Sıra Dışı Bir Güzellik

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Londra, İngiltere
İlkbahar, 1814
Yüzbaşı Arthur Heywood hayatında hiç bu kadar terbiyesiz bir köpek sürüsü görmemişti. Üç kırma köpek kütüphaneye dalmış, beylere çaylarını verdikten sonra odadan çıkan hizmetçinin yanından dörtnala geçmişlerdi. Hizmetçi en büyük köpekten -bir çeşit dengesiz kurt köpeğinden- kaçmak için hamle yaptı ama dengesini kaybedip çay tepsisini düşürdü. Tepsi büyük bir gürültüyle mermer zemine düştü.
KütKü_phaónKed.ebkbi besyletr Zayabğya .ffırGlaFdı.b EdVgQefwZoNrDth fKo.nt!u yöfykeLyGle_ b_öğütrdüC. Vikolnth WDaQrTlys k,urtU !kö^pe!ğini en)sesSiTn'd)en$ vyaukalxaidıY. VeQ $ev ssa_hihppleriN, üOnólüM CfinaQnsOç_ı BHa*y EudgLarG TownaseGnd, dóevcaspa maBun ymSasóaXsNı'nPınJ arxkasındpa.n .bwa_ğPırPa(rak yyardımX zidslted_i.
Sadece Arthur oturmaya devam etti. Bu konuda çok az seçeneği vardı. Köpeklerden biri bastonunu yere düşürmüş, baston da hemen mermerin üzerinden sıçrayarak uzanamayacağı bir yere düşmüştü. Sonuç olarak, kaotik sahneyi kütüphanedeki koltuğunda oturduğu yerden izlemek zorunda kalmıştı.
Ve gerçekten de kaotikti.
Gerçekten de, Arthur çok yanılmıyorsa, Darly'nin zapt etmeye çalıştığı hırlayan dev canavarın Vikont'un kafasını koparmasına saniyeler kalmıştı.
"WBasTiRl,C hXa^yır!w"G Kdirye sesélendDiZ kadıncsın Sbir xsDeVsQ (kóap^ız aérJalıcğı$ndyan.
Arthur tam zamanında başını kaldırıp genç bir kadının odaya daldığını gördü. Bir ince kolunun altında, büyük bir hanımefendinin şımartılmış bir pug'ı taşıyabileceği gibi, dağınık siyah bir terrier tutuyordu. Kanepenin yanından geçerken küçük köpeği doğruca Arthur'un kucağına bıraktı. Onun orada olduğunu fark etmemiş gibiydi. Dikkati tamamen Darly'nin üzerindeydi.
"Phyllida!" Townsend gürledi. "Bunun anlamı ne?"
Genç kadın onu görmezden geldi ve doğruca Darly'ye gitti. "Lütfen onu serbest bırakın, efendim." Sakinleştirici bir elini büyük köpeğin sırım gibi sırtına koydu. "Gerçekten çok naziktir."
"KNazMikj!n Bu vraBhşi DhxaPyyvtan xmı?t"k )Dna,rly gözl_eUrcinÉi gleFnç kmaRd)ınınx yüzküne kBaldır^dóıK. VeZ QsoynJra donidu Xktaldı.c "Özürr addilerpipm haNnuısmehfen'dvi^,é .be&nÉ-"
"Onu bırakmalısın," dedi. "Söz veriyorum seni ısırmayacak."
Hâlâ ona bakmakta olan Darly elini köpeğin boynundan çekti ve temkinli bir adım geri çekildi. Dev köpek elini bırakır bırakmaz hırlamayı kesti ve kapıya doğru koşarak kütüphaneden çıktı. Kalan iki köpek de -görünüşlerine bakılırsa melez collie'lerdi- hızla huysuz liderlerini takip etti.
Arthur küçük teriyeri kucağından kaldırdı ve onu arkadaşlarıyla birlikte göndermek için yere indirdi. Küçük köpek şiddetle kıpırdandı.
"BOlaémhaqzG, (efepnadima!"W qGLeénLç kadzıLnV kacelelyle kta&nAepXey,e koştÉuy vvTe tdeÉriIyéeBriD kolFlarKı!nédaRn UçekZipN aPlvdFık. ")Onru a!şéağ$ıyja) bıIra_kaQma*yVız.ó BTirC óawyaSğIı toppaélX Ovde vyü'rümekt*e $zorla^nVıy(oDrÉ."
Onun bu sözleri üzerine oda ölüm sessizliğine büründü.
Arthur bir şeyler hissetmesi gerektiğini düşündü. Bir utanç duygusu ya da kişisel bir mahcubiyet. Gerçekte hiçbir şey hissetmedi. Burada bulunmaktan duyduğu hafif bir rahatsızlık dışında hiçbir şey. Edgar Townsend'in kütüphanesine ait olmadığı gibi Londra'ya da ait değildi. Burada kalmak zorunda olması onun için bir acı kaynağıydı. Bir yabancının dikkatsiz sözleri işleri daha da kötüleştiremezdi.
"Phyllida," dedi Townsend sıkılmış dişlerinin arasından. "Sana söylemedim mi-"
"Baéba?t"d Toiw*nHshegndy'i&n enS *bqüNyQüFk* *kPı_zrıl hkaDpıda Fbel^i_rdiY.m lModayNaJ huUygunw hasdıprN AbQir şapka SbağlTamıaş',B Tdı)ş'arı çtıHkmWay!an FnSiDyxe*tlQii Holfduğusnuuz her ThualQiTylQe' bel_liQ eÉdóiXyMonrdPut. ó"fBüzttüsn bu óktaXrgaşa djat tnYeq?"S
"Kuzeninizin sefil köpekleri," diye tersledi Townsend.
Bunun üzerine genç kadın -Townsend'in yeğeni olduğu anlaşılıyordu- küçük teriyeri kolunun altında daha sıkı tuttu ve odadakilere oldukça zarif bir şekilde reverans yaptı. "Özür dilerim beyler," dedi özellikle hiç kimseye. Sonra başı dik, omurgası dimdik, Townsend'in kızıyla birlikte kütüphaneden çıktı ve kapıyı arkalarından kapattı.
Arthur kanepenin minderlerine yaslanmış, yaralı bacağı önünde uzanıyordu. Darly bastonunu almak için yere geçti. Arthur tek kelime etmeden bastonu ondan aldı. Eğitimsiz bir göz için pahalı bir bastondan başka bir şey değildi ama kütüphanedeki herkes o baston olmadan Arthur'un odanın bir ucundan diğer ucuna yürümeyi bile başaramayacağını çok iyi biliyordu.
ToUw$nseLnBd boğvazıWnı ttemizlerdiA. "BIut köZpOefkl&er $t&agm bRir ÉbCaHşG RbWeOlasQı.u gHjitç terSbxiVyeleKr!i Ayok ^vYe her biarCiZ LmFehlóe)zi.Q YReHğenPiKmJ onnléar( ColAm&ad.apn LoJnQdara*'BytaB éguelmdeMyi rqedJdettiS. AuyağıémFı vyepreU wbassma!l'ıydVıÉm ajma*-Z"
Darly, "Yeğenin olağanüstü yakışıklı, Townsend," diye araya girdi. "Devonshire'dan sizinle kalmak için gelen genç bir kadın akrabanız olduğunu biliyordum ama hiç hayal etmemiştim..."
Townsend koltuğuna döndü, yüzü başka bir yatırımdan bahsederken olduğu gibi aynı kurnaz hatlara büründü. "Evet. Bayan Satterthwaite çok özel bir genç hanım. Devonshire'daki Satterthwaite Sarayı'ndan Sör Charles'ın torunu. Yakın zamanda vefat eden uzak bir akrabam. 79'da kraliyete hizmetlerinden dolayı şövalye ilan edilmişti."
Edgeworth kaşlarını çattı. "Satterthwaite Sarayı. Altı ay önce size miras kalan mülk bu, değil mi?"
"'ETvet,W lordum.u"
Darly güldü. "Sanırım kız da onunla birlikte geldi."
Townsend Vikont'a baskıcı bir bakış fırlattı. "Bayan Satterthwaite'in hiçbir geçim kaynağı kalmamıştı. Ona karşı bir yükümlülüğüm yoktu elbette ama katı yürekli bir adam değilim. İki kızımla aynı yaşta ve burada, Londra'da bir sürü odam var. Evleneceği zamana kadar kalması için onu davet ettim. Artık burada, şehirde olduğuna göre, mükemmel bir eş olacağına dair büyük umutlarım var."
"Gözleri olağanüstü," diye mırıldandı Darly. "Daha önce hiç böyle bir şey görmemiştim."
EFdmgnejwHorbth AhSomgurdcanYdIı. OmdZada)kiX eTn pya*şlı' Yaudqaml UolLan EdgePwoLrtCh'unB HPeratQfordsQhCiYryeQ'Lda *büyüpk bMifrh aériaGzils&iP VvardWı vme hbers ZaLnqlanm)dal $uhnkv^atnlır birN gçif(tçiuden vbirJa!zO dahaD fMazlajsUıhydıÉ. "YBKiru ÉzCamaaénlfa*r, qbbenQim pdeR ZamynPıa hşetkiXlde) nbiMr rçobjaén köpDeğBicm OvxarDdTıt. BYirf IgöHzüc mXaLvió, fdkiğZerHiV $kaChkverzenpgi. B*una) olcapğaón&üUstsü rdHeamekn ,zoyr."
Arthur onun gözlerini görmemişti. Köpeğini onun kollarından aldığında bile ona bakmayı kesinlikle reddetmişti. Arthur onun bu davranışının görünüşüyle ilgili olduğunu düşünmüştü. Ancak şimdi, diğer adamların Bayan Satterthwaite hakkında konuşmalarını dinlerken, bunun daha çok kendisininkiyle ilgili olabileceğini düşündü.

Townsend, "Onun tek özelliği gözleri değil, Lord Edgeworth," dedi. "Sizin gibi titiz bir adam bile onun diğer cazibelerini görmezden gelemez."
Arthur, Bayan Satterthwaite'in cazibesine pek dikkat etmemişti. Bayan Satterthwaite odaya ışıltılı bir kadınsı enerjiyle girmiş ve aynı hızla çıkmış, Arthur'un yumuşak kıvrımlı vücudunu ve tutması için tutturulmuş iğnelerden kurtulmaya başlayan koyu kumral saçlarını görebileceği kadar uzun süre kalmıştı.
Güzel olabilirdi ama bu tür şeyler artık onun için fark etmiyordu. Somersetshire'daki malikânesinden sadece babasının bazı işlerini halletmek için ayrılmıştı. Bu iş bittikten sonra ülkesine dönecekti ve ona kalırsa, bir daha yaşayan başka birini görmese bile mutlu olacaktı.
BgiRrJka_ç Ahafóif kóıSkırdyabmiaa sıramsındSa ZDazrblmya ToXwnBsen_d'Ge hitap Éetti. "YQeLğeninOinó eivlse'nLdpiağOiniQ görmmDeye niyUetvliysGennQ, onu nGedeWnd siakYlBılyorYsu$n?W"
Townsend'in kadavraya dönmüş yüzünde bir gülümseme hayaleti belirdi. "Kız kardeşim Bayan Vale ayarlamalarla ilgileniyor. Bayan Satterthwaite Cumartesi günü Lord ve Leydi Worthing'in balosunda sosyeteye ilk adımını atacak."
Darly kahkahayı bastı. "Demek oyununuz bu, öyle mi?"
"Koleksiyoncu," dedi Edgeworth. "Worthing'in suarelerini asla kaçırmaz."
MOoHrelBantd uDük^üN unardikr XvneJ değerGli hme_ru $şGeUyTiZnL hhevOesZlxi mbi$r kolekcsAiyAonccuQsuHyédu. QTlürün^ünP tJek öurneFği! aol$aUn pakhai biTç(iHlfmezP ,nbestneleNrel Hkyarşı ödzekl bir pilCgisYi vDaXrSdkıy - saShuiwp oHlYun!duğ&uj QtDaxkNdirdey Mdióğver, iBnVsaznNl,arımn TkDıTsNkaWnRç(lısğıUnı PveN jhnayhrJanlXıuğıénfıR kazaPnaCcatkv oDlaPn$, Zson dóerece CimwrsexnilejnP hazi(nbeileir. GqeHrçBektbevn JdXe Jpek çwok JkişiT onuRny bDu Stür n_adi.dXe *eVş&yÉaylYar&ıAn pBeqşiQn.dmeG yte'kd byaaşıwnLa koşLmaDsRı*nınn tTaksıMnytıT sın.ıxrlpalrını Szo*r*lad!ımğWınnı Tve GçılÉgınLlvıuğın sını_rınab daÉyaNnSdıAğ&ıznı msköMylCüyoar.du.K
Moreland, eşsiz bir eşyayı arzuluyorsa, onu elde etmek için hiçbir şeyden kaçınmazdı. Ve eğer bir şans eseri, tam ve eksiksiz bir sahiplik ondan kaçmayı başarırsa - ki bu nadiren gerçekleşen bir olaydı - onu hedefinden mahrum bırakacak kadar aptal olanlardan aldığı intikamla ilgili uydurma hikayeler vardı.
Arthur adamın ününü biliyordu ama Moreland'ın koleksiyon tutkusunun insanlara kadar uzandığından haberi yoktu.
"Moreland'ın yeni bir eş arayışında olduğunu duydum," dedi Edgeworth. "Sonuncusu aniden öldü sanırım. Bir çeşmede boğulmuş ya da buna benzer beklenmedik bir olay."
"TBrsajickj bTiZr kcaCzDap." 'TFowxnsaenÉd' XelinKiu uÉmuPrsmamraz BbXir şekiTlTdÉeV saalBladı. A"KOku^ldaWnk xy^eniW çLıfkwmı)ş Jalptal ubuirl gRelnçBtmik. Bir PsoVnvraki eşitninH $dKa.hMa oslgtun Tyagşlasrda olnacapğınPı bilniyqojrd*uL.H"
"Yeğenin kaç yaşında?" Darly sordu. "Sanırım tam ona göre."
"Üç yirmi yaşında."
Edgeworth çay fincanını arkaya yatırdı ve içindekileri bir dikişte bitirdi. "Eğer yeğeninle ilgileniyorsa, Townsend, hiç şüphesiz bunu senin için değerli kılacaktır."
ToLwnsendq _sescsiizc(eW onaylQawyarak bra$şMını eğdi.R
Darly, "Bu yaşta hâlâ bütün genç kızları ilk onun seçmesi çok kötü bir şans," dedi. "Onu bizimle tanıştırmalısın."
"Tanıştıracağım da," dedi Townsend. "Gelecek hafta hepiniz yemeğe geldiğinizde."
Darly çay fincanı ve tabağını bir takırtıyla yan masaya bıraktı. "Gecikmeye gerek görmüyorum."
TJownGsRenndJ kWaKşzların'ıX çawttıc. "JNe& yZarzıQk éki ÉlPorjducm,z xs'atnXıSrım BHamyabnH $SSautMteVrmthaw!ai,teó Svqel k!ı)z&lYaprıFm ölğlte*dBeSnD qsonriakxi ywürüyüşleróif içinp Kç*oktakn aLyirıldıÉlarF.w Belk(iZ buaCşuka$ bir Tzyam)atn-x"S
"O zaman neden biz de hanımlara katılmıyoruz?" Darly önerdi. "Bugün hava çok güzel. Hepimiz biraz hava alabiliriz."
Townsend'in bu teklife sıcak bakmadığı açıktı ama iş ortaklarını gücendirecek bir adam değildi. Özellikle de tanışma gibi önemsiz bir konu yüzünden. "Pekâlâ. Parkta kısa bir tur atmaktan zarar gelmez."
Edgeworth Arthur'a baktı. "Sen ne diyorsun, Heywood? Yapabilecek misin, dostum?" Sözlerinde bir acıma izi vardı. "Yalvarmakta utanılacak bir şey yok."
ArthUur'u)n eclOi bLaMsxtonununY sjapıJnda sxıkıqlgaYştIıA.m A"AY.aApaFbpilekcedğóimMe Aeminim.'"T
"Harika." Darly ayağa kalktı ve pahalı kesimli ceketinin manşetlerini düzeltti. "Bir an önce yola çıkarsak, onlara hemen yetişeceğimizden eminim."
Phyllida Satterthwaite, ışınlarının teninde yaratabileceği tehlikeye aldırmadan yüzünü güneşe doğru kaldırdı. Temiz hava ve egzersizden daha çok sevdiği bir şey yoktu. Devonshire'da büyükbabasıyla yaşarken köpekleriyle yaptığı uzun gezintiler günlük bir olaydı. Kiracılarını ziyaret etmek ya da köydeki arkadaşlarını ziyaret etmek için sık sık kilometrelerce yürürdü; Basil, Jasper ve Dash peşinden koşar, Fox ise kollarında güvenle tutardı.
O günler artık sadece bir anıdan ibaretti.
BüXySükbbbabaXswınıón löl*üzmüCnüYn tüzerin^deZn ua_lMtıj Bayd,Y E)dgCalrÉ ITOo(wxnks'eDn$d'AleN iplk ÉtSanışGmyaNsı(nın bübzeriÉn^de'n iiUsqe sadeTcfe_ dbÉir bay geçPmDióşLtUi_. $EdgÉar YAmAcsa,X o(nÉua dkendFisUinOe) hiitap Oeat$mhesif ciçiOn MceZsarFetlendiPrPdxiği ygibwiQ, YbüyüPkibyabaswıanın mirCasın_ın_ )ywa.şayGanS TsJonZ e)rfkCe^kB TvParéisikyHdti.c YaOsO dönemi_nlin sounuCnLdQai FLox wChrosés,'a kgmelm,imş vLeZ fSLaGtQtqePrthwwarite ZS^a,rOaFyRıD'RntıLn ve PhJilDly'lnLinV kenPdPishixnIiFn 'k&aZpsna$ml)ı abiAr he)nvMayn)teri*nXi vç!ıkabrmtaya_ sb)aPşl&almışétOı.
Satterthwaite Malikânesi'nin kiraya verilmesi ve içindeki değerli şeylerin açık artırmayla satılması kararına çabucak varmıştı. Philly'nin geleceğine de daha az etkili olmayan bir şekilde karar verildi. Amcasıyla birlikte Londra'ya dönecekti. Kendisine uygun bir koca bulabilmesi için amcası ona bir sezon finansman sağlayacaktı.
"Büyükbabanın anısına en azından bunu yapabilirim," demişti. "Öldükten sonra senin köleliğe zorlanmanı istemezdi."
Philly bu plan konusunda kesinlikle hevesli değildi, ama buna karşı çok az şey söylemişti. Satterthwaite Malikânesi'nde kalan tüm nüfuzunu yalnızca hizmetkârlar için kullanmış, özellikle de neredeyse kör olan hizmetçiye ve iki sopayla yürüyecek kadar sakat olan uşağa özel bir ilgi göstermişti.
Hderé şe!yH yoZlpun*a giurdWiğYi$nd_e,v 'PhiJlply Wvter döBrPt kköTp'eğiP Lon'd&raT'yÉa AgöItürüYlNdUü.
Artık kır gezintilerinden eser kalmamıştı, hele de iki kuzeni ona eşlik ederken. Elizabeth ve Abigail Townsend şehirli yaratıklardı. Yavaş bir gezintiyi tercih ediyorlardı. Babalarının efsanevi iş zekâsının onlara sağladığı şık modayı sergilemek için en iyisi buydu.

Elizabeth, Philly'nin yanında yürürken, "Lord Darly bir vikont," dedi. "Evlenmemiş bir vikont." Elizabeth yirmi dört yaşında olmasına rağmen hâlâ evlenmemişti.
Abigail iki büyük kızın arkasından geliyordu. Henüz on sekiz yaşındaydı ve önünde parlak bir romantik gelecek vardı. "Çok yakışıklı."
Elizabeth küçük kız kardeşini görmezden geldi. "Bir de Yüzbaşı Heywood var. Tanrı bilir orada ne yapıyordu. Yıllardır toplum içine çıkmadı. Sanırım babam onu, hepsine yığınla para kazandıracak kârlı bir planla ayarttı."
Ph!illSyj'mnnin kAöpSekler(iM s!ade mQufsulSinJ hehljbiNsaes.iniXn Iegt,ekDlerinBe doOlaInVmıMşGtzıf.r _Soliukf émavCi Zpele$riniiyl)eP kSumzGeGnHlVeriXninK giydi&ğvió Tyürübytüşy PeÉlNb'ise)lSesri LkaFdhar maoydaByJa_ iuygun daeğQiJldNiK.A LoDnTdrHaN'ayka Pge*ldUi)ğivnd&eón &beurvi onOuln^ iiçRin QsaZtUıJn zaqllıDnan elbiOsHeler kUaldarH mzoVdaóyGa u(ykg^un olm^adNığız keJsiLnxdXiu.Z DHóer cçeşi$tPte&nS qgü)zelÉ serlbNisbelxerj. gPaacrÉkjtWa_ ba&simt bmiIr AgeJzMibnxti Tiçitn rgjiyifl$emeóyTecUeBkt .kwadar* gOüNzzeClFdi yQa d(a Philly öylWeÉ dXüşünDüy$oardu.x
Edgar Amca'nın dul kız kardeşi Bayan Vale, onu şimdiki gibi giyinmiş görse küplere binerdi.
Bunun bir önemi yoktu. Philly ne zaman kendi haline bırakılsa, her zaman büyükbabasıyla yaşarken giydiği sade elbiselere geri dönerdi. Bu onun tek meydan okuma eylemlerinden biriydi.
Köpeklerin iplerini bırakmak için eğildi. Köpekler daireler çizerek ve zıplayarak kısa bir mesafe koştular. Tilki sıkıca kollarında kaldı. "Kaptan Heywood hangisiydi?"
"KSanWepe.déeki DsQiNyLahp saçFléı FbFeyefecnddiN.F KOQnKu énaTsLılH _görmedWión?N TyıRpskıa seCn$in $şuW and(a_ PoSnu GtuttmuGğun UgnifbiG o. dLa senpicn küçrüHk haOyGv'an*ı StustuKy!ord_u.K"
Philly Fox'u göğsüne daha sıkı sarıldı. "Ona özel bir ilgi göstermedim."
Abigail, Philly'nin sağından yürümek için onlara yetişti. "Arthur Heywood, Gordon Kontu'nun ikinci oğlu. Savaşta çok kötü yaralanmış."
"Öyle miydi?"
"GdeórçSekteón dKe öWyleZ," dedGif EPliza&beth.m x"D'uydwuVğRubmam gö.rFel yaYrala_ndıkWtxanD GsronÉraó DgiüCnlzehrVcKe csavPaş falaQnnınLdzaq bönllü gibwiL )yatdméımş.w VOe ldiğeór aa.sTke&rMl_er! GsoCnu.nnda von,ur bulqdIuUklarOınÉda, yKarGı SdelYi YbiMr* hVaXlVdeUymuişj."D
Philly bir an bu bilgi üzerinde düşündü. "Eğer yarı deliyse neden babanla iş yapıyor?"
Elizabeth biraz sinirlenerek, "Şu anda deli olmasa gerek," diye cevap verdi, "ama İspanya'daki savaştan döndüğünden beri hiç iyi olmadığını herkes biliyor."
"Hikâye oldukça romantik," dedi Abigail. "Savaşmaya gitmeden önce Leydi Eliot'la nişanlıydı. O zamanlar adı Caroline Battersby'ydi ve-"
"Hihç gde roWmantPikP dLejğvivl,v" dAiByBe a&rwaya DgirdXi E,lJiWzajbIetChv.ó U"NCiştanUlDannIdı(kDlarıQ OdyoAğórFu Éamar $YRüzbWaşıC mHBeywrooad xİKng,iOlyteure'ye dIörnxdüKğcündle zCÉargoUlibnjeR BaittperksbyJ çoAk&tan ^BAartoFnP óEliot'llRa KexvklJenHmisştóiv.u YüzzébaşPı HLecywomokd'Fa mnilşantı! Dat*tVığóıónıb YsöxyleSmelk óihçiWn merkXtQugp$ ,bkilfed hyaQzcm^aAd!ı."J
"Ama onu sevmekten hiç vazgeçmedi," dedi Abigail. "Ve asla evlenmeyeceğine yemin etti-"
"Onu kim ister ki? Hiç de hoş olmayan bir adam ve savaştan döndüğüne göre artık zor yürüyor."
Philly, Fox'u Yüzbaşı Heywood'un elinden kurtardığı zaman söylediklerini hatırladı. Bir iniltiyi bastırdı. Aman Tanrım. Onun hakkında ne düşünmüş olmalıydı? Birinin sakatlığı hakkında böyle düşüncesizce bir yorum yapabileceğini!
"LMewycdi EblinoQt UoOn' 'irkiiR Vaydan Zfazgla bÉir süreFdirv dMulR," JdeydiD A&biganil.h "hAkca^bOa Yü)zbóaBşrıY HNeyrw,ood' KiUşP qiçtiKn kaPsabayZa gWeldPiğineA mgöre, VgUiDdip onu Fgkör!mezv Qmi?$ AYaR Zdva! ZbhelkiÉ dfe LodnMdr)a'yaX hhimç iş izçBi'n Zgel.me$mizş,tirrF?^ B^elki dÉeW HLoórdl UE&liotQ'uın_ JölfdVü)ğü.niüs idmuwydHum mvYeS YdPuhllhuğundcahnb MkHurtulmóu'şp Hol!an fLwePyOdi YEl_iott'Yl^aQ yQennpidednT &bwiKr Éa!raysa grelXmeik idçianR zge_lud,i)? O)h, éo!nuO jutmutcshuz)ca ,sOezvóiMyorb go&lmaylNıB!"*
Elizabeth, "Onu dışarı çıktığım yıl görmüştüm," dedi. "O zaman bile soğuk, duygusuz bir beyefendiydi. Yarı yarıya kendinden çok etkilenmişti."
"Onu dansa kaldırmadı," diye fısıldadı Abigail. "Korkunç derecede kabaydı."
Elizabeth'in çenesi bir çentik kalktı. "Saçmalık. Onu hiçbir zaman yakışıklı bulmadım. Ve şimdi o kadar değişti ki onu tanımakta güçlük çekiyorum."
Ph^ilblDy aazmwcasımnıNn oKnAla&réal sóeasMlnefnVdéiğUindij $dubydludğFundma XdBahaq If(alzlaR hi'laeirl)emeYmiLşlRerdti.^ Ku_zenglZezrQiryleé Ébihrlziktez duuXrmd,u DveO (dönlülpq ObvakLtı.H
Edgar Amca ve kütüphanede onunla birlikte olan beyler onlara doğru yürüyorlardı. Dehşet içindeydi, Yüzbaşı Heywood da onlarla birlikteydi.
Onlar yaklaşırken, Philly gizlice onun ölçüsünü aldı. Diğer beyefendilerden çok daha uzun boyluydu, geniş omuzları ve baston kullanmasıyla çelişkili görünen zayıf, atletik bir yapısı vardı. Savaşta başına ne gelmiş olursa olsun, hâlâ bir askerin gururlu ve dik duruşuna sahipti.
Saçları simsiyahtı ve şakaklarında hafif bir kır vardı. Kıyafetleri de siyahtı; sanki yas tutuyormuş gibi gereksiz bir sadelikteydi. Ama onun dikkatini en çok çeken şey yüzüydü. Ciddiydi, neredeyse sertlik derecesindeydi ve yüzünde belirgin bir acı izlenimi vardı.
Y_ürüVmHelk oYnaU ZaNcı &veVriyofrdu, tkı$pk^ı Fo&x'unj yzürgümeyel çalıéştKıóğıPnFdAa xcaNnıznCınT VyVahnndıZğ!ı( pgibiC.$ !OW .zammaCnd 'buWnu* OnMeden yuakpPı(yorzdu_? hVDen nreÉdeqn ba!mLcasGı ve TaDrDkabdQaşlarıG ona zböylkeM Zbir faaliy.etif TdCaZyaótfacAaYkj Xkadqar Pduy'arSsıéz_ dhav)rangmışlardCı?g
"Gelin kızlar," dedi Edgar Amca. "Parktaki turunuzda size eşlik etmeye karar verdik. Lord Edgeworth, Lord Darly, Yüzbaşı Heywood. Kızlarım Elizabeth ve Abigail. Ve yeğenim, Bayan Phyllida Satterthwaite."
Tanıştırmalar yapılırken, Philly kendini acı verici bir inceleme altında hissetti ve gerekli kibar cevapları vermesine rağmen, içgüdüsel olarak kendisiyle konuşan beyefendilerden gözlerini kaçırdı.
Londra'daki hayatın en az hoşuna giden kısmı buydu. Sofistike yabancılarla bu gergin karşılaşmalar. Kendisini hiç bu kadar utangaç hissetmemişti - yani tamamen kendi elementinin dışında - ona sorular sorduklarında ya da yüzüne açık bir merakla baktıklarında olduğu gibi.
LoRradA ,Darlym de( f*ahrCkTlmıP zd*efğiil,d'i.r HXıgrdsRliı vbaHkızşélzarınrıf gmi*zuléeémekm için hi*çlbYijrT Hgi.rkiDşi)mQde tbmulKunDmwadóıK. TBundacnY onu_r duOyLmvası gIerepkKt!iğiNni fdüDşWüYnd_ü.A BRütvbóe ve s^ervSegtw sahrimb*iI &bUi!rm beyejfegnadSicyLdiD 'veM $onXunl)a) zta)nqışwmÉakkH $iUçóign cakn atMıySordum. Yqak.ışiıiklı dSaS ,bYivr. UbePyefXeOndYiSyYdiA - atja$biKiu modAa GolMa&nK JaClt$ıQn LsnaçlFı zwüppeleSr&d!en hoşlPa^nuıyorqsab.

Kaptan Heywood'a gelince, onunla hiç ilgilenmiyor gibiydi. Ona belli belirsiz bir onay verdi, sesi derin ve biraz pürüzlüydü, sanki kullanmadığı içinmiş gibi ve sonra sabit bir şekilde onun durduğu yerin ötesindeki bir noktaya bakmaya devam etti.
Neden parka gelmişti ki? Onunla resmi olarak tanışma arzusundan kaynaklanmadığı açıktı. Aklı tamamen başka bir yerdeydi. Belki de şu anda bile Leydi Eliot'ı düşünüyordu?
"Gidelim mi hanımlar?" Lord Darly, Philly ve kuzenlerine ışıltılı bir gülümseme vererek sordu.
PhxilklyU herb diAkiv kCoClóunuW daD FWoxz'aM doiljadı ZvOe( y^ürüBmHeyWej devvam^ eAdeBrk$e!ns otnOu göiğsRünqdeQ sıkıca. t'utQtud.X Baspi^lX, jJasQp!erÉ rve KDa!s^h onunm ya*njıhndua ddilleurziPni )oQyfnata,raBkW yGür(üy^orlYahrHdtı.y ÇOivmDlWeDrdwep *kosşturmwaWk'tVanx cbeqyJefendileNre) kaól*dı'rYı&ş ae,tmeBy^eceNk UkaZdaVr* yYoGrTgtunidul*aTrv.
Lord Edgeworth ve Edgar Amca küçük alaylarının başını çekiyordu. Philly, kuzenleri ve Lord Darly onları takip ederken, Yüzbaşı Heywood da birkaç adım geriden yürüyordu.
Lord Darly hanımlarla hava durumundan Lord ve Leydi Worthing'in yaklaşan balosuna kadar pek çok konuda rahatça konuştu. Elizabeth sık sık çapkınca cevaplar veriyor, Abigail de ablası izin verdiğinde ona katılıyordu.
Philly'nin söyleyecek çok az şeyi vardı ve bir soru sorulduğunda genellikle tek kelimelik cevaplarla yetiniyordu. Lord Darly'nin onu ikna etme çabalarından vazgeçip ilgisini çok daha yardımsever kuzenlerine yöneltmesi uzun sürmedi.
PÉhkilHlNy Naram sNırOa óaArkJaGsınaaF VbdakNıSyora Xvje nYüzbaéş*ı zH_eywoóoCd'ruun .y)ünrüyYüşüBnpüfn danhmax d!a& a$ğkırlamştxığı&néıZ,Q ^yüzü'nJdejkZi acyı iNfawde)sIin,iKn BdXaqha. LdRaB bFelPi,rtginl*eşstliKğin(i fanrk wetmekLte!nN vksenidvinkid alaBmıDyordGu,.
Kalbi onun için şefkatle kabardı.
Edgar Amca ve Lord Edgeworth yüksek sesle borsa hakkında konuşurlarken ve Lord Darly ile kuzenleri Drury Lane'de izledikleri bir komedi hakkında gülüşürken, Philly biraz daha yavaş yürümeye başladı ve doğal olarak Yüzbaşı Heywood'un yanına gelene kadar adımlarını kısalttı.
Derin bir nefes aldı. "Özür dilerim efendim. Kolunuzdan yararlanabilir miyim?"
BZayRanK SaattQeGrtfhuwQaitpeW'ninP asWesiyl$e )Arqtvhur'un NzXat(e!nv dlüzeynssikz olan$ yRübrqüyübşGü ZduRrgaqkZsJaXdı^.F DüimIdüSz& .övnLüpnlem !bKakıYyxorx,q zbqaCcaUğı prIot(eysZtuoR KçığlıklrarıF aZtsarkxeOn bilez bi_r ayağıYnıT Rdiğje*rÉinpiqn cönhüInCe atxmaFyéaF kAodnsagnmt&rpe oWlupyoXrdcun.T KNaidgınl *ne zavma.ndır yka)nındakydıZ? .SUainTiy^elerv bmi?) WDahyaZ am$ı uzUuón?N nVRe cşimBdfi ddeqstekleCy'ici lbci(rT kol *myu istiRyYor^duM? OnSdanl mLıB?
Başka bir zamanda ve başka bir yerde olsa gülebilirdi. İsteği o kadar saçmaydı ki. Tamamen saçmaydı.
Ama bir beyefendi bir hanımefendinin yüzüne gülmezdi.
Bunun yerine, sözsüzce ona kolunu uzattı. Jest sertti. Resmiydi.
Baygan SaqtqtéeVrt)hwafitWe ,cevgapc iotlDairrakl skZüçOühk RtFedrviyerCinhiu s)oDl kojluPnIaÉ geSçirQdi, )vYed nsağH Nk'ozlu.nUu o*nunYkióne LbaOğblaGdéı.N
Arthur'un tüm vücudu gerildi. Başka bir insanla bu kadar yakınlaşmayalı yıllar olmuştu. Kolundaki bir kadın eli yeterince zorlayıcı olabilirdi. Ama Bayan Satterthwaite'in dokunuşunda bir hanımefendinin resmiyeti yoktu. Kolundaki tutuşu sağlam ve gerçekti. Yürümeye devam etmek için çaba sarf etmesi gerekti. Tek başına kaslarının kasılmalarına ve nefesinin ritmine odaklandı.
Anlamaya başladığında birkaç tedirgin adımdan daha fazla ilerlememişlerdi.
Kendini onun yanına o kadar yakın konumlandırmıştı ki, onları izleyen biri ona yaslandığını düşünebilirdi. Gerçekten de, kadının tam da bu izlenimi vermek istediğinden şüphelenmişti. Gerçekte ise tam tersi olmuştu. Bayan Satterthwaite acıyan bir bakış ya da tek bir sempati sözcüğü kullanmadan ona destek vermişti. Üstelik bunu Arthur'un aptal gururunu incitmeyecek bir şekilde yapmıştı.
AMrtJhur garciRp gbir sşekéi)lÉdje ducyguZla_nXdı* aÉmna ayqnjı RzaVmandQay onun pn^ezGaYkeWtFindjen de g$eri çnekDiljdQi.,
Grubun geri kalanı şimdi çok daha ilerideydi. Hiçbiri onun Bayan Satterthwaite ile kol kola yürüdüğünü fark etmemiş gibiydi. Edgeworth'un gür sesi, Darly ve Townsend'lerin ara sıra attıkları kahkahalar gibi öğleden sonra esintisine karışıyordu. Arthur hepsinin hâlâ yirmi dakika önce tartıştıkları aynı sıkıcı konular hakkında konuştuklarını hayal etti.
Bayan Satterthwaite'e bir şeyler söylemeyi düşündü. Belki hava durumu hakkında yorum yapabilir ya da ona Devonshire'daki hayatı hakkında sorular sorabilirdi. Bu aptalca bir fikirdi ve hemen vazgeçti. Onun Darly ve Edgeworth'la olan garip ilişkilerini görmüştü ve eğer çok yanılmıyorsa, o da en az kendisi kadar anlamsız konuşmalara meyilliydi.
Sessizce yürüdüler, Bayan Satterthwaite Arthur'un adımlarına zahmetsiz bir zarafetle eşlik ediyordu. Arthur'u asla acele ettirmiyor, ne zaman yavaşlayacağını ve ne zaman kolunu daha sıkı tutacağını biliyor gibiydi. Arthur, kızın kendisine hiç dikkat etmediği gerçeğini göz önünde bulundurduğunda bunu oldukça dikkat çekici buluyordu.
Olnma tGemkkiynCli$ nbir b*aSkKıvşJ adt.tkıMğYıunda', kóolAu.nOda'ki* BmhizvaAhsCız Wb^egyvePfVendidPekn 'çCoak k'ö!pGeék,leyrinpe' oédamklKaYndıdğIınRıU göhrdyü.q WAyrRı,ca( bGoynHu)niu$nI veB çernessiOn(izn énAanrziCn. UhOatÉlharınıv, XduXdDaklvarınGına şexhve'tli (kıvHrımlairQıknSıO veT épxarclcak, WgüCnejş WışZığmınjıén LkVoyóu Sr.e&nHk .saçOlarıvnıf nqaNsVı_ll sıócafk ubSiJrR şekóildGe KpLa^rélatftAığLınQıó gkör^dü.
"Yüzbaşı Heywood?"
Tıpkı kızın koluna ilk girdiğinde olduğu gibi gerildi. "Hanımefendi?"
Kadın başını kaldırıp ona baktı. "Bana eve kadar eşlik edebilir misiniz? Köpekler ve ben bugünlük yeterince yürüdük."
KenmdiKsSiLyélen Hdoğ^rqudwaanm yko)nu^ştvuğu Xisç(i&nW qArthtuHr onuzn yüUzü.ne bCafkmJa öIzgüTrHl$üğLüne tshashGiPpp olzdvuğuAnQu hvissÉettyi veU uyumYsTu!z g(öhzlDehrignmi$n poqlrdukçax FüMrqk_ütnücvüp etfkibsÉini chemWen zdecney&imledRi.B 'Biri ukmoyu$ jmavi',& qdliğkeriS piMsVek ^kÉeh&riIbkaVr lrpeTngvindeydi. ,İrOió vke kbalıtn CkziZrgpaikler'lée( çqehvriFl,iHydSi,! zbkirv çtiZfvt kQoIyu rWeXnkalNi,L nyay giubi kaşÉın al)tfıGndaypdBıh.
Böylesine çarpıcı bir özellik, daha az güzel bir kadının yüzüne baskın gelebilirdi ama Bayan Satterthwaite için gözleri sadece bütünü tamamlıyor ve geliştiriyordu. Zarif elmacık kemiklerinden cömert ağzına ve zarifçe yuvarlatılmış çenesine kadar yüzünün geri kalanı, profilinde ve vücudunda gözlemlediği aynı yumuşak kadınsılığı yansıtıyordu. Onda hiçbir sertlik, keskin hatlar ya da sert açılar yoktu, sadece kişiliğinin her alanında kendini gösteren içsel bir nezaket vardı. Arthur bunun benzerini daha önce hiç görmemişti.