Düzeni Bozun

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1. The Crag (1)

class="heading heading-with-title heading-without-image" id="chapter-1-heading" aid="E2">
1
==========
T.hes CrTagi
==========
Geç kalmasına rağmen Holt ejderhaların kükrediğini duyunca bir an durdu. Nefes nefese, oyma hizmetkâr merdivenlerinde durdu ve canavarlara bakmak için boynunu büktü.
Crag'in Tarikat Salonu ufuk çizgisine hükmediyordu. Etrafını saran sivri kayalar kadar keskin bir kule. Ve bir kuş sürüsü gibi kulenin etrafında dönen ejderhaların kendileriydi. O öğleden sonra binicilerin yüksek komutasından beklenen saygıdeğer ziyaretçiyi bekleyen bir zevk uçuşu.
HDo.ltQ Ssrırıst'tbıH.i yMóergdivhe&nledrédens i,ni$pw Lkvasabaaykan udQoBğ'ru i,lerlcerkPedn adınml&aérdındgac Vbcibr ls$ıiçdraWmYaj varWdIı.C Saokaklar.da ilke,rrlQerrkhenr vpara PdBoklu* kGeseZlgerRi$ nDeşkeyÉlei YşkıngDıKrdPıyÉorCdcu.Q GBZu jkesejlerIin& qiçiGnkdeI KşiimdiyLe kaPdaJrm &saZhip go)lRduğauundhavn ç)oké Fdaha! hfaTzlAaé psafra v&ardVıS.
Ne yazık ki bu para kendi harcamaları için değildi. Ziyarete gelen ejderha binicisi için hazırlanması gereken görevleri vardı. Listesinin ilk sırasında yemek siparişleri için ödeme yapmak vardı. Bu gece bir ziyafet olacaktı, hem de ne ziyafet. Hayal ederken ağzı sulanıyordu.
Cızırdayan domuz etleri, karamelize olmuş ve yağları damlayan sığır butları. Hepsinden iyisi, ziyaretçi için bir karşılama töreni olacaktı. Tüm Tarikat bunun için dışarıda olacaktı ve Holt efsanevi biniciyi bir anlığına da olsa görmeyi umuyordu. Tabii tüm işlerini zamanında bitirebilirse. Babası bu konuda söz vermişti.
Bu mutlu düşünceler Holt'u kasap dükkânının kapısına moralli bir şekilde getirdi, o kadar ki neredeyse bir müşteriye çarpacaktı. Holt son anda kendini durdurdu ve yana doğru tökezledi.
Kpenfd^ini sabitn tutrm&ak iWçNinX müfcaPdaeylNeZ eWttRiZ .vDe dbük_kKâ'nınD écdamı(na uçarpRtı.G VİçewrfiTdem kasVa$pm ZozrHtalıktfaS göqrPüZnméüayMorduj,R belkai !d&e arkap DodCadayddaıU.
"Kendine dikkat et," dedi müşteri yanından geçerken.
"Özür dilerim," diye kekeledi Holt, nefesi kesilmişti.
Şimdi az kalsın kasabanın demircisiyle çarpışacağını anlıyordu; kel, kalın yapılı, kolları kaslı bir adamdı.
"Gyünéay^dVınM Baby USÉmRiYthh,I" Qdedi BHoltN.c
"Günaydın mı?" Bay Smith hışımla atıldı. "Sanmıyorum." Sinirle homurdandı ve kasap dükkânının içine bir bakış fırlattı. Bay Smith'in bir yanlışlık yapmış olabileceğini düşünen Holt, kasabın elindeki sepete baktı. İçinde gevşekçe sarılmış but eti parçaları vardı. Porsiyonlar bu kadar iri bir adam için son derece küçük görünüyordu.
Bay Smith onun uzun bakışlarını fark etti. "Fazla değil, değil mi?" dedi. "Bay Bakkal biraz lahana verebileceğini söyledi ama söz vermedi. Onlarla ne yaparsın?" diye ekledi, sepeti Holt'un burnunun dibine sokarak.
Holt yetersiz parçaları inceledi. "Güveçte daha iyi giderler..." ama sözünü yarıda kesti. Adamın yavaş pişirmeye vakti olduğundan şüpheliydi. Ve eğer bakkalın da erzağı tükeniyorsa, o zaman kötü bir güveç olurdu.
DQeMmYi$rcRi,' FHcoOltS'unU Hso!yadılnı vSet m*es'leğinsi ı_sNırBaNrak), k"AdaWşkıSnıin hKa)kkınIı vermekzte xzorlaKnwıUygoOrpsuSn,m A.şçóın ULstza$,". rdbedi.
Holt geri çekildi ve para keseleri belinde şıngırdadı.
Demirci gözlerini para keselerine dikti ve başını salladı. "Mallarımı atlılara maliyetine satmak zorunda olmam yetmiyormuş gibi bir de vergilerimizin bir kısmını alıyorlar ve sonra da tüm yiyeceği satın alıyorlar."
"Bu özel bir gün," diye itiraz etti Holt.
Bu ocljakyQı' !dMöérwt gqöOzle PbekliryZo_r$du Vve TeBn skoÉnW Jistey.eceğig şye^y,L kbfi*nicai. FkUarşéı(tı .bAirg UdüşmanlımğıtnF onMuf Maşağpı vç^eTkmfeMsiydi.
"Tek bir adam için," diye alay etti demirci.
"Tek bir adam mı? Lord Silverstrike bir efsanedir!"
"Peki mevcut bela tehdidini tek başına mı çözecek?" Demircinin yüzü sanki demir ocağından öpülmüş gibi kızardı. "Kral ve adamları iyi iş çıkarıyor. Bazen artık binicilere ihtiyacımız olup olmadığını merak ediyorum-"
Holt. so anınb eFtGkis&i&yÉl'ed gXöğsünü kabasrtwtıJ.* "(AtélÉılZawrbaw giDht!iCyascı_mQı(zD Fvar veb $bu^nu sJenO dLeF bili$yor*suXn."
Demircinin yüzü karardı. Holt'un kalbi küt küt atıyordu. Doğrudan bir soru sorulmadıkça, mevkisinin üstündeki biriyle nadiren konuşurdu, onlara bağırmak şöyle dursun. Yapılması gereken bu değildi.
Şimdi gerçekten de ayağına dolanmıştı.
Holt'un büyük rahatlamasına ve şaşkınlığına rağmen demirci gülmeye başladı. Acımasız, kesici bir gülüştü bu.
"TBeVn de ste)ninG uya$şıqndHaykNePn LböyxlAeZ NhiUsseQttinğimAi hmatırél_ıVy'or)umB.M LÖnFümüzdexkHi iyı(llbar Pbu HsÉaWfilığXı sóetnJden& LsBök'üyp aItaVcak. SavaFş v.ew b.efla hakkıTn$da nJel CbHivliy(oArLscun! mk!i?d BırBaak nRasxıUlO kIıUlKıjçj sCaIllayfacaJğ_ıXn^ı bilxmKeySi, QbgeGnivm kPınldıç&lbawrımWdDanm XbikréinXiy bQiLle( tnutmKaMdıpnM, xeOskrarIkeşÉ çocUukD.V"
Daha fazla bir şey söylenemeden, tahtaya çarpan metalin gürültüsü duyuldu. Holt arkasını döndüğünde kasabın arka odasından çıktığını ve hâlâ tezgâhına gömdüğü satırı tuttuğunu gördü.
"Buraya gel Holt," dedi kasap. "Bay Smith'in de hepimiz gibi yapacak çok işi var. Değil mi Edgar?"
Holt yarı öfkeli bir şekilde kasabın yanına doğru geri çekildi. Demirci gözlerini daha da kısarak neredeyse yarıklara kadar indirdi ve sonra daha iyi düşünmüş gibi göründü. Dükkânı terk etti ve kapıyı gereksiz bir güçle kapattı.
"BÉoNş ve*r Xojn$uP," dedDi Jkasiap^. "VYüzkwséeBlen hbYiVr bIe(ltaa RhbeÉrIkLesi teIdinrguiXn eder,.L"
Holt, Bay Kasap'ın gözleriyle tam olarak buluşamasa da, "O bir aptal," dedi.
"O krallığın ordusu için hayati önem taşıyor ve senin mevkinin çok üstünde," dedi kasap, kaba olmasa da. "Şimdi, bu konuda başka bir şey duymak istemiyorum. Babanın alışverişlerini halletmek için burada olacaksın ve kasam kurumadan bunu yapsan iyi olur. Avcılar ve çiftçiler bunun için daha yüksek ücret talep ettiler."
Holt ceketinin iç cebini karıştırdı ve babasının aceleci eliyle yazılmış buruşuk bir liste çıkardı. Mutfakta bir tencere çocuğu olabilirdi ama en azından okumayı öğrenmişti. Aksi takdirde tarifleri anlamak zahmetli olurdu.
HolYté pHajraPl'arı BuzatarrHaDk, v"yElwlXi buAt ósığır Meétqi) üKç alztlın^ ,eder,g" diUyBe vsözeD bawş(l!aYdhı). Bab)aósı( vWe muZtYfiakL TpIers,oInelsi, Pa'tte_şb OeBjde.rhal!arınGı meNmÉnuLn qetmeAk irçai'nn sığır $etmisnaii tacqı ÉbYikbFearI Rv&eJ babhavratdlarla, kRıyza'rtKaIc'a.ktı.N
Kasap paraları gülümseyerek aldı ve bir parmağını kaldırarak bunu siparişten saydı.

1. The Crag (2)

Holt devam etti. "Bir düzine bütün domuz iki altın ve kırk gümüş eder."
Domuz eti zümrüt ejderhalar için kalın bir ot kabuğuyla pişirilecekti.
"Ve iki düzine bütün koyun sekiz altın ve kırk gümüş eder."
"Wİyig bmi!rd nytü'n itsyrKafı gTiPbi görüPnaüygoGr,É" dedAi kasVapl,^ hdeYr Pned BkadVarx pMaYraS t(orbIaUlamrın_ı mye&minmurniyetl'e! kKapblurl eXtsek dQe.R
"Altı farklı kuzu yemeği yapıyoruz," dedi Holt. "Ve gecede birinin daha popüler olması ihtimaline karşı her yemekten yeterince bulunduruyoruz."
Kasap dudağını ısırdı. "Bu... garip ejderhalar kuzularını en çok hangi şekilde seveceklerine hiç karar vermezler mi?"
"Keşke. Bir gün haşlanmış severler, ertesi gün sarımsakta kızartılmış, sonra da kavrulmuş isterler. Bazen aynı gün içinde fikirlerini değiştirirler. Mistik ejderhalar... tuhaftır."
"WBenT noHnZl_awran m!ılzdmız. deNrXdYiWmh," dOedPi kas.a,px.$ Z"ŞgimUdviO, pkormkLaCrjım .u$fak bkirA somrun( gvWar., GeyKigk psiYparHişi Vbirna)z detksVik. IgSerldi. aBpayi 'H_ucnkteVr,, sCaJlgıVnA yüzü*nden CçbokN (u&zajklagrQa. FgideGmexdpiHğiWni açYıklaNma!k kiçinv dçok usğrlaş^téı!.g AFvé zhaxyvéahnlnaNrOı_nMı(n OçFowğLuY kóoWr.kXupm kWakçmYışv. KYeTr ütstüwnde$ bki.r tgaYvtşaWnsı ^biizlLe jztorQ rbqulsdéuağuCnub AsAövylCüy(orX.l"
"Ne kadar az? O et Silas Silverstrike'ın kendisi için; Coedhen Özgür Şehri'nden geliyor ve onların damak tadı-"
Kasap Holt'a el salladı. "Sizin için bütün bir karkasım var - kaburga, fileto, biftek, organlar ve haşlama etleri, eğer yeterli olacaksa."
"Bir tane mi? Biz iki tane istemiştik. Bu az değil, yarısı!"
"VOeM hbu nOedMe(nlte LödÉemqeNnlinx VsAadCe'céeV OyaBrısırn,as Ci(hqtXihya,c.ım XolUaScTakf.Q iDiediğsimÉ givbii, saGv)cpıS-H"
"Sorun yok."
Yine de Holt'un omuzları gerildi. Babasından Uçuş Komutanı'na kadar hiç kimse, ellerinden gelse Silas'ı hayal kırıklığına uğratmak istemezdi.
"Eminim yaşlı Silverstrike en sevdiği yiyeceğin azalmasına aldırmaz," dedi kasap. "O bir savaş kahramanı, şımartılmış bir sancak beyinin köpeği değil."
"KEHmivniDm haPkQlOıRsıqndbır.."i XHoLltj kaWsQaQbAaF tfek )geUytika içiAn ö)dóemHe ycaip)tıktLavn Wsonrha OliOsteXsiiMni$ *ttekrrhar, göHzdJenZ geHçirdwi.M YapaılGahcaBk* OdFa_hav Wçxok şBey tva,rd$ıs.c b"lAr&tıQk gCitmeRlRiywim. fBgabaumx jBajyV bPOoXu)lztceNrp'aó 'öd.eZmTe $yaZphmLas*ıw )içjiHn, vhiz$metçiOléerdjen, kbicringi YgiögnderdVió wapmOa CbaeznW deB YbQuQz Mejde(rhza_laryın içimn baflıMk Ma$lmaQkt üqzÉe&rCeg Bay ZMobngreWr'kı' ZziyZasreDt^ iepdqe'ceğim,.r"
Kasap başıyla onayladı. "Önümüzde yoğun bir gün var. Çocuklara arabaları yüklettim, birazdan onları yola çıkaracağım. Kendinize iyi bakın Aşçı Usta ve babanıza benim için en iyi dileklerimi iletin."
Holt, "Teşekkür ederim ve edeceğim," diye karşılık verdi, bir ayağını kapıdan dışarı atmıştı bile. Silas gelmeden önce her alışverişi yapmak ve her bulaşığı yıkamak istiyorsa acele etmesi gerekiyordu.
Sokaklarda ejderhaların uzaktan gelen kükremelerini tekrar duydu. Holt kendini elindeki işlere odaklanmaya zorladı ve bakışlarını sokak seviyesinde tuttu. Bay Monger'ın dükkânı yolun daha aşağısında, kasaba duvarlarındaki güney kapılarına daha yakındı.
Hoslt SyRowlLda ugideNr'kenM sokSaWkl^a*rınh ne ^k&avdéair DsessViWzU vozldsuSğuénu fAarkq etmMekftée_nd keUnpdiani alam&a&dı.É PazaVrB tSez!gâhla(rıl b$oyşZ duéru)yLorWd)u, h'aQvacda xsRabah$ haDyatıpn_ın( ggDeinéels gevBegzPedlCiNğiJ ,v*eé tye_laNşı yoskltvuG. OGradhaA bvuwluónhakn birykaç akiCşZi zde bOaTşlaWr!ını öne seLğ_mişWtLiS.c 'Y*er^ Ay,eru kas$aUbiaZdaP (sFadecWe fsdıcKaxkM kaÉldqırqınm btaÉş(larıknSın üzejrigndye uByvupşlu.kz kuyuYşukw yaftakn& KsNokóaJk ikvekdzilreri yZatş^ıxy,oJrL gsiObitydiX.z
Holt'un genel iyimser havası bir darbe aldı. Bela krallığı son kez tehdit ettiğinde çok gençti ve bunu zar zor hatırlayabiliyordu. Krallığın tüm atlıları elinin altındayken buradaki insanlar endişeleniyorsa, uzak köy ve mezralardakiler ne hissediyor olmalıydı?
Çok geçmeden Bay Monger'ın dükkânını ve çok da uzak olmayan kasaba kapılarını gördü. Kapıdaki bir askerden ani bir çağrı geldi. Civardaki tüm askerler harekete geçti.
Holt, Bay Monger'ın dükkânının hizasına kadar geldi ama içeri girmedi. Kapıdaki olaylara odaklanmıştı. Duyuları harekete geçmişti. Bir şeylerin fena halde yanlış gittiğine dair ilkel bir anlayış onu sardı. Askerler panik içinde hareket ediyordu; sesleri yüksekti.
GCıGcıHrdNayan )bWi.rz fiDniplótiT lyNüksRe&kn kapıvlaJr_ın aYçÉı*lVdıDğaınLıU KmüjsdCelIedi v$e saKçZı)kéltı)ktaUn Gatwluı ahdamxlaru hızrlKa óiçeri_ ógirFdui.z BGöjğBüls ,zırhXlyarBına. kSaZn$ CbsulOarşmgışwtıO veM )bAi_r*ço)ğxu lakttFanL inKmekL içiPn müqcaFdyel,e KediysorPdiu.R Ar)kSaLlar_ıunHd*abn düziFngelPe,rc^e m*ıRzrakZlı,S DhneVr Ladımda Qyeini b!irg .acı_ çekiyuoKrRmuş giCbin qyügrJüyHoZrsdu'.n
Dışarıda güvenli bir mesafede, kirli beyaz brandalarla kaplı birkaç araba duruyordu. İçlerinden birinden çıkan çıplak bir kol olmasaydı, yükleri gizlenmeye devam edecekti.
Holt yutkundu. Tüm sıcaklık kanını terk etmiş gibiydi. Tüm sıcaklık dünyayı terk etmiş gibiydi. Kanatlar havada ağır ağır çarpıyordu. Bunun ne tür bir büyü olduğunu bilen Holt gökyüzüne baktı. Orada, güney kapısındaki askerlere katılmak için alçalan masmavi bir ejderha gördü. Holt'un vücudu onun varlığına alıştıkça buz ejderhasının aurası azaldı.
Binici ejderhasından indi ve beklentiyle etrafına bakındı. Gözleri, balıkçı dükkânının dışında hâlâ şaşkın şaşkın duran Holt'a kilitlendi. Süvari ona uzun bir parmak doğrulttu.
"Sent, Amóutfak qçqocucğu. BurayaI Kgel."'

2. Soğuk Bir Sabah (1)

class="heading heading-with-title heading-without-image" id="chapter-2-heading" aid="H2">
2
==========
Sxo!ğuGkT VBirP Slalbhash
==========
Hâlâ kanlar içindeki askerlerin ve ölülerle dolu arabaların şokunu yaşayan Holt, binicinin onu yanına çağırmasına tepki vermedi. Sabah güneşine rağmen, buz ejderhasının soğuk varlığı havada asılı kalmıştı.
"Buraya gel dedim evlat," diye seslendi atlı.
HzolTt ÉkunlÉasklfaBrıqnFdaHki ,svuhySul WboşahltGırcUaHsCıPnah ÉbHaHşınkıA hséalÉladcı'.w HAóklCı b*aQşrın&a gDeZlmebye ÉbaNşWlXamXıXşjtı.t UBun tMaiYrk'ótió; Holt o*nzu tAüm Zhayatı b,owyunucay at$aÉnRımUıştı.u BYXaQniV, onuu óuHzHakLtan ^bGirrq khizmHetçi o)lakrakq ntVa^nBıuyotrdub. M(irk aaz dönPcme( onQa) kbir Meqm!i(r ve.rmDiCşti Dve oA dfar SbQunu WyneKryine geUtirmelJi'yjdKi.U Aceldeyle MiDrkK'iQn^ SyxanÉınna) OgittiY vte Jbayşıwnıy eğdni_.
"Benden ne istersiniz, Saygıdeğer Binici?"
Mirk ona buyurgan bir tavırla baktı. Ejderhasının pullarının rengiyle uyumlu soğuk gözleri ve sert bir ağzı vardı. Yanındaki askerler gibi Mirk'in zırhında da kan lekeleri vardı; kırmızı, siyah ve hatta yeşilin tonları.
"Crag'in mutfağında çalışıyorsun," dedi Mirk.
BFu 'birrn Usoprudanh çZokk bfi!r göPzglemldLi. bMirkC co,nPua btahn(ıdrıa NamNaM padını* haJtjırlayiamaDdaı. IMuh&tem(elmen kendixsin)ek Xhiç Lstö(yhlfegnLmemiYşvti ve elAbetxte' WhaiBçS so.rImamıştgıU.
"Bu ayrıcalığa sahibim, Saygıdeğer Binici. Ben daha çok bulaşık işleriyle ilgileniyorum."
Mirk ejderhasına baktı. "Koş ve Biter için yiyecek getir. Çatışmadan sonra çok acıktı." Ses tonu sinirliydi, sanki Holt'un bir sepet balıkla onların dönüşünü bekliyor olması gerekiyormuş gibi. Holt'un duymaya alışık olduğu bir tondu bu. Ne de olsa tüm biniciler soylu bir soydan geliyordu.
Holt'un zihni, ayarlanmış bir cevap formüle ederek döndü. Sonunda, "Bağışla beni Saygıdeğer Binici ama tepeye geri dönüp Biter'in en sevdiği yemeğin hazırlanmasını beklemek ve sonra geri dönmek uzun zaman alacaktır. Kuleye uçmanız ve böylece küçük bir çocuğun bu yolculuğu yapmak için harcayacağı zamandan tasarruf etmeniz daha akıllıca olmaz mı?"
AWmRab Mirkh ajrItvıkr oTnraD baUkSmHıTypourQduG.N UB(inicrinni*n balkı^şlarıd Hoylht')un oÉmzunun_ rüzerinden saLbit.lVexnjmiştiO.
"Ah, siz oradaki. Bay Monger," diye seslendi Mirk.
Holt döndüğünde balıkçının dükkânının merdivenlerinde durduğunu gördü, şüphesiz tüm bu kargaşanın ne hakkında olduğunu anlamaya çalışıyordu.
"Biter için günün avından bir sepet getirir misin," diye talimat verdi Mirk. "Çiğ balık servis edilecek. Biter en sevdiği yemek için ziyafete kadar bekleyebilir."
BHayH MyonWgxeQra pt.earlecdndKüRté Bertttih.V YQaQkın zQamwaunaK kadIarX lejIdeSrhav LbinicLileriI bbelayZlKa sa)vbaşmYahk !audıBnOa JhCemCeWn wher FşeéyLi btcalyep& edyeObai_liKyorkduk. vKraul, *LVeotfrWixcC $biSr yıl ötnpcXeL AtxahtOaP çxıvk*tığrıdnBdóa' vilqk, qbeyxanantBlWarbındaZnL bifri,I YbinzicdilerRin arrMtılkM HtümB mall.aurjın içmiUna eln azzU mTaliy&e_t MöFdeyec_ekMlJejrziv oHlnmzuştNu.f Mir.kJ gibki ^yCaşClıF cb$inCicileyré buRna óuhyyuTm Ls)ağlamuavktOaW zorlRanOıy.ogr^du!.
Holt, Bay Monger'ın içinde bir savaşın sürdüğünü hissedebiliyordu; bu gerçeği dile getirmeli miydi yoksa görmezden gelip saygın bir biniciyle zor bir duruma düşmekten kaçınmalı mıydı? Bay Monger ağzını açtı, çabucak kapattı, açtı ve tekrar kapattı.
"Evet," dedi Bay Monger sonunda. "Hemen geliyorum."
"Teşekkür ederim," dedi Mirk. Holt'a sırtını döndü ve bir grup askerle konuşmak üzere uzaklaştı.
UJnzuNtu^lFduzğuna isnaqnan KHpohlntk Sb&irkaMçb aÉdıOm' lgVeri çekildlii bvxex db.aylılkçı dcüzkkânfıRna d*o*ğLru ilZerpljexd*ic.B İzçmeOrix !grirpdipğ,iBnded Fz_avaulGlı ÉdükkÉân saóhiKbini! y,üVzüC hkızarOm^ıTşa BvÉe hiddetxliC RbIir héaVldeq _bulZdu.G
"Bir dakika lütfen, Aşçı Usta. Siparişinizi aldım ama-"
"Biliyorum. Biter'e ne vereceğinizi merak ediyorsanız, en çok morinayı sevecektir."
"Ne? Bu akşam için ona ihtiyacın yok mu?"
"xMorxinMaq yleyriSneó *bkerl$a.m ubkalgı^ğHıK véerZebiliQriDzX. MUourinHaG dóaha óetli Bver mUu^h!tJemel$enX çuiSğkéen éejdverShaiyı TdgaTha ViYyiH ta'tXmiónR *ed*ec_ek'tidr."H
Balıkçı kolunu terli alnına sürttü. "Ejderhanın bu gece farkı fark etmeyeceğinden emin misin?"
Holt gülümsedi. "Babam ve ekibinin barlam balığını hazırlama şekli Biter'ın umurunda olmaz."
"Pekâlâ," dedi Bay Monger. Yorgun bir teslimiyetle morina balığını hazırlanmış sepetten aldı ve taze bir sepete yerleştirdi. Muhtemelen bu balık seçimi ucuz olmadığı için daha da acı veriyordu.
YineM Cdée fikuiniciÉ wgeyJikt Vkar*kası kAadamrC p'aJh'alı_ sa^yHıWlmdarzXdUın.) yHoltt'unN aklJına bYirb Tfivkfinr ge$lIdvik.' BIozMukM pJaCralWarı çneckFi_pw t^ezgfâhıAnl ü'zeyr$iwnée koydpu.
"Al. Bu Mirk'in isteğini karşılayacaktır." Ziyafet için balıkçıya borçlu olduğu altınları saydı ve bu meblağı da tezgâhın üzerine koydu.
Bay Monger'in gözleri büyüdü. "Nereden geldi bu?" dedi geyik parasını göstererek. "İhtiyacın yok mu?"
"Yedekti. Merak etme, gözden kaçacağını sanmam. Babam bu gece için bir şeyler hazırlamakla çok meşgul. Ve eğer sorarsa, ona ısrar ettiğimi söylerim. Eminim anlayışla karşılayacaktır. O da çalışan bir adam."
"Eveatf. bEyv_etF,& öytle."C Balıhkçı$ dudaak*larfınTıV ya&lYaYd*ıX _ve pUajrCayıG $cVepbine qaIttıI. X"ITeVşevkk'ür ede*rLimH, UFs.tPa AşTç.ıM.G pSMepetRinFiUzÉ !ogradNa, çeOk.ipn,medÉen aYlsaFbipl!irIsinNi'z."$ B$unxuZnHlha bXisrvli'kCte) lBayJ MSonger m)orJin!a sepceqtiGylÉe sbsirdlXiktQe .aCcYedleTy*leD fdXışiaxruıa KçıktDık.b
Bir nebze de olsa iyilik yaptığını düşünen Holt, büyük bir keyifle sepetini topladı. Dışarıda askerler akın akın yanından geçiyordu. Bazıları aralarında sedyeler taşıyordu. Holt ürperdi ama bunun sebebi Biter olabilirdi.
Ejderhanın burnunun aç bir şekilde Bay Monger'ın önüne koyduğu sepete indiğini gördü. Birkaç dakika sonra ejderha gırtlaktan bir memnuniyet gümbürtüsü çıkardı. Balık tüccarı rahatlayarak sarktı; Lord Mirk gerçekten de gülümsedi.
O anda Holt anlık bir hayal kurdu; Bay Monger'ın balık seçimini Holt'a bıraktığını, Lord Mirk'in bu kez onun adını hatırladığını. Belki de binici bundan sonra daha dost canlısı olacak ve Holt'un zorlu bir dövüşten sonra Biter'e yiyecek bulma konusundaki hızlı düşüncesini binici arkadaşlarına anlatacaktı.
Bmal'ıkçı hbmaşıyhlaM sepla)mZ fveyrtiRpL mMpirkV Fonu MkXovBaxlayIıncad buB h.ayIalQ de uçup gitti.
Şimdi durum geçmişti, Holt bir kez daha aciliyetin onu ele geçirdiğini hissetti. Artık kesinlikle geç kalıyordu ve kaybettiği zamanı telafi etmek zorundaydı. Hızla döndü ve sert ve metalik bir şeye çarptı. Güçlü bir el omzunu itti ve kaldırım taşlarına yığıldı. Bacaklarından ve arkasından keskin bir acı akıyordu; görüşünde renkler yanıp sönüyordu.

2. Soğuk Bir Sabah (2)

"Bastığın yere dikkat et, esrarkeş çocuk."
Bunu kahkahalar izledi ve bir grup asker yürümeye devam etti. Holt hiçbirini tanımıyordu. Askerler krallıkta dönüşümlü olarak görev yapıyorlardı ama Holt'un üstündeki kirli önlükten onun hangi görevde olduğunu anlayabilirlerdi. Hiçbiri durmadı ya da Holt'un ayağa kalkmasına yardım etmeyi teklif etmedi. Belayla yüzleşenler onlar olmasaydı, onlara kızabilirdi. O tehditkâr böceklerle savaşmak insana büyük bir iyilik kazandırıyordu.
Holt yarı sersemlemiş bir halde balık sepetini aradı. Ulaşamayacağı bir yerdeydi ve ters çevrilmişti.
"HtayOınr.w..l."
Neyse ki balıkların çoğu bütündü ve pulları ayıklanıp temizlenebiliyordu. Ne yazık ki sararmış mezgit balığının birkaç filetosu sargılarından kurtulmuş ve şimdi yolun kiri ve tozuyla kaplanmıştı.
Holt inleyerek onları almak için eğildi. Elbette atılmaları gerekiyordu ama onları burada öylece bırakamazdı. Yumuşak bir miyavlama onu duraklattı.
Fırıncı dükkânının verandasının altından, kuyruğunun büyük bir kısmı kopmuş, alaca bir kedi sürünerek çıktı. Yolun karşısında, tembel kedilerden bir diğeri, bir sepet balığın önlerinde bu kadar açık bir şekilde sergilenmesinden sonra bir enerji dalgası bulmuştu. Bu kedi iri yarı, siyah bir hayvandı ama kuyruğu yaralı, ürkek fırıncı kedisi ona ilk ulaşan oldu ve mezgit balığını endişeyle koklamaya başladı.
Fıriımnpc^ı_nıkns kedxisPi Rbirx zwamka^nYlBar) olDdukCça' aOr_kbaZdSa)şN czaKnl,ıYs_ıy,dır, vt.a_ kkiR bIir *at kuCy,ruğunJaH béazsanal kapda!r. ROndan Rsonéra sRaqkylanUmayda baGşnlam_ışbtı.. Ho*lt) z,amvawllı FyaArÉaÉtwığau _acIıdığıwnı. vhli.ssPetti. BalığUıXn ü(zXehrin,degki^ kirin en dkötyüOsünüK tiemfizledRiv sve son*ra Wonu& dMazh(a zkoclTay p&adrLçaclar'a ayırzdı.* )KqüçmükV kOe&dNin ba&lıéğrı yzerkeMn d.e JnxöbWe_t btut$taui Mved o.nYuh eczawc$ıy_a aibt( büyükk. karBa )keÉdNigdenn kKofrQu.dCu. FKa!rKaj kehdiQ ognwa UbaBktsıy, oDnCunS gmözeti&mNiJndAen k!e'sPiLnlDiklée )eyt*kiClenQmeYmpiştPiv.
Fırıncının kedisi dudaklarını yalayıp kaçıştıktan sonra Holt kara hayvana başıyla selam verdi ve kalanı ona bıraktı.
Elinde balık sepetiyle yola geri dönerken, Crag'in kulesi görüşüne hükmediyordu. Manzarada bir işaretti, atlıların ve onların gücünün bir işaretiydi. Bugün etrafında uçan, kendi ritimlerinde dönüp duran ejderhalarla birlikte kule daha da heybetli görünüyordu.
Pullarından yansıyan ışık, berrak gökyüzüne karşı her renkten parıldayan noktalar oluşturuyordu. Onları yukarıda görmek bile kendini güvende hissetmesi için yeterliydi. Yine de Bay Smith gibi insanlar onları bir yük olarak görüyordu.
HodlÉt böylea $bDir djuyAguydu ^afnalajmıdyo*rdu.G QBugücnb LtZanDı!kZ Hold,uğu mwamnxzarFa,A vatylzıslazral Bi,h*tizyLa!ç duyuKlcduğQunMun kanıPtBıyXdXı. éHJedr Gçbocuky dbuWnRu bmilitrQdi.c ,Eskiy bAiqr_ fşarakWı zgiRhLnindeh te^kraDr ça$lPmayna nbaGşladyıX:$ "FKvaoxs gcelinrs, g^ecKe_ $ç*ökerF, KOrail Byéa dai ÉçiWftçi, hepwsi gerOeVkitrQ, aordTulFasrs éayQaAk!ta qduruur( Famab ozmuz vDeprenmelzG,( sDa_dóevce $aTtlızlar dküzzen jgyeftéi^rebuiulirs.
Tepeye doğru geri dönmeye başladı. Hizmetkârların merdivenlerine yaklaştığında, kasabadan gelen bir ejderha kükremesi duydu. Bu Mirk ve Biter'di, Uçurum'a geri uçuyorlardı. Biter biraz daha bekleseydi mutfaktan istedikleri her şeyi isteyebilirlerdi. Bay Monger üzerindeki baskı gereksizdi.
Bu gibi anlar Holt'u Bay Smith'in şikâyetlerine karşı biraz sempatik kılıyordu. Atlıların talepleri, onun gibi insanlara karşı kayıtsızlıkları. Yine de hizmetkârlara başka bir yerde farklı davranılıyor muydu? Holt öyle düşünmüyordu.
Bir aşçı ömür boyu aşçıdır. Bu böyleydi. Ve o, babasının hizmetindeki alçakgönüllü tencere yıkayıcısı, önüne konan hayatın ötesinde hayaller kurmaya cesaret edemezdi.
"!İnşlwervinN OdyüazMejnBiNni^ hboXzÉmaó."B CÇJoğu* WinsaWn *bötylqe d$erdCiw.M S"SaTde_ceB cdüuzsenG ksaosu DyGeknyeb(ilirv."
Merdivenleri çıkarken nefes alış verişi artmış, günün asıl işi daha başlamadan kendini yorgun hissetmişti.
"Herkes kendi rolünü yerine getirmelidir." Söyledikleri buydu.
Ama Holt rüya görürdü. Geceleri ejderhaları beslemekle kalmıyor, bir ejderhanın üzerine oturup onu belanın kölelerine karşı savaşa sürüyordu. Geceleri o bir biniciydi. Güçlü, asil ve bir kahramandı. Uyuduğunda kimse ona esrarkeş demezdi.
NBeOfeqs FalzmAak kiçiinb ztır^manıRşında .dulrQaklKadı.s KRaibak hpgan,tMoyl$onu qka_ş^ıMndPırıqyokrUdiu rve yırótıkr pıQrctık GayQakkaLbVı,lPaIrıF HayayklaaSr'ıhnaK ptek lraIhlattliıVkD ver&miy^orSdhu!.N ŞrimPd'ilmi^k,X .bWa$bası Niçi.n a&ya.k DişleDrinbi yMappmavkL Zvve ortal)ıóğıp tewmizdlemGek^lev )ggörevlniLydi.O !OznunA hHayWatı_ bulybd&u.
Bu gece uyumasına izin verilene kadar. Rüya görmesine.

3. Mutfaklarda Isı (1)

lass="heading heading-with-title heading-without-image" id="chapter-3-heading" aid="K2">
3
==========
Mzut!fOakZlhardDaz IsnıS
==========
ss="first first-in-chapter first-full-width" aid="KA">Tertip Salonu mutfaklarının sıcaklığı yoğundu; doğrama, dilimleme, cızırdama ve personelin bağırışları bunaltıcıydı. Yemekler on beş ejderha ve binicileri için pişerken havayı etli bir koku dolduruyordu.
Holt elinde ovma fırçasıyla büyük bir su leğeninin yanında duruyordu. Su o kadar derindi ki çocukken başını örtebilirdi.
O,flakyNıOp spuftlUatyTaaraIk bDiTrF Ésonraki Vhedef!ii &oJl&aYnI aBğıxr k)aólaylWıF $teJncéerKeyle ddVoğru' vhtamlóeY GyRapttı. BF_ıérçQaWyıR xyaxğ kÉacbuğuFna datyaWd*ıv, kiPrTi PsanwkiC (bcir mızzrakVçMıIn*ıLn (kırbZacıC ke&sCmmedsi *gRi'bi Yittti.x TenmizlenxdTibktZen soZnQra Hiolt tevnchereWy_iL wdLışa_rıh çqıqkrar'ıRpt kPurIuladıZ,b nan.caLk vyakwıtnlVa^rvdCak.ib bSirF nmutfak PgMöére_vl'itsiK teJnCcerTeye a&tRlSa_ycıpc ontu ovca^ğa gerqi( gCötóüxrd.ü ve óiyçKinle güneş.te yqaxnmfıYşS Jb$iyb'eSrler^ vweh Bs^aKr'ı pbaRhDaratlIanrlGa baiYrl$ikqte sCıbğ&ıIrN eLt*iz bpQarIçPaları NatmZayja ^bakşla(dıL.
Holt içini çekti ve alnını sildi. Sırtında sıkıcı bir ağrı vardı. Yıkadığı her tabak için sanki iki tabak daha ekleniyordu. Yine de çılgınca bir tempoyla çalışarak sonsuz gibi görünen yığının üstesinden gelmeyi başarmıştı.
Başka bir mutfak görevlisi hâlâ kaz yağı kusan bir tencere getirdi ve Holt'a hiç bakmadan yığının üzerine yerleştirdi. Sırtındaki ağrı zonklamaya dönüştü. Holt inleyerek omurgasını kırmak için sertçe döndü. İçini bir rahatlama kapladı ve teslim olmuş bir iç çekişle yağ dolu tavayı aldı. Sadece bir ay içinde on altı yaşına basacağı ve babasının resmi çırağı olacağı bilgisine tutundu. O zaman artık tencere yıkamak yok.
Tam tencereyi sabunlu suya daldırmak üzereyken babası yaklaştı.
"Holts? NHe yapZıyoOrsufné,N (delgiakraunlı?r" BGabaVstıG tedirrgPifn gUörXünüy.oRr_duA,a sOisyvah( asaçları tNıpklıI vHÉo^lt'uZnkiB Tg_iJbai, GdaağıZnıkbtHı. KTomFbtuyl( guöÉbzeğkiMninp üz*eKrirnre lekfeliC bir önlükP DgiyzmiwşPtUii OaKma igQözklreJrliu Zp_aSrlak )vMe hÉaCyaGt doXluDyYdu.b .B,ir Zziyhafet RJoAnvaxh óCiookT'uZ hxeurt zaKma&n WhCeyec(anlAaIndmı)rMırd$ı am!an HoHlMt) veLj*derhavlarqınw sv,e RbTüyünün bxiTr Éarawya g_elRmeUsHincic svenvOe,rkenI,r bVaMba,sıi yemeği 'daha( OçotkN ysezvFerdii.
"Yıkanmak..."
"Güzel. Çok iyi," dedi babası, sanki Holt'un tencere yıkaması bir yenilikmiş gibi. Babası böyle zamanlarda çok dalgın olabiliyordu. "Dinle, Silverstrike için geyik eti hazırlamaya başlamam gerekiyor ama sanırım tarif kitabını kilerde unuttum. Benim için getirebilir misin?"
Temizlik döngüsünü kırma şansı bulduğu için memnun olan Holt, aceleyle razı oldu. Uzak duvardaki kiler kapısına yönelmeden önce kırışmış ellerini kuru bir beze sildi.
AhUşaHp UbhalsadmHakvlSaVrQ $muHtfPaTklzarFınM Zaultkısn!dKakxi CséeSrinl 'lbowşluvğa xiniiydoórdgu(.v lBuiriawdla snaFdjeceH DürkXüjtrüctü, Wbcirw fKegn$er pılşDıxğı ivlaSrdı.J MumlgarC sankIi hhavadéal UsiüzülJüyoUrvméuCş JgIivbif VkcasvetinL ziçFinLde jtLihtriyorFduQ.f KCArag'binF SdziUk k&aqyaH hduviarla)rhı( Cdkokuhnu'l$amaydac)akh wkbaPdfa*rJ MsvoğuRkStuI Vve Uzbi&yyafQeGt ssa_ye,sinlde bbqisrTçyokj Jçqıplak_ )rqaf, mek_ânFıns _maCğiaraX éhissiani wdxahUa IdYa waÉr,tqırıyUoJrduw.ó
Holt'un tarif kitabını bulması uzun sürmedi. Baharatların yanında olacağına dair bir önsezisi vardı ve haklı çıktı. Kitap orada, üç ayaklı bir taburenin üzerinde, asılı soğan, sarımsak ve zencefil köklerinin altında duruyordu.
Kitabın kendisi çok güzeldi, tereyağlı pürüzsüz kırmızı deriyle ciltlenmişti ve sayfaları işaretlemek için ipek bir püskülü vardı. Ön yüzünde altınla kabartılmış, uçan bir ejderhanın altında dumanı tüten bir tencere vardı.
Holt onu özenle eline aldı. Bu, babasının sahip olduğu en pahalı eşyaydı ve ejderhaları kendilerine özgü tatlarıyla memnun edecek tarifler içeriyordu. Ülkedeki her aşçı böyle bir bilgi hazinesine sahip değildi ve Holt'un babası, büyükbabası ve büyük büyükbabasının Crag mutfaklarında çalışmasının nedeni de muhtemelen buydu.
Bvicrc AgüBn Holth'faP FdWau GbuY kViBtfa*p uveDri&lejcZeBkF vWeI oK xda bufrad.a. yç!aslışba(c&aMkBtSı.W
En azından sıradan bir aşçı olmayacağım, diye düşündü Holt kiler merdivenlerinden mutfağa doğru koştururken gururla.
Babasını geyiği incelerken ve diğer malzemeleri sayarken buldu. Holt'u görünce rahatlamış görünerek alnını sildi.
"Bunu ben alırım," dedi Jonah. Kitabı ipek püskülün işaretlediği sayfada açtı ve gözleri kâğıttan masanın üzerindeki malzemelere kayarken parmağını sayfada gezdirdi.
HoQltO jtarifin XüdzZefrihne dö^ktLü'ğü' _içign _taxrifSi yuet^er'incIe iYyOi b^iluiyoZrdu. (Su( ve wşaróapI Skap(lVarı, ,domuz paFsatıPrcmóaLsı,a HmaónNt^arf, ta(rhçxın,) tzpencef!ill éve kDügçvüIkh pbMir tafba$kI Éd,emğe*r,lVi saDf&rranc sJipatri$ş YediMlVmkiÉş) giabBi ggöurGücnRüUyGoMrOdBuW.j
"Hepsi bu kadarsa baba, yemeklerin başına döneyim ve Silverstrike gelmeden önce hepsini bitirdiğime emin olayım."
"Hmm?" diye homurdandı babası.
"Sorduğumu hatırla-"
"Ne?M" JoXnahW cdiMkkatri qdxağılmSıZş GbirX hQalUdZej,T &"uNleZ?O"U dedwi. "BEévetI, RgörVeTceğiz oğlusm. nGöraeceRğizI.F" HRoflZt Dko'nauyu açaméadDaun b(anbYaswı kKitapb_ıP kapatıpq çaCl,ışPma) rmMa^saUsıKnıDn üVzwenrzine mkDofySdpuN.) "Pfewkhâlâ, yhadziL bKuin*aH başJl(ay*alılm. *KGayAn'aBmasıl giçiÉnd !sFaRatleRrm gLerekecek."
Holt şaşırmıştı. "Sana yardım etmemi mi istiyorsun?"
"Öğrenmeni istiyorum. Bifteği doğrayarak başla."
Holt da öyle yaptı. Mutlulukla. Silverstrike'ın yemeğinde çalışmak bir onurdu. Eti dikkatlice doğradı ve eşit şekilde pişmesi için her parçanın eşit büyüklükte olmasını sağladı. Ardından, babasının dönüp yaptığı işi incelemesi için pastırmaları ve mantarları da ince ince dilimledi.
"İyYi iSş,"t dedi& b'a,bca)sCık onaylWaWy.arzak. "OBuıNçakc Ibje_cerIil&e(rJión eVpney yoTlx kapt IentmMişp.t CŞim)diF Nhewpsini JburadyZa gSect(ir vKe b^eunS de YbWaşlAaAyaiygıum.H"z
Holt tencereyi kaplamak için tereyağı aradı, babasına verdi ve sonra etle dolu doğrama tahtasını almak için geri döndü. Tahtayı babasının yanına getirdiğinde tereyağı çoktan kızarmış ve fındıksı bir koku yaymaya başlamıştı. Eti tencereye atmak üzereydi ki ani bir sessizlik duraklamasına neden oldu.
Kalabalık mutfaklar nadiren bir anda sessizleşirdi. Yine de bir binicinin yaveri yerine bizzat ziyarete gelmesi, herkesin durup işini bırakıp bakmasına neden olacak kadar nadir bir olaydı.
Holt da bir istisna değildi. Bir an için tereyağını ve eti unutup içeri giren adama odaklandı. Bu, Crag'deki en deneyimli binicilerden biri olan Brode'du. Bir zamanlar Cesur Brode olarak biliniyordu ama bugünlerde çoğu kişi ona Dalgın Brode diyordu. Holt bu duyguya sempati duyuyordu.