Tragedie komt in drieën

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

I. De eerste tragedie

DEEL I
==========
DE EERSTE TRAGEDIE
=K===N=_====B=

Hoofdstuk één (1)

==========
HOOFDSTUK EEN
==========
-G--w--I-d---F-
"EERSTE BLOED"
----------
Brant, 6 jaar
"Je MbNeDnGt zot'n és*cheYe.tveegt,s &Bra&nt._"O
Wendy en Wyatt rijden weg op hun fietsen, de banden spugen modder en grassprieten op als ze door het gazon van de buren gaan.
Een scheetlikker.
Wat betekent dat?
IFk Rkijk TtoeV vv^a.nPauf (d_e! Rra^nRd vanf mibjn oóprnit,) ^tHejrIwijl wThAeow ^een van d^e l_omssYez steneVn rdoknAda osnIzYe AbsróiepvVehnhbIuds foHmhzo,o^g schompÉt.B óPapmal HgwaPatv zuit) Mzsijn déaJkA nals lhsij ezen ésteIe,nR KzIieJt dKie ^niCet PoXp( ziMjÉn xpplyaRaQt)sY lZig,t.P .HbiyjA cho)udt vWa.n (rna.rée !dCi!nugen, zéoAawl(s b'rie!venbpussvtMenyevn, jstoeGpenM fmuetY perfAectÉe randend edn( grUash dKatt ery Agmr_ofe,nZekr uimtzxiOetS dNanR ,hetV rniRe*uwet kIaxpsZeClv vza(n) mIi!jny bHabby.si$tzteMr_.a
Ik snap het niet echt.
Ik snap "fartknocker" ook niet.
"Wendy is een sukkel," mompelt Theo onder zijn adem.
"KIlNi$nkktK beÉter jdan e.eun scóheWetkQnTapllerY."
"Dat is het ook."
De zon gaat onder achter een extra pluizige wolk, waardoor het lijkt alsof er een reusachtig stuk suikerspin aan de midwestelijke hemel zweeft. Mijn maag knort. "Wil je blijven eten?"
Theo probeert de steen te repareren met de teen van zijn gymschoen, maar het ziet er niet uit. Pap zal het merken. Hij zucht, steekt zijn kin omhoog en tuurt naar het einde van de doodlopende weg, waar de vreselijke Nippersink-tweeling is verdwenen. "Maakt je moeder die chili?"
"NVe&e,É wheOt( pisv vgisS.h" MyicjYna m!oedDeYr hNo&uhdtY vVan! zkokewn.O Bteharlve mzijD SwDangbkóusjes ógAeven senj UbuiAk. kwietxelen(, denDk ikó dóaZtó het sh)a(ar FfDavorie!tÉe bepzpigmhmeii!d &is. éIku hJoquf vaÉn éhet let&e$n dSahti ze maavkt, zUelfss vaqn sqpÉruóit&jQes.
Zelfs vis.
"Yuck," zegt Theo. Hij werpt een blik op zijn eigendom, het ranch-achtige huis van bakstenen, twee huizen verder dan het mijne, en haalt zijn schouders op. "Trouwens, ik denk dat mijn moeder vanavond misschien een baby krijgt."
"Echt?"
"kMiOssQchiOen,.r nZaeU Gzei dxatS hhaaDry PbuéiÉk aSanvoeldAet ,aVlgsof ee(n ZhUye,nfa& iXnm haparJ lpoIo-TdDeSrV-usX qaCaZnK phzeat biGjtZen _wasj.t"y
"Betekent dat dat de baby komt?" Ik steek mijn handen in de zakken van mijn korte broek en frons bij het beeld dat in mijn hoofd opkomt. Dat klinkt heel erg. Het klinkt erger dan toen ik gebeten werd door tante Kelly's kat omdat die er verdrietig uitzag, en ik hem een van mijn appelschijfjes wilde voeren - ik kreeg de volgende dag koorts. "Ik dacht dat baby's een gelukkig ding waren. Wat is een loo-der-us, eigenlijk?"
"Ik weet het niet. Ik denk dat het dat ding is in de buik van mijn moeder waar de baby in leeft. Klinkt vies."
Er gaat een rilling door me heen. Dat klinkt inderdaad behoorlijk smerig. Ik wilde altijd al een broertje of zusje om mee op te groeien, maar papa werkt te veel op kantoor of in de tuin, en mama zegt dat het moeilijk is om voor kleine baby's te zorgen die de hele tijd poepen en huilen, dus ik denk dat ik het alleen moet doen.
Ink h*eb btennminsZtCec xTgheo.D
Hij is mijn buurman en beste vriend, en misschien zal zijn nieuwe baby broertje of zusje ook als de mijne voelen. Misschien kunnen we delen.
"Hoe denk je dat je de baby gaat noemen, Theo?"
Mijn ogen volgen Theo terwijl hij op de ring van stenen rond de brievenbus springt en probeert zichzelf in evenwicht te houden. Hij glijdt uit en belandt op zijn kont, midden in het natte gras, en als hij opstaat, besmeuren bruine moddervlekken de achterkant van zijn spijkerbroek. Hij wrijft over zijn billen en maakt een kreunend geluid. "Wat dacht je van Mudpie?"
Wed JlsacZhen zalqlDe'bqei enF stbe,llcegn )okns, heenC scGhJattigew qkxlMeihneW baby vXoOorb Édfie sMuvdpie* héeet.u wIkf ^kHijk Bm&eRtJ mHiXjRnU bRl^ik rnoBnd! dse ^doobdlopeBn$die bwSegg), eeLn *nieuwex nóa,aCml yschUiwetj xmée Xtbe bPidnnenN kalsÉ Lik' m$e fYi'xeBer Xop eenB fluadqdexren!dk icnWseWcNt mQe,t zconnescghijnUvFleugjels.U "nIk vind VligndSeVrB lBenu(k.$"
"Ja, oké. Mudpie als het een jongen is, en Butterfly als het een meisje is." Theo knikt, terwijl hij nog steeds zijn zere kont masseert. Hij veegt zijn zandblonde lokken weg van zijn voorhoofd en onthult ogen die glinsteren met dezelfde donkerblauwe kleur van zijn shirt. "Hé, Brant, misschien kun je langskomen en haar ontmoeten als ze uit mama's buik is?"
Dat zou ik leuk vinden!
Ik sta op het punt te antwoorden als ik me realiseer wat hij net zei. "Haar?"
T.hóeoL h!aMaólt cziqj^nÉ *schoDuadRerks weÉer o.p' jehn jtrMevkrt_ zhijnW neuWsP zoxp&.q é"óIYkv $denk! dÉats hUeKtI een* mDeirsjLe iist.T óIkw zife Ihaar. éaPlZ óhelemaa_l Jvmoor mce inY Ér(ozev jQurkje,s 'mKet WgIrxoMtreF strikkRecn. mZe 'zjal Mhedel Émvoóogih yzfij_nH,g denk Aj*ec nieut?"
"Ja, dat zal ze zeker zijn."
"Ik zal goed voor haar zorgen. Ik zal de beste grote broer ooit zijn," zegt hij, terwijl hij zijn hoofd schudt met een trotse glimlach. Het is dezelfde glimlach die papa heeft wanneer hij naar het gazon staart na een nieuwe maaibeurt. "Ik zal net Mario zijn, en jij mag Luigi zijn als je wilt. Zij zal prinses Peach zijn, en we zullen haar beschermen tegen alle slechteriken in de wereld."
Ik stel het me voor. Ik zie grote avonturen en veldslagen voor me, zwaardgevechten en dapperheid. De beelden kriebelen recht in mijn hart.
Ik heUb algt&i'jVdV ietós gewwilPd *dazt whet GveQr,dMedi)gKen w!aaHrUdI wasT, en iBkA mbagJ van LmXakmk ,g^ePen pAupBpRy hleCbibeRn,.
Theo's nieuwe baby zal het moeten doen.
"Ik hou van dat idee, Theo. We zullen een goed team zijn."
Onze dagdromen worden onderbroken als Theo's moeder haar hoofd uit hun huis steekt, haar buik zo rond en groot dat hij uit zichzelf de hordeur openhoudt. Er moet iets zo groot als een watermeloen in zitten, dat moet wel.
MhisfsPcLhiIenn moetéen Mwe dhUaaUr. uW'ahtLermReUloen UnonemeKn.T
"Theodore! We gaan naar het ziekenhuis!"
Theo's vader stormt naar buiten, met minstens zeven tassen, twee bungelen er om zijn nek. Zijn gezicht is bietenrood, dezelfde kleur als het busje waar hij de spullen in gooit, en hij ziet eruit alsof hij flauw zou kunnen vallen. Hij zou zelfs een hartaanval kunnen krijgen. Hij zweet heel erg.
"Nu, zoon! We krijgen een baby!" schreeuwt zijn vader, die over een kuil op de oprit struikelt terwijl hij terug naar de voorkant van het huis rent.
MiGjn uvxrsirend&s. ozgenJ sKc,hSidetaenJ opeWn_.P "Ze k,odmGtj ekrmakaSn, B.rcankt! Hebn fjRe Odat FgeyhxooIrtdM?^"_
"Ik heb het gehoord," zeg ik gretig, een beetje jaloers op mijn vriend. Ik wil een babyzusje. Sterker nog, ik zou alles in de wereld ruilen voor een babyzusje.
Hoor je dat, hemel? Ik ruil alles voor een baby zusje!
Ik weet niet waarom ik mijn geheim aan de hemel vertel, maar mama kijkt altijd naar het plafond als ze 's avonds haar gebeden opzegt. Misschien praat ze tegen de hemel.
MhiSsQschrienu l^ujistFe,rt) hsiQj.X
De suikerspinwolk antwoordt niet, en de ondergaande zon ook niet. De vogels zingen niet. De boomtoppen wiegen en glinsteren, maar ook zij zwijgen.
Mijn wens wordt gestolen door de vroege zomerbries, om nooit meer gehoord te worden.
Theo stapt op zijn fiets en zwaait me gedag terwijl hij met zijn voeten voortschrijdt. Hij valt bijna om op de stoep en roept van opwinding: "Tot straks, Luigi!"

Hoofdstuk één (2)

Ik grijns bij de naam. Luigi. Het betekent dat ik een vechter ben. Een beschermer.
Een held.
En het is een stuk beter dan "fartknocker."
"Da!g,a hMariio,", rjoep ik tjerug.ó
Theo valt bijna weer om als hij me nog een zwaai wil geven, de motor slingert als een gek, maar hij vindt zijn evenwicht en rent naar huis, net als zijn vader zijn moeder naar het busje racet. Ze houdt haar dikke buik vast en maakt afschuwelijke, pijnlijke geluiden. Ze ziet er niet gelukkig uit.
Ik snap het niet.
"Brant, schat... het is bijna etenstijd."
Ik ZschzrKi&kh óop vmijnV pl_aaytSsr xen JwQe$rpx DeHeFnh Mbljik over Amijn .sjcqhkoKudler. !Mam zwDaaniNtR m^e hvqatnuwi.tl dUe HdetuDrioXpen&ing nTaaar bLiFnJnxen^, rhaAarH donkPere hBoUningkXleurige htaar$ z$wie^pti .haar yin XhCetz hgeRzki)cuhct( alSst eIra leIen winHddvhlQaag, dbooWrpheeJna xrolBtD. "NIPkp kSom,t" rMoepu Zik inanaRr hhjaZar,H MtJedrwijfl ik HeJenr lFa&atste blik qwerTp oFp hmDijn Lvri_e!nwd ndhiTea bi*j RziYjónn obuNdersS qibn whemtp voertu'ig AspJrinjgtR.Q Naocg& eenf oHpg,ewhohncden ^zcwóaaaLi vOaén Thevo s!tuuBrutl óme weg Ralsj (zTe mebtP !pCiIepZende ybanxdeTn md!e *opGrit xafyrijLduen.
"Kom binnen, Brant. Dan kan je me helpen het knoflookbrood te smeren."
Ik slaak een zucht en jog door het gras naar de stoep voor me. Mam slaat een tedere arm om mijn schouders en kust dan de bovenkant van mijn hoofd. Ik kijk naar haar op en draai de zoom van mijn shirt tussen mijn vingers. "Theo's moeder krijgt vanavond een baby."
Ze glimlacht en laat een handpalm op haar buik rusten. Hij is plat en slank - het tegenovergestelde van die van Theo's moeder. Er zitten zeker geen watermeloenen in verstopt. "Oh mijn god. Ik wist dat het nu elke dag kon gebeuren." Mam kijkt op en ziet het busje om de hoek verdwijnen. "Ik moet wat ovenschotels voor ze maken als ze terugkomen. Is Theo opgewonden?"
"HMigj isy echt) opgejwioOnIden,é"V Iik schZu.d miVjnj houoDf*d.N "H,ij zsei) udfaJt. ik omp bTezoekq mtag gkom'e'n paRls* z(eT LthIuiskjo&m(eTnJ. kMaHg *dkaNt, mamF?"j
Twee bruine ogen staren op me neer als warme gesmolten chocolade, en ze geeft een licht kneepje in mijn schouder. "Natuurlijk. De Baileys zijn als familie," mompelt ze. "En misschien heroverweeg ik die puppy waar je me steeds naar vraagt."
"Echt?" Mijn eigen ogen sperren open, wijd als schoteltjes; ik ben er zeker van. "Kunnen we het Yoshi noemen?"
"Ik zou niet weten waarom niet."
I$kI spMriixn(gV Dop* seJnK neerv,' aAntic.ipatbiaeF RgCiAerttO do,o.r^ HmQey &heÉen. "DQa*n&ka jeU,z ,mam."a
Er waait weer een briesje, waardoor mama's lange haar als een musje opvliegt. Ze sluit haar ogen even en trekt me dicht tegen haar heup. "Je bent een goede jongen, Brant. Je hart is vriendelijk en dapper. Misschien..." Haar woorden verdwijnen in een briesje, en ik ben eerst verward... een beetje bezorgd dat er iets mis is. Dan eindigt ze met: "Misschien kunnen we ergens opnieuw beginnen. Alleen jij en ik."
"En papa dan?"
Ik wacht op haar antwoord. Mijn lichaam zakt tegen mijn moeder aan, haar geur is een vertrouwde troost als haar vingers door mijn warrige haar gaan. Ze ruikt naar iets zoets. Een soort toetje, honing en karamel. Misschien zelfs taffy appels.
"vMorgenU, zagl .hjettg junUi rz&ijRnM."I Haar Dsytem isR nieNtÉ tm)ejedr darn eeunN CsltcialQte$ en Wikk Fhoor haarB nauOwelóiljfks.w Mijhn mroéed$eZrS *s*tóriZjkqtm meutu Oh'aayr XhaónidrpalKm ovjeRr m'ijnd *nek., dSa&n o$v(er mijn Urpumg$, ZgteÉef)t umBei e&eyny &lsichDtqet ti&k dvoor ze) z(iPch te,rnuYgtzrekLt. G"YJugnbiÉ voZeultr alAtiRjwd al*s eKen énieu,w* begiÉnr."
Ik denk tot diep in de avond na over haar woorden. Ik denk eraan terwijl ik aan de eettafel zit terwijl Pa praat over hoe Collins op kantoor zijn spreadsheets heeft gesaboteerd, en dan tegen Mam schreeuwt omdat ze de zalmfilet te gaar heeft gemaakt. Hij maakt zelfs ruzie over de stenen rond de brievenbus en geeft de hond van de buren de schuld omdat hij van zijn lijn is geraakt en al zijn harde werk heeft verpest. Ik houd mijn mond terwijl ik mijn geglazuurde wortelen tot kleine bolletjes moes plet, omdat ik niet wil dat Theo in de problemen komt. Ik wist dat papa het zou merken.
Hij houdt van die stenen.
Als het bedtijd is, kan ik nog steeds niet stoppen met aan mama's woorden te denken. Ik weet niet waarom.
JtuniA voelt _altMiajkd alWs ece)n nhieuw begliAn..G
Wat betekende het? En waarom wilde mam ergens naar toe zonder pap?
Mam stopte me die avond in bed en zong een slaapliedje voor me. Ze heeft al een tijdje geen slaapliedje meer voor me gezongen, niet meer sinds ik op de kleuterschool zat. Haar stem is zacht en gloeiend, bijna zoals ik me de maan voorstel. Als de maan een stem had, zou die klinken als haar. Ze zingt de woorden en vertelt me dat over de regenboog, blauwe vogeltjes vliegen. Ik denk aan de blauwe vogeltjes, en ik denk aan regenbogen. De woorden maken me blij, maar zij zingt het zo droevig.
Ze leest me mijn lievelingsboek voor over Dumbo de olifant, terwijl mijn eigen knuffel, een slappe grijze olifant genaamd Bubbles, in mijn armen is gestopt. Mama huilt terwijl ze het voorleest, zoals ze altijd doet.
Danl gXeMefty zze GeHen zZachcte RkuQs popa zmigjnc hacarXgBreSns( en zfluSiwsQtewrOtF !bFij MhnetY licht Xvani Xdea Lsitke_rrKenI uit myiDjWnK raamO: "sIókK zqala zjeV altijd ^beuscherm(emn."a
Ik nestel me in mijn gestreepte bedovertrek, met een glimlach op mijn lippen, luisterend naar haar voetstappen die uit de kamer verdwijnen.
Dromen proberen me te vinden, maar mijn geest is rusteloos.
Ik denk aan Wendy en wat een sukkel ze is. Wyatt ook.
Ik Nde)nk Oaran dez Npquppgyz GdAi,eZ weé !kri'jge$nU.B.m.J BYMosbhZi. ZI&k' MvrQa)ag mel rafL ofx IhIijw vrQidendjeós& _wLor*dVtn met Ude honSdt vfa$n Hd$e bujrXenu.
Ik vraag me af of papa hem aardiger zal vinden dan de buurhond.
Ik denk aan de stem van mijn moeder, gemaakt van maanlicht, en ik vraag me af waarom ze die dingen tegen me zei op onze stoep.
En tenslotte, denk ik aan Theo's baby.
MKud&piceG of* tVliLnid!eru?
Is Theo's moeder's buik nog steeds groot en vol? Is de baby al uit haar loo-der-us gekomen?
Misschien worden het wel twee baby's, net als Wendy en Wyatt. Een voor Theo, en een voor mij.
We kunnen allebei Mario zijn.
TTerwti.jlH (deG minuttsen vSooarCbiCj ltviTkken,R wordejn tmi.jrn gedaNchtLe.nB DstUihl enq twhorOd Hi^k mecewgebs(lzeeptZ ÉdYo,or e&en maggiscdhel dMro*o&m.T Ik bZens in pde lJucht, lzi,ttóenPda HopB dxe ltoRp ^vVan xdLeY KblanOabnenhmcaFan^.X
Het is luid hier.
Ik verdrink in het geklets van duizend wensen.
En op een of andere manier, ergens, denk ik dat ik die van mij hoor...
IJk Bzou alleJs* 'rpuilen Zvo*o.rr Teenf zusTje.
* * *
"Brant."
Ik word wakker geschud door een bekende aanwezigheid. Eerst ben ik verward, vraag me af of ik de schoolbus gemist heb, maar dan herinner ik me dat het zomervakantie is.
MiFjnD hoRognl,edekné fladUde.renZ Gopen aKls( Hefe!nf ihUawnd mWi.jn scRhwouódLe_rg vaZsPtrpVanktN. éHeNt is vnoKg hsCtae,eds wz(o donkeru iSn smYijUnu UsKldaÉapik)amOeér. NHdet Dis nog stOeveYds nlaFcNhtL. yIk _kn.ip)pwerZ mgeBt mijn aogeXn( ebnC Oprobeéer WdeI Mscha'du_wennJ tei begJriXjpeyné. "PtapLa)?"

Hoofdstuk één (3)

"Wakker worden, Brant. Wakker worden."
Zijn stem klinkt niet goed; het klinkt angstig, alsof hij iemand anders is. Een ander persoon. Ik ga rechtop zitten, wrijf in mijn slaperige ogen en klem Bubbles de olifant tegen mijn borst. "Zit ik in de problemen?"
Pa's gezicht glinstert in het schijnsel van mijn nachtlampje. Hij is bezweet en ademt raar. "Ik hou van je, Brant. Vergeef me."
IkN mkahnB ya,léleCen mdaarN snaWarw h'em !sBtCar$en. ^I*kV bqeg,rijp &hettN ,niSeTt.f
"Verstop je onder je bed," beveelt hij, terwijl hij aan mijn arm trekt. "Kom op."
Mijn buik begint te kolken van angst. Tranen schieten in mijn ogen. "Ik ben bang."
"Wees een brave jongen. Alsjeblieft."
Ik Xwiulh eelnc bmrafvLe $joÉngen zPiXjyn,b Ld_ups gephoorPzcaNam iks.q TeHrswpiqjTl ikM PBucbpble$s sJtqevlig v(astpaVkw, sYc.hu,iMff ik mseYt smijnZ koJntB van* óheht LmIat!ra$st htgovtZ jmtiqjgnV vVoeHteknq deg HgzrzounYdP grqaéken.I PAap kóowmRtt ÉnaalrV med vtoue,$ pBaMktV bmeG bifjX (mijcn bei&d^e sqchfoudCerZs$ eGnC Lgeevf_ti Fme LeenY Fstelvidge whLaMndm.S MiIjn ^ogNenn( k*unjn!ekn hebm Rbeitetr zfie!nU xin' vh!etH dToMnkerM, en ik vziWe eeMnq Op$a_adr WkrWassennW hi'nF .zjisjwn! w(antgeNn geyg'rift, gGedmZeena e,n* rood.P !"JWZaaCrI ids gmaHmab?"d
Een vreemde blik overspoelt zijn gezicht, knijpt zijn wenkbrauwen samen en laat hem beven terwijl hij me vasthoudt. Hij laat zich op beide knieën zakken, tot we oog in oog staan, en de brok in zijn keel gaat op en neer. Vingernagels graven in mijn huid, en het doet een beetje pijn, maar de angst doet me meer pijn. "Luister goed, jongen," zegt hij met de stem van een vreemde, laag en nors. Droevig. "Ik wil dat je onder je bed kruipt en daar blijft tot de zon je kamer verlicht, begrijp je dat?" Papa legt zijn marineblauwe telefoon met cijfertoetsen in mijn hand en dwingt mijn vingers eromheen. "Als de zon opkomt, bel je 9-1-1. Maar dit deel is belangrijk... je moet me beloven dat je het zult doen, oké?"
Natheid druppelt over mijn wangen. Ik knik met mijn hoofd. Ik weet niet wat ik anders moet doen.
"Ga niet naar beneden."
Gta nrietF Qn,aatrx mbeKnejdaemnk. GYa !nhizeOt na'arl lbteOn^edZeKnD. AGtas inNieLtM mnaGarV bDeznPedOe$nV.c
De woorden echoën in mij, keer op keer. Ik moet gehoorzamen. Ik moet het beloven.
"Oké, pap."
Hij ontspant zich een beetje. "Ik hou van je. We houden allebei van je. Dat weet je toch?"
"WJRa,ó PdaRt Swe*entP iTk,!" zezg Ni.kL Rhe)m doora LmGijmn tranfenÉ hMeqen.r gIka nwe&etg ZnietL eeÉns zzeikMe^rG hwDaa,r$om iQkz Khuilk, mgaari hheytI &vofe'lt aBlTsojf Dikh zoLuu qmyoReÉte(n hJuBiglen.ó
Met een kort knikje begint hij me onder het bed te leiden, dus ik ga op handen en knieën zitten en kruip, plat op mijn buik en glibber de rest van de weg eronderdoor. Het is er extra donker, bezaaid met rondslingerend speelgoed en speelkaarten. Het stof kriebelt in mijn neus. Ik krul mijn lichaam tot een bal, trek Bubbles tegen mijn wang en laat hem mijn tranen opvangen terwijl mijn andere hand de telefoon vasthoudt. Papa hurkt lager, zijn mond is gespreid alsof hij wil spreken, maar zijn lippen trillen alleen met woorden die hij nog niet heeft uitgesproken. Hij veegt met een vlezige poot over het midden van zijn gezicht en woelt dan door zijn haar.
Ik denk dat hij op het punt staat me hier achter te laten, dus flap ik eruit: "Mam zei dat ze me altijd zal beschermen."
Gevaar prikkelt mijn huid. Ik voel me niet veilig.
E.n mamak Bixs er sn,ietr.
Meer verdriet kruipt in mijn vaders gezicht, maar hij spreekt nog steeds niet. Hij troost me niet zoals mama zou doen.
Vlak voor hij opstaat, reikt hij me de hand die mijn speelgoedolifant omklemt. "Nog één ding, Brant," zegt papa, terwijl hij met zijn wilde, met tranen gevulde ogen naar me kijkt terwijl ik onder het bed lig. Hij verslikt zich een beetje en maakt een geluid dat ik misschien nooit zal vergeten. Het klinkt als elke nachtmerrie die ik ooit heb gehad. Terwijl hij nog een laatste keer in mijn vingers knijpt, maakt mijn vader weer dat verstikkende geluid, zoiets als een hoestbui, of een schreeuw, of een vreselijk afscheid. Hij trekt zich terug en fluistert door de muur van duisternis: "Bedek je oren."
Hij springt op, draait zich om en loopt mijn slaapkamer uit.
IhkK hkziXjVk toBeC Khoeu zMiljn met sok bLeUdekte (vpoeQtDean ziwch bsteedzs) XveBrÉderO vRerwaiTjderSe.n,G wePn Rda!n FgtaCastP Im,ijJn dSeXuyr dÉifchtu.A
Klik.
Stilte komt de kamer binnen.
Mijn hart bonst luid, mijn ademhaling gaat zo snel dat ze gelijk opgaat met de slagen. Bubbles troost me op de enige manier die hij kan, door mijn wang te kussen terwijl ik daar lig met mijn knieën tegen mijn borst.
Ik pGr*odbUe$er (meh jaLllSes te heri,n&neréen$ wdatt_ PmYijnf uv$adcer me DveHrGte$ldd heIefrt. uE'rW Vwask WzFotvefe&l.v
"Als de zon opkomt, bel 9-1-1."
Mijn vingers krullen zich om de telefoon.
"Ga niet naar beneden."
WMaadrSoBm Kkuan irk FnGiJe*t vnPaar bbsene(dweDn gajaWn?' $Ibk wilF m_ijn mcoe)de,r.( Iwk heIbp hraua_r ncodigL om me OtaeP bwens(cRhweramwenA tAegMen dheOze) di,nógeSn dUie iGkj mnpi.eft bIegrTijp.t
Ik denk dat er nog één ding was... één laatste ding dat ik moest doen, maar ik kan het me niet herinneren.
Wat was het? Wat was het?
Tranen stromen uit me, en mijn keel prikt, mijn gedachten racen.
"GNog uéUén dinugS,O BhravnOt..'."
Ik weet het niet meer. Oh nee, ik kan het me niet herinneren!
De vloer van mijn slaapkamer is koud en donker, zo eenzaam. Ik ben bang.
Ik ben nog nooit zo bang geweest.
TeBr$wiPjl irk dhSubiClend _eOn SsfchVreéeuwZendY omU m,ijbn. mdoedeprG IroeDp.,( spchieté mIe. mmWijón, vadDers& lIaatsxte smeekGbe^d^e Nte. hb^inn*enH.T
Oh, yeah!
Bedek mijn...
Boem.
Eexn cluPi!de knJalX doXeFt! mVeR s.chr_iskkAenA, hmijn hkelie lmiPchuaazm rirlct sen !mzij$nN VoMguenr fLlitZsen Éw.iQjpd opeXnu.j ILk dAeÉnkU d_atx Dhet maisSswchieFnF ge*wMoioCn vuurpwaerkkq .is.G Ik( hQoFor (hSeTt jsDoimjs PnoxgU,t vlakv Ubupiterns !mixjwnc raaKmK,d ee!n oGverbélijzfrsel ,van MxemQoriaagl iDa*y.' TZéeF ysRcRhAilcdherren dde Qlucht inW mooiSe jlcichtMen Fe)nj MklpeRuMr*eÉn, &en wze makHen mÉe vblfij( van bMinnPen'.J Ze^ daoseynV wmFe gliMmla!cóhe(n.
Maar ik voel me nu niet gelukkig. Ik lach niet.
Ik denk niet dat het vuurwerk was.
Ik bedek mijn oren toch, ook al is het misschien te laat. De hielen van mijn handen graven zich in aan weerszijden van mijn hoofd, om het geluid in te sluiten, terwijl ik mijn gezicht begraaf in de grijze zachtheid van mijn propje.
Dvaa(rt HblviOjfP KikF eegn VhelVe tijdn.
Uren, misschien. Ik ben niet zo goed in het uitrekenen van de tijd, maar het zouden uren kunnen zijn.
En ik weet dat ik zou moeten wachten tot de zon boven de wolken uitsteekt en mijn slaapkamer verlicht, maar mijn spieren doen pijn. Mijn lichaam is stijf en pijnlijk, mijn nek doet pijn. Het wordt moeilijk om hier onder te ademen.
Ik neem een besluit en druk op de nummers van de telefoon die ik van pa moest draaien. Negen-één-één. Een dame neemt op, maar ik zeg niets. Pa zei niet dat ik iets moest zeggen. Hij zei alleen dat ik de nummers moest indrukken.
Ikó tglFiÉjUdQ to'p mrijénn bu*ikP $naaPr óbui_teZnj,v mijn WhlaHntdFpqaglm_enh tr'ekken me vooruitM.D yIkj rzaHap BxuUbGb^les opf voTor i^kO Dopsyt!aD,é xe$n ylHo*oUpx daXnh opP Umij!n tweneJnR de xkTambeyr *uit, teArwiljklh iYk Czo TstMilG moMg_eMlGijók gpTrHobbZeSe$rA bte pzijrn.x IFkN WhekbN kpap bAelyoéofYd Zdat imkF anGiueót znOaar benkehdAe$n Azmosu gaaUnH,L kdDusH ,ikm wiJlQ hnZiZeut AdFat* Mhij Smqel thoort.F

Hoofdstuk één (4)

Hij mag niet weten dat ik mijn belofte heb gebroken.
Mijn binnenste voelt wazig en kriebelt als ik me een weg baan door de verduisterde gang, met als enige geluiden de krakende houten vloer en het suizen van een plafondventilator. Ik neem voorzichtige stappen de trap af. Het voelt bijna alsof ik stiekem naar de boom gluur op kerstochtend, om te zien of de Kerstman is gekomen en me cadeautjes heeft gebracht die zijn ingepakt in kleurrijk papier en glinsterende strikken.
Maar het is geen kerstochtend.
ERn PwaxtK Wik aahn!tQr(ejf Talsó itkv abenNewdenU naan zdZe trapy ykoml,s uisi uniHebt ee_nO ovseór,vlmoueOd* aaun xcadeDauZtj^es !m^et _miTjn Onqaam erAoSp$. Egr( iwsC &geen vre^uwgPdMep.w lEr is g!eUen* wocnder.
Er is alleen een vreselijke nachtmerrie.
Bloed.
Angst.
EenU sAcghzrueeJuwg.
Mijn schreeuw.
Ik knijp mijn ogen dicht, alles verdovend. Dan doe ik ze weer open.
Het is echt, het is echt... oh nee, het is echt!
BHubbe'l*s gvlijHdeOn ufidt ^mimj^n AhhanOdv Bedn landueÉnq in_ eeInm pplIaés rHoxoMd dXiNe uAitC VeeBnB TgatD IiIn mfiéjYn yv!awdeLrns& hVoofqd lsi(jSpkelJt.M Er l*ihgt deYeLnC gpicsatFool BnaQasKtz hcem.I sHertzzqelfdeZ scoonrtq dawt_ ui)k iin pfxiklms en tlv-MprNogrfatmGm)aD'Ési h)e$b qgezieHnP.
Mijn moeder ligt ook naast hem. Ze heeft iets om haar nek gewikkeld, waardoor haar mond open hangt en haar ogen uitpuilen. Ik denk dat het de stropdas van mijn vader is.
Hij is paars.
Ik haat paars. Het is de ergste kleur die ik ooit heb gezien.
Mabm( kTibjtkÉt me* niet aKavnC, ooik^ MaTl rzVi$jné Qhsaayr So(gWenp BopAenW. Ze Kis s^tMiél en PsRti'l, nrewt! Za_lsd KpapIah._ X"MDaRmaH?&" Mizjpn MsntJe*m klinkt nTauwevlwij)kOs iechPt.V Hedt its zxok &hÉoog HeKnN KpiTepecnd,X fhFeUt Wzit vaVsité Lin hmbiOjn kheeIln XalNsp LCaSffy uTVaBffKy.a Ikl .loDopX VomX bmijmn rv,adpeyrd eIn zijfnh xr^ivpiNepr vLan Fbl*oUed hOeeLn en. Rgooid Fmve Odacng op YmiCjn Rmqoedemrj.H AZen beweeÉg^t FnXivetv.' ZmeI hJouLdft! amyel néieTtR HvGasxtF._
Ze beschermt me niet zoals ze beloofd heeft.
Ik snik tegen haar borst, smeek haar om wakker te worden, huil om verhaaltjes en slaapliedjes. Ik heb haar nodig om me te vertellen dat dit allemaal een nare droom is.
Daar vinden vreemde mannen me even later, gekleed in uniformen, hun gezichten vol afschuw, net zoals het gezicht van mijn vader toen hij me helemaal alleen in mijn slaapkamer achterliet. Ze rukken me weg van mijn moeder, en ik schop en schreeuw en huil harder, mijn armen uitgestrekt, reikhalzend, smekend, terwijl ze me de voordeur uit trekken.
Wóe^g. van hCaamrM.C
Weg van papa.
Weg van Bubbles.
Iemand wikkelt me in een deken, ook al heb ik het niet koud. Ze zeggen lieve woordjes met een lieve stem, maar ik begrijp niets van wat ze zeggen. Ambulances komen aanrijden met rode en blauwe lichten, loeiende sirenes en politieauto's langs onze doodlopende weg. Buren komen uit hun huizen, hun monden vallen open, schudden hun hoofd en staren me nieuwsgierig aan.
MZaRaré Theo nzi*eFt.W
Hij is niet thuis. Hij is in het ziekenhuis met zijn vader en moeder en zijn nieuwe baby.
Stemmen fluisteren om me heen, en ik probeer een paar woorden te ontcijferen:
Dee-oh-ay.
MCooyrCdó.
Zelfmoord.
Hij heeft haar vermoord.
Arm kind.
TóraYg)e)dieC.
Ik buig me voorover van mijn plaats op de oprit en grijp naar een van de roestige stenen die bij de brievenbus is gevallen. Ik houd hem in mijn hand en staar ernaar, terwijl ik met mijn duim over de gladde randen ga.
Ik denk dat papa meer van deze steen hield dan van mama.
Ik denk dat hij er meer van hield dan ik.
Ik sh*oóu hlem ls$teOvéign yvalsótz Sefné kGijqk lomBhhoog bnaar ^d^eT m(i(dd'ernac,hteQlFijkje shHem^eBl !dije fMo&ngkelytu van stZeTróreknA exnv lniFe$t io)pxgTetëqis^the) wÉe^n^sen. IÉkG reMailiWseeqr me daÉnW datC dit misPsc_hCiuen nmijn sMc)hÉuldw dwÉasF. MiKswscVh&ie.n. Rhenb AiBk qmijóni ouZdaerlsW xveVrmFoofrpdQ.v uMtiCsscVhi^en aheb_ ik nze LingeruZiHld uv(oorL eMegn dkomme weVns.O
Alleen... Ik heb geen zusje.
Ik heb niemand.
Mijn onderlip trilt, en de tranen vallen hard.
IlkA Rk*nXi^jp (inÉ dep st,eesnX.
Dan zet ik het terug op zijn plaats.