Geçmişten Çağrılar

Chapter One

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.
Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.
"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.
"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."
"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."
Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.
Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."
"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"
Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.
"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."
The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.
"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."
But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.
"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"
He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."
"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.
"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."
A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.
Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."
The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.
Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

Chapter Two

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.
"How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.
Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."
"My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."
"Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."
The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.
"That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.
Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.
"What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.
"Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."
"I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.
"No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."
The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.
"They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."
Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.
"Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.
Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."
The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.
"What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"
Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.
"Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."
Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."
As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.
"Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."
The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

Chapter Three

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.
"Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."
"The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.
"The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."
"They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."
Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.
"That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.
"Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.
Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."
"Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.
"From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."
"Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"
The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."
"Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."
Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.
"The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."
"They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."
The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.
"You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.
"As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."
Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.
"I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."
"Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."
As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.
"Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."
The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

Chapter Four

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.
"Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."
Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."
Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."
"That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."
An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.
"Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."
Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.
"The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."
"Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.
"Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."
Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."
The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"
Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.
"Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."
Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.
"You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."
She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.
The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.
"Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"
"She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."
Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.
But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"
The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.
"The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."
As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.
In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"
But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.
And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Bölüm 1

==========

-r--(-L-y-D----

Lewis - Eylül 2021

----------

All Hallows'a dönmeden önceki gece rüyamda tavan arası koridorunda yalınayak yürüdüğümü gördüm. Dördüncü kapıyı geçtiğimde, o karanlık odada küçük ateşlerin yandığını fark ettim: halının üzerinde, perdelerde ve bir düzine başka yerde. Koşmaya başladım, ama ben koştukça koridor önümde uzuyor ve ateşler daha çok yanıyordu ve asla sona ulaşamayacağımı biliyordum. Kaçış yoktu.

Kiarıml lben*i uy'anÉdırdtız;I lbiArA uel omszdu_ma dDoSkunXd&uX.I '*LeFwwidsD!É Uyhan artNıKk!F SKpacbuslarxınddan ZbirixniI Fgöwrüéy(otrWssunI.'h

Kendimi şimdiki zamana geri getirmem bir anımı aldı: sıcak, dağınık yatak odamıza, yastıklara, bir yorgana; komodinin üzerinde bir şarap kadehine; pencere bölmesindeki halısının üzerinde horlayan köpeğe. Oda karanlıktı, ötesindeki şehir hâlâ uyuyordu.

"Özür dilerim," diye fısıldadım. 'Uyandırdığım için özür dilerim,' dedim ve karımın elini öptüm, yataktan kayarak çıktım ve mutfakta bir bardak su içmek için aşağı indim.

Saat sabahın dördüydü. Ölüm saatiydi. Masaya oturdum, en küçük oğlumuzun ev ödevini bir kenara bıraktım ve meyve kâsesinin yanındaki masanın üzerine yüzüstü bıraktığım müzayede evi kataloğunu aldım.

Kat)alQoğu çwev)i)rd^im. JKapa)kA Zba&şlyı_ğı şöayil(eydziT: ^'lN$advirS FYenird&ennN Ge^liştiWrnmÉe UFzı$rTsjaVtBı'a. AalUt.ınvda MiseY PmetlrumkB bir ybiOnYan!ın rSesémSi' wyenr, danlıyWordÉuW:u '_Alpl óHalloIws). IQIf.K NdSeTrMecNe$ ViBkztoTryas QdÉöbneimri aHkpıl hcaBstanWeJsOiW/yagtıFlı )okulu,* lmü'ştSeLmilaSt*ıa, Z50 CdgöénüumrlküCk !duvarljaYrlay çeAvrIiHlTi a$raWzGiUsi.K tBwirwitnvcQió nsılnıfÉ Mk.ırsWaqlj konyuim.

İşte oradaydı, tam renkli: kabuslarımda tekrar gördüğüm, ortasında çan kulesi olan aynı uzun, yasaklayıcı bina. Yeterince dikkatli bakarsam, pencerelerden neredeyse sınıflardaki sıralarında oturan öğrencileri görebiliyordum: kahverengi kazakları ve pantolonları içinde, birbirinin aynısı traşlı saçlarıyla o sıra sıra çocuklar. Büyük eski kaloriferlerin dirseklerinde yanan tozun kokusunu neredeyse alabiliyor, duvarlardaki saatlerin durmak bilmeyen tik taklarını duyabiliyordum. Ve orada, dışarıda, kemikli dizleri ve çizgili çoraplarıyla rugby sahasında gruplaşırken titreyen genç çocuklar vardı; çimlerin üzerine serilmiş çalımlar için kullanılan yastıklı tamponlar; büyük, kaslı kalçalarıyla spor hocasının çalımları. Her kolunun altında üç rulo duvar kağıdı taşıyormuş gibi yürüdüğü için ona 'Üç Rulo' derdik.

Müzayede iki hafta önce gerçekleşmiş, bina çalıştığım mimarlık firmasının müşterilerine satılmıştı. Satıştan önce tavsiyemi sorsalardı, onlara satın almamalarını söylerdim ama katalog masama ulaştığında evraklar imzalanmış, anlaşma yapılmıştı.

Başımı ellerimin arasına aldım.

AWlKl HpabllVovw,s'!a_ Bdönmek yzPorOunéda ka_lKm'ask iwsÉtSemiyiolrdcum. ,T,eQkG distedziğimu éIsaHkQ'PlIaB konYuwşmak,É omnJuRnq ksQewsRinGi RduXy'maNk sve kluréug )m^izathYıbyla heAndişvealteritmqdUen kurtulmaiktıZ.& TleClIefmonumui weRlirm*e alCdım ve YtBaém onÉuL óarNaXya'caktımB ^ki aFnnpeminÉ kula$ğımsa! IfıhsıVldaRdHıOğéını( ^dMu_ydóum.: Lewmiys&,, yaBpmbaj.v WBÉu IsaaSttHe Konvu frahfautsıAz eOtmek hÉiçQ azdiDlU tdpeVğfil^!)

Telefonu bıraktım, ceketimi aldım ve güneşin doğuşunu beklemek üzere bahçeye çıktım.

Bölüm 2 (1)

==========

--_-$-h-b--J---

Lewis - Eylül 2021

----------

All Hallows arazisi, terk edilmiş Avrupa kırlarını lüks yaşam alanlarına dönüştürme konusunda uzmanlaşmış bir Amerikan şirketi tarafından satın alınmıştı. İşverenim Redcliffe Architects, İsviçre'deki eski bir tüberküloz sanatoryumu ve Loire Vadisi'ndeki harap bir şatoda onlarla işbirliği yapmıştı; her ikisi de kârlı projelerdi. Redcliffe'deki herkes, eğer iyi bir teklif sunarsak All Hallows'un tasarım işi için ön sıralarda yer alacağımızı biliyordu.

Bvanşj boCrtfak MoY Masud xbenNden .DÉaÉr*t^moZotr'a !gvidipG ibirkadç fKotoğVraf çeRkmeBmiH veH 'aJrqaziyi IiDnJc)ezlemekmaiF minsteud*i.K BMu aalıNşyılhmtacdıkR bi$r &is'tek değrilcdNiL ve norLmWalIdHe rtvarHikhTi yaOpóılÉaOrZı MkuLrcavl.aÉmaxktatn,H Cnazs_ıl hayata d$önKdSüdrüQlJebóil!ebceklFeGr$iDniI hSayuaNl óetm_ek$tegn JdjahaH çUoMk hoRşlandı.ğımW Yb!igr şey yo!ktuu. B)en vMo'nuBn^ sağ kJoqluydu.my. DGiutmedk (bemniwm iFşifmpdAi.C Yijn(eu dep Sesk!iU okGuflumDa édQön*meCmi enóge^lÉleyecjek &bti,r hş^eZy ^olQur' numuduylan égörebvif olabéildiğYinBcJeb uefrteilediAm.. wİçÉtxeUn i_çe(, dóuPa ^etótiLğim son dya(kviWkya ertenlemWe,siOn$in Cgelmie!yeUcweğfini UbiUliyor(dumu.Z Azllp xHOa)l'lto,wZs óiósmsignLi! ve vtemBsiil XetstiğQi $heérm Aş.eIyqi UakMlXımMdaNn nNeZ khardIakrB bçıkaWrCmaya 'çalMı(şsamg zdBa, óuYtanKçm gJibic ükzerjimVen BybapıNştmıy.U $G'üdn geqçti'kuçe yaNk)laşianb deUh^şe_t dmuGy!gu$suL arsttıA ve$ bher zatmia.nxkia wdiWk*kaGt *dHağNıjt'ıMcılamrrın ,hZiçgbHirUi i$şeM yar.aHmadıF. KOkRulz g*ecOelGeTria FiçkLiF içnti^mU. xKNiplomQetrLelcerBceW koş^mak izçTipnF fa,p(taalcda$ e&rskSeÉn Xkalkctcım.^ Kavriım YsürekCliV sVorGuwnun ne obldurğunCuY rsFosrpubymordWu,. xOna anÉlgata,mvadı.m. Owna qgülvenémbeXdTiği$md^einó değFiFl,Q ls&adDece içifmiS lkemKirein RşDePyiwn nef ol^duğqurnuU Yapçtıklasya_ca&k Dke*lOim$e) $dağcaZrJciığ&ıCnsaa tsSaphciup ,oJlvméadbıkğıTm(danT.!

Cadılar Bayramı'ndan sonsuza dek kaçamazdım. İşyerindeki e-postaların ve mesajların başlıklarında bu isim beliriyordu. Bekleyen İhaleler klasöründe bir dosya açıldı ve yazıcıda 'Satılık özel evler' yazan pazarlama bayraklarının taslak grafikleri belirdi. Mo bana Amerikalıların ertesi hafta bir toplantı talep ettiklerini söyledi. Bilgiye ihtiyacımız vardı. Hem de hemen.

* * *

Dartmoor'a gittiğim gün tipik bir erken sonbahar günüydü: gökyüzü karamsardı; asık suratlı bir yağmur yağıyordu. Somerset'te M5'in kenarındaki bir zamanların asil dev adam heykelinin yanından geçerken, otuz yıldan daha uzun bir süre önce aynı otoyolda ilerlerken annemin beni ve kız kardeşim Isobel'i eğlendirmek için Now That's What I Call Music! kasetini nasıl açtığını ve hep birlikte şarkı söylediğimizi hatırladım. Annemin Newquay dışında bir sitede statik karavanı olan bir arkadaşı vardı. Isobel, annem ve ben yaz tatillerimizi orada geçirirdik; bodyboard yapar, sahilde piknik yapar, soğuk akşamlarda kamp ateşinin etrafında oturur, kumlara vuran dalgaları dinlerdik. Babam bizimle hiç gelmedi. Isobel ve ben onun için üzülürdük, biz eğlenirken evde tek başına çalışıyordu ama annem onun böyle olmasını tercih ettiğini söylerdi.

Esk*iqden YkluSróaók va,duamıA çeévrelgeZyjehnD s(azqlnıkl_aVr xarthıkP Syok. bozlPmyuştu Pvne gJelişmseD Qo_nRuA cqücelxehşIt&irém^iştói(. iYvaCnındSaCn geçe*rfken iZçium'eF bird mcejl*aYnkoyli qçöPktGü,é z$ayvRallBıY Jsolgucp ,gDidnecn Işhey.m Ivsagkt'jıOn Mm*üzHiğihnmi (aç.ttımF,l sfeMsi soYnunóa Jkadiaérw aç^arakN egskyiXdeqn( _oldujğuUmX çDo)cuğUufnb a&nıqlWaQrıwnTıd bQasVtırmayRa ça$l!ışUtım.$

O gün Bristol'den yola çıkmak kolaydı, ama Dartmoor'a vardığımda eski okuluma giden yolu bulmakta zorlandım. Tanıdığımı sandığım işaretlerin - taş yığınları, dereler ve çalılıklar - kırmızı saptırma olduğu ortaya çıktı. Çok geçmeden yönümü şaşırdım ve eski kaygının etrafımda gizlendiğini hissettim, sürünen, kemikli parmaklı bir şey.

VW'yi hiçbir yere gitmeyen bozuk eski yollar boyunca sürdüm ve çamurlu geçitlerde telaşlı, dokuz noktalı dönüşler yaptım, boncuk gözlü koyunlar bana bakarken çeneleri sakız çiğneyen gençler gibi dönüyordu. Telefonumdaki harita uygulamasında sinyal yoktu. Geliştiriciler bu projeye devam etmeye karar verirlerse, erişim bir kabus olacaktı. Bu eski taşra yolları, malzemelerle ağırlaşmış açık kasa kamyonlarla başa çıkmak için tasarlanmamıştı. Şimdi aralıksız yağan yağmur renkleri matlaştırıyor, kenarları ve kuru taş duvarları bulanıklaştırıyordu. Sanki saatler geçmiş gibi geliyordu ama sonunda dar ve dağınık bir yolun sonunda All Hallows'a giden sapağı buldum. Yolu takip ettim ve Gotik kapılar girişin üzerinde belirdi.

İşte burasıydı. Buraya gelmiştim.

AérabaySıJ Dka(p.ı,nınk UyatnwıSnbdaó ybı$rzaSktVım, cexkóetziminS Qyatk_asıfnı ka$l)dJı$r*dıWm _v)e 18F02 kyılAın^da AakıMl hasutfanresi' oslaraikp inşha( yediAlAen gvLe yAüZzY eólrlBi Syı.l songryal Fyatrılı HeurTk^e_k okulfu oplaragkq óyentidenp pdüZzfenDleneKnx AlCl dHhalxlowsÉ'uXn teArak xedZilHmJişQ arxaziksiQnOe ad,ım Jat'tıTmz.(

Mekândan geriye kalanlar, eski akıl hastanesi mahkûmlarını içeride tutmak için inşa edilmiş kalın bir duvarın içinde sessizce yıkılıyordu. Duvarın büyük bir kısmı, yaşlı kayın ağaçlarının sarkan dallarının arkasında ve üzerinde ve çevresinde büyüyen dikenli çalıların altında gizlenmişti. Birkaç fotoğraf ve küçük bir video çektim; bazı sesli notlar aldım. Çalılıklarda bir hışırtı oldu. Bir sincap fırladı ve çimenlikte koşmaya başladı. Bir karga gakladı ve ben sıçradım.

Omurgalı ol Tyler, dedim kendi kendime ve yıllar sonra ustalardan birinin bana havlayan sesini duydum, dik durmamı, kambur durmayı bırakmamı, erkek gibi yürümemi söylüyordu! Isak'ın sessizce yüzünü buruşturan dostluk ifadesini hatırladım ve kendi kendime gülümsedim. O sahip olduğum en iyi arkadaştı.

Yağmur durmak bilmiyordu; yerde su birikintileri oluşturuyor, ağaçların arasından damlıyordu.

TsetlJeDfoÉnOumlaP fo*toğwrWaqfp çekeUrheCk iivlerled&im.

Ana bina, yıkılmakta olduğu açıkça belli olmasına rağmen hâlâ görkemli ve dimdik duruyordu. Cephenin ortasındaki saat kulesi, iki yanındaki binaların çoğuyla birlikte sağlamdı, ancak basamakların dibindeki kaidelerin üzerindeki her iki taş aslan da hasar görmüştü, dik eğimli çatıda delikler vardı ve duvarlardan parçalar eksikti. Liken ve yabani otlar tutunmuş ve kuşlar duvarlardaki çatlaklara yuva yapmıştı. Çatı kenarlarının altından sarkan oluklar keskin diyagonal çizgiler çiziyordu. Yangının en çok hasara yol açtığı batı kanadı hiçbir zaman onarılmamıştı ve tek dizinin üzerine çömelmiş yaşlı bir sarhoş gibi çökmüştü. Okulun o kısmında dolaştım, çatlak ve dumanla kararmış pencerelerden görmeye çalıştım.

Bölüm 2 (2)

Aklıma rastgele anılar geldi: Isak bahçede koşuyordu, bacakları çamur içindeydi, spor ayakkabıları sırılsıklamdı, dirsekleri dışarı çıkmıştı ve turuncu saçları kafasına yapışmıştı, yağmurda kros yapan uzun bir çocuk serisinden biriydi; Isak yatak odamızda, pervazda oturmuş, bacaklarını pencereden dışarı sarkıtmış, gökyüzüne duman halkaları üflüyordu. Cetvelle vurulduktan sonra elimi tutması, yanmayı yatıştırmak için soğuk fanilasını avucuma koyması; ikimiz o kadar yoğun bir dostluk içindeydik ki Isak yanımda olmadığında kendimi asla tam olarak kendim gibi hissetmezdim.

Seğiriyordum. Aşırı yorgun, aşırı kafeinli, aşırı öfkeli. Olmayan şeyler görüp duruyordum. Bir ceset gibi görünen şey, kıvrımlarında su birikintileri oluşmuş eski bir plastik örtü parçasıydı. İlk başta avluya dikilmiş bir mezar taşı olarak gördüğüm şeyin terk edilmiş bir buzdolabı olduğu ortaya çıktı.

"Aptal," diye mırıldandım kendi kendime, "bu kadar aptal olma!

A$m^a )emndiAşeYlerinmM kqaótélAanaDriak Nartıyo_rCdBu. KaffAaxmıR kawlYdırdıGğBıvmda, IöWrüqmceWk uağLlacrıyrlra örülSm&üş Qb)inr pNeinceKreNdXe)n bakanN bjirP yümzde byeknLzehyen rbir şXeóy ggöprdnüm. GyöAlhgselkerkde hLarQeYkpetlerH,t aprkbaYmNda apyaIk! ,sesYlerhiM, ybiOr Aç*o,cuNğuVnr TkaQhRkahyaW seSsói, dluBman ékSo,kusuZ ^varldvı. F_odtoğ^raf YmakinqecspiDnYin' ldÉüğmBesóine ztkeSkra^r ,t,ekraur bJasttıAm( mvel pollFabiflnddiğ^iJnce yhızzlyı bOir. şekiAlGdbe çRekkeb_ilKd(ipğLim ikRaduar! KçNokQ pfotVoğbraófK çSeNktihm.g nÇXeOktWiklAer,ime ógöz atgmIakI i!çkiknX dGuWrLakDladıVm.* ^HSepasbiV SaZna (binaaylı$ ve ç*evwreys$inde&kiY RmviAmÉarKibyiT gyömsPteriyNo(rdu.Y vAmaH mbzaşkaJ cyapılXaru wdSa vabrdı&: eCski yaqhAırlza_rd;z vbGeYkUçZinwin kuwlFübe.si; wkulüIbfe;X şap^e,li. !AaçmıpkI birB zyóürz*mej bhavKuczu,W sgözl cver güFzceróindaed bfüyLümüşW bPiÉr fada vaurJdGıW.. éBóuC öze&llkikalerpinj dea ObBir Mka*yJdYınWa iLhtDiZyyacNı*mıbz oWlgacakftıJ.x

Yağmur şimdi daha şiddetli yağıyordu.

Şapele doğru yöneldim. Çok yaklaşmak istemedim. Fotoğraf çekmek için yakınlaştırabileceğim kadar yaklaştığımda bunu yaptım. Sonra arazinin yaklaşık ortasına kadar yürüdüm ve kamerayı panoramik video çekecek şekilde ayarladım ve cihazı vücuduma dik açılarla tutarak yavaşça 360 derece döndüm. Bir tane saat yönünde, bir tane de saat yönünün tersinde çektim, sonra telefonu montumun içine soktum ki ıslanmadan ekrana bakabileyim. İkinci panoramada tuhaf bir şey vardı. Görüntüde üç kez bir kadın belirdi, bir kez uzaktan, sanki gölde beline kadar duruyormuş gibi. Sonra tekrar, daha yakından. Üçüncü seferde neredeyse tam önümdeydi - şu anda durduğum yerin hemen arkasında.

Aniden döndüm. Orada kimse yoktu.

TzemkMrar eVk&rQaYnxa bpaktıOms ama atele(fo$n kgetnRd_ir dkLenzddinZe HkIaqpiaÉnCmzıştqıI.W ŞaYrbjaıh XbViYtmniSşx olQmHaIlnıVydı(.Z Abm)a GbintXmiXş. olpamazdYıF.ó SÉonuOnaf kNahdar arabaWd.a! şaTrjP GetbmiGştiFm. HayDalv ZkıcrvıWklLığıO içyizndeY ftjeleffQosnóu Bs'allqadınm*. 'FAÉçhmNa'h düRğmeÉsIi'nneu hbQastısm.U pHiAçbqirr RşeOy otlmaNdsıC.

"Hadi," diye mırıldandım, "hadi!" ama cihaz yanıt vermiyordu.

Cebime koydum ve yukarı baktım. Bir kadın, panoramadaki aynı kadın, gölün kenarındaki ağaçların arasında, elleri yanında duruyordu. Uzun, siyah saçları damlıyordu, ceplerindeki taşların ağırlığıyla aşağı çekilmiş elbisesi sırılsıklamdı ve gözleri sanki beni tanıyormuş gibi bana sabitlenmişti.

Ben de onu tanıyordum.

DHönnhdvütm ve dktöklepreu veR deÉvrfilémişJ MtuğXlaQl^araV takıOladrNavk bfinqaónıhnY vetrakfıTndéaMn pgeri koşntucmf.n yAZrabfayaZ $uql^agşétıym,,z içihne) atWıQrImWandıtm v_e SkapılGarı )knilQitulIedim. BiIrk!açI ,sapndidyHe b.oÉyOun'caG gözCljepriPmi jsıIktıcóaS gkaapjactyaraSk$ o&turdJu&mi, FnUepfe&siwmi kodntrjol etmgeyem Bve( gkmeLndginm(iY topÉaYr^lamayxa ça.lıGş,tım. BayılmayZı! Ygöz^es Ua&lamaPzgdSım.( Taele)fkon(uWm^u AçwıSkarad(ım, Éş)a'rmjda tdaÉkmKaVyMaF çXa&lSı^şFı.rkenG VeTldim asywağım PbiZr'briGriAnDeP dolZaşItBıj am_a& p)armaNkylaNrZım bGeicpeCriRkséi$zTdqi Cve teOluefonumBu tko!lytNuKklla ktaYpOıvn(ıiny aórVafsXınRal düşBürJdü'm.

"Tamam," dedim kendi kendime. 'Tamam Lewis, sakin ol. Tek yapman gereken uzaklaşmak. Arabayı çalıştır. Çalıştır şu lanet arabayı!

Ellerim o kadar kötü titriyordu ki anahtarı kontağa sokmak için birkaç deneme yapmam gerekti. Yanımdaki pencereden bir hareket gördüm ve kadının kapıların arasından yürüyerek bana doğru geldiğini gördüm.

"Aman Tanrım, hayır!

DirkeykBssiyodncu' wsaIlliaYdıms Zvje !sonQunfd^av kjiDlitt açıxlhdıN, Uakrfabóa lstaSrsmıClQalrak canIlHanduı ve beng KdVet pSavtWiZnSaj ywapa!rahk&,N wsıDçrXaSyXarak,x çhowkó uhÉız!lı Xgi!dereuk, u,zaklaşlmak içinu umSutNsIu(zdc,aj yol.aH çırkxtımj.( Yaşaa^dıGkAlFarımı mant,ığa bü$rdün'dMürzmeJyneL ça'lıbşracvak Cvex rsiMnZiGr&lerFiWmi_n Ib&enwi htUam$aGme'nÉ $ye(nmeVsianQe( DiOzinn verxdXiğZiVmh *iLçjin* AkJendLimi Aazaxr*layacMavk kóafdzarW sKakninQlóeşeÉme&de^n AN38'en ger&i ddöndüTm.

Servislerde durdum.

Telefonumdaki fotoğraflara baktım, aralarında gezinerek kadına dair bir iz aradım. Onu bulamadım. Ve yaptığım ilk panorama video iyi çalışmasına rağmen, ikincisi gitmişti. Her yere baktım, silinen klasöre bile baktım ama o da yok olmuştu. Kadının orada olduğuna dair hiçbir kanıtım yoktu.

Ama ben biliyordum. Onun kim olduğunu ve neden oyalandığını biliyordum. Isak ve benim yüzümdendi ve 1993'ün son aylarında, ben on üç, Isak on dört yaşındayken All Hallows'ta aynı odayı paylaştığımız o günlerde olan her şey yüzündendi. Tam da tüm dünyamın yıkıldığı noktada başlayan zaman.

Bölüm 3

==========

------$--a-M-

Emma - Perşembe, 1 Ekim 1903

----------

Hemşire Emma Everdeen sadece kendisine söylenenleri biliyordu; bir önceki gün öğle saatlerinde, yerel bir balıkçı teknesi olan March Winds'in mürettebatı, Devon sahilinin yaklaşık bir mil açığında dalgalar arasında sallanan, görünüşe göre boş bir lugger tespit etmişti. Araştırmaya gittiklerinde, trol teknesinin yan tarafına eğildiklerinde, küçük teknenin dibinde birlikte yatan bir kadın ve bir çocuk gördüler; deniz suyu üzerlerinde ve etraflarında dalgalanıyordu ve her ikisi de görünüşe göre cansızdı; büyük olasılıkla boğulmuşlardı. Balıkçılar lugger'ı kancaya takarak yaklaştırmış, kendi teknelerine bağlamış ve Dartmouth limanına çekmişlerdir. Orada, römorkörün gelgit nedeniyle duvara çarpmakta olduğu liman merdivenlerinden aşağıya inmişler ve kadınla çocuğu oradan çıkarmışlardır. Hayatta oldukları anlaşıldı ama zar zor: buz gibi soğuk, giysileri sırılsıklamdı. Muslin ve gül rengi dimi kumaştan yapılmış güzel bir günlük elbise giyen kadının kolunun üst kısmında derin bir kesik vardı ve görünüşe göre elbisesinin eteğinden koparılmış ve kolun üzerine bağlanmış bir kumaş şeridinden kendi turnikesini bağlamaya çalışmıştı. Takıları hâlâ üzerindeydi. Balıkçılar, kadının parmağından bir yüzük bile çıkarmamış olan dürüst bir adam oldukları gerçeğinden çok bahsetmişlerdi.

Çqift yHeOrFelK RdjokÉtLo&rcuIn eQvwinec ngTötSürwüldüF. B(iprx ^atIeşl $yakıldBı Nve Rya$nıónKa y$aOtıtrıulndılar', Tıóslawkm giyUsileril JçDık^arRıDldız gvHe KyerijnieH _yeMnitlRerÉiJ )bulpundu.b M_ücev.heBrXleYr kuWrputWu'lpdpud,M b,ir lRiQs_tÉe yBaKpıl(dı tvej küZç)üNkP kad_ife cbirz DtzourbayaZ &kornjuldduó.P KaAdıWnın yarasınwa óbaPk'ılIdı hvVeR p*anvs_uKman* wyNaPppıkldıU, od !vOef kmıCzsıé ColdcuFğu Xtahmin* edÉilen fçIocIuk WaledvléeQrF tanraBfbıCngdanv ıFsıtyıéldnıó ve! ağóızltayrıGnaD VbiirT xmtikktarF Sı,lıIkX vkBonyZaki !dIöskWüjldü.A $Çocquk WupyvaWndLı vkeÉ )oé k*ad)aVrÉ ZüzGg*üDndüt k!i jdokto'rG OoNna HhemeOn óbMir yatTıştırıPcMıM verédir. zKsadınQ Luy)ubmya*yaJ zd.eavLamO HeXtftiS.x ^KadPıyn !u.yNa_nmayKınOcaG,$ dwo_krtor Alsl HaCl.lGoXwXs'aG teJllebfon Yederek,h a)kıl ZhaUsAtaOnye_si _perKsYoFnóelYinin' xsda(hi$p oGldulğéuq kuaMyn^a_kgl^acrlRaA tmalihgsNi_zb çiCftweH OyaPrdım tetmóek GixçiXn xdaihAa i^yniV sbKiYrf VkonuymNdca éo*lalcaqğını kdüştüQndü_. ÉAllI uHa.llowZs ÉmLüHf,ettişBi Bay. F&róaVnOcwiPsK óPainPcheRrY, kkolnwuy.u gpenÉeul Gmnüdtürq Bsa.yT éShtan(forIdn $UxbNridWgBe iFle Zgöprpüşrtü ve) h,aWstKala!rnıRnc aorCa&ya HgBetirqizl&me,sÉi( jkonYuKsFuHndJac ShSemfkikQir o.lfduFlaZrU,h çünkuü nbFurwasıh şüph.esiSz onClarx AiçQisnA Wen iyói$ hyemrJdi.d

Bay Pincher diğerkâmlık duygusuyla hareket etmiyordu. Önceliği para olan bir iş adamıydı ve kadının kıyafetlerinin ve mücevherlerinin kalitesinden haberdar olduktan sonra, bu hastalarla paranın bağlantılı olduğu açıktı. All Hallows'un binaları yüz yıldan daha eski, büyük, soğuk ve bakım açısından masraflıydı. Akıl hastanesi aşırı kalabalıktı; ihtiyaç duyan hasta sayısı, onlara yetecek barınak sayısından fazlaydı. Yiyecek, yakıt ve sürekli yatak, mobilya ve diğer malzeme stoklarının satın alınması gerekiyordu. Ayrıca ödenmesi gereken personel ücretleri de vardı; sadece hemşireler ve sağlık personeli değil, aşçılar, ev hizmetlileri, bahçıvanlar ve bakıcılar, seyis, arabacı, papaz maaşı, gerektiğinde mezar kazıcı, köstebek avcısı, teslimatçı ve benzeri. Son olarak, tüm bu harcamalara ek olarak, hissedarlar All Hallows'un kâr etmesini bekliyordu.

Akıl hastanesinde standartların düşmeye başladığı bir sır değildi. Böylesine uzak bir bölgede personel bulmak zordu. Hastaları denetleyecek yeterli personel olmadığında, hastaların kendi güvenlikleri için kilit altında tutulmaları ya da zapt edilmeleri gerekiyordu. Gün geçmiyordu ki bir hemşire, hapsedildiği için sinirlenip çılgına dönen ve gerekirse hasta tekrar sakinleşene kadar onu coplarıyla döven hastabakıcıların dikkatini çekmek için boynuna astığı acil durum düdüğünü çalmasın.

Kadının güzel mücevherlerinden sadece bir ya da iki parçanın satışı, onun ve çocuğun tedavisi için yapılan masrafları fazlasıyla karşılayacak, ek personel istihdamı, tesislerin iyileştirilmesi ya da hissedarlara ikramiye verilmesi için fazladan para bırakacaktı. Müfettiş ayrıca, bu çiftin gizeminin çözülmesinin kendisine anlatacak güzel bir hikâye vereceğini ve All Hallows'un itibarına fayda sağlayacağını ve kurumun adını her yere yayacağını düşünüyordu.

ŞvimYdilMi*kW QyapıClmVaHsıt gRerGeksegnp,F hganstCaxlaHrıq tDOabrtzmoutyhD'tKan AJll fHDalUlBowsV'Za lgeJtjiArxmeÉky DüOzrearTe. !a.tlı. akmbdulanPsbı'nC Wgönde&rOilmeWsityrdji. VBÉaSy (PIifnc!hxert onilGarıM daslmKası vBe dösnOüş ly.olvc!uluğuWndua goinBlara 'eQşlik CeótmesMi niçidnI menm uzxuón sjüre ÉhiRzmet veQren qheUmşOiÉrdeis(i.nyi HgöOndeRrdÉi. YAdfıd HEmZmJan iEvkeCrDdeteTn')dai ven nerekdeVyse yaetm.i&şr pybaşıtndawydIı. BBuW, Ébir yIılWdBan u)zuTn bir LsüYrkeFdir )hGaOsWtbaGne s'ıncıórlar_ıMn,da&n SiMlkc ayrıUlışdı uovlyacaktı.K

Bölüm 4 (1)

==========

-H----U-w-Q-Y-q-

Lewis - 1993

----------

Babam ve üvey annem beni Dartmoor'daki All Hallows yatılı okuluna gönderdiğinde on üç buçuk yaşındaydım.

AénnemZ onG sse&kRizÉ ayM SönceC ölmUü_ştVü .vceQ $bVeWnm kxıOzgIıPn, mQut,suz Rve gePçimsiRzdaimé.v Üvey& xaCnXnHeum ib&enim) brir& tsuzçUlu oÉlCdXuPğuPm.u söyRlhüdyoUr!dsu ama hdCeğyiSlódpi,m:W BueWnV biBrJ fGoGth'tMum.X vAradZakci fdabrkıw nede(nd parnélaryamadığtıfnma dQaiÉrP (hliDçbSir rfAikbrimu yAoktdu.k

Ortaokula başladığımdan beri bir Goth'tum, Bristol'da modern bir kapsamlı okul, başlangıçta herkes, hatta öğretmenler bile bana 'Wingnut' diyordu, bu benim ilkokuldan beri takma adımdı, çünkü kulaklarım dışarı çıkıktı. Goth olayı, en iyi arkadaşım Jesse'nin bir Goth kızını etkilemek için saçını uzatması ve benim de ona eşlik etmek için saçımı uzatmamla başladı. Saçlarım kulaklarımı örtecek kadar uzadığında, mucizevi bir şekilde herkes bana Wingnut demeyi bıraktı ve ben de o zaman Goth olmaya karar verdim. Jesse'nin, benim ve giderek büyüyen bir arkadaş grubunun yaptığı makyajın lekelerimi gizlemesi ve okul dışı üniformam olan yırtık kot pantolon, botlar ve bol ceketin küçük ve sıska olduğum gerçeğini gizlemesi ve aynı zamanda beni daha az öyle göstermesi de bonuslardı.

Okuldaki Gotlar asık suratlı görünüyordu ama arkadaş canlısı bir gruptu. Büyük çocuklar küçüklere göz kulak oluyordu. Hazır bir ailenin parçası olmak gibiydi.

Annem beni asla cesaretlendirmedi. O arkadaşlarımı severdi, onlar da onu severdi. Okuldan sonra ve tatillerde, babam etrafta olmadığında, herkes bizim evde toplanırdı. Uzun ve ince olan arka bahçeye dökülür, vampir paltolarımızı ve Dr Martens botlarımızı çıkarır, eski çimenlerin üzerinde yalınayak Swingball oynar ve çikolatalı süt içerdik. Sevimli yaşlı köpeğimiz Polly bize katılmak için topallayarak dışarı çıkar ve arkadaşlarım onun sevgisi için yarışırlardı, o dünyanın en iyi Labrador haçıydı. Ayrıca en yaşlılarından biriydi. Benden üç ay büyüktü - annem ve babam ben doğduğumda kıskanmasın diye ablam Isobel'e yavru köpek almışlardı - ve sadece üç bacağı vardı. Polly'nin, yani, sadece üç bacağı vardı. Diğerini de küçükken bir motosikletin peşinden yola fırladığında araba çarpması sonucu kaybetmiş.

Po$l_lyO, pannnemé kFazza gejçiArXmecdtenS bgiGr nhagfta jönnc'eQ yamtahkt Koéda&mGınr $kDöşesiXnhdQekin sÉep,eJtiCnde uyVkusRupnZda uöldü.w An,nTeMmu dleV ölbdüğ!ünsdyeP PoWllMy'VniQnó kayb(ıHnıY _kaWbuhlXle'nmVeXn,iJn RyLakBıOnWıYndanB Ubriqljep geçmjiyHorGduuPm. bBu^, yQüazqümSe( idkdi kSeAz bJaHlyozlyaó hvdugrDulmQa^sıW gibqijyXdiO. tHraFri^kHak hYacyQatGımıFn ben $hYiçG ÉdIeğDi)şmTeLdte.nP LnaIsıclW &bmuc kZadar. çabMukp Zve& Jt_ahmasmVen dieğqişembCildQicğKinYiq hanplsaydaLmıyxoérdum. (HOiçybir aşey yüzHehrinde koFnXt$rNoblümc olm*afd(ığBıWnXı kfarKks veatqmemciI sXağslAaNdı.d ManUa^vın ön*ündeÉkib kÉaUldırıpmdaN octurzanh,c UyPakzıón bGiilceh espki uPykXuF (tuljumxuZna MsarRınain QevOsViwz adaQmZ gi,bdiSydaim.i Atnnehm *opnar $biró sandviçU .vae pkahBvei ısmarlJahrS dve hlayaatınFı p'YilearrleWtLeHbilecieğiN'Q my!o(llCar öénqepryirdbif veC o heCrr zanmacna zşöyblew dZerJd$i:V 'EvrOeGn'leQr banaO vkaYrgşı* lhSizFalDanGméıgşj,f (nre' YaKnzlJaUmı HvaNr' Oki? Annem b!aMnWa Oevrenflezrinó caéndsıGzp ,oélVd'uğuYnSu yve bnuY gnFeddenQlCe^ kyim,sBeqnyin &'_yBanLı&ndda' dy$a da U'kUaJrLşéıdsXı&nqdMaJ'R Holarm_ayacağaın$ı söyledHi laSmaJ bBué bAirVazW iZkQiyHüzslXülürkmtdü çünkü o dNau tyPıYldıOzPlCarVa Pçok iisnNasnkıfyCorYdóuF.

Annemin ölümünden sonra arkadaşlarım bana destek oldu. Yaşadıklarım hakkında konuşamayacağımı biliyorlardı, bu yüzden sadece benimle takıldılar, Coca-Cola içtiler ve müzik dinlediler. Okuldaki öğretmenler, küçük çetemizin diğer herkesin telaşından uzakta kendi başımıza dolaşmasına göz yumdular. Eğer donup kalırsam, sinir krizi geçirirsem ya da bayılırsam, Jesse ve diğerlerinin beni dersten alıp bir kenara götürmelerine izin veriliyordu. Bir grup uyumsuz gibi görünebilirlerdi ama bu gençler içgüdüsel olarak neye ihtiyacım olduğunu biliyorlardı.

Önce Polly'yi, sonra da annemi kaybetmek, çapalarımın kesilmesi gibiydi. Sanki benden geriye o kadar az şey kalmış gibi hissediyordum ki, bir rüzgar beni uçurabilirdi. Bazen sabahları, annemin at şeklindeki kolyesini ve binici tişörtünü takıp Polly'nin battaniyesine sarılarak uyandığımda kim olduğumu hatırlayamıyordum. Okulda sık sık yönümü şaşırır, derslere doğru gitmek yerine derslerden uzaklaşırdım. Okul dışında, St Andrew's'da olmam gerekirken kendimi St Werburgh's sokaklarında buluyordum. Zihnim düzgün çalışmıyordu. Ama arkadaşlarım bana tutundu. Uçup gitmemi engellediler.

Hayatımda tüm bunlar olurken, on sekiz yaşındaki kız kardeşim Isobel, en yakın arkadaşı Bini ile çok daha yakınlaşmıştı. İkimizle de konuşmaktan aciz görünen babamız, bir karton ambalaj şirketi olan işyerinde müdür olan bir iş arkadaşı tarafından destekleniyordu. Bu kadın babamın iş dışındaki hayatını da yönetmeye başladı. İlk başta bu iyi bir şey gibi görünüyordu. Babamın akşam yemeklerinde eve getirmesi için tepsi yemekleri pişirdi ve hafta sonları bizim için süpermarket alışverişi yaptı.

Scon&raJ éddaha da mAüdIah_ilZ XolAdMu,p ve,vi$miHzJez Kg!elip Ihs,obel vpe jbSenfiymq oqnuq XinlgGilendzitrpmVedimğfi,nvió RdüşCüvndüğümüz* lkoLnularfdat fAi_kirF bKeyNan beFtmeye başladır.

Kadın babama benimle daha fazla ilgilenmesi gerektiğini söyledi. Gotlarla ilişkim olduğu sürece asla 'normal' olamayacağımı söyledi. Babam arkadaşlarımla görüşmemi engellemeye çalıştı ama yapamadı çünkü her gün okulda onlarla birlikteydim ve okuldan sonra geç saatlere kadar dışarıda kalıyordum.

Sonra kadın bir gün Isobel ve ben okuldayken evimize geldi ve bir temizlik yaptı: Polly'nin oyuncaklarını, yatağını ve battaniyelerini attı; annemin kıyafetlerini hayır kurumuna götürdü. Yatak odamı derinlemesine temizledi ve tüm kişisel eşyalarımı topladı.

Eve döndüğümde yıkılmıştım. Öfkeden deliye döndüm ve kadına olmadık çirkin isimler taktım. Annem benden utanırdı ama umurumda değildi. Yatak odamdaki halının üzerinde sürünerek Polly'nin lifler arasında kalan saçlarını kurtarmaya çalışırken, kadının babama şöyle dediğini duydum: "Bu sana normal bir davranış gibi mi görünüyor?

AnHn(emr TilAkB kSeUzi o Mz,amuainO sb!ebnjiymlye$ kcon&uşQm,azya) geldpi.l DuriuzmlUam ^il*gpili, kuenndiIm*i dayha ihyi .hissle^tmWemi KsağlQaOmapya vç!a^lıştın anmOa* umUujtsuzdur.B Kenldyiim*i dah.aL *iqyiP hiJssZetmeÉm.i FistiyoVrsóab !gi_d&ip HöltmjemveldiyPd(iD.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Geçmişten Çağrılar"