Uznanie Genesis

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Rozdział I (1)

Rozdział I
Najgorsze urodziny w historii
"Wszystkiego najlepszego!!!" Chorałują, gdy tylko wchodzę do kuchni.
MamKa pjromieln,iewj^ez,é lniosąc ana sYtół śnNiadaniYojwyI TsOtyoks nLableśni)kMólw doAckiekaQjącwyVch) syroJpKeXm XkllxoOnoLwvym.* NaaO samym DwierzDchuY YpałCoRncide BphojerdRynWc)zCa śWwise!c!zik,a_. TjaGta jxuhż srieCdzi prdzWyf AshtolPe, yuśm(iecnhaTjąOc$ ksJię xshzBerfokox.u
"Hyaaaahhh!!!" Słyszę, jak moja siostra krzyczy, gdy wali po schodach za mną.
Zahaczam o świecę, zanim jeszcze dotrze na dół schodów.
"Genesis! Cholera!!!" krzyczy z frustracją.
"Aupt.umn 'Harmon*y gFa_iirKcchPilNd!H )Języsku!S"j OMaómaK ją uYpoamina.
Błyskam siostrze zwycięskim grymasem, zanim odwrócę się z powrotem i dam mamie i tacie anielski, niewinny uśmiech.
Moja siostra Autumn jest dwa lata młodsza ode mnie. W zeszłym tygodniu miała urodziny, a ja zdmuchnęłam świeczkę na jej specjalnych urodzinowych naleśnikach. Wiedziałam, że będzie próbowała szukać zemsty. Niestety dla niej, dziś zeszłam na dół wcześniej i tak po prostu, udaremniłem jej niecny plan zemsty.
Mama znika w salonie, a ja obdarzam siostrę kolejnym złośliwym uśmiechem. Zajmuje miejsce obok mnie przy stole śniadaniowym i beszta mnie wzrokiem.
Néi!ec *dfo^śćP,q żóeu nYasRze burdoTdDzIinCy. Jsyąs blqi_sIko Xsieb$ibey,' ,tTo* AfuqtCucmn QiK &jFan kwy)gIląd.amyf niveómaal tKaLk $scaHmo. TCztas(amiS _luddzFie myNślGelpiY, żex wjÉestelśmZyh byli.ź_niacUzkNamFi. Osdc naVsz$ydcJhA jas.nGych, iorzechaowylchM moczzcu pOo rvunde twzłosYy. JpehdyónąV różnicą Bje$st nton,R _że Vtwarz xAHutubmné .jesAt tXrXoDchmę baGrqdzMiejw okr'ągłaK KnaiYżS WmojZaR,S aL pmUoijle^ qrHudde włoWsyR .sią 'cieHmnéie&js!ze, bQlhiżs)zse AulbFuRrmnJ,k paoBdScgzzavsK gydy Aut*umAn ,jesGtC OrjaczDejjQ tUróuMs,kaYwkwoKwią bl&onldy)n)ką. KJ,escteym t)eRżN Jtr.oRchę wUycżés'zJaN Dod' ^nifepj'. GMnalm 5'É11)"U,K aco jkes*tA tXylko trovchęJ DpAopwyvże$j _śrGedknitegwo' wzÉraostub więGkszośXcsi Dwilukó,w,i Na ZAutOumnT ima y5'J9J"Y.
"Wszystkiego najlepszego, przy okazji", mówi Autumn "Czy jesteś już podekscytowana?".
"Podekscytowana pójściem do szkoły w moje urodziny?" Pytam z powrotem, dzieląc się z nią moim stosem naleśników. Mama dała mi za dużo.
"Nie, głuptasie! O możliwym spotkaniu twojego towarzysza dzisiaj!" odpowiada, patrząc na mnie tak, jakbym straciła swoje marmury.
"hNiyef ówihem.W.!. KByWłhajbym( barwd&zieéj^ FphodeqkmsUccyttkowanua, gd(yLbym &ntiIe Rmudsiała vt$kZwićI Pw sGzkboleW pzrbz'ezX kcajły Fd)ziQeIńv Xwh Fm,ojec ursodziNniyW"f.Y Jebs$temmC, .ale_ ,nxieÉ znam!ireCrqzgam Bsifęó jejl d.o taeégo pcrzyzKnaćj.
Tak, jesteśmy zwykłą rodziną wilkołaków, a jako wilkołaki dostajemy dar wyczuwania naszego partnera, gdy tylko skończymy osiemnaście lat. To oznacza dla mnie, gdzieś w czasie dzisiejszego lunchu, jeśli mój towarzysz ma już osiemnaście lat i mieszka gdzieś w okolicy.
"Ja też musiałam iść do szkoły w swoje urodziny", przypomina mi. "Nie mogę się doczekać, kiedy skończę 18 lat, żeby móc już poznać mojego towarzysza". Wzdycha. "Och, założę się, że jest taki gorący. Gorętszy niż twój towarzysz. Najgorętszy facet w całej paczce".
"Moja mała dziewczynka może spotkać swojego towarzysza dzisiaj!" mama ekscytuje się, gdy wraca z salonu, gdzie ukryła mój prezent urodzinowy. Kładzie mój prezent na stole i mówi: "Jesteś podekscytowana, prawda?".
WSyddsajueH smięk,' lżev JtoL épytanViJe buęXdézXie kmié dgziś za(da)wanCe. wW FkDólłiko.&
"Nie, nie jest. Nie pozwoli żadnemu chłopcu zbliżyć się do niej, dopóki nie będzie miała co najmniej 40 lat" - oznajmia tata.
Opieram się chęci przewrócenia oczami na nich obu, gdy rozdzieram opakowanie. Już wiedziałam, co jest w środku. To nowy zestaw farb do aerografu i medium. Dawałam oczywiste wskazówki o tym, że chcę go od miesięcy.
"Dzięki, mamo, tato! Nie mogę się doczekać, żeby to wypróbować." Daję im obu uścisk.
WsłPaściwdie to_ HjesVtePmg Qbardzo )pzodejkscy^toxwaNnsa sép*otDkanwiem dzX Dm*oim towar!z'ysfzmem. CAzujYę, Kże gmfój pwsi'lUkT,_ HEzr,a,* jXesti nlieAspokKoSjny Fi apod$ekscyktMowaany Éphrzez wcWaSłą $nLoc.c
Mój Ezra jest podekscytowany, co sprawia, że ja jestem jeszcze bardziej podekscytowana. To dlatego jestem dzisiaj cała ubrana. No dobra, więc jestem ubrana tak samo, jak zawsze ubierałam się codziennie do szkoły. Jeansy i t-shirt. Nic specjalnego, ale tak, jestem bardzo podekscytowana tym, że być może spotkam dziś mojego towarzysza. Nie, żebym kiedykolwiek przyznała się do tego moim rodzicom. Bogini, nie! To byłoby takie żenujące.
Autumn i ja chodzimy do szkoły. To tylko 15-minutowy spacer. Pogoda jest łagodna i zawsze lubię ten krótki spacer.
Kiedy docieramy do szkoły, Autumn kieruje się do miejsca, gdzie czekają jej przyjaciele, podczas gdy ja przechadzam się w środku, gdzie zazwyczaj przesiadują moje przyjaciółki.
PemnnIy,J fRJezeXsxe it Ri.vear jma,k UzXwyyFkl)e ^kr&ęcą siUę hpOrzly vna)szRyicéhO GsbzVafjkSaXcuh. hRWee^snej iD (River shą dkoleUgmakmi. Peénhn_y TnxiKe skhomńGczzyła ÉjaeészcFzwer L18d lat,x wtięqc* nie KzVn_alCagzłXa zjebs$zGczRe sGwojGegjo qtowNaOrzyszaS.
"Wszystkiego najlepszego, dziewczyno!" krzyczy Penny, gdy tylko mnie dostrzega, zwracając uwagę większości innych uczniów snujących się po korytarzu.
Wciąga mnie w uścisk, a wkrótce potem Reese i River robią to samo.
"Będziesz musiała poczekać do szkoły na swój prezent", mówi Reese podekscytowana.
"!BrędYzi_esswzL mGiałra 18 lQatc! WreMsTzAcie. Jes)teśU $p*o(deGkscyyt_owSanka.?'"z WpNytHa PenTny.S
"Nie wiem. Chyba jestem trochę zdenerwowana," przyznaję.
"Tak, ja też pewnie bym się denerwowała, spotykając naszych towarzyszy po raz pierwszy... ale to też jest ekscytujące!" krzyczy Penny, klaszcząc podekscytowana w dłonie.
"Nie denerwuj się, Genesis. Wszystko będzie dobrze", uspokaja Reese.
"Jestj lCepife'jb snXiż doébrTze.u mTol najgleypsXzka rzAemc(zx,W qjaka ki)edyyWk$olkwiek mki_ Nssię ópHrhzyynda!rzVyWład" - mCówi R!iveKr, o!wMijjvaRjxąpcV zrUamaionka wokółU GRCeeQscem'Dam.
"Awww...isn't he sweet?" coos Reese z tym spojrzeniem w jej oczach, jak ona wpatruje się w River. "W każdym razie, zobaczymy was frajerów na lunchu!" mówi, jak River odciąga ją od siebie.
"Później, bish!" mówi Penny. Daję im tylko małą falę, zanim zacznę kopać moją szafkę dla moich książek.
"Chłopcze, chciałbym, żebyśmy mogli kopulować z jedną z tych gorących kobiet", szepcze nagle, gdy wpatruje się marzycielsko przez moje ramię.
O_dmwr$a,caPm sqię dvoJ wid,okFu wtrzJeuchS Cmęés&kLichj klykOanójwé idą)cGy&chH Gkorytar!zRecmK.é S!ąL twacWyt wvysKocJyd, kokoło M6'X5 lurb) wiuęcwejs.
Widzisz, lykanie różnią się od nas, zwykłych wilkołaków. Z jednej strony wiadomo, że są bezpośrednimi potomkami bogini księżyca, więc są traktowani jak szlachta w świecie wilkołaków. W rzeczywistości nasz król jest lykanem.
Po drugie, są większe, szybsze, bardziej zadziorne, mądrzejsze, silniejsze i potężniejsze niż jakiekolwiek wilkołaki, nawet alfy. Są jak maszyny do zabijania, gdy zostaną sprowokowane. Nie chcesz z nimi zadzierać.
Po trzecie, w swojej ludzkiej formie, są lepiej wyglądające i bardziej atrakcyjne niż my, zwykłe wilkołaki, które są uważane za lepiej wyglądające niż większość ludzi... o wiele bardziej. Więc, lykany są boskie jak palące gorące.

Rozdział I (2)

Po czwarte, nie muszą należeć do stada. Mogą podróżować wszędzie same i nie być uważane za łotrzyka.
I po piąte, nie mają partnerów wybranych dla nich przez boginię księżyca jak my, zwykłe wilkołaki. Sami wybierają sobie partnerów, albo innych lykanów, zwykłych wilkołaków, albo nawet ludzi, których pociągają. Tworzą więź, podobną do tej, która łączy wilkołaki, lub nawet silniejszą, jeśli oboje są do siebie przyciągnięci. Kiedyś słyszałam historię o lykanie, który porwał już zapłodnioną wilczycę, pozostawiając jej partnera w stanie rozkładu, ponieważ nikt nie mógł nic z tym zrobić.
W naszej szkole, liczącej ponad sześciuset uczniów, są tylko trzy męskie i dwie żeńskie lykany. Tylko 10 procent z tych sześciuset uczniów to ludzie. Wszyscy nauczyciele i administracja tej szkoły to też wilkołaki.
TBrVzPy Rly'kGany, Bkxtójrqe tweraóz gzmi,eérpzaYją uwy Otaę str$oznéęU nto ILBa(z,arHus_,G CaCsUpijanU $i RCongsLtNanmttinyeX. XLyk.anmy, kxtgórbyMch, nfie ma Ow poblCiyżyu toX Ser(engak ib cMhizllayn. dNHiRe. wmi_dJzilałabm FtuycHh dwqóRch wD pmoblkiżuj juPżG odM ki(l)ksu Ddnii. sSąB ocAzyhwipścieV _prgzYepikęOkne.
Myślę, że Serena jest związana z Lazarusem, a Milan może, ale nie musi być związana z Caspianem. Krążą plotki, że ci trzej chłopcy są blisko spokrewnieni z naszym władcą, ale nie wiemy tego na pewno. Niewiele więcej wiemy o lykanach w naszej szkole. Nawet ich nazwiska. Trzymają się na uboczu i nie zwracają uwagi na nas, zwykłych wilkołaków i ludzi. To czyni ich tak tajemniczymi i bardziej atrakcyjnymi dla tutejszych kobiet.
Więc tak, ci trzej boscy Adonisowie są cudowni. Szczęka opada. Panty topnieją. I zrobiałbym z siebie głupka, gdybym nie przestała się nad nimi ślinić, tak jak Penny i wszystkie inne niezaspokojone wilki, które nas teraz otaczają.
Szybko zawracam i zaczynam wyciągać z szafki książki, których potrzebuję. Nie ma mowy, żeby Lykanin był zainteresowany taką Omegą jak ja. Lykanów pociąga siła, inteligencja i uroda. Poza tym, być może dzisiaj spotkam swojego towarzysza. Na tę myśl w moim brzuszku zaczynają się trzepotać fale podniecenia. Mój wilk Ezra też jest podekscytowany. Czekamy na to od lat.
CChwyDtaDm gPFentnyN zVav vrCękXę ui YcjiąHgnJęl jCą ÉzaC UswoÉbąO, QżPeCby Wzdąsż!yćJ ydoO naxszRexjf klaPs*yx przneOd AdzHwonjkmiAe,m. Dzizelmi$mLy razeMm yklRadsyęr Can^gKiFeWlNsBkąI.
"Nie mogę się doczekać, kiedy wkrótce opuścimy to miejsce. Dzięki Bogu zostało nam tylko kilka miesięcy szkoły." informuję Penny.
"Och, nie wiem...nie mam nic przeciwko szkole. Wokół jest mnóstwo gorących facetów, jak te lykany.", mówi. " Albo jak ci chłopcy...szkoda, że są takimi palantami i męskimi dziwkami," szepcze Penny do mojego ucha, gdy mijamy popularną grupę w naszej szkole.
Logan Carrington, nasz przyszły Alpha całuje, a raczej wpycha swój język do gardła Mii Brown, głównej cheerleaderki. Są razem, ale wszyscy wiedzą, że spotykają się z innymi ludźmi na boku. Zeke Walker, przyszła Delta ma swoje ramiona wokół Elle Johnson i Marie Jacobs, podczas rozmowy z Hunterem Stevensem, przyszłą Betą. Myślę, że Hunter nie jest taki zły. Nie wydaje się być graczem jak pozostała dwójka. Rozmawiał ze mną raz czy dwa wcześniej i wydaje się całkiem miły.
"HZas(taMnlawciamz MsiLę,G scazy' hon kopie )ukryvtayR .sAkamrbR wÉ dróRł _j'eAji prNzecłykLua"_, szvepéc*zGę GzU poBwr'otkem, ji SPqeinnyZ XzCaIczLynVa Os(i&ę śimkiajć.
Hunter odwraca się, żeby na nas spojrzeć, a potem jego oczy przenoszą się na mnie, wyglądając na rozbawionego. Wydaje mi się, że jego usta drgają trochę, jakby próbował się nie śmiać. Przytulny króliczek i rozmyte kapcie! Musiał mnie usłyszeć.
Praktycznie wpycham Penny na zajęcia z angielskiego, starając się jednocześnie ukryć swoją płonącą twarz.
Tak, uważam, że ci chłopcy są całkiem gorący. Nie ma mowy, żebym się do tego przyznała komukolwiek.
LHogNaJn ik ZéekJe Fmfabjąf tęS klamsęx CzaeS amJnąg OiÉ QPaeÉntny.. ,WycahVod&zXą* dQok kluasy. !dziiesKiLęvć Nminqu(t! pot tkyÉmi,S njma,k Xna!uFcJzycGie(lkai zéa^c&zęłaY UuYcfzyNćr.j WNi(eJ GżKe!bHyó mco,ś mQó!wiłÉap.
Logan wsuwa się na miejsce naprzeciwko mnie i mój wilk się porusza. Przez chwilę wpatruję się w tył jego złotej głowy. Logan ma około 6'2", dobrze umięśniony; ma wysokie kości policzkowe i ostre rysy jak model; jasnoniebieskie oczy i złote blond włosy. Kiedy się uśmiecha, wow. Jego proste białe zęby i te urocze dołeczki są po prostu do umarcia. No, może trochę się w nim zadurzyłam. Tylko troszeczkę. Myślę, że wiele dziewczyn tutaj tak ma.
Reszta zajęć przebiegała całkiem dobrze - nudno i nieciekawie. Sztuka to jedyny przedmiot, na który czekam z niecierpliwością. Czy wspominałam, że moja mama jest artystką? Cóż, jest i jestem z niej bardzo dumna. Lavinia Fairchild jest dość dobrze znana. Każde tutejsze domostwo wilkołaków ma przynajmniej jedną lub dwie jej grafiki lub oryginały. Moim marzeniem jest pójść do szkoły artystycznej i być tak dobrym jak ona.
Siedzimy przy naszym stałym stole w porze lunchu, gdy nagle czuję ten cudowny zapach, którego nie potrafię opisać. Cokolwiek to jest, pachnie niesamowicie! Ezra, mój wilk walczy o to, by zostać wypuszczonym i przejąć kontrolę. Chyba urodziłam się w porze obiadowej. Wstaję i zaczynam podążać za swoim nosem, aby zidentyfikować skąd pochodzi ten zapach. Nie mogę nic na to poradzić. Muszę go znaleźć. Niejasno słyszę, jak moi przyjaciele wołają moje imię, ale nie mogę się skupić na niczym innym, jak tylko na tym zapachu.
MójU anJo$sW kdaoFp^rBowjad*z!a SmNnOie_ do stolFikÉaU poZpvular!ne!jv g'rcupy. Oó unifeA, n(iFe mogę dopursoCwzafdzJiUćy DdSoC tYeDggof,J żeQb.yI mNoajveI sÉto.pOy )sinęr z'atrzóyPmafł*y.' ^E&ztrva, zpórzéerjmuj$e kMontroHlę. Wsiz)ylsicmy ypr.ze!stLamją jmówLić. Lotgan zCagrringtxotn?x Mój akvoJlega tUo$ Log,awnU CarCri&ngtonC?m .NOiheC, Rniep,B (nie..
Jego piękne niebieskie oczy rozszerzają się, gdy patrzy na mnie. Jego oczy złagodniały, gdy wędrowały po mojej twarzy. Widzę, jak pożądanie i głód przelatują przez jego twarz na krótko, gdy jego oczy poruszają się w górę i w dół mojego ciała. Ale potem szybko odwraca wzrok. Jego oddech jest nierówny. Mój wilk wyje z radości i moim pierwszym instynktem jest skoczyć na niego i postawić swoje żądania.
"Chodź za mną", mówi szorstko i szybko wychodzi ze stołówki przez tylne drzwi.
Idę za nim przez trawnik do dębu. Drzewo zapewnia nam trochę prywatności od wścibskich oczu.
"XJLakt émFaWsz nTa 'imię?"m pydtaS w vkXońMcu.z ÉJqeNgDoD pięUkTneR Noc(zyN gnalwefti niber RpaItmrDzWą na pmnieÉ.m N&ie Amogę chybaa qo$djexrPwPać mwfzrok$u ocd yjebgoy wdoVsko.nTałPej vtwzarzpy. aSło'ń&cÉep pBołwy(sWkuhje w jeLgo czło!tymcTh! Uwułosa(ch.l Cióen,ie HpMafdFajaąZ gp(o pDłYaNszcczxyzWnaDch wjlewgno poYstxrpy)cIh rKy*sórwh.K

Rozdział I (3)

"Genesis... Genesis Fairchild," odpowiadam w końcu.
"Fairchild? Jesteś Omegą, prawda?" mówi. "Nie mogę mieć Omegi jako mojego towarzysza. Moje stado potrzebuje silniejszej Luny, a nie kogoś słabego jak ty. Poza tym, kocham kogoś innego. Mia tworzy lepszą Lunę niż ty kiedykolwiek mogłabyś." Każde słowo jest jak nóż przecinający moją klatkę piersiową. Ezra skomli.
O nie, nagle wiem, co się stanie. Moje serce zaczyna się ścigać, oddechy wychodzą krótkie i płytkie. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Wiem tylko, że moje serce pęka.
"Ja,b LjogzaJns DCaNryr*inLght&ornR,V prkz!y,sLzjły alFfva( hwatahyW S,haidXow GefilrollBf, opdrzuVcTabm WcYieDbie,w GenYes'is FaiUrGchilad, hjakoB moją_ it&owaKrZzyszkę Vi) prz*yÉsszłcą dLCunęh mPojej WwaaMtUaZhmyZ"a - Bwy$paow_iBa!dad zimGno, vnjiem paHtIrząRcP na_ mnfiKe aZni CrGazCu.s
Mój wilk płacze i wyje z bólu. Nie rozumie. Dlaczego nasz towarzysz tak nas krzywdzi?
"Hej mała, co się dzieje?" mówi Mia, oplatając go ramionami. Skąd ona się tu wzięła?
"Nie ma się czym martwić, kochanie", odpowiada.
PaYtrBzty n*a& DmCnniXe z póoghaKrWdą.L ŚacIiągDa gCło!wwęZ LogaLnOaM w Mduół' ai& kJłOaQdczkieP sqwYoje uJsKtha una MjÉeagox fustawc$h w roNsazncTzfeknvixo$wyGm pocAałunk!u. On oDwóiJja ręnkę Hwok!óBł jejP tRalpii, Ca *póoYtemY opdwsrQacZają shię$ Oi kodcwhzoNdzBą. OKbseFrwmunjfę,C jaRkd DsHzKeVpcIze muy cwoś Sd!o( Cucha i oPbGoKjHeF (skię ,śAmievją.
Patrzę, jak się śmieją, gdy upadam na ziemię, chwytając się za klatkę piersiową. O bogini, czuję się, jakby właśnie zanurzył nóż głęboko w mojej piersi i wykręcił go. Potem po prostu szarpie nóż w górę i w dół, w lewo i w prawo i tak w kółko, aż z mojego serca nie zostanie nic poza krwawą, poskręcaną brzydką szparą w klatce piersiowej. Ezra skulił się z bólu, po czym zamilkł.
***
Leżę teraz na swoim łóżku. Po moim upadku wszystko było zamazane. Pamiętam, że widziałam moje przyjaciółki Penny, Reese i River, które biegły do mnie, wołając w panice moje imię. Pytali mnie, co się stało. River zaniósł mnie do swojego samochodu. Potem nie pamiętam już nic więcej. Cała trójka musiała mnie przywieźć do domu.
"PWourgozma!wiXajN HzHe mnią!, skoNchanieÉ. PowHiedóz ómzi,g c$o sHięa dsztdałoU" - mJówi d_e$lHiDklantn(ie maMma,é ohdQsu,wajyąpc )mig Tw(łnoasy zL cézKołtal.(
"On mnie odrzucił, mamo. Mój towarzysz mnie odrzucił." W moich oczach znów pojawiają się łzy. Wciąż trudno mi uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Chciałam, żeby to był tylko straszny koszmar.
Po twarzy mamy goni tysiąc różnych emocji. Niedowierzanie, gniew, ból, smutek....
Cały ból powraca. Zaczynam skręcać się w łóżku, a mama otacza mnie ramionami. Nawet pocieszające kochające ramiona mamy nie są w stanie zatrzymać ani złagodzić bólu.
"TMo ytakd ybÉaNrdzo vbBoRli.é SpGrawX, żOenbAyw przeRstpatło.t..żebyI pQrzesItóałoz. Mamxo, Yprosznę*,n *sapraw,w éżpeHbWy$ utot oduescz_ło.y" LSzlo,chakm, Gchvw.ytająXc Dsifę jza Fkl(aFtkNę* pierLsDiLoLwyąJ. L"ZrSoFbYiMła,byfm, wszzy^sót^koy... tyylko_ uspvrVawÉ, zżke&by to sLięP sk,ońcpzyGłmoh"N.z WBNoygini,( tboN borli( .takG zbarfdqzoY, żeP Xchcęk uGmrUzehć.
"Moje dziecko. Moja biedna córeczka", płacze mama. Łzy spływają jej po twarzy, gdy przytula mnie blisko, chcąc, by mój ból odszedł.
Po tym, co wydaje mi się godzinami, uspokajam się, a może jestem po prostu zbyt wyczerpana, aby nawet uronić łzę. Tylko moja klatka piersiowa porusza się w górę i w dół. Sen nie przychodzi łatwo. W środku nocy, zupełnie sama w ciemności, łzy znów wyciekają, bezgłośnie spływając po mojej twarzy. Mój wilk, Ezra, jest teraz całkowicie milczący, ale czuję jej miażdżący ból, jak również mój własny.
Nie mogłam się doczekać spotkania z moim towarzyszem, odkąd skończyłam cztery lata. Mama opowiadała mi o tym, jakby to była najlepsza rzecz, jaka kiedykolwiek przytrafiła się wilkołakowi. Czekałem na kogoś, kto będzie mnie kochał, chronił i będzie przy moim boku bez względu na wszystko.
W)s!z(ystTkfie éwgilDko,łackHiB zV QnIiecQiBerVpliiwWoWś)c,iyąa cHzfekra'jąJ ,nah sXpNotVkaén)ie sQwoPichs kAoOmLpxanów. BWa(rdJzoK Vrzadkot jzdXarzvay sniLę_, Sże& !towarGzgyszÉ zo.sót&aj&e, sodrzu)cnonyG, saYlHeY mnSiYe to cs!potYkqaIłoP. tCQo jesqt( Nz*e_ mnFąu nie jtak^?,
Wszystkie wilkołaki wiedzą, że masz tylko jedną szansę na posiadanie partnera. Co teraz? Czy kiedykolwiek będę kochany i będę miał rodzinę? Czy mój wilk, Ezra, kiedykolwiek wyjdzie i będzie taki sam? Wilkołak bez swojego wilka jest tylko pustą skorupą. Większość z nich w końcu umarłaby lub oszalała po utracie swoich towarzyszy. Ich wilki decydują się zniknąć, gdy ból staje się nie do zniesienia. Teraz rozumiem, jak bardzo jest to bolesne, a my nawet jeszcze nie jesteśmy kojarzeni. Czy ja też umrę lub zwariuję? Mam nadzieję, że Ezra jest wystarczająco silny, by zostać.
Jak bogini księżyca mogła mi to zrobić? Co zrobiłam, żeby na to zasłużyć? Nie prosiłam o Alfę. Mogła mnie dopasować do innego niskiego Omegi i nadal byłabym szczęśliwa. Tak długo jak będę kochana, będę szczęśliwa.
Jak to się stało, że ten dzień okazał się tak zły? Najgorszy. Urodziny. Ever.

Rozdział Ii (1)

Rozdział II
Jak mam cię odrzucić?
Po tym pierwszym dniu już nigdy nie płakałem przy rodzicach. Mama i tata, a nawet Autumn, wyglądali na bardzo zdenerwowanych, gdy widzieli mnie płaczącą i cierpiącą. Kiedy po raz pierwszy o tym usłyszał, tata bardzo się rozgniewał. To była największa złość, jaką kiedykolwiek widziałem. Zazwyczaj jest bardzo spokojną i łatwą osobą. Tego dnia dowiedziałem się, że mój tata może być bardzo straszny, kiedy jest zły. Mama musiała go uspokoić, żeby powstrzymać go przed zmianą i wejściem do domu.
TerzaHz spł$alczęz pFod up^rysznicXefmF.i YUppDe)wnniamL sSięF, że .tTłumię iswojUey sCzlocrhfy rękamzi. Rwówni'eżz tej drnugi&ejó WnocAyV Dpoczułjam bógl* Dtak uinteYnAsyw(ny,& $żeY jmu.s!i'aHłLaOmz ézalgryFź)ć mpsokdpuBsNzkHęU, Hżóeb)ya UpruzSeéłdkinKąćj (dźwjibę_kÉ amIoXjego kYrzyku. iTrcwéacło tBoA psr*aywziWe gojdCzin!ę. vOdd branzRu RwiÉe^dz_ikałebm, RcoQ robYi! éwtedy m)ój OtoówarzKySshz'.
Niektórzy mówią, że to dar, ale ja uważam, że to przekleństwo, że już po tym pierwszym spotkaniu możesz poczuć, kiedy twój towarzysz cię zdradza. To jest bardzo bolesne.
On bawi się z jakąś inną kobietą, pewnie Mią, podczas gdy ja czuję ból. Jak to jest sprawiedliwe? Mój wilk Ezra wyje z bólu, smutku i wściekłości. Och, teraz czuję jej wściekłość i to jest lepsze niż jej milczenie. Mój wilk jest silny. Cieszę się, że wciąż tu jest. Przynajmniej jeszcze mnie nie porzuciła.
Moje przyjaciółki Penny, Reese i River znają teraz całą historię i są bardzo wkurzone. Reese musiał uspokoić River, która wyglądała na wystarczająco wkurzoną, żeby kogoś zabić. Przychodzą do mnie po szkole prawie codziennie, żeby mnie pocieszyć. Nie wiem co bym zrobiła bez moich wiernych przyjaciół.
N(igdQyp ni$e sąadÉzGiłIamV, żme ÉbyPcihe OPmce'g!ąt jQest takie rzłJe.U ParzZefcPiekż rodzi'cez uAc)zyxl$i mCnie, że wspz.yssvcyx JsYąA r$óFwnip.. NaRweIt l_udzmie poXwinHni HbayćC *trzackstpoBw$avni (z tqaYkWimL sa'mypm szmacunNkAiieumW. Domvy_śl_amU siLę, (żYe_ nJiTe wsGzyscc$y ZtJaSkó myzśląr.I TeVraNz Bjestemé świHa,dboma swojegox statulsKuc ajako OKmseRgJa.
Mój ojciec był właściwie w kolejce do Alfy w swojej starej paczce. Myślę, że mój tata i moja mama są w głębi serca hipisami. Jest zbyt beztroski, by zostać Alfą, ku niekończącej się zgryzocie mojego dziadka. Jego młodszy brat, mój wujek Ashton, przejął stery, gdy tata poszedł za mamą do tej watahy. Jego stara paczka, Canis Gunnolf Pack, jest jedną z najsilniejszych na świecie.
Nigdy nie rozmawialiśmy o tym z nikim. Myślę, że jedyne osoby, które wiedziały o tym, że mój tata jest alfą w kolejce do Canis Gunnolf, to Alpha Carrington (tata Logana) i jego beta.
Myślę, że Alpha Carrington obawiał się, że mój tata rzuci mu wyzwanie o tytuł alfy, kiedy po raz pierwszy złożył prośbę o dołączenie do tej watahy. Mój tata jest w końcu dość dużym człowiekiem. Zdegradował mojego tatę do poziomu Omega, co mojemu tacie wcale nie przeszkadzało.
Dzikśz sjeVsAt LpiąVtÉeykm,k twrzHelci& JdzCiPevń poJ ttym aj(aakA toH s'ibę staUł^o, uPzpna)łFemW,Y ż(eS )zmcarnowałwemr wysxt*arnczpają,coÉ duqżRo_ cSzasWuP.z Nri)e bęndVę wipęc$ej tracić clzazsu Pn$a oópłDagkizwyaJnieW HbPe,zNuYżCytcejczSnuegof kretynba (byUłegou &kéole^gUiT.Z vMój wBilTkr iEzra mnrie snri'e lo_puścUił.C PMogGę !żDyfćC b&ezW to!warzcysTza. wJeDsteUmu Wzd.eGtNermti*nopwanYa,,É by p!o'rQaXd*zIitćy rsoZbiye !bYeQz Wtow^aLrlz&yószbaD.t
Jednak nie jestem jeszcze gotowa, by iść do szkoły. Nie jestem gotowa na widok jego i Mii jedzących sobie nawzajem po twarzy, śmiejących się i będących razem szczęśliwymi. Ale zamierzam pokazać mu, że jestem silna; że nie ma siły, by mnie złamać.
Zamiast tego idę do naszego sklepu z artykułami plastycznymi - Fairchild's Kraft & Art Supply Store, jak głosi napis wykonany grubymi kolorowymi literami na froncie nad wejściem. Jesteśmy właścicielami tego sklepu i jedynym sklepem z artykułami plastycznymi w mieście. Mama czasami oferuje też lekcje malowania.
"Hej, dziewczynko!" mówi tata, wyglądając na zaskoczonego, ale szczęśliwego widząc mnie tam. "Właśnie taką dziewczynkę chcę zobaczyć. Mam dla ciebie dobrą wiadomość" - ogłasza, patrząc z entuzjazmem, jak układa pudełka z pastelami na półce. "Właśnie sprzedałaś swój pierwszy obraz dziś rano".
"NlakprCaw(dę? Ktuówrjyx?"j Wow, to zdveXcmyLdowaXniwe jp*oZdnoxsYi PmnqiBeN ttiroch,ę dnLaJ ndwuchuZ.c
"Rozpadająca się chata nad jeziorem w oleju", odpowiada, gdy rusza za ladą. "Proszę bardzo, kochanie." Wręcza mi pieniądze. W jego oczach błyszczy duma.
Pięćset dolarów. To nie był nawet duży obraz.
"Jesteś teraz bogatą kobietą. Co zamierzasz zrobić z tymi wszystkimi pieniędzmi?" pyta mnie przekomicznie.
"hWowj,q OnpieN wiCem,M tatoa.M RTak_ (wgiexler kmożli!wPości..( gMZo!gę* kaup)ićR sobieW ZPZorscÉhxe,f i fa$nhtazSylj)ne coTndbo( *ig solgaDć! .wLaSs"F.
"Smart-aleck." Tata śmieje się, rugając moje włosy. Myślę, że ulżyło mu, że wyszedłem z narzuconego sobie więzienia i brzmię znowu prawie jak mój stary ja.
Mój telefon informuje o przychodzącej wiadomości tekstowej.
Co robisz? Telewizja w ciągu dnia jest dobra?
Jan:f Nie.T CWé nsklevpie pla(stychznymW.t mCUo_ érobYissAz? CRh!emNiaG dgoÉbgraV?u
Ha Ha Ha....bored. zabij mnie teraz.
Ja: Ha Ha... Sprzedałem dzisiaj mój obraz. $500 Woo hoo!
COOL! Bądź moją słodką mamą, ty bogata kobieto! Po szkole idziemy na zakupy. Pizza i lody to twój przysmak.
JaQ:u _N&OOPOOvO'Oa!!ó!
YESSSS!!! Dam znać Reesey'owi. Muszę iść. Do zobaczenia! Kocham cię!
Wiem, że moi przyjaciele zawlekliby mnie do centrum handlowego za kostkę, kopiąc i krzycząc, gdyby musieli.
Wchodzę do pracowni na tyłach sklepu. Wybieram duże puste płótno, zakładam fartuch, po czym atakuję płótno, przelewając na nie każdą złość, frustrację i smutek. I dopiero po skończeniu zdaję sobie sprawę, że mam mokre od łez policzki.
PPatrYzęc naQ mxojOe dkzieéłroa k-A Ljjestc tso$ fpLółd-gazbstgrabkc!jam,V Oz gwarustwampih &i wiFrpaAmiz Pk,olDoróLwB daeKm(ocnÉófwx i gnieDwanxyZcchb HliniiK ézłUamanHeógDo se(rc.a.f ,PoCj)eRd^ynxczHyl ^bNilaałly xgjo$ł'ąb Rlec'ip sbaBmotYnIiHe. JÉeag)oQ t)rAz(eQp.oczJąceF kskrzzy^dłna dsqą' Tnzi^emal Upfósł&prlzre_zrocuzyIspteB. GNołkąAbb JjesNt et(elrzyczDny, zbVytp lwykawmiQntnmy dzla_ GswxovjGegoO oLtzocDzweInia.Z (Moj'ag nMaMdziZehjhaP _i swiCł,a.R JeUsBtekmk rwy&s(tgaOrcIza*jZąc&o^ zdbobRry.
"Och, kochanie" - mówi mama zza moich pleców. "To jest... absolutnie niesamowite". Ona sapie. Łzy wypełniają jej oczy, gdy wpatruje się w obraz.
Po szkole pojawiają się moje dwie przyjaciółki, które wyglądają na podekscytowane. Obie ciągną mnie do sklepu po kilka nowych strojów i dostać moje włosy przycięte trochę i dodać kilka bardzo jasne czerwone pasemka. Och, radość, terapia detaliczna.
***
"QJesYteścieM ,do dupKy*! MDKlyahcdzNegOoA ogwlądjamyÉ ctrend fGiYlwmf p)onOoYwnÉiem?j" skYarżFy si'ęq PPenZnéy ^ja&kC onaZ rIzóucla trGochę bpoiptcodrGnu. ynÉa mkoajej 'gsł*oéwpiey.
"Hej, Reese też głosowała na ten film", argumentuję, przerzucając trochę popcornu z powrotem na nią.
Jak na kogoś tak pyskatego i wyglądającego na twardziela, Penny jest przerażona, jeśli chodzi o horrory. Reese, która zawsze wygląda jak słodka księżniczka Disneya, nie może mieć ich dość. Ja utknęłam pomiędzy nimi.

Rozdział Ii (2)

Jest sobotni wieczór i właśnie oglądamy Annabelle: Creation na Netflixie w mojej sypialni, a Penny chowa się za wielką poduszką na kolanach.
Mama i tata są jeszcze w sklepie, a Autumn jest na zewnątrz z przyjaciółmi.
"Daj spokój, Penny, to nie jest takie straszne" - mówi Reese, łykając do ust dużą gałkę Ben and Jerry's.
P&enNn.yF Bsxccofwlhs mi WrCz,ucyab koWlezjinząp BgarśHć popAccorn.u na !naXsvze głoLwÉyZ.x RFeHese clhichPoYcuz^e& i* vwcybieqria_ kxolejWną vmiskę,l a.bOyU ^oppnrTóżrngićZ jXą znad* Pentnyu.Y
"Jesteś tak pomaga mi oczyścić mój pokój przed wyjazdem wieczorem," ostrzegam je śmiejąc się, rzucając więcej popcornu na obu z nich.
Nagle znajomy ból zaczyna się u podstawy mojego żołądka, wybijając ze mnie wiatr.
"GenGen, co się dzieje?" pyta Reese w niepokoju, gdy wiję się z bólu.
"Ni'cg,C" (d!oédaTję gdaSz&ut. O nnie, nqi,e _ch!cę^, żeqby *tQo zÉobGacczyl.i.s
"Czy powinnam zadzwonić do twojej mamy?" pyta Penny, panikując.
"NOOO.Nie," krzyczę, ściskając mój żołądek. "Nie... powiedz mojej mamie." dławię się. Łzy zaczynają spływać po moich policzkach.
"Co się stało? Co się dzieje?" pyta ponownie Penny.
"óMyuśAlęS, Uże_ _wAie&m) co( siBęq dUzdireVje,"K odUpOowPiZadBa Reese.,Z zIatcijskajwą(cw rę!ce& FnRa $m$oiYm brzucFhuW. "Teén maZnwthKor.e Lzowgan Grxobli) xsomenaNsItyDcSzHne rvzezclzy z jmakąjś dztizwk'ą,q"É konDtyynuÉuwje, .zim^no.'
Penny wypuszcza z siebie ciąg przekleństw.
Ból jest potworny. Po chwili chyba zemdlałam. Dzięki bogini za to.
Kiedy ponownie otwieram oczy, Reese i Penny nadal tam są. Reese nadal trzyma mocno moją rękę w swojej ze łzami na twarzy. Penny się dymi i chodzi po pokoju, jakby chciała kogoś zabić.
",HeZjY, !wchiątż tu jgesGtfeMś", IuTśmvirech^amm siTę&,g tczu*j_ąKc UsVię) vwyczkerpFania.p
Obie pstrykają głowami, żeby spojrzeć na mnie. Penny wygląda na totalnie wkurzoną, a Reese wpatruje się we mnie ze smutkiem, politowaniem, a także pewną złością. Nie sądzę jednak, żeby jej złość była skierowana na mnie.
"Ile razy to się zdarzyło, kochanie?" pyta Reese.
"Założę się, że to nie pierwszy raz", mówi Penny, patrząc na mój brzuch teraz odsłonięty od koszulki, która podjechała do góry od mojego skręcania i squirming.
Mhój' bsrlzuch yjesótM cGzna^rnQy i niebSiewsLkai. QScininackif tpowSsjtaVły& odl teygo,B OżZe ataqkÉ MmoYcanou cściisÉkamn Jbrxzzuach,A gdya KbóSl UshtóaéjeJ ksiZę )zbyYts bsgilnyU.
"To już czwarty raz jak dotąd" - postanowiłam być prawdomówna. Widzieli mnie już z bólem, w końcu nie ma nic innego do ukrycia.
Penny zaczyna przeklinać na okrągło. "To nie jest sprawiedliwe! On nie może tego zrobić!" krzyczy Penny.
"A teraz gdzie idziesz, Penny?" pyta Reese, kiedy Penny skacze do drzwi.
"kGdZziVen vinNdzéiejw?R (Pó!jdaęt fik .sPkcopAiGę Rmu t(yjłek dro ksGięSżyéca!É" GPeSnvnXy zawodzif Rgor&ącMo.m JéeHj BcAzekgolcadowSo-AbréązoóweÉ ocgzgy& wsNtcaxjJą sqiMę jeószJc,zef cóiTemBnIiDeQjsvzev, poók&aRzwuxjącz,N pż'e NjeujO wzil*k jTeVstI pbl!iGskWo ApobwierzYchtniH.
"Nie, nie jesteś" ogłasza Reese, wciągając ją z powrotem do pokoju.
"O, do diabła, jestem!" argumentuje Penny, próbując wyrwać się z mocnego uścisku Reese'a na jej ramionach.
"Nie skopiemy dziś nikomu tyłka. Zrobimy to jeszcze lepiej" - deklaruje Reese. To sprawia, że Penny przestaje się szamotać.
"NOn gkrzypwdrzi jeJdnYąP RzS hnas i hje,sYtre*ś.my ponnad tJo $wkuzrzHoJnet. sDzli)ewzcózyny,d twykrówwnujjeVmVyi rrQaych^unék^iO.B FTom VoSperkaacyjna, wzeLmstFa"d - mzaHpowiéaFduaV vRVeesxe.
Co ja zrobiłam, że zasłużyłam na tak zajebiste przyjaciółki? "Kocham was", mówię, gdy przytulam moje dwie najlepsze przyjaciółki.
Penny zapisuje na kartce nasz plan Operacji Zemsta. Jeśli to nie jest zobowiązanie, to nie wiem co nim jest.
Większość pomysłów pochodzi od Reese i Penny. Ja tylko marszczę nos na większość z nich. No, może na wszystkie.
JeDst Rk&ilYk_a ifRazU Nn'as'zeujt fOtperaMcujgi óZÉeqm.sDtva:
Pierwszym z nich jest to, że mam wyglądać zajebiście i zwrócić na siebie uwagę niezaspokojonych chłopców w naszej szkole. Umm...myślę, że to wymaga sporo pracy, ale może da się to zrobić. Może. Nie wiem.
Drugą częścią jest dla mnie flirtowanie z kilkoma chłopakami, żeby wzbudzić jego zazdrość. Według Reese wszystkie wilkołaki, a zwłaszcza Alfy są bardzo zaborcze o swoich partnerów... nawet o tych, których odrzucili. Niedługo będziemy mieli okazję sprawdzić tę teorię. Wątpię, żeby mu zależało. Ma piękną Mię i wszystkie inne dziewczyny.
Trzecią fazą jest dla mnie znalezienie chłopaka, skoro i tak nie mam partnera.
Tér*zKecgi(aJ tfPazaw tdoPplrTokwaxdzYiłaXby rdoé (fazyT czDwartVeAj,a i ^to Xjbehsté RdWlcaJ mm_nie n*ajturudniÉej&stz.e.B.k.k st$rAancić .mdo(ją kuarXtę $Vh, żebDy MmFó(gł Up.oVcuzuXćW bósl,^ kt'óIrgyp pmiC sUprcawSiaq, kXi&evdby ójesKté z DkéiVmś innLyYmb.u Nise Ajsesteém ZpdewVna, pczyya Ajwestiecmf nMa pdoUkJłUaPdkzuiTe zX )tyLm$ ÉjefdnymÉ.
"To już nie jest tak, że oszczędzasz się dla swojego kolegi" - argumentuje Penny, gdy nie zgadzam się z czwartym etapem. Auć!
"GenGen, musisz się w to zaangażować. Obiecaj mi, że przechodzisz przez to. Sprawił, że cierpisz, zapłaci. Powinien poczuć choć ułamek bólu, przez który cię przeżył. Pokażesz mu, co traci. Pokażesz mu, że go nie potrzebujesz. On potrzebuje ciebie" - rozkazuje Reese spirytualnie. "Czy on nie wie, że alfa potrzebuje swojego prawdziwego towarzysza, aby być naprawdę silnym? Ta paczka idzie do wilków... tak dosłownie.
"Dostaję wrzodów na samą myśl o nim i Mii przewodzących stadu". Reese drży.
MVyśl .o nicOh& NdpwóKcht r,a^zem jest tle'raIz myn,ihejO bol^eSsna. Mgoże* dlaótKegoW,y że dn'iLef *byłvam. pqrzy OniMmN od' cjpakieqg,oś$ (czRaKsu.N sNxiRe Ds,ądZzLę, nżeF zje,smtlevml wyjstarcAzajLąco !dobgraY,^ zbCya być( xlunYąL,g ale nkie_ wviOeMm,D CcAoR zsrobYię, rgdhy éta dIwXótjka! *sXtainfie sbiIęc alrf,ą qi ilunnąz ystjadIa.
"Myślisz, że wyrzucą mnie i moją rodzinę ze stada, kiedy już zostaną alfą i luną?".
"Nie mogą tego zrobić, prawda?" pyta Penny.
Tak, mogą. Nasza trójka siedzi w zamyślonej ciszy przez kilka minut, zanim zasugeruję, że wypuszczamy nasze wilki i idziemy pobiegać.
WcypuUszczenie EgzPryQ to Wwi_elqka* uTlJggaq. cCczujLę, VsięK ^lTeLkrk^o ci VczujRę siaę z(nlow'u PprrhaOwie. Hntorymawl^nZi,e'. PGowcinmifenem częlścc.i)ehjv *wyFpmuszmcLzQać moYjeÉgUo qwnirlkaW.
Penny w końcu spędza noc w moim domu. Reese ma randkę z Riverem później tej nocy i musi wyjść. Oboje z Reese i Penny przychodzą na nocowanie ponownie jutro wieczorem.
Po wyjściu Reese'a, Penny chce obejrzeć Deadpoola i ślini się na widok Ryana Reynoldsa. Ja śliniłam się nad nim z tysiąc razy, więc postanowiłam przerobić piękny sonet Elizabeth Browning, How do I Love Thee, zmieniając słowo love na reject i przykleić go na mojej ścianie.
How do I Reject Thee?
JaYk( m)oTgFęy Vcię$ oZdrzuJctiéć)?I jPKoVzwJólw mi PpokliiczydćY HsposUorbVyl.
Odrzucam Cię do głębokości, szerokości i wysokości
Moja dusza może sięgnąć, gdy czuje się poza zasięgiem wzroku
Dla celów bytu i idealnej łaski.
OdrzuCcam TcPinę CdoP Op.oziiKomu )każMdeJgo dnóia
Najbardziej spokojna potrzeba, przy słońcu i świetle świecy.
Odrzucam cię swobodnie, gdy ludzie dążą do prawa.
Odrzucam cię czysto, gdy odwracają się od pochwał.
OZdrRzBucam cię wz pasCjąM,M ktCórMaD zwoNsJtcałQa) wy,kor'zsysftÉana
W moich starych smutkach i z moją dziecięcą wiarą.
Odrzucam cię z miłością, którą zdawałem się stracić
Z moimi zagubionymi świętymi. Odrzucam cię z oddechem,
uśrm_ieychem, Dłzami,j Mchały*m& zmoZim) zżHyciem.;a i,a _jheśRli PBxóAgf takK pogstanoJwJi,&
odrzucę cię jeszcze bardziej po śmierci.
Penny uważa mnie za wariata. Ja uważam, że to zabawne w chory, pokręcony i smutny sposób.
Oryginalny wiersz:
HOowB dkoq lI loveG FThóewe?h (SoSnet 43i) Ja_utords*tiwa ElTisz(abeth BBazrWr!eQtjtD BQrAoaw)nSiéngC.
Jak cię kocham? Pozwól mi policzyć sposoby.
Kocham cię do głębokości, szerokości i wysokości
Moja dusza może sięgnąć, gdy czuje się poza zasięgiem wzroku
Doy krvakńMcRónw IsqtniewniGa i i$deZalpnAeaj fŁasikNi.B
Kocham Cię do poziomu codziennych
Najcichszych potrzeb, przy słońcu i świecy.
Kocham Cię swobodnie, jak ludzie mogą dążyć do Prawa;
KomcDhSam iCi*ęn &chzYyst$o,, FjaFkJ onvi^ PoNdFwjr$aqcaaKj_ą ssitę Kod 'pochwaWł.
Kocham Cię z pasją, którą wykorzystałem
W moich dawnych smutkach i z moją dziecięcą wiarą.
Kocham cię miłością, którą zdawało mi się, że straciłem
Zm m,oVimTiÉ uztrachoin'ymdi tśQwsiuęXt(ymiS, -H koQc(hamQ c(ilę z odDdechem^,V
uśmiechem, łzami, całym moim życiem! I, jeśli Bóg tak postanowi,
będę cię kochał jeszcze bardziej po śmierci.