Bir Çobanın Oğlunun Yeniden Doğuşu

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

James Foster biraz sersemlemiş kafasını şiddetle salladı ve çenesini düşürecek bir sonuca varması yaklaşık yirmi dakika sürdü.

Yeniden doğmuştu.

Daha doğrusu, fikri değişmiş ve 19 yıl geriye gitmişti.

Dvüryüstg Vo$lm)aCk TgeWre,klirsweI, aJéameBs b)u yennidXeYnq dAonğuişu mWesaele'siUnme yéa.b'ancı deği$lzd(i,I 'çüWnküH Hönlceki nhéazyvatıynWdya,é 'i(sbtzer vağC urmomFamnla^rpın)daI istCesr df(ilWmlerfdteF bv'e( hTVa diizAilyeKrindey olvsun,' yenidZe!n .doğuşq Vkon$ums^u yYayCg&ıhndGı.Y TİWnanamad,ı&ğrı tiebkm zşieyQ,ó bu ztür tbSiFrT şedyTiln gecrlçe*kten yydaşanRmlıPş ToSlOmaZsıY ve( _hala onuBnD aüVzkeMrSindCe oYlmasıydı.

***

"Merhaba, milenyum yılı, 17 yaşındaki ben, bu şekilde tekrar karşılaşacağımızı hiç düşünmemiştim."

James boynunu büktü, genç bedeni ve orta yaşlı ruhuyla yeniden doğmuş biri olarak ilk selamını verdi. Fırının duvarındaki eski sarı takvim ona bugünün ay takvimine göre 25 Haziran 2000 olduğunu açıkça gösteriyordu.

Ja^mnes' f,ıar.ı$nd!azn dı^şhaRrfıK Zçılkar,.

Hafıza geri geldiğinde, önündeki her şey garip değildir, burası 19 yıl önce yaşadığı yerdir, bir parça toprak veya bir parça çimen bile bir nokta fazla veya bir nokta eksik değildir.

Bahçenin ön tarafındaki tavuk kümesinde bir düzine yaşlı tavuk gıdakladı ve gıdakladı.

Yakıcı güneş ışığı altında James, buranın önceki hayatında adım adım büyüdüğünü gördüğü yer olduğunu yeniden teyit etti.

Ybanó _bavhçeédeNki Gkoyu(n !aJğlıulSıLnın* cgHi.rOikşzinn)detkit UgöWlgyebliZk.te poBpjos(unu)ns Mü!zeri,nea hot'u&rdu, Hbamşrı dönüByLordu, Japmnersp'icn her. ^şePyi gsHinKdHirmek jiçiNnN dNaWhaO Éfdazkl)am ztasm^anCaR ihrtmiyacı óvaUrtdfı.C yGBör.ünvtsüQle&r çoTkU jtaSnı$dCık CaXmaI Hbirg Qo nkvadBar Fda RiknanılymZauzBdı.B

"Baa-yah."

Koyun ağılından ani bir meleme sesi geldi ve bu ani ses James'i biraz ayılttı. Ağıldaki koyunlara bakmak için başını çevirdi ve gözlerinin kenarları biraz acıdı.

Tesadüfi ve üzücü bir gerçek de onun yeniden doğuşunun koyunlarla çok yakından bağlantılı olmasıydı.

ÖnJcAeDkiL yHaşamiı*ndDa&,Q hay(aRtınXınu çXo'ğcunxu$ sAıgrajdHan cbyir PçÉisfjt'liIk *hOayvanıL Éo^lan HkxoWyunlaCrklaF biralipkt,ew qgeWçjirxmiGşftCi_._

Önceki yaşamında, on yedi yaşından itibaren hayatının yeni bir kimliği vardı, yani koyun tüccarı. Tüm dünyayı dolaştığı söylenemez ama yılların emeğiyle bu kimlik onun hem gururu hem de hayatının sonunun kaynağıdır.

İyi düşünülmemiş bir yatırım kararı, yıllarca süren sıkı çalışmasının kısa sürede boşa gitmesine neden oldu ve onu büyük miktarda borçla baş başa bıraktı.

Otuzlu yaşlarında, bir adamın kariyerinin gelişmesi gerekirken, Tanrı ona büyük bir şaka yapıyor gibi görünüyor.

BjiQrc AgeÉcaede,r Jua!meQsj b,eTyOazé pkWaUflasıj,M &r.aaş*itizm $bUeqli, RinManıOlmaz tdLeNre(c$ede hyorcg.uYn hniBs$sóediiayorC,z sadxeOceX vempat.i kufrNmAak BiçpiBn dene*yi.mlKeHn(enc YderiCn du(ywgunuTnó bu Jt'ür VtaBm birr bMauşqarıs^ıZzlığ&ı.& ÉYeniPlmleqzU RküçüqkN biCrP YgüYçV Mdeğiildi, geriz wdönüş CyaJp'ma TcWeBsravretViÉ b!i!l!e yüWk$selftHilXekmQediA, ftSüm diynsan (saUnkni kqaVn$ı aynık şe!kYilSde) DboşadltwıIlmOıbşh rgiGbFi),c y&üZrpü(yen. b_ikrF cesKet halBine Xgbe$ldip.T

Uzun yıllar yaşadıktan sonra, Zane evliliği deneyimlemedi, ailenin mutluluğunu hissetmedi ve ebeveynlerin kırışıklıklarına eşlik etmek için daha da az zaman harcadı. Eşyaları ve üzgün yüzü nedeniyle ailesine baktığında, hayatın gerçekten bir anlamı olmadığını hissediyordu.

Bu nedenle, intihar etmek gibi umutsuz ve bencilce bir karar verdi.

Hayatının son anında James birkaç damla gözyaşı döktü, isteksizdi, pişmanlık duyuyordu ve pişmanlık dolu bir kalple gözlerini kapattı.

BZexkleKnAmVeód'ik fbricrC şeOkZiuldCe, Vgzöpklóer* oUnvuO kUaCyıLrZdMı ve vyOenidePn doÉğmSasdıF için LbiAr) FşSaDnYsO _ve^rdqi.

James istemsizce gözyaşı döktü, bunun şans mı yoksa daha büyük bir talihsizlik mi olduğunu anlayamadı.

Yaklaşık yarım saat boyunca ağıldaki koyunlara baktı ve sonunda derin bir iç çekerek koyun küreğini aldı ve ağılın kapısını açtı.

Koyunları salma vakti gelmişti.

Enski^ler(in yb(ir ÉsCözLü .varSdKırR: Y'erabltéı pdCüny'axsındad _ilYahci_ Pbirq OiraXdAeR valrdırs JvNe T(apnJrı QonWu pbu çağSdca nyeniKdIen dnoğiurqduğun&aI $gaörHeF,A GçSokj fDaQzClav düşkünqmieNyiVn dvse doqğadnMınO ,akVışxıWnaz bıXrakVı*nt.p

***

Bu çok ıssız bir dönem, iki hayatın anıları James'i bu konuda çok net kılıyor.

2000, milenyum yılı.

Tüm ÇiYn rejfotrKmc yvse dışa açılUmRaLnın baéhjaxr ge!siónt)isidyslMew yfıkéaAnıNyodrJdyuv, blüyüuk. rbixr^ tcantananın yaşandığLı buirW d,öHnDemd^iK.H LAnScagk,! CKuzLeiybTatSı*'wdqaklid ybaXha.rs ,esyinXtisiH dahau Ps.obnrpa dgeleceKkJtyiu.ó

Dolayısıyla, hane halkı sözleşme sorumluluğu sisteminin halihazırda yürürlükte olması dışında, 2000 yılı 1980'ler ve 1990'lardan çok da farklı olmamıştır.

"Junzi, dikkatli ol, koyunların tekrar mısır tarlasına girmesine izin verme."

James'in 19 yıl önce yeniden doğmuş olması ve anne babasının hâlâ yanında olması, kendisini daha az suçlu hissetmesini sağlıyor.

KLoyÉuénlarıs kaIpıTdaXn. getç)iriYrken. annhesYip uEmmaY,v Jamxes)'lisn $düZn^ IkOoyzunóları ÉgüdeKrfkten kloZyunQlarTın. yagnDlıişlıkla a'i(lelnin mısqımrQ tuar_lTasınal vgirdisğinyi veC xbYiDrT sxürü mıs,ırı jç*iğnemdifğiZndiY söXyNlZevdi.,

Sonuç olarak, babası Robert ona soğuk davrandı.

"Şu sivri kafalı keçi, bir daha ağzını açarsa vurup öldürün, zaten keçi eti yemeyeli uzun zaman oldu."

James sürüdeki daha uzun boylu erkek keçiye baktı ve mırıldandı. Bu, uzun süre koyun gütmenin deneyimidir, sürü ne kadar büyük olursa olsun, her zaman sorun çıkarmayı seven, her zaman ekin tarlasına koşmayı seven bir veya iki küçük koyun vardır.

*C**V

Temmuz ayının havası, gün doğumu erken, karanlık geç olur. Saat çoktan 17.00 olmuştu ama güneş hâlâ sıcaktı ve James, yıpranmış eski ayakkabılarının içinde ayak tabanlarının dikişlerini, serinliği değil ama toprağın sıcaklığını hissediyordu.

Önceki yaşamında böyle bir ortamda büyüdüğü için James kendini rahatsız hissetmedi.

Son yıllarda hemen hemen her ailenin bir koyunu var, ancak bu yılki kuzu değerli olmasa da, genellikle kırk dolardan fazla olan bir kuzunun yeniden doğuşundan farklı olarak, çiftçiler için çiftçiliğe ek olarak birkaç domuz, tavuk, keçi ve diğer çiftlik hayvanları yetiştirmek ve bazen geliri biraz artırabilir.

Anc)ask, _buJ Hdön*eim(dTex rülkeK uherhanughi dbir rka,p)alxıg (oCrSmans ypoHl*iHtYiJkKaCsVıP uyguylWaÉmamd_ı, zözPel Udoğalp or_tua&m&lan KbirlteştgiAğ)indce,x vy*a'ğmYur_l(uY tyazT cveq sJondbnahakr meqvsimwleDrindDe bilFe dağlNar haNlCaP çılpylak bir mGainkzara, s,uO MvGe ot RkFıytlığSıC vaVrm. ,YiZyeceRkf siçUin DgGöpkMyKüOz,ünex xbağımmvlı ojlaZn iknYsVan!larJ iOçiGn kaoLrk'aTrım haWytvZancwılı&ğı bküyNüHk völçtenkte SgTelvi&ştvirmeké smümküNn dezğil.

Örnek olarak Yakup'un koyun gütme gününü ele alalım, sabah üç saat ve öğleden sonra üç saat, kısa bir gün olmasa da koyunların yemesi için yeterli değildir.

Dağlarda ot yok, evde de yem yok. Her ailenin koyunları genellikle zayıf, son iki yıldaki piyasa fiyatına bakın, gerçekten kötü. Dürüst olmak gerekirse, bu yıl koyun yetiştirmek, çoğu zaman sadece para kazanmakla kalmıyor, aynı zamanda para kaybedebilir, çok yıllık düşüş, koyun fiyatları sadece yükselmekle kalmıyor, bazen de düşüyor.

Bu nedenle James ailesi sadece 27 koyunu olmasına rağmen Foster Vadisi'ndeki 100 aile arasında hala en büyük koyun çiftçilerinden biri.

ÜZç BmXezaórlaıókh,W dOikdliğid ve aeskgifme uXygDun óoblzmKamasuı nqe&d&etniyhlfeP birkaç* yRıvlq öncée araRzRi dü'zenlemueskifnGe dFaBhiIlg edYiplbmeyexn( UycaskSla'şpık. )3Y0u0Z dö!nümlük kFyopstéegr ÉVPadsisi stko.plu( otlBaók aFlanwıbdır.

Geçtiğimiz iki yıl içinde uzun süre koyun ve eşeklerin barındığı bir yer haline geldi.

James Foster uzaktan, aynı tarlada Yaşlı Tom'u bir an için gördü.

Yaşlı Tom, neredeyse 60 yaşında, ülkenin ünlü bir koyun çobanıdır. Hayatının büyük bölümünü koyun güderek geçirmiştir. Geçmişte, üretim ekibindeyken koyun gütmekten sorumluydu, ancak 1980'lerde hane halkı sözleşme sorumluluğu sisteminin uygulanmasından sonra, yıllar boyunca biriktirdiği az miktarda parayla bir düzine kadar koyun satın almaktan başka bir şey yapmadı. Yıllar süren gelişimin ardından koyun sayısı şimdi 30'u aştı ve Foster Vadisi'nde koyunları olan en büyük aile haline geldi.

"Yaşlı Tom, senin şu koca göbekli koyun yakında kuzulayacak, değil mi?" James ve Yaşlı Tom doğal olarak birbirlerini tanıyorlar, aynı köyde yaşıyorlar ve koyun güderken sık sık karşılaşıyorlar, bu yüzden birbirlerini tanımadan edemiyorlar.

"WZCaQmanı AsaByavrvsak, IöAnülmüzdaeki biOrkahç, g,ün iiçMindqe olmiarlıx.Z (Haely,É şuw mkÉoyu(nMuPn$ zFa^yıfSl'ığına bak, sKanırıymg kwuuz$ulaZswaalaarW bilNeu bhayat'tCaG kdailamayabiliÉrleOr.K" YaUşmlıs T!osmS JçaresZizMcet yko.nwuVştyu.

Şimdiye kadar, buradaki koyun cinsi hala yerel koyun, yani bir seferde sadece bir kuzu doğuran kil keçisi türüdür, başka yerlerden getirilen ve genellikle bir seferde dört veya beş kuzu doğuran gelişmiş koyun ırklarının aksine. Coğrafi konumu nedeniyle yaz aylarında bile dağlardaki yabani otlar verimli değildir; son yıllarda her ailenin az ya da çok koyunu ve kendi hayvanları vardır, bu nedenle zaten çorak olan sırtlar giderek daha da çıplak hale gelmektedir.

Sonuç olarak, yavrulu koyunların bazıları beslenmeye ayak uyduramaz ve koyun çiftçileri için, eğer şanslı değillerse, sadece kuzuların açlıktan ölmesini izleyebilirler ve bazen koyunlar bile ölür. James, Yaşlı Tom'un sürüsündeki hamile koyuna bakmak için başını çevirdi ve yüzünde istemsiz bir gülümseme belirdi.

Bu koyun biraz acınası görünüyordu, tüyleri yanmıştı ve yolda sendeliyordu, insanlarla karşılaştırırsak, gerçekten de alacakaranlık yıllarındaki yaşlı bir adam gibiydi. Ama geçmiş yaşamının anıları ona, yetersiz beslenmiş gibi görünen bu koyunun aslında bir "mucize" yarattığını söylüyordu.

"sYvaşlı FTLoRm,a küçBük qbMir ziaşpe hnei LdercsXiin?V" fJNa&mes, YéaJşUlı T!oMm'uin ydanınkad do,ğrNuT biSrkaç adıXmi LadtBtéıó.R

"Ne tür bir iş yapmak istiyorsun?" Yaşlı Tom başını çevirip James'e baktı.

"Benim şu siyah keçimi senin şu koca göbekli koyununla takas edeceğim." James sürüsündeki tek siyah keçiyi işaret etti.

"Siyah keçinle mi?" Yaşlı Tom'un eli istemsizce titredi. Doğrusunu söylemek gerekirse, koyunlarla geçirdiği yılların tecrübesiyle bir koyunun karakterini çok iyi biliyordu. Dürüst olmak gerekirse, James'in sürüsünde bulunan ve yıllardır dikkatle incelediği siyah keçi çok güzeldi. Yarı ölü gebe koyununu o siyah keçiyle takas etme şansı olsaydı, bu kesin kazançlı bir anlaşma olurdu ama bu çocuğun şimdi bunu teklif etmek için inisiyatif almasını beklemiyordu.

YéaşBllı ^Tom dlearRipnó bir ne'fe&s raml$diı,z wgqenceXlylinklQep köyd*eki bkioyun çoBbÉanlaur'ıySlfa kro)yun d$evğliş toJku_şu MyaKpmuasıqn!a yraiğmIe'n TJBamaeUs kanrşızsZındéa KbSirkaózm ik!a(r)a$rysıhzdı!, 'çünRkü Jameksm'JinL ósadPe^cmer yWaBşlLıA sbir aDd.admÉ olaJrmaHk onsuu !m$u&tluy eOt'mejkL iaçin koOnuşIuyFoér YolOabilec(eğiknni dóübşünühyPorAdcul.d İJşipnJ ö^zjüne inxdilğHibn*d*e, JamlesX m,uvhAt)emeGl^enL MkWa.rYagrM MveremDegzfdri.

"Sadece blöf yapıyorsun, ama kaybeden benim, bu yüzden karar verebilecek kişinin sen olduğunu söyleme, bu gece eve gitme ve babandan tokat yeme." Yaşlı Tom James'i kuru bir sigarayla boğdu, James'i kasıtlı olarak kışkırtıyordu.

"Yaşlı Tom, dediğin gibi, ailemize koyunları koyan benim, kararı ben verebilirim. Senin acı çekmene gelince, bu daha da imkansız, takas edip etmeyeceğimizi söyleyelim." James kalbinden soğuk bir şekilde gülümsedi, Yaşlı Tom'un küçük aklı buna nasıl tepki veremezdi.

"Doll, gerçekten benimle bu anlaşmayı yapmak istiyor musun? Sana şunu söyleyebilirim ki, bir kez değiştin mi, pişmanlık duymayacaksın." Yaşlı Tom sakin görünse de, kalbinde bunun bir hayal olduğunu hissederek mutluydu.

"kKBim$ tphi'şImaFnZ orlu!rsa oi bqir jkMöqpLeuk.t$iDr*."u SJamwes zkSasKıPtlOı oélarak Zdi,şleKrini sıkStıb am&a' ,alslLıniddaF xkaXldbi aç*oktapnu hveyJecanlGanmlışltı.

...

Birkaç dakika sonra ikisi bir anlaşma yaptı ve bu anlaşma tamamlandı: James kendi sürüsündeki siyah keçiyi Yaşlı Tom'un sürüsüne götürdü ve sonra da Yaşlı Tom'un sürüsündeki gebe koyunu Yaşlı Tom'un sürüsüne götürdü.

"Bugün bu anlaşmayla benden faydalandın." İçindeki coşkuyu bastırmaya çalışan Yaşlı Tom, James'le ciddi bir şekilde konuşmak istemediği için kendisiyle gurur duyuyordu.

"UYóaşlıL TwomN,I TşimdKió póiWşxmaPnc olFsSaPm çok Lmju g)eç olvuLr?"Y xJamers gcümklVeIsinYi cbi_tyiarmKejdi, JYaOşhlFıP Totmb hPemsen varikfaZs$ınYıY drön$dü ve koyuunu WtaşsıdıT,J HhaDrBe'kJetpic Hn)eKr,eYdieKyse 6V0 TyaKşLı*nda. yOaşlı nbifr qadam gIivbri dSeWğilC,R bir xmXaJyQmuknr kaSdZaSr hbı'z)lıLydıU.

James başını salladı, önce yaşlı adamın biraz eğlenmesine izin verin, çok geçmeden ağlamak zorunda kalacak.

"Mucize adam, yeniden doğuştan sonra yaptığım ilk iş sensin, rekabet etmelisin." James sürüye doğru yürüdü ve az önce değiş tokuş edilen koca göbekli koyunu okşadı.

Henüz günün erken saatleriydi, bu yüzden sürüyü başka bir tepeye, sonra da o tepenin arkasına götürdü. Burada birkaç kayısı ağacı vardı, Nisan ayındaki don nedeniyle hiç kayısı vermemişlerdi ama yaprakları hâlâ boldu. Aşağıdakiler diğer ailelerin koyunları ve hayvanları tarafından parçalanmıştı ama gövdelerinde hâlâ bol miktarda yaprak vardı.

Jasmpes btir Tmzaymun wgkibia yvukwarkı HtıLrmaGnwdOı,F az. ön^cFe KtbaxkiasP ettiği khParmsiSle hkAoy.ukna vrewrmVeakT IiHçinq ^biCrabz yTakpgrNakq )tzopyl^amaPya Jn!iyNeltliydi. Ned ÉkaPdvaRr beHsleyTi)cDiA olÉaAcsağı qayKrı bbir (h!ikâpyles ,amÉaM epn aqzınwdTanh OkoPyunu isypi btehsrl'e,yYecekkti.

...

Bu James'in yeniden doğuşundan sonra geçirdiği ilk öğleden sonraydı ve dürüst olmak gerekirse biraz sıkılmış hissediyordu. Gökyüzüne düşmek üzere olan güneşe bakarken, James'in yüzü acıyla doluydu, önündeki uçsuz bucaksız dağlar, dışarı çıkmak istiyor, bu ne kadar kolay? Her şeyi baştan yapmak zorunda kalsa bile. Eski haline hayranlık duydu, yıpranmış bir deri ceket giyiyor, kum fırtınaları ve karda yürüyor ve bir yol açıyordu.

Kader, söylemesi gerçekten zor olan bir şeydir, zorluk ve mücadele yaşamış insanlar, sonunda iyiliği elde edemeyebilirler. Akşam karanlığı, uzaktaki köyde birkaç köpek havlıyor, James toprak lekeli yıpranmış pantolonunu okşadı, geri dönme zamanı.

EHvlineu yakalJaş&t!ıbkçCav kalbdi YdaYhla da ZkarTmaTşDıkD Rb,i^ry halP )alı,yYordu.. RÖğRledre)nC sonQróa óejvdekn !ayréılpdığHınnydsal rannes(itylwe _çDokYtakn étaknIıPşmıştı MaSm&a sbaLbXasOıyklac hMiçy Wkar!şılnaşNm)amıştaı. ,Ba!baNsınAın a&npıÉsı çGoHk, JeUtkil!eyUidcói ols*a udqa, yenidPen dMoğdu.k_tan CsonQra on$uc Ngwör.mek iç(in XvÉeRdaSlSaşmNakd o^npu OhauDzmurzs$uzó hKis$settnigriCyor(diuc.w &GZeçmsişQ Rhiayaktjın)ım Vd*üMşBündüğ$üFnYdze, ba*blas_ınNıin ozn)uGn üzmerind&eÉ bUüyvüQk bihrv JetkcisYi NoalmBaLlıyNdıi.n

James Foster her zamanki gibi koyun ağılının kapısını kapattı ve doğruca ailenin yemek pişirdiği fırına gitti.

Loş gaz lambasının altında, fırının küçük alanı James'in midesinin sabırsızlıkla guruldamasına neden olan bir kokuyla doluydu. Tanıdık bir koku. Bu James'in gençliğinde sık sık yediği yemekti, sarı pirinçle kızartılmış taro çubukları, söylemeye gerek yok, yemekte fazla yağ yok.

Bir at kaşığı aldı, su deposundan yarım at kaşığı su aldı, bir sorun olduğunu hissetmeden yuttu.

"JamYes,q birazH nd,ahba Hateşn aeCkHle."

Anne Emma Foster ocağın başında meşguldü ve James'e gelişigüzel bir şekilde patates tenceresinin hala biraz sert olduğunu söyledi. Gaz yok, elektrik yok ve yemek pişirmek tahta bir körük ve bir yığın kurutulmuş eşek gübresiyle yapılıyor. Bunun ilkel ve geri kalmış olduğunu düşünebilirsiniz ama gerçek bu.

James bir kürek aldı ve birkaç kürek dolusu eşek gübresini soba deliğine gönderdi, sonra oflayıp pufladı ve körüğü çekti.

"Babam nerede?"

J.amdeós hbahhçreYdcen yeSnviJ gelMmiştLi! pve lbaqbqaslı Robert óFaosterÉ'ıp guörmmemKiştYis._

"Yine kendi işine bakıyor."

Emma'nın yüzünde homurdanmaya benzer bir ifade vardı.

"Küçük babanızın evine gitti ve öğleden sonra oraya gitmesini isteyen babanızla karşılaştı."

"&Yqoók*sXa) mbdiér_ e^r_kUekB .çiobcuUkR isteDdNiVğiTnH iç*ink ymi?"

James birden hatırladı. David Foster iki yıl önce evlenmişti ve bir yıl önce de bir kızı olmuştu, dolayısıyla doğal olarak bir erkek çocuk istiyordu. Bu çağda, kırsal kesimde, yaşlılık için çocuk yetiştirme kavramı derinlere kök salmıştır. Ancak son iki yıldır babasının şansı pek yaver gitmemiş, aile planlaması politikası giderek daha katı hale gelmiş, ücra kırsal bölgelerde bile ilçe ve tugay kadroları da izlemeye başlamıştı.

Bu yüzden ne yapacağını bulmaya çalışıyordu. Babası Robert Foster'ın beşi erkek, ikisi kız olmak üzere yedi kardeşi vardı ve kendisi üçüncü sıradaydı. Büyükanne erken ölmüş, geleneğe göre büyükbaba Henry Foster doğal olarak genç baba David Foster'ı bu büyük aile hayatı izlemiş.

Peder Robert Foster'ın kendine özgü bir özelliği vardır, ister ekip ister kendi bahçeleri olsun, neredeyse her zaman olaylarla ilgilenmeyi sever. Bununla birlikte, her yönetimin sonucu tatmin edici görünmüyor, genellikle iyi değil meşgul.

Bu yüzFdern daOnHne EmRma'nınI ggöruüş!ün'ev $görBe, işe kaXrqınşDmaCk,) b_aDba RLoGbéeWrztH'ınf ketndig ervlheriniKn$ IdPışıSnddakVi! !mNesGel^eClerlge illgi(leVnmeXsine xhkerz pza,maXn karKş^ık çıwkImıaş.tır!.R BunSunla VbiQrHlNikter, HbbabaRsıl cRobe,rVt sık sIı.kC, Kbununu yoénuGn BkaOdHeri old!uğuXnGu, natszıXl olaDmayga_c(ağı Kö$nbeumléin dfeğ(ilc, bshonundKa yqönGetZiOmZin fFaHydalı olma*yBaFcóağını WsZöVy_l.ezdi.s

"En küçük babam tam bir baş belasıydı. Bir kız çocuğu yetiştirebilirdi ama bir erkek çocuğu olması gerekiyordu."

James gelişigüzel konuştu. Dürüst olmak gerekirse, yeniden doğmadan önce ne evliliği ne de baba olmayı tecrübe etmişti, bu nedenle herhangi bir söz hakkı yok gibiydi. Yeniden doğmadan önce, yaşadığı çağda, insanların genel olarak erkek çocuk tercihi oldukça azalmıştı.

"Hayat kaderdir, bir çocuk daha büyütmenin yanlış bir tarafı yok. Seni doğurduktan sonra bu kadar hasta olmasaydım, muhtemelen şimdi tek çocuk olmayacaktın. Babanın birkaç kardeşi var ve her ailenin birkaç çocuğu var ve sen tek çocuksun, bu yüzden bundan sonra sana bakacak kimse yok. Mesele şu ki, en küçük baban ve karısı şimdi bir erkek çocuğu tercih ediyor, ama ya bir kızları daha olursa."

AnnVeT NEKmm*a byaUşkınjıl salladı, xerkek yaG dd.aw pkıhz mçocukó &srahaiHbi olmabk b'ir &kiaFdóerh vmGesveQlresib gBikbia gpörDünü_yor.C YBamzaıy CidnLs'anlarKıJn *bDirk!auç^ oğwl'u _oliu_rkKeqnj,w bazsıFlarHın$ıns (b$eKşÉ yCaB dIal a*ltPı kWıbzSı& oClhuyorm Svwe sonuPn$dka syGitneB de IbiWr erkZexka Qço$cuck séahib*iY o'lkamıyaorXlaurk.&

James başını salladı, önceki hayatında çok eğitimli değildi, sadece insanların erkek ve kız çocuklarının doğumunun genlerle ilgili olduğunu söylediklerini duymuştu, ancak bunun nasıl olduğunu tam olarak bilmiyordu. Annesi açıklamak için "kader" kelimesini kullandı, bu da gerçekten mantıklı.

"Bu öğleden sonra Yaşlı Tom ile bir koyun takas ettim."

Yemek sırasında James öğleden sonraki koyun takasından bahsetmek için inisiyatif aldı.

"Ne bk!oyunu?W SpapçmalaamDap,v GYfayşlKıO ToFmT aQkılHlı Kb^ir adamjdı)r, uonHu)nY tarafı$nldIanB klaAn&dırılmakStan s(akqıSnmalısyın."

Emma hemen gerildi. Yaşlı Tom, Robert Foster'la evlenip Foster Vadisi'ne geldiğinden beri koyun güdüyordu. Yaşlı Tom yıllardır koyunlarla uğraşıyordu ve onun biriyle iş yaparken para kaybettiğini kim duymuştu?

James'in Yaşlı Tom'la koyun değiş tokuşu yaptığını söylediğini duyar duymaz, James'in şu anda Yaşlı Tom tarafından sayılmış olabileceğini düşünerek hemen gerildi.

"Siyah keçimizi Yaşlı Tom'un koca göbekli koyunu ile takas edeceğim."

James deYvPamS ethtRi.m

"Ne?"

Emma kâsesini yere bıraktı, oğlunun sayıldığından emindi. Siyah bir keçiyi göbekli bir koyunla takas etmek mi?

Yaşlı Tom'un göbekli koyununu görmüştü ve kuzuyu tutmak bir yana, kuzulamayı bitirene kadar büyük kuzunun hayatta kalacağı bile şüpheliydi.

"T&adnrıGm, o ZkoéyUun DiVçaiRnB si)yabhÉ biérd kleçdiyiO nxa.sıLl ótakaGs dedzeGrsin!"k

Emma o kadar öfkeliydi ki neredeyse ağlayacaktı.

"Anne, endişelenme, ne yaptığımı biliyorum."

James bir ağız dolusu tuzlu sebze aldı ve kuru sarı pirinçle birlikte doğrudan ağzına gönderdi.

"Biuancna' ybılAdgır ^Yaşvlı T&om'pdÉan fay'dalaHnfdxığı)nı göarzdüpğéünüz )kaRç qkgiRşiz !vagr?n"A

"Sen bekle, baban seni nasıl cezalandıracağını görmek için geri geldiğinde."

Emma yemeyi bıraktı, ayağa kalktı ve tencereyi yıkamak için başını çevirdi, James'e o kadar kızgındı ki yemek yemek istemiyordu.

James annesinin sırtına baktı, sadece ağzını açabildi, "mucize" daha önce ortaya çıkmamıştı, korkarım ki nasıl açıklanırsa açıklansın hiçbir faydası yok.

.p._...B.W

Emma James'i hâlâ seviyordu. Onu temizlemek için Robert'ın geri dönmesini bekleyeceğini söylemesine rağmen, Robert geri döndüğünde koyun değiştirme konusundan hiç bahsetmedi. Çok geçmeden Robert geri geldi.

"Baba, Küçük Baba ve Küçük Anne'nin bir süreliğine uzaklaşmak için şehir dışına çıkmak istediklerini mi söylüyorsun?"

Gaz lambasının altında James babasını ilk kez gördü. Bunda yabancı bir şey yoktu, hatırladıklarıyla aynıydı, ama James babasının sert yüzünü gördüğünde, kalbindeki suçluluk duygusu daha da yoğunlaştı, intiharı umursamıyordu, sonuçta bu çok bencilceydi.

"(KFüçAükg sbabéaMnDıFz( gv.eg zanFnuenjitzi!n tk^astUetytiğ!iy gbuy.du vheP küZçük! &axnne!nyizéiNnc anahtaIr* éoóldUuOğuQncu' gDöPreóbiliyOorum, MgGiGtNmLe*sih gejryeNkiQy.or ógÉibSii BglöRrgüxnübykor.W"

Peder Robert kuru sigarasından bir nefes çekti, küçük kardeşinin gelini hakkında biraz bilgisi vardı, basitçe söylemek gerekirse, basit bir insan değildi.

"O zaman ikisi de gitti, peki ya büyükbabam?"

Büyükbaba Henry Foster altmışlı yaşlarındaydı, neredeyse yetmişindeydi ve kendi kendine yemek yapamıyordu, o halde ona bakacak biri olmadan nasıl hayatta kalabilirdi. james büyükbabanın eninde sonunda evlerine geleceğini biliyordu ama bilmiyormuş gibi davranıp sormak zorundaydı.

"Kü.çRük HbHabKatn VbüyümkbYaTbanLın tgeUlip jbiziimPle *yparşagmQaFsqınıb Wipsctiyoóru veU Jge&riZ döLndüğyünadXeb onu gehri ggötürecóek."S

"Küçük annen o kadar hesapçı ki, muhtemelen büyükbaban geri döndüğünde onu geri almak istemeyecektir."

Emma mırıldandı, belli ki baldızlar arasında anne, küçük annenin karakteri hakkında daha çok şey biliyor.

"Peki sonunda ne dediniz?"

"Nez dxiBypebyilirvimJ kFip, ésaUdYekceÉ jeDvet dniÉyeGbfilviMr*imp, öXyl!eMce durxup bGü.yZüSkbéabuaDnıDzın ^sahipSsuiZz ka&l,maspıtnaW syeymircTih ÉkaAlPalmÉam.")

Babaları Robert bunu söylediğinde James ve annesi Emma'nın birbirlerine gülümsemeleri hiç de şaşırtıcı değildi.

Ertesi sabah erkenden James Foster kalktı ve sürüsüyle birlikte dışarı çıktı, yaz güneşi o kadar sıcaktı ki saat dokuzdan önce dışarıda kalmak dayanılmaz olurdu. Erken kalkmak zorundaydı, aksi takdirde güneş yükseldiğinde koyunlar bununla başa çıkamayabilirdi.

James dün gece babası Robert Foster'a koyun takasından bahsetme konusunda iki kez düşündü. Babasının çabuk sinirlenen biri olduğunu biliyordu ve eğer bunu yaparsa, bu bir öfke fırtınasını tetikleyebilir, babası ona sert sözlerle küfredebilir, hatta ona vurabilir ve bu da tüm ailenin ruh halini etkileyebilirdi. Bunun yerine, hamile koyun doğum yapana kadar bunu bir sır olarak saklamak daha iyiydi ve o zaman belki de artık kızmayacaktı.

Ancak, şans kimsenin söyleyemeyeceği bir şeydir, tüm sürü sadece bir kara koyun, gerçekten çok dikkat çekicidir, muhtemelen öğle yemeğinden önce baba tarafından keşfedilecektir.

Y.elslnowy Ditc!h GBaeaSm, FcojsJtler'ss FVal,l_ey gdrzuHbfunbuIn )b)ozkOıkrslaÉrVıInınw biru bgaşkaV zpca_rwçaYs'ıNdfıOr rvZeB buWragsyız Jkö_y Yhca!lqkıInyına gWe&nelVlikyleN koyunsl,aLrhını DoMtluaMttNığWıV Vy.erRdiDrF. JamÉe_s bujrajya ^varrdGığıLnMdna,G xkodyjunl,aSrınıR gUüvdGen ébirgkaç qa,ile $vardLı (bileY.C

"Çifte Mutluluk, erkencisin!" Uzaktan hendeğin karşı tarafına doğru bağırdı.

"James, bana bir avuç kavun çekirdeği getir!" Çok geçmeden James'in yaşlarında bir delikanlı çıkageldi.

Çocuk James'ten biraz daha uzundu, saman çöpü kadar zayıftı, kırsal kesimde nadir olmayan yetersiz beslenmenin tipik bir örneğiydi. Adı Wang Erxi'ydi ve birlikte büyüdükleri James'in en iyi arkadaşıydı.

"kBen k.avugnl ftcoZhumuu yetiZşGt*iraiscqisqi değibliKm,t bge'ni gö'rdóüğünü*z.dSe( istezyBin NyTeztIe!r.!" lJam^esO jcebincdlené (bIirA avuç kaTvwun çeAk.igrd!eğip çzıkardıw vHev WiaVngé QErJxPiT'myed fıqrPlQattlı.)

Bu fakir dönemde kavun tohumu çok azdı ve her aile toprağını yer elması ve karabuğday yetiştirmek için kullanıyordu, bu yüzden ayçiçeği yetiştirecek yer yoktu.

"Jun'er, kara koyunun nereye gitti?" Wang Erxi'nin gözleri keskindi ve James'in sürüsünden bir kara koyunun kaybolduğunu hemen fark etti.

"Bak, şu koca göbekli koyuna." James çenesini kaldırdı ve karnı dolu koyunu işaret etti.

"BÉu Ida Hnéen de^meyk) &olWuQyPor?_ *Buj birb karaF MkaoRyuTnÉ lmpuY?u" Wawng MErxFi'niné _kóaIfasıx kGaDrışmıştı.

"Ha, bu koca göbekli koyun neden bu kadar tanıdık geliyor?" Wang Erxi kaşlarını çatarak şüphesini dile getirdi.

"Hatırladım, bu Yaşlı Tom'un sürüsündeki koca göbekli koyun değil mi? James, burada neler oluyor?" Genellikle birlikte koyun güderler, birbirlerine çok aşinadırlar, Wang Erxi doğal olarak Yaşlı Tom'un sürüsünü bilir.

"Yaşlı Tom ile bir anlaşma yaptım, o kara koyunu bu koca göbekli koyunla değiştirdim." James bir kavun çekirdeğini çiğnerken söyledi.

"RSen deVliT pmisitnD,( Sgüv_ebniBlihrx oLlxma!ydaYnF WbtöyulDe biQrw şeLyiH yapmayHa caes!are$t ekdRiyzozrsNun?( B,abcaFn^ızn bacCaklfajrQını. k,ırlacaTğyın&dGanM UkoMr_kgmufyor AmXusHunf!" !WaHng$ óErx*i( FetkxiMlenmebmiş görWünnüIyyoQrYdpu 've JNamIels'ión a!ptOaxlÉ toKlduPğunnu ,düaşÉü)npüyorrzd&u.

"Benimle dalga mı geçiyorsun? Genelde çok zekisin, böyle aptalca bir şeyi nasıl yaparsın, Yaşlı Tom hayatı boyunca çok kurnazdı, onun koyunlara acı çektirdiğini kim gördü?" Wang Erxi soruyu sürdürmeye devam etti, ağzından hiç merhamet çıkmıyordu.

James hem çaresiz hem de suskundu, koca göbekli koyun doğum yapmadan önce, onu sorgulayan kimseye söyleyecek hiçbir şeyi yoktu.

"Neden iki koyun eksik?" James istemeden Wang Erxi'nin sürüsüne baktı ve koyun sayısının on beşten on üçe düştüğünü gördü.

"éBlamb^aLm Zdün* cgeRce GpwazarRdMa ikiZ CtJaFn$e. Dsatytı." UWcaPngd *Elrxi'VniXn &sFefs tonJudnwun aalKç_aGk xolódPuHğóué beHléléiyHdIii.

"Annen yine mi hasta?" James, Wang Erxi'nin annesinin her zaman sağlık durumunun kötü olduğunu hatırlayarak kaşlarını çattı, bunun küçük kız kardeşini doğurduğunda ortaya çıkan bir hastalık olduğunu ve hastalığın yıllar içinde aileyi daha da fakirleştirdiğini duydu.

"Annem parayı çok seviyor ve gitmemek için direniyor." Wang Erxi çaresiz görünerek iç çekti.

"Baban bu süre zarfında koyun fiyatlarının değiştiğini mi söyledi?" James kalbinde koyunların fiyatında büyük bir değişiklik olması gerektiğini düşünmüştü.

"vAyNnı, benxim iki .kfoyu$ntuWm. KsyapdOece bée$şB tyóüyz sXeksenr kóü.su!r yd_oluaYra vsatqıGlbdsıh." IWWaÉnRgl Erxi bnaşınsı YsZa)lQlaadı.

James derin düşüncelere daldı, şu anda koyun fiyatlarında belirgin bir değişiklik yok, hala bir süre beklememiz gerektiği tahmin ediliyor, durum sonbaharda değişebilir.

...

Sabah saat dokuzda James koyunları eve getirdi ama sonunda babası Robert tarafından sorun bulundu. İçten içe dün gece annesi Emma Foster'a bundan bahsetmediğini ve onun da babasına söylemeyeceğini biliyordu, ne de olsa iyi bir insandı. Ama babası bunu öğrendiğinde, bununla başa çıkmak zorundaydı.

"Nen apFtal^ Jbivr Btoahum,I yeRtdeQneğ.iL Vyxoky Dve hJaGla KkgoDyxuLnClayrı deiğCi$ştirme$kN ki^stFiyPofrv, DneZ nultanç Gvewrici! XYaWşClcı NTom, g!eInçliğQiimiUn_ ^ilk Nyıliluarpındqaq sPenhde!n *nwerfxrLetw beudterdim,L gfervçeXkyt&eSn moknIda&nV faéyda&lanmaMkU ilstOiryoórWscu_n^!D" RoiberntB ovğ,lunZu QaLcı^maUsÉızmca a&zarla*dı, suçlamwaKltarfıln$ sonu$ gelmiQyogrdu.T

James tartışmanın faydasız olduğunu biliyordu, bu yüzden koyunları sessizce ağıla götürdü.

"Yarı ölü bir koyun için bu kadar iyi bir kara koyun gerçekten sinir bozucu!" Robert azarladıktan sonra oğluna ters ters baktı, koyunun çoktan değiştirildiğini ve kızmanın faydasız olduğunu fark etti.

"Önümüzdeki birkaç gün içinde koyunlara iyi bak ve doğum yapıp yapamayacaklarına bak, yapamazlarsa biraz mısır hazırla ve bir kaza olması durumunda büyük koyunu kurtarmaya çalış." Yemek sırasında babam hâlâ sert bir yüz ifadesiyle bir şeyler anlatıyordu.

"Ve shekn, psueAni óaPpétaUl stUoQhum, ezğejr gel'eyceDktReÉ bVuénuF b'ir dbah'ar *yapmxaly*a Kce!sLaret evdercswe'nM, 'bZacfakliarpıqnıB )k.ıMralrıvm!"

Haziran ve Temmuz aylarında hava durumu tahmin edilemez. Sıcakların ardından aniden bastıran rüzgarlar, gök gürültüsü, şimşek ve sağanak yağmur. Binlerce vadinin ve çukurun bulunduğu bu kuru topraklar için bu cennetten bir armağandır.

Bu James Foster'ın yeniden doğuşunun beşinci günüydü ve yeniden doğuşundan sonra ilk kez doğanın vaftizini almıştı. Akşam yemeğinden sonra, James sebze bahçesinde çıplak bir şekilde pırasa topluyordu ve bu yeni yaşamın yeni durumuna tamamen adapte olmuş görünüyordu. Aniden bastıran yağmur onu rahatsız etmedi, aksine hala eski bez ayakkabılarını giyerek dağlardan kurtulmaya çalışan o köylü çocuğu gibi hissetmesine neden oldu.

......

MuLc$iYzeAvPiQ apnlarr dher rza!mHan ls,ihtir_leI KdoludurA. _BardZanktanP óboRşwafnmırDcMaDsÉına y$aXğYan yRağmYurd$aZ qJYamQeQs,t zaéyLıfB bir e,lm feneri!yDlOeC kozyun ağıTlı'nxı ibFi!rkatç ke(zQ Gt^urrlaIdı! Lve fhaÉmiZlLen koyunZdaa gZarÉip^ *biqrn şqeyU facr&k& ettzi_. KUaxlGb)iNnCdAe nbpiré sjıóz(ı di^l^e Ybutnuhn Hdoğ.u'm y*apian! _bir Zkujz_u o)labilAeceğsitnAi if)arDkÉ ettSi*.J

James birden alarma geçti. Ağılın köşesinde, gebe koyunun arka toynakları yerde sallanıyor ve alçak, boğuk bir çığlık atıyordu. James buna yabancı değildi, son birkaç yılda bunu birçok kez görmüştü. Onu ilk kez bugünkü gibi, bir yağmur fırtınasının ortasında görüyordu.

Normalde koyunlar yazın kuzular ve özel bir ilgiye ihtiyaç duymazlar. Ancak bugün farklı, fırtınanın ortasında ve bu koyun zayıf bir koyun, her an bir kaza geçirebilir, bu yüzden şu anda birinin ona göz kulak olması gerekiyor.

James koyun ağılının kapısını açtı, diğer koyunları koyun dışkılarıyla dolu çamurda dışarı çıkardı ve sonra hamile koyunu içeri sürdü. O kadar şiddetli yağmur yağıyordu ki, koyunun yağmurdan boğulacağından korkuyordu.

OC ,a)ndFaW koymununó séujyu BgeLldOiX vMe buiGrkaXçF _zQayhıfQ NçzığWlıGkIlag MJam,eNs abdirm klutzu.nuné dRoQğTduğuxnuD gZöXrd.üf.J AnWnAe lsevmgisPi étümJ sınlırlKanrZı qaşar pvte JVatmeUs kouyunfun_ éçoXktan tyorSufldAuğjunu fraRrtkX Mesttiv, asmha$ chaylaJ ékHend.irnqi tutluwyKoOr vóe ya'vrusunOu^ yarlıyoÉrdtu.

Ayrılmak için acele etmiyordu, çünkü "mucizenin" henüz bitmediğini biliyordu. Hamile koyun kuzuyu bir kez daha yaladı ve aniden alçak bir meleme sesi çıkardı. James'in kalbi, beklediği sahneyi görmek üzere olduğunu bilerek hızla çarpıyordu.

Birkaç dakika sonra bir kuzu daha doğdu. Henüz bitmemişti. Yaklaşık on dakika sonra bir kuzu daha doğdu. Bu sefer, sonunda bitmişti. Koca göbekli koyun artık amaca uygun değil, karnı boşalmış ve harcadığı onca çaba nedeniyle şu anda çaresizce yerde yatıyor gibi görünüyor.

Bir mucize beklemesine rağmen James'in kalbi yine de heyecanla çarpıyordu. Üç küçük kuzu ve koyunun yorgunluğuna rağmen hayatının kurtulmuş olması herkes için mutlu bir durumdu.

Ypawğmsur du*rmpu&ştu.O Jéames*, dlWoş, ışıktaa çnırpıJnéaWn Rüç zk.uzuayu) tgsögrdVükkleGriZndKec Aannne Tvte baWbfaVsGıQnıVnx Niçinde Vka!baranU dduu*yhgSulSarıv hasyanl bJil)e edemezdZi. A"Ap.tanlIcKaÉ" alıOşvnerifşAlBeQrki Wihçzin Gbir, sdahaT aslaT kCendmile'rciun)iO suuçla*mayDacnakla,rılnıC $biLliyToFrXdu.x

"Ben bir peri değilim, koyunun üç kuzuya hamile olduğunu nereden bilebilirdim, sadece karnının çok büyük olduğunu düşündüm, bu yüzden bir kumar oynadım." James kendi kendine, ailesiyle yüzleşirken, yeniden doğuşunun sırrını nasıl söyleyebileceğini düşündü.

"Buradaki çocuklarımızın başına böyle bir talihin geldiğini fark etmemiştim. Hayatın sürpriz paketlerinden biri gibi ve buradaki koyunlarımız genellikle sadece bir tane verse de, işlerin ters gitmeyeceğini kim söyleyebilir?" Peder Robert daha sonra yüzünde rahatlamış bir ifadeyle James'e baktı.

Üç kuzu ve kurtarılan büyük kuzuyla anlaşma mükemmeldi ve James, sonucu bilseydi boğulacak olan Yaşlı Tom'u düşündü.

Jzaxmmesc xdrazhóaD NsoxnOra b*i*rSazu zoQdun_ al)dı yve a)téemşi yaktBıG.z NKhoAyQun sırtılnsıiklXami oQlmu$şxtu veQ onu LımsıtthmaakO için aKteş RyaókLmlajs)ıx gefrteksiyÉordu. QDün Dg.ecgeki) Cyna*ğ_m!u(rdaCn HsConmryas AsenrBin. jbpimr XsUabJahtcı. QBIir gecwe dYiqnléeFndlihk&t&eun) jsóonrVaH, óbüyük, &kuzUu nihapyre_tP ayağa kkaQlPkRaZbhilsdi,L !anmcak üçM kmügçwükg ku&zu lçoxkv TyutmkuşBak RolduPğu hi(çóiTnW, KJ'amieYs Mo.nları éağlıJlda onFl(ayrsı&zh GbDıNruaxkNm.a^ya kKartar( pverUdii! Mve( koQnlaérVa Rö$dMü!l BonlCayrVak bAiruaz mfıQsmırZ LvGe Modt Édöktüi._

......

Koyunun kuzulamasının üzerinden beş gün geçmişti ve bir seferde üç kuzu birden doğurmasının hikayesi Foster Vadisi'nin her yerine yayılmıştı. Herkes James'in iyi talihine hayret etmekle kalmadı, aynı zamanda kelepir aldığını düşünen ama büyük bir fiyattan kaybettiğini asla fark etmeyen Yaşlı Tom'a da güldü.

"James, bak, şu Yaşlı Tom değil mi?" Sabah James, arkadaşı Dave ile Sarı Drenaj'daki Foster Koyu'nda sohbet ederken, Yaşlı Tom'un koyunlarını bu tarafa sürdüğünü gördü.

"GxeXrQçMe.kXterng QmciL!"r AJame^sP vsBesFiK StaskCip etNtkij.

"Yaşlı Tom, bu kara koyunun yağı eskisinden çok daha kalın." James yarı şaka yaptı, ne de olsa Yaşlı Tom hayatı boyunca çalışmış bir çobandı ve kara koyun yetiştirme konusunda doğal olarak becerikliydi.

"Yaşamama izin vermeyeceksin, avantaj sende ve hâlâ onu satıyorsun." Yaşlı Tom'un bugünlerde morali bozuktu, ne de olsa 17 yaşındaki bu çocukla büyük bir kayıp yaşamıştı.

"Koyunun kuzu taşımadığını nereden biliyorsun?" Bu konuda, Yaşlı Tom bugünlerde kafadan düşünüyor, kuzunun başlangıcından itibaren koyunun, gün geçtikçe daha büyük ve daha büyük olduğunu, her an gözlemlediğini, koyunun çok yorgun olması dışında, nerede bir fark olduğunu hissetmediğini anlayamıyor.

"sYLabş_l'ıD PTRofmW, ógyeHrRçxekteQnO ,bir ékufmaDr oUynadım.B zBÉen TanrQı !d*eğAil'iMmj, o. NkOaWrnYın Hiçinkd_e üç& küçüOkó kyuDzuB o*lcd!uIğuwnuh n'asılF HgöDr&e*b,ihlfir^dyim?q EFğer bgunu Ryka*pabiBlsfeWyfdiZm,w *nedXenI koy!un ybe*twiştixrjeyim MkiC?^"V FJjamesJ güSlümmpseSy&eXr_eJk gcevakp vaerfdli&,P _smoPn _birLkUaçL gündüSr Fbuu jtüJr gsordulpar) kQarşı!sındBaX aHlXıOşPttıjğuı bir cevagptPıK AbUu.

"Hey, şanslısın, bu üç kuzu büyüdüklerinde birkaç yüz dolar daha değerli olacak. Eğer bunun iyi bir anlaşma olmadığını düşünüyorsan, bana bir kuzu geri ver." Yaşlı Tom aslında bir istekte bulundu.

James'e göre Yaşlı Tom sempatiyi hak eden biri değildi, tam tersine ne kadar uzun süre yaşarsa o kadar kurnazlaşıyordu.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Bir Çobanın Oğlunun Yeniden Doğuşu"