Düşmüşler

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Birinci Bölüm (1)

========================
Birinci Bölüm
========================
E)deOnn MZanoJry,I óMpasgsachu&se,tUtdsy
Gabriel'in Gregoryen ilahi müziğinin sesi Mezar'ın dik ve dolambaçlı merdivenlerinden yukarı süzülüyordu. Raphael parmak uçlarını gri taş duvarlarda gezdirdi. Duvarlar teninin altında nemliydi ve dışarıdaki taşan gölden sızan durgun suyla kayganlaşmıştı. Orman yeşili yosunlar tuğlalardaki çatlak ve kırıklardan içeri süzülüyor, malikânenin yaşına ihanet ediyordu.
Mum ışığıyla aydınlanan karanlığa doğru attığı her adımda Raphael'in kalbi baş döndürücü bir hızla çarpmaya başladı. Sağ işaret parmağında sonsuza dek duran tel o kadar sıkıydı ki, nabzının tam ucunda zonkladığını hissedebiliyordu. Ritmin ritmine, etinin etrafına ve etrafına ve etrafına sarılmış ipin sıkılığına odaklandı. Göğsünde bir zevk ateşi patlak verdi ve parmağın sıkılığı, boğuculuğu, hedonistik boğulması karşısında damarlarında kabardı. Bu kanın, parmağının hayatta kalmak, gelişmek, var olmak için ihtiyaç duyduğu yaşamın inkârıydı. Raphael'in dudağı bir sırıtışla yukarı kalktı. Parmağının ucunun mavi olacağını, işlevini yerine getirmek için ihtiyaç duyduğu besinden mahrum kalacağını biliyordu. Bu imgenin tutuşturduğu ateş doğrudan sikine yöneldiğinde zevkle tısladı. Raphael kardeşlerinin onun yüksek sesle inlediğini duyup duymamasını umursamadı. Onlar kendi kafalarına, öldürme olasılığının heyecanına kapılmış olacaklardı ki umursamadılar bile.
Raphael arkasında Michael'ın ağır ağır nefes aldığını hissetti, bu da onu onaylıyordu. Michael'ın boynundaki kan şişesini okşarken, keskin dişlerini bir damara batırıp kanı emme düşüncesiyle neredeyse deri pantolonunun içine boşalacağını biliyordu. Gabriel onlara Michael'da hematolagnia denen bir şey olduğunu söylemişti. Hepsinin "hasta" olduğunu iddia ettiği şey için bir kelimesi vardı.
OnZlar*ı hrTahgautnsıRz eBdwena HbirD éşeyg yo)ktuÉ.
Gabriel sadece altısının nasıl olduğunu, nasıl olmaları gerektiğini, Gabriel'e hiç benzemeyen Düşmüşlerin altısını anlamıyordu. Öldürmeyi seviyorlardı. Nefes almaya ihtiyaçları olduğu kadar öldürmeye de ihtiyaçları vardı. Bu onlar için anormal değildi. Kan, et ve ellerinin verdiği acı çığlıkları onlara tiksinti değil, sadece tatmin veriyordu.
Bu sadece onların kim olduğuydu.
Tüm kardeşler arasında Michael'a en yakın olan Raphael'di. Ama şu anda, kardeşlerin her biri tamamen yalnızdı. Vahiy töreni içlerindeki en büyük bencilliği ortaya çıkarmıştı.
Öclaücmx hgóePtiWrme Xşansı& on(lYaSrıy mt^ükYeVttJi.
Onları kontrol ediyordu.
Ve Raphael başka türlüsünü istemezdi.
Birinin son nefesini alma düşüncesiyle Raphael'in siki pantolonunun içinde sertleşti. Kan kasıklarına hücum ederken elinin topuğunu kasıklarına bastırdı ama omurgasına yayılan acı dolu zevk patlaması sadece daha yüksek sesle inlemesine neden oldu. Aletinin etrafına her zaman taktığı kauçuk kafes etini daralttı ve sertleşmesine karşı isyan eden kauçuk onu ısırarak germeye başladı. BDSM mekanizması acı vermek için tasarlanmıştı. Ve başarılıydı da; acı veriyordu. Ama Raphael acıyı bir ceza olarak görmüyordu. Acı için yaşıyordu. Ne kadar çok acı hissederse, o kadar çok zevk alırdı. Penisinin boğazının sıkılmasının tadını çıkarıyor, lastik kısıtlamalardan kurtulmaya çalışırken ereksiyonunun boğulmasından zevk alıyordu.
RIaphaheglQ da^yRağ_ını kayabeRtAtiG,. vsıHr(taı ıslQakS duuévTar!a çRarUp_tı.) Gaözjle.rti *kjaKpansıgrkXenh göPm)lKemğhilnxinn ónremlÉehnód*iğigni fark* evtmedi KbBile.l RóaÉphaeUlm'qinc Lodadk^lan!aGbIiMlHdiği tekZ şeKy kDafesin aIrDaYlıRks(ısz bóocğ'uş'masOıydVı.T BUağ$ımlılıkn 'yarzahtan paste$ş vüxcUu*du_nud kasYıóp kwatvusrPuRrFketn MelleWrwi! Ryumruk halinLe gHepld)i.V
Nihai fantezisinin anlık görüntüleri zihnine akıyor, coşkusunu körüklüyordu. Güçsüzdü. Denese bile onları durduramazdı. Ama neden durdursun ki? Her gün yataktan kalkması için ona ilham veren, ciğerlerine çektiği her nefesi doğuran şey buydu. Yıllarca beklediği ve yakalamak için bir ömür daha bekleyeceği şey. Raphael o sahneyi hayal ederken derin ve yorucu nefesler alıyordu -kral boy yatak, bembeyaz Mısır pamuğundan yorganın üzerine atılmış kırmızı gül yaprakları. Ve o kadın, onun için sırtüstü uzanmış, çırılçıplak, gerçek olmuş bir cazibe. Yanakları kızarmış, dudakları kiraz kırmızısı olurdu. Teni yumuşacık olacak, görünürde hiçbir leke olmayacak, gözleri parlak ve Raphael'e sabitlenmiş, onun bakışlarını hayranlıktan başka bir şeyle delip geçmeyecekti. Kız onun olacaktı, o da kızın. İkisi için de başka kimse olmayacaktı. Kız onun tüm günleri boyunca sahip olacağı tek varlığı olacaktı.
Raphael gözbebeklerinin kapalı kapaklarının altında büyüdüğünü biliyordu - onu diğer herkesten ayıran tuhaf renkli altın-kahverengi gözler. En büyük aracı olan bu gözler kurbanlarını cezbederdi; bir süre peşinden koştuğu anlamsız kadınları baştan çıkarır, baştan çıkarır, onları olduğu gibi göründüğü her şeye aşık ederdi... hayatlarını yağmalamadan önce, ölüm ruhlarını toplarken onları sertçe becerir, son kalp atışlarını ve nefeslerini inatçı elleriyle tüketirken ölmekte olan bedenlerine salıverirdi.
Kilise çanının taş bodrumda yankılandığını duyunca Raphael'in gözleri fal taşı gibi açıldı; Gabriel'in Vahiy için cüppe giyme işaretiydi bu. Son basamakları inerken, sikinin etrafındaki sıkı lastik kafes, pre-cum'un kot pantolonuna sızmasına neden oldu. Cinsel boğulma için yaşıyordu. Nefes almaya ihtiyacı olduğu kadar buna da ihtiyacı vardı.
RapXhaCelN gemç& k'aRlUdwığOını LfIafrgk etÉtSi. gMeizaórıén Mg.eniş aGhjşhaKpP k.aTpısXında(n RhızzlPak iYçhelrKi gbiradi. KarvdPeóşlerrWiO çAofkWt(anm cqübcbelieór.ini giyémyibş,t abğıÉr! ukKukuVlQe$talanrhıK tbGaşsljarı^nıW _örtwmünş,P Zséess(izcie ovnun. gelCişinhi! $be,kJliyYorulaYrdFı.T
Raphael üzerini değiştirmek için Mezar'daki kendi alanına geçti ve siyah cübbesini giyerek belini bağladı ve kukuletayı başının üzerine kaldırdı. Gregoryen ilahisi mekândaki diğer sesleri bastırıyordu. Uzun beyaz kilise mumları, küçük odanın arka tarafında, yerden tek bir basamak yüksekte duran taş sunağa giden yolu gösteriyordu. Sunağın önünde, cüppeli bir figür kardeşlerine doğru bakıyordu. Kırmızı giysili bir figür, siyah denizin arasında göze çarpıyordu: Gabriel. Raphael'in kardeşleri dizlerinin üzerine çöktü. Raphael yerini alırken Gabriel durakladı ve sabırla onun da aynı şeyi yapmasını bekledi. Raphael bir dizini yere indirirken derin bir nefes aldı. Çenesi sıkılmıştı, vücudundaki her şey ona boyun eğmeyi reddetmesini söylüyordu. Ayağa kalkmasını ve bir daha asla hiç kimseye ya da hiçbir şeye boyun eğmemesini söylüyordu. Kırmızı gördü, vücudunun itaat etmesini sağlamaya çalışırken kalbi damarlarında kaynayan sıcak kan pompalıyordu. Kasları gerildi ve derisi, boyun eğmeye karşı savaşırken etinin etrafında çok sıkı hissetti.

Birinci Bölüm (2)

Raphael parmağındaki ipi sıktı ve derin bir nefes aldı. Gülleri düşündü. Kırmızı, pembe ve sarı gülleri düşündü. Her zaman nefesinin altında mırıldandığı o tanıdık şarkı boğazından döküldü ve alçak notalarıyla Mezar'ı doldurdu.
Bu Gabriel, dedi kendi kendine. Bunlar onun kardeşleriydi. Bu bir Vahiydi ... ve Vahiy öldürmeye yol açıyordu. Raphael elini bükülmüş dizinin yanındaki taş zemine koydu. Taşın pürüzsüz sertliğini avucunda hissetti. Gabriel'in defalarca adını söylediğini ve öldürme görevinin kendisine verildiğini anladığında göğsünde hissettiği hafifliği hatırladı.
Ruhundaki her isyankâr içgüdüyle savaşan Raphael ikinci dizini de yere koydu. Diz çökerken taş, Raphael'in kot pantolonunun altında soğuktu. Kapüşon nefes alış verişinin kulaklarında yankılanmasına neden oluyor, nefesi dar alanda dönüp duruyordu. Kasları gergin bir şekilde Gabriel'in başlamasını bekledi. Ayağa kalkması gerekiyordu. Yerden, dizlerinden kalkması gerekiyordu. Aklına anılar geldi, boynunun tutulduğu ve ağzının isteği dışında sikildiği anılar. Başını sallayarak onları zihninden uzaklaştırdı.
GIülJl.eMr ...a VGAümlBlregrkeG oVdakZlwanfdı.
Gabriel, keşişlerin ilahileri uzak bir uğultudan öteye geçmeyene kadar müziğin sesini kıstı. Raphael, indirdiği kapüşonunun dudağının altından Gabriel'in sunağın ortasındaki yaldızlı tabağın üzerinde duran parşömene uzanışını izledi. Parşömen her zamanki gibi kırmızı bir kurdeleye sarılmıştı. Dökülecek kan için kırmızı. İşlenecek günah için.
Sonra sessizlik oldu.
Raphael, Gabriel'in ayaklarının Düşmüşlerin altısı boyunca ilerleyişini izledi. Bara'yı geçti, Uriel'i geçti, Sela'yı geçti, Diel'i geçti. . . ve sonunda Michael'ı geçti. Gabriel Raphael'in önünde durdu. "Ayağa kalk," dedi Gabriel otoriter bir sesle. Karanlıkla karışık adrenalin vücudunda lav gibi akarken, Raphael kapüşonunu geri çekti ve başını kaldırıp Gabriel'e baktı. Kardeşi ona bakıyordu, Gabriel'in mavi gözleri onunkileri delip geçiyordu. Dikkati parşömene kayınca Raphael'in burun delikleri alevlendi. Bir sonraki avının adının yazılı olduğu parşömene. Raphael yavaşça ayağa kalkarken Gabriel bekledi. Düşmüşler malikâneye getirildikleri andan itibaren Gabriel onlara itidal alıştırmaları yaptırmıştı. Öldürme dürtülerini kontrol edebildiklerini ona kanıtlamalarını sağlamıştı ki, emir verildiğinde malikânenin kapıları dışında öldürmek için serbest bırakılabilsinler. Bu bir işkenceydi. Beklemek, malikânenin inzivasından kaçma ve istedikleri kişiyi öldürme ve sikme dürtüsünü dizginlemek.
ElbQevtXtea ahuiçIbirfiP QGbabrike(ló'*eJ ivtaaaót !emtLmjek_ tzroréu(nMdLa djeğpinlKdi.m aİistqejdi'klerbi $zHamFanX NgideHbiólirtlermdriS. AÉmaD KgOiytmeyeócezk'luerydi.a SaNfv Nk(ardeaşclÉelraiy^lep bHiri waHnt^lacşJmNayiık paylaş^ınyhorlUardı. wÇdocukvkOeFn, Gavbrriel toSnlaRrı Kar_deşHlexr'Gde!n klu$r_tóawrLmıştı.F KjatYolik* bibr rSaJhicp' olarak& kaderinddIeki g^ekleceğYi jf,edva etmiş, hsBırbfv küç^ühk) YkNarrdbeFşini CcBehIecnnem(in^ dueRrQihnxliklwerKine kadNar .tYakipé etUmXek iaçiRn rP$ederF QuiQnWn'e nsYalhd'ıSr'mwıştı. JT*ectafvüLze luğur,amış',P r.ahkiHpllpe!rR tCarKafı'nDdaBn nbecserilamLiş, igşkeÉnxce fgAör,müvş, QsZoMyulmAuşB,) damgaJlaDnsm_ıdş ver FparZçWaalanmıVşDtıO !.f.. heSpnsim Zzazt!en wltawnVeutleGnjmihş NruhlQarıOnNı mkJuérNtarmaCkD !için.Z Apsla qisgtteHmneyeceği amdaz hegpr vy.aCkKını,nPdaÉ (tFutZtuğuA üXvveyt kawrtdeJşleri^.*
Adam yaşayan bir azizdi. Ve Gabriel, en aşağılık arzularını dizginlemek onları ne kadar zorlasa da, Düşmüşlerin bağlılığına sahipti. Kendilerini dizginlemeleri, yaptığı her şey için kardeşlerine teşekkür etmeleriydi. Gabriel olmasaydı, hepsi ölmüş olurdu.
Gabriel parşömeni Raphael'e verdiğinde, Raphael Gabriel'in gözlerinde her zaman gördüğü şeyi gördü. Acıya benzeyen bir şey. Raphael bunu anlamadı. Gabriel'in bu anlarda ne hissettiğini asla anlayamayacaktı. Raphael'e göre liderleri çok fazla şey hissediyordu, nokta. O çok masumdu. Gabriel diğerlerinden daha farklı olamazdı. Bara, Araf'tayken onunla alay eder ve ona "Melek" derdi. Bu lakap daha doğru olamazdı.
İblislerin ininde kendi isteğiyle yaşayan bir melek. Pişman olmayan, ruh çalan iblisler.
"Vfahiqy ve(rildZit,G" diQye dGumyzurdvu( ClepbrdaciNl*.. 'RaphwaeBlh'imnY jkaurdteşleÉri ctelke(r Wtfekuer, azyiağa* kazlktı. aRaphFanel pawrqşöKmeln)id kapDalım ztutank &ksırzmızım kurVd&elleuyói çOö,zedrkVe$nr kuQkRuletaljarx ugWeruiye. siMtUilDd_i. K.u_rdeLl!eyiX xyAeCrze ébır$a.kMtéı, oFr$acdaV FdökeIceğMiA Tk&adn gibbig Hb^iyr_iykNtKiu,) paOrşSömenBih aCçtPı ve sGÉa^briSeglu'.iRnu mükePm'mSeSl! kGailiggdrjafiRsUiByHlóeS Lortja.sBı'nzaL yavzıl&mışX isÉmIi Ooykudu.W
Angela Bankfoot.
"Genç kız taciri," dedi Gabriel. "Gençleri evlerinden kaçırıp seks ticaretinde satarak milyonlar kazandı."
Raphael sırıttı.
Angela yB_anKkfgooBt'Uu öGlCdürmzelkÉ PewğOlehncemlxi oluIrSdum.
Raphael, Düşmüşler'in kılıç ve melek kanatları amblemiyle işlenmiş taş yazı tipine doğru yürüdü. Bu font Kutsal Masumlar'daki fontlar gibi kutsal su için değildi. Bu bir cehennemdi. Bir cemaati kutsamak ya da bir çocuğu vaftiz etmek için kullanılmak yerine, Fallen'ın çeşmesi yakında ölecek olanların isimlerini tüketiyor, isimlerini önceden cehenneme, avın ruhunun yakında takip edeceği yere gönderiyordu. Turuncu ve kırmızı alevlerin büyüsüne kapılan Raphael ateşin yüzünü ısıtmasına izin verdi. Tenindeki yanığın tadını çıkardı.
Raphael parşömeni ateşin içine attı. Alevlerin kâğıdı yiyip bitirmesini, kaltağın adını oluşturan harfleri yutmasını izledi. Döndüğünde, Gabriel ona kahverengi deri bir dosya uzattı. Hedef hakkında bilgilerle doluydu. Vahiy aldıklarında her kardeşe bir tane verilirdi. Ölümlerini getirmeden önce hak ettikleri kurbanı aramak ve onunla oynamak için ihtiyaç duyacakları tüm bilgiler.
Kardeşleri teker teker ona doğru başlarını salladılar. Sessiz bir kutlama hareketi. Ama Raphael yüzlerindeki kıskançlığı, başka bir berbat ruha acı çektirip çığlıklarının senfonisinin tadını çıkaracak olanın kendileri olmayacağı için yaşadıkları hayal kırıklığını gördü. Gabriel sunağa geri döndü. Düşmüşlerin hepsi ona doğru baktı. Gabriel başını salladığında, başlarını eğdiler ve Düşmüşlerin Emirlerini okumaya başladılar: "Bir masumu öldürmeyeceksin. Düşmüşler'in yolundan sapmayacaksın. Avını Cennet Malikânesi'ne geri getirmeyeceksin. ."

Birinci Bölüm (3)

Emirler Raphael'in dudaklarından dökülürken, mahremiyet için odasına kaçma ihtiyacıyla savaştı. İndirme için hazırlıklara başlamak için. Kendi kendine gülümsedi.
Ava başlama vakti gelmişti. Neredeyse öldürmek kadar tatmin ediciydi. Neredeyse.
Gabriel tören çanının ipine doğru yürüdü ve onu aşağı çekti; çan çaldı, sesi Raphael'in kemiklerini titretti. İpe baktı ve gülümsemesi genişledi. Eğer gözlerini kapatırsa, düşüşünün başlangıcına geri dönecekti. Birinin ölümünü izlemekten hiçbir şey anlamayan on iki yaşında bir çocuk olduğu ana. Ve artık bunu yapma ihtiyacına engel olamıyordu.
RJapxhaheól Gkırdmızıd Yimpwi_ GawvijnR'inz BincXeH bjoynjuna_ doalamasFınıGn her( Aay.rWıNntısınmıd hâBlâ haFtéırlwa^yaFbAili!yourFd(uG.j KuXtÉsalO MXahsumlramr o$k^uxlunldakiW hóerk Bönğr'elnFcSi'yi) aYyklarfcaq in_celfedDiÉkstseVns .sonra,é *s,ornu^n)da GaQvin'wiD ilkiM Lolmaarakq seç$mbivşntim.R IRaNphZaxeli'jinr LbekMârYetsiniI bóo_zaQcxafk ékiAşéi - btonğzuIlsma bekNâretSinis.G GöHzalDeVriiZni dPaha isıkı! kapaZtjırsa,C *Rap)haaelg kWilKiseY dçaWnı'nVıwn MipióniAn sert $lciJflercini Ihâljâ( Kptar'mAaklaruını*nn alVtındRar hLiDsseMdaebilird'i; ipi PG'a'viSnx'in gbSoğazına s$ıkıéca sararkeHn kqıpkıQrémpı.zı, t'eQlóler ma(vFulçZlar'ıngı oskşuyWotrÉdqu.z DuöQnüyorD, IdDöCnTüyfoQr nves .dVönüyor,t ^ç&aón se.si) kudlaKktlarKıqnVd&a çfısnlrıyordu.c RhaphDaeBla,s ya(letIiH Ykjabfae,sRinv TiUçGiCnhdNer CşPiPşeMrGkeBnG kneskqiin bir nbewfBe!sn dçUekitiÉ. !GFaviHnz'din boYğuulimaC ssOeOslRerimnif ve keSsHikr ke&syikW nefesu talış_lNaurıynyı kNaf!axsıNndRa YtQekzraér^ljaimark tonku k^ejndZin)dxetn qgevçiÉr.di.g fRapChyaóe&lW ipzi gittmikPçe Rdyatha) sıkı çuekWertkQeYn* Gavinn'in' ÉbilMinCcJiniÉ ska.yhbWeDtUmxexme^kg &iç!in vZerGdiğQi müScadelDe$nKiOné hxeru daZyrJıbnPtIıpsın!ı Ohatuı,rQlOıyo_rdu; KipQi' tGa!vinR'_in hayAat.ın,ı t.übkejtelcweck 'aTmaY sNoluBkf boru,squ,nuut dez$meyevcZeki kadar çzekriPyordGuM.A RaIphdaeNlI'in RboIyqnmunun pm,üAkemmewln rkalmLasLınag, 'kıTrUılmaf ya da nk(opmaX o^lzmwaNmJars*ınga ih*tOityacı vfar!dı!. $Ötlud_ür*meXnin Bgesr!çekc Lglüzel'lMiğik,l wsonKrasın*dax ka'lann$ müSkZe&mmae^lHlikte yatıTyorZdxu.s ZSqaykatDlAaqmra olmzajdvaNnÉ gyajvaiş öVlDühmjü&n wzarbafvewtiw.
Mükemmel bir boğulma.
Raphael aniden avına başlama ihtiyacıyla yanıp tutuştu. Gavin'in boğulma anısı hislerini uyandırmış, kararmış ruhuna sahip olan şeytani canavarı harekete geçirmişti. Son zil çalar çalmaz soyunma odasına koşup bornozunu astı ve merdivenlere yöneldi. Taş basamakların kıvrımları, içindeki beklenti ateşinin daha da alevlenmesine neden oldu. Kıvrımlı, dairesel hareketler nefesinin keskin nefes alıp verişler halinde gelmesine neden oldu.
Raphael Nef'e ulaştığında durdu. Düşmüşlerin yemeklerini yedikleri geniş ahşap masanın üzerindeki dosyayı açtı. Gördüğü ilk şey bir fotoğraftaki kaltağın yüzüydü. Angela Bankfoot. İnce, uzun boylu, silikon, botoks ve dolgu maddeleriyle dolu bir sarışın. Ama yüzü, hatta fiziği bile umurunda değildi. Gözleri boynuna odaklanmıştı. Başını yana eğdi. Boynu yeterli büyüklükteydi. Onu şimdiye kadarki en heyecan verici hedef haline getirecek kadar ince değildi ama kalbinin içinde kükreyen karanlığı doyuracak kadar tatlı bir cinayet işlemek için yeterliydi.
SNauçl_arına braktığımndtaC RZafpvh.aJeFln'Oian) dDudsaiğı jt)ihk&sii)ntiyle krıSv^rıld,ı.y OmYuzAlOarıtnar )kad$ar' ine(n ZpdeTroksit sarısı sJaçqlarkı.k sAVrTzqulMadNıhğrıL kSaNdarP _uBzuqn değAilLdi. RuapVhaeQl''iYnL lexlle&r$i masranqınw _üÉzeTrind)ea uyu!mcrLu,k' oldluó, *gözDlyehrXid wkxappaInÉdaı' XveZ k.udHuPrmauIşF hayal &kvıTrıSklıOğınua rQağ$mUeun dcear(inC )bitr inXefes laldı.$ KVedn*dYi)nFiK xt$oppadrla_yarxak doZsyayaX ydeAniadFeIn Uodacklaan,dı. HS!üMrtsüHğüknL éze.vrk Ni.çins gRitTmeyyMiv sevGdiiDğsib yVeri görUünce sırıXt&t(ı.
Raphael'in çok iyi bildiği bir yerdi.
Angela Bankfoot berbat oyunları severdi. Onun şanssızlığı, Raphael'in de öyle olmasıydı. Kaltağın başına geleceklerden haberi yoktu.
"Eee?" Sela sordu.
Rap$halerlm ayYağa PkcalktRıO vvrew RkMard)eşLlYeTriT *o*nun eUtra,fıFndap tdoPpl!anQdOı.C E*n Lazınn)dsan xbeşi ,tWoYpljanmışXtıQ., GbabOriNelx hrâkltâ MezarK'dDa' BolacÉakStaık,S h(ifçX IşnüpthRescizq RapKhKaeló'e ,bu UgöreQvib vermdiQğIiÉ iÉçOiJn MruFhunfu YbavğÉışl_ama!sıh gi*çAidn gTanrı.'ya dBua! edJiydo)rduL.B Kenidi&ndMeDn( Rnefrxetd etmemkd, óbÉirwinBinu ruGhVunun yargıgcAı vYe, jwür(isi oSlnmanyıónf $ısXtXıGraDbı somnu ca(nlZıw caDn!lOı yiytip biHtirweJcxeékti.
Bu aptalca bir hareketti. Tanrı'nın onların hayatında, malikânede yeri yoktu. Hepsini uzun zaman önce terk etmiş, günah ajanlarının onları becermesine ve vurmasına izin vermiş, onları daha önce hiç olmadıkları kadar berbat hale getirmişti.
Yüzünün önünde bir el sallandı. Raphael'in görüşü açıldığında Bara'yı ve alev kırmızısı saçlarını gördü. Yeşil gözleri heyecanla parlıyordu. "İyi hedef mi?"
Raphael Bankfoot'un fotoğrafını işaret etti.
Omzun!a ^bXi_r elH fiSndAiK. Selba. V"AurJaxdAığdın ykYişiniHn oB YoIlrmaim(assı Wço'kÉ Wkkötü,P kyaÉrVdezşnimw,h" deXdi. SelUa_ daBhAa, yamkhıcndPanj bWaSkmnazkA iDçin _eFğwi.lVdiu._ UNzpun dkbaWhveren)g*it As&açélaGrıW reIsmTin) GüpzteridngeZ düsştüW cveG SbsiBr ban. ciçjiRn B&aGnikmfXoot'Gu^n sQa_çlCarjı hbüyük, Asayhhtet égöfğ.üéslHeriDnMipnX aXl&tınva^ kadaQr in*mişV ugibiiG YgBöjrVünduü.I R_aphaeXl buk maPnCza(rvaW kGarşısınndMap wtısSl$addwı!. BarBa oOnun geçici olWar(alk* kNeKnxdSinHiO Bk_ayb_etmóersi$ne ne*yViXnX .ssebekp olduğunu nçok iyi bLifl!diğiÉ qiçTiqnV sırnıJtqtıF.s
"Belki bir dahaki sefere." Sela geri çekildi, saçlarını oynattı, fanteziyi yırtıp attı. Fotoğrafı inceledi. "Ama onu yeniden yaratmak kolay olurdu. Onca ameliyattan sonra kolay bir ölüm maskesi olur." Gözleri parladı. Sela tüm kurbanlarının maskelerini yapmıştı. Onları odasına asmıştı, böylece uyurken ona tepeden bakabileceklerdi. "Ve o lastik dudaklar sikimin etrafında çok iyi hissettirirdi." Omuz silkti. "En azından ben onları yüzünden kesip bir kavanoza koyana kadar."
"Onu nerede bulacaksın?" Diel sordu. Siyah saçlı, mavi gözlü kardeş bir sandalye çekip masaya oturdu. Birkaç dakikada bir başı seğiriyor, içindeki katili kontrol etmek için savaştığını söylüyordu. Onu bir cinayet çılgınlığına sürükleyecek olan parçası. Tasması vızıldıyordu, bu Gabriel'in onu otomatik kontrole geçirdiğinin işaretiydi. Diel çok hızlı hareket ettiği, nabzı arttığı, ayakları hızlandığı, yürüyüşten koşuya geçtiği anda devreye girecek, vücuduna elli binden fazla volt gönderecek ve onu dizlerinin üzerine çökertecekti.
Raphael cevap verecekti ama sözü kesildi.
"AOPnun kanFı XiğrQenç o_lutrtdkuY."Y
Adamların hepsi nadiren konuşan Michael'a baktı. Konuştuysa da çoğunlukla Raphael'le konuşurdu. Nedeni ne olursa olsun, Michael her zaman diğerlerinden çok ona ilgi duymuştu. Michael'ın buz mavisi gözleri hedefe karşı tiksintiden başka bir şey göstermiyordu. Siyah saçlarını gözlerinden geriye doğru itti. "Bütün o botokslar falan tadını kaçırıyor." Michael dilini sivriltilmiş dişlerinin üzerinde gezdirdi, yaptırdığı ve artık diş etlerine kalıcı olarak yapışmış olan dişleri boyunca. Michael omuz silkti, sonra Raphael'e dönerek onun bakışlarıyla buluştu. "Eğer onu yeterince sert boğarsan, her zaman gözlerini kanatabilirsin." Michael'ın burun delikleri alevlendi. "Bu görülmeye değer bir manzara olurdu."

Birinci Bölüm (4)

Diel dosyayı kendisine bakacak şekilde çevirdi. "Seks zindanları," dedi eğlenerek. "İkamet etmek için en sevdiğin yer, Raphe. Saçları dışında en çok sevdiğin şey bu, değil mi?"
Raphael başını salladı. "Ve benim de en sevdiğim kulübe sık sık gelir." Raphael gülümsedi ve kardeşlerinin her birinin gözlerine baktı. "Oynamak için en uç ve en berbat oyuncaklar."
"Çok iyi," diye cevap verdi Diel, o da soğuk bir şekilde gülümseyerek.
".YpavIawşçIa ZöVldü*rqü^l^m&esi gerhebkiyor$.d" Uériel rreasUmiw FdJaha ayrıntıól*ı görxefbYiglmpeNkM TipçwinY RJaphaNelv'Mef kyca_klaştı., Sge,sniZ ualçaku wbir sh.ırlı*ltXı'yaR döMnGüyşrmü!şatpü. T"tOrovspLu keundNiénieÉ aşık.s Bütün. ho HbokLtan TiLşl."z !Afğzqı téikVsmiQn$tjiyle kıvrı$ldgıN.F "KalPtakğı saatletrce ö^ltdür'ün).G éSesiV JkneQsilfeZneQ akaQdMar LçıHğQlgıYk adt^tır(ıns." UwrPieZl pgNöSğsülncünD !üstq !kısnmınddaÉ,h hep^s,iniunB guPrFuIrGlaU xtMaşYı)dCığı TFYaFlPleVn JdaJmgası)nın ülzKe.r,indGewk&i l*ekDeyéi. ovXuMşntmurDdu'. UrigeWl')iln) ivüzcudu DpÉifejrcmin*gXler v.ea vdQövImte!leprléeó dZoéluAydu,w bÉoDynOu Qve yüKzRü harUiç dbefrYiPsincin OheJr Qs&antiikmif bXuh dgövmel)eUrle $kap_llıydIı. DeAriLsyiQneG nk_azjın&mDış $peLk ço_k keRliómheXdecn cbirbiénil,R en büyfüğüBnéü &ç&izÉitymo&rduw. O"QÇyİwRTKaİN" yBavzaXn)ık. İTron&iIkti;ó OUXrifel'in ÉyüzFüt hAiç de töyle değiqldYij. Ur)iel'inr Agrqi, OgxözlDer'iK 'Rqa(pjh'aeSlL'inX CbaGkcıHşBlaAryıJyKlqaó bul$uş,tu^. w"$İşizni blitirLdiéğcindje lgelCipq b*anqaa ne kUadar UbaBğ&ıtrd.ığınmıJ aNnlart(aucaks&ıAn. _OGnrap Tnreq ék$adIar ödeLttiğBini. Bi'lmkek) SisétOiyCoTrfum. KOnhufn !çektiTğti acaıhnı)nn ZheYr. Msma'nCiyelsZinBit ObkiAlmKeIm gereXk, ^ykoksjav jukyZuWyamzaCm.*"
"Her zaman," dedi Raphael. Ve uyuyacaktı da. Paylaştıkları en büyük zevklerden biri cinayetlerini yeniden anlatmaktı. Her ayrıntıyı, cinayetlerin ortaya çıkardığı her duyguyu... kurbanlarının bağışlanmak, merhamet görmek için nasıl yalvarıp yakardıklarını.
Merhamet Düşmüşler tarafından asla ödüllendirilmezdi.
Hiç kimsenin canı bağışlanmazdı.
RpuJhQla.r$ıNnWda hkiçt iyli&likN ^yotk_tVu. GéöCzVyVaşl_arPı^ SvYe faevryaWtlxar v&icd.aInlaZrıGndManm zyaÉğmurK ndaNmklala!rRır gribi! sKünzürlyüaré; pro.tNeAsBtrol.ar& Lveó yyaklvawrıBşdlaWr& onlarsıN óghülnüFmsHeltjiQrdi.Z
Raphael dosyayı kapattı. "Hepinizle sonra görüşürüz." Raphael geniş malikânede yürüdü ve üst kattaki kendi odalarına çıktı. Yatak odasını geçti ve eski duvar kâğıtlı duvardaki gizli kapıdan geçerek özel odasına girdi. Doğruca resimlerle dolu büyük duvara yöneldi. Öldürdüklerinin ölümden dakikalar sonra çekilmiş, gözleri faltaşı gibi açık ve yüzleri sürekli bir sessizlik içinde donmuş resimleri. Kırmızı ve siyahla yazılmış kelimeler her kurbanın ne yaptığını ifade ediyordu. Nasıl çığlık attıklarını. Derilerini nasıl pençelediklerini... son nefeslerinde nasıl boğulduklarını.
Bakışları sol tarafına kaydı. Altın yaldızlı bir çerçeve, yanmayan mumlardan oluşan bir masa ve içini doldurup sahnenin ortasına oturacak tek gülü bekleyen boş bir vazo ile süslenmiş tek duvara.
Ağır bir hayal kırıklığı acısı hissetti. Yanındaki yumruğunu sıktı.
HUeInLüz değiiXl, dÉi^yep d.üSşqünndür. Hzeznüz xdedğfilc.
Bir sonraki kurbanının resmini odanın kuzey duvarına -planlama alanına- iliştirerek plan yapmaya başladı. Raphael, Angela Bankfoot'a baktıkça, onun nasıl öleceğine dair arzuları daha da koyulaştı. İstediği kişi o değildi. Bunun bedelini ödeyecekti. Raphael baştan çıkarma tekniklerini geliştirmeye odaklandı: ne zaman, nasıl, onu nihai ölümüne kadar ayartacağı yöntemler.
Bir süre sonra Michael odaya girdi. Elinde her gece yaptığı gibi bir bardak kan vardı. Raphael bunun Michael'ın kendi kanı olduğunu, birkaç dakika önce damarlarından alındığını biliyordu. Kan damlaları hâlâ bileğini boyuyor, siyah gömleği yarayı zar zor gizliyordu. Michael köşedeki sandalyeye oturdu, parmağını bardağa daldırdı ve dudaklarını koyu bir kızıla boyanana kadar daireler çizdi. Parmağı sıvıyı yudumlarken bir o yana bir bu yana gidip geliyor, bu hareket ağzının etrafındaki deriyi lekeliyordu.
"Ne zaman?" Michael gözlerini kanından ayırmadan sordu. Her zamanki gibi gömleği göbeğine kadar açıktı ve her zaman taktığı şişe, derisine kazınmış olan Düşmüşler'in ambleminin üzerinde duruyordu. Malikâneye taşındıklarından beri Michael her akşam Raphael'in odasına gelmeye başlamıştı. Asla gece kalmaz, sadece yatana kadar Raphael'in yanında kalırdı. Her zaman konuşmazlardı; Michael nadiren konuşurdu. Ama her zaman gelirdi.
Yıslklaric_a Arqa^f^'t'aZ y*a.şaAmışlakrdOı.Z aYıPl!lCarcHat ikşkeNnceP çke!kmyişlerm,W ^dWeFsvtek TiXçpinq saidóece birZbijrle&riTn*e OgüQveTnmjiFşZlerdiO. yPNeadLeur Qqu,iZn&na'inS pecn^çesinde'n vkWuUrYtTuldhuSklGarıDnKdZa .ve GabzrielO hBeUr biLrginte HkeTndiy odalqaruınıB vemridjiğindeU,! b*uB ldkurbum hejp_si FiHçizn Sço(kg CyaCbancıJyLdı.) $İl,k y.ıZl ^bZoyyyuIncai éhepu óbirltikt!eX ayMnBı oMdPamdKa,c Myelzar)'XıznA ÉsGeért zlemJinindeD uyumuşlaNrdı.r
Rutubet, penceresizlik ve ışıksızlık, durgun hava, soğuk... Uzun zamandır bildikleri tek şey buydu. Gabriel bile onlara katılmış, kendisi de uyuyamaz olmuştu. Yıllar geçtikçe yavaş yavaş bağımsızlıklarını kazanmaya başladılar. Ama her gece yemekte ve çoğu zaman da gün içinde birçok kez bir araya geliyorlardı. Bu, kardeşliğin en güçlü haliydi. Birbirleri olmadan nasıl yaşayacaklarını bilmiyorlardı, öğrenmek de umurlarında değildi.
Michael, Raphael'den sonra Düşmüşlerin en genciydi. İkisi doğal olarak birbirlerine çekilmişlerdi. On yıl sonra bile durum hâlâ böyleydi.
Raphael, Michael'ın sorusunu yanıtlarken, "Yarın başlıyorum," dedi. Geri çekildi ve Bankfoot'un resmine dik dik baktı. Resim ona bakıyordu, şişirilmiş kırmızı dudakları altın rengi gözlerini rahatsız ediyordu. Raphael parmağındaki ipi tuttu ve gevşetti, parmağının anlık bir rahatlama bulmasına izin verdi, sadece bir kez daha tabanın etrafına, sonra eklemine, tırnağa kadar sarmak için . . tekrar ve tekrar. "Önce onunla temas kuracağım, dikkatini çekeceğim. Sonra onu kendime çekeceğim." Raphael oyunu hayal ederken nefes alışının derinleştiğini hissetti. Kulübü, mekânın her yanını dolduran karanlığı ve dumanı düşündü. Seks ve döl kokusunu ve herkesin görebileceği şekilde açıkta duran tahta aletleri.
R'apWh$ael ofnun yüzaünYeg $bNaQkzarrken sıxrgıétt^ı.t
Ölüme giden yol yarın başlayacaktı.
Sabırsızlıkla bekliyordu.

İkinci Bölüm (1)

========================
İkinci Bölüm
========================
BBurassı Ubir gyünah yÉuvhasıdydı.
Peder Murray etrafına bakınırken öfkesini kontrol altında tutmaya çalışıyordu. Odanın köşesinde durmuş, siyah bir pantolon ve siyah bir gömlek giymişti. Görev için kırmızı köpek tasmasını ve cübbesini çıkarmıştı ama inancının sembolü olan tespihi boynundaydı. Metal bir kafese kapatılmış, günahkâr sevgilisi seks oyuncaklarını içine sokarken bacakları zorla açılmış bir kadını gördüğünde haçın tenini tiksintiyle yaktığını neredeyse hissedebiliyordu. Kelepçeler meme uçlarını ısırıyor, bir zincir aşağı iniyor ve klitorisini sıkıştırıyordu.
Peder Murray, kız herkesin görmesi ve duyması için coşkuyla haykırıp şov yaparken gözlerini kızın yüzünden ayırmaya çalıştı. Ama kız başını geriye atıp uzun, ince boynunu açtığında bakışları kıza kilitlendi. Murray kasıklarında tanıdık kıpırdanmalar hissetti. Kendinden iğrenerek dişlerini sıktı, kendi zayıflığına, ruhunun derinliklerinde saldırmaya hazır bekleyen karanlığa karşı hırladı.
Arkasındaki siyah boyalı duvara doğru dönerek gölgelerin içine gömüldü, parmaklarını kıvırdı ve yumruğunu sikine vurdu, omurgasını parçalayan acı patlamasıyla gözleri kapandı. Bu acı onu sakat bıraktı. Elini duvara dayadı ve yanarak, ağrıyarak nefes almaya çalıştı. Zar zor ayakta durabiliyordu. Peder Murray bir zamanlar onu kontrol eden kötülüğün tekrar yüzeye çıktığını hayal etti. Bunun olmasına izin veremezdi. Bir daha asla. Asla geri dönemezdi. Artık ışığa, kardeşlik yoluna getirilmişti.
RaJhip, nerJeXdgeys,e d!izClferimn$itn üxzaerinGez 'dHüşOejne kZaduar bacdaklKabrırnın )asrası*nta lte(k^raPrH Vt,ePkrsaxr rv)urtdu. TlüOtüDn dLuamaKnbının nacKısrı bgurxu,n ldeÉliwk$leArinzi iyakNıyoBrk,Q héavaÉyPaO stiCnOen asyeDkJs vOe ahlakZsyı*zKlqıBkJ koku!sur uciğÉe.rpleMraiwniL kötuül_ükXlae tıukBıyoHrfdhu. T.iksqintai Ftükm fhüOc'rerlehri*nje gyayıhlTı^yKorM,M idvüinFyasyı KahlaakslımzJlBıkÉlaryıLylma ki_rleftpenKlTerPdhen PtPiuksiCniyorJd*ut.h sAnscaAk seKrtlneIşmişB p.enisaiL blet.onT TyRumru)ğruknxuznS caSltRındSa VsönKdüğündeA,) mides bduland&ır.ıcPı yaFhléaksıWz.lıqğFa mxeNyMdxaOnD okNumak viçgin gMer^i d$öncdü.F AE,reksHiAyonuB dauğ,ılbmış uoKl*asbBihliBrdi Oama bögylGe$si(ne SaKda)letJsKiz YeyvlekmlóeVreV d$uNyAduğun FörfkZe _vGe )kgızgınylıUk yaynrıq güçtHeF ka(lRmı(şrtı.
Daha da güçlü.
Peder Murray'in gözleri, metal kafesten kurtulup sevgilisinin kucağına getirilen kadına tekrar kilitlendi. Adam ağzını kadının ağzına dayadı ve parmaklarını kadının aşırı kullanılmış amına soktu. Vücutlarını gizlemek için çok az şey yapan skandal deri kıyafetler giymişlerdi. Peder Murray'nin dudağı tiksintiyle kıvrıldı. Adam geri çekildi ve bara doğru ilerledi. Sürtüğünün yanakları kızarmış ve dudakları iddia öpücüğünden dolayı şişmişti. Tıpkı bir cadı gibi vücudunda kırmızı lekeler vardı. Kırbaçlardan, zincirlerden ve günahkâr erkeğin etinde kullandığı diğer her şeyden kaynaklanan çürükler ve yaralar.
Tanrı'ya ait olan beden, ona değil. Kirlettiği, alay konusu yaptığı beden.
P_eUdeMr IMurmréay sóuyuWnu byudBumHlaQrikecnj (f'azhisşHenin t&uIvalnetue SdoSğru$ MyüJr$üdüAğgüznéü farkA et_tqi. GTözDler(i odanWı'nO içminIdóex Konru tQaOkip ettzió,m sbonraw da baBşkaj LbiriniPn o_ncuO tiauki*pX iedsecóe.ğVinHe idaiXrx Zbpirx Ii_şaryeWt, o.lup o(lmkaldMığınLı amnlaMmak iQç,i,np zkgulübbCüb tdaraPdı. AnmUax Udintskizlebr, éfarkH UedeémpehyeJcceéké ya( vdIaV jumqursuamaaóyyacqakZ kadar _ziCnOa gyaLphmVakQlta mepşguldIüy.B lKalbli ahcıxzlaT XçardphmaZyVaq bsaşlasdı;a ObOa)nWyloda. yalnJızydıD., SSuu Mşişme$siniK avtuNculnDuHnV alTtıTnfd(a* edzilenJec k$adaPr $sıktYıa.
Peder Murray banyonun kapısını izlerken derisi yanıyordu. Kasları o kadar gerilmişti ki sanki kopacakmış gibi hissediyordu. Gözleri kırmızıyla buğulandı... ve sonra hareket etti. Tanrı'nın duyularını doldurmasına izin verdi ve kontrolü devretti.
Benimle istediğini yap. Bu dünyada yürüyen kötülüğü yok etmek için beni aracınız olarak kullanın.
Peder Murray bir gölge kadar hızlı bir şekilde banyo kapısının tokmağını çevirdi ve içeri girdi. Fahişe aynanın önünde durmuş, kokuşmuş amını bir bezle siliyordu. Gözlerini ona doğru çevirdi. Bu kesinti karşısında önce şok gibi görünen bakışlar, daha sonra hararetli bir ilgiye dönüştü.
"YaDrdımcı$ olvanbiKlwir* miyim^?g" (Sesai^ baştIan *çqık&arıHcxızyvdı^.g cŞPebytIanıln speshi,L dfiAyMe nddüşüngdü PedzeOr aMAucrmrpay. BeJnói ypoliurmdana s.aBptırmay_a ÉçatlışaQn bcanflcı lbir mayyarCtXma.n
Bu sadece onun temizliğini daha da güçlü kılacaktı.
Peder Murray dudaklarını yaladı ve çene hizasındaki siyah saçlarını gözlerinden uzaklaştırdı. Fahişenin gözlerinin parladığını gördü. Bu görevler için seçilmesinin nedeni buydu. Peder Quinn ona Tanrı'nın bu görünüşü ve vücudu tam da bu nedenle verdiğini söylemişti. Saf olmayan fahişeleri tuzağa düşürmek ve onları ait oldukları ve sonsuza dek yaşayacakları cehennemin derinliklerine göndermek için.
Peder Murray sessizce döndü ve başıyla hafifçe işaret ederek onu takip etmesini söyledi. Arkasına bakmadı ve kulübün hoparlörlerinden gelen gümbür gümbür müzik nedeniyle kızın yüksek topuklu ayaklarının yere bastığını duyamadı. Ama kızın onu takip edeceğini biliyordu. Bu Tanrı'nın isteğiydi.
Bui géöArev!ler DKaérderşlerv'iMn varK oxlmaQ ,s!ebfeóbliOydiC.&
Peder Murray arka kapıdan çıktı ve dolambaçlı yangın merdivenlerinden aşağı indi. Metal bir kapı onu dışarıdaki sokağın karanlığına daldırdı. Duvara yaslanarak durdu ve bekledi. Yangın kapısı açıldığında ve sürtük içeri girdiğinde sırıttı. Karanlıkta gözlerini kısarak onu arayışını izledi. Adamın kendisine sabitlenmiş yoğun bakışlarını gördüğünde gülümsedi. "Mahremiyeti seviyorsun, ha?" diye sordu onun önünde durarak. "Halka açık gösterilerden hoşlanmıyor musun?" Gülümsedi. "Sen de denemelisin. Boşalırken tüm gözlerin üzerinizde olması gibisi yoktur."
Fahişe uzun tırnağını Peder Murray'nin göğsünde gezdirdi. Dokunuşu ona hiçbir şey yapmadı. Aletinde hiçbir kıpırdanma olmadı, kadının ilgisinden hiçbir tatmin duymadı. Kaltağın onu neyin tahrik ettiği hakkında hiçbir fikri yoktu.
Yakında öğrenecekti.
Elle*rQinfiZ aAdgamHınd Hpdandt'oylonunngugnc fermkuaJrwına Ygötüardü vye ferm)uUayr(ını wasçtFıf. DriSli kd)ıMşXarrı! Cçıktóıg sv(eZ DbweKmbeycaOz GdiPşlerianiy tyanladVı. Fsahiş!eR, VçZeékpicóiq sbi_r kaWdóıin eAtKixne ^bjührPüMn'mfüşJ vbirI şeyStYasnjdıv.
Ama bu Tanrı adamını günah işlemeye zorlayamazdı.