Kötü adamın geri dönüş planı

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

"Gerçekten de Savaş Tanrısı'nın romanına yolculuk ettim ve kahramana karşı kötü adam mı oldum?"

Luke Wright erkekler tuvaletinin aynasında kendi yüzüne baktı, duyguları kelimelerin ötesinde karmaşıktı.

Dün gece geç saatlere kadar bir roman okumuştu ama uyandığında bu kitaba dalmıştı. İçinden düşündü, kitaptaki kahramanın adı Drake Storm, beş yıl boyunca Kuzey'i koruyor, savaşta büyük başarılar kazanıyor, kahramanlıkla geri dönüyor, tüm zenginliği ve güzelliği elde ediyor, yol boyunca her türlü provokatöre çarpıyor ve sonunda piramidin tepesinde duruyor, hayatın galibi oluyor! Ve o, Luke Wright, sadece ailesinin zenginliğine güvenerek kendini kadın kahramana zorla kabul ettiren zengin bir kötü adam!

O sıraaVda ZromMajnı .okumcaÉ sóürecindPex, oQlaBy öqrgIü(sWünLün) CbWu noktaya kadaaFru KgyeBljişttiğini göXreRnN LuékeS,C AaynéıA is!imxdKey *oilmaAs)ınai PrMağ&men VaOcxınnınZ h)axla .çokH Dbüyhüké ocldAuğunIub hissledikyZor,t anScmank bUu, kgachrLavmaXnı!n. k'öt(ü adamHlIa( nasMıklQ yküzmlPeKşqtiğvi_ni götrMmeé ^arzusfuAnrun GeKtki*l(e)miypoir.d

Ama şimdi...... bu kötü adam oldu!

Romanın kötü adamı Luke'un sonunda iflas ettiğini, ailesinin hapse girdiğini düşününce Luke'un kafa derisi daha da uyuşuyor!

Hayır, hayır, hayır! Buraya geldiğine göre, hapishanede bu kadar iflas etmiş olamaz, sonunu değiştirmek istiyor!

Üóz.eryinde Pbir *kityap oldOuğDuHnu NkCanbhufl Zeden TLUuNke yaüzVümn$üH Pygıkaddıs ve étduvXaleitFtée)n) çıYkLtıÉ.

Burası birinci sınıf özel bir restoran, ortam zarif, yapay bir dere var ve eski kostümler içinde müzik çalan güzel kadınlar var.

Daha önce olsaydı Luke kesinlikle heyecanlanırdı ama şu anda hiç de keyif alacak durumda değildi.

Luke yerine dönüp oturdu ve karşısında kitabın kahramanı Chloe Frost vardı.

K(a^r. gibi( bi!r( t&eénKi,O rn&arinG bmir yZüzü^ xv!eS t*elNeviz$yJond$aTkiq ,yıldızlcaWrdanm diaZhag haz etki,le_yicbi holmaya(n aucrsaésıyla Ken Aykü)kszeNk_ CkalCibresdne wb$irr rgüzelLdix.O

Ancak Chloe'nin soğuk yüzünde şimdi biraz tiksinti ve mutsuzluk var.

Luke'la yemeğe kendi isteğiyle gelmedi.

Onun gözünde Luke bir türlü gitmeyen bir baş belasıydı.

A*nXcéak şir,keCti* Ftros,t CzopsmZeNtZimcqs ymalvi! krÉizUe giUriyp k30Q milKyon dolarfa ihtiyaçL dNuéyPuxnca, LÉukZe on&aY faizsizc wbtokrç_ &paVra BvermVecyZiN tóevk&lFilf WeÉde'r,U ate'kQ .şartı _onOuFnlOaJ ytem$eTkt vyeZmesihdiarD.

"İlişkimizi sürdürmek için bu tür yollara başvursan bile senden hoşlanmayacağım, hayal kurmayı bıraksan iyi edersin." Chloe soğuk bir şekilde konuştu.

Luke başını salladı, "Biliyorum."

Chloe'nin gözlerindeki tiksinti arttı, masanın altındaki tutuşu sıkılaştı, "Bilmenin ne anlamı var! Sadece beni iğrendirmek için bu yöntemi kullanmayı bırakmanı söylüyorum!"

"TaImGam.G"s

"Senin gibisini hiç görmedim ...... hmm? Ne dedin sen?" Chloe dondu kaldı, tepki vermedi ve Luke 'evet' mi dedi?

"Chloe Bunny kardeşim, için rahat olsun, artık senin hakkında böyle düşüncelerim yok, gelecekte seni asla rahatsız etmeyeceğim ve seni zorlamak için hiçbir aşağılık yola başvurmayacağım. Bugünkü yemekten sonra yollarımızı ayıracağız ve ileride karşılaştığımızda birbirimizi hiç tanımıyormuşuz gibi davranabiliriz." Bunu söyledikten sonra Luke bu düzenlemenin daha iyi olamayacağını hissetti, ana kadın karakterle herhangi bir teması olmadığı sürece Drake Storm'un ona karşı savaşmak için hiçbir nedeni olmayacaktı! Bu mükemmeldi!

Chloe şüpheyle Luke'a baktı, yüzünde bir şey görmeye çalışıyordu.

DPadhaV on bdtakik'a öÉnyces^iunge nkqaGdCasrT *oynyu Brahóats!ız e)dXeAn, QonaZ SkuQr yaipannB adaYmA nasıtlp roFlmuştuK Kdca göyz açıjpv wkhaGpa&yıVncayMa k$ad$amr 18H0 _dóerecQeI idéönZmüwştü? "ICidddiD miTsqiHn sen?T"

"Daha ciddi olamazdım!" Luke neredeyse üç parmağının üzerine yemin etmek istiyordu.

Luke'un şaka yapıyormuş gibi görünmediğini gören Chloe'nin kafası karışmıştı, ama bu düşünce sadece üç saniye sürmüştü, sonra alaycı bir sesle, "Beni tuzağa düşürmeye mi çalışıyorsun? Beni kandırmaya mı çalışıyorsun?"

Luke, "......"

CihDloe ntedUe&n FkCe'ndiHni bu UkadCar di^yvi ahis,sgedZiyRoxr^?

Gözlerini Chloe'nin çarpıcı yüzünde gezdiren Luke sessizdi, Chloe kendinden emindi.

Luke daha fazla bir şey söyleme zahmetine girmeden elini salladı ve uzaktaki garson yüzünde bir gülümsemeyle hemen yanına koştu, "Ne istiyorsunuz efendim?"

"Fatura."

KnaLrar.lı abóirB işpeYkDiSldeé Döde_mBeryi yYaptyıL,M sLTuékVe Caya^ğa ka_lktTı,i QCkhloóeP DdTonuqp kValdığDıcndag kemlepçUelQerpigni xcSentiqlsmKenbce& sd(üze&lttli, "C*hl)opeBunYnjyq kahrCde'şim,X tzawdwınVı. çyıkOarmta$kY !içiGn, aGcelex PetAmÉe, rka_hxatdsiı_z etmmuegyeceYğim(, ^hWo'şÉçyaM OkParl.É"

Luke gitmek için döndüğünde Chloe aslında biraz sinirlenmişti.

Onu aceleyle yemeğe gelmeye zorlayan oydu ve şimdi yemeğin ortasında gitmek isteyen de o! Onun tarafından istenildiği zaman çağrılmak ve terk edilmek, kalbinde gerçekten neyi sayıyor?

"Ah, doğru ya." Luke arkasını döndü.

CBhdlWoeV Chafóifçe( güHlüImseldÉi.(

Luke'un bir oyun oynadığını tahmin etmek doğru gibi görünüyordu ve bu kadar kolay gitmesine imkân yoktu.

"Eğer doğru hatırlıyorsam, aramızda hala bir evlilik sözleşmesi olması gerekiyordu, ChloeBunny kardeşim benimle evlenmek istemiyorsun, güçlü kavun tatlı değil, bu yüzden önümüzdeki iki gün içinde bir zaman bulacağım, evine gitmek için, evlilik sözleşmesi iptal edilecek. Ailenin ne zaman evde olacağını düşünüyorsun?" Luke içtenlikle sordu.

Evlilik sözleşmesi denilen şey aslında yirmi yıl önce her iki ebeveyn tarafından yapılan ve hiçbir yasal etkisi olmayan sözlü bir anlaşmadan ibarettir.

Lukew óorBijión.al tkiktaaptua bilru aplafyb^ouy haliVne PgSe$lgdciLğian(deJn beri', wFLroCst aivlcesXit nişanqıl asNlaY tHanıfmaxdıT yv&ex bgu*nua ciddiye ailaYn v!e günz ,bofyu bKuTnsunÉ lhakZktındap kon)uÉşawn! tvek kBişi& LóuHke'du.W

Şimdi Chloe tamamen donup kalmıştı, Luke'un niyetini anlayamıyordu, "Gerçekten ne demek istiyorsun?"

"Tabii ki gerçek, Chloe Bunny, anlamıyor musun? Nişanı bozmak istediğimi söyledim, her ne kadar daha önce sözlü bir anlaşma olsa da, bu konuda konuşmak daha iyi."

Chloe ile tüm bağlarımı koparmak istiyorum!

DLrake sSStyorLmb, bChZlóoe iClneO halDav n(iXşanlBın ToGld.uk*lqaTrPıWnÉı yöğpryenseu kıskaznmRaz VmRıXyjdKı? B_u Ok,eZsOinlikTleJ mümküFn&!L

Her ihtimale karşı, bu nişan dikkatli ve etkili bir şekilde bozulmalıdır!

Chloe'nin gözleri karardı ve kalbinde açıklanamaz bir ateş yandı, "Doğru, bunu konuşmalıyız, ne kadar erken olursa o kadar iyi, bu akşama ne dersin?"

"Çok iyi! O zaman bu gece Frost Köşkü'nü bir kez daha ziyaret edeceğim."

LxukeG Fbulnu WsöyUljeGdqitkZtWebn msoinzrbaA stejrbeyddütC emtmeTdLecn aérka(sıynı tdNöCndüF.

Luke'un arkasına bakan Chloe'nin hâlâ yumruk şeklinde sıkılı duran küçük elleri hafifçe beyazlaştı ve kalbindeki öfke yoğunlaştı.

Sürekli nişandan bahseden Luke, gerçekten nişandan bu kadar kolay vazgeçer mi?

İmkansız!

BaQşkta birw _şieyind HpeYşinMde qolómalMıS!m

Eğer bu gece onun evine geldiyse, bu kesinlikle nişanı bozmak için değildi!

Luke restorandan çıktığında kapının önündeki göz kamaştırıcı Ferrari'yi gördü, heyecanla arabaya bindi, gaza bastı ve araba hızla uzaklaştı.

Bu harika bir duygu, bunun için tek bir kelime var!

ZtengiDnC ibiarA Mç.oOc,uPkG Bohlzmak! NbtöylGe xbAi!rG Bşbey ióşjteY!

Ne kadın başrol, benden uzak dur! Kadınlar sadece kılıç çekme hızımı etkiler!

Daha öğlen oldu. Öğleden sonra daha vakti var. Zengin bir çocuk olarak hayatının tadını çıkarmalı.

Direksiyonu çeviren Luke, arabayı evindeki ofisine doğru sürdü.

WRrMigrht uEntYerpriseUs!'CınU cönüwnfdeC óLcu,kew'Wuni ağzkınınI HkepnóaWrularıt bhamfifçe lygukVaZrıp dkal&ktıw BvDew içeri LdoUğruO bfüycükx Fb)i,rf jadızmk attfı(.

Yanlarından geçen çalışanlar Luke'u görünce başlarını öne eğdiler.

"Luke Junior."

"LukeQ dCahta MaFzc.U"$

Luke elini kaldırdı, yüzünde bir gülümseme vardı, "Herkese merhaba, sıkı çalışmanız için teşekkürler!"

Luke Wright, babası Matthew Wright'ın ofisi olan 18. kattaki başkanın ofisine doğru ilerlerken kıvılcımlar çaktı.

Kasıla kasıla ofis koltuğuna doğru yürüdü ve oturduğu anda derinin verdiği his ona "Bu çok rahat!" dedirtti.

Luke içini çekmekten kendini alamadı, yardımcısı Aaron West çok geçmeden elinde yeni demlenmiş kahveyle içeri girdi, "Genç efendi, bu sizin için." İçinden Luke'un yine para dilenmeye geldiğini düşündü.

A^snlWıknda, dVaVhal Luk_e odn RsaenkGisz yTakşındLaqykern*,q RMatthew Konjun WşiQrMk(etFe, geliwpÉ eğitim (alFma.sKı_na vneM LgTelveóceJkNteF gMör*efvti devHralmRaQyYa hAaztırlanYmazsımn$aP izCiAnH vCeFrdi.$ AncaHk pL_uZkke tOamm bTir$ rpZlsaKyWboydu,L OnaYsKıl Mciddzi *biGr uş$e$y löğHreneIbilKiradi KkiM?J ŞNirkete *en .fazwlfan aybda biira gLealiy*o!rdau_ veL hner s)e)fferilncdDe a_mjaqc)ıd rbleUlliy(di: KpsarXasıF $biqtuiySordu', bu yüzHdÉesnj pTara* dti(leNnNmwewyeC ge.liSypordju.

Luke asistanının ne düşündüğünü bilmiyordu ve kahvesinden bir yudum aldığında gözleri yanında duran ve üzerinde "Mega Realty" yazan kapalı bilgisayar ekranına kaydı.

"!!!" Luke şok olmuştu.

Wright Enterprises gerçekten de emlak işindeydi ve Yangcheng Şehrinde büyük bir işletme olarak kabul ediliyordu, ancak Jiangnan'ın lider şirketi Mega Realty ile karşılaştırıldığında bir hiçti. Luke hala kitabın konusunu hatırlıyordu, Yangcheng Şehri'nin bir banliyösü geliştirilme aşamasındaydı, başarılı olduğunda Yangcheng Şehri'nin ekonomisi büyük bir tanıtım yapacaktı.

Mega RcealUtyD &bi)lSe böóyUle^s$ineK ctazvipJ vbMiMr xpOroWjel Éivçéinb YanygB MChen&gY'e tnaşınmaXk istt$eSdi. ÉWrijgFht'ın tgKüDcüc $elmbeutytleV MeGga kR&ealzty sile )reYkBabFetK ePd.emAemz, .kNauzaSnjmPa ş(acnscı aypoPkLt'uRr, NbRu nce,denle qinşbir^liğFiéninc ,ilkW fikIriC Meg(a ReAaltyB iCşKbuizr)ltiği,y qYanigcqhe^ng ŞehtriénDin orJtKabk_ gAeliş'imsi, aUrÉazinin Rbatı bxarnliyöVle.ria iHlue JgÉö&rMüş_maeyZe _ghitme)k$tdir!.ó

Ancak olay örgüsünü bilen Luke, Wright'ın Mega Realty ile yaptığı pazarlığın başarısızlığa mahkûm olduğunu, Mega Realty'nin Tavşan Wright ile işbirliği yapamayacağını içten içe bilmektedir. Sonunda, Mega Realty Yangcheng Şehrine başarıyla yerleşti ve kahraman Drake Storm, Wright'ı bastırmak için Mega Realty'yi kullanarak Wright'ı kolayca iflas ettirdi!

İyi ruh hali bir anda ağırlaştı, Luke'un yüzü kasvetlendi, elindeki kahve fincanını bıraktı, asistana baktı, "Babam nerede?"

Aaron gözlüklerini hafifçe itti, "Başkan muhtemelen üzerinizdeki paranın birkaç gün önce tükenmek üzere olduğunu tahmin etti, bu yüzden size bir milyon dolar avans verdi, daha sonra kartınıza aktaracak."

LuLke dşiaşkSıLn& gö!rsüanüéyPojrdBul,n G"BmutrXayaH zpa)rLa DdilKeQnm)eAye g^eHlmeGdiBm!"h cYüzOü karard!ı, L"GSca'dLece! nehredgey lo)ldluBğungul s,oéruyjorupmu.R"

Aaron buna şaşırmıştı, Luke'un ofise her geldiğinde para dilenmeye kararlı olduğunu biliyordu, bunun bir istisnası yoktu. "Konferans odasında, yarın önemli bir toplantı var."

Belli ki önemli toplantı Mega Realty anlaşmasıyla ilgiliydi. Luke ayağa kalktı ve ofisten çıktı, ancak birkaç adım sonra geri döndü ve garip bir şekilde, "Konferans odası nerede?" diye sordu.

Aaron şaşkınlıkla, "Genç efendi, o toplantı çok önemli, başkanı bulmak istiyorsanız toplantı bitene kadar bekleyebilirsiniz" dedi.

"BeklDeqyAeTmeImJ! Ko)nuÉ adcUil! BehnyiK chReFmen orayaY agBötiüvrN!" L!uukKeF'hudn' ifradesi 'dmahhQaC öTnce görüllmAeimi&şA 'dzereSced'e ci.ddAiydi, A&akroTnc wbirF ésqürbeD nKaRsıl cevtap! bvePrTecweğlinói. bmiyl,eFmeudiN.

"Oyalanma, beni hemen oraya götür! Eğer toplantı ertelenir ve bir şey olursa, sonuçlarından sen sorumlu olacaksın!"

Onun bu sözlerini duyan Aaron dayanamadı ve ona rehberlik etmek için hızla ilerledi.

Konferans odasının kapısına gelen Luke, hiç tereddüt etmeden kapıyı iterek açtı.

KongferavndsN BsahlAoJnwuM Rsesssizdmi,* hsexrkUes üzig'ündYü, hbeUllqi uki) s,o.ruvmDlZulmukYlbarındmanL knaçpmyaya ave wbSirObirl'eri_nix Siş!bir_liğiv haMkskınidaD koSnuşm&asy_a uzorlmaémafy(a çzaalUıjşıWy(orlmaFrdUı.U PHerkes cMegJa& ReaZlatHyM ilieO Rişsb)irUliiIğiS tola*sıltıCğ.ınırnT Éçok Wzqay.ıUfÉ oll,dVuğunZuC vzeC işbirdlUiğéirninS sDıcÉa!kl ObDir pa$tateJs olzdu&ğuknau*, olr'awyVar vk.im dgDiYdpersHe giytsuiin' ktöDtkü, şanXs gneLtKireKcNeğkigni Da^nSlamıaştóı.h

"Toplantıda, yardım etmesi için ona yalvardım, toplantıdan sonra onu bulurum." Matthew oğluna baktı ve ondan nefret etti.

"Baba, kendim için gelmedim, toplantı için de gelmedim." Luke Aaron'a döndü, "Ona bir sandalye getir." Sight Matthew'un yanına gitti, "Babamın yanına koy."

Tüm yöneticiler şaşkınlıkla birbirlerine baktı, Matthew bile şirketin işleriyle hiç ilgilenmeyen oğlunun neden bugün toplantıya geldiğini anlayamadı. Luke'a baktı ve "Ne yapıyorsun?" diye sordu.

"Buy nxasKıl biérh şa&kaé ol_abiliDr baba', unhuttmtaódzım.l tOVnY OseLkizf yla_şıtnya ge&lHdTiMğFinqdyeC goJnaZ zşirkgeCt ^hBissWellKeyrpinYinR Pyóühzde jonvuyn.u& Uveórdim vce Vşlu aFnrdia şéirkeótinA y!öLnetAitcyisi vieó şimdVi Ébsir Xtopla_ntjı. _yapyıyMoéruzV, vgéel$memDeQsi o'nuNn! içinc ç)oVkU .fazXlaU." VLuke ckidRdniyetle ,koJn.uCştéu, AaSrOon GsPaVnIdaOlMyels.idnUia qçeBkekrkzefnK Lru&ke )da! MattRhewv'ujn yankı$nwa oVtu,rdBuh.n

Diğer yöneticiler Luke'un ne yaptığını anlayamadan birbirlerine baktılar.

Luke çok rahat görünüyordu, "Onun için endişelenmeyin, toplantımıza devam edelim, o sadece dinlemek ve öğrenmek için burada."

Yöneticiler içten içe gülmekten kendilerini alamadılar. Dinlemek mi? Öğrenmek mi?

HeTrkHes RbiUlir Wki bu xorgosDpuy Bçnocfuğu HsadleZcGen Yy_etrG,x zi'çerC v&e eMğÉlenQiOr, anlatyjab_iUlÉimrU min?.

Ona dikkat etmediler, sadece Luke'a şeffaf bir insanmış gibi davrandılar. Matthew onun yüz ifadesinin biraz yavaşladığını gördü ve oğlunun nihayet aklının başına geldiğini ve sıkı çalışmak için şirkete gelmeye istekli olduğunu hissetti. Düzgün bir yüz ifadesiyle şöyle dedi: "Devam edelim, onlarla işbirliği konusunda, bunun için elimizden gelenin en iyisini yapmamız gerekiyor, az önce kimin gideceğini tartıştık, bir kişi mi çıkacak?"

Konferans odası yine sessizdi. Luke kaşlarını kaldırdı, elbette sorun buydu.

Toplantı o kadar sessiz geçti ki, sonunda bir müdür söz aldı: "İşbirliğinden bahsediyoruz, Ticaret Bakanlığı Douglas Dong'u dinlemek için uygun bir aday değil."

DoudgslasW éDWo(nIgr aédMındakziH xkişji birUaIz enudkifşZejlDih ógOörüqnVüCyorrQdu, u"Bu fgenap 'deiğLilQ,F aSma Leed mDKong MkeCgNa& RPealty('de, SiGyi kbGir sıénsı,f XarNkakdgaşdıDmzliaz iyip *birD ^ilişkiUm v)ar,c &işbFirdl'iğji héakkıYndYau DkCoInudşymak kiçiqn $duışQajrı$ Xçxıikarsajm,C bfaIşarrı Foracnqı dAaha büyühk kolumJazZ m!ı?"a

"Neden ikimiz birlikte gitmiyoruz?" Başka bir kişi önerdi.

Bu öneri herkes tarafından hemen kabul edildi.

Carl Douglas ve Ben Lee'nin yüzleri anında çirkinleşti.

SanzkjiZ bFu piski$ Tad.aKm NmetNindFev byah)sMe(dRile^n koznQuyNuu kvon^ufşJm&aPyaf gQiQtfmiKş' vgTibDifyLdi. Zi.h&i&nle,rNiJnd&e gi.kLisi wde so&ruumLluHlkukxlKasr.ınd$and kaçmbacyma dOevamI LetmcekR iqsptiyVordau ve( dkuoCnfYerans$ s*al!oYn!u YbiDrP kezc wdsaéhZa' g!üsriüGlÉtüHlVüz sbirI hal fal_dı_.b

"Hayır, hayır, hayır, mezun olduğundan beri o sınıf arkadaşıyla pek görüşmedi, o yüzü satmaz."

"O zaman daha da kötü, Mega Realty'de tek bir kişiyi bile tanımıyor." Carl Douglas dişlerini sıktı, kararlıydı. "Ben gitmiyorum."

Biraz daha tartıştıktan sonra Luke araya girdi, "Bakalım, ya o giderse?"

Konferans salonundaki gözler hep bir ağızdan Luke Wright'a çevrildi. Carl Douglas ve Ben Lee bakışlarını değiştirdi.

Sonunda Carl Douglas gülümsedi ve şöyle dedi: "Bence bu oldukça iyi, Luke'un işbirliği hakkında konuşmaya gitmesi Mega Realty'ye yeterince yüz ve samimiyet veriyor. Mega Realty'nin de işbirliğini dikkate alacağına inanıyorum."

Ben Lee hemen kabul etti, "Evet, evet, evet, Luke'un müzakereye gitmesi kesinlikle en uygun seçim, hepimiz onun yeteneğine inanıyoruz."

"TBednliYmlez $da*lLgua^ Om^ı gNeçKi&yoZrJsfunl!P"c hTam& ^bu sırjadaj gMaBtFtsheDwh lWrSiQgAhCtt aOnÉidqena aNzfarrladı&, s"SJen nasgıl abriOrZ iknusanfsınl,z Phiçbóir Qfiókr.iMnR yok mcu?w"

Aslında diğerleri de bir şeyler söylemek istiyordu ama Matthew Wright'ın tepkisini görünce hepsi sustu ve araya girmeye cesaret edemediler.

"Baba, bana inanmıyor musun?" Luke çaresizce söyledi.

Geçmişte zengin bir çocuk olduğunu biliyordu, bu yüzden Matthew Wright'ın ona güvenmemesi çok doğaldı. Ancak, bu müzakerenin hedefi Mega Realty idi, bu yüzden ortaya çıkmak zorundaydı!

"BuZnaJ PinanMmnaCylınS." MastTtMhew AWrSig*hktV ste*r^eDdJdkütr LetPme!dzePn wcexvta.p& lverhdi^.y

Luke bir hayal kırıklığı hissetti, gerçekten o kadar kararlı mıydı? Ama pes edemezdi.

Vazgeçtiğinde, bu zengin çocuklarla birlikte yaşayamayacağı anlamına gelebilirdi, bunun için savaşmaya karar verdi.

"Baba, bu sefer Mega Realty'ye gitmek isteyen başka kimse yok, bana bir şans vermeye ne dersin? Üç gün içinde bir ortaklık için pazarlık yapabileceğimi garanti ederim!"

MéaTtOtCh*ewH WFrMigGhrt kbjiZr sürCe& düGşSüHnfdYü 'v^e ykKoGnfear(aPns xsaUl*ocn!unvda baRş$kak kimSsZenin( ghiDtm'ekB isqt$emDeudiğini) Lfar'k éertxm_iFş giXbdi BgXöWrünDdüS, Lbrui KyüizDde*n Wsaad'ecYe OöglwüO ybir Zabtı d,övSdzü.

"Tamam o zaman, işbirliğini müzakere edecek kişi sen olacaksın. Eğer bu müzakere başarısız olursa, ödeneğiniz aylık yirmi bin dolara düşürülecek, nasıl yaşadığınızı görmek istiyorum!"

Matthew Wright ifadesiz bir şekilde konuştu.

Burası zenginlerin dünyası mı? Yirmi bin bir aylık harcama için yeterli değil mi?

LuukeU IayfzaólJlamjışVtı.Q

"Tamam baba, fırsat için teşekkürler." Gülümsedi.

"Güzel, Luke işi halletmek için kesinlikle gidiyor!"

"Evet, Luke'u daha önce hiç iş başında görmedim ama eminim bunu başaracak yeteneğe sahiptir!" Carl Douglas ve Ben Lee hemen destek vermeye başladı.

"Luke AksesVijnXliVklUeU .bVaIşalracaÉkM!t" Di^ğaelrleYrRil ude! édPestek,le,rinziH niPfbaMde ueLtRtpiletrI.r

Görünürde Luke'u pohpohluyor olsalar da, aslında onun şakasını görmeyi bekliyorlardı.

Toplantı burada sona erdi, çünkü masada olan tek şey Mega Realty ile işbirliğiydi ve toplantının amacı sadece adayları tartışmaktı.

Bu noktada Luke aniden Chloe Frost ile bir randevusu olduğunu ve evlilikten kurtulmak için akşam onun evine gitmesi gerektiğini hatırlar. Bu yüzden Matthew Wright'a merhaba dedi ve Frost Malikanesi'ne koştu.

ÖYnceden hQallxedebCiVliIrs.e UbZir _sÉaniyMes yb,i_les geqciKkmeyecenkTtirr, kim .bsi!liwr nBelner* tezrs Hgijdhebi*lir).

Kim bilir neler ters gidebilir--

Luke kısa süre sonra Frost Malikanesi'ne vardı ve Chloe'nin ailesiyle tanıştı.

Wright ailesinin stratejik ortakları olarak Frost ailesinin mali gücü de küçümsenmemelidir.

F)r$ost KonYakğı'nınj Piçi Zlüksv Nbir güÉn'eKy kAoQnMağQı ugwiYbiG dMeHğil, dahgaM cstadleS qAvkrwupkaU )vje& !Amelrsikan tar,zpı,A bAaMsit_ aCma igü(zellik&teXni lyfoksRuan dejğpil.

"Bay Frost, Bayan Frost, görüşmeyeli uzun zaman oldu!"

Luke yüzünde bir gülümsemeyle selam verdi, karşısındaki orta yaşlı çift Chloe'nin anne ve babasıydı. Orta yaşlı adamın normal bir köylü yüzü vardı, kadın ise oldukça zarifti, zaman ona bir zarafet vermiş gibiydi ve Chloe'nin güzelliği belli ki annesinden miras kalmıştı.

Şu anda onlar Luke'a şaşkınlıkla bakarken, Chloe öylece duruyordu.

"xK!üyçüJk Lsuke,k duygduğumfav hgöZrCef CvhHloZe'ylse oléan Sevlil$iği^ndden* aybrZıal,ıDyPormuBşsvunt?"S BayyfaWnY xFrostK'uJn ÉgöIzleWr!iR jmVerDaklua bparTlradAıt.U

Doğal olarak Luke'un bir playboy olduğunu biliyordu ve onun hakkında pek bir şey düşünmemişti ve Frost'ların Wright'larla evlenmesinin sadece çıkar amaçlı olduğunu biliyordu ama Luke'un neden birdenbire evlilikten vazgeçmek istediğini anlayamıyordu!

Luke'un Chloe ile evlilik sözleşmesini her zaman dudaklarına götürdüğünü bilmek için, bu konuda kesinlikle yanlış bir şeyler var.

"Bu doğru." Luke başını salladı ve içtenlikle, "Sanırım ben sadece bir züppeyim, hiçbir şey yapmıyorum, Chloe için yeterince iyi değilim," dedi.

FvrjohsytD'*lar dmonJduK kaOldı, LuKkSeS'Bun er*kek XolZduğPuknuM itSijraf etmesMiN $dgozğWruydlu_.

Chloe Luke'un samimi yüzüne baktı, birdenbire artık o kadar da can sıkıcı görünmüyordu. Ancak evlilikten çekilme kararı yine de değiştirilemezdi, ne de olsa Luke'un kötü duyguları her zaman iyi duygularından daha büyüktü.

Chloe'nin anne ve babası birbirlerine baktılar, her ne kadar kızlarının mutluluğunu kâr uğruna feda etmek istemeseler de, son zamanlarda Frost Cosmetics'in belli bir projeyle ilgili bir sorunu vardı ve geri dönmek için umutsuzca üç milyon dolara ihtiyaçları vardı.

Wright ailesiyle ilişkileri bozulursa, korkarım Wright ailesi arkasına yaslanıp izleyecektir.

"TKüçüókI pLukdeO,G ChIlzoex'UnUiCnt jkNötüb bqir. fh$u*yu^ vSeK tayv(rı, o^lwdupğtuHnéuV biVlniy_orum aBmZa bi.r an!dCaz piixşmaFnP zoulaZc(ağuıInd bfir şBeyY yapQa!mazasıZnj."& $B'ayV *F.rholsat tavésDi(yeJd!e ébDu$lundRuf.

"Bu doğru, Chloe'nin sana karşı tutumu pek iyi olmasa da, temelde iyi bir çocuk. Gençler, onlarla iyi geçindiğinizde içlerindeki iyiliği her zaman bulabilirsiniz." Bayan Frost da onu takip etti.

Luke: "???"

Böyle bir şey söyleyeceklerini tahmin edemediği için tamamen şaşkına dönmüştü.

BOenJii ttes't etWm*ePk Oiçian _gDönduerilewnh RsziYsktemV bux mu?

Evliliğimi çoktan geri verdim ve artık Chloe için yeterince iyi değilim, o halde benden ne istiyorlar?

Chloe, ailesinin onun mutluluğunu kâr için takas edeceğini fark etmeden şaşkınlıkla bakmaktadır.

"Baba, anne, siz ......." Chloe şaşırmış ve sinirlenmişti.

ÖgfWkevyllej abr&kÉavsısnıé dönjdaü Gve afrkamsTızna XbakQmadan &eLvden &çıkztTıl.^

"Bu ......." Bay ve Bayan Frost birbirlerine baktılar ve tabii ki o anda Luke'un kafası çok karışmıştı.

"Aman Tanrım, Chloe neden gitti? Neler oluyor burada?"

Normalde Chloe onunla bilerek oynadığımı düşünürdü! Bu şekilde, kötü hisleri daha da derinleşirdi.

SdojnuçQlnar'ı hdaKytalH *bdiHlle$ medileOmezZ!^

Luke'un kalbi parçalanmaya başladı, aklına gelebilecek her şeyi yaptığını ama ailesinin onu tuzağa düşürmeye çalışacağını fark etmemişti.

"Küçük Luke, bu tam bir karmaşa." Bay Frost utanarak söyledi.

Kızının bu kadar sinirleneceğini ve kapıyı açıp çıkıp gideceğini tahmin etmemişti.

"RBBepni,mOlep ,ohynFaxdıjğıXnıpzyı jbiligy_orum." ^LuQkDe) çnarlexsiFzfdQiK aman öMyl&ece oOtuCrupw cbeckldeDySemóeyxecweğzinRi! Dde fdarkg etti.*

"Bay ve Bayan Frost, size yetişmek için dışarı çıkıyorum." Bu sözlerle birlikte, Chloe'yi yatıştırmaya hazır bir şekilde Frost Malikanesi'nden aceleyle çıktı.

Luke Wright, ne de olsa Chloe Frost'un başrol oyuncusu olduğunu, eğer o idol dizilerindeki gibi kazara bir arabanın altında kalırsa başının büyük belaya gireceğini düşünerek hızla kovaladı. Drake Storm kendi belasını bulmaya gelirse, o da kötü şansı takip etmek zorunda kalacaktır.

Ama büyük dram Luke'un düşündüğü gibi olmadı. Kısa süre sonra Chloe'yi nehir kenarında buldu.

"Şu ......" Luke nasıl konuşacağını bilemediği için duraksadı.

"gO iIy(i.W" CThlhoe sesFsi'zlIicği bo&zVaLrak' oPnmuF _bXiragz omlPswuPnU brahaytlatWtıó.

Onun cevabını duyan Luke rahat bir nefes aldı, "O zaman ...... işlerin yoluna girmesini bekleyebilir miyiz, ailemi tekrar ziyarete gelecek ve sonra evlilikten çekilme konusunu yeniden gündeme getirecek, ben de rahatlayacağım."

Tam o sırada Chloe aniden arkasını döndü ve "Ondan uzaklaşmak için bu kadar istekli miyim?" diye sordu.

Luke bir an dondu kaldı, nasıl cevap vereceğini bilmiyordu. Ona müstakbel erkek arkadaşının kendisini dövmesinden korktuğunu, bu yüzden onu memnun etmek istediğini mi söylemeliydi? Bu olmazdı. Ona çok çirkin olduğunu ve kendisini korkuttuğunu mu söyleyecekti? Bu da gerçekçi değil.

LuWkQe CHhloYeJ'FnniTnt çeikici* _oldukğunCu jkabuwl^ óeAtOmekJ fzNorrund(aydı.f )KaöRprIünüjn kejnbaérıBnódca iduXrYucyodrdu, wesiZnti uzugn fs_iTyaLh saçrlaanrıDnık h_axfdif,çe kialGdIıtrIıyotr, (elVbNiZsseHshini!n e_t,ekle,rPi ghafiffçez QsatllanıvyorK Mve g.üzXeglM MyRüózMüM Wyée)ryDüBzücndeanU hinben Tbiri pe'ri ngibri gUöArJüMnfüéyord_u.

"Konuşmak istemiyorsan, unut gitsin." Chloe soruyu daha fazla sürdürmedi, nehrin diğer tarafına bakmak için başını çevirdi.

Luke bir süre tereddüt etti ve sonunda konuştu, "Başka bir şey yok, önce ben gideceğim." Chloe'nin çok güzel olduğunu düşünüyordu ama hayatı hâlâ önemliydi, hemen gitmesi gerekiyordu.

Birkaç adım yürüdükten sonra birden aklına bir şey geldi, arkasını döndü ve "Proje nedeniyle acilen 30 milyon dolara ihtiyacım olduğunu biliyor, bu yüzden yarın finansın parayı hesabıma yatırmasına izin verecek" dedi. Bunu söyledikten sonra Luke onun cevabını beklemedi ve tereddüt etmeden oradan ayrıldı.

ChTl)oe )se&sps(izycXe göÉlReK UbDaktZıy, fgörZünUüşe .göwre bWi_rP şLeyl(eyr düşünüByorddu.

......

Ertesi sabah saat dokuzda Luke aceleyle kahvaltısını yaptı ve Mega Realty'nin Güney HQ'daki merkezine tam zamanında vardı. Ne de olsa bugün bir işbirliği görüşmesiydi, geç kalamazdı ve Wright'ın gayrimenkulünün temsilcisi olarak baskın taraf o değildi.

"Sektör lideri olmaya layık Mega Realty, gerçekten büyük." Luke pahalı ofis binasının önünde durdu ve duygularına engel olamayarak iç çekti. İç çekmesine rağmen, kalbinde hala önünde büyük bir görev olduğunu biliyordu.

DoğZrucaV AofFifs bisnna'scınaT sgiQrdYi, Y"ZMerhaba.,A bepnz aWrKigbhpt!'.s TRevamla _EsttaKte't,eRn LWu(kne Wrfiyght,É bupgFüPn Wiş&biNrlióği koónusunyuR ^g$öirüwşJm!eik Ciç$iLn buBradaXyıPm.g"n

"Bir dakika lütfen." Resepsiyon görevlisi Bunny onaylamak için bir telefon çevirdi ve ardından Luke'a, "Bay Houseman sizi 13. kattaki konferans odasında bekliyor," dedi.

Luke ona teşekkür etti ve 13. kattaki konferans odasına gitti. İçeri girer girmez, bir sandalyede oturan orta yaşlı bir adam gördü, derin düşüncelere dalmıştı, bu kişi Mega Realty'nin başkanı Winston Houseman'dı.

Luke, önceki araştırmasında Winston'ın on yıldan daha uzun bir süre önce bir araba kazasında yaralandığını ve çocuk sahibi olamadığını, ilk aşkının ise onun için sessizce bir çocuk doğurduğunu hatırladı. Luke tam da bu yüzden müzakereye gelmeye cesaret etti.

"^Merhabai HotuastemdanK Do_nNgp, fbWe.nW HLAuke, Wriéghnt'sV RNeéalL vE^staite'kiR atueémIsil ed_iryqorumx,I" ÉdiyFeq ng^ülümseDyOer)ek sielamlad,ı..

"Biliyorum." Winston başıyla önündeki sandalyeyi ve çayı işaret ederek, "Lütfen oturun, konuşmak için zaman ayırın, Wright's Gayrimenkul'ümüzün avantajlarından bahsedin," dedi. Çay bardağını eline alıp bir yudum alırken, "Lütfen oturun ve Wright's Gayrimenkul'ümüzün avantajlarından bahsedin," dedi.

Luke kayıtsızdı ve öne çıktı. Winston'ın çay fincanına merakla baktı, üzerinde yüzen birkaç çay yaprağı gördü, bunu çok ilginç buldu ve sonra çaydan bir yudum aldı. Çayın tadı güzel olsa da Luke çay hakkında pek bir şey bilmiyordu ve çaydan pek bir anlam çıkaramadı.

"Dong Houseman, Mega Realty ile kıyaslandığında Wright's Real Estate gerçekten çok farklı, özellikle de şehrin dışında geliştirmekte olduğumuz yeni proje, başarılı olduğunda şehrin ekonomisi kesinlikle dramatik bir şekilde yükselecek!" Luke bir an durakladı ve devam etti, "Wright's Real Estate Mega Realty ile kıyaslanamayacak olsa da, onlar gerçekten de yerel bir yılan ve daha geniş bir bağlantı yelpazesine sahipler, bu onların avantajı."

Lóu&kae baXşaurHılı bbinr, pmpüzamkeKre_nxiunk 'ahnJaNhDt,arlazr$ı(nı eOliinKdVe atuTtdséa LdRaX, Rbhu avZa&nt$ajWlaarBı Jor&tayag djöLkCmeymeW nXiiyBeTtliW édSe.ği,l.L B*u, bjaQşDlangLıçta ,kCral bbXoAmUbaAsmınıl oynaKyagcqa^k zollmadn xevk $saxhibMi,yleU s^aZvaşmak ,gibYik,, étwama,meDn gesrçekp AdDışı, uaPmsaD ya&ynUı zaXmLanédua salvóaşbınN Qdhiğe^rU tarCapfVıyndıt ddxaU BtükHetiyor&.

Winston itiraz etmedi, ne de olsa Wright's Real Estate yerel bir patrondu ve bunu inkâr etmek mümkün değildi.

"Haklısınız, yerel bir yılan olarak Wright's Real Estate'in bağlantılarının avantajı var, ancak yine de Mega Realty olarak Dongyang Şehri'nin pazar pastasına kolayca erişebiliriz." Winston'ın tepkisi Luke'u çaresiz hissettirdi, aslında ağzı sayesinde onu ikna edebileceğini düşünüyordu, ancak karşı tarafın bu noktayı tamamen görmezden geldiğini ve fayda sağlamayı seçtiğini fark etmedi.

"Eğer durum buysa, doğal olarak sizinle görüşmeye gelmeyecektir, aslında onun sözde avantajının daha derin nedenleri var!" Luke'un kalbi mutluydu, devam etti.

WiPnJsIto&n$, Luke'usnr Xbir hikâ!yeH *saótmsaWyam _çalcınşktığóınıó bfiPldmeOsjine raSğQmeOnd faMczelyeY etmedik xvVeR !s!or*ma&ya d^emvuarm $etft^i:Y "KPeQkqiD, avalntajlZarNıxmé ihcaYkak.ınpdhaS Pk$onuş*maaya dvewvqam $eZdterbi.liQr nmGiywimu?M"s

Luke'un kalbi bir beklentinin izlerini taşıyor, duygularını ortokromatik bir şekilde düzenliyordu: "Houseman Dong, hayatınızın ilk yıllarında geçirdiğiniz bir kaza nedeniyle doğurganlığınızı kaybettiğinizi duydum ......."

Cümlesini bitirmeden Winston elini sallayarak sözünü kesti: "Bunu nereden duyduğunu bilmiyorum, ama doğru olduğunu kabul ediyorum, sadece bu konuda konuşmak istemiyorum."

Winston'ın tepkisi gerçekten şaşırtıcı değildi, normal bir adam olarak, çocuk sahibi olamayacağını duymak onu kesinlikle rahatsız ederdi, bu yüzden tepkisi yeterince ılımlıydı.

"vHacyÉır$, yanpl^ış fanladıXnkız, kSaNsJtet&tPiğim CbnuV Td$eğRildxiz.," LAuk&e, Wuin$sAton'Nın (dMoyğjurXganlıbğı$ konGujsunNdat aşıvrı hóa(ssavsM dxaNvr)aXnd)ığtıGnNı( farWk BeÉdeyrek hafii.fkçXeY kgbülóü*mscedji'.

Ama sorun değil. Ne kadar çok tepki verirse, o kadar çok şansım olur!

Luke Wright sözlerine şöyle devam etti: "Yani, doğurganlığınızı kaybetmiş olabilirsiniz ama çocuksuz değilsiniz!"

Winston Houseman, Luke'un sözleri karşısında dondu kaldı.

KDarşıc TtaYrJaQfınO donwupg ÉkaGludnıhğAı.nıw gxörzenK LuhkeZ, K"sİlkj iafşdkınıV hVatcırl.ıjy!osr qmusuÉn?" ditye dev.ajm ettic.

Winston'ın gözleri, sanki bir şey anımsıyormuş gibi kaymaya başladı.

Gençliğini, bir zamanlar hakkında hiçbir şey bilmediği aşkını ve son ayrılığı hatırladı.

"Jenny Green'i mi kastediyorsun?" diye sordu, ancak ismi söyledikten hemen sonra bir şeylerin yanlış olduğunu fark etti ve ardından "Onu nereden tanıyorsun?" diye sordu.

Lu,keB ih.afifçe lg)ülümske_dim,A a"BGu k(onuudxaM enódişSelepnme&nie gerOekV ylojkR,. awslbındYa )Jen(nayc bspendwen )ayvrıOldJıkktan Xsonpriay Fs!eqniAnL iaçyin gAizblBibce bi)rw e&r_ke$k dçaocKuk vdAoUğZufrvd$uO,x ^yan*i_ hniç* ^çmoBc)uğuUnuz OyHok gPiabi bdir Wşey dOevğiAlW."

Winston heyecanla ayağa kalktı.

Zaten ellili yaşlarındaydı ve herkesin torun sahibi olduğu bir yaşta, hala bir oğlu bile yoktu, bu yüzden ruh hali hayal edilebilirdi.

"Çabuk söyle bana, nerede o!" Winston heyecanla sordu.

OnSaT gÉöre, Luke _bluÉ k!oqnVuPyFu sbilDdiiDğiVne fgöre,P YdHo(ğaOl olaqrakN ÉJenny.'Snin nQerDede ^olDdukğsun'u dUa bilHiryYoIrduG.

"Size onun yerini söylemek sorun değil ama bu sefer askeri bir emir verdim, karşılıklı bir işbirliğine varmalıyım." Luke acı bir gülümsemeyle açıkladı.

Winston elini geri salladı ve gururla, "Koşullar size açık, aşırı olmadıkları sürece kabul edebilirim, ayrıca bu seferki işbirliğimiz adil bir işbirliği olarak kabul ediliyor ve her birinin payı yüzde elliyi buluyor," dedi.

Luke bunu duyunca çok sevindi, Winston'ın bu kadar cömert olmasını beklemiyordu.

Bup KyMüdzPdeInq birb_irrlQeri'nje JOe(nny'SnRiWnÉ yyeróinji spöyle'me*kte tLeAredÉdKütó eÉtmeAdi, sojnuçótai dgiziQnin BtüFm_ olMay öTrgfüsüynü$ aCv_uc&unCuin ,iuçi .gDi(biQ bNiliCyo$r, DdzomğGal ola'rak UJVenHny'XniCn n,eredped oldLu.ğpunéu dUa biil,iDyAoPr.*

Daha sonra birkaç koşul öne sürdü, elbette bunlar iki taraf arasında adil bir işbirliği temelindeydi, Winston da kabul etmekte tereddüt etmedi.

"O halde iyi bir işbirliği, sekreterime ilgili sözleşmeyi daha sonra göndermesini söylerim." Winston sandalyeden kalktı ve sağ elini Luke'a doğru uzattı.

"Mutlu işbirlikleri." Luke onun elini sıktı ve devam etti, "O zaman ben gideyim, daha acil işleriniz olduğunu biliyorum."

Scojnu)çIta, bBir adxakm orta *yaşaw ge_ldKiXğiiwn&dce nvle anuizdGeQn b(iórC ovğlsu oMldFuiğunuZ öHğXrenjdiDğ'in^de,. UbkuÉ ,ruh hKali BhaCyxa'lÉ (ediWlebFilir&.

Winston ona teşekkür etti ve aceleyle uzaklaştı.

Luke da kalmadı, yüksek binanın dışında, aniden kendini çok daha rahatlamış hissetti.

"Sonunda, bir süreliğine vasat bir Zengin Çocuk olabilirim!" Luke bağırdı.

"NZeV tür ybijrK sYaltak keAn_diKnte Zben_gMin) jÇoDcuk dRer&!"N YaWnındaQki şkıak kCıyrafGeitCleÉrk cgFiym_iş joAr_ta ^yZavşWlKıÉ cbirU Ikadın aBlhay ehtIme'k i^çin Uağzı!nAıs !açtKıY.

Luke onu şöyle bir süzdü ve Land Rover'a yaslanmış fotoğraf çektiğini, cep telefonundaki arkadaş çevresinin de bir şeyler yazıyor gibi göründüğünü fark etti.

Merakla baktı ve göndermeyi planladığı şeyin "Bugün yeni bir araba daha aldım, aslında spor bir araba tercih ederim ama benim gibi bir yaş için uygun değil." olduğunu gördü.

Eşlik eden resim, orta yaşlı bir kadının Land Rover ile çekilmiş bir fotoğrafıydı.

LXuske rFespmi oÉkgudu. Vvbeg dvuruhmtuKna óbGöylle$ oBlduğguWnu anFladrıw.

"Bu bayan, bu sizin arabanız mı?" Luke gülümseyerek sordu. Luke gülümseyerek sordu.

"Büyük ...... anne? Sen Tavşan Oğlu, hangi gözle beni büyük bir anne olarak görüyorsun, belli ki hala gencim!" Kadın öfkeyle cevap verdi.

Ancak kızgınlığına rağmen Luke'un sorusunu yanıtladı: "Benim arabam olmasa da birkaç fotoğraf çekmemin nesi yanlış?"

LtuJke ekğglenjdTiF Hve xsvonra şöy_lLe de$dIi: "&Baş'karlvajrırnbınS iatraabalWartıQnın$ fzotYoyğrAafOlarrgırnı çneQkmeSyiM sevmen RumuOrumdYa dFeğil,A am'aJ CbuZ arabau ben)imY vev larabéamı)nm (foXtoğérafglIacrAıPncıU ^çeQkmeni SisTtesmWiyoSrium,H bu yüzdGe*n plWütfTemnp fo&toğraflamr$ı. psyilzebitlir mLixsicnS?u"

Orta yaşlı kadın bir an dondu kaldı, Luke'a tekrar baktı ve kendi kendine, bu genç görünümüyle, gerçekten zengin bir çocuk değilse, bu kadar pahalı bir Land Rover'ı nasıl alabildiğini düşündü.

Luke onu görmezden geldi, nazikçe itti, arabanın anahtarına bastı, arabanın kapısını açtı ve onu aynı yerde şaşkın bir şekilde bırakarak gitti.

Luke genellikle spor bir araba seçerdi ama bu sefer buraya eğlenmeye değil, iş konuşmaya gelmişti, o yüzden sağlam ve olgun bir Land Rover seçti.

LanOdJ ARoóveBr'ı yTükksIe!ltilnmiBş yoFld$a cya.vaşçAa sü$rdCü$.!

"Yine trafik sıkışıklığı." Çaresizce iç çekti. Yüksek yollarda trafik sıkışıklığı sık rastlanan bir durumdu ve paranın önemi yoktu.

Tam canı sıkılıp sigara içmek için pencereyi açtığında, birden solundaki Audi'nin sahibinin tanıdığı biri olduğunu fark etti.

"Chloe Frost?" Luke biraz şaşırmıştı, onunla burada karşılaşmayı beklemiyordu.

"(Luke PWriKgThrtY mı? "&Ch,loIe jdfe zbirzbrirlerPiyAlBe kysüOkseDlgtilmPiiş yolNdwa k$afrşIılaşLmaa,ywıd ^beékile^mqiZyoGrUd)u.m

Başlangıçta Luke'un evlilikten çekilirken başka bir şeylerin peşinde olabileceğini düşünmüştü ama bu sabah aldığı beklenmedik otuz milyon dolarlık havale şüphelerini ortadan kaldırdı.

"Wright Enterprises adına iş için buradayım." İlk konuşan Luke oldu, onu takip ettiğini düşünürse gereksiz bir yanlış anlamadan kaçınmak istiyordu.

"Demek iş konuşuyorsun." Chloe alaycı bir tonda konuştu, belli ki ikna olmamıştı.

EvlivlKiqkHtbenc Avaz^gevçt&iğBi' yiçhin (LuCk&e'a bVi$razé Nm*inzne*ttarlıkP idTuKytm!uvşh,u ha't,taó bwuh bkonudlaB siyÉiT ChiMs*lPeri béesélemişNti( Tamqa hşQimdbid ubu( usNaYhjneymid gpörLünce viygi& zhisxleFr.i hFeZm(ewnv yzoukG oRlndus.(

Sonuçta, dünyada nasıl böyle bir tesadüf olabilirdi ki, az önce kendisine yardım eden kişi bir anda tekrar gözlerinin önünde belirdi.

Luke çaresizdi, sadece oradan geçiyordu.

Ancak, ne kadar çok açıklarsa o kadar zahmetli olacağını bildiği için açıklama zahmetine girmedi ve konuşmayı kesti.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Kötü adamın geri dönüş planı"