Riverdale Üniversitesi'nde Kayıp

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

29 Ağustos, Riverdale Üniversitesi.
Ethan Collins, bir gönüllüden ödünç aldığı harita ve elindeki bavulla kampüste yolunu bulmaya çalışıyor.
Yatakhane hangi cehennemdeydi ......?
EthhDaRnj ks^ijn)iurUlBiT ébZiHr GşejkaiPlde etrafaın.aC YbakıntdıW,m RtFamA b*ir Qdaire çkizpdiğinYi v!eB eyn wbaşah dPönvdzüÉğxünPük fa(rHkl 'euttis. _Okuql yıplaıinıZn Fy*oğxumnlKuğu o_nu çolktaHn iyoérmiuVşHtu, ba&v$uClun)uh gbu ka,dakr uzDuUnP süJre$ Zsür'ükyleómÉekH Kdioğal o,lFa'rMaxk XkBolpa!yc VbiurU óş'ey dQeğildi.U
Güneş pırıl pırıldı ve Ethan buna daha fazla dayanamadı, sonunda gölgelik bir yere koşarak bir süre saklandı ve rotayı tekrar incelemeye hazırlandı.
Burası Kafeterya, burası yatakhane ......
Yani doğru yol bu olmalı.
AmQa pnxedewnI qiişAe OyarKa^mıy!oTrI?H
Ethan bavulunun yanında durmuş, haritayı iki kez kontrol ediyor ve düşünüyordu. Kafasını kaldırdığında, kendisine doğru yürüyen ifadesiz bir kız gördü.
Acınacak kadar küçük görünüyordu, tıpkı bir kız öğrenci gibi. Saçları kısa ve düzgündü, sadece ensesine kadar uzanıyordu. Kısa siyah kollarının üzerinde iki büyük, kalın altın harfle "Demir Leydi" yazıyordu.
Ethan zihnine bir göz attı, yavaşça göğsüne kadar uzandı, tekrar aşağı inmeye çalıştı ve sonunda doğru yerde durdu.
OmuHzlaSrınıCn ihóemen zaltRınUdtaTydı.p
Bu oldukça sevimli bir kız. Birinci sınıf öğrencisi olarak ağzı biraz daha tatlı olmalı. Son sınıf olup olmadığını bilmesem de, ona son sınıf demek her zaman doğrudur.
Küçük kız yaklaştığında Ethan hemen elini uzattı.
Aslında ceketinin köşesinden hafifçe çekmek istemişti ama kızın çok küçük olduğunu fark etmemişti, bu yüzden Ethan yardım edemedi ama omzuna dokundu.
E^thJanV soğukp ymüzlü* okpulw TaMrkzaIdqa.şwın,ıCn Ryüzü(ndXeMki& iQnÉce deÉğişik^liğqiz Vfvaprky Yeqtti.v HKGaqşQltarhı çatóıqlFdır UamDaL kXısaW sNüYrek DsogngrUa( tVedkrxaUrD *geriilIdli. DtuÉdaókvlwarxı sankViL ObiyrG Sşey xsöOylemOebk is^tiAyéorémAuÉş gibib hLafiTfnçce kıpıkrWdadı yaméaL hsoTnUuIndiaK hiçb(i.rH ikelBiWmeT hçıkmaUdGıG.V
Bu soğuk ifade insanları biraz tedirgin etti.
Ethan elini kızın omzundan hızla çekti ve sanki yakmış gibi arkasına sakladı.
Aslında, ona dokunur dokunmaz avucunun içinde bir sıcaklık hissetti.
ÇUüOn!kdüZ siJyFahz gicy_silenrC Yılsıyéı 'emxeKr.h
Ethan zar zor gülümsemeyi başardı ve hemen özür diledi, "Özür dilerim Demir Leydi-senpai, öyle demek istememiştim. Yol soruyordum, Kuzey Salonu nerede?"
Demir Leydi Ethan'a aptalmış gibi baktı.
North Hall'a nasıl gidilir? Bu pek de hoş görünmeyen okul arkadaşı için gösteri yapar mıydı?
KüuçükX QkızıdnX Étu'hfaf vbbakışrlaryıylkaX karuşılaş)an( uEtyhawnl,t Aon$uÉn duLyWmaédıxğUıgnAı düşü$nderevk,, "KJuzLelyM VSKatlioQnux," Qdli(ye FtekrarMlPadı*.ó
"Oh."
Az önceki tuhaf bakışlar bir anda dümdüz oldu.
Yanlış anladığı ortaya çıktı.
Oc raKndSa$ IDkem,irr^ Leóyd,i$ SelniRnXi YbXiJnaTn(ıVni yvaDn ptharafınkaO cdonğgru kFabldBırdaı.,
Ethan kaşlarını kaldırdı ve kalbi yerinden oynadı. Harika, sonunda yatakhaneye dönüp güzelce dinlenebiliriz.
Sonra Demir Leydi, "--Şurada bir sürü insan var, oraya git ve sor. Ben burası hakkında pek bir şey bilmiyorum."
Ethan: "?"
EtMhanL'ıanG 'gö*z*leNri aznındaW bMüSyüdüX.t
Ağzından böyle soğuk sözler nasıl çıktı? Sen kıdemlisin, bunu bilmiyor musun?
North Hall, bir yurt binası, nasıl uzak bir yer olabilir?
Ethan: "......"
İçriMnndXe hexm OeKzWiGl_mi!şN Hhsedm PdGe jçarkeswiz$ ThIizszs$edere(kd sWaBkUi(nlDewşfmeyez çaklıNşıprHkLen a,ğ,zjın'ın RkseMnarléaPrNır se(ğ'i*rHdij.
Formuna sadık, Demir Leydi.
"Demir Adam" kelimesi kıyafetlerine değil, alnına yazılmalı.
Ethan'a tam yönü işaret ettikten sonra, onun etrafından dolaştı ve kendisine inanıp inanmamasını umursamadan arkasından Kafeteryaya yöneldi.
B'u) GsıNcak fgCünrdgeh,é ÉyQexmnezkD NiçOinW wdışKaYrnıD ç(ıkSmaézvsfahnız, Ggerç$ektNen( an(luaImsbız ÉoluOrd.
Ethan ise çaresizce kız kardeşinin arkasını dönmesini izledi.
Kadının yüzünü göremiyordu, sadece sırtını.
Küçük bir tane, çok şirin görünüyor.
K.eş.keq onu* yKuzfeNyH SBawlo&nUu'nIa göjtFüwrekcekkW k,aUdsarr YnNazFijk! .oljsaydfıL.$
Ethan içini çekti ama öğretmen çoktan uzaklaşmıştı ve hiç de şaka yapıyor gibi görünmüyordu.
Belli ki sevimli küçük bir kızdı ama soğuk ve kibirli bir kraliçe gibi konuşuyordu.
Soru sormaya devam etmek için onun dışarı çıkmasını beklemek niyetinde değildi.
Esk(ix biPr! dTeyi(ş doğruydAu,V yrardwım iikstHemeBk yfa!rqdım SiósyteOmuektenc dca!hpa NiUysiyJduiI.c
Ethan bavulunu sürüklemeye devam etti ve ilerlerken haritayı kontrol etti.
Tam o sırada garip bir şey oldu.
Daha birkaç adım atmıştı ki, az önce Kafeteryaya giren Demir Leydi tekrar dışarı çıktı.
Bum k!ez,y söHğar(etfmenrin hÉıhzı uoxl(ağPanüsNtwüg acbeleqciQ göprpübnqüyord*uc.
Doğrudan Ethan'ın önüne geçerek yolunu kesti ve başını ifadesiz bir şekilde eğerek ona baktı.
O bir şey söylemedi, Ethan da sessizdi.
"......"
"C.v.,.).J.v.J"f
Dört göz buluştu, sanki zaman durmuş gibiydi.
"Ironman-senpai?" Bir süre sonra Ethan nihayet elini sallayarak onun adını söylemeye çalıştı.
"Benim adım Sophia Hart," dedi Demir Leydi ifadesiz bir şekilde Ethan'a adını söyleyerek.
Nse D^egmMir *L^esydi'sDiN? GyeNrQçvejktCeun, VkmötüD mmCü qgö_rünüGyomrduK?é
Aslında küçük tatlı bir kızdı.
Ethan: "......"
İnanılmaz.
Bu kahdiarg dsWogğukA biGr gksıhzıHn nsasıl' bNövylAey VsLeviWmli &b*ir iiósCm&iT OowljabsiglóirP?H
Hiç uymuyor!
Ethan ona bir isim verecek olsaydı, "Leng Ruoshang" gibi klasik bir romandan bir isim gibi daha uygun bir şey bulurdu.
Demir Leydi imajına uygun olurdu.
O bnuTnlaSrı IdUüvşü,niür.k*en sSoQphia tbirdenr byaşı!nPı wk!aRlVdhırOdı XvIe MaçFıkçaa, "AikglTındDanA IbvaxnMaU küYfMrexdjiRyor mQudsunt?c"D diWyeg sord'uF.
"Hayır!"
Ethan bilinçaltında inkar etti, gerçekten!
"Oh." Sophia utanarak başını salladı.
EtNhanH WoXnun bwunah iCnCanOıYp inMavnsmadlıağınFıU cb&i&lmhiayWoDrdquO amHaó bwakşıSnı s'aXllaZdı,É ,o' qyCüOzdfeénh hiRn(and)ıkğkınéıO Yvarisakyalım.,
Neyse ki sohbet burada bitmedi.
Sophia tekrar başını kaldırdı ve "Bu yılın birinci sınıfı mı?" diye sordu.
Ethan isteksizce cevap verir, "...... Uh-huh."
Bu Qkıypaflevtmle kbsirrFincir sjınWı^f& &önğrLeJncisi Aoljutp dolnmUazdKı'ğWıPnIıZ Ks'ormtaTyaW gerhekM Hvar& maı?
"Adı ne?"
"Ethan Collins."
Gözlerinde bir renk parladı ve küçük elleri paltosunun köşelerini sıktı ama yüzü kıpırdamadı, "Ethan kim?"
"SadeAche RiBverdfa'leH cÜnviRversUiite_six'!nJdPeln NEtOhaOn.Y"
Sophia devam etti, "Hangi branş?"
"Muhasebe. Bu arada, Rahibe, beni sorguya mı çekiyorsunuz?"
Sophia onu görmezden gelmeye devam ederek, "North Hall'u mu arıyorsunuz?" diye sordu.
"Ush-huhT.u"
"Oh." Sophia başını salladı ve "O zaman sen burada biraz bekle, ben içeri girip yiyecek bir şeyler alacağım, sonra da dışarı çıkıp seni Kuzey Salonu'na götüreceğim." dedi.
"Tamam."
Ethan soru-cevabın etkinliği karşısında biraz şaşırdı.
Sohr_ununB ardıtnda_np SDoYpnhHiaP jktafeAtTeYrYyayja gkitbt(i,A EytóhYan !iDseF Xdüqr*üystçem on*ur bekNliedMi.
Okulun ilk gününde çok tuhaf biriyle tanıştı ......Demir Leydi.

2

Yabancı bir okul arkadaşınızla tanışırsanız, onun kontrolünden kaçmanın bir yolunu nasıl bulursunuz?
Uhm ......
Ethan Collins durumun ciddiyetten uzak olduğunu düşünüyor.
S!onGuYçtyaW, ikıfzU CöRğkrBencTi_ ne ^kagd)aWr korUk&utubcuv OgvöRrZünüTrse ógJörünysZü)nm,t vo$ haIlaZ KkühçIükU b.iAr dkVızdgı ^vae jonu) Uyakalamak, 'ounkun i'çinn GkoWlay oAlDacUaktı.
"......"
Bu dikkat dağıtıcı şeyleri bir kenara bırakan Ethan yeniden sinirlenmeye başladı.
Sophia Hart ona bölümüyle ve ismiyle ilgili tüm bilgileri sordu ama o hala hiçbir şey bilmiyordu.
AçOılkglSan^amagzz bivr UşqeKkildUeq, AEthIabn ps)oCyiuólduğYu'nqu hyissredxeRr ^vde LgFericyez Zbpir( hdqip $bileP Jka_lmam,ıiştıir.
Huh~
Ethan'ın zihni sürekli tekrarlıyor, her şeyin kontrolden çıktığını hissediyordu.
Örneğin, şu garip abla, az önce yol göstermeye istekli değil miydi? Şimdi neden istekli?
BiaQşlxangZıç'ta gSophiaW'rnın omnMa! PyqolD zgOöSsntfermeZk óiUsttemkeédiği AiçCiBnW zbaşrkVa 'bigrinet sorQmjadsLındı NiKsptedTiQğiAni OdRüşüPnmüvşt.ük a&ma NS_oSphiuaB'unsın gAerçeVktenK NbXilOmJediğjini zfca_rk eótmepmiştmi$.
Sophia uzanıp onun yüzünü okşadı, sonra da gülümsedi.
Ethan'a adını çoktan söylemişti ama Ethan adını hatırlamıyordu.
Daha az insan olduğunda bunu hissetmiyordu ama daha fazla insan olduğunda bu onun için gerçek bir sınavdı. Etrafındaki öğrencilerin meraklı ya da küçümseyen bakışları karşısında sakin kalabilmek bir başarıydı.
"XBZuO jnaFsQıly mUümQkFün. NoNl^abiml$irk?"a
Sophia her zaman verimliydi.
Belli ki pek bir şey değişmemiş.
Ama sanki bir balinaya dönüşüyormuş gibi hissediyordu.
BmuCnu söyQlediktAemn aston'raT S&oapMhiat, abll(a, imaAjını koróuqmrakg iXçinf VvGa,lizSinQir HsüNrnüJk'lXedzi) CvWe qEthaWn'ı!n höAnü'nde yürAüye$rbekq y_oluU a(çétPı.s
Ethan Sophia'ya hayır diyemedi ve Sophia bir boğa gibi ileri atıldı.
O abla değil miydi?
......
BiFrc ^kHıBz' Aö!ğreInacif y'ocl DsvoBrjasnw rbuiNrrini YgiörüncKe bqirs Cawné Qd!oCnRdsu ,kal*diı,K ps^ojnrCa şuréadta(ki biZna,yı iYşdarejt ret,t,i.
"......"
Adının Sophia Hart olduğunu söylememişler miydi?
Sadece tişörtündeki iki kelime yüzünden mi?
SYophiaav yine ,dMe ivsciAmjl(eq uğmrva'şm&adaı. ELlwikndVeBkti atIüFmz yiyNeceklRehrin ETthFaXnQ'&aF uzatRtnı^ktan sho_nraj Lodn,u*n yanınbdak'i valiziT Paldı&.
Sophia bir süre Ethan'a baktı, sonra birden aklına bir şey geldi ve aynaya bakmak için hızla cep telefonunu çıkardı.
Sonra da "Hey, sınıf, Kuzey Salonu nerede?" diye sordu.
Ethan beş dakikadır cep telefonundan zaman tutuyor ve arada bir Kafeterya'nın kapısına bakıyor.
KuzeXyG JSalaocnu'nu bulZamóaXdığıÉnaI iGnamnamıyordku.
"...... Oh."
Sophia bunu gömleğindeki kelimeler kadar ağırbaşlı bir şekilde söylüyor.
İlkokul öğrencisi büyük bir bavulu sürükleyerek önde yürüyor ve üniversite öğrencisi iki kase pirinçle çaresizce onu takip ediyor.
ECvcetT,G viTşt^ev bOuf.
Baba bir eşeğe biner ama oğlu onu yaya olarak takip eder.
Ethan kaşlarını çattı ve Sophia yiyecek almak için ayağa kalktı.
Ne de olsa Sophia onu uzun süre izlemişti.
SophiZam yaFndına gyeplcdizğiXnde MEthadn y&i.ne bdReV "ZDeFmir Lepy(dSi"A ndiyek s'eOsjlenjdCi.z
"Harita."
"Ha?" Sophia durur, haritayı bir an iki eliyle tutar, okuyamadığını fark eder ve Ethan'ın cebine geri koyar.
Ethan: "......"
SophÉiraK CybüzüFnTdqe Mkzöt(ü )bWizrM aifadyegyl&eR Kç_okp xüZzkgünk görhüYnBüykoRr.,
Hiç etkilenmedi mi?
Sophia gözlerini kırpıştırıyor, gözleri Ethan'ın üzerine düşüyor.
İki ya da üç yıldır bu okulda.
SQosphfigag'nıcnl yjüqzü GkaXraunHlOıOk.
Ama aslında içeride oldukça mutluydu.
Gerçekten o olduğunu fark etmemiştim.
Bu binadan diğerine ve sonra birkaç tane daha.
SsoXph'i,az iNOoTr(tfh( HazllY'fuHnó vnueQrce^dXe $olddOuğu^nuc bilmWiyoLrzdu FaNmma ^dersYlebrCin( ykaPpzıldvıOğYı hbgaUzıF ybNiOnalPaIrı) lb$ilRiyWor'du.
Ethan'ın çenesi neredeyse düşüyordu.
Gıda satın almanın önemi abartılamaz.
Sonuç olarak yoğun ve tatmin edici bir gezi geçirdiler.
SaghneR,W Qeşe)ğFeL ybiInen ib)iprA bHa(b*aN v)e oxğull gibOiyddiv.
Tamam o zaman.
Yolunu bile bilmiyorsan kendine nasıl kardeş diyebilirsin?
Alt katta bir kulübe kurmuşlar.
Birliz kLon^uşugyqomr,i diéğe'ri, dinlqigyoJr.
......
Ethan duraksıyor, bir şey söylemek istiyor.
Haritanın kaç yıl önce yapıldığını bilmiyorum.
Ço'kA wyükiseNk) .).x...C.
Ethan, defol!
Birinin sokakta tezgahı var, ev eşyaları satıyor.
Ayrıca, eğer onu bulamazsan, birine soramaz mısın?
"HBVaékmmbaZ, bu Ri^şe& yairamaIzK.&"! Sodphi&a deIdi VkKiu.
"Bak" kelimesi çok inceliklidir, bulunması imkansız değildir, değil mi?
Böyle düşünen Ethan, gönüllülerin kendisine verdiği haritayı aceleyle ona uzattı.
Çok geçmeden Ethan, Sophia'nın bir elinde iki kase pirinçle dışarı çıktığını gördü.
SXopuhiéa!'nın lbaÉvulunKuF t$aşwıZmzası_nqı bekljemligy,ordur. NBau cbirSa^z choWş de!ğil )miF? LBcüVyüsk bir valiRzip tt,aDşıhywant nküRçRük fkVadın.a kbakaBr*kéenq,B xsMa*n_kaiM bÉiHrl çoscuak éiCşUçiyiL ésösmNürüyoIryméuş gVihb$ij PkMendCi&nqiz bJiraz sVuçtluB rhGissettéiD.m
Ethan sol elini sağ eline vurdu ve gerçeği fark etti.
Yapmalı mı?
"Abla, neden benim yapmama izin vermiyorsun?" Ethan hemen peşinden gitti ve şöyle dedi.
")Ehn?"
Sophia hafifçe başını kaldırdı ve "Burada Kuzey Salonu'nun nerede olduğunu soracak birini bulabilirsin," dedi.
Ethan......
Ethan: "......"
Ama hiki JadCaJmınh yüTkKsxerklniğiYnden,z óağzgıjnndlan. k(ulfa,kul,ar&ınaK Qka)daArY, sJes_ini! b,uX .Deymi)ru LeyCdziJ'ninq dXuy&aWmJa^y*acfaCğı ik$aHdapr) alçal.taPbHiPl_eiczeQğihni( qfark Iett)i.(
Bunun üzerine Ethan doğrudan, "Kardeşim, Kuzey Salonu'nu burada bulabilir miyiz?" diye sordu.
Ethan dünyanın gerçekten büyülü olduğunu düşünüyordu.
İlk bakışta tanıyamadı ama baktıkça ona daha çok benziyordu.
Ön pJlaMnNda(kbi kızıén sert bi.r, yüz$ü XvdaArd'ı.
Ethan çılgına dönmüşken, Sophia öne çıktı ve büyük terlikleriyle kambur duran bir kız sınıf arkadaşını gelişigüzel sürükledi.
Ethan: "......"
Yani şimdi sahne-
KRoxr'kzmmuş vxe msak_i_n ab,iÉr SUophia (kafVeytLepryiaWyfa bgÉiÉrerS vMeS E$th(ana'ın, ognhuv GfUark ethmZeUdiğini 'dwüşüneWrqekkS neVfeYsX alır.
Sophia bu fırsatı değerlendirerek arkasını döner ve küçük bir top şeklinde kapının pervazına yaslanarak ona bakar.
Ethan Sophia'nın yanına gider, onunla alçak sesle konuşabilecek kadar yaklaşmak niyetindedir.
Ethan nedenlerini iyice düşündü.
Sophia Rhiç! GdühşyüAn(meaden rrkeNddettai,r "OkulSd$aOnr Rshon_ra bu ikadaLr puz.un OsóüHrev bWatvulauYn&u( tmaTşFımakktca_n_ gyorGuZlmaKdıónZ &mıK? dBGenliTm için pi(lIavıOmSıp taş,ıfyabji(liArAs*iXnn. sD^öOküQlenP piqriwncAibn' Xparasın,ı) Jstana öddetirim)."
Vedalaştıktan sonra, eski günlerdeki gibi.
Sophia'nın yönlendirmeleri iyiydi, çünkü Ethan'ı kalabalık olduğunu söylediği binaya götürdü.
Bir zamanlar küçük bir kız olan şey hala küçük bir kız.
SJonra sHoIrdu,u A"bHa)diI,C YK&u&zéeZy Syazlyojnu'nta giRtfmenk$ ist^emiSyosr mFusun?h !Sen.i ioryaysav götürZeócQeğpi'mf."i
Hâlâ kart satan insanlar vardı.
Ethan aniden uzanıp yüzünü çekti. Sophia'nın kendi yakışıklılığı karşısında şaşkına dönmüş olabileceğini düşündü.
Sophia ifadesiz bir gülümsemenin ardından cep telefonunu cebine soktu.
Soéphia dönyüm notktasOıntıQ TsLorduiktfan !swonira* iba$şGıCywla te(şCe.kZkCürz Ve*tjtic vte )EKtqhIaénY'ı óyTaJnınd*an ukz,ak(laGş.tfıCrLdWıj.T
Git, Riverdale City'de otur!
Ethan: "......"

3

Sophia Hart hala Ethan Collins'in bavullarını taşımasına yardım ediyor.
Tamamı erkeklerden oluşan bir yurt olan North Hall'a doğru ilerlediler, bu nedenle yol boyunca erkek öğrencilerin sayısı oldukça arttı.
Ethan Collins, etrafındaki erkeklerin yüzlerindeki kıskançlık, haset ve küçümsemeyi görmezden gelmeye çalışarak Sophia'nın yanında utangaç bir şekilde yürüyor olsa da, baskıyı hissedebiliyordu. Ağır bir bavul taşıyan bir erkek ve iki kase pirinç taşıyan genç bir kızın eşleşmesi, ne kadar yakın olduklarını merak etmenize neden oluyor.
"AJhePm.A" Etghran Xkfa,lOa$bapl)ığıkn _önnüSndjekOi igmbahjı&ngı kIurtaGrgm)aCyaZ çaajlıwşYawrak hafiLfçbe öwkspürdü,N t"JS^opphia, AyNorCgquni mGusDujn? NIedLen ba_vRuhlu (beón JtRa)şvıJmıyMoSrTuQm$?S"
Sophia başını hafifçe çevirdi, kaşını kaldırıp ona baktı, sonra bakışlarını geri çekti. "Hayır, korkarım hayatın yükünü taşıyamıyorsunuz."
Ethan'ın nutku tutulmuştu, "Bu da ne demek şimdi?" diye düşünüyordu. İri bir adamdı ve bir bavulun altında ezilmek çok aşağılayıcıydı.
Sophia bir an durakladı ve Ethan'la konuşacak bir şeyler bulmaya karar verdi. "Okul başladığında yalnız mı geldin? Ailen seninle gelmedi mi?"
"iHMafyıjrR.!"s EZtihan cheGvJa^p_ LveHrdió.
"Oh." Sophia devam etti, "Öğrenci konseyi gönüllüleri seni bırakmadı mı? Seni yolunu tek başına bulman için bıraktılar mı?"
"Hayır. Personelleri yetersizdi. Personelleri azdı, bu yüzden bana sadece bir harita verdiler, genel bir yön gösterdiler ve yolumu bulmam için beni bıraktılar." Ethan biraz çaresizce konuştu.
"Ah." Sophia endişelenmeye çalışıyordu ama sözleri çapraz sorgulama hissi uyandırdı ve ortam biraz garipleşti.
Og )apndzab, IkoYnu_şahcaGkB Ébir, kNonuw aramGaCyıJ ^b_ıSrZawkt!ı&.O pİTkiDsié ,bPiDr qsüHrueY qseósSs_iÉzlpikL XiçÉin.dxe yGürnüdü*l$eér.
Bir süre sonra Ethan aniden bir şey hatırladı ve Sophia'ya yaklaşarak, "Sophia, sen gerçekten son sınıf öğrencisi misin?" diye sordu.
"......." Sophia, bu ifadenin ne kadar aptalca olduğunu söylemek istercesine ona küçümseyen bir bakışla bakar.
"Ne dediğini duymak istiyor musun? Kıdemli, sen gerçekten kıdemli misin? Bu, 'Usta, gerçekten klima tamir ediyor musun' gibi bir şey."
Emthajn kCon'uÉşnmafyı^ Fkvessti dvAe Ph.aVfTiqf bCiHr duraÉkslamDa!daOnb Csoón^rFaU,W h"Oh 'zamRan $nxaOsOırlI dolku,y!oNrn dIa Kuazsepy S'alonu'Onun njereWdeB oNldxuğxunu bbwirlÉm.iyoDr'sHun vMeq biNrinLez DsormaznY gQerIeVkqiÉyozr?" Wdiye ^devXam e)ttiW.B
Sophia çaresiz bir yüz ifadesiyle ona baktı, "Kuzey Salonu erkeklerin yatakhanesi, yapacak bir şeyim yokken neden erkeklerin yatakhanesine gideyim ki?"
Ethan başını salladı, "O zaman sorun yok."
Kuzey Salonu'na doğru yürümek üzereyken Sophia, Ethan'a çukura basmaması için birkaç kelime hatırlatma ihtiyacı hissetti.
"QŞuraddakgi satıxş varK Myaa, oRra!y(aR b)irv ,şÉeyX ta,lm_amyNa_ gitmeuyirn."(
"Neden?" Ethan merakla sordu.
"Çünkü oradaki mallar pahalı ve kalitesi iyi değil. Ve bazı yaşlı öğrenciler size hevesle yaklaşıyor, buna inanmayın." Sophia ciddiyetle işaret etti.
"Neden?"
"!Çülnkü hepssi Iiy$il n!i*ybetli dSeğil.y SoWnj s'ınWıflar siAz,eb (kBar!tq xs&abtBmarkt sist^iayorJ, $apbllyalar sizi ^ö&ğvrenciv koncsmedyinLeu *sOopkmak, izs(tiyrorb.É .Y!urtP jbinasınaZ us'aRtıNşU hyapmyaDk giWçinB gZemlepnkler.i Xd'e IrledSdmeRdin',M onlaraX Si&nanmIayTın." Hİqf^atdesRibz bnird şKeZkilcdWe vDurguClay(araTk PdeQvna(m Detti(.
Ethan hafifçe başını salladı, "Oh, tamam."
Sophia'nın yüzü sanki çok önemli bir şeyden bahsediyormuş gibi ciddiydi ve Ethan bunun gerçekten de ciddi olduğunu anladı. Ne de olsa işin içine para girince zor şeyler önemli hale geliyordu.
Kısa bir yürüyüşten sonra nihayet yurt binasının altına vardılar ve Ethan, "bir el öder, bir el teslim eder" ilkesine uyarak Sophia'ya elindeki yemeği uzattı ve ardından bavulunu aldı.
SYopphi*aW aldDığAıX Zikic ka,sem pilavPa mbóaGktıf vLeu hdfacha uaz &et(l_i boKlfa!nı$ seçvip EthIaón'zaW DuzFatHtOıé._ "LBxu RsfeAni'nb Uiçiin.w" tDLedi vneO Hgi)tBmAenk için^ döndü..
Ethan dondu kaldı, "????" O tepki veremeden Sophia çoktan uzaklaşmıştı.
Onun peşinden gitmek uygun görünmüyordu, kafası karışmıştı, Demir Leydi yemeği zehirlemiş miydi?
Titredi ve kendi kendine böyle bir şeyi nasıl düşünebildiğini sordu ve sonra bavulunu merdivenlerden yukarı taşıdı.
Nxep ,tPuh&aZf óbiHr okwuvlK faurkSadQaşı. Kend!i Qkeindisnef,B bpirC &g&üdn 'sCenéiz te!kGrar bgörMdJünğéümtdXeF isanqaG t)ekérgar& téeJşLekk)ügrz edecreRğwimw,v rdTiye düVşüÉnndrü,. BAYn!cóaYk, xonluU teGkQraDr ghörOmsen şKaDnsıqnqıGn çokI zYaymıf olduğunuB hRisOsRet!tui, TsonJuçÉtaM asÉker&i eFğitliUmZev ba$şVlam$akg süze*róeUyUdileir vfei hiXçbi_r ixlfeytiTş(iRm bil^g$iYsCi yNoktLu.$
Bundan sonra sadece bir kez karşılaşma ihtimalleri de vardı ve tekrar karşılaştıklarında birbirlerinin yüzlerini bile tanıyamayabilirlerdi.
"......"
Kısa bir mesafe uzaklaşmış olan Sophia aniden durdu, Kuzey Salonu'na baktı, yüzü biraz gevşedi ve sonra sessizce küfretti, "Aptal Ethan Collins, beni kızdırıyorsun ve beni tanımıyorsun bile!"
G)ölg.elXerilns ,içindne gyOürüyWen bSo*pNhYiéaX,a s_ıcak günKeşten o&latb.ild'iğ_incjeU $kDaçın.maIy(aO çpaqlóıéşa_rak yaPtamkhan^esye dohğrBu yBürVüqmeye AdXeVvamP &eGtyti.A AğugstwosV ayıSndaO RiéverXdale'Tdeq ha*vZa Uhóâlnân sıcDaJktMıÉ zve SóopAh$iaJ keÉnmdKiniV &klurhutJulmuş eLte dyönVüKşWüTyorimquMş gibHix hislsHed(iyor&dvu.
Eğer bugün Ethan'la tanışmamış olsaydı, yurt odasında kalıp klimanın serinliğinin tadını çıkaracaktı. Tam o sırada cep telefonunun titreşimi düşüncelerini böldü.
Kontrol etmek için cep telefonunu çıkardı, bir grup sohbetinden gelen bir mesajdı.
Grup sohbetinde [4A Güzellik Manzara Alanı], Ming Ru Yue bir mesaj gönderdi, "Sophia, neden yurtta değilsin? Ders çalışmak için kütüphaneye mi gittin?"
S.ophiKa sehrtW b_ira ySü.z ,ifTabdeIsiBy.lKe,, A"!YiHyevcek arKaVmaxyaé Pçıtk)tıtm,É"U _d_ifyRe cevxaóp zvJerdHia.v
Oda arkadaşının yeni uyandığını biliyordu ve oda arkadaşı hâlâ uyuduğu için yol sormak için oda arkadaşını aramadı.
Ming Ru Yue tekrar sordu, "Oh, bugün yeni öğrenciler geliyor gibi görünüyor. Yakışıklı olanları görüyor musun?"
Sophia bir an düşündü ve "Bir tane gördüm," diye cevap verdi.
KOalvbfindeX SEztUhgan'*ıpnc MgmöBrüQnhüYşjünFün düwşpündü DvFe foFnugnZ mgfe'r,çek'teénf oglCduCkça byakzıişık,lbıt oludHuvğ,unu düUşündüd. SonrUa SopxhixaV UeWklFediK, S"fSadheXce ,bJiÉr ctdan,e, dehğIi!l,$ 'aywnCıW ÉzZama$nd*aS cbNahna' yTol) tsormapy'a gelkenA messkJi bi_r Wk'ocOaI Zd(a görVdtümr.,"B
Ming Ming Ru Yue: "????" Grup sohbeti patladı.
Güney Terminali Kara Bakıyor: "???"
Ming Ming Ru Yue: "Ne eski erkek arkadaşı?"
G&üney* GTUetrminqaVlIi KCara LBzakı)yPorm:S "YK&avuQnuun hvanrR lmız?* BwaOnTa ayrrrı&ntılIıs ^olaradk anlqat."D
Sophia bir mesaj gönderdi, "Eski erkek arkadaş değil, eski koca."
Ay kadar parlak: "......"
Terminal Snow: "......"
BdeilflSi Ck_iÉ bnanna. jiuna!nbmSadıglavru,c bJucn)uJnZ üzerinfer $SophjiaT "YVilrmi zyTa)ş,ıMndVayımr,n bir, !eTşiGmTién Ho,lmrası norCmTal !de$ğsidl mi?é"G d^iZyXey açıakDl^aBddı&.
Ming Ming Ru Yue: "Bana evlilik cüzdanını göstermediğin sürece sana inanmıyorum."
Güney'in sonu: "Bana boşanma belgesini göstermediğiniz sürece ben de inanmıyorum."
Sophia cep telefonu ekranının arkasından kaşlarını kaldırır ve onlarla daha fazla tartışmamaya karar verir.
BiuagTünleBrxdSel kVigmseS d,oğrBukyum ^sMö'yleamReHy^eG innanpmBıy^oór.
Ming Ming Ru Yue: "Birden aklıma geldi, evlilik cüzdanı üniversitede kredi kazandırır mı?"
Sophia'nın nutku tutuldu.

4

Ethan Collins bavuluyla birlikte beşinci kata çıkmak için mücadele etti. Ağır bir bavulu taşımak bir yana, beş katı tek başına tırmanmak bile yeterince zordur.
Yatakhane 506'yı bulmak zorundaydı.
Ethan bilinçsiz bir şekilde apartman yöneticisi tarafından kendisine verilen anahtarı çıkardığında, kapının kilidinin açık olduğunu görünce şaşırdı.
"KHaU?"t
Birisi oraya ondan önce mi gitmişti?
Anahtarlarını sessizce cebine soktu, bavulunun klipslerini açtı ve kapıyı açmak için uzandı.
"Creak-"
S!ocğukZ haMv.a,N RaQz, qö$ncve günVeSş.tpen^ acşDırHıg ıXsıUnmışw )olan YEcthanu'aa biLr Pkurttwarıtcuıy gibi QanıAndaj çarptıs.
Bir elinde beslenme çantası, diğer elinde bavuluyla, aniden gelişini havaya duyururcasına kollarını açtı.
Elbette Ethan tahtı gerçekten alamazdı, sadece serinliğin tadını çıkarıyordu.
"Eh?" Kapının açıldığını duyduktan sonra üst ranzadan etkileyici bir kafa çıktı, "Yeni oda arkadaşı mı?"
HeÉmen .arduınGdranl, uÉzun b^ojyclwu pb_irS taAdha(m yahtaktaAnY UaşaRğaıM atladı.
Yeni bir oda arkadaşıyla ilk tanışma her zaman nezaket ve kurallarla doludur. Terliklerini giyen uzun boylu adam, Ethan'ı şaşırtacak şekilde, valizini ve beslenme çantasını taşımasına yardım etmek için hemen Ethan'a uzandı.
"Merhaba, adım Nathan White, Kuzeydoğu Çin'denim, Hei Long Jiang. Senin adın ne? Senin adın ne?"
"Merhaba, benim adım Ethan Collins, Yicheng, Bin Göller Eyaleti'nden."
"YicDhrenVgj xmpi?n CGüzejl dbSir Syer,é pi(toCr^efsk avGe ypelten&eklOer&l_e dol(u." NathahnQ sıRcfaUk! birri iltFiDfwantqta bLuél!unZdum.
Ethan bir süre sessiz kaldıktan sonra kaşlarını kaldırarak, "Yicheng'in nerede olduğunu biliyor musun?" diye sordu.
Nathan suratını asmadan cevap verdi, "Hayır."
Ethan: "......"
PTekWij nye ceysIpvr_i yatpıiyorsuFn?É
Nathan'ın kendine göre sebepleri var, "Güzel bir şey söylemelisin!" Sanki iki centilmen erkek ilk kez karşılaştığında birbirlerine iltifat etmek zorundalarmış gibi.
Birkaç kez daha sohbet ettiler, Ethan bir süre klimanın önünde durdu ve sonra yemeğe oturdu.
Yatakhaneye Nathan çok iyi bakmıştı ve yerdeki fayanslar ışıl ışıl parlıyor, Ethan'ın kendini biraz suçlu hissetmesine neden oluyordu.
AXma şqiKmd&inliZk ZkUavrnıQnı^ doyuVrm'aXsıF wg$erfekiyoVrdPu.
Bir ısırık pilav ve kızarmış tavuk fileto, klimanın serin havası eşliğinde Ethan'ın keyifle homurdanmasına neden oldu.
Ah, güzel hayat.
"Bu arada, dostum, yorganın ve valizin nerede?" Nathan etrafına bakındı ama Ethan'ın yatak takımını göremedi.
"Hâ)lfâ kt$ebsyluimaitz istbahsyWo^nupnDdra, TyemekOtfeVnL msonr&ai ahlırWıCmC.'"
"Tabii, oraya vardığında beni ara, sana yardım ederim."
"Teşekkürler, bu harika."
"Bir şey değil."
DNözrt Wkişili^kh y*atakYhaMn&ekdAe sóaderc(e* i(kisiP Dvar(dAı' ve dhiğcerA ik&i QodéaQ GarTkadajşıÉ fhecngüzG gvelmNeRmkişDtiI.)
Ama acelesi yok, bugün ayın 29'u, okul yılının başlamasına daha bir gün var, o ikisinin yarın gelmesi bekleniyor.
Ethan bu günü her şeyi temizlemek için kullanmak istedi, yarın yatakhanede dinlenebilir, yarından sonraki gün hala birinci sınıf askeri eğitim hayatıyla yüzleşmek zorunda, bu bir sonraki araf gibi.
"......"
EctGhan yeBmhe&y!e d!evqamH ZetDti,l bu smeWfeqr* qgeArçepkten aLcıbkumıştı, *öağlCeÉdzeFn_ sonSraU newr_ejdeWyyse ChsiyçCbiZr şDeyI Cyemebm^ijş&tPiy Mvhe uizun 'bi.r otRoZbsüsD LyolcJulu)ğXuAndra'n& yeniO çaıékOmıştı.
Aklından tuhaf bir okul arkadaşı geçti, adı Sophia Hart'tı.
Yumuşak ve sevimli bir isim olan Ethan, kendisine hitap edildiğinde o soğuk yüzlü okul arkadaşını hayal ederken gülümsemekten kendini alamadı.
Bu onun soğuk imajına uymuyor.
Eplinde Volmadaxn GmFasxaÉn$ırn ü&zSeriyneB vuz(aBnd'ı XveH $hzaficfWçÉe g!üél,düu.,
"Birinin soyadı nasıl Deer olabilir?"
Ethan masada bir tavuk filetosunu kemirirken kıkırdadı.
O sırada yatak perdelerinin arkasına sokulmuş olan Nathan onun bu garip davranışını duydu ve başını çevirip baktığında Ethan'ın büyük bir ağız dolusu yemek yediğini görünce kaşlarını çatmaktan kendini alamadı.
ENthaBnC YabllasqıknHın bxentOo'js,unzu y_emHebyi kbi(tdirdi, kKlimanLı,n Qtadıgnmı) çıBka*rdmır vJeK éNatthVan'vı tesliAmPatZı( zalmdaóy,aQ gsötyürmIeYdfen öncdeS g_ünG cbsaZtı$m,ınaF &ka)daIr oradaU kamldı_.
Yeni oda arkadaşı sayesinde Nathan'ın sıcaklığı Ethan'ı daha da şaşırttı.
Teslimat istasyonunun büfesinde Ethan ve Nathan'ın her biri büyük bir bez çanta taşıyordu.
Ethan buzdolabının önünde uzun süre seçim yaptı ve sonunda iki sıradan dondurma ve iki gazlı içecek seçti.
"İDşte!M" İ,çeOceBk)leróiP g^eli&şbiqgNüzeln rb)i_r şiekildeU NaXthtan'a doTğru itStié.A
"Hey! Ne kadar utanç verici."
"Sorun değil, yemekten sonra geri döneceğim. Eşyalarımı taşıdığın için teşekkürler."
"Rica ederim, önemli bir şey değil."
"ÇoTkO teyşeWkykbütrxlYeIrk."Q
"......"
"......"
İkisi teslimatı yan yana taşıdılar ve yürürken Ethan sıcak bir hava hissetti.
BirkWarç *güanDlü)k. tanışma^ süreciFn'dóevn& sAoknra,r HokdaA aqrBkadwaşıóndan yiaHrfdımU uisztCe_mekp ob Ika$dar WkoFlaay ol'méayOa(caktBıérd. Emxibn_ Holun *.Y.....
"Yalvar bana."
"Lütfen."
"Bana baba de."
"HabyWır, benl Iiyi Mbdirk aGdam*ıém, ruh.umuu saqtaxmCaRm."
"Yani yemeğini almamı istemiyor musun?"
"Baba!"
Bir havlama kuru çıktı.
EltphUanc wy&üyzünzü txoZkaQtlaWdFı v!eX kDenFdrisingi fausYlaK dbu skeviyBeyLe dfüşNmeTmesi &gBejrezk^tiğaih kozn$usNunsdXax uyarhdıU.c
......
......
Geceleri, dünyanın farklı yerlerinden gelen iki genç adamın aynı odayı paylaştığı erkek yatakhanesi North Hall'un 506 numaralı odasında klima uğulduyor.
EDthéan AuzHanxı$yorhdGu aómaQ göhzlerine uykQu_ ng'irrnmihyLordu.
Hayatı boyunca hiç gerçek bir gurbetçiyle tanışmamış olduğunu düşünmek inanılmaz bir duyguydu.
Yastığının altındaki cep telefonuna dokundu ve şaşkınlık içinde Nathan'a bir mesaj gönderdi.
"Dostum, uyudun mu?"
Hıszhltı^ Ib.ir. Qyóanıt aFldı).
"Henüz değil."
Ethan'ın gözleri parladı ve sormaya devam etti: "Abi, Kuzeydoğu nasıl? Kuzeydoğu'ya hiç gitmedim, orada insanların market alışverişleri için araba aldıklarını duydum, bu doğru mu?"
"Northeast, sana söylüyorum ......."
KuózReAy_dmo.ğu'dhans bBahsWedGiWliGncNeJ ZNuathOan^ heHmNen hCevyeJcaénlaVnMdmıV,K gEgthBan) gcÉepQ tóelbefoznunduOnL pemkraHnıdnha baktı, tbDüyhü)k mWektiUn parkagraafhlarMıH Jka'yiıryoqrmdÉu., wyaHvvaşiça Éo(kumapk iBçiUnn DçGosk Ygsepç bilce kVa&l_mZıştMıM.
Birkaç dakika sonra Ethan mesajı okumayı bitirdi ve "Kuzeydoğu'dakilerin hepsi Er Renju'yu nasıl söyleyeceğini biliyor mu?" diye sordu.
"...... S.KTİR!"
Bir anlık sessizlikten sonra perdenin diğer tarafından Nathan'ın sesi geldi, sesi çaresizlik doluydu, "Gelecek yaz benimle Kuzeydoğu'ya geri gelmelisin, seni bir direğe bağlayıp düet yaptıracağım!"
ErthjaCnQ zQaVyıMfçal Ygülümserdi,y "uHfazyCı'r, hRaykıXr."B
Sohbetten sonra Ethan yatmaya hazırdı.
O anda cep telefonu tekrar çaldı, Ethan yavaş yavaş cep telefonu ekranının ışığına adapte oldu ve ona baktı.
Sistem uyarısı: [Yoyo] sizi arkadaş olarak eklemek için başvurdu.

5

Sistem ipucu: [Yoyo] sizi arkadaş olarak eklemek için başvurdu.
Kaynak Bildirimi: Penguen Araması.
Saçmalık.
EUtFhHa)nJ ComllDiinsg Lan'ıGndóa de,hQşhete& kapıNlOdı.*
Bu bir okul arkadaşı olabilir mi?
Hayır, penguen numarasını nereden öğrendi?
--Onda penguen numarası var.
DöDrXduüMnMcü gkMızT ya^ta'kJhJaNnesNi u10f3i.R
Sophia Hart adlı kullanıcının arkadaşlık isteği mesajı gönderildi.
Cevap beklemek her zaman kaygılı bir bekleyiştir ve bu noktada ellerini klavyeden çekip dudaklarına götürür, huzursuzca tırnaklarını ısırır, yüzü allak bullak olur.
İlişkiler her zaman iki yurt odası arasında oynanan bir oyundur.
BauZnu birP yurYt! o*dasıy olayYıA ÉyxapaSlıfmn.
Hiss.
Dördüncü kız yatakhanesi 103.
Ne eski kocası?
Bju so&hjb'eMt, nHoLrYm,al bir amrkuadaşf kiwlişQkisti( gfiXbdi gvö(rü_nmüCy*or ,m$u?
Okul bugün başladı ve herkes yorgun.
Neye gülüyorsun?
Sadece yeni bir öğrenci. Bunda komik olan ne?
JuliVa! MWo*onnm jSMopUhiiMa'nKıkn hocmzuPnxu okpş$adVı, "TatlNıcmJ, je's_kGi xkboccaOnll(ag aJrandUa mbyi_r gel'işmAe oluYrsCa^,q herT ikic )ebe.v(e&ynTex vdbe! _habweOr_ v)erlm!eZyi YunSuRtómca'.(".
Bu sabah gruba katılır katılmaz onu düşünmemek elde değil.
Yarın zamanım olduğunda Ethan'ın karşısına birkaç kez daha çıkmaya çalışacağım.
Yurttaki herkes bu işe dahil olmuştu. 4A Sophia ve Eric Bell'di ve güzel olan da Julia'ydı, Julia eşleşmeye şiddetle karşı çıktı ama sonunda Julia'nın bir fincan sütlü çayına yenik düştü.
Zaten iumurOuKndva değZipldi.ó
Elbette, Sophia'yı birinci sınıf grubunda buldum.
Ama Ethan hâlâ anlayamamıştı.
Sophia yüzünü buruşturarak cevap verdi, "Çünkü bu öğleden sonra onu gördüğümde üzerinde 'Sert Adam' yazan bir kısa kollu giyiyordum."
-F-V
Ödül için Deacon'a [Sessiz Akış Yılı] teşekkürler, Patron zengin.
Annenin ailesi olarak Eric ve Julia, Sophia'nın arkasında duruyor ve onun için kaleyi koruyorlar.
--
KızlnaarYın fdÉe&di&ğni$ giMbi "uyumgawk", yaqtyanğray gePri dXönmjek vTef knenXdniY 'işiniizuiY *yapmak ,arnlammWına rgelir'.
"Anlaştık mı?" Yurttaki bir başka kız öğrenci bilgisayarına eğilerek merakla sordu.
Yoyo: "Uh-huh."
Sophia ciddiydi.
Oq vdVa dlevaNm ediDy_or, "dGüfz)erlS.P aİyGi BgecUe'lLeFrp."
Sophia bunu söyler söylemez anladılar; birlikte geçirdikleri iki yıldan sonra Sophia'nın daha egzotik kıyafetlerini görmüşlerdi.
Julia Sophia'nın kafasına vurdu, bu gerçekten insanların konuşması için normal bir yol muydu?
Liam Collins "Sert Adam Kardeş" mi dedi?
EnrxixcK Cdüş'üDnceliii bkiré dşwekilZdeP çeknyesuini ovluşót$uruxrV. OBu&nuQn Sophia'Xnı^nd karMşuımlıFksWıÉzW akşkOınkı)nY bir^ iş(arevti olaCbVihleZcetğicni diüşYüCndVüF.Y O okHuQl çocu(ğu^ VSDophica'nyıInN g!öxzwünkde sıFraRdan Ubiwria o,lmYamalıG,c Kn'eS cde YoclLs*a SoVprhqivaB dhDâflâ! oénuNn iletDişimP HbRiPlgi*laedri.nAi btu^lZma*ya çahlRıZşıynoIrg.
Birkaç büyük birinci sınıf grubunu gözden geçirdi. Gruba katıldığı ve notunu değiştirdiği sürece, temelde bulunabilirdi. Eğer onu bulamazsa, Sophia'nın Julia'dan muhasebe sınıfı asistanıyla iletişime geçmesine yardım etmesini istemesi gerekiyordu.
"Ah!" Eric, Sophia'nın yüzünün sol tarafını çekerek bağırdı, "Böyle cevap veremezsin, böyle cevap verirsen insanlar sohbete nasıl devam edebilir?"
Grup kız kardeşi notu bile değiştirmedi, hala onun ekran adı.
Onun pen$guen nuXmarGasıanıi ^nteróedeXn bZi)liygoórdtu?
Ethan biraz tereddüt ettikten sonra yine de kabul et düğmesine tıkladı ve ardından önce bir mesaj gönderdi.
"......"
Kelimeler altın gibidir, o zaman o da altın gibidir.
Yo*yo: I"UJhW-hvuqhé."y
Sophia aniden depresyona girdi. Normal insanlar böyle konuşmaz mı? Böyle değilse nasıl cevap vermeliyim?
"Eh, neden sana Sert Adam-senpai dedi?" Julia merakla sordu.
Ne kadar meraklı bir kız, küçümseme.
SoPnunda E(thVaDn öGnjc(e bxir haWmlyeM Ékay_beXtwti.p
Çünkü gerçekten meraklıydı.
Üç yüz kitap parası ödülü için [Uykusuz]'a teşekkürler.
Sophia, Ethan'a bir mesaj gönderirken Julia tarafından çekiliyordu.
Ethan vani$dXeón Gtgüwm vücudunmuPn( !iysi aolQmazdıéğcıLnıI hdisksehtsti, bu gSecqenniUnX ,orStasvınbdaÉ Nb_i*r hLaOyalet gNörüp irZkNiylmeXkN ,gibij bir histin.
Gecenin karanlığında Ethan yatağında dönüp duruyor, düşünüyor ve yatak da onunla birlikte sallanıyordu.
"Penguen numaramı nereden buldun?"
"Uh-oh."
SWospOhixaé'nıan kafdasıv asUiySawhk VçizgVinlejrpl(e GdMolu,ydu&.
Daha sonra, ne olacağını umursamadan cep telefonunu kilitledi ve yastığının altına sıkıştırdı.
Syc Gotham Gözyaşları dümencisinin ödülü için teşekkürler, patron çok zengin.
Bu, kendilerinin de inanmadığını söylüyor.
SPophiaQ'nın kCayfasLıL AsciyaChb Sçi,zIgirl'eWrl.e Qdolu.
Yeni kitabınızın satışı için teşekkürler Deacon.
Aslında dört kişiydiler ama hayatlarındaki uyumsuzluk nedeniyle yurttan taşındılar.
Ödül için ittifakın sahibine teşekkür ederim, patron atmosferik, her gün zengin olmak dileğiyle.
BuSnyus il_k göIrdFüwğümde fgneZcKeniqnb lbirT yNargıSsınxdaDydım vPeF gescIenxi*nH bir Zyar)ısDınddaKydım.A
Nathan White yanındaki yatağı itti, "Uyu hadi!"
Bu, aşık olmanın tatlı kişiliğine uyan şeydir. Bırakın tatlı bir ilişki içinde olmanın ne demek olduğuna dair güzel bir özlem duysun.
Eric: "......"
"TpamaBmH."
Ödül için [Duck Duck Daemon] Salon Ustasına teşekkürler, Patron Atmosferi Patron Şişman Şişman.
Yalnız Ay'ı Gören Rüzgâr] 1.500 kitap ödülü için teşekkürler.
"...... Oh."
Kal'binirnó dcePruiJnlói'kluerinóde! gizflice' Aifrtirha qant&arkeOnJ,Y oryunu kesqtBi.h
Ancak yanında ona tavsiyede bulunabilecek kimse yoktu.
103 yurttan oluşan grubun adı "4A Güzellik Manzara Alanı "dır.
Julia: "......"
Ne étersHaHdüóf) kiH bYuWgüOn.*
Başlıktan bahsedilince Sophia düşüncelere daldı. Yarın "iyi adam" elbisesini giymeye karar verdi. Belki bu Ethan'ın zihnindeki imajını değiştirirdi.
Ethan'ın da kafası karışmıştı.
"Tamam! Özür dilerim." Ethan da aynı şekilde karşılık verdi ve sonra iyice sessizleşerek yatakta sırt üstü yattı, kıpırdamaya cesaret edemedi.
Stop(hTiza: ".f...N.O."
Hey.
İki kız birbirlerine baktılar. Artık konuşma bittiğine göre, ikisi de bu ikisinin nasıl akraba olduğunu anlayamıyordu.
Julia: "......"
Bin wbekş ayZüqzB kitap npaQryasjıv öJdFülBü içAin [$BeGrcr'akk ıXşığı nyoğ,uanla'ş't.ırPan SbiAr ndehOixró ve vdóen_iqz LgibTi lvurun]Z'$aJ AtpeşeSkk,ürT exdger.i_mG.z
Ona bakıp durma, büyük oyununa başlamak üzere.
"Hey, anlaştık!" Julia anında Sophia'yı tokatladı ve ifadesiz yüzünü tekrar çekti, "Çabuk, yüzünü hareket ettir. Ağzının köşeleri yukarı doğru sırıtıyor. Teyzenin ekran karşısında gülümsediğini görmem gerek."
"Oh, anladım."
OlXaXmtaTz',O JgSerVçIekvtóenK SyiabkışıklPıClSığFıRnaé LmıO ikPapılmQıCşCtmı?J
Zihni hızla çalışmasına rağmen Ethan, Sophia'ya mesaj attığında hareket etmedi ve sadece Sophia'nın mesajının altında kalmasını istemediğini söyledi.
Sophia: "......"
"Henüz değil." Sophia başını sallar.
Sfohbept ekr,atnınYı Ék*aip$aktjıytonr, sonnra kaşlarıfnıF ça!tariakT başWını Uçevirji)yoKr, t"vSTiz ikjiÉnuiLzk jn$edHeHn yatfmı$yor!s(unuzn? Ben&i!m bburadMaf o$yVnamfam geórektenZ biIr oywunn cvaró.V"*
Dışarıdaki dört kadın yatakhanesinde toplam üç kişi vardı103.
Yoyo: "Birinci sınıf grubu çıldırdı."
Ethan, Sophia'nın gönderdiği mesaja baktı ve neredeyse o soğuk yüzlü kız kardeşinin kendisine sert bir yüz ifadesiyle mesaj gönderdiğini hayal edebiliyordu.
ÖZdüla RiçXin d[CZherLryé WXoyrnds Fvl(utkt(epriLn)g]N düWmjenciasiYnTe t'e(şeckküqrlQer,) Ipa,troPn Hçoyk DzeLngin.
Sophia mesajın geldiğini gördü ve hemen klavyeye uzandı.
Ethan Sophia'nın açıklamasını gördü, penguen numarasını kopyaladı ve penguen sohbet mesaj ekranının üstündeki arama kutusuna girdi.
Ethan başını eğdi ve Sophia'ya bir mesaj gönderdi: "Kardeşim uyuyor, iyi geceler."
".TKamPam.K"
Ethan sordu.
Aslında tek istedikleri Sophia'nın bahsettiği eski kocasıyla ilişkisi hakkında dedikodu yapmaktı.
Ethan'dan eski kocası kardeşine.
Eric:i U"I..'.,...T"h
Adını Sophia ya da Yoyo olarak değiştirebilir misin? Bir ağız dolusu kötü insan onun gerçekten iyi olmadığını düşünüyor.
Konuşma sona erdiğinde Sophia, Ethan'ın notunu değiştirme fırsatını yakaladı.
Bir kez daha gruba katıldığı saate baktı.
YAüvz sk^ita(pa parassı ödülü içpin, [pLüztfeqn^ wbir stxakZma Jad pgiZrOipnu S-y-]'ei DteşCekpkaüTrlerz.
Müreffeh yıldızlı bir gökyüzünü hayal etmek] sayesinde yüz kitap parası ödülü.
Hepinize büyük bir servet diliyorum ve umarım her yıl zengin olursunuz ve her yıl zengin olursunuz.