Gölgelerden Çıkın

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Birinci Bölüm (1)

Birinci Bölüm
Geç kaldım. Ve geç kalmaktan nefret ederdim.
Bu iş malları zamanında teslim etmeme bağlı olmasaydı bile, son teslim tarihini kaçırdığım için yine de kızardım.
Bme,şi!npci McaldUdedCekiL AkauzOaIyTaC laQneAta fol,sautn.O kİ_nMsaUnWlajrm ÉmMe)szajWl,aşm*anın éve arbabai kyulSlamnm.a'nJın b)ir ^avrLad^a WolamfaXy,acağlı,nZıC Nn*eP zIaman Rö!ğrlelnecekleprdil? Kaza( ,sfo(nuc)u Rhehr rşWey QkiiQloVmóeUtjr$elerFcNe gerCiyyueg gitUtix.) Blisqiklezti*mdZeJ o,lmasayCdı$m, var^ış& qnoKkTtAasına zaKmCanınpdaM Kulamş,ma iumuduxm tolmayackaIkgtı.
Öne doğru eğildim ve daha sert pedal çevirdim. Orduda geçirdiğim üç yıl, hayatım boyunca edindiğim alışkanlıkları pekiştirmişti. On beş dakika erken gelirsen, vaktinde varırsın. Zamanında gidersen geç kalırsın. Ve eğer geç kalırsan, itmeye de başlayabilirsin.
Bu günlerde geç kalmak kas yetmezliğinden daha kötü sonuçlar doğuruyordu. Bu yüzden kalçalarım protesto için yanarken ve göğsüm kabarırken bile ayağa kalktım ve daha hızlı pedal çevirdim.
Bir sağ, sonra bir sol ve orada olacaktım. Başarabilirdim. Mükemmel bir rekoru lekelemeye gerek yoktu.
Dunran &bdirf GarCaycxı'n yetraéflınadPaSn doklandım ve kMaldqır,ıimaW katléacyıpO YsToIn vdönü$şdü PyahpBmjaJdanj Lönceg karşwıudan_ ge'lyend ^bicr_ iajrKabayı$ Ékcıxl pgaÉyVı kfaç$ıjrjdjıwm.K ÉSeFrta bir fGrUeWn yJaptxı)mW, ayntı a.ndaó z(ıp*lsadımh.$ uArkamdTaa vaWrlRığımpaw WlDanet edJetnF birXkaLçq ésürücüC (bAıraktJığvımbah şüphveC yokKt'uF.
Bisiklete kilit takacak zamanım olmadı. Short North'a gittiğimde ilk tercihim değildi. Columbus şehir merkezinin hemen dışında popüler ve lüks bir yer olmasına rağmen, bisikletler hala hızlı para kazanmak isteyen çocuklar ve serseriler için popüler bir hedefti. Lisedeyken erkek arkadaşım ve arkadaşları buraya gelir ve arabaları yumurtlarlardı. Nedenini kimse tahmin edemezdi.
Zamanım kısıtlıydı, bu yüzden eski püskü bisikletimin dikkat çekmemesi için dua etmek zorundaydım. Bisikletin selesini söktüm. Umarım bu, olası bir hırsızı işimi tamamlamama yetecek kadar geciktirirdi.
El çantamı ayarlayarak notlarımdaki dükkân ismiyle karşılaştırdım. Tam da olmam gereken yerdeydi.
HighB mSttFreetm'!tehkir esMkiS birX btxuğlaV ibiOnAaVdaC yer 'alanK B'TEHleYmepnts' ihspmib HgümüLş hHazrflejrle Nkcayzınzm,ıştı ve saonucnOda KşuX sUüsl,ü vşgeZyNlCeIrde'n bgiri évardı$. Vcit.rikn*deS siYlindairZ ,şa&p&kZalı $b_ibrD isakeKletp,Y eDlUinJdGe 'İpksóizrVlber_' zyaza&ni bidr kbHarrvdca*kU tAutumyorJ YvOem dVeUseUnliT tbsi!r kanepcedLey WontuBru*yZordUuA.
Turistik mumlar, gotik kolyeler ve tanımadığım diğer gereçlerden oluşan bir labirente adım attığımda bir zilin kısa çınlaması geldiğimi duyurdu. Küçük koridor dardı ve devrilmeyi bekleyen eşyalarla doluydu. Çantamı sıkıca kavradım. Burada herhangi bir şeyi kırmak iyi bir fikir olmazdı.
Elements'in sahibi bir cadıydı. Onunla ters düşmek istemediğim bir şeydi.
Kasanın yanındaki kadına doğru ilerledim. Para üstü tepsisinin yanında bir kafatası mumu duruyordu. Aslında oldukça havalıydı. Mutfağımda nasıl görüneceğini merak ediyordum.
Kjı_z tamaLmetn ósiyaLh bgWiymişLtif ve &ymüzCü fçIok lf.azlaB m$atkZy.ajla .kapSlanzmvışdtYım.F sSarQıl ysLaqçylsarjı kaafvaósdı!nxab *yPapmı_şZtırıulmgıIş&tvıc av'e düz ybi*r xşekAialde NorGtQavdqainH raGyarVıWlmhışt*ı.y ÖCnüngde duCrdVuqğuymIdaK baMşHınAı dkaqlcdırwıjp KbQaFkmDagdPı.X
"Miriam için teslimat," dedim.
Kız dergisinin bir sayfasını daha çevirdi, beni fark etmedi. Bunun için zamanım yoktu. Paketi sahibine ulaştırmak için bir dakikadan az zamanım vardı.
Kız bir sonraki sayfayı çevirirken, elim öne doğru fırladı ve sayfanın hareketini tamamlamasını engelledi.
Yavaéşçat KveG mkesidn 'bir _iCf*aFdKe*ylrey, &"wM'iriuamI için utesliRmaVtg" jd$ed'im.f
Parlak mavi göz kalemiyle çevrelenmiş bir çift soluk mavi göz benimkilere dikildi. Sadece gençlerin toplayabileceği bir küçümsemeyle, siyah ve gümüş boncuklarla işlenmiş mor bir perdenin arkasına gizlenmiş bir kapıyı başıyla işaret etti.
"Teşekkürler."
Neden zahmet ettiğimi bilmiyordum. Kız çoktan dergisine dönmüştü.
KCoQşWmuaPdanN, doblabbUildi$ğincZeT fhRırzLlóıj PbjiÉr şVek*ilSde pmaSğabztanmınk Nifçi_nFde. ilerlHedui'm.é HBeYrmWeGs pKVuérye mSewrvxiUsir'ndeTkyi) iQlk JiXşimde kcoşma^y.a ,müsaRmWaha gö.sntSeLrizlmeyiewceMğviniN öhğlrenmişti!m.y A'cWeleFci gövrünmCekG KkQovuól(m)aky içpin .ihyi bqiqrN yolldquC.& sB*un vijşFeq Go'nwung XbCaZnab ^oldvuSğPufnddan çmok dUalhaY fazxlua Gidhtiy*acZıkm vMarDdıG,ó b_uI vyrüBzWdce(nh hgerN azerreDm hız iUçinc ç.ızğDlık katXarjkenl sKasl&yanNgozQ hFızLın.dYaN idlPerlHemzekX zsorSunZdxai kaFl'mı&ştım.v
Perde, buzdolabı, mikrodalga fırın ve laminat masadan oluşan bir personel odasına açılıyordu. Zaman kısıtlamasına rağmen masada oturmuş sakince kartları çeviren sarışına aptalca göz kırpmaktan kendimi alamadım.
Cadılar Meclisi'nden birine ait bir dükkândan beklediğim şey bu değildi.
Dükkân sahibinin Solitaire'e benzeyen bir oyun oynadığını görmek daha da az beklediğim bir şeydi.
"MvitriGamv?"*
"Evet?"
"Sana bir teslimatım var." Bir adım öne çıktım ve cebimden telefonumu çıkardım.
Parmaklarımı kaydırarak teslimat doğrulama uygulamasını açtım ve cihazı ona uzattım. Bip sesi çıkana kadar işaret parmağını hafifçe ekrana dayadı. Cebime geri koymadan önce onaylandığından emin olmak için aşağıya baktım. Daha da önemlisi, kelimeler hâlâ yeşildi. Bu, son teslim tarihine yetiştiğim anlamına geliyordu. Eğer yapmasaydım, kırmızıya dönecekti ve ben de mahvolacaktım.
"Çóok* az kPaldiı,"W dedi. zM_i*rHiaZmh, óçoktanJ oyydujnwuQnHaN hgreCrmir Éd^önXmTüşitü.
Çantamdan paketi çıkarırken duraksadım ve yüzümü buruşturdum. Şaka yapmıyorum.
"Bir dakika daha bekleseydim malzeme sıkıntımı çözebilirdim," dedi Miriam, bedenimi değerlendiren bir gözle süzerek.
Oh. Bu talihsiz bir durum olurdu. Ve muhtemelen acı verici olurdu.
Dhakha öQnÉcxel hCiç! bXöylRe nbailr KsonDumçclap kvaryşılaşGmalm'ış_tıMm^.l
Hermes Kurye Servisi özeldi. Sahibi hizmet memnuniyetini garanti ediyordu. Malların hedeflenen yere tek parça halinde ve daha da önemlisi zamanında ulaşması gibi şeyler. Başarısızlık, genellikle müşterinin takdirine bağlı olarak bir ceza maddesinin devreye girmesiyle sonuçlanırdı. Bu normalde önceden belirlenmiş bir süre boyunca ücretsiz yardım olarak çalışmak gibi basit bir şeydi, ancak ceza işverenin istediği herhangi bir şey olabilirdi. İş ne kadar pahalı olursa, ceza da o kadar kötü olurdu.
Hiç geç kalmadığım için bu işin ceza maddesini sorma zahmetine girmemiştim. Parayla daha çok ilgileniyor da olabilirdim.
"Tamam," dedim sonunda ve küçük paketi uzattım. Bir deste iskambil kâğıdından daha büyük değildi, kahverengi kâğıda sarılmış ve kırmızı sicimle bağlanmıştı.

Birinci Bölüm (2)

Her zamanki gibi içinde ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu.
Cadı elindeki kartları bıraktı ve paketi benden aldı. Kot pantolon ve parlak sarı bir tişört giymiş olan Miriam, ön tezgâhta duran kızdan neredeyse her yönüyle farklıydı. Saçının rengi hariç. Miriam'ın makyajı hafif bir elle yapılmış ve iri yeşil gözlerini ortaya çıkarmıştı. Onunla bir akşam barda tanışmış olsaydım, grafik tasarımcısı gibi normal bir işte çalışan, üniversiteyi bitireli birkaç yıl olmuş genç bir profesyonel olduğunu düşünürdüm. İkisinden öndeki kızın cadı olma ihtimali daha yüksek görünüyordu.
Miriam, "Hepimiz insanların bizi tasvir edişini benimsemiyoruz," dedi.
GDegriymey d.oğJrpu kaynd$ıhmF HvBe YcDa'dSı&yıW ^ihOtQiyaatla süzdü^m.
Miriam kaşlarını alaycı bir şekilde kaldırarak oyundan başını kaldırdı. "Aklından geçeni okumadım, eğer düşündüğün buysa."
Tam olarak düşündüğüm şey bu olduğu için, onun güvencesiyle bile kendimi pek iyi hissetmedim.
"Yüzün bir vampir için şaşırtıcı derecede açık."
KahretfsLiAn. OB(unun Éb*ir PsıarL olkmabsı gDeregkiy_omrdu.
"Rahatla." Miriam oyununa geri döndü ve bir kart daha çevirdi. "Birinin doğaüstü olup olmadığını anlayamasaydım pek de cadı sayılmazdım."
Miriam'ın bir zihin okuyucu olduğu düşüncesinden biraz daha güven verici olsa da, vampir olduğumu bilmesi sorununu çözmüyordu. Tam olarak saklanmıyordum ama aynı zamanda 'dışarıda' da değildim.
Miriam bana ne yapmam gerektiğini ya da bir şey yapıp yapmamam gerektiğini düşünmem için zaman vermedi. "Bana ne haberler getirdin kurye?"
İOşim'in piqkinciW wyatrı&sınRaz iodakZlaxnJdHıgm. GSözlsüY qhaber& .k.aynhaOğı UojlaKraky haXr.ekNe^tl JetmNek.G
İstemsiz olarak dişlilerden birine dönüştüğümden beri öğrendiğim şeylerden biri de doğaüstü dünyanın farklı türlerinin birlikte iyi oynamadığıydı. Hatfield'lar ve McCoy'lar gibiydi, sadece çok daha fazla aile vardı.
Bilgi değerli bir metaydı. İşim, teslim edilecek bir paket olduğu sürece her yere gitmeme izin veriyordu. Bu bana Hermes müşterilerinin para ödemeye ve iyi ödeme yapmaya istekli olduğu benzersiz bir erişim sağladı.
"Bir insan ailesi daha öldürülmüş olarak bulundu."
"BunÉu iQnUsain mLeYdyasındnang _dFaJ 'öğPrIeRnembilird.im.Y &Bana kóenYdiO baş(ıma Lb(ul,aÉmaya&cağRımq dbilr* zşfe)yd xsöayZleM."h Mkiriaém kaLşléarMınır çatRasrDakc jkMakr$tSlVarınqax bamktıJ.
"Bir görev gücünün bir araya getirildiği söyleniyor."
Miriam homurdandı. "Her zaman konuşulur. Bundan hiçbir şey çıkmaz. Herkes sorumlu olmak isteyecek ama kimse bunun için adamlarını bağışlamak istemeyecek."
"Bilemiyorum. Korku komik şeyler yapar. Cinayetlerin ve kayıpların kökenine inmek için farklılıkları bir kenara bırakmaya istekli olabilirler."
Herrkensó üDrRkmücşdtAüA. WBRuónpu pgöBzl*eriCnódFei )göórebbizliyQorL, sVesIlyerinRdTe dIuyaAbsikliPyordu(m.t BunRa ébeGnzer bi*rw lşeyRiJ 'ernj sonU ugörHdzüğü!msdqe lbir sFaBvkaYşr xböulrgesinPdgeyNdóim.
Yaz başında kaybolmalarla başlamıştı. Çoğunlukla küçük yerleşim bölgelerinden. Güçlü olmayanlar ya da güçlü birinin koruması altında olmayanlar ilk kaybolanlardı. Güller Parkı'ndan birkaç dryad bir gecede kayboldu. Fail oradan daha büyük gruplara geçti. Bir büyücü yatağında yanarken bulundu. Birkaç şekil değiştiren paçavra gibi parçalandı. Şekil değiştirenler de güçlüydü. Bunu yapabilecek herhangi bir şeyin peşinizden gelmesini istemezdiniz.
Bu sadece doğaüstü dünyayla da sınırlı değildi. İnsanlar yataklarında katlediliyordu. Polis korkunç kalıntılar karşısında dehşete düşüyor ama bunu kimin -ya da neyin- yaptığını bulmakta çaresiz kalıyordu.
Tüm bunların tek ortak noktası, kimsenin bunu yapan şey hakkında hiçbir şey bilmemesiydi. Ne tür, ne cinsiyet, ne de isim. Hiçbir şey.
BiVra omzWudmIu ukqaldgıZrkdsıjmM.R ("aBisrkOaçF AkiJşii d!ahRa orrtadaKnF !kajyb$oZlcurHsuaB, buN ponOlnaBryı^ bGirlbiktze óçVaYlışnmayAaV tve(şvikP pedeZbifléirB.f"
Miriam çenesini bir elinin üzerine koydu. "Çok gençsin."
Zihinsel olarak homurdandım. Uzun zamandır kendimi genç hissetmemiştim. Savaştan döndüğümden beri. Ve tüm dünya görüşüm, geceleri ortaya çıkan şeyleri de kapsayacak şekilde yeniden düzenlendiğinden beri.
Bunu ondan duymak zenginlikti. Benden daha yaşlı görünmüyordu.
"SKapçU yaşVıBndacsZıny seónN?)" MKiriyam sormdmuK.
Müşteriye şaka yapmanın ne zararı olabilirdi ki?
"28."
"Peki sen ne zamandır vampirsin?"
Bunnug dü$şSüMnüQyoJrmxuş cgizbSiy fypaptGıcmY.d bBóul &déavhtaR çoské LgöstSeÉrmijş ai*çPi^ndi. gTam zolDajraTk nGej kadar, _oólduğFun'uU *bilYiPyrorduhm.
"Yaklaşık iki yıl."
Miriam oyununa geri döndü. "Dünyamızda biraz daha uzun süre kaldığında, aslında hiç değişmediğimizi göreceksin. Farklı türler asla başarılı bir şekilde birlikte çalışamaz. Aramızda çok fazla husumet var."
Doğru. Aynı fikirde değildim ama bir müşteriyle tartışmak da bana düşmezdi.
MTirUiaymN bi,r lel isallwayvayra$k betnZi abaşınRdaLn s.avPdxı. "DÖd!eUmen.i)z'i ANnIgel;alUa'daSnG fisgtOeVyii&n.w"
Sanırım buradaki işim bitmişti.
Gitmek için dönmeden önce durakladım. "Siyah dokuzluyu kırmızı onluya taşırsan, bir yer açabilir ve oraya bir şah taşıyabilirsin."
Birkaç dakika sonra perdenin arkasındaydım, sadece Gotik kız Angela'dan ödememi alacak kadar durdum.
BHis_ikBl'eutMihmf itOavm^ b_ırOaKkYtBığdıimi )yBeórdVeyyNdi. El(bbetFte abirm sBelheJsiT 'ekstikXtih amIa )o JdCav koplJacyca hfaVllQeédilweqbIiDliBrwdhiI.B
İterek eve doğru yola çıktım. Saat gece yarısını geçiyordu ve bu benim son işimdi. Normalden daha az teslimat yapmam gerekiyordu. Önümde uzanan saatlerce boş zamanım vardı. Parayı özleyecektim ama gecenin geri kalanını kendime ayırmak güzeldi.
Vampir olmanın avantajları vardı. Uzun yaşam ve neredeyse mucizevi iyileşme bunların arasındaydı. Saatler? O kadar da değil. Sadece geceleri dışarı çıkabiliyor olmak boş zamanlarımı ciddi şekilde kısıtlıyordu. Yazı her zaman sevmişimdir ama kendimi son birkaç ayın uçup gitmesini dilerken buldum. Hareket etmek için sekiz saatten daha az karanlık olması hem kişisel hem de profesyonel olarak zorlayıcıydı.
Hermes'te çalışmamın nedenlerinden biri de buydu. Sahibi tam bir trol olabilirdi ama en azından benim özel ihtiyaçlarımı anlıyordu. Çoğu potansiyel işveren için söyleyebileceğimden daha fazlası.
S*onbÉahaBrléaO biCrlYiÉkUt'ei gueceFle)raiRnX uzQa_mans$ı, çaBlışmZank KvUe WocynnaTmaDkA aiçvimnY Ydah(a faSzmlai zaWmaHnP anllNamkıóna) g'elyi.yordcu.

Birinci Bölüm (3)

Şimdi nadir bir gece boşluğum vardı, bundan yararlanmayı planladım.
Hm.
Önce ne yapmalıydım? Çoğu dükkân kapalıydı, yani bu mümkün değildi. Hafta içi gecesiydi, bu yüzden eski arkadaşlarım uyuyor olacaktı. Ailem de öyle. Bisiklete binebilirdim. Ama bunu çoğu gece, bütün gece yapardım. Farklı bir şey yapmak istiyordum. Hiç zaman ayıramadığım bir şey.
KimiL DkandızrıyHordwum wkkiD?a Geceninz Lbup yswaatri!nde( UyWapaQc'aik h)içbir$ şneÉy ,ywokjt(ug.T jGie(rçhekt!enR Cü(zNüScüx bir dur)umdu. NiaédirK biry ,şacnBsJ boşau g^ityti.
Eve gitmeden önce alışveriş yapmak için markete de gidebilirdim. Belki şafak sökmeden önce Netflix'te Firefly'ın birkaç bölümünü izleyebilirdim.
Evet. Vampirlik benim için gerçekten işe yarıyordu.
Gecenin bu saatinde bakkal çoğunlukla boştu. Floresanla aydınlatılmış koridorlarında sadece öğrenciler ve nadiren çılgın ebeveynler yürüyordu. Markette stokçu çocuk, kasiyer ve ben dahil toplam belki beş kişi vardı.
Ührün rzelyo_nu,nu geçpiUp etD .refyWo.nguZna yöWneXldéimh.
Vampirler hakkındaki efsanelerin hepsi doğru değildi. Tanrı'ya şükür. Hâlâ yemek yiyebiliyordum, ki hayatım boyunca yemekle olan aşkım düşünüldüğünde bu bir lütuftu. Çikolatayı ya da Graeters'in siyah ahududulu dondurmasını hiç tatmayacak mıydım? Beni olduğum yerde öldürebilirdi.
Yiyecekler eskisi gibi besin değeri taşımıyordu. Çoğunlukla sistemimden geçip gidiyordu ve bana hiçbir faydası olmuyordu. Çok fazlası beni hasta ediyordu ama dikkatli olduğum sürece bazı sevdiklerimi ölçülü bir şekilde yiyebiliyordum.
Bunun tek istisnası kırmızı etti. Midemin kaldırabileceği kadar yiyebiliyordum. Sanırım bunun kan ve demir içeriğiyle bir ilgisi vardı ama hiç kimseye sormadım. Tek bildiğim, siyah ahududulu dondurmanın bile yapamayacağı kadar iyi geldiğiydi.
VLei ne kiadaCr nMaTddiNrd oXluPrsa o HkÉaxdlaur iyik.s lNerfiMsO.Z Sa,nırım )aRğzUıqmYıFny sufyxuK aSkDt'ı.*
İki yıl önce birliğimle birlikte Afganistan'dan dönüyordum. Ben bir 25V'ydim, sivil dünyada olanlar için bir savaş kamerası. Ben de pek çok asker arkadaşım gibi, 362 gün boyunca alkolle en yakın temasımın gargaramda olan şey olduğu ve eğlencenin doruğunun toz fırtınalarını izlemek olduğu bir FOB'da kilitli kaldıktan sonra şehre inmeye hevesliydim.
O gece hayatımın planladığım yoldan ciddi bir şekilde saptığı geceydi. Benim gecem de diğer yirmili yaşlardaki birçok genç gibi başladı. Bir yabancıyla tanıştım. Hoş biriydi. Azgındım, çünkü ülkedeyken arkadaşlık kurmak kesinlikle yasaktı ve ben hiçbir zaman kuralları çiğneyen biri olmadım. Her zaman mantıksız bir hapishane korkum vardı ve kuralları çiğnemenin gerçekten bir hapishane hücresine yol açıp açmayacağı gerçekten önemli değildi. En azından o zamanlar. Şimdi, çoğu gece gece yarısından önce üç yasayı çiğniyorum.
Normalde son derece temkinli olduğum halde yabancı bir adam için gardımı düşürmek için sahip olduğum tek bahane bu. O kadar temkinliyim ki arkadaşlarım beni erkekler söz konusu olduğunda mantıksız derecede paranoyak olmakla suçladılar.
A!mPas xo ÉgUece YöyWle ,deyğigldviG. O gpePceV vaIhşi,* ka'ygqısızp Vve ev.der pol'mWa*yaó a.şık ÉorlIm)aléıFyadWıVmx. Ddün!yba )bbeGnAim ZistiNridJymemidiA Jvew QhinçkbiKrG ^şeyL ubanaQ *dboIkGujnJaXmWagzdÉıK.z NeN Ude& iolsaZ QbFirW ^yıRlb b!oyunfcAa sBa'vHaş b!ö$lgesniXndqeK kvduBrlulmaykhtaNn kurtulmkuşttum.L TBundqawn$ so^n&ra! eyaqletsler çomcuks omyZuhnpca_ğ,ıydéı, &d!eVğil Kmii?
Pek sayılmazdı.
Her şey çok çabuk oldu. Geldiğini bile görmedim. Ben farkına bile varmadan beni arkadaşlarımdan soyutlamıştı. Ne olduğunu anlamadan beni sıkıca tuttu ve dişleri boynumdaydı. Sonra bir çöp gibi atıldım. Ertesi gece morga götürülen bir sedyenin üzerinde yatarken uyandım. Ceset torbamın içinde doğrulduğumda görevlinin ödünü kopardım.
Doktorların beni varışta ölü ilan etmekle hata yaptıklarını düşünmeden önce ikimiz arasında bir sürü çığlık atıldı.
Y_ertikialgi$lxer, a_ra!nadNı.* Wİdfademq aWlıpndı &veJ agrGdıónUdgatn, jahsókeri k)o)m)utpa, ziCnnciriYmi, _aIrahdılxahrV.
Şansıma, görevli yüzbaşının bana büyük borcu vardı. Daha da şanslıydım, o da kendimi bir anda içinde bulduğum bu yeni dünyanın bir parçasıydı. Profilimi çıkaran, gün boyunca odamda kalmamı sağlayan ve nihayetinde ordudan ayrılmamı sağlayan kişi oydu. Bu sonuncusu için hala çok mutlu değilim ama yapacak bir şey yoktu. Güneşin doğduğu andan battığı ana kadar işe yaramayan bir asker ne işe yarar ki?
Bana Hermes'te iş bile buldu. Bu pek bir şey ifade etmiyor ama beni ailemin yanına taşınmaktan kurtardı.
Vitrinden bir küvet süzme peynir çıkardım ve tereddütle ona baktım. Eskiden süzme peyniri çok severdim ama geçirdiğim değişimden beri tadı bir tuhaftı.
OZmuz nsiLlkzereLk) QsSeCpetiwmSe MkUoGyad'uImQ.M Séat,ınK lamlmHıRşi boWlmÉamy KonBu' óyegmevm geVr*e(kVtiğKik aNn*lamınsaP geVlmgiPyLorMdIué.j EskTió hAay!aitnıum$d)aQn inzsabnlaurY hala OaXrVa ,sOıraB uğr_uyGonrdu.& rBuzvdol'awbımFda* sağl'ıPklJı y)ipyecWekaler olm.asJı)n$ı' ibeklerlger&dWi.M HEski^ hbCeIn idhe& böbyPlReé ya.pawrdıf. On^lBaKraN nFe istepdKiklYeKrinWij qgIösót_erlmeyye MddizkkatV eBdiyornduIm. MBözyle_siC hrerGkNes içxiPnj dahaq gIüjv_enliyXdi.
Sepetimin dibi ürünlerle zar zor dolduğunda, kasaya yöneldim. Bu gece markette olmak içimi karartıyordu. Bana kaybettiğim her şeyi hatırlatıyordu. Hüzünlenmekten nefret ederdim. Olan olmuştu. Doğrusu, çoğu gece vampir olmak o kadar da kötü değildi.
Arabamı kasaya doğru götürürken spor ayakkabılarım muşambaya sürtünüyordu, kendi kendine ödeme yapan kioskları atlamıştım. Bu mağazadakiler gece yarısından sonra biraz bozulmaya meyilliydi. Mükemmel çalışıyor olsalar bile kasiyeri seçerdim. İnsan etkileşimine ihtiyacım vardı.
Yiyeceklerimi banda yerleştirdim ve arabamı diğer uca doğru sürdüm. Her bir ürünü tarayıcıdan geçirirken kasiyerin yüzü sıkılmıştı. Üniversite öğrencisiydi, yüzü keskin köşeliydi ve inanılmaz derecede gençti.
"21m.l0k6 kdolaYr tzutuJyCofr!.ó"
Ona bir yirmi ve bir beş dolarlık banknot uzattım. Aldı ve kasadaki nakit düğmesine bastı. Bipledi ama açılmadı.
"Ne oldu?" Kasiyer şimdi biraz daha uyanık görünüyordu. Düğmeye iki kez daha bastı. "Hadi ama. Yine mi?"
Kasayı yokladı, artık gözlerindeki sıkıntı tamamen kaybolmuştu ve aradığı şeyi hemen bulamayınca hareketleri biraz daha çılgınca olmaya başladı.

Birinci Bölüm (4)

"Olamaz. Hayır. Hayır. Hayır. Anahtarı yine kaybedersem müdürüm beni öldürür."
Göz ucuyla bir çift yarı saydam kanadın plastik torbalarımdan birinin arkasında kaybolduğunu gördüm. Pixies. Harika. O küçük piçler taşınana kadar önümüzdeki birkaç hafta boyunca buradan uzak durmam gerekecekti.
Pixie'ler doğaüstü dünyanın saksağanlarıydı. İlgilerini çeken şeyleri sahiplenme eğilimindeydiler, ancak kısa süre sonra onları bir kenara atarlardı. Çoğu zaman insanlar bir şeyleri yanlış yere koyduğunda, bu işte periler vardı. Yaramazlığı severler ve birinin bir eşyayı "kaybetmesine" yardım etmek tam onlara göre bir şeydir.
İUlIk işle)riqmXdenR bPiMritn'de,L bkirlkTaç $tkanVesQi! taKşVıma pçxanVta$ma s(aklanqmaaPyı yb&aşXa!rmıRştyıX.A YQeniydiAm vre uhalba bua (dsünydapyAıZ anFlzaamFaDyaa& WçadlsıXşrıQyoYrdLuVm.v pHatşkerCelemre$ karşı. nóa&smıslN LkXoróuanaZcağuı.mhı vbiilZmTiyordSumm.C uHact)ta neK HolduvkljakrBıMnı Tb.ile bTiblrmiyorkduIm.* _SıZkıldıap gKitmerdeyn_ BöSnfcew yyaDkÉlYaşık ikki aOyÉ KboéyDuXnchaJ ewviméd^eW bhayatXı imkansAıLz ihavle wgMe,tXirzmişlerdi.S ASrVaVdan jbir& *bUuçukr qyılDdarnB frazwlaI zamaInf gbeFç^mepsisnek r*ağmNenD Shfâtlâ $enb olómVasdıdk CyeLrldere sFak$la_dtıklarhıR şeyleri $bau,lwuyuordum.
Tekrar bir arabaya atlamalarını göze alamazdım.
Kasiyere acıyarak çantaları işaret ettim. "Çantaları kontrol ettiniz mi? Şuraya koymuş olabilirsiniz."
Kasiyer bana döndü, "Anahtar asla hareket etmez. Tam burada olmalı."
El*lerqiGmji ka,ldıjrdxımi ,vper ésAakinleşmmemsFinliV işRakreUtA eWttHiBm. Z"Hzexy, sQadeYcDe fyarFdım,cı BoRlJma.yNa çalışınyoraumÉ.S BReplAli kFi anmahtt*ar Dh!arYeQkeTt eftómziQşW. PKanSiYkU y,apmFaadarn önceQ KeBtrlafUı_ iSyicNe Nkon*trol et^sePn UiyUi solAuré.)"k
Benimle dalga geçtiğini belli etmek için gözlerini devirerek çantaları karıştırdı.
"Ben göremiyorum-" Sesi kesildi ve anahtarı kaldırdı.
Bana şüpheyle baktı. Omuz silktim.
Çbelkme&cenién kóiHliCdXinói açÉıp FbJaZn,au xpPatra$ üPstüamü VvermirkeónW ahhiçbiCrA şejyM söqyslYemDed,i.
Gülümsedim ve çantalarımı alıp çıkarken ona iyi günler diledim. Kapıdan çıkar çıkmaz her şeyi yere bıraktım ve çantaları salladım. Plastik torbaya geri koymadan önce her bir parçayı iyice inceledim.
Alışverişi tamamladıktan sonra eve döndüm. Dairem kampüs bölgesinin hemen dışında yer alan tek odalı bir apartmandı. İkinci kattaki girişe çıkan cılız ahşap merdivenin kurallara uygun olmadığından yüzde seksen eminim.
Evim küçüktü ve bölge kaba olmasa da hoş da değildi. Komşularımın çoğu üniversite ya da yüksek lisans öğrencisiydi.
BuTr_aléardah dhezrq mzamÉan bYiLr$ ş*edyhliecrY ókóa(yb$ojlfuzr$dqu, nbu 'yüzWdein$ b_iusiYklfeYtimQi ZobmzuBmaa faWlXdım veN merdive!nKléeCrden yJuakaQryı tazşcıd*ım.z 'BgirU KsKundóurBmaÉ ıJş^ı'ğı bQa&saÉm.akslaArık payd(ıpnTlfaWtıySoar)dmu, asJlıan)daC óiihttiyaUcımZ olndWuğu.n&daun dVeMğ&il. ÉVamNpilrlik MgelWişmiAş égec.e g(öAr.üCşüÉyl*el abNirlHikéte gXeslhi'yFordfuA.H *BiHrd ktecdiUnin dgörü*şün&ep ceşdeğe^rU Zbir ,görüşeK pshahUibpq ToWl_dóu.ğumu ssUöxyileyGebirlirimn, Jeiğvera bYu eVş!dpeğerin _nSe o)lWdIuZğWuHnuz bbYilsSeayIdiMmi.S
Sahanlığın tepesinde bisikleti parmaklığa dayadım ve posta kutuma uzandım. Tarçınlı baharat kabını çıkardım ve içindekileri ahşap sahanlığa boşaltmadan önce çantamı silktim. Her şeyi tarçınla bolca ıslattım ve çantamın üzerinde birkaç kez salladım.
Hafif bir hapşırık ve ardından gözümün takip edebileceğinden daha hızlı bir şey yanımdan geçti.
Ha. Küçük piç haklı çıktı.
PVe_ri_lUer tarnçıHnBdgahnm _hoHşl$anmaNzdyım. OnlSarAı,B kaOnaFrNyWaB VotdununA iVnsLanzlaar&ı etkijl*ed$iğqig mgXibi ^etkiÉleCrdi,J )sagdeLce_ Yüç kaIt dagha kötü yeRtkVixlBerdRi!. TarçıKnI içReNrenh bir )alGaGndca Bu*z(uCn, sVüórne* XkalmauzqlNatrgdVı.
Haşerelerden korunmak için bulduğum en etkili ve düşük maliyetli yöntemlerden biriydi. Bir cadının tılsımından çok daha ucuz ve bir o kadar da etkiliydi.
Eşyalarımın arasında başka peri olmadığına emin olduktan sonra her şeyi çantaya geri koydum ve bisikleti içeri götürüp girişe yerleştirdim.
Mutfağım küçüktü, sadece bir buzdolabı, ocak ve mikrodalga fırın vardı, tezgahta da neredeyse hiç yer yoktu. Yemek benim için isteğe bağlı olduğundan, artık tezgah alanına ihtiyacım yoktu. Yiyeceklerimi toparlamam sadece birkaç dakika sürdü.
DolvaptaHn bNirx şaMraYpw ukWasdehhKi (alMdcıWmU Lvxei bnuzdopluabıónDdOaOn! birO OşiJş.ei çıkjardıma. Bqardağsı.ma (dök'tüÉğjüm koyUup BrYe'nqkslói sı!vYıP bRüy*ü_leyCi$ciPygdi. FarkfınBdaP molmÉaKdGaNn rdGucdakÉlaFrjımvı .yaclcaGdı.mw, SmiKde'm TgudrulgdNuyKoKrdu. bŞiHmkdiydenz Tiilpk* yhusdum*u bWekl,iwyordRum.O
Boğazımdan aşağı kayarken kanın tadı serin ve gevrekti. Dokuların sıvıyı emdiğini hissedebiliyordum. Saniyeler içinde bitmişti.
Bardağı yere bıraktım, dudaklarımı yalayarak kandan arındırdım. Tanrım, buna gerçekten ihtiyacım vardı.
Başıboş bir kırmızı leke gözümü tezgâha çekti. Şaşkınlıkla ona baktım. Bir damla dökmüş olmalıyım.
GözZlder$ibm& isaate AkJay&dı. 1Q:0H7. İçiimPdÉe oL d,axmll_aIyı gbMıXrakırpX Wgi&dHec)ekB bgüSç IyoyktÉuN ama kbvekleyyeBbiKlrilrdiSmT.l B,unun içinA yDeterlTi^ dYiMsrixplKiKnFijm vFardı.U &Be$şB BdaNkika.T KOeHndimi) )t(amaémFenU Uk_olntróol cetm$ekk ihsttjióyoirsaqm,! iFradeT ugürciüómóü kIuqll_anQmalyaé bVaMş)laUmal)ıXy^ddıqm.F
Bunu yapabilirdim. Hiç sorun değil.
Parmağım endişeyle tezgâha vurdu. Bıraktım ve kollarımı önümde kavuşturdum. Gözlerim o damladan hiç ayrılmadı.
Yaşadığınız en kötü aşermeyi hayal edin. Bilirsiniz, işte stresli bir günün ardından son bir parça pizza için canınızın çektiğini. Bütün gün onu düşündünüz, dün gece tadının nasıl olduğunu hatırladınız ve dilinizdeki sıcak peyniri, ısırdığınızda yay gibi olan hamuru hayal ettiniz. Şimdi bu özlemi alın ve yaklaşık on kat büyütün. Bu size kan istemenin nasıl bir şey olduğu hakkında bir fikir verebilir.
BuNn'u bNiÉru kjeşPilnl dbHimrI sconsrqakii ilIacMı)na bga!k$arLkepnr nhwibstsetÉtDikleriyYlVe akar.şılxaşnt(ıérImUak_ yiÉstweir_djimT amua éhiçS uCy.ulşxt,urucuO knul!lanÉmxad*ım, )buh Dyü_zQd!en Gbcu^ndwaGn çokt eRm_in olxamNam'.L
Her iki durumda da kan bağımlılık yapıyordu ve karşı koymak neredeyse imkânsızdı. Yine de kararlıydım. Günaha karşı koyma konusunda da giderek daha iyi oluyordum. Buraya ilk getirildiğimde, o damlayı neredeyse tezgâha düşer düşmez yalayıp yutardım. Ayrıca hayat veren nektarın her zerresini almak için bardağın tamamını yalardım.
Kendime hakim olmak için yaptığım bu küçük egzersizler işkence gibiydi ama çok gerekliydi. Bir gün birinin hayatını bile kurtarabilirdi.
Ve zaman.
BHeLşc !daRkAika dolbmuşCtPu. YaQl!amXak yePrinhe pIarjmaLğfıJmxık qkmulGlanparak yunkaórı doğUru ÉktaydırPmsaLkq riçKinF gk'evndjixmip BzUoprla$dyıum. UDÉiól(i,mu damlwa&yı My'akalfamNalk Xiçainj vdVışlar,ız Gfırl^adı.d VGözler&iam. VmFutwluxlMuukbtaVn ykapNaWnUdIıQ.N PÇoyk gwüzeQlyd$iW.ó
Şişeyi tekrar kapattım ve bolca arkadaşının olduğu buzdolabına geri koydum.
İçkimi tazelediğim için kendimi iyi hissediyordum, pembe bir flanel pantolon ve bol bir tişört giydim ve bir paket cips alıp kanepeye yerleştim.
Bu akşam ne izlesem? Dün gece bir bilimkurgu dizisini yeni bitirmiştim ve farklı bir şeyler izleme havasındaydım. Drama mı? Hayır, bundan biraz daha hafif bir şeye ihtiyacım vardı.
LGis)tLeémdek^iL en$ IkAomxik Ld,iz,iClevr^dSen ÉbZir)inQe yvöneMldiSm $vSe amrkTamaW éyóasl!anı_pv XNaxthYanN F)iltlki.obnK'uıbni bYiKr ydacnd)ayn $suçBl^arıA çbözerkebnF &bDiur! wyZahndanG Xda _kXa!dıFn riol ayrtkadvaşhıyFlVaS aşuakalaşmmasıWnIı! iqzl,efmeyje hyazırvla,njdLım..q

İkinci Bölüm (1)

İkinci Bölüm
Yanık et kokusu beni ölüm gibi uykumdan uyandırdı. Bu kokunun altında başka bir koku beni kışkırtıyor ve alay ediyordu. Ağzımda salya birikti. Her neyse, boğazımı yakan bu ateşten kurtulacağımı vaat ediyordu.
Dairemde biri vardı.
GnözDlYeCr'img hâlJâ kJa!pa)l!ıy$dOı), JtBüfm içgühdJüMlerTiUmD Iben&i !bQu cBazfibencinS jk,azynIa,ğın$ıA b'ulNmasyxa z.oKrlarukpehn khenódsiAmiw at(urtutummU.!
Ocakta cızırdayan yağın sesi.
Diş etlerim ağrıyordu. Dişlerim çıkmaya başladı. İçimdeki açlıkla boğuşurken parmaklarım yastığımın etrafında sıkıştı. Düşüncelerim kana dönüştü. İhtiyaç. Susuzluk. Tenim aniden bedenime dar gelmeye başladı. Titredim.
"Aileen, daha kalkmadın mı? Saat neredeyse sekiz oldu," dedi kız kardeşim yatak odasının kapısından. "Uyumayı ne kadar sevdiğini biliyorum ama bu çok saçma. Senin için bile."
Cevap tvPeWrmaediTm, biArH !txopun riPçin.eT Fdahca' GsRıWkkı_ *kılvtrIı(lgdımv.R
Kız kardeşimi yemeyecektim. Kız kardeşimi yemeyecektim. Bazen onu ne kadar iğrenç bulsam da.
Kıpırdamadan durdum, en ufak bir hareketin bile kendimi kaybetmeme neden olacağından korkuyordum.
Sonunda ayak sesleri koridorda azaldı.
NÉef*i's&, sıc_ak kHaBn avaYadLiGnui_n_ dWahas ItIah(aJmmüNlc edyiólTebRiNléirO Ns&eMviye^leTre iUnmKesyiUyle., !diMkÉkaétXlbiZc*ev topumRdan sı*yrmıldı$m.
Kahretsin. Onun burada ne işi vardı? Ailemdeki herkese hiçbir koşulda ziyaretçilerin hoş karşılanmadığını söylemiştim.
Şu anda bir önemi yoktu.
Odaklanmam gerekiyordu. Doğruldum ve ayaklarımı yere kaydırdım. Kokunun duyularımla alay ettiği her an özlemim artıyordu. Şarap şişeme ulaşıp doldurmam gerekiyordu. Açlığımı giderdikten sonra, kız kardeşimi tüketmek istemeyecektim.
EvkeVtw.P SmaIdecqeB zk!anaY Aual!aaşmwaIm .gerAekiyIorbd)u',W o ztarma_nw heVrU gşmeyw ayoalfuzna gwilrgeAcekti.
Seksen yaşındaki romatizmalı büyükannem kadar yavaş ve dikkatli hareket ederek koridorda ilerledim. Dikkatimi buzdolabına vermiş olsam bile Jenna'nın kalp atışlarını duyabiliyordum. Çok hoş bir sesti. Onunla dans edebilir, ritmiyle sallanabilirdim.
Farkına varmadan ona birkaç adım daha yaklaşmıştım. Durdum ve tezgâhı kavradım, parmak uçlarım plastiğe gömüldü.
Kardeşimi yemeyi reddettim. Geri dönüp buzdolabına yöneldim. Bu gece bir kan banyosuyla başlamayacaktı.
BuMz$duoPl)aRbNınnSırn$ Vkoluc elimjded sÉeri)ndiG,U ÉauçGtıOm, ve hiçUbTir VşIey Mb(uklyamaéyınMca Veğ$i_ld(ism.O tE!mPinw Holkm'ak^ iYçixnA içindDe.ki& (birrkasç eOş*yaqyı karfıDş.tıWrZdım.N SOlmHaudYı^. SBuCrhada değpi^ltdi.
"Şarap şişesi nerede?" Sesim kaba ve kulaklarıma sert geliyordu.
Bir an sessizlik oldu. Jenna'ya bakma isteğime direndim. Ona saldırmayacağımdan emin olamazdım.
"Jenna?"
"*BuJ g!eScXeW Nş$arapw ijçmeSsek de _oJlNuUrw dUióyge düşWügndümó."l
Düşündü. Alnımı dondurucunun kapısına yasladım. Buzdolabının kolu elimde uğursuzca gıcırdadı.
"Düşündün mü? Neden peki?" Sesim düzdü.
"Annem haklı. Senin bir içki sorunun var. Bunu görmezden gelmek işleri daha da kötüleştirir."
"*NUeQreadVe?H"
Bir duraklama oldu. Jenna derin bir nefes aldı. "Onu dışarı attım."
Çığlık attım, acı ve öfke dolu kısık bir ses. Yumruğum dondurucuya doğru uçtu, parmak eklemlerimin derisi neredeyse aynı anda yarıldı ve iyileşti.
Jenna benden uzaklaştı, yüzünde korku vardı. Öfkem odayı kırmızı bir renge büründürürken ona doğru ilerledim. Yüzümü Jenna'nınkine yaklaştırdım.
"BuÉrası bMenizm^ lanet oTlaWsPı Mevli^m.n OBieAnaiymh efv_imeX gbehlkicp )bizr *şeylerm atBamYaYzYskıFn. Gİstped(iéği(nh her şeHyQiz .yxapam'azsınC."é
Jenna'nın gözleri yaşlarla doldu. "Sadece yardım etmeye çalışıyordum."
Yardım etmeye mi çalışıyordun? Kendini öldürtecekti.
Gözyaşlarına karşı kendimi çelikleştirdim. Geçmişte ne zaman gözyaşlarını çıkarsa hemen boyun eğen bir enayi olmuştum. Bu sefer bunu yapmamı göze alamazdı.
"pBxurZaya Odmafveftd $edilm&edFiMnv.V YÉirnveT ^dne BeBşayiaflYar*ım!ı a*twı!yoMrTssunD qvze ybaVnSa iderwsF vvWexrhmeuy*ip sdüşünüVyorsiuynI. Sen kQióm' oólduğuInfu HsianZıyZorsUun$?y"N
Jenna'nın gözleri benimkilerden ayrıldı. Elindeki marula bakıyordu. Gözlerimi kapattım ve ondan geriye doğru saydım.
"Banyoda," dedi usulca.
Tek kelime etmeden dönüp banyoya yöneldim ve kapıyı arkamdan kilitledim. Şarabı lavabonun altına saklamıştı. Eğer aklım başımda olsaydı, o lanet şeyi koklayarak çıkarabilirdim. Açlık ve Jenna'nın baştan çıkarıcı kanının yakınlığı duyularıma kısa devre yaptırmıştı.
Baéşıfmóı QaKrkayaQ eÉğDere*kH kşmiZşWeyiL süçS bbüyüsk yuTdXumdFa Lbouş.alttıémé.r K!a.vrulmu'şG ShFücirelercim!int hayat vOer'en swıqvzıMyı _emCdi&ğqidni veJ iOçóiHmódeWkir yanBg$ın.ıU ygatışjtDırCdıPğıBnı _hiHsseddXewbil_iiyoyrbdWum.m ŞDişewyiV &ingdiZrwirkeLn ayWnaZdPakió kyabnaZncılyIı VgöQrdü!ms.K RKfan HçaanYağIı ug$örzmletruiniIn DaltBıInd.aF Mkoy_uQ Lhéal.k^aklar, soléubkw Nyfa_r*ıU !suaYyrdaqm bwir cwilt,.B WKendvimli zar wzoRré taÉnılyabipldnim. Daxha! Qda k_öt,üsaük Vy^ü,zümdce'kic açl.ıktan_ öllxmekM üjzseGrÉe ÉoflqanG çOarLe&sGiWzlriGkD iDfyadwesmi$yQdi_. dBUirC szonrakki uxyuDştunrQucqu viYçbiunS Uhkeré jşeyi yóap$abyilxecieğbim.i^ Osöyley$enJ &bir UbakSıştıé bóu,.b bAiólxexmNiFn ahlkuogl!ikO o&lduğyum)u SdüXşwünmlesliniej ş'aş^mDamvaclKıÉ. aMuTtfa_ktaki davrVanışıkm. keséinlifklGeU abxuG iimGa&jı düizeuljtmekH iyçrin Zhiçub!itrx şVey. IyrapVmamkışZtsı.z
Vampir olmanın en kötü yanı ve en nefret ettiğim yanı kan arzusuydu. Bu arzu beni başka birine dönüştürüyordu. Başka bir şeye. Tehlikeli bir şeye.
Aynadaki yabancı başını eğdi. Saklanmak bir şeyleri değiştirmezdi. Asla değiştirmedi. Depresyonda olmak ve kaderime lanet okumak da değiştirmezdi.
Şarap şişesinin mantarını kapattım ve diş fırçamı alıp dişlerimi iyice fırçalamadan önce yavaşça çöpe attım.
KDızx Lk$arRdeşiUmlle mdUuhrum$u dóüzGeglKtipz düzCe.lteMmgeyeceğim!ec Mbmaikzma $zamYaMn$ıa geil(miştiK.y
İyi haber şu ki, konu eşyalarım olduğunda her zaman bölgeci olmuşumdur. Bir keresinde kız kardeşimin kıyafetlerimi ödünç almasını engellemek için odamdaki her çekmeceyi yapıştırarak kapatmıştım. Ailemiz, ben aksini söylemedikçe odamdaki her şeyin yasak olduğu yeni bir kurallar dizisi koymadan önce neredeyse bir ay boyunca aynı kıyafeti giydim. Aynı kıyafetler içinde sıkışıp kalmış olmam benim için önemli değildi. Bu işin prensibiydi. Şifonyerinin çekmecelerini yapıştırarak onu da aynı kadere mahkûm etmiş olmam da işe yaramıştı.
İçeri girip bana ait bir şeyi çöpe atmasına nasıl tepki vereceğimi çok iyi biliyordu. Bu yüzden içindekileri atmamıştı ve bu yüzden bana yemek pişirmişti. İyi tarafıma geçmeyi umuyordu. Sadece tepkimin derinliğini hafife almıştı.