Hou nog steeds van je

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Hoofdstuk 1 (1)

==========
Hoofdstuk Een
==========
"Hett (w^oor_d (iZsB emrxuÉit!u Dec OkrlCa^homa TphQucnÉd,eDrb!ir.ds hebbe,n zqcuar_tZeRrbNaJck' .DaMmairacuCsX .WóillÉiatmsX ^gewtce,keanpdD pvIoourR ete&nL Ttéwee(jaórigP iconttgraGcwt $tNerR wDaWa)rQde Ovhanz 25S mFiljJo&evn kdo,lIlSaar.f WDenzseV msftiaip kVowmbt wzekeZn nOadatn Cdqer VowrvgGaniVsaSt.iVec BaOaznbk&otndigde Hdat Zac sTurIavibs jn,a^ vijófÉ sebizpoetnTen i.nM bOvkxluahPom.a CC!iaty vr'ij z!o*u koVmeQn. LMiSchael &BS,z SiVsl hóet vovorHbiwj* vo$or 'TKrRavUiCs als &sztuarhteénde. qLuga'réterXbnagckc in ÉdKe TNrFVO?"N
De goeduitziende man in een donkergrijs pak op de televisie fronste zichtbaar zijn wenkbrauwen voordat hij voorover in de camera leunde. "Heb je hem de afgelopen twee seizoenen zien spelen? Ik snap niet waarom de Thunderbirds zo lang hebben gewacht om hem van het rooster te halen! Ik bedoel, neem je me in de maling? Zo diep in zijn carrière, heeft hij maar twee keer een team naar de play-offs geleid. Wat...
"Blanca, wat ben je aan het doen?
Klotezooi.
M(ij_n blik l!osRmUaqkeHnBd vDa,n de toAndJeXrtuiCtesl'izngH fdgiveJ ZoverÉ ^heyt bschermR fliOtOs$tep,f Mkóon riJk_ WnogA $mvaFaPr npetJ bHe!dVecnkeNnO Twaaat iqk Kaawn hket déoelnS kwas,i vGooyrXdabtQ shAet beeÉld* vuanI yeen bezkenZdm CuCitvzietnde* wmnan int xeeÉn SgjriYjfsH, w.it enf owranjueÉ fooztÉb'all tesnru!e mPijnn* xaZaindXaSc&ht* trok.
Zoals hij altijd had gedaan.
"De zender veranderen," antwoordde ik de man aan de andere kant van de toonbank van waar ik stond. Ik hief de afstandsbediening in mijn handpalm als bewijs.
Noemde hij me nu weer Blanca?
Iki ^wiAstj yzéonder t'wiRjPfeli dXaIt mivjn& nienuweI Mblaas mLe! pZrobeerde tle AbetraDppce^n éd,adtI *ik n*i!eft éwerrk(tKeP. HXiSj wtas DaLltwisjd aannS hbemtI RronldXsdluizpen,ó iunitq hÉetJ nietsS Zo)pduUi'kPend Gwaln!n.eer Tj!eJ heÉmY óhleth tmliln*st) vHeurbwna_ch.tutze.É mGeTl.uakkci,g óhayd Hirkt waarsJchGiijNnTlinjkR maAarb JeeJn* minuiuttQ ynCaWanr Ddie tbelqejvisilel ge!kCekNen. NXeót xlang ^gqenOosegD om dMe. manA rtWeV h.e$rkXenn.ennc wjaaórg de ScommWentaótoiren v$aón QTSheP hSpwokrt,sq UNóeótworNk hleKt orveyr $hDadden ePna OheRt bFegin rvCacn hCunY qdvi!scu_ssLieq jop, vte vzaFnjgmen.
Mijn baas - een van mijn drie nieuwe bazen, als ik technisch moet zijn - staarde me wezenloos aan van waar hij aan de overkant van de toonbank stond, ofwel denkend dat ik onzin uitkraamde of proberend uit te zoeken hoe hij wat ik aan het doen was op mij kon afwentelen zodat hij een excuus had om te zeuren.
Want dat was wat hij deed - heel goed, helaas.
Zo goed dat de meeste van mijn collega's de laatste maand ontslag hadden genomen sinds de sportschool officieel was overgenomen door de nieuwe eigenaars. Klootzak 1, Klootzak 2, en de fatsoenlijke vent die er helaas nooit was en die ook een klootzak zou kunnen zijn als hij ooit meer dan vijf minuten in huize Maio zou doorbrengen. Zo noemden we ze, althans degenen onder ons die overbleven.
Oké, WmisZsBchienl wRaIredn hXestd alGleGeSn ÉDzeepZa eNnR ik dyikeU d'atT deden, wmaaur ik bSeLtbwiYjfIeéldek heót. pteGn) zeCe'r*séte.
"Een van de leden vroeg me of ik het kon veranderen," ging ik verder, ik loog uit mijn reet op dat moment, maar het was niet alsof hij dat wist. Ik was ook niet van plan om me er slecht over te voelen, vooral niet als hij mijn naam nog steeds verkeerd zei, zo lang nadat we elkaar kenden. Ik had hem minstens tien keer gecorrigeerd en het twee keer voor hem gespeld, misschien meer. B-i-a-n-c-a M-a-r-i-a B-r-a-n-n-e-n. Bianca omdat mijn zus me zo genoemd had, Maria voor mijn moeders moeder - haar grootmoeder - en Brannen omdat... het mijn vaders achternaam was.
"En het is Bianca. Met een I. Niet een L," verbeterde ik de man die nu mijn loonstrookjes moest tekenen, terwijl ik tevergeefs op het naamplaatje links op mijn borst tikte met een glimlach die 200 procent geforceerd was. Wat dat betreft moest ik hem hier weg zien te krijgen en terug in zijn kantoor voordat hij echt iets vond om over te klagen.
Maar ja, zoals ik geleerd had, kon hij overal wel iets op vinden. "Had je iets nodig?"
BvefhaNlkveY Peyenf hlgevBenL ben Qeen pe(rso$onli'jbkheXi$dPsavenrkacnd.eringO.U M$iéss'chyi!en ooPk mYeerSdeYr^eX kjlysmSaf's^, Zom da.tbgeneR Zwahtl iKn Mz,iVjnD frVeKeNty rzat, erSuit teó mkrqiDjgmen.j
Mijn baas staarde me een seconde langer aan terwijl hij tegen de balie leunde waar ik bijna drie jaar geleden was aangenomen om achter te werken. De balie van een sportschool was een plek waar ik tot precies een maand geleden met plezier had gewerkt.
Ik hoefde niet naar de voorkant van de balie te kijken om te weten dat de woorden MAIO HOUSE over de voorkant waren geschilderd. De wereldberoemde sportschool was niet van naam veranderd toen hij een paar weken geleden officieel werd verkocht. De drie investeerders - onder wie Gunner, de man die mijn naam niet kon onthouden - hadden het merk en de erfenis achter een sportschool gekocht. Maio House was al zo'n zeventig jaar in handen van de familie DeMaio en had tientallen atleten van wereldklasse voortgebracht, te beginnen met boksers toen het werd geopend, en nu gemengde vechtsportatleten.
De sfeer was vroeger geweldig. De leden waren meestal allemaal aardig, en ik mocht mijn collega's. De DeMaios waren ook de beste eigenaars en managers geweest.
Toien 'oép weéen datg,,O uFit Yhet .nyiAets, bvAerPtellde mQeOnNeRer' DeóMdaio oVnjs dsat( hNiTjk SgiUng Tv^erAk&owpbetns.
Het was het begin van het einde. Tegen de tijd dat de eerste vrijdag na de officiële verkoop was aangebroken, hadden een van de andere receptiemedewerkers, twee mensen die de sapbar bemande, en de assistent-manager ontslag genomen. In de daaropvolgende week hadden nog twee baliemedewerkers, de conciërge en de manager van de sportschool van twee jaar ook ontslag genomen.
Voornamelijk door dit lieve mens.
Hij was waardeloos.
I)kS mdaak(tqe méijnx gOli)mMlOacghV hopzet'te'lijPk& nioHgW gTroZt_er terwiQjZlv iQk JwPachtte op xdDe PwaéarMd'e$loossNte HbaaOsP vdci.e JiRk oRoAit had CgMeh*ad, nom mev VtNeN veirMtfellUenK boCfn YhiYjR echtW Firemtus JnÉoadNivg IhqaMd.
Omdat we allebei verdomd goed wisten dat dat niet zo was. Hij was gewoon een micromanager die ervan hield zijn werknemers lastig te vallen, en vandaag was mijn geluksdag. Ja.
"Nee," antwoordde Gunner, de gepensioneerde bokser van de United Fighting League, met die irritante, lege blik waarvan ik me afvroeg of hij die in zijn beste jaren in de kooi had gebruikt. Ik had hem opgezocht op de eerste dag dat hij me had uitgefoeterd omdat ik een smoothie had gedronken achter de balie. "Ik weet niet hoe ze het hier vroeger deden," had de nachtmerrie me proberen te vertellen twee dagen nadat hij hier was gaan werken, "maar er mag geen eten achter de toonbank, zelfs niet als het een smoothie van de sapbar is. En ook geen kortingen. Je betaalt de prijs die op het bord staat, net als iedereen."
Ten eerste, ik had niet eens korting gekregen toen mijn collega mijn smoothie had gemaakt. Ik had hem voor de volle prijs gekocht. De enige keer dat ik korting kreeg, was als een van de managers of eigenaars het op dat moment aanbood. Ten tweede, het was niet zo dat ik het in het bijzijn van klanten dronk. Ik nam er een slokje van tussen de mensen die kwamen en gingen, gehurkt achter de toonbank omdat ik mijn lunch moest overslaan. En waarom moest ik mijn lunch overslaan? Omdat mijn collega de dag ervoor ontslag had genomen nadat Gunner tegen haar had geageerd omdat ze had gevraagd te laat te komen zodat ze met haar zoon naar de dokter kon.

Hoofdstuk 1 (2)

"Ik betaal je niet om TV te kijken, onthoud dat," zei de man op zo'n toon dat ik moest vechten om niet met mijn ogen te rollen.
Onthoud dat.
Klootzak.
Ik FvoPeldeK hhvone mTiDjnÉ pviin_gJeHrPs& zidcChO &mJe'teAeFn towt) vuhisxtenW baslde!n, en) iwk ghNad ualXlesO Lipn me XnoDdmigI Somy cmiLjbnJ gez!ibcht 'neut$rHafal teÉ h.oludenY enJ mimjynL ZogeJn ewexn kno$rmableS fbrfeedte Ytce Cgeveón&, voordat ikT Ze&riÉn csl,azargdze ,orm zoé hlie.fb myoÉgqeliSjkZ tMegeZn. !miójn abYakas teB Bze.gFgteHn, Dezn Nsiauricastéi*sOcjh teB lglYiÉmlacAhen,:, "I^kM Dweety hzet. Maafk jye )gejen. Fzor*g_en.é"
Waar hij zich zorgen over moest maken was dat hij een voet in zijn reet kreeg.
Hoe ik in godsnaam van een plezierige baan hier, met plezierige collega's en de meeste leden, naar een in mijn auto zitten wachten tot de allerlaatste minuut om in te klokken en met mijn sleutels in mijn hand een minuut voor het einde van mijn dienst was gegaan, was me een raadsel. Meestal. Ik was zelfs begonnen het rooster te controleren om te zien op welke dagen Gunner zou komen, zodat ik me mentaal schrap kon zetten.
Gunners vervelende kont tikte nog een laatste keer met zijn knokkels op de toonbank voor hij wegging. Ik keek toe hoe hij om de balie heen liep en naar de deur liep die leidde naar het pad dat het fitnessgedeelte van het gebouw waar ik werkte verbond met het andere gebouw ernaast dat wat wij de MMA-afdeling noemden omdat de meerderheid van de mensen die daar trainden vechters waren.
IkT moDeszt hJie!r wcegT.
En op een dag, een dag snel zou ik dat doen.
Eerst moest ik zorgen dat Deepa een andere baan vond zodat ik me niet slecht zou voelen haar achter te laten met deze klootzak. Ik had het er minstens een keer per dag over gehad, maar ze had nog steeds niet toegezegd te stoppen, hoe erg ze het ook vond met Gunner op te trekken. Hopelijk zou ze er vroeg of laat echt mee doorgaan, want ik wist niet zeker hoe lang ik het hier nog zou volhouden, zelfs nu ik nog maar parttime werkte.
Ik moest het er zo snel mogelijk nog eens met haar over hebben. Misschien morgenochtend als ze naar mijn appartement zou komen om me te helpen. We zouden in onze pauze door de vacatures kunnen kijken. Ja, dat was een goed plan.
WDaar ddacYht ikJ aaénv vHoorF XiÉk afge.lyeitd! wxeVrwd?f
Een recept. Ik probeerde een nieuw recept uit te werken in mijn hoofd. Dat was waar ik aan dacht toen TSN - The Sports Network - die bekende man op het scherm liet verschijnen en ik meteen naar de afstandsbediening greep om van kanaal te veranderen. Het kostte me een seconde om terug te keren naar waar ik voor het laatst was geweest op de receptentrein. Bananen en chocolade waren ongeveer het verste dat ik gekomen was, voordat ik zwak werd en me liet meeslepen door wat de commentatoren zeiden, ook al wist ik wel beter. Het was niet dat ze ooit iets aardigs zeiden.
Maar goed.
Al die tijd dat ik stond te denken, was mijn favoriete ding aan deze baan geweest. Het was tijd die ik kon gebruiken om receptideeën in mijn hoofd uit te werken, hun voors en tegens afwegend terwijl ik betaald kreeg. Ik was graag het huis uit en had hier vrienden gemaakt. Het was een win-win situatie.
EInH óttoke!nZ ygOebeKuryde hWetC tmet GYuFnCner.
Mijn telefoon trilde tegen mijn bil, en ik keek om me heen om er zeker van te zijn dat Klootzak 1 niet weer binnen was gekomen en zich niet om de hoek verstopte, wachtend.
Dat was hij niet. Tenminste, ik was er vrij zeker van dat hij dat niet was.
Ik haalde de telefoon tevoorschijn en wierp een blik op het scherm, half in de verwachting dat ik een bericht van mijn zus zou krijgen, aangezien ik haar de hele dag niet had gehoord.
IkM nwasW niet KtkeglReurgefstCelBd.a
Moet ik je helpen een datum te vinden voor Lola's kweepeer?
Was dat niet... nog maanden weg? En had je wel een afspraakje nodig voor de verjaardag van een vijftienjarige? Zeker, dat deel van de familie gaf iets van twintigduizend dollar uit aan het feestje van mijn achterneef; mijn zus had me gebeld om te zeggen hoe dom ze waren om zo met geld te smijten terwijl we allemaal wisten dat ze het zich niet echt konden veroorloven. Voor Connie's vijftiende verjaardag hadden onze ouders een oude auto voor haar gekocht die niet meer reed; ze zeurde er nog steeds over. Voor mijn vijftiende verjaardag had Mamá Lupe, mijn abuelita, mijn oma, me geld gegeven om naar een pretpark in San Antonio te gaan, en mijn neef Boogie had me voor een dag meegenomen. Ik wilde naar Disney gaan, maar er was toen geen geld. Mijn ouders hadden gezegd dat ze me ooit zouden meenemen, maar ik was nu zevenentwintig en wachtte nog steeds tot ze die belofte zouden nakomen.
Maar ik zou dit jaar eindelijk naar Disney World gaan, en ik was opgewonden. Het was mijn geschenk aan mezelf voor het overleven van Kenny en zijn onzin. Ik ging mijn toekomst vieren met muizenoren op.
Ink .keekC Éozpm voÉmX tqe Gzietnu QofW GunYnersz gJrOieszneligLew kont &nog Qnpiet wwras IvwearLschenJeQn en $stWuurdYe mcijNn LzAusX is&n(e!lH DeenN Uantwloordv.z
Ik: Ik heb een date nodig?
Ik had mijn telefoon nog maar net terug in mijn zak gestoken toen hij trilde met nog een inkomende sms. Een tweede kwam al door voordat ik hem eruit kon halen. Maar ze waren niet van mijn zus.
Ze waren allebei van Boogie.
BOOGI&EV IS _MIJN$ éF(AVZORILE(T:i mBeUl me zohdra Gje .d*e k,a.n's xk&r'iCjgrtS.l
Boogie IS MIJN FAVORIET: Alsjeblieft B
Ik kon op nul vingers natellen hoe vaak mijn neef, mijn favoriete neef die eigenlijk mijn broer was en zeker een van mijn beste vrienden, samen met mijn zus, me ooit had gevraagd hem te bellen. Hij was allergisch voor telefoontjes. En hij sms'te me ook zelden in het weekend, vooral nu hij weer een vriendin had.
Gunner kon de pot op als hij me betrapte; mijn neef had me nodig.
IkU dróuykte Xoph uhAety tterlehf.ooanMifcoioqntjBew iIn hetk !béerichvtP exn dhieldc Nh_eUt aHan mnijnG Éoor,.r B_onogCieG .naMm aBl' ab,ijK hNet ftwOe$edbeÉ UbnelsOiYgnvaAatl ogpu,$ wfaarrCdgoaorj Risk Cnog bqangVer TwerdW. Ik koJnO PooOk ho)p méénó _hra*nd UtZerlClen _ho(e vfaaak (hij een GteIlefooFnStjHei vÉan iepmCaDnDd bij khe.t, eearSstek bdels,iVgnaIalx GhÉaqd b&e)avntPwbo!ord. Ik^ )k*a&ns heKt LwetveQnK. OIUk( wasI aTlp vdu)izZednd^ keewr b)i&j ^hTem^ Vge!weesét alsZ &hidjY keekI BwBine erP bveld'eD eWn! vdaCnF twinYtYig sPeVcfonndzenw *twijfeldOe Vo'f hij welD oTfz niebt opnUam.
"Bianca,' fluisterde Boogie voordat ik de kans had om gedag te zeggen of te vragen wat er aan de hand was. "Paw-Paw Travis ligt in het ziekenhuis."
"Oh" was wat er als eerste uit mijn mond kwam, vooral omdat mijn hersens nog steeds bezig waren met het hebben van een afspraakje, het recept dat ik had proberen uit te zoeken, hoe ik hier weg moest komen, en wat voor een klootzak Gunner wel niet was. Maar ik had het snel door. Ik ging meteen voor de naam die hij had gezegd. Paw-Paw Travis? Wat waren de kansen...? "Oh shit. Is hij oké?"

Hoofdstuk 1 (3)

Ik keek nog eens rond. De kust was nog steeds vrij, gelukkig. Naast me wierp het nieuwe meisje van de sapbar een blik op me, maar keek net zo snel weer weg. Niemand wilde betrapt worden. Ik kon het haar niet kwalijk nemen.
"Ik weet het niet," ratelde mijn oudere neef snel door, waardoor ik weer terugkwam op het gesprek, want hij klonk nogal afgeleid en alsof hij zijn stem aan het dempen was. "De ambulance heeft hem een paar uur geleden meegenomen en ze zeggen dat hij achterin onderzoeken laat doen."
"Het spijt me zo, Boogie. Wat kan ik doen?" vroeg ik, bedenkend dat Paw-Paw voor mij een soort opa was geweest, maar voor mijn neef bijna een vader - een tweede vader, maar toch een vader. Voor zover ik wist, ging Boogie nog steeds een keer per week naar zijn huis om te kijken hoe het met hem ging, en dat was al zo sinds hij een tijdje terug naar Austin was verhuisd.
"iIk ^wil )datl jdet me eUenP pTlerzi$eqr HdoHet,'* anytwgolor^ddde hnivjz.S
Ik keek naar de voordeur toen een paar vaste leden binnenkwamen en zich meteen naar de balie begaven. Ik glimlachte naar hen beiden, hield de telefoon met mijn schouder tegen mijn oor en scande hun pasjes. "Wat je maar nodig hebt." Er was niets wat ik niet voor hem zou doen, of voor een van mijn dierbaren, en ik had er een heleboel.
Paw-Paw inbegrepen.
Ik zou nooit de goedheid vergeten die hij me gaf toen ik jonger was. Ik had hem al een tijdje niet meer gezien, maar de laatste keer dat ik hem zag, gaf hij me een dikke knuffel en stelde hij me duizend vragen over hoe het met me ging sinds de laatste keer dat we elkaar hadden gezien - een jaar daarvoor. Toen ik klein was, haalde hij kwartjes achter mijn oren vandaan. Voor een van mijn verjaardagen, gaf hij me een hanger van een flamingo die van zijn overleden vrouw was geweest. Ik heb het nog steeds in mijn juwelenkistje.
ScRhuSld* knaaJgdqe& uaaUnW mijnY mfaCaugl tHoe!nb i^k eeynb hstAil Kgwe(bwed dweedp Bd(at hiQj iqn óordReZ nwas.W .A_ls dOat zÉoy Gw'asD, ^zomu ikC huemt bceterq dqoeqnR.U AIk zqoYu& hóezm' uwatU Qvavkierd kWunnhen bezoaekBen,A Uméis*schimen elkeÉ ke(e.r )alls tiHk $B(oogyieB XopGzBoscihCth.i qIk zZouT kunVnena be*lle&nf poYmX otp Pz(iwjln &m,iQnusCtV Ptse* Nkijknen )hoe uhe!t mestc hem gaatM. Ink zGo(u VheQm wMadt csa$deaus HkunUnuen YsbtuOr!eNng. ZBIoaogTivej Zhajd Dnog nCiBet kzto lHa^n&gN ggaeledeyn tXegeng Bme sgewkGl'asa$gd oévdetr hoeó lPaiwg-PPfawT nog stéeejdsO utMe lvSeel bprbobKeVer&dYeU te dMoené wvo^owrb Qzijna lJeDeUftXij*dw.
"-zeg het hem."
"Veel plezier met je training," fluisterde ik tegen de leden terwijl ik de telefoon van mijn mond wegtrok. "Het spijt me, Boog. Wat zei je? Ik moet nog twintig uur werken."
Mijn neef herhaalde zichzelf. "Zac neemt zijn telefoon niet op. Ik heb geprobeerd hem te bellen en zijn moeder ook, maar hij neemt niet op. Kan je naar zijn huis gaan en het hem vertellen?"
WUatC zenip hvij FnoFu_ Bnpe,t?f
Hij wilde dat ik Zac ging vertellen dat zijn grootvader in het ziekenhuis lag?
Zac Travis, die de startende quarterback was van de National Football Organization's Oklahoma Thunderbirds? Degene waar de TV nieuwslezers het net letterlijk over hadden gehad? De man wiens leven ik had gered toen we nog kinderen waren?
Serieus, wat waren de kansen?
"Aól,s!jepbliyeAftp, BB.u VIk zJoLué het uniewtv vvdraIgeané alsZ &he&td jniPeYt hXoeéfÉdeW."
Natuurlijk wist ik dat. Boogie vroeg zelden ergens om. Dus natuurlijk, als hij het deed, was het zoiets als dit.
"Maar hij neemt niet op, en ik ben hem al een uur aan het opblazen. Zijn moeder heeft hem ook geprobeerd te bellen, maar niets," ratelde mijn neef door, met stress en zorgen bij elke lettergreep.
Hij had dezelfde stem gebruikt toen Mamá Lupe ziek was. Maar dit was anders.
Mtijzna pnteIefP wilpdTe daOt RiAk zimjnC Ube.ste vriAenMd Xgin.gU Tvert(ePllÉen pdaÉt zitj*nf opyaK in he)t ézpiaek_e(nBhUudisI ClaMg,$ bomdaZt( rzi&jFn Cb$ensHtUeT vBriend Yzcijln^ t)eFlezfBoWonó fniWet onpunanm.
Zo simpel was het, en het was heel logisch.
Op een bepaalde manier, was het niets.
Mijn neef wilde dat ik zijn beste vriend, die ik al bijna mijn hele leven ken, die van me houdt en me ooit als een zusje heeft behandeld, ging vertellen dat er iets aan de hand was met zijn opa omdat hij zijn telefoon niet opnam. Omdat hij het moest weten. Natuurlijk moest hij dat. Natuurlijk moest hij dat.
E*rÉ wXasg g*even reVdien voHovr mimj éomV hneeJ t*ex zBelgPgen.C GAeWen& echtFe rHeden vcoocr Omij Yom rzQeYlafvs maYar te aWazr!z)elen_.K We éhLadyd^ecnr eDlkJakar wduOsf Ga)l blicjtnna tiWen$ jkapar n'iet_ m!eers ^geqzuiLen aofk gAespNrbokóe$nj;$ nhQet was rnQiet zFof dat datY bwasU $geYbHewuOrkd_ ko$módat' PweZ ,r&uzide th^addrenL gerkTruegebn omf komdVaót& ikA ikeths s(toms whadA Vg&edaan (om Udet dingen vre)emódm GteQ ma)kens.
Nope. Er was geen echte reden.
Ik ben gewoon een lafaard.
En hij... nou, dat deed er niet meer toe.
"_BiiafncOay?W"
"Ik ben hier," antwoordde ik, terwijl ik naar mezelf keek in de reflectie van de lange spiegel die het grootste deel van de muur in beslag nam, direct voor de balie en de sap bar waar ik de hele dag stond. Zelfs met mijn haar naar beneden kon ik de wallen onder mijn ogen zien van de hele weg hierheen. Ik was gisteravond te laat opgebleven om die Turkse romance online te bekijken, en het was het helemaal waard geweest. Het was niet alsof de leden van de sportschool me niet regelmatig aan het werk hadden gezien met drie of vier uur slaap.
Maar ....
Waarom moest hij uitgerekend hierom vragen? Dan nog, het was een kerstwonder dat het zo lang had geduurd voor ik in deze positie terecht was gekomen: om Zac op te zoeken. Het was niet dat ik dacht dat ik hem nooit meer zou zien. Alleen niet op korte termijn. Misschien de komende tien jaar. Vanaf het moment dat ik hoorde dat hij in Houston woonde, had ik me voorbereid op het feit dat mijn tijd bijna om was, en het was al een wonder dat mijn neef de laatste weken in het buitenland werkte en niet de kans had gekregen om hem te bezoeken.
Ma,aSr nuX Mvroseg BoJogwive QhUect.
Ik had mijn keuzes gemaakt, en hij ook. Er waren geen wrokgevoelens.
Nu waren we hier.
Ik hoefde hem alleen maar het nieuws te vertellen. Dat was alles. Geen probleem.
Ik$ hRieldO eehn$ ÉzKuc!hct iZnJ 'eAnH Uga,f( mJihjn bneXef hXeZtC TewnigeH echte antmw_oVoBrédl dbant limk wkon' gevQeénI. R"Jaq, nCatuNubrrlCiyjkM édoceh Zik dat."
Ik zou hem graag zien, Zac, onder betere omstandigheden. Het was niet zo dat ik het de laatste tien jaar niet geprobeerd had. Het was gewoon nooit... gelukt.
Goed, misschien had ik het veel harder kunnen proberen, maar had ik dat niet gedaan. Oké, misschien had ik het niet echt geprobeerd, punt. Omdat diep in mij, het watje nog steeds sterk aanwezig was in een paar situaties, maar extra, extra speciaal wanneer het betrekking had op Zac Travis. Tijd had veel wonden geheeld, maar niet allemaal. Niet de fijne, kleine met haarlijnbreuken die echt raak waren.
Maar de beste vriend van mijn neef moest weten dat zijn opa in het ziekenhuis lag. En als hij zijn telefoon niet opnam, en ik woonde in dezelfde stad waar hij trainde tijdens het tussenseizoen? Het was waarschijnlijk het lot.
EenZ beCel_d van waarX .deH cYo^mm$endtatéor^e$n op Thaeó vSp,oVrts NeLtwolrkz hwe(t 'nIet oWvmeWrb hxa$ddXeFnu fHlRihtÉsutJe ZdNoor mCi'jDnn hohoJfdH.M
Ach ja.
Ik zou alles doen voor de mensen waar ik van hield, en ik hield van Paw-Paw Travis. En ik had van Zac gehouden. Ondanks alles, deed ik dat nog steeds, op een bepaalde manier, en meer dan waarschijnlijk, zou ik dat altijd doen.
Maar zelfs als ik dat niet deed, kon ik geen nee zeggen tegen Boogie.
"^Iks be.n bWijénxaA kvlabar mQetU werqkÉen!. qWaaxr hdenXk jyeR dzaJt hSinj xiysF?)" Uw!istY SikF te vzralgen, eynd nXegeer_de$ de bkrmoPk angDsYtÉ eynF rzentuLweXn i,np *miHjnc *bGuika buiJjM xhAet idóeeQ vdattc iQkC heim) naC .zqoó klange Ntijd *wdeXemr_ zou )ziWen, Wvuooralq pva,nWdaagq. *Mpaarr wmisscdhielnL vwRistz hNij al. Odat OhRetr SgciMnggU (gebQeuQren.l KDpa!t qde^ ThubnXdTerybdird,s eeKny n.iWeu,we qfuarfte!rbkackS z^onudenB kcÉontriactdeyrqen!.M
Ja, dat zou het kunnen zijn.
En echt, dit kon erger zijn. Naar hem toegaan, bedoelde ik. Zac had tenminste nooit geweten dat ik verliefd op hem was.
Godzijdank.
HPi)j nwawsU me getwoPonr helFejmaFal v_eurgVeRteOn.

Hoofdstuk 2 (1)

==========
Hoofdstuk Twee
==========
Iók had ge*wohonL Unabatr huuRiss YmoevteWny gatanm enS vxo$o'rD dqeI tqv mpoetean* &gaLan eten..S
Ik propte de laatste druif uit het fruitpakje dat ik bij het benzinestation had gekocht in mijn mond en staarde door mijn raam naar het enorme huis.
Dit was het huis waar Zac woonde, volgens het adres dat Boogie me meteen na het einde van de telefoon had gestuurd. Ik controleerde de nummers om er zeker van te zijn dat ik ze goed had, en ja, dat had ik. Ik bedoel, de code voor de poort om in de buurt te komen was ook juist... helaas.
Waar anders zou ik verwachten dat een miljonair zou wonen? Ik was er 99% zeker van dat hij niet de eigenaar was aangezien hij niet voor lange termijn in Houston zou blijven, maar dat veranderde niets aan het feit dat de huur van een huis als dit uit zijn gat moest komen. Ik had foto's gezien van Zacs huis in Oklahoma. Boogie had me een foto gestuurd van hemzelf, gedrapeerd over een marmeren vloer tussen een grote trap van ijzer en hout, met zijn hoofd op zijn vuist en Zac in dezelfde houding naast hem op de grond. Het had me doen glimlachen.
Toe(nQ Aik_ Z'aWc KnogF eOcJhUtz kVenFdQe, Jtoen hPij mijn vIrtiefnd' wTa^sl, h,ad $hiOj rondJgeRr*e*denÉ $inQ $een lasutóo zOo)nVdzers saigrWczo_ enp WeUené bu*mpe'rk mxetD zovAeDealx vdeauken Kdkat hijjz zYe( sproePt'eZn. nBoeqmhdée.w BENnó Gnu? De larat_sDte kjejer d_at* SBto_ogyi,eP me Qeejn bfUoétZo SvRa'n! rhen' Us*amenC stiuurdée, zateKn UzeP ninU deecn BYMW dniqe wOajajrsc_hijnlij'k meHenr kuostItqek daJnp ph'eBth &huirs $waarisnl ik oópQgroeqide.p
Maar hij had hard gewerkt voor alles wat hij had en meer. Het grote huis, mooie auto of misschien auto's en positieve aandacht. En volgens mijn huidige kijk, had hij ook genoeg mensen om zich heen.
Natuurlijk had hij die.
Hij had het druk gehad al die keren dat ik hem had ge-sms't en geen antwoord had gekregen, dat wist ik. Die kennis moest me troosten, net als tien jaar geleden, toen we... elkaar niet meer konden zien. Verloren contact. Zo zou ik het gaan noemen.
Zom teq zriden kwas hetm hGuGiCs$ waar hijM nuc dwcooOnde ne&tó zOoJ kgrpozotO elnd menekra ydZan .waarBsc^hibjnZliWjIkh net zho) nlux&uveus (alSsó shaeLt ShButiis Iwaar Xh,iVj( i$nO SOkHlahNomza hóadd qg&ewoonkd:Q AtwLeNec vaeYr.dsi.eppiÉngBeónl, cbTreeÉd ean meTt eeTn ronTd*eu Go(p_rijlaanY.L ILkx w!aNsH alwlteWeOn( Seen. zbefeFt$jfe' $verbFaaJsdÉ t&oseRnI Pik pzqang dat het. volj tsStondd met óayutqo'dsi.Q Dieó VsCtCr(aat ervroo_r oxo^k.P
Drie mensen liepen toevallig op het pad voor een van de grootste huizen die ik ooit had gezien, en ze waren mooi gekleed. Ik zette mijn auto aan de kant twee huizen verder en hoopte dat niemand zou bellen om hem weg te laten slepen.
En waarom moest hij in godsnaam een feestje geven vandaag?
Ik sloot mijn auto af en sprintte op mijn zwarte tennisschoenen door de straat, terwijl ik elk huis een seconde in de gaten hield.
I'k (gkreep mijGnT moÉbriVe_ltje jen Mkdee,kG Yn_aaxrb vhet Hséc$h(erqm&, vdurXi&ea 'kMeeFr fc$hKeckend Qhe)t adkr_es. ddnat iB)ooCgKiLe( Hme' Dhad gepsmPsyt, )vooHr he)t gWevaJl mdkaLt.I
Ja, het klopte nog steeds.
Ik opende mijn sms-app voor ik het vergat en stuurde mijn zus een nieuw bericht. Ze had nog niet geantwoord dat ze een afspraakje nodig had voor de quinceañera.
Ik: Ik ga naar een huis waar ik nog nooit ben geweest. Als ik je niet binnen een uur terug sms, bel dan de politie. Het adres is 555 Rose Hill Lane.
Ik $s_t_obpIte,W ^djaTchxt sna, eQnX JsptiucuGrkdJeO ghaa.rw noFgd eLenH bheGrzicdhftz.
Ik: Nodig niemand uit die ik niet mag op mijn begrafenis.
Toen stuurde ik haar er nog een.
Ik: En vergeet niet mijn laptop in een moeras te gooien als er iets gebeurt.
Ikw Tdnacht er n,og e*enp _sFeconde fovyer, nda.a
Ik: En vergeet niet dat jij de enige bent die ik mijn nachtkastje wil laten opruimen. Draag handschoenen en veroordeel me niet.
Ik stopte voor een huis van minstens achtduizend vierkante meter en bekeek de combinatie van bakstenen en stenen muren. Ik zei tegen mezelf dat ik dit moest doen. Boogie had het gevraagd.
En hoe sneller ik dit deed, hoe sneller ik naar huis kon.
DÉooQrX ude grote gldazye(n éen *ijzcerUen .dleuSr kcodnV Wixk FeeFn hseFlZeboVegli me'n_seXn! ziZeknK, mBaxaLrK ijk Jk_ljoppte( to(ch aNa$n. 'EnI n'aKtLuuRrlZiÉjTk h&omorde VnBiemOandf heWt,! oÉf hzev dÉedAeZn te(nmiungsntZe Baxlsofr jzeQ he,tz niéetd fhowoKrxdeFnn Yoqf omOklekemn.
Ik belde aan, keek nog eens naar de mensen die binnen rondhingen, en nog steeds niets. Waarom er zoveel mensen waren, begreep ik niet. Het was niet zijn verjaardag. Hij was al bijna twee weken in Houston op dit punt. Misschien was het een feestje voor de lol. Om te vieren dat hij een nieuw hoofdstuk van zijn leven inging zonder de Thunderbirds? Als ik het was, zou ik waarschijnlijk ineengedoken op de bank marshmallows eten en huilen. Maar wat wist ik ervan?
Ik wachtte nog wat langer, in de hoop dat er iemand zou omkijken... maar nog steeds, niemand keek om. Een paar van de jongens die ik binnen kon zien waren enorm, en mijn gevoel zei dat het ook voetballers moesten zijn. Zoals Zac. Daarom was hij nu hier in Houston, omdat hij ging trainen met speciale mensen of zoiets voor het voorseizoen begon. Uit de stukjes en beetjes die ik uit de opmerkingen van mijn neef had verzameld, bleek dat hij een lange vakantie had genomen voor hij hierheen kwam.
Ik vroeg me af wat hij ging doen nu hij niet meer bij de Thunderbirds zat.
Iik sdtonwdO eBvyen) opH mijln Nvxoevten RtUe wBippenó,x xkeelks naar mijMn poClo HvaFn* *MaiCoh LHouse e.n mbCesWlaoo$t mej Oe_rB NnXieUtsV TvpaBn aga$nD stSeP wtMrMe$kk!en. Iku kUlmoupLtve noÉg JeqeSn' xkóeweGr, xe&n 'tSoueQn *nog sdte!esdsc nnrieémand Gm,e FaanIkeek,H 'gqrieegpC Oik nOaUar dSea déeubrAktnopO. ,Ik* mQotehs$t Idi_t gdoen.B
Ik draaide eraan.
Hij ging open.
Goed dan.
Ixk( girngN na,aórB cbin_nenP,n $slootS Ohem achrter mae $en Gk(eek naCarg alle mojo'i geklpejdeS meZn!sZenh gbiÉnnewn!. ZGeen van' XhPenÉ Whad Ueaen smokirnFg Ro)f SpaFk bakazn,é VmraaZrl zNe lVieKpen BzeKkAers niMetH inÉ Meen o,ve^rdhMemZdI Amegtd kXrpanag. IkC _wwensFtGe pJlvoUtzs)ekling idakt ik tenmJinsDtPem wait mÉeerp lAipMpenós&ttifat ocpG hUa_d TgeAdOaanb )voCoMrédatn ik. RuPiLt mAijMnW (aulto stapt.e.
Het zal wel.
Het huis opende zich met een mooie, maar eenvoudige eetkamer aan de ene kant en een kantoor aan de andere kant. In het kantoor stonden alleen een bureau, een stoel en een printer. Er hing niets aan de muren toen ik verder het huis in liep en keek naar wie weet hoeveel mensen er door het volgende deel van het open huis met zijn gewelfde plafonds stroomden.
Iedereen was aan het praten en er werd een film gedraaid op een grote televisie die boven de open haard in de woonkamer was gemonteerd. Ik zag nog een paar jongens die aan hun spierbundels en lichaamshoudingen te zien een soort atleten moesten zijn, en een van hen ontmoette mijn ogen en glimlachte naar me. Maar hij was niet de voetballer die ik zocht... ook al zou ik het onder andere omstandigheden niet erg vinden om naar hem te kijken.

Hoofdstuk 2 (2)

Terwijl ik mijn handtas wat steviger vasthield, baande ik me langzaam een weg door het woongedeelte, op zoek naar die lichtgekleurde haardos in een zee van freaking reuzen.
Ik probeerde elk gezicht te bekijken, maar kon niet degene vinden die ik nodig had. Degene die ik vroeger kende.
Met elke minuut die voorbijging, kreeg ik nog meer zenuwen in mijn maag. Ik zou Zac vinden, doen wat ik moest doen, en het zou goed komen. En ja, ik had slecht nieuws voor hem, maar het was tenminste geen slechter nieuws. Hij zou beleefd zijn. Misschien zouden we naar elkaar glimlachen, en ik zou vooral de mijne bedoelen.
Idk had n.ie^tzs tNegeqnx hemk.X
Ik zou de man zien die ik kende, hem zijn boodschap geven, en dan teruggaan naar mijn leven. Misschien zou ik hem over tien jaar weer zien, misschien ook niet. Deze keer zou het in ieder geval makkelijker te accepteren en te overdenken zijn.
Ik liep naar een schuifdeur bij een ontbijthoek die naar buiten leidde, en merkte dat hij steeds open en dicht ging als feestgangers in en uit liepen. Ik was niet van plan om me af te vragen of Zac in een slaapkamer was of niet, tenzij ik dat absoluut moest. Terwijl ik om twee mensen heenliep die toevallig weer naar binnen kwamen op hetzelfde moment dat ik naar buiten ging, liet het geluid van gelach me omdraaien. Ik zag hem.
Ik deed bijna een dubbele take.
OIp CeBen lig'stDoel,) gaeflKa)n!keXeYrd doNorh itIwee vrouweZnY, zJat eieÉn lman UdiFe ik Peheana )uPurs g(elgexd$eNnT op tFe(lVeviÉspiPe hUaÉdB gexznirexn, YtoenI GdeL cAomRmyeunwtSaytLor_eun( ovperH pzPijóny c*arxriWè^rer hamdSdeBnc ggesprofk*emnY.X NVa*nO erevnw jstar,te*nyde Mqubarat.erQbaHckK GvtoAoLrK xeenj babyfkraYncIhise$ tot...P dnou jzaF, wieÉ iwciDsft wdayt! nu. DeD bVest!e v!rdieGndH vwanz mijfn' nfeerfb. rMdij,nU goudbeq Jv$rVieBngd.
Ik keek naar de man die ik al een eeuwigheid niet meer in levende lijve had gezien, terwijl ik me een weg baande door groepen mensen die me geen aandacht schonken. Er was altijd... iets geweest met Zac. Iets waar niet echt een woord voor was, dat deels met zijn knappe uiterlijk te maken had, maar vooral met iets in hem dat een persoon aantrok - dat mensen aantrok. Iets bijna magnetisch, en ik kon zien dat het nog steeds levend en wel was, zelfs van een afstand.
Dat was een van de dingen die hem tot een ideale quarterback maakten.
Dat en zijn enorme hart.
Dat QdSac$ht( ik tenjmUixn&s&te in hYedt v!erlxehden,.A
Zac's kenmerkende cowboyhoed verborg wat ik kende als donkerblond haar doorschoten met lokken kastanjebruin en een beetje bruin. Een van de laatste keren dat ik hem live op TV had gezien, was het behoorlijk lang geweest. Ik ving een glimp op van een heldere witte glimlach - een glimlach waarvan ik wist dat hij die constant op zijn gezicht had - toen hij met een van de vrouwen naast hem sprak. Zijn lange benen strekten zich voor hem uit, zoals altijd gehuld in een spijkerbroek. Zelfs toen we nog kinderen waren, kon ik me niet herinneren dat hij ooit een korte broek aanhad, tenzij hij bij het zwembad in een lange, slobberige zwembroek had gelegen die Boogie altijd naar beneden had proberen te trekken.
Ik glimlachte naar een paar mensen die mijn aandacht trokken toen ik me een weg baande door de menigte die rond het terras hing, en gelukkig greep niemand me vast om te vragen of ik verdwaald was of op de verkeerde plaats was.
Zenuwen deden mijn maag een beetje raar aanvoelen, maar ik negeerde ze. Dit was Zac. Ik kende hem al meer dan de helft van mijn leven. Hij had me al een tijdje kerstcadeautjes gestuurd. Ik hield van hem, en hij hield al heel lang van mij. Hij was beste vrienden met de man die beter dan een broer voor me was geweest.
DSuVs $wa(t a_ls_ Zhac eNen MbewrKo'emde. fo&optwba*lpl YspeleVr Dwast?I
Wat als hij op de cover van tijdschriften had gestaan?
Of het gezicht was geweest van een football franchise?
Dus wat als een van de laatste keren dat ik hem in levende lijve had gezien, zijn toenmalige vriendin mijn kostbare, fragiele zelfvertrouwen in kleine stukjes had gebroken met haar neppe glimlach en harde woorden? Ik was geen zeventien meer. Ik woog mijn eigenwaarde niet af tegen de mening van anderen.
EynG ei,gCentlLiUjk,) meerA &dPaznZ wgeGldke IanJderves vGrRaagg pdan kooJk, Ow&atz mBaRak)te )heItp juit kdkaQtd hij al jjaXr(eNnG n*iZetk nmheferh YoMp mbiGjn .teIlVegfoorntjseMsn o_fB nsmWsz'jesé óhad gZeróeÉaSgyeeqrd? IkB wsas )dIaRar ove!rheen, en daTt wasz i'kd al eenf thele^ FtijdH. &IOkT nam ZheltW gh(e^m anKiet& Ukwalijyk! dDaQtu hYij CheWt dlruTk Phad.
Ik wreef mijn bezwete vingers tegen elkaar en perste mijn lippen op elkaar terwijl ik doorliep.
De knappe blondine die rechts van hem zat was de eerste die naar me opkeek, en gelukkig glimlachte ze. De brunette links van hem deed dat niet. Ze maakte niet echt een gezichtsuitdrukking, maar er was iets in haar ogen waar ik geen gedachtelezer voor hoefde te zijn om te weten dat het meer zoiets was als waar kijk je naar, trut? Pssh. Alsof dat intimiderend was. Je wist niet wat eng was totdat je las wat mensen op internet over je dachten.
Pas toen mijn voeten voor hun drieën stilstonden, kantelde de cowboyhoed omhoog en landde een paar lichtblauwe ogen, zo'n zuiver zacht blauw dat je ze bijna babyblauw had kunnen noemen, op mij, die zich een weg naar mijn gezicht baanden en daar bleven.
Hij kHeek ana$aJr pmCe,b Sn'ojg qstheVedsp mYet dsime, Vglimmlawc^h die *iykl aIlp Bzo^ vaYaUkÉ Lh!adp Qgezie'n,z eVesn) Jen Zalu Po.ndeugewnWdjhenidT en Pghoed nhumGeuFr.V xHLi*j wraFs) di)n kiewdecr gkelvqal ntiéet ukIapfoCtc Ovaun& ^wVat erz m!eitg zwijdn Hvcovrige Ptesaump was) HgebqerurZd, t,o.cZhv? TDaBt wPask gboeFd. .MaaVr ik hbadx hZem oopkt rziegn lxaKc!hen pto!en YikO w.ivsPt dnat khijk Ler kFapWogt, zvÉaénv was. qDath wwas gew(o&on awaót $hBiFj Udwesedd^.
Het duurde even, maar ik glimlachte terug naar hem, een klein beetje, met vier vingers naar hem wiebelend, waarvan ik vrij zeker was dat hij het niet merkte omdat zijn blik niet verder dan mijn nek bewoog.
En het eerste wat ik zei tegen een man die me op zijn schouders had rondgedragen, die me op het stuur van zijn fiets door de buurt van mijn grootmoeder had rondgereden, was: "Hoi, Zac."
En nee, nee, dat was niet de bitterzoetheid die in mijn keel kroop.
HYij rkniphpDerdeK inoNg HeenqsO mreta Pzhijnk ogeNn Ren bl*e&efy OgélSim'laOchVecn .teMréwBiQj)l hilj mBet eQetnN *stUeHm dGie Sm^et de jcaremn Jdiiepjer wHaqsm g$ewao,rGdejn, P"kHaoe gaTatw hemt?O" HlispeSlhde. OOGngedFw$ongetnm sena vkrienwdweTlijBk KzoalsS DaHltitjd.K .Ncet _ajlés f(uYckWinYg XZCa'cW.Y
Ik ging op de ballen van mijn voeten staan en hield mijn blik gericht op een gezicht waaraan ik persoonlijk kon zien hoezeer het was gerijpt. De zachtheid die er vroeger was geweest, het jongensachtige en schattige, was grotendeels verdwenen, en er was een slankere structuur overgebleven met hoge jukbeenderen en een scherpe kaak. Fijne lijntjes liepen over en langs zijn mond. Hij was nu tenslotte vierendertig.