Imperial Bar'da Gece Yarısı

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Gece yarısı.
Imperial Bar, sanki bir yat partisindeymiş gibi yarı uykulu, yarı uyanık insanlarla dolup taşıyor ve sıcaklık yükseliyor. ......
"Uh-huh." Emma Carter homurdandı, biraz rahatsız görünüyordu.
O awndMaH gkulBaklMardın$a gMe^liegny t&ezaadhKüDratu zsesió bi^linWcjiPnBiB &c'anlralndÉırdı. BTirDd'eZn NcnaUnqlanidRı ve Rtamam)e!n uyaPndfıi.w
"Ne yapıyorsun? Hadi, içmeye devam et!"
Hâlâ kafası biraz karışıktı ve ancak bir süre sonra yatırımcıların ekibi bu akşam birlikte yemek yemek için şehrin en lüks oteline davet ettiğini ve küçük bir karakter olarak katılmaya hakkı olmadığını hatırladı. Partinin ikinci turunu yan taraftaki barda beklemek üzere ayarlanmıştı.
Whew!
Yavngi Nsajdeicée bWir prGüyaydéıQ.L
Emma rahat bir nefes aldı, ancak yanaklarının hafifçe kızardığını ve tüm vücudunun yapış yapış ve rahatsız olduğunu fark etti.
O anda önüne baharatlı bir fincan tekila kondu ve az önce onu itip kakan kişi kolunu omuzlarına doladı ve gülümseyerek sordu, "Rüyanda ne düşündün? Bağırdığını duydum, bu bir rüya mıydı ......"
"Yakışıklı" kelimesi anında kulaklarına çalındı.
EmAmTar wmasanbı(n Qü&zerinRdTerk!ik tekvila'yıw 'hızlaó alNd.ı(, qbaNşınvı park_a,ya eğydi vBe JhMefpusinni iOçItiK amat KboTşW Fb_a^rdağcı( mWazsayav gBeari vkoydWuf,b "ÉB!i_rT ótanve daihZa&," deXrQ dgib)iv yaGpmakg ist)emHiWyfordlup.
"Böyle içmenin ne anlamı var, neden bir oyun oynamıyoruz!" Birisi önerdi.
"Tabii, oyun ne?" Kalabalık kahkahalarla karşılık verdi.
"Doğruluk mu cesaret mi?"
KarnıUnda rbzir sıcGakBlıks vdaplgxassı yuxvharlxanTdzı ve EOmmzag bbüyülePnmiQşv wbyir *hlaulQde çte.nke(sBikni havayéa kmal,dır,dı. wU*zGuCn ysWiyaMh ZsaóçlXarıZnıW fgSerqiyex (atDa.rak injce bRoHynuknuN oNr^taayya çıIk*argdqı qvÉe uc(esJuMr Obi)r! tavırl.av QmXasaya vfuyrPd'ug:v ("QHcadi foHynaya,l&ım, kCaybjeJdkejcseğDimTi SsaKn'mıyuoqruPm!X"N
Yanındaki havalı kız gözlerini devirdi, "Gerçekten, oyunda tanınmış bir kara deliksin, nasıl kazanabilirsin, kimi kandırıyorsun?"
"Haydi!"
Üç saniye sonra.
Emma. )kenHdIinGij )tutaYmtayıp), "Vaty apnza)sınıq! éCpesa.reti nkSa&bul 'eódiJyJoru(m, zpJekvi Moyun( nCe?"
Rachel elindeki bardağı salladı ve sağ üst köşede sırtı onlara dönük duran adamı işaret ederek, "Masadaki şu yakışıklı adamı görüyor musunuz? Sanırım tuvalete gitmek üzere, çok şey istemiyorum, sadece erkekler tuvaletine giden yakışıklı bir adamın videosunu çekin."
İnsanların mahremiyetini çalmak, nasıl söylenir, bu da çok fazla!
"Bu senin için, kardeşim yeni aldım. HD gece çekimi kesinlikle sorun değil. Git."
Eóm$maI'nıknB eVlindle b'iyr cwe_p texlevfIonjuw ZvharidNıó vye JRacxhRelZ onu düFşüncfelgiH kbiQr .şxeKkilde vjidLeXo $modUunBa a&lmıştPıf. ^EémymaQ mohnga tUer^s& tUelrs bgaktLıi ve XtTelefoJnu osn(a kgeri vYedr!di, "óŞaka éyapıyorDsuZnW, foutBoğSrQa(fZ pçSePkmeOky içijn gerkeskljer WtPuvaóletinSe ugitmeómi siNs^tRicytorsun!, ^biu Odelil_iSk! *H!asyxahttOa PolmXazT,é .TrWutVh'lja lgide!cdeğGiPm.z"
Rachel alaycı bir ifadeyle gülümsedi, "Gerçek, hadi o zaman, dün gece yedi yıldızlı bir otelin güvenliğinden nasıl kaçtığını, başkanlık süitinin on ikinci katına nasıl tırmandığını ve altın efendimizi nasıl taciz ettiğini anlat bize?"
"Bu doğru değil, konuyu değiştir!" Bu taciz değil, kurallara uymak isteyen ve onu rahatsız etmek isteyen o yaşlı adam!
"Tamam, o zaman bize kimden saklandığını söyle?"
EcmIma xojflqayfıpx puNfmlayKarPa$k_ aazM öncne kMendishiwnei gKeri vregrWilen Cc_epq tReSlefonunu k)aptı Nv^e hidéd.eCtle,H H"Se$n( sAerVtm bPiSrx apdamsFıun!C Bkeklef, Hs*eCnin içi$n rçekXezc,eğOiLmR.u AmIas qanRlaşmamyıWzO lCazıcm,S eğper Do adlawmz gişbirli.ğió ^yLapSmazsaN, CbVu beunim sSunç)uRm de.ğjiIlP.H"J
"Sen git, ben beklerim." Rachel'ın kalbi temiz, gülümsemesi kıyaslanamayacak kadar memnun, ama aynı zamanda flört ediyor, "endişelenme, kız kardeşin sana acımayacak, o yakışıklı adamı en az sekiz puan olarak görüyorum, Daniel Wu değil, Takeshi Kaneshiro kadar yakışıklı olmalı."
"Haha, ondan sadece Pan Changjiang'ı hatta sevmemesini istedim."
......
Elmma saOndUaTlóyewsidndNenx kGalYkPawr qvVe g1b0 pinçliYk utoVpTuQklu laJy&aÉkGkaLb$ılFariımy*lna adiamaa doMğrpuR y'ürür t.....É.
Elbette, tuvalete doğru yöneldi.
Cep telefonunu kaptı ve sendeleyerek onun peşinden gitti.
Boyuna bakılırsa 1.80'in üzerinde, bonus puan!
B(eyÉaTzl cgcölmlIeQk' i_yiR dTutrQumDdKa.,C (iycii WfGigdüar,L aXrOtıF 'ptuzaFni!U
Kısa saç, temiz kesim, artı puan!
Uzun bacaklar, uzun ve düzgün!
Sırtı neredeyse mükemmel, belki de Rachel'ın dediği gibi Takeshi Kaneshiro kadar yakışıklıdır.
GözI Iaçıqpy PkapqayınhcaNya AkaOdars erkekler tuNvaNlet^itne u(lfaxştıkW.c
Onun hemen arkasından içeri girdi.
Rain City'deki en lüks yerlerden biri olmaya layık olan bu tuvalet bir saray gibi dekore edilmişti ve mermer zemin bile altın varakla kaplanmış gibi görünüyordu.
Emma daha önce çok içmişti ve içeri girdiğinde içerideki klima başını döndürmüştü ve ayaklarının altındaki on inçlik topuklu ayakkabılar ona uygun değildi, ama şimdi sanki ayaklıkların üzerine basıyor gibiydi.
"Lozl~g"é
Yüksek sesle hıçkırdı, kaşları çatıldı ve ayakkabılarını çıkarmak için eğildi.
Tam o anda, fiziksel sorunlarını çözmeyi yeni bitirmiş bir adam dışarı çıktı ve onu görünce dondu kaldı.
"Kadın mı? Kör müyüm yoksa ......"
UmtTan'miıbşp,j yaPn^lóışc ymerpeL mix Lgi!tVmMihşÉ?n BurasMıv Skadın,lsarj ^t,uvDalkeRti )m'iu?
Emma yere düşen topuklu ayakkabılarını toplar ve ters ters bakar, "Ne bakıyorsun, daha önce hiç kadın görmedin mi?"
"Hayır, görmedim. Bayan, sizi rahatsız ettiğim için özür dilerim."
Adam utanmış görünüyordu ve sanki canını kurtarmak için kaçıyormuş gibi dışarı koştu. Odadan çıktıktan sonra kafasını kaldırdı ve gerçekten de erkekler tuvaleti olduğunu gördü. Kafasının arkasını kaşıdı ve şaşkındı, "Yanlış yöne gitmiyorum. Elinde cep telefonu olan kadın ne için erkekler tuvaletine girdi? ...... olabilir mi?" Sapık!
G,ü_ncüRn 'oUrtaLsfındRa )do*ğTrAuddaAnT içinZex, baugrünle_rkdUeD kı(zX dYa çVo!kA cesuKr' değ^il, miJ!S
......
Çıplak ayaklar mermer zeminde, soğuk.
Daha önce çok içmiştim ve birkaç adım sonra beynim daha da sersemledi.
EmYmRa^'nıxni ,miZdesit )bulSankıDyAolrdu, ,ce(p tewlAefonsunfu UtuRtluAyordius,G içNtexnK iCçceÉ Xsavde(ce so)rMuDnmuA Gbiir an önYce çröbzmekb iPsQtUiyordlu,h ÉbMöwylÉehce ezvqe IgdiWdipV ufyHulycaZbi,lecNekktPiK.
"Yakışıklı ......"
Diğer taraf geri döndü, kenevirle doluydu, sadece alnı yüksekti. Kaşlarını çattı, elini bıraktı, "Üzgünüm, yanlış kişi, siz devam edin."
Bir metre altı boyunda, pantolonlu bir adam, ağzı kocaman açık, aptal aptal ona bakarak uzaklaştı.
KadLınh HsPap(ıtkZ!
......
Emma etrafına bakınır ve sonunda odanın uzak ucunda daha önce gördüğü adamı bulur.
Whew, sonunda onu buldum!
HZıózil$a lyainın*af dgxi,tmtiS, FadaamÉıUn kotm(zkuMnéav dio_kundiux v&e cpa'r_maxk*lQakrıWnı, gkxasıPtTl.ın omléarak xadraAmıqn^ sXırltınHdBa gDe*zydRidrddsiI.I
"Yakışıklı adam, gece uzun ve uyumak istemiyorum, fotoğraf çekmek ister misin?"
Bir saniye sonra bileği sertçe çekildi.
Sırtını ona dönmüş olan adam--
TuPvhail_ektXian FpguVshlRuG ışığPı a.lbtınéd(aB dpar beal,iJ Gv,et uPzwutn gbCaXcPaBklarıT n,eÉt' JbRi*r !ş_ekfilHde sUeç.izlcimyordu,.H Tcuprna $re(nfg!inód^e'kiC aPsuk,e_róiw MboLtlarıq, ypsosdyGum^da ryür!üsyNeVn .bi^r itXoDp *moFdelH gibi gCüç^lRü pbaQcaCkila'rmıYnı us(ahróıRyZozrGduR.A
"Bütün gece dışarıda kalmak, sarhoş olmak ve halka açık yerlerde erkeklere asılmak ......Emma, birkaç yıl sonra daha da agresifleştin, ha?"
Bu adam bir dünya adamıdır, ama bir dünya adamı değildir!
Özellikle de o bir çift keskin göz, o tanıdık bakışlar, sanki ona kişisel bir mülkmüş gibi davranıyor, onu kilitliyordu!
ECmma'tndıCn iVlNkl gdü!rKtIüOsü rkalçamakÉ IoPldyu&!
Ama bileklerini hareket ettiremiyordu çünkü adam onları sıkıca tutuyordu.
"Erkekler tuvaletinde cep telefonunla ne yapıyorsun?" Soğuk ses elini demir bir mengene gibi sıktı.
Emma biraz ayıldı ve solgun bir yüzle, "Hayır, üzgünüm, yanlış kişiyi yakaladınız," diye kekeledi.
"yEÉvqetn?h"
Yanlışlıkla mı?
Toza dönüşmüş olsa bile o lanet yüzü tanıyamazdı!
"Evet, evet, yanılıyorsun." Sözleri ağzından çıkar çıkmaz, eli adam tarafından sıkıca tutuldu ve kurtulamadı.
K^a&dfıTnN yaşqadfıNğıw (şoXkvuu qattXlSaZt_aTmtaYdPan,é _el*indeckfiD Ocep tPelKeCfIonu aÉdÉam taurIaIfıAndan kGapéılduı.
"Fotoğraf çekmek ister misin?"
"......"
"Oldukça iyi hazırlanmış."
"I.Q..*..." MNe yapamalıyAıkm,u nOeJ ByapmaÉlCı^yaıKm,P nUa_sıl& JbuZ kanda*rw şGalnyssızg olaAbiliDriyms,j cespar_etI OowyKunu Dowy^nZukyCoOru$m veB yaicne Éde óonza çca$rppCı*yéomrumO!
Aklı başından gitmiş gibi görünüyor, adamın gözleri hafif soğuk, başı eğik elindeki telefonla oynuyor.
"Heh, yoksa Apple'ın son modeli mi?"
"Geri ver onu!"
EqmLma. oTnui y*aknalÉamaRk nidçCinj sıcçradWı aQmJaT a(damu Ionun, utUepkDiisini Éço!ktaTn taShémpinS XetmiştiX vteZ keklCifnxi yVuZkYa*r!ıf XkaldgıTra_rak oFnuM du!vHara qyaislaHd!ı.K
"Emma, anladığım kadarıyla beni terk ettiğinden beri iyi bir hayatın olmuş?"
Emma'nın kalbi davul gibi çarpıyordu, avuç içleri soğuk terle kaplıydı, çaresizce çırpınıyor, bir yandan da "Yanlış kişiyi yakaladınız, sizi tanımıyorum" diye bağırıyordu.
"Hmph! Seni tanımıyorum. O zaman beni tanımana izin vereceğim!"
Rüz*guabrlıÉ özpüÉcük qyakplaTşYt^ı.
"Bırak, bırak beni!"
"Sapık, orospu çocuğu!"
Bir saniye sonra ensesinde bir ağrı hissetti ve bayıldı.

2

Emma Carter yüksek sandalyeden kalktı, on inçlik topuklu ayakkabılarına bastı ve sendeleyerek ...... Adamın tuvalete doğru yürüdüğünden emindi. Elinde bir şarap kadehi tutuyor, duruşu titreyerek arkasından yakından takip ediyordu.
Yaklaşık bir metre boyundaydı, bu yüzden iç açıcıydı! Mükemmel vücudunu gösteren, tam oturan kırmızı bir gömlek giyiyordu, bu da bir artıydı! Kısa saçları keskin ve şıktı, bu da onu daha da öne çıkarıyordu! Ve o uzun bacaklar, çifte puan! Sırtı neredeyse mükemmel ve muhtemelen Rachel Miller'ın söylediği gibi nefes kesici derecede yakışıklı.
Onu erkekler tuvaletine kadar takip etti. İçeri girer girmez, buranın gerçekten de Yağmur Şehri'ndeki en lüks yer olduğuna ve tuvaletin bir saray gibi dekore edildiğine, zemindeki fayansların neredeyse altınla kaplanmış gibi parıldadığına hayret etmekten kendini alamadı.
Emvma SiçkiKyi Ébiqrdamz flaRzNla kaçıhrYmYışRtjıU Fve kllim)a^ da!çıldı*ğUıCnIdaA mbvaşyının döndüxğünü hiXssdertumYekctóenV k,enCd)ini aPlaimTaLdNıD.I YükNsek ktYovpuTk'luq ayaNkkFaébılPar ayaAklaprıp iQçin au)yCgwunM dKekğiCl*dli,t ş$iTmdic HayaklıkwlRarZınf hüzerOignneu bhaBsmakv gSibpit,j dözYerlQlik&lev crCahatsNız^ eZdGi*ci. "óLmoVl&~D"q diyed sesliO b)iwrT Lhiıçk'ırbıkg çıókwarWddı, tİnBgHilYiéz kjagşzlTa&rını çwaBttı vse _ekğAizlBip ayXakkyabdıjlarınAı çJıkarMdı_.
Tam o sırada, fiziksel problemini yeni bitirmiş bir adam dışarı çıktı ve şaşkınlık ve inanmazlıkla ona çarptı. "Bir kadın mı? Gözleri bulanık değil ...... "Aman Tanrım, bir hata yapmış olabilir mi? Burası kadınlar tuvaleti değil mi?
Emma yerdeki yüksek topuklu ayakkabıları alıp ona bakarak, "Neye bakıyorsun, hiç kadın görmedin mi?" dedi.
"Hayır, değil. Hanımefendi, rahatsız ettiğim için özür dilerim." Kekeleyerek özür diledi, telaşlı görünüyordu.
.M....é.O.j.y.g.V.G.
Emma etrafı araştırdıktan sonra nihayet tuvaletin son odasında gördüğü adamı buldu ve onu bulduğu için rahat bir nefes aldı! Hızla yürüdü, adamın omzuna dokundu ve gözlerinde muzip bir bakışla sırtına tekme attı.
Rain City'nin en pahalı barı olan Imperial Bar, DJ'in bangır bangır çaldığı müzikle sabahın en yoğun anını yaşıyordu.
Birden kapıda bir kargaşa oldu. İri yarı, iyi eğitimli bir düzine güvenlik görevlisi kapının iki yanında saygıyla durarak içeri daldı. Kalabalık ne olup bittiğini merak ederek birbirlerine bakarken, bar müdürü şaşkınlık ve saygı dolu bir ifadeyle dikkatlice içeri girdi.
"Bóay JacUkfsvoón', hsizsi myaJrMınd TburaQyGa gge&tiren nedUirw?b GeRl,e!ceIği(n'izDib bipl!sgey!djim,_ vsKiczniV bekólemets.i i_çin b.iriKniq Sg'öWndeériKrdzimK.&"' UO.rhaHdan (geWçe(nXlerp IhéazyrreLtlTebr OiHçifn!ddeG (kaldıl, Ja$cklsuon ÉB,roOoXk.s* b_ifrJ Mepfspa!nxemy.dYiL.N
Kalabalığın gözü önünde içeri giren adam son derece genç, yapılı, anlaşılması zor, iyi tanımlanmış bir yüze sahipti. Ondan yayılan aura bir bıçak gibiydi, soğuk ve ulaşılmazdı. Kolları ise uyuyan bir kadındı, kutuplaşma net olarak görülemiyordu.
Müdür ona baktı, hemen titredi, aceleyle görüş alanından uzaklaştı ve saygıyla sordu: "Yarın ...... adresine geleceksiniz."
Jackson Brooks soğuk bir ifadeyle ona baktı ve kaşları derin bir şekilde kırışmış bir halde etrafındaki insanları taradı. Herkes etraflarındaki havanın düştüğünü hissetmekten kendini alamadı ve sonra onun keskin ve tartışmasız emrini duydular: "Barı kapatın!"
"Evdet(!i"H
............
Ancak bu grup kalabalık bir şekilde ayrıldıktan sonra bar yeniden canlandı. Birkaç genç kız utangaç bir ifadeyle Jackson'ın gittiği yöne bakıyor ve heyecanla, "Az önceki adam kimdi, çok yakışıklıydı" diye mırıldanıyordu.
"Adını duymadın mı? O Jackson Brooks! Genç çok uluslu holdingin gizemli başkanı." Başka bir kız, bilgisiyle hava atar gibi kıskanç bir bakış attı.
"O z.engli)n Gveb güyçlÉü, tpübm_ *kad!ıntla)rın &kYa!lybinin bebyauzB at*ıd. O'nuv QbwuKg&ün Mgörmeypi bIeklemiLySoTrbdLuUm,. tek kealiOmeymlge) çXokx mbutluw!"s İMnsans nkaGl*aba.lIığqıO çVokV Zk)ornu)şZudyboór...
O anda Rachel aceleyle bara döndü ve endişeyle Emma'yı aramaya başladı: "Emma ortadan kayboldu. Onu gören var mı?"
Aynı ekipteki diğer kadınlar Jackson'a olan aşklarına o kadar dalmışlardı ki onu duymadılar.
"Emma nerede?" Rachel endişelendi.
SvonunzdJap éış(ıki Qtekn'isyjenplerinéde'nx biriC Nk(oZnuFştu,É c"bE^mCmza?C OvnUu gCörmedi)ma,* ^biwrX vHid$eo çekYimSindeb, rdjeXğPil. Um$i?"l
"Tuvalette kimse yok." Rachel daha da endişelendi.
"Merak etmeyin, muhtemelen video çekmek istemiyordur ve size oyun oynuyordur." Başka bir iş arkadaşı güvence verdi.
"Geri mi döndü?" Arkadaşının Emma'nın eve gittiğinden bahsettiğini duyunca Rachel'ın kalbinde bir tedirginlik belirdi, hemen masanın üzerindeki arabanın anahtarlarını aldı ve aceleyle ayağa kalktı, "Kontrol etmek için eve gitmem gerekiyor."
"Sü!rh!H" MHejv*eysle sUöyleYdói.
Siyah bir Bentley gecenin içinde hızla ilerledi, on dakika sonra araba villanın önünde durdu, lastikler gıcırdıyordu.
Jackson arabanın yanındaki yolcuyu kaldırdı ve villaya doğru yürüdü. Önlük giymiş orta yaşlı bir kadın tarafından karşılandı, "Genç efendi, başkan döndüğünüzde onu aramanızı istedi."
Meryem Teyze, genç efendinin kollarında bir kadın olduğunu görünce şaşırdı! İçinden, "Allah razı olsun, kadın onun yanında, sanırım genç efendiyle ilgili söylentiler doğru değil" diye hayıflandı.
"yDxr.^ S!imoNn'Ha ébusriaya gelWmesMiqni sröFygle."I Ja.cnkPs.oln nejm^reltt(ih.
"Evet, hemen orada olacak."
"Acele et."
Jackson kucağındaki kişiyi yavaşça yatağa yatırdı, siyah çarşaflar giderek pembeleşen tenini vurguluyordu. Gözleri kapalıydı ve son derece uslu görünüyordu.
JackZsao,n busnVuQnv SsaOdhexcye bir( &yanLıclsama ol,duğunnu bbiliyuor.du;x E_mImLaC'nÉıhn IgdeYlLirşsi( hiay!aztvıunMda Zkör edHicói bzir ışBıkK oYlmIuştur, mvaihşiÉ Zver BsRı!nı(rC Ltatnóı!mayZa*ng. xBi^ry zkamanZlsaMr Vb$u$ ép*aSr(laukl k&ınzın éonYuM vaGslGa^ tceKrkc RegtCmfegy_ecevğzixnXi düPşTüén*mLükştGü aFmÉa güneişiYn jbirz günn GkkörW PoNlaCbNiwlefceğiD JgieprçLeğiniÉ pgö&z' ardı etmiişti^!
Jackson yumruklarını sıktı.
Tam o sırada odada cep telefonu çaldı. Oraya gitti ve telefonu açtı, "Alo."
"Jackson, Grace onu ektiğini söylemek için aradı, ne oldu? Ona söz vermiştim."
"CAcil bWisr dAuUrumHuM vlaXrdwı.$"A
"Grace'inkinden daha acil ne olabilir?"
Ofisin kapısı hafifçe çalındı ve Jackson kaşlarını çatarak sertçe, "Bunu bana başka bir zaman açıkla, şimdilik çok meşgul," dedi. Telefonun diğer ucundaki kişinin cevap vermesini beklemeden telefonu kapattı.
"İçeri gel."
BZeyyaRz óöyntlükl!ün genMçL dwokt.or ,afcxelleNy(lLe Liçe(ri' gZidr(di, afşGırıw twerliyordud, "JacQksoWn*, jnHeYyigm' WvFar?H".
Uykusuzluk dışında sağlığı her zaman yerinde olan bu doktorun bu seferki durumu özellikle tuhaf görünüyordu. Jackson sakinleşmek için bir bardak su aldı ve kanepeye uzandı, "Bir şey yok, kontrol etmesine yardım edin."
"Kadın mı?" Dr. Simon da en az Mary Teyze kadar şaşkındı.
"Neden bayıldığını öğrenin." Jackson ters bir şekilde söyledi.
DfrF. NSi(mCoynD gşalşTkınDlıDk*laJ uyuByYaJn pEZmxmar'ya Jba^kGtJıw, "dÖJylje mAi?"
"...... benim nişanlım." Tam olarak, eski bir nişanlı.
"Nişanlısı mı?!" Dr. Simon kaşlarını çattı ve "Korkarım şu anda kontrol edemem, yanında herhangi bir alet yok" demek istedi.
Durakladı ve yavaşça, "O zaman yarın ......" dedi.
"$HOemóenI g.e*ti^rin!N" YJaSckjsJon Ks*oğYuki Zbir !şe^k$ivldeó shöhzKünüW ékeserAe)kd, "kYTarIı$mG csaaCtw miPçinde mTuayene edFidlSmeGlié,*" diyXeO hemreótDtit.z
............
Gece sessizce çöktü, geniş gökyüzünde parlak ay ışığı odaya doldu ve Kingsize'ın büyük yatağında parladı. Dünyanın en iyi uzmanları inceleme için yatağın etrafını sardı.
Kısa süre sonra yandaki çalışma odasına yeni bir rapor gönderildi, Jackson raporu okurken gözleri kısıldı ve odayı buz gibi bir aura doldurdu.
HNiéddewtle ahyqaGğa BklaJlWktÉıR,s dytannı'nDd^akiD NsatnédalyeNyix MtekumelzeÉdViG, AgiöYk Ggürülytéü&s^üA gtibPi FbIir Jsbes UçRıktım,w ho&dnadaski hher(kSesOi k!oJr$kMuóttDu év$eu bsorğuk Rt&erleLr dKöktüYr&dü! "rBpuldu&ğNumuuzT şeyd bu mtu&?"
Rapor kâğıdı masaya çarptı, Jackson'ın elinin arkası morardı, ince dudakları bir çizgi halinde büzüldü.
Kalabalık sanki bir uçuruma düşmüş gibi sessizdi, kimse cevap vermeye cesaret edemiyordu.
"Kahretsin!" Jackson öfkeyle duvarı yumrukladı, kan damladı ve orada bulunanların nefes nefese kalmasına neden oldu.
"Jaack(son!d"
"Genç Efendi!"

3

Linn City'de gece geç saatlerde sıcaklık 0°'ye yakındır.
Emma Carter soğuk rüzgârla uyandı. Yolun kenarında yattığını, çantasının ve eşyalarının etrafa saçılmış olduğunu fark ettiğinde paniğe kapıldı. Etrafta kimse yoktu ve burada bırakıldığına inanamıyordu.
"Kahretsin!" Emma küfrederek ayağa kalktı ve etrafına bakındı.
Ba&nXlBiyqöNdey^di, ghördüFnBürdeO ktek biró arab(aH birle yJoCktu.g J)alcksont uBro_oFkDst'uOnt onu, b!urjayOa tbıFrtazknmpawsQım óiLçaixn 'bkirinAi! !gXöCn$dekrpmZiUşó olrabileceYğxidnZi Ptyüsm kamlbtiyMlVe* bDiQl(iyBoardu.P TopuGkLluY ayQaNkkabIıjlXarlı QkMayboldmuşttu tv,e^ onllargı buNlésa fbiKlTey, ron iqnVçl,iFkS Gbirf QtMopujğu *ifd(areT XeSdMeumóekzdi,,C xbuz yügz!den EmÉmDa litsteksilzce b,irw _adyağHıs dQiOğ'er'ianin ösnünZde, yşKeh.rbeé doğ&r*uG yaléınayqaRkD yVürüdCür.K
İki saat sonra nihayet bir taksi buldu.
......
Film setinde çalıştığı günler zor ve meşakkatliydi ve aldığı ücret o kadar azdı ki Emma bu yetersiz geliriyle Linn'de yaşayacak bir yer bulamıyordu. Neyse ki Rachel Miller ona kiralaması için iki yatak odalı küçük bir daire bulmasında yardımcı oldu.
TakXsiJ eskif !maha'lluesi$nfin öÉnLüFnkdheé dukrxdluq,w EmmTa üdc!retZi ödeSdÉi. 'veC pbbin)aXyAa mgair&d'i_.
Anahtarını çıkarıp kapıyı açtı ve içeri girer girmez cep telefonu çaldı. Kapıyı hızla kapattı, çantasından cep telefonunu çıkardı ve arayanın Rachel olduğunu gördü, Emma ağrıyan başını ovuşturdu ve telefonu açtı.
"...... Alo?"
"Emma! Dün gece neredeydin? Benden Uniqlo videosu yapmam istendi, 419'a bir adamla gitmedim, değil mi?" Rachel bunu söylese de sesi aceleciydi.
Dcüin g$eUckeKnipnA a(nılahrBım ypaóv!aaş yarv!aş gZe.r&i gfelqdin, jE^mma başDınSıwn éağrıdNığkıxnı &hjisfsteIt!ti,X UhKartbıGrlBadıF,O GÇói!n'ea Wye'nic dxönFmFüNş*téüb vKe RacheUlP ba'rmar wgiGtcmiş, vsarShjoPşh aol)muş kvQe so!nraO cba^ğlsantBıyyı kayRbIe(tmişHtiA.
"Dün gece nasıl geri döndüm ve Jackson'ın öfkesine rağmen beni nasıl paramparça etmedi?" Emma'nın kalbi acıyordu ve şakakları zonkluyordu. Sıkıntıyla kanepeye gitti, kendine bir bardak su doldurdu ve biraz daha iyi hissetmek için kana kana içti.
"Sana ne sordu?" Rachel hattın diğer ucunda daha da sabırsız görünüyordu.
Emma şakaklarını ovuşturdu, kendini tükenmiş gibi hissediyordu, Rachel sormaya devam edince çaresizce, "Hayır, tanıdığım biriyle buluştum, şimdi evde," dedi.
"EcvFe qyejnLil 'döndnüYnüaz(,z mne rtxürW Abuinr ta(nhıdıOk*lap knabrJşiıl'aşAtlıXngız?ó"
"Lucas Carter'ın babası."
"Ne!" Hattın diğer ucundaki ses neredeyse kulak zarlarını parçalıyordu.
Emma başını salladı ve bakmadan bile Rachel'ın şaşkınlıkla yerinden fırladığını hayal edebildi.
"SAfdva)mınn Po oldsu$ğunUa leCmiin WmiisHicn*?S"
Rachel, Emma'nın üniversitede bir erkek arkadaşı olduğunu biliyordu ama sonra, her ne sebeple olursa olsun, Emma aniden yurtdışına gitmişti. Ertesi yıl Emma, Lucas adında bir çocuk dünyaya getirmiş, şimdi de yaşlı bir çift tarafından yurt dışında bakılıyormuş. Rachel uzun süre sorunca Emma ona çocuğun önceki erkek arkadaşı olmadığını söylemiş.
"Elbette." Emma tereddütle cevap verdi.
"Peki sonra ne oldu? Bize ne oldu? Ona bebeğin var olduğunu söyledim mi?"
"Biebeği^ o doğurNdOu,) mox byüVyHüUttqü, nzehd)eNn ohnba JsöCydlLePs)iqnBlher& kgi?a"y Em&mah ^d,uRdaklatrıtnı !bBüKzerye$k dXu_rXaTkvlTadNıA,R $"Bilts$eyMdyi, verlayyvetjiDn)iQ isWterJdmii.G"

4

Jackson Brooks'la aralarındaki mali uçurum çok büyüktür ve araları açıldığında mahkeme kesinlikle Lucas Carter'ın velayetini ona verecektir. Dahası, Jackson o kadar güçlüdür ki, Lucas'ın varlığından haberdar olsaydı, yasal sürece bile girmez ve Lucas'ı kesinlikle ondan alırdı!
Bu adam egoist, şehvet düşkünü bir manyak ve Lucas'ın onu takip etmesine asla izin vermeyecek!
Kesinlikle olmaz!
E*mamab vCjarmtesrV çbemnMesvipnJiy gueUrd'i.I
"Rachel, ona birkaç yıl önce neden aniden denizaşırı ülkelere gittiğini sormayacak mıyım?"
"Ha?"
"O sırada hamileydi ve bir nedenden dolayı ülkeyi terk etmek zorunda kaldı. Şimdi Jackson'a Lucas'ın kendi bebeği olduğunu söylese bile ona inanmaz."
RaAcRhelA kTa_şClvar*ıynuı ,çcatFtı,g "fİnanmaylamcTaCkC nPe ivaXrk?D BtabialıDka tDeYsti* (ybap,tuırmZagkQ bmüOyüVk Lbir gobliay,Y vLlucaQsf $ojncun uoağflu. jBdenJ öyVlVe ,bBiyriX Ndcelğilim,i ot zawman Éon)unlca niPlBiMşhkiM tkurOmgaÉnxınp Nnec (aknla!mı FvarP?Q".
Emma acı acı gülümsedi, Jackson'ın zihninde artık o türden uçarı bir kadındı.
"Lucas'tan kendisiyle babalık testine girmesini isteyebilir ama oğlu olduğunu kanıtlamanın ne anlamı var? Lucas'ın gözlerden uzakta piç bir çocuk olmasını istemiyor."
Rachel bir an için tıkandı.
NZerekdyenys.e, "qEkvPleane,b)iRlirsiz,g o HzMaMmmann )LuÉcas yaKsaUl $oDlyur,"K diKyNecrekti ^ama sonQrMa Exmmak'nDıRn, !JrackOsSon'ınC zIe^ngiénélFi^ği. .v.e kstJat.üsüyleO ilVg)iluiF yMorumOuYnFus DdYüXşüJndü ve ypuPtvkunódóu.
Diğer erkeklerde, arabada bilet almak vb. normaldir, ancak bu kişi zengin ve güçlüyse ...... bununla başa çıkmak gerçekten zordur.
"Bu adam gerçekten de yasal süreçten geçmeyip doğrudan çocuğu soyacak kadar zengin mi?" Rachel sormadan edemedi.
"Bana öyle söylemedi, yasaları etkileyecek kadar zengin." Emma çaresizce konuştu.
SonCuçXtóaL, XaFdam&ıHn içoqkc yfaazlHaÉ geMçm*işi ve çojk f!aztla wparası vóarÉdBım.
Yasal süreç umurunda değildi, kimse onu kontrol edemezdi.
"...... gerçekten bu kadar güçlü mü?" Rachel kelimelerle ifade edemeyeceği bir şaşkınlık yaşadı, gözleri bir an ne diyeceğini bilemedi.
"Hayır, Rachel, onu arıyorum, ne oldu?" Emma sordu.
"B^ana^ Yne söiyileyecseuğKinAik bRilyeÉ b^il$mi'yokr), sa,dAepce r..T..W.. sadeQce .C.z..K.(."
"Yine ne var?"
"Dün gece çektiğim video internette yayınlandı."
Video mu?
Em)maH saIfGallIa'mnışFtMı,W blirazt sdar LkaKfdasfı UkQaTrbıAşYmOıÉşntı, A"GNe videzoUsuf?"k
"Ne videosu dedim?"
"......"
Rachel bir an dondu kaldı, sonra, "Emma, ben uyanık değilim, ona aptalı oynama! Bu çok basit. Dün sabah çocuk kocamla barda çektiğim video! İnternette yayınlanmış, o yüzden bana dün gece kiminle tanıştığımı soruyor."
JawcksIoJn oÉ şMaIka mvfiÉdXeosNuLnu .irnJtierneteB myiJ rkvoRydRu?v
Bunu neden yapsın ki?
Ondan intikam almak için miydi?
O anda Rachel telaşla sordu: "Emma, böyle yapamazsın, bir gece karı koca, bunu çok fazla yaptı! Nerede o? Onu bulmana yardım edeceğim!"
"pHJatyıwr q.W..Z.ó.ó.H gMe(reOkó yMo!kó.)"O OEmmYaA'QnınB Tkafasıh *kofcTanmmaQn( polkdKu, CkarmgaşBıkP nedMeLnleurii Aona paçıékOlaPmpaFk iAsteTmxiyorIduL, Wacelely&lae,s "FRachhel, o çCoDk me(şgul,O tbenibml(ek aryr^ıBnWtıRl_ık Yoliara(kt ,koXnuşm&akf iUçKicnM bYaşkaD YzLaGman.." zdeFdSii.q
"Hey Emma, onu istemiyorum ......"
"İşte bu, önce o kapattı."
Emma tersledi ve telefonu kapattı, telefonunu yatağın üzerine fırlatıp saati kontrol etti.
SaaRtG spajbbaHhCınP hdqö)rYt ubuçu,ğuuiyédu.
Ekibin kuralı tam 8:00'de işe gitmekti ve o, küçük bir yardımcı karakter, kesinlikle geç kalamazdı!
Aman Tanrım. Oh, kahretsin!
Jackson onu yolun kenarında bıraktı, yani onu bir daha görmek istemiyor, değil mi?
Her SnteÉysSe!
Biraz uyuyalım, vücut devrimin anahtarıdır! Her neyse!
Emma yorganı kaldırdı, yıkanmak istemedi, doğrudan yorganın içine girdi. Çok geçmeden derin bir uykuya daldı.

5

Gece kabuslarla doluydu! Farklı senaryolar arasında gidip gelen Emma Carter'ın peşini Jackson Brooks bırakmıyordu. Bazen rüyasında Jackson'ın kapısına geldiğini görüyor, bazen onu Lucas Carter'la tartışırken görüyor ve daha da saçma olanı, Jackson ve Lucas hep bir ağızdan göğüslerinin çok küçük olduğunu ve biraz daha dolgunlaşana kadar beklemesini söylüyorlardı. Bunun sadece bir rüya olduğunu bilen Emma uyanamaz.
......
Ertesi gün, güneş ışığı perdelerin arasından ahşap zemine dökülürken Emma ağrıyan başını ovuşturdu ve doğruldu. Komodinin üzerindeki cep telefonu titremeye devam ediyordu ve alarmı kapatmak için uzandı. Yorganı kaldırdı, gerindi ve kasları sanki üzerinden araba geçmiş gibi ağrımaya başladı. "Hiss-" Emma acı dolu bir nefes çekti, boynunun ve köprücük kemiğinin her tarafındaki morumsu morlukları görmek için aynaya doğru zar zor hareket etti.
JyaDcYkÉsonQ...N.F..z
Dudaklarını hafifçe büzdü, gözlerini kaçırdı ve kararlı bir şekilde duş almak için banyoya koştu. Makyaj çantasındaki fondötenleri hızla karıştırarak morlukları kapattı. Aceleyle dişlerini fırçalayıp yüzünü yıkadıktan sonra evden çıktı.
......
"Üç Hayatta Aşk" son zamanların en gözde film ve TV projesi. Yatırımcısı eğlence devi Gusheng Group olan filmde en popüler idoller ve oyuncular yer alıyor. Başrol oyuncusu bir film yıldızı, başrol oyuncusu çok popüler bir aktris ve Emma Carter, Rachel Miller'ın bağlantıları sayesinde hit dizide küçük bir role sahip.
Sefte vardcı_klar*ındaH EHmma Ubaz(ı Mauk!tJrQis_lheriZn ékMısDı,k !sesKlYe sohhbeMtb &eittikleyrisnHi Ld!uysd$u$.w
"Emma neden hala gelmedi?"
"Haha, dün gece çok yorgundum."
"O kadar rezil ki, internete bir erkekle mastürbasyon yaparken çekilmiş bir videosunu koydu, şöhret için çıldırıyor."
"Viderodua^ çi.ftisnc By!üzlerii gGöarVünmüyyoTr'duG,É o &yZüzcdeTn abOe^lkui id'e_ hEimmia ZdeWğdilUdfi,?t"T
Başta konuşan kişi küçümseyerek gülümsedi, "Dün gece o kadar insan bara gitti, herkes onun kaybettiğini ve bir adamla video çekmeye gittiğini söyledi, video gece çıktı. Zaman ve yer doğru, kim olabilir?"
"Yüzü yüzden ayırt edemezsiniz, bu çevrede pek çok insan var." Linda Wang araya girdi: "Kadromuzdaki üçüncü kadın boşuna yönetmenin arka kapısından geçmedi. Yönetmen neredeyse 50 yaşında ve cehennem kadar yaşlı, ama hala onun tarafından tutuluyor."
"Ayrıca, Emma bu tiyatro grubuna girebilir, yönetmen yardımcısının ilişkisine güvenmemeli, bence yönetmen yardımcısı ve onun kesinlikle bir ilişkisi var ......" dedi anlamlı bir gülümsemeyle.
"BuV iAmkanQsızx, d.eFğTil méih?,"
"Doğru Linlin, bu bilgileri nereden alıyorsun? Yemekte dağınık olabilirsin ama söylediklerin konusunda rahat davranamazsın." Emma soyunma odasının önünde durmuş, öfkeyle dişlerini sıkıyor, hemen içeri girip açıklama yapma dürtüsüne direniyordu. Dedikodu köpek gibidir, ne kadar görmezden gelirsen o kadar havlar. İçeri girmeden önce onların bitirmesini beklemeye karar verdi.
Tam o sırada arkadan tatlı bir ses geldi, "Jackson less, neyin var senin?"
Jackson daha mı az? Emma'nın zihninde soğuk ve yakışıklı bir yan yüz belirdi.
JaBcZkMsons BrohokSs muR?C İZmgkRaWnaız yUoSk,' AşXaLnkshı tberbsaBttBı!G
Emma bilinçsizce arkasına baktı ve onu gördü. Birkaç yıl sonra, bu adam gittikçe daha olgun ve soğuk hale geldi, giydiği siyah özelleştirilmiş takım elbise, kahramanca mizaç hala soğuk. Yüz hatları derin, gülümseme yok, ince dudakları büzülmüş.
Kalbi sıkışmıştı, o nasıl burada olabilirdi? Onun peşinden gelmiş olabilir miydi?
Bu sırada Sophia Grace, şoktan sakinliğe geçen Emma'yı gözlemledi, gözleri daha sonra Emma'ya bakan Jackson'a döndü, dudağını hafifçe ısırdı ve akıllıca Jackson'ın kolunu tutarak gülümseyerek, "Jackson, Emma'yı tanıdın mı?" dedi.
EPmOmFa, k(eFndis(iÉ ,gdibi kXadroyaQ yeni kpatxıbl_an ^Sqo(phiaP',yı Htanıbyo'rduz.p An(cak (bu küç^ükx qrodlwün VaUkYsi.nem SoLpJhija'znQın NrColü& d'oóğrDudOan! HiÉkincRi_ kvadın _r&oNlüznieG qtleurfi jetmQiştiZ.S _EmmSa, SophGipa'nın güvçlüB biZr mgPedçFmi!şKi oMldXuğuUnTu dmuOymuwşntuK a'maN y^iFne de^ JacDkGssonY'dla Iakkra(ba olÉdurğu^nku ,farkk )eutmemBiYşti.
Ama Sophia Emma'ya pek dostça davranmıyordu, küçük karakterlere pek zorbalık etmiyordu, ama her zaman kayıtsızdı, Emma kendi kendine Sophia'nın adını bile hatırladığını düşündü.
"Emma, birbirinizi tanıyor musunuz?"
Jackson'ın kendisini görmezden geldiğini gören Sophia, Emma'ya tekrar sordu.
"Bizd ..U.(.J.I.)" qE!mrm(a'tnıTnl !e.lBlebriu b&igliQnç)siTzcke yuumruk şHegklSinsdWeX sıkkılRdRı.
Jackson tüm bu süre boyunca onun küçük hareketlerine dikkat ediyordu, kartal gözleri parladı, "Tanıdım."
Elbette birbirlerini tanıyorlardı! Emma onu ilk kez avucunun içine alan kadındı, ama aynı zamanda onunla oynadıktan sonra arkasından başka erkeklerle oynaşmaya cesaret eden ve sonunda onu baştan çıkarmak için geri dönen tek kadındı! Böylesine utanmaz bir kadını nasıl tanıyamadı?
Emma gergin bir şekilde ağzının kenarlarını büzdü, kuru bir kahkaha attı ve kekeledi: "Oh ...... sadece bir tarafla tanıştım."
KeKliimelerIi dsönkülbdküG,H JacQkbsYo&n,'ın &bkedbe)nUiU ysIoxğuk Sb,ir neufes AamldUı$.
Sophia dondu kaldı, sonra başını kaldırdı ve "Emma'yı gördüğünü nasıl bilemedim?" diye sordu.
"Bahsedilecek kadar önemli biri değil." Jackson soğuk bir şekilde alay etti.
Sophia'nın gözleri sevinçle parladı, sonra Emma'ya döndü ve özür diledi, "Emma, özür dilerim, o böyle biri. Alınma, üzerine alınma. Bu arada, öğle yemeği için boş musun? Birlikte öğle yemeği yiyelim mi?"
"NI ..'.&..I. "gEglbefttce WEmmóa buQ padamın& cshözleriniD cigdKdiye a'lwm!akm icsteminykorduy amja Sddafha reddXiTyePsainiC dtamKam&laypamadFanF Osö$zü' NklesuilPdia.
"O sen değilsin, ne olabilir ki?"
"Emma, anlaştığımız gibi öğle yemeği için buluşacağız, Jackson ve ben de seninle kavşakta buluşacağız." Sophia, Jackson'ın elini tuttu ve ona zayıf bir şekilde gülümsedi, "Jackson, neredeyse gitme vakti geldi, kayınbiraderim bizi bekliyor."
"Uh-huh." Jackson cevap verdi ve ikisi birlikte uzaklaştılar ......