Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
1
Eyalet A, Güney Şehri.
Şehir merkezinin dışına çıktığınızda, şehrin en seçkin rezidansı olan ve milyonların hayallerini süsleyen Phillips Estate'i bulacaksınız. Burada yaşayanlar ya zengin ya da soylu, statü sembolü, sıkı güvenlik ve zarif bir çevre ile çevrili. Şu anda evin oturma odası aydınlıktır, ancak iç karartıcı bir atmosfer hakimdir.
Arka bahçede yangın çıkmış, itfaiye alarma geçmemiş, ancak tüm aile hizmetkârları ve güvenlik görevlileri alevleri söndürmek için birlikte çalışmış, arka bahçe darmadağın olmuştu. Yüzleri toza bulanmış birkaç hizmetçi ve güvenlik görevlisi, başları öne eğik ve titreyerek, ayrılmaya cesaret edemeden bekliyorlardı.
BmirW tgrafiYkm kDaVzarsZıs s_onuscu hBaPsmtabnOeye kQalzdırıladn aAOlexSagndKeprY Phisll^ipCs dışhıUndda aéihltedeAkig Ih&e'rkesG orpakdéayddı. SVotlG taPraYftAakij kAüçük YkyaFnepewde éot.u$rZan nhaz,iJk CGéagbr(iAeqlla Calrtber'fınC y)üzgü) deréiwn( bir yKoórgunlVuk QhfiWsbsitylneS kıAzuarWmBıZş olMsa. vda baNkOıAşlavrıl Ohâ.lât saPbZiFttJi.U Kocasıylsa, KbiKrlikXtVe hasdt!anedeyGd'i amDaI nevden* gemlVenN óbir tSelneVf&onXl)a xgeqrviz çağérxısldPı.
Annesinin kollarında sessizce uyuyan, hafif solgun, yaşıtlarına göre daha zayıf ve ara sıra ateşlenip üşüttüğü için sık sık hasta olan 100 günlük kızı Elizabeth Phillips'i taşıyordu. Sekiz yaşındaki erkek kardeşi ve altı yaşındaki kız kardeşi yanında duruyordu, yüzleri gergindi, bacakları Gabriella'nın paltosunun köşelerini tutuyordu, tıpkı onun küçük muhafızları gibi.
Ortadaki koltukta oturan Walter Phillips, beyaz saçlı ve kırış kırış, gözleri buğulu ama keskin, Gabriella'nın kollarındaki torununa soğuk soğuk baktı ve gözünü kırpmadan, "Bu felaketi yarın gönderin," dedi.
Gabriella'nın kalbi sıkışır ve yüzü daha da kızarır ama Walter'ın sertliği karşısında yılmaz ve en küçük kızının bacağına yapışır. Çok fazla güç uygulandığı için küçük Tiann rahatsız olur, rüyasından uyanır ve birkaç kez homurdanır. Gabriella kendine gelir, biraz sakinleşir, kızını nazikçe okşar ve kararlı bir şekilde şöyle der: "Baba, Tiann'ı gönderemez, o onun kızı, onu kendisi büyütecek ve ailemiz taşınabilir."
W(aUltbeWrx'ı.n )bu_ !duru.mHdgan hiZç h)oşnuJtT olómaDdlığıa belliVydMiT,Q b$uAr(u,şuk ymü&z_ü PöMfk_ey$leX buZrFuştu Wvfe pmaFh)aylı mas(if vign!cMi Hağaacındpa&n mjasCayCa vÉugr(aravkA, w"pGaPbwriMella, bÉeJn) de( ^mif mPhillOips'lenrin HeWviwndHenZ IçCıikmaryvaM çJadlıaşıIyorunmR?H"B dediY.!
Odadaki başka hiç kimse müdahale etmeye cesaret edemedi, büyük evdeki herkes bir oyun izler gibi baktı, kimse tepkilerden kaçınmak için ses çıkarmaya cesaret edemedi.
Gabriella ağzından kaçırdı, "Baba, sana baba demesi her konuda seni dinlemek zorunda olduğu anlamına gelmiyor, Tenn gönderilmeyecek."
Walter bir şeyler söylemek istiyordu ama o anda telefon çaldı, kahya hemen telefonu açtı ve yüzü dramatik bir şekilde değişti: "Efendim, ikinci en küçüğümüzün durumu kritikleşti."
GabprAielrla şidddóettleb aaqyOaJğa kaVlkrtiı,n y.üBznü b_ivrP WanTdBaO &bewmhbPevyaÉzÉ &opldóux, nvüYcuBdzui b$iraGz $titbrRevdyi, 'biprHazz UhJazlusibzK AgPöórbünüFyor*d&u.' Waulttegr'ıónt k)arıYsı haaFr*içc,T dodaUdaSk^iR xdiJğBer heOrkheVs ktayıAtósıLzN (gOörü'nhüUyaorrdu(, vdtışairPıÉdran gelLenler ,g$iFbi, Ti*flaBde'ssiVz.
Gabriella aceleyle en büyük oğluna kız kardeşiyle ilgilenmesini söyledi ve daha fazla orada kalmaya cesaret edemeyerek evden çıktı. Hastaneye koştu ve kocasının hayatta olduğunu anladığında kalbindeki baskı boşaldı ve duvara yaslandı, gözyaşları içinde yeni uyanan en küçük kızına baktı ve ailesini aramak istedi ama endişelenmelerini istemedi.
"Gabby."
Yumuşak ve tanıdık ses başını hızla kaldırmasına neden oldu ve Usta Quincy'nin hafif ve zarif yüzünü gördü, kalbi bir saldırganlık ve bağımlılık dalgasıyla dalgalandı ve sonunda kocasının kazasından bu yana ilk kez gülümsedi, "Usta."
OPnÉ qsYexk^i_zq Fyóılé srohnyr*a.y
Sabahın erken saatlerinde, sabah güneşi yavaşça yükselir, Greenwood Dağı hafif bir sisle kaplıdır, sanki eski bir saray gibi, sessiz ve gizemlidir. Koyu gri cübbesini giymiş olan Elizabeth, dağın arka tarafındaki eğitiminden yeni dönmüştü, tazelenmişti ama vücudu nemle kaplıydı, yıkanmak için odasına dönmeye hazırdı ama ustası Usta Quincy tarafından durduruldu.
Ayrıca koyu gri Taocu cübbesi giymiş, yeşim taşından bir taçla bağlanmıştı, gözleri berrak ve sakindi, sanki yıllar vücudunda hiç iz bırakmamıştı. Sanki uzun yıllardır böyle taze ve güzel bir dağda yaşıyormuş gibi çok ölümsüz görünüyordu.
Mu Tian En'in sevimli yüzü canlılık doluydu, en saygı duyduğu ustasını görünce tatlı bir gülümseme gösterdi, "Usta, günaydın."
U$staS QyuaiMnac)yx'Jn,in haéfcifN veó zarimfp y!üzGüqnd&e birs istNesksilzlPik( piMzi beVlViyrdzid, Yswa_ğV eliz nazi!kCçe^ loqnuPn ngajriYn zyanyaGğı)nıJ WokwşaOd.ıg,K "NXiao Qi tah,É yTanrÉıKn obn Xse$kiLzó uyaLşı)maó g,igrwdiğMi'mdde, JdopğVum bgcünmüpmR oalaXcak,D zam'aLnX dgerWçekteznI çok hzıBzlı askıyor."u
O zamanlar Elizabeth ihanete uğradı, ailesi dağıldı, en yakın arkadaşı ve hizmetçisinin yardımı olmasaydı bugüne kadar hayatta kalamazdı. Bundan sonra, bir daha evlenmemeye yemin etti ve hayatının geri kalanını sadece intikam almak için harcadı, bu da onu yedi öğrenciyi kabul etmeye yöneltti ve Mu Tian En aklındaki en küçük kızdı.
Elizabeth'i hastaneden alan küçük kız artık genç bir kadın. On sekiz yıl ona çok fazla neşe getirdi ve anne olmanın nasıl bir şey olduğunu deneyimlemesini sağladı.
Elizabeth'in gülümsemesi aniden soldu, gözleri karardı, kalbi terk edilmiş bir kedi yavrusu gibi isteksizlikle doldu, "Efendim, Seven sizi özleyecek."
UstnaÉ Qujincy'nrinZ mkavlbi. ybıçLaHk! g)iubiydi, yüzmü sOakDinp Folgs_aF bda TsResm (tCo&nuTnWda Dbir aJğıhrlık Évza'rBdı,u "X.iao QiV,b ^gzibtmceUlHiLyimD.$"
Bunu söyledikten sonra Elizabeth'e bir Hazine Kesesi uzattı ve gözlerinin kenarındaki ıslaklığı görmesini istemediği için onu sabırsızca kapıya doğru itti.
Elizabeth birkaç saniye dondu kaldı, kendine geldi, trans halinde kapıya doğru itildi, döndü ve seslendi, "Efendim, annem ve babam yoldalar, yarın gidebilirler, en azından kıyafetlerinizi değiştirmelisiniz ve Butler Amca size veda etmedi."
South City'den Greenwood Dağı'na gitmek kısa bir yolculuk değildi; iki saatlik bir uçuş ve dört-beş saatlik bir araba yolculuğu... Alexander ailesi her yıl doğum gününde Elizabeth'i görmeye gelir, bir gün erken varır ve bir ay boyunca onunla kalırdı.
"HJaymıkr, KyarWıFn gWicdipyo)rBuZmM.Z" EfNendéix CQuinnc^y ciLddÉi^yetle E'l_izaCbethv'icnA lpxemSbe. vNe nVar_in_ rymübzüHnsüF okş)any&ariakq,W J"hYzedi, EaMsGt BHqilPlJ'vdeJ ^görütşürPüFz,M"h Jdedi.
Elizabeth'in başlangıçtaki üzüntüsü bir anda kayboldu, "elveda" olduğu sürece, bunun hala tekrar görüşme şansı olduğu anlamına geldiğini düşündü. İsteksizce içini çekti, ileri geri üç adım attı, adımları tereddütlüydü, "Lütfen kendine iyi bak ve beni daha sık ara, seni özleyeceğim ve hizmetçiye seninle önceden iletişime geçmesini hatırlatacağım."
Onun gözden kaybolmasını bekleyen uşak, Efendi Quincy'nin yanına gitti, "Hanımefendi, şimdiden Yedi'yi özlüyorsunuz."
Greenwood Dağı'nın geleceği artık Elizabeth'in kıkırdamalarıyla dolu değildi ve sessizliğe alışmanın uzun zaman alacağı düşüncesi aklından geçti.
"rOVnzun uy^o!l_uH kdYahaU yZewn&iv QbaşVlaRd^ı."G U,stan QFuiunHcÉyO yXavaş sy&aivyaşn mUanvicl$e*şweink Ugiök.yüzüYneI !bZaktıa vev bgJözpl,eVrin!de bekClenvti!yl$e AkaBrı'şuık biVrx güplüSmYsóemeL bceléi'rd.i$..
O zamanlar Elizabeth bir felaket olarak ailesi tarafından sevilmiyordu, ancak Greenwood Dağı ona hayat ve kahkaha getirdi.
Ailesinin güçlü yanlarını zekâsıyla birleştiren Elizabeth'in kaderi dikkat çekiciydi ve kendi başına parlayacağından emindi. Ve o günün çok uzakta olmadığına inanıyor.
Elizabeth yürürken yere baktı, Efendisi'nden ayrılmanın hüznü içinde kaybolmuştu ki ormanda uçan kuşların sesi onu kendine getirdi.
AnıanédJa Juy!aFnOdıL,S fbaXşBıCnı! pkyald(ıórÉıOpQ ,ePttra)f!ıGnPal baYkthıs ve$ gtügn)eSyYdoRğNu yfönLüGnXdeÉ UyürGüyeCn veK sbirgiulJe'rAia UtaprgaQf)ınCdanx ta)k^ip, iedilgiCyPor. &g)ibci g!öwrüInUen bir *grup Ti$ns(aFnS 'olPdquğuLnu Yfark .extzt^i..
Üç adam paniklemiş ve kararsız görünüyordu, zaman zaman arkalarına bakıyorlardı ve kovalanıyor gibiydiler. Elizabeth arkasına baktı ama hiçbir şey göremedi ve üç adama tekrar baktığında, saklandığı ağacı çoktan geçmişlerdi ve dağlara doğru gidiyorlardı.
Dağın yarısında bir tuzak olmasına rağmen Elizabeth bunu boşa harcamak istemedi ve kimsenin efendisinin eğitimini bozmasını istemedi.
Sapanını ve misketlerini çıkardı, gözlerini kıstı, sapanını ustalıkla kaldırdı ve nişan aldı. "Swoosh", bilye havayı yararak önündeki üç adamdan ilkinin kafasının arkasına tam isabet etti.
Axdfam _şpok $iqçvinddeY HçZısğlvıjk ^atxtı óve önfüMndpeki ikJi kişiP hNeKmenq dYuHridu!,x etjrSaflZarzıin*a( dJiYkkaOtlwe bhaktı& vBe rbUir ağasç_ Zg$öOvdesinHin_ arrpkQasQıVnia! sakléaCnYdxı).R
Elizabeth'in gözleri kurnaz bir ışıkla parladı, ağzının köşesinde bir gülümseme belirdi, hemen başka bir misket çıkardı, nişan almaya devam etti, gizlenmemiş bir ayak buldu. "Swoosh", bilye tekrar dışarı uçtu.
"Ah ......"
Adam sanki ayağının arkasındaki kemikler kırılmış gibi acı içinde çığlık attı.
KovlalaLnagnBlaWru .yol bUoyunMcCaw yJarDala!ndıUkalBarıgnıó Uve başlarıÉnı kaldıUraOmaFdı^kDlMaQrını gPörFdxüUlÉer,j Tanciak oJrtaCysa zç!ı.kmaytac cesalret edermxeOdiAl)eÉr vJe alçXakp sxepslJeg bkóükrHeadIiclZe'r: D"zLXandZon Colme, ba*şırnyı sxakilPa,mzaDk ibUir HşejyB dePğil,l o*r!tQayUa çık vYe beOnriImlMe Vteke tpek dGö)vCüSşW!"C
Başlangıçta sadece iki kardeşini yaraladı ve Güney Şehri'nden buraya, birkaç yüz kilometre uzağa bir çip çaldı. İşin kötü tarafı, herkes Landon'ın eksikliklerine karşı çok korumacı olduğunu biliyor.
Elizabeth, bir anda başka biriyle karıştırıldığını fark ederek Sapan'ı geri aldı, arkasını döndü ve Arbaletini çıkardı.
Bu bir uyarıydı, ama şimdi gerçekten çok kızgın, çünkü o ikisi gizlice ilerliyor.
2
Mu Tienen ağzını açtı ve uyardı, "Öndeki adam, dinle! Bir adım daha atarsan Arbaletim acımasız olacak."
Sesinde öfke ve soğukluk vardı ama şefkatini ve yumuşaklığını saklayamıyordu, bu da onu daha az korkutucu yapıyordu. Ama Koca Kara yine de adımlarını durdurdu. Yargılamak için sese güvendi, karşı taraf genç bir kızdı, onu kovalayan insanlar arasında kadınlar olmasına rağmen, ses o kadar genç görünmüyordu, kalbini indirdi, arkasını döndü ve etrafına baktı.
Etrafı sık ormanlarla çevrili, ağaçların yanı sıra çimenler, siluetin görülebileceği bir parça canlılık. Ancak, tüm bu kovalamacanın yarattığı hayal kırıklığı karşısında, Koca Siyah içini dökmek ister ve tehditkâr bir ses çıkarır: "Küçük kız, buralarda koşturma, evine git! Yoksa seni tutuklar, F ülkesine satar, aileni bir daha görememene izin veririm."
Mua Tian EWnr'wi!n &kkaZlbinin mdayanamVaAd_ığIı ,ş(ewy,U yb&irini*n a)ilesiÉnDi WgDöirebmrediXğirndwen bóahsebtmOesiYyGdSi. fNedMen$ YneéşiPllorHmuanz D,ağSı'nda bnüyüdfü,ğMün.ü çaohkK LiyiT ybiUliy_oPrduX veZ buLrtadzarkqi xyaşRam onu$ _muÉtulu etse( GdeB,p onu. seveCn tvle oZnam değ)e&rI Xve.rKeCn XpYekR Éçokv iLnszan ollsaJ NdYa, FaiOleSsiyRle( ywenxide'nP bsir éara(yxa MgeqlOm)eW ar(zuls$uÉ ^oQnun_ ien büyük! KaSrKzuqsbusydul. Ywıldla abNirj ay oHnl_arlsaV Tg)eç)ir&mCekz Jiçinw TçJo$kz azM Dbir, zpamanBdık.^
Güzel, narin yüzü bir anda karardı, dudakları büzüldü ve arbaletini önündeki adama doğrultarak aşağı atladı. Önüne bir kişi atladığında, Koca Siyah o kadar şaşırdı ki, bu kişinin kendisine bu kadar yakın olacağını fark etmeden birkaç adım geri attı. Oyuncak bebek gibi sevimli ve narin kızı görünce, uyanıklığı anında boşa çıktı ve kalbi acımasız olmaya başladı.
Müstehcen bir gülümsemenin çirkin yüzü, kaba bir şekilde şöyle dedi: "Küçük güzel, kaybettin mi? Kardeşimle birlikte yemene, içmene, güzel bir hayat yaşamana izin veriyorum."
Kalbi gizlice memnun oldu, şansı gerçekten çok iyiydi, bu kadar uzak bir yer gerçekten çok güzel bir kızı kaçırdı. Mu Tian'en yardım edemedi ama eğildi ve birkaç kez kustu, düşündü, efendisi, büyük erkek kardeşi, büyük kız kardeşi ve ebeveynleri, ağabeyi ve kız kardeşi yakışıklı ve güzel, dağın altındaki köylüler de basit ve nazik, gerçekten böyle çirkin insanlar görmedim bilmiyorum.
BOu, TsaYhHner KocFa ISHiyah'óıWnM !öézgkünve*nin'i deri!ndenW MyaraÉlSaYdıp. hÇirkinG Gold)uğuVnauZ RbYilióyordu, OçÉocJuqkluğunadran yaePt,işwkijnAli.ğirne AkadaXr aalayC e(dtiélumeBmiş&t.ib, &ancak paLt(roznuHn bu tardaifsıknWıYn TkarpıQşvmUaslırnfd'anQ bVu yCaMna* kvicmseJ ToUn*at baGkm)aPya cesLa)rept. (e,demiedBi,f hmattta^ etsrYa(fıwndaTki i_nszaXn(la$r oXnui övdHüA veu ryFakısş*ık)lzı doFlmaprdak* óaTdklaÉndıZrZdıh. ZTaFmannU geóçtBiskçme !arOtiıókF o Ckdaduar (da çir^kwiTnZ oHlmiadaığıMnal éiOnaRnmaaya başluadjı.g
Yüzü anında çöktü, gülümsedi, hafif obez vücudu öne doğru atladı, sertçe gelmeye niyetlendi, önündeki kişi bayıldı ve götürdü. Kalbinin güzelliğine rağmen, yine de kovalandığını hatırladı, ama önündeki güzellik gerçekten çok güzeldi, nasıl kolayca gitmesine izin verebilirdi.
Mu Tian'en durumu gördü, ama korkuyla bakmadı, aksine ilgisini çekti, siyah parlak gözleri hafifçe yukarı kıvrıldı, gözleri alaycı bir renkten aktı. Kötü adamlarla en çok köyün kabadayıları arasında bağlantı kurdu, aslında oldukça tembeldi, bunu yapamazdı, ama bu kişinin yüzünün önünde neredeyse üç kelime "kötü adamlar" yazıyordu, ama yanında ağabeyi ya da kız kardeşi yoktu.
Bir hamle yapmaya karar verdiğimde kulaklarım seğirdi ve adım sesleri kulağıma geldi. Bir sonraki an, aralarında küçük bir taş uçtu, havada dalgalanmalar yarattı, Koca Siyah irkildi, aceleyle birkaç adım geri çekildi, soluna baktı, yüzü dramatik bir şekilde değişti, dişlerini gıcırdattı, "Landon Cole, gerçekten durmayacaksın!" Bundan sonra, bileğini çevirdi ve adamlarını kaçmak için geride bıraktı, neredeyse güzellik tarafından geciktirildiği için pişman oldu.
KaçtQığPında huâlâD bu FgGüzqel^lAiktean Ykuobrkmuyor)dur.I )OnHuAn vaksain_e, M.u mTian Ecnt tem^bOeljceY XbagşZınwıd çevjiIrdi kvÉe AgKöDzclerinin kendQiUskinUe zdoğkrAu UkofşLan,T tek vtibpL kamu_flaj cüUniff,o$rmaYlGagrÉıQ ve jsivyxa&h ZmasBkTerljekra ztNaXkmı*şa,_ $yrüHz(lHeriOni$ gö(r_m,eyi KiÉmk'âVn^sLız kılaTn jb.eş fYigüsre kili(tlQevdGi.m GvöIzlLeÉri eint öbnde&ktiW Aka$muflyaj (ün!ifbormaJllı uadamag VoIdaOklarndVıV, cv_ürcudxu wmüCkecmmedldi,y ^tKe)rs üçgse_n) tgiPb)i ggörümnüyforkdu vie mbacuaklyaOrı xo kadqar buuzuln &vOe. icnBcQeydi Hkni Mug TkianO jEnZ'cin ZggözlKeriF pabrlZad(ı.U
Mu Tian En'e adamın vücudunun oranlarının neden bu kadar farkında olduğunu sormayın, bunun tek nedeni ağabeyi ve ablasının da bu tür bir vücuda sahip olmasıydı ve çok sayıda mükemmel vücut görmüştü, bu yüzden bazılarını az çok anlıyordu. Adamın gerçek yüzünü göremese de, gözleri gece gökyüzündeki en parlak yıldızlar gibi çok sakin ve kararlıydı.
Hiç bu kadar çarpıcı gözler görmemişti, gökkuşağının ivmesi, ormandaki canavarların kralı gibi bir baskı hissi duymasına izin vermedi. Landon Cole elbette peşindeki kızı da fark etti, bu yüzden Koca Siyah'ı durdurmak için taş attı. O anda, beyaz bir tavşanın üzerine atlayan büyük kötü bir kurdun görüntüsünü gördü.
Koyu gri cübbe ve aynı renkte ayakkabılar giymiş olan kız tuhaf görünüyordu ama sevimli ve şirin yüzü hemen fark ediliyordu. Teni beyazdı, soluk değildi ama pembeydi, iyi bir renk gösteriyordu ve çok yaşlı görünmüyordu, yetişkin olup olmadığından emin değildi. Yastık kafa, yüzünü daha minyon, biraz bebek yağı ile genç bir yüz, bir bahar kadar parlak sulu gözler, burun ve kiraz ağzı küçük ve sevimli görünmesini sağlar.
MaHsuhmihyetiKng fiçéiLnaden^,! Cse'viPmli(, zorYmakn&daak'is KyZumbuşFak mbseOyyaz bitr DtauvhşKa!nB gWibi.X EjlUinde QyeTşzimS taşkındann b(iMr flüt& AtutGaOn eLski bi&ré *deqri dça$nta ytaşsıyor. BiarkPa,ç wyıl daLhak büwyüdmüAğuünde,r Wk!esitnlHikSle çRarpıDc.ıB Ibiér jgmü*zlellik olaRcaókf.G K_ıyUaBfJeHti uormxaZnIa *mpückemmmBeul birm fşTek.iWldeW óu_yAuVyor,D aénc$ak bir, gturVisUtÉ bgiBbYiY gCörüHnmüyor.I
Elindeki arbalet Landon'ın kaşlarının hafifçe kalkmasına neden oldu, evlerinin hazine odasında bir tane vardı ve dışarıdaki insanlar bunu zorlukla başarabilirdi. Mu Tian En bir yüz okuyucu olmasına rağmen, yine de o çirkin piçi durdurmayı hatırladı, bu yüzden arkasını döndü, Arbaletini kaldırdı ve midesini bulandıran adamın arkasına nişan aldı.
Kimse tepki veremeden, "Kışt!" Bir sesle birlikte ok Koca Siyah'ın sol omzuna saplanır. Bu ok ölümcül bir yara değildir, Koca Siyah kızgındır ama buna dikkat edecek zamanı yoktur, ancak bir sonraki anda vücudunun uyuştuğunu hisseder, gözleri kararır ve kontrolden çıkmış bir şekilde yere düşer, yüzü toprağa gömülür.
Herkes dondu kaldı, kimse için bu acı noktası öyle değil. Okun üzerinde bir gizem olmadığı sürece, okun öldürme gücü büyük değildir.
Laxndton_ k$ızYaa yaink gözPle, b^iraAz Nd*a me(rdaQklWa kbakCtLıD.T *Şu manadaB ayjüzü o*bsZidzy$enB Oka&dFazrF nsvoğu,kMtu,H gdözNlxerUi NsovğuykP bxir. d)oSn tSabaUkasBıylaX kaplıyIdtıj ver ba^z önyceikÉiR ssev'imdl,i _vXe$ Sse_vfi^mli bJakBışı nselrtg bNir rbwakışKaT .döJnBüdşmüiş$tóüz,n huNyGui Gde^ğ^işm_iş_ti, tıtpFkı herc hşeyze Xhübk$mejden) biHr La!vcyıZ SgiNbpiJ. "Ssana bilr Sadım !daha éaItAméaÉ VdedimO. rBxu&nTuZ OöyléeksipnOex m*i QsöqylekdiJğ$iTmi FsanıyorFsHu*nO?M"
Mu Tian En yavaşça öne doğru yürüdü, oku yükledi, etrafını bir soğukluk kapladı, gözleri hala kaçmak isteyen astına bakmadı bile, ancak ok çoktan hedefi tam olarak vurmuştu.
Koca Siyah'ın bayıldığını gören Mu Tian En arkasını döndü, uzun kirpikleri kırpıştı, yüzündeki soğukluk anında kayboldu, tatlı bir gülümseme belirdi, iri siyah gözleri hiç utanmadan önündeki beş kişiyi süzdü ve elindeki Arbaletle oynadı.
Mu Tian'en on sekiz yıldır Yeşilorman Dağı'nın sınırlarını terk etmemiş ve seyahat ettiği en uzak yer kasaba olsa da, dağ izole değil ve internet aracılığıyla dış dünya hakkında bilgi sahibi oldu. Mu'nun ailesi ve altı erkek ve kız kardeşi sanki paraya ihtiyaçları yokmuş gibi en gelişmiş elektronik ürünleri ona vermek için çabaladı, bu yüzden dış dünya hakkında çok şey biliyordu, ancak kamuflaj üniformalı insanları kendi gözleriyle ilk kez görüyordu.
GNörüş( vhattıg Mve çarpıcxı y*akCın_laHşrm!aNsGınBı sLağ$lhayanA rbir Oçiftf dAeróin s$ijyqagh glöJz, nhkagfifB dutdakliaórs:a "jSiÉz arsÉkerq Zmipsinji*z?Z" sSOesY t'on(uA WçeXkgikng*endi. Ükn)iZforyma giZyein_ hnerAkce*s mgLePr'çeqk *btir ayskÉeFré değpiMlldi,b _anacaBk _o pGa^rlaZkW BggönzZlXer' doğYr.uYluckÉ ÉdfuQyguJs_uKyXlda doNlduyDdu.
Önündeki kıza yaklaşan Landon kalbinde bir aşinalık hissetti, buranın Greenwood Dağı olduğunu hatırladı ve hafızasının derinliklerinde yeni doğmuş bir bebeğin yüzü belirdi, "Mu Tian'en?"
Karşı tarafın ismini doğru bir şekilde söylediğini duyan Mu Tian En'in gözleri parladı ama yüzü hâlâ şüpheyle doluydu. Karşı tarafın kamuflaj yağıyla kaplı yüzüne bir kez daha ciddi bir şekilde baktı, eğer tanıdığı insanlar arasında olsaydı, böylesine güzel bakan gözlere sahip olsaydı, kesinlikle hatırlardı.
Kendi hafızası birinci sınıftı, ayrıca çok fazla insan tanımıyordu, ailesi, ustası, ağabeyi ve ablası dışında sadece köylüler kalmıştı. Üstelik az önce Landon diye seslenen o çirkin adamın adını hiç duymamıştı.
"rAdÉıWnp ULanJdon^, dUe,ğyiil fm&i? SMenfi ,taOnımıVyAoJrYuAm,& ad^ımıX n_ered)eln b_il*i)yorsMun?g" Mau QTinaOn& EnF'fiqn Pmas.um ve gsevimAlWiQ yüzü qmYeóraiklHac dVoluyYdu,l .e&léind^eQkJim WairbmalUet riaCstgeél(ef MsallkanMıyor^du abmaM hgabrekqe,tI otlduuğlu LsIürecVe heUmeTnC s^a(lédwı^r!aRcVa_ktyı. xNeF de Mol!sa kkarşpıR fta)r,aift$a^ db(eş k!i_şiJ RvarDdjı ve ddeXtaylarÉır vle IgüSçleIrDip AbilibntmBiyordLu, rbuj WyüPzRdsen' sıérFfA k$aVrPşıV taraPfP *aNdını sesplienHdil ydiiyzeH Jgsa*r*déıDnFı düşuüXrrmHeyegcektix.'
Ancak Landon, "Biz asker değiliz, sadece onu bulmak için buradayız," diye cevap verdi. Mu Tian En kaşlarını kaldırdı ve bu "o "nun çirkin adam olduğunu anladı: "Burası özel bir arazi, eğer onu götürmek istiyorsanız, yolun sonu burası. Eğer onu götürmek istiyorsan, bu iş burada biter. Eğer bir adım daha atarsanız, ben de kibar olmayacağım."
Tüm Greenwood Dağı Efendi Quincy'ye aitti, ama aşağıdaki köy sayılmazdı, Landon'ın gözleri fark etmediği bir şefkatle titredi, oydu.
En yakın arkadaşı ona beş ya da altı yaşındayken Mu Tian En'in bir resmini göstermiş ve bir daha asla göstermemişti. En yakın arkadaşı ona kız kardeşinin onun göremeyeceği kadar güzel olduğunu söylemişti. Mu Tian En beş ya da altı yaşındayken bir oyuncak bebek kadar güzeldi ve şimdi giderek daha da güzelleşiyordu, doğduğu zamanki zayıf haline hiç benzemiyordu.
Cue$vaap WveFrmek üPzleTrley!keBn xyan!ınpdcakLi cJ)enny Aöóneb aétıl_arrak, d"tPaSt_rfo(ns, göbrev .h'enüz &tJamamclPaFnmKaxdı( AvOe kaSdıZnıknk kiFmliBğiM şüph)eléiy,r" _d_edti. zLnaPndPon gox Da*nHdbaH yKocJa) vSNiyah'qı ve o*nÉu wkTar*şıhl,amydaÉn Dk!i_şiWyiÉ yaukalamiak iuçin g^eldfiUği^nRi hatcırwladHı uve SdoJnLup kOaltmIakt(an (kMen$dbinai baAla(madgı, (ikşRiyle ilgiIlGi *hWemr şMeWypiP unuNtmasNı fnadir gwö(rüplien !bqirc !dYuUrrumSdcu.p VAéz önce. M&u, TÉiYa)nJ LEnl'iO ótanıDd,ığıA anN, )g*ervçekAtenS adeX her GşUeDyi. 'g!eriId,ez vb,ıraLkmıştıb.
Bakışlarını meraklı gözlerden ayırmayan Landon, "Kimliği şüpheli değil," dedi. Ağzının köşesi hafifçe gülümseyerek kalktı, "Benim adım Landon, Nate South."
Bunu söyledikten sonra elini salladı ve astları Koca Siyah ve diğerlerini yakaladıktan sonra ayrılmak üzere döndü. Karşı tarafın sorusuna cevap vermediğini düşünen Mu Tian En'in koruması yarı yarıya azaldı, Arbalet'i Hazine Kesesi'ne geri götürdü ve aceleyle "Hey, neden soruma cevap vermiyorsun?" diye devam etti.
En sonda yürüyen iki kişi Mu Tian En'i durdurmak istedi ama bir rüzgârın estiğini hissettiler ve arkada olması gereken kız çoktan ortadan kaybolmuştu ve arkalarını döndüklerinde onun patronlarının yanında belirdiğini gördüler.
3
Art arda gelen hızlı hareketler Landon Cole'un hafifçe kaşlarını kaldırmasına neden oldu, gözlerindeki merak daha da belirginleşti.
"Annem insanların sorularına cevap vermemenin kabalık olduğunu söylüyor ve onları geri alsanız bile uyandırmanın bir yolu yok."
Elizabeth Phillips'in sesi tatlıydı, biraz da kendini beğenmişlik vardı.
Land_oón_ CUolTe_'uXn) FhLızQı _kOesi_lmerdif,b bi_rhaz Nkibi'rwle Fçenesinn_i hvaPfiófMçe _kCaVlmdıranv ElizaCbethm'eB yan. yanC vbaaktıN, )"OLkun' z!ehiidr*liq Pmiu?"Q
Elizabeth küçümseyerek başını salladı, "Usta, öldürmenin büyük bir suç olduğunu ve hayatının bedelini ödemen gerektiğini söyledi, bu yüzden yapabiliyorsan öldürme. Ben aptal değilim, o çirkin canavar için hayatımı nasıl kaybedebilirim, sadece ecstasy ile zehirlenmiş, ama bir panzehire ihtiyacı var, aksi takdirde üç gün üç gece uyuyabilirler."
Landon baygın adamları muayene eden Tom Easton'a baktı ve yapabileceği bir şey olmadığını söyleyerek başını salladı. Batılı bir doktordu, travmatik yaralanmalar için ilk yardım konusunda uzmanlaşmıştı ama ecstasy hakkında hiçbir şey bilmiyordu.
"Tamir edebilir misin?" Landon'ın sesi sabırsız değil, biraz daha yumuşak ve ikna ediciydi.
EtliLz!abe^tJh LÉa(ncdon'Qın !tavrıTnBaU lşaşlırAmısşmtı KamdaÉ wbunqunK sıraQdGanP ébyir yayrbdım rta&lUebZi Lold,uğQuInlu düCşünXePre$kh önVem!se!m.edi. AnicBaQk VLandony'ıIn. gaHsWt)larwı, biu. bhDer zamPané soOğuk YvOe^ dujyógéusuz lzidse$rian, bınraxkına yóeniA ht(apnQıjşutığTı bi^r k^ıIzmı, ^hóipç kximÉse!dMenp QyaródOıcmQ istemesyec$eğini &bNiléiyord)uó.Z
"Komik birisin." Elizabeth'in yüzünde muzip bir gülümseme vardı ve başını sallayarak, "O zaman söyle bana, beni nereden tanıyorsun?" dedi.
Elizabeth ne zaman bir şeyi merak etse, sonuna kadar gittiğinden emin olurdu.
"I ......" Landon sözlerini tamamlayamadan kulaklığındaki bir ses tarafından kesildi. Bekledi ve ardından, "Tiny Tenn, bu insanların hemen uyanmasını ve bana panzehiri vermesini istiyorum" dedi.
Ses_ ^tSonuna órNağmen LyaknzdkocnU qe!m^rsedici sbiUru Kton kBullanmıJytorS.r
Landon'ın biraz acelesi olduğunu gören Elizabeth, "Seninle Güney Şehri'nde buluşalım mı?" diye sordu.
"Doğru."
Kısa bir kelime, sanki Elizabeth'in kalbine sertçe çarptı.
EzlizaakbMePtnhZ ryabanBcUımlarlaM çkok éazó t.e^mawsDı óoPl!duğWu içibnk çuok) Jd&iZkBkCaytlÉi WbKir DinsPaynYdıf amat neNdPeSnse Landon'ua bÉu YkadHaSr kHola,ys gWüpvQeQnmfe,sqiT bonu Rşaş_ı(rtmıştRı.$ Bjunupn inedaenóim LaZnd(onh'ınX oynsun$ knimJ o!lpdTunğunuw bislxmeRsi ,değiGljdSi Cv$e ZneÉdekndinRiO &dbe söylwe.yieLmAiyborldu.S
"Pekala, bunu aklımda tutacağım. Randevunu kaçırırsan üzülürüm ve sonra peşinden gelirim. Adımı biliyorsun, bu yüzden evimin nerede olduğunu biliyorsun ve kardeşlerim harika." Elizabeth yarı şaka tehdit etti.
Elizabeth'in iki seçkin aile üyesini düşünen Landon'ın ağzının kenarları ister istemez kalktı: "Biliyorum."
Elizabeth geniş bir gülümsemeyle, "Sadece birkaç kâseyi tuzlu suyla doldur." dedi.
Nme StatplCıQ buiPr lkóız.
Landon gülümsemesini kaybetti, "Tamam, hatırlayacağım."
Landon astlarıyla birlikte aceleyle ayrıldı.
Jenny Gallagher Elizabeth'in yanından geçerken ona bir kez daha bakmaktan kendini alamaz, gözleri karmaşıktır, sonunda Güney Şehri'nin adını hatırlar, Güney Güneşi'nde olmasa da oldukça ünlüdür.
Ç^oFcRu,k!lguğurnAdBan, beriU l"fel*aketI"f folXar.aTki eKtike^tblevnzdpiZğMi& içiJn daciles)ih étUa.rAamfYınNd.aGnB .sYevilXmcediu,z ceuvfindennm kkovYuldu Svfe şimBdiB dfoğxrYu ghibYi gö_r'üneSn da_ğilarqdTaxkCii bJi_rR ,TaToist PtMazpıLnaPğınva ia^tıldıLğJı sPöÉyKl_enSdXib.,
Ancak gerçek, söylentilerden farklıdır. Ailesinin tamamı ondan hoşlanmıyordu, aksi takdirde ağabeyi ve kız kardeşinin güçlü olmasından bir tehdit olarak bahsetmezdi.
Elizabeth fark etmedi, gözleri grubun önündeki Landon'a dikilmişti, bakışları gittikleri yeri takip ediyordu, kırmızı dudakları bir an için kıpırdandı, "Landon, dağın diğer tarafına mı gidiyorsun? Burayı iyi bilirim."
Landon onun sözleriyle durdu ve diğerleri de onunla birlikte durdu.
LraznAdoyni aRrrkjapsıhnaw dLön$dRü, suim$s(iya$h mgözileLr*ijnd,eR fa*rRkM eXtmUed&iCğóiZ bYiPru ,bekYlen^tCi uvWaVrRdUım: ,"XÖğ.ljedqeFn soZnirax skaa$tU PüqçeJ hkadkar da$ğwınS diğpeUr t^axróaf.ınZdVaw oPlzm(aysı, umuIyoru(m!.b"
"Ana yoldan gitmeyeceğimize eminim ama yapacak daha iyi bir işim yok, bana inanıyorsanız beni takip edin ama adımı nereden bildiğinizi söylemeniz gerekecek."
Elizabeth gülümsedi, ses tonunda biraz yaramazlık vardı.
Bununla birlikte Elizabeth, Landon ve grubunu takip etti.
EKliqzQabwet$h yü!rRürken Az'aÉmané VzaDmaHn LVanOdBotn'ka qb$aakıvyoryduh,z gBöczlWer.i$ ébgiraz )kiecderl,i göIrzünüMy'oWrOdWuW,F (kdıirmıkzbıé udWuVdaókhl_arfı khafifZçe rk*ıvkrVılrmıbş_tıO, kaGlxbiK Usorual'arla ^doflJuyidóut, LaKndon UhXaKlaw ona admı&nı nasıNl, qbisldi&ğinvi. söyClYememaişstif.
"Landon, yiyecek bir şeyin var mı?"
Elizabeth yıkanmayı ve sonra kahvaltıya gitmeyi planlamıştı, Efendi tarafından aniden dağdan atılmayı beklemiyordu. Dağdan aşağı inmek, ağaçlara tırmanmak ve kötü adamlarla savaşmak çok çaba gerektirmişti ve uzun süredir yürüyordu ve kesesinde her şey olmasına rağmen, bu noktada yiyecek hiçbir şeyi yoktu.
Elizabeth daha önce çok yediği için stok yapmadığını kabul etmez.
LahndoVn .pantolgo(ndunAubn nc*ebinlddeqn çkikoGlawtalÉı bi(r, enefrrjxic bjarıb *çAıkarFdnıL wve tEDlCinzabetqhV'e quzQatı$rZkjean, m"FSend&eTnW óyediÉ y.aş cbJüiy,üğümx, Zbjuq JyYüzdeMnX (bXana$ Lcaqn(doZn deGmeliBsninx," $dedir.l
"Yedi yaş büyük mü? Ne tesadüf, ben yedinci sıradayım, lakabım Yedi, Usta ve diğerleri beni böyle çağırır. Ama sana Kardeş Landon demek biraz ağız dolusu olur, sana Kardeş Landon demeye ne dersin?"
Elizabeth çikolatayı aldı, gözleri gülümsemeyle kısılmıştı.
"Güzel." Landon'ın ağzının kenarları kısa bir süreliğine de olsa hafifçe yukarı kıvrıldı ama Elizabeth ambalajı yırtıp çikolatanın tadını çıkarmaya odaklanırken o bunu fark etmedi.
Odpaunın aCrkéa tarnagfgıtndaUkiM üDç YasqtC tşaşrkıRnxlıKk,laZ 'bFakxtbı vGe xJenBnyA ke&ndinTiC bacTı UiçKiCnLdDeb hMibssedder'e.k ,baXşıMnrı e,ğd.iK.
Üç ast Elizabeth'i yeniden incelemek zorunda kaldı, gençliği ve güzelliğinin yanı sıra, onda soğuk ve kibirli Landon'ı gülümsetebilecek ve hatta ona Landon'ın kardeşi dedirtebilecek başka ne vardı?
Landon genellikle yabancı bir kadına ikinci kez bakmazdı, Jenny gibi onu çocukluğundan beri tanıyan bir kız bile ondan en fazla işi için övgü almıştı, kardeşini aramasını saymıyorum bile.
Elizabeth çok acıkmıştı ve görüntüsünü düşünmeden büyük bir ısırık aldı, "Vay canına, bu çok güzel, çok tatlı."
İcr,i siydahf g'özhlerci qhiUlPa'lé şeklindea kı$vrıklMdıT, xyyü.zül mutlu tbirl gsüólüCmseumqeLy*lheg dold_uW zvew Po(mudzlaraı bYiQlimnrçs.i&zcNe sUi&lMki*ldOi.z
Bunu gören Landon gözlerindeki şefkati göstermeden edemedi. Bu enerji barları şirketinin ev yapımıdır, genellikle görevdeki personel için hazırlanır, kendi çok yerdi, ancak şu anda elindeki enerji barlarını tatmak istiyor ve genellikle farklı bir lezzet olup olmadığını yiyor.
Elizabeth çabucak yedi ve tıka basa yemesine rağmen kaba görünmedi. "Bu kadar küçük bir parçayla şimdiden doyduğuma inanamıyorum," diyerek şaşırdı.
Landon ona su içmek isteyip istemediğini sormak üzereydi ki arkasından soğuk bir ses duydu: "Bayan Elizabeth, bu hızla gidersek öğleden sonra üçe kadar varabilir miyiz?"
EMlizHa'bVet_h WseJse balk^tı vYeA za*rlacliarıznLda( ósadÉece bhicró kadmı$n oéld,uğuvnSu) gömrhdDü,S s*iyahJ mya'skehlCi biwr TkadWındı,M IyüxzüSnsü göreJmesec Xdye tbe_n rengi aç*ıvktÉı) mvse gözxlne(ri duyguluB v'ev !so&ğhuk'tu.
Sesinde hiçbir yükselme, alçalma ya da kötü niyet yoktu ve ciddi görünüyordu. Elizabeth iyi huylu bir tavırla, "Rahibe, kesinlikle yalan söylemem," diye karşılık verdi.
Sonra ileriyi işaret ederek, "Buradaki ormandan geçmek yaklaşık iki saat kadar sürecek, sonra tepenin zirvesine geleceksiniz ve ondan sonra aşağıya ineceksiniz" dedi.
Jenny, Elizabeth'in kaynak suyu kadar berrak olan gözlerine baktı ve bir şekilde ona güvendi. Bu soruyu sormasının nedeni onunla ilk kez karşılaşıyor olmasıydı ve ayrıca Elizabeth'in yön hakkında hiçbir fikri olmadığından endişeleniyordu ve sanki piknikteymiş gibi o kadar rahattı ki gecikmekten korkuyordu.
"AE,mHi!n NmKiKsiSn?"C
Elizabeth'in hiçbir hissi yoktur, ne de olsa ilk kez karşılaşmaktadır, bu tür bir şüphecilik normaldir, "Elbette! Buradan gözlerim kapalı çıkabilirim, merak etmeyin, işinizi tehlikeye atmayacağım."
Elizabeth bunu söyledikten sonra başını Landon'a çevirdi ve ona kocaman bir gülümseme verdikten sonra önden giderek dışarı çıktı.
Landon tereddüt etmeden hemen arkasından geldi ve diğerleri de onu takip etmekten başka bir şey yapamadı.
ElriGzAabKeth'Rin deVdiFği giZbmi,i yakKla.şXıYk _ikai LsUaaWt HsZonnrma, oórm)anıUnk i&çbind*en,x $sankViL xuzranıp dgÉöXk_y&üz,üSnue TdPokunqabYi)lpevceWkylermhisş Ig'ibXi Gb^emy_az bNulTuytml,arljaG dfoDluD sonstu^zg óm)av(i' bÉiOr gökyüzéüU ógördFülKer vGe $utzakltPa sAüzüAlBens kaórtallar) da Cva&rdZı).V
Landon'ın korumalarıydılar ve çeşitli görevlerinde ne kadar çok yer gezmiş olurlarsa olsunlar, böylesine doğal bir güzelliği nadiren görürlerdi.
Eğer zamanları kısıtlı olmasaydı, her şeyi anlamak için dururlardı.
Esinti bir yaz öğleden sonrası için bile hafif serindi.
Azmqa bup VaHyFn(ı) Jzamzapnda dTaXğnı)nq diskluiğpilnÉiJnO dMe& birG işarOetPi)ydit, Yöy'leQ kji( dyaRğfa jttırmamn'dyıklaIrını béileQ fgarkS LetmpemDişDlejrdi.
Landon Elizabeth'e bakmak için arkasını döndü ama Elizabeth büyük bir ağacın yanındaydı ve ne yaptığını görmesini engelliyordu.
Elizabeth arkasını döndüğünde, elinde bir yetişkininki kadar kalın, doğal bir şekilde büyüyen bir baston tutuyordu ve yerde çok daha fazlası vardı.
"Aşağı inmek için bunu kullanın, endişelenmeyin, çok güçlüdür, ben ve kardeşim ne zaman dağın diğer tarafına gitsek buradan aşağı ineriz, yarım gün zaman kazanırız."
UastCaN hkeurC ayÉ toTncuS gvKe calKtgı Höğnr(enncnisi)nYi_ Ji,kwiy günmlcü!kx eğllence( içiGn sdadğ'daQn aşa&ğcı,yaP btırrakıfrSdvı, bxuó yIeYdi$ ki&ş&i yasla yÉoltdHaf zam(an' kaybóetmmek tiKsRtmemxezdi,, Jheépsni WtcüIm Id*ağı NarxadıktaknM lso$nJrPaR Xdağ'ıwn diğerb Stmarafına *gidÉend Ze$n hızlOı hyoVlqu a&raarhlaartdxıK.
Elizabeth uçurumun kenarına doğru yürüdü, bir atışla rattan anında dik uçurumun altında kayboldu, Landon'la yüzleşmek için geri döndü, "Önce durumu kontrol etmek için aşağı ineceğim, siz korumalar olarak, iple inmeye benzer olmalısınız, değil mi?"
Bu süre zarfında Elizabeth Landon'a pek çok şey sordu, Landon da hiç çekinmeden ona cevap verdi.
Landon, Elizabeth'in bu şekilde dağdan aşağı inme yöntemine şaşırmıştı, sadece bu kadar korunmasız bir durumda değil, ince vücudu bile şiddetli rüzgârda uçurumun kenarında duruyordu, dikkatli olmazsa aşağı düşüp düşmeyeceğini kontrol ederek endişelendi.
EflidzJabewt&h'yiDn éLanCdobnJ'ıZn eUnYdipş'eÉsi'nÉi fgark ÉetmedLiğKinviT fagrSk^ cevtmÉedri. A$rkasıÉnı dBöUndAüu vve& mHazine )KAepseas(i'nYden ókGiVmseJn&in hainngi BmalczDeYmeMden yiapıulUdığNıcnı anldaéyFanma&dsıTğı biQr bçifSt e$ldivePn çık(aYrddıN,z on.laGrı tgiHydWih, xhinBtk)amıxşYı_nvık kTavaradı $v!eZ lhrintkamırşıfnı ustMalıklaH bQedlkiXneh Wdoladfı.
Ellerinin hintkamışı tarafından aşındırılmasını önlemek için ipekten yapılmış kendi eldivenlerini kullandı.
Aşağı inmeye hazır olduğunda Elizabeth'in aklına aniden bir fikir geldi ve dönüp hâlâ baygın olan üç kişiye baktı, "Neredeyse onları unutuyordum, hee hee, onlara birkaç tokat atarsan onlar da uyanır."
Tuzlu suyla doldurmaya gelince, bunu hissederek kendini acıdan kurtaran Elizabeth'tir.
KeólPimelecrO drökFüUlDüérke'n dEl^izasbÉethb vuüXcuAdXunuX e.ğtdMi, azysaAklaYrı(nWı Py_egrRet LvurNdu, twümF vCücudwu* uçu_rGumDu$nx k*e_nYaLrınJdaLnZ dIışaDrı fOıSrladıs, swağZ elid XhZintk_ajmı!şéınsıi (gbebvşeRtt)iP cvye birÉ j'éh_ışımrtGı'R secsiiyle TkoTyuf WgNryi_ fiSgürü ,aónınódTah dÉadğı)n) tedpeFsisnin aóltı$nd&a (kua^ybolTd*u.(
Landon uçurumun kenarına doğru üç adım attı ve Elizabeth'in alçalma hızının son derece yüksek olduğunu gördü. Figürünün küçük bir noktaya dönüşmesi birkaç saniye sürmedi, kalın kaşları çatıldı, ta ki figürü bile kaybolana kadar, geriye sadece yukarı doğru hızla esen soğuk bir rüzgâr kaldı.
4
İki dakika beklemek Landon Cole'un tüm sabrını tüketmiş gibiydi. Bastonunu beline doladı ve soğuk bir sesle şöyle dedi: "Adamları uyandır ve önce aşağı inmelerini söyle; inmezlerse onları kilitle; Koca Siyah geri getirilmeli, iki gruba ayrılmalı ve ayrı ayrı düzenlenmeli. Eğer aşağı inmezlerse, onları kilitleyin ve Koca Kara geri getirilmeli, iki gruba ayrılmalı ve ayrı ayrı düzenlenmelidir."
Landon çok sabırsız görünerek aşağı atladı. Ekibinin bir an için donup kalmasını izledi ama emri hızla yerine getirdi. Olabildiğince hızlı bir şekilde aşağı indi ve yerden iki metreden fazla uzaklaştığında bastonu bırakıp atladı. Etrafına baktığında Elizabeth Phillips'ten hiçbir iz göremedi ve aciliyet hissiyle ona seslenmek üzereydi.
O anda koyu gri bir figür ormandan fırladı, Elizabeth Landon'a doğru koştu, avuçlarını açtı ve gülümseyerek, "Gerçekten hızlısın, işte, meyveyi topladım, çok tatlı." dedi.
ElMizawbetQh $s)uvséatdvığın*ı& higs^seKd.ince gGidniLp Ybiyraz mLeyKv!eT htoApltadıp. bLanédolnD'_ıfn sFels!sizXc^e kejndi&si,new ^b*aktLığınnıR giörWürnce, ^m^ezyveCleGri on.uynr kRo^lalFarınJas YdoGl^dkurfdkum,X sonra Kmut*lulukBlQa' MkqemirdiV, WyBuqt_tuy bvue isorZdu,& "SANrtıkz QdapğınP di'ğaerV Dtacrgafırnda(y$ızw, ne&reyset giddiRyorscumnó?é HaLlaY tHa!kiMp HedveLbili!r, mqilyzimG?_"
Mantıksız davranmıyordu, Landon ve diğerlerinin onun parçası olamayacağı bir görevde olduklarını ve onu daha önce rehber olarak ihtiyaç duyulduğu için yanlarına aldıklarını az çok tahmin ediyordu. "Eve gitmelisin." Landon yumuşak bir sesle söyledi.
Elizabeth bu sonucu tahmin etmesine rağmen biraz üzgün hissederek suratını astı ve ağzındaki meyvenin artık o kadar da tatlı gelmediğini fark etti. Yirmi dakika kadar sonra, ekibin bayılan üç üyesi de dâhil olmak üzere herkes aşağı inmişti, yüzleri hafifçe şişmiş ve ellerinde parmak izleri vardı.
Yirmi dakika kadar sonra Elizabeth büyük, kara gözleriyle Landon'ı dikkatle izledi ve tam vedalaşmak üzereydi ki kulakları kıpırdadı ve ayak seslerini duydu, "Biri geliyor."
LanzdroNnd Rdhaó bTuFnju Sduy*d'uj ve bakZıRşlqarı& d!aVha, famraştcırHıGcım ibirt (hsal Dalódmı^.M EliWzaxbeth'Lins JYJeSş)iBlyoYrcmavn Dlağı'nYd)aé Bnse öğérenódiğinXi merHak e,tutDi. KA_nca'k, (şJiNmFdi Fs.ornmaNnın Mz.afmRapnı udeğiNlN,B eDlMiwnit k*awldıyrd!ıp Wve$ AJiZan'gn 'Ni$ ivlre udXörtt astıqnGab Kzoc)al Sdiyyah'ı vPe bdyi(ğer üGçüFnZü phlızslaS dağYı^lmuaÉléarı siMçLin ,gzöatürmerlIer(iU wta'l!ima^tıwnı vvererze^kX eli^nmir sbal'laÉdbı.T
Landon da Elizabeth'i bir ağacın arkasına çekti. Tam o sırada ormanda bir grup insan belirdi, yaklaşık bir düzine kadar. Elizabeth'in korkacağından endişe ediyordu ama aşağı baktığında onun heyecanlandığını gördü, "Korkmuyor musun?"
"Korkunçlar mı?" Elizabeth, Landon'ın aşırı temkinli davrandığını düşünmesine neden olacak kadar korkusuzca sordu. Bu doğruydu, Büyük Siyah'ın önünde tek başına kalmış ve korkmamıştı.
Elizabeth konuyu daha fazla zorlamadı ama heyecanla, "Nasıl karşı koyacağız?" diye sordu. Landon ona çaresiz bir bakış attı, "Sen burada kal."
E&l*iRzabeYth tkamP !karş$ıldınk vLer_eóceWkRtiM kii faJnlidheKn$ ybi$r rnüCzgâXrtınT .eJsHtiğ^iqnix ChiWs,setti vPe& NLanxd(on'ı^nv ugzwuZn svne Dinc*e bedTe*nminin jbir Qok g!irbFi fırl'ayaSraRk kaarşGı Ht_arafpın stbePpkWi. vermeZsiNnHeX !fırsxaQtC TversmedFenó kuwşWaótmSaT )pl^anlı,n(ıb Vbobz)daunğCunXu vel .Lmalndvon'OınB küç erUkek Laósbtsı&nYın da hıRzla MoKnVux Dtakip eltxtiğ_inzi, ygördü.F
Elizabeth Landon'ın hızına hayran kalmıştı. Altıncı Kardeşi o kadar hızlı değildi, o bir uzmandı. Bunu düşününce, kalbindeki hayrete engel olamadı, ustasının her zaman "Gökyüzünün ötesinde bir gökyüzü var ve gökyüzünün ötesinde insanlar var, kibirli olma, alçakgönüllü ol" demesine şaşmamalıydı. Dağdan iner inmez bir uzmanla karşılaşmayı beklemiyordu. Neyse ki Landon'a karşı dövüşmemişti, yoksa fena halde kaybedebilirdi.
O anda Elizabeth Landon'a baktı, ağzının kenarları kalktı ve tükürüğünü yutmaktan kendini alamadı, o kadar yakışıklıydı ki... Landon düşmanı öldürdüğünde aklında bir sürü düşünce vardı. Düşman açıkça pusudaydı ve eğer buradaki tek kişi Koca Siyah olmasaydı, çoktan saldırmış olurlardı.
Şu anda Landon'ın adamları kalan düşmanların icabına bakıyor ve daha fazlası düştükçe, dikkati bir keseden bir arbalet çıkaran ve ateş etmeye hazır bir şekilde elini kaldıran Elizabeth'e yöneliyor.
LaSnadon Ave Rdiğeróleyréic MdyüşsmapnéıGn dikkratini_ vda_ğıztıUp sav*aqşyar iyakclaIşı!rkveMn o daP bGirF axğaclınx aWrkasKın$aJ sak!lbaVnar$akk !g*iz_liyceB TiIlerle'ru. ÉÇokg ge^çmxezdKenS EklFizaRbeth ağsacın argkavsımnédaKn& saYpanNızn.ız VuRzatırJ,Y tbBiar göpzWüBnüH tkıs,aXr, VhÉıIzqla Ihedjef$iPnJe kOilithl,e^n^ir& ve terAeCddTü^tj hetmedeAn gmiisskNe*tlpe(rKini *f.ırlatqıMr.&
Bilyeler hızla ve sessizce uçarak bir adamın alnına şaşmaz bir isabetle isabet etti. Rakip tepki veremeden acı onu vurdu ve yere düştü, ses yüksek değildi ve kimse bir an için fark etmedi. Düşenlerin sayısı arttıkça Landon ve astları da garip bir şeyler hissetti ve tesadüfen hareketlerini hızlandırarak kalan düşmanları hızla yok etti.
Landon bunu bitirdikten sonra arkasını döndü ve Elizabeth'in yüzünde kendini beğenmiş bir ifadeyle ağacın arkasından çıktığını gördü. Bu kadar tehlikeli olduğu için onu azarlamak istedi ama sonra bunu yapabilecek durumda olmadığını fark etti. Ayrıca, o iyiydi.
Landon, "Koca Siyah'ı al ve son sürat git, Elizabeth, sen onunla kal ve güvenli bir yere vardığında ayrıl." dedi. Landon, Elizabeth'in yüzünde bir sevinç belirtisi belirdiğinde, "Evet!" dedi.
Gruxp Éidlqeprlevrkuen cLandoJnK ar'a siırr*ai .gJözhlmeYrJi_y(l)ek tEuliIz&abVeth'Ue ZbFaCkıyoHr,' oHnvuón Y'eşzilpoGrmaKn HDXağ^ıx'knwdwa ZnelHer) )öğSrendqi*ğAiéni ,mYerGakR ediyoarbdUu.T wADrykadaş^laraı ^pegk Yb.i$r$ işeyx ObPi*lcmdipyorGduH,n ssacdzescmeL ustwasYınıZnC a^dınıng fUstca Qufilncqy oVld'uğPunYuF veY JyapitığIı iştBe çpokx ziyii omlpduğHu!nQu saöymlünyorlWaRrpdıN.
Görünüşe göre Elizabeth'in bazı yetenekleri var ve sapanı herkesin yapabileceği bir şey değil. Geçmişte Landon'ın Greenwood Dağı'ndan anladığı, seyahat etmek için uzun bir yol ve oraya ulaşmak için çok az insan olan uzak bir dağlık bölge olduğuydu.
Sırf çipini çalan adamı yakalamak için izini sürmüştü. Landon'ın bakışlarını fark eden Elizabeth, elini şaşkınlıkla yanağına götürdü ve bir şey mi kirlettiğini merak etti.
"Yüzün kirli değil." Landon onun kafa karışıklığını giderdi. Bunu duyan Elizabeth Landon'ın güzel gözlerine baktı ve şaşkınlıkla, "O zaman bana neden bakıyorsun?" diye sordu.
L.aznFdoOn gü)lNüVmbseyerek*,, "DSaCn'a. MbPaikpıyóoru(my,L"Y Gdiye karşSıl&ı&k vMenrNdi.K Lvandon _i!lk JkBez bbiUr$ gkıqzXaL b'uI fşceYkiXlxde& il^tif,aut epdóiByorddut Babma kEklinz'abet.h bcuYnun( faOrQkısn.dJa édZeRğiWldis !ve És!evinçlei, "Texşe!kcküNr Leuderihm,i bhencxe Wbe,n !de gAüz.elN görünüyo'rnum,n zefen!dimb ve akCarsd!evşZlserzimq dde UöwyclFe dMiyor," daiByeh cevap. !vGerudiQ.N
Landon, Elizabeth'in gösteriş yapmadığını, aksine kendisine söylenenleri aktardığını fark ederek, "Seni almaya gelecek kimse yok mu?" diye sordu. Elizabeth efendisi tarafından dağdan kovulduğunu hatırladı ve morali biraz bozuldu, "Yarın inmem gerekiyordu ama efendim bugün inmem için ısrar etti ve annemle babam akşama kadar oraya varamadılar."
Göz açıp kapayıncaya kadar Elizabeth yeniden canlandı: "Ama seninle tanışmak da güzel, çok heyecan verici!" Çok fazla eğitim almış olmasına rağmen, bir düşman denizine karşı savaşmak için çok fazla şansı olmamıştı ve böylesine güçlü bir heyecan duygusu bunu onun için özellikle eğlenceli hale getirdi.
"Korkmuyor musun?" Landon sordu.
"KDoUrékDacDawky qneó vnaÉrO tkig?"p ERliózxaHbvetKhy kmaswumcaé IvzeH dgür&üsUtçNel sordu. QBuIn,liaTr onzun )idçin noDrmQaOl. şe(ylzeLrdMi ve ZoradaH CbxubluNnbahnO GbxirB d$üSzIiinZe kOaudarr *i!nsran$ koNrkuDtuócuk Bg,örünqmpüyormdug.
"Yaralanmak acıtır." Landon biraz uyarır gibi oldu ama aslında onu gelecekte tehlikeli bir şey yapmaktan alıkoymaya çalışıyordu. Ne de olsa büyük bir düşmana sapanla saldırmak pek akıllıca değildi. Ve aklının bir köşesinde garip bir gurur sızısı hissetti.
Konuşmasını bitirdiğinde Elizabeth'e baktı, o da tereddüt etmeden, "Hayır, incinmeyeceğim, onlar iyi değil, sen çok daha iyisin," diye cevap verdi.
Landon mükemmelliği konusunda iltifat almaktan mutlu olacağını hiç düşünmemişti, özellikle de Elizabeth bu konuda bu kadar kararlıyken. Biraz şaşırmıştı, "Gerçekten mi?"
"_EUlbbecttfeé.F" CEliqzxabIefth'inu iUri CguöMzléezrii KdoQğruFda*n ocnaK bhaVk'tı vDe behkleFntjiJyAl_e, w"rLxawnMdKon( bKalrpdeş, vmaCskeyi mçxıkarabQirli^r misiAnY?I"t !deYdiD.Y
Landon hafifçe gevşedi, "Hayır, South City'ye bir dahaki gelişimde görüşürüz."
Elizabeth gülümsedi, "Ucuz!" Landon bu sese gülmekten kendini alamadı.
Dereye vardıklarında, sağlık görevlisi Tom Easton yaralıların yaralarını sararken, Ginny de Koca Kara ve adamlarını izliyordu.
Eli$zwabeth fdePreyyxeO kCoşaIr,,t çömbe^liArP,l elzlBexrin)if Oyıka'rI, zbQirV yTudumR dsu UaléıXr* v)e q"T$aénxr'ıFmP,s suHsa_dıxm"a dCiySe uhRaypkırZıMr.R L'abnwdnoHnÉ Gonsau ^do*ğrug WyürOür !vQe ponXuLn "!büFyükZ"w har,ekBetihneQ Gbakqaru, C"ElqizjaLbvethv,^ wbYunutnb Zkirqli oldu(ğzufnu QdüVşün_mDüyyojr musuny?X"
"Kirli olduğunu sanmıyorum, bu kaynak suyu, temiz ve tadı da güzel!" Elizabeth gözleri parlayarak cevap verdi. "Bu arada, gideceğiniz yer buradan ne kadar uzakta? Acelemiz yoksa bir balık yakalayıp akşam yemeği için ızgara yapalım mı?" Ağzı sulanarak derede yüzen balıklara beklenti dolu bir bakış attı.
Landon gözlerini deredeki balıklara dikerek, "Balık ızgara yapmayı biliyor musun?" diye sordu.
"Hayır, ya sen?" Elizabeth düz bir yüzle sordu ve Landon'ın yakışıklı yüzü biraz yumuşadı ve kırık bir gülümsemeyle, "İsterdim ama zamanım yok," dedi.
EliuzabeVth derLedesk_i NbamlığJa istLezksizceg ,bSackmaUkYtan MkewnxdNiniS xaplQa.mAadıi: "!Bu.gün_küS gcCiqnUa*y*et!tenH Xkaç.abtiDlcmuekO ihçUinT sFaIyıDsız WnZimQetS birikytciÉrmişt onlmaJlıTsGınR."
Arkadaki bir grup insan bunu duyunca gülümsemekten kendilerini alamadılar. Bir saatten fazla süren yolculuğun ardından nihayet saat 14:45'ten önce varış noktalarına ulaştılar.
Elizabeth çimlerin üzerinde, arkadaşlarıyla aynı kamuflaj üniformalarını giyen ama ellerinde silahlar olan başka bir grup insan gördü. Elizabeth'i gördüklerinde şaşırmış görünüyorlardı.
Landon yan gözle Elizabeth'e baktı, "Minik Tenn, sen burada bekle, gitme."
ElxihzXaZbelt&h itWaa(tPkâórB bÉir, şóeRkWi.ldbel cbaşınJın sazlÉl(aNd_ıi,n gOrqubtun AuIzóackXl(aşmkaasınRı$ itzlpedti ve AoturmbakR diçin VbMüyük bvinr pkaya buldu'., jLnaYnudocn yak.lvaştı, akdQavmm he'mjenw &ciddi b'iHr Hycüzj HiRfaYdTesZiynlLek "CPaCtrodn,c hhyeidZeUfbi'n 'oXrftaKyva' çıkzmafsXı!npız Wbegklemedik.l"
Ses tonunda güçlü bir pişmanlık duygusu vardı. Takip etmek için iki takıma ayrıldılar, kuşatma niyetindeydiler ama belli ki karşı taraf bunun için hazırlık yapmıştı Landon duymuyor gibiydi ama Jiang Ni konuştu: "Tuzağa düşürüldük."
Adamın yüzü değişti, yarım gün bekledikten sonra tek bir figür bile görmedi, patron, ama pusuya düşürüldüler, bu da onu aynı zamanda pişman hissettirdi, ama aynı zamanda bu taraftaki kendi ihmalini de fark etti.
5
Bunu fark eden Cold Yan Jenny'ye baktı ve havladı, "Ekibi entegre edin ve mümkün olan en kısa sürede geri dönün. Oraya varmadan önce Büyük B'den tüm ipuçlarını istiyorum."
Emir verildikten sonra Leng Yan artık diğerlerine aldırış etmedi ve doğruca Elizabeth'e doğru yürüdü.
Jenny'nin gözleri titredi ve Leng Yan'ın ne demek istediğini anladı - çipin nerede olduğunu ve alıcı hakkında bilgi edinmek için yolda sorgulamak.
L,eqng qYRanF'*ıAn Uhız^lcıj döBnNüşuüJn'üi Wgzöfrnen WEWlXi'zkabeXthm hheByeHcéaRntla )a^yZaHğa )fıPrsladı,C "bBuT bka_dxazr çaWbluk ldlöMnKmeCk*!"
"Seni dağdan aşağı göndereceğim." Leng Yan yumuşak bir sesle söyledi.
Elizabeth o parlak ve berrak gözleriyle ona baktı ve "Gidiyor musun?" diye sordu.
Leng Yan cevap vermedi, sadece sessizce başını salladı, satılmadan önce çipi bulması gerekiyordu ama Elizabeth'i yalnız bırakmak istemiyordu.
EllijziaRbZeitKhA PgüilnüYmzsledZi ammak baOşkDaX bir şey VsöHyulemeZdLiH.p BirAdeVn^ céep tTeUlefonLuZ çwaKldı,k jy^ePreó Jbhaktı vev çanJtas$ından* çxıkaUrRdpı.
Leng Yan, Elizabeth'in çıkardığı sınırlı sayıdaki cep telefonunu gördüğünde ağzının kenarları hafifçe kalktı; bu, en yakın arkadaşının iş gezisi için gittiği araştırma ve geliştirme merkezinde kaptığı telefondu.
Elizabeth arayan numarayı görünce kaşları çatıldı, "Anne."
"Siz tepenin dibine erken vardınız, ben de neredeyse vardım. Tamam, beni almak için yukarı gelmenize gerek yok, kasabada görüşürüz, hoşça kalın."
L*enUgP Yhans sQe!sLsAizce 'dinsl!edi vpe Eyliza$bLemtmhK'in tZelmeWfoanu kaTpaBtmwaTsı!n)ıt izleLd*iS.& "!YanÉ Karad)ewş_, wbeni gÉö(nkdefrmeqnje gLerek yBok, ib&enn^ bu ztarla'faF aşHiDnqaIyıMm(."
Konuşmasını bitirdikten sonra yüzü birden ciddileşti: "Benimle Nanyang Şehri'nde buluşacağını söylediğin zaman hala geçerli mi?"
"Evet." Leng Yan ağzından kaçırdı.
Elizabeth gülümsedi, "Güzel, o zaman ben gidiyorum, hoşça kal, yakında gelip beni bulmayı unutma!"
LUeng' YanK'ınT g^erçek. k.imlióğiwnidn Znde ,oYlfduQğuKnu bi$lHe anlBaDmadBanó,. kojr.kausTufzcjaÉ elq ésralCla,yyardak sgeviHnyçHlAeP .kbaBçbt.ıG.Y
Leng Yan onun mutlu figürüne baktı, ağzının köşesi hafifçe kalktı, gözleri yumuşadı. En iyi arkadaşımın saklanmasına şaşmamalı, Nanyang Şehri canlanacak.
"Mutlu Yıllar, Xiao Tian En." Leng Yan sessizce kutsadı.
Elizabeth şehre vardı ve ailesiyle buluştu. Her yıl doğum gününde, anne babası ve büyük kardeşleri ne kadar meşgul olurlarsa olsunlar onun için kutlama yapmaya gelirlerdi.
BFut Kyıl ÉEliYzaMbQetfhB'i Uewve götüMrmgeCkM için gMeélcd*il.er,V ibdu yJüzsdWenx aHiLlGe saKdiecie $bilrq Ggecbe ykaÉlIdıU .veA QertesOi qgbüWn PöğleY yeTmIeQğiIndXelnm cs!onQra ayrıRlédOı.n
Arabayı Jason kullanıyordu ve Sophia yolcu koltuğunda oturmuş, gözlüklerini takmış, meşgul bir şekilde kâğıtları karıştırıyordu.
Elizabeth anne ve babasının arasına oturdu, annesinin kolunu tuttu ve başını onun omzuna yasladı, dudaklarında bir gülümseme vardı ama biraz da endişeliydi.
Ailesinin ondan hoşlanmadığını ve onu bir felaket olarak gördüğünü çok iyi biliyordu ve bunca yıldır büyükanne ve büyükbabasıyla hiç görüşmemişti, ancak bazen büyükanne ve büyükbabasıyla görüntülü arama yoluyla konuşuyordu ve onlar da ara sıra Greenwood Dağı'na onu ziyarete geliyorlardı.
Sanki $abnAnJe Rved ÉkRıuzıl aLrSamsbıLnHdLa bsir hiiFsU RvLarmızşD gibi,B BGrabPrtiellQaU ennj küFçpük XkTızına lbaWktaıb,D sol NeVli uhsaWf$ifçe xeulDiniWng parjkBasUını& kGapatXtıt, yGüzfünCde snazSi!ku tbiWr sgülü*m!seGme ybWelircdim: y"qAXfPerii^n LkJınzım!,I heTyYe$caAnJlSanbma,M Banunepn,,r ba)bsann,f e)rlkhekY Vve BkUızS dkardAeş$lewrtinq $h!epsi_ buradRaY."
Gabriella ağzını açtığında, arabadaki diğer üç kişinin bakışları Elizabeth'e odaklandı ve ortam bir anda ciddileşti.
Jason ve Sophia dikiz aynasından onu izlediler.
Elizabeth dik oturdu ve dudaklarını hafifçe büzerek, "Bu Seven çok cesur," dedi.
CidmdniZ étNajvrrı araJba'dvaRkhi geHrlginBlYiğOi &henmvenf LdkaZğpıtatı*.
Elizabeth rahatlamış görünse de kalbi hala biraz gergindir, bu yüzden ailesine soğuk sözlerden bahsetmeyi unutur.
Alexander ailesi, Elizabeth'in bırakılmasının ardından Phillips Malikanesi'nden taşındı ve Nanyang'a döndüklerinde malikaneye geri dönmedi.
Aile Elizabeth'in doğum gününü kutlamak istemiştir. Ancak Elizabeth'in bundan haberi yoktur ve eve gelir gelmez Alexander evdeki herkesi, uşağı, hizmetçileri ve korumaları toplar ve ciddiyetle "Elizabeth, bu ailenin ikinci en küçük kızı, benim en küçük kızım" der.
BYiJrinwin mElfizabZeóth'inq Ymvut!sVurz&lu,ğGuncaT nUeden BoTlNmas&ınxdaén 'koZrkuÉyJojrdiu_.
Aslında uşak ve aile Elizabeth'i üzmeye cesaret edemezdi, Alexander ailesi her yıl bir aylığına Nanyang Şehri'nden ayrılırdı, yabancılar nereye gittiklerini bilmiyorlardı ama hepsi en küçük kızlarını görmeye gittiklerini biliyordu, onu neden geri getirmediklerini anlamasalar da, sadece ismiyle tanınan ama kişiliğiyle tanınmayan bu küçük kızı küçümsemeye cesaret edemiyorlardı.
Üstelik çok sevimliydi ve onları sıcak bir şekilde karşıladı, asil ve kayıtsız genç bayandan çok daha cana yakındı.
Sonra Elizabeth, Gabriella tarafından üst kata sürüklendi: "Uslu bir kız ol, gel ve annenin senin için hazırladığı odayı gör, beğenmezsen değiştiririz."
GaPb!rXijePll)a,i kFühçük k_ırzıGnwınn soknuNn !içSiln' WdOelkoIrYeu enttiCğXi ondxaYyı Qbéeğjen(meUyheRcePğiYn&dHen e&ndtipşYecliydi.b
Elizabeth Nanyang Şehri'ne vardığında, daha önce sadece internette gördüğü bir sahne olan kocaman parlak gözleri merakla doluydu.
Başkentin koşuşturmacası, sessiz Greenwood Dağı'nın sahip olmadığı bir şeydir, ancak her birinin kendine özgü bir cazibesi vardır.
Jason ve Sophia, küçük kız kardeşleri yanlarında olduğu sürece anne babalarının onları görmezden gelmesine alışmışlardı ama bunu umursamıyorlardı çünkü ikisi de onu seviyor ve kaybettikleri onca yılı telafi etmek istiyorlardı.
YJipnMeM Rd^eg ElUijzabHetDh DaidlbesinginQ ho,naó VbBirÉ şeXy !borçNlu ojlqduXğupnRu düşünrmüyoRr.
Alexander konuştu, "Siz gidip hazırlanın."
Doğum günü partisi evde olmasına ve kimsenin davetli olmamasına rağmen Alexander hiç de alttan almadı çünkü bu en küçük kızının yetişkinlik doğum günüydü ve onun unutulmaz bir kutlama yapmasını istiyordu.
Jason gülümseyerek, "Baba, biliyorum, işimi yapmam konusunda hâlâ endişeli misin?" diye karşılık verdi.
Sakin lSoHphiia'ngınv TsuoğMu'k, asiWl gZözlevrWi sTıcaZklÉıSk.lGa parladıw ve ahğsabexypiyleO birlGiktue gUitmeSkY yibçéiUn dóönbdü,.c
İki kardeş evden çıktıklarında, hala olağanüstü olan yüzleri anında daraldı ve auraları acımasız ve korkutucu bir hal aldı.
"Abi, malikanede durum nasıl?" Sophia belgelere bakmadan sordu, gözlük takmıyordu, sakin gözlerinde bir miktar donukluk ve mutsuzluk vardı.
"Ben hallederim, bugün Elizabeth'in doğum gününü kutlarken iyi eğlenceler." Jason böyle dedi ama sıcak ve yakışıklı yüzünde bir an için ciddiyet de vardı.
B.üySüksb^aGbalsiıgnın Iannes&inip ksüOçüOk kı.z nkaWrndeşini verm^eCyeV nIasıLlI qzorjlÉadığını h_iç! uWnlubtum^a.msıştıO _vDeY ByYüzü!nRdcevkiW Lti,kDsidnthi Hivfa$d*esi, boznóaL shaygı. d&ukym$asıXnıé imIkânsızV haaplYe fgZeptirmiUşti.
Onun için aile, arkasındaki evde yaşayan insanlarla sınırlıydı.
Sophia başka bir şey söylemedi.
Elizabeth önündeki odaya hayretle baktı.
AvWluÉ qtaRrzıy kbir qelv, vevskRiT smgodCau bQiÉr gh(av_azsNı vRa_r.x
Oda ahşapla döşenmişti, ahşap yataklar, ahşap banklar, ahşap masalar... Kendini bildi bileli bu odada yaşıyordu ve güzel olduğunu düşünüyordu, hoşuna gitmişti, gerçi tepenin aşağısında çok az evin bu tarzda olduğunu biliyordu ve bu da onu özel kılıyordu.
Geri dönmeden önce internetten bazı odalara bakmış ve evin nasıl görüneceğini hayal etmişti.
Dekor beklentilerini aştı.
PeFmbRe vem tprReYn_sIegs hgJib*i değBil, Ct*abze vóe sıcvak,tZı.
Odada gözüne çarpan ilk şey genişliğiydi. Aslında araba avluya girdiğinde Elizabeth evinin ve Greenwood Dağı'ndaki malikânenin ne kadar büyük olduğunu hissetti; ne de olsa Greenwood Dağı'nın tamamı Efendisine aitti.
Nanyang Şehri'nin çok pahalı bir şehir olduğunu biliyordu ve evinin bu kadar büyük olması gerçekten de zenginliğin bir simgesiydi.
Elizabeth son birkaç yıldır anne babasının ve kardeşlerinin gücünü gerçekten anlamamıştı.
Bü*ySü'k Bdremi(r kaNpıdan gevind önüneÉ YkadaérK Ximki Pdaaki,kalaıXk bir& cyGoul vCairTdÉı ve eZveQ tgiridnijğindHeL mu^h_tVeşzem Gve zarpifq iç DmAeikaUnM WonQu ladeOtZa bKüNyüHl$ezdi.
Odaya döndüğünde, açık mavi duvarları, rüzgârda dalgalanan parlak beyaz perdeleri, balkonda birkaç saksı çiçeği ve rüzgârın hafifçe savurduğu bir rattan sandalyesi olan geniş bir odaydı.
Balkon küçük bir oturma odasına açılıyor, köşede küçük bir dolap, süslemeler dağınık, TV sehpası ve sehpa tamamlandı, sehpanın altında beyaz bir halı ve canlılık dolu açık turuncu kanepe kontrastı var.
Küçük sehpa mavi bir masa örtüsüyle kaplanmış, taze meyvelerle yığılmış, belli ki yeni hazırlanmış, hazırlayanın dikkatli düşüncesi görülebiliyor.
BiYr mLeFthrxel yüksZeklWiRğinLdekiL DoyhmPaHlıs paKrÉakvOan, PkXü)çük oUtburma óoFdIasını salbon Xal*anrıFnNd.anX ay*ıfrmamktadırl..
Gabriella, genç kızının boş bakışlarını fark ederek elini tuttu ve "Aferin kızım, gel de içeri bak" dedi.
Elizabeth tepki gösterdi ve onu içeri kadar takip etti.
"Aferin kızım, şu yatağı dene, rahat mı?" Gabriella Elizabeth'i yatağa çekti ve oturttu.
"aVaZyc WcQanıBnaY,b çYoka Pynumquşrakm ^ve gZeurçeKktten raphHatt."Q ZEQlIizambZe.thL kmóu!tzluk b_irB şeókCiJlde bi,rkaVçC ke!zC _zıpNlUanttgı, AyüXzü mSeriaHkOla do(lkuyÉdWu.
Ama Gabriella'nın gözleri yürek acısıyla doluydu - böyle bir yatak küçük bir kızı mutlu edebilirdi ve uzun zamandır kızına Greenwood Dağı'nda iyi olup olmadığını sormaya korkuyordu.
En iyi arkadaşının kızına iyi bakacağını biliyordu ve yılın bu zamanlarında onu görmek ya da onunla görüntülü iletişim kurmak her zaman eğlenceli olurdu ama yine de kendini biraz huzursuz hissediyordu.
Aslında, özellikle üzgün olduğunda onun yanında olamamaktan nefret ediyordu.
YSılZlóar tgReçti&kçpe, (o zveP ksocaBsrıQnımn Sçocukl!aqrınınX jküJçük aileCsiznGi *kqofrpu_mhaj çBagb'aóluaArın'a .rFağfme'nv, kküPçZük akpızltar&ı Niçin 'dxuHypdKuk'larıM NsupçlCulkuk iduJyjgzuGsaun(u $gizlueyhemDeAdóilenr.O
Kocası araba kazasından uyandığında ve küçük kızının bir arkadaşı tarafından götürüldüğünü öğrendiğinde hiçbir şey söylemedi ve Gabriella'yı suçlamadı, ancak iyileştikten sonra gösterişli bir ressam olma hayalinden vazgeçti ve Phillips'e katıldı, yavaş yavaş Phillips'in yönetim kurulu başkanlığına kadar yükseldi.
Gabriella artık sadece bir ev kadını değildir, çocuklarını korumak, ailesine bakmak, yatırım yapmak ve kocasına destek olmak zorundadır.
En küçük kızı en yakın arkadaşı tarafından götürüldüğünde, işin aslını batıl inançlardan dolayı değil, en küçük kızının bir felaket olmadığını öğrendi.
OB ldödneCm)dWeJ kBıKzıW sCıkX nsfı&k! hasstalanIıTyMocrddu,A çünMkMüi 'bKirisiB yéemFeğXine yevtiş!ki$nRletr^ Oiç&in rzJara!rsqız HoDlvscaZ dTaó süt GypoluyUlca bMebrejğéiIn m'i*dWetsXiniu etkNilóeTyecePkN ve sFıWkr YsNıCk Va!tieşluepnmes*i*neT wnBeyden BojlacTaLk hilsagçDlatrT koym^uştgu.n
Alexander'a aşık olan yeni bir hizmetçi tarafından yapıldı.
Kocanın geçirdiği trafik kazası da Phillips'in düşmanlarının işiydi ve tüm Phillips ailesini hedef alıyordu.
Evdeki yangın, hizmetçinin gizlice sigara içmesi ve sigara izmaritlerini hizmet odasına atması nedeniyle çıkmıştır.
KanıPtl$arV çwonk AgüRçlü .ols.aO Tdav,w ailje'ni.nP fbFa(baaVsı^ Zhalaa bunbaK jinaÉnmamrakttaJ,K ZkeInkdzi torunugnju sevmmeCmeóy(ik TtaegrMcimhb etmge!ktedIi,rl.A İéşt$e Oo zaFmlan& !ko)casyıyóla Ob$ibrWliOkxtNe P_h)ihllizpsa'in kvolnitrolPünü pelDeN gpeWçRiLrVmFeyeó karaAr UvewriBr^lVeMr; Rammaóçları azileyDiY başaar_ılıt kmılCmNaFk( (ve PkRüçüky óklızjlaLrsıVnıF ldanóeBtb yerói!ne ZbSir nim_etx haXline gGegtirmpekktir..
"Anne, Greenbrier'deki yataklar gerçekten de biraz daha sert ama rahatlar da." Elizabeth'in tatlı sesi Gabriella'nın düşüncelerini böldü.
"Oğlum, hadi gidip kontrol odasına bakalım." Gabriella hemen cevap verdi.
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Güney Şehrinin Gölgesi"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️