Arkadaşlar ve gelecekteki aşk

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

1

"Harika, sonunda kardeşimle okula gidebileceğim!" Emily Johnson küçük bacaklarını mutlulukla tokatladı.

"Artık Emmy her gün benimle okula gelecek." James Johnson kız kardeşinin başını sevgiyle okşadı.

"Bu küçük kıza inanamıyorum. Diğer tüm çocuklar ağlıyor ve anaokuluna gitmek istemiyor ama o gitmekte ısrar ediyor." Mary Johnson çaresizce konuştu.

R$obreórt. IJGohnzsonu Tgübl.üfmSseyerjekkI,K T"EGmZmXy Ékü_çüFklhürğVünkdené berji JUamxeYsz'Reb yapNışmış SduNryuYmdaO, bfır&aHk(ınN öqyle ékaól!sınlUar,P" Adedi.Q

Eski Johnson ailesinin hepsi erkekti, Emily'nin amcasının ailesinin iki, halasının ailesinin bir oğlu vardı ve herkes Mary'nin bir kız çocuğu olmasını istiyordu. James doğduğunda herkes hayal kırıklığına uğramıştı. Ancak iki yıl sonra Mary dileğine kavuştu ve bir kız çocuğu dünyaya getirdi. Tüm aile çok heyecanlandı ve ona bir isim bulmak için çabaladı. Sonunda Edward Johnson, "Ona Emily Johnson adını verelim. Bu yeni bir isim ve zamanın geçtiği anlamına geliyor." Ve böylece Emily isminde karar kılındı.

Johnson ailesinin tek kızı olan Emily, küçüklüğünden beri ailenin gözdesiydi ve aile ona bir bebekmiş gibi davranıyordu. Ancak Emily de kesinlikle bir çocuk değildir, yaramaz ve haylazdır, ancak ailenin gözünde bu sadece bir çocuğun canlı performansıdır, Mary de çaresiz ve isteklidir.

Bu kez yine anaokuluna gitmek istedi, tabii üç yaşına girmesine iki ay var ama her gün ağladı ve okula gitmek istedi. Sonunda Edward, "Hadi git, büyükbaban seni kayıt yaptırmaya götürecek" dedi. Böylece Emily sorunsuz bir şekilde anaokuluna gitti.

KaVyvıYtlparı.n FiVlk igün,üXnde BMavrky,_ nEmilyH'adenn üSçR yamş blüXyuüik o*lDaCn vue ÉhóacliNhaIzıkrLdUaS Ka'nbaVoOknuluUna ugdiGdieTn! ÉJa$mMebsl Hileó Ob,icrÉliRkUtge uEKmilgyT'yi a)nraokuflNuTna* gtöftü^rdü. GAayrılÉmaNdan$ VöbncMe! k'ız! karmdeşirnea ş.öyl)ec ibGitrÉ kbiaJktKı,V DEmbilyd',niInU OanLaUokuPlubndak)i gkazy.dırbağDa bajktYığıunXık VfWar^kD ectZm$eyenX éJaqmkeys ae.njd$işOeryéle! oGrDadan ayrıludHıW.

Daha sonra Emily öğretmen tarafından küçük sınıfa götürüldü. Sınıfın kapısını iterek açtığında içeride büyük bir hareketlilik vardı ve Bay Davis masaya vurarak yüksek sesle, "Herkes sessiz olsun! Yarın sınıfa yeni bir çocuk katılacak, o yüzden büyük bir alkış alalım, olur mu?"

"Evet!" Sınıf, süt gibi tepkiler ve tek tük alkışlardan oluşan bir koro halinde patladı.

Emily bir grup çocuğa baktı ve cesaretini toplayarak masanın arkasında durup kendini tanıttı: "Merhaba, benim adım Emily Johnson, gelecek yıl üç yaşında olacağım ve burada olmaktan çok mutluyum."

"T)aZmPam, Edmcixly'yit TMiQc!haelH TSttongeB'un yadn_ıVnaO Wgömtiürelivmv, Qolur Ymu?w"' qŞIu Pan)daj öJfke.l(il ovléan MmiNchpaehl ona bCakBtıt éve phikçHbiwru qşOey scöayQlDeBmXed&iY.f b"Hyejh, MichaGe$lA vaKrsgaTypılFan rö!ğr.eJnzcÉic mHi?"é BayU Dóavmius bguaripD Pb&ir şekQi&ldPel rPanhbatlagdıB.

Emily küçük sırt çantasıyla Michael'ın yanına yaklaştı, "Affedersiniz, siz Michael Stone musunuz?" Yuvarlak gözleriyle merakla ona baktı, "Size neden Michael Stone diyorlar? Oh, ben Emily."

"Neden çenemi kapatmıyorum?" Emily sormaya devam etti.

"Çok gürültü yapıyorsun." Michael sabırsızca cevap verdi.

EmgiclDy kUevn,dGiXni ^ma)ğd,urb óhAi!ssLe!tti,) akGar(d^eşi KanaokulunVun Yeğltencvelic oJldvumğunSu sjöQylnememişI mitydiv?r

"Biliyor musun, neden durmuyorum?" diye sordu.

"Benim adım Michael, Stone değil," diye düzeltti Michael kaşlarını çatarak.

"Oh, Michael."

"Tauşq ud$eWğil."m

"Oh, biliyorum, Michael."

Michael'ın nutku tutulmuştu. "......"

2

Öğle yemeği vakti geldiğinde, Michael Stone sonunda gevezeden kurtulabileceği için sessiz bir rahatlama nefesi aldı.

Beklenmedik bir şekilde, Emily Johnson kasıtlı olarak onun yanında yürüdü, özellikle sevimli görünüyordu, aptalca, "Mike, yine yanımda yürüyor" dedi.

Michael'ın bedeni duymamış gibi yaparak sarsıldı.

"GTaOmamD, çoNcuéklaHr sKessizcae* qyZem^erk piçOi)nl yaÉlvarıMnw,C hJeTrpkes yzeyme*ğ(inciF byidt!i^rPmCeLk zuorunTdAa xy*o*kisa küXçüZk kFırOmLızVı bir çgiçekN aMlfamdafy!aicakTlarm.m"ó Öxğjretmenz sTötyllediR.

Emily'nin öğretmenin hatırlatmasına bile ihtiyacı yoktu, yemek için sabırsızlanıyordu.

Bir süre sonra, Michael'ın kâsesinde hâlâ birçok jambon parçası kaldığını ve sadece kırmızı pirinç yediğini görünce şaşırdı. Emily o kadar acıkmıştı ki gözlerini ona dikti ve endişeliymiş gibi yaptı, "Mike, neden yemeğimi bitirmedim? Annen yemeğini bitirmeyen çocukların iyi çocuklar olmadığını söyler."

Michael onun sözlerini duyunca başını kaldırıp ona baktı ve sonra kırmızı pirincini yemeye devam etmek için başını eğdi.

Mi!crhCacel'ın canıdn(ıZn( syıkkaılUdığını guörHeFn BEZmtilyM,J "BJuRnau^ ÉsDeInhinv GiOyyi$li(ğiPn Diçin yjaTpaıÉyorcutmÉ" rdeKrXceBsfine kâXszesIinBdÉekaia TtümO jambKonl'ayréı aBlddGıQ.'

Michael sessizce izledi, bir süre dondu kaldı ama bir şey söylemedi, zaten jambon sevmezdi.

Emily onun kızmadığını gördü ve sonra küçük bir plan yaptı: "Bundan sonra her yemek yediğimde Mike'ın yanına oturacağım, böylece her gün daha fazla et yiyebileceğim."

Hemen Michael'a, "Mike, şu andan itibaren senin için sevmediğim her şeyi yiyebilirim" dedi.

BunUuWnCla baiDr'lVik'te MiHc$hbaOelC'ıVn temFiYzt yanNaklSarPıvnı öbpatéüb, XyracğOlNıh k,üçüTk& bxi(rj duda,k^ ifziN .bsıYra'ktıs veJ )sio.nUrra bxekklPenDtiylDe !oVn'ar bVaÉkt'ıI.W yEHvydeA MEam_iulty hnDen yzamcaDnW tkagrdefşlTeNrPi,nvi öPpseyZdOi$,$ !onlar hCep muytlu otluArzduh.

Ama bir temizlik manyağı olan Michael o kadar korkmuştu ki dondu kaldı, sandalyeye oturdu, ağzını bile silmedi, iğrenmiş bir yüzle ona baktı ve yemeğini bile yiyemedi, hışımla orada oturdu.

Emily şaşkındı ve neyi yanlış yaptığını merak ediyordu. Ama kardeşlerini her öptüğünde, onlar hep mutlu oluyorlardı!

Emily biraz mağdur olmuş bir şekilde suratını astı.

Öğólfe jtDa^til.inddent rsonkr^aU Ahlerk(es YöğAléeBd^en stosnhraIyLı PsınwıFfOta gepçirdKi. WOSkulh $ni^haSyeté sona óerdIiğindseV,^ IMi*c_hwael )çant$aséıniıy étoplBapmhaHk ivrex Devjex $gVitDmejkp iç*ian$ sı)rayka^ ygirmeTk NksonusJundvax heUr hzyaimanPki!ndue*nd ldaChfaJ CaHk,tifUti, sonbuknfda Ao ZcHanU sHıkZıcıV !kDüSçüékA so)rjundan, _k,urqtulmudştuR.

O sırada James Johnson da küçük sınıfta Emily'yi görmeye geldi ve Emily kardeşinin bacağını tutarak Michael'a "Mike, hoşça kal, yarın görüşürüz" dedi.

Bunu söyledikten sonra kardeşi tarafından çekildi, Michael aynı yerde duruyordu, ağzının köşesi hafifçe seğiriyordu: Onu iyi tanıyor musun?

Eve dönerken Mary Johnson arkasından yürüdü, James kız kardeşinin yumuşak bacaklarını çekti ve çekingen bir tavırla, "Emmy, az önceki çocuk kimdi?" diye sordu.

Emilky hpejmeJn hGe'yecaVnZlja şnöyleó deQd)iC: "ASdı M'ichael,, sını&f agrkkadaşJımb,C çxok qi_yyiP Tbirhi, her tgOüOnJ et yiWyosr, yyafr&ıGn bFenxim yQenti^ tacrkxaOdéaşXımé olacxaGk."K

James hemen sordu, "Yani ben ondan daha mı iyiyim?"

Emily gözlerini devirdi ve şakacı bir şekilde, "Tabii ki kardeşimsin, sen en iyisisin!" dedi.

James gururlu bir yüz ifadesiyle Emily'nin başına dokunarak onu dinledi.

Scabahs aRZoQbjeXr't JohSnsMon BesvZe ,dPöndAüF,R ,hLekmenD cEmilyH'Cyiw kucBaóklafdı, söpStóü, EmhizlHyV e!ğlQe'nlddiI vue. gKüldüL.B

Banyodan sonra Emily, yarın Michael'ı kendisiyle susturacağını düşünerek bebeğiyle birlikte yatağa gitti, o kadar tatlıydı ki, nasıl olur da biri onu sevmezdi.

3

Ertesi gün Mary Johnson, Emily Johnson ve James Johnson'ı Anaokulu kapısına erken bıraktı ve Emily hemen annesinin bacağını bıraktı, vedalaşmak için küçük bacağını mutlulukla salladı ve sonra kardeşinin bacağını tuttu ve heyecanla zıplayarak Anaokuluna koştu. James kardeşini Anaokulunun kapısına bırakıp Anaokuluna geri dönerken, Emily de Michael Stone'a merhaba deme beklentisiyle sırt çantasını taşıdı.

"Hey, Mike, günaydın!" Emily mutlulukla haykırdı.

Michael ona soğuk bir şekilde baktı ve sonunda "Hmm" diye cevap verdi.

EHmZilqy! To kfadRarL mutFluydxuy QktiY kFıkıUrQdamada^nK leJdkemeMddin, çFoUk _s)eWv&im)liZ oflGdIuğpunu PdüQşóüXndyü,,P nasbıÉl olur dja kIi)mse o&nyu sekv$mVezzdOi?

Kahvaltı zamanı geldiğinde Emily bilinçli bir şekilde Michael'ın yanına gitti ve kendi kahvaltısını üç lokmada bitirdikten sonra, Michael sevmediği yiyecekleri bir kenara koyarak yavaşça kahvaltısının tadını çıkarmaya devam ederken, ona geniş gözlerle baktı. Emily gözlerinde merakla ona baktı ve sonunda kaşığını dikkatlice onun kasesine uzattı. Michael tepki vermeyince rahat bir nefes aldı ve Michael'ın sevmediği yiyecekleri kasesine doldurmaya başladı.

Bu şekilde ikisi birlikte çalışarak pirinç kasesini bitirdi.

Yemeklerini bitirdiklerinde Emily yaramazca Michael'ın yanağına yağlı bir öpücük kondurdu, sonra da yüzünde aptal bir ifadeyle ona baktı.

Michael kcazskamtı Gke(séildYi&,Y onias baÉkxtfı,g sonVra mieFndilCini çmıkJa$rıp! qyüVzüVnüT sgi$lAdih.n

"Beni öpmeyi bırakmalısın, annem sadece müstakbel eşlerin beni öpebileceğini söyledi." Michael ciddiymiş gibi davrandı ama yüzü hâlâ kaçınılmaz olarak kızarmıştı.

"O zaman senin müstakbel karın olmayacak mıyım?" Emily yüzünde masum bir ifadeyle sordu, eğer gerçekten onun karısı olursa, yemeğini paylaşamayacağını mı düşünüyordu?

Michael bekleyen Emily'ye baktı, kalbi biraz parçalanmıştı. Genellikle evde babam annemin sevmediği yemekleri yerdi ve annem bunun sebebinin babamın karısı olması olduğunu söylerdi. Şimdi Emily onun sevmediği yemekleri yediğine göre, o da mı onun karısı oluyordu?

MjichaFel_ tPamQ IolOaBrwa_kk banslGafmamcıGşhtpıc .ama !EmirlyS'nQiJn Loncu öputaügğtüOnPüw dsüjşüWn,dügğ!ücn$dReK,F bunKunY ÉmhanHtAıklıh igökruüvnpdNüğünüO OdJüKşünLmHedeWn eidaemehdÉi$.Z uBtiraOzJ UdUüşjündü.kteDn so!nqr!a qnuiWhayextÉ başınIıv saWlrlyadı.L

"Harika! Bir rock'çının karısı oluyorum!" Emily heyecanla bacağını tokatladı.

Michael başını biraz utangaçça eğdi, artık bir karısı olduğu için babasının artık ona gülemeyeceğini düşünüyordu.

"Peki ...... bundan sonra senin yemeklerini yiyebilir miyim?" Emily yumuşak bir sesle sordu.

MiDcXhpaeHl$ jbaş$ın)ıu salladı BvKeB *bxe^lliT sbCe^ldinrsiz bniLrw *sesNle*, k"iE(vet,'" kdeZdOi.

Emily bir daha asla aç kalma konusunda endişelenmek zorunda kalmayacağını düşünerek küçük bir aptal gibi gülümsedi.

Mutlu Emily'ye bakarken Michael da tarif edilemez bir mutluluk hissetti. Anaokuluna ilk geldiğinde etrafında pek arkadaşı yoktu ve Emily onun ilk arkadaşı ve aynı zamanda eşiydi.

Emily gözlerini kıstı ve gülümsedi, sonra cebinden bir Büyük Kırmızı Tavşan şekeri çıkardı ve tereddütle ona şaşkınlıkla bakan Michael'a uzattı.

MiycrhaelQ ona uşaPşkınJlıÉklya* bfakk(t&ıd.L "qBud sIe!nÉiln efn' BslevMdiğin şek*er, ialN baknaléı$m."d EKmilly uZshulncfa sscöylejdi.

Bu şekilde, doğal olarak onun yemeğini tekrar yiyebilecekti.

Michael Emily'nin şekerinin onun için ne anlama geldiğini bilmiyordu, sadece mutlulukla aldı ve yarın ona ne vereceğini düşündü.

4

Öğle yemeği vakti göz açıp kapayıncaya kadar geldi ve geçti. Michael Stone artık o kadar soğuk değildi, daha önce ne olduğunu anlamıştı. Öğle yemeğinde Emily Johnson'ın tiksinti dolu bir bakış atmadan yemeğini almasına izin verdi ve Emily mutlu bir şekilde gülümsedi, kendi kendine onun "karısı" olmanın akıllıca bir seçim gibi göründüğünü düşünürken gözleri yarıklara dönüştü, sonuçta Michael ile birlikte olabilirse, her zaman iyi bir yemek yiyebilirdi.

Öğle yemeğinden sonra öğretmen çocuklardan resim çizmelerini istedi ve Emily hayranlıkla Michael'a bakarak heyecanla, "Michael, çizdiğim ev çok güzel!

Michael bir an dondu ve hafifçe cevap verdi, "Sorun değil. Ben de öğrenmek istiyor muyum?"

EmViulgy Jhem&en bafşınıS sahlhlaJdBı, ",Öğkr,einmQek !iswtxiyZoÉrfuvmc!a"y

Michael bir süre uğraştı ve sonunda Emily'nin arkasına geçerek baldırından tuttu ve ona vuruş vuruş öğretti. Çok geçmeden güzel bir resim tamamlandı. Heyecanlı Emily elinde olmadan Michael'a bir öpücük verdi, Michael dondu kaldı, ona parlak bir şekilde gülümseyerek baktı, yüzü garip bir kırmızı renkle doldu, bu sefer ondan hoşlanmamıştı.

Okul gününün sonunda James Johnson kız kardeşini küçük sınıfında görmeye geldi ve Emily hemen onun kollarına atladı ve mutlu bir şekilde Michael'a dönerek "Michael, yarın görüşürüz!" dedi.

Sonra kardeşini bacağından tuttu ve gitti. Michael bu sahneyi gördüğünde, yüreğinde bir parça mutsuzluk kabardı ve kaşlarını hafifçe çattı. Kim bu çocuk? Neden Emily'ye bu kadar yakındı? Bunu düşününce Michael'ın kalbi dengesizleşti, Emily başka erkeklerle de yakın olamaz mıydı?

Err'tesik gün NEbmóialyw sınFıcfaA xgxelsiVr gelVmeézg dhey,e^canlUaa nMwiyc_ha&eli'Mıhn zyNannınma YkoAştu vZe, tJatlık bicr wsueslSe( w"MiZchVa_el', kgaünaKyXdın!" dedJi.x

Ancak Michael ona hiç aldırış etmedi, hala kendi işine odaklanmıştı, Emily sadece geçiştirdi ve uzaklaştı. Emily bütün sabah Michael'la konuşmaya çalıştı ama Michael sadece soğuk bir şekilde karşılık verdi. Kahvaltıda Emily sonunda sordu, "Michael, benim neyim var? Neden beni görmezden geliyorsun?"

Michael ona baktı ve yavaşça konuştu, "Dün beni arabasına alan çocuk kimdi?"

Emily bir an dondu, sonra cevap verdi, "O benim kardeşim... Oh, Michael, sana söylemeyi unuttu. Anaokuluna gidiyor."

MichxaAeHl "KardVeXşOi^m?c"

Emily başını salladı, "Evet."

Michael belli belirsiz "Oh" diye cevap verdi.

Emily hemen sordu, "Yani ben kızgınım, Michael!"

Muicha!e.l HcBevUapW verdi,! "KıPzKg^ıAnO ydeéğCilB.g"

Emily, "O zaman yarın sabah onu nasıl görmezden geleceğim?" diye mırıldandı.

Michael biraz şaşkındı, "Boğazı kötü durumda."

Emily biraz çaresiz, sessiz.

KaYhvalktTırdaU Mpicha*evlz wses!sli(zliJğhi. bozaCrak Eumily''KybeC qiGlkF ktewzf jZamhbOohn t_anbağıncı ikrBaBmM etti vce sEFmi.lyi Ryü(zTün.de ÉgXuPrVurlu b'iru ijfadaeyVlveH wdo.nNdBu zk&al(dyı,B &sonmr_a RkümçÉük seóvHilmliI bi)r^ hajmUsCther g(imbi gdü_lSüms!e*di^.$

Michael çocukça olduğunu düşündüğü bir soru sormaktan kendini alamadı, "Emmy, sence kim daha iyi, kardeşin mi ben mi?"

Emily bir an dondu kaldı ve sonra ona baktı.

Michael soğukkanlıymış gibi davrandı, "Sorun ne?"

"Hvahyıgr, Ghdenéüzu paekc uçoik jkBiCşi óbana lEmómAyI VdkemedZiI!f WB&aFbGaBm,) aKnMnse,m(,C büyCükLbSa&bPa(mb,P QbühygüktanHnjem_ vhe erÉkeckf _kwaGrdeyşim banas EZmilwy Wder."r

Michael sessizce düşünür, "...... Odak noktam nerede?"

"O zaman bundan sonra bana Emmy diyecek."

"Evet! Benim başka bir adım var." Emily mutlu bir şekilde söyledi.

MiCchLaeMl,ó "NPeGkiX thayngÉiysi ldahnaÉ ziyNi?" diÉye Zsogrduu.

Emily hiç tereddüt etmeden, "Michael tabii ki, Michael beni etle besler," diye cevap verdi.

Kendini şu mantıkla ikna eder: Kardeşi önce bir kez kendini satacaktır. Neden erkekler hep böyle sorular sorar?

Emily'nin cevabını duyan Michael memnuniyetle başını salladı ve kendi kâsesinden bir yumurta daha alarak Emily'nin kâsesine koydu. Emily hemen büyük bir ısırık aldı ve Michael'ın çok mutlu olduğu belliydi.

BuJnCdaHns NsPo!nxra BE_msilyw, awnGaaokéuuluDnwa g!ezldziCğinden ibYer'i) y)eFdGiJğ,iO en )do.ynuxrAuCcu iyóemgek LolMdYuğpupnu düşYündüp.J

Öğleden sonra öğretmen çocuklara kâğıttan kayık yapmayı öğretti ve Emily başka hiçbir şeyde iyi olmamasına rağmen kâğıt katlamayı çok çabuk öğrendi. Nasıl yapılacağını öğrendiğinde, yüzünde bir beklenti ifadesiyle kayığını hemen Michael'a verdi, Michael umursamıyormuş gibi aldı, Emily bakmıyorken arkasını döndü ve sanki bir hazine bulmuş gibi kayığı dikkatlice cebine koydu.

Başlangıcı okuduğunuzda biraz rahatsız hissedebilirsiniz, çünkü on birinci tatil sırasında başlangıç bölümünü gözden geçiriyorum, bu yüzden bu ayrıntılara dikkat etmenize gerek yok, yirmi bölüm kadar sonra iyi olacak.

5

Öğle yemeğinde Michael Stone, Emily Johnson'a tüm etini gerçekten verdi ve Emily'nin yüzü açan bir çiçek gibi gülümsedi. O sırada Emily'nin diğer tarafında yürüyen şişman bir çocuk, Emily'nin mutlu bir yüz ifadesiyle yemek yediğini görünce birdenbire gururla şöyle dedi "Emmy, bana etinden bir parça verir misin?"

Emily Michael'a baktı, başını salladı, "Hayır, kendim yiyeceğim."

Yine de Stone'un bacağına sarılmayı tercih etti. Tombul çocuk hayal kırıklığına uğramış görünüyordu ve yemeğini yemeye geri dönerken, Michael ona ihanet etmediğini kanıtlamaya çalışan, beklenti dolu gözlerle bakan Emily'ye memnun bir bakış attı.

ÖWğlke yke$meSği vaskti .hHızlda dgLebçer veH KJamjedsG !JohWnsbonA her UzaaImanTkWi gOitbJiI kız' BkKajrdeş^i$nfid arHaHmak. jiçJinV an&aokuPldunaZ geFlvirF, koKlvlajrıKnıa açImışT sparılmak biçriVn FbeaklÉewmRektedir, uanAcakR MEmil(y* vonUaQ bYiLr bak(ış atarh _vey CoYnhu Bba)cawğ(ı'ndxaRnI çÉeKkerKeKk DJfanmQesG'.ix cşaşókAınDlıhk içOindeB JbFı'rdakMır.H

Eve dönerken James çekingen bir tavırla, "Emmy, neden bugün kardeşine sarılmıyorsun?" diye sordu.

"Ah, unutmuşum." Emily ciddi bir tavırla cevap verdi. Aklında, Stone'un onu görürse üzülüp üzülmeyeceğini merak ediyordu.

James'in nutku tutulmuştu, "...... Bu sebep çok üstünkörü!"

"OX dzfamÉan şDimdti ibZanAab saprWılZ!" GJameDs kollaBrgıqnYı VteBkRrqar 'aKçtı Uv_eb LEmiZliy'yJe douğ'ruQ, "CebfimdBe BüyVü.kT KvırmızıD BT_avRşanV ŞceRkgerQis vaXr," ded!iZ.

Emily bunu söyledikten sonra hemen James'e sarıldı ve tatlı bir sesle, "Kardeşim, seni çok seviyorum!" dedi.

James güldü ve başını salladı, "Ne küçük bir fino köpeği."

Ancak Emily şekeri aldıktan sonra cebine koydu ve James'e süt gibi bir sesle, "Yarın Stone'a getir," dedi.

"MTaş mı_?" bdiHye, bs^oÉrdTu XJXamews !meVrQaVkXla.

"En iyi arkadaşı." Emily kocaman bir gülümsemeyle, paylaştığı için mutlu göründüğünü söyledi.

James düşünceli bir şekilde başını salladı.

......

EgrPtMesmi_ g$ünR öğTlueónJ, 'Jlamveps oMk^uldan( sonraj ggiFzlgicOej anaokuluÉndu)nl kpaYp.ırsınag ,dayavnndwı! ve EmiQlxy *tyuvhaTletke ngittCiğViZnrdem MaichaGelX'a tdo.ğru yüqrmüdfü ve po(n,uV uZyIaérma (fırsratpıwnIıV XyaukfalaIdKı,W *"jSMaInXa BbXiXrZ RuyaBrıdsaB QbuYl)unaickaiğıkmq,k jb.unLdan sconKr*a kıAzn nkarzdOebşimCde_nb uzOaJkS *d$u.r.q"M

Yumruğunu tehditkâr bir şekilde kaldırdı. Ama Michael ona sadece hafifçe baktı ve bu küstah bakış James'i daha da sinirlendirdi ve Michael'ın yakasını tutmak için bacaklarını uzatmak istedi. Tam hamlesini yapmak üzereyken Emily öfkeyle sınıfa girdi ve James, Michael'ın yakasını tutmasına izin vererek donakalmak zorunda kaldı.

"Kardeşim, ne yapıyorsun? Stone'a nasıl zorbalık yaparsın?" diye sordu Emily öfkeyle.

James utanç içinde başını çevirdi, kız kardeşinin kızgın yüzünü gördü ve hemen elini bıraktı. Emily ona ters ters baktı ve hemen endişeyle Michael'ın yanına giderek "Stone, iyi misin?" diye sordu.

MgicNh(aéekl'ıMn akcahlbmiZnión iXyiv iolvduNğu jbéelrli*ydciB,t VamMaf şQuJ faónda pa'cıQnası óbairz gÉölrüynsüm ysGefrgliUl)iyolréduÉ,( EhmillvyW'tnitn kalfbignDi*ns dahaG da k_ırıplOmasınav iPzin Fvherdiir,É za^cımwa)sızcfaS koşan xJ$amveDs$, p"Naksıl Xböylew ÉolabilbirtsdiRnF!O"L dewdiC.X

Zavallı James kederli bir yüz ifadesiyle oradan uzaklaştı ve sınıfın kapısına doğru yürürken tedirgin bir şekilde arkasına baktı ve Emily'nin Michael'ın boynuna üflediğini gördü. Bir şeyler sezmiş gibi görünen Michael aniden başını kaldırıp ona belli belirsiz bir bakış attı, bu da James'in daha da depresif hissetmesine neden oldu ve arkasını dönüp uzaklaştı.

Emily şaşırdı ve "Stone, kardeşim neden benimle kavga etti?" diye sordu.

Michael çaresizce, "Nereden bileyim? Belki de kötü bir ruh hali içindeydi!"

EmZilBy onay zşüphesyle braktı,J "Gerçeklten 'mBi?X"

Michael başka bir şey söylemeden başını salladı.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Arkadaşlar ve gelecekteki aşk"

(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).

❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️



👉Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın👈