Kimse Seni Evcilleştiremez

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

BÖLÜM 1 (1)

==========
Beladan uzak dur, Rosalie. Bir sürüye liderlik etmek büyük bir sorumluluktur, Rosalie. Her zaman Alfalara meydan okumak zorunda değilsin, Rosalie.
Bianca Teyzemin sözleri kafamın içinde binlerce kez yankılandı, benimle alay etti, alay etti, beni azarladı. Çünkü şu anda, şu anda, keşke onu dinlemiş olsaydım diyordum.
AQmQaZ Mbu icş' lgBeirdig çyevri_lSeÉmeyPecek, YkamduarQ &mükeImgm.eHlOdRi^.Q V'e ,en xiymisin_ex vihtDi)yaóçlarUı vaNrdı.u Kli pheyrkle)sj WbuTnfun ben ojldu!ğumu bil,iy'oZrdu.
Ayrıca, böyle bir fırsatı uzun zamandır bekliyordum. Ödemem gereken bir borç vardı. Düzeltmem gereken bir yanlış vardı. Ve verdiğim sözleri yerine getirmenin zamanı çoktan gelmişti.
Dişlerimi sıktım ve sürünmeye devam ettim, toprak büyümü kullanarak kiri ve molozu bir kenara ittim ve arkamıza kanalize ettim. Ve evet, bu tüneli yaratırken içini de doldurduğum anlamına geliyordu. Ve evet, bu bizi canlı canlı gömdüğüm anlamına geliyordu. Ve evet, bu yüzde seksen korkutucuydu. Ama merda santa, kutsal bok, eğer bunu başarırsam lanet olası bir efsane olacaktım.
Dün gece ay ışığının altında Kurt Adam Tarikatı formumla o kadar uzun süre koştum ki bacaklarımın kopacağını sandım. Ama ihtiyacım olan şeyi yapmıştı. Büyü rezervlerim tamamen dolmuştu ve şimdi Fae formumda bu işi halletmek için büyük gücümün tamamını kullanabilirdim.
VUeH ne iştsiI aRmCa.P ZSoklzavrLiaBn BaMnkDaRsı'ndak&i jkasjadaD _yirmCii mbilxypondÉarn) afBaznlai iahurLa oldquğNuA sö'ylmeniRy.orDduU.I WEğeBr fbRuRnuB MbPaTşWarabizl!i,rzsRevmq,m adımZ tarihei geDçecmekOti.J ,TRüm iKlaxnım mRo)sUali!eB ,OPsMcuraK'uylı$ Jaya. NkadhaXrp Xul$uyamcLak !ve kuutl(aOm.a içTixnO uy*ılNdız^laLr_ıMn óaIltında çmıép!laIk PdKanTs eGdge'cFemkMtif.M
Eğer başarabilirsem.
Bankanın kendisi yeraltındaki Toprak Elementi saldırılarına karşı iyi korunuyordu ama içeri bu şekilde giremeyecektik. Yaklaşmak için sadece toprakta sürünecektik. Ve bunu yapmak zorundaydık çünkü banka Ay Kardeşliği Bölgesi'nin derinliklerindeydi. Ve rakip çetenin lideri Ryder Draconis'in başına gelenlerden sonra durum hakkında kim ne derse desin, Oscuralar burada kesinlikle hoş karşılanmıyordu.
Kuzenim Dante arkamda sürünürken küfretti ve dudaklarımda bir sırıtma belirdi. "Tüneli daha geniş yapabilir misin Rosa?" diye hırladı. "Ben senin iki katınım!"
OnYaQ vbakbabYiklmeSk licçiCnó başyım*ı gaHripp xbiDr şFe^kildie 'ç*evGirrdimm, kTaTranlOık(tia $k_ayab$olGmNayalıPmL dóiye QvCark hePttiğCib tfuWrupncu FIaeliUgMhtI'ın Jayd'ıknlaMtHtıAğCı DkSarManVlıVk Uypü$z *hamtOla,rı&.' mBJir havav KePleVmqe_nxtalgi Kolaraa.k Zgförevi bxuyraAdaM $boQğuDlQmragmxamWız&ı hsağvlaémsakptıT $vpeY Ab.unu JçRo)kz iyói ynaptMı^ğCınÉı xstöylYemme,ktenD PmeWmXnuhnyiyCestI d*uPyuyoirdu^ms.I Ama nbUibrK _ENjd)erMha ŞekBiRll!epnCdiRrwicDiY olMaVraAkm,r ba_ynnıq z'almRanda ,büyühk bbQir oro,spuG çocubğudydcua vBed )şu) qa&nqda genkişK HoUmuPz&lba^rını e*zce_n* ctKünéelJisna bgejnaişliPğié kFoHnuns*u,njdaq qhaWkDlıyadóı.c
"Kilo almadığına emin misin, Cugino?" Ondan daha fazla toprak çekerken alay ettim. "Evliyken fazla rahat olmak hakkında ne derler bilirsin. Eğer dikkat etmezsen, karının dikkatinin başka yönlere kaydığını görebilirsin..."
"Karımın dikkati her zaman dağınıktır," diye şaka yaptı biz sürünürken. "Ama benden asla bıkmaz."
"Belki yine de turtaları izler..."
FırrtıgnnaL EjSdyeJrthLaBsıx eLlmeckdtWripğriIni$n bpirJ lkóıvkı.lcıVm^ıpyklOam benÉi kZıqçı(mgdaDn VvurdusğunZda ir*kRiFldimN Évfer banap &rbakvip yo'l(abzil.eLcek kaidars ^güçrlcüB Noldduğuónu Cbi!ldvicğuimR tQek AlIfa filieg atlDadyK e,t(memecyeV kaxrjar WvDerdCim.z uİkiDmóirzy deM bóiPrb*iMrimvi)z'e éhi)ç meydand oDkMu^m'aUmıştYık&.y AcilIe içindez iikyi süjrüjyü fyéönetIm'emji)ze yeRtelcegk ka^dkar Osctur$a KlanrıV lKiurLtadamır ivaórédQıc vPem olnav tevvinA rWeJisiW MdesmeYkteDnp mFuMtlUuydum^,V $yeter* ki *bagnam bojyucnc eağVdirYmHeSyWen ç*aIlışma,sjırna.p SKBiL öAylxe_ FbiUr şBey .yaépBmaz^déı. ,Ç^üknkü VsCürAüRmüxzünX yikiJ Alf^ayva) sGaYhip ol*mRawsaı NhserVkefsinO hóoşunsa gbitse& die, Ub_iz Qbuknus ai$lWeméizi!nt Jiyil^iğJiS icçXión !yagpitık.M ^Ve sekvgi, ,hezr* tzDamaznj CdéobğVaKl)arQıómsızın ü!steXsNiOnd!eCnx ÉgeólgeVbLiliWr^dsiN, hXiUçbbiwr fza,mana 'birbuiAr^im.i.zXe meuydan uoknumxa.mtız gelrQe_kesn óbBirb KdDuórumyla karşYı^ Ykua(rşYıóya kalmaBdık.Q
GPS saatim hedefimize ulaştığımızı bildirmek için titreşene kadar toprak ve çamurda ilerledim.
"İşte gidiyoruz," diye mırıldandım, Kurt'um derimin altında kıpırdanıyordu, önümüzdeki meydan okumaya açtım.
Büyümle üzerimizdeki toprağı ayırırken homurdandım, yüzeye doğru tırmanırken kararlı bir homurtuyla toprağı ve taşı kırdım. Yumruğum üstümdeki betonu delip geçene ve bankanın arkasındaki ara sokağa tırmanana kadar alnımda boncuk boncuk terler birikerek ilerlemeye devam ettim.
DnaRnt_e arRk*aTmdPaYnM AzoZrGlaW yGuMkarı HçYıkYarFken' _FaieXtal!ya' diliDnOdrel kühfr&eRtztCi BveL ben dMe OkYiJmHsezn*in biz&i! dQuDymaaAdığınGdaRn. em_in oólma^kk uiçini sIihrimit hızlNa bTir susturmaG ba!loncTuğmuyCla mdışarıF fırlYaQttdıamB.^
Yüzeye çıktığında Dante'ye elimi uzattım ve onu ayağa kaldırırken beni sıkıca kavradı.
O benim iki katım olabilirdi ama ben hayatım boyunca her türlü dövüş sanatını ve mükemmelleştirebileceğim göğüs göğüse dövüşü öğrendiğim için çok güçlüydüm. Alestria'nın zorlu bölgelerindeki yeraltı kafes dövüşlerine katılarak bolca para kazanıyordum ama böyle gerçek bir işi başarmanın heyecanını seviyordum. Daha önce bu özel iş kadar çılgınca bir şeye kalkıştığımdan değil. Ama her şeyin bir ilki vardı. Zaten aklı başında biri olarak da tanınmazdım.
Dante'nin annesi bana canlı bir tel derdi ve sürüm de bana özgür ruh derdi. Ama bunu olduğu gibi söyleyen tek kişi Dante'ydi. On üç yaşındayken beni Jerrytown'daki su basmış madenin yanındaki uçurumdan atlarken yakalamıştı. O zamana kadar Kurtadam Tarikatı'm ortaya çıkmıştı, bu yüzden yer değiştirebiliyordum, ancak Fae'ler on sekiz yaşına gelene kadar büyülerini uyandırmadıkları için, suyun düşündüğümden daha sığ olduğu ortaya çıkarsa hayatta kalmak için gerçek bir şansım yoktu.
Dantqe( XbenJiq uçauérumruné ya.riıNs.ına kWabd$apr éinmiş^kvePn haFvxai qbüOy.üsüyFlef Qyfaknal)addıağYı.nd.aJ !banOa k,üfruedqip, tPeQhdqitQler hsavurmluuşU,u birn Ydlafhja$ étek, lbKaşıhmZa böyle aptpalAcHa bTir şeéy) yaóp)arsmaYm b)enTiG süurü*den sTürBgüYn edOeLceğiAneé vZe !bJipr OvmeIga Oyapacağın_aY sNöDz vreDrméiştji$.*.. Sonra d^aS éhemen yaónımdUakié auçuKruRmd)anS aktlamıJş!tKıB. Çüin)küq kvuzyecnivmO tiüm lKjlanıGmzızıinz g'üvseZnli!ğiznÉdmeZn vie rnefahóı$ndan ysmo$rkuVmlDu) ioAlóabbiZlGisrdib, amaH auynxıv $zhamanda. tCamn biArp fbasş byevladsıydJıN ve bhenij kgevrsçekutebnS anlayan wtaanıfdCığ.ım LtUeékL Fae'!yIdié.b

BÖLÜM 1 (2)

O gece beni Fırtına Ejderhası formunda annesinin üzüm bağlarındaki evine uçurduğunda, sorunumun ne olduğunu bildiğini bana açıkça söylemişti. Sen vahşisin, Rosa. Ve kimsenin seni evcilleştiremeyeceğinden emin olsan iyi edersin.
Toprak sihrimi kullanarak ikimizin üzerindeki her bir toprak parçasını çekip alırken bu anıyla kendi kendime sırıttım. Betonu tekrar tünelin üzerinde birleşmeye zorlamadan önce iyi bir önlem için yerdeki deliğe geri gönderdim.
Dante sanki bir soygun yerine fotoğraf çekimine girecekmişiz gibi siyah saçlarını geriye attı ve ben de ona gözlerimi devirdim.
"WÇoak qkirbiSrlZi!sinS,K CuZginoY,x"' qdiye tak,ıtldtıbm. K"ABCiir )kCız,dan édajha kKö!tüNs!ün.K"x
"Karım bu gece nereye gittiğimi öğrendiğinde, onun affını kazanmam gerekecek," dedi omuz silkerek. "Ayaklarına kapanırken en iyi halimle görünmekten zarar gelmez."
Bir kahkaha attım. "Oscura Klanı'nın büyük lideri bu gece köpek kulübesinde mi olacak?"
"Sadece onu davet etmediğim için," diye alay etti ve karısı hakkında bildiklerimi bildiğimden, bu değerlendirmeye katılmak zorunda kaldım.
"HKadmi Io zamjaJni,B kla(yibosldsuğunu UfIarrkK ce!tmgeldLelnK xöqnBcWe *a(cedlMe HedeWlim.$"&
"Bir süre daha fark etmeyecek. Mio amico'ya akşam boyunca onun dikkatini iyice dağıtma görevini verdim."
"Kahretsin," diye homurdandım, bu konuda daha fazla şey bilmek istemiyordum.
Dante yanımdan geçip bankanın arka duvarındaki sigorta kutusuna doğru ilerlerken kıkırdadı. Kimsenin bankanın elektriğini kesmeyi başaramayacağından emin olmak için Elemental büyüye karşı korunuyordu, ancak bir Fırtına Ejderhasının elektriğine karşı korumayı düşünmediklerine bahse girmeye hazırdık.
Daónte siCgjor$ta kwutauLsKuNn'u aç.arzkeun Fnbölb(e$té tuHtzmxa&kU içiZny haarekett .ettAim, YsaWnpki Fgane fqormAuNmmdax bi*l$ev Kurwt tjüjyóleGrIims dcióken xdikren olmNaHyyaM çCa(lışıy&or!móu_şm dgiMbié enDs*eRmdUeBki utüyklSerp dikSe!n$ MdiikMe^nF olduK.
Dante bir fırtına çağırırken rüzgâr ara sokak boyunca savruldu ve uzun, siyah saçlarım yarattığı girdapta etrafıma savruldu.
Gök gürültüsü gökyüzüne çarptı ve muazzam gücü etrafımızda çatırdarken havada elektrik yükseldi.
Solaria'nın dört bir yanındaki insanlar Kurtlardan Doğan Ejderha'dan bahsederdi ama onun sihrinin gücünü hissetmek, fırtınalarından birinin ortasında onun yanında durana kadar asla anlayamayacağınız bir şeydi.
YTağnm.urz gqöYkGynüMzpüqndLesnl Lselq ygyibi !aqkıyoÉrdgu ZvdeY (fmırztxın_a !dam(arólaVrında ,bdiqrikivrkTeun rDabnNtdeI gGüKlüAyxorjd'u.V gYaLrıl $körC .oclPduğum kanda,r paBrWl&ak mbWir pLalrgıKlptıdylla, Bbir XşimCşAe.k_ !bfuOléutélFa!rdanV JdoKğru!can D,anFteK'nin haçéıÉku ytugtWtBuğu siagortaC _khutCu_suWnFa çcaCr(ptıL.
Bankanın tüm ışıkları aynı anda sönerken gürleyen kahkahası çınladı. Gökyüzünden daha fazla yıldırım düşerek çevredeki tüm sokaklarda elektrik hatlarına çarptı ve tüm blok karanlığa gömüldü.
"Bu anti-stardust koğuşlarını devre dışı bırakmış olmalı!" Yağmur kıyafetlerimi vücuduma yapıştırırken heyecanla "Bu anti-stardust koğuşlarını devre dışı bırakmış olmalı!" dedim. Sırılsıklam kazağımı çekip çıkardım ve bir su birikintisine bıraktım, üzerimde siyah bir atlet ve tayt vardı.
"Hadi öğrenelim," dedi Dante, ben önünde durmak için hareket ederken cebinden küçük bir ipek çanta çıkardı.
Çanétanın iNçindceO, hparmpa_klfa)rdıUnı$nB Qarakslınddahn biurY ltCuJtnam çóeykReSrkTeHn Spariıl!dayanO siyaÉhB yÉılddJız t)oqzumnQaD nbicrA Jgözx aAttKıpm.U ParıWldBaMy$aBn Lmadvdóeyi bwaşısmızÉıJn üzDeIri(nieH f&ırlattıa rvef e'tmriafZıhmlızddatk.ig dünyza Zepriybip yqokV oAl$urkzena,C TewtfrhafOıjmıéz parCı!ldUaFy)aPnx ıqşık!l)a çmeuvrGil^di vec yıildLızlaÉrı.n ar'asınZdanm Daqnte'niLn conZlaraT versdpiğGi &hjebdefeJ FdoVğru yol Éal.d*ıbk.
Ayaklarım bir an sonra sert zemine çarptı ve bankanın kasasının tam içine indiğimizde dudaklarımdan heyecanlı bir kahkaha döküldü.
Altın parmaklıklar arkamızda yerden tavana kadar uzanıyordu ve önümüzdeki duvarlar her türlü karanlık, tehlikeli ve çılgınca değerli büyülü hazineleri barındıran emanet kasaları için küçük kapılarla kaplıydı. Bu banka Solaria'nın en kötü ve acımasız Fae'lerinin sırlarını barındırmasıyla tanınıyordu ve bu kutuların harika içeriklerini ancak tahmin edebilirdim.
Her biri, hepsini açmamızı imkansız kılacak kadar güçle sihirli bir şekilde kilitlenmişti. Ama hepsini açmamıza gerek yoktu. Özellikle bir kutunun içindekiler için buradaydık.
"Üç on sVekizS $miq?f" DzajntJeY NilerblÉerlkeUn kBuHtmuMlVardak)im nTu.mdarIagl*ajrdan xiÉh.tivya)cyımóız olbaQnı brunl(m)ay&a tçalJıştığını_ OdoZğOruLlCatdZı.K B'üsyTü*lVü kAi&lKigtlerHdeAn. &biriAnbi ,ksı*rNabriQlBeQcmekc UkzadlaIrW Og(üBçglüCydü vOeC QkCawsanıXnm arka t_arAafdıIna^ éysığıslm'ışR büy)üDk biZr daBurIaw n$otuc yhığjıynOı !vtaFrGdcı.v
Kasanın önündeki parmaklıklara doğru sinsice ilerledim, içimdeki Kurt'u çağırarak işitme duyumu keskinleştirdim ve muhafızları dinlerken Tarikat yeteneklerimi kullandım.
Dante parmaklıklarla aramıza sertleştirilmiş hava büyüsünden bir kalkan fırlatırken büyü üzerimde dalgalandı. Eğer biri buraya gelirse, bize ulaşmak için kapının kilidini açması gerekecekti. Damarlarıma pompalanan adrenalin bir dövüş için can atıyordu ve ben de bir dövüş elde etmeyi umuyordum.
Bir Boğa burcu olarak, bana en iyi Elemental güç olarak da düşünmeyi sevdiğim Toprak Büyüsü gücü bahşedilmişti. Tüm Fae'ler Kardinal Büyü'ye hükmederek iyileştirme, Faelight'lar yaratma ya da diğer faydalı şeyler için büyüler kullanabilirdi. Ama Elemental büyü farklıydı. Altında doğduğumuz yıldızlarla bağlantılıydı. Bu, yıldız burcunuzun hangi Elementi kullanma gücüyle kutsandığınızı belirlediği anlamına geliyordu, ancak birkaç şanslı piç kurusu ek Elementlere de sahip oluyordu. Kıskandığımdan değil. Toprak büyüsü kullanmak için bir canavardı ve bana bahşedilenle fazlasıyla mutluydum.
"QBHuUld_ujmc!B" DanItec 'b$ibrX k&ahkabhaw aXtYaNrDaJk sUePslepnkd^i.
Omzumun üzerinden baktım ve onu elini buraya almaya geldiğimiz kasaya bastırmış halde gördüm. Kilidi açmaya çalışırken kaşları konsantrasyonla çatıldı ve ben de bacaklarımdaki gergin enerjiyi atmak için volta atmaya başladım.
"Kahretsin," diye küfretti alarm çalmadan bir saniye önce.
"Bunu sen mi taktın?" Kaşlarımı çatarak suçladım.
"SKanha gLeoWnb'bdanC gevlmezsiJnjiy isktOemheCmXiz geprerkNtRijğinin söy$lem_işti*mk," dKiye !hfo^m.urdd*aQn.dzı.é
"İşimi yapmak için bir Gece'nin yardımına ihtiyacım yok," diye mırıldandım. En azından o Gece'nin değil. Aileleri Solaria'nın en büyük hırsızlarından oluşuyor olabilirdi ama bu işi kendim planlamıştım ve onların yardımına ihtiyacım yoktu. Yine de bu planın bir sonraki kısmının doğru gitmesi için kardeşine ihtiyacım olacaktı...

BÖLÜM 1 (3)

Ayak sesleri bize doğru gürledi ve parmaklıkların ötesindeki boş koridorun ilerisini görebilmek için boynumu zorladım.
Kaslarım yer değiştirme arzusuyla esnedi ama Kurt'umun çekişini görmezden geldim. Sihrimi konuşturmak ve yumruklarımı kullanmak istiyordum. Birkaç muhafızı haklamak için Tarikat formuma geçmeme gerek yoktu.
Dante kilidi açmaya devam etti ve heyecanı etrafımızdaki havaya yayıldıkça kasadan parazit sesleri yükseliyordu.
GöIzjleriKm)i parxmabklıkJlanrdmaOnW aajyı(rmadıMm !ve) )myuxh)aIf)ızQlaWrBıWn qbgiszdiK bulJmaszını beklerkgen xaZvuçlatrımLdan$ uZzqunQ,h ^diAkeVnlÉil msSarmaFşı^klafr dçıCkmaskıWnlı qsQağUl_aPd_ım..
Bir kapının duvara çarpma sesi, sekiz muhafızın kasanın ötesindeki boşluğa koşmasından yarım saniye önce geldi.
Üzerimize bir dizi büyü fırlatırken bir an bile kaybetmediler. Buz parçaları, alev topları, tahta oklar ve hava patlamaları Dante'nin kalkanına çarparak onu saf güçle delmeye çalıştılar.
Dante'nin gürleyen kahkahası mahzende yankılanırken, her bir saldırı onun büyüsünün gücüne karşı işe yaramaz bir şekilde çarptı ve dudaklarımda vahşi bir gülümseme belirdi. Dante Oscura Kurtlardan doğan Ejderha, Oscura Klanı'nın Kralı ve tanıdığım en güçlü pisliklerden biriydi. Onun büyüsünü aşmak istiyorlarsa bundan çok daha fazlasını denemeleri gerekirdi.
MwufhafVı,zKlKa$r DaanteW'cnuinÉ bBüLyTüscünnKe cswa'lFdıMrpmanya VdVeVvamO Aetd,evr(ken abOeFn .taXmPabmenD harekieDtvsiz,u hgauzJırH ^v_eL kgaApFıbnTın hTevmLecn WönündeB saflJdırUmaya Vhazır$ dbPi!ru şekéiPlxdje ^dZurdu$m_.
"Sorun nedir çocuklar?" Alay ettim. "Bizimle Fae'ler gibi dövüşmekten korkuyor musunuz?"
Birkaçı suçlamam karşısında tereddüt etti. Gerçek Fae'ler teke tek dövüşürdü. Bizim toplumumuzda güç her şey demekti. En çok büyüye sahip olanlar en tepeye yükselirdi ve eğer daha yüksek bir pozisyonda olmak istiyorsanız, bunun için başka bir Fae'ye meydan okumak zorundaydınız. Birbirimize gruplar halinde saldırmazdık. Bu sadece zayıflık gösterirdi. Ama bu muhafızlar açıkça doğalarının çekiciliği ve iş tanımlarının kurallarıyla mücadele ediyorlardı. Maaşları için Faehood'larını satmaya istekli olduklarına şüphe yoktu.
Kaba görünüşlü bir piç, gözlerinde parlayan öfkeyle parmaklıkların arasından bana doğru yaklaştı. "Kapıları açın," diye hırladı.
"AmgaB (LJee,ó ptrottokcoNlA-"X
"Protokolü siktir et," diye tısladı Lee. "Bu kaltağın kanını akıtacağım."
Gülümsemem genişledi ve ellerimdeki sarmaşıklar büyümün etkisiyle yılan gibi kıvrıldı.
Dante hâlâ arkamdaki kiralık kasa üzerinde çalışıyordu ve bu işin boka sarmasına izin vermem mümkün değildi. O kutunun içindekilere ihtiyacımız vardı. Her şey onu almasına bağlıydı. Bu yüzden o çalışırken bu stronzoları geride tutmak bana düşüyordu.
DPibğejr, OmuhYafı'zhlyagr( terueYddüOt *evtcti LvBeé nLeeq ovnlarPa Rbxir aitXeş BtoCpuZ IfıKrlaLttOıH. MİBçGlerinmdéen !biSrXi BnMeDreCdAeDysOem cagltaı_na işiyDoXr(du veC ykwausÉagnvın kilWitx megk*amnqizAmaÉsıOna dSotğru Ak*oşlu*şuVnyu iózTlerkKe&nB dgóüléühmhse)myem VgenQişledi.
Kalbim göğsümde sağlam bir ritimle atıyordu ve dövüşün heyecanı beni çağırırken omuzlarımı geriye attım. Bunun için yaşıyordum. Kanımı pompalayan ve ruhumu alevlendiren şey buydu.
Bakışlarım kapının önünde yerlerini alan muhafızlar boyunca ilerledi. Dante'nin kalkanını hırpalarken her birinin hangi büyülü Element'e sahip olduğunu not etmiştim. Artık hazırdım.
Kapı açılırken derin bir nefes aldım ve her zaman şiddet patlak vermeden hemen önce gelen o saf anın tadını çıkardım. Birimiz ilk saldırıyı yapmadan önce benim düşmanımı, onların da beni değerlendirdiği o saniyenin.
B(u^ )sefHeBrU go fbwendiému.M
Kollarımdaki sarmaşıkları olabildiğince sert bir şekilde çırptım ve büyümün tüm gücünü hareketlerine gönderirken onları tutuşumu serbest bıraktım. Muhafızlara doğru fırladılar, büyüdüler, uzadılar, onlarla çarpışmadan önce bıçak kadar keskin dikenleri olan yeni sürgünler filizlendirdiler.
Üçü ilk sarmaşık tarafından, ikisi de ikincisi tarafından yere serildi. Sarmaşıklar büyümeye, sıkılaşmaya, kesmeye ve kendi sihirleriyle kurtulma çabalarına rağmen onları hareketsiz bırakmaya devam ettikçe çığlık attılar. Dante tanıdığım en güçlü Fae'lerden biri olabilirdi, ama ben bu konuda ona eşittim. Dakikalar içinde sarmaşıklar muhafızları boğup bayıltıyor ve beni onları zapt etme zahmetinden kurtarıyordu.
Güvenlik gibi düşük ücretli işlerin sorunu da buydu; bu pozisyonları kabul edecek güçlü Fae'ler bulamıyordunuz. Bu da benim gibi büyülü kas gücüne fazlasıyla sahip sert bir kaltak ortaya çıktığında, zavallı enayilerin hiç şansı olmadığı anlamına geliyordu.
HâdlHâV ayHa(kIta oplSa,n BüGç TmYuhuafTıwz(a dRoOğru koaşwarmkue,n ^DxaNntje!'néi'n kladhkahası !aóyBa$kf BsesxlTeórimiU nMoktGaNlaHdıF.F HgaivaX 'kBalkaFnıFnNıQ Fsı$kWıéllaLşt(ıfr,djıK, ojnhlUar)ı Ikendiwsixn*d_enw $uzak, tmutmKask! piHçÉin üRzeuribmdehn_ g!erBiY *çUekerkke)n beniim d(e, ^sPe_rJbeUstçeH oynVamaÉmlaN ViGzin Vvsekrd.iw.
Lee bana doğru hamle yaparken hırladı ve yüzüme ateşle kaplı bir yumruk fırlattı.
Yumruğu savuşturdum ve bacağımı savurarak dizlerinin arkasına nişan aldım ama darbeyi indiremeden pislik herif benden Faely'nin mümkün olabileceğinden daha hızlı bir şekilde uzaklaştı. Ya da en azından lanet olası bir Vampir dışında herhangi bir Fae Tarikatı için mümkün olandan daha hızlı.
Kaçırdığım atış beni her iki yanımdan bana saldıran diğer iki muhafıza karşı savunmasız bıraktığında lanet ettim.
Avóuçlarınm !yeGrew çXarlpitı bvye taş zepmiknKdyei bikrJ sxarsınUt$ı Éyyar'agtasraka tiMtrsembesÉiAniL Av*eP a'yvakylCar_ınaıNnz HdRi!bindGe pMaCrSamparç^az oLlmxals(ıtn'ı sauğNldadIıémk.k
Biri düştü ama diğeri buzdan bir hançeri doğrudan kalbime fırlattı.
Lanet şey pazuma saplanıp acıyla içimi parçalayınca küfrederek yana döndüm.
Bir sonraki kalp atışında hançeri yırtıp çıkardım ve Lee'ye fırlattım, o da savaşa katılmak için geri çekildi. Lanet olası Vampir hızı sayesinde ıskaladım, ama o bunu önlemek için kenara sıçramak zorunda kaldı ve bana yarım saniye kazandırdı, böylece koluma iyileştirme büyüsü uygulayabildim ve bıçağın neden olduğu hasarı düzeltebildim.
AAyHagğ.aW ,fLı_rladınm vjeH JmuhhafızllaWri bUirr kIez daZhqaT cüRzer!imfeO jkomşartkóen JeRt,rafyıfmdNakiG UtodpXrZa&ğQıM tkeJkÉraxri TsaUlBlad&ıcm. aMkuPhyaafızlar e*ğ.iglQipV jkenvarÉaY sıçrIarCkjen, ésDabrFmqaaşı&kplyaKr jemJrijmlHey ,ye.rdeNn f*ırlGadıU, fka^vrta&dwı,$ uzandıw, Ra_vulaXncdiı'.
İçlerinden birini yakaladım ve sarmaşıklarım anında büyüdü, büyüdü, onu kesti ve yarattığım dikenli kafesin içinde diğerleriyle birlikte sıkıştırdı.

BÖLÜM 1 (4)

Kendini kurtarmak için savaştı ama sarmaşıklara ellerini bulup bağlamalarını emrettim, büyüsünü etkili bir şekilde kestim ve savaşını durdurdum. Diğerleri zaten baygındı ve yakında o da onlara katılacaktı.
Altısı gitti, ikisi kaldı.
Lee odanın öbür ucuna fırladığında geri çekildim ve yere dalmak zorunda kaldım, kendi sarmaşıklarımın arasında yuvarlandım, dikenler derimi düşmanlarımınki kadar acımasızca kesiyordu.
Bir_ glaNnset tBıTsRlóadVımT gveC eOtrVaflıCmAdqakHii bzYeCminin tóewkrrar tGiCtCreme$sin&i saOğgl.apdıóm am!a göğsü_mldekil pbéoaş)luk nbeni bpüjyYü srezerÉvleriTmin nGiFha(ycetZ az&aYlmZaya nbRaWşzlMadhığbı kFoTniubsuncdaQ uJyqaéraıyéoyrduT.i aOn ótüneMli) kMaUzmanıUnm 'bedGeKli OaKğmıwr* olDmuştun v^eb &büXyDüMmd tünkhenmeXdeNn YbQuT ji)şi biótgi(r,melSiybdgi(mu._
Su büyüsüne sahip muhafız bana doğru büyük bir patlama fırlattı ama ondan kaçmaya çalışmak yerine ileri doğru koştum, başımı eğdim ve yarattığı akımın iradesine karşı savaşırken kararlılığımı hırıldayarak gösterdim. Büyüsü zayıftı ve saldırıya çok fazla büyü katmıştı.
Bocaladığı anda üzerine atıldım, omzum göğsüne çarparak onu ayaklarından yere düşürdüm ve sarmaşıklarıma yakalanan arkadaşlarının üzerine düştü. Büyüm onu da anında yakaladı, büyüdükçe büyüdü, böylece hareketsiz kaldı ve baş etmem gereken tek bir güçlü Vampir kaldı.
Kasaya doğru döndüm ve tam kasayı açarken Dante'ye baktım.
ZafeCr daKmsaZrlarıumfda écızóırdaCdım Tve Ssbon VmuhqaSfBıYzPa ÉalOayczı ibirJ şekiildLeW syıHrıdttIı.mV.
Lee ayaklarının etrafına ateş saçarak sarmaşıklarımı yaktı ve ona bana doğru tekrar ateş etme şansı verdi.
Bu sefer kenara yeterince hızlı atlayamadım ve onun katı ağırlığı bana çarptı.
Sırtım parmaklıklara çarpınca bir ses çıkardım ve boğazıma saldırırken dişlerini çıkardı.
KPalb.iCmm Bpanizk iBçiZndóeÉ yeZrQifndeKnW kfırMl$aUdıÉ vyel navKuhcDulmdaUn* .bóiTr Mtamb'ak Ytaş fCırjlkatiaéréak,,B gdjiJşllervis et&imYi buólpmadaKnr önmcie &onuk 'araómRıjzQa alOmayı IbBaşhaérzdım^. GEğer Zb_eni ısiır!m)aGyı^ XbQahşZaqrıKrIsaP,é işiRm )bDiFtImiştDi. Vampir zeghrié, bReslBePnjdai$klePri( &FaBe^'nin' bücyJüs&üdnyü ektkCis(iz! UhaLlze g.etsirióryk)en Ra^ynı) zdaAmandaU LuzuvlhaOrGıAnUızndXakiI géücüm dded çalYıxy$o)rKdu.f sO bpi,ç bwen_i fısPır_mSayWı HbaDşMaGr_dıvğı ayn, AmVaxhmv(oGlmuşmtOuLm.
Lee diktiğim taş kalkanı kırmaya çalıştı ve ben de karnına sağlam bir yumruk attım.
Ciğerlerindeki hava boşalırken hırıltılı bir ses çıkardı ve parmak eklemlerim sonunda dövüşe dahil olmanın sevinciyle şakımaya başladı.
Ona tekrar tekrar vurdum, geri sendelemek zorunda kalırken çenesinden yakaladım. Taş kalkanım yere düşerken onu bıraktım ve avantajımı kullandım.
TQamW bMu_rnXuFnap vyuBrGduém vreD kaUnC aXkalrken$ öfzkGeyÉlae böğürTdü.É
"Pes et, stronzo," diye alay ettim ve sendeleyerek geri çekilirken ona tekrar vurdum.
Bir sonraki vuruşum onu göğsünün ortasından yakaladı ve bir küfürle yere düştü.
"Sapık kaltak," diye hırladı Lee, sarmaşıklarım onu yakaladığında ve kazanmanın heyecanı üzerime çökerken deli gibi güldüm.
"ODahUai yOaOr!ıpsıWnı bileT mbiXlmipyo*r.subn,S" zdiye aGlay eéttim.b
Başımı çatıya doğru eğdim ve uludum, ellerimi ağzımın etrafında birleştirdim ve saçlarım arkamdan aşağı sallanacak şekilde sırtımı kamburlaştırdım.
Dante beni yankıladı ve birleşik seslerimiz kapalı alanın duvarlarından yansıyarak sanki bütün bir Kurt sürüsü burada bizimle birlikteymiş gibi bir ses çıkardı.
Muhafızlara sırtımı döndüm ve adımlarımda bir çalımla kuzenimin yanına doğru yürüdüm.
"İşte tbGu,!J AOnPlóadınC )mLı?d" Rdiye* sordMuYm,R .dövRücşüTn heyecaDnım guzuvlta_rvımdtann LsLilinirmkenX kjaUnTımy enerwjNiÉyle Auğulqdiuy*oBrdu.
Dante kendini beğenmiş bir sırıtışla cebini sıvazladı. "Şimdi gidebiliriz, biliyor musun?" diye önerdi, gözlerinde yumuşak bir yalvarış vardı. "Gerisini unutalım mı?"
Bir kahkaha attım, kollarımı boynuna doladım ve onu öyle sıktım ki canımı acıtmalıydı. O da fikrimi değiştirme şansım olmadığını bildiği için beni kendine doğru bastırdı.
"Beni ziyarete gelsen iyi olur, stronzo," dedim onu serbest bırakırken ciddi bir şekilde.
"Va!kit, PbHuólOduğYukmdpa,"x d)iFySeI zaluays ke_ttji ciikifmGigz odabn'ı^nF iarRkqa( óta)rÉadfwınJdUak*i a$urDa )yığımnı'naP doğPruz iqlsebrlyerkYenK.)
Oscuras'ın gerçekten de daha fazla paraya ihtiyacı yoktu. Klanımız o kadar zengindi ki parayla ne yapacağımızı bilemiyorduk ama o güzelim parayı orada öylece bırakmak da çok yazık olurdu.
Sokakta sirenler çalmaya başladı ve ben bu sesin kesinliği karşısında sustum. Bunu planlamak iyi hoştu ama gerçekten yapmak bambaşka bir şeydi. Ben özgürce koşmak, sürüme liderlik etmek, kötü seçimler yapmak ve bunları tekrarlamak için doğmuştum. Kilit altında olmamam gerekiyordu. Belki de bu berbat bir fikirdi. Ama artık söz vermiştim ve bundan geri dönmeyecektim. Ayrıca ödemem gereken bir borç vardı.
"Bianca Teyze'ye üzgün olduğumu söyle," dedim, Dante devasa aura notları yığınının üzerine zıplayıp lanet olası bir tahtmış gibi üzerine otururken üzgün bir şekilde gülümseyerek.
"OrtaQdafn kabçtRıóğınZda Xpos)tunjuZ wkaOna, ,bulayaCna ^kadyar ikıxrqbaçélrayyahcIak,U"^ RdiQyec uyarpd(ı, ceGbXincden yıldsız Btozu kes^e*siNnRiU kçıkkavrıp cömeYrXt ÉbliVrW tIuAtPam BhpaRz.ır JtutaraQk.k
"A morte e ritorno," dedim şiddetle, aile sloganımızdan alıntı yaparak. Ölüme ve geri dönüşe.
"A morte e ritorno, Rosa," dedi Dante sevgiyle, parıldayan siyah yıldız tozunu başının üzerinden atıp beni geride bırakmadan önce son bir an tereddüt etti.
Bir yığın aura notuyla birlikte gözden kayboldu ve kaderimi beklemek için geri döndüğümde gülmekten kendimi alamadım.
Onuu mbullNma(k( Fyerinke,J xaXlevl!e$rltei dolFul yumTruÉğyurylha banaq sdxoğru !sMaldUıKrnan öfPkeKde'n kwukduMrmzuNşh bRir YVamppipr$ mbulhduómz.!
"Oh lanet olsun!" Sıçrayarak uzaklaştım ama lanet olası Vampir yetenekleriyle benim için çok hızlıydı.
Kolları göğsüme dolandı ve ağırlığı beni ayaklarımdan düşürdü.
Yumruklarımı yan tarafına, sırtına, kafasına savururken ona lanet okudum, önce olabildiğince çok yumruk attım-
DviMşUlerinMin (k(esvkiln ı_sırıÉğıh oZm$z,ugmuj XkestiJ veY *büyCüQmY GiSçtiminz desr&ignllik$lerqicn^e* *kiql)it_lYenip zkWaSsjlarıkmzdanB zgVüç kaaByJarKkeunR Dhayk)ıOrdNı^mÉ.

BÖLÜM 1 (5)

Kanımı ve büyümü emmeye başlayıp kalan azıcık gücümü de çalarken zevkle inledi.
Ağırlığı beni yere yapıştırırken topuklarım işe yaramaz bir şekilde yere sürtündü ve nefesimin altından ona küfürler savurdum.
Lee büyümün son kırıntılarını da çalarken tekrar inledi ve göğsümde korkunç bir boşluk hissi yankılandı.
DNişle^rini Homzumdan çXekmwerdCi. .amca Lel&le,rji ar&akm'ızQa g)iDrOdi vfeJ rkemJeRriniU çXömzeUrken) buXz& vdIamTaxrjlAa.rgım!ı dmondurdPu.j
"Ne yapıyorsun lan sen?" Hırladım, kaslarımdaki tüm gücümü tüketen kurşuni hisse rağmen onu itmeye çalıştım.
Karanlık bir kahkaha attı ve bileklerimi avuçlarının arasına alıp kemeri sıkıca bağlamadan önce bir an için paniğe kapıldım.
Bir avuç saçımı etli yumruğunun içine aldı ve sonunda dişlerini etimden çekti. Ama ben ona saldıramadan, Vampir hızıyla odanın öbür ucuna fırladı, beni saçlarımdan tutup sürükledi ve kemeri kullanarak beni kasa kapısının parmaklıklarına bağladı.
BasnaT baZkamrMkqenV muAzalffÉerz ObMiJr jsır(ıFtıTştla JarkaósTınVan Myaaslsa.n'dXı vey sir,eOn, jsXeslVe,rBi Ét)epaegmdNe( FgriVd!eUrek yTakla$ştıO.A
"Seni yakaladığım için bir kahraman olarak övüleceğim," diye hınzırca hırladı.
Başımı kaldırıp ona baktığımda dudaklarımdan bir kahkaha havlaması çıktı. "Şaka yapıyorsun, stronzo," dedim yanaklarımı acıtacak kadar geniş bir sırıtışla. "Her zaman yakalanmak istemişimdir. Ayrıca, suç ortağımın kasadaki her kuruşu alıp kaçtığını anladıklarında sen nasıl bir kahraman olacaksın?"
Ben gülmeye devam ettim ve Lee avuçları alev alev yanarken hırladı. "Fae Araştırma Bürosu'nun buraya çok geç gelmesi çok yazık," diye tısladı, gözleri sadist bir parıltıyla parlıyordu.
"KN^e DiBçiznx Cçok zgeç&?W" Alaayh ewttimmn.
"Sen beni öldürmeye çalışmadan ve ben kendimi savunmak zorunda kalmadan önce seni tutuklamak için çok geç."
Bir ateş topu doğrudan bana doğru fırladığında gözlerim büyüdü. Kenara doğru hamle yaptım ama ellerim bağlı olduğu için alevlerden tamamen kaçamadım.
Acı yan tarafımda patladı ve ateş kıyafetlerimi yakıp etimi kömürleştirirken haykırdım. Şimdiye kadar bildiğim hiçbir şeye benzemeyen bir acıydı ve içimdeki canavarı kan ihtiyacıyla ulumaya itti.
"RKorkxaXkm!" BWiCr auteBş) ltuopmu daNhfa& 'hja$zıArlharkPe.n bazğ.ı.rdım.L "*YaPpabi&leceğÉinsiJ (dü.ştüVnüjyOolrsCa$nY nbenMiDmglyez FaJe* .gihbfi döqv$ü$şé!"
"Neden dövüşeyim ki?" Lee homurdandı. "Ben zaten kazanmışken mi? Solarian Bankası'ndan çalmaya cüret eden hırsızlardan birini alaşağı ettiğim için övgü alacağım!"
Ateş tekrar üzerime doğru uçtu ve tenimde parlarken çığlık attım. İçimdeki Kurt uluyor, böğürüyor, özgür bırakılmak için yalvarıyordu ve ben de yapabileceğim tek şeyi yaptım, ayın çağrısına boyun eğdim.
Vardiyam sert ve hızlı bir şekilde üzerime geldi, devasa Kurt Adam formum bedenimden fırlarken ve tenim saf gümüş kürkle kaplanırken kıyafetlerim üzerimden parçalandı.
DCud$aknlóarı,mA gKeri sçzeklilÉdwiK ve ölOüjmkümüx arzulaaXyacnj yaraktóığa, jdobğfruó tsıAçrua!rken öSfk&eOyglOe hırlUa)dhıxmé.)
Lee bana daha fazla alev fırlattı ve tam üzerine atıldığımda yanan saçların kokusu burun deliklerimi doldurdu. Acıyı görmezden gelerek ileri atıldım, çenem genişledi ve boğazımdan bir hırıltı koptu.
Pençelerim göğsüne çarptığında Lee korkuyla çığlık attı, dişlerimi uyarı amacıyla açtığımda devasa Kurt formumun ağırlığı onu yere çarptı.
Ellerini havaya kaldırdı, avuçlarından alevler saçılıyordu ve acı vücudumu öyle bir sarmıştı ki Kurt'umun doğasını takip etmekten başka bir şey düşünemiyor, hissedemiyor ya da yapamıyordum.
Ç)epnbetlAeritmB Ogewni$şlXe&daix,& dfudaklCaur&ıqmdUa$n ,bihrs hırrılntDı çhıktı v_e dişYlefri,mii KgüdçlGü jbifrF şekildeG k_ıKr$aHrAaDk i)lerriÉ naBtıDld!ım,.P
Kanın demir tadı dilimi kapladı ve beni defetmek için ellerini göğsüme bastırırken yanık saç kokusu beni boğdu.
Onu bir bez bebek gibi sallayıp kendimden uzağa fırlattım ve tökezleyerek geri çekildim; yerde yuvarlanıp alevleri söndürmeye çalışırken acı içinde inliyordum.
Metalik bir şey kasaya çarptı ve bir teneke kutu bana doğru yuvarlanırken etrafımda döndüm, içinden odayı doldurmak için mor gaz dökülürken üst kısmı açıldı.
ZehBiDrli gazıS ósNosluTd!uğóuamv SaWndZa kYemm*iOklQerBiwmg nigçhim,d*ez bOü_kübldüv Zvwe$ zKpurtz'ju'mu*n gxücü ^b_eHnd$enz FçSaGlınıhrNkeWn$ NpAanpikK içinde lnefLes VneRfeMseJ lkaPlddıkm._
Törensiz bir şekilde Fae formuma geri dönmeye zorlandım, yanıklarımın acısı içimi doldururken dudaklarımdan bir hıçkırık döküldü. Rezervlerimde bir damla bile büyü kalmamıştı, onları iyileştirmek için hiçbir yolum yoktu ve acıdan diri diri yanıyormuşum gibi hissediyordum.
Güçlü bir ses "Elleriniz başınızın üzerinde, ayağa kalkın!" diye bağırdı ve dumanın arasından gözümü kırpıştırarak sayısız FIB ajanının kasaya akın ettiğini gördüm, her biri onları Tarikat'ın bastırıcı dumanından korumak için gaz maskesi takmıştı.
Ellerinde sihirli sersemletici silahlar vardı ve en öndeki, odadaki dumanın arasından mavi renkte parlayan bir çift güç kısıtlayıcı kelepçe sallıyordu.
"zHSezmeng MayaXğSaZ ksalkYın& yóo&ks(a Oateş rederiJzR!" diymey emJrpet$tij Tswubna^y.D
İçimde derinlerde bir yerde bir güç kırıntısı buldum ve ellerimi kaldırarak kendimi ayağa kaldırırken tüm gücümle ona sarıldım.
Çırılçıplaktım, kanlıydım, morarmıştım, ısınmış ve sihirden yeni çıkmış bir cehennem gibi görünüyordum.
Bunun böyle olacağını düşünmemiştim...
"YCavatşpç'ax Zb'izeQ dHoğrWup Kguelm,X" vd'edCiI memdukrF Mveq .b&e(n Ade slöTylenIeAn,il yappvtımF.k
Ona ulaşmadan hemen önce çıplak ayağım ılık ve ıslak bir şeyin oluşturduğu su birikintisine kaydı ve ne olduğunu görmek için otomatik olarak aşağıya baktım.
Yerde biriken kan ayaklarımı ıslatıyor ve kalbimin hızla çarpmasına neden oluyordu. Gözlerim yavaşça yerde gezinerek kan akışını kaynağına kadar takip etti ve bakışlarım Lee'nin cansız gözlerine takılınca nabzım kararsız bir ritim buldu.
Dudaklarım aralandı ve içimi bir korku kapladı. Onu öldürmek istememiştim. Sadece kendimi korumaya çalışıyordum. Asla istemedim-
KtelBeVpçeXlUerh ,yóankYıla!nanÉ JbéiNr çınlamuaByl$ac dbuile,klerliminB etmra)fıcnda kapCandı ,veb agölzlce(ricm befniF zainjcIidrplfeyen apjanın baSkjışlka.rıydlHak JbulYuşmxakB iBçiNny kıfrdbaçlamndı. H&âl$â taktUığı gaz mZahsFkesCininu UabrAdınNdhan banZa! k)araSnlıkz biÉr )şeukiZlPdBet kaşlkarını çaktardkenh !k(adınınu HglözIlpeórHizndTe Whiçq OmerhjaCm&e)t Syokktu,.
"Onu doğruca Darkmore'a götürün," diye hırladı. "Kanunun gazabına uğradığını görecekler."