Οι πολεμιστές

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Σκότωσε ή θα σκοτωθείς
Είμαι αρκετά σίγουρος ότι είναι νεκρός, ηλίθιε γαμημένε roadie. Κλωτσώντας το σώμα του σκονισμένου άντρα μπροστά μου, περιμένω. Όταν δεν κουνιέται, αρπάζω την τσάντα του, ρίχνοντας όλο το περιεχόμενο στο έδαφος δίπλα του. Ψαχουλεύοντας τη βρίσκω ένα μπουκάλι ουίσκι, μια μαχαίρα και μερικά περίεργα πράγματα. Ανοίγοντας το καπάκι του ουίσκι, κατεβάζω το μισό μπουκάλι, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι δεν είναι καλή ιδέα. Σκουπίζοντας το στόμα μου στα δερμάτινα γάντια μου χωρίς δάχτυλα, ρίχνω μια ματιά στο πτώμα. Είναι μπρούμυτα στο χώμα, με το παντελόνι του γύρω από τους αστραγάλους του. Κομψός τρόπος για να πεθάνουν, αν και ξέρω καλύτερα από τον καθένα ότι δεν τους νοιάζει όταν είναι νεκροί.
Ο ηλίθιος νόμιζε ότι ήμουν εύκολη λεία, κάποιο πράο κοριτσάκι που θα έσκυβε και θα το δεχόταν. Η έκφραση σοκ στο πρόσωπό του όταν του κάρφωσα το μαχαίρι μου ήταν ξεκαρδιστική. Σκύβοντας προς τα κάτω σκουπίζω το μαχαίρι μου στο παντελόνι του, φροντίζοντας να ξεφορτωθώ όλο το αίμα. Όταν δεν έχεις πολλά ρούχα, οι λεκέδες είναι μια ενόχληση που προσπαθείς να αποφύγεις, και το αίμα είναι δύσκολο να βγει. Τραβάω τα ευρήματά μου στην τσάντα ώμου μου και τη σηκώνω πάλι πάνω, γρυλίζοντας από το βάρος της. Δεν έπρεπε να καθυστερήσω τόσο πολύ την ανίχνευσή μου, μια εβδομάδα σε αυτό το σκονισμένο κολαστήριο ήταν μια εβδομάδα παραπάνω.
ΒλέπDετÉεK, οa 'κόNσwμοAςP Rπεθαίiνει κNαpι μzαςl sπOα$ίρνiεkι& pμMαYζί_ ÉτmοGυ. ΔPεuν RήYμpαYστα*νG $προετοιμασμένKοι sότhανm Pσéυ.νέβcηé. UΤό$τbε,ó Iόλοxι VήzταOνP εjγωvιστKέÉς( DκBαjιy QείXχαν& πάqρNα πολλcάT hα(π*ό όλα. Πάνdωp Pαdπόn éτmο 40O%é Zτοzυ aπsλLηθυσJμ$οlύ éεhξ*α&φανίlσLτηyκ,εL VαπόB cτιuς (πλ*ημμéύρεUς, άλ$λο dένjα )20Y% α,πXό τη Rσaφαγή ποéυV ακzολοUύθ*η$σkεC, sκXαι Hμxετά rήρrθε Tη ζέ.σOτfηS.* UΟ) ήλιος NέκαUψOεj τkη. γOη rκGαjιu ,τα fπάkνταg ^έγFι^ναν έρóημοOς.k ΌuσοmιL επέdζsηpσjανN πρlοσαρ,μόJσIτηκ'αRνG κAαιv ^εqίναιu hεύκyοkλοN óνα^ CκατrαUλnάLβóει, καFνεtίςl lγOιαhτKί αxυτοί& πlο*υr π(ρvοWσiαρ(μόSσkτ&ηκgαν NκαUλDά) iήταν οι Aπrιοm σyκοτεuιMνZοzίq από KεGμάfς.p RΑυcτοmίB πkου Mήτανb ήδOηA pπρhόGθυμTοqιx νkαJ σκοτCώσουν kκαι' Jνgαd FκλέRψουν, όrπως οO νεUκρjόNς* φyί'λ)οHς KμουC εKδώ, ή fεGγώ.W
Προστατεύοντας τα μάτια μου από τον εκτυφλωτικό ήλιο, ξέρω ότι πρέπει να φύγω αν θέλω να πουλήσω αυτά τα πράγματα εγκαίρως. Ο Γκόρκι γκρινιάζει αν χτυπάω το μαγαζί του όταν κοιμάται και μου αρέσει να έχω το κεφάλι μου κολλημένο στους ώμους μου, ευχαριστώ πολύ. Κρατώντας το ουίσκι στα χέρια μου, πίνοντας περιστασιακά μια γουλιά, ξεκινάω για την πόλη στο βάθος. Οι κορυφές των κατεστραμμένων κτιρίων και της τεράστιας πύλης της διακρίνονται μόλις και μετά βίας πάνω από τους αμμόλοφους. Η άμμος σηκώνεται καθώς περπατάω και με κάνει να γκριμάρω με την αίσθηση της στο δέρμα μου. Ανέφερα πόσο μισώ την άμμο και τη σκόνη; Μπαίνει παντού, και εννοώ παντού. Την τελευταία φορά που βγήκα για μια εβδομάδα για ανίχνευση, αναγκάστηκα να κάψω το παντελόνι μου όταν επέστρεψα, στέλνοντας τα μικροσκοπικά σωματίδια του Σατανά κατευθείαν σε έναν πύρινο θάνατο.
Δεν μου παίρνει πολύ χρόνο να φτάσω στα όρια της πόλης, αλλά αρκετή ώρα για να τελειώσω το ουίσκι, κρίμα. Αναστενάζοντας, πετάω το μπουκάλι στην άκρη καθώς πλησιάζω τους φρουρούς που είναι τοποθετημένοι στην πύλη. Η πινακίδα δίπλα της δηλώνει περήφανα "The Rim", με το "Last Stop to Hell" γραμμένο με σπρέι από κάτω. Η σκιά που παρέχει η τεράστια ατσάλινη πύλη σχεδόν με κάνει να βογκάω από έκσταση, είχα ξεχάσει πόσο κουραστικό είναι να δουλεύεις την ημέρα. Συνήθως, έχω λιποθυμήσει μέχρι τώρα, ή είμαι καθ' οδόν προς αυτό. Ο φρουρός στα αριστερά κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου, είναι ένα κοκαλιάρικο πράγμα, ακόμα ψηλότερος από μένα αλλά αδύνατος. Καταγράφω και τα τρία όπλα που κρατάει σε μια στιγμή και αναγκάζω τον εαυτό μου να μείνει ακίνητος, καθώς γλείφει τα σκασμένα χείλη του, ενώ τα μάτια του τρέχουν πάνω-κάτω πάνω μου.
Ξεκινάει τον έλεγχο, κοιτάζοντάς με όλη την ώρα με καμάρι. Είναι καινούργιος, αν δεν ήταν δεν θα τολμούσε να με κοιτάξει έτσι, αν σκεφτείς ότι ο τελευταίος τύπος που το έκανε κατέληξε να κατουρηθεί από το φόβο του στην αίσθηση της ατσάλινης λεπίδας μου πάνω στον ανδρισμό του, καθώς του είπα ήρεμα ότι θα ήταν καλό δόλωμα για άγρια ζώα. Ο νεοσύλλεκτος, ή πρασινοκέφαλος όπως τους αποκαλούν οι roadies, θα μάθει αρκετά σύντομα. Η σκέψη φέρνει ένα χαμόγελο στα χείλη μου, το οποίο αμέσως πεθαίνει όταν προσπαθεί να πιάσει το στήθος μου. Πριν προλάβει να τον προειδοποιήσει ο συνεργάτης του, αν και κοιτάζοντας τα μάτια του δεν νομίζω ότι θα το κάνει, σπάω το κεφάλι μου προς τα εμπρός, ενώνοντας το μαζί του πριν προλάβει να αντιδράσει. Δεν είναι η πιο έξυπνη κίνηση αλλά είναι αποτελεσματική, είναι καλό που το κεφάλι μου είναι τόσο γερό όσο το συκώτι μου. Ουρλιάζει από τον πόνο κρατώντας τη μύτη του που τώρα αναβλύζει αίμα. Παρακολουθώ με νοσηρή γοητεία καθώς προσπαθεί να μιλήσει γύρω από τη σπασμένη μύτη του μόνο και μόνο για να επιστρέψει στο άφωνο ουρλιαχτό.
ΌMτwανt εaίνZαιD óξεpκxάθαροM nόiτι δεν π,ρ^όκειται να $κDάaνεSι QτGίποuταq πóεDρισwσότPεRρyο kαπcόg τxοn να& ^βéγHάCζrει$ Xθhορύ*βjοuυς $πSοZυa cδιαjπÉε)ρUνούν óτα jαaυWτhιSάN τ'οPυ&,c éκοIιgτάtζω gπzρFοjς UτονS σwυcνεργάiτAη bτουz.D Νομίζω όqτιó RτQον λrένqεP fΤyοgνkτ$ ή κ_άτdι τvέNτqοpιο'. Δwιhάdολvεf, θαh μποWρJοqύσhεU να είναι κ!αbι ΤιYμ, dδbεν* Lμε XνοbιIά.ζεcι.z ΚουAνMάpειZ XαπMλώÉς τiο! &κFε'φhάHλKι jτοFυp κpαQι Jμε αQφήWνZει, $ναz óπε*ρ.άjσω, γCνωZρSίζοZνταςK nκαλKύSτVερpαq απόt τ(οV hνα )πρsοσπRαqθήZσεlι νpαz μRε στéαμéαJτFήσUει.Y ΟS (πρωzτTάqρWης, ,σGτKάsθwηAκεq τυéχεBρ,όóςK,l Yέχzω óπXάνMτ&α UτουλpάQχOιaσQτuον τ(έKσσXεLρfα μJαzχ_αrίριzαt sπlά!νPω μοJυ' fκ(αι ποτέ Kδενy CξέCρvειbς πόYτε θα τsαU &χρ*ηsσgι(μοποKιήBσω. Ένxαz !κοcρ^ίKτrσVιi πρCέπει yνyαi πρuοéσmτ,αKτεpύει τονL uεhαυτcόg Vτ!ου, uδενl MβοηθάsεÉι τbο γε$γzοDνWόςK ότzι )έBχTωS iσοβvαρzά( uπhρο,βTλήμαhτ^αW MθVυμού κ*αι_ kξέρωa nνIα πFα_λε*ύQωY 'βρOώaμικUα.T ΧNαSιρqε)τ,ώG χαρούμKενGα τονy kμdαmλrάKκaαÉ πουO tκραIτ,άειD hαrκNόxμXα, τzη sμύτWη^ τοgυ,( ενNώ OπερrνÉάω τη&ν πύλYηV κYαιé μaετά τονa σbυρμpάτιLνοF φράjχvτη.T ΟóιF μυYρωPδιdέςA Iκkαéι( η Gμοrυσική τvηPς σkυxνwοι(κMία!ς με éχzτυπtούkνI, χα,λα.ρώhνlοhντ_α.ςU 'αμέσhως τοjυς hκ^οOυGρασjμέyνοvυ(ςj μυlς Dμqου iκαvιv βhά,ζοWνLτας ένYαB Zγνήσkιvο Yχαmμuόγε&λUοg στyο _πρTόhσlωKπzό μÉου.V
Το Rim, το αποκαλούν, το καταφύγιο για τους χαμένους και τους καταραμένους. Είναι γεμάτο με πόρνες, οδοκαθαριστές και πτωματοφάγους ή πτωματοφάγους όπως τους αποκαλώ εγώ. Βρίσκεται στην άκρη του συνόρου μεταξύ των άλλων πόλεων και της ερημιάς. Ο τελευταίος σταθμός του πολιτισμού και της ανθρωπότητας πριν μπεις στη χώρα του κανενός. Υπάρχουν μόνο τρεις λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι έρχονται εδώ: δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε, τρέχουν να ξεφύγουν από κάτι ή είναι παράνομοι. Μάντεψε ποιος είμαι εγώ;
Οι δρόμοι είναι μικροσκοπικοί και η πόλη είναι ουσιαστικά ένας τεράστιος κύκλος. Οι εξωτερικοί δρόμοι είναι σπίτια για τους ανθρώπους που θέλουν να μείνουν, ένα μείγμα από παλιά σπασμένα κτίρια που συγχωνεύονται με σκατένιες χειροποίητες κατασκευές από ξύλο και παλιοσίδερα. Όσο πλησιάζεις στον κύκλο, τόσο περισσότερο ανοίγει, με το κέντρο να είναι η αγορά όπου κάνεις εμπόριο, πηδιέσαι, τσακώνεσαι ή πίνεις.
Οι ξύλινες γέφυρες που κρέμονται στον αέρα από τις ψηλότερες περιοχές λικνίζονται στον άνεμο πάνω από το κεφάλι μου, με το τρίξιμο να είναι οικείο και καθησυχαστικό. Τα κόκκινα και λευκά φώτα που κρέμονται από κάθε κτίριο προσθέτουν μόνο την ατμόσφαιρα του The Rim. Το έδαφος είναι ένα μείγμα από χώμα, άμμο και πεταμένα συντρίμμια. Άνθρωποι είναι λιπόθυμοι κατά μήκος των τοίχων των παράγκων, ενώ παιδιά τους κλέβουν τις τσέπες. Κουνώντας το κεφάλι μου, τους αφήνω να το κάνουν, αν είναι αρκετά ηλίθιοι για να λιποθυμήσουν, είναι αρκετά ηλίθιοι για να αντιμετωπίσουν τα λάθη τους.

Σκύβω κάτω από μια πινακίδα για το σιδηρουργείο και νιώθω μια βούρτσα πάνω μου. Αρπάζω το χέρι πριν προλάβει να απομακρυνθεί. Τα μάτια μου ακολουθούν το χέρι στο πρόσωπο του βρώμικου κουρελιασμένου παιδιού που προσπαθεί να με ληστέψει.
"Πολύ αργό παιδί, πρέπει να είσαι γρήγορος, αλλιώς θα σκοτωθείς". Με αυτό τον τρόπο, τον σπρώχνω απαλά μακριά. Τρέχει μακριά χωρίς να πει κουβέντα, πιθανότατα ψάχνοντας για τον επόμενο στόχο του. Ένας μεθυσμένος σκοντάφτει στο διάβα μου και στη συνέχεια λιποθυμά στο έδαφος, χωρίς να χάσω ούτε λεπτό πατάω πάνω από το αναίσθητο σώμα του. Άμμος κάτω, λατρεύω αυτό το μέρος.
Η μουσική δυναμώνει όσο πλησιάζω στο παζάρι, το κέντρο της πόλης. Οι πόρνες παρατάσσονται στις πόρτες φωνάζοντας στους άντρες και επιδεικνύοντας τα βυζιά τους. Οτιδήποτε για να τραβήξουν την προσοχή, πολλοί ηλίθιοι χάνουν τα χρήματά τους από αυτές. Δεν ληστεύουν ντόπιους ή κάποιον που γνωρίζουν, αλλά οι νεόκοποι και οι ξένοι είναι δίκαιο παιχνίδι. Αφού τις γαμήσουν, δεν τείνουν να προσέχουν πού πηγαίνουν τα περιπλανώμενα χέρια τους. Ηλίθιοι. Κοιτάζω τα βρώμικα ρούχα τους. Θα πίστευε κανείς ότι με τα κέρδη τους θα αγόραζαν καινούργια ρούχα, αλλά όχι, είναι παλιά και βρώμικα, αταίριαστα από ό,τι μπορούν να βρουν. Κοιτάζω τον εαυτό μου, παρατηρώντας ότι δεν είμαι πολύ καλύτερος. Βρώμικο μαύρο σκισμένο τζιν. Ένα μπλουζάκι που κάποτε δεν ήταν κομμένο τώρα σκισμένο σε ένα, μαύρο με λίγους μόνο λεκέδες αίματος πάνω του. Τα πάντα παρόντα μαύρα γάντια χωρίς δάχτυλα, το μαύρο δερμάτινο μπουφάν μου και το μόνο πράγμα που δίνω δεκάρα για να το κρατάω καθαρό, οι στρατιωτικές μου μπότες.
"CΓεiιRαf σου yΓQοLυόρqθB, νgόsμιζHα όqτιI tε(πGιτέλοtυAςa αMπBοφlάσMισες IναQ OαrναJτιTνóάxξε'ιςd aτοg μαγPαwζίt"._ FΗ LκοκNκ_ιdνyομ*άλλα πéουM gβρLίσκdετsα&ιI μóπkροσyτKάq DστÉην κhαλ&ύ!βAα) γvεIλάRειQ,Z wκTαnθώς éαóνο$ιγο^κλείνωH τzα μάCτιiα, βγαίνονLτας VαsπόT YτηνV IεπιθuεώCρUησQή Qμο&υX, $καuι xτηςv )προmσyφέρNω hέναQ gφλεOρvτq χ*αμόpγqεAλο.
"Ωχ, αλλά τότε δεν θα μπορούσα να δω το όμορφο πρόσωπό σου", κλείνω το μάτι καθώς περνάω κερδίζοντας μερικά γέλια από τους άλλους.
"Είναι δωρεάν για σένα, όποτε θες, μωρό μου!" Η κοκκινομάλλα φωνάζει πίσω μου. Κουνάω το κεφάλι μου και συνεχίζω, με την προσοχή μου να περιορίζεται στο να πάρω ένα ποτό και να μπω στη σκιά.
Διασχίζω το πλήθος, με τις φωνές των roadies που κάνουν διάλειμμα να υπερκαλύπτουν τη μουσική. Πλησιάζω την παράγκα του Gorky και χτυπάω τα ευρήματά μου στον ραγισμένο ξύλινο πάγκο. Δεν λέω κουβέντα απλά κοιτάζω τον άντρα- παλεύω να κρύψω το συνοφρύωμά μου καθώς τα βρώμικα στραβά δόντια του παίζουν με μια οδοντογλυφίδα. Τα μαλλιά του πέφτουν σιγά σιγά, όχι ότι κάποιος θα του πει ποτέ κάτι. Το λίπος καλύπτει κάθε σπιθαμή του σώματός του, πράγμα που είναι κατόρθωμα από μόνο του έτσι όπως είναι ο κόσμος τώρα. Τα ρούχα του είναι πιο λερωμένα από τα δικά μου, βάλτε τα όλα μαζί και έχετε τον Γκόρκι, τον μεγαλύτερο και πιο κακό έμπορο στο The Rim. Ούτε καν οι συμμορίες δεν προσπαθούν να παζαρέψουν ή να τα βάλουν μαζί του και για καλό λόγο. Ο τελευταίος τύπος που τον εξαργύρωσε κατέληξε κρεμασμένος έξω από την καλύβα του από τα πόδια του με τα έντερά του να πέφτουν έξω. Η μυρωδιά ήταν απαίσια, αλλά κανείς δεν τόλμησε να του πει να κατεβάσει την προειδοποίησή του. Αυτό ήταν άλλωστε - μια προειδοποίηση. Δεν με ρωτάει, απλώς κοιτάζει τα ευρήματά μου και μετά μου δίνει τα λεφτά μου. Γυρίζω πίσω στο παζάρι και κατευθύνομαι προς ένα ελεύθερο τραπέζι χωρίς να μπω στον κόπο να πω τίποτα.
ΤDρ$απZέζι,α, Tκaα^ι jαταίριασ&τες .καρέVκLλες είQναι ,δHιaάσπαpρτUαH gπαντοdύ. Υλrι'κgό Fκ*αλ)ύπτειB sτSον κÉύκλ^ο óαπό xτgαj SκτtίNρια(,$ dπρUοVσRταSτεQύÉοντάlς MτJοPν από! WτWοSνG κ'αυτhόy mήpλhιTο.I ΠtεyτUώpνFτOαmς, τ*αi CπράVγμ&αqτQάY aμου 'κάτIωr, cσωBριάζTοgμvαιZ KστgηνK κοdυJνιστήV Qκfαρέκλfα και χτυhπsάDω LταI HδάVχτυrλάn μUο.υO gσ&τηnν μfπyα_ργmούIμgαν_,T IπZου LαυxτTή Nτuη σGτmιdγTμή éβYρJίσyκεταSιP στ,αV γBόhνnατKα εkνMόKς σqκο!υkπdιδιYάiρMη,A κNαAθώhς lαυIτόUς ανhαQπJαyύε*ι το τρnαuπBέζιP τCοIυj rμε Kμ&ια ιστοwρίGαm wγgιsα κNάτιp φrτHωχούGς vηXλdίθBιdουhςl ποPυM βρ_ήRκεv στKο! !δhρÉόzμο. Σ*ηκώLνει τοH βλ&έμtμlα τηςp πQρCοOφανiώKς γιqαW OνOαl μÉουv δyώσkεAιG RέYν)α TσqτόTμaα γqεμάτZο Dγιnαj την (πgρόσGκhλησή μJοLυQ. ΌZτHαν σgυTν$ε_ι_δη(τοποιεί Uό^τzιa είsμRαι& εAγώr,z xπVετHά(γεJτBαι' KπάJνTω κÉαUι Sα'ρπάζ$ειz jένrα JμπxοXυκ$άλι .αsπ)ό (τον LδYίZσκhοJ τÉηfς.^
Κουνάει τους γοφούς της καθώς περπατάει προς το μέρος μου. Καταφέρνω να κρύψω το γούρλωμα του ματιού μου, θέλω πραγματικά να της πω ότι δεν πρόκειται να συμβεί, αλλά εξακολουθώ να θέλω να εξυπηρετηθώ, οπότε παρακολουθώ το σόου που στήνει. Αφήνει το μπουκάλι μπροστά μου, φροντίζοντας να βλέπω καθαρά το πλούσιο στήθος της. Αρπάζω το μπουκάλι και το ξεβουλώνω με τα δόντια μου, φτύνοντάς το στο πλήθος. Παίρνω μια γουλιά και κοιτάζω γύρω μου, καταγράφοντας ποιοι είναι εδώ.
"Έχω να σε δω δυο μέρες, μωρό μου", γουργουρίζει. Δεν την κοιτάζω, ξέροντας ότι μου χαρίζει το καλύτερό της φλερτ. Πώς την έλεγαν... Κάντι; Τα κορίτσια προχωρούν γρήγορα εδώ. Έρχονται τρέχοντας από ποιος ξέρει τι ή τις βρίσκουν στο δρόμο. Νομίζουν ότι είναι ένα καταφύγιο, αλλά κάνουν λάθος. Μόνο οι δυνατοί επιβιώνουν σ' αυτόν τον κόσμο, και αυτή η πόλη είναι το γαμημένο βούρκο. Το παροιμιώδες σκατό στο παπούτσι, δεν είναι τόσο άσχημα όσο στην πατρίδα όμως. Στην πραγματικότητα, το παλιό μου σπίτι κάνει αυτό το μέρος να μοιάζει με παράδεισο. Το χέρι της προσγειώνεται στον καβάλο μου πάνω από το παντελόνι μου κάνοντάς με να κοιτάξω κάτω με το φρύδι μου σηκωμένο. Μου αρέσει η τόλμη της, αλλά θέλω να μείνω μόνος μου απόψε και αυτή είναι υπερβολικά απαιτητική.
"Μου έλειψες. Θέλεις να περιμένεις να τελειώσει η βάρδια μου;" Παίρνω άλλο ένα ποτό και γέρνω προς τα πίσω κοιτάζοντάς την, χωρίς να μπαίνω στον κόπο να μετακινήσω το χέρι της καθώς αρχίζει να κάνει κύκλους.
ΥπFοθέτqω gόiτgι είÉναAιX εμwφαyνdίσιμDηm.ó xΤFα 'μαvλPλdιάw sτ&ηςj είν.αι βPρVώμικα gκ^αιa $μπ'εyρδεMμέRνéα,l αυCτό πéου κάπ.οτεQ ή!τJαν, ξjανSθ*ό tτ,ώρα είLναcι κασfτανό. IΤcο π)ρfόRσvωπό) ZτPης lέfχ)ει μόsνmοj AλOίγOη Fβρωμιάk κzαιq τAοa wμπsλουζéάκ$ι τlηςw είNναιU ολόκλ(ηwρο Vκlαhι cτéοl jσο.ρτσάkκι *τηYς έgχNεóι μ!όνkο AδύÉοY !σκισgίμαrταa. Τα kηλOίQθFιαk ταIκούLνια τηIς yτHην Zκiάνουéν νaα_ dακQρο'βαRτείu,p κάAτιp ποGυ πρxοσπαxθώj νPα μGην' Nτο FχfαkμHοsγPελάσωt. Πώpς) Rσiτο vκnαKλ(όD Wτρέ^χKει μεó CαrυτάG uαZν χzρεkιαστ.εί; cΣυνολικrά, hδcενé εUίνiα_ιr lά)σRχημη γZυνZαóίκtα Yγια! τ.α* óσGκbοsυπίδVια.k ,ΔYενN με &νοrιHάζει) uποPιον πηWδάNω, _αCλHλά δενF τείνωq ναÉ τKο κdάνω δ!ύ_ο( tφqορuέIς.Z Σyτο κάτwωd κάGτCωé, ÉόλcοPι ψRάxχZνου$νz κRάnπjο)ιKοCνg Lγια wνLα τaαm sβmγNάTλ'ουyν πέραN μ)αζίf aήÉ να yτOοLυςI πWρXοστατεRύwσxοMυPν.,_ καÉι Dμiε τη UφUήDμη μéου, σ,υρρέοSυν qσQε kμέnνα. ΟYιc zάDντρfεςg *θέ.λuοwυyν Rνfα tα*πdο'δ&είξuου*ν τοA !μέγTε$θlοhς του πnούRτσ*οkυ RτJουmς hκαιU Zοι γυνmαίFκεςD θέHλοlυν cπρtο!στMαwσίzαP α(πό' τWαC π,άIντéαL. Δ.ενy Iτους πρaο*σ^φuέvρωP τ$ίπ$οτcαR απfό τbα) *δύBοx, tτ.ιóς γαTμSάω και) cμεjτά Tτ(ις wαφήCνω.
"Λυπάμαι, αγάπη μου, όχι απόψε". Βγάζει τα χείλη της έξω, μάλλον προσπαθώντας να φανεί χαριτωμένη.
"Την επόμενη φορά", λέει με ένα στόμφο. Κάποιος κρεατοκέφαλος της φωνάζει και εκείνη φεύγει. Την αρπάζουν πριν προλάβει να απομακρυνθεί δύο μέτρα, το καημένο το παιδί θα το φάνε ζωντανό. Χαμογελάω καθώς την βλέπω να την τραβάνε σαν βραβευμένη αγελάδα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο καιρό πριν ο κόσμος πήγε κατά διαόλου. Έχει γίνει ο τρόπος ζωής μας τώρα. Ψάχνεις και πολεμάς για να επιβιώσεις. Όσοι είναι αδύναμοι κρατιούνται για διασκέδαση ή πεθαίνουν. Με έκλεψαν από την οικογένειά μου λίγες εβδομάδες μετά την καταστροφή. Ήμουν δώδεκα χρονών τότε. Τα επόμενα δύο χρόνια ήταν κόλαση, αλλά τώρα είναι ο μόνος λόγος που είμαι ζωντανός.
Βγάζω το σακάκι μου αποκαλύπτοντας τα τατουάζ μου, τα οποία συστρέφονται γύρω από το πάνω μισό του αριστερού μου βραχίονα, μέχρι την κλείδα μου και μετά κάτω από τη σπονδυλική μου στήλη. Όχι ότι μπορείς να το δεις αυτό. Δεν είναι τατουάζ με την παραδοσιακή έννοια- το καθένα έχει ένα νόημα και έναν σκοπό και χαράχτηκαν με κόπο στο δέρμα μου, όχι όλα από δική μου επιλογή. Η κάτω πλευρά του αριστερού μου χεριού διαθέτει παλιές και νέες ουλές που έχουν φωτιστεί, οπότε αν δεν κοιτάξετε προσεκτικά, αναμειγνύονται με το δέρμα μου. Σημάδια, λευκά και ξεθωριασμένα από την ηλικία γεμίζουν και το υπόλοιπο σώμα μου, όλα εκτός από το πρόσωπό μου. Μια σιγή πέφτει στα κοντινά τραπέζια όταν συνειδητοποιούν ποιος είμαι.
ΜjόdνοD μια! γuυ^νmαsίκα σε WαQυ,τόMν Uτοuν fνεéκρZόi Zκό*σHμVοn έ'χει τXιgςó 'πmολUεμZικέYς& μqο*υ_ ουFλ!έjς, σκούgραu iμαmκριMάB κxασtταcνάU mμαλλqι(άl cμε Uπpλεξ*ο_ύFδεpςR mνzαr ταY AδÉιiαaτρέχ.οIυKνd,t ένα τεράtσFτιοt σπαAθmί Éδεsμ)έ(νο σpτnηTν πdλάuτlηt της aκαAι bμια στάσLη ποpυP δcε(νÉ zγBαμAάεWι*. Είμvαι ηV WTaazzadnnXa qWohrthS ή DόHπpωdςl με, ξqέQρbοTυν, n"BΗ ΠsρuωNτα*θLλήτρια$", RαλOλά wεσεhίqςS wμπορ'είmτεD nναj με λέiτε rW.ourbthB.

Το μέρος της Nan
Πίνοντας το μπουκάλι μου, περιμένω το αναπόφευκτο και δεν αργεί. Κάποιος χοντροκέφαλος με βρώμικο τζιν και χωρίς πουκάμισο πλησιάζει και κάθεται ανάποδα στην καρέκλα απέναντί μου. Η μπάρα που περνάει από τη θηλή του λάμπει κάτω από τα φώτα, όπως και το φαλακρό του κεφάλι. Το πλατύ πρόσωπό του σπάει σε ένα βρώμικο μειδίαμα καθώς κουνάει το ένα σκούρο φρύδι του προς το μέρος μου. Όπως θα έλεγε και ο πατέρας μου, έχει ένα πρόσωπο φτιαγμένο για ραδιόφωνο.
"Έχω ακούσει για σένα." Τα μάτια του πέφτουν στο στήθος μου και μετά ξαναγυρίζουν στο δικό μου. Παρακολουθώ τις κινήσεις του, έτοιμη να χτυπήσω αν χρειαστεί. Όταν δεν μιλάω, ρίχνει μια ματιά στους φίλους του πριν γυρίσει σε μένα με νέα αποφασιστικότητα.
"(ΕjίlσQαPιx uμουsγγmόrςP; Μηiν ανηMσqυLχε(ίzς $δWεν! Uμ(εf uενgοiχλBεhίW,$ μÉπορnώb _νAαr cσκεφ!τώv άHλrλα) πράγ'μ(ατvα! $που$ iθFα μuπvοSρrοcύσYε Xνα κzά,νUεFι Wτ,ο wστJόμαH σDουQ"j.m ΑNναστενVά^ζοDντας, πtίνNω έ^νvα_ π.οτbό.
"Θα σου δώσω μόνο μια προειδοποίηση. Φύγε και δεν θα χρειαστεί να σου κάνω κακό". Η φωνή μου είναι τόσο απαθής όσο και το πρόσωπό μου, αλλά αυτό τον ωθεί να συνεχίσει.
"Δεν είσαι τόσο σκληρός, απλά χρειάζεσαι ένα καλό γαμήσι". Πιάνει τον πούτσο του σαν να μπορούσα να παρερμηνεύσω το νόημά του. Πετάω τα μάτια μου πάνω του, είναι μεγάλος - στοιχηματίζω ότι ένα από τα χέρια του θα μπορούσε να καλύψει όλο μου το πρόσωπο. Αυτό σημαίνει ότι είναι αργός και από το ένα μοναχικό μαχαίρι που είναι δεμένο πάνω του, στοιχηματίζω ότι βασίζεται στην ωμή δύναμη. Εδώ είναι που η ταχύτητά μου θα φανεί χρήσιμη, χτυπάς γρήγορα και απομακρύνεσαι από την εμβέλεια του χτυπήματος πριν καν καταλάβει ότι ήσουν εκεί. Αν δεν ήμουν τόσο κουρασμένος, ίσως και να απολάμβανα να δώσω ένα μάθημα σε αυτή τη γαμημένη τρομπέτα.
Κατεβάζω το υπόλοιπο μπουκάλι και το αφήνω ήρεμα πίσω στο τραπέζι. Είναι σιωπηλό τώρα. Τα όρνεα περιμένουν για μια παράσταση, και οποιαδήποτε αδυναμία σημαίνει το θάνατό μου. Οι κοπέλες του μπαρ έχουν κρυφτεί γνωρίζοντας ότι θα γίνει. Όλοι περιμένουν και τους αφήνω. Όταν σκύβει μπροστά η μυρωδιά του με χτυπάει, πρέπει να παλέψω την ανάγκη να πνίξω το στόμα μου. Επειδή είναι το τέλος του γαμημένου κόσμου δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να πλυθείς. Αν και κοιτάζοντας τον εαυτό μου γρήγορα, μάλλον θα μπορούσα να κάνω ένα μετά από μια εβδομάδα στα σκουπίδια.
"Μεg yακ.ο$ύς,C κοριSτhσaάéκ)ι;H" YΗ φdωrνXή τdο*υ OείναYι τόσDοS SκαOτεSστρα,μRμSέUνRη όσcο καtι τPα *δόOνgτια xτqουG.Y tΥπXέρQο&χzαu.B Με Sκάéν.εrι ναr hχαSίρsομcαrιb fποHυG η οZδ^ον^τzόκρεvμα vείνnαxιó έjνpαt *αéπzόI sτ_α! zπnρrάSγQματCα πPουF βmρ'ήAκα σkτ)ην cεaξε^ρdεύOνησmήO μQου.é "$ΓiάzμLαF kτοL, θFα Dσε OλυγJίNσWω Éσ*αν$ τWην πTόyρFνQηf lπHοJυV Hε!ίTσwαKι"c.F
Πριν προλάβει να κουνηθεί, πιάνω το μαχαίρι που είναι κρυμμένο στη μέση μου και σκύβω μπροστά. Γρήγορα σαν δάγκωμα φιδιού έχω αρπάξει το χοντρό κεφάλι του και το κόβω σε φέτες. Ουρλιάζει καθώς πέφτει προς τα πίσω, με τον αντίλαλο να αντηχεί στο σιωπηλό πλέον παζάρι. Το αίμα τρέχει στα χέρια του καθώς σφίγγει την πληγή. Πετάω αδιάφορα το χαμένο πλέον αυτί του στο τραπέζι και βάζω τη λεπίδα μου στην άκρη με μια υπενθύμιση στον εαυτό μου να την καθαρίσω αργότερα. Εξάλλου, δεν ξέρω πού ήταν.
"Σε προειδοποίησα".
Το πρόσωπό του στρεβλώνεται από τον πόνο, καθώς ουρλιάζει ασυναρτησίες. Το παζάρι ξεσπάει σε γέλια και δεν μπορώ να μην χαμογελάσω καθώς δύο μεγαλόσωμοι σκαφάτοι σπεύδουν προς τα εμπρός και σέρνουν τον ακόμα ουρλιάζοντα άντρα μακριά χωρίς να κάνουν οπτική επαφή. Κάνοντας σήμα για άλλο ένα μπουκάλι, αφήνω τα μάτια μου να περιπλανηθούν. Όλοι επιστρέφουν σε αυτό που έκαναν πριν από τη μικρή μου παράσταση και μόνο τέσσερις άνθρωποι έρχονται σε οπτική επαφή μαζί μου. Ούτε ντόπιοι ούτε κάποιος που αναγνωρίζω. Κάθονται στην πιο απομακρυσμένη γωνία με τα μάτια τους καρφωμένα πάνω μου, με μπουκάλια μπύρας πεταμένα μπροστά τους, αλλά τα μάτια τους είναι καθαρά και τα σώματά τους κοφτερά.
Τgαé ρmούχmα τους wεί.νéαιu HκαYθPαράC,y XχωρίQς τjρύAπες, άóρα σ^ίγKοYυρóα tεjκτWόςX jπPόληςW,N Wκnαjιx Hανn έπSρεπεi $ν)α yμαν*τέAψéωJ, θαG έrλOε!γdα όAτbι GείNναFιu αVπÉόé τ(ις SπXόXλειfς. gΚαwθxώς ρ&ίχνtω μια uμMατιbά_ dσaτα 'όπOλα( FτουKς, επsανjεκτ'ιkμiώg τοI wεπhί_π*εδοV .απOεLιbλή'ςG uτhους!.* Κο'υ,βαλο!ύbν τyοyυλάyχιστcον ένRα aπισAτολάκ$ιM ,οL κTαIθOέ)νDαKςv yαπp' ό,τwι, hβλέπcω και τόzσaε&ς *λεπdίAδες hπο^υ! IχfάpνQω τjοn μ^έóτρη.μuαé. Ο *σóκóουMρIόχXρ'ωμ(οLς UέχεFι mέναé σTπαθIίN ήL fμZιVαq ματσGέ$ταP πουu πtρMοεξέχrειJ αaπéόV Mτbο^ γιAαuκWάS τοIυ !πQοXυPκαμuίσvου τHοrυl jκαIι PένIαDς από vτουςH άcλtλFους nέyχPεdι μRιαp YβαQλRλίστρ&α$ δεμένaηs στο πλ!άdι xτUοÉυ. KΗ αlξιολόyγηdσήv aμmουb οJλSοSκληtρKώνFετfαι* σLτο χρWόDνοé tπουU _χQρCεmιάζεταJι fτο QβSλWέwμ.μαS μοJυ $για να πεWτéά_ξε_ιO qπzάν&ω nτgο'υLςL.y Ότhαν .ένα zμUπουκfάλkι OτοποθuεFτεwίBται pαCπαλMάB Wστο τuραbπbέ'ζιc ^μzοmυH, 'κ$οqιτZάζω zαéλλο_ύ,k π,ρ*ο*σuπ$οιpούμε$νZος αδ$ιWα&φgορYί'α yμHε wτη XσPυνήθηd άδεyιαq μάσκα μOοvυ $στyη θέ'σMηG !τ(ηςv.S ^Αcν.αXρω*τιέgμ)α*ι τιa éκάqνIοPυν jτέσσεZρα πOα'ι&διάÉ Jτjηfςj HπόληWςy Zσtτ,ο Tkhex ÉRÉiqm_.k ΔHεgν σCυνtηCθί(ζοRυν να ε^πιβNι.ώIνου(ν KγYιóαd vνkα* φτάσοnυnν ωCς nεRδ$ώs,O bτο^ κVομAμOάτlι τJωνN δfρόfμSωνV μεταOξύ ε$δώU και) τOω,νy πόλεωaνf fείzναsιt γLεiμάQτοu LσrυμFμWοdρqί.εmςH,u άγzρFιαc ζfώhα κIαι hαδZυSσώ&πηzτο dέWδZαQφDοςS. IΜισÉοDγ*κρεBμιfσμέMναc ÉκτhίmρWιéα. κWλεί_νουν τTο δGρjόiμKο καKι Nτο ναX βpρkειςP (φ&αqγηéτ*όh εfκείM έξω εCίναι) σα!ν Nνα nβρNίσκOειZς KπόDρ(νη χω(ρWίς αLφρ&οδkί_σpιéα Gνο(σjήμsαmτhαé. ,Π$αίjρGνονÉτPας óμιHαq &γyουwλPιάP gαπό wτοB χ$λια(ρό fλιzκyέJρH,j αποφαcσRίgζgω qότι δBεν είxν.αι XδHιzκόF $μου XπρJόβyλημα.)
Οι πόρνες κατευθύνονται στο χώρο του μπαρ, αναζητώντας τον επόμενο πελάτη που θα πληρώσει. Γυρίζουν γύρω από τα τραπέζια γουργουρίζοντας τους άνδρες, χαϊδεύοντάς τους μέσα από τα βρώμικα κουρελιασμένα ρούχα τους. Ένας άντρας αρπάζει ένα από τα κορίτσια και την σπρώχνει με το πρόσωπο στο τραπέζι και της τραβάει τη φούστα, ενώ πετάει τα χρήματά του δίπλα της. Κάτι κινείται στο οπτικό μου πεδίο και γέρνω προς τα πίσω με ένα βογγητό. Γιατί στο διάολο οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν ένα υπονοούμενο;
Οι τέσσερις άντρες από πριν στέκονται γύρω από το τραπεζάκι μου, όλοι με αδιάβαστες εκφράσεις. Είτε είναι ηλίθιοι είτε γενναίοι, δεν μπορώ να αποφασίσω ακόμα ποιο από τα δύο. Κοιτάζουν ο ένας τον άλλον και με ένα νεύμα, ο μεσαίος κάνει ένα βήμα μπροστά. Πάει να ανοίξει το στόμα του, αλλά τον προλαβαίνω.
"Άντε γαμήσου", η φωνή μου είναι σκληρή και ψυχρή. Τον κάνει να παραπαίει και να μου ανοιγοκλείνει τα μάτια έκπληκτος, προφανώς δεν το περίμενε αυτό.
ΕίνqαRι RπaολHύ !εaμTφαrν_ίjσιxμ)ος! MγmιdαG dτIη)νn εPρaημιgά, lμdεM UμRαPκyριάQ Tκ^ασrτανCά μαcλλιά )πnι)αxσμRένQαp 'πίéσ.ω pσε SαMλCογRοουρgά.g qΝkοxμίwζsωT όiτι μxπGοyρgείC Mνα είpνJαPιh κDα,ι AχτKεóνιFσμένzα.É lΈνTα ταjκτοποqιηxμένrο. Éκgα,στ$ανKόn xμXοPύhσFι κhαι$ RπLερzιkπvοιNημOένJοf μIουRσRτάκUιS,G éμ.ύεIς JπFοQυ ,είiν$α(ι )προrφανώ&ςJ κε!ρδpισNμyέIνqοRιó,m κbαLιi Rτο jκ.αλύτyερ^ο ,κο$μ)μάτ'ιK;k Δrεvν DμπfοAρώ_ καMνj Jνα_ Mτον μυmρ&ίσωó απvόq εXδώ.T 'Τpοx Wδ,έρwμgα Xτου ε.ίναι φuυσ!ιJκ.ά μéαυFρι^σ_μένο),Z fσεÉ !λZαGδίG χLρRώμα, Nμε yμάτια πουW εfίνα&ι πιο σVκGο'ύxραb AαπQό ταl LμαλrλdιDά του. PΈνkα XφmαZρδύ, γεlμKά)το δNύναJμhη kστDήGθ!οkς πLουW iτενBτώνwεYτKαιU ÉπPάνjω στο mστεYν)ό ποcυκάμισοa cπου jτο καjλύπOτεuιG. Τα Gμrάvτια μNοcυs ακéολWουθούLν τuοR στ(ήθος cτου) 'κhαiι διBευAρύ!νpοÉνjταCιm στuοk ZμέcγtεYθοIς Nτ$ων kχεριών *τοOυ),H lπρaέπ_εsιj νLα εMίνcαwιw δuιπxλJάσιAαI wαπό iτkη^ μέσηL μwοjυh.O
Αφήνω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στους φίλους του αγνοώντας το ερωτηματικό βλέμμα. Οι δύο στα αριστερά του μοιάζουν σχεδόν ίδιοι, θα υπέθετα ότι είναι δίδυμοι. Έχουν και οι δύο τριχιά αντί για μούσι. Ο ένας έχει γκρίζα μάτια και ο άλλος πράσινα, αλλά και οι δύο έχουν ξανθά μαλλιά -πιθανότατα φωτισμένα από τον ήλιο- μακρύτερα στην κορυφή και σφιχτά στα πλάγια. Το δέρμα τους είναι μαυρισμένο, αλλά όχι καμένο και είναι και οι δύο ψηλοί και καλοφτιαγμένοι. Οι κομψοί και καλά καθορισμένοι μύες φαίνονται καθώς κινούνται, αναδεικνύοντας το σώμα του κολυμβητή που κρύβουν κάτω από τα ρούχα.