Buz Prensinin Peşinde

Chapter One

As night fell, the cold moon hung high in the sky. The bright moonlight fell on the ancient castle on the edge of the city, casting a mysterious silver veil around it. Emily stood on the balcony, looking at the forest in the distance, and felt a chill rising from the bottom of her heart. Since moving to this castle, her life has become bizarre and mysterious.
The cold wind in October swept across her bare shoulders, bringing a shudder. Emily subconsciously wrapped her woolen shawl tightly around her, but she couldn't feel any warmth. This castle seems to be always cold, just like its mysterious owner Lucas Black, exuding an inaccessible atmosphere.
"Miss Emily," suddenly, a low voice sounded behind her, "You'll catch a cold if you're still outside so late."
She turned around and saw Lucas standing at the balcony door. The moonlight outlined his tall figure. He was wearing a dark silk shirt, and the collar vaguely revealed his strong chest. The amber eyes flickered strangely in the darkness, as if they could see through her soul.
"Mr. Black," Emily whispered, trying to hide the trembling in her voice, "I'm just admiring the moonlight."
Lucas took a step forward, but suddenly stopped. Emily noticed that his body stiffened instantly, and his nostrils fluttered slightly, as if he was sniffing something. His expression became solemn, and a glimmer of wildness flashed in his eyes, but was quickly suppressed.
"Please go in," his voice was hoarser than usual, "It's not safe here."
Just then, a cold night breeze swept across the balcony, bringing a faint smell of rust. Emily saw that Lucas's fingers were almost pinched into the stone railing, and his knuckles were white. She couldn't help but take a step back, her heartbeat accelerated.
"I thought this castle was the safest place," she whispered, "after all, you are here."
Lucas let out an almost inaudible growl, "Some danger, Miss Emily, is much closer than you think." His eyes looked unusually sharp in the moonlight, "especially on a full moon night."
Suddenly, a wolf howl came from the distant forest, shrill and long. Emily was surprised to find that Lucas' pupils shrank in an instant and turned into vertical pupils like a beast, but the fleeting change made her wonder if it was just an illusion caused by the moonlight.
Just then, a cold breath passed by her from behind, accompanied by a chuckle. Emily turned around and saw only a dark shadow flashing in the corner of the balcony. When she looked back again, Lucas had come to her side, with a hand gently on her shoulder.
"I'll take you back to your room," he said, with an unquestionable commanding tone in his voice. Emily noticed that his palms were surprisingly hot, in sharp contrast to the chill of the castle.
Walking in the dark corridor of the castle, Emily could feel Lucas' presence, he walked behind her like a silent guardian. Moonlight poured in through the Gothic stained glass windows, casting mottled shadows on the floor.
"Good night, Miss Emily," Lucas whispered in front of her door, "Remember, no matter what sound you hear, don't leave the room tonight."
"Why?" Emily asked subconsciously.
Lucas was silent for a moment, his eyes looked deep and dangerous in the moonlight, "Because the moonlight tonight is too beautiful, it will always wake up something that shouldn't wake up."
When the door closed behind her, Emily leaned against the door, her heartbeat still alarmingly fast. She could hear Lucas's footsteps gradually fading away, but she seemed to hear the sound of wings flapping outside the window. She walked to the window and looked out through the glass.
In the moonlit courtyard, she saw a figure standing by the fountain. The man looked up at her window, and the moonlight illuminated his pale marble face - it was Draco, with a mysterious smile on his lips and a dangerous light in his eyes. When Emily blinked, his figure had disappeared, as if he had never appeared. Emily lay trembling on the bed, listening to the wolf howling outside the window. She knew that she had fallen into a world full of dangers, and this was just the beginning. On this moonlit night, her fate was closely linked to two mysterious and dangerous beings, and there was no turning back.

Chapter Two

In the dead of night, Emily lay in bed, the faces of Lucas and Draco appeared in her mind. She could not resist the deep attraction, but she also knew that she was caught in a dangerous vortex. She knew that the confrontation between the two men was a life-and-death hostility, and she was just a pawn in their war. A corner of her heart reminded her to escape, but the deeper desire pulled her to stay in this mysterious castle, looking forward to the unknown encounter.

        Just as she was about to fall asleep, a slight knock on the window interrupted the silence. Emily opened her eyes, and the moonlight poured into the room through the curtains, making the corners of the room particularly dark. She sat up subconsciously, trembling slightly and walked to the window. When she opened the curtains, a figure was standing in front of her, cold and elegant.

        It was Draco.

        "Sorry, I scared you, Emily." His low voice was frivolous and indifferent, as if every word revealed his unfathomable darkness. His eyes were like two flames in the abyss, locking onto her with an irresistible force.

        "How... are you here?" Emily's heartbeat quickened, and her hands unconsciously clenched a corner of the curtain. She knew she should be scared at this moment, but Draco's unique charm made it hard for her to resist.

        Draco did not answer her question, but slowly approached, lowered his head and whispered in her ear: "You know why I'm here, Emily. You've never really been afraid of me, right?"

        The moment he approached, she smelled the cold breath on him, as if it came from the night a thousand years ago. Her breathing gradually became rapid, but she did not retreat, but was locked by his eyes, as if her soul was also attracted to him.

        "Draco... we can't do this." Her voice was weak, but she did not retreat at all, as if even she herself was struggling with contradictions.

        "You don't belong here at all, Emily. Staying here will only put you in deeper danger." Draco gently lifted her chin, with a smile on the corner of his cold mouth, that smile was both gentle and dangerous, "But if you want to know the real darkness, then come. I will take you to see everything."

        At this moment, the door was pushed open, and Lucas' figure appeared at the door like a shadow. His face was gloomy, and his eyes were burning with anger. It was his possessiveness and anger that he could not hide. He walked towards Draco step by step, his hands clenched, his muscles tensed, as if he was going to pounce on and tear the enemy in front of him in the next second.

        "Draco, let her go." Lucas' voice was low and threatening, like an enraged beast. It was the first time Emily saw him so out of control, his eyes were like a ball of unextinguishable fire, revealing uncontrollable anger and possessiveness.

        Draco smiled slightly, released Emily's chin, and looked at Lucas provocatively. "Don't you understand yet? She doesn't belong to you. The savagery of the wolf tribe is nothing but a bondage to her, and I can give her true freedom."

        "The 'freedom' you mentioned will only make her fall into darkness. You don't understand what true protection is." Lucas sneered, his eyes as sharp as an eagle. He slowly stepped forward, blocked Emily, and protected her behind him. That was his attitude as the wolf king, firm and unshakable.

        Emily was sandwiched between the two, feeling her heartbeat speed up, as if breathing became difficult. These two completely different forces intertwined and collided in front of her, making it impossible for her to decide which side to choose.

        Draco raised the corners of his mouth and slowly took a step back, his eyes still on Emily. "Emily, one day you will find that he can't satisfy the desire in your heart. And I am your true home."

        As soon as the voice fell, Draco's figure disappeared into the night, as if he had never appeared.

        Lucas looked at the empty room, his fists gradually loosened, but the anger and worry in his eyes remained. He turned around and looked at Emily softly, but his eyes still flashed with contradictions and forbearance.

        "Are you okay?" He asked in a low voice, with a trace of undisguised concern in his voice.

        Emily nodded, but her heart was in turmoil and it was difficult to calm down. She knew that she had fallen too deep. She could not let go of these two men easily, nor could she easily resist them. A complex emotion surged in her heart, which was a dangerous and fatal attraction.

        "Lucas, I..." She wanted to say something, but lost her words when she met his eyes.

        "Don't get close to him." Lucas' voice was low, with a hint of pleading and warning, "I know you feel confused, but Draco is not what you think. He will only drag you into the darkness, and I won't let him hurt you."

        Emily just looked at him silently, and a touch of uncertainty gradually rose in her heart. She knew that this was not just a war, but a contest of feelings and desires. In this dangerous triangle relationship, she has gone too far and can never turn back.

Chapter Three

Emily stayed awake all night. The wind outside the window blew through the woods, making a low moan, as if the whole castle was whispering in her ear. She curled up in bed, recalling Draco's cold smile and Lucas's deep eyes. Two completely different attractions stirred in her heart, making her lost on the edge of danger and desire.

        When the sky was slightly bright, she made a decision. She had to figure out what she wanted, the wildness and protection of the wolf tribe, or the mystery and temptation of the vampire. She got up and walked out of the room, walked through the deserted corridor, and came to the door of Lucas's study.

        The door of the study was slightly open, and a whisper came from inside. Emily stood outside the door and pricked up her ears to listen.

        "She is innocent, Lucas." A low and gentle female voice came from Lucas's sister, Leila. Emily had heard rumors about her. Leila was the wisest prophet in the wolf tribe and could always see fragments of the future.

        "I know, Leila." Lucas' voice was hoarse, as if he had struggled all night, "but I can't control myself, I can't suppress my desire for her. I'm afraid that if she stays with me, she will only be swallowed by my darkness."

        Emily's heart trembled, and she raised her hand to push open the door.

        "Lucas." Her voice was abrupt and firm in the silent room.

        The two turned around and saw her standing at the door with a hint of determination in her eyes. She walked slowly towards Lucas, looked up at him, with a hint of determination and inquiry in her eyes.

        "I know you protect me, but I'm not a fragile child." Her voice was calm and firm, "I need to know the truth. Why are you always so hesitant? And why is Draco so persistent in approaching me?"

        Lucas' expression froze for a moment, his eyes wandering on her face, as if he was weighing whether to tell her everything. Finally, he took a deep breath, as if he had made up his mind.

        "Emily, the fate of our werewolves is usually determined at birth. The wolf tribe has a unique ability to perceive its partner. When we find that person, we will feel an attraction that cannot be ignored... and you are my destined partner." Lucas spoke in a low voice, with pain and desire flashing in his eyes.

        Emily's heartbeat accelerated, and thousands of emotions surged in her mind, both shocked and confused. She never thought that she would become his destined partner, and his possessiveness and protectiveness of her turned out to come from this ancient bond.

        She asked softly: "What about Draco? Why is he so obsessed with me?"

        Lucas's eyes became more gloomy, and there was a hint of anger in his eyes. "Draco's tribe never believed in fate. They prefer to dominate their own future. And he believes that as long as he possesses you, he can destroy me and the traditional beliefs of the wolf tribe. So, he is not sincere to you, but to weaken my power."

        Emily's heart suddenly tightened, and a hint of anger and loss surged in her eyes. However, she also felt a little unwilling, as if she was just a tool in this struggle, being fought over and torn by the two, and she had no right to control herself.

        "So, Lucas, are you sincere? Is it just fate for me?" There was a hint of disappointment in her voice, and her eyes became cold.

        Lucas was stunned, as if he was hurt by her question. He was silent for a moment before speaking: "Emily, I can't deny the existence of fate, but I can't ignore my feelings for you." He gently held her hand, his eyes full of affection and desire, "Whether it is fate or something else, I am willing to give up everything for you."

        Just then, a slight sound came from outside the window. Emily turned back suddenly and saw a pair of dark red eyes flashing outside the window, like a flame in the dark, and the familiar cold breath startled her heart.

        It was Draco.

        He stood outside the window, sneering at them, as if everything was under his control. He knocked on the window lightly, his voice cold and full of provocation: "I don't think it's possible to talk about 'betraying' everything here, Lucas. You can't protect her because she will eventually come to me."

        Lucas' eyes immediately became cold and dangerous. He stood in front of Emily, glared at Draco outside the window, and growled in a low voice: "Stay away from her, Draco. You can't force her to choose darkness."

        Draco smiled slightly, his eyes full of evil confidence. He raised his eyebrows at Emily, as if everything was under his control. "Dear Emily, you will find that the bright world cannot satisfy your desire. And darkness - is your destination." After he finished speaking, his figure instantly disappeared into the night.

        The room returned to silence, but the air was filled with tension and uneasiness. Emily looked at the empty darkness outside the window, feeling both fear and desire in her heart. She could no longer deny Draco's attraction to her, and the danger and mystery made her heart beat faster.

        Lucas noticed her hesitation, and a trace of pain and uneasiness flashed in his eyes. He gently held her hand and whispered, "Emily, don't get close to him. His darkness will devour you and make you lost in the endless night."

        She didn't respond, but just looked at him silently, her heart full of complicated emotions. She knew that she could no longer simply withdraw from the two of them. Her fate had been drawn into an uncontrollable vortex, and the only thing she could do was to follow her heart and touch the unknown darkness.

Chapter Four

As autumn deepened, the forest surrounding the castle donned a cloak of gold and crimson. Yet Emily felt none of the season's warmth. Since that night's revelation, her mind had been in constant turmoil, with Lucas's truth and Draco's temptation intertwining like two serpents in her thoughts, leaving her breathless.

        That evening, Emily found herself alone in the castle's library, searching through ancient tomes for any mention of werewolves and vampires. As she focused on a yellowed manuscript, the air suddenly turned cold. Looking up, she found Draco standing across from her, his appearance as silent as shadow.

        "Seeking truth, my dear Emily?" Draco leaned elegantly against the bookshelf, wearing a deep purple silk shirt that made his skin appear even paler. "But you know, written accounts are often one-sided."

        Emily instinctively stepped back. "Why do you always appear like this? It's unsettling."

        Draco chuckled softly, moving toward her with fluid grace. "Because I enjoy seeing you startled. It makes you even more enticing." His fingers traced her cheek, the cold touch making her shiver. "Lucas told you I'm merely using you, but did he mention that his fate is actually a chain binding him?"

        Emily froze. "What do you mean?"

        "The werewolves' so-called destined mates are nothing but constraints in their bloodline," Draco's voice carried a hypnotic power. "They're forced to love someone, forced to protect them. Isn't that tragic? While I..." his gaze deepened, "I choose you because I'm truly drawn to you."

        A low growl suddenly echoed from the doorway. Lucas stood there, his eyes now golden, filled with rage. "Step away from her, Draco!" His voice carried an unmistakable threat.

        Instead of retreating, Draco pulled Emily closer. "Why so angry, Lucas? Is it because I spoke the truth, or because you fear she might choose me?"

        The tension in the air grew thick enough to cut. Emily could feel the energy between the two men threatening to tear the room apart. Lucas's body trembled as he fought to control the beast within.

        "Enough!" Emily suddenly shouted, "What am I to both of you? Some trophy to be won?" Her voice carried both anger and hurt.

        Both men froze. Pain flashed across Lucas's eyes, while Draco's expression turned contemplative.

        Emily pushed away from Draco and walked toward the door, but paused beside Lucas. "You say I'm your destiny, but have you considered my feelings?" Her voice was soft but accusatory. "And you, Draco, if you truly cared for me, you wouldn't use me as a weapon against him."

        She hurried from the library, and only when she reached the corridor did her tears finally fall. She didn't know whom to trust - Lucas, chosen by fate, or Draco, who chose her himself? More importantly, she began to question whether she truly understood her own heart.

        As night fell, Emily stood on her balcony. Wolves howled in the distant forest, while somewhere in the castle, she thought she heard the flutter of bat wings. Everything reminded her that she stood at the crossroads between two worlds, and she had to make a choice.

        Then she noticed items on the balcony railing: a rose as black as night with a blood-red sheen - Draco's mark. Beside it lay a wolf fang necklace, a werewolf protection charm, obviously left by Lucas.

        Emily gently touched both items, her internal conflict growing stronger. She knew that choosing either would alter her destiny forever. But more importantly, she needed to understand what her heart truly desired.

        As moonlight bathed the castle grounds, Emily realized that her decision wouldn't just be about choosing between two men - it was about choosing what kind of life she wanted, and more importantly, who she wanted to become.

Chapter Five

The following days in the castle were filled with an unbearable tension. Emily found herself constantly caught between shadows and silence, between warmth and cold. Every corner seemed to hold either Lucas's protective presence or Draco's seductive whispers. The weight of their attention was becoming increasingly suffocating.

        One particularly cold morning, Emily discovered a mysterious leather-bound book in the library's restricted section. Its pages contained ancient prophecies about the eternal conflict between werewolves and vampires. As she read, her hands trembling, she found something that made her blood run cold.

        'When the moon bleeds red and the night grows teeth, a choice will be made that breaks the ancient cycle. A mortal's heart shall tip the balance, bringing either eternal darkness or salvation to both races.'

        "Interesting reading material," Leila's voice suddenly came from behind. Lucas's sister moved like a ghost, her silver eyes holding centuries of wisdom. "I've been waiting for you to find this."

        Emily closed the book carefully. "Is this... about me?"

        Leila's expression remained enigmatic. "The prophecy speaks of a mortal who stands between our worlds. But prophecies, dear Emily, are like rivers - they show the destination, but the path taken is always your choice."

        "What happens if I choose wrong?" Emily's voice wavered.

        "There is no wrong choice, only consequences," Leila replied, her voice gentle but firm. "But I must warn you - the blood moon approaches, and with it, a moment of truth that will change everything."

        Before Emily could ask more questions, a commotion erupted from the castle grounds. They rushed to the window to see Lucas and Draco facing each other in the courtyard, their postures tense with barely contained violence.

        "You've crossed the line, Draco," Lucas's voice carried up to them, filled with fury. "You dare to mark our territory?"

        Draco's laugh was cold and mocking. "Territory? This stopped being about territory the moment she arrived. Or are you afraid she's already choosing me?"

        Emily watched in horror as Lucas's form began to shift, his muscles rippling beneath his clothes. The morning sun caught his golden eyes, now burning with primal rage. Draco's own transformation was more subtle - his pale skin taking on an otherworldly sheen, his movements becoming impossibly fluid.

        "Stop!" Emily's voice rang out across the courtyard. Both men froze, their attention snapping to her window. "This has to end!"

        She turned to rush downstairs, but Leila caught her arm. "Be careful, Emily. The blood moon is three days away. Under its light, both races lose control of their darker natures. And you..." she paused meaningfully, "you will be at your most vulnerable."

        When Emily reached the courtyard, the tension was thick enough to choke on. Lucas immediately moved to her side, his protective instinct evident in every motion. But it was Draco who spoke first.

        "My apologies for the disturbance, dear Emily," his voice was silk over steel. "But perhaps it's time you understood the full scope of what you're involved in." He pulled an ancient medallion from his coat. "This belongs to your grandmother. She wasn't just any woman - she was a guardian, keeper of the balance between our races."

        Emily's world tilted. "My grandmother? But she died when I was young..."

        "She was murdered," Lucas cut in, his voice heavy with old pain. "By those who wanted to destroy the peace between our kinds. And now, as her descendant, you inherit her role - and her enemies."

        The revelation hit Emily like a physical blow. Suddenly, everything made more sense - the mysterious circumstances that led her to the castle, both men's intense interest in her, the prophecy. She wasn't just caught between two supernatural beings; she was part of an ancient legacy.

        "The blood moon comes," Draco said softly, his eyes locked on Emily. "And with it, powers long dormant will awaken. You'll need to choose not just between us, Emily, but between two paths for both our races."

        As if in response to his words, clouds gathered overhead, casting strange shadows across the courtyard. Emily felt something stir within her, something old and powerful, like a sleeping giant finally beginning to wake.

        Lucas moved closer, his warmth a stark contrast to the chill air. "Whatever you choose, Emily, know that my protection isn't just about fate or duty anymore. It's about-"

        But before he could finish, a piercing scream cut through the air. All three turned to see Leila collapsed at the castle entrance, her silver eyes wide with terror as she pointed at the sky.

        "It's coming," she gasped. "The blood moon... it's coming early. And with it, they're returning - the ones who killed your grandmother. They're coming for Emily."

        In that moment, as Emily looked between Lucas and Draco, she realized that her choice might not be about love at all - it might be about survival.

--
Bazı insanlar vardır, bir kez karşılaştılar mı, on bin yıl boyunca bakışırlar. Bazı kalp atışları vardır ki, bir kez başladı mı geri döndürülemez. --Başlık, Turuncu Bir Yerleşim "Erkek Tanrı Öğretmene Saldırmak".
Samantha Quinn'in hayattaki en büyük dileği Matthew Stewart'a saldırmak, Matthew Stewart'a saldırmak, Matthew Stewart'a saldırmak, Matthew Stewart'a saldırmak, Matthew Stewart'a saldırmak, Matthew Stewart'a saldırmak, Matthew Stewart'a saldırmak, ve sonra? Ve sonra? ... ya da Matthew Stewart.
EGyLl,ü!lU,W VRZiÉvferK CiHtnyz.
Gökyüzü mavi, güneş bir ateş topu, sıcak boğucu ve bir esinti bile yok. Sabahları bile sıcaklık dayanılmazdı.
Okulun çınar ağacının altında yakışıklı ve zarif bir adam duruyordu, gözleri soğuk ve duygusuz görünüyordu, insanları içeri almayı reddeden bir kopukluk duygusu yayıyordu, tıpkı binlerce yıllık bir buz gibi, insanların ona yaklaşmasını imkansız hale getiriyordu.
Adamın önünde genç ve güzel bir kadın durmaktadır. Kadın aşkını ifade eder, ama adam sanki onu duymamış gibi hareketsiz durur ve cevap vermez.
KajdLın birb süSrüI işey. söylxecdi amCa aFdamÉdank hiGçbkir Écefv&anp aIlWamazdı, vse AsRoniuAnda g.özyQaUşlarxı isç.iNn!dqe xkpaçstın.X
Samantha kulak misafiri olmak istememişti. Hafifçe içini çekti, "gerçekten sıkıcı, bir ölüm kalım draması olabileceğini düşünmüştüm ama tek kişilik bir gösteri olduğu ortaya çıktı." Başını salladı, arkasını döndü ve gitmeye hazırlandı.
"Sıkıcı mı? Hâlâ bu kadar büyülenmiş durumda mısın?" Ne zaman olduğunu bilmeden, adam onun önünde durdu, ince dudakları büzüldü, soğuk yüzü gittikçe daha kasvetli görünüyordu.
Samantha yakalandığı için hemen bir utanç patlaması hissetti. Başını kaldırıp baktığında adamın yüzünün pürüzsüz ve beyaz, gözlerinin koyu ve derin olduğunu gördü ve vücudunun soğukluğu keskin bir ürperti hissetmesine neden oldu.
AdMaImxın uzzuBnv AbyedLebnCiy Mi_ki &aBd,ım önxe Kçxıkgtı,Z "NeCdpena birh wşeDyK s_öpylemiHyMomrésusn'?" &SeDs'i aFldçakL Lv*eb boğuktXu),z içRok zfariFfBtiW Ove e)şLsniz !b_iIr çQetkiOcéil^ik yRalyQıyorbdru.O
Samantha ona ters ters baktı, "Burada manzaranın tadını çıkarıyorum, beni rahatsız eden sizlersiniz ve o oyunu izlememe izin vermekte ısrar eden de sizlersiniz." Yüzünde alaycı bir gülümseme belirdi.
Adam soğuk bir şekilde homurdandı ve alçak bir sesle, "Öyle mi?" dedi. Ses tonu hafif ama esrarengizdi.
Samantha kararlı bir şekilde başını salladı, "Evet."
A$dnaCm* yavaşOçra oWna Pyavk_lpaştRıN, göyzlserKi buz ógMiFbéi rsowğukVtKuÉ veé mi,n&sBa.nıGn rixçdivniG zürOpfeMrtÉiyaoBrdup. jAjğz'ıFnın &kAegnarlxarıI .hafziUfKçeC ayuk,aUrı^ kamltktlı veZ Sam)antha biór yağaçG ^göDvAdqes*iQ WtaVrmanfdıgndanÉ (geriz ç'eókliWlNme*ye! zoKr!lMa_nasnNa ka_dar bilIi_npçUsyiézce! ygieHrJi. )abdVıSm aQttı.P
Adam elini ağaca dayadı, onu kolayca gövdenin kenarına sıkıştırdı, ağır erkeksi kokusu o kadar yakındı ki birbirlerinin nefesini hissedebiliyorlardı.
Dudaklarının kenarları hafif bir gülümsemeyle sarktı, tembelce sordu, "Sırlarımı dinledin, bir bedel ödemen gerekmiyor mu?"
Bu duruş son derece belirsizdir, Samantha hiç hareket edemez, sadece sessizce ona bakabilir. Tanıdık olmayan erkek kokusunun yanı sıra hafif bir koku ile çevrili olan tüm kişi son derece tehlikeli bir hisle sarıldı.
SDakri'nileaşHmye.yve! çazlı*şctı, ,"xKiulaKki mmRisfaéfirYi $olémuyocrumÉ, Cen fRazylhag açXıkNçhal éd_inl(iGyMowrNumh.i" Ci,dWdIiyZdqi.Y
Adamın gözlerinde şeytani bir gülümseme parladı, eğildi, kadının kulağına yaklaştı ve fısıldadı: "Açıkça ve dürüstçe dinler misin?"
Yüzdeki nefesin sıcaklığı, akış rüzgârları, insanlar yardım edemez ama kızarır, Samantha'nın kulak memeleri ve beyaz boynu yavaşça kızarıklıkla renklenir.
Adam onu bırakmaya niyetli değildi, ince dudakları hafifçe küçük kulağına dokundu, titrediğini hissetti, ağzının köşesi yukarı kıvrıldı, "Bedeli bu." Bu sözleri soğukça tükürdü.
Samagntzha IöfwkMelSedndi,Y Gba*lhdLıSrıénWıU sietrXtbçe xtekmpeledi,ó uamutwsuCzcaB bIağl*arıBn&dBavn ZkruqrftQulkdvu vNe Os*aÉnki( ybirO Rh*ayaplYetcleÉ kSamrwşXıDlÉanşdmAıUş ggibiw kaçtMı..!
Adamın yüzü birkaç puan düştü, kaşlarını çattı, beyaz parmakları dudaklarını hafifçe okşadı, sığ bir gülümseme takıldı. Bu küçük kız hala her zamanki gibi eğlenceli.

Samantha Quinn öfkeyle sınıfa koştu, gözleri öfkeyle parlıyordu.
"Sam, neyin var senin?" April Hudson ona birini yemek istiyormuş gibi bakarak temkinli bir şekilde sordu.
Samantha dişlerini sıktı ve "Bir pislikle tanıştım, onunla tekrar karşılaşmama izin verme, yoksa onu doğrarım" dedi. O pislik nereden çıktı bilmiyorum, onu taciz etmeye nasıl cüret eder. Büyümüştü, en fazla başkalarını taciz etmişti, ne zaman başkaları tarafından taciz edildi ki. Bu nefes dışarı alınmalıdır.
AnprJiHl ubhuc épnimsdl)iğye bXirabz! ^h!ayranglsıhkk (duqyuyHohrD,T éSamwalnt$haw'Rygıx jböpyWle) kkıpzQdırazbiZlFiKyoró, hbvu hkişZiL keMsuiSnliklce ba*sit bivrRi$ deOğivlY.
Sınıf kargaşa içinde, her zamankinden çok daha canlı, Samantha zaten öfkeliydi, bu daha da üzgün.
"Ne yapıyorlar bunlar?" Samantha biraz kafası karışmış bir şekilde sordu.
April gülümsedi ve "Bugünkü yeni öğretmenin çok yakışıklı bir öğretmen olduğunu duydum. Herkes onun hakkında konuşuyor." Yüzündeki beklenti ifadesi bir nemfomaninkine benziyordu.
BuN çok Pyakışıklı& jöpğrXetmen UsfıSnıCfwa gxirvdKipğinédeM, Samanktwha aniÉden anyagğa kkaylnkxtFı vOer ,öfUkCey_le,T V"PTiaç,_ dsbeniNnYle Vh$esa!plaşKmlaky UüzedrueMyKdim am(a iş^tyey lbuprxadasWıGn,!" ódedÉiK.y
Öfkeli bir sesle kükredi ve bu kükremeyle birlikte tüm bina titredi.
Sınıf bir anda sessizleşti, Samantha hariç kırk beş kişilik sınıfın tamamı ona garip bakışlarla baktı.
Adam dudaklarının kenarlarını hafifçe çengelledi, bir gülümseme iziyle, sakin bir şekilde podyuma doğru yürüdü, sakin bir şekilde, Samantha'ya tamamen hava gibi davrandı, "Herkese merhaba, bu dönem insan anatomisi benim tarafımdan öğretilecek."
SeKsqi ybweLrraké ve (m!eVlozdPixkmtiA,z Js*olnrWa qadGıYnı ftYaphXtdayla yafzWdı, Matthew, SNtegwxart'ıtn' üç kAe.luimbesi Dgücçhlü,z AakıFcı bir üsluCpIlVaé Sya'zıl,mıjşwtJı.
April onu bir sandalyeye çektiğinde Samantha yumruklarını sıkmış, gidip onu dövmekte tereddüt ediyordu.
"Şu anda bir bıçak alıp birini kesmeme yardım etmezsen sorun değil ama yine de beni çekersin." Samantha ona ters ters baktı. Şu anda Samantha bir mayın gibiydi, ona dokunan her kim olursa olsun patlayacaktı.
April çok alçak bir sesle, "O bir öğretmen, ona bulaşılmaz, Sam, uslu dur, uslu dur," dedi. April'ın şefkati öfkesini biraz bastırabildi.
"O! biifrI Éöğ'rheMtmyen, *dweği,l ym$i?Y"! RSamantha* iJnOa'nıNl)maMz PbaiXr^ $yküzw ifdaGdesriKylle &knürsJüdeO Rdmuvran Wp'insUliğe b'ankwtiıN,O P"Ol^sra roJlAsa küçOük bbDirp ytagrdıKmdcuıL tdBokçNenté, ^nDe Kvvavr ubKunXdÉaS qbZu qkadaArm çJıLlgıZnV 'ol&anJ."i KZüAç$ümBseyen* _bvirq gyüjz*le', M)atdtheWwk'wu Zg,özBleYrinHe_ mhwiMçu &sokmadVı, ö*ğrvetmen olup goslm&adığXıónav bYakÉıSlRmCayksızın, bkuh iHnrttiCkaTm aKlmzay^a(cxakc LbVirG xk*adxıBn dekğuiNlN.P
Podyumdaki Matthew Stewart dudaklarını büzdü ve hafifçe gülümsedi, patlamak üzere olan çiçek kediyi ilgiyle ve çok iyi bir ruh hali içinde izliyordu.
"Ders şimdi başlayacaktır." Matthew yumuşak bir sesle ve biraz da sertçe konuştu.
Matthew'un dersleri çok iyi, açık ve anlaşılması kolaydı. Yakışıklılığının yanı sıra çok yakışıklıydı ve sadece bir dersten sonra tüm kızların kalbindeki erkek tanrı öğretmen haline gelmişti bile.
SamSan!thBaé svınwımfIta tüÉm srıxnfıffı böbfQke içincde geDçniNreIn,c tgóözXleriyOl^e VonYa fbgak^a!n vbek oJnWu gözRleriyHleL söklTdiür^mceks *iMstGepyKeIn qtbek' QktişJiyPdAi.
April dirseğiyle ona dokundu, "Sam, sınıfta fena değil." April olayları kişisel algıladı.
Samantha homurdandı, "Sadece sekiz yıllık bir programda eğitim görmüş, doktor diplomasına sahip küçük bir yardımcı doçent olmak için küçük bir beyaz çocuk, yeteneğin varsa neden ameliyathaneye gitmiyorsun?" Bu şerefsizden kalbinin derinliklerinde nefret ediyordu.

Matthew Stewart'ın gözleri öfkeli Samantha Quinn'in üzerinde gezindi ve baştan çıkarıcı olduğu kadar çekici de olan nazik bir gülümseme takındı.
"Bugünlük bu kadar. Anlamadığınız bir şey olursa, gelip bana sorabilirsiniz." Ses tonu nazik olmasına rağmen, belli belirsiz kibirliydi ve insanların ona yaklaşmasını zorlaştırıyordu.
Samantha alay etti, "Ne kadar kendini beğenmiş bir pislik. Kim olduğunu sanıyor bu? Bir ansiklopedi mi yoksa usta bir sınavcı mı?" Alaycı bir bakış fırlattı ama etraflarını saran bir grup kızı görünce başını sallamaktan kendini alamadı: "Kendini gerçekten erkek model sanıyor, burada gülücük satmak için yakışıklılığından bir şeyler saklıyor."
Apur^ilN *HudnsoKnN çHar_esJiz!ce için(iF Éçekvtói,R V"SGam, Ba*y ISNtIeSwUaVrÉtg Kg'eyrwçreCkYtje.nB PyóaIkBıgşıkJlı vWe rdKeGr*sleri de iyHi,z $bóeyn tdger oDndanl osldWukçTa ^hoKş_lanıynoHr,u_m." hGöGzrljer,i parladxı ve hqesmen onun tüzerWinBe' atPl(amxakP BiJstesdi.m
Samantha April'ı kaptığı gibi kaçtı ve "Bensiz bir sinek olmak istemezsin, değil mi?" diye mırıldandı. Uyandırmak için April'ın başından aşağı soğuk su dökmek istedi.
April tereddüt etmeden başını salladı, "Sam, Bay Stewart için ben bir sinek olurdum." Sesi o kadar yumuşaktı ki tüyleri diken diken oldu.
"April, uyan. Yakışıklı bir erkeğin ne anlamı var? Ya yumuşak yiyiciler ya da jigololar." Samantha'nın sesi özellikle yüksekti. Öfkelendiğinde ne söylemek isterse söylerdi ve herkes onun duyması gerekenleri duyar, duymak istemediklerini ise duymak zorunda kalmazdı.
MvatthezwU vStewaryt, S^amantAh,aC'nPın daÉrkTaRsınyda JkaşltarÉıfnı ç,aótnmı&ş Nbir şekDi$lgde lduYruKyo*rdDup, dgöQzclPeVr.i$ bNuQzI giTbi ksQoqğxuuktSuX vne$ wöblLücmkchül a&uraésDıS Jins!aVnYlTaHrnınn ü_rxper)megsimne én*eLdePn oVlculy^oHrdug.
April tişörtünü çekiştirdi ve utanç içinde "Bay Stewart" diye seslendi.
Samantha homurdandı ve çenesini çevirip ona küçümseyerek baktı, bunun önemli olduğunu düşünmüyordu. Önemli olduğunu düşünmüyordu. Önemli olan başarısız olmasıydı, önemli olan dersi tekrar alacak olmasıydı. Bu küçük beyaz çocuğa karşı kesinlikle bağışıklığı olduğuna ikna olmuştu.
Matthew Stewart'ın yüzü kayıtsız, yakışıklı yüzünde bir parça kötülük, mürekkep kadar koyu gözleri dipsiz, Samantha'ya gülümseyerek ama gülümsemeden baktı, "öğrenciler, benimle ofise gelin." Bu tür bir bakış açıkça onunla hesaplaşmak istiyor.
SaGmXanótFhax'nıyn Qgfözglóe'riI KkiılplJıvy_dxıh, dQu.ym(amıJş gibi qyVaTptyı vDe$ gitmXek içéin Uar)k*a.sıÉnı dsöndüV._
April gizliden gizliye Samantha için endişeleniyordu ama aynı zamanda ona hayranlık da duyuyordu, Bay Stewart'ı terk etmemeye cesaret eden tek kişi oydu. Onların Sam'i gerçekten çok güçlü.
Matthew Stewart öne çıktı ve Samantha'nın giysilerini tuttu, "Sınıf arkadaşım, ilk günden saklanamazsın ama on beşinci günden de saklanamazsın, benimle gelsen iyi olur." Ses tonu soğuktu.
Samantha onu tekmeledi ve gülümseyerek, "Öğretmenim, başkaları izlerken böyle çekiştirip durmanız hiç iyi değil," dedi. Kolayca gülümsedi ve adamın elini sıktı.
",BLenimZleM RofKis$eW kgveql.i"n Ma(tth)ew StcewFartd'ıAnA &yülzüx _çKökitü, tv*e otoÉrXitdes_is Whâ*lkâ jsa&rsSı&l$myam*ış Gbi_r HşeÉkRiQldFe YaIrCkasınGıC dkönüp Kgiattsif.X
Samantha sinirlendi, "Sadece git." Cesurca ofise kadar takip etti, adamın kendisini ondan saklamasının mümkün olmadığını ve kimin kimden saklandığını görmenin ilginç olacağını düşündü.
Samantha Matthew Stewart'ın ofisine girerken, okulun ona kendi ofisini vermesinin ne kadar hoş olduğunu düşündü. Bunun için cinselliğini takas etmemişti, değil mi? Samantha'nın onu küçümsemesi daha da belirginleşti.

Samantha Quinn belli belirsiz gülümsedi ve "Beni çağırdın, mesele bu mu?" diye sordu. Yüzünde masum bir ifadeyle ona baktı, onunla flört etmesine izin verildiğini ama karşılık vermesine izin verilmediğini düşünüyordu.
Matthew Stewart elindeki kitabı masanın üzerine bıraktı, ona doğru yürüdü ve kulağına fısıldadı, "Yararlı olup olmadığımı deneyelim ve bilelim." Sesi son derece baştan çıkarıcıydı ve ağzının kenarında tehlikeli bir gülümseme asılıydı.
Samantha kaçacak hiçbir yer olmadığını hissederek duvara yaslandı, titreyerek, "Sen, ne istiyorsun?" diye sordu. Bu pislik, her zaman onu korkutmak için bir yol arıyordu, yardım edemedi ama vücudunu küçülttü.
MaHttWhMew kKaUşalafrınıQ hlafTiJfçe kk*azlFdVıArdIıb,Q óufmuOrsamaTz bir *güFlümqsecme PgMösteFrdi, ydu(dfaklar$ı acnlVaRmulı Bbirn _gülÉümsecmxeÉyReJ VdpöjnMüjşbt*ü,& haufiFfIçep,Z b"dNaew yapMmUakkA iMst$esdihğiJmVi_ d^üşühnlüryVorstunq? qHqmm?ó" ASheAsI ttXonuy sbirazQ uyduşu&klFukP tgaşDıpyoprdvuN aXmtay Kyi.neP gd^e indsJanlarOaF oFlağ&aan'ü_sktRü gÉüzsevllibktdeR orlHdTuSk(lCa!rMısnMı^ hnissedttgir*izyorwdu.
"Ne istiyorsun?" Samantha savunmacı bir tavırla, sanki karşısındaki adam her an elbiselerini yırtacakmış gibi ellerini göğsünde sıkıca kavuşturmuş, kalbi korkuyla dolmuş bir şekilde konuştu.
Matthew gözlerini kısarak kızın kulağına yaklaştı ve fısıldadı: "Bana böyle bir iftira attığın için bir bedel ödemen gerekmiyor mu? Aksi takdirde masumiyetimi nasıl kanıtlayabilirim?" Gözlerindeki gülümseme, cazibesini en uç noktaya taşıyordu.
Samantha onun bakışlarından kaçındı, çekingen bir sesle, "O, sen düşüncesiz olma ... Nasıl işe yaramaz olabilirsin ki, sen çok faydalısın." Hiçbir şeyden korkmayan Samantha, şu anda zayıf bir yol arkadaşına dönüşmüş gibiydi. Tek istediği bu tehlikeli durumdan bir an önce kaçmaktı. Bağışlanmak için yalvarmaktan bahsetmiyorum bile, diz çöküp yalvarmak bile olsa, hiç tereddüt etmeyin.
BtuknóuF iyYa(pXammrayınRca ba.şıbn,ık tçaXtıknınL atltdınQal eAğmek zPormuFndBa kratl.dı..a GOkuÉl SoKfdisLiSniónd sBets yaélıtım&ıO Éot kkmakdraSr ivyiydi kUi, çığlaıkZ Tactsa bi_ljeD 'kuimlse) KoUnuf Qk^urtNarmAayVa gselQmeZyece)ktIiS veZ ókaXrş,ıs,ıvn_dabkik pislhiğe kzarşıé RsavaFşTm,akHtan aciDzdWih.
Matthew usulca güldü, "Evet, beni zaten incittin." Belli ki onu bırakmaya hiç niyeti yoktu.
Samantha yüzünü buruşturdu ve "Yanılmışım, kızma" diye fısıldadı. Daha sonra kapana kısılmış bir hayvan gibi olduğunu, onun kontrolünde olduğunu, her an yenilebileceğini fark etti. Karşısındaki bu pislik bir öğretmen değil, bir canavardı. Bir öğretmen öğrencisini taciz eder mi? Öğrencilerini köşeye sıkıştıran bir öğretmen? Bir öğretmen öğrencisini bu şekilde mi cezalandırır?
"Kızgın değilim. Yanlış bir şey yapmanın her zaman bir bedeli vardır, yoksa bir dahaki sefere yine yaparsın." Sesi nazikti, öfkeden eser yoktu.
AnLcackS Sajman$tPha Ik(aWdCeri,niunU onAun^ WeGll$erDiSndek sosnaV erme)kK LüzekreO oildVuuğunu vh.iss&eptóti.
"İki kez düşünmelisin, eğer gerçekten bir şey yaparsan, seni bir kız öğrenciyi taciz etmekten, cinsel tacizden dava ederim!" Samantha'nın zihni hızla dönüyor, tehditleri özgürlükle takas etmeye çalışıyordu.
Matthew dudaklarını hafifçe büzdü, "Beni dava etmek mi istiyorsun? O zaman sarkıntılık ve tacizim bitene kadar bekle, yoksa sana dava açmam için bir neden kalmaz." Yüzünde hafifçe bastırılmış, yılmaz bir ifade vardı.
Her zaman sadece başkalarına zorbalık eden Samantha, bugün bu pislik tarafından bu kadar üzücü bir duruma zorbalığa uğrayacağını hiç düşünmemişti. Bunu düşündükçe kendini daha da mağdur hissediyor, dudaklarını büzüyor, teslim olmaktansa ölmeyi tercih edeceği bir bakışla ona bakıyor, güçlü iradesini gösteriyordu. Şefkat işe yaramadığına göre, zor yoldan gelmek daha iyidir. Gözlerinde bir kurnazlık parıltısı belirdi.
"HoócnamJ,T _new BisVtheprskeni*z yaqpJayb&imli_rxsJiAniz,i rbVenimV bQiirj PdPeziava$nbtwawjım yo*k.D B'iGr rşJey _yaCp.mrarkC ist*iyorsaKnlızÉ lüt$f.e)n TacLedleh vejdin."f Kéahka_h(asıy .açıkgtıB,. XbYu sa*dQetce Xt_a)ciz BdWeğil _mDiyVdBis?W BundxanQ da tkorrkftRuhğ^uFnuN UsaknmıyBordu. cUyzanıp pMatthmew',un Wyüzü.nüi çi'mdiZkaledi vve için(iN çekti,,' C"Bu Pyüzé çÉopk Qbeyazt Fve püqrükzszüBz,d enlimBdHeH çToRkW iJyKi& Éhi*ssZebtgtvirri)yXoSr'.,

Yatakhanede, April Hudson hazır erişteleri iştahla mideye indirmektedir.
"Sam, Bay Stewart'ı tamir ettin mi?" April usulca sordu, gözleri büyülenmişti ve yüzü şehvet doluydu. Eğer en iyi arkadaşı Sam Bay Stewart'ı ezebilirse, bu harika bir gösteri olurdu.
Samantha Quinn ona ters ters baktı, "April, bütün bu saçmalıkları kafandan çıkar." Öfkeyle bağırdı.
"CDünyRa,dsa ka^laWn teBk erkek noV goRlysa bi^lmeg,X onLuInKlai h'i!çóbinrk işimV )oMlsmwazH.d _B&irv Pkadını tjercih edierim, Qo 'pvisTliği BisItemi$yo*r^uym."' )SRamcapntQh.a zorlaA zsTöYywlUe^dió.d
April omuz silkti, "Bir kadın mı istiyorsun? Ne kadar tehlikeli olmam gerekiyor Sam, bu yurtta seninle yalnız yaşamak şöyle dursun, seni tıp fakültesine kadar takip etmeye bile cesaret edemezdim." Sam gerçekten psikopata bağladıysa, onunla lezbiyen bir ilişkiye girmiş olabilirdi.
April ve Samantha üç yıldır lisede sınıf arkadaşıydılar ve ilk tanıştıklarında hemen kaynaşıp en iyi arkadaş olmuşlardı. Aynı üniversiteye gitmişler ve aynı yurda başvurmayı başarmışlardı.
Samantha homurdandı, "Dört kişilik bir yatakhanede tıkış tıkış kalmak mı istiyorsun? Benim için sorun değil. Ama her gün bir saat boyunca tuvaleti işgal etmene kim dayanabilir?"
Aspri_lb,R euğer hIâlaâ^ Lvepamh'nı.ni iösğlFe Cyemeği) YdeğAiylse,h *el_ikndYekiz hazfı^r erHiGştBeGyhi xoénSa Vfı*rlaCtwmak iZsted!i.
"Sam, Bay Stewart iyi. Sen istemiyorsan ben alırım. Çok klas bir adam, eminim sınıfımdaki kızlardan saf olanlar onu etkilemek, saf olmayanlar da baştan çıkarmak istiyordur." April gülümseyerek elindeki hazır erişteyi kemirdi.
Samantha hazır eriştesini kaptı, "Sanırım çok fazla yedin, kafan dolu. Böyle bir pisliği nasıl isteyebilirsin ki? Kör müsün sen?" Biraz öfkeliydi.
"Yine hazır eriştelerimi çalıyorsun." April o kadar öfkeliydi ki boğulmak istiyordu, "Sam, eğer bugün seni boğarak öldürmezsem, adım April olmayacak!"
"K_endicnize! NIis.an dIemewk z)or*uZnd(a d,enğAilMsóianiózK,a GKaRduıOnlHaérg GSüOnü, qdlidyenbnilixrMsRinuizH."I qSÉaumasnthHam ,bMerl)l)i* bmelZirÉssiNzu güDlüum(sePdMi'.Q
Samantha cümlesini bitiremeden April elini çimdikledi ve "Sen bir katilsin," diye bağırdı. Sesinde bir sızlanma ve biraz da somurtma vardı.
"Bana yine isimler takıyorsun, değil mi?" April onu gerçekten dövmek istiyordu. Bu çocuk, üç gün boyunca tipik olarak fayansları ortaya çıkarmak için evi dövmez.
April 3 Nisan'da doğdu ve babası ona April San-San adını vermek istedi. "Shan" adında o kadar çok kız vardı ki, babasının aklına ona "April" adını vermek geldi ve Samantha bunu ilk duyduğunda, "3 Nisan'da doğarsan April San-San olarak adlandırılırsın, ama Kadınlar Günü'nde doğarsan April Ne?" diye sordu. Ne mi? Kadınlar Günü'nde doğsaydı adı ne olurdu?
"sGüzelliTk bir TcGapnaOvaAr_dıTrB.' IBir dkadMın ne! nkadXaNrr pgü*zAeclQse*,l $o kad)adr canavarLdılr.'" AÉpr_i$l birr canCawvarAdırm,O tfekv.aéndxoT SçaólbıaşXmJıştırC,S LSaQmManth$aé onqu Ryenemez.a VGZü'ltüÉmsferG,T Cvalnavara'ın elxiynai tyutar $ve yYalv_argır,J "éÖHz.ürP Idirl)eUriDm$, cesTaret& eCdemifyHourumL, igeqréç(ekkktPen jcexsarmet eVdue(mTiyotrQuYm.N"
Bu kelime, Nisan ayında tüm kulakları uyuşturdu, bir yılda, üç yüz altmış beş günde, sadece üç yüz altmış kez duyuldu.
"Sam, ciddi ol öğretmenim, biz alınamayız. İleride Bay Stewart'ı gördüğünüzde onu hoş görmelisiniz." April ciddi bir yüz ifadesiyle konuştu. Artık sadece ikinci sınıf öğrencisiydiler ve öğretmenlerini kırarlarsa, gelecekte kesinlikle zor zamanlar geçireceklerdi.
Samantha çatının altında başını eğmesi gerektiğini de biliyordu, "April, o pislik bana bulaşmadığı sürece, ona bulaşmayacağıma söz veriyorum." Bu zaten onun alt çizgisi.