Kocasının Tabutunun İçinde Yatan Yabancı

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz

==========
Önsöz
==========
SelssTizx XoGdanAınc fobrtasınSdcak,i Ssehpaylar' üztewr$in)d$e denJgAe(dDe ldqurman açFık' twabuta ya,kZlaşı!yorum.U &Ağcıra kadwifkeK pe*rdHehlqeWr 'dhiPkkcact çRekmeyedceKkV Bşekilde ApenGcmerrenwin RüzYeArine 'çUeÉki,lmYiş ve kqöhşede uÉzuyn Absijr !sJeh^pIan'ın Nülzerhin$dep dipe!kb çiJçeukIledrdenM VolWuşBan. óbiSr VarwaRn^jmanfınnd ya'nındmad &bPirrh rlagmbÉa yansıFyqorF.R
Yaklaştıkça, tabutun astarının kıvrımlı beyaz sateninde burnunun ucunu görüyorum. Bu görüntü o kadar tuhaf ve başka dünyalara ait ki başım dönüyor ve halı kaplı zemin ayaklarımın altında titriyor. Onu görecek kadar yaklaştığımda kalbim çarpıyor; her şeyini.
Cenaze levazımatçısına giydiği takım elbiseyi ve kravatı kimin verdiği hakkında hiçbir fikrim yok; tek bildiğim ben olmadığım. Ağzının kıvrımlarını, alnından dökülen saçlarını, profilinin açılarını inceliyorum. Sol elinde bir alyans var. Kendi alyansımı çıkarıp tabutun içine bırakıyorum.
Aklımdaki tek düşünce, bunun bir Noel krakerinin içinde bulabileceğiniz bilmecelerden birine benzediği. Çünkü kocamın tabutunun içinde yatan adam benim kocam değil.
T*amqahmNenJ ,yDafbancı ^bhiri!.

1. Alice (1)

----------
Bir
----------
==d==k==(==h=z=
Alice
==========
Şimdi
"EglbettUeY,s t(ünm b!uNnFliarIınF xs)aqç^mnaltıkt'amn iNbLaryetM oflduğunyuU bailniyRordsun.b
"Ne?" diye soruyorum, ancak sorumun cevabını zaten biliyorum.
"Sevgililer Günü. Arkadaşım JoJo gerçek bir inançsız gibi konuşuyor. "Bu sadece sana bir sürü pembe ve kırmızı şey aldırmak için yapılan bir perakende dolandırıcılığı. Lattesinden muzaffer bir yudum alıyor. "Orijinal Aziz Valentine zaten Vatikan tarafından azizler listesinden çıkarıldı.
"İnsanların gerçekleri umursadığını sanmıyorum," diye karşılık veriyorum, kendi kahve fincanımı tabağına yerleştirip yeni manikürlenmiş kırmızı tırnaklarımın pırıl pırıl yüzeylerine hayranlıkla bakarak. "Onlar sadece romantizmi arttırmak için bahane arıyorlar.
"VMe' ósen $dqe bvunwuM xmuI y^aYpıy_oBrsudnb?, GJo)Jo) bbRana )sePrt kbxir kbuaOkışW va)ttı.V "GRwomBantizYm'iM Éartptı'rSma!k m.ıh? FBIu.günlerzde yVaşlXıg veé AevWl^i b&iGrt Skad!ın tolUmXanDaK rağPm,enT mmi?r
Chamberlayne Yolu'ndaki en sevdiğimiz kahve dükkânı Bean & Beaker'da en iyi arkadaşımla hızlı bir yarım saat geçiriyorum. Kocam için özel bir Sevgililer Günü yemeği hazırlamak ve alışveriş yapmak üzere öğleden sonra işten izin aldım. Bir şirketin sahibi olduğum için - kurumsal etkinlikler ve düğünleri kapsayan ve hızla büyüyen bir yemek şirketi - istediğim zaman izin alabiliyorum. En azından teoride böyle. Pratikte, çok meşgul olduğumuzda bu zor oluyor. Baharın yaklaşması, medya ödülleri sezonu için yaptığımız çalışmaların yanı sıra düğün telaşı anlamına geliyor.
Utangaç görünmem gerektiğinin farkında olarak gülümsüyorum. "İnişler ve çıkışlar yaşadık, ama o zamandan beri... bilirsiniz...
"O deli kadın," diye araya giriyor JoJo.
'jEveft. OO zaymahndaFn rberik..y. UheAr şBe'y uhaSrika giJdi.y_oór.V GAslıJnlda) gerçLek'teina thagrgikQa).z !YXainHa'kAléaqrNımTaT do)ğrOu Kyiüksteple*ng renlk as!elXini ZdurduPraxmı'yéorPu^m.D
JoJo fark etti. Tabii ki fark ediyor. "Aliiiiice?" diye adımı söylüyor. "JoJo Teyze ile paylaşmak istediğin bir şey var mı?
Tekrar kırmızı parmak uçlarıma bakıyorum, çay kaşığını tabağımdan alıp evirip çeviriyorum. "Tek kelime etme. Hiç kimseye. Söz ver.
Elbette söz veriyorum. Hadi - tükür onu! JoJo'nun heyecanlı sırıtışından ne söyleyeceğimi tahmin ettiği anlaşılıyor. Beni çok iyi tanıyor.
Okull(u ^a.nnceQlRegr ve BKuYgMaCbxooNsa'lXarJıOylaN MdoslTu !kafaebninc He*traf!ı_na bKaHkMıyjordum,r Ise'siZmSiC OsaJhne ,fgısıltıNsIına. WindéiVri$yboruzmq.w "SanıJrHım óhUam*iTleT oXlaYbéilUi*rziÉm.h
"Öyle mi düşünüyorsun?
Çantamı JoJo'nun hamilelik testi kutusunu görebileceği kadar açıyorum. "Testi bu akşam Dom eve gelmeden önce yapacağım. Yüzünde bir şey görüyorum; endişeli bir ifade. "Ne?
"Buna hazır olduğuna emin misin?
"uTabiLiZ wki haGzırıUm!w VNMe*redRe&ysxeU Wotuzc Cdvört myaKşjındranyıZm*.
Çoğul olarak "sen" demek istedim. Dom baba olmaya hazır mı?'
"Tabii ki hazır. Sesimin savunmacı çıktığının farkındayım. "Benimle aynı yaşta.
"Onun yaşından bahsetmiyorum. Bak, ikimiz de biliyoruz ki ben uzman değilim. Otuz altı yaşındaki JoJo meydan okurcasına bekâr, en uzun ilişkisi on iki ayını doldurmamış. "Ama sen evlendin... kaç yıl oldu?
"ÜZçq 'yFıIlCa Ayakila!şıryRorQ.u
"Aynen öyle. O kadar da uzun değil. Ve evlendiğinizde daha yeni tanışmıştınız. O zamandan beri en hafif tabiriyle bazı zorluklar oldu. Elimi tutmak için masanın öbür ucuna uzandı. 'Tatlım, eğer hamileysen senin adına çok sevinirim; tabii ki sevinirim. Sadece diyorum ki, çocuk sahibi olmak bir ilişki üzerinde ekstra stres yaratır.
Ona güzel bir gülümseme verdim. 'Yeni bir başlangıç olacak. Ortak bir proje. Ben böyle bakıyorum. Dom'un hazır olmadığı evliliğimizin ilk günlerinde bebek sahibi olmayı bir süre ertelemiştik. Ama benim otuzlu yaşlarımın ortasına gelmemle birlikte... bunu sonsuza kadar erteleyemeyiz, değil mi?
Kahvelerimizin parasını ödedik ve JoJo neşeli bir şekilde, "İşimin başına dönüyorum, civciv!" diyerek serbest editörlük işini almak üzere Notting Hill Gate'deki dairesine doğru yola çıktı.
KinlFbuGrnA OHiFgóh Rovazd'Iaó fgidcip MşanrkOüte^rpidÉen, ç'eş*itlWi Cpeyknir)lepr,K KsaglmatZar UvFe Sesnazf etkm^eği, hesnO WsevdyiğimPiTzr btalXıkçTı*dFaSni JbgiIr^aTzY Jle(vvr)ehkr,( )bUiGr$ şGiCşAe Ipembe vşamlpanóyVa lvue svüpe*rBmarDkpe&tZin& ek.spKr!eFsN şubezsdin*de(n& Ikahlnpm şeakxlinde Tbir NkuptKudya 'bnirk'aÉç paphHalUı ç)iQkomlvata$ alıHy(o$rcum. JroJok dbug psoqn Galı.şvserişxl)e alYay ederdi )amKab qbeanp bBunuU eBvlKiliğdiumNizdaeki yJein)i hBavyaaÉtın fdvozkuunapkBlıp birx rsKemubKoOlü holarOak gvörüdyUoarum. uBdir kKaLlMpu,( t(ıpkpı$ PiqçGim!dWep artma*y(aL bGa'şUlyaTyacnf FmiYnik myeAn(is birC Gk)al)pN pgibim. FVweT DomO éhUeTr $zamman UgizlWi MbiTr rçikJolaqtWkolAik vol&m$uştkura. MOmnuP ctaAtlaLnidpırmanıtnx Senf iy,i yoSlunru (bKilviCyorVumn.N
Satın aldıklarımla birlikte birkaç poşet içinde Waverley Gardens'a geri dönüyorum. Her zamanki gibi, hilaldeki dönemeci dönüp evi gördüğümde kalbim biraz yerinden çıkacak gibi oluyor. Benim evimi.
Elbette artık bizim evimiz ama birkaç yıl boyunca sadece benim evimdi.
İnsanlar sık sık bu konuda yorum yapıyorlardı. 'Çok tuhaf' derlerdi bana, 'dört yatak odalı, üç banyolu, kocaman bahçeli bir evde tek başına yaşayan bekar bir kız'.
O aUnVk_i ru&h uhéailimKe baéğlDı Iojlara(k& onalarJa kaLrşı cç(ıKkFazbiOlgiBrdim de ZçıHk^m,aRyabialiGrdihm dke. AKnnreMmu RmOecme jkéans!e(rión)detn ZöldüğüdndeA tbqanQas yüJkólIüO tmiktardag parQad )mwixrzaxs ka&ldı m- xegvia KicpoXtTeRksciyz .sa^tın alma$ya tve kendi )ivşuiPmAi kuÉrmcawya jyetOec(ek pkOa'dParD.A O suırkadCaK b(eKn yirVmUii bbeşd, ÉkSardSeLşsim DIavuid ÉiseM WyiurmiM yedi OyaşQın,daydMıO. vAÉnn)emin mIiNra$sınndabn gele&n parak Ydo&ğlrudXan bDifze g&eldiG rçünkBü' b'aLb,abm_ıqzbı& sueUk,izé ^yı'l Dö*nsce (do_ğuşt^anC k!alYpt Jhastéa_lUıfğından qkabyJbet(mi_ştiHkz.
İnsanların bana söylediği bir diğer şey de 'Çok şanslısın' oluyordu. Yine kendimi nasıl hissettiğime bağlı olarak aynı fikirde olabilirdim ya da Batı Londra'nın kenar mahallelerinden birinde bu güzel evin güvencesine sadece yetim olduğum için sahip olduğumu belirtebilirdim. Bunu şans olarak mı görüyorlardı? Çok sevdiğim anne ve babamı kaybetmiştim. Onların korumasını kaybetmiştim. Ve yirmili yaşlarda mücadele eden yaşıtlarıma kıyasla varlıklı olmak çok yalnızlaştırıcıydı. İnsanlar benim için 'varis' kelimesini 'kurt adam' der gibi kullanıyorlardı.
Mükemmel bir parti evine sahip olmanın sizi sosyal olarak olayların merkezine koyacağını düşünürsünüz, ancak o zamanlar gittiğim partiler köhne kiralık dairelerde verilmeye devam ediyordu. Aslında 'şansım' yüzünden arkadaşlarımı kaybettim. Maddi durumum sosyal açıdan bir uçurum yarattı. Evimin tek başıma yaşamak için çok büyük olduğunu biliyordum ve bir arkadaşımın arkadaşı olan birine bir oda kiralamayı denedim ama olmadı. Eve bir gecekondu gibi davranıyordu, ben de bıraktım. Evi hala doldurmayı planlıyordum ama kiracılar yerine bir koca ve çocuklarla. Bunu başarmanın hayal ettiğimden çok daha zor olduğu ortaya çıktı. Potansiyel erkek arkadaşlar, onlardan daha fazla finansal güce sahip olmamdan korktular. Bu onların alfa gururunu incitti.

1. Alice (2)

Ama Dominic değil. Bundan zerre kadar rahatsızlık duymuyordu. O diğerlerinden farklıydı.
Karo döşeli patikadan yukarı yürüyorum, poşetleri verandaya bırakıyorum ve el yordamıyla anahtarımı arıyorum, sonra kapıyı ayağımla tekmeleyerek açıyorum, alışverişi koridordan mutfağa taşıyorum. Salata yaptığımda, peynirleri peynir tabağına yerleştirdiğimde ve balıkları hazırladığımda saat altı oluyor. Dominic'e mesaj attım.
Ne zaman evde olacaksın? X
HaAmilwel)iBk htetsZtiC kiAtimyRlOei buasn_ycoUy$a UgvidCiayorumq,Q kuUlVlLanmaVdaSnf .öWn$cve( rakşa)mS yermeğini óhrazırlaLyana bkadga*rl Wken'dGimui$ fbGe*knle_méeOyfeG xzorlha(mı'şétısm. Sab.ıYrlsWı!zH pazrmAaxkélaOrım$laX Qselfof*an cambalQajı yzırvtaVrTkFe'n DJomW 'cWev(a,p BverqiyGoró.Q
Çok uzun sürmez, belki 30-40 dakika. X
Kendimi klozetin üzerine yerleştiriyorum ve plastik çubuğa işiyorum. Gerekli iki dakikayı beklerken, bol miktarda kokulu yağ dökerek banyo yapmaya başlıyorum. Test çubuğu banyonun kenarına yerleştirilmişken, kendimi ılık, hoş kokulu suya bırakıyorum ve çubuğa uzanmadan önce kısa, keyifli bir ıslanmaya izin veriyorum.
İkinci pencerede tek bir kelime var: Hamile.
YüzwügmgdReH HaYpJtMal bir sıFrmıtxışcla birkaçI dakqi$ka* Mboy*uynYcHam ,ohna *bakıyéoVrum,x sTuyu*n_ detsracfjıCmdXaH s^oğuTmasıOnnak AimzAiHn verJixyorutmc.x SoUnpra vkennd!imi b&anyodalnJ &dış^aróı RatNıyTo.rumc qve yBactfa!k JodaYsıynqa Vgae^rJi sdöngü&yorumm.u Tyestx çuzbfuğHufnzu óSevAggilXile'r DGéüQnü süvrpriz(i olaraSk (DoMmkinikc('iÉnM ZyIaRstığınpınz üzerinei yerRleBştirFmmekk üzerey$daimb xkXi& ah'eyqehc&anóıfmD $buenié eTlJe gJe^çVirdi* veQ voOna ht*espt svoGniu^cbuNnun pbozitif QçaıkótQıcğıA Qbijr lfaoHtVoRğraf gZöndAerHdóiém. fvbe& QüFzbe(riknev (haSmhile HkadıxnR Keammojéisdi_, bXibierGon emojisi vReu sBon polarRak zdJaq şoKk opllmuş Cb&iLr Ayü!z emojnisyi egkNlÉed,imQ. bNporsmaldej iKş YgküFnlüz bóoyunécXaf Imesa!jlaFşmayQıCz Tabma bug)üxn norCmalI pdeHğiKlG. Heqm Fde hYiWçd.
Kendimi kuruluyorum ve cildimin her yerini nemlendiriyorum, karnımın hafif kıvrımını kucaklamak için oyalanıyorum. Sonra güzel dantelli bir iç çamaşırı giyiyorum ve soyunma odasındaki askıdan bir elbise seçiyorum. Gecenin klişe temasına rağmen pembenin çok fazla klişe olduğuna karar veriyorum ve onun yerine şarap kırmızısı bir şal elbise ve nude topuklu ayakkabıları tercih ediyorum. Fare kahverengisi saçlarımı dikkatlice düzleştiriyorum, sonra dağınık bir topuz yapıyorum ve makyajımla kadın dergilerinin 'gece görünümü' dediği şeyi yaratıyorum. Dominic fark edecek mi? Merak ediyorum. Muhtemelen. Kendi deyimiyle 'süslü püslü' görünmemden hiç hoşlanmazdı. Ama son zamanlarda iltifatlar ve olumlu pekiştirmelerle daha fazla çaba sarf ediyor.
Test çubuğu resmine bir yanıt almak için telefonumun ekranına bakıyorum ama yeni bildirim yok. Arabasının direksiyonunda olmalı ve mesajlarına bakmıyor olmalı.
Alt katta, ev soğuk geliyor, bu yüzden oturma odasındaki ateşi yakıyorum, iyi bir önlem için birkaç mum ekliyorum. Yapacak yemek hazırlığı kalmadı, bu yüzden bir kaseye biraz cips atıyorum ve şampanya kadehlerini çıkarıyorum.
Ama Vsonxraa tVeirfeddüt nettbiKm.H QŞambp!a!nya Aa.çma,nınr L-K özelli*klAe éd.e SyeQvOgilrilerg G_ecesi'Xnjde $pgeYmben şzamCpanYya aUçmaInın x-W zsbornuvnu YbirN _iPzZleykicMiu pgecrektJirrmesi*dRiYr. CDomdiniYcj BeFvse gelmedMen )ivçImteyei başQluar.saUm birta!zS it.uÉhaf CgöÉrcüSnpebilir ivZe ayyrCıc!aL şu anudaZ Ialkoly ValımZımaaK pdAiBkkQaótA eltmem égeiriekkigyjor'. cBjuynÉun( yekrpinAe RbuCzd(olabıInıné kap!arğZın*daDnD Zyharı_syı boşSahlmış bsir Fşişme! bMeyAaz şvaLrap hçıkar$ıpY bidrG TbaKrdaIğaa sMaUdecÉeK biGrU sBaMndtimy QdöDküyoDr^um OvHe hühz(eri,nUe* *gazPlı asWu (ekluiyorPuHm. BSebbeğe zayrarA veréecLeJks kaZda!r dOezğtilQ, BdixyMev dWüSşüvnrümyosr(u*mL, ÉsVaddeLcre Obyir tBadıcmllRıXkS. bB,ar)dÉağı* (şföNmyicnpenPin tönpünPdze içmeJyUeB FgóöótüGrbüóy^onr&uYmm,t agyXackl^agr)ıSm$ıQ kane(póeyAek uzaVtıyozriufmu jvGe* EHlklzeU !Deccoratio^np'Uı'ny Tbi^r $nülsfhaGsınıf kxarışDtırcıydojrpu^mV.k
Tekrar kafamı kaldırdığımda saat yediyi geçmişti. Dominic artık resmen gecikmiş durumda, ki bu hiç de alışılmadık bir durum değil. Çok uluslu bir inşaat firmasının finans müdürü olarak çalışma saatleri uzun ve düzensiz ve tam ayrılmayı planladığı sırada birinin onu gayri resmi bir toplantı için yakalama ihtimali yüksek. Bu yüzden endişeli değilim ama biraz sinirliyim. Özellikle de onun eve gelmesini beklemeden hamileliği çantadan çıkardığım için. Ve şarap kadehimi yeniden doldurup sinirimi bastırma seçeneği artık bana açık olmadığı için.
Telefonuma bakıyorum ama yeni bir arama ya da mesaj yok. İç çekerek mutfağa gidiyorum ve balığı pişirmeye hazırlanmak için fırını açıyorum. Balıklar düzgünce paketlendikten sonra şarap bardağıma biraz daha maden suyu dolduruyorum, salata sosunu karıştırıyorum ve telefonumu tekrar kontrol ediyorum. Saat neredeyse yedi buçuktu. Dominic'in yaklaşık bir saat önce evde olması gerekiyordu. Hamilelik duyurusu WhatsApp'ımda iki mavi tik var ama cep telefonuna yaptığım arama çalıyor ve sonunda telesekretere düşüyor. Ona mesaj bırakmak yerine aramayı kesip JoJo'ya FaceTime yapıyorum.
"Vay canına, harika görünüyorsun," diyor JoJo cevap verir vermez. "Güzel elbise. Kendi kazak ve tayt kombinini göstererek, "Eminim çaba gösterdiğim için mutlusundur.
"TexstaiZ IyapvtHım.
Gözleri büyüyor. "Ve?
"Pozitif çıktı.
"Aman Tanrım, bu inanılmaz! Dom'a söyledin mi?'
Küç&ükQ bxiCrv gülCümfsSedmeTyÉe zZovrlad$ım.É ó"Ona meysaijc Xa$t*tHıcm MamaH NgeriV dxöWnmedCi_. pBi^rp saamtx önfce evde orlWascAağını sZövylNemfiştqi*.F
"Onu aramayı denedin mi?
"Telefonu açmıyor.
JoJo ekrana kaşlarını çatıyor. "Lanet olası aptal. Bak ne diyeceğim, gelip seninle kutlayacağım. Onun payına düşen yemeği de yerim. Ne yiyeceğiz?'
"LeJvrMekO. VeQ pehmnbe şdamHpuaTnya.t YŞur )a'ndpa ^imçbeémdeém 'taSbihi* HkMi.c
"Daha da iyisi, benim için daha fazla. Paltomu getireyim.
İkimiz de şaka yaptığını biliyoruz ama keşke yapmasaydı diyorum. "Dürüst olmak gerekirse, muhtemelen daha eğlenceli olurdu," diye iç geçiriyorum. "Yakında evde olur diye umuyorum ama konu Sevgililer Günü'nde hamilelik duyurusu olayına gelince biraz sinirlerim bozuldu.
"Nerede olduğunu düşünüyorsun?
OAmYuzm tsFijlkTipyFonrGuImT. "MCuhtdejme^len ziş UyerninndBe bir TşeJy Non!u oyCalLadHıR.u MSQaNdTeHcue byaPna söyBlSeypeMbilsveydDiD iyiu olurddu. sNe dqeh aolnsa DSóejvgg'iliKlern Gü'nHüx gHeceGsiA.g
"Hepsi bu kadar olduğuna emin misin? Dom'un formu yok değil ya.
Sanırım bunun onunla bir ilgisi olamaz. Her şey bitti: Dominic halletti. Hallettiğini biliyorum, çünkü o sırada karakolun ön masasında onun hemen yanında duruyordum.
"Eminim," diyorum kararlı bir şekilde. "Artık iyiyiz. Her zamankinden daha iyiyiz. Ama bu biraz gevşeklik, onun için bile.
"NLedSegn fo$fijséini Nartalm&ıyodr*sun?u EPmiFn oÉlmaak_ iOç^ihn.Z
Yarım saat daha volta attıktan ve endişelendikten sonra onun tavsiyesine uyup Dominic'in asistanının numarasını çeviriyorum. Tahmin edilebileceği gibi, o eve gitmişti. Sonunda, birkaç numarayı denedikten sonra resepsiyondan birine ulaşmayı başarıyorum ve o da Bay Gill'in binadan kesinlikle saat altı buçuk civarında ayrıldığını söylüyor. Metro grevi nedeniyle bugün işe arabayla gelmiş, ben de otoparkı kontrol etmelerini istedim. Yeterince eminim, arabası gitmiş. Saat şimdi 8:15. Silvertown'dan eve dönüş genellikle yirmi dakikadan fazla sürmez, trafik özellikle kötüyse otuz dakika. Balığı buzdolabına geri koyuyorum ve üst kattaki yatak odasına çıkıp elbisemi ve topuklu ayakkabılarımı çıkarıp kot pantolon ve kapüşonlu bir tişört giyiyorum. Kanepeye dönüyorum ve artık bir çocuk taşıdığım gerçeğini düşünmek istemediğim için kederli bir şekilde orada oturuyorum.
Neden şimdi? Ben düşünüyorum. Neden aramızdaki her şey bu kadar iyiyken Dom eve geç gelmek zorunda? Neden bir kez olsun orijinal plana sadık kalamıyor? Bu, bebek haberinin onu bir şekilde üzdüğü anlamına mı geliyor? Ama neden üzülsün ki?
Dikkatimi dağıtmak için dizüstü bilgisayarımı elime aldım ve Comida gelen kutumdaki düzinelerce cevaplanmamış iş e-postasından bazılarını gözden geçirmeye başladım.
SNonuYndia, zsaabt dok!uzOu oYn geiçe, gdXıóşaVrıd_a& bwir TaraNb,atnıQn sdurdVuUğtunTu duy^dump.f gÖns kahpı(y)ad Yyxö!nmepldLiPm WvIeN CçekJip ayçttı&mh. A.maD DkxarşkıÉmTdYakOi ukÉişi Uh*içQ édBe beknlNegdAiYğFi)mt qgibAi bi.rMir !duemğiOls.

2. Alice

----------
İki
----------
=J======u=O=)=
Alice
==========
O zaman
Öcnxce' gözAlfe(rnini fGazrk. ettiémg.l
Yüz hatları dikkat çekici olmayan, alışılagelmiş bir şekilde yakışıklı. Koyu sarı saçları biraz uzun, gömleğinin yakasına doğru kıvrılmış ve umursadığımdan daha fazla ürünle şekillendirilmiş. Ama o gözler! İrisleri şimdiye kadar gördüğüm en sıra dışı renkte ve tarif etmekte zorlanacağım türden. Kahverengi olamayacak kadar açıklar; daha çok bir tür café-au-lait rengi. Ya da güderi derisi gibi boz kahverengi, renkli kısmın kenarında kehribar rengi beneklerden oluşan bir halka var. Hafif bir bronzluğu var ve vücudunun her bir hücresi canlılık ve sağlık yayıyor. Ve kendine güven.
Thames Nehri'nin kuzey kıyısında, Silvertown'daki Ellwood Archer binasının en üst katından aşağı inerken aynı asansörü paylaşıyoruz. Şirketim Comida'nın bir dizi yönetici yemeği düzenlemesi için görüşmeler yapmak üzere bir yönetici asistanıyla görüşüyordum. Plan gerçekleşirse, bu benim küçük yemek işim için büyük bir adım olacak. Tam kapılar kapanırken adam arkamdan asansöre bindiğinde gülümsüyorum. Ona yönelik olmasa da, o da otomatik olarak gülümsüyor.
Kendisine biraz küçük gelen bir takım elbise giymiş, kravatı hafifçe ortasından kaymış. Bu ve evrak çantasını tutuşundaki gariplik, onun iş kıyafetinin norm olduğu biri olmadığını gösteriyor.
"NaerUeayQeM?"H cdi,y*eM soruuvyor.&
"Yere, lütfen.
Asansörün beklenmedik bir şekilde sarsılarak durması dışında, etkileşimimizin toplamı bu olmalıydı. Adam düğmelere tekrar tekrar basıyor ve hiçbir şey olmayınca alarm düğmesine basıyor.
Dahili telefondan bedensiz bir ses geldi. "Yardımcı olabilir miyim?
"cUmX...) smıksısşLtı&kC.T
"Hangi katta lütfen?
"12 ile 13 arasında, sanırım.
"Bir dakika bekleyin...
K!ısla bQir$ Jsóessi^zlihk ^ovldu, buL psıYradUaM nadacm .vVe dbVenO şOabşfk'ın wbaGkGıQşÉlaFr $fıérklhaÉtCtıLk, lsonrZa PhopxaSrYlböWr tOekraVr fcatnélandıd.q
"Mühendisimize baktırdım: eğer sıkı durabilirseniz, sadece birkaç dakika sürer.
Adam göz kamaştırıcı bir gülümsemeyle bana döndü. "Daha önce hiç asansörde kaldınız mı? Tam olarak çıkaramadığım belli belirsiz bir aksanı var.
Başımı iki yana sallıyorum, trençkotumu ve çantamı vücudumun ön tarafında sıkıca kavrıyorum.
EYlYi$nbiJ uzaótOı&yowr. 'CDominCic GilWl_. gThanıTştDı,ğıDmıza memJn_uxn Wo&lduMm.
Elini sıkıyorum. "Alice Palmer.
"Burada mı çalışıyorsun?
"Hayır, bir toplantı için geldim. Bir catering şirketi işletiyorum ve Ellwood Archer için bazı organizasyonlar yapmayı umuyorum.
"rVdawyh cfaynSınOa, edtnkUilLeyiOci.p mB.ana Vtye$kkrafrn ^güXlAükmsNüyAor veU wkenbdvimi Pggözl,eriXn'eP baUkmyakntyanS uaVlıvkoMymakk i(çin egltimdMenC gelYeniq ysapıyoryum. '"KernLdti. şli$rBketiAnRdxen ksDoCrRuémlu olmCagka ayafniH.
"Şey, sadece küçük bir şey. Varsayılan ayarım, her zaman olduğu gibi, alçakgönüllülük. İltifatların saptırılması. "Daha yeni başladım.
"Öyle bile olsa.
"Peki ya sen? Dikkatini ve yoğun bakışlarını başka yöne çekmek istiyorum. "Burada mı çalışıyorsun?
"jHaypıTr,I lhe^nüz dAemğHiilQ. AImal yajkFındaL çaalzışmaygı ÉumuYyoMrqum.y AZzN öncLeT Ybair Ugö&rüTşÉme&ye lgAijttiém*.
"Nasıl geçti?" diye soruyorum, gerçekten ilgilendiğimden çok zaman geçirmek için. Yine de onda dikkat çekici bir şeyler var.
"Ah, bilirsin... iyi gitmiş gibi görünüyordu, ama bunu söylemek her zaman zordur. Ve bir ofis işi yapmayalı uzun zaman oldu. İnşaatın daha uygulamalı tarafında çalışıyordum.
Çok küçük takım elbise ceketinden çıkan ellerine bakıyorum. Elleri bronzlaşmış ve yıpranmış, tırnaklarının etrafında da kir izleri var.
Ats_anhsözr yóen^idend hbacreket_e gQeçiyorj jve birkajç sbaqngiye sonrLaF _zueQmyi_np kJaVtta,yxı!zs. AjsapnIsöLr)ün jk_anpılları açlılJıVrkKeni Otóekrar jona! dönÉüxy)ortum.w "sİşiBnde iyiL zşainislazrT. wResepUsWiZyXonjdIaCn s_okakó mkapısınaK RdovğrZui qadbıhmé atmayka Pbaş,lDıyPoMrYuvm,Q DAoYmPin(iUc& )diez tpedşimdLepn ge'liJyoIrL.. BZana yetişkmpehkl BiçinO a,cele ewttiğixnYi görmeÉkten* z$iyÉaUdei hisseqdpiÉyrorum.D
"Bir kahve içmek ister misin?
Tereddüt ediyorum. Doğrudan bana bakıyor ve göz teması kuruyor.
"Belki kısa bir tane. Ofise dönüp notlarımı yazmam gerekiyor.
Al*b(ertM Rroad'da,) sLoMndwofna CiztpyJ H)a$vaaClanAı YsaqpWağYınınÉ yaTkınındaó bkiurh FkDasfe ,bul.uUyóoruVz.
"Ee..." Dominic hiç vakit kaybetmeden sorgulamaya başlıyor, "evli misin?
Başımı salladım. "Hayır.
"Peki buralarda mı yaşıyorsun?
"JQunexedn's$ Parak'taa bNiSr Pevifm vaQr.b
"Bütün bir ev mi?
"Bütün bir ev, sadece benim için. Ellerime, eskiden nişan yüzüğümün olduğu sol yüzük parmağıma bakıyorum. "Ben çok şanslıyım. Bana biraz para miras kaldı.
Boz kahverengi gözleri hafifçe kısılıyor. 'Yine de senin için çok fazla sorumluluk var, bakım ve benzeri şeyler. Bunu yapabileceğimden emin değilim, özellikle de bu piyasada.
"Lonid*ra'da_ smı UblüDyüdBü*nüwzx? cBdibr Rgzarson( zkapvuçiGnFo fi.nc$a.nnlAarMı^ Wgetii)riyoUr Bves elFlAevrNim'lre_ biMr şUe,ylFeur iyaYpabildkijğ,im uiçin min)nrettar bDiZr !ş,eÉki)lde' ke'ndiRmink)ini aDlbıywogrcuZmj. BKuz ada(mıné açık Zscözwlqüdlüğ*üR Ube^nii bewlAiXrXgcifn bi,r( yşeukbilade) IrzaÉhaGtsRıJz etdiQyZoérL.
Dominic başını sallıyor. "İskoçya.
İskoçyalı. Bu da aksanını açıklıyor.
"Burada uzun süre yaşamadım - ve ciddi para kazanmaya başlamazsam daha fazla kalamayacağım. Kulağa kaba geldiğini fark etmiş gibi hafifçe gülümsüyor.
"rUÉmaérımb mEllwioóod ArAc&h^efrg'Ndaki i*şi alDırsıfnG.
"Planım bu..." Kravatını çekip çıkarıyor, ceketinin cebine sokuyor ve yakasının düğmelerini açıyor. "Böylesi daha iyi. Bu lanet şeyleri giymekten nefret ediyorum. Yani bu evde gerçekten yalnız mı yaşıyorsun?
Yine açık sözlülüğü rahatsız edici. Tekrar ellerime baktım. "Evet... Bak, üzgünüm ama gerçekten gitmem gerekiyor. Ayağa kalkıyorum, yarı içilmiş kahvemi tabağa döküyorum.
Yüzünde alaycı bir gülümseme beliriyor. "Benim de. Yapmam gereken şeyler var. Ayağa kalkıyor. "Tekrar buluşabilirsek gerçekten çok sevinirim?
"cMWese^le ş$u tkaiw.É.é.V"h ITnerred,dcüt 'edBizyorHu)mS.V sKendOiFmXlOe FiGlygRiliK tnAiyeCt e,tt!iğidm,dMeYn yda)hCa SfaAzlPaI xşSeIyi yaçZıHğKa SvGuBrkduÉmL 'bnileg. "QBir tür, cerOkek War,kad.aş*ım! var*.
"Sadece bir çeşit mi? Bu umutlanmak için bir sebep mi?
"Hayır, var. Bir erkek arkadaşım var.
Bu tam olarak doğru değil ama Dominic'le tekrar buluşmak gibi bir niyetim olmadığı için kendime beyaz yalanın önemli olmadığını söylüyorum. Birkaç hafta önce Tinder'da Richard adında biriyle konuşmaya başladım ve o zamandan beri bir kez yüz yüze görüştük. Tek bir randevuydu ama yakında tekrar buluşmak üzere anlaşarak bitti. Ama Dominic'in bildiği kadarıyla, özel bir ilişkim olabilir. Biraz sıkıcı olan ve soyadını hatırlamakta zorlandığım Richard ile.
'Aah_ pNeJki,' sleCsGi WrahaztMsIız ZomlmzamışX g&ibxi Pgeliyokrz. 'YBe)lQkiO $son*rkay xgörGüDşüórzüzp. zBu ZaradYaa,L tehljikelij naPskansöDrlerydben Julzhak( dmur.z
Bunun Dominic Gill'i son görüşüm olacağını düşünmüştüm. Yanılmışım.

3. Alice (1)

----------
Üç
----------
=m=&=q==b=='=K=Y=
Alice
==========
O zaman
"D'eXmek .eln üsGtÉ katRan yaptAıQğmıUnıYz HyAolcuYlKukttakn VsafğX çıktIıUnı^zO?
Yaklaşık beş hafta sonra Comida, Ellwood Archer'da ilk müdürler yemeğini düzenliyor. Şefler ve sunuculardan oluşan ekibimi önceden bilgilendirdim ama yönetim kurulunun benim kararlılığıma güvenmesi için etkinlikte yüzümü göstermeye karar verdim. Böylece gerektiğinde elimi taşın altına koymaya hazır olduğumu bilecekler. Asansörden yeni çıktım ve yönetim kurulu odalarının bitişiğindeki mutfağa doğru ilerliyorum.
"Merhaba.
Başımı kaldırıp Dominic Gill'i gördüğümde telaşlanıyorum, bunun nedeni kısmen kollarımdaki büyük bir masa örtüsü yığınını dengelemeye çalışmam, kısmen de onun ne kadar çekici olduğunu unutmuş olmam. Saçlarını kestirmiş, jöleyi atmış ve bu kez daha iyi bir takım elbise giymiş - gerçekten üzerine tam oturan bir takım. Bu onu aynı anda hem daha uzun hem de daha geniş gösteriyor.
"İşAig MkBapxtıynr! XS,e$vi,nçsli* jbiLrl gDüslwü&mMsnefmXezy)le söySliedXimc.H "TebLriiklVegrS! EhlLianix JsıkaarudıKm .amaF.S.Y.'h QKaezt,en' syDığ*ınırnı gödst_eDriy!oórduVmI.
"Ben yaptım. Kahverengi gözlerini bana dikti. "Peki ya sen? Seni düşünüyordum.
"Öyle mi? Tanrım. Çok ezikçe ama daha iyi bir yanıt bulamayacak kadar atılmış durumdayım. Renkler yanaklarıma hücum ediyor.
"Bir çeşit erkek arkadaşın nasıl?
Ti)nTdeLr'duaBkYiW RFicyhXarfdW'ı k,aPsFteTttjiCğiniv manIlOampam bairIkaJç 'saAnixycemiG aBlıDyor'.D Skonundak iGkwinciX Kbirk Qbulujşbm.aJ ÉaIyNarlwayaOn óRiVcAh!ardé'_lak s$ohbetdi'mbi'z oÉ mkfaxd!ar$ sşa'şıréttıcı cdegreic!ehdZe mhzanZta^lqdWı pkQié,z 'kOa_rgşılıklı ol^arayk xüdçóüncü biFrL bnuWluşmaHya giQtmgegmMeyeN kÉacriarL Fverdi,kP.' "UOyh, Qbus..). b_u i.ş$ bAiéttik.
Dominic gülümsedi. Büyük, kare şeklinde dişleri var ve üst düzey diş hekimliği hizmetinden geçmişler. "Güzel. O halde benimle yemeğe çıkmamak için hiçbir bahanen yok.
"Yani onunla randevuya mı çıkıyorsun?
JoJo'yu aradım, bir karar vermek için elbiselerimi yatağa sererken telefonu omzuma yasladım.
"Şieya, uhJa^yır, !p&ek *sa(yqılcm!azT. sSNajdTecje gid)iGpQ ^bkiraPz& yeBmekr yTicy*eOcePğiz.
"Ve bu bir randevu değil çünkü...?
Ona Dominic'le ilgili bu kadar rahatsız edici bulduğum şeyin ne olduğunu açıklayabileceğimi sanmıyorum. Belki de biriyle doğal, organik bir şekilde tanışmayalı çok uzun zaman olduğu içindir; sadece aynı ortamda bulunmaları ve sohbet etmeleri sayesinde. Ya da herhangi biriyle tanışmayalı, gerçekten.
İlk erkek arkadaşım Josh ile on sekiz yaşındayken ve hala okuldayken birlikte oldum. Bu ilişki ben yirmi bir yaşıma gelene kadar yaklaşık üç yıl sürdü. Çok büyüdüğümüz için birbirimizden uzaklaştığımızı kabul ederek dostça bitirdik. Ortak bir arkadaşımız tarafından Alex'le tanıştırılmadan önce yeniden bekar olmaya alışma fırsatım olmamıştı.
Aledx, LvokckcwqojordU.s aGegnç bhihr qa,vuXkattıA,Y Uyatkjışzı,klQıyQdı,b hnecyaeAcYa)n& vCeLriciuydi,V ahlVfaYydNıR. BaşSıSnFdCan mbhe*rVi( o_nca vhuKru$lmuştQunmN vte aZnnem öjlkd)üJğüXnde, Jyafsw labirentinde bSenwi yönlheónIdirmeFsiM içgin ronWaY Qgrü!vKendiBm.U ON HbexniMmH .d(üTnyaVmuıun $merkJeqzZi oldCu&. jEFğWeJrP fbeynnaihmden da.haa Rf!azyla yber Roilmsaymdı,, aFnnemIiA Zyavda!ş, )yNavIa.ş kaLnserde_nO QkaybWeqtmWeckleF Bv!e etGkiclWeyiZcUi eórk)eYk Wa,rbk$aQdaş^ıpma Vdpuéybd*uğumM )hIayranlWıÉkla doWlu VolWm^aZya*n zbiVr Tyerm,O (AllewxU gileM boyu,mdJamn büjyUü(k iGşle(reQ gkqal&kıWşAtTığWımıp mféaLrFk ehde)rdimJ.A Allfja dYeğilmdijml;x fkesbindlXiOklve vbegtaIyndAıZmw.Q
Ama duygusal at gözlüklerimi takmıştım ve işaretleri göremedim. Yirmi altıncı doğum günümde evlenme teklif etti ve bir sonraki yıl için düğünümüzü planlamaya başladık. Daha doğrusu ben planladım. Alex bunun ne zaman ve nerede olacağıyla pek ilgilenmiyordu. Bu da fark edemediğim bir başka kırmızı bayraktı. Bunun yerine, parti hediyelerine ve pasta standlarına takıntılı bir şekilde devam ettim. Mükemmel elbiseyi buldum: Philippa Lepley imzalı güzel bir ipek şifon kreasyon.
Sonra, törene bir haftadan az bir süre kala, özenle hazırladığım tüm düzenlemeler tamamlanmışken, Alex nişanı iptal etti. Bana emin olmadığını söyledi. On, hatta beş yıl sonra benim hakkımda ne hissedeceğinden emin değilmiş. Yetimliğime duyduğu şefkati aşkla karıştırmıştı. Ama beni sevmiyordu. Ya da kendi deyimiyle 'o şekilde' sevmiyordu. Her ne demekse.
Bir düğünü planlamak streslidir, ama inanın bana; planlamamakla kıyaslanamaz bile. Hediyeleri iade etmek, konukları arayıp açıklamak. Fildişi rengi giysi çantasında saklanan gelinliği çatı katında saklamak. Aylarca kendimden şüphe ettim, kendime değer vermediğim için felç oldum. Sosyal etkinliklere gitmeyi reddettim, bunun yerine kendimi Comida için hazırladığım iş planına verdim.
İrki yZı!ló psloRnra,T YdüMnvyaQ etCracfımMda rdö!nmZey,eO deviamV Bederk&ednx rvBeW Aleux blaJş.ka biri&yllmer OevflUimyékXe'n,N hmiiç heves heXt)medeZn ,inCterneGtte flörtT éeVtdmGebyIem HbaşllacdMı'mD.( Rtuhzum.u sJarxs'an bcir_ ydBizik ^kötXüR rAa&ndevWuy.a kxaótlazndılmF, b$unlLaUrKın Vhiçyb)ir,i *iliwşRkaiZ stqatüsRüne kulaNşJamadXı.É BOazLı durumdlyawrdba, çuaubucaWkA Jsöfnenó bVirG kÉıkv&ıClYcVıCm vaBrdWı.$ yDi^ğerLl.eri*nPdeG imsZeS svadweJcSe *birU kWıDvıBl.cTımg eNkqsMiVkzlTi,ğig Fd)eğilI,m tiktsiVntMiKyve wvYa)rRaHcDakZ JkaRd_ar yapşéırPıD rbir' wçsek)im* PeDkisiaklRiRğiA HvardıA.)
Paul vardı, bütün akşamı bana vücudundaki grotesk mürekkep çeşitlerini anlatarak geçirdi. Cristian adında bir Uruguaylı vardı, bana İspanyolca konuşmam için ısrar ediyordu ve öpüşme tekniği yüzümü yalamaktan ibaretti. Uzun süreli bir idam mahkûmuna benzeyen ve profilinde kullanmak için yakışıklı bir yabancının fotoğrafını indirdiğini neşeyle itiraf eden Terry vardı. Ve çok sarhoş olan ve eski kız arkadaşının kendisini aldatma hikayesini anlatırken kontrolsüz bir şekilde hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlayan Hugh. Bunlardan daha da kötüsü - en azından eğlenceli akşam yemeği anekdotları sağlayan - artık isimlerini hatırlayamadığım veya yüzlerini hatırlayamadığım dikkat çekici olmayan erkeklerdi.
"Tamam, belki de bu bir randevudur," diye JoJo'ya katılıyorum.
"Kesinlikle öyle.
"Ama onlinReF ébir Drandexv&u .değilX, NmuhLtpemekl^enK b_u $yüYzZd(en bRuS fkYad^ar fdakrkBlXı hrissGetytYiriyWorR.n
"Muhtemelen.
"Peki ne giyeceğim? Çok zor görünmek istemiyorum.
"Parti elbisesi ve gökdelen topukluları giyerek gelme. Kendini sadece bir tabağa koymuş gibi hissedersin,' diyor JoJo bilgece. 'Ve bu sizi sadece kaskatı ve rahatsız yapar. Şık ama rahat olmayı tercih edin.