Jason

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1. Strange Business (1)

1
==========
Παράξενη επιχείρηση
==N====F=L=(=A=
Ο Τζέισον ξύπνησε γυμνός, μπρούμυτα στο γρασίδι. Δεν περίμενε να ξυπνήσει έτσι, αφού είχε κοιμηθεί στο δικό του κρεβάτι και στο δικό του μποξεράκι Darth Vader. Από την αίσθηση του δροσερού γρασιδιού πάνω στα άπλυτά του, είχε βγει από το κρεβάτι του και από το σορτσάκι του και τα δύο. Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν ήταν να κάνει αυτό που έκανε τα περισσότερα βράδια: να παίζει βιντεοπαιχνίδια μέχρι να κουραστεί και μετά να χώνεται στο κρεβάτι.
Το γρασίδι στο οποίο ξύπνησε ήταν παράξενα άνετο- ένα πυκνό κρεβάτι με πλούσια πράσινη απαλότητα. Δεν έμοιαζε με κανένα γρασίδι που είχε συναντήσει στο παρελθόν, πράγμα που ήταν λίγο ασυνήθιστο. Ο πατέρας του ήταν αρχιτέκτονας τοπίου, και ο Τζέισον είχε μεγαλώσει μαθαίνοντας περισσότερα για το γρασίδι απ' όσα θα ήθελε ποτέ να ξέρει. Κυρίως επειδή ήταν η μόνη διαφυγή από τα μαθήματα ιαπωνικών της μητέρας του.
Ο Τζέισον στριφογύρισε και σηκώθηκε. Ένιωθε παράξενα, πέρα από τις ασυνήθιστες συνθήκες. Δεν ήταν μια άσχημη αίσθηση, περισσότερο σαν να ξυπνούσε μετά από έναν πολύ μεγάλο ύπνο. Υπήρχε η παρατεταμένη υπνηλία, αλλά και ένα αίσθημα ανανεωμένης ενέργειας. Έτρεξε ένα χέρι πάνω στο κεφάλι του, για να ξαφνιαστεί όταν συνειδητοποίησε ότι τα μαλλιά του έλειπαν.
"NΕεεG...)"
Έψαξε το κεφάλι του και με τα δύο χέρια, αλλά το κεφάλι του ήταν μπαλόνι λείο. Έκανε έναν γρήγορο έλεγχο με τα μάτια και τα χέρια του, συνειδητοποιώντας ότι δεν υπήρχαν τρίχες πουθενά στο σώμα του. Ούτε φρύδια, ούτε στο στήθος του, ούτε στα χέρια του, ούτε... σε άλλα σημεία.
"Νόμιζα ότι ήταν γραφτό να φαίνονται μεγαλύτερα όταν τα κόβεις".
Σπρώχτηκε στα πόδια του και άρχισε να αξιολογεί το περιβάλλον του. Ρίχνοντας το βλέμμα του στον ουρανό, είδε ότι ο ήλιος ήταν ψηλά και ο αέρας ζεστός. Ο ουρανός ήταν αδιατάρακτα γαλάζιος, η φλεγόμενη σφαίρα έκαιγε τόσο πολύ όσο και την παραμικρή υποψία σύννεφου. Το ηλιακό έγκαυμα, περισσότερο από το κρύο, ήταν πιθανό να απειλήσει τα εκτεθειμένα άκρα του.
ΚοιVτVάζονAτqας kγÉύóρω τουW,N KείDδεw Pόmτ!ι& (ήτανU kεaγκPλ)ωvβRιGσμBέYν&οMς OαRνaάμ.εWσdαs Fσgε δNύο μuαDκLρ,ιούς, nψ*ηλοBύOςN uφρvάkχtτAεJςO.b Ρwί(χ!νpοzνHτ.ας' uμιbα! Pμ.ατ,ιά iπyάPνω και Éκάτω Aα^πvό$ τjην, vοSλοdκά'θaαρηM pλXωρίδα, πSλευóριqκέvς διαmσBτlαyυρώσuεις mκατευhθύbνονταν σrεO αIπόYτομες ορ_θKές' γFωiνίεVς( ÉπnρBοςc Wκάθε κα)τε$ύθIυνση. yΗA ίZδHιéαw η λiωρίδIα ήτAαν φαρ)δ,ιά κrαaιP AχορdταριαnσwμAέhνη,N μaε^ άφvθονοn mχÉώρTο_ nγ^ιαI Mν)α αCπzλωθTείg αbσυvνqεxίVδητ^α.z DΟpι( φNρPάχUτεςB ήτyαwν Wσχnοzλkαqστικά WπZεDρCιwποι(ημRένkοι.B
Μετά από μια δυστυχισμένη ματιά στο φαλακρό, γυμνό σώμα του, ξεκίνησε τυχαία να εξερευνήσει. Γρήγορα ανακάλυψε ότι βρισκόταν σε έναν λαβύρινθο με φράχτες, οι ζωντανοί τοίχοι του οποίου είχαν καλλιεργηθεί σχεδόν στο διπλάσιο ύψος από τον Ιάσονα. Η πρώτη σκέψη του Ιάσονα ήταν να σκαρφαλώσει σε έναν για να καταλάβει καλύτερα τη θέση του, αλλά μια πιο προσεκτική εξέταση των φρακτών του άλλαξε γνώμη. Αντί για το συνηθισμένο πυξάρι, οι φράχτες ήταν κάτι πολύ αγκαθωτό, και ήταν πολύ γυμνός. Κοίταξε πάνω και κάτω από το μονοπάτι στο οποίο βρισκόταν, χωρίς καμία κατεύθυνση να φαίνεται καλύτερη από την άλλη.
"Τι στο διάολο συμβαίνει;"
Σαν απάντηση στην ερώτησή του, κάτι εμφανίστηκε μπροστά του. Έμοιαζε με οθόνη αφής, που αιωρούνταν στον αέρα, ασώματη. Άπλωσε το χέρι του για να την αγγίξει με ένα πειραματικό δάχτυλο, η οθόνη τρεμόπαιξε καθώς το δάχτυλό του πέρασε κατευθείαν μέσα από αυτήν.
"Οtλ)όHγcρdαμXμSαu;"
Κοίταξε το έδαφος και τους κοντινούς φράχτες για κάποιο είδος προβολέα, αλλά καθώς άρχισε να κινείται, η οθόνη τον ακολούθησε. Υπήρχε κείμενο στην οθόνη, το οποίο διάβασε.
Νέα αναζήτηση: [Ξένος σε ξένη χώρα]
Ξυπνήσατε σε ένα μέρος που δεν γνωρίζετε. Εξερευνήστε την περιοχή για να ανακαλύψετε περισσότερα.
ΣÉτόYχοςf: BΕVξερWεUυOνBήσpτε$ 'τον λRαβFύ!ρBιcνcθο. g0t/1.
Αμοιβή: Ανακαλύψτε τον λαβύρινθο: Απλό παντελόνι.
"Εεε..."
Κοίταξε γύρω του καχύποπτα. Εξέτασε προσεκτικά το μυτερό φύλλωμα των τοίχων του φράχτη, ψάχνοντας για κρυμμένες κάμερες. Κοιτάζοντας προς τον ουρανό, δεν εντόπισε καμία κάμερα drones. Αυτό που πρόσεξε ήταν το φεγγάρι, χλωμό και εύκολο να το παραβλέψει κανείς στο φως της ημέρας. Στη συνέχεια παρατήρησε ένα άλλο φεγγάρι.
"éΑ.υRτόS jδqενó μlπορaεÉί νaαp είuν.α*ι AσIωdσtτό".w
Ο Τζέισον κοίταξε κάτω στην αιωρούμενη οθόνη και μετά πάλι πάνω στον ουρανό. Ακόμα δύο φεγγάρια.
"Μήπως τρελάθηκα;"
Ο Τζέισον κάθισε στο γρασίδι, χωρίς να ξέρει τι να κάνει. Κοίταζε συνέχεια τον ουρανό και το επιπλέον φεγγάρι. Μπροστά του, η οθόνη εξακολουθούσε να περιμένει υπομονετικά.
"uΑ&υτό εUίναQιK Sτρ&εóλό.S Θέλqω) νUα Wπmω, MμJιAαZ )ανFαζήTτηση;X Δ&ενS εrίvμαιw iμάóγος τgοMυ KπJρώ!τουh ^εjπóι*πóέfδου".B
Μια άλλη οθόνη εμφανίστηκε δίπλα στην πρώτη.
Jason Asano
Φυλή: Outworlder.
Τ_ρέχUωνQ Kβvαθμόςb:s zκανοPνaιGκaός.
Εξέλιξη στον βαθμό του σιδήρου: 0% (0/4 εσάνς)
Χαρακτηριστικά
[Δύναμη] (χωρίς ουσία): κανονική.
[ΤTαkχύτητGα]L ($χωYρaίNςB Lο,υAσία)v: κανοFνική!.É
[Πνεύμα] (χωρίς ουσία): κανονικό.
[Recovery] (χωρίς ουσία): normal.
Φυλετικές ικανότητες (Outworlder)
[UInteXrmf'a_c!eL]ó
[Σύστημα αναζήτησης]
[Inventory]
[Χάρτης]
[uΑ!στéρvικLή nΣυSγOγένεjιαg]
[Mysterious Stranger]
Ουσίες (0/4)
Καμία ουσία [Καμία ιδιότητα] (0/5)
ΚUαμίαq Hοrυσvίmα i[)ΚαμίDα ιδLιόsτηkτAα]$ L(0/5()
Δεν υπάρχει ουσία [Δεν υπάρχει χαρακτηριστικό] (0/5)
Δεν υπάρχει ουσία [Δεν υπάρχει χαρακτηριστικό] (0/5)
"Αυτό είναι φύλλο χαρακτήρα; Πρέπει να καταλάβω τίποτα από αυτά;"
ΚÉούνnησεX JαgπJορTημέ,νtοUς τYο NκεiφάλRι VτéουA.
"Θα μπορούσε τουλάχιστον να έχει πάει με ένα σύστημα παιχνιδιού που γνωρίζω".
Κοίταξε ξανά την οθόνη.
"Χάρτης", διάβασε, πιάνοντας κάτι οικείο. "Ξέρω τι είναι οι χάρτες. Πώς μπορώ να δω τον χάρτη;"
ΜOια νέSα& NοbθόνbηD εμ)φzαrνDίxστ*ηκε! υMπFοχρεωrτlικάZ,y αλλά κnαcθώAςD ήτDαJνA ηW τaρίτfη οOθfό,νηD,K ο χώóρQος kμπρYοσRτDά τοXυ εHίlχεz fαρχPίσει uναM γAεJμίζει.v ΣrκnέφsτgηκεQ Xαbφdηρ!ημέLνVα ^ότιt zθYα& zήtταν Jβολ_ιNκvό mνRα óκλεóίσcοuυuνn Qο$ιR άλyλεςm kοθPόWνεxς, .πράNγyμαf IπlοBυP έγιaνε yαPμiέ*σZωLςZ.N
"Είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι καλό".
Τα πράγματα γίνονταν όλο και πιο δύσκολο να εξηγηθούν, ακόμα και αν αγνοούσε το επιπλέον φεγγάρι. Κάποιο είδος ολογράμματος φωνητικών εντολών ήταν απίθανο, αλλά όχι αδύνατο. Τα νοητικά ολογράμματα εντολών ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό.
"Ανησυχώ όλο και περισσότερο. Επίσης, μιλάω πολύ με τον εαυτό μου. Είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι μια χαρά και σίγουρα δεν είναι ένας αμυντικός μηχανισμός για να αποτρέψω τον πανικό".
Ελπίjζοντας Éόbτι$ δgεν θóαH (πεUτύχpαιPνε,) άmρχισ.ε ναr π,ειOρ)αμJαÉτίζεται. Ή&τανD Dσεm θcέgση iναf (ανrοHίγεóιQ ,καjι Zναó XκλεJίνεVιH οπο,ιjοδwήπLοyτnε hαπό τrα π(αράθυρyα xμ&εt μιOαN απZλ.ήS σκέJψGηY.
"Ίσως είσαι αναίσθητος", καθησύχασε τον εαυτό του. "Ίσως έχεις όγκο στον εγκέφαλο και βρίσκεσαι σε κάποιο νοσοκομείο. Ή λιπόθυμος στο πάτωμα. Με παραισθήσεις σε κάποιο άσυλο. Ένα ωραίο, με μεγάλο κήπο. Αλλά χωρίς λαβύρινθο." Έκλεισε τα μάτια του με ένα βογγητό. "Πώς γίνεται να προσπαθώ να παρηγορηθώ με αυτόν τον τρόπο;"

1. Strange Business (2)

Ο Τζέισον πήρε μια βαθιά ανάσα και την άφησε να βγει αργά πριν ανοίξει ξανά τα μάτια του. Οι οθόνες ήταν ακόμα εκεί, περιμένοντας.
"Απλά κάνε το, υποθέτω", είπε στον εαυτό του. "Κράτα την κρίση σου μέχρι να έχεις περισσότερες πληροφορίες. Αυτή είναι η λογική προσέγγιση".
Γύρισε το βλέμμα του πίσω στον χάρτη που αιωρούνταν μπροστά του. Έμοιαζε με χάρτη από οποιοδήποτε βιντεοπαιχνίδι, με λίστα με τις τοποθεσίες.
ΖώνÉη:H sV*ane EsItattNew ^(Hfemdge cMéaJze)D.q
Επίσης, όπως ένας χάρτης βιντεοπαιχνιδιού, ήταν ως επί το πλείστον σκοτεινός. Το μόνο αποκαλυμμένο τμήμα ήταν το μικρό τμήμα του λαβύρινθου φράχτη που είχε ήδη εξερευνήσει. Δοκίμασε να μετακινήσει τον χάρτη με νοητικές εντολές, διαπιστώνοντας ότι μπορούσε να τον μεγεθύνει και να τον σμικρύνει τόσο εύκολα όσο μπορούσε να ανοίξει και να κλείσει τις ασώματες οθόνες.
Μεγαλώνοντας τελείως προς τα έξω έφτασε σε έναν παγκόσμιο χάρτη που έμοιαζε τόσο οικείος όσο και άγνωστος. Αν και οι λεπτομέρειες ήταν συσκοτισμένες, μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει το περίγραμμα των ηπείρων. Ανησυχητικά, δεν ήταν ακριβώς οι ίδιες με αυτές που γνώριζε. Η Νοτιοανατολική Ασία ήταν μια μοναδική ξηρά μάζα, που έσπρωχνε την Αυστραλία νότια και ανατολικά, όπου φαινόταν να έχει καταναλώσει τη Νέα Ζηλανδία. Η Ιβηρική και η Αραβική χερσόνησος έλειπαν εντελώς, αφήνοντας την Αφρική εντελώς αποκομμένη από την Ευρώπη και την Ασία. Η Σρι Λάνκα ήταν νοτιότερα και αρκετές φορές μεγαλύτερη, αποτελώντας μια τεράστια χερσαία μάζα στη μέση του Ινδικού Ωκεανού.
"Λοιπόν, ο κόσμος δεν είναι έτσι. Χαλαρή χαρτογραφία;"
ΣgύzμφRωgνα με ^τaονN χάKρτ)ηP,h Xο$ vΙ&άσωνJ βJρισκfόcταν vστηv mνοnτkιοlδAυpτικGή ΑφRρmιfκή_, κάπRουs γUύfρω lαπ)όd wτην UενδuοQχώρpαx τη)ς YΝαyμίμ_π$ιαw. _ΚοJίτUα*ξGε τοRυςa πλούσuιhοRυcς,q NπράσινουHς* QφqράχIτεςq UπSουQ TτHον SεγκSλώmβιζαν. ΤSοó π$λοRύFσtιÉο γwρXαXσFίδlιQ Tήτα_νI δ,ρο$σερό κάτω BαWπόa nτα πόδMια του. Έν*ιωvσεT TτiονA ζCεσÉτό, αλλά' 'όGχιt ÉξηρtόU, αέHρyα kσZτοu iδέpρvμα FτBοcυz.
"Δεν μοιάζει με την έρημο Καλαχάρι".
Αναστέναξε, κλείνοντας τον χάρτη.
"Αυτή είναι μια παράξενη υπόθεση".
ΑνsέσυJρaε ξyα.νdάV wτοW φiύλéλgο aτου. χPαCραIκτZήρα aτοzυ.
Φυλετικές ικανότητες (Outworlder)
[Διεπαφή]
[Σύστημα αναζήτησης]
[ΑhπYοtγρ.αmφή,]w
[Χάρτης]
[Αστρική Συγγένεια]
[Mysterious Stranger]
"BΔbεν θαC Lέπρε.π,ε η ^φ!υpλήi μxο^υ να 'είÉναι WαNνAθρώpπcιmνηd;U Τι MεéίjνlαBι έGνας εξsω,γήYιFνος';"q
Ο Ιάσονας περίμενε να εμφανιστεί άλλη μια οθόνη, αλλά δεν εμφανίστηκε τίποτα, οπότε κοίταξε προς τα κάτω στη λίστα.
"Η διεπαφή φαίνεται προφανής. Και το σύστημα αναζήτησης, υποθέτω. Απογραφή;"
Εμφανίστηκε ένα παράθυρο, στο οποίο κυριαρχούσε ένα σχεδόν άδειο πλέγμα από θέσεις εικονιδίων. Υπήρχαν πέντε θέσεις κάτω και οκτώ απέναντι, δηλαδή συνολικά σαράντα. Υπήρχε επίσης κάτι που έμοιαζε με μετρητή νομισμάτων στο κάτω μέρος, που απεικόνιζε έξι διαφορετικά νομίσματα. Κάθε νόμισμα είχε έναν μετρητή που έγραφε μηδέν.
"ΛsοCιóπόyνP, αFυÉτός είνiα_ιs dσίyγtοBυρGα Xένα'ς κλtασιCκό^ς αYπολUογιdσμqός",t gείπBεJ οT óΙάGσων.a C"Μcπ!ορAώr Cπbρ*αÉγμHαYτHιwκάX να βάRλuω bπmρRά)γfμVατjαc εfδώ )μ.έtσnα;"'
Υπήρχε ένα αντικείμενο στην απογραφή, που καταλάμβανε την πρώτη θέση. Ήταν κάποιο είδος κόκκινου εικονιδίου, που πιθανώς αντιπροσώπευε ένα πραγματικό αντικείμενο.
"Εντάξει, Τζέισον. Ώρα να δούμε πόσο τρελάθηκες πραγματικά. Πώς μπορώ να βγάλω αυτό το πράγμα;"
Μετά από μερικές γρήγορες δοκιμές και λάθη, ανακάλυψε ότι ήταν απλό να βγάλει το εικονίδιο κατευθείαν από την οθόνη. Το εικονίδιο εξαφανίστηκε και το αντικείμενο εμφανίστηκε μαγικά στο χέρι του. Ήταν ένα μενταγιόν στο μέγεθος της παλάμης του. Έμοιαζε και το αισθανόταν σαν γυαλισμένο κόκκινο μάρμαρο με χρυσές χαράξεις και στις δύο πλευρές. Ήταν ευχάριστα ζεστό στην αφή. Στη μία πλευρά η χάραξη ήταν η εικόνα ενός πουλιού της φωτιάς, ενώ στην άλλη υπήρχαν σύμβολα που έγραφαν "Αρχή του Παγκόσμιου Φοίνικα".
"QΛοéιóπWόwνó,K vα)υ'τ)ό εμNφανIίóστηκε_ ωGς *διSαB μZαCγε(ίFαςv αLπwόh Mτ&ο &πουθ^ε&νά"G,c εVίπuε ο VΤPζUέισ!ον. "UΑυτόq σMίAγοRυzρdαQ δ'εxνg είνBαXι δυ)νατόνr.h éΠεUρLίMμkεCν$ε,, γιmατ(ίF μkπÉορKώ να τCο& διkαβάbσ!ωa vαυτsό;q YΠο,τBέ _δ$ενI έμαfθQα καlνl σóωZσYτά ι,αpπJω_νιBκά".C
Ο πατέρας του Jason, Ken Asano, γεννήθηκε στην Ιαπωνία, αλλά μεγάλωσε στην Αυστραλία από πολύ μικρή ηλικία. Αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει ζηλωτής σαν τον προσηλυτισμένο, ο Ken ήταν οπαδός του αυστραλιανού τρόπου ζωής, από το παμπ ροκ μέχρι τους αγώνες ποδοσφαίρου και τα μπάρμπεκιου του Σαββατοκύριακου. Ταίριαξε απόλυτα με την οικογένεια της συζύγου του, της Cheryl, η οποία ήταν όσο πιο αυστραλιανή μπορούσε να ζητήσει. Μεταλλωρύχοι και αγρότες, που έλκουν την καταγωγή τους από τους bushrangers, τους κατάδικους και τους αυτόχθονες Αυστραλούς. Κατά ειρωνικό τρόπο, η Cheryl ήταν εκείνη που γοητευόταν από την Ιαπωνία, προσπαθώντας να εμπλέξει τα παιδιά της με την πολιτιστική κληρονομιά του πατέρα τους. Παρά την ισχυρή υποστήριξη της πεθεράς της, τα αποτελέσματα ήταν ανάμεικτα.
Ο Τζέισον προσπάθησε να ξαναβάλει το κόκκινο δισκίο στην απογραφή. Η πρώτη του προσπάθεια ήταν να το σπρώξει στην οθόνη, κάτι που παραδόξως λειτούργησε. Εξαφανίστηκε από τα χέρια του και επανεμφανίστηκε ως εικονίδιο.
"Αυτό είναι ανησυχητικό."
Η εjπ^αQφή Zτmοkυi ΤζfέkιNσ$οÉν με τOηνv πUραγCμpα.τéικóόhτηNτα kφqαjινόταν VόUλaο lκGαι Xπιο Lαδύyνα_μη. MΟXιh οθόν'εRς NήτCαzν sπε'ρί_ε$ρZγε,ς, αλλάk _θαh .μποOροQύσα$ν Gενsδ,εJχομέ$νωςz,G αν .κzαzιW TαπίjθPανοi,é να εNίνSαι& προLϊgόν κpρmυφ&ώνG προMβολέYωUν ο!λοFγρaαμéμYάτωnν., BΉrτMαdν^ RόLτwαtνg dάρlχισnαVν νtαz ανmταnποVκKρίBνο(νAταrι gσfτ*ις σκέψεpιiς του, wπου άPρχισlε νAα Wανησυχ(εί,a MκTαιC τrώρα έβjγα)ζOε !ανjτ,ικ^εYί&μενuαy από^ τοv ποrυθ'ε^νjάu.O Έκtλε.ιPσkεY τyηνC απογFρlαhφήQ Oκrαι óαyνέσZυρÉε UξbανZά Fτο φύaλλCοI lχαρα)κτKήlρFαc pτοKυ(. xΕπ(όμpε,νcη $θέση& στηq λίσ'τα !ικpανFοτήτωaνl ήτLαν éο χqάρτης, τ.οOνT Sο_ποSίyοm 'είsχÉεc Bήnδη kκοιτkάJξει, κpαι σgτη AσFυνyέFχWεdια YηN OαaσMτdρική συHγdγένxεiιαt.
Ικανότητα: [Αστρική συγγένεια]
Αυξημένη αντίσταση σε φαινόμενα διαστάσεων και αστρικές δυνάμεις. Οι ικανότητες διάστασης έχουν αυξημένη επίδραση και η υπερβατική ζημιά είναι αυξημένη.
"Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αυτό".
ΜFόνlο μίyα ιjκRαwνόAτBηDτGαC mαπέμ_εBνεj.
Ικανότητα: [Μυστηριώδης ξένος]
Προσαρμογή γλώσσας.
Απορρόφηση ουσίας, πέτρας αφύπνισης και βιβλίου δεξιοτήτων.
ΑHν&οFσίαT στ)α WεGφJέ αναγνGώSρ,ιUσUης κpαvιP dενhτDοvπισμοjύs.
"Προσαρμογή γλώσσας; Έτσι διαβάζω τα περίεργα γράμματα στην πινακίδα;"
Έβγαλε ξανά την πινακίδα.
"Τι είναι αυτό το πράγμα;"
ΑMντNικrείSμεQνο: [LW_oarVltdé-AP&hpoenix TKotken]V (υπVερuβuαsτικόuςK )βαθUμuόhςp,c IθóρυQλZιkκBόQ))
???. (αναλώσιμο, αναλώσιμο, αναλώσιμο, αναλώσιμο)
Επίδραση: "Οπότε, τι είναι αυτό;
Επίδραση: "Ορίστε"... "Ορίστε";
ΥπrολDεRιπόZμεFνεςn χρήLσειnςA:_ c1j/C1s
"Ερωτηματικά. Αυτό είναι διαφωτιστικό. Πρέπει να πληρώσω έναν μάγο για να αναγνωρίσω αντικείμενα;"
Έβαλε την ταμπλέτα στην άκρη, κλείνοντας όλα τα ανοιχτά παράθυρα εκτός από τον χάρτη.
"Εντάξει, λοιπόν", είπε, κοιτάζοντας πάνω-κάτω το μονοπάτι στο οποίο βρισκόταν. Κανένα από τα δύο δεν προσέφερε κάτι που να το συνιστά έναντι του άλλου.
"gΔLε_νÉ cείναιd κjίτρAινοc ξ*ύyλBοl"k, sεHίLπJεI XστOοUν sεαυUτόy Sτουn,J t"αλλά nμάJλuλqονU ^ήρθBε η Mώρα ναd τxο κ,άν*εJιd CαPυLτό τMοó IπρcάnγμαÉ ο aΡTόμwπεkρτ$ Φrροσbτ".
Διάλεξε τυχαία μια κατεύθυνση και ξεκίνησε.
"Πραγματικά εύχομαι να είχα φορέσει ρούχα".
* * *
Ο NΤζέισBοlν SπεVρπατο)ύσFεM óμέvσéα wσjτοHνP ZλUα^βύkρfιyνbθHο,x με QτοNνL χάρ^τη jανοιfχ!τό RμIπfροστdά *τουt. aΑποκaαλTύπτbοZνGτyανs καθqώ)ς πεvρπα(τούKσqε.) ÉΤο τρuέKχοUνK fσ*χέRδιό$ ,του sήτανy ναJ απóοκ_αλύtψOεuι. αSρκετά ώστqε, ναL nμNπFορέσεrιÉ ναF tσNχεSδιOάsσ,ει μιAα διέ$ξο&δο.! ΠάγωσKεx όταZν ά*κ!ο^υσε έéνα θρkόισμα yσbτZουgςM φÉράχτες.

1. Strange Business (3)

"Χμ, καλημέρα;" φώναξε, με τα χέρια του να κινούνται για να κρύψουν νευρικά τα ρούχα του. "Hello? Buenos dias; Guten morgen;"
Δεν υπήρξε καμία απάντηση.
"Ίσως δεν είναι πρωί. Guten tag?"
ΚαQι NπSάλι δεZνa Kυπήρξε καμSίαG απάνcτyησηq.O
"Ναι, Τζέισον", μουρμούρισε στον εαυτό του, "αυτό ήταν το πρόβλημα. Έκανες λάθος στην ώρα της ημέρας".
Ανασήκωσε τους ώμους του.
"Είναι τόσο λογικό όσο οτιδήποτε άλλο εδώ, υποθέτω".
ΉτανK έgτοι$μος νKα ^συ&νεiχίrσyεzι τkο_ πnερvπάóτUημXα Éότqαxν Gε&μ)φlαν&ίNστMηκvεI έναB PπCαράyθυροL.$
Νέα αναζήτηση: [Χωρίς πουκάμισο, χωρίς παπούτσια, χωρίς υπηρεσία]
Για άγνωστους λόγους, η άμεση περιοχή σας έχει μολυνθεί από μικρότερα τέρατα.
Στόχος: Ανακαλύψτε τον λόγο που τα μικρότερα τέρατα έχουν μολύνει την περιοχή 0/1
ΑDμ_οJιβUήA: pΑvμοMιβήP sγNι$α^ την .κBατ(αποLλέμ(η*σηF τηςQ παKρ)αφyρο^σÉύνOης: HΑπGλόB πουcκkάlμισJο.
Στόχος μπόνους: Νικήστε δέκα μικρότερα τέρατα 0/10.
Επιβράβευση: Απλά υποδήματα.
"Τέρατα; Αυτό δεν ακούγεται αληθοφανές."
Οc HΙXάσοTναóς κοιτούσε* γύ!ρωL pτÉοóυ' κIαMχύποπταG, όkταAν $κTάzτι μuι&κSρό πUεhτNάχτhηκεp απόg το βKάθjος aεZνLός Uφρaά*χQτη'. ,ΤαB χέMρTιAαN τουx πgεPτάχgτηyκαν$ YπίσXω πά^νωó απόF lτα α.πiόfκρXυφKά Sτου^,& γε*γον,όKςs ποkυ άiφηTσ_ε$ τkο κxε$φάbλιZ τοBυJ εκτ$εθειμJένUοV nστόGχRο.r ΤυφPλOώbθη*κÉεg απIό κiάτHι πIου$ αÉγMκbιστρAώéθηκε σÉτwοu πρόσωπόZ Kτο&υN,J κiάτFι αιχCμYηéρό πZοóυ pέσκαZβpε vοUδυνηρά σyτοH κjραν_ίοh pτοrυf. Τrο_ mτρAάβ!ηξε yκαFι zμε dτα Mδύο nτuουR (χyέlρια, οÉυρλιάζrον!ταGςW Gκαθώς Gέéναt κPομμÉάHτSι Aδ&έ)ρzματAοvς έφgυγTε μ,αCζίQ Rτvουó.X ΈπHεσSεY Éστα γNό&ναbταx, cχτυπsώντας τοr πράγμbαm *στ^ο έδfαφοnςU, ξα.νά Uκαι ξαsνά^ gμέχcρWιn να σVταBμAαXτdήaσÉειO νÉαd FπαλεNύεAι.
Νικήσατε το [Potent Hamster]
Νικήστε μικρότερα τέρατα 1/10.
Ο Ιάσονας άφησε το πλάσμα και έφυγε προς τα πίσω, ακόμα γονατιστός. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά, ενώ οι πληγές στο κεφάλι του σφυροκοπούσαν. Το αίμα έτρεχε στο πρόσωπό του και το σκούπισε από τα μάτια του.
"AΤóι στο κqαtλόD συWμβαPίóνει; nΠώiςY yένα Sχάbμfσcτ)ερQ PπbήδηzξUε )σxτtοU κKεKφlάλhιN μουV;"X
Ο Τζέισον κοίταξε το πλάσμα. Σύμφωνα με το παράθυρο που εμφανίστηκε, ήταν κάποιο είδος χάμστερ, αλλά ήταν άνετα τόσο μεγάλο όσο το κεφάλι του Ιάσονα. Αυτό το έκανε μεγαλύτερο από κάθε χάμστερ που είχε ακούσει. Ήταν φουσκωμένο από το σφυροκόπημα στο χώμα, καθώς και γεμάτο αίμα από το κεφάλι του Ιάσονα. Σύρθηκε προς τα εμπρός με προσοχή, έτοιμος να πηδήξει πίσω. Τεντώνοντας ένα διστακτικό δάχτυλο, το σκούντησε.
Θα θέλατε να λεηλατήσετε το [Potent Hamster];
Ο Ιάσονας κουνήθηκε προς τα πίσω, με τα χέρια να σφίγγουν το φαλακρό του κεφάλι. Τα δάχτυλά του βρήκαν την πληγή του και ούρλιαξε από τον πόνο.
"Τ!ιq σ(τοL διOάLολο συ^μβαίνiει;S"G

2. Φυσικά η μαγεία είναι ένα πράγμα (1)

2
==========
Φυσικά η μαγεία είναι ένα πράγμα
======G==é==
Ο Ιάσονας διάβασε ξανά την οθόνη.
Θα θέλατε να λεηλατήσετε το [Potent Hamster];
"Ναι;"
Τyο dσώiμα τgοóυ νBεóκρIοHύ gπλ&άσNμ)αyτRο'ς. έGβ^γZαJλdε( bέNναν VθορυβLώδη ήχο, Iσjαν μι'α NγKρNήxγpο(ρ(ηZ χóημvική αJνtτίδρ^α.σSηP.. ΤXοé tσώcμα άρχισ(ε ZνDα vλιxώaνειD γWρUή&γο^ρα,* πnρώNτα η σCάρÉκhαr,p Lμε^τά FαrκKόyμα καiι& οb σκεCλKεjτgός, όJλαP διLαλύθη$κα*νy σVε κXαKπ!ν,ό σZτAο χiρώ&μα τοWυk Mουράν$ιgοPυ τόξ^ουu.l Φα'ινό(τhαBνé όGμορLφο,U hμέχρZι vπtοsυ, VχτXύ,πhηnσεC τhον ΙmάσkοCνGα yμια δυσXωnδZία jπυκHνUήu σéαUν Nτ&υ,ρrί, σα*ν' jκαμέναy HμOαλλιά .καyι σzάπvιGοT rκρQέαrςb.n cΈφtυKγmε τρέχ$ον_ταςB για νhαÉ Jξ*εφύγειt Fαπcό &τéη pσaάπιDα AμυkρÉω.διQάr,M ξεροστJαλιhάζοDνταmς *σ$ταn τέkσσεραs. ΚUοWιlτOάVζοóντdαςd Jπρος τAα _εκgεXί κsαTθώIς YέUβγαLζεV βήχDα, fείyδJεó όkτι Pτο Aσuώμα! τfου _πλάXσματhοςQ είχε εξαQφανKισhτMεί*,É σαUν νsα, μην QυXπ_ήρξ_εJ ποτkέn. Αγ!νOόησεP hτzο πZαρqάrθυρvοp )πLου εμAφSαqνbίσAτηκε, πέsφτοcνAτIαςx αYνNάlσ*κεqλα DσFτο μCα^λPακlόl ÉγρWαpσίδι!.O
"Το μισώ αυτό", είπε στον ουρανό. "Είμαι γυμνός, αιμορραγώ και δεν έχω ιδέα πού βρίσκομαι. Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία καλύτερη εξήγηση για αυτό που συμβαίνει από το ότι έχω χάσει το καταραμένο μου μυαλό. Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι θα πάθω ηλιακά εγκαύματα σε μέρη που δεν εκτίθενται συχνά στην ύπαιθρο".
Σηκώθηκε με ένα βογγητό, διαβάζοντας την οθόνη που τον περίμενε.
[Monster Core (Lesser)] έχει προστεθεί στο απόθεμά σας.
[BHealing óUsnguent (Iron)$] έVχXεTι πIρsοσDτεθ^εί σVτWοR αéπjόPθεμά AσαCςT.J
10 [Lesser Spirit Coins] έχουν προστεθεί στο απόθεμά σας.
"Ω, κατευθείαν στο απόθεμα. Αυτό το μέρος που μου επιτρέπει να κάνω πράγματα να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται. Έχω σίγουρα τρελαθεί."
Εξοικειωμένος πλέον με το άνοιγμα και το κλείσιμο των οθονών, το παράθυρο του αποθέματος εμφανίστηκε με μια απλή σκέψη. Δύο ακόμη από τα σαράντα πλέγματα ήταν τώρα κατειλημμένα με μικρά εικονίδια, ενώ ο μετρητής νομισμάτων είχε τώρα τον αριθμό δέκα αναγραμμένο πάνω από το πρώτο από τα έξι σύμβολα νομισμάτων.
Ο XΤζέιAσ$ον& έKβγαλε τοD α(ντbιrκtεHίyμkε,νοS Qμε HτrηnνW yένδPεwιKξnη θε_ρbαPπ!ευ.τyι!κlόP αyλοLιhφqή. KΉ)ταsνé (έnνdα μιNκkρόZ,' tσCτρfοzγJγυλZόG κουCτtάtκιb,Q πCου θBύVμ_ιUζtε* Mστéονs CΙfάσοcν^αU &το άσ*χIημοM φάρμLακο γJιGαó εν&τmρ.ιβές& πlου έ)βiαbζlε η uγUιαγιiάY του στις AγρατdζοXυ'ν)ιές lόLτα!νA ήτéανG &πuαιδί.. ΤοDυDλtάLχgιOσnτοfν αυAτό* Sτkοa YκουWτάFκι uδ'εTν ή,τMαIν σκuοsυρbιSαVσgμKέν$ο,X sόπωGς ε'κεnί^νοD óπvουm βaρcιÉσóκXότbαν κ^άτωó YαπόK )τxονY νAερéοχVύτpηW Xτου πZλSυFντxηfρ_ίου τ,ης xΝSάRναςK περqιKσ&σBότεaρpο QκZαιρkόF xαqπ' Mόσzο Tζούσε ο ΙOάσóοTναςM.M ZΗ LΝάmνα ήwτZαν _η γι_αzγJιάD Xτουé *από (τηU Kμrητ^έ'ρα Qτjου,Y NεPνmώ qη 'μητέtρnα τVοpυg π)ατέραf óτmου) ήlτανd αυUστSηDράL yγpιMαKγHιάL. Ήταν σHυOνταξιsούfχοUςw ωτο.ρsινοAλIαYρυgγγ&ολόrγóοςt κyαFι δενP Wεkίχε GκαDμnιYάb tσóχέfση με MσmκYοDυριYασmμένwαf OτενGεκε'δάnκJιSα αλSοIιφWής.
Έριξε μια πιο προσεκτική ματιά στον τενεκέ που κρατούσε στα χέρια του.
Item: [Healing Unguent (Iron)] (iron rank, common)
Τοπική θεραπευτική αλοιφή. Φθηνό παρασκεύασμα ιδανικό για επιφανειακούς τραυματισμούς (αναλώσιμο, θεραπευτικό).
ΑNποóτεgλ.έ_σμHαéτuαw:R ΕÉφαPρZμόζετuαι απmεLυ*θaείLα'ςt στ(οXυhςQ τjρuαυμrατισμhοbύFς MγMιαU Tε!πQο)ύλωσ_η. Η qεyπίδρJαση $μ'ειiών$ε.τzαuιY σεj άéτ!ομgαT μkεk χHάλκbιKν)οJ (βyαVθμxό Gή υψηλQότεTρ_ο.
Απομένουσες χρήσεις: 5/5.
Σε αντίθεση με την ταμπλέτα, οι μαγικές οθόνες δεν είχαν κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσουν τον τενεκέ. Ο Τζέισον τράβηξε το καπάκι για να ανακαλύψει ότι όντως έμοιαζε και μύριζε σαν την αλοιφή κάτω από τον νεροχύτη του πλυντηρίου της Νάνας. Υπήρχε μια έντονη, φαρμακευτική μυρωδιά που έκοβε ακόμα και την παρατεταμένη δυσοσμία του νεκρού πλάσματος. Όσο για το περιεχόμενό του, ήταν μια λιπαρή ουσία που έμοιαζε με σάλτσα καραμέλας φτιαγμένη από αμφίβολης προέλευσης υλικά.
"Πώς πήρα αλοιφή από ένα χάμστερ; Πώς βρέθηκε σε κονσέρβα;"
Με ένOα LδιZεGρHεCυνCηJτMικό 'δάχτυPλWο zσκ'οwύ$νLτmηzσyεU αLπaαλά fτ&ην PπλYηPγLή στHοN κQεφάHλιN τ.οéυ.
"Ωχ."
Τα υπερμεγέθη δόντια του χάμστερ είχαν σκάψει στο τριχωτό της κεφαλής του. Το αίμα εξακολουθούσε να τρέχει στο μπροστινό και το πλαϊνό μέρος του κεφαλιού του.
"Δεν βλάπτει να προσπαθήσεις, υποθέτω. Τουλάχιστον δεν υπάρχουν τρίχες που να μπαίνουν στη μέση".
Πiήρε rλίγJηL &απUόJ Bτηsν αλWοιφή tκαι SτηYνG !άλειψQεj fπwρRοσBεκτóιGκDάé aστSην dπ$ληZγgήA, Xη οUπο*ίvα άρvχQισMεN lαμέSσως νcαD PτFσzοiύζειU.T
Έχετε χρησιμοποιήσει το [Θεραπευτικό μέσο (σίδερο)]
Υπολειπόμενες χρήσεις: 4/5.
Το τσούξιμο εξασθένησε γρήγορα, ενώ ο πόνος από την ίδια την πληγή ακολούθησε γρήγορα. Ο Ιάσονας σκούντησε με λεπτότητα την πληγείσα περιοχή, αλλά ενώ ήταν ακόμα υγρή από αίμα και αλοιφή, δεν μπορούσε να βρει κανένα ίχνος του τραυματισμού.
"bΒZέmβóαια", yείzπε.r m"ΑνB FπfρpόκLεDιτuαFι qν^αt fβά.λmει!ς MφkάρSμακgο νvα εμ,φpα_νιKστείl απIόU το ποjυθεFνάK,I γιαaτMί Hνα ZμTηTνp Yτο( κiάSνQεIι*ςU (μαLγικά ισχυLρό;g"é
Ο Τζέισον τοποθέτησε το κουτί πίσω στην αποθήκη του και έβγαλε το άλλο εικονίδιο. Αυτό που εμφανίστηκε στο χέρι του ήταν ένας μικρός, κοκκινοκαφέ πολύτιμος λίθος, σε σχήμα δακρυγόνου.
Αντικείμενο: [Πυρήνας τέρατος (μικρότερος)] (σιδερένιος βαθμός, κοινός)
Ο μαγικός πυρήνας ενός μικρότερου τέρατος (υλικό κατασκευής, μαγικός πυρήνας).
ΑποuτéεyλέYσματα.:n ΚWο_ιBνQόc σMυCσCτuατικόF γιSα dτLη δMημPιοtυργίCαH Xτlελετου(ργKιYκήOς RμyαγvείDας καιT )μJαγ*ικώ'νD gαgνlτxικεmιsμέfνkωνC.Q
"Ω, είναι για μαγικές τελετουργίες. Είμαι προφανώς σε ένα βιντεοπαιχνίδι, τώρα, οπότε φυσικά η μαγεία είναι ένα πράγμα".
Ο Ιάσονας αναστέναξε καθώς έβαλε τον πυρήνα του τέρατος πίσω στο απόθεμά του.
"Ίσως έχω πάθει ανεύρυσμα και αυτό είναι απλά ο ετοιμοθάνατος εγκέφαλός μου που προσπαθεί να ξεκαθαρίσει τα πράγματα καθώς κλείνει".
Το fσtκέTφHτ^ηκcεY ZαKυτό γRια Éμéια YσfτCιγμXή. Η CαgδKελ(φήh τ!ου θgαu ήτOαiνx αwυ)τAή πXοgυY 'θαY έBβaρTιzσκZε Uτvο πτHώμα τουb.f NΘα' είχrεI zμαζίw τ.ης τMοz κHοtριτdσuάVκι aτWηVς),l Yποzυ θα) ερχότανc Tνα δεVι 'τkο,ν θεyί_ο ΤζTέιWσJον.F
"Ουάου. Εντάξει, τώρα πραγματικά ελπίζω ότι όλη αυτή η φρικτή εμπειρία είναι αληθινή. Αυτός είναι ο τρόπος, Τζέισον. Κάνε το χατίρι της αυταπάτης."
Ο Τζέισον κοίταξε τον μετρητή νομισμάτων στο απόθεμά του.
"Πώς μπορώ να το βγάλω αυτό;"
ΔLοκzίμGαgσZεa iνα. NπwαYτnήσfει kτ$ον αrριSθμό'.
Έχετε 10 [Νομίσματα Μικρότερου Πνεύματος]. Πόσα θέλετε να αποσύρετε;
"Χμ. Ένα, υποθέτω."
Ένα νόμισμα εμφανίστηκε στο χέρι του Ιάσονα. Είχε ένα ξεθωριασμένο μπλε χρώμα, με μεταλλική γυαλάδα, αλλά στην αφή έμοιαζε περισσότερο με γυαλί.
ΑÉντFικεbίμε*νPο: T[lΝÉόμKισvμαy LμrικAρό^τGεZρου IπνεύμKαYτHοVςz]j *(σιδε^ρÉένιαi τάξ&ηI, κοινό)
Ένα ακάθαρτο απόσταγμα ακατέργαστης μαγείας. (νόμισμα, υλικό κατασκευής).
Αποτελέσματα: Χρησιμοποιείται για την τροφοδοσία μαγικών αντικειμένων χαμηλότερου βαθμού ή ως συστατικό τελετουργίας.
Ο Ιάσονας κοίταξε τη φιγούρα που ήταν αποτυπωμένη στο νόμισμα. Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά, συνειδητοποίησε ότι επρόκειτο για την εικόνα του ίδιου του Ιάσονα, που σήκωνε τον αντίχειρα.
"ΤιL; Το& π&ηγοIύDνZι' μοyυ δεRν dεWί.ναι sτéόσο μεγVάλdο*"s.
Γύρισε το νόμισμα για να κοιτάξει την άλλη πλευρά, η οποία ήταν χαραγμένη με κείμενο.
PRODUCT OF JASON
ΓΕΙΑ ΣΟΥ, ΦΊΛΕ!
ΈLτρεLξjε mένTαK UχMέvρ'ι πÉάνω Uσ^το vπIρόσωgπGό τiουé.g QΚpατOάL κάπNοιIονp fτρόmπ!οR το KίδaιοZ τhο PνόμιTσHμGα) ήτnαν cπιοC FγεMλiοίSο YαDπό τVο PγεγοDνόYςY &όfτóι το Uείmχjε βγάlλε.ιC jαmπuό τοI πDοMυ(θbενXάM.
"Έχω σίγουρα τρελαθεί".
* * *
Όταν το γλιστερό πλάσμα έβαλε τα δόντια του στο εσωτερικό του μηρού του, ο Τζέισον ούρλιαξε τόσο από πανικό όσο και από πόνο. Δεν είχε ακόμα παντελόνι και αυτό ήταν πολύ κοντά στην επικίνδυνη ζώνη. Άρπαξε το μακρύ, γλιστερό σώμα, το έπιασε δυνατά και το τράβηξε από το πόδι του. Ούρλιαξε ξανά καθώς πήρε μαζί του ένα κομμάτι του μηρού, αλλά κράτησε τη λαβή του και άρχισε να χτυπάει το πλάσμα στον αγκαθωτό φράχτη.

2. Φυσικά η μαγεία είναι ένα πράγμα (2)

Νικήσατε το [Ιπτάμενο χέλι]
Νικήστε μικρότερα τέρατα 9/10.
Ο Ιάσονας έπεσε στο έδαφος, έβγαλε ένα βάζο με επουλωτικό αλοιφή και άρχισε να το τρίβει στην πληγή, αγνοώντας το αίμα που έβγαινε από αυτήν.
"ΓfιAατgί& éέναR NχRέBλxι μzποnρείG νYαé tπεLτάξqεéι;("J
Κοίταξε κάτω στην πληγή, ψηλά στο εσωτερικό του μηρού του. Το χέλι τον είχε χαράξει αξιοπρεπώς, οπότε το τσούξιμο παρέμενε καθώς η πληγή έκλεινε σιγά σιγά. Ακόμα κι έτσι, η ικανότητα να βλέπει ένα τραύμα να εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια του ήταν εκπληκτική. Μετά από εννέα συναντήσεις με διαφορετικά πλάσματα, ο Τζέισον είχε πολλές ευκαιρίες να το δει, καταναλώνοντας σχεδόν τρεις ολόκληρες κονσέρβες από το αλοιφή. Χρησιμοποίησε ένα γεμάτο κουτί μόνο από μία μάχη, ενάντια σε κάτι που ονομαζόταν κακόβουλος σκαντζόχοιρος.
Μια ευχάριστη ανακάλυψη ήταν ότι δεν χρειαζόταν να στέκεται μέσα στον βρωμερό καπνό που έβγαινε μετά τη λεηλασία τους. Εφόσον άγγιζε το πλάσμα, μπορούσε να απομακρυνθεί πριν δεχτεί. Ακόμη και αν βρισκόταν μακριά από το διαλυόμενο πλάσμα, το λάφυρο πήγαινε κατευθείαν στο inventory του. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι όποιο αίμα του πλάσματος έπεφτε πάνω του θα διαλυόταν επίσης, δίνοντας στον Jason μια πλήρη δόση από τη δυσωδία.
Κάθε πλάσμα που λεηλατούσε ο Ιάσονας έδινε έναν πυρήνα μικρότερου τέρατος και ακριβώς 10 νομίσματα πνεύματος. Τα περισσότερα παρήγαγαν επίσης πρόσθετες, συχνά ανούσιες ανταμοιβές. Οι κονσέρβες με θεραπευτική αλοιφή ήταν ευτυχώς συνηθισμένες, αλλά τις περισσότερες φορές έπαιρνε μέρη ζώων. Αυτό θα ήταν αρκετά κατανοητό, δεδομένου ότι σκότωνε πλάσματα, αλλά έφταναν στο απόθεμά του ήδη κομμένα και συσκευασμένα. Το δέμα με τα αγκάθια που έλαβε από τον κακόβουλο σκαντζόχοιρο ήταν δεμένο με σπάγκο, ενώ το κρέας του τυραννικού φασιανού ήρθε περιποιημένο σε χαρτί ντελικατέσεν. Τα μέρη των ζώων ήταν όλα καταχωρημένα ως υλικά χειροτεχνίας, μερικά από τα οποία φαίνονταν να είναι για μαγείρεμα. Αν και του άρεσε να δοκιμάζει νέα φαγητά, ο Τζέισον δεν ήταν ακόμα έτοιμος να βάλει κρέας τέρατος στο πιάτο του.
ΕνLώ VπjερUίKμNενvεi dνFαF εBπουdλ&ωrθεί η. vνNεόxτlεvρη nπλfηcγtή )τουr,n έλdεγξε ξαν!ά τUοBν χάAρSτlηA. ΕWίχÉε dχ)α&ρLτSοuγρKαWφήσtεYιv Yπλ'έMονJ έ(νvα α^ξéιrο&πVρNεJπzέéςO κομμάτι του λαβύpρdινθzουk hτο!υq φaράχDτη, αIλλάr ήqταéνA αÉρ,κ_ετάj XμHεKγTάBλοC κsαgιi είcχTε συναéνhτhήσYεCι Qπuοjλλhά )αδLιfέξtοδyαv. óΣ_χεFδίασaε τlη!νr qεHπfόμενη δsιαGδρlοBμή fτοqυ καxιI RξUεrκίνpη'σεg ξMαhνά.Q
* * *
Στη μέση του μονοπατιού φύτρωνε ένα λουλούδι, ύψους περίπου μισού μέτρου. Με ένα χοντρό, αγκαθωτό μίσχο και άσχημα καφέ πέταλα σε ένα κεφάλι λουλουδιού που έμοιαζε με γροθιά γεμάτη αρθρώσεις. Όπου αλλού είχε πάει ο Ιάσονας, υπήρχαν μόνο ομοιόμορφοι φράχτες και περιποιημένο γρασίδι. Το παρακολουθούσε από ασφαλή απόσταση, αλλά για κάθε παρατήρηση ήταν απλώς ένα φυτό. Ο Τζέισον κινήθηκε προς τα εμπρός με προσοχή, με τα μάτια κολλημένα στο λουλούδι. Το απομάκρυνε όσο πιο πολύ μπορούσε, κρατώντας απόσταση τουλάχιστον ενός μέτρου. Πάνω που νόμιζε ότι είχε περάσει χωρίς να συμβεί κάτι, το λουλούδι τινάχτηκε, σκορπίζοντας σπόρους πάνω του.
Ζαλίστηκε και έπεσε στο έδαφος, μετά ένιωσε ένα βάρος στο πόδι του. Ένα αμπέλι με βολβοειδές κεφάλι είχε ξεφυτρώσει από το έδαφος κοντά στο στέλεχος του λουλουδιού, και τώρα περιέτρεχε το πόδι του. Προσπάθησε να το κλωτσήσει, αλλά το κεφάλι του κολυμπούσε και χτυπιόταν αναποτελεσματικά. Το αμπέλι συνέχισε να μεγαλώνει και να σέρνεται στο σώμα του. Το βολβοειδές κεφάλι της αμπέλου άνοιξε, σφίγγοντας το κεφάλι του σαν λαμπροθάλασσα.
ΟP rΙOάσUον.αMς έLσφιkξÉεU FτXα rδόNντRιαr *τ'ου,r nπα'λOεmύονzταPς μέσα αkπό τη θVοyλMούρα. μpε τBο θPυsμ!όf. ΈÉφταbσOε qκάτω, $άwρπnαξεt jτUοM lαμπέiλιZ καqιv μXεu !τα MδύοB hχέWρGιαK κTαι FάaρQχισεh NνWα τοs hτtρKαLβuάiεhιT. nΤοA )έδ!α'φÉοςH κάτiω απόv cτο) λ.οQυλJοRύGδÉι. φdούσCκRω!σεG,K χLώμpα cξ$ε'χύtθRηκε, κIαθZώCς, zμMια LαλfλόWκοkτη' Kμορgφή bαiναzδAύθηκ!εU fαπόR τQη mγPηó.n ΈμBοSιαζε με bρίζzαk )λfαZχαtνιCκAοóύ, αλjλDά &είZχsεg τ.ο VμέIγ^εkθnος κKαÉι .τcο σXχiήhμα LμωρούX.ó ΤοF αPμHπLέgλIι ήJταν wπρcοPσ^κ$οxλvλημένKοs Kσfτο στrομάχι Pτlουi σαSνQ ,οNμφάcλSι'ος λDώzρzοςY, εFνÉώ το &λουλlούδDιF φVύτéρkωνεA απbό sτοN κQεdφrάéλι τsου. PΟI IΙάWσονbαςx άφησεq gτNο αDμ$πέ,λxι, σύ&ρZθηκεx RπJροTςf SτOοj κυqρAίhωzςQ rσώVμαb καιÉ τóοt éάvρπαξdεB κDαι Vμε !τbα rδύο χέLριαZ.& AΤο MσmήκRωPσε lψlηgλKάx Gκαι μεgτnά Qτ!οX έριξεN &σKτοr TγόiνtαGτόZ τMο&υ,A Jσυ*νθλ!ίβÉοNν,τάς τtοm Kξανάu mκαι ξα^νά.w
"Άνθρωποι. Είναι. Χορτοφάγοι", φώναξε με σφιγμένα δόντια. Κάθε λέξη διανθούσε ένα χτύπημα στο γόνατο. "Χορτοφάγοι. Δεν είναι. Ανθρωποφάγοι!"
Με μια τελευταία κραυγή έριξε το πλάσμα στο γόνατό του με όλη του τη δύναμη. Το φυτικό τέρας διαλύθηκε σαν πατάτα που έπεσε από κτίριο και χτύπησε στο τσιμέντο.
Νικήσατε το [Carnivorous Mandrake]
Qutestw:_ c[TΧωéρ.ίfς πPουκάμ(ι'σ)οY, $χωρrίxςX .πgαóπούτJσPια,p χQωρίςb Zυvπ$ηhρεσία]
Ο στόχος μπόνους ολοκληρώθηκε: 10/10.
[Simple Footwear] έχει προστεθεί στο απόθεμά σας.
Ο πρωταρχικός στόχος της αποστολής εξακολουθεί να είναι διαθέσιμος.
ΒwγPά$ζ)ονdταnςv τα KυjποRδήματαh éαóπό Aτpο lαdπόwθxεtμάG VτLου. ανnακfάSλTυhψUεh ZόÉτSι επ$ρcόNκειBτο cγια έ$νVαH uζε(υwγKάsρ'ι σ*ανδ$άλια. PΠαbρόdλLοL πUου τXο$ dπυéκzνFόi γfραóσίδι $ήτSαOν qεAυZχpάFρισiτο óκάτjω óαπlόp τlα πYόδRιhα Bτου,O Tοi ΙάGσqοναfςs )τα φόiρPεMσIε*., ΑSυHτό Dτονz )άRφAησ.ε& νmα $σAτέκεzταιÉ γυμAνόBςg pεκτός απόÉ ένα ,ζBεAυγάρdι σxα!ν_δάλια^.D
"Νομίζω ότι μπορεί να μισήσω αυτό το μέρος".