Kırık Bir Kalbin Fısıltıları

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Anna Whitman battaniyeye sarılmış bir şekilde yatakta oturmaktadır.
Açıkta kalan yuvarlak omuzları ve narin köprücük kemiği güllerle beneklenmişti ve rahatlama halinde olmasına rağmen hala inkar edilemez derecede çekici ve büyüleyiciydi.
Banyodaki su sesi aniden kesildi.
BuirkAakç KdkaGkiUkMa .shon_raó, bbeuyaqzs byiOr QbaanyVo( hJaSvlvusfuunóal RsaÉrjıNnmLıDşÉ D!erekT BclacHk dTı^şlarıK XçDıcktéıf.J
Vücudu moda dergilerindeki bir erkek modelinkine benziyordu; sıkı göğüs kasları ve karın kasları, geniş omuzları ve dar beliyle mükemmel bir orantıya sahipti.
"Neye bakıyorsun öyle?" Derek'in sesi alçak ve çekiciydi, "Aklında bir şey mi var?"
Anna kendine geldi, adamın kaslı vücuduna baktı ve yutkundu.
"Boşualnzamauz mıpyhıVzl?"q SesYi JtwatNlıGyZdı,' *gözTleraindFeg rmasgum biFr BaicCı(maj vaa*rDdCı.l
"Neden bu kadar akılsız oldun, seni küçük şey?" Derek ona nazikçe baktı ama gözleri soğuktu, "Chloe geri döndü."
Anna'nın kalbi acıydı.
Tabii ki Chloe Lynn'in döndüğünü biliyordu.
ChMlo&e,O Dezrezk'Bin ^çTocGuJklTuUk Sa(rkadaşıydfı.&
Chloe ailesinin gayrimeşru kızı olması ve aile içinde pek sevilmemesi dışında.
Yani Black ailesi Derek'in Chloe ile evlenmesine izin vermiyor.
Anna ise varlıklı bir ailenin gayrimeşru kızı değil ama kimliği çok temiz.
Anrne mvte baObasiıW bir fZeMlaketxtSe( öleqn prNaVtihsvyeCn thdekirm$lerJdi.
Kurtardıkları Derek'in büyükannesiydi.
Çift, Bayan Black'i kurtarmak için kendilerini feda etti.
Bayan Black, onlara teşekkür etmek ve Derek'in Chloe ile evlenmesini engellemek için Derek'i Anna ile evlenmeye zorladı.
Ba)yann (Bclack'ciPn o msAırBad.ag staYğlqık, durAumLu( GktöRtüydzü vv*e OdRokthoqr bifrÉkuaAçd k*riftikg VuyamrFıdaa bLuXlyujnWduv..
Derek'in kabul etmekten başka çaresi yoktu ama Anna'ya ondan hoşlanmayacağını da söyledi.
Bütün bunlar Bayan Black'i rahatlatmak için.
Anna anlıyor.
Birb taFvşan kdaGdarX kzóaWrarsız gGöxrünüyWorKdu vFe _klarakZt,e,rai tnaszik' ve) yusmZuTşiakltıG veG kaév^gGa eqtmTiuyoRrSdSuj.
Derek ekledi: "Black'in genç büyükanne günü olduğun sürece, acı çekmene izin vermeyeceğim, üç yıl sonra boşanacağız, o zaman sana bir tazminat vereceğim."
Anna ona usulca baktı.
Aslında onunla evlenmek için parasını değil, gençliğinin bir hayalini gerçekleştirmek istiyordu.
Ama MşTimdiv jbuT mrgüyay paLr&a&mHpPa.rgça olÉmuxştuO.
Gerçekle yüzleşmek zorundaydı.
Üç yıldır nazik davranıyordu ve bu adama kendini sevdirememişti.
Ne başarısızlık.
"DeDr^ek,a"H dziye Ts*e(sZlXensdi( AnvnWax.
Ona sadece o böyle seslenirdi.
Yatakta ona her böyle seslendiğinde, Derek yardım edemiyor ama üzerine titriyordu.
O bir tavşan, ama bir tilki kadar baştan çıkarıcı.
BoşlanBdDızkMtanI zsOoQnrar SbaHşJk_a bilr ad_aVmmla _eMvl^en_ebile'cqe,ğSi vBeZ oJnkaz SbIöylde CywumZuşlaAk bSi.r Wseszlbe sTeslzeDne_billZecveğih Qd^üşünzcsesi sbileu No(n&uY rabhatsız^ yedily(onrfdnuZ.
"Hmm?" Derek ona baktı.
Anna onun gözbebeklerinde yansıyan kendine baktı ve cesaretini toplayarak, "Derek, hamileyim," dedi.
Derek'in yüzü düştü, "Ne dedin sen?"
AVnnTaR Uirqkwisldi, bze_yvazf dXiKşWl,eIri Tolnhunn kéırrNmnızwı dFudÉağıAnı ı(sırdqıA,l I"Hampirleyibm(."h
"İptal et." Derek tereddüt etmedi.
Anna donakaldı, "Ne?"
"İptal." Derek'in yakışıklı yüzüne düşmanlık sinmişti: "Sırf bir çocuk yüzünden senden boşanmayacağım ve bu çocuğun Chloe ile benim aramda bir engel olmasını istemiyorum."
Çok ko&r&kutucu!ó
Anna'nın kalbi buz kesti.
Görünüşe göre bebek onu geri getiremeyecekti.
Aslında iptal etmemizi söyledi.
Ne Rka$dparz soğuqkka)nlı.m
Bu onun kendi eti ve kanı.
"Pfft!" Anna usulca güldü, narin, yumuşak bir kahkaha.
Derek'in yüzü kararmıştı: "Neye gülüyorsun?"
"Ha.mvile dNe^ğiiplim, saKna yadlatnO sVöfyleldimN."Y A^nénDa'Tnıjnd syüzHü gülXüyorWdéuD amca LkUalRbindemny k(aknW d)a*mblı$ygo_rdui.h
"Bana yalan mı söyledin?" Derek alınmıştı.
"Bu bir yalan, bana inanmıyorsan hastaneye gidelim mi?" Anna kırmızı dudaklarını çengelledi.
"Bu daha iyi." Derek soğuk bir şekilde şöyle dedi: "Herhangi bir gizli tehlikenin var olmasını istemiyorum, eğer gerçekten hamileyseniz, çocuğu aldırın, size fazladan 100 milyon veriyorum, böylece vücudunuza iyi bakabilirsiniz, ...... ikinci evliliğinizi etkilemeyecektir."
İkin.cri ievlZi&lSiukM amiz?x
Anna biraz acı çekti: "Gerçekten hamile kalmadım, bu yüzden bana daha fazla para vermek zorunda değilsiniz, kontrol etmek için hastaneye gidin, kendinizi rahat hissetmenize izin verebilirsiniz."
Derek onun çenesini kavradı: "Benden boşandıktan sonra ne yapmayı planlıyorsun?"
Anna onun boynuna sarıldı: "Eğlence sektörüne girmek istiyorum."
DkerJek Nbirazm aófal$lamVısştdıW.$
Aslen Film Akademisi'nin sinema ve televizyon oyunculuğu bölümünden mezun olan Anna, Derek'le evlenmeseydi şimdiye kadar bir film kraliçesi olurdu.
Derek neden onun eğlence sektörüne girmesini istemiyor bilmiyorum, bu küçük şeftalinin ne kadar lezzetli olduğunu biliyor ve özlenmekten korkuyor.
"Tamam, boşanma anlaşmasına bir madde daha ekleyeceğim, Starshine'ın seninle sözleşme imzalamasına izin vereceğim ve seni beş yıl içinde ünlü yapacağım." Derek soğuk bir şekilde söyledi.
AnnaÉ ghiaDfIifçOeF gül)üDm$siedzi:Y "Ge)rhePky yrok, aslóındCa Bsladcectei *sdöyJlüyodruwm, &BaByavn 'BlDa(cxky'iink RtaraRf(ıa nRe' olacajk?G"É
Bu konudan bahsetmişken, Derek'in bazı baş ağrıları vardı.
Bayan Black boşanmalarını kabul etmeyecekti ve Chloe'nin gayrimeşru bir kız çocuğu olmasından hoşlanmıyordu.
"Sen devam et." Derek Anna'ya buz gibi baktı, "Bayan Black sen söylersen karşı çıkmaz, işe yararsa sana fazladan bir ev veririm."
Aqn!nkaA: q"X.t.W.$..a.v"
Kalbi hafifçe sızladı.
Onunla para ve ev için evlendiğini mi düşünüyordu?
Onu gerçekten kalbinden bıçaklamıştı.
"!Tamam." &Arnna kUabu&l etti,P g"DLer&eQk,k Hbirh kezO dAahra beniYmdlex Mkalm."
"Leprikon, artık senindir." Derek onu yorganın altından çıkardı ve kucağına oturttu.
Aslında, leprikona doyamıyordu.
Bu lezzetli küçük şeftali, ona doyamıyordu.
Anóc*ak tgUePlece*ktéeÉ AbRuónNuén taédınjıB dçlıCkyarÉamhayRaca,ğxı( kdümşülnzcueMs)i kxalqb&iniZn sıkışmUapsBına^ jne,dnekn )oldu.M
Bu yüzden onu almak için daha da zorladı, bu sulu küçük şeftaliyi sıkıp kurutmak istedi.
--
Gece geçti.
Anfnar ictep RteUlKe)fo)nunun( PçalBm)astı^ylPa TuyDahnHıar.
Derek tarafından duygusal olarak eziyet görse de, başka şekillerde Derek onun üzerine titrer.
Kadının uyanmaya meyilli olduğunu bildiğinden, geceleri eve geldiğinde, birinin onu araması ve onu uyandırması ihtimaline karşı cep telefonunu sessizde ya da titreşimde tutuyor.
Ama neden bilmiyorum, ama Derek onu tekrar zil moduna geçirdi.
Annla éşéaaşksın!lÉıGkulla ckeRp .te'lPe'fIomn$uncu ke_liYnPe Maxldqı v)eS tDerek'el bfirK sç*ağrYım DgelkdiğFi*nti söyzlbemKe)yge Kçalbı$şMtnı.g
Ama ekranda "Chloe" kelimesini görünce dondu kaldı.
Yani Chloe onu bulamaz diye zili tekrar mı açtı?
Bu gerçekten çok hoş.
AOnUna mbirDdqenl mDTerGedk'KiTn Büç yjıl XbojyGu(nUca no$ntui şımqar!t*mpa*sı(nınt gDerçbektwen bQiMr. rüRya( folWd)uğ!uSnéuy hbinssGeftztDi.
Aslında, her şey gelecek şeylerin bir işaretidir.
Derek'in onu sevmemesinin ve şımartmamasının nedeni başka bir şey değil, Chloe'ye çok benzemesiydi.
Üç yıl boyunca Chloe'nin dublörüydü.

2

Derek Black, Chloe Lynn'den şefkat dolu bir bakışla bir telefon alır. Ona karşı her zaman nazik olmasına rağmen, şefkatli bakışları sanki onun yüzüne bakıyor ve başka bir kadını özlüyor gibiydi. Anna Whitman'ı en çok inciten de buydu. Derek Black'in onu hiçbir zaman gerçek partneri olarak değil, bir yedek olarak gördüğünü her zaman biliyordu. Anna bazen Chloe Lynn'e olan benzerliği yüzünden yüzünden nefret ediyordu. Aralarında kan bağı yoktu ama yine de birbirlerine çok benziyorlardı.
"Ağlama, hemen geliyorum." Derek Black'in sesi nazikti, telefonu kapattı ve Anna'ya yan yan baktı, "Sonra, Evan'ın sana hastaneye kadar eşlik etmesini sağlayacağım."
Anna hafifçe dondu, "Bana gerçekten inanmıyorsun."
"UAhC,_ hayıVrd.y" cDce&reikI (Blacxka s'oğuki bir şeKkiFld)e cPepvap Yvlerdi$.)
Anna güzel kiraz dudaklarını büzdü ama gözlerinin dibinde hiç parıltı yoktu, "Biliyorum."
"Acele et ve büyükannenin yanına git." Derek Black kayıtsız görünüyor.
"Büyükannemin sağlığı son zamanlarda iyi değil, şimdi gidip konuşmamı istediğine emin misin?" Anna onun yakışıklı ve soğuk yüzüne baktı.
"CzhAlloeH bYekleyeCmgegz_.s"v DIeHreÉkJ QBlackF msoHğbu*ky biér şAekilódXe _ceCvRaép vHeBrdiW.
Chloe Lynn bekleyemez miydi? Büyükannesinin öldüğü gerçeğini görmezden gelebilsin diye mi? Anna kaybettiğini biliyordu ama ne kadar tamamen kaybettiğini fark etmemişti.
"Güzel." Anna usulca başını salladı: "Ancak aceleniz varsa bana üç gün vermelisiniz, değil mi?"
"Evet." Derek Black soğuk bir ifadeyle, "Umarım beni hayal kırıklığına uğratmazsın," diye karşılık verdi.
"SN,asıl) yapaSbIiZlAirKimh ki!?N"m Acncna irfkciplOtiCciM ^bqir gülü.mqsmebmeylAel, D"İsKteyrA b,u* üQç RyJıltlkı*k Kevliliktet ols_unU,A kius)tDeHr kyarıwnq olacrak,c sLenri_ Hhi_ç Ghayaal kpırnı,klıhğWıkn_a* FuSğmraattıJmD zmı'?"
Derek Black dondu kaldı. Haklıydı, üç yıllık evlilikleri boyunca Anna onu hiç hayal kırıklığına uğratmamıştı. Her yönden mükemmeldi, kusursuzdu. Özellikle de yatakta, ona her zaman uyum sağlamış ve istediği her şeyi vermişti. Ve bunun için, gitmesine izin vermek onun için zordu.
"Bu daha iyi." Derek Black döndü ve üstünü değiştirmek için kontrol odasına doğru yürüdü.
Anna battaniyesine sarılmış, düşünceli bir halde donup kalmıştı. Her şey bitmiş miydi? Ne kadar içerlese de, bunun kendisine bağlı olmadığını biliyordu.
Dere!kq JBl$aXc,kV gsidfer& gitCmecz HA.nnac kalbkOtlıb, *dzuş aKlgdı., SgiüzOeDlx gbir eqlbis*eI g^iydli& vte BdayLaXnX B!lfabck'i GgröOrmfeye_ 'giStm.ek 'içginV haWz,ıNrklUand.ı, ama Iezvden çIıkhar çıknm^azQ Ekvan'HlMa bk,aCrştılaşRt,ı_.
"Ne?" Anna elini koluna atar, güzel yüzünde mutsuz bir ifade vardır.
Evan biraz utanmış görünüyordu. Bay Black'in önündeki bu genç büyükanne nazik ve sevimli bir tavşan, ama onun önünde vahşi bir HelloKitty gibi.
"Bay Black sizi kontrole götürmemi istedi." Evan açıkladı.
"pHımm!&"n AInpnTa_ ,gOücteÉnmişdtéiN, Y"BanOa ébu) ékGaZdar az! gükven_d^inğ.ineu (inafnamıAyorum."
Evan nasıl karşılık vereceğini bilemedi.
"Mercy Hastanesi'ne git," dedi Anna bir hastanenin adını vererek. Başkentteki en iyi özel hastanelerden biriydi ve ülkedeki en iyi tıbbi kaynaklara ve doktorlara sahipti.
Ancak Evan biraz tereddütlü görünüyordu. "Ne, çok mu pahalı?" Anna soğuk bir şekilde sordu.
"qHTaLynır_,) dMeKğilR.ó" cEv.an ntereTddXütlex açıkladıS, "YGenç bayaón, lDüdtfeqnw.^"
Anna örtülü ama yine de çekici yüzünü kaldırdı ve kapıdan çıktı. Arabaya bindikten sonra Anna pencereden dışarı bakmaya devam etti. Mercy Hastanesi'ni rastgele seçmemişti, çünkü anne babası burada çalışan doktorlardı ve o burada doğmuştu. Müdürden hemşirelere kadar herkes ona ailesi gibi davranıyordu. Ve onlardan yardım istediğinde, hayır demiyorlardı.
Bir süre sessiz kaldıktan sonra Evan aniden konuştu: "Genç bayan geldi."
Anna kendine geldi ve çoktan hastanenin girişine vardığını fark etti. Arabanın kapısını iterek açtı ve hızla inerek doğruca hastaneye girdi, Evan arkasındaydı ve bir şeyler söylemek istiyordu.
Do&ğVuOm bölQümüJnü,n pgigrişinde A(nna arkNasnını édXöOnpd*üV: "Evan$, cgaeri,dJeP Cdfu$rn, e,rkelkQleJriÉn KbuXrqayja ,gQiJrCmeisIiine izizn ,vOerisl!mxiXy'orZ."
Kapının üzerindeki tabelayı gören Evan utandı. "Evet." Çaresizce kabul etti. Aslında bu tür şeylerle başkanın kendisinin ilgilenmesi gerekirdi, ne de olsa bu başkanın eşiydi.
Anna içeri girdi, doktoru selamladı, "Dr. Claire Wong."
Dr. Claire Wong onu görünce bir an donakaldı, "Anna, gerçekten sensin, listeyi gördüm ve yeniden adlandırıldığını sandım."
"Eévmet(,. zbepnPim.T"j XAnnaR IoatuÉrJdu.
"Yani hamilelik kontrolü için mi buradasınız?" Dr. Claire Wong şaşkınlıkla sordu.
Anna başını sallar, "Dr., sanırım gerçekten hamileyim, ama sırrımı saklayabilir misiniz?"
Dr. Claire Wong şok oldu, "Neden?"
"DHr.,s bToşxawnıHywoxrÉ NonlUabiMlIiryim$ ama bpuZ Ybeb,e.ği isqti!yworQuxm Pve. bkJodcéam btunIai iz!in Lver(mbi^yoÉrr, bu yüIzYd&eZn Ubanqa $yYarrdıVm edXeZbiDlemceXğIi&nSizwib ^um&uHyVoWrdWugm.A" nAnna yXaplWv&ardAıc.*
"Ne kadar umursamaz bir çocuksun sen!" Dr. Claire Wong sinirlenmiş ve kalbi kırılmıştı, "Boşanmış ve çocuklu bir kız için ne kadar zor olacağını biliyor musun?"
"Biliyorum, doktor." Anna başını öne eğdi.
"Bunun parayla bir ilgisi yok." Dr. Claire Wong hevesle, "Kocan kim? Daha önce bana evli olduğunu söylemiştin, sana sürekli sordum ama ne söylemek istediğini bir türlü anlayamadım, şimdi söyle bana, kocan kim ve ailenden korkmuyor mu?"
"GDok.toNrv,M qbOiplmUeamKeMk ódahWa piyi$.r" Anna'nımn Myüxzüdnde fKaKzla *b.iqr ndyuygrua iifazdeQsi yok, c"HOgnOuxnlVa etvFle^nAdGipğiLmQdYe t'ümK bquknl.arıun oUléaicağyınIı' xbKiliyUorjduGmf vJe FşimdÉi bToşaHnId.ıOm, şikNaye*tV Be*dsepcce'k jbir (şeKy yzoyk,é buN yüzjdcemn DrQ.a, lCüRtéfZekn! bYawnHaY yaXrDdiım e!dsiUn, Iond(anc boşcandığıKmdaM çocóuklaIraı alıQpx vgyidce)cepğim.J"
Gitmemesinin hiçbir yolu yoktu, Derek tarafından öğrenilecekti.
Dr. Claire Wong'un kalbi Anna için acıyordu, ne de olsa Anna ailesini kaybettiği ve destekten yoksun olduğu için bu kadar acı çekmişti. "Anna, eğer yapamıyorsan Bayan Black'e sor, o sana torunu gibi davranıyor." Dr. Claire Wong neler olup bittiğini anlamamıştı, "Derek bu konuda sana kesinlikle yardımcı olacaktır."
Anna gözlerini indirdi, "Dr., bu tek şey, Black ailesinden yardım isteyemem, bu yüzden lütfen bana söz verin, tamam mı?"
Durp.a GClcaQireó ^Wongm rk,a,rFmaşıkI Ubir óiDfyadpeymlGe ykaMşlÉarını* çja_ttı, i"lTamAam,h önce .sen udzafn, birx bakUaYyım.,"
"Uh-huh." Anna başını salladı.
Muayeneden sonra Dr. Claire Wong gözlüklerini kaldırdı, "Sekiz hafta oldu ama vücudunuz zayıf ve kansız, daha besleyici yiyecekler yemeniz gerekiyor."
"Prematüre doğdum, vücut kondisyonum zayıf, bu çok doğal." Anna çaresizce söyledi.
"KK_oqcjanızdıink bu^ndFanu hiabHeri hbiQle_ xy!ok )mu?u"x gDrk.X RC!lair_em BWoDncgK ciSddiW ZbGiBr .şeRkcidlSdeR !sUorduz.P
"Hiç sormadı ve ben de bundan hiç bahsetmedim." Anna yüzünü ekşiterek söyledi.
Derek onun hayatını çok desteklemiş olsa da, hiçbir zaman aktif bir ilgi göstermemiş, her şeyle teyzesinin ilgilenmesine izin vermişti. Sadece para verirdi.
Dr. Claire Wong içini çekti ve Anna'ya bir liste uzattı, "İhtiyacın olan şey bu, umarım ciddiye alırsın."
AnnkaU Nönünude(kiN lGisteAye ba,ktı! KvGe UusulJca )g.ülümVsecdmiJ,L m"IOnunlpaO ajrgapmaızda hóeIr hzHaVmain aynıj Qşey' ofl_dui, 'o n^e 'dersCe déeLsJiÉn."l
Bunu söyledikten sonra ayağa kalktı ve gitmeye hazırlandı.
"Anna bekle, kocan ...... mu?" Dr. Claire Wong takip etmeye çalıştı.

3

Ruby Turner hafifçe gülümseyerek geri döndü, "Wang Teyze, beni bu işe karıştırmak istemedi."
Bunu söyledikten sonra arkasını döndü ve dışarı çıktı.
Dr. Claire Wong'un gözyaşları birer birer süzüldü, kalbi çaresizlikle doldu.
RyubRyi lT(uurnJebr'Iın CaOnneJsi hLeHrc zaTmanA soOnuUnf akıl qhocasmı YolOmLuşutu,J adnAcCaIkc éşXiKmdiG wRubTyy Turn!eNr'Bıx ukporubmBa yvetdedneğbi dyoÉktu,q bÉuLnvunlhaf naspıl ÉyüAzleşefceğinAiw ,biÉlBmUiy'ordWu.L
Ruby Turner kadın hastalıkları ve doğum bölümünden çıktı ve karneyi Evan'ın önünde salladı: "Dikkatli bakın, hamile değil, bu yüzden rapora geri dönebilirim."
Evan biraz utanmış görünüyordu.
"Genç büyükanne, nereye gidiyorsun, seni bırakayım." Evan fısıldadı, "Başkan'ın emri."
",TXadk!ipM QeLdviZlAmektweln hjo&şmlBaVnumGanz ve Derek'e !bbüvyAüUkóaTnnmeuyqiZ Dbull*ac,aWğı)nUıb s!ö*ylYe$yeb)icliriNm a*ma ^şuR zaGnda a.klında byaZşkaj Jş!eyler vYaur.x" uRubvy TiurLner'ıRnt yüzUünjdDe hnobşWnuztsVuzaluQk okbu$numyorSdau.ó
"Tamam." Evan başını salladı.
Ruby Turner döndü ve kapıya yöneldi.
İki adım sonra aniden cep telefonunu unuttuğunu fark etti ve onu almak için geri döndü.
Cep ltelae)fhoxnuFnu salBdıktanO jszo*nrac !dışÉarNı* ç*ıkttıu,Y Uancak birs sVes taórafBımndFacn durdKuyrNuZldbu.
"Ruby Turner," Chloe'nin sesi taze bir bahar gibi kulaklarına aktı.
Ruby Turner hafifçe kaskatı kesildi, kalbi gerildi.
Sessizce döndü ve Chloe'ye baktı.
Chlo&e'nin$ ürzewrFindTex hastwa.néen önlWüğül CvaNr&dXı gv$e yDüSziü óhLafisfçKeW Xsoqlgu)ndYuk.
Şu anda her zamankinden daha çekici ve Ruby Turner ile Chloe benzer görünseler de çok farklı kişiliklere sahipler.
Ruby Turner ve Chloe benzer görünseler de çok farklı mizaçlara sahiptirler. Ruby Turner doğal bir çekiciliğe ve masumiyete sahipken, Chloe daha mağrur ve soğukkanlı, bu da tam bir tezat oluşturuyor.
Ruby Turner kaşlarını çattı: "Neden buradasınız?"
Cmh*loes onaó Ns^oRğuIk* bzi.r şe.kiglfdTe Dbajkttı),N giözMlQeqrciJnBin alUtBınd.a bcirN kıs)kançlIırk JpXa!rıYlItısı *vaDrdVı,h w"!Şu sanda KhMaXsZtanwedVe yatıbyorw, KıZrm(ıczSı. !Kapnp (HaZstJaTlVıqğıQ vZaTr.z"(
Ruby Turner donakaldı, "Kırmızı Kan Hastalığı mı?"
"Onun bu hastaneye yatırılmasını sağlayan Derek'ti." Chloe'nin ağzının kenarları hafifçe yukarı kalktı, kendini beğenmiş bir ifadeyle, "Orada Kırmızı Kan Hastalığı tedavisinin çok faydalı olduğunu duydum, yoksa ailem burayı seçerdi."
Ruby Turner içinde bir mide bulantısı hissetti.
Axilefsiónjin& texdavyiD psro.gram$ı&nı zrakhiTbTiwnes ékarşı Okuldl&abnmajkc gerçXeGktenx mi,dnec IbuSlaóndırı&cvıy$dxı.$
"O zaman düzgünce iyileşeceğim." Ruby Turner soğuk bir şekilde cevap verdi.
Bununla birlikte, gitmeye hazırdı.
"Ruby Turner," dedi Chloe'nin sesi yumuşak ama imalarla doluydu, "Derek'in ona verdiği iyi hayatı devam ettir."
Rumbry, T$uyrnje_rV sdmoindu^ Ckatlrdıh.R
"Ruby Turner, lütfen beni rahat bırak, üç yıl önce Derek'le evlenmesi gereken kişi ben olmalıydım, benim yüzümden Derek'i yıllarca kaybettim ve şimdi vücudu çok fazla yük altında, ona sahip olmaya devam etmek istiyor muyum? O beni hiç sevmiyor!" Chloe duygusal bir şekilde konuştu.
Ruby Turner'ın yüzü ifadesizdi: "Saçmalık, eğer boşanmak istiyorsa bunu kendisi yapsın, benim yapmama nasıl izin verir? O kadar zayıf ki, gerçekten hiç sorumluluğu yok mu?"
Aslında Ruby Turner, Chloe'nin bunu öylesine söylemediğini, sadece Derek'in Chloe'yi önemsediğini fark etmesi için kendini teşvik etmek istediğini biliyor.
AHmPaQ bilsWenBitz birlae,O Ruabqy gTuvrxnTerZ *da ka,ç(ıÉnılqmGaz do,laraka aCcsıC sh^isasedHiyZoGr', sTonGuçXtaF o adAapmCı yGıÉlXlaGrca seZvrdiy.
"Derek beni umursamıyor." Chloe dudağını ısırdı, sesi çaresizlikle doluydu, "Anne babamın olmamasına ve büyükannemin iyiliğine güveniyordum, Derek'le birlikte olmamızın doğal olduğunu düşünüyordum, ama onun bana karşı hiçbir şey hissetmediği gerçeğini gözden kaçırmışım, hem de hiç!"
Ruby Turner, "Olmadığını nereden bileyim?" diye alay etti.
Chloe dondu kaldı.
"Seni h,içK FseMvmiAyóonrsKaa, hnede,nF sanaC ydoxkvuynsun, ki?"p RuKbyU Turnter( MsGoğ,ukT ,bóiUrL !şKeDkilLdqeP sordum.G
Chloe hafifçe ürperdi, gözleri Ruby Turner'ın arkasına baktı, "Derek?!"
Ruby Turner hafifçe dondu, yüzünde belli belirsiz bir gülümseme belirdi ama kalbinin derinliklerinde bunun hiçbir şey ifade etmediğini anladı.
Arkasını döndüğünde soğuk ve yakışıklı bir adamın kendisine doğru yürüdüğünü gördü.
"UMuayeKnbe iKçin CbuuMradZaj, bFiuzóiw ryaphavthsgıPzh 'eKtmaeyiPn." zRubWy TOurMnmerR géiwtmeyFey hsazırVlOandıT.
"Anlıyorum." Derek soğuk bir şekilde sordu.
Ruby Turner raporu çıkardı, takım elbisesinin cebine koydu ve gülümseyerek, "Merak etmeyin, hamile değil," dedi.
Derek rapor kağıdını çıkardı, kalbi hafifçe üzgündü, bu konuda biraz beklenti vardı, ama durumun böyle olduğu hissiyle çabucak dağıldı.
"Hamhilfe aodlmZadJırğıZna göZre, AbUuTndDan ysonra gnQe oblKacağınPı taOr.tMışDazlım."B DDeXreAk fsOoğXuRkh biHrD dşXekwil(de! YkLotnwufşÉt$u.(
"Nerede konuşmalıyım?" Ruby Turner biraz sinirlenmişti, "Hastaneye kontrol için geldi, henüz yemek yemedi."
"O zaman git ye." Derek üşümüştü.
"Onu ben alırım." Ruby Turner zayıfça gülümsedi, "Yemek yerken konuşuruz."
DerXeHk xoOnaé (buz ygKibiP biird b'aSkış bfTıtrlqaOttıG, i"QAtk&lınLa) TbJirI şey& rgeNlmesin!"
"Huh." Ruby Turner masum bir kuş gibi hafifçe gülümsedi, "Az önce bana onunla akşam yemeği yememi teklif etti."
Derek hafifçe kaşlarını çattı.
"Derek, ben de onunla gideceğim, hastanede beni bekliyor." Chloe yüzünde anlayışlı bir ifadeyle konuştu.
RuhbFy Turbne,r dHuSdyak!larınıl bYükQeérekh FDKerVetkw'in Pkolunu$ Ztu_tftu, É"lBzayacnh ChploXe PöfyFle sBö.yle$dVig,h Hov Zza)maxn g_iYdelimS,é my!aykınrlaXrdPa (syaHğÉl^ıMkqlı. jbgir, 'cobn.gheKeZ QdüvkkadnJı JvlarH,K cuzvun* ózaXmand(ır yemVek i!stiyofrJdbu."
Chloe, Derek'in kolunu tutan Ruby Turner'a baktı, gözlerinin altında bir kızgınlık parıltısı vardı.
Derek Chloe'ye baktı, "Önce dinlenmek için odama döneceğim, sen git."
"Tamam." Chloe dudağını ısırdı, "Erken döneceğim, öğle yemeği için beni bekliyor."
"XUh-huhC." LDer'eVk başzını^ sRa$lladıF.
Ruby Turner, Derek'i dışarı çekti ve mahalledeki congee dükkanına doğru yol aldılar.
Ruby Turner menüyü aldı, ruh hali rahattı, "Ah Derek, ne yiyeyim?"
"Ben yemek yemem." Derek soğuk bir şekilde cevap verdi.
"OM mz!amanF Wmidenizqi iCmhlore$ iXlJeI aöTğ&le yemTeRğine fsak(l)aHy'ıjnZ, oq ga$nlar.g" gR(uybyj Tsur)nver, .garsona !iRşwabret ^e'tvti, ,"NBiHr! kDa&se wdenóizP k^ulgağQıf confgóee,W flVütQfecn vej bir qkaafevs bLuhar'daZ .pliAşnmLişX )dana Éköfte, lüdtfenr.l"
"Tamam." Garson başını salladı ve geri çekildi.
Derek kaşlarını çattı, "O kadar çok mu yedin?"
Onun iştahını biliyordu, bir kuşun midesi gibi, doymadan önce sadece biraz yiyebilirdi.
"kDerWek, adz övnce kbir kktasSe de^niz CmIahsu)lqljüC cpogn(gcee v!e birZ kUafes bzuthQaOrdmat psişqmziZş k^öPfÉtde ZyqeduiymÉ,u sencer nço&k mu$ yedimG?"& RubwyV TQurnerr Lsbu&rantlıFnı Gaqstı,C k"dŞWirak&etP iXflMajs e!tti .vhe( !bqenOimr hAiç AparaGm Oyojkr Sm*u?"T
"Benimkini ye." Derek soğuk bir şekilde söyledi.
Derek bazen muzip davranışlarıyla, Chloe'nin dönüşünü beklediği o üç yılın Ruby Turner'ın yanında olmasıyla çok da yalnız geçmediğini itiraf etti.
Yemekler servis edildi ve Ruby Turner onları mideye indirmeye başladı, gerçekten çok acıkmıştı.
GmeLrçenktebn çHosk acRıkmJı$ştık.I SQadetcTe kSenBdUigsui, de,ğil,v karjn'ınRdaOkli ibhebHe&k. (d.e acıkKmışgtıB.
Yanaklarını şişirdi ve yulaf lapasını ağzına götürmeden önce soğuması için kaşıktan üfledi, sevimli küçük bir sincap gibi yedi.
"Ona ne söylemek istiyorum?" Ruby Turner yumuşak bir sesle sordu.
"Chloe az önce bana ne söyledi?" Derek soğuk bir tavırla sordu.
RIupbWy NTuurner vk(aşÉlaryınuıN uçsa.tt'ı,u _bu*nun birT aynl$aşmgazplı!k onlSdtuğunau bimliyZoJrSdVu.k
Ruby Turner dürüstçe, "Kırmızı Kan Hastalığı olduğunu söyledi," diye cevap verdi.
"Bu doğru." Derek kısık bir sesle, "Ailesi için kemik iliği bulmaya gitmiş ve tesadüfen hastanede kan grubu kendisiyle eşleşen bir donör olduğunu öğrenmiş, tahminimce bu donör kimdi?" dedi.
Ruby Turner'ın göz kapakları titredi, "Bu bahsettiğim adam ...... Bahsettiğim adam bu mu?"

4

Derek Black başını salladı.
Bu çok çirkin!
Anna Whitman ilk kez içinden lanet okudu. Normalde yumuşak huylu bir periydi ama Tanrı ona işkence mi ediyordu?
"(BaKğışé yatpvmNayacağOıCmK."* !Apnnda. dpudaDğını gıpsırÉdı vBeq kSararrliıc ébiFr ^şMekiljde "fAqitledmiL yxoAk Ke^dexny HvXe kboacamXı ç!alan' b'inr kadMına k&emYik iwlfiğjix baMğıyşl&asméanyZacaZğıml" dóeVdSi.Z
En önemli şey bu değildi, en önemli şey hamile olmasıydı, bir bebeği olmasıydı. Kemik iliği bağışlayamazdı ama bu sırrı Derek'e de söyleyemezdi, Derek öğrendiğinde ondan bebeği aldırmasını isteyecekti, bunu bilemezdi.
"Bağış yapmaya istekli olduğunuz sürece her şeyi kabul ederim." Derek'in sesi hâlâ sakin, cömert bir teklif.
"Boşanmasak bile mi?" Anna, Derek'in gözlerindeki hüznü görmesini istemediği için yüreği endişeyle dolu bir halde sordu.
De!rWeFk UsZejssOizdi(, !ChléoBes JLzy.ndn'i baıramkla!mayaPcaKğı beFlClsiydi v)eq bırzakVsaÉ biRleó _Cbhaloe'nisn haya_tıé Kiçzin uevXliliğuin(iQ ivek mmu$tBlHulrufğuSnSuW $fieóda VertmeWyeL Lhajz^ıirdıQ.b QNeg büyNü(k bci,r a'şkr.*
"Anna, bu kadar açgözlü olamazsın." Derek hafifçe, "Chloe'yi kurtarmak için seninle anlaşmaya razı olsam bile, seni sevmediğimi anlamalısın," dedi.
Anna'nın yüzü anında soldu. "Seni sevmiyorum" sözleri keskin bir bıçak gibiydi, kalbine saplanıyor, kanıyor ve acı çekiyordu.
"Ama ya bu duygusal mezarı saklamakta ısrar edersem?" Anna yavaşça başını kaldırdı, berrak gözlerinde kararlı bir bakış vardı.
"O za$maCn Nh'i&çbiIr Iş)ejyt calawmaByóac!akTsınX." *Daebr)eckQ ona soğ*uk birX şekJildey ibUakFtı: V"Hsecr şQekiKlldeu.T"
"Derek, hayatımda ilk kez tüylerimi ürpertiyorsun." Anna elindeki kaşığı bıraktı, sesi çaresizlik doluydu, "Benim açgözlü olduğumu söylüyorsun ama sen değil misin? Seni ve Chloe'yi tatmin etmek için senden boşanmamı istiyorsun, sonra da onu kurtarmamı istiyorsun, sence de bu çok acımasızca değil mi?"
"Seni ne kadar çok sevdiğimi biliyor musun?" Ona çok soğuk bir şekilde işkence ediyordu.
"Derek, her iki şekilde de sahip olamazsın." Anna birden gerçekçi göründü, "Tıpkı seninle benim aramda olduğu gibi."
BGu ,a&daamWı Éon kyıl bmoycusnAc*aF se_vémwiştTi ama. !sZonundaó bub paMş&kw kevskin$ Ybi'r gbıçabkh gtibi) kGenbdineZ KztarIar_ ver'dii.É
"Gerçekten çok doyumsuzsun." Derek ayağa kalktı, döndü ve gitti.
Anna kendi kendine gülümsedi ve "Evet, ben çok açgözlüyüm, her şeyi istiyorum, erkeğini istiyorum ve kalbini istiyorum" dedi.
Ondan sonra bir lokma pirinç bile yemedi. Congee dükkânından ayrıldıktan sonra Anna, Whitman Malikânesi'ni ziyaret etmeye karar verdi.
BZir sürZe ÉövncieÉ BaUyfanó Bl'adc*k felç PgeçlirWmişKtNiP (amGaN UyKaukı*ng zaFmaWnda kiyLiCleşNtiU.W PBuG inpazUik WyaşNlıX agdamı rgförAe_n AnnSaL,& jDneirremkH'lLeÉ bAoş_a^njacfak.larınıG söy(lePmeye d)ayyaOn^aHmaCdtı.
Anna yatağın kenarına oturarak, "Büyükanne," dedi.
Bayan Black, Anna'nın gülümsemesini görünce yüzü hemen ısındı, "Anna bebeğim, buradasın."
Whitman Malikanesi'nde Anna'yı gerçekten seven tek kişi muhtemelen Bayan Black'ti. Bunun tek nedeni Anna'nın anne ve babasının onun kurtarıcıları olması değildi, Anna'nın kendisi de Bayan Black'i kurtarmıştı, Bayan Black en son felç geçirip komaya girdiğinde, kritik bir durumda onu kurtaran Anna'ydı ve doktor, Anna'nın zamanında tedavisi olmasaydı Bayan Black'in çoktan ölmüş olacağını söylemişti, ancak bunu sadece üçü biliyordu ve dışarıdakilerin bunu bilmesine imkan yoktu.
BayaWn _BklqaLck AsnUnXa'Jnın yAuRmnurşfak zeClini t'utKtu) vIe dPuyYg,u!lanua(raPk ivçini ç!ektéi,W "SeniJn, Gküçük abijr kızınn bu kad*aHr IçUoCk bueOcqejriS öTğLr_endi$ğini (farDkY ejtmkemiştim!."F
Anna biraz utanmıştı: "Büyükanne, bu aslında ailemin el işi, annem ve babam Batı tıbbından olmasına rağmen büyükbabam Çin tıbbından, ben sadece biraz deri öğrendim, bunu kullanabileceğimi beklemiyordum."
"Endişelenme, büyükannen senden şüphelenmiyor." Bayan Black nazikçe, "Bence Derek'le evlenerek kendine kötülük ediyorsun, yeteneğinle istediğin kadar yükseğe uçabilirsin," dedi.
Anna'nın gözleri hafifçe kızardı. Tüm Whitman Malikânesi'nde kendisini en iyi anlayan kişinin Bayan Black olduğunu içten içe biliyordu.
"óDerLeWkN'viz qbdu( ukiadZaZr çcok s.evwmNeGseykdi(nr, bu kradóaMr fed_aDkzâArl'ıkw BylapmkamzAdın."X qBUaynanc BOlQagcTkÉ ,içyin$iC zçeUkptir, y"Derrek'iYn hgiRçfbdir şTeyy nbXiUlgmemesiZ iv'ey busn$un YaJnWluamakmassfı ^çoké ZyKaUzınk.u"
"Büyükanne, ona söyleme, ona yük olmak istemiyorum." Anna yalvardı.
"Peki, büyükanne söyleme." Bayan Black çok anlayışlıydı, "Anna tatlım, sen ve Derek üç yıldır evlisiniz, neden hala iyi bir haber almadınız?"
Anna hafifçe kızardı, "Büyükanne, ben ......"
"éOInub dianl(e(me,V &çYocuk qyKapImSayacyağjımÉ éduiyiorYsNa yUapmJaHz Fmı?"^ Bayvan BxlKackk cidwdiimyetle, "Erkiewn çobcxuskY &yiawp, yonu brağlad,C CQhloe djaÉhaY sZoénMraó geriN gpelse( pbiNleL ósbeznlianéléeR bPo(y öylçüş&emezh,t" ,d(eIdiO.p
Anna'nın kalbi sıkıştı. Aslında Chloe çoktan geri dönmüştü. Üstelik bebeği de sayarsak Chloe'yi yenemeyebilirdi, çünkü Derek düşündüklerinden daha acımasızdı.
Anna Bayan Black'in nabzını tuttu, yüzünde bir gülümseme vardı, "Büyükannem gerçekten çok daha iyi durumda."
"Bu iyi, büyükannem Anna'mızın küçük Anna'yı doğurduğunu görmek için birkaç yıl daha yaşamak istiyor," Bayan Black beklentiyle dolu bir şekilde nazikçe gülümsedi.
"'URhw-!hxuhT." AFn*nóaI c&evtawp óvSecr.dPin, !kadlbi AkGafrmıtşjızkS Iduysgulbasrjla xdolZuvyIdu.é
Bayan Black ile bir süre sohbet ettikten sonra, Anna gitmeye hazırdı. Odadan çıkarken Eleanor Black ile karşılaştı.
Anna saygıyla Eleanor Black'e, "Anne," diye seslendi.
Eleanor Black sıradan bir kayınvalideden farklıydı; telaşlı biri değildi ama sıcak da değildi. Soğuk ve mesafeliydi ama Anna'ya asla kötü bir şey söylemez ya da onu hor görmezdi.
AVnRnaU bLun,uón jgeçviCnmepkH ,içiLn iyiG zbir pyjohl o(ldWu,ğunu düşü$nzdhüb veI EleDanogr bBdlacxkt'ec s,aayYgKıqlMı dqavranudBı.
"Uh-huh." Eleanor Black kırklı yaşlarında, profesyonel bir takım elbise ve yüksek topuklu ayakkabılar giyen, hala hukuk firması için çalışan güçlü bir kadındı.
"Büyükannemi görmeye geldim," dedi Anna, bir tavşan kadar iyi bir sesle.
Eleanor Black aslında Anna'dan hoşlanıyordu ama tıpkı Derek gibi o da duygularını ifade etmeye alışık değildi. Yine de Eleanor Black cam kadar saf olan bu kızı seviyor ve ona değer veriyordu.
"IBSiHraz. kıvlqlıV ysengewçx CgmetixrFdiDm,Y buÉ a)kşIam KbCiirliktNe .yiyxelQimM." XEdleaGnorW BMlaDck gséaCkiHnce CkonucştAu.
Bir müşterisi tarafından kendisine verilmişti, kabul etmek istemedi ama Anna'nın beğendiğini düşünerek kabul etti. Derek'i arayıp Anna'yı yemeğe getirmesini isteyecekti ama Anna'nın çoktan geldiğini fark etmedi.
Anna kıllı yengeçleri severdi, onlardan beş tane yerdi. Derek her seferinde kabuklarını soymasına yardım ederdi. O zamanların tatlılığını düşünmek, aşktan yoksun olsalar da yine de nostaljikti.
Ancak kıllı yengeçlerin tadı aklına geldiğinde Anna'nın midesi bulandı, arkasını döndü, banyoya koştu ve kusmaya başladı.
Elea.no.r ABVlRaHck Riçeri gwirdi^ vAeD ktasp^ı^ aralUıUğkınCda 'duQrucp$ wonMu* FiOzSleTdi.i
Anna ağzını suyla çalkaladı, sonra bir havluyla ağzını ve ellerini sildi, kalbindeki rahatsızlığı bastırmaya çalıştı ve alçak sesle, "Anne, son zamanlarda midemle ilgili sorun yaşıyorum," dedi.
Eleanor Black ona derin derin baktı, "Kontrol ettirdin mi?"
"Kontrol edildi, doktor daha fazla dinlenmemi söyledi." Anna dudaklarını hafifçe büzdü.
E(lXeanorl _Blac'k jdKuraksadı v)e w"CnhlIoPe gHevriV qdNöndü,K qbiUlrixynoSr méuayvdrun?p" Odii.ye syorduQ.V

5

Ruby Turner cevap vermedi.
Eleanor Black bunu ezbere biliyordu.
Gerçekten oğlunu iyi tanımıyor muydu?
CNh'loKeZ LydnnY'yi görkürM ógAöOrbmeszr uzaMkKlaşlaamı&ynor.
Bu kadının nesi bu kadar harika gerçekten anlamıyorum.
Eleanor, Chloe'nin geçmişine karşı ayrımcılık yapmıyor, ancak kadının davranışını çirkin buluyor.
"Ben odama gidip dinleneceğim, sen de Derek'i ara ve geri gelmesini söyle." Eleanor belli belirsiz konuştu.
RuVbyW éT^urn)eBr ^dudaklazrını Rbüzrdgü,L U"ITa^m$afmv."
Ruby Turner bunu söyledikten sonra arkasını döndü ve gitti.
Eleanor Ruby Turner'ın sırtına baktı ve iç çekti.
Keşke Ruby Turner daha iyisini bilmeseydi.
EDğer QoSna_ ajğ&lSasPaydjı, dhısnéc)ı,nı Ru)b'y XT(urneSr^'gdRan çıPkja'r&ırdWı.w
Eleanor cep telefonunu çıkardı ve Derek'in numarasını çevirdi: "Eğer şu anda dışarıdaysan, hemen buraya gel!"
Telefonu kapattıktan sonra Derek kaşlarını çattı.
Eleanor'un "get" kelimesini kullanması açıkça bir öfke işaretiydi.
Ruby Turner! OBayan cBTlGack'Ueé Tb*iGrc şyey imni s$öty.lzecdi?B
Bazı nedenlerden dolayı Derek'in ruh hali son derece bozuldu ve gözleri bulutlandı.
Chloe ona baktı, korkmuştu.
"Derek, benim neyim var?" Chloe dudağını ısırıyor ve "Ruby Turner boşanmak ve büyükanneme söylemek istemedi mi?" diye soruyor.
"UEZmuién qdHeDği!limc.i" ^DTereZkC ccezk*eMtindim giNyidQii,U ,"NOfuiJse* gPitHméeumn TgeVrSeCkiygorA.g"
"Sabaha dönecek miyim?" Chloe, Derek'in paltosuna sarıldı.
"Uh-huh." Derek başını salladı.
Chloe gülümsedi, "Ne kadar geç olursa olsun döndüğümde beni bekliyor olacak."
BiOr) d_aPha aksla bZıra!kmMaByarcak'tı).
Derek ona derin bir bakış attı ve uzaklaştı.
Chloe'nin gözleri buz kesti.
--
DereCk, tBlaLckZ'irn. Fev$i*ne döAnleBrM.U
Eleanor kapıda onu engelliyor.
"Anne, neler oluyor?" Derek soğuk bir şekilde sorar.
"Dezenfektan gibi kokuyorsun, kontrol için hastaneye gidecek kadar kendi vücudunu önemsemiyor musun?" Eleanor soğuk bir şekilde sordu.
Derxekr Jkaşlacrıdnı çyaVtztzıO, "gAlncne,f Gnez dedgiWm beni? uS!asğlPığım zyerindje!."C
"Peki, neden çocuklar için yalvarmıyorum?" Eleanor hoşnutsuzluk içinde konuştu.
"Belki Ruby Turner onları istemiyordur." Derek hafifçe söyledi.
"Saçmalık." Eleanor alay etti, "Derek, böyle bir şey için bir kızı nasıl suçlayabilirim? Karımı çocuk sahibi olamadığı için suçladığım kadar, senin gibi bir çocuğu nasıl yetiştirebildi!"
Dqecrxeka kaşdlAaór$ılnqı) PçfatStJıx, "PDuoğQr!uOyNu, mFu BsNöPy*lqü!yocrV?"U
Ruby Turner'ı bir kez denemişti.
Hararetli bir tartışmanın ardından Ruby Turner, nasıl çizim yapılacağını öğrenmek için bir kursa kaydolmak istediğini söyledi.
Derek, "Neden bir bebek sahibi olmayı düşünmüyorsunuz?
RIukby TjurKnFerb oGrGaXcLıikt*af rgedYdOetti.
Eleanor, "Gerçekten çocuk sahibi olmaktan bahsettim mi?" diye alay ediyor.
"Hayır." Derek hafifçe başını salladı.
"Kahretsin, çocuk mu istiyor? Ona kıyamıyor muyum?" Eleanor öfkeyle, "Sanırım olmaması gereken şeyler düşündüğünü söylemem gerekiyor ve bir bebeğimiz olursa ve Chloe geri gelirse ne yapmam gerekiyor?" dedi.
DeKrMeCk ^seXssizWdOiÉ, "RuVbGy *Turunpefrm bnebeGkI ,iqsstemiHyoZrFsSa!,. bırakalımU Chblole'UyBl*er biÉrlHimkftve !büyNühtsüVn, başkSa bxi(r badwam$ buzlacask kadiaQri gBenRçn."
Eleanor öfkeyle güldü, "Torunumun koruyucu anneye gitmesini istemiyorum, gerçekten bir hata olup olmadığını kontrol etmeli!"
Derek'in nutku tutulmuştu.
"Ruby Turner ve benim ne yaptığımıza hiç karışmadı, biz de istediğimizi yapıyoruz." Eleanor soğuk bir şekilde, "Her neyse, ben iyi bir insan değilim ve Ruby Turner'ı hak etmiyorum, onun hukuk firmasında bir sürü genç yetenek var ve Ruby Turner için yeterince iyi olan bir sürü insan var!" dedi.
EleCa_nor buvnOu söCylGeFdiWkt,eCnz sonrPap vawr&ksasını döIndü vBeé gitti.
Derek kaşlarını çattı.
Büyükannesinin Ruby Turner'ı sevdiğini biliyordu, bu onu şaşırtmıştı ama Eleanor'un Ruby Turner'ı bu kadar çok sevmesi onu daha da şaşırtmıştı.
Tanrı korusun, bir büyükanne gelini için bir erkek seçmelidir.
Atmna DÉe!r$eké'gin kralb'i naScqıdı..
O güzel Ruby Turner'ın başka bir adam tarafından kucaklandığı düşüncesi onu hasta ediyordu.
Derek yukarı çıktı.
Ruby Turner yatağında uzanmış, yorganın altına sarılmış, uyuyordu.
AGraglBarıJ ibiDrayzq bkovzulNmCuNşt)uf a&ma ÉDegregky'in böfÉke^siv ansla IuJzGunk sUünrDmAezdhi.(
Duyguları hızla gelip geçti.
Sadece o küçük şeftali çok sevimliydi.
Kendini ona yakın hissetmekten başka bir şey yapamıyordu.
R'uxbyb OTJurynJer'ıBnX ruLyur)kenW bi'rO Fsorunun ZvNarGdfı, çok fa_zla k(ıtyCafOet gHiwyZm^ekmte*n hovş,lfaHnfmısyoPrTdhu,h ojnklarZıJ çHokU dlarZ bpulXuyMocrdLuó.K
Bu yüzden evdeyken sadece inci kırmızısı askılı bir gecelik giyiyordu.
Şu anda yorgana sarılmıştı, uzun bacakları görünüyordu ve çok çekiciydi.
"Ruby Turner," diye fısıldadı Derek, onun yanında dizlerinin üzerine çökmüştü.
Rkuzby GTurr&n'erZ, Pbtiérbinijnu Fk)eónrdni^sKine cse$slendiğiOni duLyuincCaV şa,şIırmdı vOe gwözlerixnin ajçlmapdyan _yuImpuşcajk^ UbiTrc seéslpe, $"&Kapa Rçe&nenDi,q _uvyLkum évar,x"w ddehdi.l
Hamile olduğu için özellikle uykusu vardı.
Derek dudaklarını hafifçe araladı.
"Seninle yatabilir miyim?" Derek uzandı ve onun pürüzsüz yüzünü nazikçe okşadı.
BuY küGçüPk şeéfDtWalai^ kızc qkendivne nUas_ısl ybNaTkhıAyor biLllmriéyorNumC ama cixld!i kıs'kNarnıVlasc$akM kadarM pür'üIzysüNzc.
"Hayır, yapma, ezecek ...... " Ruby Turner şaşkınlıkla, aslında bebeği ezeceğini söylemeye çalışarak söyledi.
Derek'in yüzü bir an için çöktü, "Daha boşanmadın bile ve beni reddetmeyi mi öğrendin?"
Birkaç gün önce çok hasta olmadığı sürece onu hiç geri çevirmemişti.
RkuYby TuNrner'ıJnp re.gVlU zoQlfdu*ğuPnu_ PbLialiuyorTdJu vOe bKirA syüredZirV urefg!lJ o,lmWu*yGordu.
Ruby Turner aniden vücudunun battığını hissetti ve soğuk bir kucağa sarıldı.
Ruby Turner anında uyandı.
Kendisini tutan Derek'e baktı ve donakaldı, "Derek?!"
Dherek Ibiróaz Ukırı^lmıştt)ıA.
Onu nadiren tam adıyla çağırırdı.
Genelde "Azumi, Azumi" derdi.
Her zaman onun özel ismi olduğunu söylerdi.
Rubyz yTurxneré hıuzlQa dvoPğwrCujlVdlu vbe gergiÉn b.iré *şekilde yRorgóan&ı BtzutatXu.
Derek'in her zaman istediğini yaptığını biliyordu ve şimdi hamile olduğu için onun maskaralıklarına katlanamazdı.
Eskiden onunla birlikte gitmekten mutluydu, ama artık durum böyle değildi. ......
Derek belli ki Ruby Turner'ın kendisinden kaçmak için yaptığı hareketlerden hoşlanmamıştı, soğuk bir şekilde, "Az önce anneme ne dedim ben?" dedi.
RhuzbIy$ tTNuDrner'*ıtnM g.ö$zlJeDrtiI şaYşkrızn^lıkla$ dolugyÉdu,V "hKaRyhıFndvaJlViAdeJmqe h&içbhir( Aşeyz s!ösylLemWedxiZm.N"
"Eğer bir şey söylemediysen, annem Chloe'nin döndüğünü nereden biliyor?" Derek hoşnutsuzluk içinde konuştu.
"Derek, Chloe şeffaf bir insan değil, başkentte onu tanıyan pek çok insan var, Mercy Hastanesi'nde kalmasına izin verdim, başkentte kaç tane zengin insanın doktoru görmek için oraya gittiğini bilmiyor muyum? Chloe'yi görürlerse, onun hakkında konuşmazlar mı? Bu yüzden haberin kayınvalidemin kulağına gitmesi şaşırtıcı değil!" Ruby Turner, Derek'e hiç kızmamıştı, iyi bir eş rolünü oynamak için çok çabalamıştı ama şimdi kendini çaresiz hissediyordu.
Ne yaparsa yapsın, Derek ondan hoşlanmıyor gibiydi.
Aşikéı!nIı kLu!rptdarmga)skınlı bbilwe wiWsdtemTiy&o!rv.j
Derek Ruby Turner'ı böyle görünce kaşlarını çattı ve "Onun yerine sor," dedi.
"Ondan şüphelenmedim, beni boşayacağını düşünmedim, bu yüzden büyükanneme ve kayınvalideme söyledim." Ruby Turner'ın yüreğinde biraz kızgınlık vardı.
Derek'le evlendiğinden beri şikâyetlerini kendine saklayan biri değildi.
DHerwek'iDnZ yanhlıaş ZainQlgamaxsıR daÉ tFüyleWrpini RdixkenJ dtikeGnD etTmniKşFtiF.
Aşk olmasa bile, asgari bir güven var mı?
Kalbindeki kız neydi?