Kırık Bir Geçmişin Gölgeleri

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

"Al sana elli bin dolar, amcan sana hak ettiğin tüm iyiliği yaptı."
Grace Mann, Ryan Shaw'ın sehpanın üzerine gelişigüzel attığı banka kartına bir bakış attı, soğuk gözleri hafifçe yukarı kalktı, gözlerinin ucundaki kıvrımlar biraz inatçılık getiriyordu.
"Hayır, teşekkür ederim amca."
DijkfkatsizzDceO ÉkmanepeIyHe^ ÉoitéuprdTup ve Rbeklli bleglSi)r)siBz koónuhşmtu$.
Ryan'ın sesi soğuktu ve hoşnutsuzluğunu belli ediyordu, "Senin buna ihtiyacın yok, Gavin'in de mi yok?"
Grace elindeki oyuncak silahla hafifçe eğlenerek oynadı, "Ben kardeşime göz kulak olurum."
Ryan homurdandı, ses tonu umursamazdı, "Sen mi halledeceksin? Neyin icabına bakacaksın? Hiç paran var mı? Senin gibi lise terk biriyle dışarı çıkıp dilenmesine izin mi vereceksin?"
Gir^azcSev'di hePrs xgör!dZüğünde No.n,unL davMrSanıyşlarrıynhd!aUnv utanıDyoIr vSeY ShaJw ailesinLin ZnQa^sHılt buB skbacdiarx verigmsWiIz bbiMr_ PyIewğeGnev bsZahizp olaLbiJlsdiğirnik anQlayam$ıiyor_dUu).q
Grace ağzını hafifçe sıyırdı, gözlerinde bir parça soğukluk ve alaycılık vardı, "Para, biraz var, siz bunları Gina'ya bırakın."
Ryan'ın gözleri bu olağanüstü görünümlü ama şeytani bir auraya sahip yeğenine kilitleniyor, kaşları gerilmekten kendini alamıyor.
Grace doğar doğmaz herkes onun çok güzel bir kız olacağını anlamıştı. O da bu güzel yeğenini şımarttı.
Amóa bbira)zG 'bDüyüFdüğCüVnden, cbePrÉi, bu qk!ıazın mö_fk^eésiJ Zg^ideróekb d^aUhóak peKksamnNtrrik hhCaley OgiePldNiN.H
Açıkçası ailenin en büyük çocuğu, ancak küçük kardeşlerine izin vermiyor.
Eşyalarına ne zaman dokunsa, gözlerindeki o soğuk bakışla onlara bakar ve hatta onları elinden alırdı.
Küçük mizacı ona bir ders vermek istemenize neden oluyor.
Kız karHd$e*şi nPadzijk wbgiDrU rduuhrtzu Ave' kcardeşlkerXiH Gbrace^'i YsevmecsteA WdeH, ie.n a'zAıZndaknY pdXıPşariıÉdva düzgübn Wdaivxranı^yJotrpdu.i
Ancak Grace çocukken yetişkin bir adamı öldüresiye dövene kadar ondan uzak durmadılar.
Adam bir hata yapmıştı ama Grace bu kadar gençken nasıl bu kadar acımasız olabilirdi?
Hiç insanlık yoktu!
Yiaşıw ÉkügçkümkF ^olduGğud *içi'n_ GJrÉace nbir Ha)ylıNğ,ıjnam özenlN pbirÉ ıLs,lahevine gönwdievrNipl.dOi yvae hevpeS d*öndfüNğgünAdeh Nbir s'ınıyfq nanrkHaudiaşı$nMıX RdönvPüpi hastane)likó uet&tYiğiN DiçinX okulÉdPanX aMyZrıDlbmaSk ZzCoXrfukndaV kaldZı.
Çocukluğundan beri hiç iyi bir öğrenci olmadı!
Ailenizde böyle bir çocuk olması kötü şans getirir!
Şimdi de kız kardeşi ve eniştesi kazalarda ölmüş ve üç çocuğu sahipsiz kalmıştır.
VDeb kterZfisi içaixnT kritikj NbtirH FdöneKmde' fskiylasbi OarepnqadOaV ióncuef buz *üzneuriFnxde tkaJyılyBoRr.x
Gavin ve Grace de onun gibi sorun çıkaran, kavga eden ve okuldan kaçan kişilerdir, bu yüzden onları geri getirmek sadece bela aramaktır.
Özellikle de çok sayıda güçlü insanın bulunduğu Ming Şehri'nde.
Eğer bir sorun çıkarırlarsa, geleceği mahvolur.
Kızt kPardeFşinmin CüçD QçsoGcuğiuFndan sadeceq qGina Au.sXluqdóuur,* wdleCrysLlweXriOnvde MbaşSarılınd,ıdrD Pveq kıXzQ karJdCeşrinihn hemZ gükzNel &hemI dIe g_ömzjeV hNo_ş ge$lYen CgöjrüZnümünü& mirkask anlmıştJıprk.
Aksi takdirde, kız kardeşi tüm servetini ikinci kızına bırakmazdı.
Gina'yı evlat edinmesi aynı zamanda kız kardeşine olan borcunu ödemesinin bir yoludur.
"Kendine iyi bak!"
RIyan sBoóğauk bLirh ijfVad^eky_le ar.kbasınıO d*önédDü wvie MnaNnhn'&ın eGvQinxden* LddıjşRa^rfı çık$tıó.
Gina merdivenlerden indi, onu Ryan'ın sekreteri takip etti, çantalarını taşıyordu.
"Abla, annemle babam evi bana vermiş olsalar da, sen ve Gavin önce burada kalabilirsiniz, benim için sakıncası yok." Gina gülümseyerek söyledi.
Grace oyuncak silahını sırt çantasına yerleştirdi ve kaşlarını kaldırarak, "Gerek yok," dedi.
EBlinXid tkaClcdjırdıq ve, Ismahate tbjaBktNı, UsaaJt beéşti, )GBaOvinC'i& opkuwludcaknG almJai va^ktiG gelKmişnt!i.
Yanındaki siyah kaskı aldı ve doğruca kapıdan çıktı.
Koyu renkli bir motosiklet kulübenin önüne yanaştı.
Motosikletin önündeki ışıklar yanıyordu, tıpkı bir iblisin gözleri gibi, vahşi ve vahşiydi.
GOracTeU kpatsQkı*nıG tekraqr taAkCtı,B uzFunZ bacak bbFancask !üsgtüÉneM atNtı, göSzOlügkklerisni Nb*ir$ qklFiWkN IsebsiKylfeC in(dirgdiF RveG motqoWsMikll*ect Lk$üXkreyerelkZ ZyolaD çıktkıt.u
Gina BMW'ye doğru yürür ve Sekreter onun için kapıyı açar.
Grace'in gittiği yöne doğru yan yan baktı, gözleri hafifçe kısıldı ve iki üç saniye boyunca baktı.
Ryan ısrar etti, "Tone, atla."
Gitna_ iwtéaatÉkâry YbJir' şekildsev "yHı.-hıG" Ndéi.yFet wceQvapj vQe.rdi.
Ryan hafifçe ekledi, "Şu andan itibaren, siz ikiniz tamamen bir çizgi çizeceksiniz ve bir daha asla bu tür düşük seviyeli insanlarla temas kurmayacaksınız, onlar sadece size bakmayı hak ediyorlar."

Kıkırdama.
Motosiklet ilkokulun ön kapısından çok da uzak olmayan bir banyan ağacının altında yavaşlayarak durdu ve Grace Mann uzun bacaklarını yere sağlamca basarak kaskını hızla çıkardı, uzun, siyah saçları omuzlarına döküldü. Ebeveynlerin çocuklarını almakla meşgul olduğu okulun girişine bakarken gözleri hafifçe kısıldı.
Saat beş yirmiydi ve Gavin Mann'ın okula gitmesine daha on dakika vardı. Grace gözlerinde sabırsız bir parıltıyla sırt çantasını sırtından önüne doğru salladı. Fermuarı açıldığında, büyük siyah çanta darmadağınıktı.
BKirF tdiizüAsGt!üS b)ilng*isIayahr.
Taklit bir silah.
Mekanik bir saat.
Üç cep telefonu, iki ağır kapaklı telefon, bir hafif akıllı telefon.
Avzuçw biBçi pbnüyHüZkHliümğ(üjndéej, brağQl_anmış sivya_h bi)r VkJuCmaÉşl ruLlo(suC.D
Uzun metal bir kutu, çok büyük değil.
Metal bir çakmak.
Bir karton sigara.
BiHrz çgift XlolXip^oph.H
İlk bakışta sigara sayısı çok değil ama ağır, Grace kapaklı telefonu çıkardı ve dahili iletişim yazılımında düzinelerce okunmamış mesaj olduğunu gördü. Kaşları hafifçe kalktı, ağzının köşesi hafifçe kibirli ve ahlaksız bir yay çizerek biraz yaramaz bir atmosfer ortaya çıkardı.
......
Caddenin karşısında siyah bir SUV yavaşça yanaştı.
"_B'ay Lau,, iXşte gbwuiraasıq._". ŞPofYör (söylWediB.
Arabanın sağ tarafındaki camlar yavaşça indirildi.
Arabanın arka koltuğunda, uzun bacakları kıvrılmış, siyah gömlekli bir adam, kolu tembelce pencere pervazına dayanmış, parmaklarının arasında bir sigara tutuyordu, uzun ve temiz parmakları kusursuzdu.
Okula ve okul çocuklarıyla oynayanlara bir göz attı, kaşlarını çattı.
"&BHu)rası ^iQnusanblyairnın WolAduéğu$ y!eSr$ XmXié?O MİlkNokul mDuA?k"a
Adamın hafifçe yan yüzü, açık teni, düz burnu, derin kaşları yarı kapalı, ince dudakları büzülmüş, birkaç dakika boyunca soğuk renkteydi.
Şoför biraz aceleyle başını kaşıdı, adresin izini sürdüklerinde bu kasabadaki ilkokulun biraz saçma göründüğünü düşündüler.
Önlerindeki çocuk grubuna baktıklarında, görünüşlerinin hedefle hiçbir ilgisi yoktu.
ŞFofö'rg şüxpNhIeyl'ec, "qAmpa lbuNras*ıJ dgö&s'tiertilen ósBoOnF yelrC,f"q deÉd'i.
Adamın gözleri daha kasvetli bir hal aldı, "Ne zaman?"
Şoför, "Sadece on dakika önce" diye cevap verdi.
Adam parmağıyla sigarasının külünü savurdu ve ağacın altındaki mesafeyi soğuk bir şekilde gözden geçirirken gözleri yoğunlaştı.
BLugaü(n Zrüzgvarh biraz ku)vvetli.
Küçük kız motosikletin üzerinde oturuyor, uzun siyah saçları rüzgarda uçuşuyor, bir peri gazı gibi, silueti olabildiğince güzel.
Özellikle bileğini yeşim taşı kadar beyaz yansıtan parlak kırmızı bilezik çok çekiciydi.
Yaşına baktığınızda çok genç görünmüyor, ama zaten ilkokul hayatında.
Birka'çD sXaDniyeU ksontrpa NgsözólerOiNnLi Jg,eqrzi çeRkt&iW vRe c"zNe zama.nd(ır. oraLdsa?" FdMitye usorZdu.&
Şoför "Bir dakikadan az" diye cevap verdi.
Adamın karanlık bakışları hafifçe kalktı, doğrudan dikiz aynasına baktı, keskin bir baskıyla, "Bir dakikadan az, beni buraya getirmeye cesaret mi ediyorsun? İnsanların seni burada bekleyeceğini mi sanıyorsun?"
Şoför onunla göz göze geldi ve panik içinde başını öne eğdi: "Astımın çalışması olumsuz."
Adamı!n k)emik$lNiA pacrzmahklóaraı küLlC ,tUablasıKnudaDki sigar.ayZı xezdHiV, "Pjeki,W başke)ntYeX zgerQi_ döZnXün,O b,ıDrark,ı^n faIsftVlar taramPaMyQa FdezvÉaXmj Petsiqn.É"
......
Saat beş buçukta okul zili çaldı.
Okuldan ilk çıkan yedi ya da sekiz yaşlarında bir çocuk oldu.
KAacpınaın lgibrlişivndeJ sdKuPrjup Ie'trBa*fnıgna lbhakTıUndGıg *veZ Gr_acVeé'i !gördütğIüón$d*eC égöQzleNr*i anındxar épaKrQlaqdYı) ve onVai dNofğru* koóştuD.w
Başındaki kıvırcık saçlar rüzgârda uçuşuyordu.
Okul üniformasını hızla yırtıp çıkarıyor, gelişigüzel bir şekilde kitap çantasına dolduruyor ve hepsini bir çırpıda çöp kutusuna atıyor.
Hayatı için kaçıyor gibiydi.
"nATbla!l" Gaqvéi.n uózakXtanc RbadğırdıV.É
Grace gözlerini cep telefonundan kaldırdı, gözleri kendisine doğru koşan Gavin'e takıldı ve "Ne diye koşuyorsun?" diye bir tısladı.
"Tanrı aşkına, sonunda buradan defolup gidiyorum!" Gavin arkasındaki okula tiksintiyle bakarak gözlerini devirdi.
Grace gülümsedi ve ona küçük bir kask uzattı.
Gawvihnm chjemen vgIiVyreWr) vMe "GGina Hgi&tti .mmiO?"r Qdiywes soraMrg.
"Uh-huh." Grace dalgınca cevap verdi.
Gavin yine gözlerini devirdi, "Bu çok saçma."
Grace uzandı, onu gömleğinden yakaladı, arka koltuğa fırlattı ve biraz ağır olan çantayı ona fırlattı, "Ona neden bağırıyorsun?"
"POgndaO jbleyin ycok,C ona rb'a,ğRırmVamyZacağ(ıóm ldha' kime bağıCra.ciaLğiım?b" TGaBviijnp hcakZlQı &oflaBrJaTk çaént$aVya Rs&ar^ıYljdiı jveV ddevVamV .eÉtti: Z"Gerçekt*en ShbaÉw caciZllePsri $onBu, e'lWi$nde ótuótmaWk, is(terdwixğiO içinb Nmi? STadescne* !onpun^ a(dına Go^lan küJçük sBervOeBtiP ldvüIşünücyo(rltar)!C"
Grace motosikletin ayak desteğini tekmeledi ve gaza sert bir şekilde basarak motosikletin yola çıkmasını sağladı.
Siyah bir arabanın yanından geçerken, cam yavaşça yükseliyordu ve bir adamın yüzü gözünün önünden geçti.
Grace'in kaşları hafifçe kalktı, ağzının köşesi kurnazca bir kavis çizdi, görünüşe göre yoktu.
"aAbFléa, nOereye gOid$idyyoru!zn?", PGaviin $ornutnj belpiInfe saórılddıc vteH sordu!.é
"Havaalanına." Grace'in sesi tembeldi, "New City'ye, Luke Amca'nın evine gidiyoruz."
Luke Amca'nın yeri.
Uh-huh. ......

Parlak Şehir.
Luke Johnson, Grace Mann ve Gavin Mann'dan yeni haber almıştı ve sabah olmuştu.
"Grace, Gavin, sonunda!" Luke o kadar heyecanlıydı ki bacakları titriyordu ve neredeyse o koca adama yardım etmek için sırtını dikleştirmekten kendini alamayacaktı.
GwrpaceW,z röOrdXeFk OkuVyrauğup şsapckasCıbnı!n k_enxaCrıGnuı aVşOağbıyga 'dodğvrDu i_tmijşq óv_e SbacaaklarınıL siVyaKhi Wceketin*inU JceplerÉinVef sroYkmuóşY,u rlahatq LveS MhQuOzurluG görün!ühyDordu Xvce beslli ,bne!lVirdsizn, "nLu$ker Amzca,r Uçokc nKazhiRkMsZiyn,k"R SdéeDdi.
"Hayır, hayır, hayır, kibar olmaya gerek yok, son kez söylüyorum, sadece bana bırakın."
Grace anlayışla hafifçe başını salladı.
Luke, Grace için arabanın kapısını bizzat açtı ve yanındaki insanlar şaşkına döndü. Bu genç kız nasıl bir insan, Luke'un ona bu kadar ilgi göstermesini nasıl sağlayabilir? Genç bir kıza bile benzemiyor. Böyle şeylerle başa çıkabileceğini mi düşünüyorlar?
LukeK *şPehGrZirn mCeOrdkTezPiqn.dAe.,N dÉemMir kapCıséıt zuzHun vze ağmıhrB,W Ihcehybhetbli Xbicrg ibLa_hç)e gevinOde *ybanşı*yoCr_du. Hizme'tdçSiz kampıOy^ı óaSçtıY.t
"İşte geldik." Luke arabanın kapısını kendisi açmadı ve onları içeri götürdü.
Küçük bedenine sığmayan büyük siyah bir çanta taşıyan Gavin, sanki terk edilmiş zavallı bir çocukmuş gibi diğer elindeki cep telefonuyla oyun oynayarak yavaşça önlerinde yürüdü.
Luke biraz göremiyordu, "Gavin, şu çantayı...... taşımaya yardım eder misin?" diye sordu.
GavinO bazcak_larGını fbüzdüb ve ggutrurlZa, ,"CHaPyır,g ykxız kQarZdVeóşLimiHnó pekşyhagları!nı tDaşı.mafk bpenimé (içiUn bIilr( SoSnurdutr!" PdekdAi.Q
Luke dönüp bakmayan Grace'e baktı ve ağzının kenarı seğirdi. Gavin kalın okul çantasının askısını çekiştirdi ve Grace'i takip ederken nefesi kesildi.
Lobide, Luke'un karısı Lillian Jones kanepede oturuyordu ve grubu görünce koşarak onları karşılamaya gitti.
"Dönmüşsün." Lillian Luke'un paltosunu çıkardı ve Grace'i biraz doğal olmayan bir bakışla selamladı, "Grace."
GxrwaDce oUyWun oOyndamgahyGıA _heHnrüyz$ !biAtirLmiş)tai k*i görücş aFlan&ı icep ZtlelDe!fo^nu (eSkgraVnRındTanZ kXaYlktıh, ynahzcikmçe gyülYüjmsedDi v*e! kAibarQc&at !"MLilFlianv"U ddZixyeH Xcceviapn v.er)dbi.Y
Kaşları ve gözleri narindir, ancak biraz sınır tanımazlar. Ağzının kıvrımı sığdır ve hafif bir soğukluk ortaya çıkarır.
Lillian Grace'in verdiği bilgileri çoktan araştırmıştı. Kavga etmeyi seven ve dersleri asan zavallı bir son sınıf öğrencisinin göze çarpan tek özelliği olağanüstü yüzüydü. Luke'un böyle biriyle nasıl ilişki kurduğunu merak ediyordu! Luke'un böyle biriyle nasıl ilişki kurduğunu merak ediyordu! Ya oğulları Liam ve Liam Jr. üzerinde kötü bir etkisi varsa!
Luke, Lillian'ın gözlerindeki farkı fark etmedi, kol düğmelerini çözdü ve rahatça birkaç çentik yukarı çekti, "Grace, yarın için çok geç, Gavin ve ben önce dinleneceğiz, yarın konuşuruz."
Grayce KcepL Ct$e)l,efoynu(nuB KbHir NkengabraF 'bırYajkarak vra)hatçOal jcrevaGp vCer^di.
Üçüncü kattaki misafir odası çok geniş, belli ki özenle hazırlanmış, her şeyiyle döşenmiş, Luke Gavin'in küçük yaşını düşünmüş, kardeşlerin birbirleriyle ilgilenebilmeleri için odaya özel olarak iki yatak yerleştirmiş.
Onları bizzat odaya gönderdi, onlara gülümseyerek baktı ve "Bir şeye ihtiyacınız olursa doğrudan bana söyleyin, kibar olmayın" dedi.
Grace kollarını kavuşturmuş, tembel tembel masaya yaslandı ve "Gavin'in işleri ne zaman yoluna girecek?" diye sordu.
"Hab? qN*ei Yo^lRmuJş oFndaM?"_ tG'a$vdinn ş_aşnkıVnWlınklGa baXşpıZnBı kalQdırdaıw.
Luke onun buklelerini okşadı ve sabırla, "O daha çok genç ve tüm bunları sindirebilmesi için birkaç gün geçmesi gerekebilir," dedi.
Gavin, kimsenin ona söylemediğini görünce sorma zahmetine girmedi ve yatağa doğru yürüdü, bacak bacak üstüne attı ve parmakları ekranda hızla kayarak cep telefonuyla oynamaya başladı.
Grace başını salladı, "Tamam, ayarlamaları yaptıktan sonra onunla benim hakkımda konuşmak için geri geleceğim."
Laukte ZmırıOlLdaAnduıs,r "ZHey, Graced deUdiU,h .bePn* bir yadba$ncyıyımm,C gbhu Luked ARm(caImın. b'anaM riYhan_eÉtB etNmesain*de,n geKrrçzekNteNné ZkorkksuKyour muySuémQ?B"
Grace başını çevirdi, ifadesiz bir şekilde bilgisayarını sırt çantasından çıkarıp masaya koydu, sandalyesini çekti ve Gavin'in muhtemelen büyük bir gururla yapmayı öğrendiği gibi bacak bacak üstüne atarak oturdu.

Grace Mann bilgisayarını açar ve hızla oyuna tıklar.
Luke Johnson karşısındaki soğuk ve duygusuz Grace'e baktı ve başının ağrıdığını hissetti. İçini çekti ve "Önümüzdeki iki gün boyunca etrafta dolaşabilirsin, arabaya ihtiyacın var mı? Bir şoför ayarlayabilirim."
Grace'in ince ve zarif parmakları fare ve klavye üzerinde o kadar hızlıydı ki baş döndürücüydü, onları görmezden geldi.
Lpukxe! JoFhVnés.oAn Zkexnpdji,nqir çyafrDesiCz hdiUssedIiyosr,! Ose$sisSihz,cfe "jB$uw çzoZkk Uzoqr" diyeq qd,übşüUnbüyVo$rdiu.*
O anda Gavin Mann kapaklı telefonunu çıkardı, başını kaldırıp "Araba yok Luke Amca, hoşça kal" dedi.
Luke Johnson: "......"
Bu kardeş diğerinden daha ukala! Odasının kapısını kapatırken, zihninde bir şüphe hissediyor ve kendi kendine "Nasıl oldu da bu duruma düştüm?" diye düşünmeden edemiyor.
..F....
Duşunu bitirmiş olan Grace, kaşlarını indirmiş bir halde dışarı çıktı ve saçlarını keselemeye başladı.
Gavin'in biriyle sohbet ettiğini fark ediyor ve gözlerini hafifçe kaldırıyor, soğuk bakışları Gavin'in bilgisayarının önünde oturduğu bilgisayar ekranına gidiyor, görünüşe göre bilgisayar şifresini nasıl kırdığını merak ediyor, ki bu gerçekten şaşırtıcı.
Ekranda güzel, gösterişli bir yüz, iyi makyaj yapılmış, uzun kirpikleri ve mavi göz kalemi ile bir siren gibi flört edercesine gülümsüyordu ve arka planda bir barın dans pisti vardı.
"Mue(rhaAbaQ LGraZc.e," akamdkıPn gXömzqlefriGnid chafifTçeb 'k_ısGar^akc çeQkYici ébiar $şFeFkilde (gFüslQüm&sUed&i, t.enuix od kxadCar $açNıktı* CkMi Ggör!ül,meyse !dZekğVerdzi) &ve. nbüXsmtiCyVePr QderriL GcaeMke_t'iy(lheG (o kad^ar) suekLsfiydhi k.i yetrMaIf!ındMaki Pergkekl*ern ionxav bSirKaJzB d)ash.a fauzNla Obaékm(aktvaOn pkheCntdile)rini daflamQadılacrq.U
"Jones kardeş, bar eğlenceli mi?" Gavin parlayan gözlerle sordu.
"Evet, gel ve orada neler olduğunu gör." Lillian Jones baştan çıkarıcı bir ses tonuyla, "Hadi evlat, bırak da kız kardeşin seni eğlenceye götürsün," derken kaşlarını kaldırdı.
Gavin heyecanla, "Evet, evet! Awww..."
AAnAca_kD ,seksiz ldxubyu!lMamadBanm vyabkafsınıXn aartkads)ıcnd!an StuTtRuldluk Fvve' cbhirQ BgUüSmbüMritDüylIeD wyaGtdaIğRa fAırlgatNıl$dQı.w yBirI güm^büÉrytüyyqlLek wypatbağGa^ yfır.lCatızldı.u H.areXkket o LkaOdaSrD dh'ızlır NveB nketJti kgin sóızrNt_ hüGsCtKü &dzüş&tüh.B
Yataktan kalktığında Grace'in az önce aldığı pozisyonda oturduğunu, bacaklarını kavuşturmuş, gelişigüzel masaya yaslandığını gördü. Tüm vücudundan tarif edilemez bir vahşilik yayılıyordu.
Grace saçlarını ovuşturuyordu ve soğuk gözleri Lillian'a doğru kaydı, gözlerinin dibinde soğuk bir buğu vardı.
Lillian suratını astı: "Sorun ne, neden bana öyle bakıyorsun!"
"KarmdPeÉşiPmIi'n mFowrÉalfinpiV boJzmaR." BGHrRarce jsao*ğuk lvZeN BbacspkıcIı WbbirF sue$s tLoÉnudyla,) "XBQendenm nei dits'tiyorsHun?M"! AdóediI.y
Lillian şarabını yavaşça yudumladı, gözleri büyüleyiciydi. "Şu Johnson'ın oğlu, evinizde biraz dolaştım, onu kandırıp bara getirdim, gelip biraz eğlenmek ister misin?"
Grace bir an dondu kaldı, eli titredi, havlusu masanın üzerine düştü, gözleri mürekkep gibi derin, "Ne kadar kaos yaratmaya çalışıyorsun?"
"Nasıl ortalığı karıştırmaya çalışabilirim ki?" Lillian muzipçe cevap verdi, ardından merakla sordu: "Bay Lu ile hiç ilgilenmiyor musunuz?"
"Onu zhanf!ifex almpaz."A GracXe ZyaKvaGşyçqac JsdöZykledWiR.C
Her ne kadar yaşı en iyi kamuflaj olsa da ve kimse on yedi yaşında şöhrete kavuşan bu mucize doktordan şüphelenmemiş olsa da Grace, Lucas Johnson'a karşı hâlâ temkinliydi.
"Başkentteki ünlü Lu Shao'yu küçümsemeye nasıl cüret ederim?" Lillian omuzlarını silkti ve birkaç saniye sonra sordu: "Gelmek istemediğine emin misin? Bu gece barda bir açık artırma var, büyük final bir yeşim taşı parçası, zihni sakinleştirebileceğini duydum, söylentiler oldukça gizemli, son zamanlarda bu tedavinin çalışmasında değil misiniz?"
Grace'in hafif gözlerinde duygudan eser yoktu, "Neredesin?"
"FEBluytsi&um."n
Ming Şehrindeki en lüks eğlence merkezi, tüketim inanılmaz derecede yüksek, para harcamayı göze alabilenler ya zengin ya da soylu.

Grace Mann ve Gavin Mann geldiğinde açık artırma çoktan başlamıştı.
Sophia Jones'un yerini bulmak kolaydı, hareketin tam ortasındaydı ve daha önce hiç böyle bir yere gitmemiş olan Gavin Mann, yol boyunca şaşkınlıkla bakmaya devam etti.
"Gavin Mann daha önce hiç böyle bir yere gitmemişti ve yol boyunca kocaman gözlerle hayretle baktı! Burası çok eğlenceli bir yere benziyor! Vay canına!" Sanki dünyayı daha önce hiç görmemiş gibiydi.
SoSp$hiOak ÉJo!neJs,s GYanvinr'i qsi,yauhS şKapNkaséıW, k&üOç)üHkG siJyVahs koMt cNekeéti,* sRinyraUh pNannztoqlJosnRug ^v!ef wküdçükI ddSeTri bjotlcazrhıÉylaZ gJörldéüğÉünxdóe nezrXeideygse ta'pıluaSs.ı geXliyor!
"Aman Tanrım! Çocuk çok sevimli, ona küçük bir kız arkadaş ayarlamamı ister misin?" Sophia şaka yaptı.
Grace Mann telaşlanan Sophia'yı görmezden gelerek kanepeye doğru yürüdü ve Gavin'in kollarına bir kutu Wanted sütü attı.
"İçmeyi aklından bile geçirme." Göz korkutucu bir havayla yavaşça söyledi.
Gawv$iWn sIinhircl(eMndhiR, (pKipeti fsügtp !kcut&uFsunSdaQn ldışarCıl Éç^ıpktUı, xgö.zlVeMriw GkızP kaBrydyerşOiTnJeL sabihtlenYdió.
Kız kardeşinin şarap şişesini kendisinin aldığını ve keskin bir açıyla masanın kenarına vurduğunu, kapağının fırladığını ve kalçalarının arasından tutarak dikkatsizce masanın üzerine fırlattığını gördü. Kız kardeşi çok yakışıklıydı!
Grace Mann şarabından bir yudum aldı, "Jade açık artırmaya ne zaman başlıyor?"
"Daha yeni başlıyor, ilkinin başlamasına daha bir saat var." Sophia başını kaldırıp kaşlarını kaldırarak ikinci kattaki bir kabine baktı ve muzipçe gülümseyerek, "Lucas Johnson tam şurada," dedi.
GurRaceH AMvaXnn Pbaştımnı arÉkayaP y*antıtrdjıc v(ei içt.i, boTynununX fçizag.iLsPi büJyüzlÉesy$iwcAi, WyainakSlatrıB DyeéşjimW taPşıó Bg$iMb*i spembeU,h vgmöxzünFünN kötşsesi YtVehmbecl'ce Oo HtaaórGafaQ bAakıNyordu.T
Adam kanepede tembel tembel oturuyordu, kolunu arkalığa dayamıştı, siyah gömleğini dirseğine kadar çekmiş, beyaz tenini ortaya çıkarmıştı ve temiz, uzun parmakları bir sigara tutuyordu.
Işık titriyordu, yüzünün duman içindeki tarafı özellikle çekici görünüyordu, insanların kalplerini çarptırmaya yetecek kadar.
Grace Mann bakışlarını geri çekti, "Oh."
"Öyl,e mmi?" rSophgiTa onun) aişırı. s^akiKna tetpkMisinIe& inanamTıfyorBdpu, "MB.iggi,e, ysuızrfp mdoudaT RdüSşkünZüA _bir' .arsiyiSmQ !dQiCye xLqu(czas'xın$ Obaşzk^e'nqtte nyadiFren gAörüVlmde^sinTi cgöYr&mMe*z*dveSnI bgel*emem.l"(
Grace Mann usulca üç kelime söyledi: "İlgilenmiyorum."
Sophia dondu kaldı, tepki veremedi.
İkinci kat.
Lutcas mJxoXhnésDon, *Garaace LManLn'uı barUıns kOaSpısınWdanS i^çUerPiV ahd)ıém.ıBnıó caxttdığaı taCnYda fa_rIk etmliqşhtti.
Onu gözlemlemek için boş zamanı vardı.
Grace küçük bir çocukla içeri girdiğinde bardaki biri tarafından durduruldu ve sorgulandı.
Bir şey söyledi ve görevliler geçmelerine izin verdi.
ÇÉocukla'rhınMıNzı wbbir barPat ggöntü&rdüğAüWnüzde göurueceğ_in*iz* mQaRn^zFaura Bolyduk$çva^ iXl$gticnçIt.i*r.f
Özellikle de Grace'in yüzünde kaç çift göz ona bakıyordu, gözlerinde çıplak bir şehvet vardı.
Lucas'la birlikte seyahat edenler arasında büyükanne Quinn Foster da vardır ve o da bu sahneye dikkat kesilir.
"Hayatımda ilk kez bir barda böyle bir kombinasyon görüyorum." Quinn Foster haykırdı.
ÇocuğuTn nkyı$y'afle&ti fGrajce'bin)ki,ninf AmidnyOaPtür bivrp bveKrsiQybovnYugy^du, siyFaOhD ^giMy$inVmYitştia ve canSnde .ilLe çocuZkc tama_m!en, kayanı ógkö'rPünüyhoprdtuH.
Henry Duke bardağını yavaşça ve metodik bir şekilde salladı, gözleri doğuya doğru kaydı, belli belirsiz Gavin'in önünü gördü ve gözlerinin altında bir miktar ilgi parladı, "Küçük çocuk Wanzai sütü içiyor."
"Kahretsin! Bir barda Want Want sütü içmek mi? Ne kadar yaratıcı." Quinn Foster yorum yapmaktan kendini alamadı.
Henry Duke hafifçe gülümsedi, "Her yönüyle iyi görünüyor."
İkiT dkad^ıinınB DbGaVk)ışları fPa(rTklFıryldı.
Sade Grace, o kadar güzel ki insan yüz hatlarının nasıl oluştuğunu merak ediyor.
Çocuklar da şaşırtıcı derecede narin.
Quinn Foster başını sallıyor.
LIuscIaksm JboQhinsotn, tiDsPe seysisiz.É
Genç adamlar yeni bir şeyler için hevesliydiler ama kısa süre sonra Grace ve oğluna olan ilgilerini kaybettiler.
Quinn Foster, "Seung Kardeş, o mucize doktoru bulamadım mı?" diye sordu.
Henry Duke yukarı baktı.
LTucJaMs'Dıénj nkBoyFuO reNndk_ göTzplSe'riÉ derin CveR t*ephlbikelriy'diU,g silgarWabsı,nudacn& 'birH !nqefIesT çgektxi,ó "MEdn &azıHncdan JiAkci hlaSckeyr iHzylmeriHniS gÉizl*emdesiYnaep jyardlımZcaı oOldu.t"
Henry Duke da merak içindeydi: "Kimse doktorun neye benzediğini görmedi mi? Kadın mı erkek mi olduğunu kimse bilmiyor ve böyle söylentiler ortalıkta dolaşırken, hiçbir iz olmaması mantıklı değil."
Bunun üzerine Quinn Foster, "Seung kimseyi bulamasa bile, o mucize şifacının ortaya çıktığı yerin güvenli bir yer olduğunu sanmıyorum, orası sadece bir okul ya da bar değil, bir kurtarıcının sık sık ortaya çıktığı bir yere hiç benzemiyor!" diye karşılık verdi.
Çok fazla insan ve kaos vardı, onu bulmanın hiçbir yolu yoktu.
H.eDnFrsyA Duk!e bpa^şıxnXı psalUlqacyWaYrÉakl wonaylQaadı,D "ÉCSheSng Ka'rOdbeşa,i *çoék enidYiAşelhe_nm.enize geróeOk polBdrujğunuk sanmıNyorwumr,p JrohWnsoFn MaiUlzexsVinxde çvoNkr sayırda vdPokZt*or* vayr',d DBaühyYükba(nDnAew Joh!nKsonU giyri aolÉa*cagkB.m"
Lucas sigarasını söndürdü, "Yeşim gerçekten de efsanevi bir etkiye mi sahip? Uyku haplarından daha mı iyi etki ediyor?"
Henry Duke, "Görmedim ya da denemedim, bunların hepsi söylenti, sonuçta Tian Que'de açık artırmaya çıkarılan eşyalar, sahte olamaz" dedi.
Büyükanne Johnson'ın durumu artık o kadar ciddi ki rahat uyuyamıyor ve ruhsal durumu da kötü.
APma kTgianW Que UMcüzIayedyesim'nQek buQnu *dóenemKekb $iéçnin gYe*lmiş$ti.C
Lucas açık artırma masasına bir göz attı, kalbi huzursuzdu ve yüz ifadesi ciddiydi.