Karanlığa Sessiz İniş

Chapter One

As night fell, the cold moon hung high in the sky. The bright moonlight fell on the ancient castle on the edge of the city, casting a mysterious silver veil around it. Emily stood on the balcony, looking at the forest in the distance, and felt a chill rising from the bottom of her heart. Since moving to this castle, her life has become bizarre and mysterious.
The cold wind in October swept across her bare shoulders, bringing a shudder. Emily subconsciously wrapped her woolen shawl tightly around her, but she couldn't feel any warmth. This castle seems to be always cold, just like its mysterious owner Lucas Black, exuding an inaccessible atmosphere.
"Miss Emily," suddenly, a low voice sounded behind her, "You'll catch a cold if you're still outside so late."
She turned around and saw Lucas standing at the balcony door. The moonlight outlined his tall figure. He was wearing a dark silk shirt, and the collar vaguely revealed his strong chest. The amber eyes flickered strangely in the darkness, as if they could see through her soul.
"Mr. Black," Emily whispered, trying to hide the trembling in her voice, "I'm just admiring the moonlight."
Lucas took a step forward, but suddenly stopped. Emily noticed that his body stiffened instantly, and his nostrils fluttered slightly, as if he was sniffing something. His expression became solemn, and a glimmer of wildness flashed in his eyes, but was quickly suppressed.
"Please go in," his voice was hoarser than usual, "It's not safe here."
Just then, a cold night breeze swept across the balcony, bringing a faint smell of rust. Emily saw that Lucas's fingers were almost pinched into the stone railing, and his knuckles were white. She couldn't help but take a step back, her heartbeat accelerated.
"I thought this castle was the safest place," she whispered, "after all, you are here."
Lucas let out an almost inaudible growl, "Some danger, Miss Emily, is much closer than you think." His eyes looked unusually sharp in the moonlight, "especially on a full moon night."
Suddenly, a wolf howl came from the distant forest, shrill and long. Emily was surprised to find that Lucas' pupils shrank in an instant and turned into vertical pupils like a beast, but the fleeting change made her wonder if it was just an illusion caused by the moonlight.
Just then, a cold breath passed by her from behind, accompanied by a chuckle. Emily turned around and saw only a dark shadow flashing in the corner of the balcony. When she looked back again, Lucas had come to her side, with a hand gently on her shoulder.
"I'll take you back to your room," he said, with an unquestionable commanding tone in his voice. Emily noticed that his palms were surprisingly hot, in sharp contrast to the chill of the castle.
Walking in the dark corridor of the castle, Emily could feel Lucas' presence, he walked behind her like a silent guardian. Moonlight poured in through the Gothic stained glass windows, casting mottled shadows on the floor.
"Good night, Miss Emily," Lucas whispered in front of her door, "Remember, no matter what sound you hear, don't leave the room tonight."
"Why?" Emily asked subconsciously.
Lucas was silent for a moment, his eyes looked deep and dangerous in the moonlight, "Because the moonlight tonight is too beautiful, it will always wake up something that shouldn't wake up."
When the door closed behind her, Emily leaned against the door, her heartbeat still alarmingly fast. She could hear Lucas's footsteps gradually fading away, but she seemed to hear the sound of wings flapping outside the window. She walked to the window and looked out through the glass.
In the moonlit courtyard, she saw a figure standing by the fountain. The man looked up at her window, and the moonlight illuminated his pale marble face - it was Draco, with a mysterious smile on his lips and a dangerous light in his eyes. When Emily blinked, his figure had disappeared, as if he had never appeared. Emily lay trembling on the bed, listening to the wolf howling outside the window. She knew that she had fallen into a world full of dangers, and this was just the beginning. On this moonlit night, her fate was closely linked to two mysterious and dangerous beings, and there was no turning back.

Chapter Two

In the dead of night, Emily lay in bed, the faces of Lucas and Draco appeared in her mind. She could not resist the deep attraction, but she also knew that she was caught in a dangerous vortex. She knew that the confrontation between the two men was a life-and-death hostility, and she was just a pawn in their war. A corner of her heart reminded her to escape, but the deeper desire pulled her to stay in this mysterious castle, looking forward to the unknown encounter.

        Just as she was about to fall asleep, a slight knock on the window interrupted the silence. Emily opened her eyes, and the moonlight poured into the room through the curtains, making the corners of the room particularly dark. She sat up subconsciously, trembling slightly and walked to the window. When she opened the curtains, a figure was standing in front of her, cold and elegant.

        It was Draco.

        "Sorry, I scared you, Emily." His low voice was frivolous and indifferent, as if every word revealed his unfathomable darkness. His eyes were like two flames in the abyss, locking onto her with an irresistible force.

        "How... are you here?" Emily's heartbeat quickened, and her hands unconsciously clenched a corner of the curtain. She knew she should be scared at this moment, but Draco's unique charm made it hard for her to resist.

        Draco did not answer her question, but slowly approached, lowered his head and whispered in her ear: "You know why I'm here, Emily. You've never really been afraid of me, right?"

        The moment he approached, she smelled the cold breath on him, as if it came from the night a thousand years ago. Her breathing gradually became rapid, but she did not retreat, but was locked by his eyes, as if her soul was also attracted to him.

        "Draco... we can't do this." Her voice was weak, but she did not retreat at all, as if even she herself was struggling with contradictions.

        "You don't belong here at all, Emily. Staying here will only put you in deeper danger." Draco gently lifted her chin, with a smile on the corner of his cold mouth, that smile was both gentle and dangerous, "But if you want to know the real darkness, then come. I will take you to see everything."

        At this moment, the door was pushed open, and Lucas' figure appeared at the door like a shadow. His face was gloomy, and his eyes were burning with anger. It was his possessiveness and anger that he could not hide. He walked towards Draco step by step, his hands clenched, his muscles tensed, as if he was going to pounce on and tear the enemy in front of him in the next second.

        "Draco, let her go." Lucas' voice was low and threatening, like an enraged beast. It was the first time Emily saw him so out of control, his eyes were like a ball of unextinguishable fire, revealing uncontrollable anger and possessiveness.

        Draco smiled slightly, released Emily's chin, and looked at Lucas provocatively. "Don't you understand yet? She doesn't belong to you. The savagery of the wolf tribe is nothing but a bondage to her, and I can give her true freedom."

        "The 'freedom' you mentioned will only make her fall into darkness. You don't understand what true protection is." Lucas sneered, his eyes as sharp as an eagle. He slowly stepped forward, blocked Emily, and protected her behind him. That was his attitude as the wolf king, firm and unshakable.

        Emily was sandwiched between the two, feeling her heartbeat speed up, as if breathing became difficult. These two completely different forces intertwined and collided in front of her, making it impossible for her to decide which side to choose.

        Draco raised the corners of his mouth and slowly took a step back, his eyes still on Emily. "Emily, one day you will find that he can't satisfy the desire in your heart. And I am your true home."

        As soon as the voice fell, Draco's figure disappeared into the night, as if he had never appeared.

        Lucas looked at the empty room, his fists gradually loosened, but the anger and worry in his eyes remained. He turned around and looked at Emily softly, but his eyes still flashed with contradictions and forbearance.

        "Are you okay?" He asked in a low voice, with a trace of undisguised concern in his voice.

        Emily nodded, but her heart was in turmoil and it was difficult to calm down. She knew that she had fallen too deep. She could not let go of these two men easily, nor could she easily resist them. A complex emotion surged in her heart, which was a dangerous and fatal attraction.

        "Lucas, I..." She wanted to say something, but lost her words when she met his eyes.

        "Don't get close to him." Lucas' voice was low, with a hint of pleading and warning, "I know you feel confused, but Draco is not what you think. He will only drag you into the darkness, and I won't let him hurt you."

        Emily just looked at him silently, and a touch of uncertainty gradually rose in her heart. She knew that this was not just a war, but a contest of feelings and desires. In this dangerous triangle relationship, she has gone too far and can never turn back.

Chapter Three

Emily stayed awake all night. The wind outside the window blew through the woods, making a low moan, as if the whole castle was whispering in her ear. She curled up in bed, recalling Draco's cold smile and Lucas's deep eyes. Two completely different attractions stirred in her heart, making her lost on the edge of danger and desire.

        When the sky was slightly bright, she made a decision. She had to figure out what she wanted, the wildness and protection of the wolf tribe, or the mystery and temptation of the vampire. She got up and walked out of the room, walked through the deserted corridor, and came to the door of Lucas's study.

        The door of the study was slightly open, and a whisper came from inside. Emily stood outside the door and pricked up her ears to listen.

        "She is innocent, Lucas." A low and gentle female voice came from Lucas's sister, Leila. Emily had heard rumors about her. Leila was the wisest prophet in the wolf tribe and could always see fragments of the future.

        "I know, Leila." Lucas' voice was hoarse, as if he had struggled all night, "but I can't control myself, I can't suppress my desire for her. I'm afraid that if she stays with me, she will only be swallowed by my darkness."

        Emily's heart trembled, and she raised her hand to push open the door.

        "Lucas." Her voice was abrupt and firm in the silent room.

        The two turned around and saw her standing at the door with a hint of determination in her eyes. She walked slowly towards Lucas, looked up at him, with a hint of determination and inquiry in her eyes.

        "I know you protect me, but I'm not a fragile child." Her voice was calm and firm, "I need to know the truth. Why are you always so hesitant? And why is Draco so persistent in approaching me?"

        Lucas' expression froze for a moment, his eyes wandering on her face, as if he was weighing whether to tell her everything. Finally, he took a deep breath, as if he had made up his mind.

        "Emily, the fate of our werewolves is usually determined at birth. The wolf tribe has a unique ability to perceive its partner. When we find that person, we will feel an attraction that cannot be ignored... and you are my destined partner." Lucas spoke in a low voice, with pain and desire flashing in his eyes.

        Emily's heartbeat accelerated, and thousands of emotions surged in her mind, both shocked and confused. She never thought that she would become his destined partner, and his possessiveness and protectiveness of her turned out to come from this ancient bond.

        She asked softly: "What about Draco? Why is he so obsessed with me?"

        Lucas's eyes became more gloomy, and there was a hint of anger in his eyes. "Draco's tribe never believed in fate. They prefer to dominate their own future. And he believes that as long as he possesses you, he can destroy me and the traditional beliefs of the wolf tribe. So, he is not sincere to you, but to weaken my power."

        Emily's heart suddenly tightened, and a hint of anger and loss surged in her eyes. However, she also felt a little unwilling, as if she was just a tool in this struggle, being fought over and torn by the two, and she had no right to control herself.

        "So, Lucas, are you sincere? Is it just fate for me?" There was a hint of disappointment in her voice, and her eyes became cold.

        Lucas was stunned, as if he was hurt by her question. He was silent for a moment before speaking: "Emily, I can't deny the existence of fate, but I can't ignore my feelings for you." He gently held her hand, his eyes full of affection and desire, "Whether it is fate or something else, I am willing to give up everything for you."

        Just then, a slight sound came from outside the window. Emily turned back suddenly and saw a pair of dark red eyes flashing outside the window, like a flame in the dark, and the familiar cold breath startled her heart.

        It was Draco.

        He stood outside the window, sneering at them, as if everything was under his control. He knocked on the window lightly, his voice cold and full of provocation: "I don't think it's possible to talk about 'betraying' everything here, Lucas. You can't protect her because she will eventually come to me."

        Lucas' eyes immediately became cold and dangerous. He stood in front of Emily, glared at Draco outside the window, and growled in a low voice: "Stay away from her, Draco. You can't force her to choose darkness."

        Draco smiled slightly, his eyes full of evil confidence. He raised his eyebrows at Emily, as if everything was under his control. "Dear Emily, you will find that the bright world cannot satisfy your desire. And darkness - is your destination." After he finished speaking, his figure instantly disappeared into the night.

        The room returned to silence, but the air was filled with tension and uneasiness. Emily looked at the empty darkness outside the window, feeling both fear and desire in her heart. She could no longer deny Draco's attraction to her, and the danger and mystery made her heart beat faster.

        Lucas noticed her hesitation, and a trace of pain and uneasiness flashed in his eyes. He gently held her hand and whispered, "Emily, don't get close to him. His darkness will devour you and make you lost in the endless night."

        She didn't respond, but just looked at him silently, her heart full of complicated emotions. She knew that she could no longer simply withdraw from the two of them. Her fate had been drawn into an uncontrollable vortex, and the only thing she could do was to follow her heart and touch the unknown darkness.

Chapter Four

As autumn deepened, the forest surrounding the castle donned a cloak of gold and crimson. Yet Emily felt none of the season's warmth. Since that night's revelation, her mind had been in constant turmoil, with Lucas's truth and Draco's temptation intertwining like two serpents in her thoughts, leaving her breathless.

        That evening, Emily found herself alone in the castle's library, searching through ancient tomes for any mention of werewolves and vampires. As she focused on a yellowed manuscript, the air suddenly turned cold. Looking up, she found Draco standing across from her, his appearance as silent as shadow.

        "Seeking truth, my dear Emily?" Draco leaned elegantly against the bookshelf, wearing a deep purple silk shirt that made his skin appear even paler. "But you know, written accounts are often one-sided."

        Emily instinctively stepped back. "Why do you always appear like this? It's unsettling."

        Draco chuckled softly, moving toward her with fluid grace. "Because I enjoy seeing you startled. It makes you even more enticing." His fingers traced her cheek, the cold touch making her shiver. "Lucas told you I'm merely using you, but did he mention that his fate is actually a chain binding him?"

        Emily froze. "What do you mean?"

        "The werewolves' so-called destined mates are nothing but constraints in their bloodline," Draco's voice carried a hypnotic power. "They're forced to love someone, forced to protect them. Isn't that tragic? While I..." his gaze deepened, "I choose you because I'm truly drawn to you."

        A low growl suddenly echoed from the doorway. Lucas stood there, his eyes now golden, filled with rage. "Step away from her, Draco!" His voice carried an unmistakable threat.

        Instead of retreating, Draco pulled Emily closer. "Why so angry, Lucas? Is it because I spoke the truth, or because you fear she might choose me?"

        The tension in the air grew thick enough to cut. Emily could feel the energy between the two men threatening to tear the room apart. Lucas's body trembled as he fought to control the beast within.

        "Enough!" Emily suddenly shouted, "What am I to both of you? Some trophy to be won?" Her voice carried both anger and hurt.

        Both men froze. Pain flashed across Lucas's eyes, while Draco's expression turned contemplative.

        Emily pushed away from Draco and walked toward the door, but paused beside Lucas. "You say I'm your destiny, but have you considered my feelings?" Her voice was soft but accusatory. "And you, Draco, if you truly cared for me, you wouldn't use me as a weapon against him."

        She hurried from the library, and only when she reached the corridor did her tears finally fall. She didn't know whom to trust - Lucas, chosen by fate, or Draco, who chose her himself? More importantly, she began to question whether she truly understood her own heart.

        As night fell, Emily stood on her balcony. Wolves howled in the distant forest, while somewhere in the castle, she thought she heard the flutter of bat wings. Everything reminded her that she stood at the crossroads between two worlds, and she had to make a choice.

        Then she noticed items on the balcony railing: a rose as black as night with a blood-red sheen - Draco's mark. Beside it lay a wolf fang necklace, a werewolf protection charm, obviously left by Lucas.

        Emily gently touched both items, her internal conflict growing stronger. She knew that choosing either would alter her destiny forever. But more importantly, she needed to understand what her heart truly desired.

        As moonlight bathed the castle grounds, Emily realized that her decision wouldn't just be about choosing between two men - it was about choosing what kind of life she wanted, and more importantly, who she wanted to become.

Chapter Five

The following days in the castle were filled with an unbearable tension. Emily found herself constantly caught between shadows and silence, between warmth and cold. Every corner seemed to hold either Lucas's protective presence or Draco's seductive whispers. The weight of their attention was becoming increasingly suffocating.

        One particularly cold morning, Emily discovered a mysterious leather-bound book in the library's restricted section. Its pages contained ancient prophecies about the eternal conflict between werewolves and vampires. As she read, her hands trembling, she found something that made her blood run cold.

        'When the moon bleeds red and the night grows teeth, a choice will be made that breaks the ancient cycle. A mortal's heart shall tip the balance, bringing either eternal darkness or salvation to both races.'

        "Interesting reading material," Leila's voice suddenly came from behind. Lucas's sister moved like a ghost, her silver eyes holding centuries of wisdom. "I've been waiting for you to find this."

        Emily closed the book carefully. "Is this... about me?"

        Leila's expression remained enigmatic. "The prophecy speaks of a mortal who stands between our worlds. But prophecies, dear Emily, are like rivers - they show the destination, but the path taken is always your choice."

        "What happens if I choose wrong?" Emily's voice wavered.

        "There is no wrong choice, only consequences," Leila replied, her voice gentle but firm. "But I must warn you - the blood moon approaches, and with it, a moment of truth that will change everything."

        Before Emily could ask more questions, a commotion erupted from the castle grounds. They rushed to the window to see Lucas and Draco facing each other in the courtyard, their postures tense with barely contained violence.

        "You've crossed the line, Draco," Lucas's voice carried up to them, filled with fury. "You dare to mark our territory?"

        Draco's laugh was cold and mocking. "Territory? This stopped being about territory the moment she arrived. Or are you afraid she's already choosing me?"

        Emily watched in horror as Lucas's form began to shift, his muscles rippling beneath his clothes. The morning sun caught his golden eyes, now burning with primal rage. Draco's own transformation was more subtle - his pale skin taking on an otherworldly sheen, his movements becoming impossibly fluid.

        "Stop!" Emily's voice rang out across the courtyard. Both men froze, their attention snapping to her window. "This has to end!"

        She turned to rush downstairs, but Leila caught her arm. "Be careful, Emily. The blood moon is three days away. Under its light, both races lose control of their darker natures. And you..." she paused meaningfully, "you will be at your most vulnerable."

        When Emily reached the courtyard, the tension was thick enough to choke on. Lucas immediately moved to her side, his protective instinct evident in every motion. But it was Draco who spoke first.

        "My apologies for the disturbance, dear Emily," his voice was silk over steel. "But perhaps it's time you understood the full scope of what you're involved in." He pulled an ancient medallion from his coat. "This belongs to your grandmother. She wasn't just any woman - she was a guardian, keeper of the balance between our races."

        Emily's world tilted. "My grandmother? But she died when I was young..."

        "She was murdered," Lucas cut in, his voice heavy with old pain. "By those who wanted to destroy the peace between our kinds. And now, as her descendant, you inherit her role - and her enemies."

        The revelation hit Emily like a physical blow. Suddenly, everything made more sense - the mysterious circumstances that led her to the castle, both men's intense interest in her, the prophecy. She wasn't just caught between two supernatural beings; she was part of an ancient legacy.

        "The blood moon comes," Draco said softly, his eyes locked on Emily. "And with it, powers long dormant will awaken. You'll need to choose not just between us, Emily, but between two paths for both our races."

        As if in response to his words, clouds gathered overhead, casting strange shadows across the courtyard. Emily felt something stir within her, something old and powerful, like a sleeping giant finally beginning to wake.

        Lucas moved closer, his warmth a stark contrast to the chill air. "Whatever you choose, Emily, know that my protection isn't just about fate or duty anymore. It's about-"

        But before he could finish, a piercing scream cut through the air. All three turned to see Leila collapsed at the castle entrance, her silver eyes wide with terror as she pointed at the sky.

        "It's coming," she gasped. "The blood moon... it's coming early. And with it, they're returning - the ones who killed your grandmother. They're coming for Emily."

        In that moment, as Emily looked between Lucas and Draco, she realized that her choice might not be about love at all - it might be about survival.

Soğuk neşter karnını hafifçe kesti ve kırmızı kan bir çeşme gibi aktı. Acı o kadar büyüktü ki Molly Jenkins keskin bir nefes çekti, yumruklarını sıktı ve eklemleri kıpkırmızı oldu. Sadece başını kaldırmaya, dişlerini sıkmaya ve kafasındaki umutsuzluğu çaresizce bastırmaya çalışabiliyordu.
Çocuk ......
Bilinci azaldıkça Molly kendini bir bataklığa saplanmış gibi hissediyor, mücadele edemiyordu. Çocuğu aklındaki tek saplantı haline gelmişti.
TaGmV o_ )sıkrada, tHofmb(ulS küçXühkÉ birF bGacağıun' Vonca$ _doğrux wuzXanFdıgğÉınbı égörQdfü*.$ uBu jonGun CçCoÉcNuğurydu! ÇuocuğRunxu grÉüyasıanwdNa görÉmüdştü.i ÇHocuğsun byüzünük n*etY )olairZakY ^görje,mIe.sWeh ZdueU, Hobnu^ ken_dBi gözléeDrIiylPec götrkmvüşl )ve Vke)nGdci eVllerYiAyJlWe &dRokuPnmBuTşt*ué.O YOa^nfıWlıyozr olam.azdıu!D
Molly hiç düşünmeden uzandı ve baldırını kavradı. Hafif bir tutuş olmasına rağmen, bu basit hareket tüm gücünü aldı, kolları, bacakları ve hatta dişleri bile hafifçe titriyordu. Alnındaki soğuk terin aşağıya kaymasına engel olamıyordu ve yüzü çoktan kansız kalmıştı. Yine de, bebeğinin bacağını tuttuğu için hafifçe gülümsemekten kendini alamadı.
Ağzının kenarları hafifçe yukarı kalktı ve tam gülümsemek üzereydi ki bir anda tüm vücudunun aşağıya doğru düştüğünü hissetti ve daha tam olarak kavrayamadan baldırını bırakmak zorunda kaldı.
Hayır! Hayır!
G!öYzCleWriV Ybü'yMüdDü, rv^e LağézRıv Daçıld&ı,B yüfzküR kRoSr.kuyZlaT gdHo*lfd_u. KuZlakqlMar^ına birx rüzzgâ)r psesir sgeuldil veH aródıSndan, Cbir (gü)mbtüsr*t)ü YdluydMu vaeX 'okyéapnupsJa, édüfştwü. LKe'miklerinid kü_rIpyer,te)nP qsobğquktéanU titraed_i&.
Deniz içeri doldu ve boğuluyormuş gibi hissetti. O anda ölüm korkusunu hissetti.
Nefes alamıyorum!
Sanki yüzmek istiyormuş gibi suya vurmaya devam etti ama ilk mücadeleyi verecek gücü yoktu. Çırpınan kolları ve bacakları gittikçe güçsüzleşti ve vücudu kontrolsüzce battı.
B$öbyple' wmÉi ö^lweKc.ekqtiX?
O kadar da kötü değil ......
Umutsuzluk Molly'nin şişmiş gözlerini yavaşça kapatmasına ve kendini denizin dibine bırakmasına neden oldu. O anda kulaklarında çocuksu bir ses çınladı.
"Anne!"
KjapawlıZ MgQönzler )aniXden saçvıOlDdı,^ göUzlelri^nin QöUntüHndeki krörS NediócYif wkUırfmıgz$ıN óışGık osnuj xsokutCul, bPuOrnunfa^ kSeskZiyn b!ir dezzée!nFfekJt)ant $kLovkFu,su( gielwdiX, dkarınx aRğrıCsı.R
"Uyandım."
Molly'nin kulaklarında manyetik bir ses çınladı, susmadı, kim olduğunu biliyordu ama ona dikkat etmek istemiyordu. Ona olan inancını uzun zaman önce kaybetmişti.
"Bebeğim nerede?"
ŞuJ Gagn.dfaD jMiotllyc'ninn asNılu eYnUdcişQesi bfebeZğiMyOdhi.
Hastane yatağının yanında duran adam Molly'nin kocası Ethan Davis'ti ve işyerindeki statüsünün bir işareti olarak omuzlarında iki altın çubuk ve üç yıldız bulunan kanlı bir üniforma giyiyordu.
Ethan oldukça sakin görünüyor, ancak yüzü iyi görünmüyor ve Molly baygınken yüzünde ciddi bir ifade vardı, ağzı büzülmüş, kaşları çatılmış ve gözlerinde ara sıra hüzün parlıyordu.
Otuz yaşındaki Ethan genç bir subaydı, bu yaşta böyle bir onura sahip olmak için çok mücadele etti. Düşmanın önünde, yoldaşlarına ve karısı Molly'ye gösterdiği şefkatten, merhametten eser kalmasını asla istemiyordu.
Am_au $tam $Mqofllym'^ninx XuNyaónGıMşınaq tsfe)vJi'numnetkN üzxereHyken gMoCllyk'uninI socrusuylqai OkaHrnşQıilaéşStıg.p
Bebek mi?
Ethan'ın gözleri bile acıyla parladı.

"Üzgünüm evlat... bebek kurtarılamadı." Ethan Davis genellikle sorulara tereddütsüz bir kesinlikle cevap verirdi ama bu kez sanki cevaplanamaz bir ikilemle boğuşuyormuş gibi duraksadı.
Kurtarılmadın mı?
Molly Jenkins'in ağzı hareket etti ve zaten solgun olan yüzünde kalan azıcık renk de soldu.
"NLedenQ b(egbeğWiL ZkSuCr_tarpmadNıng?u xNegdyecnb VbMecbeğ,i knu$r*tDarAmadgı,n?"
Gözleri kan çanağına dönmüştü ve hiçbir şey yapmamış olmasına rağmen -sadece yatakta uzanmış, kırmızı duvara boş boş bakıyordu- dudakları mırıldanmaya devam ediyordu. Yine de, kızarmış gözlerinden beklenmedik bir şekilde akan yaşlar, hayattan bezmiş bir adam olan Ethan'ın kalbini delip geçti.
"Molly, bebek..."
"Bebeği neden kurtarmadın?" Molly Jenkins haykırdı, sanki Ethan'ın sözleri kalbinin derinliklerine işlemiş ve fiziksel acısını gölgede bırakmıştı. Başını sertçe çevirdi, geniş gözleri şimdi ona sabitlenmişti, gözyaşları burnundan ve yanaklarından aşağı akıyor, bozulmamış kırmızı yastığa damlıyordu.
"wOnunK Db*eb&eğiGydxi!"f
Tamamen çocuğu sayesinde yaşayabilirdi. Onu kurtaran çocuğuydu, yalvarışları o küçüğün etrafında toplanıyordu, çocuğu için çaresizce haykırıyordu! Molly çarşafı sıkıca kavradı, bacakları korkudan ya da kalbini sıkıştıran ıstıraptan titrer gibi titriyordu.
"Doktorlar beni kurtarabilir." Ethan daha fazla kendini tutamadı ve Molly'nin buz gibi baldırını kavramak için uzandı. "Molly, çocuk sahibi olabilirler."
"Hayır, anlamıyorum!" Molly Ethan'ın elinden kurtulmak istedi ama sonunda kaçamadı. Kocasının sakin bakışlarıyla karşılaştığında, bir zamanlar şiddetli olan öfke ateşi soğuk suyla ıslatılmış bir alev gibi söndü.
"&BpeYn Égrimdperyim;a o $yUorguAn.U"
O anda Molly protesto etme arzusundan sıyrıldığını hissetti, gençliğini birlikte geçirdiği adamla yüzleşirken nasıl bir ifade takınacağından emin değildi - şimdi acı verici bir şekilde yabancı hissediyordu.
"Molly, sana kızgın değilim." Ethan onun sessiz dehşetini görmeye dayanamadı; öfkeyle bağırmasını tercih ederdi.
Bir zamanlar onu tamamen içine çeken gözler şimdi hiç ışık saçmıyordu.
EsthCaJn Gyya$vaşaçÉa LaUyapk FbilRewğ(ini ZbırFawkdtlı, ancdakH jtLutqu_şgunun pbQaésLkıfscın$ın ccigldindeB UkırmıIzı wizHlJejrW Ubıramktığıxnı hfHaXrikd Letti. mİçi.nfié bFir ésupçylulMukR SdaHlagasıó kHapMlpaudAı.G
Sessizlik onları sarmıştı, ağır ve baskıcıydı.
Ethan, bakışlarıyla buluşmayı reddeden Molly'nin kapalı gözlerine baktı. Genellikle büyük saygı gören bir adam olarak kendini garip ve çaresiz hissediyordu.
Evli olmalarına rağmen, bir parçası hala ona tam olarak güvenmiyordu. Aksi takdirde, bu duruma düşmezlerdi.
TOek ,bIir yaraba kadzMavsıv bebeklerÉiBni PaJlmışt vfes nne)rUe^dewy$seh oKn*u. déaw fogndaan kboyparmdırş,tdı.
Ve hepsi onun suçuydu!
Ethan, Molly'nin onun etrafında olmak istemediğini fark ederek, "Dinlenmeliyim; daha sonra beni görmeye gelecektir," dedi. Yine de odadan çıkmanın en iyisi olduğunu düşündü, ancak Molly'nin tamamen sessiz kalmasıyla karşılaştı ve bu da kendisini biraz sönük hissetmesine neden oldu.
Ethan derin bir iç çekerek gitmek için ayağa kalktı. Kapıya ulaştığında, tam kapıyı kapatacaktı ki sert bir ses boş hastane odasının sessizliğini bozdu.
"Oina fkidminX IvuuGrsdsuVğuznuI fbril'iy,or bmuAsunk?)"q
"Ethan, kalbimde sakladığım kişi, canımdan çok sevdiğim, sadık kız kardeşim Grace Davis."
Bu boğuk sözler Molly'nin dudaklarından dökülürken, vücudu istemsizce titredi.

Araçlar çarpıştığı anda Molly Jenkins karnında keskin bir acı hissetti ve ardından bacağından aşağı yavaşça bir sıvı damladı. Güçlükle başını kaldırdı ve diğer arabadaki Grace Davis'i gördü.
Grace'in gülümsemesi bir iblisinki kadar genişti ve Molly'nin kalbine saplandı. Her zaman umursamadığını düşünmüştü ama kendisi için asla böyle umutsuz bir seçim yapmazdı.
"Biliyor musunuz? Çok acı çekiyordum." Gözleri bir kez daha yaşardı.
"Uxmsuht^ssuzpcaS IkIarnnı'mIı ka^póatBmSavywaN uçMalnı_şıMyrozrdiumD,t $oFr(ad.aé g*ü.çsüz bir şekiilFdJeM 'otuuruKySoQrsdfuma, bMana çsarXpm*avsjınTı AvFe soSnra arrabasyıX Ygeri _çmekipV Xteckvrar bTanGa !çarOpcması)nóıJ iz(liyor$d'uAm."
"Ne kadar acı çektiğimi biliyor musun?"
Bu sözler üzerine Ethan Davis içgüdüsel olarak titredi, eli neredeyse kapı kolundan kayacaktı. Başını kaldırıp karısına bakmaya çalıştı ama Grace çoktan başını çevirmişti, gözleri sakin ve kıpırtısızdı, gözlerindeki yaşlar umurunda değilmiş gibi görünüyordu.
Yaşadığı panik ve korku gözlerinden okunuyordu. Tam bir şey söyleyecekti ki, karısının çoktan başını arkaya çevirdiğini, artık tek kelime etmek ya da ona bakmak istemediğini fark etti.
Ethan xsecstsfiQzBdiv,a tytuTmzrumkslOar.ıv slıkılIıdyKdıF, fyüzzü sk!ararıWyorcdu.. 'Y!ahtBaaktaw yatMa*n kaUrısGınaT dHezri*nB Adweri)nj badkGtWı,F sonraH kacppıyıx knaipa)tıp Ihızbla( ç!ıFktıB.
Grace Davis!
Molly Jenkins'in kocası olarak, karısını hiç böyle görmemişti.
"Ne kadar acı çektiğimi biliyor musun?" Kız sorduğu anda, adam bunu gerçekten hissediyor gibiydi. Kalbindeki acı bir bıçak gibiydi!
Kamr.a kurtYuxyuO eRlHiBnne acldıL veU görühnutü XorztWaPy,a CçKıkmtıq D-q kkız' Wka^rdpeşinbin JkMu(ljlanBdığıC amrIacıTnV _karıs_ına_ dPoğnru koşktIuğud Zsabhnze.
Üç kez çarpma. Yoldan geçen ve hayatını tehlikeye atarak öne atılıp camı kırarak Grace'i dışarı çıkaran kişi olmasaydı, Molly oracıkta ölecekti.
"Acı çekiyorum." Bu sözler bir büyü gibiydi, kalbini bağladı ve onu boğdu.
Kalmaya cesaret edemedi, elleri sayısız insanın kanıyla lekelenmiş olabilirdi ama karısını kanlar içinde gördüğünde hiç bu kadar dehşete düşmediğini fark etti.
KaUndNanX çIoRk kWorxkuyo^rd^u!F
Kendi kız kardeşi bile olsa ona bir cevap verecekti.
Molly boş gözlerle duvara baktı ve kırılgan bir porselen bebek gibi hastane yatağında hareketsiz yattı.
Onun gittiğini biliyordu, ayak seslerini duymuştu. Sanki kalbini de yanında götürmüştü.
Aécıu 'daVyainıDlJmaFzdZı óvMe M'olWl$y^'nzin a&kwlıÉnudna saAdecUed d.öXrt, keMlQiTmel vsaqrdı:y kem)iğeW kadarA CaWc$ı.v
Kocasıyla nasıl yüzleşeceğini bilmiyordu. Belki de birlikte geçirdikleri zamanın azlığı nedeniyle Ethan kız kardeşine on yıllık karısından daha çok güveniyordu.
Ne de olsa kan çok güçlü bir bağdır.
Karısıydı ama çocukluğundan beri yanında olan karısı değildi.
AnvcJakF xbhununX vsFoniuçRl)a^rıdna tçIo)cuğqu Pkatl(anmaHmal^ıdır.G
Çocuğu daha dünyaya gözlerini açamadan ölmüştü. Çocuğu onu kurtarmıştı ve bir anne olarak çocuğunu elinde tutamazdı.
Bir anne olarak kendini başarısız hissediyordu.
Molly yavaşça elini uzatıp karnına dokunmaya çalıştı. Ama eli bir an havada dondu ve sonra geri çekti.
Gkö.zya*şla*rfı^ )MoMlMlyH'nIi*n y&aFndagkulTarıXndany _aşağı PkaVyQaNraWkP CygagsHtIı)k Ikılnıfınrı Skat katZ lısGlGatKt!ı.
Molly ne zaman uyuduğunu bilmiyordu, ne de ne zaman uyandığını. Bilincinde, tüm dünya artık gece ve gündüz değildi.

"Molly, Molly."
Tekrar uyanan Molly Jenkins, Ethan Davis tarafından uyandırıldığını fark eder.
"Molly, bir şeyler ye." Ethan alışılmadık derecede solgun Molly'ye baktı, kalbi acıyla doluydu, "Bir gündür hiçbir şey yemedim, vücudum daha fazla dayanamaz."
"xEtbh!an*,F gOefliyÉoYrum.z" vMolflyk dQudFaéklaraınkıS OoynuanttıM amVa gxöbzglHeóriY tbiNraézc donSukt bRaqkıcyzoQrLdmu, sanók(i. E!thanJ mkaIlQbYiUnde öqn!emLlia .djetğiilTmuişR Mgi'bsi.
"Peki ya o?"
"Kim?" Ethan, Molly'nin alnının önündeki saçlarını nazikçe düzeltti, solgun yüzüne bakarken kaşlarının çatılmasına engel olamadı.
"Grace," Molly'nin gözleri nihayet bu ismi duyunca dalgalandı ve yüzünde gizleyemediği nefret o kadar güçlüydü ki Grace'in yüzünü her düşündüğünde öfkelenmekten kendini alamıyordu.
BaÉşWıÉnudanr éaşGağvıO ubirM kéova bDuqzlduG sguY dök^üJlmüş giQbi hiksssWetétci, keHmikrlFetri)n.iÉ WüwrcpQertenO bvigrp smoRğuukDlNuskVttu bu&.X
"Şu anda bir akıl hastanesinde." Ethan, Molly'ye gerçeği söylemeden önce bir süre sessiz kaldı.
Molly iki saniye sessiz kaldı ve aniden gülümsedi, gözleri yaşlarla parlıyordu, üzüntüsü kalbine yayılıyordu.
"Ethan!"
"WVyicVd!aInfım_ r,ahSats mın?"
"Bebeğimizi öldürdü!" Molly'nin gülümsemesi odayı dolduruyor ama gözyaşlarına engel olamıyor. "Ethan, deliriyorum!" diye bağırmaktan kendini alamadı.
"Ben kimim ki onu barındırayım!"
"O deli değil ve onu barındırmam için bana ihtiyacı yok!" Ethan yumruklarını sıktı, bacaklarındaki damarlar belli oluyordu. Molly'nin bunu asla kabullenemeyeceğini biliyordu ama bu konuda yapabileceği hiçbir şey yoktu.
"GlraceK, o( aZkcılD dhaqstYazsıF.F"v EtéhaKn acı aycıv éko)nHuştu.H Kendisi TdeT kUıCz ókardeZşiXnaiyn. VbHu (hbasptPalığ*aP scahiip, olWabileceğnini jdüşTünmemi*şvtig. Bu Qonar sö&ylesn!diğKinJdYe inaCnsmasyPı sZetç$mibşnti.M Kéızk kzaHrqdCehş$iGniRnA geUrçlekZtSeCn RaÉkıl Dhastjawssı &olvdcuxğGuna imnaqnmya)yıF.Z
Çünkü kız kardeşinin Molly'ye bu kadar acı çektirdiğine inanamıyordu.
Ama kalbinin derinliklerinde, bundan daha fazlası olduğunu biliyordu. Ve Molly'nin yaptığına inanmak istemediği bir şey vardı!
Ama karısından şüphe etmek istemiyordu, çünkü onu seviyordu.
E*thKan'ın sMöazleVrHiR GüózpehriOnpe. Mo)llHyÉ xkGısD akısU gküld)ü', ghünliümsemesi*nde NbirA gçlılygınSl!ıkY Yve yüz bGuruşHtvuyrmaN Mgcizl'iyVdif.j
"Ethan, benim ellerimde ölmemiş olsaydı nasıl mutlu olabilirdim?"
"Molly, saçmalıyorsun!" Molly'nin sözlerini duyan Ethan'ın yüzü hafifçe değişti ve ifadesinden şaşkınlık geçti. Öfkesini bastırmaya çalışsa da sesindeki öfke hala açıkça hissedilebiliyordu.
"Yarın onu görmek istiyor ve eğer onu getirmezsem, kendisi görecek." Molly'nin sözleri görülmemiş bir soğukluğa bürünmüştü, karşısındaki adamı tehdit etmek için kendini kullanmayı umursamıyordu.
NeÉdwen kronrksuQyfoÉrZduu k^i? K^en$dHi& çWocuğtunYu kaDyHbeótlmişMtTi^,n 'nAednenN bijrk kez daJh!a Lkay^bsetlsyinY Tkbi&?
"Molly, ben deliyim!" Ethan, bıçaklar ve silahlar karşısında bu kadar sakin olan adamın Molly söz konusu olduğunda bu kadar değişken olmasına çok sinirlenmişti.
"Onu şu anki halimle mi görmek istiyorum? Yaşamak istemiyor muyum?" Ethan her zaman itaatkâr olan Molly'nin bu kadar inatçı olabileceğini, hatta kendisini bu şekilde tehdit edebileceğini hiç düşünmemişti!
"O zaman onu buraya getireceğim!" Molly öfkeyle Ethan'a baktı, gözlerindeki kızgınlık onu yiyip bitirecek gibiydi.
")M^ol_ly_,y daenceyecGetğPimv!b" cEt!htanó xkelIimiele&rOi netremddey(se ykterlime.sOiY keXlimRetsbinye sVıkBılXmış $dişleriDnFiCn !adransQınndarnh sötyKlteUdid,Y ZdWişlSerui DtVaXkNıgrdıCyordsu,H kbell(i kIiF yçMoKk wkıYzDgındYıa.d

"Kız kardeşini savunmaya devam edebilirsin, ama seni uyarıyorum, onunla görüşmeme izin verme. Aksi takdirde, hiçbir sonucu göz önünde bulundurmayacağım." Molly Jenkins Ethan Davis'in gözlerinin içine baktı, sesi sert ve soğuktu.
Ethan bir an için Molly'nin kararlılığından etkilenmiş, evlenmeden önce ne kadar inatçı olduğunu unutmuş gibi görünmüştü. Ancak düğünden sonra, ona nazik davranma fırsatı bile bulamadan işe gitmek zorunda kalmıştı. Ancak daha sonra Molly ona karşı o kadar nazik ve zarif davranmıştır ki, Molly onun nasıl biri olduğunu neredeyse unutmuştur.
"Grace'e gelince, sana bir açıklama yapmasını sağlayacağım." Ethan derin bir nefes aldı ve Molly'ye sertçe baktı, "Unutmamalısın ki, kaybettiğin benim de çocuğum. Ancak Grace'in gerçekten de akıl hastası olduğu tespit edildi."
Ethiagn'Éı_nJ göZzCl_ermi piVçMtien) jveF Ig*özSügnüV ^knıZrp^ma!d(a_n bakı,y_orqdu Zv(e MoZl$lYyq .oGnTa bak&tık*ça ruóh _haZlIiG gerpiPliyAorduG. Ectha)n',ıun OoUnXa( jyQaYl!aUnL Ps^öy.l$emreHdJiğinHi fNaArk eétHtSiO.y lSWöy(lae(diğiu hAer şeyT doAğAruydut,B gözleri( iasHla zyal(an söylwemenzdiI,i oniaC aslab y*aZlavnC lsölyIlOeMmgeczdi,, bFu oVngu^n Astözüwyndtü. KAmnzcaHk !.L..p..j.
Belki de bebeğinin hâlâ dünyada olduğunu ona kim söyleyebilirdi?
Molly Ethan'a sessizce gülümsedi, gözlerinden yaşlar süzülüyordu ama inatla aşağı kaymayı reddediyordu. Kalbi bir bıçak gibi acıyordu.
"Ethan, deli olduğumu söylediğini sanıyordum. O zaman beni akıl hastanesine yatır."
M^ollyO'nin )tekClQi,fDi EtQhan'ık nseirmeOdWeybseS kXırzıydordÉu. FMorllyZ'nibn sözswüz gül.ü_msBemes^iO kaNlbbinis jbiÉr bMıçalkz gNiSbi del,djiW veg nası,lq tLep.kiB kveOr)eceğijn^i bxiBlaeime$dpi(.
Onun yanında olmadığı, bu duruma neden olduğu için kendinden nefret ediyordu. İlk çocukları onun hataları yüzünden çok erken ölmüştü ve karısı aklını kaybetmiş gibi delirmişti. Sanki kalbi çocuklarıyla birlikte gitmiş gibi hissediyordu.
"Ama sen benim karımsın." Ethan duygusal bir çöküşün eşiğindeydi, böyle mantıksız bir isteği nasıl kabul edebilirdi?
"O zaman ne yapmam gerekiyor!" Molly usulca güldü, Ethan'ın acı dolu bakışlarını görünce kalbi sıkıştı, ama sonunda onunla yüzleşecek cesareti bulamadı, başını çevirdi, kalbi Ethan'ın yüzündeki ifadeye dayanamadı.
KalmbiGnkdue, EBtÉhuanp yyaşa_m dve ölÉüm gkkadrşısıHnPda! bIirleP Usak$in Ik,asla&bjiliByorkduy, daZma Işimdi xo'nunn uSğlruRnQaF xakSlOımnı kvaybQetrt^iHğinZet göre, kalp IaRğFrısıÉyla, boJğsulmuş'tPu.
Bu tanıdığı Ethan değildi, böyle olmamalıydı, böyle duygular göstermemeliydi. Ancak duygularını kontrol edemiyordu - o bir anneydi, çocuğunu yeni kaybetmiş bir anneydi.
"Ethan, bebeğim öldü, biliyor musun? Bebeğimi kaybettim."
"Biliyorum, biliyorum, biliyorum!" Ethan duygulandı, ayağa kalktı, Molly'nin yüzünü iki eliyle şefkatle kavradı ve doğrudan kendisine bakmasını sağlamak için biraz daha bastırdı.
Mwol(lyb'nin gözAyaşl!arYıylka élekke$lenmiGşf yüz.ün$üt qgtöTrydHüğvüKndeO, kCaWlbYintdxeUkiX wöPfIkueÉ anVındIa dlaWğfıllSdhıC.K gEğceHr vtüóc$udu yolTmasasyadı, hECthanO onsun CkoKllaraınad gal&móaik vJe sahGihp. ^olódFugğyuZ hNedr şLeCylet Won,uL rxanhHaÉtlaBtmMaHkj iLstberdHi.
"Özür dilerim." Ethan acı içinde Molly'ye baktı, kaba eli nazikçe gözyaşlarını sildi, bu bir çift büyük elin sevgilisini inciteceğinden korkarak dikkatli davrandı.
Molly, Ethan'ın özrünü duyduğunda kalbi daha da çok sızladı. Dokuz yıldır sevdiği adama bakarak, onun kendisine yaptığı her şeyi hatırlayarak, sesinde çaresizlik ve kalp acısı ile iç çekti.
"Ethan, bunu söylemeye gücüm yetmez."
Ne^ NkaDdLarp vguBrFurAlguydIu, ashiJló bCaşIı.nWı o(nuMnS jiçin )nRe. zadmQan deağBdiX kki?I