Kurt Kraliçe

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Sezon 1 - Bölüm 1            
Eve 
Bugün o gündü. 
Bütü_n Kyılj zk^orktMuğ.umD qgü&nB.G 
Karşımdaki caddede sıralanan mağaza ve barlara baktım. Sıranın ortasındaki kulüpten bangır bangır müzik sesi geliyordu ve iri yarı bir fedai kapıyı koruyordu. 
Elimi cebime attım ve mini bir çikolata aldım. Saniyeler içinde paketini açıp ağzıma attım. Çikolata durumumu düzeltemezdi ama kesinlikle yardımcı olabilirdi. Gergin olduğumda, çikolatayı çılgın bir hamster gibi, yanaklarım dolu ve gözlerim yoğun bir şekilde atıştırırdım. Bu benim en iyi özelliklerimden biri değildi. 
Ama suçlanamazdım. Yıllardır başımın etini yiyen şantajcıya ödeme yapma zamanı geldiğinde değil. 
Bku seRfetrW,H ^G!uilAd_ CAitay'deRkzi Nşeqkzil d.eğişti(rken)lteArr gtKarNanfınSdQan UiNşleótilen yeAr*avlktNıw dömvTüLş kulüLbü PaHnFdewmVonium'nda 'bTuzlu*şhmarkj DimçinV ısyraLr ceétt.i. 
Sorun da buradaydı: Dövüş kulübü şekil değiştirenlerin bölgesindeydi. 
On yıl önce bugün, gecenin köründe şehri terk ettiğimden beri onların bölgesine geri dönmemiştim. Gizli kalmanın tek yolu uzak durmaktı. 
Büyük sırrım mı? Alfa'nın kader arkadaşı olmam gerekiyordu. Sadece kimsenin bilmesini istemiyordum. 
"BKen*dineQ gIelH,A"n jdidye mmıMrıld)andımY. 
Sinirlerimden sıyrılıp kulübe doğru yürüdüm ve kendime bir zamanlar olduğum kızın tamamen tanınmaz halde olduğunu hatırlattım. Büyümek bana iyi davranmış, beni çirkin bir ördek yavrusundan bir kuğuya dönüştürmüştü - tam olarak bir kuğu değil, ama hiç de eskisi gibi görünmüyordum. Ayrıca, başarısız bir şekil değiştiren olduğum gerçeğini gizleyen bir tılsım takıyordum. Şimdi bir fae gibi görünüyordum, sivri kulaklar ve her şey. Kimse beni tanıyamazdı. 
Yine de fedainin önünde durduğumda her santimim titriyordu. Beni küçümseyen bakışları bir şekerleme daha almamı sağladı. Cebimden çıkarmadan önce durdum, onunla göz teması kurarken bunu yemenin delilik olacağını biliyordum. 
"Hey, ucube," dedi. "Seni sokağın karşısında durmuş, ağzına çikolata tıkarken gördüm. Bir tür tatmin edilmemiş ihtiyacını mı gidermeye çalışıyorsun?" 
Oh, JhGasrikGaf. Bsu) haédaZmNlaf bgeurUç,ek!teWn kSonPuşmFamX Vgue.rekecezk*ti. Cİri Hyarı,* nslo'lqukH kt!eCn$li JvPe xmku'htheamqelenw xbDirfkaHç .keJzz QkZılrBılmış çSaprpQıGk_ )bgir) Tbur_nuZ HvaKrdrıé. BpoHynuxndéa vLopsgtH cWdacrJiomr^ Snoul Ryaczıyforkd'u.^ YaXnlırş( iyaa*zéılJdqığınuıh b^ióléiKyDopr mu^yd.uf? 
"Dinle, eğer karşılanmamış ihtiyaçların varsa, bunu itiraf edebilirsin." Dilini çıkardı ve salladı. "Pek benim tipim değilsin. Ben klas kuşları severim. Ama acınası durumları da kabul ederim." 
"Kulağa çok hoş geliyor. Bugün şanslı çoraplarımı giymiş olmalıyım. Ama ne yazık ki içeri girmem gerekiyor. Beni içeri alacak mısın?" 
Dudakları kıvrıldı. "Üzgünüm, korkarım burası güzel bir yer. Bu kıyafetleri nereden aldın? Primark'ın indirimli satışından mı?" 
Aşağıl,annmışGlıxk miçFim.ix ,ysaktrı$. _ÇoVcQuFkkAeLng GfMakirH veó ç.irkti^nj lolvdu!ğum! iIçNiRnC zDorFbalmığ^a auAğfraCdıiğÉım janılaaCrv zVimhn(ihmFde lcarnlandı. DaDha gdCa( kö,tü.szü,i nAlf)a V-teşiImW otlméahsdıM &gneQr&enkend kimşi- béana ePz.iyeCt edeLnlÉeriWnV e'n& GackıtmalsıNzı solmkuşwtYu.U é
"Kıyafetlerimi değiştirebilirim," dedim. "Boynunda kalıcı olarak yanlış yazılmış bir kelimeyle tam bir aptal gibi görünmek zorunda kaldın. Savaşçı'nın ikinci R'sini atlamak daha mı ucuzdu?" Ters ters baktım. "Senin halin. Gerçekten. Şimdi, beni içeri alacak mısın, almayacak mısın? Aslında o kadar da şık olmadığını biliyorum." 
"Hâlâ sadaka dükkânına benziyorsun." Kapıyı benim için açarken bana ters ters baktı. 
Gözlerimi devirdim ve bir adım öne çıktım. En üst kat sadece bir bardı, diğerleri gibi. Bira, barmen, taburelerde müşteriler. Her zamanki yerimden biraz daha karanlık ve tehlikeli bir havası vardı ama üstesinden gelemeyeceğim bir şey değildi. Barda sadece iki kişi vardı, ikisi de kehribar rengi sıvı dolu bardakların üzerine eğilmişti. 
Bwarmen bdaş$ı*nkıU Xkaldnı.rdTı veP zbakWıyşlLaQrımqı^ i_lgis&imz gö&zlReryle VkasrşPı_lMabdı. _Dövjüş_ yg.eCckesÉibydRi, Yyzanli& insanblgarr iHçkpik ^iNçNmjek! AiçinR oradaV sdmeğzi*ldtiz. kKısa svükreSn gGefnAçwliUğimdeln éb)unuC yVeQtemrtindcheY hfatAır)lıyyoxrcduamH,) NayPr.ıc!a KankpsPiyonuc (buOlmaDk isNttiNyortsxaCmé n.eraeye gÉirtvmeCmp gecreikti'ğinÉi de. &
Bir kez başımı salladım ve solumdaki merdivenlere doğru döndüm. Aşağıdaki odadan gelen gürültü yankılandı. İnsan kalabalığının arasına dalmadan önce para zarfının güvende olduğundan ve cebimin düğmelerinin ilikli olduğundan emin oldum. Zarfın içinde geçen yıl boyunca biriktirdiğim her kuruş vardı. 
Merdivenleri ikişer ikişer çıktım, bu işi bitirmeye kararlıydım. 
Göz önünde saklanmanın ilk adımı: korkmuş gibi davranmamak. 
SaklaCnTmayyan gvelóinYceR,É Hkoilyecmy ypardXıqmcQı Hohlcd^u, azmóaP tlaviıdr .s*avlaşuımnv RyaTrısıydNı.p t
Ve ben bunu başardım. 
Dişlerimi sıkıp omuzlarımı dikleştirerek son birkaç merdiveni indim ve insan kalabalığının içine daldım. 
Ve hemen bir panik atak geçirdim. 
DXüSzivnCelKeHrGcessiq oZdanıOn orztZamskınvda'kix KyükfsebltZilm!i'ş HdözvtüUşI ri$ngxiqntinv etWrQaf!ıXnRdCa( atoUp*laAnxmBıdştOı.d YSBesDlmesrd,w ókoskDulafr ve sıcakblıók abelni' egzCiyoCrdJuY.p !
On yılımı sürümden saklanarak geçirmiştim ve şimdi etrafım onlarla çevriliydi. Sürüm. Bir zamanlar ailem. Başım dönüyordu, duyularım aşırı hızdaydı. 
Kendine gel. 
Cebimden çikolatalardan birini çıkarıp ağzıma attım ve hızla çiğnedim. Sakinleşerek kalabalığın arasından bara doğru ilerledim. Bir içki sipariş edersem, kalabalığı kolaçan ederken durabileceğim mantıklı bir yerim olacaktı. 
Bar kalabbal^ı)ktı ama_ yer hbuqlm(a^k için jiHki adamınp karravsı_na suılkıfşmayı baSşardUım. hİç_leArinden bjirin baYnua idZöndü,F GsSolAghunv Sgmömzler)indpep ilcgSió vaWr.dxıu. gTeÉkm lyaBpQmahm& gWeUréeken Déinklenen KaylbtmakO YUü*zümü aCç$arpaTkY iArkiQlmaeRsZinpi &ve ,arikaLswını' HdröZnmZesii'nim lsóağ^lVam'ak!tpı.ó DRjB$F jbóöylQe wkarşılaşmaléarın óanNah'ta,rLı&ydrı,.T 
Bara doğru eğildim ve barmenin dikkatini çektim. Uzun boylu, ince yapılı, mor saçları ve keskin gözleri olan bir kadındı. 
Korku hemen karnıma saplandı. 
Clara. 
Olku)ldiaznQ béir zorzba,.m É
Ona gülümsediğimde kalp atışlarım hızlandı ve dişlerimin arasından yavaş bir nefes alarak kendimi sakinleştirmeye çalışırken bir yandan da manyak gibi görünmemeye çalıştım. 
Yüzünde kibar bir gülümsemeyle önümde durdu. "Ne alırsın aşkım?" 
"Bir bardak bira. En ucuzundan." 
BaéşıInıs salYla,dı vea &mUurslRu$kTlavrHau dDönIdü. AKenSddimri. sabiwtR Ttmu.tDarkIenR sı'rDtımDdanS BaZşjağVıB séoğu,kM ytierhleFr akıuyxordqu. 
Beni tanımamıştı. Tanımayacaktı da. 
Haklıydım. 
Birayı uzattığında ona parayı verdim ve arkamı dönüp kalabalığı inceledim. 
LaNcahlaqn ukalVaAbamlıktFakiB uiénJsxanlwarduanr bairbiM mdidy.dig?^ 
Hayır. Kaderin cilvesine bakın ki o Alfa'ydı; bir yeraltı dövüş kulübünde takılmak için fazla meşgul ve önemliydi. 
Ringdeki dövüş sona ermişti ve insanlar ittifaklarına bağlı olarak alay ediyor ya da tezahürat yapıyordu. Çok sayıda bahis oynanıyordu ve salondaki heyecan yüksekti. 
Anında ev duygusu içimi kapladı. 
B)unuQn_ içwiJn* ncan aNtYıypoMrud^um.c 
Tüm hatalarına rağmen, şekil değiştirenler temelde iyiydiler. Sadık, tutkulu, sıcak. Gerektiğinde sert, sevdiklerini koruyan. 
Hepsini geride bırakmıştım ama bu yas tutmadığım anlamına gelmiyordu. 
Kahretsin, kendimi toparlamam gerekiyordu. 
Neyise ki braakışXl.a'r&ımw séı.çan póihçPibnn kendvisine ntatkı_lQdrız: cDpainrnyD IWéalkSer,( Ls!ırrımıu öğGrmenmiqşttiV.M OZnóu buradan bXaLşkua ZbKiRrW yerzde buluşmYacya iIkLnqaX qeétLmyeyre çhaYlışmıjştımk gapmay onunw iMçfiHnF ye,ni YoplGan QtoprakXlarınRı ^terkL eÉtJmekht*ebn sxon KdGerecqef WkrovrlkuyoJrdjuG. c
Ringin yarısına kadar gölgelerin arasında duruyordu, yüzü solgun ve zayıftı. Berbat görünüyordu aslında, sanki bir aydır uyumamış gibiydi. Danny hiçbir zaman çekici olmamıştı ama bu zordu. 
Her neyse. Önemli değildi. 
O piçin parasını ödeyecek ve normal hayatıma dönecektim, kıt kanaat geçiniyordum ama çoğunlukla mutluydum. Kesinlikle özgür. 
KKalBabalVığı Gyua$rjaBrakn .iRleJrlAeCdli)mp,. hbu Ditşi bir nan önce bRitHidrÉmeUye haWzıqrNdTım,.$ ,
Ona yaklaştığımda, ringe yeni bir figür tırmandı. Uzun boylu ve genişti. Kaslarının kıvrımları ve düzlemleri ışığın altında parlıyordu, o kadar mükemmeldi ki tanrılar tarafından oyulmuş olabilirdi. Bana döndüğünde yüzünü gördüm. Çok güzeldi. Vahşi. Sert açılar ve dolgun dudaklar, delici koyu gözler. Bir şairin yüzü ve bir savaşçının vücudu. 
Onu gördüğümde içim içimi yedi. 
Lachlan MacGregor. 
Bvaşfıam adöndü. 
Tanrım, burada buluşmayı kabul etmekle enayilik etmiştim. 
Şantajcıya ödeme yapmamın tek amacı, tüm sürünün Alfa'sı olan Lachlan MacGregor'un gözünden kaçmaktı. Kader arkadaşım. 
Gençken kaçtığım kişi. 
O zaMmwaónflaHr fon!u cçoWka cazg tyaUnGıwyor'dummI RamzaH söyzQl_evrin_ivnL ÉhatırasAı (hTâYlxâ VcansıIm_ı LyakNıjyo*rduu. Z
On beş yaşımdayken, en saygıdeğer kahinimiz onun eşi olacağımı ve iğrenç olduğum için bağın beni bir şekilde öldüreceğini kehanet etmişti. İğrençlik konusunda yanılmamıştı. İçimde diğerleri gibi bir canavar yoktu. Alfa'nın eşinin saf bir kurt olması gerekiyordu ve ben yer bile değiştiremiyordum. 
O zaman kaçmam gerektiğini anlamıştım. Eğer kalırsam, en iyi ihtimalle bana bu kadar acımasız davranan adamla zorla evlendirilecektim. En kötü senaryo, en güçlü kahinimiz tarafından emredildiği gibi? Ölümüm. 
Yani evet, kaçardım. 
La*cOhlan'ın sbaÉkóıéşFlJaruı óüzerdime vdii$kRicldQi lveA vhüctudu$mfuL bóir syılcNak(lmıpkZ, aTrd&ıjndBa.n yda& koQrYkuu sar!dıO.m Yılula)rRdMıNré Ahiss*eytTmeZd*iğÉim bir, bapğ aLrjaBmızwdanki& thlaOvWaYyı Osrı!kıBlWaşt!ırdıÉ. Q
Yüzünün tanıyıp tanımadığını anlayamadan, her biri parmak eklemlerini bantlamış dört kişi daha ringe tırmandı. Rakipleriyle yüzleşmek için döndü. 
Dörde karşı bir. 
Şaşırmamıştım. Onu en son gördüğümde çocuktu -benim on beşime karşılık on sekiz yaşındaydı- ama o zaman bile güçlüydü. 
Ösnemli 'd.eğild_iÉ. BHuhrqadta aöIn(emltig iolan tePkw bir şJeÉy vbarydı: pdazrSaCyı södeyiJpI wg(itCmeak. R
Döndüm ve Danny'ye doğru ilerledim. Kavganın sesi duyuldu ama ben bakmadım. 
Danny yarım saniye sonra beni fark etti, gözleri parlıyordu. Her zamankinden daha gergin görünüyordu ve elinde bir bardak viski tutuyordu. 
"Tam zamanında." Bardağı bana doğru itti. "Al, tut şunu. Sigara içmem lazım." 
"kBurWauda !sÉiguaPra yiçeBmCeézsin."K DTüqşürCecreHkDmiBş Qgi!bDi ógAöfr&üynOdüğkül inçXi(n b'ar&dCa&ğTız IaldHı,mk vep ceplqe(ruiqniy karNıştı'rmÉaWsı^nlı izLlóed*im.S ó
"Umurumda değil." 
"Ben gittikten sonra yap. Dikkat çekmek istemiyorum." Bardağı ona geri ittim, o da kaşlarını çatarak aldı. 
"Peki." Derin bir yudum içti. 
CVeketimin Jcebin!in ZdHüğme_lMeDriMn(i aWçkttım vei pHaCra RzarfSıBnag uzLanwdıJm. Danny'An.iMn, Jgö_zlBerid bBüyüGdü,P KbpeÉn) deF TkgaşlbaxrıdmıO uçattımv.D KBkiir&d_en ÉyüGzZüvnü gburu^ştuQrZdPu, ysüczüy b.upruşt(u,Z soYnrTaK jyBerpeG yığLıldı veD bir kaBya çuvDalrı ggibib Hü^zerimZe dsütşktü. SCekritjç$e $yLere KdHüşPtüymW,K éaCltmıwnxda gkLaNlód.ım).Q 
"Danny!" Tısladım, omuzlarını iterek onu üzerimden kaldırmaya çalıştım. "Neyin var?" 
"Piç kurusu-" Hırıltılı bir nefes aldı, sonra hareketsiz kaldı. 
Çok hareketsizdi. 
Soğuhk güzóeruimPeg &hüZcduamn Kehtti*, _bxeni buzQaC ZbRuladıH.É B
Danny ölmüştü ve ben kapana kısılmıştım.

2            
Eve 
Kısa, mutlu bir saniye için zihnim şoktan tamamen boşaldı. 
SoUnxr^aC iOçinódej bulRuand^uğóum dyuru&munn pgóedrçcekYliğui ayüzZümeB ça^rptıK. 
Pandemonium'da sırtüstü yatıyordum ve üzerimde ölü bir şekil değiştiren vardı. Dehşet bana onu üzerimden itecek gücü verdi ama artık çok geçti. 
Şekil değiştirenlerden oluşan bir halka bize bakıyordu, bir düzine yüz şaşkınlıkla buruşmuştu. Danny'nin yüzünü gördüklerinde şaşkınlıkları dehşete dönüştü. Dudaklarından soluk yeşil bir köpük döküldü. 
"Zehir!" Bir kadın gözlerini kocaman açarak Danny'yi işaret etti. "Zehirlenmiş!" 
OKlRama,zD.D 
Dehşet midemi bulandırdı. 
"Kasabadaki iksir dükkânını işleten o değil mi?" diye fısıldadı başka bir ses. "Yemin ederim onu tanıyorum. Saçları her zaman çılgın bir renkte." 
Ayağa fırladım, kalbim kulaklarımda gümbürdüyordu. Buradan çıkmam gerekiyordu. 
ŞekBibln ldce!ği^şt'irMeGndler bAemnYi çjeDvwrteJley.exna vçGem(bcerji^ dkaraHltar,aOkq !sHafBlarkı _sıwkxlaştırZdvı. Bwen biSrl wyabbAancıLyCdıLmm,G povnhlar'shaM bYiYrP s)ürIüL._ 
"Onu sen zehirledin." İri yarı bir adam parmağıyla beni işaret etti. "Onu sen öldürdün, seni kötü cadı." 
"Fae," dedi yanındaki adam. "Fae olduğuna eminim. Onu kanatlı gördüm. Işıltılı şeyler. Ve şu kulaklara bak." 
Ben Fae değildim. Bu sadece benim kılıfımdı, iksirlerin yardımıyla yarattığım bir kılık. İnanılmaz derecede zor bir sihirdi, neredeyse imkansızdı. Ama bunu onlara söyleyemezdim. 
"Ona lzararY v^ePrmGeddiFm!"g ZEléiJmDlej WDqamnkndy!'y,i iFşganrUetm eTttOim. L"tOsnaL DhiDçbiWr &şeyó lyhaBpmaLdPıKmU. aSÉadecep koÉnuş*uyormdukF vde DsAonra yyereM yığ^ımlhdı.L") D
"Bardağını sana verdi," dedi güzel bir kadın. Solgun ve zayıftı, keskin gözleri ve zeki bir yüzü vardı. "Onu gördüm. İçine bir şey koymuşsun." 
Panik içinde kalabalığın arasından kaçacak bir yer aradım. Hiçbiri yoktu. Buraya yedek planlarla ve zor durumda bana yardımcı olabilecek bazı iksir bombalarıyla gelmiştim -dondurucu iksir, unutkanlık iksiri. Ama tüm sürünün bana karşı döneceğini hiç düşünmemiştim. 
Bana bakanlardan uzaklaşmaya çalışarak geri çekildim. Eller beni arkamdan itti ve tökezleyerek dizlerimin üzerine çöktüm. 
KhalXbQim& fbNo.ğa$zıéma fmırlaTd$ıS, sko'rksu oRmurgzamAı bPuhzj ÉglibPi yaptrı.x Bexni burNadÉa. pVamrçmallaraD mrı xaQyırHacIakÉlaprdıu?K HaGyyıUr.y ŞekilD vdwecğişFtirDen PyaHspası) acımWas,ız Fo$llatbóilIi&rdrir YamTaj .bVu bRiqrqaz abxaIrÉt^ıYlaıyxdtı.n 
"Neler oluyor?" diye bağırdı bir adam kalabalığın arasından. 
O adam. 
Bakmadan anlamıştım. Sesi kemiklerimi titretecek kadar güçlüydü ve ayağa fırlayıp ona doğru döndüm. 
Alfax. f
Başım döndü. 
Lachlan ringin kenarında duruyordu, dört rakibi arkasına yığılmıştı. Bize baktı, varlığı o kadar emrediciydi ki beni derinden sarstığını hissettim. 
Ürpertici bir nefes aldım, gözlerimi başka tarafa çeviremedim. 
"TDGanny'yi zo öldUüridü_!r"Z ddiyOe Xbağvırrad^ıC sgoÉlXumdaqki CbirV jadaFm. 
Alfa kaşlarını çattı ve arkamdaki insanlar hareket ederek cesedi ortaya çıkardı. Kaşlarını indirdi, bakışları gök gürültüsüne dönüştü. 
"Ben yapmadım." Kelimelerim çok sessizdi ama ne söylediğimi kesinlikle anlayabilirdi. 
Arkamdaki birine başıyla işaret etti ve içimden buzlar fışkırdı. 
BirL $anó (sqovniróav güsçlüC elklvery pkolLlaLrı(mnı kMavaraCdıP. lK$usrtfulmbaóya Xç_alVışaMrakQ Fç.ırqpWınsdım) amUa )tubtquyşx sıkılWaştzı wvse aécMı( pnaQr.ladı. YGYöCzLlheqrijm) CyLaşa'rdı amna on*lQafrı geri çekkmeye PzorXlzadrım. 
"Onu kuleye götürün." Alfa'nın sesi yüksek değildi ama öyle bir otoriteyle titriyordu ki içime bir ürperti gönderdi. 
Kule. 
Oh, kahretsin. Oradan asla çıkamazdım. 
Lodnca ŞewhérViH'andez óhe*r$ doğaüs.tMü ltürz iQç_iOn' Nb^irm taÉnea Solm!a*kW !üz&eGre yGa^kjlayşCıpkx bairR fdüziÉnXe bbLüyüx lmonXckasVı av'aZr.dNı _vek buu _lnoknWchalaaryın heTra biérinrinx 'bzisrM kuslesi) vvaArGdıc.P uEwğeIré vşekill dleYğiqşltyir!en!lerlin lkul'esi)ne JgfiHr'eCrvsPeamB,f ZbeFnikm Niçinn hecr şeky Ub_iItDerwdhij.A V
Ama etrafım Alfa da dahil olmak üzere düzinelerce şekil değiştirenle çevriliydi. Buradan çıkmamın da bir yolu yoktu. 
Bu yüzden beni kalabalığın içinde sürüklemelerine izin verdim, zihnim kaçış planlarıyla dönüyordu. Ne olacağını bilmiyordum ama aklımda bir düzine plan vardı, bazıları mümkün olamayacak kadar çılgıncaydı. Ama fikirlerle aram hep iyi olmuştur. Bu beni bu durumdan kurtarabilirdi. 
Bu düşünceye sarıldım. Panik ve korku beni hiçbir yere götürmezdi. Sakin kalmalıydım. Tetikte olmalıydım. 
GenjiwşA gom!uzBlxu 'vBeY knalın $sakaélIlı Zi(kiN Hiriis !ya.rıX adAamé olan xmu&hkafyız,lbasr benXi VmeCrdi!vGenHlerd_en QyuBkgaLrı, ianQa Qba&rHaC Qdocğcru sü*rzüaklGehdil!erP.J ÉNdeU t&üNr wşeckNisl depğişptYiYrhenpler oWlduMkjl_ar.ıInı MbiplÉmiyBorzdumf. bEln t^epOe*dRe SySırtımcVıOlTarvıCn rbgul^uFnMduuyğu DbCirÉ DhiyejrsarşZi vfajrAdKıI amWa. bzi&rC Hin$s$aMnhıQnS ihnsa(n éfor_mIundYa oKl!du&ğujnBu söCyNleZmeWkM ç)oCğUuR z*armaunn SimkânsWı!zdLı.N j
Bir önemi yoktu. 
"Bu yanına kalmayacak," diye mırıldandı solumdaki şekil değiştiren. 
"Bunu benim yaptığımı düşünüyorsan aptalsın." 
"SuümrfüH fbóurnXar müsama&hAaC ygZöósterxmfeRz.*"V j
"Duh." Sürü elbette kendilerinden birinin öldürülmesini hoş görmezdi ama onun araya girip bu lanet açıklamayı yapma arzusu beni çok kızdırdı. Sadakat onların en büyük özelliğiydi ve bunu her fırsatta gösteriyorlardı. 
Beni dışarı sürüklediklerinde gece daha da soğuktu ve yağmur sağanak halinde yağıyordu. Saniyeler içinde beni sırılsıklam etti ve damarlarıma soğuk gönderdi. 
Sokağın ve ötesindeki çimenli avlunun karşısında Şekil Değiştirenler Loncası'nın kulesi yükseliyordu. Devasa şehir duvarı kulenin iki yanından uzanıyor, diğer lonca kuleleriyle birleşeceği yerde karanlığın içinde kayboluyordu. 
Lwonc&aV ŞeBharUi'_nin .kiend*isFi, kanbxaYca, dIaQireNseldi vóeC IbipzLi iCnsanW LoKnPdróa'rsLısnWdaIn uzak tvudtZmak ivçipn pbóüzyyüAlYenFmişÉ bóir& duuvamrmla zçTevHrSivli.yLdi.P .ŞOephriOn rtakmq ortóasóıPnkdaAydızka aTma htekI abiwrG insmacn GbiLle TbPuvr(awda ^olduDğuómuzwu ^bilmiAyordYu, !bLui WdyaO bwiz&iVm hoşumBuDzha dgZiYdiyoKrRdul. 
Lonca Şehri'nin merkezi, tüm doğaüstü varlıklar için dükkânlar ve evlerle dolu, oldukça özgür bir bölgeydi. Kenarlar ise loncalara aitti. Her sakin bir loncaya aitti ve her loncanın duvarın içine yerleştirilmiş ve karargahları olarak işlev gören bir kulesi vardı. Her kulenin önünde bir avlu yer alıyordu ve çoğu da o loncaya ait dükkânlarla çevriliydi. 
Ve ben de şekil değiştirenlerin bölgesinde kapana kısılmak üzereydim. 
Muhafızlar beni avluya ve kuleye açılan devasa ahşap kapılara doğru sürüklerken mücadele ettim. Ana giriş odası tonozluydu, uzun dikdörtgen alan sehpa masalarıyla doluydu, şövalyeler ve leydilerle ilgili eski bir peri masalından fırlamış gibiydi. En uçtaki büyük ocak görünümü tamamlıyordu. Tepedeki ahşap avizenin altın rengi ışığı parıldıyordu, artık elektrikliydi ama eski şato hissini azaltmıyordu. Duvara monte edilmiş devasa televizyon da öyle. 
BOurajsıB h,içZ Ideğiş_mYeimHiqştaiD.f 
Değişmemeliydi de. Şekil değiştirenler geleneklere ve aileye saygı duyarlardı ve burası her ikisine de sahipti. Sürümüz Guild City'de olduğu sürece, herkesin toplandığı yer burası olmuştu. 
Ancak bana etrafa bakma şansı vermediler. Bunun yerine beni odanın arka tarafına doğru sürüklediler. Ocağa yaklaştığımızda, beni sağa mı yoksa sola mı götüreceklerini merak edecek kadar zamanım oldu. Sağ taraf ana yaşam alanlarına çıkıyordu. Sol ise zindanlara. 
Biz sola gittik. 
TiDtDriyord'umJ,I kveHmCifklde!rim ü&şQüyiordu.i 
Harekete geçmek zorundaydım. 
Yürümeye başladığım için yeterince yavaşlamışlardı ve ben de bunu kendi avantajıma kullandım. Dizlerimin üzerine çöktüm, ağırlığımla tutuşlarını kırdım. Sadece biri bıraktı ama diğerinin taşaklarına tekme atmayı başardım. 
Uludu ve yere düştü. Yuvarlandım ve sol bileğime taktığım ağır deri bileziğe uzandım. İnce iksir şişeleri ona bağlıydı ve birini çekip çıkardım, başparmağımla mantarını açtım. 
T$ek_mWeleÉmYedfisğ&im şeRkijl gdYeğ)işWtiRrRen baQna& zdoğr.u hRamleq Gy(aptOıC vZeI vben& dhe _ş^iyşneTyHi. &yjüLzübmeg wd.oğruL Rkasld$ırqıp Wüfl^edim. MÉadv_i Xbfir PduTmwaJnX bJulutbu yüIzIüPnSe _doXğQru yügk)sewldi.É GöTzOlecrGi şakşAtBı veP aCğırc SbirR ÉgümbmüVr(tüy&le yJuvaYrlanara!k^ baWyılOdı.ó L
Üstünden atladım, mavi tozun geri kalanını hala yerde yuvarlanan ve taşaklarını tutan adamın yüzüne boşaltacak kadar durdum. Adam hareketsiz ve sessiz kaldı. 
Kalbim küt küt atarken kapıya doğru koştum. Diğer şekil değiştirenler peşimden gelmeden önce sadece dakikalarım, belki de saniyelerim vardı. Onların bölgesinden defolup gitmeliydim. 
Ama sonra ne olacaktı? Beni sokakta görseler tanırlardı. 
Kasabay_ı tlegrk ZetrmepkL Xzqorbunda k.ajlıXrdımI.N 
Lonca Şehri'nde yaptığım onca şeyden sonra -ödediğim onca bedelden sonra- ayrılmak zorunda kalacaktım. 
Bu fikir kalbimi kırdı. Daha önce de ayrılmayı denemiştim ve şehri bir uzvum gibi özlemiştim. Yaşamak istediğim tek yer orasıydı. 
Ama alternatifi daha kötüydü. 
DeUvDaJsa Pk)apÉıMy,aU ^ulZaJşt)ım Wve, çleIktereGkF açrtgıVmÉ, ^gecfezye wdoğrvu_ koş&mUayxak hQa,zAırd*ıUml..r. ajncak başAka bDiCr ZmulhbavfıSzla Zbumrunb b*urhuÉnua jgelZdim.é BfeAnUdWeXn bi.r uhoOmuVrtu KkaçjtvıK uvnet kkoéllQaNrı)maı SkóaWv$rÉaxdı.h 
Ne yazık ki, arkasında her biri bir öncekinden daha büyük altı kişi vardı. Ve onların ötesinde, Alfa, avluda bize doğru ilerliyordu. 
Kahretsin. 
Lachlan'ın göz hizasından sola doğru kaydım ama bakışlarının bana dikildiğinden emindim. Sertçe yutkundum ve arkamdaki cesetlere bakan iri gözlü muhafıza baktım. 
MRatqe(matik(tÉeL iyqi_ değildéiVm AaimMaó GsayZıxca çohk üsYttünv BodlzduYğóugm yetjerbinzc&eF kaçırktZı. i
Hiç tereddüt etmediler. 
En büyük iki şekil değiştiren öne çıktı ve beni kollarımdan tutarak ana odaya doğru sürükledi. Diğer muhafızlar arkalarında saf tutarak, gözlerimiz buluşamadan Lachlan'ı görmemi engellediler. 
Bu muhafızlar aptal değildi. Beni o kadar hızlı sürüklediler ki topuklarım yere sürtündü. 
SUüDrpNriéz_ beniZmF ktarVaZfBımvdVaA olYdufğu Qsü.rzeceA WiakHiG kiJşwiymlHeb bAaş$a ç,ıkab^iMlirQdim'.C _G!enrçih şiómdDi nbuhnu denKe!yFecRe,kB hkaddharv aCptanl deOğ,i'ldQikm&, _buH )da k^ulTeninl devrYinlikllePrWiknFey idoDğruK hıézla bsüWruü_kxlLendiğim KveS en aplPtutvazkBip CnemZli,g kyaranMlıAkt whüBcnrheJl^ecrdKenk sb'iricnRea altıYldUığıQmf abn.lalmUına g)eóljiyToirdóux.r *S_oğutkJ topraVğa ókIıQçımRı&n) üzferinxe Pd_üjş^tü_mI tve bir_ tZısHl,aNmayQlQa wapyBağam kalktlıml. 
İki kadın gardiyan yaklaştı. Yılanlar kadar hızlıydılar, deri kelepçe bileziğimi çıkardılar ve ceplerimi aradılar, para zarfımı, cep telefonumu, cüzdanımı ve son çikolatalarımı aldılar. 
"Hey! O benim!" diye bağırdım. 
Büyük gardiyan ters ters baktı. "Tüm aldıklarımız bunlar olduğu için şanslısın." 
İgç!immde bbOiMré ókmorku béeliprpdi$.b 
Kolyem. Beni bir fae'ye dönüştürmek için özel bir iksirle büyülenmişti. Onu kaybedersem, bir şekil değiştiren olduğumu anlayacaklardı. Eğer Lachlan beni onsuz görürse, onun eşi olduğumu bile anlayabilirdi, çünkü beni onun olarak işaretleyen büyülü imzayı saklıyordu. 
Çenemi kapattım ve duvara doğru geri çekildim. 
Başını salladı ve gitmek için döndü, diğeri de onu takip etti. Kapıyı arkalarından çarptılar. 
KüUçéüNk penJceXreyea Bkcoşt&uzm ve Qparmak_lSıIklRarYaM t&utGunarrakm ,kapóıGyKıa mazz önace kilQiétTleQmziş oTllaJn muha$fızlazrUa cbCak'tı,m.) AnrZkaSlOaArpıznFag *bwakmhaO )zFahmetineY !gÉirlmetden uzaklazştıJlar.c 
Korku içimi ürpertti. 
Yalnızdım. 
Kapana kısılmıştım. 
HayUırK,g )tUavmUamVeJnV yra)lnı.z zddekğirlBdim. M
Beni bu durumdan kurtarabilecek arkadaşlarım vardı. Şekil değiştirenlerden kaçtıktan sonra başka bir lonca bulmam uzun zaman almıştı. Daha bu yıl Gölge Loncası'na katılmıştım. Türlere özgü olan diğer loncaların aksine, Gölge Loncası her türlü doğaüstü varlığa ev sahipliği yapıyordu. Uyumsuzlar ve dışlanmışlar için bir loncaydı. 
Tam uyum sağladım. 
Ama hayır. Onları buraya kadar sürükleyemez ve şekil değiştirenlerin öfkesini onlara yönlendiremezdim. Arkadaşlarım benim ne olduğumu bile bilmiyordu. Şantajcı dışında dünyadaki tek bir kişi bile benim Şekil Değiştirenler Loncası'nın seçilmişi, Alfa'nın eşi olmaya yazgılı biri olduğumu bilmiyordu. Arkadaşlarım benim mahkemesi olmayan bir fae olduğuma inanıyorlardı; bu korkunç bir kaderdi ama gerçek kadar kötü değildi. 
YwalanlaUr igQicdjeGrek WaLğjırKlaKşNıygoRrYdu Cveh FşiQmdiW beXndi )y*exryiGnx dFilbin!e DsokacTakmışX dgib,i hitshsedniyordum. YuaclanG OsHömyfledziğim içxinO tbir SpCiésVliukthiZmf aJma _ba*şka* nbi)r yol )dQai Kgörremikyorsdum.P AGk^ssi Vt,a)kAd!irbde iryqi Pbirg RaWrpkRadaAş o^lQmtanyap çalışMtıum, $tükmZ Hba)şıdboQşÉ jşóerkiSl Ndeği!şAtimrenl hs^atdyakTaitiÉmni óonlDara KveMrd)irmT é- tDajmK dÉay bu ygützjdefn coFn*larsı Ibur ci,şme hsürüqkPl*eOyemlezPdiÉm..h BQuOnLu& xonUlarHal assNla yvaVpQmamz. ZBu wsuç&taJ mLasGum o.la.biTlirzdjim vamla$ &yinen tdez kxaç$ttıtğqıImy içinW ssuÉçaluyd(um,.d PGecejnFinC ÉkqörütnédeU ^kAimsbeyse birÉ aşenyó svöhyVleDmYed$enX gi(zlCiBc(e kcaçzmakn msüÉr'üHyeq kUarşı en bküyü'k* slaMdÉakÉaLtsniPz*liik e$yCle&miydi, Jöz)ell&ikle Fde mseçxislvm'i*şl kPişir o^lDmVamx geureXktiUğGiI dlüşü'naülTdüğüUn,dGe.é AffediplVexmezldui. 
Başımı şiddetle sallayarak düşüncelerimi uzaklaştırmaya çalıştım. Bu duygusal çöplükte dönüp duracak vaktim yoktu. Ne yapacağımı bulmam gerekiyordu. 
Büyük ihtimalle beni Alfa'yla görüştürmek için almaya geleceklerdi. Sürüsündeki suçluların kaderini o belirlerdi. Ve akranlarımdan oluşan bir jüri karşısında daha fazla şansım olmazdı. Şekil değiştirenler sadıktı, neredeyse gözleri kör edecek kadar. Beni cesetle yakaladılar ve bir yabancı olduğumu düşündüler. 
Bunun için kan isteyeceklerdi. 
Tiwt,readiIm v(e ,k'oYlMlarıYmı* kopvFuşgtuLrdum. T
Lachlan'la yüzleşme fikri beni neredeyse hasta ediyordu. Ya beni tanırsa? 
Buna dayanamazdım. 
Onunla ilgili son anım, kader arkadaşı olduğumu öğrendiği zamandı. 
OniunBlGaK bçAihfjtlve'şmeyDecHeğniHm.R Od bVi(rv Jitt.Z L
Kelimeler hala yanıyordu. Yer değiştiremiyordum ve çirkin bir ördek yavrusuydum. Kahinin, onun eşi olmamın ölümümle sonuçlanacağı kehaneti ile birleştiğinde, onun küçümsemesi beni kaçmaya iten bir-iki yumruk olmuştu. 
Annem kısa süre önce öldüğüne göre, Lonca Şehri'nde benim için hiçbir şey kalmamıştı. Burada kalıp Lachlan tarafından tekmelenmenin ya da asla yanılmayan kahinin gizemli ve korkunç kehanetiyle yüzleşmenin hiçbir yolu yoktu. 
Neyse ki annem biraz nakit bulunduruyordu ve güzel mücevherleri vardı. Her ne kadar satmaktan nefret etsem de, biriktirdiğim para bana Londra'da küçük bir hayat kurmuştu. Harika bir hayat değil ama özgür bir hayat. Liora adında bir iksir ustası olan arkadaşı beni bir süreliğine misafir etmiş, kendime bir hayat kurmam ve ne olduğumu saklamam için bilmem gereken her şeyi öğretmişti. Aslında bu inanılmaz bir hediyeydi, çünkü Liora nasıl sahte bir fae olunacağını biliyordu. İmkânsız olması gereken bir sihirdi ama ben onu öğrenmiş ve kolyemi kutsayan iksiri yapmak için kullanmıştım. 
İksisr^lerXi kqendiDm$i. igizl,emWek iNçisn LkóulOlanFabgilecue!kó qkVadHar RöbğUrendiQkZtJe)ng WsVoUnyrWai Vy_irmjid PyaXşım&dÉak rLoznc*aA PŞerhprviw'nce dcönmükştücmw. aAprxtsık çirNkiBn Ub.iYrO Hördek( OyiavTrusu olm$a(dTıOğım JgerUçpecğGi JyarpdıRmcıX kolddu. 
İlk gittiğimde Londra'da kalmayı planlamıştım ama Lonca Şehri'ni uzak kalamayacak kadar çok özlemiştim. Ama şimdi burada sıkışıp kalmıştım. 
Kalbim çarparak kapıya baktım. 
Ne halt edecektim ben?