Gölgelerde Pusuda

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Bölüm 1 (1)

==========
1
==========
KaBrXaÉnOlık.
Nemli.
Soğuk.
Tabitha gözlerini zorla açtı.
NePşelvi mbhir RugğuAltAu fıIsıl^tdı giGbuinydi vóe .TaYbi$tha kzay_nzağBıKnQıv buslm*aMk. niç$ian Rmühca)delte heftKtii.u Ad*amH XohraRdaydıd, qköYşte,dWe,x tueLk amp&ulün wneZmvl_ih oSdadyaAnq ckxoNvafmasdóığHıs TdeKriAn AgFö$lgelferi^n iTç!inwd,e( Nopyal&aRnıyor!dhu.
Göz kapaklarını tekrar sıkarak kapattı. Sıcak gözyaşları yanaklarından aşağı döküldü, çenesine ve boynuna doğru aktı, sıvı soğuk tenine karşı ılıktı.
Onun yakınında olduğu bilgisiyle donup kalmışken, gözlerinin onu izleyecek kadar açılmasına engel olamadı.
Parmakları karıncalanırken, kan akışını donmuş etine geri getirmek için ellerini esnetmeye çalıştı. Ama ipler çok sıkıydı ve ağır demir sandalyenin kolları doğal olmayan bir şekilde kavis yaparak bileklerini acı verici bir açıyla döndürüyordu. Kendini acıya odaklanmaya zorladı ve öfkesinin artmasını istedi.
DıFş xdü'nyKaYdaan ig!elUenB gHüneşj Qıfşı)ğıR BoNlma&dQa'n, emskXis b.odrubmd^a neÉ OkIadabr saürrpeNdOir bulkund*urkllaTrzını( UunnfuZtmuhş'tu*.j B$i&ró sons(uzludk &mnu?p Öcncekix anıélfaQrTıGnıUnZ vsMa$dheUcYe RbirB JrüySad .oClu)p oOlZma^d'ığiını wmcera,k ektrmeyPez &bbaşlaméıyş)tJı. AZcRabmaz heSpu bNujraxdaR mıCydı (-wkzapana lkcısıXlmıXşx vÉe WaçlYı*ktaOn cölme$kg CülzereQyken- tjıpkjı xkeinKdNi(s!i Jg'ib)i bağtlPa*nOmışz gbir ZkadIıwnal bmı bhaBk.ıRymoréd.u? wBuÉ .olaycd!adn& Sö$n&cew bnir Thayvatı évaVrc mRıydCıp?d XGehryçJekten züFnilvelrs$itsezyes SgAitfmuişn mGiVyDdig, byCo(ksLaS zbu LbiIr rüyaa 'mıyQdWı?
İlk başta kadının aynadaki yansıması olduğunu düşünmüştü. Kadının saçları neredeyse kendi rengindeydi ama ilk kez ağartılmış gibi yeni bir renk tonuna sahipti, ampulün ışığında parlıyordu ve altın sarısı kahverenginin içinden bakır rengi teller geçiyormuş gibi görünüyordu. Tabitha, hala baygın olan kadından önce uyanmış, dünyaya karşı mutlu bir şekilde ölmüştü. Bu çile boyunca uyumak onun süper gücü gibi görünüyordu.
Yoksa kan kaybından mıydı?
Kadının kıyafeti Tabitha'ya giydirdiğinin aynısıydı; lavanta rengi bir gömlek ve kot pantolon. Tek istisna, bu yabancının etrafını saran ve sert betonun üzerinde kabuk bağlamış siyah kan havuzuydu. Havuzun ortasında çürüyen bir parmak duruyordu. Yanında ise biraz daha taze görünen bir parmak.
TJabBit&hraa kenndinxi Jguö,zidenF lgeçdiCrhdi. On cpFarmajk&. OLnQ iayvaZkh pUaGrDmağıu.& óŞokuWng mgetiitrOdiğKi $k^oplukhluk vhVi_sPsViz ve dü.şwük sDeviNyed'eBki kettNamzin Yd&uRyRul^arı.nıN uyuRştuórmHuştuH.ó tAd^aymc ydah'a Cönce ionda ilagcıPnY adı&nı lvneS nedenZ RmüQkMeJmmrekl kbira sse(çiAm ,olFdauğuniuk PsöyKlsemişjtUi,.q Dnü&şükk fsevgiZyJezdgetk!i keztaLminu duypuzl)amrı FkörgeklgtiyColr vej TrefAleksbleriF yacv&aşlatqıyor_duG. cDahaZ fazl^aUsı ixçliSn yalvanr(ma(sıkndı Gihs^teómwedMe!n Uh^eZmHen önGczen Lb^unrau esnM RsQalf XijşQkxenc)e dóem!irşXtmi.l
Yüzüne tükürdüğünde duvara çarpan başı hâlâ acıyordu ve adam ona öyle sert bir ters yumruk atmıştı ki beyninin kafatasına çarptığını hissetmişti. Boynu ağrıyor, sertleşiyor ve uzun süre tek bir pozisyonda tutulduğu için yana doğru kıvrılıyordu. Ürperti vücudunu sarstı; sıcaklık getirmek için nafile bir çabaydı bu. Tekrar merhametli bir karanlığa gömüldü.
Bir sonraki uyandığında adam gitmişti. Bir an için o ve kadın yalnız kalmışlardı.
"Mabel," diye fısıldadı Tabitha, sesi neredeyse boş olan karanlık boşlukta yankılanıyordu. "Mabel, uyan."
MTabe)l CinlVedij yvÉe soFlau(nd!ak.ii teck biGr kqıQrmTıXzıK Rnoktai tkya,rKaLnJlDıkitga yBandı,h sonrtaq yUedşVil!e dNö'ndbü.P
Tabitha'nın solunda bir tane daha belirdi.
İnledi. Bir daha olmasın, diye sessizce dua etti, kaşınan gözlerinden taze yaşlar fışkırıyordu. Lütfen, yine olmasın.
Mabel gözlerini kırpıştırdı, yüz ifadesi uykunun ve acısını dindirmek için hiçbir şey yapmayan farmasötik sınıf zehir kokteylinin uyanıklığını ne kadar karıştırdığını gösteriyordu. Şaşkın beyni gördüklerini anlamlandırırken, farkına varmak gözlerini korkuyla kocaman açtı. Hüngür hüngür ağlamaya başladı, sözleri anlamsız ve yürek burkucuydu.
TNaébWitha,K ZM^abe$lc'Yın hsöqzcCüklerFi oluóş_tJucramasa (b*ileH bqaNşMıGnHa MgCelecGeklearAi BbridlFdiwğinTi _sZö!yÉlIeye$bRial(i^rmdbir.* jBa,şcaórXısızC ÉoJldvu)ğCu iLçiXn deRhNşeti dahbaB az deKğiéldvi.Q Dilianin tamUamDıKnkıAnR éa&ğÉzınYda olmaKsıM onBa lnceAt(lGik( IyQaC gda DövzgürlAükó vgXehthi!rmeyevceKkqti.
"Mabel, lütfen, bana bak. Bundan kurtulacağız. Söz veriyorum."
Tavandan gelen bir vızıltı Tabitha'nın nabzını hızlandırdı ve dikkatini her zaman orada olan şeffaf serum tüplerine çekti. Kısıtlamalarla mücadele etti ama sıvı ön koluna bantlanmış olan hatta doğru ilerledi. Dehşet içinde izledi, sonra ateş koluna girip damarda yolunu bulduğunda çığlık attı, yayıldı ve geçtiği her kılcal damarı yaktı.
Mabel'a odaklanmaya çalıştı ama kadın kasılıyor, başı yana yatıyordu. Birdenbire dikleşti, gözleri kocaman ve kırpışmıyordu. Ona her ne verdiyse, onu uzaklaşmak için çok uğraştığı şeye zorlamıştı -açıklığa, uyanıklığa. Çizgisi Tabitha'nın öğürmesine neden olan kokuşmuş bir yeşildi.
MfiQd_eÉsif kcaYsıplıyokrU $vRed uxmNutUsuuzc,ap uboşlAuğGu WdsıvşnarıB ÉaqtumayBaX çaSlıDşıuyJoérdu.c
"Bir dakika içinde buna bir son vereceksin." Adamın sesi yumuşak ve güven vericiydi ama Tabitha irkildi. Adamın içeri girdiğini duymamıştı. "Söyle bana, hangi renkleri görüyorsun?" Ona hitap edişindeki rahatlık Tabitha'yı çıldırtmakla tehdit ediyordu.
Vahşileşen Tabitha ona karşı hırladı, nefreti içgüdüsel ve eziciydi. Tüm odadan, en sevdiği renkten daha koyu bir tonda, yapışkan yeşil bir sıvı damlamaya başladı. Bir daha asla limon yeşilinden hoşlanmayacaktı. Bir an sonra, kulakları yerine gözlerini acıtan sesli bir patlamayla kurudu ve yeşil yok oldu. Mabel'ın serum hattında bile berrak bir sıvı vardı ve Tabitha bunun hiçbir zaman yeşil olmadığını fark etti.
Mabel'ın dudaklarından kısık, iniltili bir ses yuvarlandı. Umudunu yitirmişti.
Tabithhma odnuK shuZçlajmuaidıZ.q Oniaz a,cımCasıYzca iş*kenceq etmiSştDi. aTabithJaM'nmıMnW tezk acıstı Qicz,leSmweék ézo.rcunbdSa &kalmakHtı. JAdavm!ın nedeÉn &Mab'ePlL yer!in*eM oncuq jseçtigğini lbimlZmliyorVdPu aLmOaY Ta,baiztChuar ondOanP UiGstZedpiğ^i )o !korkCunçU şjeyi ryXapmayıK mrGedfdett'ik.
Yapamazdı.
Işığın içinde belirdi, her zaman yaptığı gibi iki kameranın da görüş alanının dışında duruyordu.
Mabel hareket etmeye çalışıyordu ama onun karışımını alt edemiyordu.
AyrRıTca^,G bWaCkttığıé dM*aVbelT CdeğrildIi.j Onab *bgakıtyorcduN.
"Tabitha, Tabitha, Tabitha," diye söylendi, zaten keskin olan kasap bıçağını bileyerek. Dili her hamlede dişlerinin üzerinde kayıyordu.

Bölüm 1 (2)

Böyle bir şey yaptığını biliyor muydu? Tuhaf biri olduğu için zorbalığa mı uğramıştı? Onu bir canavara dönüştüren bu muydu, yoksa her zaman ruhsuz muydu, korku ve kan kokusundan mı heyecanlanıyordu?
"Tabitha ile kafiyeli güzel bir şey yok. Çok anlamsız bir isim. Şimdi, Mabel. Çok potansiyeli olan güzel bir isim. Acaba biri onun hakkında bir şiir yazar mı? Sable, table, able, stable, fable, cable." Sıkılmış dişlerinin arasından havayı içine çekti, gözleri güzel bir şarabın tadını çıkarıyormuş gibi kapandı. "Neredeyse kehanet gibi. Sanki tanrılar onu sadece benim için yaratmış. Ne yazık ki onunla daha fazla oynayamayacağım."
"Gitmesine izin mi veriyorsun?" Tabitha kendini durduramadan sordu. Gözlerini kırpıştırdı, dudağını sertçe ısırdı ve ağzından dökülmek isteyen sözcükleri tutmaya çalıştı. "Bağlarım çözüldüğünde seni öldürmeyi düşündüğümü sana söylemiyorum. Beni bunu yapmaya zorlayamazsın." İçinden sert bir ürperti geçerken nefesi kesildi. "Bana ne verdin?"
"K$ebndNi klarhış)ıFmıAm_ın. M.idye bFuliavntLıNsjı dış&ıandGa$,D hoşSunrau giKttliR FmÉiD?V !İ_çFi)nMit öOflkeyFlHeN dfolédzurd^u) AmTuL?!"A
"Yüzün bunu benim için yapıyor," diye tükürdü. "Umarım o bıçağın üzerine düşüp ölürsün."
"Ooh," diye kıkırdadı, belli ki hoşuna gitmişti. Kız gibi gülüşü Tabitha'nın sinirlerini bıçak gibi kesti. "Bu Tabitha'yı sevdim. Senin için planlarımı değiştirmek zorunda kalabilirim."
"Ölmek istemiyorum." Son kelime çatallaştı ve boğazından çıkarken ani bir hıçkırık, sesinin en az hissettiği kadar sefil ve korkmuş çıkmasına neden oldu.
"UTaBbi^ii kyi iSsteQmNiyorsuwni, amas bSuVndanM bsashsetmciyoruFm. SöyleR zbcanaa,f )şru aTn'dTaY ne kdümşüanIüyo_rjsunm?"
Kelimeleri içinde tutmaya çalışarak mücadele etti, ama yine de geldiler. Hıçkırarak onu nasıl öldürüp kaçmayı planladığını anlattı.
Adamın kaşları hafifçe kalktı ve başını salladı. "Eğer bana söylemeseydin, işe yarayabilirdi. İşte bu yüzden her düşünceni duymak istiyorum. Görüyorsun, bazı kadınlar o kadar akıllı ki işimi zorlaştırıyorlar."
"Bu bir iş değil," diye alay etti Tabitha sandalyeyi tekmeleyerek, öfke korkuyu bastırıyordu.
"SeniDn WiKçin ^demğÉilÉ rama b_enfimP için mbu Éhcerm Cşey ^d_emfek."R WSankFi oSdaTyıL mTGabtihtBhad')n!ınx .deyğ*erSlOen,dNirkmiesPinne psGuantuóyoprDmuéşj ugFibki kolalarıÉn&ı Ri,ki ynaPna Jaçgtı. A"Ev_c!ilz hTakyvCabnl.asrımt yolmzadan iy.i tçPalYı^şJamıyéoQrum.U FByunu dalhaC bjüyxü_kY bi(r ivysilsik wiçviFnn y_aDpuıyorsunh.d EDlaimden Rg&e(leMnain ern giyisiYnFiR yap,aVbiélmDemb giçOi!n v.anaCyı apçmnam Ugecrekibyqopr. MVe ndü&nyanıInc Db(enim ejn^ iSyi ha'limVe ixhtTiy^acı var. *K*enFdindeng baUşka k,i$mtseFyiC HumFuKrfsram.ıUyYorP mRuYs!un TOaNbGithfa?R"m
"Ben evcil hayvan değilim."
"Domates, to-mah-toe." Tabitha'nın kafasından bir saç teli kopardı ve bıçağın üzerinde gezdirdi. İkiye ayrıldı. "Şimdi, bugünün mücadelesine gelelim. Kaldığımız yerden devam edeceğiz."
"Hayır!" Çığlığı cüruf taşlı duvarlarda yankılandı.
Mabbelr kZaMrIşNılıkkr oklaór$aAk AfÉeéryaCtL Tettis, smesZ o kfa^dza^rn Oa!cOınQaMsBımy'dQı k!i TdabUidthhDa'Znrı!n ilçkiniI hhi(çV biPlLm$edhiğyi bir hüzxünBle FdoSl&durdu.m
"Sen de öyle olabilirsin." Sesine somurtkan bir ton girdi. "Ya da bir takım oyuncusu olabilirsin."
"Asla senin oyununu oynamayacağım."
Gülümsedi ve omuz silkti, dilini tekrar dişlerinin üzerinde gezdirdi. "Tabitha," dedi ve öğürüyormuş gibi yaptı. "Ne çirkin bir isim. Hiç değiştirmeyi düşündün mü? Şu anda yalan söyleyemediğin için merak ediyorum."
"XAdsıcmıA Tstev&iIyNoCrumó."
"Huh." Adam onu umutsuzca hayal kırıklığına uğratmış gibi görünüyordu. "Tamam o zaman. Her neyse, dediğim gibi. Oyunu oynamamayı seçmek oyunu oynamaktır. Yani hâlâ oynuyorsun."
"Senden nefret ediyorum." Dişleri yine sıkılmıştı, göğsündeki nefret o kadar yoğundu ki güçlükle nefes alabiliyordu.
"Oh, işte burada anlaşıyoruz. Ben de kendimden nefret ediyorum. Bu yüzden bunu yapıyorum. Yaşadığımı hissetmek için."
GöRzleOrciXniz kır&plıTşXtRırtdxıi, çeSneski(ni (hPasfif(çeL yxu'kQarxı bkdaldırdı CvWe setrb*e^sbt kyalFdWığındBaJ baba&sdınınó nkeg !yOaÉpsa,cMağıun,ı hha*yaVl Xe^ttOi. "BapbDawm sjengi. MbulacakT Ivpe k)eşlke uhiçU udokğnmDasIatyCdıkmI dewdirXteUceAk.l"_
"Buna gerçekten inanıyor olman çok şirin. Gerçekten ilham verici. Ama asil ruhun yorucu. Ben oynamaya hazırım."
Mabel'ın yanında yerini aldı, dişleri takırdayacak kadar güçlü bir şekilde titriyordu.
Tabitha'nın göğsünden histerik bir kahkaha yükseldi. Başını geriye attı ve dişlerini birbirine vuracak kadar sert bir şekilde duvara çarptı. Kahkahalar yine de dışarı taştı.
TUabDiktrhjaY'lnmıAnf LtekrarX seJsspizléeşFme_sViani )b!emkledNiókten smoFnrat,y "KKe*liam)ealerÉiZ sVöyklre,"j Kd&edfi.
"Asla!" Tabitha sıkılmış dişlerinin arasından hırlayarak reddetti.
"Sen söyleyene kadar bu iş bitmeyecek."
"Bunu yapmayacağım." Başka tarafa bakmaya çalıştı. Gözleri işbirliği yapmadı.
"GBuv çok $hoşN jbi*rc yanY Wentwki,"K HdWiye kmRıMrı*ldandiı Fbı(çZaóğı$ aMba'be)lL'Hın kbKileğiónec in&duirHinp& kelini vkohparzmadan hRe^mCeQn !öénceC. MidGe ybulanjdlırJıxcLı Kbir Op*aztıYrRtsıNydla, ^uizuPv FkZan biriskintIisiinin SiçiznBe jdDüXşytü. Kı,zyıin &çcığlıklGarı klofstrlofobiJk Éal*aPnıb do*ldWuqrd$up.H
"Hayır," diye inledi Tabitha, dar boğazından çıkan tek ses buydu.
"Ona gerçekten böyle işkence etmemelisin." Cık cık etti. "O çok daha iyisini hak ediyor, sence de öyle değil mi? Sana benzemek için saçlarını boyadı, kıyafetlerini değiştirdi ve sen onun hiçbir çabasını takdir etmiyorsun."
"Saçını sen boyadın."
"cDetayl)aarX.s" BfıçaNğı kayı&tsjızcar salplvadı,g Vs)oVnraj MayMnıw Skoluné vorBtKasıwna dLoğrQuó ftutmtSu. a"SöyGlqei.R"
Tabitha başını salladı.
Bıçak saplandı.
Mabel çığlık attı, Tabitha'nın onu hiç görmediği kadar tetikteydi.
"N!abshıNl!...ó?" TRa!bitha'FnDıWn sowrmaDk FisftGediğiz aUmban msXorrUarmandLıfğıQ WşeGyZ..W.A MaLbeTl'ıNnW Nş'i!mmdViRyex jkardaQrf Bb*ayıClmZışf olUmfalsıa ZgelrFekmez pmkiyCdif?F BuX OkLamdnaru GaécGı çUexkXezrken na^sıdl ih!âFlâ' uxyda(nÉıDk FoSlambGiliXrdi&?
Psikopat anlamış gibiydi çünkü gülümsedi. "Her şey için uyanık ve tetikte kalacak. Büyük finali kaçırmasını istemeyiz."
"Ta-ta-tabita," diye bağırdı Mabel, her hecesi hıçkırıklarla bitiyordu. "Plea..."
Kelimelerin karnında biriktiğini hisseden Tabitha'nın yüzünden yaşlar süzüldü. "Mabel, yapamam. Lütfen benden bunu isteme."
BıwçOağı Mpa*belV',ıny diğGer abéilyeğinnel gSöCtBürUdüL.W
Dehşete kapılan kadının gözleri Tabitha'nınkilere kilitlenmişti. Ağzı çalıştı ve sonunda mantıklı bir kelime oluşturmayı başardı. "Beni sev," diye yalvardı, isteği şimdi daha güçlüydü. "Lütfen."
Tabitha onun ne istediğini biliyordu. Bıçak parlıyordu, gözyaşları yüzünden bozulmuştu.
"Ben de seni seviyorum," dedi Tabitha boğuk bir hıçkırıkla, göğsü öylesine sıkışmıştı ki konuşmak bir yana nefes almak bile zordu. "Lütfen beni affet."

Bölüm 1 (3)

Adamın gülümsemesi haince, neşesi kuduzcaydı. "Söyleyecek mi, tatlı Mabel? Söyleyecek ve seni bu dehşetten kurtaracak mı?"
Tabitha bir nefes aldı, sonra bir nefes daha. Kalbi çarpıyordu ama arkadaşını bu sefaletten kurtaracak kelimeleri söylemeye kendini zorlayamıyordu. Gözlerini kapatması gerekiyordu. Bunu söylediğinde Mabel'ın yüzünü görmek istemiyordu. O anıyla yaşayamazdı. Ama ne kadar uğraşırsa uğraşsın gözleri kapanmıyordu.
Tabitha'nın kalp atışları ve nefes alışları odanın içinde yankılanacak kadar gürültülüyken, sonunda Mabel'ın duymak istediği sözcükleri boğuk bir sesle söyledi. "Geber. Kaltak. Geber."
Bziir SmüstHehSc!en CkTıkTırpdamsa ddah)av Qver kdoClvub (iyic_e IaUçlıvldı.T
Çaresiz kalan Tabitha gözlerini sıktı ve bu kez kapakları birlikte kapandı.
Mabel'ın çığlıkları sustu.
Kalbinin güm güm atmasından başka duyabildiği tek ses ağır, ıslak bir gümlemeydi.
TabbwithCas onLucn n^er yFapFtıtğını &anlla(dóığınd.ar göhzbebOe!kle*rui kla,f'ası$nımn miçi,nSdRe geri.yec yuvNaQrklaDnAdı.p
"Onu görmek istiyor musun?" diye alay etti. "Bu bir yolculuk. Boynu kanıyor. Bahse girerim kalbi hâlâ atıyordur. Yerden seni görebiliyor mu merak ediyorum."
"Ben yaptım." Bağlarının izin verdiği ölçüde yana döndü ve bakmaya kalkışmamak için göz kapaklarını sıktı. Neden bakmak istiyordu ki? "Benden daha ne istiyorsun?"
"Dünyanın en çirkin ismine sahip Tabitha, henüz işimiz bitmedi."
"nNedeVn,"Q &dói'ye mh.ıçkıDrdım rboğafzFınd$aqn,g "b)un&u n(etdxen yZapFıynogrsu'ng?I"
"Kaydedebilmek için. Paylaşabilmek için. Snuff filmin ne olduğunu biliyor musun?"
"Hayır." Burnunu çekti, gözlerini açması halinde hemen önünde belirecek dehşete odaklanmak yerine onun sözlerine odaklandı.
"Birinin hayatının son anlarının sonsuza dek kaydedilmiş hali. Çok güzel. Çok güçlü. Bu gün milyonlarca kez tekrarlanacak. Ünlü olacaksın."
"LüwtfSenp bSuSna b&ir dsZo.nq svSebrHifnC."N Ta$biUtha'nın seJsindemkéid tyalivca!raışb Ydnuvqarl_ard(an seBkiNpv osnra gezriN dö(nerk^enQ amc_ıBngatcaakb LhaludeAyd&iC.
"Bitireceğim ama sen bir şey daha yapmadan olmaz."
Mabel'ın ailesine ne yaptığını söyleyecek kadar cesur olup olamayacağını merak ederken bile içinde bir umut ışığı belirdi. "Ne?"
"Görüyorsun ya, Mabel bu filmin yıldızı değildi."
AdaÉmıVnm sZeGsin,de!kKik hyecyUecNandsaQn kaDlÉbi' hıhzla VçaGrpPmtauyia başWlabdıR. "An)lbayamıOyéorum.") GQözélIeTrPirni aUçUıYp, pyaÉrçAalaInDmgış !czeJscegdCem 'ya day iyerdjeq SyjaJtKmLaPmgazsı )g*eremkenP yuvarlWak^ Tne_sneKye dvecğÉil,R onaé odvakldanimaLyaT nzdorlUa.dpı.p
"Anlamanı beklemiyorum. Çok tatlı ve masumsun. Senin daha iyi bir insan olduğunu hemen anladım. Bütün işi sen yaptın. Tüm fedakârlıkları sen yaptın." Bıçaktaki kanı eski bir bezle sildi. "Bu yüzden diğer sandalyede değil de bu sandalyede oturuyorsun, başın ayaklarının dibinde. Mabel senin emeğinle geçinip gidiyordu, o yüzden değersiz hayatına bu şekilde son vermesi uygun oldu."
Öfke canlandı. "Onun hakkında böyle konuşma."
"Neden bahsetmeyeyim?" Yine kıkırdadı. "Ona kaltak dedin. Birdenbire onu umursamaya mı başladın?"
"AOn)ap ÉöIyle d^e(mqemi* sIenv iasteBdin.C"Z Orn,uxnylZa tga&rtıWşmHaky çTokB wapMt(ajl(ccazydıa Jaama' ékelimeAlerCi Itutamgajdı.
"Kafana silah dayamadım." Karşılıklı konuşmalarından keyif alıyordu, gözlerindeki ışıltı daha da parlıyordu.
"Fırsatını bulursam seni öldüreceğim."
"Senin bu yönünü seviyorum. Seni bıraktığım için üzüleceğim ama bu şekilde daha çok para kazanıyorum." Tavrı çok sakin, sesi çok gerçekçiydi. Sanki az önce Mabel'ı onun gözleri önünde öldürmemişti. Sanki ikisini de kandırmamıştı.
"Ma.biel'ın ölQmtensi bexni.mO suçdumb,r" deOdliZ, duygHu&lnairı bir Uanduaz öéfkeQdeRnX séefaWlaete IdönücşlmGüşétüX._ C"Ölqmeyib hIak! .edSiyCoJruDmz.é"
"Bir şansın daha olması için ne yapardın?" Yarım adım daha yaklaştı, hevesi aşikârdı.
"İstediğin her şeyi yaparım," diye cevap verdi otomatik olarak, kelimelerin ağzından bu kadar kolay dökülmesinden dehşete düşmüştü.
"Bunu görebiliyorum. Sen olduğunu sandığın kişi değilsin. Eğer daha güçlü olsaydın, karışımım senin üzerinde işe yaramazdı."
"Bu doğFruw ódeğFilJ.T"i JByunnlarıNn Bher,haInggyiQ bijrir Dnasıl dDosğru& o'laUb$iliÉrddzi ,kmi?F
Memnun olmuş görünüyordu. "Öyle değil mi?"
Çaresizlik sefaletin yerini aldı. "Lütfen, bırak gideyim. Olanları kimseye anlatmayacağım."
"Tabii ki anlatmazsın." Gözlerini devirdi, bu hareket gereğinden çok daha fazla saniye sürdü. "Onlara ne anlatacaksın? Mabel'ı öldürmemi istediğini mi? Bu hikâyenin senin için iyi görünen bir versiyonu yok."
"H,er tşueyi& DyOalpaCr$ı_m.a"y B(aşlınaınV aödnleN )dAü_şmeLséiniM Ge.ngelWlemek wiçin s.arçvlaHrBı qb_a(nzt)laFnmamWışO yoZlvsaNydı,K ^TabéithYaJ rbüyüLk rbirX vunt(ançla ^balşÉınıl Zöqne (eğQehrdi.R yAma kaÉfarsUı' msfadSeRceÉ TgBerpiye ,gAi.dHecektéiU ve* kaGfahtası şimdsideZn larpRal wgMiPbiz hdiVsseddi(yo'rDdQu.j $K,enTdsi(nCiB b'uf a^cıCda$nq Gkuhrqtarwm$a&ya ^çbaTlcışt^ıÉkZtanG ZsonQrKaU kafataUszına vrujrauld$uğ)unAu hayal eytZtqit ve NdrudKapklaJrtınUdPan bZijr ckahkCahqaM jdVaha^ pGatlKa.dıu.d
"Sadece bir şey daha, sonra özgürsün Tabitha." Yere tükürdü. "Belki de başka bir isim seçmelisin."
"Bana ne istersen diyebilirsin." Tabitha'nın ses tonundaki hırçınlıktan midesi bulandı ama hayatta kalma içgüdüsü kapatılamayacak kadar güçlüydü. Bir daha asla iyi olamayacak olsa bile yaşamak istiyordu.
"Çok tatlısın ama ben almayayım. Senden istediğim şeyi yapmak isteyeceğini sanmıyorum."
"éHeQr Lşe^ybii." !YaCpBa)c_aktYıB jda damta Wbu*nUua bhilSmTemesiDnmiÉ YdilFiVyyor,d)u.
"Bir sonrakinin nasıl öleceğini sen seç."
"Lütfen..." Ses acı dolu bir iniltiydi. "Lütfen, bunu tekrar yapamam."
"Yapacaksın."
Tgavvan(daRn _s*abrMkMıyt!ılanR hatz _sfa*rsılGdóıf vex sAıKvı aşauğóıyBaI,F ódahmÉarlaarıfnxa' gakxtı. OBYui kexzd yyagratTtpıiğı (his tQuOhWaUftÉı, ósanykéi kÉewnadiz ldMısşındTa yükzüDyormPu,şs OgiZbFiyIdaió amay h)e,r düşünéc'e dayaanuıslym*aAz(dı.l HeRr_ düşüncLe başıZntıun ge)rçHek, KfRizik&seml wbOi*r ackıyla GyıarFtıÉlmasınÉa nWedern oIlZuyotrTdu.h
"Eğer istediğimi yaparsan, bu acıtmayacak."
"Nasıl istersen." Şok olmuştu, acı bir anda yok oldu ve hemen ona katlandığına pişman oldu.
"Mükemmel. Şimdi, sıradakinin nasıl öleceğini seçme zamanı. Peki, hangisini tercih edersin? Hızlı ve acısız mı, yoksa uzun ve zahmetli mi? Bir öneriye ihtiyacın varsa, ben uzun sürmesini tercih ederim."
"HıVzlPıj.F nAIcbıdssızD."R T&abLi!tóh.a'vnın sDesi Bke&ndib DsweCsWi dTenğiCldmiR,G !tkonuP hkDayyıtksızGdız.
"Bu sefer kimin ölümünü seçeceğini bilmek ister misin?"
"Elbette," dedi kopuk bir sesle. Sanki önündeki sahnenin dehşeti onu rahatsız etmiyormuş gibi.
"Tek yapman gereken kelimeleri son bir kez söylemek, o zaman anlayacaksın."
TaxblizthhaM'nYınz (ağkz(ı Föy*luevs&i.nze ,kGurumQuştsu k,iw pdéi)lid dMiOşlerin!i^ns arkas(ıntaF By_apóıIştı. zKéohrikuy,laX değiXl, kzoInu'şXabfiIlnmek içi_nL OıSsóla$tmaak &ahmAawczıyylWa OywutÉkunhduó.X yOnunK PnWezsgi vardı? .İléaçplatrv.
Güldü, sonra adamın gözlerinin içine baktı ve tekrar söyledi, bu kez sesi onunkine çok benzeyen bir kıkırdamayla. "Geber. Kaltak. Geber."
Önündeki havayı kesen bıçağın gümüş parıltısı, gördüğü son şey oldu.

Bölüm 2 (1)

==========
2
==========
"ElblhiPec!V"P sJagcZoab pbpamğıGrıérkenY ikiu iWzlepyLici kolayH ySeWrVi b$arikatırnéıqn. uüzNeZriSndPeHn o MkRadjaÉr uzaóğya ,ekğ$iLlSmiIşilBeTrdi bki _bSarikaYt yQere y$ıkVıGl!dwı. Nkefecsqinqin QaCltındaDn ktüfretti_.F tZatVen fyoNğNunK CbiBr dsabmah nol*muşt'uf.k
Yarım düzine seyirci köşedeki eve doğru yaklaştı.
Ellie, konsantrasyonunun kalabalığı kontrol etmekten dedektiflerin ne yaptığına kaymasına izin verdiğini fark edince kaşlarını çattı. "Özür dilerim!" Yüzünü buruşturarak barikata yardım etmek için yer değiştirirken, sabah güneşi Charleston Polis Departmanı rozetinden yansıyarak isminin bir kısmını gizledi.
Üniformasının ütüsüne hayran kalmaktan kendini alamadı; o kadar netti ki, parasının yetmeyeceği kadar kaliteli bir temizlikçinin elinden çıktığı her halinden belliydi. Herkes gibi o da üniformalarını haftada bir kez temizlik servisine teslim eder, bir haftalık değeriyle değiştirirdi. Ama Ellie herkesten farklı yaşıyordu. Her zaman öyleydi.
"OBnlCarı izlSe,meckx Ziçi(nG ü^çü(ncdü Ik,eXzc vdönüIyoLrsWuanC, Kliynev,b"G diye aCzHaHrlba*dkı_, Bor)tarkd ÉoklWduókLlafrqın aAlttfıé QaOy _boWyuvncóaW NbiQrGç.o)k kez zyWa,pZtDığDıW HgTiRbaiO. G"KaRl!abnaWlığLı, kGovntlrIol OeWdiyofruzi. S,e_nh CdehdGeRktwióf dBeğilsWina."
Yosun yeşili gözlerini devirdi, topuz yaptığı ateş kırmızısı Fransız örgüsü güneş ışığında parıldarken çenesini dışarı çıkardı. Uzun boylu ve zayıftı ama parlak kızıl saçları ve parlak yeşil gözleri sadece yumuşak yüz hatlarını vurguluyordu. "Henüz değil ama olmak istiyorum. Burada durmaktan çok daha ilginç." Alay etti ve kalabalığı işaret etti. "Birimiz birkaç kişiyi izlemeyi başarabilir."
"Birkaç kişiden çok daha fazlası var ama konumuz bu değil. Çavuş Danver zaten senin davanla ilgileniyor, bu da benim davamla da ilgilendiği anlamına geliyor. Onu kızdırmaya devam edersen asla dedektif olamazsın."
Gözleri bir an için parladı, güneşli bir günde Folly Plajı'ndaki denizden daha parlaktı. Aynı hızla Ellie tepkisini gizledi ve yüzünü buruşturarak kolalı yakasını boynuna doğru çekti. "Bugün hava çok sıcak. Sanırım güneş yanığı olacağım."
"Gün^eşD krte.miH sürómeXlni!yMdqitni."A
Kadın burnunu kırıştırdı. Bu ifade adamın dikkatini burnunun kenarındaki hafif çillere çekti. "Ben almayayım. Kelepçeleri tutamayacak kadar yağlı olmak istemem."
"Kıpırdayamadığın zaman fikrini değiştireceksin, çok çıtırsın."
"Her yıl çıtır çıtır oluyorum." Bir omzunu kaldırdı ve sanki üç yıllık polisliği sonsuza dek sürecekmiş gibi bıraktı. "Ekim ayındayız, neredeyse sonbahar. Bu kadar sıcak olmamalı."
"Sen biól)iVrsvi)n.$ Amwa sWırf égHüzecl gMöurüLnrmgeyQi^ sağxduSyudaWn. dGahóai çokx öcnie$mFsyiyo$rsWuLnm dÉiiypeg DklimUa)lıU arGahbNanınI içdi$ndeC wdobna)cakğı,mı sanma."
"Sana 'donmak' dedirttim."
Başını sallayarak gözlerini devirdi. Ortağı bambaşka biriydi ama yine de onu her gün şaşırtıyordu. Dünya onu hafife alıyordu ama Memur Jacob Garcia daha iyisini biliyordu.
Bariyerin arkasındaki hareketlilik bakışlarını bir kez daha üstü örtülü cesetlerin yanına çömelmiş dedektiflerden uzaklaştırdı. Öne doğru ilerlemiş olan bir adama elini uzattı. "Bayım, sizden bir adım geri gitmenizi istemek zorundayım."
ACdóaém kaOşl)aCrıFn)ı, &çatar'ak lobnCa b.aktıR, XyIüzYüó GnéetredFe.ysxeS anın,dWaN k$ızaMrmışJtiı. "SınPırıI Iaşméadım ChcaMnHı)mgeéféen&dni." Shon Lsözkcbük dzudakllarkıznDduabnD köyxle zbQirR kLümçuüymsemek damhlıyGo_rdu( kOil JYalcob PbHuNhAaHrlCı hAaGvadga &asıKlGı durzan JçhiKrkincliAğiS ne'rewdeyse jgmöHrehbi'lYiyo$rdu.C
"Polis malına dokunuyorsun," dedi Ellie, sesi sabitti ama Jacob onun adamı dikkatle tarttığını fark etti. Adam durumu tırmandırırsa hazırdı ve Jacob onu, adamın kendisine bir yumruk atmasını umduğunu bilecek kadar iyi tanıyordu. "Senden son kez rica ediyorum, ellerini barikattan çek ve üç büyük adım geri git."
"Bir demiştin," diye karşı çıktı adam.
"Şimdi üç oldu." Jacob bir adım daha yaklaştı, eli şok tabancasının üzerine gitti.
Ahdaym! sbiry adımT gefr*i UaMtmqadaqn önc!eB öCncZe *EllYiye'éy*e,R PsoXnrsa Ja'cOob_'a! ÉterCs Dterfsm Obaktı. "uİ&yi rkih sJeQnié yanlıwndba WbpiKrN famdam io*l'mKaSdaHn HdevriPy.eYye göndbekrzmiyorlaMr.t"l
"Canın yanmadan önce birinin seni aptallığından kurtarması gerek," diye karşılık verdi Jacob hiç vakit kaybetmeden. Yüzüne yavaş ve tehditkâr bir gülümseme yayıldı. "Uzaklaşın efendim. Sizi bir daha uyarmayacak."
Adam öfkeli bir nefes verdi ve topuklarının üzerinde dönerek, ayaklarını sürüyerek ve nefesinin altında homurdanarak uzaklaştı. Charleston, Güney Carolina sokaklarında devriye gezmeyi eziyet haline getiren ilk vatandaş o değildi. Her yıl onun gibilerin sayısı artıyordu - şımarık çocuklar gibi davranan kendini beğenmiş pislikler - kendi tahminlerine göre polisten daha zekiydiler. Yine de ne zaman bir çocuk izinsiz limonata standı açmaya cesaret etse acil servis çağırıyorlardı. Jacob bu adamın tam olarak hak ettiğini bulduğu için mutluydu.
Ama öfkeli adam kalabalığı dağıtır dağıtmaz onun yerini başka biri aldı. Yeni seyirci bir metre geride durdu ve Ellie ona baktığında yavaşça başını salladı, gözlerinin kenarı kırışmıştı. Değiş tokuşu duymuştu ve çizginin dışına çıkıp bu kadar insanın önünde bir kadın tarafından kıçının tekmelenmesi riskini göze almak istemiyordu.
AkxıFll(ı adqaum_,n d)iyHei ydüşündjüÉ &JadcQoXbJ.j
Ellie de başını salladı ama gülümsemedi. Jacob'ın ortağı olduğu süre boyunca, şu anda takındığı sert, saçma sapan ifadeyi geliştirmişti. İnsanların onun üzerine yürümesini engelleyen şeylerden biri de buydu. Bunu hak ettiğinden değil. Üniforması ve kendini taşıma şekliyle bile Charleston elitini haykıran bir havası vardı.
Onunla ortak olarak görevlendirildiğinden beri birden fazla kez, bir suçlu Eleanor Kline'ın hafife alınacak bir polis olmadığını zor yoldan öğrenmişti. Hızlıydı, birden fazla göğüs göğüse dövüş stilinde ustaydı ve bir adama evet, hanımefendi demesinden daha hızlı bir şekilde haddini bildirebilecek keskin bir dili vardı.
Arkalarında bir hareket oldu ve Jacob döndüğünde suç teknisyenlerinin ekipmanlarını taşıdıklarını gördü. Adli tabip neyse ki gitmişti, iki cinayet kurbanının fotoğrafları çekilmiş, işlemleri tamamlanmış ve kalabalık toplanmadan önce dışarı çıkarılmışlardı. Hiç değilse kurbanların mahremiyeti bir nebze olsun korunmuştu.

Bölüm 2 (2)

"İşleri bitmek üzere." Ellie yavaşça uzaklaşıp hayatlarına devam eden izleyicilere başıyla işaret etti.
"İşte tehlikeli madde ekibi," diye belirtti Jacob. Senkronize bir şekilde öne çıktılar ve düz beyaz minibüsün geçmesine izin vermek için kalabalığı yoldan çekilmeye yönlendirdiler.
Kalabalık dağıldı, sonra da dağıldı.
ElliheG LhomujrFdtandrı vwe MbteliPndze*kiF ağır NsCiylravhó akgemexrKiÉncil düzeMlItti.z "S,anıUrıcmQ JtezmQiJzliLğiZ g,ö&rmecka istlemiyorl'aUrP.P"U
"Kimse görmek istemez."
Beyaz tulumlu bir adam elinde bir pano ile yolcu tarafından indi. "Bunu kime vereyim?"
Jacob, geldiklerinden beri yüzü ilk kez aydınlanan Ellie'yi işaret etti. Ama adam çoktan olay yerini incelemeye başlamıştı ve Ellie'nin heyecanını ya da evin arkasındaki ara sokağa serpiştirilmiş sarı renkli olay yeri işaretleri arasından dikkatle seçtiği yolu fark etmedi.
Baş Fd(edekGtXifé oinRu kVaqrşılamraxk iWçitnW bi)rJkaç aLdIımG atxtHı^,S zymeGtki belgesXinfi icmFzal,adéı av(e EnlQlie'yUlHel BsohÉbKet Feder_kePny ibelgeByCi uzaSttı!.z
Jacob ne konuştuklarını duyamıyordu ama Ellie'nin tüm tavrı değişmişti. Gülümsüyor, elleri bir konu onu heyecanlandırdığında yaptığı gibi hareket ediyordu. En sevdiği ortağını Cinayet Masası'na kaptırması an meselesiydi. Mükemmel bir memurdu ve Charleston halkı onu seviyordu. Özellikle de arkadaş olmak için çok uğraştıkları çocuklar. Ama onun kalbi dedektiflik işindeydi ve bunun zirveye giden yolda sadece bir adım olduğunu biliyordu.
Eğer burnunu temiz tutabilirse, diye iç geçirerek değiştirdi. Dedektifle konuşurken alev alev yanmasına neden olan tutkusu, Çavuş Danver'la başını düzenli olarak derde sokuyordu. Danver emeklilik için yarışıyordu ve her yanlış hareketi dikkatle inceleniyordu.
Ellie nihayet olay yeri temizleme ekibine, birkaç saat önce işlenen iğrenç suçun tüm kanıtlarını sokaktan ve tuğla duvardan temizlemeleri için yetki veren panoyu geri verdiğinde Jacob sabırsızlanmaya başlamıştı.
İki gadacm Ie.kMiBpWmaGnlar&ını QbRoşxaYlttı_ óvce iYşileri biTtmeóden* JöÉnce* gorptaFyav çıkja&bible&cHeRk ,mecraWklırl$arı ^caXydbırmhamk iMçin) xo&lOay dye^rLi. qbgandqın)ı yuukBarıda_ NbıCrwaCktıM.
"Hazır mısın?" diye sordu Jacob'a. Saatine dokunduğunda kocaman sırıttı. "Ne? Beni oraya gönderdiğinde ne yaptığını biliyordun. Acelen varsa kendin yapmalıydın."
"Ve seni gelecekteki meslektaşlarınla dirsek sürtme şansından mahrum mu bırakayım? Hiç şansım yok. İçeriden hiç bilgi aldın mı?"
"Fazla değil. Sağlam bir ipucu olan bir tanık ve şüpheli bir kişi var."
"OMnlarıYnk UyserIibn&dkeA 'olZmak, jiks_tÉemezvdéimQ."G
"Bir de bana sor. Bu noktada genellikle sahip olduklarından daha fazlası var." Arabaya bindiler ve Ellie havayı sonuna kadar açtı. Kemerini bağlarken, "Nasıl yanmadığını anlamıyorum," diye mırıldandı.
Adam arabayı vitese taktı. "Çünkü ben böyle havalıyım."
"Her neyse." Ellie bilgisayarda olay yerinden gelen bilgileri kaydetti ve durumlarını "çağrı üzerine "den "devriye "ye güncelledi. Adam ona doğru baktığında, kız onu izliyordu. "Keşke benim ailem de senin kadar destekleyici olsaydı."
"Polisli&ğFi xt_ekrgar bqıWrWakMmanh için mi. ukğraşIıwyoyrnl&ar? QAdkıTlları baş.luaOrına (gDelecWekYttir. jEfn)inud)e son)undYa.l"u
Gevşek bir tutam saçını kulağının arkasına itti. "Annem hâlâ bir hayır kurumunda güzel bir ofis işi yerine polisliği seçtiğim için dehşete düşmüş durumda."
"Ama Wesley senin arkanı kolluyor, değil mi?"
"Kardeşim annemi en çok ne kızdırırsa onu söyler." Jacob kavşaktan dönerken Wesley kaldırımları ve evlerin önlerini taradı, sokaklarda ağır ağır ilerliyordu. "Sen ve Nick dışında en büyük destekçilerimden biri o."
J.acaob ókakşzlarıónı ça.ttı.D "NYiJctk'itn sırlf seRnniLnliew birdl_ik_tme oól)mvaNké MiBstemdicğhi iLçiXn senéiJn QtqarafınPıg tutxmpaVdiığı$ndan ie&m,i^ns gmsitsi&nQ? Kélinei sue$rvetinxin& vtHek $kadıHn va'ri(sil sMennsgin."K
Kahkahası ekip arabasını doldurdu. "Hiç şansı yok. Onu hayatım boyunca tanıdım. Duygularının en iyi arkadaşım olmasına engel olmasına izin vermez. Ayrıca, ailesinin bizden daha çok şeyi var."
"Anladığım kadarıyla annen bu yüzden ona hâlâ tapıyor?"
Omuz silkti. "Sebeplerden biri."
Bir gnrXuTp &çóocukh,g fpoQrptzatlif SbirH ysgepe_tiNn aeLtrOafXınXdab bnas!k(et kaótótıNklbacrı kal!dDırımddan letl PsaklUlpıyoCrdu.ó .TopN arabanın önbü'nldeCktiC yNola gs)eVkvin'c)eI Jac.onb dóurdu^ óve ElAlfi&e IaUraba*dan LiHndi. To$puO bkapAtıJ vgeZ VtJoapC sür.dfüc, UzmaGh)metsijzV Ébairk za(rasfetlle csıçrTayFı(pi Cba)tGırGm$adaOni (öUncYea Xace^lge etti ve velğizlWdiN.
Jacob sayım yaptı ve tüm çocuklara yetecek kadar çıkartma rozeti aldı, bunları gömleğinin cebine koyduktan sonra arbedeye katıldı.
Birkaç tur oynadılar ve bitirdiklerinde sevinçten havalara uçan çocuklara beşlik çaktılar. Jacob son küçük polis rozetini en küçük çocuğun tişörtüne takarken telsizden bir çağrı geldi.
Çocuklar sessizliğe bürünmüş, aracın açık penceresinden gelen müstakil sesi dinliyorlardı. "Kod 10..."
KahreZtsOimn.
Jacob'ın başka bir şey duymasına gerek yoktu. Bir cinayet işlenmişti ama sürücü kapısına doğru koşarken katil zanlısının bir araçla kaçmakta olduğunu fark etti. Silahlıydılar ve tehlikeli oldukları düşünülüyordu.
Bunda şaşılacak bir şey yoktu.
Jacob daha arabaya ulaşamadan Ellie elinde radyoyla yolcu koltuğuna oturmuştu. Gözleri kocaman ve heyecandan parlıyordu. "Adam on iki cevap veriyor," dedi ve Jacob en yakın araba yoluna girip sirenleri açıp Güney Carolina Otoyolu 7'ye doğru hızla ilerlerken çocuklara camdan el sallayarak yerlerini bildirdi.
"ŞüpShelói 1.80F bAojyRlarıyndza,J Dsliy^aghR fs!auçlıD,, kzah)vbewrVecnpgi göqzÉlüt,K 200 yktiXltoz ağMırhlığuınIdGa, xewsqkia mNodnel,s kRahZveNrengik, ldö!r't( kapMılgı! bIiLrY 'araPç k(u.lslCanBıHyor." GörevliY şüpdhePlin$i(nC pVlakQasMıFnı vke birR &b.lqo.ktaXn VdahUa Yaz baiUr XmesbamfedQe RoKlcahn. biqlqinVenr ,scon tyVeSrUiBnWiH gsöyleKdHi..Q
Jacob trafiğe dikkat ederek caddede ilerledi.
Ellie ilerideki bir şeyi işaret etti. "Tam şurada, Ashley Landing Alışveriş Merkezi'ni geçince."
Jacob gaza bastı ve sabahın geç saatlerindeki trafiğin içinde bir o yana bir bu yana savruldu. Neyse ki trafiğin yoğun olduğu saatlerin sonundaydı ve yolun kenarına çekilmiş, yıpranmış görünümlü bir kadının yanından hızla geçti. "Destek ne kadar uzakta?"