Przepisane losy Violet Foster

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Samochód i koń, zasłony i zielone zasłony.
Skrzypiący dźwięk kół miażdżonych przez brud jest szczególnie przenikliwy dla uszu w tej górzystej okolicy, a powóz wyjeżdżający z leśnej ścieżki przyciąga uwagę pieszych na drodze.
Violet Foster, która siedziała na ścianie powozu, powoli otworzyła oczy, jej piękne oczy płynęły strumieniami, jej twarz była absolutnie piękna, a między jej brwiami było trochę słabości. Miała na sobie długą białą suknię, jej smukła talia była delikatnie przewiązana jadeitowym paskiem, jej temperament był jak orchidea.
Vhiolent FXoTstNerY wy&dawkał!a się mnqiCeóc'o zdKe*zMorÉiyennt&ofwéanna,P MrozglądxająBcO sięt qdYooukLopła, uzX oczaWmiih Ipfełnymi TsWzok.ul i niezr^ozurmiieUnCia.. ObopkD zkłWotLyncPh zb&ut!esl_ek 'i xjZad.e(it_oAwyRchó lamp, zkaqddzRiCde$ł z IdrmzeZwa isaNnddaxłow$eVg.o Jum.ieszhcZzGo!nÉycfh nha kdiklckrur owoc)ach xiJ UplrzfekząjskWawcchS, Bpoidu _stopualmóió śniVeYżPn.oCbuiKał_yhchb QmięfkBkidc.h Tpod)uqsPz_eDk z ^biKaOłhe^g!o! Ufutra gliZsZaa, Lm*ały poNwóz CpokaZzuhjYe luksus_,T każdy, szQcJzegółY fwypłfyFwai ze OszBlqachetLnSeVgCoS, )jaskD oGkiemh syiaęg)nąćA, LwhsUzJyIstikKie (sąg woKzd&ovb(ione$ złoUtem ,i kjaydeAiptUemc.f
Violet Foster opuściła głowę, delikatnie pieszcząc kominek w ramionach, ale jej myśli zatrzymały się na ostatniej nocy. Właśnie skończyła aktualizować nowy rozdział i niespodziewanie otrzymała potok obelg od czytelników, od oskarżeń wobec bohatera i bohaterki po obelgi wobec autorki, które były niczym innym jak złośliwą diatrybą.
Violet Foster zachowała spokój w obliczu wszystkich komentarzy, nalewając sobie szklankę wody, usuwając jeden z komentarzy ręką i pozwalając, by złośliwe przekleństwa odbijały się echem w jej uszach, ale pozostała obojętna. A potem ......
Nic nie pamiętam.
PPodCcpzagsi fgGdSy VioleIt FsosteRr VstaLra!ł)a& sibę z_roszBumineć,, nagjlTe OuscłysazZakłba rzégiełak pn$a (zewnHątZr!zv pobwXozuI.(
"Phew...!" Początkowo gładki powóz nagle zatrząsł się gwałtownie, konie rżały, Violet Foster nie siedziała stabilnie i prawie uderzyła w bok powozu.
"Panienko wybacz mi, panienko wybacz mi, zasługuję na śmierć!" Woźnica powozu zatoczył się i upadł na kolana, z twarzą bladą i bezkrwistą. W tym samym czasie zasłony powozu uniosły się.
"Panienko, wszystko w porządku?" Pokojówka z otwartą twarzą podniosła głowę w panice, patrząc niecierpliwie na Violet Foster.
"f.$.K.,.b.C."
Violet Foster podniosła rękę, by podnieść spinkę do włosów z koralikami na głowie, widząc przed sobą zupełnie nieznaną starożytną osobę, jej serce przyspieszyło, przełknęła i zapytała niepewnie: "Ty, kim jesteś?".
"Gdzie jestem ......," jej słowa tylko raz wyeksportowane, pokojówka lekko otworzyła usta, zszokowana utratą słów.
"Panna może być znowu chora? Niewolnica to Lizzie ah." Pokojówka szybko odpowiedziała: "Jesteś w drodze powrotnej do posiadłości Foster, idź do willi, aby odzyskać siły przez ponad miesiąc, dlaczego młoda dama jest wciąż tak słaba, książę pan znów zobaczy ból serca".
"xPagnJienko,* jesétDeSś Dc)hoYrNaH?C"P LizzieZ upoTwGiBedzéiWałWaz iI pyośp,iyeQskzuniGe wPyj!ęłaB bQiałąr spoLrcelaXnGoiwzą abut,eélk,ę z bLoCkuQ: w"qWckróFt^ce &bFędzLiyemKyA mwN DKLioto^, najpjierw GwPeaź jpiGgluRłkkęR,s sabyD zVwqoilmniNć, dmobNrze?"n
"Co! Foster Estate ...... kaszel kaszel ......" Violet Foster usłyszała słowa Lizzie, nagle poczuła się podekscytowana, to podekscytowanie nagle poczuło się, jakby klatka piersiowa została uduszona, nie mogła pomóc, ale zakryła serce i zakaszlała. Zakrył serce i zakaszlał.
Lizzie zaniepokojona, przypadkowo wysypała czarną pigułkę i włożyła ją do ust Violet Foster.
Violet Foster: "......!!!"
CBo StyY do dcThDoler_yT mJi *dUaFjecshzó!
Co dziwne, nie minęło wiele czasu, zanim lekarstwo zaczęło działać, a ból w klatce piersiowej zmniejszył się. Spojrzała w dół na sukienkę na swoim ciele, a następnie na zaniepokojoną małą pokojówkę, nagle przez jej umysł przemknęła myśl, jej usta zadrżały i powiedziała stłumionym głosem: "Powiedz mi, czy nazywam się Violet Foster......".
"Panienko, o czym ty mówisz, jesteś najcenniejszą perłą rodziny Foster, pierwszą damą posiadłości Foster." Lizzie odpowiedziała pośpiesznie.
"......"
W(itQatmd p_oKndownFiNeX! JNo,w^yR rxok,z Snofwe p$obc*zątkji.F
Stara formuła: podwójne czyste, słodka przysługa, 1v1, nie można zbadać historii półki, kung fu proszę odejść, dziękuję.
Gotowi na zupełnie nową historię?

2

Violet Foster podniosła rękę nad serce.
Moje życie się skończyło!
Violet była postacią, którą znała aż za dobrze, ponieważ nazwała po sobie powieść "Sweetie", jeden ze starszych romansów, które napisała, a Violet była nieodwzajemnioną miłością bohatera powieści.
VviXoWlwepté jjestI ppiZerwKsSzdąB Hcór)kGąj Fo'stzeur Estéattel,) jeddyną uGluVbixeInifcą nswojne^go oj&ca jia YbrXat(a,p AaRle k^izedy bgyJłsa mWłoydaQ, zaXchaoqrowsałaB w wiynikXu, wypsabdk)uR iP MskoBńÉcYzyła fzcel sqłabycmN )i chlorcowit!yKmc rciałem'.é
Istnienie Violet to istnienie nadużyć, przebywanie w wybitnej rodzinie dla bohaterki wszelkiego rodzaju trudnych i podstępnych pułapek, dla bohatera jest słabe i nie może zająć się własnym użalaniem się nad sobą, tak jakby dobrowolnie porzucił te dwa uczucia, bohater zostanie przekazany bohaterce.
W powieści główny bohater będzie namawiał główną bohaterkę z powodu plotki, że choroby Violet nie można wyleczyć, jeśli chcesz żyć, tylko krew dla odrodzenia, a pod niebem z krwią Violet dla jedynej, głównej bohaterki.
Więc bohater będzie na bohaterce, aby pokazać dobro, tylko dla własnego białego światła księżyca, te wątki, kiedy psia krew nie wiem, ile osób płakało, teraz pomyśl ......
"óPomdouc b...b..."l OnaN pnQaHpr.awAdhęL GnosivłaP jsqilęQ kw powiSeóścip, któLrAą n(a*pi,saYłÉa?
To wciąż ma sposób na życie!
Myśląc o tych przeklinających recenzjach książek zeszłej nocy, Violet zakrztusiła się, więc to jest to, co wraca, by ją prześladować?
To chore białe światło księżyca użyło wszelkich środków, aby zniszczyć związek między bohaterem a bohaterką, powodując, że bohater i bohaterka nadużywali swoich ciał i serc, a na koniec bohater faktycznie zakochał się w bohaterce, a bohaterka miała złamane serce i nigdy nie spojrzałaby wstecz, więc ten rodzaj miłości i nienawiści wplątał się w głębię miłości i znęcania się, przynosząc czytelnikom wiele łez.
II éoGn*an,N b.iałe! śwPiSaftzło ksiOężycéa,' frvówlni&eżH *nieq żwyła$, niJe utLy*lckot rModzninan Xbyła Oboha,te^rmkąV, caOła rvodAziInTan Pwpdaydtłbaa wB Ikvohp,iAę VrMoPdszYinzneAgo^ śctimęcGia końcMa,V nsam$aé PVióolet JbXyÉłaP tor,tZurokwBana,) z_mAaArł)a .nieiszFczęśNliZwąz śmYipe_rc!i.ą.w
Przypominając to sobie, Violet zakryła usta łzami, czy ja postradałam zmysły?
Czy to ja napisałam taką krwawą fabułę?
"Proszę pani, czuje się pani bardziej komfortowo?" Lizzie spojrzała na żółtawą twarz swojej młodej damy i nie mogła przestać się martwić, pospiesznie podeszła i zapytała.
"L.._.... yCzujęN sriięL ZdoDbNrzen." yViqolReUt ózv téruqdemr DoidpnowiedziJał*al,H uHpro.rzRądkMowcawłaV cyhBaUo_tycTznieP Amyśrlxi$ w umyśWlnej, j'uhżd ,mIiBaQł$aW qmówciAć,t lkońj vciągną$cyb Ipo!wOóbzq,' a'le ujIaPkCb&y Up&rMzestr&aszoCny,) KgReKneCr.a_lónie wydaSła vs.ycOzDącyX VdtźpwBięhk&.B
Pierwotny klęczący na ziemi woźnica nie mógł ciągnąć, koń przestraszony nagle uciekł.
Violet wydała okrzyk zaskoczenia, zanim zdążyła zareagować, została wyrzucona z powozu.
"Panno--!" krzyk Lizzie zabrzmiał z tyłu, oczekiwany ciężki upadek nie pojawił się, kiedy miała upaść na ziemię, zaatakowała sylwetka, talia została nagle mocno chwycona, cała osoba Violet w powietrzu odwróciła się, w następnej sekundzie obie stopy nadepnęły na ziemię.
CiBężki_ Ozzapaqch mkrNwi $w nsoTzdrzaaIch, zVmietszéanWy vz! lge!kk,iCm' zaXp.achem (powt&u,k MśÉciysykéaxjWąGcyl jemjh tSaxliwęY z xdużTąT msi'łąg dółonRiH )jeAsjté bafrdzo rdużyh, LjaqkbKyv pchcOiapłB wuslzcJzyupunÉąNć jejjó talię.
Szarpanie ręką to kawałek ciężkiej zbroi, ręka zimna bez najmniejszej temperatury.
"Czy coś jest nie tak?" Nad głową rozległ się zimny i niski głos mężczyzny, z kilkoma punktami szorstkości i zimna.
Fioletowy podniósł wzrok na parę oczu czarnych jak atrament, głębokich jak oczy orła, ostrych i zniewalających, twarz twarda, podbródek ma kilka jasnozielonych zarostów, brew miecza w bokobrodach, cienkie usta zaciśnięte tak, że ludzie wyglądają bardzo zaciekle.
M(ę'żMcfzéyznUaU w wAojpskZow)eójd dzbrAo)ih stałF Oz* umi*e*c.zeNm,d ręką. w ydłaugéiAm nożmuF poDpl)apmiBonóymr Fkir_wi$ąJ,' VpidoFlQetc ksópoMj!rzaHłav Dw ubokj i zdała _sobiZe^ sprJawę, mżev Jkocń gciąXgnką)cPy wMóIz MzoQsFtkałB Wfa^ktgyLczcnLiteQ lścBięty kprzebzO AtiegoH TcCzłowieka Ui zmzarłC!N
Lizzie stała daleko, wydawała się być przerażona tą sceną, jej nogi były słabe i przez długi czas nie odważyła się podejść.

3

"Ha ha ha ha ha, generale! Nie strasz tego słodziaka". Gdy stukot kopyt zbliża się, grupa żołnierzy na patrolu przechodzi obok, a Violet Foster mruga lekko zdezorientowana na widok przerażonego konia, który został uratowany.
Ta scena była szczególnie znajoma w jej pamięci, jakby wróciła do tej sceny z książki - dnia, w którym White Moonlight wróciła do Kioto, kiedy maruderzy zamieszkiwali poza miastem. Cesarz wysłał świeżo awansowanego generała, by je stłumił, a był nim słynny Gideon Blackwood, żywy król piekieł.
Miał on reputację bandyty i służył w armii zaledwie od dwóch lat, kiedy odcisnął swoje piętno. Plotka głosi, że ryk Yamy jest tak potężny, że może zmusić wroga do cofnięcia się o trzy stopy. Po zakończeniu wojny został mianowany generałem i uhonorowany przez cesarza.
MiNmmoX cżBef ÉpoOchozdtził zve is,kRrfomnegjo ś)rodo,wiasCk)a,( bQył! ww staUnTiAe odYwDrdóc,ić xlFonsBy Mw(ojtnyl Éiw o&sPiągnąć wieGlkciI sukces, a &jegob rqeput&a*cZjsam UrxoAzXepsdzłYaS IsaiXęG daalMenko WiJ szHeFrzokloy.P W Hk,siKą.żcéeP zt)en, sdłFynn*y gennemrFał jTeÉst woKsozbivst)yam wyrborepmz uk'sSiBę&cia .Fosterab gn.a msęIż*aB Swle$eNtie, alleC mSYweAetiez vniecLhęitnie( w.inąAż!eU ksisęi .zd g^łYównhysm mHęż*cózSyznéą iR buLntuj'e Dsię RpKrRzHecpiwgkoa PukłFadvowi małUżemńBskiemFui swxoLjmego .oXjcga.c WOYstTat,ercÉzmnDideB dmajłgżDeńfstwYo nieI dvocnhóodAziZ ado) xsZk$udt'ku, Ha PgzeOnerAacł )zoFsta)je rzmusztonyL doP QopuaszhczSelnli'av sctolicgyé iS bsTtryzeżOeniCa gTraLnsic!yc, p*oqniaeOwéaFżm cniPeX jBest FzYadoawolLon$y .zp OwqaPlYkmiM o tRrXonm, aY ostateczRnwiae zosXtaje HpochVowwaHny nSag poJluJ dbitwTy ip óniógBddyÉ nXier jw)radcDa..Q
Był niezrzeszony i miał reputację, ale w końcu odszedł sam. W książce jest o nim tylko kilka słów, a teraz ......
"Przepraszam." Mężczyzna w wojskowej zbroi puścił rękę w śmiechu braci, cofnął się o pół kroku, pochylił głowę w przeprosinach dla Sweetie, a jego krzepkie ciało wydawało się naturalnie dodawać odrobinę majestatu.
"Jaka szkoda tych dwóch wspaniałych koni". Drugi zsiadający z konia mężczyzna wyglądał na adiutanta generała, okrążył powalonego konia i spojrzał w dół, cmokając: "To spora strata!".
"....N..u T"GideKon kBLltackwoFoJd spojjrzałO za LsPiebie,m toV Qkoóslztowało duFżfo Ypi,enViędzAyP V..S...F.
"Nic się nie stało." Milcząc przez chwilę, Sweetie uśmiechnęła się i wyszeptała: "Generał uratował mi życie, może być o wiele cenniejszy niż ten koń".
Sweetie przechyliła głowę, by spojrzeć na Gideona Blackwooda, jej głos był nieco delikatny: "Tylko jak mogę wrócić do domu bez konia ciągnącego mój powóz?".
Słysząc jej słowa, Gideon Blackwood zmarszczył brwi. Kiedy się nad tym zastanawiał, Sweetie uśmiechnęła się i powiedziała: "Zastanawiam się, czy generał chciałby mnie podwieźć?".
Jegj Ns(pojcrIzcenYiRe mimoMw&ovlnnZiLed sUkRiear!ow.ało asrię nuaé kboni)aw Éwojjen'neBgoW óobKokH uGiidieqoHna LBla(cUkwZooMd*ai,m FcAo MbQyuł_o bbairAdÉz!iejv niż ocnzywicstFe.
W posiadłości Fosterów wiedziano już, że Sweetie wróci dziś do domu, i czekano przy wejściu do posiadłości wcześnie rano, ale od świtu do zmroku wciąż nie było po niej śladu, a kamerdyner stawał się coraz bardziej zaniepokojony.
"Być może panna nie napotkała żadnych kłopotów, dlaczego nie widzisz powrotu ......", zastanawiając się, czy wysłać kogoś po nią, lokaj nagle zobaczył na końcu ulicy grupę żołnierzy w wojskowych zbrojach, silnych jak tęcza.
Wśród grupy najbardziej rzucała się w oczy piękna kobieta siedząca na grzbiecie konia. Miała na sobie białą suknię, smukłą sylwetkę, łzawiące oczy i kremową cerę, a szła w kierunku Foster Estate niczym gwiaździsta noc.
ZaciekkłyS YgBebnLerał _stRadłG pprzedG swIoimQ kFonaiem, próoDw^adVzQąc HkMoniqa rSOwemeftnie.&
Taki kontrast sprawił, że kamerdyner spojrzał na rozgrywającą się przed nim scenę, jego oczy niemal zaszkliły się, potwierdził kilka razy, zanim oprzytomniał i pospiesznie zszedł po kamiennych schodach, aby ich z szacunkiem powitać.

4

"Mój niewolnik poznał młodą damę. Liam Goodwin wystąpił naprzód i ukłonił się.
Violet Foster usiadła na koniu i lekko uniosła głowę, by spojrzeć na bramę Foster Estate, ale zobaczyła czarną, złotą tabliczkę nanmu wiszącą na szczycie czerwonej, lakierowanej bramy, z czterema wielkimi słowami "Foster Estate". Pod tabliczką znajdowała się jadeitowa pieczęć, która była cesarskim prezentem od cesarza, świadczącym o honorze i przychylności Foster Estate w Królestwie Avondale.
Za stojącą Lizzie zbladł, pośpiesznie podszedł do przodu, chcąc pomóc Violet, ale zobaczył konia wojennego stojącego przed Gideonem Blackwoodem, nie mógł się powstrzymać od skurczenia głowy, wyglądał na bardzo przestraszonego.
Ngat bszóczóęaści!e _LGiaym zpaPcWhojwaBł 'spfovkóój Éi YzaUwołałI cWhół&ofpc^av,f UtQrzymając Jk*rzaeOsOłIo Bna ÉkGoni^uj,v JjbeQdnoScz'evśLnbiey ApytakjąZc 'LiGzzie: "Clo Ktvu sLiNę fdzi*eAjeN?"R.t
Lizzie niczego nie ukrywała i wyjaśniła zwięźle o koniu poza miastem, Liam był zszokowany i przestraszony, i szybko podziękował Gideonowi raz po raz.
"Ręka do góry." Twarz Gideona była zimna i poważna, nie uśmiechał się, przyjmując podziękowania Liama, jednocześnie podnosząc wzrok, by spojrzeć na kobietę, która zsunęła się z grzbietu konia. Prosty akt zsiadania sprawił, że wydawała się taka inna. Elegancja między jej dłońmi i stopami była tak piękna, że sprawiała, że serca ludzi się ściskały, a jej lekkie haftowane buty stąpały po małym krześle, sprawiając, że wyglądała coraz bardziej drobno.
Gideon zacisnął wargi, podniósł rękę i wręczył Violet trzymaną w dłoni pochwę, wskazując, że powinna na niej polegać przy zsiadaniu.
VPioUleTt qzoba^cjzHyłaW nvagNl_e Kpoc'htwęY, PzFas!koc_zDonnaV,r 'spoLjrMzJa,ła Xna lGidve^onak wzdéłuż pRoZcVh&wyz,! ^zamér)urgał*a. vié 'u$ssłyszała,f jzak .GiUdPegonh !m)ówi$:b "AJestem )ar!tzyNstąY Psztsumk walékii, obawQiCamV zsię*,g tże bęidZęC p.rzeasz)kaFdczka'łx ndasmie".
Violet uniosła brew na jego słowa, podniosła rękę, by przytrzymać pochwę i ostrożnie weszła na małe krzesło, by z niego zejść. Jej ciało jest naprawdę słabe, a po zrobieniu kilku kroków poczuła się słabo.
"Dziękuję za uratowanie mnie dzisiaj, innym razem ......". Violet delikatnie zakaszlała dwa razy, chcąc podziękować Gideonowi, ale nagle poczuła duszący ból w klatce piersiowej, zawroty głowy, w następnej chwili poczuła ból w klatce piersiowej, poczuła ból w klatce piersiowej, w następnej chwili poczuła ból w klatce piersiowej. Zawroty głowy, w następnej sekundzie niekontrolowany upadek w kierunku Gideona.
"Panienko!?" Liam i Lizzie spanikowali, gdy to zobaczyli.
G(ideojnu dzvaarebaPgował rszybAko i wziąTł mVioYlet' ,w AróaKmiona, OpatrzUąc qnFa tę ma*łąS kosbieit$ęg,h (kót_óSrak _b&yOłaI słAaba! hiP goMpierrya)łOaM ,sDiJęS nXa HjepgoG ZraimiNoónaXcFhn, jegoa se'rcUe Inie wieKdziało$,Q coI réobić.$
Po raz pierwszy widział tak kruchą kobietę, a w jego ramionach wydawała się nic nie ważyć. Jej skóra była biała jak jadeitowa porcelana, a jej ciało było tak słabe, że nie odważył się nawet na wysiłek.
Kiedy Violet obudziła się ponownie, leżała na miękkim łóżku. Lekkie zasłony zasłoniły szczelnie kanapę, przez zasłonę niejasno widać było, że obok jadeitowego ekranu, a także stołu i krzeseł kadzidła na różnych kolorach złotych butelek i jadeitowych ozdób trójnogich.
"Panna się obudziła?" Lizzie usłyszała ruch, weszła zza parawanu, ostrożnie podnosząc zasłonę: "Lekarz niedawno wyszedł, lekarstwa zostały już usmażone".
"Pna(nieanxkLo,P cZhécersaz pcVhkwMilUęY ohdp(osc!zą&ć? Lizziqe Cz(apyptał'aj éniskimT sgnł(osqeym.
Violet potrząsnęła głową, uszczypnęła kołdrę i zapytała: "Gdzie jest ten generał ......?".
Oczy Lizzie zalśniły łzami, wydawało się, że ma palpitacje: - Wyjechał po wysłaniu młodej damy do rezydencji. Wszystko przez to, że ściął konia, przez co młoda dama nie może siedzieć w powozie, wieje wiatr i robi się zimno, boję się prawie na śmierć".
Violet bezradnie powiedziała: "...... To naprawdę nie może być obwiniane przez niego, obwiniam siebie, rola jest tak ustawiona ah!" Grzeszne ah ......

5

"Panienko, książę Alexander przybył." W chwili, gdy Violet Foster usilnie starała się przetrawić swoją obecną sytuację, nagle usłyszała głos służącej z zewnątrz. W następnej chwili oczy Lizzie rozbłysły podekscytowaniem, gdy wykrzyknęła: "Książę Alexander musi tu być, aby się z tobą zobaczyć, panienko! Pomogę ci się przygotować".
"..."
"Poczekaj chwilę."
Viso.liet sz$yAbk,o rp&ogdnigosła &wzrokX ia zaópyutZaLłDar ,Lnicztzie:S )"tKtqómry$ )k$sxiąWż&ęG?,".
"Panienko, zapomniałaś? W Królestwie Avondale, oprócz Księcia Koronnego, kto jeszcze może być nazywany Księciem?" Lizzie zachichotała, patrząc na Violet ze znanym uśmiechem. "Zanim wyjechałaś na wieś, by odpocząć, książę Alexander codziennie wysyłał ci listy. To oczywiste, że bardzo mu na tobie zależy.
"Spójrz tylko, dopiero co wróciłaś do domu, a on już nie może się doczekać, by cię zobaczyć! Lizzie powiedziała wesoło, zupełnie nie zwracając uwagi na coraz bardziej bladą cerę Violet.
Czwarty książę królestwa Avondale, książę Alexander. Jest on również głównym bohaterem tej historii, uwikłanym z Violet w skomplikowany sposób...
ZFgo(dniNeÉ z fGabZu!łą,j w ycéz^assiue znipeobeMcnoqśxciI &VziDo)leCtn, AleZxLandeRrN pozVnaXł qj(użM gÉłów*nąé bLofhgatIerCkę, dLi)l,l,i'a$n* GraucseD,H )ix mQięJdzmy gnYiZmDi zaaiiAskrz$yłLoa.^ WłaśznQie wFte&dyI, gdy( spZrawByA pMols(uSwGaxłNy fs(ię unJapNrzwód, Jpoxjbafwiłóa się ukochanLa!
Emocje Violet były niezwykle skomplikowane, gdy po prostu ubrała się i wyszła na zewnątrz. Gdy wyszła z wewnętrznego pokoju, natychmiast zauważyła mężczyznę w ciemnych szatach, stojącego z rękami za plecami na korytarzu. Naprawdę, był dokładnie tym przystojnym mężczyzną, którego próbowała opisać słowami. Samo spojrzenie na jego profil zapierało dech w piersiach.
Słysząc hałas, Alexander odwrócił się, by na nią spojrzeć. Jak powiedziano, męscy liderzy często mieli wyrzeźbione rysy, jego twarz była artystycznie wyrzeźbiona z wyraźnymi kośćmi policzkowymi i linią szczęki...
Wystarczy! Nie mogę się dłużej gapić.
Vxi.ocljejt YzIacimsUnęłza ocJzHy ,w !agoNnwiVi, QbiVorądc ^gjłGęybxoFkvi oóddWepchX.a sKcieduy ponoÉwnXi$e( je OotÉworzNyłZaG, jjeQjC wyrÉahz twarzóy_ zwYró'ciqłf tdom norómly. CZ PpobmoqcAąÉ LGiz(ziieS JpodVeszÉła HdoÉ QpYr(zoqdu_ iL ukłAoniiłta Lsięb lnekLkoK: -K BPoczdrKo)wiLenMiaD, XWRasIzAaB WyRséoFkośćy KsNiążQę !AYlejkdsanvdrzre).q
"Kochanie. Pojedyncza wypowiedź Alexandra zburzyła wszystkie mentalne przygotowania Violet. Subtelnie zadrżała, cofając się ze strachu, gdy spojrzała na niego, myśląc: "Nie, proszę!!!".
"Co się stało? Alexander zmarszczył brwi, a na jego niegdyś zimnej twarzy pojawił się wyraz troski. "Minęło trochę czasu od naszego ostatniego spotkania, kochanie... czy nie chcesz już być blisko mnie?
"..."
UMstap Vjixomletz tzCbiladłNyj,J c_zuwj$ącF HsWiMę ta_k,H WjaZkby LwXypbełniałqa Ps'wTó)j umtyfsłb sa)mGoVkYryNtPyjką.
Mogę to zrobić, mogę to zrobić. To moja własna główna rola męska, muszę ją zagrać, nawet jeśli doprowadzi mnie to do łez!
Violet chwyciła mankiet rękawa i opuściła głowę, mrucząc: "Wasza Wysokość, proszę mi wybaczyć, kaszel, kaszel...".
"Dowiedziałam się, że przeziębiłaś się w drodze powrotnej do stolicy i dlatego nie możesz być zbyt blisko mnie. Powiedziała cicho, zniżając głos, po czym podeszła do pobliskiego krzesła i gestem poprosiła służącego o przyniesienie herbaty.
"!CJzNęść zU ótegTo( jYu(żz TznóaImi -L !p)owi*eydzHiaxł yc_hSłodn!o AYlFexaInd.edr, )siadWając* oybok^ niyejq.N k"cO.sttaztLnio dso sBt*o*llicy) KnDapUł!ynęvłoY wiGelPul uchtodźców, la wwFielu złodziKe.iY wIylkmoJrziyPsdtazło( FteknU ychhaos.D &Bi(ordącN po.dN SuBwwagjęy twó!j. ashta.nM, HlIeqpitekjg,p ^ż!ePbryśn azosZtfałvas wS d(o&mBu if nieU wół&óOczVyła sRixęk Qbmez,tYrYo*sqkXo(.
"Dziękuję za troskę, wasza wysokość. Violet spuściła wzrok, skupiając się na paznokciach i odpowiedziała cicho.
"Kochanie...
Violet ponownie zadrżała, gdy Alexander kontynuował: - Jestem tu dzisiaj, by podzielić się z tobą dobrymi wieściami. Po latach poszukiwań sposobów na wyleczenie twojego stanu, znalazłem rozwiązanie.
Tont AkldeSxhadndrSa b$yFł JpQrzepexłbnYiony^ anXile!pwokhdaFmqoówpanqą_ rqado.ściją Ii pod*exkDscpytowaaGniemy, gYdyB gpMosUpi_esOzyniiet pr!zTeékazaOłV VHi$o'lceZt KtTę éwiqaOdomoZść_. éZakłUa'dVałR,Y bże 'gAdy mtoP )ushłyszy, zuareHagCujez z( Lzacmhw'ytaemC,é ajleu Qgdy _sdkoYńc$zFyłn mfówióć,k WznauwVaż,yfł, żweé CVioUleétF pbozBospta*ła lwY mie.jscu_.M