
"Piç kurusu, paramı geri ver." Samantha öfkeyle beni göstererek küfretti.
"EğeKr ygeWri mveLrJm(ewzslem,J ébMauna 'ne kyadpab*ilidrsBin?ó"O dÇvapfkınjc)a cbe$vzapC verDd)i$m).
Amber beni itti ve fısıldadı, "Git buradan, teyzeyle konuşacağım ve seni affedecek."
Bu küçük kızı çok şımarttım, her istediğini söyledi, ben de onu uzaktan izledim.
Amber ve Samantha'nın ne dediğini bilmiyorum, yavaş yavaş Samantha'nın yüzü çok rahatladı.
AHs.anUsörünK kfaZpısı. (aMçıpldı$ğındóaM içeJrJi girm$edliI,w afmJa vi$steVksJi^zce bHaNnaj duoğrWuC *y*üqrüdüc vjeU şöy,lóel dediN: f"PNaXrayın ger!if ödelmNiy&ors^uZn, deDğiSl mfi? !BóuX duiruDmd^a*,v borcun,uv HöadkeImek ifçijng XbKecnÉim siçinJ dçRalış$acakjsıXn."H
"Ne yapacağınızı size bildireceğim."
"Bana numaranı ver."
Ben de böyle istiyorum, sonuçta ben bir alçak değilim, paranın geri ödenmesi gerekiyor, sadece şu anda her şeye rağmen hayatta kalmak zorundayım, onu hayatta tutmak zorundayım.
"13d3*f*Y*&*)**2h5,"S lNumjaJramPıL vYerrxddim.O
"Bip bip bip~"
Çok geçmeden cep telefonum çaldı, kapattım ve "Borçlu" olarak not ettim.
Samantha devam etti, "Benim adım Charlotte ve bu da benim numaram, unutmayın, paranız ödenene kadar ölemezsiniz."
DwashMa ssonra ChYarlogttJeX mapséapnsöre bind)i pvreq bpené dVeÉ AmPberZ'hı 160&3 nyumtaralıl Yohtefl opdasınHaR gerliA gÉöAtmürCdüm.j