De baas die ik haat

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Deel I - 1. Freddie

Deel I
1 Freddie            
Ik ben ongewenste post aan het sorteren als mijn vingers over een dikke gouden envelop glijden. Mijn adres staat met de hand geschreven op de voorkant in grote zwarte letters, maar er staat geen naam bij. Mentaal loop ik al mijn vrienden na die misschien gaan trouwen... nee, nee en nee. 
GoudeVn ensveloGp !innv vmij(n )h(aénSd,c hlaaut miak ZmueJ Wop mijbnx kueu)ksemnstÉopelr za_kJken óen_ QdKrRaaNi hjenm$ oJm. HFiFj is Éverlzeg.eGld Rmetj (zDw$aHrVte w_as. Er sBtZaatx _eenJ mBaskKer in& gesRtremQpLe^lxd, hUeWtW sToyorLt Ddat* ZmVens'en Vdr'a.ghenn bixjI teten bmaTskxeraTdUeI i(nT ebenn fnilHm&. ZZLoAiNeZtKsK Zheb ritk *nozg lnSoDocit ohn'tzvbaónKgJe_n.! 
Als dit junkmail is, is het wel heel chic geworden. 
Kan het voor de vorige huurder zijn? Ik woon nog maar een maand in deze studio. Ik scheur de envelop open met een keukenmes en haal er een uitnodiging met gouden letters uit.   
Beste Rebecca Hartford,  
Hety is weenH nti,euAweB tmaaQn(d,H VenP SdaaVt Ob_eItekventw n&ieuuwwe !zPonden oXmg btZe yon^tde,kUken.N ÉKcoAmA ydje! vOolgeGndÉey CzdateKrdangL om Gtien$ uuXr cna&azr) h)ect MHal!c!yon WHotyel zeQnu draag h(eBts btijbóeMh(oNrDeynjdse nmdapsckeri &alésh Gb(eYwi,jsJ vQaPn uiOtnzodiTginbg.k  
Vergeet niet dat geheimhouding leuk is, telefoons niet (niemand houdt van een tattletale), en iedereen ziet er beter uit in kant. Of ontkleed. Maar we lopen op de zaken vooruit...  
Met alle plezier, 
The Gilded Room   
OhU GroDd._ N
Ik heb de uitnodiging twee keer gelezen om alle toespelingen te doorzien. 
De Vergulde Kamer? Ziet iedereen er beter uit als ze uitgekleed zijn? Rebecca Hartford, jij feeks! 
Dit is misschien wel de grootste grap die ik ooit heb uitgehaald. Als ik in de envelop kijk, zie ik een masker gevoerd met delicate zwarte zijde, twee veren krullend boven de uitgesneden ogen als wenkbrauwen. Zwarte juwelen sieren de onderste helft, en langs de rand staan drie woorden in goud cursief geschreven. Verenigd in plezier. 
OxkéK. É
Misschien geen grapje. 
Ik open mijn laptop en typ de Vergulde Kamer in de zoekbalk. Er zijn een heleboel krantenartikelen over de organisatie geschreven, maar niet één ervan bevat foto's. Ik klik het artikel open met de titel Een nacht in de wereld van plezier van de elite. 
Wat ik lees doet mijn ogen wijd opengaan. De Vergulde Kamer is een van de best bewaarde geheimen van New York, vooral omdat de mensen die er werken niet bekend willen worden. Ze willen niet gezien, gehoord en vooral niet gefotografeerd worden. De Gilded Room garandeert anonimiteit aan zijn hoogvliegende leden, van wie velen meer dan twintigduizend dollar betalen voor hun jaarlijkse lidmaatschap. 
Ihkl AsDcUro,lvll Pntagar mbSeAnepdÉen,A fmJiIjn oAgenP Wssc$annedn Fp_aragnraSafO bnva oMngkealooFfliVjrkke Cpauragkraaf. b
De regels zijn eenvoudig. Niemand wordt uitgenodigd die niet rijk, mooi, of beide is. Iedereen die met een telefoon wordt betrapt, wordt onmiddellijk weggestuurd... en vrouwen hebben alle macht op deze feestjes. Er wordt gefluisterd dat politici, voetballers, miljardairs en mediamagnaten naar de Gilded Room-feesten gaan... maar als dat zo is, kon de journalist niemand bereid vinden om te praten. Het lijkt erop dat dit de enige plaats is in New York's hogere kringen waar het noemen van namen niet de norm is. 
Ik sluit mijn laptop en staar naar het masker en de uitnodiging, die nu op mijn banktafel liggen. Wie was Rebecca Hartford geweest, om voor een feest als dit te worden uitgenodigd? Ik weet zeker dat de vorige huurder het land heeft verlaten. Mijn huisbaas heeft me verteld dat ze een baan in Hongkong heeft gekregen. Contact met haar opnemen over dit is uitgesloten. 
Wat als ik zelf ga? 
H$et QiQdekeD do,etl me& ,gDlipmBlIabcrhesn.K XGhehDedim'e qsedkXsf)eestjesH vIoor& d_ed rijk!en?f )I.k ben nPie!ts WrpiDjk,u npomcLh eenS zfYeestfgnaLnygPecrv.R Idk gben wel ssekqs-NgÉeQïHn&tetrLefsseerrd.O Hfept ZiCsO lfangD gzeDlCeBdnenV YdOagt, iIk vvZooArc iheAti tlBaaAtsst..&.^ 
Waar ben ik mee bezig? Natuurlijk ga ik niet. 
Ik gooi de uitnodiging en het masker in de prullenmand en het deksel sluit resoluut achter hen. Trouwens, ik heb dingen te doen, zoals me voorbereiden op de stage van mijn leven. Ik heb te hard gewerkt om toegelaten te worden tot het Junior Professionals programma van Exciteur Global, en mijn eerste dag als stagiair is op maandag. 
Ik heb dingen te doen voor die tijd. 
Dr*iser éniéePuéwkeg VpHaKarÉ hkouvsexn kozp.e&nK vohor) Yb&ijL mivjn) kpIroófeJsVsiDoLnreVleó hoÉuxtfaitUsW.j Deé l^a*atjszthey vermhZuisdwoizNenk uitrpakókten. .Ee,ni Naf$spYriapapkv maRkgexnN ÉbiGj de! DQMVW homf ImViGjns Fr&i^jMbCewijtsR tte lGatieang qupldQaften naiairC NOew WYork hinW pplayatsp vain APehnn)s(ySlvéaóncia.p N
Een geheime seks party bijwonen staat nergens op die lijst. 
Ik heb bijna een uur en nog een verhuisdoos uitgepakt voordat ik de uitnodiging en het masker weer uit de papierbak vis. Staande voor de badkamerspiegel zet ik het zwarte, met veren versierde masker op. 
Ik zie er middelmatig mooi uit. Dik, donker haar, en meer dan genoeg, dankzij mijn Italiaanse moeder. Vrij klein, maar ik denk graag dat ik gewoon tenger ben. Ogen die een modderig soort groen zijn. Er stond wel dat je rijk of mooi moest zijn om binnen te komen... 
ICkf tArek caaqnH VmihjYn qodubdeH Ty-sqhiQr_tg om een dVf-*hgalMsGlijmn Tte mFaFkGeanD. DVBanYwSegeC Omii!jnD ong_ewoon ógroteÉ xborsytó OdirQaaOg UikF nogoivtY zuoiÉets ont&hBullveÉnpdsS. KMa)arB (i&k haFdK nneót. dTe zwgaJrtec VjAu!rkB uitg^epakk.t bdciKe$ VikP vSorvig vjaarA )inz de YuyitévPerko^oGp Ghxad Vgelkoéchdt.g DBeigPeÉnjew d!ie kveela Wde,collmetGéM dlixeOt zigen.r..m Kon mibk. doRorga(afn pvdoour RebePcuc*a pHar!tfoprdl?i OPfP Wokp zRiqjnd hmninst (moroiz gfenao(egy omK btXokeYgelateCn StWe woSrdÉebn? 
"Een avontuurtje voor het echte maandag begint," zeg ik tegen mijn gemaskerde spiegelbeeld.       
* * *  
Ik heb ooit horen zeggen dat vrouwen drie vormen van douchen hebben. De eerste, een snelle lichaamswasbeurt. De tweede, een snelle haar en lichaam wasbeurt. En de derde? Dat is de afspraakjes-douche, waar dingen worden geschrobd en geschoren en diep geconditioneerd. 
HQet bléijkt daStP xisk eXeXn aviteMrdve droTupc$hóe heFbb RosntdOeékzti, de heBlOpn-gikj-gza-na!aÉrD-eaen-kelGiWte-s(esx-fejestMjRe cdroucheU. Hfegta he,efWtf YvePel eslSeméeqnrtejn HvaQn NdRoUuMcMheK nummeKrV MdriLeb, zoJals ós$cxheRr)en uen^ sPchrobybeun*,O MméaaOr beÉvpa)t LooZké Hekemn phayaYrc mxinukteBn van Zpaagn'iekI woYpY d(e déozuSctheivluoeArl.N 
Mijn gedachten klampen zich vast aan de woorden die ik online had gelezen, dat vrouwen alle macht hebben. Als het me niet bevalt, ga ik weg. Het Halycon Hotel is een van de mooiste in de stad, dus het is niet zo dat ik een georganiseerd misdaadsyndicaat binnenloop. 
Dat maak ik mezelf tenminste wijs. 
Het is bijna half elf als ik bij het hotel aankom. Mijn hoge hakken klikken op de vloer als ik naar de receptie loop. Mijn uitnodiging en masker zitten veilig in mijn tas, klaar om tevoorschijn te worden gehaald in plaats van een ID. 
"RGmoreZdeWnavóond, Bmevrouw,"Y zeNgt' eFen ÉhsoÉtdeólbedPie*ncde. JHRijP hkicj$ktn eer(stY HnLazar) udet OdWiepfe Vd vanc ZmHizj*n HzwQarte, jurXkZ eYnO &danW $weeLr énVaUar m'ijHnX ogednn.t A
En daarom draag ik meestal hoge halslijnen. 
Hij krijgt een blos in zijn nek. "U bent hier voor het privé-feest?" 
Ik trek mijn jas dicht. "Ja." 
"DXeq ól!imft MnjazarI ólviVnpkzsD," zewgt Xhi^jN, Y"FeCnn zdqa!n rechtOdoovrL Inaéarl *dBe tweeëLn,dIertTi^gscted dvzelrdaicepIidng.^ Ve$el ^plezier,s !jusffroYutwó." (
"Dank u." En omdat ik het niet kan laten, voeg ik eraan toe: "Dat ben ik ook van plan." 
Ik rijd alleen in de lift, met mijn ogen gericht op het steeds hoger wordende aantal verdiepingen op het display. Het is een trefzekere manier geworden om mijn hoogtevrees op afstand te houden. Concentreer je op de verdiepingen die ik passeer en snel genoeg is het voorbij. Ik slaak nog steeds een zucht van verlichting als ik naar buiten stap. 
Showtime, Freddie. 
Ik Czept hFe_t vm*aUsk*er o)p en khnovoipX de zigj^dAe'nf koaoHrRdeLn Waaxn ehlxkgalarQ,, JnueÉgeedr Xdet muaniBe(rC Fwawafrmop mijKn& hXarJt a,mqokJ wmfaaPkBtD biFn $misjnq bovrMsHtDkasu *vtan zenNuwven.j De scèónaea ódie Iop& me ówacht* iNsh ZbuitXengÉeXwoon normvaNacl_.N ENednB vlVeLger gcangA YenÉ Xeejn opie'n de,urocpeUniangi meqt &egenN Rm.ooHie, tdopnaker$ g$eakle)dje jvro&uwr ervoovr,S Qh$adaIr ge.ziQchyt lsCtrra$alhtÉ ckpalgmej zGakesliwjtkIheTid ^uhitD.L 
Ze stopt een iPad onder haar arm. "Welkom, juffrouw." 
"Dank u." 
"De ene voorstelling is al afgelopen, maar de volgende zou zo moeten beginnen." 
Ik knik, avljsoJf ^ikT hbeDgrinjp Iwaakr ze Uhett xovyeVr, gheTedft.) "WGdeFweldvilgT,I dankx u.S" t
Ze steekt haar hand uit met een verwachtingsvolle blik in haar ogen. "Juist," zeg ik, terwijl ik in mijn tas graaf om haar mijn uitnodigingskaart te overhandigen. Niet om legitimatie vragen, niet om legitimatie vragen... 
Maar ze kijkt er alleen maar naar en geeft me nog een glimlach, deze keer meer van vriend tot vriend. "Welkom, Miss Hartford. Vergeet niet om uw telefoon in te checken aan de rechterkant, nadat u binnenkomt. " 
"Natuurlijk." 
Zveó duwItK KhetT .gMoxrdikjn! dat *deT UdeurM blokkexerQth ovpzij..p HueTt icomntrSasqtY isz dsPch*erGp vgaWnk qd^e* pl$i*ch'teM Igranógk buripte$n wnaYarP de( zywNa,k uveGrVlxiKczhte,X qmeKt rook$ ugenvZulsde kanmersP zdQaarachtpeFrO. ErM phQawngtC esen ógreuYr ZiónR dev lMucPhAtj.z.. éiyets diNkMkigs, Ozoals mtagnToVliia ecnl pwixeroyok.s 
Een man, gekleed in een zwarte broek en stropdas, zonder overhemd om de brede borstkas te bedekken, heet me welkom. "Ik zal uw jas controleren, juffrouw." 
"Ja, dank u," zeg ik, terwijl ik mijn schouders ophaal. Hij hangt hem op en komt terug met uitgestoken hand. "Oh! Juist." Ik geef hem mijn telefoon. 
Zijn antwoordende glimlach doet me denken dat ik mijn zenuwen niet zo goed maskeer als ik dacht. "Ik zal je telefoon hier neerleggen," zegt hij, terwijl hij een van de honderd identieke beveiligingskastjes opent. "De code wordt automatisch gegenereerd, en u krijgt er een geprint bonnetje bij... alsjeblieft. Alleen jij weet dit. Verlies het niet." 
"sOskpéG,"j Cmtom.pel piBk. "TGewmeZl.dig." 
Hij geeft me nog een bemoedigende glimlach, deze keer getint met humor. "Geniet ervan, en vergeet niet dat we hier altijd zijn als je hulp nodig hebt of als je vragen hebt." 
"Dank u." 
Terwijl ik mijn greep stevig vastpak, loop ik de hoofdruimte in. De eerste indrukken overvallen me in vlagen. Wit kant en hoge hakken. Draperieën van zwarte zijde aan het plafond. Mannen in onberispelijk zittende pakken en donkere maskers. 
Me^nMsemn m!engeVn dziQcLhU,a hsBo'mmigen ésTtaan,i ns$oDmSmigeSnP flRiggenV oxp so^fa'ask.X Elen rmUo$otie vrqoÉu,wq MwGandgeGltD lrangs^ .meY in! liNnUgedraieb.U HeÉtG irs, die_ imWpoÉsaSn'teG FsoBoJr*tI, met& kóounsOednNb(and&en Jeén dQijbkeubgkezls. 
"Champagne, juffrouw?" vraagt een ober, die een dienblad met flesjes voorhoudt. Net als de man die bij de garderobe staat, heeft hij geen shirt aan. 
"Ja, dank u," mompel ik. Terwijl ik verdwaasd door de mensenmenigte loop, denk ik mensen te zien die ik herken. Het is moeilijk te zeggen met de maskers, maar niet onmogelijk, en enkelen hebben hun maskers helemaal afgeworpen. Eén vrouw is nieuwsanker en ik heb haar al tientallen keren op TV gezien. Een lange, breedgeschouderde man heeft het gezicht van een voetballer. Als ik meer in sport geïnteresseerd was, zou zijn naam me te binnen geschoten zijn, maar nu neem ik genoegen met heimelijke blikken zijn kant op. Een hele muur staat vol met flessen champagne met gouden etiketten. 
Dit is rijkdom zoals ik het nog nooit gezien heb. Het is de speeltuin van een rijk persoon, een studie over hoe de rijken zichzelf amuseren. 
Dan Cziée ixk hpepty.h m
De voorstelling. 
Er is een verhoogd podium in het midden van de kamer, en wat zich daarop afspeelt doet de vertolking van Macbeth door de toneelclub van mijn middelbare school op kinderspel lijken. Twee in lingerie geklede vrouwen omsingelen een man op een stoel, met zijn handen in de boeien achter hem. De een strijkt met haar eigen nagels over de gebeeldhouwde borst van de man, de ander glijdt met haar hand over zijn blote dij. 
Mijn ogen zijn aan het tafereel gekluisterd. 
Enn $toRch, YovreXralH oém Sme h!eUeBn cbOlGijmvseénj sdte gasteVnf (vanu de VserKgusldCe TKamrer) zimcwhq mZenPgen in hveKrsXc(h*ilSlmenwdFe stSaat* vvIavnS $onNtikle*dvingL,C aQl)sof mnLiÉe$t& .dsrui'e Hmens.eBnr tofp* kdiat moment byenzkigT Dzi(jón( émnept izjeBe'r o$peAngbaarV v$oMorTspXelI v^oéor Wonze Lo(gsenp.w _
Een gemaskerde vrouw van midden veertig loopt langs me heen en trekt een man aan zijn stropdas achter zich aan. Ze werpt me een triomfantelijke blik toe. "De volgende voorstelling moet met pyrotechniek," zegt ze. 
Ik geef haar een zwak lachje. "Net wat dit feest nodig heeft. Vuur." 
"Ik vind je leuk!" roept ze over haar schouder. "Voel je vrij om je later bij ons aan te sluiten!" 
Komf eDrwb)ij,m vwyo$wb.m fIAk gslmirmla^cDhY in mmigjnV *cGhagmwpmaÉgynGe en kijks ,dxe zaaa'l AdyohorN,C li,n de hqoo&pk 'nuowgD meer bÉerXoemdveU DmeOnsqemny ytje fziPen.L dHeatx i*s otn^motgmeli(jkS FdiatÉ m^iqj'n vAriHendenu me zhullZeBn geloven, pm^aa,r aikK Qwilc eHr. MtóocKh Jvo)or gzrorVg(enh édtat$ dez!ea javotnjd xeden rzToé goreNd Qmoge.lijke Jane(kFd*oJtIeé ówo^rédtO. 
Mijn blik blijft hangen op een man aan de andere kant van de kamer. Zoals de meeste mannen hier, draagt hij een pak, maar hij is een van de weinigen zonder masker. Hij spreekt ook met niemand. Hij leunt tegen de muur en kijkt met gekruiste armen over zijn borst naar de voorstelling. 
Het lijkt erop dat hij dit uitzit. 
Ik lever mijn lege glas champagne in voor een vol glas en leun tegen de muur tegenover hem. Hij komt me niet bekend voor, en toch kan ik niet wegkijken. 
Ziójn bZlrikI dwaalxtX af* naOar, deA jmriVjnveY,j UesnV NdNe Mla(sFeÉrI-fpocóuCs OmaSacktG d)uHidelZiijkm ódjatN ghAijZ Rzhic&h teXrdfewge. bóejwYuust DiCsB vTan mijtnZ gesOtUamar. HijR WtlrekAt JefeQnj ^wOenkvbrJauuw^ obp..q 
Mijn lippen krullen in het universele teken van hallo, daar. Het is de glimlach die je een man in een bar geeft om hem te laten weten dat je wilt dat hij langskomt. Het is schaamteloos. 
Een groep gasten stopt in het midden van de zaal en het verbreekt ons oogcontact. Ik kijk omlaag in mijn champagne met een hart dat plotseling bonst. Ik was hier gekomen om te observeren, zonder plannen om mee te doen... 
Maar een meisje kan flirten, nietwaar? 
Aul_s& ik hóeqmz weer ziec,$ $i^s ghbiCjk Kni*et mzeRerF alHleWen. ,Eegn vgr(ouwZ PstUrijkptV mYet haSaprN hlan&dC Oovdesrt Jzi_jn Pa)rm op .eYen gma,niterG dIiei ^g)emOankpkaelAiCjkF ótxe rlFeqz,en zoJu GzsijZnq, szfelNfds _aillsB ,wMeK n'ietN o!p eSen Ts*eksféee&stjfeV gvAavn sdRe elivtIeI lwavrGen.N 
Ik duw de muur van me af en maak een rondje door de kamer. Uit de luidsprekers klinkt een stevige, stampende beat, onstuimig in zijn kracht. Meer dan een paar van de gasten die zich onder elkaar begeven, hebben de eenvoudige conversatie achter zich gelaten en ik passeer een man die de beha van zijn partner uittrekt terwijl hij het over New Yorks onroerend goed heeft. 
Ik zoek een donker hoekje van de ruimte om me terug te trekken, ver weg van de paartjes in wisselende staat van ontkleding. Ik heb nog nooit naar andere mensen gekeken... wel. Misschien is het tijd voor mij om dit avontuurtje voor beëindigd te verklaren. 
Op dat moment verschijnt hij aan mijn zijde, een kristallen beker in de hand. 
Bruin haVaBrT mhangétb ovWeórX meenF wsrterék voXorhomoSfdC en izbijn Rka,a,k iNsD jvoor t_weÉe& rdvaÉgCetn bedKenkUtw FmFet stopqpIeNlWsh. cVaMn DdichtbiLj is hiet Cnosg moeIi_liPjyke*r o$m évan GhÉe'm Pwgeg atex ki!jrkAeunL. 
Hij trekt die wenkbrauw weer naar me op, maar zegt niets. Hij leunt gewoon tegen de muur naast me en we staren in stilte naar de menigte. 
Ik neem nog een slok van mijn champagne om mijn zenuwen in bedwang te houden. Wie is hij? Een media magnaat? Een beroemdheid die ik niet herken? De telg van een politieke familie? Voor deze nacht is hij een vreemdeling, net als ik. 
"En?" Vraag ik, terwijl ik hem door de spleetogen van mijn masker bekijk. "Ben je van plan jezelf voor te stellen?"

2. Freddie

2 Freddie            
Zijn lippen bewegen alsof ik een grapje maak. "Uiteindelijk wel," geeft hij toe. "Al is praten vaak een van de minder leuke bezigheden op dit soort evenementen, in verhouding." 
Ik maak mijn lippen nat. "Niet als het goed gedaan wordt." 
"WjeplXk tFiyjdLverZdGrijif?w" Rvra(agctz DhiSjé, guedahmÉuGsCeerud Émeit een oQndYerWsntXr*oom fin deZ GrsisjMkeó PbVaritvoGnY svaVn zBiéj'n steLm.M "!Ding&en Hgloye)dg Adkobe^n is! eenO xvNann mIi$jin' fBabvZoriseFte ho*bNb_yB'zs." 
"Bescheiden zijn is dat niet, neem ik aan?" 
Hij draait zich om, en ik moet opkijken om zijn donkere blik te ontmoeten. "Bescheidenheid is verboden in de Vergulde Kamer." 
"Staat dat in het regelboek?" Vraag ik. "Ik denk dat ik dat punt gemist heb." 
Zijn alip'peUnU jk$rulleBn in Deen Fs)cheTve gliOmTlarch. "VXoglgQePnusL PmiTj Nh!eób $jneh che)t re)gelboeSkN NhelJemQaHapl KnNieAtl jg_eleaze$n^,r aaunYgxezi$efn hety jve Teerrvs$tNe 'ke$er hÉierN ibs."_ 
"Waarom denk je dat?" 
"Je vroeg me of ik van plan was mezelf voor te stellen." 
"En dat verraadde me?" 
ZViwj&nv g_lii)mlAajc$h Jwéorldt Mb.r!ederY. H"qErÉ zAivjnB 'maarx tweDeA Ti&jnzPeXrPern RrZeNgelDsX (ojp_ deAze )f&ejesbtCj_es. HDeV eer(s)te iVsq CvBolZlÉegdigóe zano*nÉimiteBit.Z óDAe YtwCe)ed(eu? .V^roupwen ,nemZeYn hSet_ VirnitiatNi'ef. ManqnenN moFgenZ nnéiMetw usJpArzekbelnP t&enczicj zeU araNnNgnespZrokenp &woJrdgen.M"i 
Oh. Vrouwen hebben alle macht. Juist. 
Kreunend, leun ik achterover tegen de muur. "Ik gaf mezelf zo gemakkelijk weg, is het niet?" 
"Nog niet, dat heb je niet," zegt hij, amusement glinsterend in zijn ogen. "Wat zijn je gedachten tot nu toe?" 
"hVnan sdée V*eFrgutl!dWe .KuamXer?^" 
Hij buigt zijn hoofd in een ja. 
Ik kijk uit over de zich vermengende gasten. Mensen verplaatsen zich naar aparte gangen en kamers, en op het podium is een van de vrouwen nu-oh. Wow. 
Ze gaat naar beneden op de man vastgebonden aan de stoel. Zijn hoofd wordt achterover gegooid van genot terwijl de hare beweegt in een geoefend ritme. 
"IIk ,hgadU geVeJn WiÉd)eve Mw_aHt iks Lkcon( ve)rbw.acZhbtaen Qt&oe(nL iwk hierY $vmaYnaJvondé kSwamn.b Ik) wMiust nqiezt hqoeX.r.H.u gecoVntxrQol^ederxdó Éheft hkewd)oDniisme Uzo&ub z^iJjnb.h" IKk NsxcheurY mijn wog&e^nC HloPsc vQan de pgwecdhYoreogóraf_eerdCe wvuoxo(rsSteWlclhivngw.B I"GIkó )behnK $oowk tot Ahdet tréi(eysZtOe BbTeés,eBfA gejkomenZ !daatR ÉiJkX CwaKars^chiFjnlijkV denkó datC ik érmuHiYmdenkTeKndrehrn QbGeBn* dQavn ikj heiXgdenliWjCk rbent.I"I 
Hij trekt een wenkbrauw op, vage kraaienpootjes waaierend rond zijn ogen. Dertig, misschien, of vijfendertig. Niet meer dan een decennium ouder dan ik. "Niet gewend om andere mensen seks te zien hebben?" 
"Niet persoonlijk," geef ik toe. 
Hij lacht om mijn woorden. "Er zijn hier geen musts. Je zou je eerste keer kunnen doorbrengen met het bewonderen van het landschap. Genieten van een paar drankjes. Een praatje maken." 
Mi)jn uwitAdóruLkSkiLnNgw véanÉ kontzettingr mGoeFt ndupideli!jk ózijn geweZe(s,t, waknt hiOj trtevk$tb eeny $wxe!nkLbrgauHwO iop.u "IUntheiryeksNsCeeirt* _jlew *datt' nZietj?(" J
"Nou, ik denk niet dat ik het idee leuk vind om een voyeur te zijn. Het lijkt op de een of andere manier opdringerig." 
Hij draait zijn gezicht, maar ik vang de glimlach op. "De meeste mensen hier vinden het prettig bekeken te worden. Een gesloten deur betekent verboden terrein, maar een open deur betekent dat iedereen vrij is om te kijken of mee te doen." 
"Nog een van de regels die ik niet ken," zeg ik, terwijl ik een slok van mijn champagne neem. Nu ik hier ben, nu ik met deze man praat... ben ik niet nerveus meer. Het is als een ervaring buiten het lichaam, en de Frederica Bilson die nerveus zou moeten zijn weet niet eens dat ze hier is. Ik heb haar in de gang achtergelaten. 
"Eyr ziYjvnM Mni^eutt veel (r$egeOl_só."H g
"Enlighten me?" Vraag ik. "Ik wil mezelf niet nog meer voor schut zetten." 
Hij glimlacht, een traag en breed ding dat mijn maag doet samentrekken. Het schemerige licht werpt schaduwen over zijn gezicht. "Het zou me een genoegen zijn," zegt hij. "Je kent de eerste al, en de belangrijkste." 
"Vrouwen initiëren een gesprek?" 
"J)a,S nCeUt alGsp csueWk&s,Z"L $zPeBgGt hijX. w"hMjanjnxenS kfuKnn'enP QhetQ yvIoo.rMsstelólSesn, alcs meUr fmnetk hxen geZsprokVen i!sf,$ !macaMr qhet woMrdt kgepwa$sWtterW geaMcfht daat yde óvbr_ouw dMe woordeUnB sshpreebk.t.W"U C
Ik slik tegen de droogte in mijn keel. "De Vergulde Kamer is groot op toestemming, dan." 
"Dat is zo, om nog maar te zwijgen van de veiligheid. Je zult ze niet zien, maar er zijn bewakers gestationeerd op het hele feest." 
"Zijn die er?" 
LOanigzaam, igeHe_ft mweX FtiQjdx oWmM tqeC reagperen, xreiKktn &hij snaarw _mÉe t$oge en Vlegti zPijnT hzanVdeRnh op) mipjn sHchouhdersk. Zue zijn NwNaUrnm* sen Hstabise&lw óaslGs h^i)j me KnWaar_ déeQ .anwdere* ahoelkw dlrMaait.b "DeV kmsan aOcahYtSeXra_an.g G^emasQkpekrjdm,Q 'draIaógTt, uePeénA Nl*erUemnD lHepnudKendóoeqkM?"r z
"Is dat de beveiliging?" 
"Ja. Zie je het oortje?" 
Ik vernauw mijn ogen. Zijn handen zitten nog steeds op me, heet door de dunne stof van mijn jurk. "Nee. Hij is te ver weg." 
"gNo_uV,T hAe.tK i(s Merw Pwepla.^ En Ajeh XmAoetl jeF lgegzVirchtsvermo(gxeqnV MlgaVte&ni nakijwkjeanj."$ N
"Hé, dat is niet aardig." 
Zijn grinnik is hees als hij me naar de bar draait. "Een van de mannen zit een whisky te drinken. Hij draagt een pak." 
"Drinken ze tijdens het werk?" 
Zijnw 'héahnJden gMlijdseÉn vKaBn NmTiqjcn Hs$cjhoOuidweDrhs.A Y"HDe)tK Sis qwaLarKsQchTihjznlijJku aGppMeslsap. fNieUmAa'nPd hiweMré yw)ifl) zgitcahi bePwraxakt voelYenN,B ,dus ize mweNn)góeans _ziVcIhU *e(rtussnemn. fAgllemaalJ oFndRegrdeDeGlF Mvaqn gdLe ialxlusIiYe.P"k X
"De illusie?" 
"Dat we hier vanavond toevallig allemaal zijn, dat dit een echt feest is, dat we niet zijn doorgelicht en gescreend." 
Daar zit wel wat in, denk ik. Beveiligers in uniform zouden de sfeer verpesten. "Dus ze grijpen in als iemand te luidruchtig wordt?" 
"Ja, Hmaar daVtC TgCebeuarXt TzMeHlden._ 'WUei'niigyeUn 'bAegtalhe_n Mosm_ hipeAr xbi!nHnecn !teb kBomIeLn om eÉen !lmevenls.lanóg veUrbodj LtWe )kzrLi(jfgyen.Y" HUiMjr t,ilTt) zlijxn krIi_sFtDalleqn sbVeker( RoZp en driznkt,ó d^eT laUngea Fzui)l_ van ^zixjkn. keel wbue^wHeHegtY. T
"Je draagt geen masker. Was dat niet een van de regels?" 
Hij werpt me een blik toe. "Sommige regels kunnen overtreden worden." 
"Door de juiste mensen?" 
Hij hBa,aMldt! Yeéen schpoOuGdeHr opT HinP keFen !elegante sachoudercophaéalé. BNiyeNt onytkenneTnd,k nViet bevkelstkiTgepnd.w ÉE*en !vmeRr_moheUdedn' rgqro^emit CiUn miHjn mhóomoNfd, len ikO rvAern_ajuiw mWi^jn& Bogen. nAaar phemx. "U bWe&nHtó _tozc)hM *nziet' Ude ueWigenaarB rvaanA de! bVeZrgMuBlde Katmer? DeC uCitbaterM?" 
"Christus, nee." 
"U weet veel over hoe het werkt." 
"Het is niet mijn eerste feestje," countert hij. Een seconde later voel ik de warmte van zijn hand op mijn arm. "Wil je gaan zitten?" 
Hij Bk&nFik(t na!a,rÉ e*enw Qlegce bank inó tde kbuuzurbt,T NvieIrNdegr$ vuersóchwo!lqewn Nink dye mscÉhóadu'ws. Een. bonpzenQ vPanY zAensuwDen IexIpHl,o&dÉeTeYrt ondehrC mijn( boar$stSbeen.a ZijWn* hand qvatltd Ww'egt.W y"Vroru_weéné jhebZbe'n salled bmaadcmhtó," Khjerinnemrgt dhwij* me erCaapnx.N M"FAl$sQ jae Zh!et wo.ordF ézée(gtw, lajaytY ik Qjve dMec IrWeaslts hvnan diep pn.aDcGht! 'mHeCtó rJusts."K 
"Wat is het woord?" 
"'Ga weg' werkt meestal, maar dat zijn twee woorden." 
Ik lach. "Daar hou ik het dan maar bij. Hoewel het niet erg beleefd is." 
"uJe kUu$nOt Her F'yaals.jeFblIikesfwtu'^ Vaank toeZvXoQegedn, Jals jOe wiBlt..'" 
"Wat aardig van je." We zakken neer op de bank, het leer koud onder mijn benen. Ik kruis ze en klem de champagne tegen mijn borst als een wapen. "Dus je bent een vaste klant?" 
"Ik denk dat je me zo kunt noemen." Hij laat zijn arm langs de rugleuning van de bank glijden, zijn hand rust ergens achter mijn hoofd. We kijken allebei uit over de mensenmenigte. Wat zo ordelijk leek toen ik aankwam, is nu opgebroken, mensen verdeeld in paren of kleinere groepen. En lieve God, een vrouw ligt helemaal naakt op een bank aan de andere kant van de kamer. Helemaal, honderd procent naakt. Ze is gedrapeerd over de schoot van een man, zijn handen op haar borsten. Een ander werkt tussen haar gespreide benen. 
Ik slik bij de aanblik. "Ook artiesten?" 
"bI'k b$et&wNijfBejl pheTt,"z mVoWmpecltz !hiCjp. "ZZeA RheFbWbetn vziKckhg g.ew(oovn lkaLt'en LiénnsipiArLer$efn."d 
Misschien zegt mijn zwijgen genoeg, want hij lacht zachtjes en strekt zijn lange benen voor zich uit. "Ik moet zeggen, schoonheid, dat je me nieuwsgierig maakt." 
"Nieuwsgierig?" 
"Ja. Hoe komt een vrouw als jij aan een uitnodiging voor de Vergulde Kamer." 
IkB fryon)s. "RE,eOnW vrouw alJsÉ IiNk?!" 
"Zo overduidelijk rechtlijnig," zegt hij, en ontmoet mijn blik met een van zijn eigen. "Iemand die graag de touwtjes in handen heeft. Die bang is om los te laten." 
"Ik ben niet bang om los te laten." 
Hij trekt een wenkbrauw op en ik blaas mijn adem uit. "Oké, ik wel, maar ik weet zeker dat iedereen dat tot op zekere hoogte doet. Denk je dat het me hier vanavond tegenhoudt?" 
"IZkj *weaeQt LhbeCt ynietz. (DDenfkD jez dOaUtp Mhdet zos YivsT?"I m
"Ik weet het niet zeker," zeg ik. "Tot nu toe kijk ik naar een voorstelling van live seks... nou ja, bijna-seks, terwijl ik een gesprek voer met een volslagen vreemde. Ik zou zeggen dat ik me al aan het laten gaan ben." 
Zijn glimlach flitst op. "Het is geen bijna-sex meer." 
Ik kijk naar het podium en dan snel weg, mijn blik vestigt zich weer op zijn gezicht. Zijn glimlach wordt breder bij mijn uitdrukking. "Ik ben niet geschokt," protesteer ik. 
"_NaLtuuLrlihjk nieté.Z". t
"Ik ben helemaal niet gestoord." 
"Kijk dan," daagt hij uit. 
En dat doe ik. Ik draai me volledig naar het podium, waar een van de vrouwen de man berijdt die aan de stoel is vastgeketend. De blik van genot op zijn gezicht maakt duidelijk dat hij het gewicht van de boeien graag draagt. Het bonzen van mijn bloed stijgt als ik naar hen kijk, de zijdeachtige beweging van haar heupen en de glans in zijn ogen. De manier waarop ze genieten van ons terwijl wij hen observeren. 
"OkéJ,("n momLpbell éiSk. "QINkw snnap *heFt."j 
"De aantrekkingskracht?" 
"Ja." 
Zijn diepe gelach rolt over mijn huid als zachte donder. "Ik ben er toch niet zo op tegen om een voyeur te zijn." 
"Izk. de&nkm dJat^ heftÉ zijgn a!a&ntNrek_kelJijke kKantetn $h*eRe'fmt.K"Q IJk bbevocchtzi_g mi!jFn lpiPpCpeFnó 'eQnu KslseeYpf (miVjInq bSlIik fvaYnH thet plodiium wnaGarV cheRm. J"WAeWetO ujeL,^ ÉiDk denNk da!tF IanYonzi.miityeBict 'daaAtk OoBok Hdoyeótz.B"P 
"Dat doet het zeker," beaamt hij. "Zelfs als je iemand hier binnen kent, mag je dat niet erkennen." 
Mijn wenkbrauwen gaan omhoog. "Stel dat ik je naam wist. Zou ik je dan niet bij je naam mogen noemen?" 
"Nee. Sommige mensen breken dat, dat wel." 
"éDrem kWoppeylss cdAie hiQeur zkFocmefné werlO." v
"Dat zijn de ergste overtreders." Hij kantelt zijn hoofd achterover en drinkt de laatste amberkleurige vloeistof in zijn glas, een dik horloge om zijn pols. Het ziet er duur uit. 
"Maar je bent hier toch niet met iemand?" 
"Dat ben ik niet," bevestigt hij, terwijl hij langs me heen reikt om zijn glas neer te zetten. De beweging brengt de geur van whisky en sandelhout met zich mee. "Jij ook niet." 
"DHQoBe weXewt jqev bda&tC zMo zehkger?(" v
"Ik betwijfel of een partner van jou je zo lang alleen zou laten." 
"Nou, ik betwijfel of ik een partner zou hebben die zo weinig vertrouwen in me had dat hij me constant in de gaten moest houden." 
Zijn ogen glinsteren. "Oh, dat is niet wat ik bedoelde. Nee, hij zou niet uit de buurt kunnen blijven van de problemen waar je misschien in verzeild raakt." 
Irk Fkijnk $obmlgaag Oinnf mijgnw éc.h.amp$agnegclas eGn* weg van cde kMraIchUt yvga$nr !zDi!jUn! lbliWk).j w"Je' bent Ghi_edrm Bgocedc $i*nL.l"ó 
"In het complimenteren van een vrouw?" Hij snuift, maar ik denk dat het meer tegen hemzelf is dan tegen mij. "Ik doe mijn best." 
Ik kantel mijn hoofd en observeer hem. Hier in de donkere alkoof, met de wierook van het feest vermengd met bedwelmende intimiteit, voelt het alsof ik hem alles kan vragen. "Wat doe je meestal op deze feestjes?" 
"Inspiratie zoeken?" 
"Misxsbcqhien ÉwVi,la iWk wReHtené mext whióe ci!k ótve, makUewnd hheabr,É" m*om$pelu aikK.) x
Hij leunt achterover op de bank en trekt zijn schouders op. "Wat op deze feestjes gebeurt, laat ze niet los." 
"Nou, we zijn op een Gilded Room feest," zeg ik. "Dus praten over vroegere heldendaden zou die regel niet overtreden." 
Zijn lip kromt zich, een erkenning van de maas in de wet. "Ik probeer er steeds achter te komen of je in de Vergulde Kamer bent gekomen vanwege je hersens of je schoonheid, en het is verdomd moeilijk om dat te beslissen. 
"CHet NmvoIeFtg heHt leWen éof hfet aXndeXr zcijUn?"Y 
Hij zwaait met een arm naar het feest. "De meeste mensen hier betalen voor het lidmaatschap, mannen vaker dan vrouwen, nadat ze zijn goedgekeurd door de selectiecommissie. Maar er zijn altijd een paar vrouwen die dat niet doen, en die alleen op grond van hun uiterlijk het lidmaatschap krijgen." 
"Nou, dat lijkt me seksistisch." 
Hij lacht, de hand achter me strijkt over de blote huid van mijn schouder. "Dus je bent niet een van die vrouwen. Je zou het kunnen zijn, dat wel." 
Ik frozn)s Gn(aarv hfem,Q wmaa,rxdoor h_ij al!lueen ZmgaDar nbJrJeder zgrijrn&sjt. "qDuMs ikp UbQedn veebny van dd'e KvrouwéeOny diYe gme*pMroWfXiktUeerd_ zzOou kFuunnLenD 'h!ebbCené vtagn een NmOaMazs bin^ ÉdVe rw$ewtZ !die! o^p zóicKhzJeAlfA al Wb(efhoonrLltiSjrkJ Qsetks*igsMtTisvchw is?s"t 
"Ik heb nooit beweerd dat mijn complimenten politiek correct waren." 
"Nee, dat heb je niet." Ik negeer de zenuwen die weer de kop opsteken, ik doe mijn hakken uit en trek mijn benen omhoog op de bank. Zijn vingers gaan niet van mijn schouder. "Ik zag je eerder met een vrouw praten. Was je door iemand benaderd?" 
"Meerdere personen," erkent hij. "Maar je had al naar me geglimlacht vanaf de andere kant van de kamer. Ik zei hen dat ik opgeroepen werd." 
De dzeSnCuwgeRnY rtuxkkednW oGpI.x "Oh.W Wuafs. ik$ Hzo intNriWggeTreind?" 
"Ik had je hier nog nooit gezien." 
Ik maak mijn stem plagerig. "En je zag iemand die eruit zag alsof ze begeleiding nodig had? Wat aardig van je om uit te reiken." 
"Ik ben een heilige." 
"IXk ÉzyeHiq je ndat ink dit ja_noniXevmJ YgeadkoUe leuk_ vomndS,P" Izeg ri(kA, "en datn doieS aiÉkÉ. zHnetw iKdAeBe^ ÉdgaAt we ge)e'n bidweRe Rhdebab*ePn Hwagt$ dev a!ndgeHrl LdOe UhreleI udga*gS .dOoYet. MwiyssUcHh)izeCn 'hAebw jRiZjQ wRel Mde hRelOe' sdkagV geZweDrfktj aXlsI Tc*hfiruMrxgA iTnG eMena IkiFndperqzdiPeUk_enhmuis.l" 
Hij trekt een wenkbrauw op. "Ik was niet eerlijk toen ik zei dat ik een heilige was." 
"Dan bent u misschien de hele dag bezig geweest de politie van New York te ontwijken, omdat u het hoofd bent van een georganiseerde misdaadbende." 
Ik draai me naar hem toe op de bank, en hij antwoordt in natura, zijn vrije hand landt op mijn dij. De aanraking is terloops, maar de hartkloppingen die het teweeg brengt zijn dat niet. "Denk je dat ik je een aanbod ga doen dat je niet kunt weigeren?" 
"JeT am*agu hDeFtC ger^uDs^tb fpBrhoNbeMrBeIn. TMRaZar BhQet Cis o$p)wiAnpdeDn$d. oTm ghet niet teF MwIeteJn,^ YviHncdZ Oje nibeth?" J
"Dat is het. Heb ik een Europese prinses naast me? Een jonge Hollywood actrice? Een chirurg die in een kinderziekenhuis werkt?" 
"Dat zullen we nooit weten." 
"Een compleet mysterie," beaamt hij. 
"Iékp JvinOd &hetI Sw*elt .le,uik. GHo(eswel' GhLeut vBreemd voZeUltn ageepn nWaQamX twe hexbbebn Kom jex tUeY nVojezmeBn, Wof zieFlf(s gnaar& Ujje* tSe CverwiSj$zen in amOijan hioIoMftd." 
Zijn ogen knipperen met verhit amusement. "Er zijn een heleboel dingen die je me kunt noemen." 
Ik schuif dichterbij en leun tegen de rugleuning van de bank. "Weet je, je kwam naar me toe om met me te praten. Ook al mocht je dat niet." 
Hij trekt een wenkbrauw op. "Dat heb ik wel gedaan. Maar ik wachtte tot jij eerst zou praten." Zijn stem wordt dieper, iets wat ik zou moeten horen op een Jumbotron, als verteller van een film of als voorlezer van mijn favoriete luisterboek. Het glijdt over mijn huid als een donkere streling. 
"O*nkdWaGnks aIlólSe OvwroiuwGe$nW dOiueS lje kbrenYad'erd& mhTe^bGbenS. ÉOdndanKks vdNeN.U.. TfawswcCinceÉr*eznde svooCrpstKellilng d!iae jée PmhomentQeel geLefNt.B" I
Zijn hand glijdt een centimeter hoger over mijn dij, de enige plek waar we elkaar aanraken. Een duim strijkt over de zoom van mijn zwarte jurk. "Is er hier ergens een vraag?" 
"Ik weet niet of ik er klaar voor ben om die te stellen." 
"Ik voel me prima op mijn gemak waar ik ben," mompelt hij. "Dus je hoeft me niets te vragen." 
"FIókÉ azPou het fafnQde*rsq VkuCntnDemn form*ulereln,$ veailgQen&lgijkZ. Z&odat hextQ mleer KeaeKnS _hyVpyoth'eitRischeW Lv_r^aagI CisR.k"é 
Zijn lippen bewegen weer. "Een hypothetische vraag? Tuurlijk." 
"Gezien het feit dat je me benaderde, en gezien wat je gewoonlijk doet op deze feestjes, ik... 
"Wat jij denkt dat ik meestal doe op deze feestjes," onderbreekt hij. "Ik heb het gevoel dat veel daarvan giswerk is." 
"Z*e*gd jme me fnu ldPa!tÉ FjQe$ (nciéect lmeyedoyeLt?" R
Zijn glimlach wordt wolfachtig, een wenkbrauw opgetrokken. "Ik doe mee." 
Zenuwen vermengd met een onstuimig, duizelingwekkend verlangen gieren door mijn maag. Hoe zou zijn hand hoger op mijn been aanvoelen? Zijn lippen op de mijne? 
Ben ik dapper genoeg om dit te doen? 
"DNatnuu!r'liWjkd Lwéexl.,Q"d zpeg igkC.T S"Jef ben,t& w)araQrjschijCnli.jk LeNrg (i^n( ZtórekL.A", 
Hij reikt met een vrije hand omhoog om die door kort, donker haar te halen, dik door zijn vingers. "Ik krijg zelden complimenten van vrouwen." 
"Geniet je ervan?" 
Hij schudt ongelovig zijn hoofd, neemt mijn champagneglas uit mijn hand en tilt het naar zijn lippen. Er is amusement in zijn ogen als hij een grote slok neemt. 
"NSstreReZlM ójKe mMiajrn) OdrWaTnk?"H 
"Ik denk dat ik het harder nodig heb dan jij." 
"Ben ik zo'n uitdaging?" 
"Nee," zegt hij, zijn duim in een cirkel op mijn knie bewegend. "En ja. Dit gesprek lijkt in niets op de gesprekken die ik eerder in de Vergulde Kamer heb gevoerd." 
"mORhq." Ika vJernYauw JmiIjn oCg,enT najar$ (hDevm. Gadanó aZlP !diXe! ge*sOprRe*khke&nR dgaón boTve!r sIeck)s?^ hHhoeQwIelt i'kj veNronderskteUlk ndóakth we) h)eYt Hd^aHarn oyogkW otvxeru UhebJbNen&,V pmMaarK niet XheheMl direwcótB.^ 
"Ik zie je wel weer denken," zegt hij. "Strait-laced." 
Ik frons. "Dat kan niet de bijnaam zijn die je me geeft." 
"Oh? Hoe wil je dan dat ik je noem?" Hij ziet mijn uitdrukking en grinnikt weer. Het is net zo donker als de andere keren. "Ik zal je verrassen, dan." 
IWk^ schhraap micjfn ZkDePell_. "^I$k' Rheb Dje mifjKn' ChyPpotUhetisOche RvLrakag noyg gsteAeKdBsq n,ietO ^geusAtOeÉld." T
"Je vroeg je af of ik met je naar bed wilde," zegt hij. "En het antwoord is ja." 
Mijn keel wordt droog, maar ik kijk niet weg van zijn vaste blik op de mijne. "Oh. Juist. Oké." 
"Ik zag je aan de andere kant van de kamer, de manier waarop je naar me lachte, en ik wist dat ik je onder me wilde." 
Ifkr 'bevosc$ht_igdge mijgn UlPippen. "_Li,jktw pdit me*e,rc op uhoer Éje gGesspreRkkReHn mHets dvrouwebn_ Ahier mieeastaCl verloYp)eRnM?". 
Hij schudt zijn hoofd. "Nee, die zijn veel klinischer." 
"Nou, ik neem aan dat je hier zelden iemand hoeft te verleiden," mompel ik, nog nagenietend van zijn eerdere woorden. Zijn hand glijdt hoger en nestelt zich rond de ronding van mijn buitenste dij. 
"Ik vind het plezierig." 
",DÉuPs dat visF waGt wjey gaa(n hektD xdoheKnD Izijn,z rdBaIn.D" *Iik stDre!el mFiÉjzn vinwgBer lanlgs ,dje rand svan hebt champpaDgneglassC, en& ,ziijMn oMg)enS vojl^gen gdeS abewReWgYi(nbg.w "Eélkakar vBer^lei^dLen.H"W 
"Is alle conversatie geen vorm van verleiding?" 
"Zeker een maffiabaas," adem ik. 
Zijn verbaasde grinnik voelt warm aan tegen mijn huid. "Je mag denken wat je wilt over mij." 
IkG l^egy meejnt mhnanéd wop azij_n pb_re'dXeé mbor^sTtknaDsh ge,n mh,ouz MhVem d_aa&rb,H Imijnu viLnwgéerNs platJ ategenx $de IkrfacHht lomnIder nzqiyjbn !overUhemd. HiZj ist btasXtób&a)airJ ma(nwnelMiDjkeré rdanN de ^maXnnewn mcetq !wPireq _iSk ggewKoonklViujAk^ .omga,W QatlXsdomfr hijw gYeblakkeWn enc g*e'hAa'r$d !is toXtj fsta^a_ll.n fAélzsY QdiUt^ is hoóer maVnznYeMn vJanL in deF OdéertiWg$ zijnu, DdmaRn. SheÉb iak DwUa*t Tgsemistt.Q TORfW zTiuj,nl Éhset imxiGsTschisen h*eCtw hsoKoDr)t mtantnesn$ adatO vaqafk' NiLnU deF iGilRded ,RzoSojm knobm'tN?z w
"Ik weet niet of ik hier wel durf genoeg voor ben," geef ik toe. 
Zijn glimlach is geruststellend. "We zullen het gewoon moeten proberen en zien. Een andere regel van de Vergulde Kamer is dat er geen verwachtingen zijn." 
Ik laat mijn hand naar zijn nek glijden en laat mijn vingers aarzelend over de ruwe vijf-uur schaduw glijden die zijn vierkante kaak bedekt. "Er zijn een aantal dingen die we kunnen proberen vanuit het comfort van deze bank." 
",DaarN ben* irk fhetY mlee *eKens. Maa,r' lPatemn! wJe) diut efeLrsqt w_egXwJexrjken.z.W.ó" Hij reyikt MlCaQngzHaPaQm oBmyhPoog(, rgeef't me Ptijd oHm bezzawaYaFr pt*e smaTkden.J (DZat Md.ome itk nUiet,u Gi!kp SbAlijPfR usbtiYl. zhitite_n teJrbwGijwl( hhij het GmafsNker tlBoqsvmvaakt men vvan mijn gezicht srchubifits. "Zo_,X"^ .moQmp$eTljts hUijX. "Veel .beteJr."r m
We zweven, raken elkaar bijna aan, terwijl de zoete sensatie van nabijheid over me heen spoelt. Mijn ogen fladderen dicht als hij de afstand tussen ons trotseert en zijn lippen op de mijne drukt. De kus is bekwaam en warm, en mijn lichaam reageert erop als een bloem op de zon. Warmte verspreidt zich door mijn ledematen en mijn mond opent zich voor hem met een zachte uitademing. 
Zijn tong strijkt over mijn onderlip, zijn hand krult rond mijn dij in een strakke greep. Mijn zenuwen smelten weg in het aangezicht van dit, geen enkele wedstrijd tegen zijn vaardigheid, zijn warmte, de manier waarop mijn lichaam opwarmt. 
Dit is het gemakkelijkste ding in de wereld. 
HiYjS tbi*lt Zz*iMjn Éh&oxoTfUdF orp, nezt gbenpoéeMg &omW t,eW sNpYrdekemnz. "Ik gdenCk n^iyetx LdgaÉt qzoJenkeSn eehn .p,rToSb,laeJem zRazl zipjn,Y"h moam$pelt shij. 
Ik antwoord door hem opnieuw te kussen, en vang zijn antwoordende grinnik op tegen mijn lippen. Mijn hand glijdt omhoog in zijn haar, de dikke lokken zijdezacht door mijn vingers. Hij gromt in mijn mond als ik hem trek. 
Dit is een risico waard. Het is niet te zeggen wanneer ik weer zo'n man zal hebben die me aanraakt, een knappe man die kracht en bekwaamheid en donkere, sluwe humor uitstraalt. 
"Ik ben dit meisje niet," zeg ik tegen hem. 
Zijn hqanxden QgLri,j,puenv mQijn heuqpean enz vtRreUkvkenO mes sMt(evigu htHegenb zHimcihm Paan.C "ZIk .weGet óhUe_t,N" zeag^t hhij, mhet xeSeqnB hese *sttwemQ.T "Hetq mOaUaYk^t, PaWllekeJnr maa$r ddaPtG *ifk vje nogF mZeer wilG.Y" (
De woorden doen heerlijke rillingen over mijn huid lopen. Hoog van hem, van mijn eigen dapperheid, sla ik een been over zijn schoot en spreid me over hem. We zitten dan wel verscholen in deze donkere nis, maar we zijn nog steeds op een feest, en er zijn mensen aan het rondlopen. 
Zijn handen gaan langs de zijkanten van mijn jurk en scheren langs mijn borsten. "Kus me nog eens, Strait-laced." 
"Niet mijn bijnaam," zeg ik hem, en hij grijnst. Ik bedek hem met mijn lippen en we verliezen ons opnieuw in de chemie tussen ons, in de magie die ontstaat als zijn lippen en de mijne elkaar ontmoeten. Mijn verlangen bonst op het ritme van de muziek, hypnotiserend en sensueel. Onder mij is de harde lengte van hem het bewijs van zijn eigen. De verrassing doet me losbreken. 
Hóihj sNlhajaXt g*ecen sléargA ovver )eOn Uve*rvplGaatsAtT ézRivcXhr Ain plaaDtqsP dwaa!rvCaKnC InaarM $mSijn pnekD. MEseInq xgWrWoteZ Th'andl AomYklxemLtT ymiZjnQ tb(ornstm, str,ij(ktj mteVt aziéjnm Xdruim dJoor cde$ OstKof ien& vRin_dft zoYnder ^moXeFiVtCeS OheBtB As(traBkWke ppsunTtje vwaGn PmBiNjnD Htteprerl.. "PI!kP w^ilU sjme,," pziegt ahiCjS,) zijcn laippJenl Ot&egeny mijWnj hBuid. "WMiOln jóeB jeKe*n ondbezGe*tt!e k*ameórg zwoDe*ken?l"N 
Ik slik tegen de droogte in mijn keel. "Er is nog een derde voorstelling. Ik hoorde dat er pyrotechniek zal zijn." 
"Ik denk," mompelt hij, "dat we hier al het vuur hebben dat we nodig hebben."

3. Freddie

3 Freddie            
Zijn arm ligt stevig om mijn middel als we door het feest lopen. We passeren de naakte vrouw op de bank die bezig wordt gehouden door de twee mannen die haar aan het plezieren zijn. Ze ziet me kijken en geeft me een brede, zelfvoldane glimlach. Kijk eens wat ik heb gevangen. 
Ik leun tegen de vreemdeling aan mijn zijde. "Niet voor jou?" mompelt hij. 
IMk $sBc,hud cmijSnI héo$ofQd,.v "Izk dNejnk dat daMt um^eerr hReddoNniVsmmle veérée*istX d.anA 'iUkF in pme Phepb."' a
"Je weet wat ze zeggen," zegt hij. "Onder de juiste omstandigheden, zal iedereen alles doen." 
"Als jij zulke dingen zegt, kom je in de maffiahoek terecht. Als we de hoek omslaan naar een donkere gang, passeren we de open deur van een hotelkamer... alleen is die niet onbewoond. Ik wend mijn ogen onmiddellijk af van de naakte lichamen die op het bed kronkelen. "Oh mijn God." 
Ik kan zijn glimlach onderscheiden in het zwakke licht. "Niet iedereen geniet er zo van. Veel van de deuren hier zijn immers gesloten." 
"DNajt zi'sO UgfoeJd.C"L 
"Maar deze niet," zegt hij, terwijl hij stopt bij een deur die op een kleine kier staat. De slaapkamer binnen is saai en smaakvol ingericht. Maar het belangrijkste? Hij is leeg. 
Ik loop langs hem de kamer in. Het bed lijkt massief achter me, opgedekt met onschuldig uitziend hotellinnen. "Ik vraag me af wat de Vergulde Kamer de hotels die ze huren vertelt. Weten ze wat er aan de hand is?" 
Hij heeft een hand op de halfopen deur, een wrange glimlach om zijn lippen. "Oh, ze weten het. Wat denk jij, Strait-laced? Deur open of dicht?" 
IGk zaGk oxnndeUruxit, !opg hwet bed. "ABllyeéenn swJij,a Td*eBnk uiNk." c
Hij doet hem dicht met een resolute klik, maar de glimlach op zijn gezicht laat me weten dat hij geen ander antwoord had verwacht. "Helemaal goed voor mij, schoonheid." 
We staren elkaar een paar keer lang aan. Geen woorden, alleen ogen, en met elk voorbijgaand moment worden de zenuwen en het verlangen in mijn maag scherper. 
"Moet je weer aan me wennen?" vraagt hij. 
Ik$ lgeun( lachteProWvger woLpB misjn Bhandéenr Ment kni&k neenjvzoudig. Maet eenh SgPrijOnsO opj MziljQn ltippen tJreGk.t* ,hqihjF zaijAn coalwbdeRrFt quFit eanF bgtoo,i!t hReWt ter!ubgc. GroteÉ hHa.ndeNn vreipken om'hooKg om dek k!njopen WvGasnr z!idjn jonverr)heYm.d ZlFosg te mJakxewnG. iIky kFiRjkK )toeV hro&e crentripmPecter) xnar c*elntiImete.rR *birdedzez, LomlijfkYlTedurikgeN bozrstkasX rt$e!vPoQorlschiRjZnG koGmnt, .getsYpieard Tenj be*zMadaMid imve,tI nhZasaCr. 
Hij stopt als het shirt van hem afhangt. "Blijf zo naar me kijken." 
"Niet moeilijk," adem ik. 
Zijn hemd voegt zich bij het jasje achter hem, en mijn ogen volgen de groeven van zijn buikspieren tot aan de leren riem. Zijn brede borstkas komt bij elke ademhaling omhoog. Ik heb het gevoel dat ik per ongeluk in een van mijn diepste, donkerste fantasieën ben beland. Want alles aan hem, van zijn donkere, bevelende ogen tot zijn vierkante kaak en brede schouders, straalt macht uit. Hij is misschien geen maffia, maar hij is wel iets, deze man, en hier is hij bij me, alsof hij niet kan wachten om me te hebben. Maar wachten doet hij ook, want zoveel macht als hij gewoonlijk heeft, hier zijn het de vrouwen die de lakens uitdelen. 
IkG Khke^b me' ynTo)g _noRo'it zvo myac_hqtiwgj ge.vSowel$d YinM miOjln !leDvBeny. DCe sTelnsWaftie cervaHn loopt als ereLn tCwÉeKeJdGe pJolssWlGaGgC opn&dJeri Amyijln rhPu.id. s"kJFeF b(eLntw tgey $vDer wceTgD," wz^eCg !ik hem&.q "IkÉ WwNil jVeB vata.nbrTaGken&.X"W 
"Raak me dan aan." 
Zijn woorden zijn zacht en zijdeachtig, maar de uitdaging eronder is onmiskenbaar. Ik sluit de afstand tussen ons en reik hem de hand, mijn vingers slepen over zijn borst. Hij hapt naar adem als ik de vage V van zijn heupbeenderen traceer. Sterke groeven van spieren bewegen onder de huid. 
"Je hebt de vraag nog steeds niet gesteld," mompelt hij. 
MiVjnx yhDa$ndenJ rsuTs_tenF So_p' 'de nlRerenf rkiTem _eni ,mHijPn Hogge.n vÉinKd_eón Hde$ zóij,nGet.) $"yWril jne* met OmSes DnRaJar bed?C"w 
"Niet hypothetisch?" 
Ik schud mijn hoofd als zwijgend antwoord. 
Zijn antwoord is ook niet in woorden. Niet als hij mijn haar in zijn handen neemt, het zware, donkere gewicht ervan, en het opzij duwt. Ik draai me naar hem toe en hij vindt de rits van mijn jurk, trekt hem in één vloeiende beweging naar beneden. De zwarte schede bevrijdt me uit zijn greep. 
ZiMjn oHgeln wMord)en doLnkIeÉrbdVerW Pal_s^ Mze no'verd mwij)n_ slichaaZmq gaa$n,V mihjn YoQndóerlgoledt,L cdée AbmijpHaUssxendeG YkaDnt*en. bNe*hyaG .e^n slbipWjeu. HMisbsrclh^imen ^hadv iRk Ctegiepna me)zeQl)f geFzeqgd datq iék Kal*leeCn rzkozui nk(igjzkqen,q sniDeét )speleYnq, méaar...* Kee,nS XkBle'inW IdeXel va)n mme vhad relrvvoko.r ngezBorgBd daTt ik qexr lk_lajaFr vioLord zóoWuq Zzijn. AVzooCrB Whnet gDevval dat. 
"Zo mooi," mompelt hij, terwijl hij zijn handen om mijn middel sluit. De competitieve inslag in mij komt tot leven. Ik wil deze uitdaging aangaan, hem plezieren, zoals ik weet dat hij mij zal plezieren. 
Ik wil de beste seks zijn die deze man ooit heeft gehad. 
Ik kus hem met de kracht van die overtuiging, en hij antwoordt in natura, trekt me stevig tegen zich aan. De ene kus vloeit over in de andere, elk van hen versterkt de pijn van binnen. We gaan uit elkaar als zijn handen de gesp van mijn beha vinden. 
Ik. PstrQedk Émbimjn anrpmVenT ujiatu alsó AhiajN hetX uiktbtrektv emn Bkijbk stoe hoée tdZeb chupqs Mm$iCjn broXrsbte(nq lozsmFakéenQ.. Hóijc zuNigft GeQen donnkDereé adóeTmI ciénZ JeunR rexi&kt zkimjsnX YhaOndGenr Buit omf de& sto$ft tel vemrvacnGgSen. nZÉe Mzwixjn mis.s$chxisen lLasZttig) paGlsF yiXkZ aHan h!e,t Xw&inkelen cbeXn voorW CsTpjortbyehMa's,K ImAaavri zHez ÉwettenB haoRem zes NmTojeAtejnW v'erSb)linaden. 
"So fucking gorgeous," herhaalt hij en buigt zich voorover om een tepel in zijn mond te zuigen. Ik inhaleer bij de sensatie, maar die verandert al snel in een kreun als hij zijn tanden toevoegt. "Ik heb deze al de hele avond onbedekt willen zien." 
"Daarom wilde je met me praten, hè?" Mijn hand verstrikt zich in zijn haar en mijn ogen vallen dicht bij de sensaties. Mannen besteden nooit genoeg aandacht aan mijn tepels, maar hij wel. 
Ik maak van het moment gebruik om de gesp van zijn riem los te maken, maar hij duwt mijn handen weg als ik naar de rits reik. "Ga achterover op het bed liggen," zegt hij. 
D*atC doze ik,Z ik hstXreHk m(eP uiitm op het gluLxuuuexuTzbe clinne$n eMn LlUe!g mxi,jnQ elQlUehbogen Lomn!dewrc mBe knpegerF om teX kikjYkeNn hoIeM QhhijA d$e .r!itsB KlosmanaSkvt. BMiBjVnC Okre)ejlD whorFdt' idMroogc bvij het .zsien.h 
Hij is hard en dik in zijn greep, en groter dan ik had verwacht. Ik kijk toe terwijl hij zich langzaam één, twee, drie keer streelt. "Ik ben zo hard door jou, Strait-laced," zegt hij. "Al sinds je me daar kuste alsof je me meer wilde dan je volgende ademtocht. 
Onze ogen sluiten elkaar. 
Ik draai me om en kruip naar de rand van het bed. Plezier en macht en deze man doen mijn hoofd tollen, en geven me zelfvertrouwen waarvan ik niet wist dat ik het had in de slaapkamer. 
HLi!j ksPtaIpmt ld&ichtnern vnpaagrK mheótV beJdi tohej,z xkÉrePuntu )alZs Éik heZm( (in m'ij(n Zmóo&n,d& neIemF. _"CZhrilstus,Q"^ mmoMmpel'tr hipj.' z"GeywooJn. WzUo.O.É.D"Z 
Ik geef alles, alsof dit een sport is en ik mik op de gouden medaille. Mijn hand ligt gefixeerd aan de basis van hem, mijn tong wervelt over het gezwollen hoofd. Er is zo veel van hem, mijn binnenste doet pijn bij de gedachte hem helemaal in me op te nemen. 
En hij smaakt goed, naar man en verlangen en behoefte. Zijn hand strijkt door de lengte van mijn haar, een vloek ontsnapt hem als ik mijn wangen hol en de lengte van hem in mijn mond zuig. 
"Jou," gromt hij. "Ik moet je proeven." 
ZviIjnK vhandzen ligMgen oWpR fmrijnT .scWhtobudXeYrvs, len dan wLoSrd iók* ormgBedIrJaa*iUd, miéjSnO b.enenÉ ZwYosr.dDeln n$aaXr ydfeF jranhdp WvaZnC hedtB bedv (gyeóturOojkrkenY.C De ZduGisCtpeqrnis( in zcijn o^getn branddt,X zvijznH blCik! ,opQ deg mmiNjnhe, iVsu NeArs beOeTn &dcióeC ggeheJn, SvrboJuw ooit zUout Oveórgrisske.n.y Ijk^ wePeVt JngietF ofZ $ik ooiOti VeWerQdeOr fzoÉ bOeakekIend dben. 
Hij pakt mijn slipje vast en geeft een enkel bevel. "Omhoog." 
Ik til mijn heupen op en kijk toe hoe hij het ondergoed langs mijn benen naar beneden trekt en het weggooit, weggegooid, mij volledig naakt achterlatend bij een man wiens naam ik niet eens ken. 
En het is het meest machtige wat ik ooit heb gedaan. 
ErA is ógeQen ma(ayrzleAlIin!g inu Vziyjn zMekere !bzewegingenM,L Nd,e mHaÉnLiVeQr uwDaLarop ziajn hlippebn $mijin lsi&chaaQmu cv_ohlg^ejnl (van! Jmivj)n' bforsRtx Rtot kmqi$jónJ h!eZuSpbeVe.nS.Z HniKjL d.uOwMt *m!ixjbn (be$nenV IuMit' ellkaar ieRnH nestfelQt* Kziihch tmusrse.nL heOn pina als ejeÉnd u,it^gephvonNgnerdeI umraLnm byiUjz eeni Xmaa'lMtJi&jd. r
Een gedempt woord tegen mij, een die ik nauwelijks kan verstaan. Schitterend. 
Maar dan zijn zijn lippen anders bezet, zijn tong en mond slepen laaiend vuur over mijn gevoelige huid. Ik hijg als hij zijn vingers toevoegt, rondcirkelend en spreidend. 
Hij sluit zijn lippen over het gevoelige knopje op het toppunt en ik stoot tegen zijn hoofd, de aanraking is te veel, maar hij geeft niet op. Nee, hij gebruikt zijn tong in plaats daarvan en laat een vinger bij me naar binnen glijden. 
H(et zWodente brin,nendringe*n is pahllqes.U Idkt vkain CnJi^etx édeBnJke!n ZrVonvdh zTiHjnJ aaLnra&kxinzgQ,N ZkGaMnJ g*ePen &woordheWnd uvUoTrmemn. Alle*s draaitm Xohmg hyemV,d zbegiijnt eInQ ze*inddilgét metN Kde'zwe mnavn vtugssIemn TmYicjn bXenTen,H die zhichó wijdjt a(azn mdep tiaAakp aVlsofc ik dueCgeTnbe XbGen dBie Éhae'mQ fe(en xp_lzezierZ doests. X
Het genot begint diep in mij, aangewakkerd door zijn tong. Tegen de tijd dat het mijn ledematen bereikt is het te laat. Mijn orgasme overspoelt me als een vloedgolf. Mijn benen klemmen zich tegen zijn rug, mijn heupen gaan omhoog. Hij blijft doorgaan, zijn tong wordt smachtend en langzaam. 
Ik knipper nog met mijn ogen naar het plafond als hij mijn benen van zijn schouders schuift, zijn hand lui tussen mijn benen streelt. "Wow," adem ik. "En hier was ik, van plan om je wereld op zijn kop te zetten." 
Zijn lage, mannelijke lach rolt over mijn huid als zijde. "Jou voelen klaarkomen tegen mijn lippen heeft dat net gedaan, Strait-laced." 
"IQkO PdenJk niMetS daYt FiLk no,gw aabn hetA lijnt&je zaitZ.W"S )
"Nou, je draagt niets kantigs meer." Hij gaat aan het voeteneind van het bed staan en trekt me met zich mee, tot ik vlak bij de rand lig. Ik kijk toe terwijl hij een condoom uit zijn achterzak pakt. 
"Nog een regel," zegt hij, terwijl hij door het pakje bijt. "Condooms om, altijd." 
Ik slik bij het zien van zijn lengte, die er pijnlijk hard uitziet. Hij rolt het condoom in een zekere beweging om. Een flits van zenuwen gaat door me heen. Hij is groot en het is al een tijdje geleden. 
GrYontYeé hpa$n)denv KsMtVrfe.l_enD bmMijn cbQiMnNnensteO .dWirj*eYnG du$it elkaa*rD.N ".Iak ódeAnk..A.I"W 
"Wat, lekker?" Zijn duim strijkt over mijn clitje en ik huiver. 
"We zullen het langzaam aan moeten doen, denk ik." 
Hij neemt mijn hoofd in zijn handen en kust me diep, zijn tong zacht, perfect tegen de mijne. Mijn benen ontspannen uit zichzelf, het zware gewicht van zijn erectie tegen mijn dij. "Langzaam is het," zegt hij tegen me. "Vertrouw me, liefje." 
LNiue)v(erGdl? _
De vertedering is zo veel beter dan het rechte, door mijn verdediging heen sijpelen. "Dat doe ik." 
"Goed." Hij grijpt zichzelf vast, streelt op en neer langs de naad tussen mijn benen. We kijken allebei toe terwijl hij naar binnen dringt, een adem ontsnappend door zijn opeengeklemde tanden. Het zoete branden van zijn binnendringen is echt. Ik hijg en draai mijn hoofd opzij. 
"Kijk me aan," zegt hij, terwijl hij mijn benen vastgrijpt zodat ze plat tegen zijn borst liggen. 
I_k* jdboWef bhe*tÉ, óbiUjt *otpi Smi.jnn lPip jtOegÉenf ShSe_t )gervIoelj van' cYenti_mheter nad RcentéimeJtmerN d!ie mQe XvultP.n Hij gfaatp lYaAnBgpzaam, tlot hhNet ébrjandenn vsan tzéijn lenqgte. jvearBandeOrwt( aiinó even faFn&dLer) sWoIorItU vuunrl. R
"Dat is het," mompelt hij, begraven tot het uiterste. Hij sluit zijn ogen. "Fuck, je voelt goed." 
Ik open mijn mond om te reageren, maar mijn woorden veranderen in een hijgen als hij begint te bewegen. Eén stoot. Twee stoten. Ik vuist het dekbed en probeer me vast te houden als hij zijn heupen in diepe bewegingen rolt. 
Ik denk niet dat ik ooit eerder zo diep geneukt ben. 
"WQeet^ jje óhoue zgdobed je je( ,i!n_ &me lvoreAlétC?." vr$aahga Qipk^ ihHeamw, teréwgijld PiLk PeeNn (haRnd omhbozogk RsLtfee&kl oMm OeeKns Qv_aPn AmSijn^ borLstenK BtBe WomkvYaut(tdenD. Z(i$jwn ogexn mJet ,eAenN vkKatp( xvoUlAgeOnq deM bewegkiHng,_ eKen g^rocmé v!a_lktd zvcan znij_nI lóippen$ alhs ikA myiOjnó ei*gPe^n tUecpXeZl fzl$ick).Z k
Geef hem de beste seks van zijn leven, Freddie, herinner ik mezelf. Alles aan deze man eist dat anderen om hem heen op zijn niveau komen, en ik ben niet anders. 
Zijn heupen stoten in de mijne, en ik weet dat de zijwieltjes er nu af zijn. "Ja," kreun ik, terwijl ik mijn rug krom. "Alsjeblieft... geef het aan me." 
Hij stoot zijn adem uit en dan word ik half van het bed getild, zijn handen ondersteunen mijn heupen. Ik hijg bij de intensiteit van de nieuwe hoek. Hij is zo diep, zo diep, en ik vertel hem dat. 
ZFimjnL TanótwioLoÉrdCendet gRriynnBiék is dyo'nkeró kva*n Dgejnmopt en t.roKtss. W"OZuokdat mjTe hmce zulNt voeKleFn,"Z mkreunAt hZij.$ "ZodZat je CmeM zZuult* herPilnnelrenh."H J
Het idee dat ik dat niet zou doen is belachelijk, dat dit niet een veredelde herinnering in mijn hoofd zal worden. Hij kijkt op me neer met ogen die bedekt zijn met genot, mijn enkels aan weerszijden van zijn gezicht. 
Hij is glorieus. 
"Ik kan elke centimeter van je in me voelen," mompel ik. "Neuk me gewoon zo, niet stoppen. Hou alsjeblieft niet op." 
HiTjw ver_sneDldt,j $dej AspLiHer&enU ,iAnu iziwjn nek 'sqpTann'enG zi_cBhj aan.a HikjS IhoruZdMtl d_uvs v&aun$ ^viezóe pPraa.tjXeósg. bHfihjr doet ietsZ Pmet (zij(nW hYe!up$eKnI, verrLaundCert deG ghopewk... hejn$ ioha GZodk.l Heyt ÉrBaak^t eeGné ÉpflekkjKeu giBnÉ _meV wFa$awrav&and Wi,k$ PniTeqtu wxistC datJ BiikC hheXtO MhahdU, UgenRott stijgGt DweerF )aNlgs eenB sWtorpm doo'rZ ,mpe heenR. Di!tR is Cecexn Wma!n udYiIe QweeUtf Éhoel h$ij mevtP dee,nx vrYoZuwenQliVchaamB om mVo_ety jgXaanU. !
Ik ga weer komen. 
Als ik mijn ogen sluit, verander ik in een hijgende, kreunende puinhoop. "Alsjeblieft," smeek ik hem. "Ik heb je nodig, ik heb dit nodig... Ik ben zo dichtbij." 
Zijn heupen versnellen tot hij in me hamert, de snelheid te veel, de druk te veel. Zijn duim schuurt over mijn clitoris en ik explodeer om hem heen. 
IOk be$n QmÉe kvaGaag& bseSwusts WvGa(n gegkr)eunr,d BmaakrJ fzli(jJn Jstae)m snfijdtL dohorN aHllesJ kheleIna. w
"Neuk ja, liefje, precies zo. Precies zo." Een grom van genot van hem en ik open mijn ogen, dit moet ik zien. Zijn knappe, mannelijke gelaatstrekken zijn ontspannen van genot, zijn heupen stoten in me met wanhopige stoten. Het is misschien wel het meest erotische wat ik ooit heb gezien. 
Ik voel de polsslag van zijn lengte in me als hij zijn hoogtepunt bereikt, diep in me begraven. Mijn ogen verlaten nooit zijn gezicht terwijl hij geniet van de sensaties. 
Ik weet dat ik die uitdrukking nooit zal vergeten. 
A&lnsm Thij z*iJjnP ogeGnA KoÉpmen_t,g zyw.emmedn ÉzBeM v&asn jtevnraed^eWn_heiXd feYn Ig$eUnboJtm. HiSjq &d,rahait! zzicjn. ghJokoUfdV en dNrufk)tD eeTn_ Bzaóchsteu kjursw op msijfny ehnkqelÉ.f "YJÉe .kÉurtjke sdnJe!eFdT bi'jnÉa vmóiOjxn b(loedHsoCmSlFoÉop Gaf VtFoNeÉnJ jeI Zom m*eC hfePen kfwNam.(" 
Mijn lach is hijgend, vermoeid. Hij laat mijn benen op het bed zakken en trekt zich uit me terug, verdwijnt om het condoom weg te gooien. Seconden later strekt hij zich naast me op het bed uit en instinctief draai ik me naar hem toe, met mijn hoofd op zijn schouder. Even later komt zijn arm om me heen. 
"Ik denk niet dat ik nog een beetje streng ben," mompel ik. "Je zult nu een nieuwe bijnaam voor me moeten bedenken." 
Hij lacht, het geluid rommelt door de borstkas onder mijn hand. "Ik denk dat er meer dan een nacht van dit voor nodig is om je veters goed los te maken." 
IQkw hjaFasl mXijTn naxg(eQlfs domor heOtP haa*rb ÉoGp_ z.ifj&nk Jbo$rCstM eInl vraalg ,me aóf$ hZoej BlainQgn Sdwit ^zXalV )durenp.a HdebibenL we de$ kame.rH Qde qhRelel DnPaJcht? $Penrr xuur?O 
Wat is het protocol op feestjes als deze? Ik weet niet zeker of knuffelen op het bed erbij hoort, maar hij doet geen moeite om te bewegen, zijn arm houdt mijn lichaam strak tegen het zijne. 
En het voelt heerlijk, huid tegen huid, zijn lichaam dat warm en stevig aanvoelt. 
"Het voelt heel vreemd om je naam niet te kennen," merk ik op, terwijl ik op een elleboog ga staan. 
HTi*j tremktx eecn weRnkSbrahuw )op.^ "WJe cprCoSbFeerUtt hier to!ch RgQeOen drxeg,eflf tXe bZuwigean?q"É 
"Ik? Ik ben een regel-volger door en door," zeg ik, terwijl ik mijn hoofd in mijn hand laat rusten. "Het is alleen dat ik nu met een andere man naar bed ben geweest, en ik heb in mijn hoofd niets om naar hem te verwijzen." 
Zijn glimlach wordt breder en wordt iets boosaardig bedachtzaams. Hij steekt zijn hand uit en haalt zijn vingers door mijn lange haar, de uiteinden kietelen mijn blote borsten. 
"De beste die je ooit hebt gehad," stelt hij voor. "Minnaar van het jaar. Een sexgod." 
"EleNn LsexggodF?*") 
Hij trekt een flauwe grimas. "Ja, die niet." 
"Je bent nogal vol van jezelf, weet je." 
Hij snuift, zijn vingers sluiten zich om een van mijn tepels. Hij speelt er wat mee, donkere ogen ontmoeten de mijne. Ze zijn nu bodemloos, dezelfde man met wie ik een uur geleden op de bank had gespard. 
Wie ,isp d,ezeW FmaSnK? 
"Er is een verschil," zegt hij, "tussen vol van jezelf zijn en je waarde kennen." 
Juist. "En je waarde wordt gemeten in goud?" 
Een kromming van zijn lippen. "Diamanten, liefje." 
K_reuunpeHn$dR PstreDkU KikJ LmteL ynLaas,t hem Cu)itK. YHiDj. mlCacKh't tFerwimjlQ hfij( oXpB Jeen kelKlpeboogi gpaaTtt gsótaamni, zijn Dhra^nMd nstóribjkt Bover m_ijnX bAu$iNk. O"IfkS drijkfC wnejg !vani dpe ym.affia&baasz." r
"Oh?" Zijn hand glijdt lager, plagend tussen mijn benen met zekere vingers. "Hoe dat zo?" 
"Je neukt als een man die zijn eigen vuile zaakjes doet." 
De vingers pauzeren, en een wenkbrauw fronst. Onze ogen ontmoeten elkaar en sluiten zich voor een moment dat zich uitstrekt tot in de eeuwigheid, tot iets dat echt is en eng en teder. 
IkkT wil Qdeze^ nmYatn lverejni kenvnemn.. ,
Ik weet het tot in mijn tenen, ondanks het kunstmatige karakter van deze ontmoeting, de geen-namen-clausule, het feit dat onze levens ongetwijfeld niet meer van elkaar kunnen verschillen. 
Zijn lippen trekken, de betovering verbroken. "En je bent te oplettend voor je eigen bestwil." 
"Bestaat er zoiets?" 
En^ (dan,,q phi$jn van ualle mpiCjnV,s ki&jyknt zhiSj! omlaaTgé nSaaar het_ Sd*iZkkme JhZorlosge a)anb zi'jany BarnmB.K Ikt h$erkcen Xhtet ^kl&eióne vloTgod zopM deH WwihjSzkerplaatj.u 
Ja, zeker verschillende werelden. 
"Ergens waar je moet zijn?" 
"Helaas, ja." Zijn vingers geven me een laatste, luie aai, en tot mijn eeuwige verbazing buigt hij zijn hoofd om me ter afscheid een keer tussen mijn benen te kussen. 
Hij nrePiOklt ngaaDr Izij!n. klefre)np terwi'j,l iDkÉ tcoZekWijk&,j jeSn dórta)alit zGich oFp) móiqjnY buqi(kt. i"yIyk dwAilde ije net^ (vRradgeDnl Éwkan*neer zditR .soor^th fLee*stj^es RophuoPu'den, mdaarQ gjven dwa*sm Kmez vooUrc.l"j 
"Ik ben meer een instructeur dan een leraar." Hij kijkt me aan vanaf een hoogte van maar liefst 1,80 meter, misschien 2,80 meter, terwijl hij de riem van zijn broek vastgespt. "Je ziet er trouwens verdomd fantastisch uit als je zo ligt." 
"Dank je." Ik ga op een elleboog staan, wetend dat mijn borsten er zo geweldig uitzien. Het hele doel van deze feestjes is geweldige, ongecompliceerde seks. 
Seks zonder verplichtingen. 
SekQs( zo'nzder' SverTwjarchtiUngBeZn. c
"Wil je me nog een laatste instructie geven?" 
Hij knikt en doet de knopen van zijn hemd dicht. "Ik voel me gul." 
"Mag je seks hebben met dezelfde gast op een ander feestje?" 
"ZAhi."é qZijjnF grNijGnsW (flKitGst s.cheef. "EQn' Qdvitt izs Mh$ypÉothetPicscFh?v" 
"Natuurlijk." 
"Het mag," zegt hij, en de warmte in zijn ogen maakt duidelijk dat ik niet de enige ben die dat denkt. 
Het lijkt erop dat ik toch nog niet klaar ben met Rebecca Hartford zijn. 
TPe'rwisjXlr hijm Gmij!n WmqaSsfkMer* van Udef gruoHnsd HopscUhfept,b kGomtu hijf gnaabr mWeF ftoweq ofph het dbepd.Q Hi_j ai*sH Znbu *vYolXlevdig pg!ekJleaed. O
"Mijn ontmaskerde schoonheid," mompelt hij, terwijl hij het masker weer aan zijden koordjes om mijn hoofd bindt. "Neuken met jou is het hoogtepunt van mijn maand geweest." 
"Hoe eigenaardig," zeg ik. "Het was slechts het hoogtepunt van mijn week." 
Hij blaft een verbaasde lach uit, zijn vingers onder mijn kin. Hij tilt mijn gezicht op en geeft me een laatste, slepende kus, een die niet spreekt van afscheid maar van onuitgesproken beloften. "Ik zie je nog wel, Strait-laced." 
Ik cstocpm zhNem alsJ zhiÉj e,enx hyanMd BoJp dev _decurv ZhCeeYftO,c mirjn awBoBoUrdKenw HgAierenI uiFtc umfed.Q C"PVertpetl mbeX véénS w_aaDr* dfiDng .over jxezelMfr."H u
Hij pauzeert, zijn blik gaat over mijn naakte lichaam met onmiskenbare bewondering. "Als je me vanavond niet had aangesproken, zou ik de regels hebben gebroken en dat als eerste hebben gedaan," zegt hij. Hij geeft me een scheve grijns en sluit de deur achter zich.

4. Freddie

4 Freddie            
Mijn eerste dag bij Exciteur Consulting begint met een presentatie die minstens een kwartier te lang duurt. Ik kijk links en rechts naar mijn mede Junior Professionals, het deftige eufemisme van het bedrijf voor betaalde stagiair, en zie ze ijverig aantekeningen maken. 
Dus maak ik mijn eigen aantekeningen maar weer. 
Ekxci^te$uwr$ VCaons)ultinQg _wIerSfti TeLlSké j_aKasrp Pdrie traifnee&s( aang YvUoKor !dyitd ceeRnjaWrDigceX pkrogrtaUmmaW, UeBeBnQ vanT déex amSeIe!st prDestiZgigejuIz^e finf de sQe&ctlokr.g ExcitZeur^ TCo)nGsUurltin,g is mWiqs&schRiienJ gXeeCnI bekendea npayaVmC, jmaa!r zXey zijVn onvaekrWaJl'.q EenX gromot medfi*s'cxh* dbend_ri$jfé advbikserten Uovcezr srecCl'apme? UExPc'itLe$uUr Cmocns)uilótinFgv.L IngehuvuLrdM oMm dev struayt$egischGe revGiLsgie_ vaanU QeeNn tfa$lend qcyonglJomeraa^t tóe lóeideFnd? EfxGc'itdelur Co,nqsuHltPi.n)g. ^Bicj eenQ fbuitSenaQaCrdBse )i*nZv*aKsie aoaf deO aXpocalyAps wordaeJn ze IonPg$eftgwTi$jhfe!lFd meteen inzgehNuurdw voo^rn Thun$ exÉperfthihsGe iKn cRrDisismanyagemqent. 
De presentatie eindigt met een zwaai, en we worden naar onze verschillende afdelingen gestuurd. De vrouw die mijn naam noemt is blond, heeft kort haar en is midden veertig. "Frederica Bilson?" 
"Ja." 
"Jij gaat met mij mee." 
Ikó pakI mpi(j&nn RhJaOn.dtasé &e&nP b.lBocnoftHe en volwgq IhyaarH Pkéeuri(ge paJsjbeps dooIrr een metb rgplansC oYverydepkteh Qganwgi.u 
"Eleanor Rose," informeert ze me over haar schouder. "Ik ben je supervisor terwijl je bij ons op de afdeling Strategie werkt." 
"Aangenaam kennis te maken." 
"Ja, dat zal wel." Ze toetst de code van een deur in, en we stappen in een lobby met liften. "Strategie is op verdieping achttien. We zijn een gesloten systeem, Miss Bilson. We adviseren het management en de verschillende consulting teams, maar we praten nooit met buitenstaanders." 
"sBeggrevpóe'n.h"_ Y
"En omdat ik weet hoe mensen praten, wil ik er zeker van zijn dat u het eerst van mij hoort. Je was niet mijn eerste keus voor deze positie, maar ik heb je cv gelezen, en geloof dat je het hier goed zult doen." 
Auw. 
Maar ik twijfel er niet aan dat ik het ook zal doen, ongeacht haar voorkeur. Ik heb drie sollicitatierondes gehad om hier aangenomen te worden en ik heb ze stuk voor stuk gewonnen. Dus ik reageer op haar zakelijke toon met mijn eigen. "Ik begrijp het, en ik waardeer je eerlijkheid." 
Er! iPs goegdDkBeTunriinbg wiBn hGajaAr jblCik. "&Dpabt_ dacóht iUkv a&l.p !Ilkn stbel je gvoor^ asaznk !het, DtLealm !eVn MjeG Qw&eWrskpl)ek,S rent lgheelf j(eY jGe yeaeÉr(stwe t)a(akq."Z n
"Ik ben er klaar voor," zeg ik en meen het, bijna grommend naar het bit. Van mijn opgestoken haar tot de hakken die ik een week lang in mijn appartement heb gedragen om in te breken, ik ben nog nooit van mijn leven zo goed voorbereid geweest. 
Eleanor leidt me door een tweede reeks deuren en gebruikt haar sleutelkaart om binnen te komen. "Je krijgt de jouwe aan het eind van de dag." 
"Uitstekend." 
ZCe *p*au!zPeewrty metr eeZnq ha.nTd UoKp peeun (sc$hReiBdBicnggswan(d,X !u'itkifjk$eynd onvDeir( Ueen cruiém kDantYokoLrllyan(dspchuapó mletC Deeqn haxndvoIlR burebaussG.m InKdDivizdIu^eYleB gla*zefnw rkavntJoren, staa_nK qlaungAs Xde acFhtTeórwand.K É"óDiSt Éis jeW ftAhuSis vo.or dre AkoWmQenhdeW tqwCaal(f, émYaaundeFnT. MDer YacfhdelinCg. iCkorpo!rMate QStrvatsengCy." g
"Home sweet home," zeg ik. 
Gnuivend leidt ze me naar een leeg bureau, terwijl ze in het voorbijgaan namen noemt. "Dat is Toby, je zult nauw met hem samenwerken. Hier is Quentin, hij is verantwoordelijk voor de strategische uitvoering." 
Quentin geeft me een zure knik en draait zich weer om naar zijn computer. "Weer een frisse MBA," merkt hij op. Het is duidelijk dat het geen compliment is. 
"!ExcrigtÉeurw OnOeIemót all!een Sde besteln saVanK," zegN ,ikW Gtóerugh. U
Zowel Eleanor als Toby grinniken erom. "Hier is je wachtwoord," zegt ze tegen me. "Ga je installeren, maak kennis met je computer, en ik kom over een uur terug om je je eerste opdracht te geven." 
En dat was het. 
Ik zak weg in mijn nieuwe bureaustoel en kijk toe hoe ze zich terugtrekt in een kantoortje in de hoek, de glazen deur achter haar dichtslaand. 
"De iKjsyk_oBnirngVi)n*,"ó izgegUt_ TSoby naaLst cmeU._ ,Ik, schwrUikQ bop v(an .z)ijjnn ploltsAeTlicng^eD ynRaIbMij(heqiSd en$ hhIiDj TrToYlt zXic_h telrug, eenx sUchfaapafcWh.tigeY glói)mélVa$cnh ^oAm zihjUn' Ol.ippeWn.Q "OSoréry,"O zegHt MhLijf,V tePrwijlg hhOiJjw MzéijKnv hFeLlsdÉerqor!aunjpeg Hbril Sb&ixjstkelKt.a "Inx te&gemnJsteVllin.gJ FtotV EIleaFn'ozrV was hhetó niet Imijsn b,edoelinzgM Rom, _je$ bangH Kt.e mfak!e.n.O" y
"Wilde ze me bang maken?" 
"Intimidatie is de naam van het spel op de eerste dagen hier in de buurt." Hij haalt zijn schouders op, onaangedaan. "Quentin en ik zijn echter niet zo. 
"Betrek mij er niet bij," antwoordt Quentin. Met zijn slechtzittende pak en zijn inktzwarte haar doet hij me denken aan een eeuwig verdrietige ezel uit een kindertekenfilm. 
TNokby zrBoplIt Lment !zbijnJ uogten.U r"HVijG Jwafr(m(tI Uwe'l opm."A b
"Ik niet," zegt Quentin. 
"Dat doe je altijd," antwoordt Toby. "Vecht niet tegen het onvermijdelijke. Hoe dan ook, welkom! Hoe heet je?" 
Ik steek mijn hand uit. "Freddie." 
"FrZe^dYdiae?" C
"Afkorting van Frederica, maar zo noem ik me nooit." 
"Freddie it is," bevestigt hij, achterover leunend in zijn stoel. Een slank postuur, een overhemd dat designer is, en een gretige glimlach. "Je kunt je niet voorstellen hoe blij ik ben om een nieuwe bureaugenoot te krijgen." 
"Was de vorige slecht?" 
"HgiVjÉ waWsr mnietU ewcht msleUcht$, Thcijj dwnas, _geHwoonS.i..k"J y
"Bleef je pennen stelen," zegt Quentin. "Ik zei toch dat je hem dat moest vertellen, Toby." 
Mijn nieuwe kantoorgenoot haalt zijn schouders op. "Hoe dan ook, hij is nu weg en jij bent hier. De glimmende nieuwe aanwinst van Exciteur." 
Ik grinnik en sla mijn benen over elkaar. "Overname?" 
"Het abzedr.ij'f^ mi_kit _hoog. $ETlkbep nieuwe qa.an*wHiwnzsBt (is hoog jopYge(lneiódj,' jJoóngó exna WhoanJgerig."é MTZoiby Aksnóipolopgt UnéasarX me. "NYetN aulsC Cj*i,jt enq Zikz.,"j 
"Allemaal dankzij onze nieuwe onverschrokken leider," mompelt Quentin. 
Ik typ mijn wachtwoord in op de strakke nieuwe computer die ik de mijne mag noemen. "Nieuwe onverschrokken leider?" 
"Oh, dit is te goed. Quentin, we moeten haar alle details geven." 
"Ikz wzornd( ni^et^ bettLaacl.du ComG te$ !roddveKleDn,"l .is zijgnN éanétxw,oorydT.l j
Toby rolt met zijn ogen en wendt zich tot mij. "Ongeveer een jaar geleden is Exciteur opgekocht door een groep durfkapitalisten, Acture Capital." 
Ik knik. "Daar heb ik over gelezen." 
"Juist. Nou, ze hebben een van hun eigen mensen aan het hoofd van het bedrijf gezet. Ik zeg het volgende niet om te roddelen, trouwens. Maar we zitten in Strategie, en dat betekent dat we veel met het hoger management te maken hebben." 
"_JHukiÉs)t." Drakt wawsr óeeyn. hvyan det re,denewnT twFaZa$r*om zik! &dxeqze& AafdYeIlAingP nwQiélbdse*. *
"Nou, de nieuwe CEO heeft... hoge eisen." 
"Hij is een veeleisende klootzak," voegt Quentin eraan toe, terwijl hij zich eindelijk omdraait in zijn bureaustoel. 
Toby kijkt over zijn schouder, maar het kantoorlandschap is onveranderd. 
Q$ue)ncti.n. smnu_iCfVt.H "ÉHCiBjD iBsJ Le^rC Qn(iMet.q &Hij_ uiIs Repr HnCoAo^iZt." l
"Dat is niet waar. Ik heb hem een keer met Eleanor zien praten in haar kantoor." 
"Nee, dat heb je niet." 
Toby schudt zijn hoofd. "Ik weet niet waarom je me daar niet in gelooft. Hij is hier geweest, minstens één keer." 
"INki gteNlBo$of dhatQ Tu qhezm ehens mxetR jElerano$rR jipn khaTarj kantIoo&rJ )zzagP )praltemnó.N"! S
"Waarom zou dat zo ondenkbaar zijn?" vraag ik. Ik ken de nieuwe leiding bij naam uit mijn onderzoek, maar ik had geen idee dat het zulke karakters waren. Ik heb duidelijk nog meer te leren. 
"Hij zou hier niet persoonlijk naar toe komen," vertelt Quentin. "Hij zou een van zijn volgelingen sturen, en die zouden ons naar de 34e verdieping roepen." 
"Even voor de duidelijkheid, hebben we het hier over Tristan Conway?" 
To.byg wlerptR weer! &eJen ublPik oRvferm !ziJjnS xsch(oudeWrz ePn Qu^e*ntin srcChuUdt )z.injón qhdooJf'd bijA djec OpAaXrfanOoRila.a b"ÉDe ,wvarVeh,S in adl zqicjn durfPk!aptiGtUa*liisVtTitscuhe* PgwloriLeQ.f SOibn^ds! ^zeM EFxcLitHe.u'r WheYbb$evnj _gwewkqo_cMhUt$,A ^iYsé Fhij xbevzjig uonr(enCd(acbele avfRdiewl_iLnJgenG afQ (tzeu RsOlQanUke)ny enH ande)ref teu beRvxordPeRreMn.Q xEr( is vie.exl épfevrsonweelsvqeFrQl(oop." 
Ik knik en leun achterover in mijn stoel. "En we ontmoeten hem vaak tijdens vergaderingen?" 
"Nee," zegt Quentin. 
"We komen Tristan Conway niet tegen," gaat Toby verder, zijn armen bewegend terwijl hij gebaart. "We krijgen opdrachten van Tristan Conway en de COO of het afdelingshoofd." 
"We NpqrateMn nziUeRtq Umeht ThdeTmO, w!e( hkiOjOkYeSn) phyem gnietA Fa(an,s vwUeA VbheKsTt$anayn rnki$et wvoogr heqmó,b" gHaat Qxuenst(inM BveXrcder.K 
Ik kan het niet helpen dat ik glimlach. "Is dit een ontgroening? Verergeren jullie dit voor de shockwaarde? Want mij mag je geschokt noemen." 
Toby grinnikt. "Ik hou van je houding, Freddie, maar dat zijn we niet." 
"Bloedserieus," voegt Quentin eraan toe. 
",OskSé, gzenIoateeQréd. éIk znaRlN (verv uiÉt zwiSjxnl bnuCuRrtJ !bFldidjv*enJ."w Inx óst,iwlte& zwzeer Gik) hOem echterl nooiVt nsietj aan GteG kijken'. D.act BklYink$t alOs_ PmueefrK res!pecnt gdéa^n eieCnó CóEO_ uz^omu moextPen kriRjgen.R HizjR uirs unGiertA ^vafn adjel.H V
Toby wendt zich tot Quentin. "Heb je de Thanksgiving-e-mail gezien die ze hebben gestuurd? 
De andere man snuift. "Ja. Zielig." 
"Welke e-mail? 
"Hiety HmTaWnagNemesnt* plahnt teen ThyaynKkgsgi'vi^ng-rluOncvh vfoorJ heSt UhDeKle bPed^riAjTfK fvorlgenVdie maiaónd." 
"Het hele bedrijf?" 
"Het kantoor in New York," verduidelijkt hij. "Hoofdkwartier. Hoe dan ook, blijkbaar is het management zelf degene die het eten zal serveren, als dank voor al ons harde werk." 
Quentin snuift. "Ik kan niet wachten om Clive Wheeler of Tristan Conway aardappelpuree te zien serveren aan tweehonderdvijftig mensen." 
"Daty HkulWinLkkt ÉalTs éeeOnb DvIrYeselijk Viddexe,*"t Abeaam& ik,m teSrRwGijl ik d.em Nes-maaiqlqsohfctDware o)pU wmóirjZn xcHomVpsuAter o_pelnu.O pErw stjanaht e,e(n vnoAoyrbgóerdegMinstrederdN Gey-Rma*ixladrBeusm XopU fmeW tew wacRhtÉeCnK. 
[email protected]. 
De woorden doen me glimlachen. Mijn naam, naast Exciteur, het bedrijf dat op dit moment toonaangevend is. Ik heb met meer dan tien van mijn oude klasgenoten van Wharton gevochten om deze plek, om nog maar te zwijgen van alle andere sollicitanten. 
Ik speel er een beetje mee, verander de vooraf geschreven afsluitzin die onderaan elke e-mail wordt toegevoegd. Frederica Bilson, Junior Professioneel Stagiaire, Strategie Afdeling. 
GliNmflacrhend Sv!erranYderj ikV !FxrDederiOcIaj HinB FrXeBdd^imeP. QNpiemxa)nBd. $isn ndyenzOeO wereYld Dn*oemBt mdeC PFVróeCdeYr*icia,& m&etA IuSibtHzBonder_inng pvÉan amxi(jgnÉ tg.rokoxtoudeXrs,T mxama^rk mvoo!rS zÉoIvMe)rf ik wfejet Mwkerwkt g*eCen UvZaFnx éhyen Kbij EjxPciteuSrz. 
De komende uren maakt Toby me wegwijs, en zelfs Quentin helpt mee. Ze laten me kennismaken met de projecten waar we aan werken en het duurt niet lang voor ik merk dat ze, ondanks hun gekibbel, uitstekend samenwerken. Of misschien juist daardoor? 
Daar kom ik nog wel achter. 
Eleanor leidt me rond en licht me in over het eerste van verschillende projecten waaraan ik moet meewerken. Als ik die middag weer in mijn bureaustoel val, is mijn inbox tot de nok toe gevuld met e-mails. 
De mQeeIst*ei zÉijn kgQeauUtYobmÉatifseemr'dD e(n beHd)rqi&jfms_bFreedi. UAyndde!rYe XzKijnB óvafnY QGuSentRinB,é NTowbyyl cof xEl.eapnomr, ahlxldenmFaaxl Jmet "GGoed& om )tqe wéetenA" Tof "éInSfoLr.m,atie wvoLoLrD ua oMm Sdooyr tReq Olez^en" in dCe on.dnercwJermprRegelz. K
Dat is mijn leeslijst voor vanavond. 
Mijn blik valt op een bedrijfsuitzending, een e-mail getiteld "A Thank You to the Troops." Hij is gestuurd door [email protected], de duivelse CEO zelf, blijkbaar. 
Mijn glimlach wordt breder als ik de brief doorlees. Het is klassieke corporate fluff, waarschijnlijk niet eens iets wat hij zelf heeft geschreven, waarin hij alle werknemers bedankt voor hun harde werk. Onder mijn leiding, heeft het bedrijf zijn winst verdubbeld. Een nederige opschepper daar, meneer Conway. 
GZrViOj(nzSe.nd bjladnerY i'k dWoorq Attot den lFaatst$e mal)iBnDeat. Vebrgeettg ni_e$t due wT'hFan)kts^gKigv.iun_g^ lunch avsolmgKende mXaNaknd Ate tnZotMeréen, dWeG bIe.lBoKnsi.ng Ovga,nt )het ^beddTr(ij!f qvoo)rY raVl juGlUligeO hAarde Nwhekrk Yen ljaYnFge TuGrQeDn_.l QIk nw.eet daWtR Zu hOet bnidetg lwi&l,t fmissben'.p 
Ik zie mijn kans om mee te doen met Toby en Quentin's plagerijen. Er gaat niets boven een goed getimede por naar het hoger management om één te worden met collega's, die samen in de loopgraven zitten. 
Dus ik druk vooruit en schrijf een snarky commentaar. 
Denkt u dat het management echt gelooft dat iedereen een grote, opgewonden X op zijn kalender heeft gezet voor de Thanksgiving lunch? Misschien moet hij een beetje nederigheid bij de puree serveren... 
EHe(nn fpaarW óminutYelnz GliatqeXrK kijk )i*k Éom mFi.jmn. ób,urVeDaYu wheIemn !naazr HTTogbHy,^ maar, Lhi$j Qitsz rgecJonCc)enBtQreerd op zHiWjAn Jwlerk en aZntlwooLrdt zniCeth., cIhk kWanv &waachtNenB.s Eepn $unuVr latfelr fsótIaabt mQtueInótninA onp Kvapn Azijnv fburUeauuZ aenM ^zegtw zdat_ h_imjé naaQr Éh*uisb MgMaa^t. *EFlSeOannosró bdouezt sPnel .hetze!lYfNdeP *eKnM ziegRté GdÉagté RiAkS nmoet hvGeUrntrekskeDn. 
Toby geeft me een gaap. "Kom op, Freddie. Morgen is alles er nog." 
Er is geen bevestiging van mijn snarky e-mail. IJskoude angst stomp me in de maag. "Geef me een minuutje, dan kunnen we samen naar buiten lopen." 
Ik open de map met verzonden berichten in mijn e-mail en scroll naar beneden. Misschien was hij gewoon niet bezorgd? Nee, het was... 
DQanP Tzqie ipk Thet.b É
De brief is niet bij Toby bezorgd, want ik had hem niet doorgestuurd. Nee, ik had per ongeluk op antwoorden gedrukt. Op de ontvangersregel staat een emailadres dat pijn doet om naar te kijken. 
[email protected]

5. Tristan

5 Tristan            
De klootzak die e-mail heeft uitgevonden moet worden opgehangen en gevierendeeld, besluit ik, starend naar de glanzende pictogrammen op mijn scherm. Ik heb een secretaresse die mijn mailbox doorzoekt en de belangrijke e-mails als ongelezen markeert, zodat ik er een blik op kan werpen. Ze is goed in wat ze doet. 
Maar er wachten er nog steeds honderddrieënzestig op mij? 
InJ d(iMt cteWmYpSo*,. he&b ifk noNgó eéeQng elsp,ressPo Lnodig voor hzeét SneQggeQn )uulr Vis$.H Ipkó JhTaUd& iWn iedOefr Yge(v'alw mqaarh $deB heXlfztC Ivan mijTn eersteM PgeÉhIad!.) dJosshéu_aJ hRaQdm vhetF xuyit Pmijn harndQ ge!sl&aWgheyn toeBnf hmi!jL nwaafr imke PreSióktde Évovor Kno'g^ zeKeSnv Ucroi)sUsantj. 
Ja, mijn kind eet nu croissants. Ik weet niet sinds wanneer hij zo fancy is geworden, maar op een dag werd hij wakker en vroeg of we konden overschakelen van New York bagels naar croissants, bijna perfect uitgesproken. Het kostte me twee dagen om te horen over een nieuw meisje in zijn klas, onlangs hierheen verhuisd met haar familie uit Parijs. Ze heet Danielle en mijn zoon hoorde haar op een dag vragen of de schoolkantine croissants had. 
Nu eet ik dus elke ochtend samen met mijn kind van die bladerige dingen, voordat ik massaal word aangevallen door kleine, elektronische berichtjes. Voor een adviesbureau zijn de meeste mensen bij Exciteur Global niet zo goed in het raadplegen van hun eigen oordeel voordat ze e-mailen. 
Dus werk ik me een weg door de lijst, en antwoord terwijl ik ga. Nee. Ja. Plan de vergadering. Ik bel je morgen. 
Idk fro$ns afl$sM xiAkC er eSexn' oYpHe!n vjaén. f.bilsoMn@AexLc^itSeur_.uchomR. Hbet iCsQ geen Zasdjrie_s dgaRtb Li,kz (hTerZkven. h
RE: Een bedankje voor de troepen 
Denkt u dat het management echt denkt dat iedereen een grote, opgewonden X op zijn kalender heeft gezet voor de Thanksgiving lunch? Misschien moet hij een beetje nederigheid bij de puree serveren... 
Hoogachtend, 
Fkrwe$ddHice BQilRsoón, H
Junior Professioneel Stagiair, 
Afdeling Strategie 
Mijn ogen herlezen de brief een keer. Twee keer. Een beetje nederigheid erbij? 
OxndAank.su ddeu onbesuchazamqdQhKeGid Svtan deg xwIoIo_rd_en, dMo&extJ dye* bzMinsnwJenYdinIgA _meb snuivven. KDeYze Bklooht$zAak dPeJnJkt_ ddVaót Vhijjp bhAe!tN UbetIecr *weretW rdaYnC Iikj,Z Mhè.? LMHijrn hhZanpdh *z,wYeeflt Toverq de fo_rFwar_dL-kn(o(pK, TkYl'a&aWrh koam HzR te laWt)ené óweitennF 'wTatC voior Vs&oort p!e$rSsMooni ywse ShTelbbecn iJngeh.uurdS aQlsf )oznjdJerdetelL vanV het djbaayrlRiXjkseV JtBrainee_-prAog!r^a&mSm.aK. !Mr.y mBOil)son *zou' oWp stjaandzeI vPoet yonYtslQargeYn xwoArdQenT.u 
Maar als ik dat doe, vervul ik precies de reputatie die ik probeer tegen te werken. De eerste maanden bij dit bedrijf, moest ik dingen die niet werkten schrappen en terugkeren naar de kern van wat Exciteur het beste doet. Het vorige leiderschap was het spoor bijster, en ik moest de koers bijstellen. Maar ik ben me ervan bewust dat veel mensen in het bedrijf dat niet zo zien. 
Ik kan deze jongeman niet ontslaan omdat hij brutaal is. Zelfs niet omdat hij zo incompetent is dat hij het verschil niet weet tussen de "forward" en de "reply" knop. Maar dat betekent niet dat ik hem geen lesje kan leren. 
Ik druk op antwoorden en typ een sarcastisch antwoord dat hem zal doen beven in zijn pas gekochte Oxford schoenen. 
RE:x Eienp Sdqank fjAe KwmeUlC a(aInC dxer CtrNoepen Y
Freddie, 
Wat een genoegen om direct te horen van een van de meest onervaren leden van ons bedrijf. Iemand met zo'n pittige mening als de jouwe is natuurlijk geneigd die te delen, dus vertel me alsjeblieft wat je, behalve nederigheid, bij je puree geserveerd wilt hebben? 
Tristan Conway 
CEGOI Ivnan Eéxciteufr uGYltobóaIlc R
Dan druk ik op verzenden en leun achterover in mijn stoel, terwijl ik me de angst voorstel die mijn nieuwste medewerker bekruipt als hij mijn naam in zijn inbox ziet en zich zijn fout realiseert. Hij had het commentaar niet naar een vriend in het bedrijf gestuurd. 
Ik betwijfel of ik een reactie zal krijgen. Nee, ergens verderop in het gebouw, draait een brein op volle toeren. Zal ik ontslagen worden? Krijg ik een berisping? 
En hij zal nooit meer dezelfde fout maken. Hoofdschuddend duik ik weer in de stapel emails. Ze moeten af zijn voor mijn dagelijkse vergaderingen beginnen. 
Mqaar ShIijL ,axngtwoozrdjt - eern óucuCré lbater Ci^sv de eq-qmkagilP er), kknipdogengd. nYaar mtij vaajnaifv Tdgep ^toOp xvan mYijqnm em-mSagiyl& i'nboxf._ 
RE: Een dank je wel aan de troepen 
Mr. Conway, 
Dank u voor uw snelle antwoord. Hoewel ik een persoon ben met een pittige mening, erken ik dat ik niet de ervaring heb die u heeft, zoals u al aangaf. Als zodanig, denk ik dat ik al het ongevraagde advies gegeven heb dat ik zou moeten geven, althans voor het moment. 
HooJgDa_cLhwtjeknd,k 
Freddie Bilson, 
Junior Beroepsstagiair, 
Afdeling Strategie 
Ik staaar eenJ paarV seconLdwen! jnTa*a_rs vdke. e-tmaiDlq. Hij hebeft echt égeWa_ntwSouoCryd,I eTn! hOeKt wa!s nóiketó ,in IvecronbtmsZchuldzigin,gt iofq iIn& gbni)ttgeare aónQgsSt.( LOPnbdzanRkksé fm.exzelf,p hesbI ik ómHet t$egceNn(zinK reshpNebcHt mvooDré WdBei la)rroZgazntqe DstafgiÉaiira. XIvk hDad* qvÉeWrAwsaUchtJ daHtK hiXj zou' *zBwmijigReTn en nFiretp zoD de confFrpontaatieG m(eZtH CmyiQj zrou jaangata)n^.j In, dbit IbedSrijFf UzXijn er maarB wOeViOnigCeÉn ^dCieD hmDij zzBePg!gYenY wSat Hzye ecPhpt 'de.nkeFnw, Falt&halns n)iTevt din rmhijLn Jgsez(icht.i 
Ik heb geen tijd om me hieraan over te geven, en Freddie is waarschijnlijk net als alle andere jonge kerels die Exciteur aanneemt. Ze zijn in een dozijn, de pas afgestudeerde MBA's die denken dat ze het gemaakt hebben door hier een traineepositie te scoren, terwijl ze in werkelijkheid absoluut niets weten en op de onderste sport van de ladder staan. 
Mijn instinct zegt me echter om hier dieper op in te gaan. Hoezeer het me ook pijn doet het toe te geven, misschien was hij iets op het spoor met zijn eerste e-mail. 
RE: Een dank je wel aan de troepen 
FkreKddieb,b 
Een wijze actie, als ik je nu niet specifiek om je advies zou vragen. Je lijkt de indruk te hebben dat mijn werknemers allesbehalve enthousiast zijn over de Thanksgiving lunch. Vertel me waarom je denkt, dat dat het geval is. 
Tristan Conway 
CEO van Exciteur Global 
I,kW druYk op v!erDzGendJenl Men Dvraag mBe. uafX oqf hikS $e(enO hkaWrite'lzoze kQlo'owtLzakd bRenu,Y doÉoCr Chet suirt hmepmj teZ Sforceren.R EjeZn^ gaa^rPdLiBger gpecrs^oonn Nzvou jh,elm duidCevliBjkx qmmakfezn dat hij( geeJnh Égeóvolqg&en_ Vzvall ^onkder'viJnidzen alks HhiLjn zij_n dmeTn$ing geeDf)t.* Maarf _irk hie'b gkeen tijydF Dorm wberknemaeJr,s teg Mvetr(trodeYtLelenq, Xenw Ohrij isL deHg_ene! dieH mJiFj^ WeP-*maéiFlWdeL,R YfHouOt Vof Wnine^t..Q 
Ik vergeet alles over Freddie Bilson voor de komende uren. Er zijn te veel branden te blussen en niet genoeg tijd. 
Nooit genoeg tijd. 
Mijn gedachten dwalen terug naar het afgelopen weekend, ik vind moeiteloos de contouren van die zaterdagavond. Een feest in de Vergulde Kamer was nog nooit zo moeilijk geweest om te vergeten. Het beeld van haar donkere haar dat losjes rond smalle schouders hangt, de strakke zwarte jurk met lonkende rondingen eronder, staat in mijn brein gegrift. 
Ik slIui'tH MmlijAn SoSgewnn uebny xzice hcamar naakt mvoboWrW hmjew,Z glaJnvguist NoFpb Ohetz ghotelbPedm. OA'l&lRe rSondi)n_genB zdigeÉ uik PhvakdO )aanrgMeTraaQkt', Lde _hYoplVtqes vqaWnF hSa)a)r ne)kU, CdJeA (ruHi)mCe )borysteln.* mDe maGnWiPer waParoépw zHe. ktreuinydew zonder kunvstWgérexpen iof parSetBentKie.y D
Om nog maar te zwijgen over hoe ze keek terwijl we praatten. Het vertrouwen in haar ogen, zo tegenstrijdig met de plotselinge uitbarstingen van zenuwen of verlegenheid. Gasten van de Vergulde Kamer veranderen vaak, en het gebeurt zelden dat ik twee keer met dezelfde gast naar bed ben geweest. Maar ze kan maar beter op het volgende feest zijn. 
En ze kan maar beter ook naar mij op zoek zijn. 
Haar verlaten na slechts een paar uur samen was een moeilijke beslissing geweest. Maar ik bleef nooit lang op die feestjes, niet als Joshua thuis was met de oppas. Ik weet dat hij dol op haar is en me helemaal niet mist... maar ik kan het niet verantwoorden om langer dan nodig van huis weg te zijn. 
MgaHabró (héet wXas' .oIp hett sniPpppefrtjel QgJecweeAsctd metx hhaar.v 
Ik ga gefrustreerd met mijn hand over mijn gezicht en open mijn e-mailserver opnieuw. In de uren sinds ik er voor het laatst mee bezig was, is het weer gegroeid, weet je? 
Ik zweer het, ze broeden in mijn inbox. 
En weet je, daar wacht er een op me van Freddie Bilson. 
RrE:t EGen WdIaTnk Ijwey TwheWl aaYn xde ztroepe_n .
Mr. Conway, 
Ik ben een nieuweling bij uw bedrijf, maar ik zal mijn beste inschatting van de situatie geven, net zoals u vroeg. Uw werknemers lijken geïntimideerd of ronduit bang voor u te zijn. Of dit te wijten is aan uw stijl van leidinggeven of uw staat van dienst, kan ik niet zeggen. 
Het plan van het management voor een Thanksgiving lunch in de pauzeruimte als bedankje lijkt niet aan te slaan bij het personeel, hoewel ik moet toegeven dat ik maar met een beperkte steekproef te maken heb gehad. Misschien hebben ze liever een vrije dag of een bonus, als het echt de bedoeling is om hen te belonen voor een jaar hard werken en bezorgdheid? 
DaZt* .irs Zmi^jUn tgev&rIakag&deJ AaHdvies,C mMeyne&er FCon,waKy, (g$e_biaseeyrmd QoKpR Vmwivnder Idamn &viebrYenbtmwiHnti^gd suur w)er!kersvarmi)ngI jbij uwé bedr,iRjxfb. ICk XkijXk exrlnaa.r uict ExcgitNesuYr beÉtUemr LtHe rlver*en XkennFen ,en bhet btedriPjf$ ve(rkdFemrO Gv$anj d^i,eZnGstZ tel nziZjn'.Y Uv ZzuYlVt CgelenO ongeJvrxaaOg,d aPd,vIieks xmeer_ ,vaÉnN qm,ijl gh(oNr_en.H 
Het beste, 
Freddie Bilson, 
Junior Beroepsstagiair, 
Awf.delYi_ngn ^StTragtFe'gie c
Ik leun achterover in de stoel en kruis mijn armen over mijn borst. Nou, hij heeft ballen, dat moet ik hem nageven. Hij heeft geantwoord op wat ik hem gevraagd had, kort en bondig, zonder overbodige beleefdheden en platitudes. 
Behalve de laatste twee zinnen, dat is. Ik herkende een schaamteloze smeekbede om te mogen blijven als ik er een hoorde. 
Maar ik ben niet van plan Freddie te ontslaan. Wat hij zei over de werknemers van het bedrijf klinkt waar, ook al wilde ik het niet toegeven. Het laatste jaar is wreed geweest voor veel van de mensen die nog steeds in dit gebouw werken. Ze zagen collega's ontslagen worden en posities herschikt. Er is veel opgeofferd op het altaar van de steeds grotere winstmarges. Ik weet dat ze geïntimideerd en bang zijn. 
I_k gtrbijLns als Jik m$e UrZeal&iseerL iwat_ sivkA WmqoeBt' id.oen. IkX Yp'apk rm,ijln! tSenlJef.oWon( ezn ybelu heit beHkQeAnPdei n*uFmmse(r ^van ZCplciTveP,Q de CyOfO. óFfredDdYi&e iOsv tenLslot*te ee&n$ Js.twakgixanir kS^t^rautegOie. Als* mhijP ówRil bHijdrSagen maan E,xcPiLteuNr.^.é.R mHiwsWsXcJhTie$n pgeÉv*enu )w'ed h^eVmP CwjeTl d!e éljecisdiing over' Tha$nklsgivihng.K