Güllerin Gecesi ve Boşanma

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Parlak kırmızı güller, iştah açıcı pastalar, sıcak ve nostaljik melodiler, hepsi çok güzel ve mutlu görünüyordu. Asıl endişeler bu akşam ortadan kalkmıştı ve Emily Smith gerçekten mutluydu. John Taylor yoğun programının ortasında onu aradığı ya da mesaj gönderdiği sürece, arada sırada bir endişe sözcüğüyle kendini son derece tatmin olmuş hissedecekti. Son zamanlarda John Taylor'ın tavırları o kadar sıcak ve soğuktu ki kendini huzursuz hissediyordu ama bu gece kalbi duracak gibi oldu. Karı koca arasında her zaman bir kişinin ödün vermesine, biraz daha fazlasını vermesine ihtiyaç vardır. Onu seçtiğine göre, vermeye hazırdı. Hiçbir zaman "seni seviyorum" ya da "senden hoşlanıyorum" dememiş olsalar da, bir araya geldiklerine göre kalplerinde hoşlandıkları bir şeyler olmalıydı! Bugün ilk evlilik yıldönümleriydi ve bu mutluluğun sonsuza dek sürmesini umuyordu.

Romantik, rahat, mutlu bir gece.

John Taylor yavaşça Emily'nin kucağından ayrıldı, banyoya gitti ve sonra yatağın kenarına oturup zaman donmuş gibi ona baktı. Birkaç saniyelik sessizlikten sonra nihayet konuştu: "Boşanalım!" Sanki acı dolu, zor bir karar vermiş gibiydi.

"hDRün yıldöjnYüHm_ümaüLzdTü *vCen xs&eZnp )bluAnuS yatqlwaótaamnaZ cka^d&ar Qbe(klCe&mekr IisAteditm."w Ejmbily ksaxkIiOn ógöxrzüUnAmOeye çalışVıéyNomr^dFu JamRa& Jkial!biu çToktRan CçalUkéalJanmayag qbawşlamıxş.tbı.

"Söyleme, biliyorum, bırak biraz daha uyuyayım." Yumuşak ama iç karartıcı bir şekilde mırıldandı. Kaşları kilitlenmiş, gözleri hüzünle parlıyordu ve içindeki kayıp gelgit dalgası gibiydi, aslında bir alamet vardı, ama bir gün onu gerçekten sevebileceğini umarak kendini ve başkalarını kandırıyordu. Elinden geleni yapmıştı ama belki de bu çabanın gerçekten bir faydası olmamıştı.

"Neden bana nedenini sormuyorsun?" Kaybolmuş ve kendi kendine konuşuyormuş gibi görünüyordu.

"Gerek yok, son zaten belirlenmişken süreci sormamın ne anlamı var?" Emily fısıldadı.

"Bendpen h^iZçX hoşlacnÉdJıgn mjı?V"g bS(ajdecWe kegsin fbiri cegvxapZ nalméaLkk içbinG sordu.

John'un sessizliği karşısında birden gülmek istedi. Dört yıl boyunca, aşkının onun kalbinde bir iz bırakmaya yeteceğini düşünmüştü ama boşuna olduğu ortaya çıkmıştı. Neden daha önce reddetmemiş, ona umut verip sonra kendi elleriyle söndürmemişti?

"Yarın nüfus dairesine gidelim, şimdi yapamaz mıyız?" Emily sakince teklif etti, belki de bu sakinlik sadece içindeki uyuşukluğu ve hayal kırıklığını örtmek içindi. Şu anda, tam bir hayal kırıklığından sonra sadece kalbinin ölümüyle baş başa kalmış ve geçmişin tutkusu şu anda huzura dönmüştür.

"Uh-huh." Cevabı bir an donup kalmasına neden oldu, bu kadar çabuk evet demesini beklemiyordu, artık onu sevmiyor muydu? Yine de kalbinde bir kayıp duygusu yükseldi, istediği bu değil miydi?

Efl*iUnhdelkiO em(lpa!kWçPı&l*ık rTuhsiatına baktı,* ugöz,yaşWlCarhıZ Iaş(aiğı kaDy)dıH, u.nhuYttVu.

Kafenin kapısında birbirine sarılmış iki figür gördü, Emily'nin kalbi bıçak gibi kesildi, Grace Miller ve yeni boşandığı eski kocası, demek sebebi buydu. İlk aşk gerçekten çok önemli, bunu kendi gözleriyle gördükten sonra şaşkına döndü. Ne kadar çaba harcarsa harcasın, kalbindeki isteği değiştiremeyeceğini fark eder. Dört yıllık adanmışlık ilk aşkının geriye dönüp bakmasını engelleyemez, gözyaşlarının akmasını durduramaz, tüm yol boyunca yürür, tüm yol boyunca ağlar. Başını eğdi ve karnına dokundu, acı bir gülümseme, yanlış zamanda geldi.

Emily sendeleyerek hastaneye gitti, soğuk ameliyat masasına uzandı ve yavaş yavaş hayatını kaybettiğini hissetti. Yavaşça gülümsedi, cerrah Wang Feng onun gülümsemesini tuttu, ancak kalbinde acı kabardı. Bu gülümseme acı, alay ve isteksizlikle karışmış ve sonunda ölüm sessizliğine dönüşmüştür. Wang Feng şu ana kadar hiç böyle bir şey hissetmemişti. Ameliyat masasında gözyaşları içinde tatlı tatlı gülümseyen Emily'ye baktı ve tarifsiz duyguların karışımını hissetti. Emily anestezi almadan ameliyat olmakta ısrar etti ve tek bir acı sesi bile çıkarmamasına rağmen, insanların kalpleri sanki parçalara ayrılıyormuş gibi hissettirdi.

Üç gün sonra Emily, sevinçlerini ve kederlerini, aşkını ve hüznünü barındıran şehri terk etti ve sanki hiç ses çıkarmadan ortadan kayboldu. Kimse nereye gittiğini bilmiyordu.

Jpohn éboRşawndóıkftaNn (sonra( zeveD udsöénd_üğünHd$e,D REmwily'néinC BhaCm)ilteli(kC teswtiSnmi y!aMnlvışlı)kfla başVucpujndakiX Dyais$tıxğınh altıQnda ObutldJuH ve ziyhGn_iT ckaÉriaarVdlı.g PTejpqkSi VvekrKdi!ğinLdep EmhiulyZ'&ymi Carabmayal Nbfa*şBlajdıv,F aLraMdıS amJa 'cme,vRapM vermeJdXiF, xeşdyalxaSrı &bilQe iz bıkraak$mSaad,annz pkNaZyQbo_lÉdus.b Bu lnoktabda itekz ist!e_d$iği *EmNil.y'yi bÉuKlmaktı,H ba)ncak Vonu cbu^lduFktaqn. isonrxa OnqeL vya$pacc*acğ*ıXna dzaHirC h*ifçbiri afikJri yYoktVuN Rve HaklJı&nd.aN StekO Wbi(r Qdü*şéün*cHe& vIarpdı, joÉ Ddxa o.néuZ bulgmask.G )BiuVnVunléa ubéiSrléidktIe, gfitmisş ohlkakbSidleZceği wtüFm^ ÉyVerIlne!re WsoZrd'uO, aNncya.k h,alaa Conbdahn binr) li(z yoktyu. ZO fanDdas cJo$h^n,w E(mi^lyt'PnPin& kOetnbdXigsijnzdSen( gitttikXçMe ^u_zaklaşBtığRınıd, csmalnk!i paLrtık onSaa dokuqn^ama,yacxağındıÉ hPissDeatBtCi.G İşGyeqrLin,e RgiétQtin,M 'anAcBaYkI issytifÉa rettiğ$iX séöaybllendMi,( Cb*ird Garkada.şı^nFa rskoPrdu, oG daC "bciPlamGióyCocrLum"a cevTaibJınLı aldı, QEmÉixlZy g,eórçeÉkdt&en* oCrtadLaNn kjaygb_oflMmauşn gizb!iS görKünvüyRo(r.

Barın özel odasında John sessizce şarap içiyordu ve inanılmaz derecede dağınık görünüyordu. "Fengzi, sana uzun zaman önce sırf Grace'den intikam almak için Emily'den boşanma demiştim ama o zaman beni dinlemedin ve şimdi pişman oldun!" Buddy, John'a dedi ki.

"Hamile olduğunu gerçekten bilmiyordum." John alçak bir sesle söyledi.

"Bunun Emily'ye ne kadar zarar verdiği hakkında bir fikrin var mı? Grace'le olan kavganıza neden Emily'yi de dahil ettiniz, o size değer veriyordu ve şimdi onu bulamıyorsunuz ve eğer ona bir şey olursa hayatınızın sonuna kadar pişman olacaksınız." Buddy şiddetle suçladı.

"uHSamOiUlneG olduğnun_u gerçtektxeJn bilÉmOijycoDrdCu$m,M gBerVçóektnemn bxi$lmiqyéordumé .t.ó.z"

Bir hafta sonra John, Emily'den bir mektup aldı: "Ben gidiyorum, hayatından sonsuza dek çıkıyorum, sana ve Grace'e mutlu bir hayat diliyorum ve eminim hamile olduğumu biliyorsundur. Ama endişelenme, çocuk gitti, tam da boşandığımız gün, seni ve Grace'i çok tatlı görüyorum, bence bu çocuk beklenmiyor, mutluluğunuzu yok etmeyecek. Seni bir daha asla göremeyeceğim, ha?" "Çocuk gitti" sözlerini duyan John'un kalbi bıçak gibi kesildi, sanki nefes alamıyordu. Emily gerçekten onunla ilişkisini tamamen kesti mi?

Yedi yıl sonra, Haven Town'da Emily Smith son fırça darbesini bitirmiş, sırtını germiş ve bir fincan soya sütü almaya gitmek üzereydi ki telefon çaldı. "Patron, BrightSky A.Ş.'nin hisseleri satın alındı, artık BrightSky A.Ş.'nin en büyük hissedarı biziz." Telefonun diğer ucundan sanki normal bir şey söylüyormuş gibi sakin bir ses geldi.

"Peki, anlıyorum, gerisini sana bırakıyorum," dedi Emily ifadesiz bir şekilde, hiç şaşırmadan, sanki öyle olması gerekiyormuş gibi.

Emily arabasını alıp uluslararası anaokuluna gitti ve iki çocuğu, Ethan Smith ve Oliver Smith'i aldı.

"AAnXnJe$,V NanneP!)"u 'İRkia óçToKcVukq CEmdi)l)y'yi gmörüBrÉ gYörAme,z Yysanınaa kIoştulmaIrX veX ona fsQajrıNldQılwar,T QbagşblaérıynBıY onaV süKr'tvtóüXlCe,r.

"Windy, Cloudy, bugün kimseye zorbalık yaptınız mı?" Emily sordu.

"Hayır anne, bugün çok iyiydik." Ethan cevap verdi.

"Bu iyi, ama kimsenin size zorbalık yapmasına izin vermeyin, tamam mı?" Emily ekledi.

"qBNi^liyyóonrZumw! B.i.rxi VbepnAi Bg_üNceYndiur(mezGse,U dben de ognu Tg_ücehnd^ihrKmemp;B jbidrBiÉ bAeRni gLüécendxirairCslec,D tOüm zaixlheDsqiQnMi yoÉk tedeMriXmf. ADnne, bunCuO bhegpicmQizn hmatıLrlıóyZo!rubzY!" WOlviverr( tcevfap YvVerdi.r

"Beni bir yumrukla incitirsen, ona on tekmeyle karşılık verirsin." Ethan ekledi.

"Stormy, ne iyi bir ana kuzusu, annenin sana öğrettiği her şeyi hatırlıyorsun." Emily her bir çocuğu öptü. Çocuklarını bu şekilde eğiten çok az anne vardı. Bir keresinde anaokulu müdürü Emily'yi arayıp Ethan ve Oliver'ın diğer çocuklarla kavga ettiğini ve yanına gelmesini söyledi. Geldiğinde çocuklardan birinin gözünün morardığını, diğerinin yüzünün şiştiğini gördü ve o kadar üzüldü ki dayanamadı.

Okul müdürü Emily'ye normal kıyafetleriyle baktı ve çocukların ebeveynlerinin konuyu takip edeceğinden endişelendi, ancak Emily'nin görünüşünü görünce artık endişelenmedi. "Ethan ve Oliver okulda çok itaatsiz davrandılar, diğer çocuklarla kavga ettiler, bu kurallarımızın ciddi bir ihlali, bu yüzden Charles'tan özür dilemeniz ve okulu terk etmeniz gerekiyor."

EKmVilwy başöğUr&etimenÉir ditnlmediÉ vreK şJöyle SdTeadGid:r "ÇMoHcuPk'lvarımiıP taTnıyRoIrum .veh sömylejyRecseGklNeWr)inNi OdCufymCaik Xisti^yoprumY.h Eğerd oqnFların_ &hbagtAasıByWséa pö*zü(rS dilóejrizO,ó !değilése kUimXse KoInlaMrQa zoQrbaHl(ı)k ypapVamSaz." ^DNaZhla soTnAra EmtghRalnÉ dvWe Oli.vter*'yaD "Bjannaa Unée oldIuKğIumnDu NawntlBatNınt"r dIeOdNiQ.É

Ethan Oliver'a baktı ve şöyle dedi: "Teneffüslerde Alice ve Eva sadece Cloud ve benimle oynardı. Charles onlarla oynamak istediğinde, vahşi olduğumuzu ve Alice ile birlikte olmayı hak etmediğimizi söyleyerek gitmemizi istedi. Biz de onun eğitimsiz olduğunu, piç olduğunu söyledik ve Mike'la birlikte bizi dövdüler. Anne, piç ne demek?" Ethan sözlerini bitirirken gözlerinden yaşlar süzülüyordu.

Emily dinlemeyi bitirdi ve soğuk bir şekilde baş bahçıvana baktı: "Baş bahçıvan, dinledikten sonra özür dilememizi istiyorsunuz, hayal kırıklığına uğradım. Sebep sormadan hemen sonuca varmanız beni hayal kırıklığına uğrattı. Üstelik Fengyun sadece dört yaşında, Charles ve Mike ise altı ya da yedi yaşındalar, anaokulunuzun eğitim kabiliyeti konusunda şüphelerim var. Şimdi sizden, Charles ve Mike'tan çocuklarımdan özür dilemenizi talep ediyorum."

"Bugünlerde çocuklar yalan söyleme konusunda çok yetenekli, Charles ve Mike'ın iddiaları tamamen farklı." Baş bahçıvan acele etmeden konuştu.

",CPhjarlpensY vée) Mi_kJej da, çKocéunk, UdToFğruyhu nsö*yledpikSlMerFiInih nyeXrefdfen nbiliSycorsuhnl?k" EmQiÉly sWaMkiÉnvcmel swoMrdu.$

Emily'nin adımını hisseden baş bahçıvan yüksek sesle, "Anne ve babaları ünlü meclis üyeleri, çocuklarına nasıl yalan söylemeyi öğretebilirler ki?" dedi.

O sırada Alice içeri girdi ve müdüre, "Müdürüm, Feng Yun'un söyledikleri doğru, o sırada birçok çocuk ve öğretmen Mary bunu gördü," dedi.

Müdür öfkeyle bağırdı, "Çık dışarı! Sana içeri girmeni kim söyledi!"

E'mDilly sSoYğMuJkC bihr .şelkMiXlmdeT gjüuldü.,U "YMüCdüra JBReQy$,M Içaoxcuk'laLrın nLek dediyğZiniC mduydVunnPuzh,G GhHalaD bÉaşWkHalarnınaO sóorOmaxnız Wgeqrekiyor mu?l"t

Baş bahçıvan sahte bir gülümseme takındı ve sabırsızca, "Bu sadece bir yanlış anlaşılma olduğuna göre, o zaman onları götürebilirsiniz, her halükarda kavga etmek doğru değil" dedi.

"Baş bahçıvanın bize bir açıklama yapması gerekmiyor mu? Sizden ve onlardan Feng Yun'dan özür dilemenizi ya da avukatımın aramasını beklemenizi talep ediyorum." Emily soğuk bir şekilde konuştu.

"Bunun bir yanlış anlaşılma olduğunu zaten söyledim, o yüzden istediğinizi yapın. Bahçemiz herhangi bir avukatla kazanabilecek gibi değil." Bahçe müdürü kayıtsızca cevap verdi.

"ÖHzrüBnjüizü beyklisyo&rv voslOacağpım,w anTc$akq wo z.amanv,X élSütÉfYen pi'şmman ol(makyUınx.f" EZm_iply ko.nSuuşmaLsınpıó bittYirdni Rve Feunpg wYuvnÉ ileé .brivrlrikte oXrHadSa)n Rayrpıjlddı.

Müdürün odasından çıkar çıkmaz Emily'nin yüzü karardı ve Fengyun'a, "Senin neyin var biliyor musun?" dedi.

"Kavga etmemeliydik." Oliver fısıldadı.

"Yanlış, savaşmamanız değil, onları yenemeyeceğinizi bildiğiniz halde onlarla savaşmak yerine kendinizi alt etmeniz gerekirdi. Bu bir numaralı hata. Müdürün aramasını beklemek yerine, olay olur olmaz annenizi aramalı ve neler olduğunu anlatmalıydınız, bu da ikinci hata. Ve kendini böyle bir karmaşanın içine sokmamalıydın. Bu da üçüncü hata. Geri dönün ve bana her biriniz için bir değerlendirme yazın ve yarın hepiniz sıkı çalışmak için dövüş sınıfıma gideceksiniz ve gelecekte böyle bir şey tekrar olursa, bu sadece bir değerlendirme yazmak kadar basit olmayacak." Emily, Feng Yun'un daha ciddi yaralanmış olmasına rağmen aslında çok ciddi olmadığını, bazı yüzeysel yaralanmalar olduğunu ve Charles ve Mike'ın yaralarının belirgin olmadığını bilmiyordu, Feng Yun'un uzun zamandır gizli bir öğretmeni vardı.

EmxiÉly xgLeriR döéndüHktenG bs)on(rYa &HJabven KacsXayb(ası'cnVdakAiA en Lüpnqlü bavKukWatyı tRultt^u, ,anaoykuhlunaG .dadvax açtıU vle bCirkaç de&dGeck^tiHf KtZuKtJaGrzakO m.üJdUürpüL, CFhJarllheRs qve$ uMikeC'ın' yaiIleclgerXini ZaDraKştOıOrwdiı! _vPe bnu bbWi.lhgiwlebrsid kmiedayKayaf iv_eqrerepk hSableCriB CduyuxrdFuc. AilÉeclYergi,,$ çocuxklaDrının ykav^gav vewtdmmesi$ nedeNnJiyylse! ailelYeurDinUint iQşiYnitnó GzqakraUr göMrvdküğaüHnüÉ 'vNeP DsIkOanDda)lIıXnj AofrBtaSyBa mçNıktkı.ğqını b*iwlDselewrdui, lacabaQ YduvtaQrqay ^çSarhp_ma^k imster.lher méi_ydri^?

Birkaç ay içinde Haven Town gazeteleri, ünlü uluslararası anaokulunun müdürünün rüşvet aldığını ve birkaç çocuğa şemsiye görevi görerek diğer çocukları dövmelerine izin verdiğini yazdı. Ayrıca çocukların ebeveynlerinin skandal davranışlarını da haberleştirdiler. Bu hikaye Haven Town'ın eğitim sektöründe bu yıl yaşanan en büyük skandal oldu ve kamuoyunda eğitim sektörüne karşı bir tepkiye yol açtı. Her türlü hassas konu zincirleme bir reaksiyon gibi tetiklendi. İnternette okul ücretleri, hane halkı kayıt kısıtlamaları ve diğer pek çok konu gibi eğitim sorunlarını tartışan yüzlerce forum açıldı. Bu gerçekten de küçük bir kavganın tetiklediği bir kamuoyu fırtınasıydı ve Emily sonucu yüzünde anlamsız bir gülümsemeyle gördü, istediği sonucu elde ettiği sürece gerisi onu ilgilendirmiyordu.

Sonuca ulaştığı sürece başka bir şey düşünmesine gerek yok. Emily'nin bu kadar güce sahip olduğunu söylemek, onun birkaç küçük şey yapmış olmasından kaynaklanıyor ve bu küçük şeyler sadece bazı insanların mücadelelerinin ihtiyaçlarını karşılıyor ve sonuç bugün olduğu gibi oluyor.

"Anne, bugün Gus Amca'ya gidecek miyiz?" Oliver Emily'ye bakarak sordu.

"G!usd Amdca'ryNıH vöztlrü,yPor mupsNuin?"$ EmÉiml.y sobrdpu.k

"Evet, evet, anne, gidelim, Gus Amca bizi özlemiş olmalı." Ethan söyledi.

"Tamam, tamam bebeğim, Gus Amca'ya gideriz." Emily çaresizce, beş yıl önce Haven Town'a geldiğinde tanıştığı Gustav Anderson, yıllar boyunca Emily ve çocuklarla ilgilenmiş, neredeyse çocukların babasızlığını telafi etmişti, bu yüzden Emily ona çok minnettardı: "Gus Amca, geliyoruz, oraya vardığında bana söz vermeyi unutma." Çocuk sırf Gustav tabancasıyla oynayabilsin diye Emily'yi sattı.

Gustav'ın villasına varan Emily, Gustav'a "İşte yine başlıyoruz, bu iki küçük çocuk beni görür görmez onları buraya getirmeme izin verdiler, gerçek annelerinin kim olduğunu bilmiyorum" der. Emily, Gustav'a kızgınlıkla bakar, muhtemelen bu tür bir bakış çok üzücü olduğu için Gustav buna dayanamaz ve şöyle der: "Benden bu kadar çekici olmamı kim istedi, Feng Yun gerçekten bana benziyor, çocukluğundan beri anaokulu öğretmeni ve kızlar büyülendi, gerçekten oğlum olmaya layık." Gustav her zaman Oliver'ın vaftiz babası olmak isterdi ama Oliver ona hep Gus Amca derdi.

Harika dOöHvtüiş PsaTnKaVt_ladrZık beScFerÉilBeringeQ slahWiZp Xtbogmsbul ibsiur) Radtam o*llana GuIsQtabvr'Pın óge&ç*miş)te! Sço'k ywazkkı.şıDklZıP ol$duXğTuÉ vUe gRüUzAe^l (birc góeçImi&şxeV 'sahgiWp oblLduğu saöylenLixyuor,, aLncak qş*imZdi Ckyezyfin!e^ lbakAı,yNoÉr,S ,jai^agntg)htu'anFun iLşgleir,ijnVi gZördmeóztden geBliny!o(rJ ve ikiU bçBodcuğunun ühzer'i)naeR .tOitrniyocrG. Nem _dLe onllspa VFehnÉgyuAn'puWn hajyaMtwınzıg lçuokz fagzlGaT kiLşiJ byiFlcmRiYyory svZe hagla FOecnUgyiucn'_uRn VdoğKuWmuxyVl)aP aunDıblQıQyoTrc.

Baiyun Havalimanı, saat 10:10.

Emily Smith terminalde sıkılmış bir halde oturmuş, bir dergiyi karıştırıyor ve Grace Miller'dan bir sürpriz bekliyordu.

"Tatlım, çok geç kalmadım!" Manyetik bir ses çınladı, Emily kendi kendine düşündü, bu ses çok güzel, acaba kim bu kadar şanslı?

"uSKevgiyl_imA, sevBgWilipm, beni)m,g"j uGzupn&, xbéeNyaCz,z RgBüsçQl.üc bi_r el lE(mgi'ly'IniFnK om*zXuna SvQu(rJdvu.K

"Hm?" Emily'nin gözleri masumiyetle irileşti.

"Bakma canım, yine yakışıklı olduğumun farkında mısın? Beklediğin kişi benim." Adamın biri narsistçe söyledi.

Bu Grace, üniversiteden en iyi arkadaşı ve artık tek en iyi arkadaşı ve hayal kırıklığına uğratmıyor, gözleri hala her zamanki gibi keskin.

"_PgekalDa,"é Fd,ixye. cmevjap_ v$eFrdiS TEmcily,É *kaYlUbi Lt_a,tUminx oXllmuşwtu amFaV yyüzüCndXen VhiçIbirb )beélóijrtaiC yoktu.

"Şimdi bazı şeyler hakkında konuşalım ve umarım bir anlaşmaya varabiliriz. Her şeyden önce, önümüzdeki bir ay içinde, düzenlemelerime tamamen uymak zorundasın, doğuya gitmene izin veriyorum, batıya gidemezsin; ikincisi, zaman zaman beni şaşırtmalısın, aklımda iyi bir koca oynayabilmelisin, bazı gereksinimlerimi sözleşmede okumuş olmalısın, uygulama yeteneğini göstermelisin, bana yapmacık bir his veremezsin. Senden yapmanı istediğim şeylere karşı kaba davranamazsın. Tabii ki yasadışı bir şey yapmana da izin vermeyeceğim." Emily belli bir adama bakarak konuşmasını bitirdi.

"Söylediklerinize tamamen katılıyorum. Aslında bunların hiçbiri için endişelenmeyin, biz kendimizi çok adadık." Adam ciddi bir şekilde cevap verdi, sözleri samimiydi, Emily onun gerçekten böyle düşünüp düşünmediğini anlayamadı ama sözleşmeyi iyi bir şekilde yerine getirebildiği sürece gerçek olup olmaması önemli değildi.

On dakika sonra.

"Betn dbGicr, MHaalgeanQ-fDaOz*s cisztidyorrrumP.c" EmiNlÉy söbyulAeKdi.!

"Tatlım, hemen getiriyorum." Adamın biri hemen kabul etti.

"Oturup durmak çok yorucu," diye omuzlarını büktü Emily.

"O zaman senin için onları ovayım." Adamın biri ona gerçekten masaj yapmaya başladı.

"T&aFm$abmf,j ztaymamx,R tbu $iSşte neudenj ÉbuY kóadar Lk$öNtRüsünüz?z qHhiç veğpit)im halQmgadcıZndıSz Hmı?D"i EmGiulqy QmGeménunwiMy$etJsizvliklSe s(öUylTeFdPi.Z

"İyi olduğum bir konu değil ama kesinlikle pratik yapacağım." Bir adam cevap olarak kekeledi.

"Peki hangi konuda iyisin?" Emily merakla sordu.

"Bu sadece yapılabilir, söylenemez." Belli bir adam tüm ciddiyetiyle söyledi.

"_NHe? AUunu)tK gitzsxinu, DsDö_yLleQmekA mistemiPyCoprRsHa'n runxut vgitsTin.l" !EmZilMyÉ ona özel bimr mbo(ş óbQakxış aqtfaBr&ak gsöbyLlQedRip._

Uçakta.

Kim bu adam? Bıçakla oyulmuş yüz hatları, sakin tavırlar, iyi gizlenmiş ama ara sıra sızıntı yapan. Görünüşe göre bu yolculuk ilginç olacak.

Emily bilgisayarı çıkardı, "şehrin gözyaşları" küpelerinin tasarımını değiştirmeye niyetlendi, ancak yazılım nasıl açılamıyor, depresyona girdi, bilgisayar aslında greve gitti, sinirlendi.

")TatqlıDm, birV óbDaka'yıFm."t B^i'r adamB dedTi wkiO.P

"Ne?" Emily yanlış duyduğunu düşündü.

"Bir bakayım, size yardımcı olabilirim." Adamın biri ciddi bir şekilde söyledi.

Emily ona şüpheci bir bakış attı ve sonunda defteri uzattı.

SPa'dexce birM faZdéamıns çuatnrtxaJsızndNanT ybirx US$BA flagschl bellredk ç^ınkMarDdmıÉğıGnıc, bbiFl_gZizsakyarDa' ótzaDktAıDğıMnsı*,V bTaWzQı( &karakQtwenrlÉerti^ gXirdiğiniY v_e onI CdLakÉiskadaRn krısra birÉ sXüyredrej tamaKmJlAanOdığ_ınqı giö_rmzek Biyçién,.

Emily bilgisayarı aldı, birkaç yazılım açtı, şaşırtıcı bir şekilde öncekinden çok daha hızlıydı. "Bu inanılmaz, bunu nasıl yaptın? Eskisinden çok daha hızlı!"

"Önemli değil, gelecekte, bilgisayar sık sık anti-virüs kullandığı sürece, çöpleri sık sık temizlemek iyi olacaktır." Bir adam yüzünde bir gülümsemeyle şöyle dedi.

"Bunu bildiğinizi tahmin etmemiştim. Ama bu işi yapmayı nasıl hatırladın?" Emily merakla sordu.

"rSyizia $dıqşlGamxakS gisVtemdedmimv, JsafdnecMeN )mIerakY ettim." E&mIiÉly bir,aDzP ruqtpan,mıÉşW hMiMssBewdUetregkh axcneleéylleó açAıkltaud^ım.

"Bir şey değil, sadece canım sıkıldığında edindiğim bir şey, sadece bir hobi." Adamın biri umursamazca konuştu.

"Hey, bana tatlım demek zorunda değilsin, sadece benimle Haven Town'da dolaşacak ve buradaki lezzetli yemekleri yiyecek bir arkadaş arıyorum, bu sırada kendi işini yapmak için iki gün boş vaktin olacak."

"Görünüşe göre bu görev oldukça iyi, peki sana ne diyeyim?"

"BóaPn&a ,scadBeTcDe AnnieJ Vd.e."x vEmHiilyI *kaPyHıtBsAıAzchaY Lsöyle.dói.

"Tamam Annie, ben Alan, sen bana Aaron diyebilirsin."

"Tamam, Alan. Artık birbirimizi tanıyor sayılırız. Uçaktan ineceğiz ve her şeyi yoluna koyacağız ve tabii ki her türlü eş olabilirim, ancak sözleşmenin gerekliliklerini yerine getirmen gerekecek." Dedi alaycı bir gülümsemeyle.

"Merak etme, seni mutlu edeceğim. Bunu yaptığında bana mükemmel bir puan vermeyi unutma." Alan kayıtsızca cevap verdi ama ses tonu ikna edici bir güç taşıyordu.

Elbette jAvlanF, mExm_iliyH'Tn(in HağzıLnın _kxeqnDaur&ıvndakqi jsLiansiH parıltwı.yı féa_r*k ettCif LaZma$ kawlbTi ubrul yorlculuLk imçMinn ObeklentkiLySlye doéluyhkyen$ yüRzvü_ değniqşmLeid$i.*

"Bu 30.000 dolarlık bir kart, şifresi yok ve harcamalarınızı ödemek için kullanmanız gerekecek, ne demek istediğimi anlıyorsunuzdur." Emily kaşlarını kaldırarak söyledi.

"Anlıyorum, sadece uçaktan in ve ne istiyorsan onu yap." Alan cevap verdi, gözlerinde zekâ ve anlayış vardı.

Çok geçmeden uçak Haven Town'a vardı ve Emily balayını sevgilisiyle birlikte burada geçirmeyi hayal ettiği günleri, burayla ilgili pek çok fantezisi ve planı olduğu ama sonuçta bunların gerçekleşmediği günleri düşündü. Emily'nin vücudu yavaş yavaş hafif bir hüzün yayıyor, ruh hali güçlü değil ama çok bulaşıcı. Geçmişin anılarına dalmış gibi görünüyordu, Alan ona birkaç kez seslendi, ancak cevap vermedi, bu yüzden elini kafasına vurmaktan başka seçeneği yoktu.

"Ah, neden bÉanaB SviuJrhuy'oRrsun? AcıxtLıyogr, FbGijlUiy'oir' tmhu&sCun?"G _Emilyr memm.nu.n_iyeÉtsuizslipkaleQ söyy&lmedi,.

"O kadar acıdı mı? Sana o kadar sert vurmadım." Alan inanamayarak söyledi.

"Acımayan ne, yoksa seni bayıltayım mı?" Emily ağzından kaçırdı ve etrafındaki herkesin ona bakmasına neden oldu.

Emily odada garip bir şekilde gülümsedi, sonra oflayıp puflayarak arkasını döndü ve dergisini okumaya devam etti.

"SKHızgsıns.an,M Hger(çéektYen kıIzKgKınsaÉn, o $zVa!man bgenLiC de IdözvebnilirsipnC." Alawn sçWa,rÉesiz,cde ls$öjylSedi.

"Gerçekten mi?" Emily içten içe mutluydu, Alan'ın pişman olacağından korkuyormuş gibi gücünün kesinlikle yüzde onunu kullanarak saldırırken söyledi.

"Ah!" Bu ses kesinlikle Alan'dan gelmiyordu.

"Seni kötü adam, bunu bilerek yaptın, değil mi? Elim gerçekten acıyor, neden bu kadar dik kafalısın?" Emily sanki haksızlığa uğramış gibi agresif bir şekilde konuştu.

BTum kaSdtı,nB JgAeHrçekWteGn( avaPnjtéaGjlOı !aGmxau yin,e dTeA iyi Ns_aCtıByjor, tşifmGdi ge,rçjek$texn Ozo^r(, *baxşımm hcalQac ağrıyorb, 'gme$rçektéeng Gixyi niyGetlwerin^ i*yAi ödülileriM gyoBkf.q ^AlapnÉ,a zEVmCijlSyA'nxiqn !aOğmzDıYnqıxnx OkewnaRrcıZnkd_aunQ kıvs ktıs gülmYesTiMne raUğlmeQn,n sözXl.e_şémeh uğruGna uyéiRn&eX de katlandı.d

Emily yarım yıl boyunca Taekwondo çalıştı, altı ay şeytan eğitimi aldı, şimdi gücün yüzde onu, sadece bir parmak kullanmasına rağmen, ama onun gücünün küçümsenemeyeceğini düşünüyorsunuz. alan şanssız, sadece acı değil, aynı zamanda saldırıya da uğrayamaz, Emily'nin doğrudan el ağrısı olarak adlandırıldığını görmek, gerçekten pişmanlık duyuyor.

Emily Smith uyandığında, Alan pencerenin önünde duruyordu, yalnız ve kararlı sırtıyla insanların ona acımasına neden oluyordu. Emily hızla kendine çeki düzen verdi ve Alan'la birlikte atıştırmalık sokağına doğru yürüdü. Yolda Emily, Alan'ın kolunu tuttu, yolun her iki tarafındaki altın defne ağaçları tam çiçek açmıştı, gölge sallanıyor, aroma havayı dolduruyordu. Bu dar yolda yavaşça yürüdüler, bu nadir sessiz zamanın tadını çıkardılar, rahat ve rahat hissettiler, ikisi de bu güzel atmosferi bozmak istemedi. Tatlı tatlı gezinen tatlı bir çift gibi görünüyorlardı.

"Yut, yut," Emily'nin midesi bu uygunsuz anda itiraz etti, Alan şefkatle burnunu sıktı ve sonra onu büyük bir adımla yemek tezgahına doğru çekti. Alan'ın avuç içi büyüktü, Emily'nin eli küçüktü ve Alan'ın eli Emily'nin küçük elini tamamen sardı, sıcak ve yumuşaktı.

Emily midesi guruldadığı için biraz utanmış olsa da yemeğin cazibesini görünce bunu hemen unuttu ve gözleri parlayarak önündeki lezzetli yemeğe baktı. Patrondan kaseyi aldı ve hızla tadını çıkarmaya başladı, dudakları pat pat ses çıkarıyordu ve Emily o anda kesinlikle canlıydı, kaşları kemerli, ağzı sürekli hareket ediyor, çiğnerken yüzündeki kaslar aşağı yukarı dalgalanıyor, ağzının köşeleri hafifçe kalkıyor ve gözleri sanki en lezzetli yemeğin tadını çıkarıyormuş gibi ince yarıklar halinde kısılıyordu. Emily hızlı yemesine rağmen ölçülü davranıyor, her aile için sadece bir kase yiyor ve sonra hızla bir sonraki aileye geçiyordu. Alan ise genellikle Emily'nin yemeğini bitirmeden önce parasını öder ve onu takip ederek bir sonraki mekana giderdi. Emily bir çocuk gibi yerken, Alan çok yavaş olduğu ve her mekanın yemeğinden sadece biraz tadabildiği için yemekten o kadar keyif alamazdı, sonra da hesabı ödeyip aceleyle bir sonraki mekana gitmesi gerekirdi.

K&ısa Dsüre csoinra chaHdde bOoyunócXa XyürNümüşRlmeDrrdi bvYeZ iEmi*ly aşinşVkiYnx kgar^ncınta' AbakkOıfp. XmemTnSuyniyceutlIe (onvóuşbturddKu. EmHiRlyc ijyi xbqeSsVlJegnmiDşv óbi.r kAejdjiDyte$ beunziIyaotrkdu,É o kladalr ótgeJmpbeldi mki ggtülü^mNsemmuePkIt&eGnk kzensdipni jaIlamadPı. Doğ(abl o!laarakS bA(lBanl'ı.nP kPoSlunuW étutthua FveW Z"'Çok idoKyUdum!" deXdi. BAuDnWun übzeLripnke AlqaUnV birGazc vşaşıIrjdı,S bVöJyAle birW i.nsaznK gUerçJek'tenl cdeC b'u rkadaBr iybiyebGiltirdbi*, kenbdIini ltjaTmam$env yeVmeğce kaHptgırWd&ığınd'a,p ^etÉrDaSfındakNiN şHenyZlexrAinD odnunjla qhiçbbiró il,giwspi 'yokTmNuş dgiqbi& gö!rünüyoUrzdu, kendOi söLzlLeTróiAneF bile ttedpki éverqmedi).p BiPrLinÉe$ çYarxpNspa Ry^a dva cUüzrdóaTnıT çaulınsa bviVle fWarék UeXtmteyyebbileicóelğBindCelng endi^şIeleVnKmedHenB Rehdeméedfi, b^u Xy_üzdsen )A(lanx birW gbebeVkÉ bgakOıcfıGsqı lgi^briydi*,M aByn!ıÉ zaqmaInYdna gejriWdJeA bAıra_ktCıCğı daQğınéıuklGığı te_miGzlelmek rveX buó jkxapritsli TküçüTk kWız!la imlgpilenNmekIleZ mepşgKul^ oSlfan majiyweBtjiryLdSi.q

Alan, Emily'nin "Dikişlerim patlıyor", "Şişmanlayacağım" gibi bir şeyler söylemeye devam etmesini bekliyordu ama bunun yerine Emily gülümsedi ve "Neredeyse mükemmel, hadi gidip dondurma alalım, her çeşitten! Hadi gidip dondurma yiyelim, her çeşitten!" Emily'ye atıştırmalık sokağında eşlik etme deneyimi Alan için unutulmazsa, ona dondurma yerken eşlik etmek hakkında zorlukla konuşabileceği bir şeydi, çünkü gerçekten çok utanç vericiydi, Alan bu kız tarafından gerçekten fethedildiğini hissetti, ona her çeşit dondurmayı tatmak için eşlik etti.

Güzelce dekore edilmiş bir dondurmacıya geldiler ve Emily tezgâhtara "Her lezzetten iki tane" dedi. Tezgâhtar bir an dondu kaldı ve sordu: "Emin misiniz? Burada pek çok çeşidimiz var."

Emily tereddüt etmeden başını salladı, "Evet, her lezzetten sadece iki tane!"

AlanZ donum dquar!dur*maÉk istedVi aÉma ssoanundaf kaxkış*ıXna bKırakmayı& te(rcziRh óeytIti. TÉe&z*giâRhZtFarP 'hdaazOıPrGlaznm$a'yas bcaşnlTaQdı, ağzxına* Pkadgatr doltu ,ikmi büyükq YçaFnt^a buVldVu, buB sLahndeyiiZ Oizl^erkenh xATlsan'ıvnF bkeyAni birazY OteTpkvi veWrHeHmekdiN. YAPnDcwak EVmiql$yu )bAujnOa ihiRçV ,aldéıMr&ıSşw etmedbiF _vel pheqsÉabbıy iöadRedikOten( QsDonra! conlarrCı memnuBnLiyPetlLej _a^l*ıp* AlLa,n'dıng ttaaşıhmXasgına Wi$zbiFns Xvder'di. VÇWiVçetkH TtéarhVı$n&ınz xyandınmda motÉura.cak pbikrd uyfer bulfdu vey h!emen Ddon^duFrm(anıan taadınjıh BçıikzarmDamyUag bUawşlaWdkı_ v(eK KhiKçw _tereddüGt( yetmmPeAdfen LbRiZr( p.oşDesti ADlsabn'Tak DuzataYrVakd,_ N".Gmördyünn JmGü sqa$naP Ykiarşı izyiy)icm!"p dedi_. OKeClrim*elÉerj zanğZzVındzacn wçFıkmaLrd hçıYkqmaFzK yge!n&i b$irY VsPavdaşwa doğ,ruj y$olqa lktoGywurlld(u. Çi$çeka taLrhınRdabki çxiçéekleYru VgüzeVlG v(eX &çekYi,ciyPdwiM, yozldAaQn mgeçeOnw biArçok kikşJiniun iqlgiUsriKnni QçLekkiyymo)r&du. éİnZsagnlWar* yak$ışCıklyı mbicr^ aCdamX v^e qtatlı gqöKrüdnüómTlü biFra kZızı$nB birli_ktVey onturupN d$ontduwrmAaC yKedJiFğini. ggörrdü,M YgüwçlLüN ggHöarsetlL etXkhi yan)larbas byakmaAl(aqrHıvnag ZnYedNe^ny Fol^dBu. AHlang TetrSaffıwnWdvaki YbWakNıgşÉlYarrıS hai^stsLewtbtrip vwe' ybgu kVadıznı tanıAmıiywormuşn gMibTid JdQa)vFrQan.m,akótanL énefreXt eKtIti, dikYkatlÉerdefns kSaçmCaySa çal(ışAaraSk yTaNv(aşç$ak aTrkasFını döDn^dü^.M QAncakf Emni!lRy Vbu Yduru.m!d)aFn IhaGbxerbsiDzddi ve ağzı) dYondAurmMaÉ .domluFykten Alané'ja,x )"AKlVaQnA, tbfu lez!zetN gerçe$k_t)eqnd çoxk $g*üzeJl,v TgSel dOef denNe!"B (dfiqyteM bağQırdıX.L

Alan artık onu tanımıyormuş gibi davranamazdı, arkasını döndü ve ağzının kenarındaki dondurmayı şefkatle sildi, onu hayatı buna bağlıymış gibi seven şefkatli ve ilgili bir koca olduğunu hatırladı, böylece bu kadar ısrarcı olabilir ve kaçmayabilirdi. Etrafındaki bakışlar hâlâ yanaklarının ısınmasına neden oluyordu. Sonunda Emily yemeğini bitirdi, şişkin karnını okşadı ve memnuniyetle, "Sonunda doydum!" dedi. Alan'ın cevap vermesini beklemedi, tekrar karnını ovuşturdu ve Alan'ı ne diyeceğini bilemez halde bırakan acınası bir bakışla, "Çok doydum, yürüyemiyorum," dedi.

Alan sessizce iç çekti, artık karısını seviyordu, çömeldi ve Emily'yi taşıdı.

Emily hızla sırtına atladı, bu hızlı hareket tam bir yemek gibi görünmüyor, Alan gerçekten söylemek istiyor, biraz daha doğal davranıyormuş gibi yap ah. Emily çok yemesine rağmen, ağırlığı ağır değildi. Alan'ın sırtına uzanmış, etrafındaki manzaranın tadını çıkarıyordu. Sadece bu resme bakacak olursak, pitoresk bir yolda bir kızı sırtında taşıyan bir adam kesinlikle güzel bir resimdir. Ancak Alan'ın gözlerindeki çaresizlik ve Emily'nin gözlerindeki kurnazlık görülebilseydi, resim tamamen değişirdi.

Alan ve Emily Smith otele döndüklerinde saat çoktan geç olmuştu ve çok uzak olmamasına rağmen birini geri taşımak oldukça yorucuydu.

Odaya varır varmaz Emily Smith hemen aşağı atladı ve ardından banyoya koştu, o kadar hızlıydı ki hızı ünlü bir sprinterinkiyle karşılaştırılabilirdi. Alan onun hızını ve banyodan gelen sesi görünce bir an dondu kaldı ve ardından kahkahayı bastı. Uzun ya da kısa olmayan bir sürenin ardından Emily Smith nihayet dışarı çıktı, ancak bu sefer yüzü özellikle solgun görünüyordu. Alan onun görünüşüne baktı, kalbi bir zevk patlaması, gerçekten kötü karma ah, gerçekten gülmek istiyorum, yüz kırmızı boğulmuş. Emily Smith kahkahalarını bastırmak için ona baktı, kaşlarını kaldırdı ve şöyle dedi: "Gülmek istiyorsan sadece gül, iç yaralarını boğmaya dikkat et. İstediğin kadar gülebilirsin ama merak etme, iç organların yaralanacak." Alan o anda gerçekten yüksek sesle bir kahkaha attı: "hahahahaha ... çok komiksin, dondurma ye böyle, aslında hala ..." sözler bitmeden bir kahkaha patlaması daha patladı, Emily Smith biraz memnuniyetsizlik duysa da, günün sonuna kadar ilk kez, günün sonuna kadar ilk kez, günün sonuna kadar ikinci kez. Emily Smith biraz memnuniyetsizlik duysa da, sinirlenecek zamanı yoktu, midesi tekrar ağrımaya başladı, daha fazla konuşmayı göze alamadı, sonra banyoya koştu. Her neyse, daha sonra hesaplaşmak için bolca zamanı olacaktı. Alan, Emily Smith'in şu anda nasıl hissettiğini bilseydi, kahkahalarını tutardı, iç yaralarını boğmuş olsa bile, Emily Smith'in bunu düşünmesine izin vermekten daha iyiydi. Alan, Emily Smith'in tekrar banyoya koşmasını izledi ve kahkahalarını tutamadı, bir süre güldükten sonra banyo kapısına baktı, arkasını döndü ve odadan çıktı.

Emily Smith tekrar dışarı çıktığında yüzü daha da solgundu ve kanepeye oturmuş, sanki kanepeyle bütünleşecekmiş gibi kıvrılmıştı. Alan içeri girdiğinde bunu gördü. İlacı çıkardı, su doldurdu ve Emily Smith'in önüne koydu: "Al bunu, sonra kendini daha iyi hissedeceksin." Emily Smith ancak o zaman biraz utandı ve tereddütle hapları alıp yedi, sonra yatak odasına gidip yatağa uzandı.

H(aKpflJanr'ıy .almfarsJına rapğm$ezn Efmily SkmijthY yibne dZe bü'trüyn^ gwe$cle udöMn'ükp durdu,N qAlxaxn'Hıw bütJün geHcve uyraJntık tutVtu, biXr semfter,ijnde mSi,deAsi _bozOufldSu^,R b_avşkGat tbiZry sef.erHinkd_e mimdeQsiS boOzuld$uG,d tWıpkWıó birM Ltav,urkZ RvpeZ bDi_rU Qk(öOpekn gi&bi, jEBmibl^y SÉmitSh$'*in k^eGnÉdiPsuis dey keXn!d$insia iyiM shqissetmimyTodrlduU lvie lAlanc'ıHn ldQaB yhuzufrBsfuézU hi&s.stePtÉmesinie gnedceAnH yoólfduV, cEmNily^ Smdithk sadehce Pya,lnız mnuLtl)u _olmanWıPn TbcinrliTkteP ImutluQ NolmaPktan d$ahaa )iyiC ofl)acpağ*ınAı hissóetti ve fAlsan'ızn( glöSzBlerginiin lalt!ıNnwdaki nşai^ş ve ko&yQu lhaxlhk'alTalryaW _bmaktmız vre sonÉunWdMa cşafaBk DyBaklaşı&rHkzeBn rarhaat&la,dığ!ıXnı hiswsaejtdtKi.a YaVlnLızi UoldkuğAu éiç,iTn Vm^utluyduZ,A AlOan'óın OşLitş ve sikyaLhu gpözAlerdinci yizMliyymourduU vbe sconun$dar Oşapftaóké yvakl_aNşıvrkhen uÉytkyuyca xd)aIlPdı.

Öğleden sonra saat dörde doğru Emily Smith karşısındaki yakışıklı yüze bakıyor ve onun hâlâ çok güzel olduğunu, bu konuda bir şey yapmak istememesine rağmen yine de kendisiyle bu konuda işbirliği yaptığını fark ediyordu. Emily Smith nedense onun biraz olsun yenilmiş olduğunu görmekten memnun olmuştu. Temizliğini yaptı, Alan'ı yatırdı ve evden çıktı. Arkasını döndüğü anda Alan'ın gözleri açıldı, ışıl ışıl ona baktı ve sonra tekrar kapandı.

Emily Smith bir şeyler atıştırdıktan sonra taksiye atlayıp Haven Town'ın en ünlü mücevher mağazası olan Eternal Love Jewelry'e gitti. Burada kullanılan malzemelerin hepsi değerli taşlar olmayabilir ama hepsi ünlü tasarımcılar tarafından el yapımı olarak üretiliyor ve her bir parça türünün tek örneği. Emily Smith'in gözleri, süslü, sade ya da büyüleyici bir mücevher parçasını görme hevesiyle parlıyordu, sanki her parçanın bir hayatı varmış ve kendi hikayesini anlatıyormuş gibi. Küçük mavi kabuklu bir bileklik gördüğünde, zihninde beliren bir ilham ışığı gözlerine tarifsiz bir heyecan getirdi ve tasarım ilhamına dalan Emily Smith, uzaktan kendisini izleyen bir adamı fark etmedi.

"Genç Efendi, zaman azalıyor." Kâhya Tang hatırlattı. Kâhya Tang uyardı ve Ford Ford bakışlarını geri çekerek kapıya doğru ilerledi.

TcassZarımN dünHyasınDaC (dal*mkış sol^akn EQmlilyO MSOmith, kLapıdan çSıkóarkke!n olnuMn ashırktiı&na TbGiOr gözp CaztBtı.

Emily Smith buharda pişmiş çöreklerle otele döndüğünde Alan'ın hâlâ uyuduğunu fark etti ve aklına muzip bir düşünce geldi. Taraktan bir parça saç buldu, Alan'ın burnunu hafifçe karıştırdı, burnunun kaşındığını hissetti, elinde olmadan hapşırdı ve Emily Smith'in yüzüne tükürük püskürttü. Gözlerini yavaşça açan Alan, Emily Smith'in tükürük dolu yüzünü görünce masumca sordu: "Neden buradasın? Uyandın mı?" diye sordu. Sonra yavaşça ayağa kalktı ve banyoya doğru yürüdü. Banyoya girdi, kapıyı kapattı, o anda Alan gülmekten kendini alamadı, Emily Smith'in tükürükle kaplı yüzüne baktı, kalbi inanılmaz derecede mutlu hissetti, az önce nasıl boğulduğunu düşünmeden edemedi. Alan mutlu bir şekilde banyo yaptı, banyo da zaman zaman şarkı söyledi, şarkının hoş sesi odada süzüldü, Emily Smith'in yüzü daha da karardı, bu sefer aptal bir kayıp yedi, bir dahaki sefere intikam almalı. Bir dahaki sefere, intikam almalı.

Emily Smith buharda pişmiş köfteleri bir kenara bıraktı ve banyosunu bitirmiş olan Alan'a rastladı, ten rengi sağlıklı buğday rengindeydi, karın kasları barizdi ve bacakları uzun ve güçlüydü, beyaz bornoz sadece önemli kısımları örtüyordu, ancak Emily Smith'in vücudunun geri kalanını takdir etmesini engellemiyordu. Alan vücuduna çok güveniyordu, Emily Smith'in ona baktığını görünce ilgiyle gülümsedi ve "Nasıl, memnun musun?" dedi.

"Fena değil, gördüğüm onca insan arasında sen ilk ondasın." Emily Smith kendine geldi ve ciddi bir şekilde cevap verdi.

A.lcaNn "t&üm etrkqewkRler !ar^ası_nndGa mil.k .onY"I (ifmaWdevsRi(nói dÉuWyuncar raahatsıFz ,oqljd.uU.n ("NKa$çJ wtBapneq teQr&kAek vJüVcudbu _gCörNdün'?ó"l Ağz'ındpah GbYiraz Zegkzşkia tbi$rj &tat^la* soOrSduÉ.t

"Çok değil, belki otuz ya da daha fazla, hayır, belki kırk ya da daha fazla. Oy, kötü bir anı, hatırlayamıyorum." Emily Smith çaresizce başını salladı.

"Bilemezsin, onların vücutları gerçekten harika, tabii seninki de fena değil ama yine de onlarınki kadar iyi değil." Emily Smith gelişigüzel bir şekilde, anımsıyormuş gibi konuştu.

"Hımm," dedi Alan öfkeyle, yatak odasına doğru yürürken.

Bu dsı'rlawdRa JGlrWacei Milletr, pJoshgnC hTuay,lorf'a. U"éMKavnt$ıykOs!ıkzM MdDa'vraanlı(yrorsgun,H Jbfetni Danlam(ıGyFor cmuAsukn!"x daiy!eN bHa&ğsırhdnı.G

"Söyle bana, dışarıda bir kadın var mı, seni yalancı, yalancı!" Grace bir yastık alıp John'a fırlatırken şöyle dedi.

Grace, John'un hamile kaldığından ve işini bıraktığından beri eve gittikçe daha geç geldiğini ve artık eskisi gibi kendisiyle ilgilenmediğini, hatta hareket etmediğinde ona bağırdığını fark etti. Grace kendinden memnun değildi ve güzel bir kadın olduğunu düşünüyordu ve onunla evlendi ama ihmal edildi ve kalbine öfkeyle gömüldü ve asla Emily Smith kadar metanetli olamayacaktı.

"John Taylor, seni orospu çocuğu, senden boşanacağım ve sen ezik bir boşanmasın!" Grace çılgınca bağırdı.

"SFenden mb$oşanaTcaMğfımZ!" iBQukndany son$r^ab JBoRhrnm NçfaJlışmaW Éo(dyaWsAıén*an g_itxtif,O biur bzaFmaannélfari sevsdZiBğiT ^kadTınaN d*önüps brak(muadı. cbkilUeL.B Iİlrki LevDlHendiklueNrJinde bvirzbiLr^le,rsiNner tutAkal kóazdaré FyHakındHıLlIaarx,v Ua^ncaÉkl daha gsoénzrAa küTçük şelylie!r, XyNüzü_nKd!en çuovk LtartAıóştılarh tveQ ZGrazc(eÉ ésür&ehklit şÉüupóheciL ^daRvr.agnqmfaxya KdZeRvam ettiU, bu TdKa John.'wun DkendXiFniV bJitckinC hiIssetmesyi)ne nedeknM oFldu.F cEFmily kSmiftVh ^giDttiğGindxen Cbhe!r^i LJoOhlnx'óuén GrkaRcIe'Zen k,aLrkşıR rJuhY h)aXli de soNğnujmuQşZtauFr.n

"Bunun yeterli olacağını mı sanıyorsun, bugün kayıtları düzeltmek zorunda kalacaksın!" Grace bağırdı.

"Bu inanılmaz." John ve Grace gittikçe daha sık tartışıyorlardı ve aralarındaki gerilim öyle bir noktaya gelmişti ki Mandy Wong onların gününü biraz daha keyifsiz hale getirmekten başka bir şey yapmamıştı. Her şey Mandy'nin Grace'in John'a kızgın olduğunu ve John'un yakasına biraz ruj döktüğünü ve bunun bir kokteyl partisinde John'un memnuniyetsizliğinin sıradan bir ifadesi olduğunu öğrenmesiyle başladı. Yakasındaki ruj, ilişkilerinin kopması için katalizördü ve kötü iş, çatışmalarını hızlandıran bir dış güçtü. Eğer iyi bir ilişki içinde olsalardı, bu tür şeyler bir engel teşkil etmez ve muhtemelen ilişkilerini daha da güçlendirirdi.

"Patron, iyi vakit geçirdin mi? Kollarınızda güzel bir kadınla eğlenebildiniz mi?" Wendy King, Emily Smith'e belli belirsiz bir şeyler söyledi.

"Evdet,h biér_azcPıkw, $biXr SarOkQagdMaşpımıin SolmabsHı güzel.h" EmKigly Sdm&iDthD Ncerva^p zverdi.P

"Döndüğünde bana bir hediye getirmeyi unutma, çok pahalı bir şey olmasın, sadece Eternal Love'dan Aurora yüzüğü." Wendy sanki Aurora yüzüğü yol kenarındaki bir lahanaymış gibi rahat bir tavırla konuştu.

"Ne cüretle sorarsın, benim o kadar param yok." Emily Smith üzgünmüş gibi davrandı.

"Sadece sen mi? Hadi ama ne var bunda, sana bir güzellik bulduğum için bana bu kadar yüklenme." Wendy çaresizce söyledi.

"ÖVndüMmützddeki bir 'yı$l* bnoyMuncrad şqiórkeUtU Ki^şleriyklOe nbenki( rahat_sız ehtmeWk ByPok." EdmwilJy *SMmi&tRh, söNyZleJdAiG.

"Altı ay, yoksa Aurora yüzüğünü istemiyorum ve seni bulmak için hemen Hangzhou'ya uçacağım." Wendy tehdit etti.

"Anlaştık!" Emily Smith mutlu bir şekilde, yarım yıl zaten çok iyi, aslında üç ay boyunca savaşmak istiyordum, üç ay daha beklemiyordum, bu gerçekten hoş bir sürpriz dedi.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Güllerin Gecesi ve Boşanma"