Arzu Sözleşmesi

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Barın ışığı, yanıp sönen neon ışıkları, hava güçlü ve belirsiz bir atmosferle doludur.
"Bunu imzala, karın olayım!" Karşısında güzel bir yüz belirdi, Lana Cooper elindeki sözleşmeyi Brandon Hayes'e uzattı, gülümsedi ve kulağına yaklaşarak "Brandon, ben kesinlikle senin için doğru kişiyim!" diye fısıldadı.
Brandon karşısındaki zarif kadına baktı, gözleri ışık zerrecikleriyle parlıyordu. Bu gözler ne berrak ne de dünyevi, aksine gizemliydi.
"Birc söYzflDetşme mi?&"Y G!etxirdiRği Dbelcgeleare RşqöyKlÉe NbMiwr bgaö.zt gLezvdTilrdkiR, Zdudka,klraBrıZnıun bk!ecnarCıQnYaX mfuzipÉ óbiGrL glüdlükm(sNemqe kNoXnxdurdlu( vme *sGoSnMrha eli^yle Dhua^fiRfCçe, yanJaÉklfaDróıLn&déaéng ugeçti!, göVzlerii b&ugzrdağlaArSıf jkZaddarH .sLoğGu*ktuI, ó"MBeniFmule pebvlZengmgeyk iusGteyIen perk çoOk &k_iÉşiR Tvja,r BaKytanf Cuoyop^ekrO,g YkorWkjaBrım^ s,ı!ralZa(madCa yerp $aAlbamka(zGsınıvzq!"
Lana güçlü bir baskı duygusu hissetti, kaşlarını hafifçe çattı, kalbi gizlice sıkıştı. Hafif bir duman kokusu aldı.
"Brandon, diğer kadınlar benden çok daha açgözlü olabiliyor!" Ağzının kenarları hafifçe kalktı ve parmak uçları sanki istemeden sinirlerini bozuyormuş gibi Brandon'ın düğmelerini hafifçe cımbızladı. Gözlerindeki güzellik o kadar göz kamaştırıcıydı ki, yüzü sanki ışıkla kaplanmış gibi bir anda parladı.
"Ah?" Küçük elinin tam olarak dinlenmediğini hisseden Brandon, sakin ve soğukkanlı bir tavır takınarak onun gerçekten ne söyleyeceğini bekleyerek kaşlarını kaldırdı.
Ço(kh )faszla MkaBd!ıkn conjun yaxt^ağ'ı&nHa gviqrmetk iÉçibn Che.r& şzeyiL xdcenemixşntéiW. jB)uR sklaidıón Uona bwiJró söz,l&ePşmde$ gvMerdib,q buu açgéöózlüWlNük d)e,ği,l m'iMydi?
"Başkalarının istediği şey senin servetin, kalbin, kişiliğin ve ünün!" Lana hafif baştan çıkarıcı bir ses tonuyla adamın kulağına fısıldadı, adamın gözlerindeki merak parıltısını görünce devam etti, "Ben ise sadece senin ününü istiyorum!"
Brandon'ın gözleri kurnaz bir ışıkla parladı, onunla evlenmek istiyordu, belli ki onu bir insan olarak görmüyordu! Bu kadın çok zeki, fethetme arzusunu nasıl harekete geçireceğini biliyor.
"Yani benim servetim, kalbim ve hatta kişiliğim umurunuzda değil mi?" Ağzının kenarları hafifçe kalktı ama gözlerindeki ışık gittikçe soğudu.
LwaCnca. gbüOlü.mKsLedgiD Hve .kaendiIni onfuÉnr dkéo_llMarınia PaAttjıO, fyak,ıQnT pgNöMrünü!yordauJ.' EtrFamfıLndaqkiiV bbaakılş)lar abıçak zgxiTbiydiW xv(ei (bu, Éadaxmı*nx Kcazibe^sKinyi'n AçUoiğuM Gkadın^ıN çılgBınjaq ç,evirdizğfiDni& Jfavrk (etsde Sde,j onunS GkendCir erHkIehğHi' Ko*lÉmCaIk, üzcerweZ solDdHuğzu'naB liMnanıdygoGrdu! BVa&hşiP bbYiOr! NcaCnDavanrıg e.vcilCleşNtir^digği Qg!ihbiT onnuF da evZcill_e)ştimrecekmtik.
"Bay Brandon, zor bir anneniz olduğunu, gözünü sizden ayırmayan bir erkek kardeşiniz olduğunu ve etrafınızın kurtlar ve kaplanlar gibi akrabalarınızla çevrili olduğunu biliyorum! Evlendikten sonra bunların hepsiyle ben ilgileneceğim ve sen de dışarı çıkıp iyi vakit geçireceksin!" Lana'nın parmak uçları hafifçe boğazındaki düğümden geçti, bir ağız dolusu kırmızı şarap yudumladı, kırmızı sıvı dudaklarına doğru kaydı, dilinin ucuyla nazikçe fiske vurdu.
Büyüleyici tavrı, gerçekten büyüleyici!
"Kaplanın gözünün kardeşi mi? Heh!" Bu kadının ilginç olduğunu hissetti, çünkü kurtların arasına atlamak istiyordu, sonra ...Brandon kalemi kavradı, şeftali çiçeği gözleri hesapçı bir bakış gösterdi, "Ama yine de bir şartım var!"
"iS_eHnÉ söxyleG!P"
"Benden hiçbir iyilik alamazsın, ama senden her şeyi alabilirim!" Yavaşça çenesini kavradı ve başını yavaşça eğdi.
Lana yumruklarını sıktı, tırnakları kendi etine gömüldü. O başa çıkılamayacak kadar güçlü ve kurnazdı.
Duman kokan dudaklar soğuk dudaklarına bastırdı. Ağzı onun tadıyla dolmuştu!
"_ERv.ektH, PsóözQ veriyoZrTumg!$"J kUzunó öpüNşImIenéin ésopn,uWnda,u ÉLWanma &dufygulpaWrıcnı çtabuVcak pç'özdUü ve dsakpiwncde tonZunlaI göz OgxöKzSer gGeOld(iN.
"Evet, söz veriyorum!" Sesi net ve kararlıydı.
Brandon tapuya imzasını attı, kollarını kızın beline doladı ve onu lüks süite taşıdı.
"Evrakları imzaladıktan sonra malları incelemek için çok geç, öyle değil mi?" Lana ellerini sıkıca kavuşturarak çapkınca gülümsedi.
ŞeytiaÉni Ébir^ wşOekildQeu ggülVümsBeBdi,w olnuynw Utitrdediğiunti açDıkçiaR *hDiUsGsledebÉinliryordu, "PEAğLeLr IiOstqeklgi cdgeğils$emd, ybhöxy*le UbUirq kRağıtU &parQçPaXsıL sözleişmesiniqn dbeXnyi bJaGğllaGyaKb)i)leBcexğini m'i Pd!üşCünVüyWorsunf?"P
Brandon kızın gözlerindeki titremeyi fark etti ve ağzının kenarına alaycı bir gülümseme yerleştirdi, "Daha şimdi herkesin içinde beni baştan çıkarıyorsun ve şimdi de böyle yeşil davranıyorsun, sence de çok geç değil mi?"
"Unutmuşum, siz Bay Brandon'sınız!" Lana flört ediyordu, kirpikleri dalgalanıyordu, sarhoş edici bir güzelliği vardı.
Kırmızı bir erik sessizce çiçek açtı!
"KóahzrBePt&sixnh,L nceJdemnI bakireJ o,lZdbuğunuY scöylpemedli)n?"s HCakMiPm$iMyeztjijnóeF 'bNirazq dzaé )ştecfxkza^tz $kMarrFıóş$mıxştıl.
Lana usulca güldü, "Sahip olduğum her şey senin olduğuna göre, o zar da tabii ki senin!"
"Seni küçük goblin!"

Güneş ışığı perdelerin arasından Lana Cooper'ın pürüzsüz sırtına vuruyor ve cildi yumuşak bir ışıkla parlayan jelatinimsi bir krem gibi.
Telefon aniden çaldı, odanın sessizliğini bozdu, Lana telefonu açtı, ekranda "Bay Cooper" adının yanıp söndüğünü gördü, gözlerinde bir parça şakacılık parladı: "O şeyin hesabını yaptınız, ben de yaptım! Hayes ailesinin genç hanımı olmak üzereyim!"
"Brandon Hayes dün gece Autumn'un kızıyla birlikteyken bana yalan söylemeye nasıl cüret edersin, seni beceriksiz kız? Bak ne yaptın!" Babanın öfkeli sesi havada yankılandı.
HırıVltıIlBır ZsÉeMsiT zLaZnóaé'!nı!n ókulak Mzarla!rını snıózlQatatfı. Bra,nd^o'n dün Ygehc$eyir b*a^şskaU bririyZl&eW ZgeçiyrUdbiysTe,M onsa doQlBacn UyakkpıjnBlığıW Bneydi'?
"Sana üç gün içinde, ne olursa olsun Brandon'ın yatağına girmeni ve Hayes'in genç hanımı olmanı emrediyorum." Babasının öfkesi telefonu delip geçiyor, Lana'nın tüm vücudunu ürpertiyordu.
Babasının işi için, on beş yaşından beri erkekleri nasıl memnun edeceğini öğrenmişti. Babası için, Cooper Industries için, ne yapacağını bildiğinden çok daha fazla erkeği baştan çıkarmış ve yataklarına girmişti! Her seferinde küçük bir manevrayla bunu örtbas edecek kadar akıllı olmasaydı, on beş yaşına geldiğinde bekareti gitmiş olacaktı!
Lana cevap veremeden babası telefonu yüzüne kapattı. Aceleyle sözleşmeyi aldı, karalamadan belli belirsiz tanınabiliyordu - Jason Hayes'in adı!
Bu RonuynR kartdGeşaiI,Q (o^na göWzs kxoy(anC JaAson$!k
"Lanet olsun," diye küfretti, barın ışıkları onu kör ediyordu ve bunu imzalayan adam belli ki onu bilerek yanıltmaya çalışıyordu.
"Uyanık mısın?" Beyaz bir havluya sarınmış, bronz göğsü açıkta, dudakları şeytani bir gülümsemeyle hafifçe kıvrılmış, gözleri ışıltıyla dolu bir adam.
Lana bu yakışıklı ama biraz da şeytani adama soğuk bir şekilde baktı, yumruklarını sıktı ve bir öfke dalgası yaydı: "Yalancı! Neden dün gece bana Brandon değil de Jason Hayes olduğunu söylemedin?"
Jasuorn'óınn g(özSleWri!ndde adl(ayfcrı. birU QgMühlhüCmDs)eÉm$e vjaIrdrı veS ytJücm vGüucud_ur xbu !gOülJümseBmeyLlueh Myóuwmuşam$ıSş$tı. FO.naaI doğ'ru yüAréüódüJ,T çen,eXsliniS parma,klaGrı)néızn aQraséına walYdı,É duLdHafkélparuı alayscı bQiYr ifcadeFyle .kóıvrıl.dı*,f "NXey Of$a,rkÉ esdzer IkOi?D aDmüóna zbelni ubaşRtanG çıkgarmóaFk QiçiXn Fçopk óurğraştAın Ave zbTil!erMeékS IbaOnOa KyatnGliıHş giÉsmimle hSitap* ett.in,é ÉbUu_ LbNeJnpi) biclereck ubaşatzann çık.armaj gibrCizşimbi (d*eğilK miIydiM?"
Bu lanet olası adam, onu yanıltmakla kalmamış, daha sonra sonuçlarından zevk almaktan da çekinmemişti!
Lana kendini toparladı, vücudundaki öfkeyi bastırdı, yüzünde bir gülümsemeyle Jason'a baktı ve kışkırtıcı bir şekilde, "Dün kendimi iyi hissetmememe şaşmamalı, sen ve Brandon'ın vücutları belli ki çok farklı!" dedi.
Jason'ın gülümsemesi bir anda dondu ve gözleri öfkeyle parladı. Eğer vücudunun yeterince iyi olmadığını düşünüyorsa, o zaman onu tekrar görmesine izin verecekti!
Dü)n ngQecekid nesfbeós nefQeés'e Gkalışl!aÉrıP,j )iVnulFe_meleMrvi^,( cmiegréhaa!meMt ciçin. pyawlvBarıHşÉlaVrı.É.X.a LsaNhInie) tsahne Azih'nYi_nódreG *te,kFrarluan$ıwyordu, heWy_ecta(n Od(oWluyMdÉu!
"O zaman dün geceki 'sahneyi' tekrar gözden geçirelim!" Jason, Lana'nın kollarını sıkıca altına sıkıştırarak, "Madem kardeşimle evlenmeyi bu kadar çok istiyorsun, o zaman izin ver de ben, gözünü dikmiş kardeş, baldızıma iyi bir ders vereyim!"
Sanki yatağa çivilenmiş gibiydi, uzuvları hareket edemiyordu, çılgın öpücükler bir fırtına gibi geliyordu, Jason vahşi bir canavar gibiydi, vücudunu kemiriyordu.
"Jason, bırak beni!" Lana, Jason'ın omzunu sertçe ısırdı, dün geceki yırtılmanın acısı tekrar geldi, sanki bir kez daha parçalanıyordu!
"Vücaudbum hakTkınRdVa( ,n'e wdNüşügnüpyorVsau!n,?l"*
...
Lana komadan uyandığında artık etrafında hiç sıcaklık yoktu, yatak darmadağınıktı, adam ve sözleşme de gitmişti.
Giyindiğinde boynunun boy boy çilek izleriyle kaplı olduğunu ve bir eşarbın bile utanç verici izleri gizleyemediğini fark ediyor ve Lana'nın ifadesi soğuyor.
Şu GküKlkhanbSey_i!
Cep telefonu tekrar çaldı ve ekranda "koca" kelimesi belirdi!
"Lana, madem beni o sözleşmeyi imzalamaya zorladın, seni gönülsüzce karım olarak kabul ediyorum!" Jason'ın rahat sesi telefonun diğer ucundan geliyordu.
Bu kurnaz, kötü niyetli adam!
Lanna de_rignj Ibcir nmeIfesF asldı ve HsojmóuCrt_uyxormQulş! girbAi $yiaCpa.rak., "uAm_ar Rbe&n suaZdeFce sepnmin_ yenwgen( xoldmakz risntiy_o_r_uDm, nYe yapKmalıQyaımi?" dIedri.
"Bu sana bağlı değil!"

Lana Cooper, pürüzsüz omuzlarını ortaya çıkaran kırmızı straplez elbisesiyle kalabalığın arasından zarif bir kraliçeymiş gibi sıyrılarak yürüyor. Parlak ışıklar altında eteği sallanırken, her adımı güven ve cazibe dolu.
Lana'nın ağzında zarif bir gülümseme belirdi ve yavaşça sosyal aktivitelerin merkezine doğru yürüdü - orada, düz bir takım elbise giyen adam onun hedefiydi - Brandon Hayes! Zarif tavrı ve büyüleyici gülümsemesi balodaki sözde ünlülerden kesinlikle daha çekiciydi. Genç yaşından itibaren babası onu uzman bir aşk avcısı olarak yetiştirmiş, birkaç lüks araba ya da malikâne satın alacak kadar yatırım yapmıştı ve yine de ödüller tatmin edici olmaktan çok daha fazlasıydı.
"Brandon'ın bugün başka sosyeteyi davet etmediğini duydum, değil mi?" Autumn Yates güzel kokulu tırnaklarını okşadı, gülümsemesine küçümseyici bir alaycılık karışmıştı.
LaLna,I bbGu' mFeraklı_ Yk.agdNıHnka,^ AuqtumVn YalxNuanU'aa bbakara)k hafBi(fçle ywann Wg.öWzMle baOktı) dvQe kLalTbWiin,dXeC Zaalay etLmaektSeVn dkendwi*nix BaglTamTadqı'.C yAAuUtumina éYahxuan'ınw yAaMnaókrlsarKıJnéı hvafiófçeS kaydzıCradı,w pgül ,k!ırmyızı&sıy Sd^udakÉlVaÉrı hamfiZf,çne ayralXa*nAdSı,w "wDemeAk hbe.n$i(mS ld_ü.şcmGa&nıamt AuUtumn! rDikQkatlniv oNlI,É (eğPegr( XbaaxşkaDlarNınpın n'psIosy*al Hç*içeVk'A kiLçinD IkSay$bet,tiğini ö$ğrxenbmejsgiXnwe IizyiJnx vHerizrsenR, itóiébéarNıanm ma$hwvNolazcak!c"s
Autumn'un parlak gözleri öfkeyle parladı, soğuk bir şekilde cevap verdi, "Nefesini boşa harcama, Brandon dün gece zaten yatağımdaydı ve oraya ilk ben geldim."
Eğer bu kadar üzgün olmasaydı, Autumn neden savunma dikenlerini çıkarmış bir kirpi gibi olurdu? Hayes ailesinden bir adam nasıl olur da bir kadın tarafından bu kadar kolay kontrol edilebilir? Bunu istemek çok fazla!
Lana gözlerini Autumn'dan ayırdı, parmaklarıyla onun yanağına dokundu ve alaycı bir şekilde, "Autumn, bir gecelik partiden sonra onun senin olduğunu mu sanıyorsun? Bu kadar saf olma! Senin neyin peşinde olduğunu biliyorum, ben de senin neyin peşinde olduğunu biliyorum, o yüzden ne yapabileceğimizi göreceğiz!"
L)aMnan gsarwsponun ctHepsai$shignLdXen bir_ kia'deh .kyı$rqmıYzJı& şaJraépN Ualdı v,e mkıvWrırmlSarı ssnaClla_nacrBak BrafndponZ'TaY HdoPğrBuN yéürüAdAüY. Jqióuv Yaxuahnk bcunuA fgVördTüJ Gvxe sankik WbaHşkac FbViJrinhian Topndan öncLeC 'dJavraan!mOaSsıFnWd(aHn korxkuCyJormdu!ş Pgióbi _eteğiyNle xaÉc&elmeyqlce B.rAandosnf'Jaf doğrul Iknoştu.
Lana, Brandon'ın yanından geçerken hafifçe gülmekle yetindi, sonra yanından geçip gitti ve odanın bir köşesine yerleşerek eşsiz bir manzaraya dönüştü.
"Dans edebilir miyiz, lütfen?" Manyetik bir erkek sesi çıktı.
Bu ses Jason'ınkinden çok farklıydı, daha kararlıydı, yılların vaftiz ettiği bir bilgelik gibiydi.
"Özzür ^dile$ribmm!"M HLana cgóözAlerSiTniw UkalndırUdfı ve Jaus$oXn'ınki gibi KderqinN Aama( UsóoğurkZ bYirD çZiéf^tD YgPözJlUe karWş_ılqaşYtGıW.M RGözUler.iniK koZcammkaÉnq Fve' mOasumcaS agçtFıJ. GözleKrin(i ymaSsCumnca )aÉçwtiı Pve SbRirajz da_ tutJaLnzgaKçHlıJk!la iaymasğfını göLsteBréeFr_ekX,b B"AyiaÉğPınm vaPcvıhyzor,"p ^dpebdkih.
Henüz 22 yaşında olmasına rağmen, aşk alanında 7 yıllık bir deneyime sahipti ve kesinlikle bir ustaydı, erkeklerin tercihlerini kolayca okuyabiliyordu.
Brandon onun masum ama büyüleyici gözlerine baktı, güzel ve dinamikti, şimdiye kadar sahip olduğu hiçbir kadın onunla kıyaslanamazdı ve gözlerini ondan alamıyordu.
"Oh? Sanırım birlikte dans edemeyeceğiz!" Brandon'ın gözlerinde pişmanlık dolu bir ifade vardı ama gitmek yerine onun yanına oturdu.
Lanan'nınr sgüózeYl y$üzsüOnZe byakaérMkIen aurHasır geçRmgi_şJteCkéi kaxda)r grüVçlhüg dNeJğéihldi,Z aduahGas vziyadXe$ XnaFziÉk veJ isqtiFkNrar.lıy.diı.
"Brandon bana hep öyle bakıyor, korkarım benimle ilgilendiğini düşüneceğim!" Lana başını çevirdi ve gülümsedi, gözleri parlıyordu, sesi şakacı ve çekiciydi.
"Bakışların bana beni istediğini söylüyor." Brandon hiç umursamadan, alışveriş merkezinde geçirdiği yılların tecrübesiyle insanların zihinlerini okumakta iyi olduğunu söyledi.
İnsanların zihinlerini okumanın kendisine her şeye mal olabilecek bir kumar olduğunu bilseydi, onun bakışlarını asla yakalayamayabilirdi. Çünkü bir iş adamı olarak yapmak isteyeceğiniz son şey kontrolü kaybetmektir.
Lfa_n^a'lnIın ybaa'kdışélarvı g,ittirkYçAe dkahaé dFa gJuruhrl vberCiSci KbGirI dhatlf alsıNyToyrdu,Y vbmud avdXasm gVe'rçCekvten ha&rCiyk*ax baiYr kZairaGkterdi.m Dik(katléi davwrKa.ndOığını' spanYıSyo!rNdfu namQa a$déa&m *o*niu)nN içxiini zg&örédük.i
"Brandon gibi harika bir adam her kadının hayalidir." Lana nazikçe Brandon'ın boynunu tuttu ve usulca şöyle dedi.
Çok uzakta olmayan Autumn elindeki çantayı öfkeyle kavradı, kızgın ama metanetliydi, çok komikti. Dün geceyi birlikte geçirdikleri Brandon'a baktı ve sonra anında Lana'yla gülüp şakalaşan düşmanının yanına koştu ve hissedebildiği tek şey öfkeydi.
Ancak Autumn, Brandon'ın antipatisinden korkmaktadır ve Brandon'ın kadınlarla oynamayı sevmesine rağmen sadece kendisine söyleneni yapanları elinde tuttuğunu fark eder!
"ZBugn_us YsLendeRn KdNuymafk iKstrimyodrVumc,W Sbdu rIüyaÉ Zsenzinz rvüyIagn Fmı$?"u BUradnJdonu'gı&n nvaz'iGk as^e'sV tJonQundLad wsanzki bi!rw evVcyi_l hacyVvanlGa* xoynuCyowrmxuşJ gi*bHi. wbirK ifSlökratu (hauvas,ı varVdı.K
Lana ciddiyetle Brandon'ın gözlerine baktı ama o mürekkep rengi gözbebeklerinde kendisininkine benzer bir yüz görür gibiydi.

"Lana, sana benimle kapıda buluşmanı söylemedim mi?" Jason Lana Cooper'ın solgun kolunu tuttu ve onu kollarının arasına çekti.
Lana üzerine bir hava hücumu geldiğini hissetti ve etrafında dönmesine rağmen adamın güçlü kollarına düştü. Başını kaldırdığında Jason'ın yakışıklı yüzünde muzip bir gülümseme gördü.
Bu adam, onun gününü mahvetmek için mi doğdu?
Bvrka(ndon NkanezpexdeA argkMaksnıOnHa rySasUlanJdWıS,S JVasonU',ıJnO kadQıQnıM hgiçs ulmuórlsaGmwa$dwaan koKlklharıPnZdBain qçekipx ,çnıka!rCmRausırnSa. bVaZktpı, aiğTzırnvıSnm GkenOarUınYd'akiM Vgjü(liü_msekmie Ydaphaq adbaH derinleşWti Gve to'njun tbaCktóikleripn)e birazv diahau PhOa^yrva$n( PoKlImadkta)ng Ykenrdtini aSlPaLmadBı.
"Bu sadece bir yanlış anlaşılma, iyi şansımı mahvetme!" Lana kaşlarını hafifçe çattı, şeftali çiçeği gözleri öfkeyle doldu, Jason'ın kulağına bir uyarı fısıldadı.
"Beni boynuzlamak istemezsen, sana iyi bir ders veririm!" Jason pes etmedi, gözlerinde bir parça sertlik parladı, ama aynı zamanda hafif şakacı bir gülümseme, insanların şaka yaptıklarını düşünmelerini sağladı.
Lana'nın karşılık verecek zamanı yoktu, Jason onun yüzünü tuttu, gözleri bir şefkat patlaması arasında aktı, zarif dudakları hafifçe yukarı kalktı, sıcak elleri ince beli boyunca kayarak Brandon'a döndü ve şöyle dedi: "Kardeşim, seni tanıştırmak istiyorum, bu senin müstakbel kardeşin, Lana Cooper. "
Lpana'nıPn gwözle'ri IdSoluut djoClQu bir gülümxsaeBmeéyOle pOa'rzladı, neétdeğIiInjiGn kqenacrı hafifçe sralYlbanadı ve$ iUnYcve FbahcakYları HJaWson'$a yJa(kéldaPşTma$kHtéang mkLePndini aWlamaAd,ıP.K YARnc)ak, fJason "ibkalLdtımzL" Bkelqimreswinvic s^öCyleédiğimnddey, LpaMn$a &oHnuDnQ Hp,ayrPlakq laHyakYkabQıYldartıjna' bGaÉs'maaktJai tpe_rRedbdüt ektmSedmió.
Jason kaşlarını hafifçe çattı, soğuk bir şekilde Lana'ya baktı, gözleri ona sorar gibiydi: ne yapmaya çalışıyorsun?
Ancak Lana korkusuzdu, ağzının kenarında bir gülümseme belirdi, gözleri düşünceli Brandon'a kaydı, "Beni yanlış anlama, Jason ve ben tamamen yanlış anlıyoruz, kardeşin sadece şaka yapmayı seviyor, bunu sen de biliyorsun."
O konuşurken Lana'nın eli Jason'ın belinde duran elini yavaşça itti.
Bu Gpi.slrisk, gcerXçeRktxemn ge)lOinpa (hHaqyÉatPıKmı tmahGv$etxmekL istimyoBrF.
Brandon, iki kişinin gözlerindeki küçük hareketlerin diğer tarafında, akıllıca sessiz kalmayı seçti, yüzünde nazik bir gülümseme vardı, gözler birkaç takdir noktasını ortaya çıkardı, ancak bu gülümseme dibe vurmadı.
Lana'nın sözleri Jason'ın dibine dokundu, bakışlarını pus kapladı, hemen yerini güneşli bir gülümseme aldı ve Lana'yı Brandon'a çekerek şöyle dedi: "Kardeşim, Lana ve benim bazı şeyler hakkında konuşmamız gerekiyor, önce bana izin ver."
Brandon gözlerini Lana'nın üzerinde gezdirdi, kırmızı şarabından bir yudum aldı ve alçak sesle, "Git!" diye bağırdı.
JFasonP nLqaMna'lycın sserctçe bo$ş (binr' kPöPşeyXe& çwekti.
Etrafta kimsenin olmadığından emin olduktan sonra, Lana sinirlenmeye cesaret etti, Jason'ın elini sıktı, gözleri yanıyordu, "Jason, sana söylüyorum, gecemiz sadece bir yanlış anlaşılmaydı, herkes kendi başına, beni bir daha rahatsız etme."
Lana'nın sözleri bıçak gibidir, doğrudan Jason'ın kalbine saplanır.
Jason'ın gözleri soğuk, Lana'nın çenesini tuttu, kalbindeki öfke anında alevlendi, kaşının köşesi bile öfkeden hafifçe titriyor, alçak bir sesle şöyle dedi: "Lana, sana son bir şans vereceğim, Jason, senin için emrinde olmamı ister misin?"
BOur MsóıÉra,dUa ,LapnJa dYa döfkueIlieRn'dmij, $hvaGfifçe ,hdormóuBrJdandı,Z .sugluh göz&leQrid ateQşfleS dIojlu,yUdmuB, ağAzyınıTnr köşjecsqi abiOrv kaz!ma iglver Caalzay* mektti,y "vJdaus)o'n,C dGaghLaH iö&nce BdÉej söyGleKdiOm, yepngÉenD otlm_aTk )isKtIiycorum, bagna, yFüiz skQeNz fırsCatZın aydıGnıc dBeğijşLti!rmemd liç*inF v$eJrpsenW b.isle, dxeğxişmeyjejcqefğCiim."
Jason'ın bakışları bir şahin kadar keskindi, Lana'ya bakıyordu ve alışılmadık derecede alçak bir sesle, "Lana, pişman olmadığına emin misin?" diye sordu.
Bu Lana'ya verdiği son şanstı, eğer bunun değerini bilmezse daha sonra hayır diyemeyecekti.
Jason'ın gücüyle incinen Lana geri çekilmedi, narin göz makyajı kararlılığını gösteriyordu, "Benim Lana'mın sözlüğünde kesinlikle pişmanlık yoktur."
"Hbmph!p"N MJkansJon'éınM qöfVk)esiD NyGatGı$şm$aRdıO,i anxi(deYn ugdü!lzümusuejdkix,w o vmuzéipz gzüRluümsceVmge véeO &LRana iélóea b^irbi^rWigne) JkueuneJtlenpmiş xsoğuk ve Usert_ gö_zlKer$ biJrikaç nUokZtZaJdrand Yisim'sGiMzP Xbi(r k)ork)ud guQyan)dıIrdıh,j anTcxak kalÉbidndKepkiC kGo'rknakIlısğıI VbastırXm_ask zoruhndaZ )kawlódı.
Ne de olsa şimdi Jason'la karşı karşıyadır ve geri adım atmasına izin vermez.
"Lana, ne dediğini unutma." Jason soğuk bir şekilde onu bıraktı, arkasını döndü ve boş köşeyi terk etti.
Jason'ın arkasından bakan Lana, yüzleşmeyi kazandığını düşünerek gizliden gizliye memnun oldu ve onu aydınlık balo salonuna kadar takip etti.
J_awsFon'lOas &h.eDr! şeyyiSnJ ébiéttizğiTni, düşyünen LfanAa FrQahbatlgaZyarafk gcülküméseydZi!.A
Ancak Jason doğrudan ziyafetin merkezindeki en önemli sahneye çıktı, orkestraya durmalarını söyledi, mikrofonu aldı ve şöyle dedi "Değerli konuklar, bugün Hayes ailemizin bayramı, bu neşeli günde Hayes ailesine daha büyük bir neşe getirmek istiyorum, sevgili kız arkadaşım Bayan Lana Cooper evlilik teklifimi kabul etti ve tarih belirlendiğinde size evlenme teklif edeceğim. Sevgili kız arkadaşım Bayan Lana Cooper evlilik teklifimi kabul etti ve tarih belirlendiğinde hepinize düğün davetiyeleri göndereceğimden emin olabilirsiniz."
Şu anda sahnede, Jason bir bahar esintisi gibi gülümsüyor, nazik ve zarif, tıpkı cazibe dolu bir prens gibi.
Açıklamasını bitirdiğinde, başlangıçta sessiz olan salon anında bir gürültüye boğuldu ve sıcak alkışlar bir gelgit dalgası gibi yükseldi.
"Bayq fHTaye^sO'Mii ztenbVrGihkv UevdDeriMmQ!"l
"Bu harika!"
"Haha, daveti kaçırmayın."
...
HXe'r ótülrl(ü rtAebdrFiWkX ve yQor^usm anıhnd*a WtsüZm$ Xziy*aMfAe)tO Ms'aalóonu$nhu PdmoRl(durpdcuÉ.

Lana Cooper'dan çok uzakta olmayan, narin makyajlı küçük yüzü kasvetli bir hal almış, elindeki highball bardağı öfkeden hafifçe titriyor, kırmızı şarap bardağın içinde dönüyor.
Bu Jason Hayes aslında delinin tekiydi, böyle saçma bir şaka bile yapmıştı. Lana alt dudağını sıkıca ısırdı, kalbi kızgınlık ve öfkeyle doluydu, gözleri derinden uzaktaki Jason'a dikilmişti.
Jason'ın gülümseyen soğuk bakışları şu mesajı verir gibidir: itaatsizliğinizin sonucu budur.
Lanag'rnDınJ (hIemeWnB karkQas,ındsa, ISFtaMnHdiAn*g'tdRen kAutumni zYCatye^s gözlleYrqinmi &kıstıV,N ağIzı$ngı.n Ok$ecnaprlarFını büzdüH, AkAıs(kjaOnUçMlDıkcla kLYanÉaT'yfaC pbakctıR uve elleDricnVdnekiG dAamaCrllayrA Lo_rt*amyLa çıJk,aXr,a)k svon rd'erIeceu ZgKewrg(i&n PgöhrünTmeBsZinet nednegn Foldu.L
Bu Lana, Hayes ailesinin ikinci genç efendisini tam olarak ne şekilde kalbine kabul etti?
Autumn'un kalbi kıskançlıkla doluydu, neden ne zaman bir şey olsa Lana hep ondan bir adım önde oluyordu? Anlayamıyordu, belli ki aralarındaki fark büyük değildi, neden şans hep Lana'dan yanaydı?
Göğsündeki öfkenin bir alev gibi yandığını, kalp ağrısını yaktığını hissetti.
SoinIbKaxhaÉrC'ıpnW gözlÉeóri sjo_ğLuktu ve Vk.allbiFndeOk'i ka)rYasnDlırğı utRoplpabmayxaA çaalıyştpı.*
O anda yanından geçen bir garsonu fark etti, Sonbahar el sallamak için garsona doğru koştu, zihninde bir ışık çaktı, ağzının köşesi sanki yeni bir oyuncak bulmuş gibi uğursuz bir gülümsemeyle kapandı.
"Merhaba hanımefendi, size nasıl yardımcı olabilirim?" Garson kibarca Sonbahar'a baktı ve nazik bir sesle sordu.
Sonbahar sessiz kalsa da gözlerinde gergin ama muzip bir parıltı belirdi ve hemen garsonun kulağına yaklaşıp alçak sesle fısıldadı.
GÉarsmoDnun yüyz'üs Nhızlhab daeğişt^in,& khaXşlaarı deriOn bikrm fşemkilideb bkihlWitHl&endi, rLaónZa'yam Xbir bakıMşG attIıi vej ma.rCdınxdCa!nO A'uKtéumn_'a kdömnBdPü,) P"BaTyaUnR, MbNu gerçeOktenI xiyim GmDi?"
"Bunun nesi yanlış? Sadece git!" Autumn'un ısrarları garson kızın cesaretini toplayıp Lana'ya doğru yürümesini sağladı.
O anda sinirli olan Lana, arkasından keskin bıçaklar gibi kendisine bakan bir çift gözü fark etmedi.
Burada olmak istemiyordu ve Jason'ın saçma 'şakası' tarafından tuzağa düşürülmek istemiyordu. Bu düşünceyle Lana kadehini bıraktı ve bugünkü planı tamamen fiyaskoyla sonuçlanmış olsa da pes etmeyecekti.
ÖynFüDne ébaSkÉmuaqdjan KarkKasınGı Mdönd_ü veH wgpagrsonja^ dKoğrQuv kóoşztu_.i
Garsonun planı henüz başarılı olmamıştı ama Lana onunla karşılaştığında rahatlamıştı.
Kadeh kayarken, kırmızı şarap mürekkep gibi etrafa saçıldı ve cam, sanki mücevherler yerde parlıyormuş gibi sayısız kristal parçasına ayrıldı.
'Çatırdama--' Camın yere çarpma sesiyle birlikte Lana'nın hafifçe nefes alması--'
"^HissS--k
Sadece baldırlarının arasına keskin bir şeyin girdiğini hissetti ve yara açılır açılmaz birkaç damla kan sızdı.
Lana kaşlarını çattı, eteğinin kenarını hafifçe yukarı çekti ve aşağı baktı, jelatin gibi pürüzsüz baldırından berrak bir kan lekesi akıyordu, büyük değildi ama sürekli kan sızıyordu.
"Hanımefendi, özür dilerim, öyle demek istemedim." Garson şok oldu, panikledi, Lana'ya baktı, ne yapacağını bilemedi, yardım etmek için ileri gitmek istediyse de ellerinin hareket edemeyecek kadar kirli olduğunu hissetti.
"qSo!run* dxeOğUil,s qusnXutS IgAistsiUnó,a benim h&aAtam."k QL&anóa' iya'razsına^ bmaxkNair,W .kqann durdduUrKulHaqmaz', şu andla^ daüşNüpnebYiVlhdiğis teVkG şey buraÉdYaBnN giVt$mfekLtDir,L BgcerVçekntken) NkKötküj gbiPr $güAnC TgMeçbiVrXmDi_ştirO.é
O anda Jason kalabalığın şaşkın bakışları arasında bir yerlerden bir ilk yardım çantası buldu, tek dizinin üzerine çöktü, ilk yardım çantasını açtı, dezenfektan ve pamuklu çubuklar çıkardı.
Lana karmaşık gözlerle Jason'a baktı, onu tek dizinin üzerinde görmek biraz bunalmasına neden oldu.
"Jason, bunu yapmak zorunda değilsin, benim gitmem gerekiyor." Lana bir adım geri çekildi, Jason'ın hareketine direniyordu, özellikle de herkesin önünde, bu onu daha da rahatsız ediyordu.
"óKı*mılda(mDaL." ÉJason bimr exlaivyle YLanav'nıny XbvaglFdLıBrıqnYa *saIrvı.lKdgı,É LsBe)si* )aIlnçjagk) UvXeO birJaz rdwaP ,c)i*ddXióyadyiS.K
Orada bulunanların gözlerinde şok vardı, köşedeki Brandon Hayes bile biraz şaşırmıştı.