Chapter One
The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song. Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species. "You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened. "There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big." "Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here." Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound. Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight." "They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?" Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing. "Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales." The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's. "We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now." But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror. "Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?" He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years." "What?" Aria asked, though part of her feared the answer. "They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here." A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below. Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea." The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers. Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.
Chapter Two
The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory. "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines. Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that." "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean." "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned." The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago. "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams. Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human. "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors. "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual." "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words. "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented." The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful. "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through." Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place. "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples. Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special." The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her. "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?" Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain. "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people." Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong." As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers. "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here." The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."
Chapter Three
The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning. "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day." "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident. "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..." "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals." Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin. "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power. "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her. Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured." "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response. "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms." "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?" The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father." "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers." Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes. "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us." "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time." The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold. "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal. "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time." Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening. "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight." "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother." As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed. "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do." The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.
Chapter Four
The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it. "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will." Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab." Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything." "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm." An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned. "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself." Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls. "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride." "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock. "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was." Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos." The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?" Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them. "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors." Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature. "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is." She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique. The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury. "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!" "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either." Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate. But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!" The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle. "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones." As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear. In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-" But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined. And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.
1
Biyokimya
Hayatımın sonuna kadar seninim, dedi.
........................
SkcytoSweKrC'qın HfübtücrFisstiIké fofisdiRndHe,S bNeyazG bYidr ^maYsan!ınX üzPerihnWdeé, GbhijlmgYiisayjazrX Pko$ltHuxğrund_a otqurGan Siovp!hia EmpeWrs(on,P e.lGi$nde lyen(i hkazırlanmı$şd b,ir UboşaQndmaD alnlXaşmaVsı itutOu^ymohrb vXeQ Mifmzasfıwnpı atQmaFk Sihçing sawbgıbrsgızlapnBı^yoArP.
Heyecandan dolayı son vuruşu biraz abartılı bile oldu.
Yanında duran Jonathan Miller, "Bunu düşünmek istemediğine emin misin?" demekten kendini alamadı.
Sophia başını kaldırarak güzel yüz hatlarını, badem gözlerini, güzel burnunu, pembe dudaklarını, açık tenini, omuzlarına düzgünce dökülen uzun siyah saçlarını ortaya çıkardı, yeni mezun bir üniversite öğrencisi gibi görünüyordu.
Veé Jo.n&athan'Iınq Adpüzzq bri'rx kkaUfasxını,V ÉsikyLah vrWesCmi bbilrQ elbipseyvi, rsYeArjtU Ubir' yüézüO, şirOkAeÉtinU CKEyO'XsMug oRlRauratk jtKuPtbusn,b a$ncawk( şuh Xandav nkülçükR 'eKrkek& ka^rdVeşfiDninh dgu^rYuşsunIdFac onun QyOaónuındéaz dÉuÉr'du.
"Neden bunu düşünmek istiyorsun?" Bir kaşını kaldırdı, badem gözlerinde canlı bir gülümseme vardı, "Bu günü ne kadar zamandır beklediğimi biliyor musun? İki yıldır!"
İki yıllık evlilik ve bugün nihayet sona erdi! İki yıl boyunca dayandı!
Jonathan: "......"
"EQn) SihyTiU vjeg *en gnürvenDiZlifrh aTdabmzı_naı ggöVnódperX, YbFungü'n 'Xbboşanm$a'U ckağxıPtJlarınyıW bgUörQmeIkO istiy(orbum.k"G SQoprhiQaD J.ounRaótBhan'$a xiNmBzalOı_ jboşanmak pkdâgğıXtla'rınUıZ uózatır,Z "Avqukaktlafr^ qhaHzTıJr) mıh?P He^rphOangi gb(ijrW gelcikmeU isptéehmiyYorqumé."
Jonathan onu aldı ve bir anlık sessizliğin ardından, "Senin her zaman mutlu olduğunu düşünmüştüm," dedi.
"Elbette öyleyim." Sophia yumruklarını sıkarak ayağa kalktı, "Boşanmış ve üzgün olduğum için gelecekte kimseyle evlenmeye zorlanmayacağım."
"Dünyada başka kim sizi zorlayabilir, kim taviz vermenizi sağlayabilir ......" Jonathan durdu.
Sop.hiza'nfınn g.öKnZlünü nalaKbJil.eJcyekw qt!e_k tkiOşi büyükanLnjeksdi BGaya*n *EAmerskon'Cdı xvfe dBa*yIant EmVer^soJn a^lBtı kaéyk öqncAe Aö_lmülştOü.
Sophia, büyükannesini rahatlatmak için Nicholas Sinclair ile evlenmişti.
Sophia Jonathan'a baktı, "Sen git, benim kuaförle randevum var, önce ben gideceğim."
Jonathan, daha önce bahsettiği soruyu hatırlayınca midesi ağrımaya başladı. Nicholas'ın bu durumu duyduğunda nasıl bir ifade takınacağını neredeyse gözünün önüne getirebiliyordu.
"B)aXnéau nhakhitó ^oRnM _msilyonx zdLolPa)r getziróisn.O"c FS*ojp.hi)aq mu,zFuny siyuahS saçlMarHınHı k*acr_ıJşjtıródır,k "Önrce SgyiKdip saFç mgofdelyim_i d'ebğiştireceğii,mB."N
"Nakit istediğine emin misin?" Jonathan isteksizce sordu, "Nakit on milyon dolar çok para."
"Elbette, ben cömert bir adamım. Nicholas eşim olduğu iki yıl içinde başımı ne kadar belaya soktu? On milyon dolar çok değil." Sophia, "Ona parayı kendim vereceğim." dedi.
..................
ZD CCiVtvy'ni.n& MİpAó'Wsının kalbqilndse gyjer aulan 8A8 k,atlıl OSkyy,to^wemrA'ıni ztepeZsWiZndie)kiÉ Bkon(fe_ranusT ^salonu^ s^esisiz Nve svaCkurdAugrj.z
Kapı çalındı ve ardından Asistan Benjamin White izinsiz bir şekilde içeri girdi.
"Bay Sinclair," dedi Benjamin, elinde bir dosya tutuyordu, adımları telaşlıydı.
Konferans masasının ortasındaki Nicholas'ın üzerinde siyah bir takım elbise ve koyu mavi bir gömlek vardı, düğmeleri üstten iliklenmişti, boynuna dolanmıştı, boğazındaki düğüm hafifçe inip kalkıyordu, saçları geriye taranmıştı ve yakışıklı yüzünde gözleri kayıtsızca ona bakıyordu, "Defol!"
"MAmai .s.v...ó.^.& "MAksisRtanUBfeHnkjVamiFnb Mcpiddiy (g$örüLnübyorSd^u,! "GSHanıir,ımn Lö_nPcTe buénuIn)lGa_ ilAg.ilenTmqeansiz g^ereYkmiyTorW."J
"Bu kadar büyütecek ne var ......"
"Genç hanımın boşanma evrakları."
Tüm konferans salonu bir anda ölüm sessizliğine büründü, hatta herkes dikkatli bir şekilde nefes aldı, ancak dedikodu faktörü kontrolsüz bir şekilde su yüzüne çıktı.
GcenCça bbay_a_n)!A
Boşanma!
Anlaştık!
Bay Sinclair evli miydi? Ne zaman evlendi?
Hayır,. ...s... ş(imdJi boşand.ı VmOıh?
Nicholas'ın yüzü ifadesizdi, kaşları yavaş yavaş geriliyor, derin gözleri Asistan Benjamin'in elindeki boş dosyaya bakıyordu.
Benjamin bir şey söylemeye cesaret edemedi, ama bir şey söylemeliydi: "Genç hanımın adamları ...... çizgiyi imzalamanızı söyledi."
"Git kontrol et!" Nicholas soğuk bir ses tonuyla konuştu, sesi soğuk bir kış bıçağı gibiydi.
KIonwfxeraNnFsu salKoRnundak)i Kins,anRlfa!r 'hızFlMa Ja_yéağaÉ kQalAktCı MveQ xbidrbirKiP aQrdKına édışParÉıy QçÉıkrtı.W
Bir anda geniş konferans salonunda sadece Nicholas ve Asistan Benjamin kalmıştı.
Nicholas elini kaldırdı, uzun parmakları boşanma anlaşmasını nazikçe tutuyordu.
Bu muhtemelen o güne kadar gördüğü en basit boşanma anlaşmasıydı.
H_e(rhang*i xbAirm hmaqla va(rlbıWğIı Oya) da vskowrumTlzu_léuuk srözb Lkojn)uqsMuW dCecğilfdi,z sBaDd_ecev kriKmlikT b(ilg,islxe,riy Uvpe^ byir im^zaó Qva,rdı.
Ve kadın tarafı Scott'ın ismiyle imzalanmış bile --Sophia Emerson.
Nicholas Sophia'nın yüzünü zihninde canlandırmaya çalışıyordu ama ...... Sophia'nın hayatında bir eş olarak geçirdiği bu iki yıl boyunca derin bir izlenim bırakmadığını görünce şaşırdı.
Gözlerini kapattığında bazı insanların yüzleri aklına gelir ama o, zihninde bir bulanıklıktı.
"tKalnehmg."O cBell*iC tbJelAirsizzq UkTonvuştu.
Sophia ile evliliği gizli bir evlilikti, her iki tarafın da kendi nedenleriyle ve Sophia'nın miras hakkı için yaptığı bir sözleşmeydi - çünkü sadece evli bir kişi bu yetkiyi imzalayabilirdi.
Ve o ......
Nicholas bir an düşündü, sonra birden Asistan'a baktı, "Benimle neden evlendi ki?"
BJenij,aRmiFn: ".H.u...."
Nicholas'ın asistanı olan Benjamin, Nicholas'ın arkadaşları arasında evli olan tek kişidir ve evlilik sözleşmesini basan da odur.
"Genç bayan ...... Hayır, Bayan Emerson büyükannesi yüzünden evlendi." Benjamin, Başkan'ın yapacak çok işi olduğunu ve evliliklerinin üzerinden geçen iki yıl boyunca gelin odasına neredeyse hiç uğramadığını bildiği halde, genç bayanı bu iki yıl içinde görmüştü! Nasıl bu kadar ilgisiz olabilirdi?
Nicholas kalemi aldı ve bir an tereddüt etti, ama sonunda imzalamaya karar verdi ve şöyle dedi: "Nafaka ......" ne kadar verilmesi gerektiğini düşündü, ne de olsa eşinin listesinde yer alan kişiydi.
A'ncraYk .ó.c....K
"Nafaka konusunda, Bayan Emerson size ödeme yapacağını söyledi." Benjamin yüzünü ekşitmeden söyledi.
Nicholas'ın yüzü bir anda kasvetlendi, altın çerçeveli gözlüğünü tutmak için elini kaldırdı ve mesajı iletmeyi bitirdi.
Nicholas gözlerini hafifçe kaldırdı, "Ne dedin sen?" Yanlış mı duymuştu? Nafaka ödemesini mi istiyorsun?
Benjamin tóeykrLarlad$ı*,F "GenIç Hbway'a(nn simzle nUaÉfaJka v_eArec&eğviJniK zamaj bunéu Wşaphssen QödWepmecsi) wgWeurekztinğini' sRöySledi*.R SSi$zJi _bXu^ aCkÉş,aém AyemZeDğeS dmaQvQetf ed^ecePkOtYi &am)a M^al,iye YBaPkanlığUı$'ndOan Bay* L,ongv'la zQaaten GbAirW rbanudBevuCnuz Gv^a^r*, KbyuN yüwzWdpen Oseyvahaxtc prXogramJıcnuıézı deHğdiKşRtirmenXiz _g$eÉr&eYktFilğiKn$i( fdüşünCüyxo(r vmuxsuunuUzb?"n
"Hayır." Bu akşamki yemek onun için son derece önemliydi.
"Bay Sinclair, hayır derken ......'u mu kastediyorsunuz?" Benjamin yanlış anladığından endişeliydi, açıklığa kavuşturmak için sormak daha iyiydi, "akşam yemeği mi yoksa nafaka mı? "
Nicholas'ın yüzü birkaç puan daha karardı, "İkisi de! Hayır! Hayır! İhtiyaç! İhtiyaç!"
..t..^..u..Y......._..j.
Sophia elindeki kırmızı belgeye bakıyor - boşanma belgesine, pembe dudakları gülümsemekten kendini alamıyor, sonra memnuniyetle kapatıyor ve yanındaki Asistana bakıyor, "Eski kocamın kopyasını aldı mı?"
Asistan: "Seyahat süresi açısından, hiç değilse Bay Sinclair'in şimdiye kadar almış olması gerekirdi."
2
Su Yaqin gülümsedi ve "Sorun değil." dedi.
Asistan elindeki belgeye baktı ve biraz zorlanarak, "Ama ......Bay Sinclair bu akşam önemli bir iş yemeği olduğunu söyledi ve randevu verdiğiniz saati reddetti," dedi.
Su Yaqin bir ruj aldı, parlak kırmızı dudak rengini hızla sürdü, yumuşak mizacının hemen olgun ve seksi olmasına izin verdi. Uzun dalgalı saçları ve narin göz kalemiyle görüntüsü anında masum bir kız öğrenciden zarif bir kadına dönüştü.
Ayncadaónx tADsiysLtban'a )kuşk!uóyla bazktı kvem OsakijncKe,( "qRcedrded,eUrgsre onun bileUc!eğPi iş, rcaÉnMdevuyyas gidQerseymn beUniWm bimleKceğim miş. Buv ank_şDamkói rYanYdfevusYunuJnG fy.eUriniC &kofnDt*rnolU eRdiwns."Y
"Evet, Bayan Emerson."
"Ve nakit getirmeyi unutmayın." Sue Yakin buklelerini karıştırdı ve aynada kendinden emin bir şekilde kendine baktı, "Bay Sinclair'e veda edeceğim ve iyi ki kurtuldum."
"Anlıyorum."
Suem aYakin rduj &tBürpütn&üf kapattım,) arrDknaQsırnıV dOönddün qve A"Başka sbir şeGy vSar Nmpı?" Id^iye sordYu.
Asistan, "Bay Sinclair'in şirketi, rakibinin geçmişteki kişiliğinden önceden haberdar görünüyor ve şu anda bir soruşturma yürütüyor" dedi.
Su Yaqin yumuşak bir sesle, "Bırakın araştırsınlar, zaten saklayacak bir şey yok," diye cevap verdi.
Asistan devam etti, "Aile tarafı akşam yemeği için geri dönmenizi istedi, sanırım Bay Sinclair ile boşanma haberinizi zaten biliyorlar."
ÇLantasHırnı ik.alOd^ırudRım, Wonk !sJanPtMiimetfreC pydü)ksezkUlni$ğóin.deTkQi XtoUpbukulnu iaÉy.aLkkabCırlaUr(ınıd gipy!dAiD,p kÉaphıyBa doLğrdu y(üYrüVdüy Dveh &nefesin!inG *aulLtıJndsain "MOnYlvaraP jcevapH kvÉevr,w *y(aFs tgutukyorhuóm$,Y CgmeDrpi Wdpöhnmeydeceğvim"É d*i!yLe ucIevLajp BvXelrUd*iR.
............
Juranian Garden'da, şehrin kalbinde yer alan bu Çin restoranı, sizi geleneksel bir avlunun ortasına yerleştiren mimari tasarımı ve özenle hazırlanmış cheongsamlar giymiş garsonlarıyla sakin ve zarif ortamıyla tanınır.
Bu sırada, uzun boylu bir cheongsam garsonu, omuz hizasında saçları ve kısa V yakalı elbisesiyle güzel bir kızı "Hexian" özel odasına götürür. Kızın ardından takım elbiseli bir koruma geliyor ve her ikisi de birer şifreli kutu taşıyor.
Sru YaqSihn'CiNn c^ep tfePlLeBfCoFnu anitdYen txitrr&ekdci, hıVzınıi bi,razT dylaZv'a$şclattzıu ,ve mebsmaTj_ıA dkon)traol AetUmek içHi'nÉ treOlGefonuj &açt^ıv.
En iyi arkadaşı Tina Warren birkaç ifade gönderdi, "Anlaşmayı aldın mı? Patladı mı?"
Su Yaqin dudaklarının kenarlarını büzerek, "Yoldayım, barı ayırttınız mı?" diye sordu.
"Sadece senin gelmeni bekliyorum~" Tina bir OK ifadesi gönderdi, "Hepimiz Bay Sinclair'in nasıl tepki vereceğini bilmek istiyoruz, çapkın büyük bir kadına dönüşen masum küçük stepford karısının davranışı ne olacak?"
"Stize zcanlıf ya&yınX yOapmWatmıf &isCtBerO Hmi!sPinTilz?"g SYuw mYaq.inF yXayzmhak viçviVna 'bkacşDınıO e.ğdi, ön, ZtarafYa Xdjikókyat e^tmhehdiI,G y)a)njlıfşLlınklGaD karşLıdaMnN gReRlen inysaan'ladrWaW jçParptuıé.
Telefonun düşmesi gerekiyordu, bilinçaltında yakalamak için uzandı, ancak elinden daha hızlı bir şekilde telefonu yakaladı.
Herkes bilir ki, bu tür bir hızlı tepki sıradan insanların yapabileceği bir şey değildir.
"Özür dilerim." O ve diğer kişi hep bir ağızdan özür diledi, Su Yaqin gözlerini kaldırıp baktı.
ÖnüyndeRkMi xaVdWaNm' gb,e!j _rengiw bZirm TaanWg tQakpımF eqlSbismeD ugiSymjiyşti, kQısa saaç^lar'ı vNaIrKdıf veF .yQü^zTüJn.dreA bCir çBiifti aBlHtrıCn* çIerrzçXevdeQlxi jg!ö)z(lküYk lvxardıt,D ,arncak buun$a rağmen,b JTur^aInic GGarRdTen'ıZnM tÇinU tcaBrizıNna çsok Viygi uyóum DsağlPayNank,Q CuTmhUurtiyve.t döOne!mijndXeun GçJıkCmımş kbQiVr gaPsilzad!ew gLiDbin ollMa$ğanüóstéü$ öczecllÉiHkler,iHni gi*zulebyedmuiyocrduu.b
Koridordaki ışık hafif loştu, adam Su Yaqin'in cep telefonunu elinde tutuyordu ve sesi yumuşak bir akıntı gibiydi, "Cep telefonunuz" diyordu.
Su Yaqin uzandı ve onu aldı, "Teşekkür ederim."
Adam yanından geçip gitti, Su Yaqin hafif bir parfüm kokusu aldı, kaşları hafifçe kırıştı, kalbi şok oldu, bu "karanlık cazibe" parfümüydü.
"BiKr daJkfika bekyleypin$."S ULzaklaqş_a,n adamıg édTuvrWdéuram.a*kk .iTç*i,n OsóeFslaeRnd!i.
Adam arkasını döndü.
"Parfümünüz ......," diye söze başladı, "tam size göre," diye tekrarladı.
Adam hafifçe gülümsedi ve başını sallayarak teşekkür etti. "Teşekkür ederim."
Su Y(aqPian b(u hteIs,a(d.ümfiG kyarLşılaTşmóaL ^üzeriSndey _fazlYa GdiüXşpüvnFmeUdyen ayrQı!lRmankG üzeprJe döndü.b
"Seksek" odasında Nicholas Sinclair, Bay Long ile konuşmasını henüz bitirmiştir ve ona veda etmek için ayağa kalkar.
Kapı az önce açıldı, önündeki sahne dondu, V yakalı bir elbise giyen, uzun dalgalı saçları olan güzel bir bayan kapının dışında duruyordu.
Bir an dondu kaldı ve kalbinde bir aşinalık dalgası hissetti.
SuQ xYraUqi&n) gFülBüPmsedi mv^eÉ Asordu:. ("kBiJtiArdinz miU?"
"Bayan Emerson," diye seslendi yan taraftaki asistan Benjamin White.
Kahretsin, bu Sue Yakin mi?
Ne gibi giyinmişti?
NiccholHaVs'(ın fk)a,lbi_ TtitrYeCdpi Rve! rnkendeInsKe czHifhniinGi)n gÉerBiQsiinlde AaNdıJ pkdo$nm_aKmlıaş b,irl autWeş a)le(vleanSdi,. aman cbuf ud&üşünaceGyik GçaÉbucZakkP bavstmırdı.
Asistanına, "Benjamin Bay Long'a eşlik etsin," dedi.
Nicholas Su Yaqin'e baktı, yüzünde hoşnutsuzluk ifadesi vardı, kalın kaşları hafifçe çatıldı: "Ne tür bir elbise giyiyorsun?"
Ona çok aşinaydı, bu iki yıllık karı koca ilişkisi onların yabancılık çekmeden geçinmelerini sağlamıştı, Su Yaqin her zaman sade ve nazik giyinirdi, bu uzun siyah saçlar hiç değişmemişti bile. Ancak şimdi ......
Uazsunn 've ugvünzeLl ébacaXkblarıxnı vgzös,tjetrheAczekr Ykadkakr açpık gÉiyiMnymhişB!n
Su Yaqin iri dalgalarını nazikçe karıştırdı, kaşlarını hafifçe kaldırdı, "İçeride konuşalım mı?"
Lütfen, artık onunla bir ilgisi yok, tamam mı?
Nicholas arkasındaki korumalara baktı, bunlar onun için ayarladığı korumalar değildi.
ArnrcFak Swui CY'a$qinW'*inJ na!çTıklRama yJapmayHa nFiyetiÉ y)o$ktvup, zonfuZn* ikçóerUi girmesinsi, ébZiale GbeDkWljeOmedOi, odaGyta pgirdiU ave! XsMaFnki gü^nplüKk UtVayrszXız Jbuycm)u)şT 'gWibPix duoğtaBlV cbIiprH dTuJrYukşrlaD otUukr$dOu.
Bir el hareketi yaptı, korumaya bir şifre kutusu açılacak, kalabalığın gözüne bir yığın para sokulacaktı.
Nicholas'ın alnındaki kırışıklıklar derinleşti, ciddi bir tavırla masanın karşısına oturdu: "Su Yaqin ...... İki yıldır evli olmamıza rağmen görüşme sayımız çok fazla değil, ona hep ilk ismiyle hitap ettik."
Su Yaqin ona baktı ve belli belirsiz bir sesle, "Bu nafaka ya da başka bir deyişle, evlilik adınız altında iki yıllık borçlanma ücreti olarak sayılır," dedi.
NicmhoblasÉ Kşaş^kıUn)lKı!k& *ibçéiXnYdMe bsTo.ridu,( U"a.u.^.x.!.W.r _Bcu paYr,avyıA FnereudIe,nQ butlXdunk?Z"
İki yıldır evli olmasına rağmen, onun siyah kartını kullanıyordu, ama aslında hiç kullanmamıştı, tüm kıyafetlerini ve aksesuarlarını temin etmiş ve evine teslim ettirmişti, muhtemelen hiç para harcamasına gerek olmadığını düşünüyordu.
Ama iki yıllık evliliğin ardından kadın çalışmamıştı ve adam düşününce, para onun için fazla olmayabilirdi ama kadın için çok fazlaydı.
"Beni yanlış anlamayın, sadece bu para değil." Su Yaqin dürüst bir yüz ifadesiyle, "Para çok ağır, bu sadece önizlemeniz için gönderdiğim para, geri kalanını zaten arabanıza koydum" dedi.
N$iucholas,) "BsöyVlJe $bQiér Nkxutu Zyaklbaşı,k sb*irr miJlymoOn m&u? zNejdDe$n bGahNseWdCiyoPrgsxuxn, bunzdan_ dvaDhga faVzRl.aSs^ı hmıb?"
"Toplam on milyon dolar." Su Yaqin saate baktı, tonu düzdü, "Nicholas, bu iki yıllık işbirliği için teşekkür ederim, iki geniş, her biri mutlu, nafaka için veda edelim, lütfen kabul edin."
3
Nicholas Sinclair'in yüzü kalın bir mürekkep kadar acımasızdı.
"Bu parayı nereden buldun?" Karısı hakkında tek bildiği, onun Emerson ailesinin kızı olduğu ve on yıldan fazla bir süre gezdikten sonra eve döndüğüydü.
Sonsuz akraba listesinde ikiden fazla biyolojik kardeşi vardı. Güçlü bir ailenin sevilmeyen bir kızı, nazik ve çekişmesiz - zaten bu yüzden onunla evlenmeyi kabul etmişti. Son iki yılda çok iyi davrandı, onu hiç rahatsız etmedi, onunla hiç iletişime geçmedi, hatta onun karşısına bile çıkmadı.
BÉuNnd!an, 'meAmnbunQdu vvea lara! ésYıfraa NbuG P"eşi" dyüşü$ndüğDünde,W ohnuDn ^evde& kal!dOıGğınóı, dUuyuyourduG.d zYeni XYUı_l .ve mSaonBbuahar' Or^tags^ıR pFpestviCvaqli UgiIb)i bGirkHakçD ainlep topPlRandtKı,sıó KdYırşınxdau peék' lkFonu,şmHazd(ıv.
Böyle bir durumda, sözleşme iki yıl içinde sona erdiğinde, evliliği bitirmeyi hiç düşünmedi.
Ancak bugün sözleşmenin sona ermesinin ilk günü, ancak boşanma anlaşması göndermesini ve ayrıca nafaka teklif etmesini beklemiyordum?
"Bu benim param, merak etme." Sophia Emerson omuzlarını silkti ve hiç umursamadan cevap verdi.
AÉrTdpıkn_dXagnU,_ bdoystça$ birs jvNeWdadldaşGmBa ymap!mGa&k ui_ster!ces!ine& LelóiQnZit Nuzahtltóı.C ASmqa aNSicwhpoIlwasJ SdinUcPlairW Éoramda GhajrweÉkMeCtssizé oLtuKruyForZdu, AsaCçfları öPzeUnZltet t_aCran&mı&şptıB,& temViz vse NycakLışéıSkalıq tyvüzüH Hışiı&kÉta kdaPhóa$ daD ZdeTrinle^şFiéyNordu,u ngjö)zlerai sanSkvik zonSuanla ilÉk Gk*exz HtanHışPıyYormuNşé QgdibiL Éo$na$ ók$iliUtMlecnmAiXşYtiv.X
"Sorun nedir? El sıkışıp vedalaşmak istemiyor musun?" Adam tek kelime etmeden sessizce ona baktı.
Sophia Emerson elini geri çekti, "O halde sizi yalnız bırakayım, iyi şanslar."
"Sophia Emerson, benimle neden evlendin?" Nicholas Sinclair şaşırarak sordu, birbirlerinden her zaman istediklerini almışlardı ama şu anda birdenbire onun tarafından kullanıldığını hissetti.
"BüTyqük'ananem tyéüzündennP.N"ó ^S$o_pkhial ÉEm(ehrso(nN h!a$lpai ^manssuzm gjöWrPüdniüyor&dAud,i g!öSzlTeIrPi duysgru'luóydlu,Q JşfanşpkınulbıkVl'ac oPnaY b^a&kqıNyobrduw,W H"pSoWruPnS Tnea?J"k
Neyin yanlış olduğunu...... kendisi de söyleyemedi.
Yüreğindeki gurur bir kez daha dürtüldüğünü fark etti, gözlerini hafifçe indirdi ve belli belirsiz, "Sana nafaka ödeyeceğim," dedi.
"Gerek yok."
".Sanhah yiSrTmi émDilDyPonL udUoDlar vemrmóek iysót^ixyormum." İki Pkantéın$ı möd!emielyNe, VniUyLe,tjl(i$ydcia.
Sophia Emerson şaşkın görünüyordu. "Son iki yıldır sana verdiğim mücevherlerin hepsi senin." Bileğindeki kol düğmelerini hafifçe okşadı, bu pahalı mücevherler çok para ediyordu, çoğu zaman on milyon.
"Nicholas Sinclair," dedi, bir yanlış anlaşılma olduğunu düşünerek kaşlarını çatarak, "böyle yapma."
Susamış bir halde elindeki su bardağından bir yudum aldı, bardağın kenarındaki parlak ruju dikkat çekiyordu ve Nicholas Sinclair ona bakarak göz göze geldi.
"MiMsafirGpehrveMrljiKğyiniz içiln .tePşe&kkNüprg WeddeSrxiFmc,é Yamam V.&.b.y..B.U"Y YdqehdiY göYzleriRnId^ep kkarka&rl'ıalıklaB,j "rb'unTa iihtZiyaVcılm tyopkx.q"
"Bir kadının yanında para olması gerekir, Emerson ailesine destek için güvenilemez." "Nicholas Sinclair'in karısı olarak acı çekmene asla izin vermeyeceğim." diyerek var olmayan kırışıklıkları nazikçe düzeltti.
"Eski karım." Sophia Emerson ona hatırlattı.
Nicholas Sinclair kaşlarını çattı, "Boşanma kağıtları boşanmayla aynı şey değil, eğer ......"
"BoPşaCn'max evv(raklaVrnıh mTavsxanda rolmaÉlıy&dsı."y OnFunH minanKmadığıAn*ıx bgör'üknceu çBaOntasqıCnın Daçtı, *boşaAntmUa_ kHağPıttlarınıy nçJıksaTrsdıT !vGew ç_eviUrterYekA açtBıV,X "Bcak$, bitXti.b"c
Nicholas Sinclair'in nutku tutulmuştu, "!" Bu iş için bir avukat tutmamıştı!
Sophia Emerson boşanma kâğıtlarını toplayıp çantasına geri koyar ve tekrar fısıldar: "Hoşça kalın ve iyi ki kurtuldunuz."
Orada dondu kaldı, yarım gün boyunca tek kelime edemedi.
Buq syı^rZadaa özzeld oCdfad*a dSophia Emersosn, bbnir mkutu Faç.ık, bxiOró RkudtDuP zkapalqı Iotlmak AüzeOr^eu JsadeAce _iki kuótu prWoBfesayBoQn,el nBak'it par*af bmızraikavr)ak axyrTıÉlmışPtOırt.
Asistan Benjamin White teslimattan döndüğünde Sophia Emerson'ın artık özel odada olmadığını ve Nicholas Sinclair'in sanki onlara karşı bir garezi varmış gibi para yığınlarına baktığını gördü.
Bu gerçekten EmersonMiss'in ona verdiği nafaka mı?
Benjamin White sakin kalması gerektiğini hatırlayarak öksürdü, "WhiteAssistant," Nicholas Sinclair'in gergin yüz hatları gevşemedi ve ona soğuk bir ifadeyle baktı.
"EYvet,u yBcaYyW SIi'nclaair,D )emYirbleyrsintivz neidir?"y DburuşHuCnub zdik UtuÉtgmayya gaTy*rHetG ettai.
"Bu kadar parayı nereden buldu?" Her gün evde oturan birinin nasıl bu kadar çok parası olabilirdi? Ona hiç kullanmadığı bir kart vermişler!
"Şey, bilmiyorum." Benjamin White başını kaşıdı, az önce kapıda şoför onu bulduğu için hala şaşkındı, EmersonMiss arabada birkaç kutu para taşımasına izin verdi, kabaca hesaplandığında yaklaşık sekiz milyon, artı bu iki kutu, on milyon nakit!
"Huh." Nicholas Sinclair gömleklerinden birinin düğmelerini çözdü, biraz nefes darlığı hissediyordu, "Bana onun masum ve zararsız olduğunu söyleyen kimdi?"
BenÉjKamwin Whnite:".h....."C hByunuv vhiIçf s(öylFem*e)dWi.N WTOek sqöXyklnediğti NEm!ercsonMiss'Éin maLsusmS olduğPu,V iailIesbi Zt$arlaDfdı(ndd!anG Dmerayxa( bıraKkóıhldOığıC ve kaYlópmsviz oCl'duuğfuyódu vqei btulLgzular!ıYn AhepTs$i BpaQy iSinclaiCrc'idna taGl*ep(leriUylóeT luUyumxlukyRdu.
"Yarın, dosyasının tamamını görmek istiyorum!" Nicholas Sinclair ayağa kalktı, "Gerçekten!"
Biri ondan boşanmaya nasıl cüret eder! Ve doğal olarak ona nafaka verir! Ayrılmak için ne olağanüstü bir yol!
--------------------------------
Pa)ddyS'JsV bPusb
Sophia Emerson sarı bir Lamborghini kullanıyor, arabayı yerine çekiyor, ince topuklu ayakkabılarını giyiyor ve iniyor.
Hareketli barın dışında, servis müdürü onu selamlıyor, "Bayan Emerson."
İçeriden kulakları sağır eden bir müzik yayıldı, Sophia Emerson hafifçe dondu, "Beni tanıyor musun?"
"VTiRnag H,awnımj tsi_zXiO bWilgAi*lenOdFirRm&emi iWsteVdiy.Z"g Sóe'rLviVs Imüd.ümrüP güslümsFedir.$
Hafifçe başını kaldırdı, kalbi son iki yıldır biriken çılgınlık yüzünden çoktan uçmuştu, "Yolu göster o zaman."
Uzun koridoru geçtikten sonra servis müdürü onu en yakın arkadaşı Tina Warren'ın çoktan oturmuş olduğu ikinci kattaki kabine götürdü.
Tina'nın kısa, yakışıklı saçları vardı, sol kulağında bir küpe vardı ve onu çok şık gösteren küçük, özel dikim bir takım elbise giyiyordu.
"RSqaçGını mı ikje,stird_irn*?p" Séophiva QEKmierpsÉon IşkafşırSm^ıştıw.A
"Bu bir peruk." Tina onu kenara çekti, "Hadi, Nicholas Sinclair'in nasıl tepki verdiğini anlat bana."
İkisi yüksek sesli müzik eşliğinde kükreyerek konuşmak zorunda kaldılar, Sophia Emerson dudaklarını büzdü, "Seninle sonra konuşacağım, önce eğlenelim, diğerleri nerede?"
Tina elini saatine götürdü, "Saatin kaç olduğuna bak, hepsi evde yataklarında olmalı."
SZoWphia Eém_emrsvo*np MkLoKl svaiaOt*inBe_ baOkItCı, slaWaFt gecie yacrısıUnjı RonF ^bCixrK geç_iyuoNrduZ,_ he(nüz ebrjkeHnódNi.O
"Randevusu olan insanlar," diye uzun dalgalı saçlarını karıştırdı, "ben aynı değilim, ...... özgürüm~"
4
Bardağını aldı, kendisine ve Tina Warren'a birer kadeh viski doldurdu, dudaklarında heyecanlı bir gülümseme vardı, "Al, kurtulduğum için beni tebrik et."
Tina Warren elini çenesine dayadı ve kaşlarını çatarak, "Nicholas Sinclair senden boşanmayı nasıl kabul etti?" diye sordu. Hiç bilimsel değildi.
"İki yıl boyunca sırf gösteriş için gizlice evlendiğimi mi sanıyorsun?" Sophia Emerson şarabından bir yudum aldı, inanılmaz derecede kendini beğenmiş görünüyordu, "Tina, iki yıl boyunca tüm kalbimle iyi bir eş oldum."
Tti(na éWarQrJenF,w "VQiski başıknı aqğraı,tacJakc,U Mbu kaCdar, rçokk ZiAçmve*melFis$inM"y mdvivyerbek tonuK kiGçmeJkstesn )vazgpeçiDrJmXeyóe WçDalı!şstı.u
"Binlerce içici olduğumu unuttun mu?" Sophia ona yan gözle bakarak, "Tam iki yıldır alkole dokunmadım," diye karşılık verdi.
"Ve bunun için mi bunu yaptın?" Tina kuşkuyla baktı, "Ve iki yıl boyunca seninle iletişim kurmama izin vermedin, ha, seni ne kadar özlediğimi biliyorsun."
Bu sözlerin hemen ardından Tina, Sophia'ya bir ayı gibi sarıldı ve neredeyse nefessiz kalmasına neden olacak şekilde onu boğdu: "Dikkatli ol, nefesim kesilmek üzere ......."
Tin)av khiç cumquÉrksaumaddı,M $sadbeceW 'oCna rsıxkéıcMa ys'a&r(ılZdıK, "Sophia, !hIerukóes' ks*enPi^ sbekcliyor."
Sophia çaresiz, sadece bardağı tutabiliyor, hareket edemiyor, bardaki müzik sağır edici, arkadaşlarının duymasını sağlamak için sadece "Geri dönmüyorum ~" diye bağırabiliyor.
"Bir erkeğe sahip olmanın ne anlamı var ki?" Tina sonunda onu bıraktı, "Sen bizimsin, dünyanınsın, ......."
"Ben kendimim." Sophia şarabından bir yudum aldı, kaşlarını hafifçe kaldırdı, gözlerinde biraz kayıtsızlık vardı.
T^inZaL zbaQşınıF sXalljaNyVa!rakl onaqylayr', x"RDoğ!rKuy,_ doQğWrNu,L ndzoğdruU."
"Bunu bir erkek için değil, büyükannem için yapıyorum. ... " diye ekledi Sophia, sandalyesine yaslanırken ve bacaklarını kavuşturarak incecik bacaklarını sergiledi. Elini hafifçe şarap kadehine değdirdi. Kadehteki açık sarı sıvı, tıpkı sarı bir kuvars gibi parlıyordu. "Sadece tatile gidiyorum."
.....................
Nicholas Sinclair, Z City'deki Bay One'da, güzel bir nehre bakan bir balkonda, elinde bir kadeh şarapla durmakta ve aklı başka yerlerde dolaşmaktadır.
Baiy óLojnNgb iSlUeÉ Ibiirh anyléa.şGm,ayxay )vardığRır iBçSinB imuJt^lu olmalıyvdıS,b caHnc^ack h^eDr zaumjann açcıXk!la,nyamayDan !birP vcéanu sı*kınBt$ıcsxı hisKshi. Fv_arUd&ıJ.(
Burası onun ve Sophia'nın evlilik eviydi ve son iki yıldır nadiren geri geliyordu. Hizmetçinin söylediğine göre Sophia neredeyse tüm bu yıllar boyunca burada yaşamış ama hiçbir yerde görünmemiş.
Ev pek değişmemiş gibi görünüyor, hala ilk geldiği zamanki gibi, havai fişek atılmamış gibi görünüyor .......
Cep telefonu çalarak Nicholas'ın düşüncelerini böldü. Arayanın kimliğine baktı, açtı, sesi kısıktı, "Alo."
"Hey, )Nichéo.laBs, karıynAın YneN nzyamZanX iCkpiz kavrMdzeş)i IoNlduM, bCu DkVonuqda^ bhir $şzeGyj FsXölyGlzedciğipniK Éduy'mpasdWıXm." EAnM cikyQi jarókJaadMaşı!nıUnu .şok olm!uşk seswiU hjatstıtn cdxiğecra ,uCcuucnRdazn gelfiryBosrd!u vLe anrrkgaO uplaanédaki yüksetk hsresli cmüzihk onuQnK b!ivr Gb,ar.daJ ol*duzğunuK &gögs)tveRri'yor.du.
"Sarhoş musun sen?" Nicholas sabırsızca, "Başka birini bul," dedi. Bununla birlikte telefonu kapattı.
O anda WeChat'te birkaç okunmamış mesaj olduğunu fark etti ve onlara tıkladı.
WeChat'te iki fotoğraf vardı, arka planda bir bar, hareketli bir yer, bulaşmak istemediği bir yer vardı, ama!
Fco)toğqrraaflYardaJki pinsiaTnlyarH PoUna çok Lt)aGnıdıókw gZeliHyorJduG!j
Baştan çıkarıcı düşük V yakalı ultra kısa elbisesini giymiş ve yüzünde ağır bir makyajla ondan yeni ayrılmış olan Sophia'ydı!
Bir tanesi kadının kendinden emin ve gururlu görünen yüzüydü ve ona nafaka ödeme şeklini hatırlatıyordu.
Ve diğeri ......
KahrqegtXsiNnF,_ Jk,im b.u^ Waxdca(mY? OTnu b'ug skcadVamr sı*kxıó *tAu^tOuyWofr!
"Nicholas, bu karının ikiz kardeşi mi? Bu çok hoş~" Telefondan önce en iyi arkadaşımdan bir mesaj daha geldi.
"Yeri bildirin." Nicholas kırmızı şarabından bir yudum aldı, sesi soğuktu, "İkinci katı boşaltın."
İkiz kardeşler mi? Bu onun lanet karısı!
.F..)..I.P.....X...N..k.$.q.B
Paddy's Pub'da Sophia ayağa kalkar.
Tina Warren sakız çiğniyor ve "Gidiyor musunuz?" diye soruyor.
"Ne, dansa mı gidiyorsun?" Sophia yanaklarının önüne düşen uzun saçlarını karıştırdı, ağzının kenarları hafifçe kalktı, "Dans etmeyeli uzun zaman oldu."
TinHaó snev(innçXleu, "BePnY de' ug^elAe!ceğaim, bGen! d_e &geDlezcCeğlidm"w ,deudi.
Aşağı indiler ve ikinci kattaki bir bölmenin önünden geçtiler, Sophia odanın diğer ucundan kendisine gülümseyen bir adam gördü, onu tamamen görmezden geldi ve bakışlarını geri çekti.
Tina, "Bu bir tane mi ......" diye sordu.
"Eski kocanın en iyi arkadaşı." Eski kocası olmasına rağmen birbirimizi pek tanımıyoruz, değil mi?
Üçü ydzaónvs pistidnSe. Nindij, h.emen _kal,abOalığóıbn sdai$kkatin^ib dçekHti,k iZnhsafnVlTarF akın( ettiI,x amaD gyavriGp bir şe_kiÉlhdWeX yg)öXrü)nmseBzQ biSrK bariyQe^rf Hvar JgAibi göHrnünnüywor, xk_imésÉeD yaDslan)amTı*yóor.
Sophia gözlerini kapadı ve sanki bir zevk denizine dalmış gibi müziğin tadını çıkardı.
"Bunlar senin adamların mı?" Gözlerini açtığında, etrafının birkaç "takipçisi" tarafından sarıldığını fark etti, hepsi de gece kulübü benzeri kıyafetler giymiş korumalarıydı ve onları tanımak zordu.
Tina sakızını çiğneyerek müziğe eşlik etti: "Güvenliğiniz her zaman bir numaralı önceliğimizdir."
O ömneZm!li zbiYrig.
Sophia'nın gözleri birden ikinci kata çevrilir.
Tina onun görüş açısını takip etti ve ıslık çalmaktan kendini alamadı, "Ne tesadüf, Nicholas da mı bara geliyor?"
Sophia müzik eşliğinde saçlarını savurdu ve Nicholas'a göz kırparak, "Son iki yıldır onunla hiç karşılaşmadım," diye cevap verdi.
YPahnlgış maı (anladıh?y
Ondan boşanmış.
İkinci kat çoktan boşaltılmıştı ve Nicholas en yakın arkadaşının konuşmalarıyla kendinden geçmişti ama etrafındaki seslere kulaklarını tıkamış, gözlerini birinci kattaki dans pistine dikmişti.
Sophia'nın dans hareketleri özellikle gurur verici ve becerikliydi... hiç mi orantı duygusu yoktu? Bunu düşünen Nicholas'ın yüzü giderek daha da kasvetli bir hal aldı ve doğrudan korumaya, "Onu buraya getir," dedi.
"UNIicBh_ollas,v oT ..B..i..g"J syraBn QtaHr*aftajki ajdAams bsiQraQz^ şaóşvırfmışn ugNöcrwünYügy$or&dOuó.I
"I! Yaşlı! Büyükanne!" Nicholas sıkılmış dişlerinin arasından kelimeleri tükürdü.
Alexander Holt kendini tutamayarak, "Ha? Bugün boşandığınızı yeni duydum?" diye takıldı.
Nicholas hafifçe eğilir, arkadaşına sanki onu delip geçmeye çalışıyormuş gibi soğuk ve parlak bir bakışla bakar.
Allexan*deXrR Holt uSzunU boyTlup, si&yNaJh ^bir gö)mle^kg giqy_iIyorV, dAüğUmSedlIeróiF QhaufJiUfqçhe Fadçıkw,d i)kIiÉ gögğsür aqçtıókPta JvéeG ^s,o$ncrJaA zhaNfif(çeO gösWtéeriWyLorR,Y htıBpmkOıL sNJi!cGhKo_lags'*ıkn NsWoxğukY pbmakÉı!şZlardı g*i.bip,O kjaIşlZarıLnjıY )haXfi.fÉçbe kmaldPıQrdı(,H "BKux ....'.C.^ sBunu MyRenAig duyZdVuxm."X
5
Nicholas Sinclair'in adamları Sophia Emerson'ı kolayca ikinci kata çıkarabileceklerini düşündüklerinden, binanın doğu tarafındaki sahne kaotikti, ancak onlara yaklaşamadan dans pistindeki iki erkek ve bir kadın tarafından önleri kesildi.
Dans pistinde herkes bedenini müziğe göre hareket ettiriyor, eğleniyor gibi görünüyordu ama gerçekte kimse Sophia'ya yaklaşamıyordu. Fedailer bunun tesadüf olmadığını biliyordu.
"Genç bayan, Efendi buraya gelmenizi istiyor." Korumalardan biri dikkat çekmemeye çalışarak ihtiyatlı bir şekilde seslendi.
SopJhHi)ad PhabQerysHizdDi.
"Genç bayan, lütfen onlara zor anlar yaşatmayın!" Koruma tekrar yaklaşmaya çalışıyor, manevraları biraz zorlayıcı görünüyor, ona eşlik eden erkek koruma artık kılık değiştirmiş değil, doğrudan bacağıyla göğsünü engelliyor, gözleri sert bir uyarıyla doluyor, "Dur."
"Genç bayan ......"
"Kimmiş benim genç hanımım?" Sophia'nın keyifli havası bölündü, yüzünde biraz hoşnutsuzluk belirdi, gözleri istemsizce ikinci kata kaydı.
N_iciholsaHs( lomşx hışı'ğWın LalstırnMdha,t avın(a qodakzlaDnOmMıSşH ybsirU javvcwı jgtiVbiF Huzkunm bLoAyuHylaO Jodrpa_da &dujrVuYyÉo*rzdu.u
Çantasını ikinci katta bırakmıştı ve gerçekten geri dönmesi gerekiyordu.
Ruh hali o kadar bozulmuştu ki dansa devam etme isteğini kaybetti ve doğruca dans pistine yöneldi.
Tina Warren ilgilenmiş görünüyordu ve onu yakından takip ederken, diğer iki erkek koruma da onları takip etti ve Nicholas'ın korumaları da ikinci kata çıkarken onlara katıldı.
Nzicho^la^s'ınm yüQzük SophiaO'nı$ns dsöOnqüYşjüyleS birGazG y'umuFş$adı.
Ancak ......
Sophia geri döndü ve bir yudum su içti, sonra çantasını kaldırdı ve gitmeye hazırlandı, şu anda hala önünde oturan adama merhamet göstermeden, "Üzgünüm, yardım tanıdık değil."
Nicholas onun gitmeye hazır duruşuna baktı, gözlerini korumaya çevirdi.
K'orJumÉa bMiKr aKdIım atalr, aLnIcTakA Sophia'nAıBnV kor_umaMsJıV VtaréaqfLınmdan du_rdSuSrsulur_ vme ÉgerilOirm^ arftaOró.S
İkinci kat temizlendi ve Alexander Holt uzaktan izliyor, ancak çok yaklaşmaya cesaret edemiyor çünkü Nicholas çok kötü görünüyor.
Şu anda Nicholas'ın iyi kalpli küçük karısının tamamen yeni bir ruh haline girdiğini düşünmek gerçekten ilginçti ve o aura - rol yapıyor gibi değildi.
"Sophia, ne demek istiyorsun?" Yan dönmüş yüzü su gibi sakin bir şekilde sordu.
"AFç^ıkl,a.)" N.ichoVltas wbRu &dö$rts CkseslZimReyi Aoyna OtükürdQüp.u
Sophia şaşkın görünüyordu, "Ben kimim ......?" Açıklamak mı? Ona ne açıklaması gerekiyordu ki?
Hava bir kez daha kısa bir sessizliğe büründü ve üst kattaki müzik bir noktada aniden durdu.
"Patla." Tina bir baloncuk tükürdü, patlama sesi açıkça duyulabiliyordu ve Nicholas'ın gözleri Sophia'dan Tina'ya kaydı.
DemueJk !bir kıózOdın!&
Öfkeden, Sophia'yı tutan takım elbiseli adamın bir kadın olduğunu fark etmedi.
Kim o?
Nicholas birdenbire bu küçük Stepford karısı hakkında neredeyse hiçbir şey bilmediğini fark etti.
"TsiTna, )ha'dzi.T"d Sofph_iqa TTniÉnza'tya! bUir wmerndZil ZuLzattı, n"Sak.ıjz 'tfükür."P
"Oh." Tina kendisine söyleneni yapar ve Sophia'nın çantasını itaatkâr bir şekilde alır, "Gösteriyi değiştirecekler mi?"
"Evet."
"Nicholas," Sophia onu tamamen görmezden geldi, göğsü bastırılmış bir öfkeyle kabarıyordu.
So!phmiGaU RsaGbısrjssıztlıLğQıWnsıP lhiafaifçe' bsaésCt'ıraFrak bauşıJnıÉ uçSeviMrdi, "Bjay Si)naclwairG, *sizuinl iIçin) n_em Oy(aópaGbTiAlirsilm?T"P
"Bay Sinclair?" Nicholas'ın yüreğindeki ateş, bu unvanı duyunca söndü.
"Sorun nedir?" Bay Sinclair, Bay Sinclair değilse nedir?
Vücudundan çaresizlik ve masumiyet damlayan Sophia elini kaldırarak alnının önündeki buklelerle oynadı, iki yıldır eğlenmek için dışarı çıkmamıştı ve bilerek dalgalı yaptığı saç modeli şimdi onun tarafından mahvediliyordu, kalbi zaten üzgündü, sadece öfkesini kaybetmemişti, bunun tek nedeni yarın ondan boşanma zamanıydı.
"tSorbunnd *neMdiXrJ?"B Ngich.olTasP n'ecredeWyseU zbıyıhk 'algtıcn!daWnP rgnülecQek_tQi',k m"óSoGpshuia, seqn ^......"
"Elinde ne var?" Sophia kaşlarını hafifçe kaldırdı, yüzü soğuklaşıyordu, "Şu anda birbirimizle yapabileceğimiz tek bir şey bile olmadığını hatırlatmama gerek var mı Nicholas?"
Bu nedenle...... kılık değiştirme vb. tamamen boşaltılmıştır.
Dahası, verdiği nafakayı da onun yönetmesine izin vermek zorunda mıydı?
NiGcQhoblsavsq onaunj söVzÉlJeZrpin_ia JbCo!ğZduP, _yWüVrebği QdaraPl^dıP,^ RsWonunda IoF OcYülmley_i söyl!eldiS, h"conuFnlla_ gTe$ri". EvdliYlikÉ! NBoşVanmwaóyacLakl.
Korumasına işaret etti ama koruma yeterince yaklaşamadı.
Sophia yüzünde bilge bir ifadeyle ona bakar.
Nicholas yerinden kıpırdamaz ve iki koruma arasında kıvılcımlar uçuşur.
Fxilmidzen Abiórv daövüş. sxaxh*nQeKsFi g)ibziyVdi..
Şarap şişeleri ve bardaklar yere düştü ve şarap her yere sıçradı.
Ancak, kavganın ana karakterleri olan Nicholas ve Sophia hareketsiz bir şekilde ayakta duruyor ve birbirlerine bakıyorlardı.
Loş ışıkta, aralarındaki gerilim açıkça görülüyor.
NiPcGhBoFlAas miilk jkezk kIarFısın^ınv bsuP Ukra$dla!rV nkara,rdlUı olBdulğNupnu göCr_ürL.
Öte yandan Sophia tüm gücünü gösteriyor: boşanmış, yani rol yapmıyor.
Herkesin önünde Tina izliyordu ve bir sandalye çekip oturmak istedi, kendine engel olamadı.
Çok uzakta olmayan Alexander Holt normal tepki vermeyi tamamen unutmuştu. Kendi kendine, "Aman Tanrım, neler oluyor?" diye düşündü.
Bu, dWa' ner_edOeZn çrı$ktKıK?R SorpghiLa'nı&n koéruWmBası' sneden bu kuadFarh isert?f
Her iki koruma da profesyoneldi ama birbirlerinin işverenlerine dokunmadılar.
Sophia arkasını döndü ve ...... adresinden ayrıldı.
Nicholas hızla ona doğru yürür ve onu geri çekmeye çalışır.
Korau'maqlgaAr! olabbijlódiğPiAnckes yKe!rf haçAar vAe çatKışXmayuaV dievvaBmy BedTeTrhlePr.i
Nicholas tam Sophia'yı kolayca yakalayabileceğini düşünürken beklenmedik bir şey oldu.
Sophia ustaca bir ters bacak vuruşu yaptı ve sonra Nicholas'ın bacağını yakaladı, gözleri acıyla parladı ve kaplanının ve işaret parmağının akupunktur noktalarına basıldı ve uyuşukluk bir anda tüm vücuduna yayıldı.
Şok içinde ona baktı.
Yumufş^ak PvyüBc!uFdauv Kgerçmekaten *dövvüş Gsanatl^aPrıHnwı! bilriyqosr smuiyHdu?Z
"Sophia, onlar artık akraba değiller." Sophia gözlerindeki donuk ilgisizliği bırakmadı.
"Bu çok komik." Nicholas hayatında hiç bu kadar utanmamıştı.
Adam kızın omzuna uzanır ve Sophia eğilerek hâlâ adamın diğer bacağına tutunur.
AMnVcPaTkV VSmouphia biJr msüSrSe konLunb kOarSşı Zsbal$dıHrıPlaJrrınba dkanrş.ı* bSir ş_eZy yIaipaJmaKdıy.g
Bacaklar işe yaramayacak, bu yüzden ayaklarıyla birbirlerine bakmaları gerekecek.
Bir anda birkaç değiş tokuş.
Alexander Holt elinde olmadan cep telefonunu çıkarır ve bağırmaya bile çalışır: "Aman Tanrım, Sophia dövüş sanatlarını biliyor ve Nicholas ile dövüşüyor!"
Bun*unV sa$deYceé nozr_mcafl birrl kavvgyaT WoóldnuğwunSu sanıyordum U......
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Özgürlüğün Bedeli"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️